1437

±ÀCï¨Á£ï wAUÀ¼À §UÉÎ MAzÀÄ ªÀiÁvÀÄ

[Kannada – PÀ£ÀßqÀ – الكنادي]

±ÉÊSï ªÀÄĺÀªÀÄäzï E¨ïß ¸Á°ºï C¯ïG ÉÊ«Äãï

ªÀÄĺÀªÀÄäzï ºÀAgÀhÄ ¥ÀÄvÀÆÛgÀÄ

C§ÄÝ Àì¯ÁA PÁn¥À¼Àî

1437

كلمة حول شهر شعبان

الشيخ محمد بن صالح العثيمين

ترجمة: محمد حمزة البوتوري

مراجعة: عبد السلام كاتيبلا

47

±ÀCï¨Á£ï wAUÀ¼À §UÉÎ MAzÀÄ ªÀiÁvÀÄ

±ÀCï¨Á£ï wAUÀ½UÉ ¸ÀA§A¢ü¹zÀ ¥ÁæªÀÄÄRåvɬÄgÀĪÀ PÉ®ªÀÅ «µÀAiÀÄ UÀ¼ÀÄ:

MAzÀÄ: ±ÀCï¨Á£ï wAUÀ¼À°è G¥ÀªÁ À DZÀj ÀĪÀÅzÀQÌgÀĪÀ ±ÉæõÀ×vÉ:

À»ÃºÀÄ¯ï §ÄSÁj ªÀÄvÀÄÛ À»Ãºï ªÀÄĹèA£À°è ªÀgÀ¢AiÀiÁVgÀĪÀ D¬Ä±Á

(i)gÀªÀg À MAzÀÄ ºÀ¢Ã¹£À°è »ÃVzÉ:

47

يت عنها قالت: م66ا رأ عن عائشة رضي الله;

يام عليه وسل;م استكمل ص66 الن;بي; صلى; الله;هر يت66ه في ش66

شهر قط إلا; رمضان، وم66ا رأ

كثر صياما منه في شعبان.أ

D¬Ä±Á(i) ºÉüÀÄvÁÛgÉ: “¥ÀæªÁ¢

(g)gÀªÀgÀÄ gÀªÀÄzÁ£ï wAUÀ¼À ºÉÆgÀvÀÄ ÉÃg É wAUÀ¼ÀÄUÀ¼À°è ¥ÀÆtðªÁV G¥ÀªÁ À DZÀj¹zÀÝ£ÀÄß

£Á£ÀÄ PÀAr®è. ¥ÀæªÁ¢(g)gÀªÀgÀÄ ±ÀCï¨Á£ï wAUÀ¼À ºÉÆgÀvÀÄ ÉÃgÉ wAUÀ¼ÀÄUÀ¼À°è CvÀå¢üP À G¥ÀªÁ¸À DZÀj ÀĪÀÅzÀ£ÀÄß £Á£ÀÄ PÀAr®è.”

47

C¯ï§ÄSÁjAiÀÄ E£ÉÆßAzÀÄ ªÀgÀ¢ AiÀÄ°è »ÃVzÉ:

كان يصوم شعبان كل;ه.“CªÀgÀÄ ±ÀCï¨Á£ï wAUÀ¼À°è ¥ÀÆtð ªÁV G¥ÀªÁ À DZÀj ÀÄwÛzÀÝgÀÄ.”

ªÀÄĹèAgÀ E£ÉÆßAzÀÄ ªÀgÀ¢AiÀÄ°è »ÃVzÉ:

كان يصوم شعبان إلا; قليلا.“CªÀgÀÄ ±ÀCï¨Á£ï wAUÀ¼À°è PÉ®ªÉà ¢£ÀUÀ¼À ºÉÆgÀvÀÄ G½zÉ®è ¢£ÀUÀ¼À°è G¥ÀªÁ À DZÀj ÀÄwÛzÀÝgÀÄ.”

47

EªÀiÁA CºÀäzï ªÀÄvÀÄÛ C£À߸ÁF ªÀgÀ¢ ªÀiÁrzÀ G¸ÁªÀÄB E¨ïß

gÉhÄÊzï(h)gÀªÀgÀ ºÀ¢Ã¹£À°è »ÃVzÉ:

عنهما قال: لم سامة بن زيد رضي الله; عن أ

وم من هر م66ا يص66 وم من الش66; يكن يص66هر وم من الش66; رك تص66

شعبان. فقال له: لم أ

ما تصوم من شعبان. قال: »ذاك شهر يغفلهر الن;اس عنه بين رجب ورمضان، وهو ش66ز; ال إلى رب الع6المين ع6 عم6

ترفع في6ه الأ

نا صائم«.ن يرفع عملي وأ

حب أ

، فأ وجل;

47

G¸ÁªÀÄB E¨ïß gÉhÄÊzï(h)jAzÀ ªÀgÀ¢: CªÀgÀÄ ºÉüÀÄvÁÛgÉ: ¥ÀæªÁ¢

(g)gÀªÀgÀÄ ±ÀCï¨Á£ï wAUÀ¼À°è G¥ÀªÁ À DZÀj ÀĪÀAvÉ EvÀgÀ AiÀiÁªÀÅzÉà wAUÀ¼À®Æè G¥ÀªÁ À DZÀj ÀÄwÛgÀ°®è. £Á£ÀÄ CªÀgÀ°è PÉýzÉ: “vÁªÀÅ ±ÀCï¨Á£ï wAUÀ¼À°è G¥ÀªÁ À DZÀj ÀĪÀAvÉ EvÀgÀ AiÀiÁªÀÅzÉà wAUÀ¼À®Æè G¥ÀªÁ À DZÀj ÀĪÀÅzÀ£ÀÄß £Á£ÀÄ PÀAr®èªÀ®è.” DUÀ CªÀgÀÄ ºÉýzÀgÀÄ: “CzÀÄ gÀd¨ï ªÀÄvÀÄÛ gÀªÀÄzÁ£ï wAUÀ¼ÀÄUÀ¼À £ÀqÀĪɬÄgÀĪÀ d£Àg À ¤®ðPÀëöåPÉÌ M¼ÀUÁVgÀĪÀ MAzÀÄ wAUÀ¼ÀÄ. CzÀÄ JAvÀºÀ wAUÀ¼ÉAzÀgÉ D wAUÀ¼À°è

47

ªÀÄ£ÀĵÀågÀ PÀªÀÄðUÀ¼ÀÄ C¯ÁèºÀ£À PÀqÉUÉ JvÀÛ®àqÀĪÀÅzÀÄ. £Á£ÀÄ G¥ÀªÁ À DZÀj¹zÀªÀ£ÁVgÀĪÀ ¹ÜwAiÀÄ°è £À£Àß PÀªÀÄðªÀÅ C¯ÁèºÀ£ À PÀqÉUÉ JvÀÛ®àqÀÄ ªÀÅzÀ£ÀÄß £Á£ÀÄ EµÀÖ¥ÀqÀÄvÉÛãÉ.” [C¯ï¥sÀÄgÀÆCï£À°è (3/120) EzÀgÀ À£ÀzÀ£ÀÄß d¬Äåzï J£À߯ÁVzÉ]

JgÀqÀÄ: ±ÀCï¨Á£ï ºÀ¢£ÉÊzÀ£Éà ¢£À G¥ÀªÁ À DZÀj ÀĪÀÅzÀÄ:

EªÀiÁA E¨ïß gÀd¨ï(r) vÀªÀÄä ‘®vÁE¥sÀÄ¯ï ªÀÄDj¥sï’ JA§ UÀæAxÀzÀ°è (¥ÀÄl 143) ºÉüÀĪÀ ¥ÀæPÁgÀ, ÀÄ£À£ï E¨ïß ªÀiÁdzÀ°è zÀħð®ªÁzÀ À£Àzï£ À ªÀÄÆ®PÀ

47

C°Ã(h)jAzÀ MAzÀÄ ºÀ¢Ã¸ï ªÀgÀ¢AiÀiÁVzÉ. D ºÀ¢Ã¹£À°è ¥ÀæªÁ¢

(g)gÀªÀgÀÄ ºÉüÀÄvÁÛgÉ:

»إذا كانت ليلة النصف من شعبان، فقوموال فيه66ا ينز ليلها وصوموا نهارها، ف66إن; الله;نيا، فيق66ول: ماء الد مس إلى س66 لغروب الش;ترزق لا مس66

غفر له، أ

لا من مستغفر لي فأ

أ

لا كذا،لا كذا أ

عافيه، أ

لا مبتلى فأ

رزقه، أ

فأ

حتى; يطلع الفجر«.“±ÀCï¨Á£ï wAUÀ¼À ºÀ¢£ÉÊzÀ£Éà gÁwæ §AzÀgÉ ¤ÃªÀÅ CzÀgÀ gÁwæAiÀÄ°è £ÀªÀiÁgÀhiï ªÀiÁrj ªÀÄvÀÄÛ CzÀgÀ

47

ºÀUÀ®°è G¥ÀªÁ À DZÀj¹j. AiÀiÁPÉAzÀgÉ RArvÀªÁVAiÀÄÆ C¯ÁèºÀÄ ÀÆAiÀiÁð¸ÀÛzÀ ÀªÀÄAiÀÄzÀ°è MAzÀ£Éà DPÁ±ÀPÉÌ E½zÀÄ §AzÀÄ ºÉüÀĪÀ£ÀÄ: £À£Àß°è PÀëªÉÄ ÉÃqÀĪÀªÀgÀÄ AiÀiÁj¢ÝÃj? ºÁUÁzÀgÉ £Á£ÀÄ CªÀjU É PÀë«Ä ÀĪɣÀÄ. £À£Àß°è fêÀ £ÁzsÁg À ÉÃqÀĪÀªÀgÀÄ AiÀiÁj¢ÝÃj? ºÁUÁzÀgÉ £Á£ÀÄ CªÀjUÉ fêÀ£Á zsÁgÀ MzÀV ÀĪɣÀÄ. gÉÆÃUÀ¢AzÀ §¼À®ÄªÀªÀgÀÄ AiÀiÁj¢ÝÃj? ºÁUÁzÀgÉ £Á£ÀÄ CªÀgÀ gÉÆÃUÀªÀ£ÀÄß UÀÄt¥Àr ÀĪɣÀÄ. EAwAvÀºÀªÀgÀÄ EzÁÝgÁ? EAwAvÀºÀªÀgÀÄ EzÁÝgÁ?

47

JAzÀÄ CªÀ£ÀÄ ¥Àæ sÁvÉÆÃzÀAiÀÄzÀ vÀ£ÀPÀ PÉüÀÄvÀÛ¯Éà EgÀĪÀ£ÀÄ.”

£Á£ÀÄ ºÉüÀÄvÉÛãÉ: C¯ïªÀÄ£Ágï UÀæAxÀz À ¯ÉÃRPÀgÀÄ EzÀ£ÀÄß ªÀiËzÀÆCï (PÀÈvÀPÀªÁV ¤«Äð¹zÀ ºÀ¢Ã¸ï) JA¢zÁÝgÉ. ÀjAiÀiÁV ºÉüÀĪÀÅzÁzÀgÉ EzÉÆAzÀÄ ªÀiËzÀÆCï ºÀ¢Ã¸ï. EzÀg À À£Àzï £À°è C§Æ §PÀgï C§ÄݯÁèºï E¨ïß ªÀÄĺÀªÀÄäzï JA§ ªÀåQÛ¬ÄzÁÝgÉ. EªÀgÀÄ E¨ïß C©Ã §Ä¸Á æ JA§ ºÉ ÀgÀ Éèà ¥ÀjavÀgÀÄ. EªÀgÀ §UÉÎ EªÀiÁA CºÀäzï ªÀÄvÀÄÛ AiÀĺÁå E¨ïß ªÀÄF£ï ºÉüÀÄvÁÛgÉ: “F ªÀåQÛ ºÀ

47

¢Ã¸ïUÀ¼À£ÀÄß PÀÈvÀPÀªÁV ¤«Äð¸ÀÄvÁÛgÉ.”

EzÀgÀ DzsÁgÀzÀ°è ±ÀCï¨Á£ï ºÀ¢£ÉÊ zÀ£Éà ¢£À G¥ÀªÁ À DZÀj ÀĪÀÅzÀÄ ÀÄ£ÀßwÛ®è. PÁgÀt, ºÀ¢Ã¸ï «zÁéA¸ÀgÀ

¥ÀæPÁg À ±ÀgÀF ¤AiÀĪÀÄUÀ¼À£ÀÄß zÀħð® CxÀªÁ PÀÈvÀPÀ ºÀ¢Ã¸ïUÀ¼À DzsÁgÀzÀ°è ¤«Äð À¯ÁUÀĪÀÅ¢®è.

±ÀCï¨Á£ï ºÀ¢£ÉÊzÀgÀ G¥ÀªÁ À ÀÄ£Àßvï C®èªÉAzÁzÀgÉ CzÀÄ

©zïCvï DVzÉ. PÁgÀt, G¥ÀªÁ À MAzÀÄ DgÁzsÀ£É. ±ÀgÀF ¤AiÀĪÀÄUÀ¼À ¥ÀæPÁg À zÀÈqsÀ¥ÀqÀ¢zÀÝgÉ G¥ÀªÁ À DZÀj ÀĪÀÅzÀÄ ©zïCvï DUÀÄvÀÛzÉ.

47

©zïCvïUÀ¼ À §UÉÎ ¥ÀæªÁ¢(g)gÀªÀgÀÄ ºÉüÀÄvÁÛgÉ:

»كل بدعة ضلالة«“J®è ©zïCvïUÀ¼ÀÄ ¥ÀxÀ sÀæµÀÖvÉ AiÀiÁVªÉ.”

ªÀÄÆgÀÄ: ±ÀCï¨Á£ï ºÀ¢£ÉÊzÀ£Éà gÁwæAiÀÄ ±ÉæõÀ×vÉ:

±ÀCï¨Á£ï ºÀ¢£ÉÊzÀgÀ gÁwæAiÀÄ ±ÉæõÀ×vÉUÀ¼À£ÀÄß «ªÀj ÀĪÀ C£ÉÃP À ºÀ¢Ã¸ïUÀ¼ÀÄ ªÀgÀ¢AiÀiÁVªÉ. D ºÀ¢Ã¸ïUÀ¼À §UÉÎ ºÁ¦ügÀhiï E¨ïß gÀd¨ï vÀªÀÄä ‘®vÁE¥sÀÄ¯ï ªÀÄDj¥sï’ JA§ UÀæAxÀzÀ°è ºÉüÀÄvÁÛgÉ:

47

كثرون،فها الأ ع; إن;ه قد اختلف فيه66ا، فض66

ها وخر;جه66ا في ح ابن حب;ان بعض66 ح; وص66مثلتها حديث عائشة رضي

صحيحه، ومن أ

ل ليل66ة تع66الى ينز ن; الله; عنها وفي66ه: أ الله;

نيا فيغف66ر النصف من شعبان إلى سماء الده عر غنم كلب، خر;ج66 كثر من ع66دد ش66

لأ

ه، وذك66ر مذي وابن ماج66 حمد والتر الإمام أ

فه. ن; البخاري; ضع;مذي أ التر

“F ºÀ¢Ã¸ïUÀ¼ À §UÉÎ «zÁéA ÀgÀ°è ©ü£ÀߪÀÄvÀ«zÉ. ºÉaÑ£À «zÁéA ÀgÀÄ F ºÀ¢Ã¸ïUÀ¼À£ÀÄß zÀħð®ªÉA¢zÁÝgÉ. CªÀÅUÀ¼À°è PÉ®ªÀÅ ºÀ¢Ã¸ïUÀ¼À£ÀÄß

47

E¨ïß »¨Áâ£ï vÀªÀÄä UÀæAxÀzÀ°è GzÀÞj¹ À»Ãºï JA¢zÁÝgÉ.

CªÀÅUÀ¼À ÉÆèAzÀÄ D¬Ä±Á(i) ªÀgÀ¢ ªÀiÁrzÀ ºÀ¢Ã¸ï. D ºÀ¢Ã¹£À°è ±ÀCï¨Á£ï ºÀ¢£ÉÊzÀ£Éà gÁwæ C¯ÁèºÀÄ MAzÀ£Éà DPÁ±ÀPÉÌ E½zÀÄ PÀ ïâ UÉÆÃvÀæzÀ DqÀÄUÀ¼À gÉÆêÀÄUÀ½VA vÀ®Æ ºÉZÀÄÑ d£ÀjUÉ PÀëªÉÄ ¤ÃqÀĪÀ£ÀÄ JA¢zÉ. EzÀ£ÀÄß EªÀiÁA CºÀäzï, CwÛ«Äð¢Ã ªÀÄvÀÄÛ E¨ïß ªÀiÁd ªÀgÀ¢ ªÀiÁrzÁÝgÉ. C¯ï§ÄSÁj F ºÀ¢Ã À£ÀÄß zÀħð®ªÉA¢zÁÝgÉAzÀÄ CwÛ«Äð¢Ã ºÉýzÁÝgÉ.”

47

£ÀAvÀgÀ E¨ïß gÀd¨ï(r)gÀªÀgÀÄ EvÀgÀ C£ÉÃPÀ ºÀ¢Ã¸ïUÀ¼À£ÀÄß GzÀÞj¹ CªÀÅUÀ¼À z˧ð®åªÀ£ÀÄß vÉÆÃj¹ PÉÆnÖzÁÝgÉ. ªÉÄÃ¯É G¯ÉèÃT¹zÀ

D¬Ä±Á(i)gÀªÀg À ºÀ¢Ã¸ï zÀħ𮠪ÉAzÀÄ EªÀiÁA C±ËêPÁ¤Ã ºÉýzÁÝgÉ.

±ÉÊSï C§Äݯï CjhÄÃgÀhiï E¨ïß

¨ÁgÀhiï(r)gÀªÀgÀÄ ºÉüÀÄvÁÛgÉ: “±ÀCï¨Á£ï ºÀ¢£ÉÊzÀg À gÁwæAiÀÄ ±ÉæõÀ×vÉAiÀÄ£ÀÄß «ªÀj¸ÀĪ À C£ÉÃP À ºÀ¢Ã¸ïUÀ¼ÀÄ ªÀgÀ¢AiÀiÁVªÉ. CªÉ®èªÀÇ zÀħ𮠺À¢Ã¸ïUÀ¼ÁVgÀÄ ªÀÅzÀjAzÀ CªÀÅUÀ¼À£ÀÄß CªÀ®A© À ¨ÁgÀzÀÄ. F

47

ºÀ¢Ã¸ïUÀ¼ÀÄ C£ÉÃPÀ ºÁ¢UÀ½AzÀ ªÀgÀ¢AiÀiÁVgÀĪÀÅzÀjAz À PÉ®ªÀÅ DzsÀĤPÀ «zÁéA ÀgÀÄ D ºÀ¢Ã¸ïUÀ¼À£ÀÄß ºÀ À£ï JAzÀÄ PÀgÉAiÀÄ®Ä AiÀÄwß¹zÀgÀÄ. DzÀgÉ CªÀgÀ GzÉÝñ À FqÉÃgÀ°®è. AiÀiÁPÉAzÀgÉ F J®è ºÀ¢Ã¸ïUÀ¼ÀÆ zÀħð®ªÁVªÉ. F ºÀ¢Ã¸ïUÀ¼ÀÄ ªÀgÀ¢AiÀiÁzÀ J®è zÀħ𮠺Á¢UÀ¼À£ÀÄß MlÄÖUÀÆr¹ zÀgÀÆ ºÉZÉÑAzÀgÉ F ºÀ¢Ã¸ïUÀ¼À §UÉÎ ‘ºÀ À£ï °UÉÊj»Ã’ ( ÉÃg É ºÀ¢Ã¸ïUÀ¼À ÉA§®¢AzÁV ºÀ À£ï) JAzÀÄ ºÉüÀ§ºÀÄzÀµÉÖ. AiÀiÁªÀÅzÉà PÁgÀtPÀÆÌ CªÀÅ À»Ãºï JA§ ¥ÀzÀ«UÉ KgÀĪÀÅ¢®è. ºÀ¢Ã¸ï ¥Áj sÁ¶P À ±Á¸ÀÛçªÀ£ÀÄß CzsÀåAiÀÄ£À

47

ªÀiÁrzÀªÀjUÉ EzÀÄ ZÉ£ÁßV UÉÆwÛzÉ.”

£Á®ÄÌ: ±ÀCï¨Á£ï ºÀ¢£ÉÊzÀgÀ gÁwæ £ÀªÀiÁgÀhiï ªÀiÁqÀĪÀÅzÀÄ:

EzÀPÉÌ ªÀÄÆgÀÄ ¹ÜwUÀ½ªÉ:

1. EvÀg À gÁwæUÀ¼À°è £ÀªÀiÁgÀhiï ªÀiÁqÀĪÀµÉÖà F gÁwæAiÀÄ®Æè £ÀªÀiÁgÀhiï ªÀiÁqÀĪÀÅzÀÄ. GzÁ ºÀgÀuÉUÉ M§â ªÀåQÛ J®è gÁwæUÀ¼À®Æè QAiÀiÁªÀÄįÉèöÊ¯ï ¤ªÀð» ÀĪÀÅzÁzÀgÉ F gÁwæAiÀÄ®Æè QAiÀiÁªÀÄįÉèöÊ¯ï ¤ªÀð»¸ÀĪÀÅzÀgÀ°è vÉÆAzÀgɬĮè. DzÀgÉ D gÁwæUÉ ¥ÀævÉåÃP À «±ÉõÀvÉ EzÉAiÉÄA§ £ÀA©P É À®èzÀÄ. EAvÀºÀ

47

£ÀA©PɬĮèzÉ J®è gÁwæUÀ¼ÀAvÉAiÉÄà F gÁwæAiÀÄ®Æè £ÀªÀiÁgÀhiï ¤ªÀð» ÀĪÀÅzÁzÀgÉ CzÀgÀ°è vÉÆAzÀgɬĮè.

PÁgÀt EAvÀº À ªÀåQÛ C¯ÁèºÀ£À zsÀªÀÄðzÀ°è ºÉÆ ÀzÁV K£À£ÀÆß ¤«Äð¸ÀĪÀÅ¢®è.

2. EvÀg À gÁwæUÀ¼À°è £ÀªÀiÁgÀhiï ªÀiÁqÀzÀªÀ£ÀÄ F gÁwæAiÀÄ°è «±ÉõÀªÁV £ÀªÀiÁgÀhiï ªÀiÁqÀĪÀÅzÀÄ. EzÀÄ ©zïCvï. PÁgÀt, F gÁwæAiÀÄ°è £ÀªÀiÁgÀhiï ªÀiÁqÀ ÉÃPÉA§

AiÀiÁªÀÅzÉà DeÉÕ ¥ÀæªÁ¢(g)jAzÀ À»ÃºÁV ªÀgÀ¢AiÀiÁV®è. ¥ÀæªÁ¢

(g)gÁUÀ°, ÀºÁ§vÁÛUÀ° F

47

gÁwæAiÀÄ°è ¥ÀævÉåÃPÀªÁV £ÀªÀiÁgÀhiï ¤ªÀ𻹮è. “±ÀCï¨Á£ï wAUÀ¼À ºÀ¢£ÉÊzÀ£Éà gÁw æ §AzÀg É ¤ÃªÀÅ CzÀgÀ gÁwæAiÀÄ°è £ÀªÀiÁgÀhiï ªÀiÁrj ªÀÄvÀÄÛ CzÀgÀ ºÀUÀ®°è G¥ÀªÁ À DZÀj¹j” JA§ ºÀ¢Ã¹£À §UÉÎ ºÉüÀĪÀÅzÁzÀgÉ, D ºÀ¢Ã¸ï zÀħ𮠪ÉAzÀÄ FUÁUÀ¯Éà ÀàµÀÖ¥Àr À ÁVzÉ. F ºÀ¢Ã¸ï PÀÈvÀPÀªÁV ¤«Äð¸À Áz À ºÀ¢Ã¸ï JAzÀÄ C£ÉÃPÀ «zÁéA ÀgÀÄ ÀàµÀÖ¥Àr¹zÁÝgÉ. DzÀgÉ PÀªÀÄð

±ÉæõÀ×vÉAiÀÄ «µÀAiÀÄzÀ°è ªÀgÀ¢ AiÀiÁUÀĪ À ºÀ¢Ã¸ïUÀ¼ÀÄ zÀħ𮠪ÁVzÀÝgÀÆ CªÀÅUÀ¼ À DzsÁgÀzÀ°è CªÀÄ¯ï ªÀiÁqÀ§ºÀÄzÀÄ JAzÀÄ

47

«zÁéA ÀgÀÄ C©ü¥ÁæAiÀÄ¥ÀnÖgÀĪÀÅzÀ£ÀÄß PÉ®ªÀgÀÄ F ©zïCvï DzÀ £ÀªÀiÁgÀhÄ£ÀÄß £Áå¬ÄÃPÀj À®Ä §¼À ÀÄvÁÛgÉ. DzÀgÉ PÀªÀÄð±ÉæõÀ×vÉAiÀÄ «µÀAiÀÄzÀ°è ªÀgÀ¢AiÀiÁUÀĪÀ zÀħ𮠺À¢Ã¸ïUÀ¼À£ÀÄß ¹éÃPÀj À®Ä PÉ®ªÀÅ µÀgÀvÀÄÛUÀ½ªÉ:

MAzÀÄ: z˧ð®åªÀÅ wÃPÀë÷Ú ªÀÄlÖzÀ°ègÀ¨ÁgÀzÀÄ. DzÀgÉ ±ÀCï¨Á£ï ºÀ¢£ÉÊzÀ£Éà gÁw æ £ÀªÀiÁgÀhiï ªÀiÁqÀ ÉÃPÉAzÀÄ ºÉüÀĪÀ F ºÀ¢Ã¸ï CvÀåAvÀ zÀħð®ªÁVzÉ. ªÀiÁvÀæªÀ®è, PÉ®ªÀgÀÄ F ºÀ¢Ã À£ÀÄß PÀÈvÀPÀ (ªÀiËzÀÆCï) JAzÀÄ ÀºÀ ºÉýzÁÝgÉ.

47

JgÀqÀÄ: D zÀħ𮠺À¢Ã¸ï AiÀiÁªÀ PÀªÀÄðzÀ ±ÉæõÀ×vÉAiÀÄ£ÀÄß «ªÀj ÀÄ vÀÛzÉÆà D PÀªÀÄðzÀ ªÀÄÆ®ªÀÅ À»ÃºÁzÀ ºÀ¢Ã¹£ À ªÀÄÆ®PÀ

zÀÈqsÀ¥ÀnÖgÀ ÉÃPÀÄ. CAzÀgÉ PÀÄgïD£ï CxÀªÁ ¸À»ÃºÁzÀ ºÀ¢Ã¹£À ªÀÄÆ®PÀ zÀÈqsÀ¥ÀlÖ MAzÀÄ PÀªÀÄðzÀ ±ÉæõÀ×vÉAiÀÄ §UÉÎ ªÀgÀ¢AiÀiÁUÀĪ À zÀħ𮠺À¢Ã¸ïUÀ¼À ¥ÀæPÁgÀ ªÀiÁvÀ æ PÀªÀÄðªÉ ÀUÀ §ºÀÄzÉAzÀÄ G®ªÀiÁUÀ¼ÀÄ ºÉüÀÄvÁÛgÉ. z˧ð®åªÀÅ wÃPÀë÷ÚªÁVgÀ ÁgÀzÀÄ ªÀÄvÀÄÛ C¸ïè (ªÀÄÆ®) zÀÈqsÀ¥ÀnÖgÀ ÉÃPÀÄ. »ÃUÉ ªÀÄÆ®ªÀÅ zÀÈqsÀ¥ÀnÖgÀĪÀ

MAzÀÄ PÀªÀÄðz À ±ÉæõÀ×vÉAiÀÄ£ÀÄß «ªÀj¸ÀĪ À MAzÀÄ ºÀ¢Ã¸ï zÀħð®

47

ªÁVzÀÝgÉ D ºÀ¢Ã¹£À ¥ÀæPÁgÀ CªÀÄ¯ï ªÀiÁqÀ§ºÀÄzÀÄ. DzÀgÉ z˧ð®åªÀÅ wÃPÀë÷ Ú ªÀÄlÖzÀ°ègÀ ¨ÁgÀzÀÄ. EzÀgÀ°è MAzÉÆà D ¥ÀÄtå DvÀ¤UÉ ¹UÀ§ºÀÄzÀÄ. E£ÀÄß ¹UÀ¢zÀÝgÀÆ D PÀªÀÄðªÀÅ ±ÀjÃCwÛ£À°è zÀÈqsÀ¥ÀnÖgÀĪÀÅzÀjAzÀ CªÀ¤UÉ CzÀgÀ°è zÉÆõÀ«gÀ¯ÁgÀzÀÄ.

DzÀgÉ £ÀªÀÄUÉ ZÉ£ÁßV UÉÆwÛgÀĪÀ ¥ÀæPÁg À ±ÀCï¨Á£ï ºÀ¢£ÉÊzÀg À gÁwæ £ÀªÀiÁgÀhiï ªÀiÁqÀĪ À «µÀAiÀÄ F JgÀqÀÄ µÀgÀvÀÄÛUÀ½UÀÆ M¦àUÉAiÀiÁUÀĪÀÅ ¢®è. ªÉÆzÀ®£ÉAiÀÄzÁV, ±ÀCï¨Á£ï ºÀ¢£ÉÊzÀgÀ gÁw æ £ÀªÀiÁgÀhiï ªÀiÁqÀ ÉÃPÉAzÀÄ ºÉüÀĪ À ºÀ¢Ã¸ï

47

CvÀåAvÀ zÀħð®ªÁzÀÄzÀÄ. E£ÀÄß JgÀqÀ£ÉAiÀÄ µÀgÀwÛ£À ¥ÀæPÁgÀ £ÉÆÃrzÀgÉ ±ÀCï¨Á£ï ºÀ¢£ÉÊzÀgÀ gÁwæ JA§ ªÀÄÆ® «µÀAiÀĪÉà ±ÀjÃCwÛ£À°è zÀÈqsÀ¥ÀnÖ®è. E¨ïß

gÀd¨ï(r) vÀªÀÄä ‘®vÁE¥sÀÄ¯ï ªÀÄDj¥sï’£À°è (¥ÀÄl 145) ºÉüÀÄvÁÛgÉ:

عبان لم ف من ش66 فكذلك قيام ليلة النص66ل;م عليه وس66 يثبت فيها عن الن;بي صلى; الله;

صحابه شيئ.ولا عن أ

“CzÉà jÃw ±ÀCï¨Á£ï ºÀ¢£ÉÊzÀgÀ gÁwæ £ÀªÀiÁgÀhiï ¤ªÀð» ÀĪÀ

47

«µÀAiÀÄzÀ°è ¥ÀæªÁ¢(g)jAzÁUÀ°, CªÀgÀ ÀºÁ¨ÁUÀ½AzÁUÀ° K£ÉÆAzÀÆ zÀÈqsÀ¥ÀnÖ®è.”

±ÉÊSï E¨ïß ¨ÁgÀhiï(r) ºÉüÀÄvÁÛgÉ: “F gÁwæAiÀÄ°è £ÀªÀiÁgÀhiï ªÀiÁqÀ ÉÃPÉAzÀÄ ªÀgÀ¢AiÀiÁzÀ ºÀ¢Ã¸ï

UÀ¼É®èªÀÇ ªÀiËzÀÆCï (PÀÈvÀPÀ).”

vÁ©HUÀ¼À°è PÉ®ªÀgÀÄ F £ÀªÀiÁgÀhiï ¤ªÀð» ÀÄwÛzÀÝgÉA§ §UÉÎ ªÀgÀ¢AiÀiÁVzÉ. EzÀgÀ §UÉÎ ºÁ¦ügÀhiï

E¨ïß gÀd¨ï(r) vÀªÀÄä ‘®vÁE¥sÀÄ¯ï ªÀÄDj¥sï’£À°è (¥ÀÄl 144) ºÉüÀÄvÁÛgÉ:

47

وليلة النصف من شعبان كان الت;ابعون منمونه66ا ويجته66دون فيه66ا في ام يعظ هل الش;

أ

لها ذ الن;اس فض666 خ666 العب666ادة، وعنهم أ

هم بلغهم في ذل66ك وتعظيمها، وقد قي66ل: إن;ا اشتهر ذل66ك عنهم في ائيلي;ة، فلم; آثار إسران اختلف الن;اس في ذل66ك. فمنهم من البلدر ذل66ك نك66

قبله ووافقهم على تعظيمها، وأ

كثر علماء الحجاز، وقالوا: ذلك كله بدعة.أ

“±ÁªÀiï£À°è ªÁ¹ ÀÄwÛzÀÝ PÉ®ªÀÅ vÁ©HUÀ¼ÀÄ ±ÀCï¨Á£ï ºÀ¢£ÉÊzÀgÀ gÁwæUÉ ªÀĺÀvÀé PÉÆqÀÄwÛzÀÝgÀÄ ªÀÄvÀÄÛ D gÁwæAiÀÄ°è CªÀgÀÄ E¨ÁzÀvï£À°è

47

vÀ°èãÀgÁUÀÄwÛzÀÝgÀÄ. d£ÀgÀÄ EªÀgÀ£ÀÄß £ÉÆÃr F gÁwæUÉ ±ÉæõÀ×vÉ ªÀÄvÀÄÛ ªÀĺÀvÀé EzÉAiÉÄAzÀÄ w½zÀÄPÉÆAqÀgÀÄ. EªÀgÀÄ F gÁwæU É ±ÉæõÀ×vÉ ªÀÄvÀÄÛ ªÀĺÀvÀé ¤ÃqÀ®Ä PÁgÀt E¸ÁæF°Ã ªÀgÀ¢UÀ¼ÀÄ JAzÀÄ ºÉüÀ¯ÁUÀÄvÀÛzÉ. EªÀjAz À F «µÀAiÀĪÀÅ «©ü£Àß ¥ÀlÖtUÀ¼À°è ¥ÀæZÁgÀ ¥ÀqÉzÁUÀ d£ÀgÀÄ F «µÀAiÀÄzÀ°è C£ÉÃPÀ C©ü¥ÁæAiÀÄUÀ¼À£ÀÄß ºÉüÀvÉÆqÀVzÀgÀÄ. CªÀgÀ°è PÉ®ªÀgÀÄ F gÁwæU É ±ÉæõÀ×vÉ ªÀÄvÀÄÛ ªÀĺÀvÀé«zÉAiÉÄAzÀÄ ºÉý D gÁwæUÉ ªÀĺÀvÀé PÉÆqÀvÉÆqÀVzÀgÀÄ. DzÀgÉ »eÁgÀhiï ¥ÁæAvÀåz À G®ªÀiÁ UÀ¼ÀÄ EzÀ£ÀÄß «gÉÆâü ÀÄvÁÛ

47

“EªÉ®èªÀÇ ©zïCvï” JAzÀÄ ºÉüÀ vÉÆqÀVzÀgÀÄ.”

»eÁgÀhiï ¥ÁæAvÀåz À G®ªÀiÁUÀ¼À C©ü¥ÁæAiÀĪÉà Àj JA§ «µÀAiÀÄzÀ°è AiÀiÁªÀÅzÉà ÀA±ÀAiÀÄ«®è. PÁgÀt, C¯ÁèºÀÄ vÀD¯Á ºÉüÀÄvÁÛ£É:

تممت﴿كملت لكم دينكم وأ

ٱلي��وم أ

لم يت لكم ٱلإس�� عليكم نعمتي ورض��انف دينا فمن ٱضطر في مخمصة غير متج��

غفور رحيم ثم فإن ٱلله A[3﴾ ]المائدة: ٣لإ .

47

“EAzÀÄ £Á£ÀÄ ¤ªÀÄUÉ ¤ªÀÄä zsÀªÀÄðªÀ£ÀÄß ¥ÀÇwð ªÀiÁrPÉÆnÖgÀÄ ªÉ£ÀÄ. £À£Àß C£ÀÄUÀæºÀªÀ£ÀÄß £Á£ÀÄ ¤ªÀÄU É £ÉgÀªÉÃj¹PÉÆnÖgÀĪɣÀÄ. E¸ÁèªÀÄ£ÀÄß zsÀªÀÄðªÁV £Á£ÀÄ ¤ªÀÄUÉ vÀȦۥÀnÖgÀĪɣÀÄ. AiÀiÁgÁzÀgÀÆ ºÀ¹«£ À ¤«ÄvÀÛ (¤¶zÀÞªÁVgÀĪÀÅ zÀ£ÀÄß w£Àß®Ä) ¤§ðA¢üvÀ£ÁzÀgÉ ªÀÄvÀÄÛ CªÀ£ÀÄ C«zsÉÃAiÀÄvÉAiÉÄqÉUÉ ªÁ®ÄªÀªÀ£À®è¢zÀÝgÉ RArvÀªÁV AiÀÄÆ C¯ÁèºÀÄ CvÀå¢üPÀ PÀë«Ä ÀĪÀ ªÀ£ÀÆ C¥ÁgÀ PÀgÀÄuÉAiÀÄļÀîªÀ£ÀÆ DVgÀĪÀ£ÀÄ.” [PÀÄgïD£ï 5:3]

MAzÀÄ ªÉÃ¼É F £ÀªÀiÁgÀhiï C¯ÁèºÀ£À zsÀªÀÄðzÀ°è M¼À¥ÀlÖzÁÝVgÀÄwÛzÀÝgÉ

47

C¯ÁèºÀÄ CzÀ£ÀÄß CªÀ£ À UÀæAxÀzÀ°è «ªÀj¹PÉÆqÀÄwÛzÀÝ£ÀÄ. CxÀªÁ ¥ÀæªÁ¢

(g)gÀªÀgÀÄ ªÀiÁvÀÄ CxÀªÁ PÀÈwAiÀÄ ªÀÄÆ®PÀ CzÀ£ÀÄß «ªÀj¹PÉÆqÀÄ wÛzÀÝgÀÄ. EzÉÆAzÀÆ ÀA sÀ«¹®èzÀ PÁgÀt EzÀÄ C¯ÁèºÀ£ À zsÀªÀÄðzÀ°è ÉÃjzÀÝ®èªÉAzÀÄ ¸ÀàµÀÖªÁUÀÄvÀÛzÉ. CzÀÄ

C¯ÁèºÀ£À zsÀªÀÄðzÀ°è ÉÃjzÀÝ®è JAzÁzÀg É CzÉÆAzÀÄ ©zïCvï J£ÀÄߪÀÅzÀgÀ°è ÀA±ÀAiÀÄ«®è.

©zïCvïUÀ¼ À §UÉÎ ¥ÀæªÁ¢(g)gÀªÀgÀÄ ºÉüÀÄvÁÛgÉ:

»كل بدعة ضلالة«

47

“J®è ©zïCvïUÀ¼ÀÄ ¥ÀxÀ sÀæµÀÖvÉAiÀiÁ VªÉ.”

3. F gÁwæAiÀÄ°è ¤¢ðµÀ× gÀPïCvï £ÀªÀiÁgÀhiï ªÀiÁqÀĪÀÅzÀÄ ªÀÄvÀÄÛ ¥ÀæwªÀµÀð CµÉÖà gÀPïCvï £ÀªÀiÁgÀhiï ¤ªÀð»¸ÀÄwÛgÀĪÀÅzÀÄ. GzÁºÀgÀuÉUÉ F gÁwæAiÀÄ°è ºÀvÀÄÛ gÀPïCvï £ÀªÀiÁgÀhiï ¤ªÀð» ÀĪÀÅzÀÄ ªÀÄvÀÄÛ ¥ÀæwªÀµÀð F gÁwæAiÀÄ°è ºÀvÀÄÛ gÀPïCvï £ÀªÀiÁgÀhiï ¤ªÀð» ÀĪÀÅ zÀ£ÀÄß ªÀÄÄAzÀĪÀj¸ÀĪÀÅzÀÄ. EzÀÄ JgÀqÀ£Éà ¹ÜwAiÀÄ°è ºÉýzÀ ©zïCvï VAvÀ®Æ wÃPÀë÷ÚªÁzÀ ©zïCvï. PÁgÀt, F «µÀAiÀÄzÀ°è ªÀgÀ¢AiÀiÁzÀ

47

ºÀ¢Ã¸ïUÀ¼É®èªÀÇ zÀħð® CxÀªÁ PÀÈvÀPÀ.

LzÀÄ: ±ÀCï¨Á£ï ºÀ¢£ÉÊzÀg À gÁwæ AiÀÄ°è D ªÀµÀð ¸ÀA¨sÀ« ÀĪÀÅzÉ®è ªÀ£ÀÆß ¤tð¬Ä¸À ÁUÀĪÀÅzÀÄ:

±ÀCï¨Á£ï ºÀ¢£ÉÊzÀgÀ gÁwæAiÀÄ°è D ªÀµÀð ÀA sÀ« ÀĪÀÅzÉ®èªÀ£ÀÆß ¤tð¬Ä À ÁUÀĪÀÅzÀÄ JA§ÄzÀÄ ÀļÀÄî. PÁgÀt, F «±ÉõÀvɬÄgÀÄ

ªÀÅzÀÄ ¯ÉÊ®vÀįï PÀzïæUÉ ªÀiÁvÀæ. C¯ÁèºÀÄ vÀD¯Á ºÉüÀÄvÁÛ£É:

نزلنه في٢ وٱلكتب ٱلمبين ١حم ﴿ إنا أ

بركة إنا كنا منذرين فيها يفرق٣ليلة م

47

مر حكيم ن عن��دنا إنا كنا٤كل أ Aمرا م

أ

ميع٥مرسلين بAك إنهۥ هو ٱلس ن ر Aرحمة م [ . 6-1﴾ ]الدخان: ٦ٱلعليم

“ºÁ-«ÄêÀiï. ÀÄ ÀàµÀÖ UÀæAxÀzÀ ªÉÄïÁuÉ! RArvÀªÁVAiÀÄÆ £ÁªÀÅ EzÀ£ÀÄß (PÀÄgïD£À£ÀÄß) MAzÀÄ C£ÀÄUÀæ»ÃvÀ gÁwæAiÀÄ°è CªÀwÃtð UÉƽ¹zɪÀÅ. RArvÀªÁVAiÀÄÆ £ÁªÀÅ ªÀÄÄ£ÉßZÀÑjP É ¤ÃqÀĪÀªÀgÀÄ. D gÁwæAiÀÄ°è AiÀÄÄQÛ¥ÀÇtðªÁz À J®è «µÀAiÀĪÀ£ÀÆß ÉÃ¥Àðr¹ «ªÀj À ¯ÁUÀĪÀÅzÀÄ. £ÀªÀÄä ªÀw¬ÄA¢gÀĪÀ DeÉÕ! RArvÀªÁVAiÀÄÆ £ÁªÀÅ ( ÀAzÉñÀªÁºÀPÀgÀ£ÀÄß) PÀ¼ÀÄ» ÀÄwÛgÀÄ

47

ªÉªÀÅ. CzÀÄ vÀªÀÄä gÀ©â£ À ªÀwAiÀÄ MAzÀÄ PÀgÀÄuÉAiÀiÁVzÉ. RArvÀªÁV AiÀÄÆ CªÀ£ÀÄ J®èªÀ£ÀÄß D° ÀÄ ªÀªÀ£ÀÆ CjAiÀÄĪÀªÀ£ÀÆ DVgÀĪÀ£ÀÄ.” [PÀÄgïD£ï 44:1-6]

PÀÄgïD£ï CªÀwÃtðUÉÆAqÀ F gÁwæ ¯ÉÊ®vÀįï PÀzïæ£ À gÁwæ. C¯ÁèºÀÄ ºÉüÀÄvÁÛ£É:

در ﴿ نزلنه في ليلة ٱلق�� ﴾ ]الق66در:١إنا أ

1 . ]“RArvÀªÁVAiÀÄÆ £ÁªÀÅ EzÀ£ÀÄß (PÀÄgïD£À£ÀÄß) ¯ÉÊ®vÀįï PÀzïæ£À°è

47

CªÀwÃtðUÉƽ¹zɪÀÅ.” [PÀÄgïD£ï 97:1]

EzÀÄ gÀªÀÄzÁ£ï wAUÀ¼À°è §gÀĪÀ ¯ÉÊ®vÀįï PÀzïæ. PÁgÀt C¯ÁèºÀÄ PÀÄgïD£À£ÀÄß CªÀwÃtðUÉƽ¹zÀÄÝ gÀªÀÄzÁ£ï wAUÀ¼À°è. C¯ÁèºÀÄ ºÉüÀÄvÁÛ£É:

رءان﴿ ن��زل في��ه ٱلق��ي أ ان ٱلذ شهر رمض��

ن ٱلهدى وٱلفرقان Aنت مAلناس وبيAهدى ل مه ومن هر فليص�� هد منكم ٱلش�� فمن ش��يام

ن أ Aة م فر فع��د و عىر س��

ا أ كان مريض��

بكم ٱليسر ولا يريد بكم خر يريد ٱلله أ

47

على وا ٱلله Aة ولتكبر ٱلعسر ولتكمل�وا ٱلع��دكرون ﴾١٨٥م��ا ه��دىكم ولعلكم تش��

[ . 185]البقرة: “d£ÀjU É ªÀiÁUÀðzÀ²ðAiÀiÁV ªÀÄvÀÄÛ À£ÁäUÀðªÀ£ÀÄß vÉÆÃj¹PÉÆqÀĪÀ

ºÁUÀÆ ÀvÁå¸ÀvÀåvÉUÀ¼À£ÀÄß ÉÃ¥Àðr ÀĪÀ ÀÄ ÀàµÀÖ DzsÁgÀ¥ÀæªÀiÁt

ªÁV PÀÄgïD£ï CªÀwÃtðUÉÆAqÀ wAUÀ¼ÀÄ gÀªÀÄzÁ£ï wAUÀ¼ÀÄ. DzÀÄzÀjAzÀ ¤ªÀÄä ¥ÉÊQ D wAUÀ¼À°è G¥À¹ÜvÀjgÀĪÀªÀgÀÄ CzÀgÀ°è G¥ÀªÁ ÀªÀ£ÀÄß DZÀj À°. AiÀiÁgÁzÀgÀÆ gÉÆÃVAiÀiÁVzÀÝgÉ CxÀªÁ ¥ÀæAiÀiÁtzÀ°èzÀÝgÉ, CªÀgÀÄ

47

ÉÃgÉ ¢£ÀUÀ¼À°è D ÀASÉåAiÀĵÀÄÖ (G¥ÀªÁ ÀªÀ£ÀÄß DZÀj À ÉÃPÀÄ). C¯ÁèºÀÄ ¤ªÀÄUÉ ¤gÁ¼ÀvÉAiÀÄ£ÀÄß §AiÀÄ ÀÄwÛgÀĪÀ£ÀÄ. ¤ªÀÄUÉ ¥ÀæAiÀiÁ À ªÀ£ÀÄßAlÄ ªÀiÁqÀ®Ä CªÀ£ÀÄ §AiÀÄ ÀĪÀÅ¢®è. ¤ÃªÀÅ D ÀASÉåAiÀÄ£ÀÄß ¥ÀÇwðUÉƽ ÀĪÀ À®ÄªÁV, C¯ÁèºÀÄ ¤ªÀÄUÉ À£ÁäUÀðªÀ£ÀÄß vÉÆÃj¹PÉÆlÖ PÁgÀt

¤ÃªÀÅ CªÀ£À ªÀĺÀvÀéªÀ£ÀÄß PÉÆAqÁ qÀĪÀ À®ÄªÁV ªÀÄvÀÄÛ ¤ÃªÀÅ CªÀ¤UÉ PÀÈvÀdÕvÉ À°è ÀĪÀ À®ÄªÁV (F jÃw DeÁÕ¦¸À ÁVzÉ).” [PÀÄgïD£ï 2:185]

±ÀCï¨Á£ï ºÀ¢£ÉÊzÀgÀ gÁwæAiÀÄ°è D ªÀµÀð ÀA sÀ« ÀĪÀÅzÉ®èªÀ£ÀÆß

47

¤tð¬Ä À ÁUÀĪÀÅzÀÄ JAzÀÄ AiÀiÁgÁzÀgÀÆ ºÉýzÀg É CªÀgÀÄ PÀÄgïD£ïUÉ «gÀÄzÀÞªÁV ¸ÁVzÁÝ£É. C¯ÁèºÀÄ F DAiÀÄvïUÀ¼À°è ºÉýgÀÄ ªÀÅzÀPÉÌ «gÀÄzÀÞªÁV ZÀ°¹zÁÝ£É.

DgÀÄ: ±ÀCï¨Á£ï ºÀ¢£ÉÊzÀgÀAzÀÄ PÉ®ªÀÅ «±ÉõÀ SÁzÀåUÀ¼À£ÀÄß vÀAiÀiÁj ÀÄ ªÀÅzÀÄ:

PÉ®ªÀgÀÄ ±ÀCï¨Á£ï ºÀ¢£ÉÊzÀgÀAzÀÄ PÉ®ªÀÅ «±Éõ À SÁzÀåUÀ¼À£ÀÄß vÀAiÀiÁj¹ CzÀ£ÀÄß §qÀ§UÀÎjUÉ ºÀAZÀÄvÁÛgÉ. F ÀA¥ÀæzÁAiÀÄPÉÌ E¸ÁèA£À°è AiÀiÁªÀÅzÉà DzsÁgÀ«®è.

F «µÀAiÀÄzÀ°è ¥ÀæªÁ¢(g)jAzÀ

47

K£ÉÆAzÀÆ ªÀgÀ¢AiÀiÁV®è. DzÀÄzÀjAzÀ F ¢£ÀzÀ°è «±ÉõÀªÁV SÁzÀå vÀAiÀiÁj¹ zÁ£À ªÀiÁqÀĪÀÅzÀÄ ©zïCvï DUÀÄvÀÛzÉ. ©zïCvïUÀ¼À

§UÉÎ ¥ÀæªÁ¢(g)gÀªÀgÀÄ ºÉüÀÄvÁÛgÉ:

»كل بدعة ضلالة«“J®è ©zïCvïUÀ¼ÀÄ ¥ÀxÀ sÀæµÀÖvÉAiÀiÁ VªÉ.”

©zïCvïUÀ¼À£ÀÄß ªÀiÁqÀĪÀªÀ£ÀÄ F PɼÀV£À JZÀÑjPÉUÀ¼À°è M¼À¥ÀqÀĪÀ£ÀÄ:

1. CªÀ£ÀÄ ªÀiÁqÀĪ À ©zïCvï C¯ÁèºÀ£À F ªÀZÀ£ÀªÀ£ÀÄß ÀļÀÄî ªÀiÁqÀÄvÀÛzÉ:

47

تممت﴿كملت لكم دينكم وأ

ٱلي��وم أ

لم يت لكم ٱلإس�� عليكم نعمتي ورض��انف دينا فمن ٱضطر في مخمصة غير متج��

غفور رحيم ثم فإن ٱلله A[3﴾ ]المائدة: ٣لإ .

“EAzÀÄ £Á£ÀÄ ¤ªÀÄUÉ ¤ªÀÄä zsÀªÀÄðªÀ£ÀÄß ¥ÀÇwð ªÀiÁrPÉÆnÖgÀÄ ªÉ£ÀÄ. £À£Àß C£ÀÄUÀæºÀªÀ£ÀÄß £Á£ÀÄ ¤ªÀÄU É £ÉgÀªÉÃj¹PÉÆnÖgÀĪɣÀÄ. E¸ÁèªÀÄ£ÀÄß zsÀªÀÄðªÁV £Á£ÀÄ ¤ªÀÄUÉ vÀȦۥÀnÖgÀĪɣÀÄ. AiÀiÁgÁzÀgÀÆ ºÀ¹«£ À ¤«ÄvÀÛ (¤¶zÀÞªÁVgÀĪÀÅ zÀ£ÀÄß w£Àß®Ä) ¤§ðA¢üvÀ£ÁzÀgÉ

47

ªÀÄvÀÄÛ CªÀ£ÀÄ C«zsÉÃAiÀÄvÉAiÉÄqÉUÉ ªÁ®ÄªÀªÀ£À®è¢zÀÝgÉ RArvÀªÁV AiÀÄÆ C¯ÁèºÀÄ CvÀå¢üPÀ PÀë«Ä ÀÄ ªÀªÀ£ÀÆ C¥ÁgÀ PÀgÀÄuÉAiÀÄļÀîªÀ£ÀÆ DVgÀĪÀ£ÀÄ.” [PÀÄgïD£ï 5:3]

AiÀiÁPÉAzÀgÉ zsÀªÀÄðzÀ sÁUÀªÉAzÀÄ sÁ«¹ CªÀ£ÀÄ ªÀiÁqÀÄwÛgÀĪÀ

©zïCvï ªÁ ÀÛªÀªÁV F DAiÀÄvï CªÀwÃtðUÉƼÀÄîªÀ ÀAzÀ sÀðzÀ°è zsÀªÀÄðzÀ°è ÉÃjzÁÝVgÀ°®è. DUÀ CªÀ£À ªÁzÀ ¥ÀæPÁg À zsÀªÀÄð ¥ÀÆtðªÁVzÉ JA§ F DAiÀÄvï ÀļÁîUÀÄvÀÛzÉ.

47

2. CªÀ£ÀÄ ªÀiÁqÀĪ À ©zïCvï C¯ÁèºÀÄ ªÀÄvÀÄÛ CªÀ£À gÀ ÀƯï

(g)jVAvÀ®Æ vÁ£ÀÄ ªÀÄÄA¢zÉÝÃ£É JA§ÄzÀ£ÀÄß ÀÆa¸ÀÄvÀÛzÉ. PÁgÀt, zsÀªÀÄðzÀ°è®èzÀ MAzÀÄ PÁAiÀÄðªÀ£ÀÄß CªÀ£ÀÄ zsÀªÀÄðPÉÌ ¸ÉÃj¹zÁÝ£É. CzÀÄ PÀÆqÀ C¯ÁèºÀÄ F zsÀªÀÄðPÉÌ ÀA§A¢ü¹zÀ J®è ¤AiÀĪÀÄ, PÁ£ÀÆ£ÀÄ ªÀÄvÀÄÛ PÀªÀÄðUÀ¼À£ÀÄß ¥ÀÆwðUÉƽ¹zÀ £ÀAvÀgÀ. DzÀÄzÀjAzÀ ©zïCvï ªÀiÁqÀĪÀªÀgÀÄ vÁªÀÅ C¯ÁèºÀÄ ªÀÄvÀÄÛ

CªÀ£À gÀ ÀƯï(g)jVAvÀ®Æ ªÀÄÄA¢zÉÝêÉ, CªÀjU É UÉÆwÛ®èzÀÄÝ £ÀªÀÄUÉ UÉÆwÛzÉ JAzÀÄ ªÁ¢ ÀÄwÛzÁÝgÉ. CªÀgÀÄ C¯ÁèºÀÄ «¢ü¹zÀ ºÀzÀÄÝUÀ¼À£ÀÄß

47

«ÄÃgÀÄwÛzÁÝgÉ. C¯ÁèºÀ£À ºÀzÀÄÝUÀ¼À£ÀÄß «ÄÃjzÀªÀgÀÄ CPÀæ«ÄUÀ¼ÁVzÁÝgÉ.

3. ©zïCvï ªÀiÁqÀĪ À ªÀÄÆ®PÀ CªÀ£ÀÄ vÀ£ÀߣÀÄß vÁ£Éà C¯ÁèºÀ¤UÉ ÀºÀ sÁVAiÀÄ£ÁßV ªÀiÁrPÉƼÀÄîwÛzÁÝ£É.

C¯ÁèºÀÄ ºÉüÀÄvÁÛ£É:

ين م��ا﴿ Aن ٱلد Aؤا شرعوا لهم م م لهم شرك أ

ل لقضي ولولا كلمة ٱلفص�� ذن به ٱلله لم يأ

ليم لمين لهم ع��ذاب أ ﴾٢١بينهم وإن ٱلظ

[ . 21]الشورى: “C¯ÁèºÀÄ C£ÀĪÀÄw Àz À «µÀAiÀĪÀ£ÀÄß CªÀjU É zsÀªÀÄðªÀ£ÁßV ªÀiÁrPÉÆlÖ AiÀiÁgÁzÀgÀÆ ÀºÀ sÁVUÀ¼ÀÄ

47

CªÀjVgÀĪÀgÉÃ? ¤uÁðAiÀÄPÀ «¢üAiÀÄ §UÉάÄgÀĪ À DeÉÕAiÀÄÄ E®è¢gÀÄwÛzÀÝgÉ CªÀgÀ ªÀÄzsÉå vÀPÀët wÃ¥ÀÅð ¤ÃqÀ¯ÁUÀÄwÛvÀÄÛ. RArvÀªÁVAiÀÄÆ CPÀæ«ÄUÀ½U É AiÀiÁvÀ£ÁªÀÄAiÀĪÁzÀ ²PÉë¬ÄzÉ.” [PÀÄgïD£ï 42:21]

4. CªÀ£ÀÄ ªÀiÁqÀĪ À ©zïCvï DVgÀĪÀ PÁAiÀÄðªÀÅ EªÉgÀqÀÄ «µÀAiÀÄUÀ¼À°è MAzÀ£ÀÄß C¤ªÁAiÀÄð

UÉƽ ÀÄvÀÛzÉ: MAzÉÆà ¥ÀæªÁ¢(g) gÀªÀgÀÄ CeÁÕ¤AiÀiÁVzÀÄÝzÀjAzÀ CªÀjUÉ F PÁAiÀÄðzÀ §UÉÎ UÉÆwÛ®èzÀ PÁgÀt CªÀgÀÄ EzÀ£ÀÄß ¤ªÀ𻹮è. CxÀªÁ CªÀjUÉ F PÁAiÀÄðzÀ §UÉÎ UÉÆwÛzÀÆÝ Àº À CªÀgÀÄ EzÀ£ÀÄß

47

£ÀªÀÄUÉ PÀ°¹PÉÆqÀz É ªÀÄÄaÑnÖzÁÝgÉ.

EªÉgÀqÀÄ ªÁzÀUÀ¼ÀÆ ¥ÀæªÁ¢(g) gÀ£ÀÄß CªÀºÉüÀ£À ªÀiÁqÀĪÀÅzÁVzÉ.

5. ©zïCvï ªÀiÁqÀĪÀÅzÀÄ d£ÀgÀÄ C¯ÁèºÀ£À zsÀªÀÄðªÀ£ÀÄß CªÀjUÉ ÉÃPÁzÀ jÃwAiÀÄ°è ªÁåSÁå£À

ªÀiÁqÀĪÀ ªÀÄvÀÄÛ vÀªÀÄUÉ Àj PÀAqÀzÀÝ£ÀÄß ÉÃj¸ÀĪ À ªÀÄvÀÄÛ Àj PÁtzÀÝ£ÀÄß C½ ÀĪÀ zsÉÊAiÀÄðªÀ£ÀÄß ¤ÃqÀÄvÀÛzÉ. EzÀÄ E¸ÁèA zsÀªÀÄðzÀ ªÉÄÃ¯É ªÀiÁqÀĪÀ CwzÉÆqÀØ DPÀæªÀÄtªÁVzÉ.

6. ©zïCvïUÀ¼ÀÄ ÀªÀÄÄzÁAiÀÄzÀ LPÀåvÉAiÀÄ£ÀÄß czÀæUÉƽ ÀÄvÀÛzÉ.

47

¥ÀæwAiÉÆAzÀÄ ¥ÀAUÀqÀªÀÇ vÁªÀÅ Àj PÀAqÀzÀ£ÀÄß ªÀiÁvÀ æ C£ÀÄ Àj ÀÄvÁÛgÉ. vÀªÀÄU É vÀªÀÄäzÉà Dz À ªÀiÁUÀðªÀ£ÀÄß gÀa ÀÄvÁÛgÉ. »ÃU É CªÀgÀÄ C¯ÁèºÀÄ F DAiÀÄvï£À°è ºÉýzÀ ¹ÜwUÉ vÀ®Ä¥ÀÄvÁÛgÉ:

قوا وٱختلفوا من﴿ ين تفر ولا تكونوا كٱلذولئك لهم

اءهم ٱلبيAنت وأ بع��د م��ا ج��

[ . 105﴾ ]آل عمران: ١٠٥عذاب عظيم “vÀªÀÄä §½UÉ ÀàµÀÖªÁz À ¥ÀÅgÁªÉUÀ¼ÀÄ §AzÀ §½PÀªÀÇ ««zsÀ ¥ÀAUÀqÀUÀ¼ÁV ÉÃ¥ÀðlÄÖ ©ü£ÀßgÁV ºÉÆÃzÀªÀgÀAvÉ

¤ÃªÁUÀ¨ÁgÀzÀÄ. WÉÆÃg À ²PÉë¬ÄgÀÄ

47

ªÀÅzÀÄ CªÀjUÉà DVzÉ.” [PÀÄgïD£ï 3:105]

ت﴿ قوا دينهم وكانوا شيعا لس�� ين فر إن ٱلذ ثم م����رهم إلى ٱلله

ء إنم����ا أ منهم في شي

﴾ ]الأنع66ام:١٥٩ينبAئهم بم��ا كانوا يفعل��ون 159 . ]

“vÀªÀÄä zsÀªÀÄðªÀ£ÀÄß « sÀd£É ªÀiÁrzÀ ªÀgÀÄ ªÀÄvÀÄÛ ««zsÀ §tUÀ¼ÁV ªÀiÁ¥ÀðlÖªÀgÉÆA¢U É vÀªÀÄUÉ AiÀiÁªÀÅzÉà ÀA§AzsÀªÀÇ E®è. CªÀgÀ «µÀAiÀĪÀÅ C¯ÁèºÀ£ÉqÉUÉà DVzÉ. CªÀgÀÄ ªÀiÁqÀÄwÛzÀÄÝzÀg À §UÉÎ

47

vÀgÀĪÁAiÀÄ CªÀ£ÀÄ CªÀjU É w½¹ PÉÆqÀĪÀ£ÀÄ.” [PÀÄgïD£ï 6:159]

7. ©zïCvïUÀ¼ÀÄ d£ÀgÀ£ÀÄß ©zï CvïUÀ¼À Éèà ªÀÄUÀßgÁUÀĪÀAvÉ ªÀiÁqÀÄvÀÛzÉ. CªÀgÀÄ ÀÄ£ÀßvïUÀ¼À£ÀÄß wgÀ ÀÌj ÀÄvÁÛgÉ. CªÀgÀÄ MAzÀÄ ©zïCvÀ£ÀÄß ªÀiÁqÀĪÁUÀ CzÀPÉÌ ÀªÀĪÁzÀ MAzÀÄ ÀÄ£ÀßvÀÛ£ÀÄß

£ÀÄZÀÄÑ£ÀÆgÀÄ ªÀiÁqÀÄvÁÛgÉ.

M§â ªÀÄĸÀ Áä£À¤UÉ ÀA§A¢ü¹zÀAvÉ C¯ÁèºÀ£À UÀæAxÀzÀ°è ªÀÄvÀÄÛ ¥ÀæªÁ¢

(g)gÀªÀg À ¸À»ÃºÁzÀ ÀÄ£ÀßwÛ £À°è §A¢gÀĪÀÅzÀÄ zsÁgÁ¼ À ¸ÁPÀÄ. C¯ÁèºÀÄ ºÉüÀÄvÁÛ£É:

47

ن﴿ Aة م وعظ�� ها ٱلناس قد جاءتكم م يأ ي

دور وه��دى Aم��ا في ٱلص�� فاء ل بAكم وش�� ر٥٧ورحم��ة لAلم��ؤمنين ل ٱلله ق��ل بفض��

ا م Aوا ه��و خير م وبرحمتهۦ فب��ذلك فليفرح��[ . 58-57﴾ ]يونس: ٥٨يجمعون

“N ªÀÄ£ÀĵÀågÉÃ! ¤ªÀÄä gÀ©â£À ªÀwAiÀÄ G¥ÀzÉñ À ªÀÄvÀÄÛ ºÀÈzÀAiÀÄUÀ¼À°ègÀĪÀ gÉÆÃUÀPÉÌ G¥À±ÀªÀÄ£ÀªÀÅ ¤ªÉÄäqÉUÉ §A¢zÉ. ÀvÀ嫱Áé¹UÀ½UÉ ªÀiÁUÀðzÀ²ð ªÀÄvÀÄÛ PÁgÀÄtåªÀÅ §A¢zÉ. ºÉýj: ‘EzÀÄ C¯ÁèºÀÄ«£À C£ÀÄUÀæºÀ ªÀÄvÀÄÛ PÁgÀÄtå¢AzÀ. CzÀgÀ ªÀÄÆ®PÀ CªÀgÀÄ ÀA sÀæªÀÄ¥ÀqÀ°. CªÀgÀÄ

47

MlÄÖUÀÆr¹qÀĪÀÅzÀQÌAvÀ®Æ EzÀÄ CvÀÄåvÀÛªÀĪÁVzÉ’.” [PÀÄgïD£ï 10:57-58]

نيA ه��دى فمن ٱتب��ع﴿ Aتينكم ما ي��أ فإم

قى ل ولا يش�� ﴾ ]ط66ه:١٢٣ه��داي فلا يض��123 . ]

“DzÀg É £À£Àß PÀqɬÄAzÀ MAzÀÄ ªÀiÁUÀðzÀ±Àð£ÀªÀÅ §gÀĪÁUÀ, D £À£Àß ªÀiÁUÀðzÀ±Àð£ÀªÀ£ÀÄß C£ÀÄ Àj¸ÀĪÀªÀ£ÀÄ ¥ÀxÀ sÀæµÀÖ£ÁUÀ¯ÁgÀ£ÀÄ ªÀÄvÀÄÛ PÀµÀÖ¥ÀqÀ ÁgÀ£ÀÄ’.” [PÀÄgïD£ï 20:123]

[ªÀÄdÆäG ¥sÀvÁªÁ ªÀgÀ¸ÁE¯ï E¨ïß G ÉÊ«Äãï 20/25-33]

47

±ÀCï¨Á£ï wAUÀ¼À°è G¥ÀªÁ À DZÀj ÀĪÀÅzÀQÌgÀĪÀ ±ÉæõÀ×vÉAiÀÄ£ÀÄß «ªÀj¸ÀªÀÅzÀgÉÆA¢U É ±ÀCï¨Á£ï wAUÀ¼À°è PÉ®ªÀÅ CeÁÕ¤UÀ¼ÀÄ ¤ªÀð»¸ÀĪ À ©zïCvïUÀ¼ À §UÉÎ F PÀÈwAiÀÄ°è JZÀÑj À¯ÁVzÉ.

47