Beste Bayakavriend,

met het laatste restje broeierige Congo in mijn lijf en nog wat

spijsverteringsongemakken tik ik deze woorden in op de computer. Deze

keer mag ik zelf getuigen van een beklijvend verblijf van 3 weken Congo.

Samen met mijn pa (de papa van zr Lieve) en een tante mocht ik met

eigen ogen getuige zijn van de hoopvolle en mooie initiatieven die de

vzw Bayakavrienden dankzij uw steun heeft gerealiseerd de voorbije

jaren. Het is de derde keer dat ik er op bezoek ging (1999,2008,2015)

en het is deugddoend om de vooruitgang te zien. De inspanningen van

de vzw dragen vruchten voor de weeskinderen en voor de plaatselijke

bevolking van Popokabaka. Hoopvol willen wij dan ook verder werken.

Het is niet tevergeefs !

Wij hopen dat ook u overtuigd blijft van het zinvolle en nobele werk en

durven dan ook verder rekenen op uw hulp.

Misschien heeft u dit jaar nog geen bijdrage gestort. Mogen wij hopen

dat dit een vergetelheid is en dat u dan vooralsnog 40 euro als

kerstcadeau wil schenken. Of misschien valt er wat van de kerst- en

nieuwjaarstafel voor de kleinsten en de armsten van deze wereld? Met

uw steun helpen wij hen een leven op te bouwen. Dat leest u alvast ook

in dit krantje. Oprecht hartelijke dank!

Zalig Kerstfeest en een hoopvol en gezegend nieuw jaar!

Wij danken de sponsor voor de gratis kerstkaart !

Familiebezoek bij Lieve

Popo, november 2015

Net op tijd het vliegtuig op… we waren de laatste. Onze zoektocht waar

we enkele facturen bij de douane konden afstempelen zodat we de BTW

kunnen terugkrijgen duurde wat lang. Ze stuurden ons in de luchthaven

van « Toontje naar Jantje », zoals we dat zo sappig uitdrukken in onze

taal. Je zou het eerder verwachten in Kinshasa dan in Brussel.

Met vader Valère en tante Antonia stijgen we op voor een onvergetelijk

avontuur. De papa van Lieve is er ooit geweest in 1999 en voor tante

Antonia zal een ongekende wereld opengaan. ‘Ik zal nooit kunnen

vertellen wat ik hier beleefd heb ‘ klonk meermaals uit haar mond. En

inderdaad, met woorden valt het eigenlijk niet te vatten. Elk beeld zegt

te weinig en dan voel je en ruik je Congo nog niet. Een goede reclame

voor een reisbureau zou hier kunnen zijn « Popokabaka ! Voor wie eens

naar een andere planeet wil gaan ! »

(foto met de zusters waar Lieve bij woont in Popokabaka)

We zijn blij even binnen te kunnen afkoelen waar het ‘maar’ 30 graden

is. Ik ondernam al een poging om iets naar België te laten weten, maar

tevergeefs. Niet evident hier om zomaar eventjes op internet te gaan.

Soms gaat dat goed en soms helemaal niet. Bovendien is een

internetabonnement hier 3x zo

duur als in België. Gebrek aan

concurrentie is daar de oorzaak

van. Enkel Vodacom en een

aankomende Orange vallen

hier te bespeuren. « Leve de

concurrentie » zeggen we hier

terecht.

Maar op vandaag is het een

onmisbaar middel. November

hebben we maar even niet

betaald, maar wellicht zal

Lieve vanaf december opnieuw

gebruik kunnen maken van dit

moderne communicatiemiddel,

dankzij de zonnepanelen die op

het weeshuis werden

geïnstalleerd. Het doet goed te

zien dat de zonnepanelen die

we met de vzw Bayakavrienden installeerden hun diensten bewijzen.

De energie wordt opgeslagen in batterijen en op deze manier is er

elektriciteit voor een diepvriezer en een frigo, is er licht 's avonds en

kan ik zelfs gebruik maken van mijn scheerapparaat zodat ik herkenbaar

kan terugkeren naar België.

Kinshasa : chaotisch

Het werd eerst een weekje Kinshasa met een aantal bezoeken aan

vroegere bekenden en een daguitstap naar Kisantu bij zr Cecilia die ik

nog ken van mijn tijd in Izegem. Ook boodschappen doen stond op de

agenda want in Popokabaka kan je niet zomaar even naar de Colruyt

lopen als je iets vergeten bent. Van Popo naar Kin is het 400 km en dat

hebben we gespreid over twee reisdagen met de jeep. We verbleven

deze keer iets langer in Kinshasa omdat ik in 1999 en in 2008 toen

weinig hebben kunnen zien van de hoofdstad wegens onlusten en teveel

militaire controles. Nu heb ik er wel even mijn buik van vol. In een

volgend krantje zal ik onze « metropoolervaringen » wat uitgebreider

beschrijven.

Ons verblijf in Kinshasa was het klooster van de zusters van Maria

gelegen in een groot schooldomein waar ze meer dan 4000 kinderen de

kans geven om naar school te gaan, een mooie realisatie ! We bezochten

vele klassen en werden er overal hartelijk welkom geheten. Een

bezoekje aan de Bonobo's (beschermde apensoort) in een natuurpark

stond ook op het programma. En dan uiteindelijk vertrekken waarvoor

we echt gekomen waren : naar de weeskinderen in Popokabaka.

Op weg

De weg trotseren naar Popo is op zich een echt avontuur. Eerst kreeg

mijn zus in Kin nog een kindje van 7 maanden in haar handen gestopt.

De moeder is gestorven bij de

bevalling... nog eentje om mee te

nemen naar het weeshuis. Zo zijn

er al meer 150 aan haar

toevertrouwd. We hebben het

Juliette genoemd. (zie foto) Het

zou meereizen in de tweede jeep

die ook richting Popo trok.

De eerste 200 kilometers bolden

we vrij goed, maar naarmate we

Popo naderden werd het

hotsebollen en schudden...je kan

werkelijk geen seconde stil

zitten...Dat reizen hier bijzonder

vermoeiend is kan je eigenlijk

maar weten als je dat aan den lijve

ondervindt. Nog even

binnenwippen in Menkao bij pater Toon Tanghe die ik ken vanuit mijn

vorige federatie, een

nachtje nog bij de

jezuïeten in Iniangi

met een bezoekje

aan de kraal (de

koeien) om door te

reizen naar Popo. De

kraal is een mooi

initiatief. Enkele

koewachters zorgen

voor een kudde

koeien. In die kudde

zitten ook dertien

koeien en 4 kalfjes die eigendom zijn van het weeshuis. De

medicamenten die we in Kin kochten hiervoor werden daar afgegeven.

Af en toe wordt

er eens een koe

geslacht. Vlees

is er maar als

het eens feest is.

En af en toe een

koe verkopen

om wat

inkomsten te

hebben voor de

weeskinderenact

ie. En dan naar

Popo !

Aankomst in Popo

Een bijzonder warm welkom van zingende kinderen wachtte ons op

toen we met de jeep het domein Orbeth binnenreden. Enkele van de

kleinsten hadden aanvankelijk nog wat schrik van die 3 vreemde

blanken. Mijn zus 'mama Liefke' (zoals de kinderen haar noemen) werd

onmiddellijk omsingeld door haar lievelingen en had handen te kort om

ze allemaal te omhelzen. Het zou niet lang duren voor de weesjes ook

ons als hun dikke vriendjes zouden beschouwen. Fijn om te zien dat

deze 'verloren' kinderen een toekomst krijgen, want hier wordt voor hen

gezorgd, worden ze graag gezien, gevoed, gekleed en krijgen ze kansen

om naar school te

gaan en een diploma

te behalen. Deze

weeskinderenactie

neemt het op zich om

deze kinderen te

begeleiden tot ze op

eigen benen kunnen

staan. Het is eigenlijk

doen wat elke ouder

hier bij ons tracht te

doen om hun kroost

het volwassen leven in

te helpen. Alleen gaat het hier niet over enkele kinderen, maar

ondertussen wel over méér dan 150.

De visvijvers.

Met twintig in één jeep trokken we zopas naar de visvijvers op 6 km

van het domein. Die vijvers zijn nog maar pas aangelegd en hebben als

doel om de kinderen vis

te kunnen geven en een

groot deel te kunnen

verkopen. Nog wat

kinderziekten uit de

verzorging van de

vijvers krijgen en er is

een bron van inkomsten.

Ook de varkensstal die

we nu nog willen

bouwen heeft dat als

doel.

Een zondag

Het heeft wel iets... 's morgens voor je voordeur geitjes zien

voorbijhuppelen die in de wijde omtrek hun eten gaan zoeken en 's

avonds steevast naar huis terugkeren, krekels en vogels die zich in volle

Belgische wintertijd laten horen en de zon die om 6 uur al zorgt voor

méér dan 25 graden en weer een hele warme dag aankondigt. De

kinderen van het weeshuis trekken hun beste pakje aan om hand in hand

met ons mee te lopen naar de plaatselijke kerk juist naast het bisdom.

Een zondagsviering die om 8,30u gepland stond begint twintig minuten

later.. daar is dat niet ongebruikelijk. De mis zou maar liefst bijna 4u

duren ! Achteraf hoorden we dat ze het zelf toch ook wat lang vonden

deze keer. Op een normale zondag is het 'slechts' 2 tot 2,5 uur:-) Er

verscheen een lach op het gezicht van de priesters en de zusters toen ik

zei dat we dat één keer zouden kunnen proberen in onze Belgische

parochies en er de volgende zondag geen enkele parochiaan meer zou te

zien zijn in de kerk. En wat me vooral verbaasde was dat de vele

kinderen dat allemaal op een rustige wijze meevolgden. Er wordt wel

bijzonder veel gezongen en gedanst in zo'n viering en dat zorgt ook

voor hen wel voor de nodige actieve deelname, maar toch... ik zie het

bij ons niet gebeuren. Net geen 13u toen we thuis waren. Een snoepje

voor alle weeskinderen want het is zondag. Ons wachtte een aperitiefje

dat we van België hadden meegenomen en na de maaltijd hadden we

allemaal behoefte aan een siësta. Eenmaal de ogen weer open wachtten

de weeskinderen ons op onder de schaduw van een boom om op onze

schoot te kruipen. Verzot als ze zijn op gefotografeerd worden nam ik

het ene kiekje na het andere. Zichzelf bewonderen op het kleine

schermpje zorgde steevast voor verwondering of hilariteit. Ook de

kleine Lisa die aanvankelijk moord en brand schreeuwde als ze op 30

meter afstand een blanke zag zat bij ons naast het paillottehutje in de

schaduw van

de boom.

Sandrine (zie

foto) komt ook

aangewandeld

met de kleine

Juliette op haar

arm, Sandrine

werd zelf als

heel klein

kindje

opgenomen in

het weeshuis.

Nu is ze één

van de grote

kinderen. Ze heeft snit en naad gevolgd en zal zich nog wat

vervolmaken in Kinshasa. Bedoeling is om haar hier in Popo dan een

kleine atelier te laten beginnen. Fijn om te zien en te horen dat iemand

als Sandrine dankzij het weeshuis kansen heeft gekregen om iets van

haar leven te maken. De kleine Juliette op haar arm zal hopelijk ook

zo'n weg mogen gaan. Juliette, het nieuwe weeskindje dat we

meenamen uit Kin, is aan de beterhand. De gezondheid van de kinderen

moet hier voortdurend in de gaten worden gehouden. De kleine Olivia

op mijn schoot heeft een abnormale dikke buik. Zijn het wormen of

constipatie of een combinatie van beide ? Gepaste medicatie voor deze

kinderen is ook een zorg en een taak die hier ter harte wordt genomen.

En nu ?

We kunnen hier nog veel betekenen voor de werking van het weeshuis

en voor de Popolezen. Terwijl ik dit schrijf denk ik aan de oude weduwe

aan de rand van de weg die met

een handharkje de rand van de

aardeweg wat proper maakt.

(zie foto)

Ze verdient daar net genoeg

mee om elke dag een beetje

eten te kopen. Dat is haar

daginvulling, haar hele bestaan.

Ik zie de schamele hutjes in de

dorpen waar we door

rijden. Maar eveneens

zie ik die jongen

Mbangu die nu voor

de klas staat en

indertijd als weesje

werd opgenomen. Dat

is wat hier gebeurt :

kinderen opnemen,

verzorgen, opvoeden,

onderwijskansen

geven, een leven

geven ! Naast een varkensstal willen we ook nog graag een grote

polyvalente zaal bouwen die dienst zal doen als studiezaal, conferentie-

en vergaderzaal, feestzaal,... de hele omgeving zal daar ook dankbaar

gebruik van maken en meteen kan de huur ervan dienst doen om de

weeskinderenactie van inkomsten te voorzien. Ook een grote omheining

rond het domein blijkt een noodzaak omdat er helaas te vaak gestolen

wordt. Iedereen loopt daar voorbij en regelmatig krijgt één en ander

voetjes....

Terugweg

Nog nooit had ik

met een jeep door

een rivier gereden.

Deze keer konden

we niet anders,

want op de terugrit

naar Kinshasa was

door overvloedige

regen de weg

weggespoeld en

herschapen in een

rivier. Niemand kan

geloven dat

bovenstaande foto

een weg moet zijn.

Het lijkt een echte

rivier. In Kasinsi

konden we echt niet meer verder. Er restte ons niets anders dan 4 uur

wachten tot alles wat opdroogde. Nadat een groep jonge mannen met de

schop de weg een beetje hadden 'hersteld' konden we onze terugreis

verderzetten.

Zeer vermoeiend...zovele uren na elkaar door elkaar geschud worden. Ik

zie tante nog in mijn gedachten met haar twee handen een flesje water

vasthouden omdat ze anders haar mond niet vond. Ongelofelijk toch die

toestand van de wegen. 's Morgens om 5u20 vertrekken om na 400 km

om 22u 's avonds in Kinshasa aan te komen.

Vallen is menselijk

Onze laatste dagen in Kinshasa waren niet de gelukkigste voor Lieve.

Een val in een met gras begroeide put in het gazon resulteerde in

immobiliteit. In het hospitaal bleken de gewrichtsbanden in de ene voet

op 3 plaatsen gescheurd en de andere was zo zwaar verzwikt dat ze er

ook niet mocht op staan. Na de pijnstilling kon ze alweer lachen. En

voyageren bleef ze doen – zoals je ziet op foto. « Een dulle mie » is

onze zus en dat hebben we andermaal mogen vaststellen na ons

beklijvend

verblijf bij

haar in

Congo.

Dit mooie

werk moet

voortgaan

en daarom

hoop ik dat

er steeds

voldoende

mensen zijn

die lid

blijven of

worden van

onze groep « vzw Bayakavrienden ». Dat kan wanneer men jaarlijks

minstens 40 euro stort op rekening van de vzw BE22 3800 1632 2747

(fiscaal attest wordt bezorgd) U ontvangt driemaandelijks een

nieuwkrantje.Wie meter of peter wil worden van een kind kan dat vanaf

175 euro per jaar. Er valt één ander daarover te lezen op de website

www.bayakavrienden.be. Beveel ons aan bij uw vrienden ! Een nieuw

lid bij onze vriendengroep zou ook een mooi kerstgeschenk kunnen

zijn !

Patrick

Te noteren : Bayakafeesten 2016 vinden plaats op 15 en 16 oktober

vzw ‘De Bayaka-vrienden’

Kasteelstraat 82, 8750 Zwevezele, Tel. 051/61.16.80

E-mail: bayakavrienden@skynet.be

Web-site: www.bayakavrienden.be

Reknr.: BE22 3800 1632 2747