Kada je delo izloženo na pariskom Salonu 1819. godine javile su se različite reakcije. Figura koja je ugledala spasilački brod je crnac. To jevreme kada se javlja borba protiv robovlasništva, pa se smatralo i da Žeriko zbog toga zastupa antirobovlasničke stavove. Žeriko se takođe, stvarajući ovo delo oslanjao na stara načela da heroj mora biti lep i dostojanstven, tako da ta tela nemaju neke rane, ogrebotine, ne ukazuju na to da su prljava i sl. Žeriko se prilikom izlaganja ove slike bunio što je ona bila postavljena suviše visoko. Iako je dobio zlatnu medalju od Akademije, bio je uvređen što oni nisu hteli da otkupe sliku. To se desilo ubrzo nakon njegove smrti. Najvažnija zamerka Žerikou bila je da je slika izuzetno velikih dimenzija, a takva veličina dela bila je namenjena samo za predstavljanje istorijskih scena. Jedan od komentara na sliku bio je: “Celo naše društvo je ukrcano na splav Meduza”. 1820. godine delo je izloženo u Engleskoj i tu je doživelo bolji prijem. Englezi nisu bili naklonjeni Davidu, pa su samim tim bolje prihvatili ovog slikara. Žeriko je stvarajući ovo delo hteo da naslika nešto što će biti prihvaćeno, ali i kritikovano od strane društva. On je izgubio zdravlje, pamet i veru u ljude radeći na ovom delu. Toje i slika izdaje jer je kapetan bio vezan za staro francusko plemstvo.

Delakroa je pobegao niz ulicu kada je ugledao ovu sliku. (mnogo više informacija ima na http://www.digplanet.com/wiki/The_Raft_of_the_Medusa)

Mikelanđelov Strašni sud je izvršio izuzetno veliki uticaj na stvaralaštvo ovog umetnika.

Žeriko se upoznao sa ovim radom kada je otišao u Rim, nakon što nije mogao da podneseskandal koji se desio u porodici. Teodor Žeriko je bio u vezi sa ženom svog ujaka i nakon velikog pritiska koji se desio u porodici on odlazi u Rim gde biva fasciniran Mikelanđelom.

Žeriko,Ežen Delakroa

jedna od studija za sliku

The Race of the Barbary Horses

E u g è n e D e l a c ro i x

Sloboda predvodi narod, 28. jul 1830.

Slika ne predstavlja Francusku revoluciju, već prvi od tri dana kad je sa vlasti svrgnut Šarl X, tokom Julske revolucije koja se desila 1830. godine. Tada je na ulicePariza izašao običan narod i došlo je do izbora novog kralja, njegovog rođaka, Luja Filipa. Delo je 1831. godine izloženo na Salonu i oko trideset slika predstavljalo je taj isti događaj, ali je samo ova ostala toliko zapamćena. To je istorijski najvažnija slika. Pariz, Sen Žermen, Notr Dam, sve se to vidi na ovoj slici. Ovde je predstavljeno srce Pariza. Učesnici ovog događaja stoje na barikadama koje i nastaju u tom dobu,pa se uvode u slike. To je više neka vrsta pozornice, koja se prelazi i koja je savladana. U pozadini su mrtve figure i Gros i Žeriko. Glavna figura je žena koja predstavlja personifikaciju Slobode. Ona ima i te kako propagandni mehanizam u sebi. Cela slika je na alegorijskoj, istorijskoj, značajnoj i realnoj ravnoteži. Ona izlazi iz svojih okvira i ima najdirektniji kontakt sa posmatračem. Jedna od figura je i junak iz romana Jadnici Viktora Igoa, Gavroš, francuski mangup sa ulice. Ovaj umetnik slika kao da je i sam učesnik revolucije, ali ona je utišana, nju je otkupio građanin-kralj Luj Filip. Slika je nakon izlaganja na Salonu bila zatvorena jer je

pozivala na bunt. 1848. godine ona odjednom postaje otelotvorenje revolucije. To je slika koja stvara herojski kontekst.