09_PRISCILLA

Jacek Walczyński ©

LEGENDA I RZECZYWISTOŚĆ

O ŻYCIU KARIERZE I ŚMIERCI

ELVISA PRESLEYA

ROZDZIAŁ IX

PRISCILLA

Nie łatwo być żoną króla rock and rolla, ale jeszcze trudniej być wdową

po KINGU.

Te słowa chyba najlepiej oddają przeżycia byłej

żony Elvisa Presleya, Priscilli. Miała czternaście lat, gdy

poznała swego przyszłego męża. Był sierpień 1959 roku w

Bad Neuheim. W czasie weekendu (Elvis odbywając służbę

wojskową miewał i weekendy) Elvis przygotowywał

mieszkanie do prywatki. Przypadkowe spojrzenie w okno

sprawiło, że stanął osłupiały niczym bajkowy książę

Lulejka z książki W. Thackeraya. Stojąca za oknem na

ulicy dziewczyna ubrana była w niebieską sukienkę, miała

kasztanowe włosy zwinięte w olbrzymi lok – Ależ to anioł! – krzyknął Elvis i

wyskoczył jak oparzony z domu. – Cześć! Jestem Elvis Presley – wyrzucił z

siebie jednym tchem, tak jakby dziewczyna nie wiedziała z kim ma do

czynienia.

Anioł miał czternaście lat, ale był dobrze rozwinięty i nieźle zbudowany.

Uraziły ją kwaśne dowcipy Elvisa, była bowiem dobrze wychowaną panienką.

On spostrzegłszy swoją gafę, zaprosił ją do pokoju, usiadł do pianina

i nastrojowym, sentymentalnym śpiewem starał się zatrzeć pierwsze niezbyt

miłe wrażenia. Starał się śpiewać jak najlepiej umiał. Chyba nigdy później tak

bardzo nie przykładał się do śpiewu. Rzucał najczulsze i najmilsze uśmiechy.

Nigdy, ani wcześniej, ani później tak wiele nie kosztowało go zdobycie sympatii

publiczności, co teraz – tej jednoosobowej. Tego wieczoru istniała dla niego

tylko ONA!

Priscillę i odprowadzającą ją młodzież powitały surowe miny państwa

Beaulieu. Otwarcie powiedzieli córce, że nie życzą sobie żadnych prywatek,

Legenda i Rzeczywistość o Życiu Karierze i Śmierci Elvisa Presleya Rozdział IX – PRISCILLA

Opracowanie edytorskie: Jawa 48©

Wszelkie prawa zastrzeżone 2

żadnych Presleyów, żadnych nocnych eskapad! Córka amerykańskiego oficera

ma być rzeczywiście dobrze wychowaną, cnotliwą, grzeczną panienką z

dobrego, amerykańskiego domu!

Priscilla dość lekko i

obojętnie przyjęła ponoć ową

rygorystyczną decyzję rodziców.

Przecież nawet nie spodziewała się

aby Elvis zaprzątał sobie głowę taką

smarkulą dłużej niż przez jeden

wieczór. Toteż z dużym

zdziwieniem przyjęła wiadomość że

Elvis pragnie się z nią zobaczyć.

Tylko jak przekonać rodziców?

Ojciec Priscilli (a właściwie

ojczym) – kapitan Joseph Beaulieu,

od wybuchu II wojny światowej

służył w Marynarce Wojennej,

żmudnie przedzierając się przez

wszystkie stopnie awansu. Potem

przeszedł do lotnictwa. Został

nawigatorem i pracował w

amerykańskiej bazie wojskowej w

Wiesbaden. Tu poznał wdowę po

poruczniku Jamesie Wagnerze – pilocie, który zaginął bez wieści w 1945 roku

podczas podróży do Stanów, gdy jechał w odwiedziny do żony i

pięciomiesięcznej córki. Tak więc swego prawdziwego ojca Priscilla znała

jedynie z pożółkłej fotografii, którą zawsze nosiła przy sobie.

Z drugiego małżeństwa matki, Priscilli przybyło pięcioro rodzeństwa:

czterech braci: Donald, Jeffrey, Tim i Tom oraz siostra Michelle.

Kiedy wreszcie rodzice Priscilli dali się przekonać, że Elvis to bardzo

porządny chłopiec, mieszka z ojcem i babcią, nie pali, pije tylko pepsi, gra na

pianinie i ładnie śpiewa, Priscilla stała się częstym gościem w domu Presleyów.

Młoda, czarująca, ujmująca każdym swym gestem i ruchem, z miejsca

zawładnęła uczuciami Elvisa. Kilkanaście lat później Elvis powie: – Była wtedy

jeszcze prawie dzieckiem, ponad dziesięć lat ode mnie młodsza, ale w niczym nie

przypominała dziewczyn które znałem dotychczas. Dla tamtych zawsze byłem

idolem, gwiazdorem, bohaterem, królem! Nawet w najbardziej sprzyjających

okolicznościach nie potrafiły pozbyć się skrępowania i pokonać dystansu. A ona

od początku traktowała mnie jak nastoletniego przyjaciela. Wcale nie sprawiała

wrażenia zakłopotanej czy coś takiego. Była wręcz niesamowita.




Atrakcyjność Priscilli nie polegała więc wyłącznie na świeżości,

młodości czy urodzie, chociaż te cechy Elvis bardzo cenił, lecz na tym, że stojąc

„oko w oko” z tak słynną gwiazdą, nigdy nie traciła rezonu. Nie dawała się

zaskoczyć w żadnym temacie rozmów, obojętnie czy mówiło się o samochodzie,

filmach, książkach czy modzie. Zawsze potrafiła być sobą. Nierzadko jej

argumenty czy postawę, można by nazwać impertynencją czy arogancją, ale to

tylko dowód na to, że czuła się przy Elvisie swobodnie – pewną siebie i równą

jemu! Elvis po prostu nie mógł i nie umiał jej „ustawić” – co z innymi

dziewczynami zawsze dotychczas mu się udawało.

Teraz brak tej umiejętności sprawiał mu wiele radości i przyjemności.

Jakżeż był szczęśliwy, że czternastoletnia Priscilla traktuje go jak rówieśnika i

równorzędnego partnera. Czuł się jak gdyby znów miał szesnaście lat!

Wraz z ojcem złożył wizytę rodzinie Beaulieu. Trudno dziś dociec jaka

była treść tej rozmowy – nie wiadomo o czym mówili. Wiadomo natomiast, że

po tej wizycie Priscilla oficjalnie zaczęła się spotykać z Elvisem, a pani

Beaulieu niejednokrotnie zauważała i dawała do zrozumienia, że taka szansa jak

Elvis, zdarza się tylko jeden raz w życiu...

Tak więc Priscilla na dobre zadomowiła się w domu Presleyów w Bad

Neuheim. Wkrótce nadeszła jednak chwila powrotu. Gdy na lotnisku we

Frankfurcie, Elvis wchodził po stopniach do samolotu, tłum wokół maszyny był

tak ogromny, że Priscilla w ogóle nie dostała się poza zewnętrzne bariery

ogrodzenia. Zgodnie z obietnicą daną Priscilli, Elvis przed wejściem do kabiny

odwrócił się i pomachał ręką. Tłum wielbicieli zareagował na ten oczywisty gest

przeogromnym krzykiem, w którym nawet tuzin głosików takich jak Priscilli

musiał utonąć. Ale jeden z fotoreporterów wiedział czyją twarz fotografować.

Uchwycił wyraz twarzy dziewczyny Presleya w

ostatnim momencie pożegnania, a kto widział

to zdjęcie (ukazało się w dużym albumie pt.:

ELVIS), musi przyznać, że jest to jedna z

najbardziej przejmujących fotografii. Widać na

niej bardzo młodą, śliczną dziewczynę, której

twarz nosi już wyraźne cechy piękna dojrzałej

kobiety. Ślicznie wykrojone usta rozchylają się

lekko, a dłoń podniesiona jest w geście

wojskowego salutu. Uwagę przyciągają oczy.

W zatrzymanym kadrze są bardzo piękne,

głębokie, nie tknięte makijażem. Widać w nich

coś więcej niż tylko tęsknotę za odlatującym

ukochanym, jest w nich coś niezwykłego, coś

jak spojrzenie proroka patrzącego z niepokojem

w głębię burzliwej przyszłości.




W 1962 roku Priscilla przybyła do Stanów i zamieszkała w

Gracelandzie. Po prawie pięciu latach, rodzice Priscilli przypomnieli się

Elvisowi.

– Co ze ślubem? Uważamy że nie ma i nie może być żadnych powodów

do dalszego odkładania zawarcia małżeństwa!” – oświadczył major Beaulieu

podczas telefonicznej rozmowy z Elvisem w listopadzie 1966 roku.

Cóż miał Elvis zrobić? Z oporami, lecz w końcu zgodził się i wyznaczył

datę ślubu. Nie można mu zarzucić, że nie kochał Priscilli czy też przestała mu

się podobać. Nic z tych rzeczy. Kochał ją nadal. Ale scharakteryzujmy bliżej

jego pogląd na instytucję małżeństwa. Nie był jego zwolennikiem, wiedział też,

że ślub może kosztować go utratę popularności wśród wielbicielek.

Miał liczną służbę, a więc nie potrzebował kobiety, która prowadziłaby

jego dom. Żeniąc się, zyskałby towarzyszkę życia – lecz bał się że straci swych

„chłopaków”, z którymi związany był już tyle lat. Był do nich bardzo

przywiązany i głęboko przeżywał, gdy któryś z nich żenił się i odchodził. Nie

uważał też, że małżeństwo pomaga zatrzymać kobietę. I tak zawsze je miał.

Jeszcze w Niemczech Priscilla niemal codziennie gościła w jego domu, a

teraz mógł ją mieć kiedy tylko chciał.

Podejrzewano go o romanse z aktorkami grającymi z nim w filmach, z

sekretarkami. To fakt, że z niektórymi utrzymywał stosunki więcej niż

przyjacielskie. Przed Priscillą była Anita Wood, Dixie Locke, Elisabeth

Stefaniak, Debra Paget. Z każdą gotów był iść do ołtarza. Małżeństwo było dla

niego tym czym jest orgazm w seksie. Dążeniem za wszelką cenę – nawet za

cenę małżeństwa. I jak orgazm, dążenie to trwało tylko kilka chwil, było

spazmem pragnienia. Jeżeli pragnienie to się nie powiodło, szybko znikało.

A dzieci? Owszem, chciałby mieć dziecko, to także orgazm pragnienia –

ale na to zawsze jest czas.

Chociaż niewiele przemawiało za małżeństwem czynników

decydujących za lub przeciw, bilans strat i zysków w tej materii nie był jednak

wiodącym. Wiemy że Elvis nie był materialistą, tak i teraz decydował przede

wszystkim emocjonalny stosunek Elvisa do idei małżeństwa. Elvis miał zawsze

na ten temat przygotowaną odpowiedź: – Ja nie jestem do tego stworzony, nie

podoba mi się typowa małżeńska rodzina, bo ja do niej nie pasuję i nigdy się nie

dopasuję! Nie jestem typowym Amerykaninem i nie chcę nim zostać!

Dlaczego więc w końcu jednak się ożenił? No cóż, jaki był ten jego

stosunek do małżeństwa taki był, lecz jednak zawsze utożsamiał je z miłością.

Poza tym takie było też żądanie Pułkownika Parkera. Elvis ma się ustatkować.

Ciekawe było także jego stwierdzenie już po ślubie:

– Uganiające się za mną panienki przyprawiały mnie już niemal o

chorobę. Musiałem podjąć kontrakcję.




Elvis był bardzo podatny na miłość od pierwszego wejrzenia. A przecież

tak się właśnie zakochał ujrzawszy po raz pierwszy nastoletniego anioła.

Chcąc za wszelką cenę zatrzymać chłopców przy sobie, ową słynną

„mafię z Memphis”, zakupił w pobliżu Gracelandu olbrzymie rancho, w którym

oprócz samej posiadłości i budynku mieszkalnego , każdy – nawet obcy,

hydraulik, dozorca, cieśla – miał własnego konia, własną ciężarówkę i własne

stadko krów.

Byłby dalej wydawał masę pieniędzy, ale na szczęście pułkownik Parker

w samą porę położył rękę na wszystkim i zorganizował kręcenie nowego filmu.

W ten sposób powstał „Clambake” – prezent ślubny dla Priscilli. Bowiem ślub

też postanowił Parker zorganizować. Powołał nawet specjalny Komitet

Organizacyjny na którego czele stanął Marty Lacker, dotychczasowy szef

„mafii” – teraz mianowany przez Parkera „Szefem Przygotowania Ślubu Elvisa

Presleya”. Szefem „mafii” został Joe Esposito.

Tak więc to Pułkownik zadecydował ostatecznie że nadeszła pora aby

Elvisa ożenić. On też był głównym scenarzystą, reżyserem i producentem

spektaklu nazywanego „Ślub Elvisa Presleya”.

Ślub odbył się w Las Vegas, 1 maja 1967 roku. Jeszcze 29 kwietnia

tylko nieliczni wybrani wiedzieli o prawdziwej dacie ślubu.

O godzinie pierwszej po południu Pułkownik dał prasie znać że ma im

coś bardzo ważnego do powiedzenia. Przybyli tłumnie do Hotelu Aladdin

dziennikarze, spodziewali się oświadczenia, że Elvis Presley za chwilę ożeni się

z Priscillą Beaulieu. Tymczasem usłyszeli, że Elvis Presley przed dwoma




godzinami pojął za żonę Priscillę Ann Beaulieu i że małżeństwo zostało

zawarte!

W ceremonii ślubnej oprócz najbliższej rodziny i Parkera udział wzięli

tylko Marty Lacker i Joe Esposito jako drużbowie. Było to wielkim afrontem

wobec pozostałych Chłopców.

Fotoreporterzy utrwalili młodą parę na setkach fotografii. Elvis miał

wysoko utapirowane włosy, był w nieco za krótkim smokingu o niemodnym

raczej kroju. Priscilla cała w bieli: tradycyjna suknia z welonem i trenem.

Piękna, młoda twarz zbyt była przykryta makijażem w stylu Kleopatry ale i tak

promieniała radością. Odnosiło się wrażenie że ciężki czarny tusz przymyka

nieco jej powieki. Delikatną twarz okalały ufryzowane kruczoczarne włosy.

Ślubu udzielał sędzia David Zenoff według obrzędu całkowicie

ateistycznego. Było to na tyle dziwne, że przecież Elvis był zagorzałym

chrześcijaninem. Jednakże tak zadecydował Parker. Skoro wszystko w

tajemnicy to i formalności jak najmniej.

Powtarzając słowa przysięgi: „ślubuję miłość, honor i posłuszeństwo”,

rzekomo Priscilla delikatnie i niepostrzeżenie zmieniła nieco tekst na: „miłość,

honor i zadowolenie”. Nikt oczywiście na to nie zareagował, a może po prostu

nikt tego nie spostrzegł. Tak przynajmniej twierdzi Goldman.

Ślub odbył się w prywatnym

apartamencie Miltona Prella –

znajomego Parkera. Przy ceremonii

obecny był Vernon ze swą drugą

żoną Dee Stanley (którą poślubił w

1959 roku), major Beaulieu z żoną,

brat Priscilli, siedemnastoletni

Donny, jej trzynastoletnia siostra

Michelle, Tom Parker z żoną Marią,

Billy i Jo Smithowie, Patsy i Gee

Gambill, George Klein, Joe i Joanie

Esposito oraz Marty i Patsy Lacker.

Potem odbyła się

wspomniana już konferencja

prasowa i przyjęcie, na którym

podobno żadne danie Presleyowi nie

smakowało. Spodziewano się, że

ślub Presleya będzie nie tylko

wystawny lecz także oryginalny i na miarę wydarzenia. Tymczasem choć

wydano masę pieniędzy, pozbawiono go smaku, piękna i oryginalności.

Jednakże pułkownik Parker był bardzo z siebie zadowolony.




Po ślubie Elvis wrócił do Hollywoodu kończyć kolejny film. Oboje z

Priscillą mieli wielką chęć polecieć w podróż poślubną do Europy, ale

Pułkownik stanowczo im tego zabronił. Polecieli więc na Wyspy Bahama, gdzie

z niesmakiem stwierdzili oboje, że jest to nudne i zatłoczone miejsce, a w

dodatku leje tu od rana do wieczora.

Parę tygodni później Priscilla oświadczyła że jest w ciąży. Oboje z

Elvisem wybrali imiona dla przyszłego spadkobiercy. Dla chłopca John Baron

(ciekawa analogia: Elvis Aron, Jesse Garon) a dla dziewczynki Lisa Marie.

1 lutego 1968 roku o godzinie 5.01 w Szpitalu Baptystów urodziła się

Lisa Marie Presley. Poród odbierał lekarz Priscilli – położnik dr Turman. Mała

miała 20 cali długości i 6 funtów 15 uncji wagi.

Elvis ze wzruszeniem oglądał przez szybę małą różową istotkę o

niebieskich oczkach z ciemnymi, przewiązanymi różową kokardką włosami.

Kiedy pielęgniarka zapytała czy chciałby potrzymać dziecko, zająknął się: –

Nieee, proszę pani. Priscilla powinna to zrobić pierwsza...

Pielęgniarka wiedziała, że jest to przywilej matki, ale to przecież był sam

KRÓL...

Po czterech dniach Priscilla opuściła szpital. Przed budynkiem

zgromadzony tłum głośno wiwatował na cześć szczęśliwych rodziców i

nowonarodzonej dziewczynki. Priscilla opuszczała szpital w fotelu na kółkach.

Choć słaba, znalazła jeszcze siły aby ufryzować włosy na Kleopatrę, zrobić

makijaż, przykleić sztuczne rzęsy. Ubrana była w mini spódniczkę i błękitne

rajstopy. Przed wejściem do samochodu, uniosła dziecko wysoko, niczym córka

faraona trzymająca nowonarodzonego Mojżesza...

Po ślubie i narodzinach Lisy Marie, odwróciły się role w rodzinie

Presleyów. Już teraz nie ona –

Priscilla, narzucała swą wolę. Teraz

tylko ON był KRÓLEM! Elvis bardzo

kochał Priscillę, do tego stopnia że

postanowił zamknąć przed nią świat.

Przychylał jej nieba poprzez

ustawianie na złotym piedestale,

obsypując tonami biżuterii, strojami i

uwielbieniem. Ale młoda kobieta

pragnęła czegoś innego. Nie tylko

bogactwa. Chciała szczęśliwego

małżeństwa a także chciała być

człowiekiem, młodą kobietą ze

wszystkimi jej przywilejami i

prawami.




Ale KRÓL wciąż zajęty był tylko kręceniem filmów, nagrywaniem płyt

i ...własną osobą. I zazdrośnie strzegł swego skarbu i swego prawa własności.

„ – Byłam bardzo osamotniona – powie później Priscilla. – Gdy go

poznałam w Wiesbaden, zakochałam się od pierwszego wejrzenia. Ale później

był tylko Graceland, jego „mafia”, która troszczyła się abym nigdzie nie

wychodziła i z nikim się nie spotykała. Piękna bajka zamieniła się w złotą

klatkę. Elvis stale hamował i niweczył moje zamiary, wszelkie przejawy

samodzielności czy niezależności. Chciałam zostać modelką, aktorką,

prezenterką lecz on stale twierdził: Twoje miejsce jest przy mnie, tu w

Gracelandzie. Stałam się jednym z elementów wyposażenia. „Chłopcy” też byli

takim wyposażeniem, lecz im to widocznie odpowiadało, mnie nie”.

W 1972 roku spełniając wreszcie jedno z życzeń Priscilli – chciała

bowiem nauczyć się chwytów karate – Elvis zaangażował Mike’a Stone’a jako

prywatnego instruktora. Hawajczyk mocno przypadł Priscilli do gustu. Wraz z

Lisą i Mike’em opuściła Graceland niemal podstępem i jak się okazało

bezpowrotnie. Wystąpiła o rozwód. Elvis zgodził się dopiero po roku, kiedy

zrozumiał, że stracił ją na zawsze. Nie chciał więc stracić i córki.

Wtedy to zaczął powoli umierać... Nigdy nie mógł pogodzić się z ich

odejściem. Twierdził że to ona nie potrafiła go zrozumieć, jego rozterek

i psychicznych załamań. Sięgnął po

leki, narkotyki, popadł w depresję.

Po rozwodzie Elvis wypłacił

Priscilli milion dolarów odszkodowania

oraz ustanowił alimenty dla Lisy, którą

w dalszym ciągu odwiedzał i poświęcał

jej bardzo dużo czasu. Do ukończenia

przez Lisę piętnastu lat, Priscilla

otrzymywała na rzecz córki czternaście

tysięcy dolarów miesięcznie. Po

śmierci ojca odziedziczyła całą jego

fortunę. Dla Priscilli brakło miejsca w

testamencie KRÓLA. A i późniejsze jej

uczucia nie zostały właściwie

ulokowane. Gdy wraz z córką i

Stone’em opuściła Graceland, z

początku wynajęła dwupokojowe

mieszkanie, a później dom w Beverly

Hills na przedmieściach Hollywoodu,

gdzie otworzyła boutique, lecz

sprzedawanie sukienek i galanterii nie

mogło usatysfakcjonować takiej jak ona kobiety. Postanowiła zostać modelką, a




później aktorką. Lecz i tu droga nie była łatwa. Jak zwykle w tego rodzaju

karierze bywa, ze zmiennym szczęściem rozpoczęła od zdjęć reklamowych

mniej lub więcej rozebranych , przechodząc z pewnością przez niejeden stopień

poniżenia i upokorzeń, lecz cóż – poza zagryzieniem warg i zaciśnięciem zębów

mogła zrobić? Kiedy wreszcie przebiła się już przez ten szlak sztucznych

uśmiechów i fałszywych życzliwości, na drodze do kariery stanęła śmierć

Elvisa. Miliony fanów Presleya oskarżało ją o moralną i psychiczną śmierć

byłego męża. Gdyby teraz próbowała produkować się publicznie byłaby

opluwana i bojkotowana. Setki rzekomych przyjaciół i znajomych Elvisa robiło

pieniądze na jego śmierci, sprzedając wydawnictwom i stacjom radiowo-

telewizyjnym „swe przeżycia z Elvisem”. W taki właśnie sposób postąpił Mike

Stone. Zaspokoiwszy swe samcze instynkty (i kieszeń) kosztem Priscilli,

sprzedał swe dość trywialne i wulgarnie opowiedziane wspomnienia o „nocach

spędzonych z żoną Elvisa Presleya”. Publikacja, jak każda zresztą związana z

osobą Presleya znalazła dość szeroki krąg nabywców, głównie spośród żądnych

sensacji plotkarzy i erotomanów, obfitowała bowiem w niewybredne opisy,

pozbawione wszelkich osłonek a przedstawiające Priscillę jako nienasyconą

nimfomankę i mitomankę. Ten cios był dla Priscilli najdotkliwszy. Tym bardziej

że spotkał ją od człowieka któremu zaufała. Po raz drugi ta wrażliwa kobieta

ulokowała swe uczucia i po raz drugi doznała zawodu. A przecież sama

mogłaby w podobny sposób zarobić masę pieniędzy opisując życie z

człowiekiem z którym najdłużej przebywała. Niejedna dziewczyna publikowała

w brukowej prasie, mniej lub bardziej wymyślony, cykl pod tytułem „My night

with Elvis Presley” zarabiając tysiące dolarów. Jednakże Priscilla, która miałaby

na ten temat najwięcej do powiedzenia

(napisania), na tego typu propozycje

niezmiennie i zdecydowanie

odpowiadała: nie! – Lata spędzone z

Elvisem należą tylko do mnie. Jeżeli nie

potrafię zostać dobrą aktorką, wezmę

się do innej pracy, ale na pewno nie

będę sprzedawać swych wspomnień.

Nigdy i z nikim nie będę dzieliła się

latami, które z nim spędziłam.

Opuściwszy Stone’a (a raczej

będąc przez niego opuszczona), Priscilla

związała się z producentem Mike’em

Edwardsem. Dzięki jego pomocy

wystartowała wkrótce jako modelka

reklamująca kosmetyki, później

zadebiutowała w serialu telewizyjnym o




życiu dzikich drapieżnych zwierząt (Those Amazing Animals, który prowadziła z

Burgessem Meredithem partnerem Elvisa z dwóch filmów). Następnie wystąpiła

w dwóch filmach Michaela Landona (tego z „Bonanzy”) „Powrót” i „Dziecko z

milionem dolarów”, gdzie kreowała główną rolę odtwarzając postać znanej

amerykańskiej milionerki Barbary Hutton. Później były rolę w serialu „Dallas” i

serii „Naked Gun” z Leslie Nielsenem.

Podobno talentu jej nie brakowało, była piękną dojrzałą kobietą, a i

najgorsze też miała już za sobą. Stała się tym, czego najbardziej obawiał się

Elvis i czemu starał się zapobiec za wszelką cenę -–gwiazdą filmową.

– To była trudna i długa droga – wspomina Priscilla – ale wreszcie czuję

się uwolniona od cienia przeszłości.

Dziś Priscilla wygląda nieco inaczej niż wtedy gdy

brała ślub z Elvisem Presleyem. Jest smukłą niewysoką

blondynką. Nic nie zostało ze słodkiego aniołka o

kasztanowych włosach, w których zakochał się rekrut Elvis

Presley. Piękna, dojrzała kobieta. Teraz ma wszystko o

czym kiedyś marzyła. Lata pozostawania w cieniu

supergwiazdy zostały już poza nią. Wraz z tymi latami

minęły już także przykre doświadczenia porozwodowe i

wynikłe po śmierci Elvisa. Początkowo karierę filmową

robiła pod panieńskim nazwiskiem lecz szybko wróciła do

nazwiska Presley.

Córkę umieściła w najlepszej katolickiej szkole w

Los Angeles i czujnie strzegła przed kidnaperami. Lisa Marie też szybko

wkroczyła w dojrzały wiek, stała się dziewczyną, niezwykle poważną i

rozsądna. Lecz mając szesnaście lat, ku zaniepokojeniu matki zakochała się w

dwudziestoletnim Scotcie Rollingsie – studencie biednym jak mysz kościelna.

Wkrótce, jej życie prywatne stanie się nie mniej burzliwe jak ojca. Zaszokuje

jego wielbicieli małżeństwem z Michaelem Jacksonem i Nicholasem Cage’em.

Dotychczas matka i córka doskonale się rozumiały. Priscilla dość często

opowiadała córce o sławnym ojcu, starając się jednocześnie uwydatnić w

psychice dziewczyny te momenty życia ojca, które najbardziej odbiegają od

legendy jaką wokół niego stworzono. W chwili śmierci ojca, Lisa miała 9 lat

i wiele fragmentów pamięta, tym bardziej że była obecna

w dniu jego zgonu, ale Priscilla zawsze pragnęła wyrobić

w niej własną osobowość. Konflikt między matką a

córką, powstały na tle miłości do Scotta, został

całkowicie załagodzony. Lisa chciała wyjść za mąż, lecz

nie mogła tego uczynić bez zgody matki – miała dopiero

szesnaście lat. Wszystko dobrze się skończyło. Z chwilą

ukończenia osiemnastu lat, Lisa stała się właścicielką 25-




milionowej fortuny która przypadła jej jako spadek po ojcu. Jest jej wyłączną

właścicielką.

Do czasu usamodzielnienia się Lisy, jej majątkiem zarządzała matka.

Priscilla udowodniła że potrafi być człowiekiem interesu. Wytoczyła proces

Tomowi Parkerowi o spłatę 5 milionów dolarów. I wygrała. Rodzinę Presleyów

zaskarżyła o podział dochodów z pośmiertnych zysków po idolu. I też wygrała.

Sąd przyznał jej Graceland, w którym urządziła muzeum pamiątek po Elvisie.

Za jedyne pięć dolarów można obejrzeć

apartamenty w których żył i mieszkał KRÓL.

Priscilla prowadziła również boutique na

Santa Monica Boulevard w Los Angeles, o

nazwie „Bis and Beau” (wspólnie z Oliwią Bis).

Wystąpiła w kilku filmach i reklamówkach.

Zagrała również w serialach „Opowieści z

krypty”, „Melrose Place”, „Dotyk anioła” i w

„Miłość na wieki” i „Śniadanie z Einsteinem”.

Jest ambasadorem organizacji Dream Foudation.

Niezależna

i zamożna, nazywana jest „najpiękniejszą wdową

świata”. Kobieta, która potrafiła odrzucić łaski i

przepych królewskiego pałacu, aby stworzyć

własne JA. I stworzyła

Następny rozdział nosi tytuł:

Rozdział X – EWANGELIA ELVISA

Dokument w formacie *.pdf może być wykorzystany wyłącznie do użytku osobistego bez

prawa do dalszego obrotu i obiegu komercyjnego lub handlowego i nie może być poddawany modyfikacjom bez zgody autora edycji.

Należy go traktować tak, jak książkę wypożyczoną do przeczytania.

Documents

09_PRISCILLA