Drodzy uczniowie zbliżamy się do najważniejszych Świąt w roku dla nas. Niedziela Palmowa, Triduum Paschalne i sama Wielkanoc będą w tym roku zupełnie inne, nie będziemy mogli uczestniczyć w tych wydarzeniach w kościele tylko za pośrednictwem mediów społecznościowych czy telewizji, do czego was już zachęcam. Pamiętajcie o modlitwie w tym trudnym czasie, ja zapewniam o modlitwie za was, mam nadzieję, że macie się dobrze. Bardzo brakuje mi spotkań z wami Możecie kontaktować się ze mną przez dziennik elektroniczny bądź email agnieszka.gazinska@soswdnr.pl Jeżeli w poleceniu jest mowa o wykonaniu w zeszycie to możecie wybrać: czy zapisujecie to w zeszycie i wysyłacie zdjęcia czy piszecie w dokumencie Word lub też w treści meila jeśli nie ma innej możliwości. TEMAT : Wyprawy krzyżowe.

1. Zapoznaj się z tekstami.

2. Podaj nazwy zakonów rycerskich, zapisz.

Fenomenem wypraw krzyżowych było pojawienie się zakonów rycerskich. Najważniejszymi z nich byli templariusze, joannici i krzyżacy. Członkowie tych bractw składali oprócz zwykłych trzech ślubów zakonnych, jeszcze czwarty – służby wojskowej. Pierwszym z nich był Zakon Rycerzy św. Jana, którego początki sięgają roku 1048, kiedy to kupcy z włoskiego Amalfi roztoczyli opiekę nad schroniskiem dla pielgrzymów w Jerozolimie. Rycerze joannici po chwalebnych walkach w Ziemi Świętej zostali w basenie Morza Śródziemnego jedyną siłą kontynuującą walkę z islamem. Najsławniejszy zakonem rycerskim był francuskojęzyczny Zakon Ubogich Rycerzy Chrystusa (Pauperes Commilitones de Templo), nazwany później Zakonem Świątyni Salomona od miejsca rezydowania przekazanego im przez króla Baldwina II. Zakon otrzymał szerokie poparcie w całej Europie, dzięki rozsławieniu ich cnót przez św. Bernarda z Clairvaux. Trudno w kilku zdaniach opisać wkład templariuszy w utrzymanie Ziemi Świętej. Kilkakrotnie tracili w walkach większość rycerzy, a w ciągu jednego stulecia pięciu wielkich mistrzów zakonu poległo z bronią w ręku w obronie chrześcijaństwa. S. Runciman templariuszy nie lubi, bo byli „agresywni i radykalnie chrześcijańscy”. G. Bordonove podkreśla, że w momencie rozkładu władzy monarszej w Palestynie muzułmanie traktowali znienawidzonego przez siebie wielkiego mistrza jako „reprezentanta jedynej prawowitej władzy”. Rycerze Templum zawsze rozpoczynali w bitwę w awangardzie, osłaniając swoimi ciałami relikwię Krzyża Świętego, a kończyli walki w ariergardzie, osłaniając odwrót. Nie mogli liczyć na wykupienie z niewoli, bo nie przewidywała tego reguła zakonna – albo zwycięstwo, albo śmierć. Św. Bernard pisał w Pochwale nowego rycerstwa: A kiedy wybije godzina walki, wkładają na duszę pancerz wiary, a na czoło żelazo. (...) Sądzę, że przystoi ich obdarzyć obojgiem tych nazw, bo nie brak im ani mniszej łagodności. (http://www.piusx.org.pl/zawsze_wierni/artykul/295, z dnia

16.06.2012),

TEMAT : Wyprawy krzyżowe.

1. Zapoznajcie się z definicją i artykułem.

inkwizycja [łac. inquisitio ‘poszukiwanie w określonej sprawie’, ‘przesłuchanie’], procedura prawna mająca na celu udowodnienie słuszności oskarżenia, wypracowana w prawodawstwie rzymskim w I w. n.e., przejęta w wiekach średnich przez Kościół katolicki i zastosowana w sprawach dotyczących herezji.

Z Romanem Konikiem, autorem książki Obrona Świętej Inkwizycji, rozmawia Sebastian Reńca

„Przeciętny katolik wie o inkwizycji tyle, ile zobaczył w filmie Imię róży. Inkwizycja kojarzy mu się ze stosami, torturami i sadystami, a jak było naprawdę? Obraz ten przystaje do inkwizycji w sposób znikomy. Oskarżanie inkwizytorów choćby o stosy jest nieporozumieniem. Stosy były wymysłem prawodawstwa rzymskiego. Instytucja inkwizycji znana jest przede wszystkim z literatury popularnonaukowej, która wiele czerpie z dziedzictwa oświeceniowego. Sztandarowym przykładem jest postać Bernarda Gui, inkwizytora Toledo, którego opisał Umberto Eco w powieści Imię róży. Jeszcze gorzej przedstawiono go w filmie na podstawie tej książki. Jawi się on jako geriatryczny mnich, którego jedyną rozrywką jest grzanie rąk przy płonących stosach. Bernard Gui jako rzeczywista postać historyczna był inkwizytorem Toledo i przez 16 lat, kiedy pełnił tę posługę, orzekł winę w stosunku do 913 osób, a tylko 42 osoby jako groźnych rebeliantów (recydywistów, pedofilów, kryminalistów) przekazał władzy świeckiej. Nie było to wcale

jednoznaczne z karą śmierci dla nich. Nowatorstwo Gui polegało na tym, że jako jeden z pierwszych inkwizytorów analizował podejrzanych o herezję pod kątem choroby psychicznej, a gdy ją stwierdzał, rezygnował z dalszych przesłuchań. U protestantów osoby te trafiłyby niechybnie na stos. Jednak stworzony przez Eco mit działa mocniej niż prawda historyczna. Czarna legenda inkwizycji rozpoczęła się w Oświeceniu? Wtedy w imię ideologii zaczęto atakować Kościół. W walce z nim przekłamywano prawdy historyczne. Klinicznym przykładem nienawiści do Kościoła i manipulacji było wiszące w Muzeum Narodowym w Budapeszcie płótno przedstawiające izbę tortur, zatytułowane w katalogu jako Inkwizycja. Po wielu protestach historyków, że obraz ewidentnie przedstawia scenę tortur w sądzie świeckim, zmieniono jego tytuł na Izba tortur. Niestety, do legendy inkwizycji przyłożył rękę sam Kościół. Jednak kiedy w 2000 r. z okazji Wielkiego Jubileuszu zorganizowano konferencję dotyczącą inkwizycji, powszechne było oczekiwanie przeprosin. Jednak słowo przepraszam po konferencji nie padło. Jan Paweł II powiedział, że do tak delikatnego zagadnienia jak inkwizycja trzeba podejść z punktu widzenia ówczesnej epoki, zbadać okoliczności, a dopiero potem wydawać werdykty. Na czym polegało, jak Pan powiedział, przekłamywanie historii? Choćby na tym, że nie mówiono o Europie protestanckiej Lutra, kiedy to właśnie wtedy zapłonęły masowo stosy. Kto pamięta, że Hiszpania, gdzie działalność inkwizycji kościelnej była połączona ze świecką, była jedynym krajem wolnym od polowań na czarownice? Działo się tak dlatego, że tamtejsza inkwizycja wydała dekret mówiący o tym, że ktokolwiek wierzy, m.in. w sabaty czarownic, podlega sądom inkwizycyjnym. Twierdzę, że w obiegowej opinii synonimem inkwizycji są tortury. W tym czasie sądy świeckie powszechnie stosowały tortury, np. jako formę dodatkowej kary przed straceniem. W sądach inkwizycyjnych tortury, o ile były stosowane, to tylko w celu uzyskania ważnych zeznań. Stosowanie tortur w prawodawstwie średniowiecznym było powszechne, a sądy inkwizycyjne przejęły je w znacznie złagodzonej formie. Jak na tamte czasy było to nowatorskie podejście. Zabraniały torturować kobiet w ciąży, dzieci i ludzi w podeszłym wieku. Grupy te nie były wyłączone w sądach świeckich z możliwości stosowania tortur. Pospolici przestępcy, złapani za gwałt lub kradzież, często tłumaczyli swe zbrodnie motywami religijnymi. Chodziło im o to, żeby przejść pod sąd inkwizycyjny. Z czego to wynikało? Z prawa oskarżonego do obrony i adwokata z urzędu. Inkwizycja gwarantowała w miarę rzetelny proces, który był w pewnym sensie zbliżony do dzisiejszych rozpraw. Po inkwizycji odziedziczyliśmy poręczenie majątkowe czy zwolnienie za poręczeniem autorytetu lub areszt domowy. Sądy inkwizycyjne zniosły więzienia koedukacyjne. Ponadto wniosły sąd łaski. Gdy ogłaszano przyjazd inkwizytora, można było skorzystać z mniejszej kary. Akt skruchy znają również dzisiejsze sądy. Jednak przyzna Pan, że sądy inkwizycyjne stosowały tortury. Oczywiście. Trzeba tylko pamiętać, że zeznania uzyskane za pomocą tortur nie mogły stanowić materiału dowodowego i musiały być potwierdzone w ciągu doby przez oskarżonego. Nie można było też poddawać torturom dwukrotnie tej samej osoby. Zastosowanie tortur musiało być podjęte przez aklamację całego składu sędziowskiego, łącznie z obrońcą. Trzeba było uzyskać zgodę miejscowego biskupa i niezależnego konsultanta. Tortury były stosowane rzadko. We Francji, gdzie trwała walka z sektą Albigensów, w ciągu 200 lat zdecydowano trzykrotnie o użyciu tortur! Najczęściej stosowaną torturą było morzenie głodem przy całkowitym odosobnieniu”.

2. Dla przypomnienia grafika dotycząca Wielkiego Postu.

Na te Święta przyjmijcie życzenia dla Was i Waszych bliskich: Życzę Radosnych Świąt Wielkanocnych wypełnionych nadzieją budzącej się do życia wiosny i wiarą w sens życia. Niech radość Wielkanocy napełni Wasze serca nadzieją i obfitością łask od Chrystusa Zmartwychwstałego. Niech te Święta będą okazją do szczególnego spotkania z Chrystusem, czasem budowania prawdziwej wspólnoty i przestrzenią radości wypływającej z serca.

Katechetka Agnieszka Gazińska

W wolnej chwili możecie posłuchać pieśni: Miłosierny https://www.youtube.com/watch?v=0Nx7ywwwbTE Stoję dziś https://www.youtube.com/watch?v=-ISCa-jAbxo Oceany https://www.youtube.com/watch?v=5UbCeJGhoPE Chwały…https://www.youtube.com/watch?v=3OSObG3GApo&feature=youtu.be&fbclid=IwAR3_CHncLQrfT2PiDmQ8S_a4A_oolnbYV1xOwZFBKS_PGNVumu4k7DmfC1w Zachęcam też do słuchania vlog księdza Wojtka ze Szczecina, codziennie 2-3 minutki dobrego słowa https://www.facebook.com/parafiaotton/videos/213266923079172/