DELAGELANDEN 2012-3

Brief uit de Rijn-, Maas-, Schelde-delta Uitgave van de Werkgemeenschap De Lage Landen

Nummer 2012-3 Pagina 1

Brief uit de Rijn-, Maas-, Schelde-delta

nummer 3/2012

Een uitgave van de Werkgemeenschap De Lage Landen Elektronische voortzetting van het maandblad Delta, 48ste jaargang

Verschijnt als het past Elke auteur is verantwoordelijk voor zijn bijdrage

Het eerste woord

Onlangs kregen wij een mededeling van de Vlaamse Volksbeweging (VVB). Hieruit citeer ik, bondig

samengevat:

De staat faalt. De Sociale Zekerheid is niet meer sociaal, niet meer zeker. Zonder

hospitalisatieverzekering dreigt armoede. De asielprocedure dient dringend aangepakt te worden, de

justitie loopt mank, de wegen liggen vol putten, de mobiliteit is een probleem. Men heeft ons een

belgicistische Franstalige premier opgedrongen met de opdracht een Waals, dus links beleid te voren.

Vlaanderen alleen kan beter.

In een onafhankelijk Vlaanderen zullen al die problemen dus opgelost worden. Dergelijke taal kan men wel

verwachten in de late uurtjes na een flamingantische bieravond, maar toch niet als besluit van een ernstige

beraadslaging in de schoot een z.g. volksbeweging. De argumentatie lijkt ons daarvoor te pover, te

simplistisch.

Versta ons goed: wij zijn helemaal niet Vlaams-vijandig, wij hebben alle begrip voor ernstige Vlaamse eisen

en wij zijn de eersten om die waar nodig te verdedigen. Overigens hebben wij alle respect voor wat de

Vlaamse Beweging in het verleden voor het Nederlandstalige deel van de Belgische bevolking heeft

verwezenlijkt. Men moet ns niet komen vertellen wat in het verleden fout is gegaan, dat weten wij beter

dan wie ook. Kort na het einde van WO2 - toen was er van een VVB nog geen spraak - hebben wij

overigens al onze Leerstellingen uitgegeven, waarin duidelijk vermeld staat dat het tot de taak van de

staat behoort er zorg voor te dragen dat geen enkel gewest het slachtoffer mag zijn van achteruitstelling of

discriminatie op het vlak van taal, cultuur, financies, economie

Verba volent, scripta manent!

Wij wensen een realistische politiek te voeren, ontdaan van de emoties die tot uiting komen in de hoger

aangehaalde mededeling, hoe begrijpelijk die ook zijn.

De staat faalt. Dit is zowat het enige waarmede wij het volmondig eens zijn. De staat blijft inderdaad ernstig

in gebreke bij het vervullen van zijn essentile taken. Maar waar ligt de oorzaak? Het is omdat die staat

bezet is geworden door de particratie, gebukt gaat onder de heerschappij van de partijen, niet geleid wordt



volgens de eeuwige wetten van de staatkunde, maar louter volgens de electorale belangen van het

ogenblik of gericht op de volgende verkiezingen.

Let wel: wij zijn niet tegen het bestaan van partijen, op voorwaarde echter dat die hun plaats kennen en

bereid zijn daar te blijven. Dan kunnen zij zelfs heel nuttige instrumenten zijn, als ontmoetingsplaats tussen

diverse ideologische opvattingen. Ook als die soms zullen botsen. Partijen zijn momenteel echter

verworden tot loutere belangengroeperingen waaraan alles, ook het algemene belang, opgeofferd wordt.

Dr schuilt het gevaar. Zij beletten de staat zijn essentile taken te vervullen!

Wat behoort dan tot de essentile taken van een Staat?

De Staat heeft tot taak binnen zijn mogelijkheden en die zijn beperkter dan men op eerste zicht soms wel

zou menen elke burger de mogelijkheden te bieden zijn persoon maximaal te ontplooien op

materieel en geestelijk vlak. De rest is slechts een middel daartoe.

De Kerk bereidt het volk voor op de wijze waarop de mensen de eeuwigheid zullen ingaan. Maar die

eeuwigheid werpt haar schaduwen vooruit op het aardse heden. Die schaduw is voor ons volk de

christelijk-humanistische Europese beschaving, die onze identiteit uitmaakt en waarvan de staat de hoeder

dient te zijn. Een onovertroffen beschaving, daar zijn wij van overtuigd, maar die momenteel dreigt haar

licht onder de korenmaat van een al te liberale, dit is: een vrijzinnige tirannie te plaatsen. Wij denken hierbij

aan het cultureel- en politieke correcte denken, dat mogelijk gemaakt werd door een culturele revolutie in

het Westen, gekleurd bovendien door de bittere vruchten van de geloofsafval.

Een revolutie overigens die zich heeft voltrokken zonder voorafgaand debat en quasi zonder weerstand.

Het bekende verraad der klerken niet?

De bundeling van de Nederlanden is bijgevolg geen eindpunt voor ons, het is slechts een begin.

Wat ons in deze mededeling nog het meest stoort is de wijze waarop al deze beweringen op de

goegemeente worden losgelaten. Het blijkt duidelijk dat de VVB eenzijdig Vlaams-nationalistisch is en

alleen in separatisme haar doel ziet. Daarvoor moet alles wijken, zelfs het gezond verstand. Emoties halen

dan de bovenhand op rationele argumenten. Al wat van Belgi komt wordt zonder meer afgewezen, of dit

nu waar is of niet (de dag dat Belgi ophoudt te bestaan moet die VVB zich doodongelukkig voelen. Op wie

moeten zij dan de schuld afschuiven?)

Niet alleen in Belgi is de sociale zekerheid nochtans een unicum in Europa - bedreigd. Ook elders in

Europa is dat zo. Feit is dat wij allemaal jarenlang boven onze stand hebben geleefd Wij verkozen

comfort boven kinderen. Thans komt boontje om zijn loontje: niet alleen Belgi heeft af te rekenen met een

demografische ineenstorting die zijn welvaart bedreigt, dat geldt voor heel Europa.

Renaud Camus noemde het in zijn boek La grande dculturation: le grand remplacement, hierbij

denkende aan onze demografische zelfmoord, die de inname door vreemde volkeren zal mogelijk maken.

Niet alleen in Belgi is de migratiepolitiek uit de hand gelopen. Dat is zelfs een wereldprobleem.Met of

zonder putten in de wegen!

En een zelfstandig Vlaanderen zal het tij niet keren.

Kom, laten wij ophouden met dit alles te weerleggen, het lijkt ons allemaal zo simplistisch. Wij kunnen onze

plaatsruimte beter gebruiken.

Dit alles is immers het gevolg van een redenering die niet met de evolutie van de wereld rondom ons is

mee gegaan. Die nog altijd denkt in termen van de voorbije eeuw en bijgevolg niet inziet dat er een nieuwe

scheidingslijn is ontstaan. Een scheiding tussen hen die nog denken in termen van landen, en anderzijds

diegenen die inzien dat we in een andere, een nieuwe tijd leven, waarbij dient gedacht in termen van



continenten. Onze wereld is aan ontstellende veranderingen onderhevig, die heel snel gaan en die onze

wereld buiten adem hebben gebracht.

Het gaat hem in andere woorden niet meer om een tegenstelling tussen Vlamingen en Walen. Wij zitten

allemaal in hetzelfde bootje en wij zullen ons samen redden of samen vergaan. Tegenover al de

uitdagingen die ons bedreigen, kan alleen een antwoord op Europees formaat voldoening geven. En van

dt Europa moeten de Nederlanden de speerpunt, mr: het sluitstuk worden. De Heel-Nederlandse

organisaties moeten dit stuurloze volk, altijd in het zog van het buitenland, stikkend in zijn philies en

phobies, weer leiding geven.

Het drama, het verscheurende en verschrikkelijke drama dat onze generatie geroepen is op te lossen, is

immers het drama van de botsing tussen eenheid en veelheid, tussen de eenheid van Europa en de

verscheidenheid van zijn samenstellende naties. Om dit drama op te lossen zijn de Nederlanden

geroepen het voortouw te nemen. Het ligt in de natuur van onze deltalanden zelf besloten. Dan zal

Europa het lichtend hart van de wereld worden, zoals zijn kathedralen zijn: glanzend van licht en goddelijke

schoonheid, waar de hemelse reidansen van Fra Angelico werkelijkheid zijn.

Houden wij op te zeuren over kapotte wegen, een onzekere zekerheid, stilstaande mobiliteit, een

belgicistische Belgische premier, enz en slagen wij eendrachtig de handen aan de ploeg om

die tirannie te verdrijven,

die ons het hart doorwondt.

Feiten en Beschouwingen DE DYNASTIE ONDERMIJND?

Er zijn sterke aanwijzingen om te geloven dat de grondwettelijke macht van de Koning der Belgen spoedig

onder zware druk zal komen te staan. Dat alles houdt verband met de vrees van de nationalistische en

separatistische politici voor de Troonsbestijging van Kroonprins Filip. Die blijkt immers niet van plan te

zijn om zomaar aan het handje van de politici mee te lopen. Ofschoon de Kroonprins onlangs nog

verklaarde het werk van zijn vader te respecteren, liet hij al in juni 2008 weten: De Grondwet voorziet een

kader. Het is aan elke Koning om een eigen invulling te geven (HNB, 5 juni 2008).

In die eigen invulling speelt de strijd tegen het separatisme een cruciale rol.

Zo verklaarde hij op een handelsmissie in China (d.d. 27 november 2004): Ik wil dat iedereen die dit hoort

dat zeer goed begrijpt en zeer goed onthoudt dat we als Belgi moeten naar buiten treden en dat de

gewesten mr moeten samenwerken. Een paar dagen later klonk het nog scherper: Sommige mensen

en partijen, zoals het Vlaams Belang, zijn tegen Belgi en willen ons land kapotmaken. Ik kan u verzekeren

dat ze dan met mij te maken krijgen. En vergis u niet: als het moet ben ik een taaie'', [...]. In het buitenland



moeten we met n mond spreken, als n land naar buiten komen. Anders is het gedaan met Belgi, dan

bestaan we niet meer'' (Story, 2 december 2004).

Tegen aanvallen in de Vlaamse (of Vlaams-nationalistische!?) pers op zijn persoon i.c. de negatieve

berichtgeving over een handelsmissie in Zuid-Afrika gispte de Kroonprins op de Nieuwjaarsreceptie ten

Paleize d.d. 24 januari 2007 Yves Desmet, hoofdredacteur van De Morgen en Pol Van Den Driessche,

hoofdredacteur bij VTM [thans N-VA!].

De Kroonprins dreigde ermee de journalisten persona non grata te laten verklaren aan het Hof. "U moet

ontzag en respect voor mij hebben, want ik ben de volgende Koning", zei de prins aan Van Den Driessche.

"Uw negatieve berichten zullen mij niet verhinderen mijn opdracht1 te volbrengen", kreeg Desmet te horen.

Onder druk van de regering kwam de Kroonprins sindsdien niet meer naar buiten met krasse uitspraken.

I. MAART 2010: DE POLITIEK VRAAGT EEN CEREMONILE MONARCHIE

Nochtans verscheen op 19 maart 2010 in de krant Le Soir een lijst van namen uit de vertrouwenskring van kroonprins Filip. De lijst bestaat hoofdzakelijk uit bedrijfsleiders, economisten, professoren, diplomaten en militairen. De leiding zou in handen zijn van Frans van Daele. Daarnaast zien we de ex-KULeuven-rector Andr Oosterlinck en economist Geert Noels. Wat opviel, is dat er maar n politicus bij was, Francis Delpre, en dat was aan de basis dan nog een professor staatsrecht van de UCL, die door wijlen Koning Boudewijn was uitverkoren om hem het aartsmoeilijke federale systeem uit te leggen, dat de politici Belgi hadden opgedrongen met als doel het land te verzwakken en hun macht te versterken. Pas later is deze professor in de politiek gestapt door mee te doen aan de regionale verkiezingen van 2004 voor de CDH.

In de uitzending Mise au Point d.d. 21 maart 2010 vroeg hij zich (terecht) af waarvoor een protocollaire monarchie nog zou dienen tenzij om fotos af te leveren aan Paris-Match of andere roddelbladen...

Le Soir blokletterde eveneens terecht: Le monde politique redoute Philippe Ier. Het is logisch dat de politieke wereld schrik heeft van Prins Filip omdat zijn groep vertrouwelingen genoeg kwaliteit in huis heeft om direct alle zes regeringen naar huis te sturen en de uitvoerende macht van de 60 ministers over te nemen. Net daarom prijst de nationalistische particratie de (te...?) volgzame Koning Albert II en wordt de zogezegd te ambitieuze toekomstige Koning Filip kost wat kost afgebroken en als incompetent afgeschilderd.

De particratie heeft ook terecht schrik van de ploeg van de Kroonprins. Zij vreest immers haar macht te verliezen door het herstel van s lands eenheid, de rechtsstaat en de democratie. Maar de particratie kennende, zal ze haar macht niet snel prijs geven.

Vandaar dat er een pseudo-democratisch debat volgde over een ceremonile en protocollaire functie voor de vorst waarbij met plezier oude koeien uit de gracht worden gehaald, namelijk de weigering van Koning Boudewijn in 1990 om de abortuswet te ondertekenen. Die polemiek was echter niet meer dan een schaamlapje dat de quasi-dictatoriale en nationalistische greep van de particratie op Belgi en zijn 11 miljoen inwoners moet verhullen.

II. APRIL 2010: DE BHV-CRISIS ALS SCHAAMLAPJE OM S KONINGS MACHTEN IN TE PERKEN

1 In de Nederlandstalige pers lazen we toen: missie, maar dat is een inaccurate vertaling van het Franse une mission, hetgeen

opdracht betekent.



De politieke wereld voegde overigens meteen de daad bij het woord. Net vr de regering in april 2010 viel, stelde Koninklijk Bemiddelaar Jean-Luc Dehaene voor om de Koning het recht te ontnemen om zijn ministers te benoemen en te ontslaan (art. 96 Belg. Grondwet) en om de wetten af te kondigen en te bekrachtigen (art. 109 Belg. Grondwet). Naar verluidt gebeurde dit op influisteren van de voorzitter van Groen! (DS, 20 oktober 2010).

Het plan dat gekoppeld was aan een splitsing van BHV en een (beperkte) staatshervorming ging uiteindelijk niet door. Niet alle partijen waren ervoor gewonnen en belangrijker Alexander De Croo trok de stekker uit de onderhandelingen. Uitgerekend zijn partij was d grote vragende partij geweest voor een ceremonile monarchie.

III. OKTOBER 2010: DE N-VA EIST EEN CEREMONILE MONARCHIE

Na de verkiezingen van juni 2010 uitgerekend op het moment dat men van s Koningswege een oplossing verwachtte voor de politieke crisis kwam het plan opnieuw naar voren. Eerst door Koninklijk bemiddelaar Danny Pieters (toen voorzitter van de Senaat) en tenslotte in de beruchte nota De Wever waarin in oktober van dat jaar onder het hoofdstuk Politieke Vernieuwing te lezen stond: door onder meer de herziening van een aantal grondwetsartikelen wordt de koninklijke functie gemoderniseerd. Men moet geen groot constitutionalist zijn om de betekenis van de woorden van De Wever een pleidooi voor een louter ceremonile monarchie te begrijpen.

De nota-De Wever werd echter afgeschoten en in geen enkele andere van de notas die in de periode januari 2011-november 2011 het daglicht zagen, werd het idee hernomen.

IV. MEI 2011: EEN NIEUWE POLEMIEK OVER DE ROL VAN DE KONING

Maar begin mei 2011 was het weer zover. In het boek Koning zonder land, geschreven door Martin Bruxant (La Libre Belgique) en Steven Samyn (De Morgen) klapten enkele politici welke zijn niet bekend die in het voorbije jaar op het Paleis ontboden werden, uit de biecht.

Drie feiten trekken de aandacht: 1) op 16 juni 2010 zou de Koning Alexander De Croo berispt hebben omwille van het feit dat die laatste de stekker uit de regering getrokken had, 2) op 8 oktober 2010 belastte de Koning Bart De Wever met het dichter bij elkaar brengen van de zeven partijen aan de onderhandelingstafel. De Wever kreeg de titel verduidelijker mee. De Kabinetschef van de Koning zou zich, naar verluidt, verzet hebben tegen de term verkenner. Die is immers, zo de Kabinetschef, enkel aan serieuze mensen voorbehouden. 3) In de ochtend van 8 oktober 2010 deed het gerucht de ronde als zouden zowel de PS als de N-VA aansturen op nieuwe verkiezingen. Daarop zou de Koning verklaard hebben: Ze moeten maar hun plan trekken. Als ze willen mogen ze nog vijf maanden onderhandelen [een vooruitziende blik !] maar nooit zal ik een besluit tekenen waardoor nieuwe verkiezingen mogelijk worden. Ik zal dat niet toelaten, het is uitgesloten. (LLB, 5 mei 2011).

Het Paleis reageerde op deze openbaringen met volgend communiqu: Het Koninklijk Paleis betreurt dat de discretie met betrekking tot het colloque singulier niet wordt gerespecteerd. Deze discretie heeft tot doel het Staatshoofd zijn functie te laten vervullen. Sommige uittreksels uit het boek bevatten manifeste onjuistheden, in het bijzonder over de onderhouden van 16 juni en 8 oktober 2010. Dit was een fijne diplomatieke zet. Immers, kon men hier niet uit afleiden dat de derde bewering wl klopte, nl. dat de Koning gedreigd hd nieuwe verkiezingen te willen tegenhouden en vond dat de politici maar hun plan moesten trekken?

Een aantal Nederlandstalige dagbladen en tijdschriften reageerden op 6 mei 2011 furieus. Koningen die democratische beslissingen tegenhouden, aldus Liesbeth Van Impe in HNB, delven hun eigen graf. Luc Standaert oordeelde in HBVL: Het is trouwens niet zozeer op 7 oktober dat de vorst uit zijn rol van neutrale scheidsrechter viel, maar wel gisteren [op 5 mei 2011 dus, dag van het perscommuniqu]. Door in een mededeling zo uitdrukkelijk twee van de drie beweringen te logenstraffen, wordt de derde bewering,



die over de nieuwe verkiezingen die hij nooit zou toestaan, bijna uitdrukkelijk bevestigd. [Dit laatste deel klopte]. Volgens Bart Sturtewagen (DS) ging het om een dramatische en ongenspireerde geste. De commentator besloot dat elke keer koningen zich zo mengden, dat leidde tot verlies van invloed van de monarchie. In De Morgen schreef Wouter Verschelden dan weer dat meer dan ooit de monarchie een debat ten gronde verdient.

In dezelfde lijn, maar veel harder, weerklonk de kritiek van Wim Van De Velden in De Tijd. Die meende dat de Koning en de PS samenspanden tegen de N-VA. Voorts stelde de redacteur: Deze aanslepende politieke crisis is daarom ook een crisis van de constitutionele monarchie aan het worden. Het systeem dat bedacht is om de erfelijke monarchie te verzoenen met een parlementaire monarchie vertoont rot, omdat politici niet langer kunnen zwijgen [dus ligt de fout bij de politici!?] en de koning betrekken bij hun politieke spelletjes en stratego. En dus zou de Koning een protocollaire rol een mening die ook Paul Geudens in de Gazet van Antwerpen ventileerde moeten toebedeeld krijgen. Dezelfde teneur ook in Knack, waarin Rik Van Cauwelaert zijn betoog besloot met: Vive la rpublique (Ja, in het Frans!).

Enkel in Het Laatste Nieuws (5/6 mei 2011) werd de monarchie door Luc Van der Kelen verdedigd. De redacteur wees erop dat de Koning in feite gewoon zijn gedacht had gezegd en wees op de agitatie van de N-VA die in wezen gewoon de monarchie en daarmee een belangrijk symbool van de eenheid van het land wou ondermijnen om daarmee punt 1 uit haar programma en dat van het Vlaams Belang (de splitsing van Belgi) dichterbij te brengen. Een aantal constitutionalisten wees er tenslotte op dat de Koning geen partij mag kiezen en dat nu wel gedaan had. Op welke grondwetsartikels deze heren zich beriepen, werd niet duidelijk gemaakt. Een oud zeer!

V. ACHTERGROND

Al de antimonarchistische kritieken waren en zijn echter, bij ander inzien, ongegrond:

1) De Koning had geen democratische beslissing van het Parlement tegengehouden. Er lag geen besluit op tafel tot ontbinding van de Kamers dat hij niet heeft geratificeerd. Hij had inderdaad gewoon zijn mening gezegd, rekening houdend met het dreigend faillissement van Belgi en dus het belang van het land. Als de Koning zou gezegd hebben dat hij geen nieuwe verkiezingen wenste, is dit trouwens niet de ondersteuning van een Vlaamse of Franstalige eis, gelet op het feit dat er in geen enkele taalgroep van ons Parlement en zoals peilingen aantonen ook niet bij de bevolking de wens bestond om naar nieuwe verkiezingen te gaan.

2) Bovendien bekrachtigt de Koning de wetten (art. 109). Dit betekent ook dat de Koning een wet nit kan tekenen. Een openlijk precedent hiervoor werd in oktober 1990 reeds door Koning Boudewijn geschapen (abortuswet). Let wel, de Koning heeft toen niet zijn vetorecht laten primeren, wel gewetensbezwaren. De regering heeft dit toen als een gewetensbezwaar gepercipieerd en de zaak op een elegante manier opgelost door te verklaren dat de Koning zich in de onbekwaamheid bevond om te regeren (art. 93 Belg. GW). Minder bekend is dat dit koninklijk vetorecht al eerder werd toegepast.

We blikken even terug.

In 1842 hadden Kamer en Senaat een wet op accijnzen goedgekeurd. De regering was het hier niet mee eens, menende dat de schatkist zo 1 miljoen frank zou mislopen en stelde de Koning voor om de wet niet te bekrachtigen. Op 8 oktober 1842 werd een KB uitgevaardigd dat luidde: het wetsvoorstel wordt niet bekrachtigd. Het parlement heeft zich toen niet tegen het veto gekeerd. Drie jaar later werd een protectionistische wet niet aan de Koning ter bekrachtiging voorgelegd. De wet zou de invoerrechten op graan verhogen. De graanoogst was echter mislukt, waardoor er hongersnood dreigde. Hier ging het om een stilzwijgend veto: het protectionisme was door de feiten achterhaald, wat door het parlement niet betwist werd. In 1884 had de liberale regering net vr de verkiezingen nog een aantal wetten laten stemmen, waardoor enkele nieuwe kiesdistricten werden ingericht, waar zij (naar verwachting) meer stemmen zouden halen. Het ging om een politiek manoeuvre. Maar in juni 1884 verloren de liberalen de



verkiezingen, waardoor de katholieke regering de Koning aanraadde die ontwerpen niet te ondertekenen. In het B.S. d.d. 6 augustus 1884 lezen we: Na advies van onze ministerraad en op voorstel van onze minister van binnenlandse zaken en van Onderwijs hebben We besloten de wetten niet te bekrachtigen. In 1933 had Koning Albert I gezegd dat indien de taalwetten tot een verkapte vorm van administratieve scheiding (lees: duaal federalisme!) zouden leiden een heel ernstige gewetensvraag zou rijzen. De regering heeft dan amendementen aan de wet toegevoegd, waardoor aan de inzichten van de Koning tegemoet gekomen werd. Daardoor hoefde hij zijn vetorecht niet te gebruiken.

3) In een aantal van bovenstaande redeneringen zit een sofisme vervat. De politici ontblootten de Kroon en dus zou de monarchie van haar machten ontdaan moeten worden. Allereerst staat het zgn. colloque singulier niet ingeschreven in de Grondwet, noch in een andere wet. Dit stelsel vloeit voort uit het gewoonterecht. Ten tweede, en dit is belangrijker, kan de Koning niet verantwoordelijk gesteld worden voor de indiscreties van de politici die zijn vertrouwen schenden. Onderhavige redenering volgend, zou men derhalve ... de machten van de politici moeten afschaffen (!).

4) In tegenstelling tot wat algemeen wordt verkondigd is het niet de eerste taak van de Koning om onpartijdig te zijn. Zeker, hij dient Koning der Belgen te zijn niet van deze of gene partij maar hij moet ook en vooral de eenheid van Belgi verdedigen. Het derde lid van artikel 91 van de Belgische Grondwet bepaalt de Koninklijke eed: Ik zweer dat ik de Grondwet en de wetten van het Belgische volk zal naleven, s Lands onafhankelijkheid handhaven en het grondgebied ongeschonden bewaren. Deze eed legt hij af bij zijn troonsbestijging voor de verenigde Kamers, dn pas mag hij bezit nemen van de troon (art. 91, tweede lid). Het gaat hier om een plechtig contract tussen de vorst enerzijds en de natie, die door het parlement veruitwendigd wordt en waarbij alle machten liggen (art. 33). Volgens de letter en de geest van de Grondwet is de Koning dus verplicht om de onafhankelijkheid van Belgi te bewaren en ervoor te zorgen dat het grondgebied van Belgi ongeschonden blijft. Hij kan en mag dus onmogelijk een politiek ondersteunen die rechtstreeks of onrechtstreeks de splitsing van Belgi begunstigt. Aangezien de N-VA een separatistische partij is, wat op zich als zeer bedenkelijk is in een federale context, kon, noch mocht hij deze partij niet dezelfde kansen geven als aan een niet-separatistische partij.

5) Om aan zijn plichten te voldoen kan de Koning bepaalde zaken zeggen of daden stellen. In casu had de Koning gehandeld op de manier die hem het meest gepast leek om aan zijn eed te voldoen: dreigen met het niet ondertekenen van een wet. Zoals in punt (2) onderzocht, zijn er bovendien verschillende gevallen waarbij de Koning een vetorecht heeft uitgeoefend of kan uitoefenen. Wanneer de eenheid van het land in gevaar is, is het zijn plicht zijn veto te stellen. Natuurlijk ondergraven de taalnationalisten van de N-VA bewust de monarchie. Sterker nog, als ze dit nit zouden doen, zouden ze zelfs hun ideologie volgend in gebreke blijven. Het idee echter dat de Koning der Belgen in de fout zou zijn gegaan, is potsierlijk en getuigt eens te meer van een grote intellectuele zwakte van politici die eenvoudigweg niet in staat zijn een meertalig land te besturen. Dat laatste kan men allesbehalve zeggen van onze zes koningen (en van Prins Karel, medio jaren 1940 regent).

Maakten (maken?) we hier in het algemeen niet de crisis van de constitutionele monarchie mee, maar wel die van de taalnationalistische particratie en haar slaafse media?

VI. APRIL 2012: EEN NIEUWE AANVAL

Volgens een peiling van VTM eind maart 2012 acht slechts 46% van de Vlamingen Prins Filip klaar om te regeren amper 1/3de acht hem daartoe nit in staat, maar dat zegt men er natuurlijk nit bij.

Wellicht naar aanleiding van dit feit stelde op 2 april 2012 Pol Van Den Driessche (N-VA) dat artkel 109 van de Belgische Grondwet, volgens dewelke de Koning der Belgen de wetten bekrachtigt en uitvaardigt, herzien moet worden. Naar zijn aanvoelen bestaat er een noodzaak om des Konings machten in te perken teneinde een herhaling van de gebeurtenissen van 1990, toen Koning Boudewijn weigerde om de abortuswet te ondertekenen te voorkomen. M. Van Den Driessche zegt daarom de mening toegedaan te



zijn de bevoegdheid om de wetten te bekrachtigen aan de Kamervoorzitter toe te kennen. Alwr de abortuswet als lokmiddel dus!

Zouden de Belgen werkelijk zo naef zijn om te denken dat de separatistische partij, waarvan Mr. Van Den Driessche lid van is, zich plotseling bekommerd zou tonen om de herhaling van een incident dat welgeteld n keer in de geschiedenis van het Koninkrijk is voorgekomen, te voorkomen? In werkelijkheid wil de N-VA natuurlijk dat de koninklijke functie afgeschaft wordt of op zijn minst in een overgangsfase tot een zuiver ceremonile rol herleid wordt. Nadien kan men de functie dan nutteloos en verouderd noemen. Voorts weet de partij natuurlijk erg goed dat de populariteit van de dynastie een bindteken vormt tussen alle Belgen. Tenslotte spreekt het voor zich dat een sterke monarchie een stevig obstakel vormt op de weg naar het separatisme.

Om de koninklijke prerogatieven in te perken, stelt Mr. Van Den Driessche voor om artikel 195 te gebruiken, dat de regering tijdelijk en op ongrondwettelijke wijze m.n. om niet voor herziening vatbaar verklaarde artikels te herzien gewijzigd heeft. Dat is wel het toppunt. Had de N-VA een paar weken geleden dan niet (terecht !) de constitutionele fraude van de regering en van het federale parlement2, eruit bestaande om artikel 195 op te schorten door er een overgangsmaatregel in te schrijven teneinde andere artikels, die door de preconstituante niet voor herziening vatbaar verklaard waren te wijzigen, hetgeen uiteraard ongrondwettig is, aangeklaagd?

De royalistische belgicist, Herman De Croo (OPEN VLD) heeft in dat debat verklaard geen fundamenteel bezwaar te hebben t.o.v. zon afwijking van de Grondwet.

Wat bezielt De Croo? Welnu, naar ons aanvoelen kan zijn houding enkel ingegeven zijn door een angst dat Prins Filip, wanneer hij Koning zou worden, bepaalde wetten niet zou ondertekenen en zo in de geest van de liberaal dus de monarchie zou hypothekeren, misschien zelfs ten gronde richten. Op 3 april 2012 schreef De Standaard: Angst bestaat dat Filip in de toekomst zou weigeren wetten te ondertekenen.

De aandachtige lezer zal opgemerkt hebben dat deze titel bijna precies hetzelfde zegt als wat Le Soir twee jaar rder stelde. Daarna volgde het gekende relaas van verschillende partijvoorzitters die vonden dat in de toekomst de Koning het recht ontnomen moest worden om wetten te bekrachtigen en te ondertekenen n de formatie te leiden (ergo zijn ministers te benoemen). Het toeval wilde nu dat de politieke klasse in Nederland ongeveer op hetzelfde tijdstip beslist had dat de Koning(in) niet meer betrokken zou worden bij het formatieproces (in feite kan dit al, middels de voorzitter van de Tweede Kamer, sedert 1971, maar nu wordt het Staatshoofd dus expliciet uitgesloten). En ziedaar, de Vlaamse (en deels de Waalse) politieke elite had meteen een stichtend voorbeeld. Stippen we nog aan dat, toen Groothertog Henri in Luxemburg weigerde om een wet op euthanasie goed te keuren, waarop ook zijn machten ingeperkt werden...

VII. BEDENKINGEN EN BESLUIT

Iemand als Herman De Croo wil dat de Koning in de toekomst geen wetten meer bekrachtigt of

ondertekent. (Een argument is dan dat hij dit ook niet doet voor regionale of communautaire decreten of

ordonnanties, maar in geen enkele federale staat ratificeert het staatshoofd regionale wetten!).

Sommigen maken een verschil tussen deze stellingname en het recht van de Koning om de formatie te

leiden. De zoon van De Croo wil beiden afschaffen, de vader enkel het eerste. Welnu, deze twee

2 Wij maakten hiervan gewag in ons eerste nummer, nog vr de klacht van de N-VA.



grondwetsartikels (art. 96 m.b.t. het benoemen van ministers en art. 109 m.b.t. het benoemen van

ministers) zijn nochtans zeer nauw met elkaar verbonden.

Hierbij vallen volgende opmerkingen te maken.

(1) Er heeft zich nooit een incident voorgedaan met de Koninklijke prerogatieven sedert 1830, behoudens

dan in 1990, en zelfs toen heeft men dat op een niet onelegante wijze opgelost3.

(2) dat de Koning wetten ondertekent en bekrachtigt is ook verbonden met zijn functie. Immers we

herhalen het krachtens art. 91 van de Grondwet moet de Koning 's lands grondgebied ongeschonden

bewaren en getrouw zijn aan de grondwet.

Welnu, hij moet dan ook de mogelijkheid hebben om een veto te kunnen stellen, bijvoorbeeld indien men

het land wil afschaffen of de grondwet wil opschorten. Er zijn altijd noodgevallen mogelijk, en men weet

maar nooit.

(3) Stel dat men de Koning het recht ontneemt om wetten te bekrachtigen en af te kondigen dan zal de

volgende stap zijn dat men in het kader van een zogenaamde "modernisering" nog vrder zal gaan en

"nu de Koning toch geen wetten meer bekrachtigt en afkondigt" ook eist dat hij zijn ministers niet meer

benoemt of ontslaat (dus dat hij geen rol meer speelt tijdens de regeringsvorming). Men zegt het nu al!

(4) Het feit dat de Koning ministers benoemt en ontslaat (art. 96 Belg. GW) betekent dat hij deel uitmaakt

van de uitvoerende macht, ergo dat hij de wetten bekrachtigt/ondertekent (art. 109 Belg. GW). Het is ook

(maar niet alleen) daarom dat de persoon des Konings onschendbaar is: de ministers zijn verantwoordelijk.

5) Het is ook onlogisch dat iemand anders dan het Staatshoofd over het prerogatief zou beschikken om

wetten te ondertekenen en te bekrachtigen; zoniet creer je een republiek binnen de monarchie, waarbij

bv. de voorzitter van de Kamer een soort presidentile functie bekleedt. Dat lijkt ons ongerijmd.

6) Er is volstrekt geen vraag vanuit de bevolking om 's Konings machten te herzien, integendeel.

7) Belgi kent een oude dynastieke traditie (veel ouder dan 1830!) en elk ondermijnen van 's Konings

machten leidt tot een versterking van antibelgische stromingen. Niet voor niets vraagt een partij als de N-

VA het luidst een beknotting van de koninklijke prerogatieven.

8) De machten van de Koning herzien is een motie van wantrouwen tov. de Kroonprins en tov. de huidige

Koning der Belgen.

9) Er stelt zich gewoon geen probleem. De Koning heeft al bitter weinig macht en de weinige macht die hij

heeft wendt hij aan voor het goed van de Belgen. Partijen die het - op zijn zachtst gezegd minder goed

voorhebben met de toekomst van ons land krijgen alle subsidies, macht en priviliges (!)

3 Toen Koning Boudewijn de abortuswet niet wilde ondertekenen, riep de regering de grondwettelijk vastgelegde onmogelijkheid

tot regeren hier genterpreteerd in: de morele onmogelijkheid om te regeren in van de Koning. De Ministerraad bekrachtigde daarop het wetsvoorstel en kondigde het af.



We besluiten. Het ondermijnen van de machten van de Koning is in de laatste twee jaar in een

stroomversnelling gekomen. Hoewel aan de prerogatieven van de Koning der Belgen vooralsnog niet

geraakt werd en het gewoonterecht bepaalt dat dat ook niet kn tijdens de regeerperiode van een vorst

werden er wl al stappen gezet in de richting van een zogenaamde modernisering van de monarchie.

Het regeerakkoord voorziet immers (1) in het weren van de dynastie uit de Senaat; (2) in het beperken van

de dotaties aan Belgische prinsen (enkel de Kroonprins en de Koningin-Weduwe zouden in de toekomst

nog een dotatie ontvangen). De particratie is stevig op weg om de laatste obstakels voor haar almacht op

te ruimen. De (illegale) grondwetswijziging voorziet in de uitholling van de Senaat n in het onttrekken van

de provinciale instellingen aan de bevoegdheid van de federale overheid. Nu de Monarchie nog!

Algemeen wordt verwacht dat de Koning der Belgen troonsafstand zou doen, sommigen fluisteren zelfs: ...

tijdens deze legislatuur. We geloven er niets van. Slechts twee Belgische vorsten deden ooit troonsafstand:

Leopold III en ... Karel V.

Het ondermijnen van de eeuwenoude dynastieke verbondenheid tussen de Soeverein en zijn onderdanen

(burgers) is een perfide strategie van de partijen, niet alleen om hun eigen invloed aanzienlijk uit te breiden,

maar ook en vooral om de Belgische staat nog verder te verzwakken.

Vraag is, wie de politieke klasse stopt. Het is immers niet de macht van de Koning die in vraag gesteld

moet worden ietwat provocant kunnen we zelfs stellen dat hij mr macht zou moeten hebben of

tenminste zijn grondwettelijke prerogatieven ten volle moet kunnen uitoefenen maar wel die van de

particratie. De verstrengeling tussen de almacht van de partijen (of, accurater gesteld van een tiental

onverkozen ! partijvoorzitters) en het taalnationalisme ondermijnt de Belgische samenleving.

Elk weldenkend mens kan wel inzien dat het Vlaams n Waals-nationalisme twee communicerende vaten

! zeer schadelijk zijn, alle mooie theorien over levende gemeenschappen (waaraan het individu

ondergeschikt is, maar dat zegt men er niet bij!) ten spijt.

Tot slot deze bedenking: Als de politici werkelijk z beducht zijn voor ZKH Prins Filip, dan moeten we wel

besluiten dat hij een zr goed Koning zal zijn!

Si la bonne foi tait bannie du reste du monde, il faudrait qu'on la trouvt dans la bouche des rois.

Bruno Yammine



Activiteiten

Het elektronische Waals Weekblad, blad van en voor Nederwalen, van 23 maart jl. bevatte een rubriek

Benelux vraagt volk om ideen. Er was een Groenboek aan verbonden waardoor men zijn mening

betreffende de toekomstige werking van Benelux kon kenbaar maken en concrete voorstellen doen.

Het spreekt voor zich dat onze Werkgemeenschap zich die kans niet heeft laten ontglippen en een aantal

ideen heeft naar voor gebracht.

Dit lijkt ons nuttiger dan eeuwig zitten te jammeren over allerhande splitsingen die de Nederlanden alleen

maar zullen verzwakken!

+++

Onze Werkgemeenschap werd gecontacteerd om deel te nemen aan besprekingen tussen enkele

verenigingen die de eenheid der Nederlanden nastreven.

Wij zijn daar echter niet op ingegaan, tot ongenoegen (of vreugde?) van sommigen, omdat al bij voorbaat

bleek dat die eenheid zich in de ogen van die andere verenigingen beperkte tot een samengaan van

Nederland en Vlaanderen (soms had het er zelfs de schijn van dat het simpelweg ging om een aanhechting

van Vlaanderen door Den Haag!).

Dergelijke pogingen om tot eenheid te komen hebben in onze ogen geen zin. Men kan dan misschien wel

een tijdje de schijn van eenheid ophouden, maar die is gedoemd om vroeg of laat eerder vroeg uit

elkaar te spatten, eens te meer een wrang gevoel van onmacht, wantrouwen en ontgoocheling

achterlatende.

Ons werd medegedeeld

Op 19 mei e.k. gaat om 11 uur aan het Boergoensche Cruyce , de voormalige woning van Joris van

Severen in de Wollestraat te Brugge, een herdenkingsplechtigheid door voor de vier op 20 mei 1940

terechtgestelde oorlogsslachtoffers van het bloedbad te Abbeville. Het initiatief hiervan berust zoals al

verscheidene jaren het geval is bij het Brugse Abbeville-Comit. Er zullen traditiegetrouw korte toespraken

worden gehouden door een vertegenwoordiger van het Brugse stadsbestuur en vanwege de provincie

West-Vlaanderen.

De plechtigheid zal besluiten met een bloemenhulde.

+++

Dezelfde dag wordt om 16 uur een Plechtige Gregoriaanse Mis opgedragen ter nagedachtenis van Joris

van Severen in de abdijkapel van het voormalige grafelijke slot van Male, Pelderijnstraat 14 te 8310 Sint-

Kruis/Brugge.

E.H. Roeland van Steenkiste zal hier voorgaan.

In deze kapel kan men de Kruisweg van Orval bewonderen, bestaande uit 14 houtskooltekeningen

getekend door de bekende Vlaamse kunstenaar Albert Servaes (1883-1966).



Na de Mis volgt om 17.30 u. een receptie aangeboden door de inrichtende Stichting Joris van Severen.

Hierbij zal de 16de editie van het Jaarboek van het Joris van Severen worden aangeboden aan de leden

van het Studiecentrum Joris van Severen.

+++

Op 20 mei, de dag nadien, gaat om 11.30 u. naar jaarlijks gebruik het bezoek door aan het dubbelgraf van

Joris van Severen en Jan Rijckoort te Abbeville met bloemenhulde, korte toespraak en groet.

U wenst meer inlichtingen?

- Luc Seynaeve

Tel. 0475-25 49 49

- E-mail: [email protected]

- Paul Seynaeve

- Tel. 051- 31 18 49

E-mail; [email protected]

-

- Maurits Cailliau

- Tel. 057-20 41 94

- E-mail: [email protected]

Uit Henegouwen bereikte ons volgende mededeling waarvan wij u hier maar al te graag - en onvertaald -

in kennis stellen:

Le 31 mars, lAcadmie royale de Langue et de Littrature franaises de Belgique a attribu ses 12 prix

littraires de lanne 2011. Marie Hooghe (pseudonyme de Marie-Paule Stassen), traductrice et mienne

cousine par alliance, a reu le prix Auguste Michot pour sa traduction de Sommeil des Dieux dEdwin

Mortier (Fayard).

Le jury tait compose du professeur Roland Beyen, le specialist per excellence de Michel de Ghelderode

(dcd voici 50 ans), Philippe Jones en Guy Vaes.

Ce prix destin une oeuvre celebrant la terre de Flandre a t tendu la mise en vidence de travaux

de traduction doeuvres dauteurs flamands. Pour la premire fois, il couronne une traductrice dont

lensemble de lactivit se concentre sur les lettres nerlandaises. Elle a plus de quarante ouvrages son

actif dauteurs de premire importance, Louis-Paul Boon, Ivo Michiels, Jef Geeraerts et plus rcemment un

des meilleurs stylistes actuels, Erwin Mortier, dont elle a publi cinq titres aux editions Fayard. Le plus

recent dentre eux, Sommeil des Dieux a t particulirement salu pour la qualit de sa transposition

(medegedeeld door Jean-Pierre Destrebecq)

Terloops opgemerkt: iets over gelezen in de Nederlandstalige pers?



Die Librije

Terreur en droom. Moskou 1937

Stijn Polfliet.

In de inleidende woorden van dit meesterwerk schrijft de auteur dat hij sinds lang wist dat hij een boek over

dit onderwerp wou schrijven. Wie immers Rusland doorheen de twintigste eeuw enigszins wil begrijpen,

kan niet rondom het jaar 1937. Gedurende de periode 1937-1938 werd tijdens de grote Terreur in de USSR

meer dan anderhalf miljoen mensen gearresteerd. Hiervan werd ongeveer de helft gexecuteerd. In zijn

boek verteld Schlgel waarom 1937 zo een bloedige periode inluidde in de geschiedenis van de USSR.

Ondanks het feit dat er al 20 winters over de Russische revolutie waren voorbijgegaan, was de rust

geenszins teruggekeerd. De groteske landbouwcollectivering had het land zwaar uitgeput. Iedereen snakte

naar rust en de leiding van de USSR wou hier haar voordeel uit halen.

In de lente van 1937 vond in Moskou een grote partijbijeenkomst plaats. De Sovjetleiding en Stalin waren

overtuigd dat na de collectivering en de industrile maatschappelijke transformatie een nieuwe

samenleving was ontstaan waaruit het klassenbegrip was verdwenen. Voortbouwend hierop werd het idee

geopperd om eind 1937 voor het eerst vrije, algemene en geheime verkiezingen te houden voor de

Opperste Sovjet van de USSR. Het achterliggende streefdoel was hierbij het zwakke uitzonderingsregime

dat aan de macht was een grotere legitimering te geven. In de maatschappelijke kringen die zichzelf

beschouwden als slachtoffers van de Oktoberrevolutie heerste euforie. Veel hoopten immers om opnieuw

een volwaardige rol in de maatschappij te kunnen uitoefenen. De stem van de boer zou voortaan opnieuw

even zwaar wegen als die van de arbeider. In de ogen van veel conservatieve communisten die nog actief

hadden geparticipeerd in 1917, was deze nieuwe constellatie gelijk aan het openen van de doos van

Pandora. De eerste secretaris van de Moskouse partijorganisatie, Nikita Chroesjtsov, stelde vast dat in

Moskou en omgeving opnieuw een verheviging merkbaar was van klassenvijandige krachten.

Karl Schlgel verdienste situeert zich dat hij als eerste ontdekte hoe de organisatie van de verkiezingen en

het ontketenen van de Grote Terreur twee feiten waren die zich met elkaar vermengden en uitmondden in

n van de meest bloeddorstige fases van de USSR. Om de meester hemzelf te citeren: Het kan geen

toeval zijn dat de publicatie van het kiesreglement in de Pravda precies samenvalt met Stalins plan voor de

moordpartijen en massa-executies, dat nog dezelfde dag door het politbureau werd aangenomen.

(pag.730.) Hieruit concludeert hij dan dat de voorbereiding voor de verkiezingen en de massa-executies

hand in hand gingen, want de verkiezingen impliceerden immers de voortijdige eliminatie van alle mogelijke

concurrentie. In oktober 1937 kwam het dan ook tot een radicale omkeer. De communistische partijleiding

besloot immers n gemeenschappelijk lijst van partijleden en partijlozen toe te laten.

1937 was een paradoxaal jaar, want gelijktijdig met de Grote terreur tekent Schlgel ook het enthousiasme

over de nieuwe tijd. Moskou moest een volledig nieuwe stad worden en alles wat herinnerde aan het

verleden moest weg. Door middel van reusachtige maquettes werd deze nieuwe hoofdstad tentoongesteld:

brede boulevards, geometrische wolkenkrabbers, een perfecte metro. Geen kerken, kloosters of smerige

achterbuurten meer. Het absolute meesterwerk was het Sovjetpaleis, dat op de plaats moest komen van de



Verlosserskerk. Het zou een gebouw worden van 415 meter hoog en versierd met een gigantisch

standbeeld van Lenin. Dat de plannen nimmer werd gerealiseerd, kan u waarschijnlijk al raden. In plaats

daarvan werd een zwembad neergepoot dat uiteindelijk werd vervangen door een perfecte kopie van de

Verlosserskerk. Wat wel werd gerealiseerd is de nog heden den dage rijdende metro.

____________

N.a.v. Karl Schlgel Terreur en Droom. Moskou 1937

Uitg. Atlas, 2011

752 pag.

Verwarring in een troebele tijd: Obersturmfhrer Jef Vanackere

Maurits Cailliau

Jef of Joz Vanackere was een zoon van Jules Vanackere die stamde uit het West-Vlaamse Oekene bij

Roeselare. Jules werd beroepsmilitair en belandde als dusdanig in Sint-Katelijne-Waver, de geboorteplaats

van Jef. Jules huwde in 1905 met Josephine Ceulemans en uit dit huwelijk werden drie kinderen geboren,

waarvan Jef (1906) de oudste was. Tot zover, ter situering, de summiere samenvatting van de door Ludo

Vanackere breed geschetste familiale achtergronden.

In 1923 Jef was toen 17 en leerling in de Posis bleek Jef flamingantische reflexen te hebben: in de

geest van die tijd weigerde hij de Brabanonne mee te zingen te gelegenheid van de prijsuitreiking op het

college. Slecht bekwam het hem: al evenzeer in die tijdgeest vloog hij buiten op het Boomse college. Voor

zijn laatste jaar middelbaar kon hij uiteindelijk terecht in het Mechelse college, onder voorwaarde zich

aldaar van flamingantische drijverijen te onthouden.

Na de zomervakantie van 1924 trok hij als hoogstudent naar Leuven om er handelswetenschappen te gaan

studeren. Daar maakte hij kennis met de latere dichter en politicus Pol le Roy; waaruit een intense

vriendschap groeide die zou blijven beklijven. Dit blijkt uit hun briefwisseling van de daaropvolgende jaren.

Jef werd in die jaren ook lid van het toneelgezelschap Rupelgalm.

In maart nam Jef deel aan het 11e Groot-Nederlands Studentencongres te Gent, waar hij o.a. Joris van

Severen aan het woord hoorde. Van Severen was toen het West-Vlaamse boegbeeld van het Katholiek

Vlaams Nationaal Verbond.

Na zijn legerdienst in 1927 hij koos ervoor reserveofficier te worden en zwaaide af als onderluitenant -

leerde Jef, dank zij Pol le Roy, de familie Roelants kennen, waarbij hij verliefd werd op de dochter Maria

(1907). Het koppel huwde in 1931 en kreeg zes kinderen: Ludo (1932), Erik (1933), Ria (1935), Theo

(1936), Herman (1937) en Hans (1941). We lopen even vooruit in de tijd door alvast de evolutie binnen

het gezin van Jef en Maria te noteren.

Terug naar 1927: in september van dat jaar werd hij, in het spoor van Pol le Roy, medestichter van de

Vlaams-nationale Wacht in Hingene.

Op 1 oktober 1927 herneemt hij zijn studies aan de KUL om er, naast handelswetenschappen ook

consulaire wetenschappen te volgen, waarbij hij zich als een begaafd student ontpopt en met bro zijn



licentie. Einde 1928 treedt hij als deelgenoot in dienst bij de Antwerpse NV Monti (publiciteitsdrukkerij), dat

alvast voor Jos geen succesverhaal wordt. Daarmee kwam een einde aan eerder voornemen te doctoreren

en ook nog een pol & soc-studie aan te vatten.

Jos en Maria kwamen in het spoor van hun huwelijk in Borgerhout te wonen, waar hij beroepshalve in

verzekeringen en hypotheken handelde. Van politieke betrokkenheid kwam er in die jaren nog weinig

terecht, al zou hij volgens kroniekschrijver zoon Ludo lid van het Verdinaso gebleven zijn. Zijn

jeugdvriend Pol le Roy was ondertussen een vooraanstaande rol gaan spelen binnen Van Severens

formatie. Periodiek publiceerde Jos onder het pseudoniem Jack Varena lyrische en satirische stukjes in

het dagblad De Schelde en ondertussen groeide het jonge gezin aan en verhuisde het naar een villa in

Edegem.

En dan kondigde zich de Tweede Wereldoorlog aan. Op 1 september 1939 na de Duitse inval in Polen

mobiliseerde het Belgische leger andermaal. Ook onderluitenant Jos Vanackere werd onder de wapens

geroepen om te St.-Denijs-Westrem te belandden. Hij vond er aanvankelijk in afwachting van het vinden

van een passende woonst om ook zijn gezin te laten overkomen een viertal maanden onderdak ten huize

van zijn oude jeugdvriend Pol le Roy. Deze was intussen reeds jarenlang het kopstuk van het Verbond van

Dinaso-corporaties en wist Jos te motiveren om een meer actieve rol te gaan spelen binnen het Verdinaso.

Zo zou hij, naar het getuigenis van Le Roy na Jos sneuvelen, in die tijd bij het ontbijt verklaard hebben: Ik

heb gisteren gesproken tot mijn soldaten van mijn compagnie. Ik heb hen de weg naar het Verdinaso

gewezen.

Bij de wapenstilstand kwam Jos in krijgsgevangenschap doch ontsnapte aan internering in Duitsland. Al op

9 juni 1940 werd hij ontslagen, wellicht mede tengevolge van zijn Dinaso-zijn. Pol le Roy, die ondertussen

het lot van de spooktreinen ondergaan had, kwam ook terug in het land en het Verdinaso kende na de

moord op Joris van Severen een doorstart, waarbij ook Jos Vanackere een meer op de voorgrond

tredende rol opnam. Hij werd algemeen secretaris van het Verbond van Dinaso-corporaties (en dus niet

van het Verdinaso, zoals Ludo foutief vermeldt). [Vanaf Hier Dinaso!, nr. 19, 17 mei 1941, vinden we de

vermelding Alle copij voor het blad van de VDC (Verbond van Dinaso-corporaties) aan de secretaris J.

Vanackere].

In het laatste nummer van Hier Dinaso! - de week daarop zou het blad De Nationaal-Socialist heten! (HD!

9e jg., nr. 22, 7 juni 1941) vonden we de enige bijdrage De koerswending getiteld en ondertekend door

Joz Vanackere. Toen was de machtsstrijd binnen het Verdinaso gestreden en had Jos Vanackere, in het

spoor van Pol le Roy, definitief geopteerd voor de strekking waarvan Jef Franois zich als leider opwierp,

vooraleer ze via de tussenstop van de Eenheidsbeweging VNV belanden bij de Algemene SS Vlaanderen.

Daarmede is zijn dinaso-tijd definitief afgesloten; Jos was inmiddels ook lid geworden van de fel

deutschfreundliche DeVlag, voortaan zou de foto van Jef Van de Wiele zijn lessenaar sieren.

Samen met Franois en Tollenaere meldde Jos zich als vrijwilliger voor het Vlaams Legioen. Als gewezen

Belgisch officier kwam hij er met een verkorte opleiding in Lauenburg vanaf. Een volledige officiersopleiding

zou hij later ondergaan in Bad Tlz.

Frontinzet was vooralsnog niet aan hem besteed: gezien zijn intellectuele vorming en zijn groot gezin

maar dat gold ook voor een Tollenaere - bleek men hem op het thuisfront van groter nut te vinden. In



augustus 1941 vertoefde Jos op de Ordensburg Sonthofen waar hij een politieke scholing volgde en voor

zover nog nodig volledig op nationaalsocialistische leest gendoctrineerd werd. Ondertussen was aanvang

1941 nog de jongste zoon Hans geboren.

Na Sonthofen trad hij in dienst van het SS-Ergnzungsamt te Berlijn, dat instond voor het ronselen van

vrijwilligers voor de SS onder de in Duitland tewerkgestelde arbeiders.

Aanvang 1942 werd hij de Rijksreferent Vlaanderen van de Germaanse Stormbannen die het verspreiden

van nationaalsocialistische propaganda en de Groot-Germaanse gedachte onder de buitenlandse

arbeiders tot taak hadden.

Ondertussen was Jos, afgezien van enkele korte verlofperiodes, ver verwijderd van zijn gezin. Het contact

bleef grotendeels beperkt tot een vrij intense briefwisseling met vrouw en kinderen. Ook met de quasi even

oude Pol le Roy, die aan het thuisfront genoeg bleek te hebben, werd levendig gecorrespondeerd.

Op een gegeven moment werd de Vlaamse Oostfrontvrijwilligers gevraagd de eed van trouw aan Hitler af

te leggen. Zoals nog te weinig geweten hebben een aantal (bepaalde bronnen gewagen van 200) dit

geweigerd. Die eed had inderdaad een aantal concrete gevolgen, o.a. dat zij voortaan als Duitse soldaten

beschouwd werden en derhalve aan alle fronten inzetbaar en dat zij Hitler als hun rechtmatig staatshoofd

beschouwden. Onder de gegeven omstandigheden getuigde die weigering beslist van grote moed. Het was

Joz Vanackere, die als overtuigd nationaalsocialist, op een aantal onder hen zware druk heeft uitgeoefend

om de eed toch af te leggen. Uiteindelijk zouden slechts enkelen volharden.

Na de val van Stalingrad aanvang 1943 dacht Jos de overstap te moeten doen van de Germaanse naar

Waffen SS. Hij was toen 37 jaar. Na zijn officiersopleiding te Bad Tlz afgerond te hebben, vervoegde hij

de Sturmbrigade Langemarck, waar hij politieke scholingslessen gaf. In maart 1944 zou hij aan het

Oostfront sneuvelen.

Aan het thuisfront werd zijn dood door menige Schreibtischtter als na te volgen heldhaftig voorbeeld

bezongen.

Het Verdinaso had hem zichzelve teruggeschonken. De SS, de Rijksgedachte, de Germaanse droom, de

Mythos hief hem tot volheid van zijn kunnen en vermogen op meende Pol le Roy.

Samen bonden wij in het Verdinaso de strijd aan voor de pas opgerichte SS. Samen voerden wij de strijd

voor de eenheid van alle Vlaamse nationaalsocialisten. Samen richtten wij De Nationaalsocialist op

waarvan hij redactiesecretaris werd en waarin de eerste slag voor de Rijksidee die wij voerden, mee tot

onze gaafste herinneringen telt, schreef dezelfde Pol le Roy.

Voor zijn jongens [aan het front] was hij in de schoonste Dinaso-betekenis de vader, de onderwijzer en de

officier, meende Pol le Roy nog.



De Verdinaso-tijd lijkt voor deze scribent de epochemachende ervaring geweest te zijn, maar hoever

waren ze van de toenmalige bezieling en doelstellingen! - niet afgeweken!

Overigens kunnen, zeker op het persoonlijke vlak, nog meerdere indringende vragen gesteld worden. Zo

deze waarom een 37-jarige vader van zes kinderen, waarvan het jongste amper twee jaar oud was, opteert

voor frontinzet?

Jos oudste zoon Ludo de kroniekschrijver dient ook het antwoord schuldig te blijven. Zijn kroniek is

veeleer een piteitsvol getuigenis over de Werdegang van zijn vader en diens grote gezin. Hij citeert veel,

vooral uit de talrijke brieven. Zelfs brieven aan zijn echtgenote ondertekende Jos met Heil Hitler! Dat hij dit

ook aan brieven aan zijn twee oudsten deed, lijkt meer normaal: voor het schooljaar 1942-1943 waren deze

- - 8 en 10 jaar oud! gekazerneerd in Rufach in de Elzas, waar ze als HJers in uniform de lessen

volgden aan de National Politische Erziehungs Anstalt aldaar. Vader Jos had blijkbaar grootse

toekomstplannen voor hen. Aan hun verblijf aldaar blijken ze overigens geen traumas overgehouden te

hebben.

____________

N.a.v. Ludo Vanackere, Herinneringen aan mijn vader. Uitgave in eigen beheer, 390 pp. A4-formaat, talrijke

fotos en documenten. Bestellen kan via Ludo Vanackere, E. Jouretlaan 72 te 2650 Edegem,

tel. 03-457 13 01

Van stroom tot stroom tot aan de zee

West-Vlaanderen

Op15 maart overleed te Oostende Jan Olsen, tien dagen voor zijn 88ste verjaardag. Als zoon van de

Consul van Noorwegen, die trots zijn Nederlands bewustzijn zijn Noorse roots toch trouw is gebleven (al

zijn kinderen dragen een Dietse n een Noorse naam), van in zijn jeugdjaren een rebels type, speelde Jan

OIsen tijdens de Tweede Wereldoorlog een niet onbelangrijke rol in Nederland En, de groep jongeren uit

de kringen van de toenmalige jeugdbeweging, die zich tijdens de bezetting verzetten tegen de al te

deutschfreundlliche collaboratiepolitiek van het VNV. en die het Heel-Nederlandse gedachtegoed hoog in

het vaandel voerden. Nederland En (waaronder heel wat oud dinaso-leden) agiteerde heftig tegen de

nationaalsocialistische invloeden binnen de partij en de jeugdbeweging (NSJV).

Ook na de oorlog zou Jan Olsen, die vader van een groot gezin zou worden, actief blijven binnen de Heel-

Nederlandse jeugdbeweging: het Jeugdverbond der Lage Landen en het ADJV. (voor meer informatie, zie Bruno De Wever, Greep naar de macht)

Utrecht

In Utrecht werd op 10 maart het gerestaureerde Paashuis opnieuw opengesteld voor het brede publiek.

Het Paashuis werd gebouwd in opdracht van Adriaan Floris Boeyens (1459-1523), op dat ogenblik

bisschop van Tortosa in Spanje. Hij wenste het later na zijn terugkeer naar de Nederlanden te betrekken,

wens die echter onvervuld zou blijven daar hij verkozen werd tot Paus onder de naam van Adrianus Vl, de

enige Nederlandse Paus uit de geschiedenis.



Het is een prachtig gebouw met een uniek interieur. Een bezoek kunnen wij onze lezers altijd van harte

aanbevelen.

Brabant/Brussel

Tijdens een zitting van European Policy Centre, een Europese denktank, verklaarde vicepremier en

minister van Financin Steven Vanackere dat de splitsing in de jaren zeventig van de nationale partijen in

Nederlandstalige en Franstalige partijen een zware vergissing is geweest, die ons opzadelde met

taalpartijen die enkel aan het eigen gewest en taalgroep belang hechten en daar hun politiek op

afstammen, terwijl het nationale belang verwaarloosd wordt.

Wat wij van in den beginne gezegd en eindeloos herhaald hebben.

Friesland

Wij vernemen dat de Fryske Academie het 25ste en laatste deel van het Friese woordenboek kon

aanbieden. Het werd door de eindredacteur Piter Boersma overhandigd aan Jaap van der Bij, de voorzitter

van de Ried fan de Fryske Beweging.

Dit verheugt ons ten zeerste, want onze lezers weten dat wij er steeds voor geijverd hebben opdat de

kleinere talen binnen onze meertalige Nederlanden tot hun recht en volste ontplooiing zouden komen. En

daar behoort naast het Waals, het Picardisch, het Letzeburgs e.a. beslist ook het Fries bij.

Henegouwen

Wij vestigen er de aandacht op dat nog tot 27 mei in het bekende Grand-Hornu (Boussu, bij Bergen/Mons)

een tentoonstelling loopt over de uitwijking van honderdduizenden: Vlamingen naar de Waalse

industriegebieden in de 19de en ook nog 20ste eeuw. Hoogst interessant!

Ter gelegenheid van die tentoonstelling werd ook het boek Vlaamse migranten in Walloni, 1850-2000

vertaald in het Frans.

En nog uit dezelfde provincie:

Ter gelegenheid van het feit dat de oude mijnsite van Le Bois du Cazier in Marcinelle uitgeroepen werd

tot nationaal monument, wordt vanaf 20 april t/m 6 juni een hommage gebracht aan de Vlaamse

mijnwerkers. Dit in samenwerking met Ackland Art Museum van de universiteit van Noord-Carolina (USA).

Een rijke verzameling gravuren, affiches, etc, verzameld door John P. Eckbad en gaande van 1750 tot

1950 wordt tentoongesteld onder de titel charbon, fer, vapeur.

Op 20 april, bij de opening, werd een herdenkingsplechtigheid ingericht ter nagedachtenis van de 30

mijnarbeiders uit Brabant en de Kempen die bij de ramp van 8 augustus 1956 om het leven kwamen. De

gemeente Begijnendijk heeft reeds een beeldhouwwerk, bij de opening van de tentoonstelling zal een kopie

in Le Bois du Cazier worden ingehuldigd met deelneming van het Genker mijnwerkerskoor.

Terloops opgemerkt: hebt u daar iets over gelezen in de Vlaamse kranten? Die beperkt zich liever tot het

beklemtonen van wat ons scheidt, niet van wat ons bindt!

Brabantse Kempen

In de abdij van Tongerlo loopt nog tot 30 september een interessante tentoonstelling over Sonnius,

theoloog, abt en bisschop. Sonnius, met zijn eigenlijke naam Franciscus van de Velde, werd in 1507

geboren in het Noord-Brabantse Son en overleed in 1576 te Antwerpen waar hij bijgezet werd in de



kathedraal. Hij speelde een grote rol op het Concilie van Trente, waar hij een herindeling bepleitte van de

te grote bisdommen. Op die wijze werd hij de eerste bisschop van s Hertogenbosch. Sonnius is een spil-

figuur van de Contrareformatie en voor diegenen die belang stellen in de geschiedenis van de Lage

Landen onze lezers dus - is deze tentoonstelling beslist de moeite van een bezoek waard.

Holland

In Trouw, blad van de Nederlandse Hervormden, van 24 maart, hield James Kennedy een warm pleidooi

voor decentralisering en het beperken van de macht van Den Haag. Het unitaire stelsel functioneert niet

meer behoorlijk, zeker niet nu nationale bezuinigingen verhaald worden op de lokale overheid, zegt hij. De

steden en gemeenten dienen volgens hem meer macht te krijgen om hun eigen financieel beleid te

bepalen, in het bijzonder de grote steden. Hij steunt daarbij op de eerdere verklaringen van Douwe Elzinga.

Als voorbeeld verwijst hij o.a. naar de Verenigde Staten waar de federale regering veel ruimte geeft aan de

staten om eigen wetten en eigen inkomsten te genereren. Ook de steden zijn vaak gemachtigd om eigen

belastingen te heffen op huizenbezit en BTW.

Eveneens het vermelden waard is dat Karl van Habsburg, zoon van de vorig jaar op hoge leeftijd overleden

Otto van Habsburg en thans hoofd van het Huis (ietwat overdreven zouden we kunnen zeggen: een van

onze vorsten), op 15 maart j.l. Amsterdam bezocht t.g.v. het Eucharistisch mirakel, volgens de legende

een gebeurtenis uit de 14de eeuw (1345). Amsterdam kreeg later het bezoek van Maximiliaan van

Oostenrijk, een rechtstreekse voorzaat van Karl. De schat die hij de stad schonk in de daartoe gebouwde

kapel ging tijdens de Beeldenstorm jammer genoeg verloren, maar Amsterdam draagt in haar schild nog

altijd het keizerlijke schild, een voorrecht haar destijds door Maximiliaan toegestaan. Nu nog altijd gaat in

Amsterdam ter herinnering de Stille Ommegang uit (dit jaar toevallig op 16 maart bij het bezoek van Karl

van Habsburg).

Luxemb(o)urg/Letzeburg

In Informations et actualits du gouvernement Luxembourgois van 18 april verheugde men er zich over

dat de drie ministers van landsverdediging in de priorij van Hertoginnedal zo pas een overeenkomst

hebben ondertekend in het kader van het principe Pooling and Sharing ten einde de samenwerking tussen

de drie Beneluxlegers te bevorderen.

Inderdaad, voortaan zullen de Belgische para-commandos en de Nederlandse luchtmacht nauwer

samenwerken; er wordt ook voorzien in een uitbreiding van de al bestaande samenwerking van de

zeemachten, terwijl voortaan de luchtmachten wederzijds gebruik zullen kunnen maken van de

luchtmachtbasissen. Dit is een eerste stap naar een volledige integratie onder een gemeenschappelijk

commando.

(De VRT wijdde in zijn journaal van die dag uitgebreide aandacht aan die overeenkomst)

ALORS NOUS TIENDRONS DANS UNE MAIN DE FER LA CLEF DE LEUROPE

De boom van goed en kwaad

*Zoals zo velen in dit land (en elders) zijn wij diep getroffen geweest door het noodlottige busongeval met

28 doden in Zwitserland, niet het minst omdat het overgrote deel van de slachtoffers nog zulke jonge



kinderen waren. Kinderen die nog op de drempel van het leven stonden. Niemand met het hart op de

rechte plaats die voor dergelijk leed ongevoelig kan blijven. Wij hebben dan ook innig meegeleefd met de

afscheidsviering in Lommel en de uitvaart in Leuven. Slechts n zaak betreuren wij daarbij en dat is dat bij

de plechtigheid in Lommel elke religieuze verwijzing ontbrak. Uiteraard hebben wij respect voor het verdriet

van de ouders en de getroffen families en wij begrijpen best dat niet alle families christelijk zijn. Wij willen

onze christelijke overtuiging dan ook niet opdringen. Maar mocht dan echt niet op een of andere manier

verwezen worden naar het christelijk geloof dat vele ouders ongetwijfeld nog als het hunne zullen

aanvaarden en dat mede aan de bron van onze maatschappij ligt?

Dit toont nog maar eens aan in welk dodelijk indifferentisme Europa beland is want niemand die daarvan

wakker ligt!

*V.O.S. Ook het jongste nummer van V.O.S., beklaagt er zich over dat bij de plechtigheid het leger

betrokken werd. Soldaten droegen immers de kisten van de slachtoffertjes. Volgens V.O.S. werd hier

familiaal leed gebruikt voor politieke (uiteraard belgicistische) doeleinden. Of hoe enggeestig sommigen

mensen kunnen zijn. Is het niet eerder V.O.S. zelf dat hier nu de politieke toer opgaat?

*Werkloosheidsuitkeringen. Bepaalde partijen wensen dat die uitkeringen in tijd beperkt worden. Behoren

al hun leden dan tot die uitverkoren groep mensen die zich daarover geen zorgen hoeft te maken? Zij

schijnen elke werkloze per definitie als een profiteur te beschouwen. Wij gaan er volledig mee akkoord dat

er een uiterst strenge controle op de uitkeringen dient te bestaan en dat profiteurs er onbarmhartig

uitgekieperd dienen te worden. Wie niet wil werken, moet ook niet eten, dat wisten onze ouders al. Maar

de werkelijkheid is toch wel enigszins anders. Er zijn immers de talrijke ongelukkigen die werkloos werden

omdat hun bedrijf om zeep ging, of uitweek naar verre (Oosterse) landen als gevolg van een of andere

herstructurering. Wie om zich heen kijkt weet dat de meeste werklozen nog maar al te graag een nieuwe

betrekking zouden vinden. Wie wil werken, vindt wel werk, wordt wel eens gezegd. Ervaring in eigen kring

bewijst dat dit niet altijd zo simpel is.

Hoe zouden politici reageren als zij zelf in dergelijke situatie zouden belanden en hun uitkering na x-aantal

maanden in rook zouden zien opgaan?

*Anders Breivik. Er zal wel geen zinnig mens op de hele aarde te vinden zijn die zijn moorddadig optreden

goedkeurt. Wij ook keuren het volledig af, laat dit duidelijk zijn. Maar dit wil niet zeggen dat het, weliswaar

overdreven, gedachtegoed dat er aan ten grondslag ligt helemaal verkeerd zou zijn. In feite heeft Breivik op

een moorddadige en afkeurenswaardige manier de gevoelens, of beter nog: de angsten van miljoenen

Europeanen vertolkt ten overstaan van de islamisering van hun oude continent. Een mening die trouwens

ook gedeeld wordt door de Amerikaanse auteur Bruce Bawer in zijn boek Terwijl Europa sliep, die stelt

dat wij Breiviks analyse van onze tijd niet zo maar als onzin mogen afdoen. Het is alleen een duivelse

vertolking van wat veel mensen voelen die dagelijks vaststellen dat de historische identiteit van Europa

wordt bedreigd en zijn culturele vervreemding in de hand wordt gewerkt, hierbij geholpen door de

medeplichtigheid van het politiek-correcte denken, waardoor de man/vrouw in de straat gemarginaliseerd

en gedemoniseerd wordt. Want die gewone man/vrouw met zijn nuchter, gezond Volksempfinden weet nu

al dat dit fataal zal aflopen.

*Voornamen. Wij hebben nog de tijd gekend dat daar op de burgerlijke stand uiterst streng werd op

toegezien. Afkortingen van voornamen waren uit den boze (tenzij de dienstdoende ambtenaar goedwillig

een oogje dichtkneep) en elke naam moest in een officile lijst voorkomen. Ik heb bij n van mijn kinderen

daar zelf last van gehad, hoewel het een oeroude naam uit onze gewesten betrof... Het is helemaal niet

onze bedoeling om naar die toestand terug te keren. Een simpele Jan of Piet is voor ons even welluidend

als een stoere Germaanse Siegfried! De tijden staan nu eenmaal niet stil, panta rei: alles verandert. En wij



beseffen ook wel dat grenzen nu eenmaal vervagen en vooral dat er zich heel wat vreemdelingen in ons

land gevestigd hebben. Met alle gevolgen van dien, ook op het vlak van voornaamgeving. Maar thans

schijnt men wel in het andere uiterste vervallen te zijn: letterlijk lles schijnt toegelaten. Zelfs namen van

een of andere obscure rockgroep worden aanvaard. Regelmatig komen wij dan ook namen tegen waarvan

wij ons afvragen of die ouders zich wel realiseren dat hun kind zijn leven lang met dergelijke knotsgekke

voornaam moet rondlopen. Als hier geen paal en perk wordt aan gesteld, dan vragen we ons af hoe binnen

een luttel aantal jaren, als al die hoger genoemde Pieten en Jannen naar de eeuwige jachtvelden zullen

zijn vertrokken, onze samenleving zal genoemd worden en wat met onze identiteit? Het wordt o.i. hoog

tijd dat de overheid aan die gekheid paal en perk stelt zonder, wij herhalen het, terug te keren naar het

andere uiterste.

Misschien ware het goed dat een aantal ouders eens als naam voor hun zoontje of dochtertje kozen voor

Gezondverstand.

*Elio en Hollande. Wat gezegd van de aanwezigheid van Elio di Rupo op een kiesmeeting van Franois

Hollande in Lille (Rijsel)? Het getuigt van een ergerlijk gebrek aan staatszin, het was een zware

deontologische fout en het is onaanvaardbaar voor een Eerste Minister van ons land. Let wel, niet wij

velden dit oordeel, wij vertolken hier de stem van een persoon uit onze Franstalige gouwen.

*Postnatale abortus. In Nederland gaan stemmen op om voortaan ook de z.g. postnatale abortus wettelijk

toe te laten (etymologisch overigens een onzinnig woord), d.w.z. dat onder welbepaalde en door de wet

toegelaten omstandigheden ook de al geboren baby, onmiddellijk na de geboorte, nog zou mogen gedood

worden, bijvoorbeeld bij een misvorming die vooraf niet vastgesteld werd. Wij gruwen diep bij het horen van

dergelijke misdadige nonsens. Naar welk barbarendom evolueert ons Europa? Tevens bestaat er een

burgerinitiatief onder de naam Voltooid Leven dat er voor ijvert dat zeventigerplussers hun leven kunnen

beindigen ongeacht of ze al dan niet ziek zijn. Dit voorstel strekt dus veel verder dan de bestaande

euthanasiewet.

*Grondwet. Nederland zal in de jaren 2013-2015 op vijf plaatsen via vijf themas het uitvaardigen van zijn

Grondwet belichten. Omdat deze Grondwet ook 15 jaar voor Belgi van kracht is geweest (1815-1830), zal

ook aandacht aan het zuiden worden verleend. Nu al staat vast dat op 30 augustus een themadag

Internationale orintatie van Nederland op de agenda staat. De slotdag van het project wordt voorzien

voor 26 september 2015.

*Philippe Moureau, burgemeester van Molenbeek (Mollahbeek?), 73 jaar, is sinds enige tijd getrouwd met

een zekere Latifa Benaicha, haast 40 jaar jonger dan de bruidegom. Deze professor van de ULB, fanatiek

godsdiensthater, heeft zijn huwelijk laten registreren op het consulaat van Marokko. Zou hij soms van plan

zijn zich te bekeren tot de Islam?

*Le Vif. In de omgeving van het Ardeense stadje Spa vestigden zich de jongste jaren heel wat

Nederlanders en Vlamingen die daar oude woningen opkopen en opknappen als tweede verblijf, om te

verhuren of om er zelf te wonen. Volgens Le Vif bezoedelen zij daardoor de streek Zo staat het er

inderdaad: contaminer! Wij vragen ons af waarmede? Dergelijke taal is niet van aard om het begrip tussen

beide taalgemeenschappen te bevorderen. Wij keuren dit dan ook ten stelligste af.

Le Vif: 0 op 10, gebuisd!

Plus est en vous



Ter overweging

Ogenschijnlijk moge mijn lange beschouwing weinig verband vertonen met de internationale politiek, toch

zal de goede luisteraar daarvan een andere indruk hebben. Immers, indien de mogelijkheden die door mij

zijn gesteld, tot werkelijkheid worden gemaakt, dan zou van deze Lage Landen, mede met andere landen

van West-Europa, iets uit kunnen stralen in de wereld dat van enorme betekenis is. Het is, ondanks de

schijn van het tegendeel immers niet waar, dat landen als de onze op geen enkele manier meer een

leidende functie in de wereld kunnen vervullen. Het tegendeel is het geval () Zoals het personalisme

onze landen stempelt tot een eigen roeping in de wereld, zo kunnen wij ook op grond van dezelfde

karaktertrek een taak vervullen, die niemand van ons overnemen kan () Het gaat er niet om dat wij de

mogelijkheid zouden hebben om een eenheid van tegendelen tot stand te brengen, maar eenvoudig dat wij

in de wereld een bepaalde gedachte vertegenwoordigen, waarvan wij geloven dat de mensheid zonder

deze zal verschralen en geestelijk verschrompelen. Wij hebben een sterk geloof nodig in de roeping van

onze landen op geestelijk gebied () Is het tenslotte een te gewaagde speculatie om te hopen dat de

kristallisatie in de rest van Europa, van een Lage Landen-kern uit gezien moet worden, als het begin van

de wording van een Europese deelfederatie, dit wil zeggen als bijdrage tot de federatieve vereniging van

Europa? Is het z onmogelijk te geloven in een samenwerking van een aantal dergelijke grotere eenheden

in een Europees verband, aldus een federatieve opbouw van Europa in de hand werkend? () In onze

volkeren leeft latent het besef dat zij in deze strijd een hogere roeping hebben te vervullen, ook al schijnt

voorlopig onze stem die van een roepende in de woestijn.

Prof. Ir. W. Schermerhorn

Oud-premier van Nederland

in De positie van de Lage Landen aan de zee, mei 1946

Point nest besoin desprer pour entreprendre,

ni de russir pour persverer

Citaten van de maand

Ik ben geboren in Scheemda, dat doorsneden wordt door het Winschoterdiep. Weet je wanneer dit

gegraven is? Aan het begin van de 17de eeuw, om het veengebied te ontginnen. Dacht je dat gewone

mensen daar wisten wat de V.O.C. was? Dat ze Herodotus lazen? Descartes woonde vlakbij, in Franeker,

dat wisten die natuurlijk ook niet. Het bestaan was de hele dag dat kanaal graven en daarna turf steken.

Het beeld van de Gouden Eeuw gold voor twee procent van de bevolking. De rest wist nergens van. Ge

kreeg een sleep kinderen waarvan de helft doodging. Zelf was je op je 35ste kapot. Dat was het bestaan.

Jaffe Vink

I believe that banking institutions are more dangerous to our liberties than standing armies. If the American

people ever allow private banks to control the issue of their currency, first by inflation, than by deflation, the

banks and corporations that will grow up around the banks will deprive the people of all property until their

children wake-up homeless on the continent their fathers conquered

Thomas Jefferson, 3de president van de VSA in 1802



Ondanks dreigende demografische en economische cijfers ervaart Europa het als een verdienste over

traditionele levensvormen te spreken als iets wat uit de mode of al lang in de vergetelheid geraakt is. Ik heb

het gevoel dat wij niet meer spreken over dingen die noodzakelijk zijn, willen we als toonaangevende

beschaving kunnen blijven bestaan. Na de Tweede Wereldoorlog is de Europeanen de vorming van hun

toekomst uit de hand gegleden naar het Oosten n naar het Westen. De vraag is nu: gaan we zo verder?

Of durven wij ons te bezinnen en een nieuwe weg in te slaan? Een waarin de waarden van gisteren niet

opeens de angsten van het heden zijn?

Victor Orbn, Premier van Hongarije.

Vandaag kunnen me morgen maken dankzij gisteren

Maandspreuk van de Bond Zonder Naam, maart 2012

Duty, Honor, Country, those words perpetuate embraces the highest moral laws and will stand the test of

any ethics or philosophies ever promulgated for the uplift of mankind. Its requirements are for the things

that are right, and its restraints are from the things that are wrong. The soldier, above all other men, is

required to practice the greatest act of religious training sacrifice. In battle and in the face of danger and

death, he discloses those divine attributes which his Maker gave when he created man in his own image.

No physical courage and no brute instinct can take the place of the Divine help which alone can sustain

him. However horrible the incidents of war may be, the soldier who is called upon to offer and to give his life

for his country, is the noblest development of mankind

Generaal Douglas MacArthur, bij zijn afscheid tot de cadetten van West Point op 12 mei 1962.

Vaderlandsliefde is prima, je inzetten voor je land uitstekend, maar als het meer wordt dan dat, krijg ik een

naar gevoel. Overdreven nationalisme leidt tot weinig goeds, dat hebben de laatste eeuwen uitbundig

getoond. In de Europese geschiedenis is nationalisme een protestantse ontwikkeling: hun Kerken waren

steeds nationale Kerken. In de negentiende eeuw, toen religie aan invloed verloor, werd nationalisme de

vervangende religie. De katholieke Kerk heeft evenwel altijd het evenwicht gezocht tussen gezond

patriottisme en wereldburgerschap. Katholiek betekent immers over de hele wereld gespreid.

Nationalisme is de katholiek vreemd.

Observator in Katholiek Nieuwsblad, 16 maart 2012.

Een totale visie op de mens ontwikkelen is steeds, vandaag zoals in het verleden, het probleem waar de

wereld mee worstelt.

Ten overstaan van tegenstrijdige idealistische of materialistische opvattingen, die ieder voor zich

trachten de bestemming van de menselijke persoon voor zich op te eisen, staat vandaag zoals weleer de

dringende noodzaak de christelijke visie op de waarde van de persoon te verkondigen.

Vandaag zoals in het verleden moeten die waarden hersteld worden, op hun eigen hoogte en in hun

hirarchie, want uiteindelijk gaat het om niet minder dan om de as rondom dewelke de geschiedenis en

gans de beschaving bewegen en groeien

Giorgio La Pira (vertaald uit Valeur de la Personne)



La dcadence cest quand on nose plus appeler la btise par son nom

Henry de Montherlant

Geist ohne Willen ist wertlos, Willen ohne Geist ist gefhrlich

Generaloberst von Seekt

Ik zou gerust de stelling kunnen poneren dat Europa n natie was tot aan de Franse Revolutie en de

daaropvolgende napoleontische oorlogen, die het nationalisme van de Europese volkeren heeft doen

ontwaken (in combinatie met het imperialistische kapitalisme een ramp voor de mensheid).

Roger Verhiest in een mail, dd 24 april.

Niet tevreden over onze Brief? U wenst hem niet langer te ontvangen?

Geen probleem.

U kunt uw naam ten allen tijde op eenvoudige vraag laten verwijderen

Documents

DELAGELANDEN 2012-3