2

Έφτασε το τέλος....

..... της φετινής χρονιάς!!

Το τεύχος που διαβάζετε είναι το τρίτο και τελευταίο για την περίοδο 2012-2013. Είναι αφιερωμένο σε μια έννοια, σε ένα συναίσθημα μεγαλειώδες: την αγάπη. Διαβάστε μια απόπειρα μαθηματικής απόδειξης της αγάπης από τον Ιάκωβο Κ., τους δύσκολους έρωτες στον καιρό των πανελληνίων της Κατερί-νας Μπ., τη συζήτηση που είχε η Αγάπη Λ. ( τι συνωνυμία!) με τον πατέρα Ιωάννη και το διήγημα ‘κρυφή αγάπη’. Στις επόμενες σελίδες θα βρείτε επίσης ένα χρονικό της εκ-δρομής στη Γαλλία και έναν γενικό απολογισμό των δρώμε-νων της σχολικής χρονιάς. Ευχόμαστε καλό κουράγιο στις εξετάσεις που ακολουθούν (ιδίως στα παιδιά της Γ’ Λυκείου) και καλό καλοκαίρι!

e d i t o r i a l > > >

)

Για τη δημιουργία αυτού του τεύχους δούλεψαν οι:Ι. Καλλιγεράκης, Ά. Καλογερά, Μ. Δεμέστιχα, Τ. Πιτούλης,Χ. Κεκρίδης, Λ. Χατζηελευθερίου, Α. Λαρυγγάκη

επιμέλεια σύνταξης Ε. Αράπη, Ν. Μπαφούνη, Α. Λαρυγγάκη

εξώφυλλο: Μ. Γλυκού, layout design: Π. Μούγιος

και ο καθηγητής Πέτρος Μούγιος (elfinsindar2@yahoo.gr)του 7ου Λυκείου Ν. Σμύρνης (http://7lyk-n-smyrn-att.sch.gr)οδός 25ης Μαρτίου 3, 2109351701

Π ε ρ ί α γ ά π η ς κ α ι α γ α π ώ ν τ ο ς

Αγάπη. Παρά’ όλα τα άρθρα και σχόλια περί φθίνουσας χρήσης της, η λέξη και τα παράγωγά της παραμένουν από τις συνηθέστερα εμφανιζόμενες στο καθημερινό λεξιλόγιο του μέσου αν-

θρώπου. Από την απαρχή της ανθρωπότητας, κατά τη διάρκεια πολέμων, περιόδων καταπίεσης ή ανθού-ντος πολιτισμού, αποτελούσε πηγή έμπνευσης, προβληματισμού και γενναιότητας, όσο υπήρξε και πηγή μίσους και μικρότητας, επιτρέποντας στο είδος μας να δημιουργήσει κάποια από τα προπύργια του πο-λιτισμού του δίποδου θηλαστικού που είμαστε όλοι οι αναγνώστες αυτού του άρθρου (ελπίζω). Σήμερα, όμως, εάν ερωτηθεί ένα οποιαδήποτε άτομο της νεολαίας (ανθρώπινης και μη), τί απάντηση θα δοθεί;

Ως επί το πλείστον, οι απαντήσεις θα κυμαίνονται στο φάσμα της οικογένειας, του “αγοριού” ή της “κοπέλας” ή, ίσως, του κατοικίδιου. Οι περισσότερο φιλοσοφικής φύσεως θα τείνουν να

απαντήσουν πως η αγάπη είναι κάτι το πολύπλοκο, το δυσνόητο και πως δεν μπορεί να ορισθεί με τόσο απλοϊκές έννοιες, όπως αυτές που εκφράζονται από λέξεις. Πού έγκειται η απάντηση, όμως; Είναι όντως τόσο απλή που θεωρούν κάποιοι, ή είναι σαν το πουλί που τη μία στιγμή βρίσκεται εδώ και την άλλη έχει πετάξει μακριά (όπως οι καλλιτέχνες δηλαδή); Ιδού η απορία. Λοιπόν, όπως σε κάθε πρόβλημα, η επίλυση θα δοθεί μέσω της μαθηματικής λογικής:

«Κάποτε υπήρχαν δύο οικογένειες. Πανομοιότυπες. Μάλιστα, θα μπορούσε κανείς να πει πως εί-ναι η ίδια οικογένεια σε παράλληλα σύμπαντα, μα αυτό θα πλησίαζε ανησυχητικά στην υπόθε-

ση του “Αν”, επομένως θα αποφύγουμε αυτό τον παραλληλισμό. Τέλος πάντων, αυτές οι δύο οικογένειες ζούσαν ευτυχισμένα, με δύο υπέρτατα στοργικούς γονείς, εώς ότου ο πατέρας σκότωσε τη μητέρα. Εδώ τα πράγματα αλλάζουν. Στη μία οικογένεια ο πατέρας, πνιγμένος στην οργή και τυφλωμένος από το αλκο-όλ, δολοφόνησε εν ψυχρώ τη γυναίκα του μπροστά τα παιδιά του. Έτσι του δόθηκε μία ισόβια ποινή φυ-λάκισης δίχως αναστολή. Στη δεύτερη οικογένεια, ο πατέρας γλίστρησε κρατώντας ένα μαχαίρι, καρφώ-νοντας τη γυναίκα του (για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με τον αρθρογράφο, ή παρακολου-θήστε μία τραχειοτομή. Καλύτερα όχι τη δική σας. Τουλάχιστο όχι live.). Μέσα στη θλίψη του αυτοκτόνη-σε. Αποτέλεσμα:1η οικογένεια: ‘Έστω πατέρας αγαπά παιδιά.πατέρας => σκοτωμός μητέρας => ισόβια φυλάκιση => ορφανά παιδιά => τα αγαπά ΆΤΟΠΟΧμμ... οκ, ας δούμε και την άλλη οικογένεια,2η οικογένεια:πατέρας =>σκοτωμός μητέρας => αυτοκτονία => ορφανά παιδιά ΆΤΟΠΟ

Παρ’ όλα αυτά, μπορεί κάποιος να πει με ασφάλεια πως όντως δεν αγαπούσαν τα παιδιά τους; Απ’ όσα γνωρίζουμε μπορεί να ζούσαν για τα παιδιά τους. Γι’ αυτούς τα παιδιά τους να ήταν το

άπαν, η αρχή και το τέλος, το Α και το Ω. Επομένως, πού καταλήγουμε. Η απάντηση είναι όσο απλή αλλά και όσο περίπλοκη όσο γίνεται να γίνει μία απάντηση. Δε γνωρίζουμε. Όλοι αισθανόμαστε αγάπη, είτε απλά, είτε περίπλοκα. Σε εμάς είναι ό,τι πιο λογικό στο σύμπαν, μα όταν καλούμαστε να δώσουμε εξήγη-ση, κανείς μας δεν μπορεί. Επομένως, ερχόμαστε στο προπύργιο του προβληματισμού και των ανθρώπι-νων ελαττωμάτων. Κάποια πράγματα δεν μπορούμε να τα κατανοήσουμε ποτέ. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να προσπαθήσουμε...

Έ ξ ωαπ’ τα δ ο ν τ ι α

Ιάκωβος Καλλιγεράκης

3

4

Απ’ ότι φαίνεται αυτό είναι το τελευταίο μου άρθρο – για τη σχολική εφημερίδα τουλάχι-στον – και το θέμα που μου ανατέθηκε είναι το γενικότερο πλαίσιο της αγάπης. Παίρνω

την πρωτοβουλία να επεκταθώ σε ένα συγγενικό θέμα, γιατί δεν τολμώ να μιλήσω για το πρώτο. Ο έρωτας – και γιατί όχι, μιας και είμαι μέσα στο καζάνι – στη Γ’ Λυκείου. Τις περισσότερες φο-ρές, εδώ προκαλείται ένα αμήχανο γελάκι που περιέχει δισταγμό, ειρωνεία αλλά και επιθυμία για καταπάτηση της επιβαλλόμενης αντίληψης : ΟΧΙ ΕΡΩΤΕΣ ΚΑΙ ΧΑΖΟΛΟΓΗΜΑΤΑ ΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΑ-ΝΕΛΛΗΝΙΩΝ.

Ας παραδεχτούμε ότι εν μέρει είναι χρυσός κανόνας που γλιτώνει από πολλά βάσανα, στην πραγματικότητα όμως και με μαθηματική ακρίβεια ακόμη κι αν ένας έφηβος δεν είχε

ποτέ ερωτευτεί ή κάτι παρόμοιο, θα τα βιώσει όλα, εκείνη τη ρημάδα την τελευταία χρονιά. Εί-ναι απίστευτο και ανεξήγητο αλλά και συναρπαστικό αν το σκεφτεί κανείς, διότι ο ανθρώπινος νους περνά σ’ ένα άλλο σύμπαν που πρέπει να φέρει σε πέρας έναν αγώνα που δεν έχει επιλέ-ξει και ταυτόχρονα να ηρεμήσει την ψυχή του και τις ορμόνες που χτυπούν στο κόκκινο από την απρόσμενη αναστάτωση που προκάλεσε «το πρόσωπο». Για να μην υπερβάλλουμε, η αλήθεια εί-ναι πως κατά κάποιο τρόπο το προκαλούμε και εμείς. Αρκετοί μάλιστα λένε, πως έτσι εκτονώνο-νται και δε ρουτινιάζουν.

Επιστρέφοντας στον αρχικό συλλογισμό, η Γ’ Λυκείου πρέπει να καθιερωθεί ως η χρονιά του ασανσέρ. Με λίγα λόγια δεν υπάρχει καμία ισορροπία και το παλιοαγγελάκι έχει ξεμείνει λόγω

της υπέρχρησης από βέλη. Εμάς βέβαια δεν μας ρώτησε κανείς, αλλά ανέκαθεν έτσι γίνονται αυτά τα πράγματα. Και κλασικά δωσ’ του η μάνα και ο πατέρας να ωρύονται : Κατερίνα, Γιάννη, Χρή-στο, Μαρία εγώ δεν ξαναπληρώνω τον Αλιμπινίση για να κάθεσαι στο Facebook και το κινητό με τις ώρες και να χάνεσαι πετώντας στα σύννεφα. Φτου σου αχάριστο πλάσμα, που δεν εκτιμάς τί-ποτα. Το «είμαι 18 χρονών» το χρησιμοποιείς μόνο όταν είναι να βγεις και όχι όταν πρέπει να ανα-λάβεις ευθύνες. Και άλλα τέτοια πολλά βέβαια, που ότι και να ανταπαντήσεις δεν θα έχει κανένα απολύτως νόημα. Αχχχ!

Κι απ΄την άλλη έχεις και τους καθηγητές σε σχολείο και φροντιστήρια να επιπλήττουν σαν τους μανιακούς και να επιβάλλουν το πνευματικό σεξ (σεξ με τα Βιβλία, τη Γνώση, το Ύψι-

στο, το Αγαθό, και μπλα, μπλα) ως τη μοναδική επιτρεπτή ερωτική πράξη. Μακρηγόρησα νομί-ζω και συγγνώμη από τους μικρότερους που ίσως δεν καταλαβαίνουν πλήρως την κατάσταση, άλλα όσο και να βρίζω και να μην έχω πια εξώφυλλα στα βιβλία μου, επειδή τα πετώ συνέχεια στον τοίχο, δηλώνοντας πιο αλλοιωμένη από ποτέ λέω ταπεινά ότι… οι Πανελλήνιες ΤΑ ΣΠΑΝΕ! Αν κάποιος δεν τις έχει βιώσει σίγουρα κάτι λείπει απ’τη ζωή του. Η μαγεία – για την πλειοψηφία τουλάχιστον- είναι το ότι βιώνονται όλα τα απωθημένα και καθετί απίστευτο από το ζενίθ στο να-δίρ και όμως καταφέρνουμε να επιζήσουμε και να πετύχουμε, έχοντας ερωτευτεί κεραυνοβόλα, ή έχοντας μείνει έγκυες (συμβαίνουν και αυτά).

Αφήστε μας να ζήσουμε τον έρωτα μας λοιπόν είτε έχει ανταπόκριση είτε όχι και μην μας σπά-τε τα νεύρα γιατί είναι και ευαίσθητα. Υγεία πάνω απ’ όλα… κι ο έρωτας άλλωστε είναι η κα-

λύτερη μορφή υγείας έστω κι αν χαρακτηρίζετε από κάποιους ως χημική ανισορροπία. Παρεμπι-πτόντως, δίνουμε σε 48 μέρες. Όταν εκδοθεί η εφημερίδα και θα διαβάζεις αυτό το άρθρο θα εί-ναι ακόμα λιγότερες. Χαχαχα.

έρωτας στον καιρό των πανελληνίωντης κατερίνας μπίσαλα

5

Ο Μανόλης Κ. ήταν υπόδειγμα μαθη-τή. Από το Γυμνάσιο ακόμα, ήταν κάθε χρονιά στους αριστούχους, όντας ταυ-

τόχρονα σοβαρός, μετρημένος, δίχως έπαρ-ση. Όχι όμως πως του έλειπαν και οι κοινωνι-κές δεξιότητες, όπως συχνά συμβαίνει με άλ-λους μαθητές του δικού του μαθησιακού επι-πέδου: ήταν ομιλητικός, εξωστρεφής, με αρκε-τούς φίλους, μάλιστα εκλέχτηκε και στο 15με-λές εφέτος. Μέλι έσταζε το στόμα των καθηγη-τών γι’ αυτόν: «Μπράβο Μανόλη», «Θα μας πει ο Μανόλης», «Αστέρι ο Μανόλης»! Καταλαβαίνε-τε λοιπόν την έκπληξη που ένιωσαν καθηγητές και μαθητές όταν μαθεύτηκε αυτό που έκανε σή-μερα το πρωί, τελευταία ημέρα των μαθημάτων.

Είχε θρησκευτικά τη δεύτερη ώρα όταν χω-ρίς προειδοποίηση έβγαλε από τη τσάντα

του ένα σφυρί μεγάλο σα βαριοπούλα, πήδη-ξε πάνω στην καρέκλα και άρχισε να χτυπά το θρανίο του με μανία. Μάταια ο καθηγητής προ-σπάθησε να τον συνετίσει. Μέσα σε μισό λεπτό έκανε κομμάτια την ξύλινη επιφάνεια και αν μπο-ρούσε θα ‘χε συντρίψει και τη σιδερένια σχά-ρα από κάτω. Άφησε την τσάντα, τα βιβλία του και το σφυρί, μαζεύοντας μόνο το στυλό του από το πάτωμα και εξαφανίστηκε προς την αυλή.

Ο Μανόλης ήταν ο καλύτερος στην Τεχνολογι-κή κατεύθυνση και ήταν βέβαιο πως θα περ-

νούσε από τους πρώτους στο Πολυτεχνείο στους μηχανολόγους. Οι γονείς του, άνθρωποι νοικοκυ-ραίοι με καλές δουλειές. Η μητέρα του βέβαια είχε άλλο ένα αγόρι, από άλλο γάμο, δύο χρόνια μό-λις μεγαλύτερο. Τώρα στη συνεδρίαση του συλ-λόγου διδασκόντων ήμουν σε θέση αμήχανη, δύ-σκολη. Ο Μανόλης απειλούνταν με βαριά τιμωρία που μπορεί να του στοίχιζε και τη συμμετοχή στις Πανελλήνιες εξετάσεις. Πριν ακόμα ξεκινήσου-με το σύλλογο, ζήτησε να μας μιλήσει ο Γιάννης Μπ., συμμαθητής και κολλητός του. Με όσα είπε δεν ξέρω αν έσβησε τον κίνδυνο της επικείμενης τιμωρίας, αλλά τουλάχιστον εμένα με καθησύχα-σε: είμαι από τους ανθρώπους που δεν ηρεμούν αν δε δοθούν λογικές απαντήσεις σε ακραίες πρά-

ξεις και αποδεκτές ερμηνείες σε απρόσμενες συ-μπεριφορές. Να τι μας εξιστόρησε ο Γιάννης Μπ.:

«Με το Μανόλη είμαστε φίλοι από το Δημο-τικό. Όταν πήγαμε στην Α’ Γυμνασίου ο

Μανόλης κάθισε σε ένα θρανίο μπροστά-μπροστά, δίπλα στα παράθυρα-όλα τα θρανία θυμάμαι πως ήταν καινούρια, αχρησιμοποίητα, κάποια μάλι-στα είχαν κομμάτια από χαρτόνια στα πόδια τους, απομεινάρια της συσκευασίας μεταφοράς τους. Στη Β’ Γυμνασίου μετά τον Αγιασμό, ο Μανόλης πήγε στην παλιά του τάξη, βρήκε το θρανίο του και το κουβάλησε στη νέα του αίθουσα, Το ίδιο έκανε και σε όλες τις επόμενες τάξεις. Μάλιστα στην Α’ Λυκείου αναγκάστηκε να επινοήσει ένα ψέμα όταν η υποδιευθύντρια τον συνέλαβε να το μεταφέρει από το δεύτερο στον τρίτο όροφο.

»Το πρόσεχε το θρανίο του και επέλεγε να κάθεται πάντα μόνος, το ήθελε δικό

του. Στη Β’ Λυκείου που αναγκάστηκε να το μοι-ραστεί μαζί μου εξαιτίας στενότητας της αίθου-σας, θύμωσε και για μέρες δε μου μιλούσε. Εκεί-νη την περίοδο ήταν που μου είπε για την ιδι-αίτερη-προσωπική σχέση που είχε αναπτύξει με το θρανίο του. Μου αποκάλυψε πως είχε έρθει στα χέρια με τον Κυριάκο πέρυσι επειδή μια μέρα που έλειπε, εκείνος είχε γράψει κάτι ανόητους στίχους με μαρκαδόρο πάνω στο αγαπημένο του θρανίο. Ο ίδιος το διατηρούσε πάντα καθαρό. Κι αν τύχαινε από το άγχος του σε κάποιο διαγώνι-σμα να κάνει πράξεις πάνω του με το μολύβι, στο τέλος της μέρας τις έσβηνε με μια άσπρη γομολά-στιχα. Μόνο μια φορά είχε σχεδιάσει εσκεμμένα μια μικρή καρδιά και μέσα της ένα κεφαλαίο καλ-λιτεχνικό άλφα, με την ελπίδα πως θα το έβλε-πα μια κοπέλα για την οποία η καρδιά του είχε σκιρτήσει. Λίγες μέρες πριν από το συμβάν με το σφυρί μου είχε πει με ανεξήγητο παράπονο πως η ζωή του τα τελευταία έξι χρόνια στηριζόταν στη γυαλιστερή πράσινη φορμάικα του θρανίου του»

Όταν τελείωσε την αφήγησή του ο Γιάννης Μπ., κατάλαβα τι είχε συμβεί. Ο Μανόλης αγαπούσε

το θρανίο του με τρόπο ζηλόφθονο. Τώρα που τε-λείωνε το σχολείο δε θα άφηνε να το πάρει άλλος. &

κρυφή αγάπη γράφει ο εαρέντιλ

ιερέας στα σαράντα του χρόνια συζητάει ένας άνθρωπος πνευματικός, που επέλεξε να γίνει ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗΣσυ

νέντευξη

Η ιδιότητά του δεν είναι μόνο του ιερέα. Είναι ερευνητής της ψυχολογίας και της φιλοσοφίας. Κα-

θώς και καθηγητής τεχνολογίας. Η πρόταση χειροτονίας του είχε γίνει παλιότερα, την αποδέχτη-

κε όμως στα σαράντα του χρόνια.

Μου εξομολογήθηκε πως δέχτηκε να γίνει ιερέας μόλις ένοιωσε έτοιμος. Χαρακτηρίζει κρίσιμη την ηλι-

κία των 40, καθώς δεν είναι τυχαίος ο αριθμός για την θρησκεία μας. Στην ζωή του διασκέδασε, πήγε

σε μπαράκια, ερωτεύτηκε, έζησε έντονα. Η θρησκεία είναι παρεξηγημένη από πολλούς που είτε δεν

καταλαβαίνουν, είτε δεν θέλουν να πιστέψουν.

Αρκετοί θεωρούν ότι η θρησκεία βάζει όρια...

Αυτό είναι λάθος. Η εκκλησία, δυστυχώς, απαγορεύει με τρόπο επιβλητικό. Τα όρια τα βάζει η φύση:

αν το δούμε αυτό θα αντιληφθούμε πως δεν υπάρχει καμμία καταπίεση. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να

βρει το μέτρο της ικανοποίησής του σε όλα τα επίπεδα, να βρει δηλαδή τη φύση του.

Η εκκλησία όμως βάζει όρια και στις σαρκικές απολαύσεις...

Το σεξ δεν είναι πράξη σαρκική, αλλά πράξη ολοκλήρωσης. Πρώτα έρχεται η ψυχική συνουσία και

μετά η σαρκική. Πρέπει να υπάρχει αγάπη και αγνότητα για να ολοκληρωθεί. Είναι σαν το φαγητό: αν

τρως σκουπίδια, ο οργανισμός θα αντιδράσει άσχημα και θ’ αρρωστήσει. Αν η διατροφή είναι καλή, ο

οργανισμός θα παραμείνει υγιής. Το φαγητό, όπως και το σεξ, δεν είναι μόνο απόλαυση, όπως λαν-

θασμένα νομίζουμε. Αν δεν πλαισιώνεται με την αγάπη είναι μια αηδία κι αν κάποιος νομίζει ότι μπο-

ρεί να ζει μόνο μέσα από αυτό τότε η ζωή του είναι μια αηδία (γέλια).

Τι σημαίνει “αμαρτία”;

Όταν ο άνθρωπος δεν ξέρει γιατί κάνει κάτι, τότε αμαρτάνει. Όταν δηλαδή πράττει ασυνείδητα...όταν

είναι απών από την πράξη την ίδια. Αντίθετα, όταν ξέρει τί κάνει, τότε η πράξη είναι άγια. Η λέξη προ-

έρχεται από το “α” στερητικό και το “μάρτυς”. Η λέξη “αμαρτία” χρησιμοποιείται από τα μεσαιωνικά

χρόνια για να εξουσιάσει τον άνθρωπο επειδή ακριβώς δημιουργεί το καθεστώς του φόβου.

Ως ιερέας, αλλά και ως άνθρωπος, τί πιστεύετε ότι είναι η αγάπη;

Η αγάπη στην ζωή μας κρύβει ένα επειδή... Αγαπώ την οικογένειά μου επειδή μου δίνει ασφάλεια...

τον σύντροφό μου επειδή μου προσφέρει... Αν αφαιρέσουμε το “επειδή”, είναι αμφίβολο αν θα βρού-

με λόγους για να αγαπάμε. Η αγάπη δεν πρέπει να ικανοποιεί ανάγκες, και δοκιμάζεται. Δεν πρέπει

να κρύβει συμφέρον. Ο Θεός αγαπάει χωρίς ανταλλαγές, χωρίς “επειδή”.

Η αγάπη του Θεού απαιτεί αυτογνωσία. Όποιος λέει ότι ο Θεός τον αγαπάει πρέπει να του το αναγνω-

ρίζει μέσα στη ζωή. Το μισό βήμα είναι να το αναγνωρίσει. Ως “αντάλλαγμα” λοιπόν, ας σέβεται τη

φύση, κάθε μορφή ζωής, ανόργανη και οργανική, κάθε τι που εκδηλώνει ζωή...έτσι δείχνει την αγάπη

του στον Θεό... μέσα από τις πράξεις του, τη βοήθεια προς τον συνάνθρωπο, την ελεημοσύνη και στα

τρία επίπεδα: το πνευματικό, το ψυχικό και το υλικό κι αυτό το τελευταίο, αν και όταν μπορεί. Αγάπη

είναι Ζωή, άρα οι άνθρωποι “ανταλλάσσουν” αγάπη, συναλλασόμενοι μέσα από πράξεις.

Αγάπη αξίζουν όλοι, λοιπόν; Οι εγκληματίες, οι κακοί, οι ανήθικοι, οι ασυνείδητοι;

Οι εγκληματίες δεν είναι κακοί. Είναι ασυνείδητοι. Δεν υπάρχουν κακοί...υπάρχουν ψυχολογικά

διαταραγμένοι...έχουν ανάγκη για εκδίκηση, αλλά και για αυτοεκδίκηση. Είναι θεριά, έχουν μίσος για

όλους και όλα....πολλοί από αυτούς έχουν ζητήσει μια ευκαιρία από τον Θεό για συγχώρεση.

Όλοι έχουμε μέσα μας τον Θεό, την ανάγκη του...άρα όλοι κάποια στιγμή θα τον αναζητήσουμε...

Ο Θεός είναι μέσα μας...αλληλοζούμε με τον Θεό. Χρειάζεται αυτογνωσία για να φτάσεις στην ολοκλή-

6

ιερέας στα σαράντα του χρόνια συζητάει ένας άνθρωπος πνευματικός, που επέλεξε να γίνει ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗΣ... με την Αγάπη Λαρυγγάκη

7

ρωση... πρέπει να γνωρίσουμε τον Θεό μέσα μας, τον φύλακα άγγελό μας, την δική μας δύναμη...

Είμαστε μικροί θεοί, δηλαδή...

Έχουμε μέσα μας τον Θεό! Συγχωρώντας και αγαπώντας δίνουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να ανακα-

λύψουμε τον Θεό μέσα μας.

Πολλές φορές τιμωρούμε τους άλλους νομίζοντας πως είμαστε ανώτεροι, δεν τους δίνουμε αγάπη γιατί

κατά την άποψή μας δεν την αξίζουν και κρίνουμε σκληρά αποδίδοντας ευθύνες στους άλλους...

Ο ανήθικος, ο ασυνείδητος δεν σκέφτεται τις συνέπειες των πράξεών του. Κάποια στιγμή όμως, βλέπει το

άσχημο πεπρωμένο που έχουν υφάνει οι συνέπειες των πράξεών του. Επιπλέον, εμείς αφήνουμε άλλους

να μας επηρεάζουν... Εμείς κάνουμε τον εαυτό μας χαρούμενο ή δυστυχισμένο. Δεν υπάρχει: “...αυτός με

προκάλεσε...ή με έκανε να...” Δύσκολο αυτό!!!

Δεν αντιλαμβανόμαστε τις ευθύνες μας... τις μεταθέτουμε στους άλλους. Είναι καλό να λέμε τι μας αρέσει

και τι δεν μας αρέσει, όχι τι είναι και τι δεν είναι ο άλλος.

Καμιά φορά τα παρατάμε γιατί δεν έχουμε αποτελέσματα. Χρειάζεται να έχουμε πίστη γι’ αυτά που αγα-

πάμε?

Η πίστη δεν έχει να κάνει με τα αποτελέσματα. Έχει να κάνει με τη φύση μας. Η υγιής πίστη κι όχι η υστερο-

βουλία σημαίνει εμπιστοσύνη στη νομοτέλεια. Υπάρχουν νόμοι που διέπουν τα πάντα. Αν γνωρίζαμε όλους

τους νόμους και τους παράγοντές τους, δεν θα είχαμε απορίες. Η πίστη είναι αδιόρατο συναίσθημα. Η πί-

στη εκφράζει αγάπη, κατοικεί βαθιά μέσα μας και δίνει δύναμη.

Στον έρωτα; Πιστεύετε στον έρωτα; Ο Χριστός είναι κομμάτι του έρωτα;

Ο Θεός είναι έρωτας, γονιμότητα, ζωή, ελευθερία.

Έρως = Αγάπη στα αρχαία ελληνικά. Ο Χριστός ήρθε μέσα από τον έρωτα αφού η Παναγία ήταν ερω-

τευμένη με τον Θεό. Όταν υπάρχει θείος έρωτας μεταξύ δύο ανθρώπων, όλα αποκτούν νόημα. Η αγάπη

πηγάζει μέσα από την πνευματική φύση του ανθρώπου. Η ερωτική έλξη κάποια στιγμή παύει να υπάρ-

χει. Όταν όμως παράγεις έργο με τον άλλον, όταν δημιουργείς, τότε δεν βαριέσαι. Η δημιουργία είναι

το...”πικάντικο” της ζωής και του έρωτα!

Ο σκοπός του γάμου;

Ο σκοπός του γάμου είναι η εξέλιξη, όχι η τεκνοποίηση, όπως λάθος λέγεται. Σκοπός είναι να υπηρετούν

δύο άνθρωποι τη ζωή μέσα από τις διάφορες μορφές της...τις τέχνες, τις επιστήμες, την οικογένεια...

Είμαι 17. Οι φίλοι και συμμαθητές μου πρόκειται να δώσουν πανελλήνιες εξετάσεις. Τους έχει κυριεύσει

το άγχος και κάποιοι έχουν να χαρούν πολύ καιρό. Τι θα θέλατε να πείτε σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη

από δύναμη?

Οι έφηβοι ζούνε μέσα σε ψευδαισθήσεις εξ αιτίας των πανελληνίων. Η ζωή δεν έχει αδιέξοδα. Δίνοντας

εξετάσεις με τις δυνάμεις μου τις πραγματικές, χωρίς πίεση και χωρίς να ξεπερνώ τα όρια, θα πετύχω. Ας

μιλάνε σε πνευματικούς, σε ψυχολόγους, δηλαδή σε ειδικούς ώστε να εκφράζονται, να βγάζουν τη μαυρί-

λα, να νιώσουν την αλήθεια. Ζούμε υπό το κράτος του άγχους. Αν φύγει η μουντή διάθεση γινόμαστε συ-

νετοί και η επιτυχία έρχεται. Επιτυχία όχι στις εξετάσεις, ή όχι μόνο εκεί, αλλά επιτυχία στη ζωή. Ας μην

δώσουν πανελλήνιες απλά και μόνο για να δώσουν. Κάθε άνθρωπος έχει δικό του δρόμο. Δεν είναι όλοι

για τις πανελλήνιες. Ας προσανατολιστούμε πρώτα στο τί ζωή θέλουμε να έχουμε κι ύστερα προσανατο-

λίζουμε και τα υπόλοιπα. Στόχος είναι αυτό που χρειαζόμαστε. Μέσα από το στόχο βρίσκεις τη δύναμη.

Ο δυτικός τρόπος σκέψης μας οδηγεί στην αχρηστία. Είμαστε σκεπτόμενα όντα, όχι ρομπότ! &

Στο καρναβάλι της Νίκαιας

5:00 το πρωί. Και οι 34 αγουροξυπνημένοι καθίσα-με όπως να ναι στο πούλμαν γελώντας και μι-

λώντας δυνατά για τις 6 επόμενες μέρες που θα μας έμεναν αξέχαστες. Λίγο πριν φτάσουμε στο αεροδρόμιο, το πούλ-

μαν αρχίζει να κόβει ταχύτητα μέχρι που ..σταματάει τελεί-ως ! Ποιος να φανταστεί ότι θα έμενε από μηχανική βλάβη; Και όμως ! Και όλοι εμείς αρχίσαμε να φωνάζουμε και γε-

λάμε μέχρι να έρθει ένα άλλο να μας πάει τελικά στο αερο-δρόμιο .

Πρώτη στάση : χιονισμένο Μιλάνο, γεμάτο μασκαρε-μένους Ιταλούς . Βέβαια όλοι ζητούσαμε την μισο-ιταλίδα Λέλα για τις συνεννοήσεις με τους Ιταλούς. Φωτογραφί-ες, χιονοπόλεμος, και ένας κοντούλης βαρετός ξεναγός

τον οποίο κανείς δεν πρόσεχε εκτός από όταν μας έλεγε ότι φτάνουμε σε μισή ωρίτσα! Ο τρελός Ιταλός οδηγός Μassimo

είχε γίνει η μασκότ της εκδρομής !Δεύτερη στάση: Μασσαλία. Μετά από ένα ατελείωτο ταξίδι, με πολύ τραγούδι.. επι-

τέλους φτάσαμε στην Μασσαλία για να φάμε τι άλλο; Μπέργκερ και κοτομπουκιές ! Στο ξενοδοχείο .. τηλέφωνα ..τηλεφωνικές φάρσες .. post στο facebook για παραπάνω

πετσέτες ..πέρα δώθε στα δωμάτια.Τρίτη στάση :Νίκαια! Αρχικά, στο ερευνητικό κέντρο Cadarache και μετά σε ένα κά-

στρο με γαλλική κουζίνα και ταχυδακτυλουργικά (βλ. κύριος Μούγιος). Γυρνώντας στο ξε-νοδοχείο αντικρίσα- με δωμάτια με χαμηλά

ταβάνια, μια θανάσι- μη κυριολεκτικά εσωτε-ρική σκάλα και κρε- βάτια που δεν χωρούσαν

ούτε τον μικροκαμω- μένο Πιτούλη! (μόνο φα-νταστείτε ...) Στιγμές αξέχαστες :ο ρεσεψιονίστ να φωνάζει στα αγό- ρια επειδή αναστάτωναν το ξενοδοχείο, ο ρε- σεψιονιστ να φωνάζει γε-νικά, ο Γιάννης Ζ. και η Λέλα να γεμίζουν με

κόκκινο κραγιόν το πρόσωπο του Πιτούλη, του Αστήθα και δυο άλλων !!

Η δεύτερη νύχτα στην Νίκαια μας επιφύλαξε και άλλες εκπλήξεις. Αρχικά φάγαμε δυο φορές σε ένα -ο θεός να το κάνει -εστιατόριο και μετά περπατήσαμε όλοι μαζί στην στολισμένη για το καρναβάλι Νίκαια! Στο τέλος μείναμε δέκα παιδιά μαζί με την κυρία Κουτνατζή και τον κύριο Μούγιο και αποφασίσαμε να καθί-σουμε σε ένα bar ! Χαχαχα ο πορτιέρης με το που είδε τον Πιτούλη ντυμένο με τη (μούφα)

Γ Α Λ Ι ΑΗ Α’ Λυκείου πήγε εκπαιδευτική εκδρομή

και η Άννα Κ. και ο Τάσος Π. γράφουν...Λ

Στο Chateau de Cadarache

8

φόρμα του εξαγριώθηκε και δεν μας άφησε να μπού-με...! Ναι αυτό ήταν πιο τραγικό από το φαγητό ή τα

ξενοδοχεία σίγουρα!Μετά από αρκετά ωραία τοπία και διαφορετικές πό-λεις γύρω από τις Κάννες, φτάσαμε στο Μόντε Κάρ-

λο και από κει ένα πάλι μακρινό ταξίδι για Μιλάνο και επιστροφή!

Τέταρτη στάση : Μιλάνο. Αργά το απόγευμα εξα-ντλημένοι όλοι φτάνουμε στο «τρομερό» ξενοδοχείο

του Μιλάνο. Πριν καν αφήσουμε τις βαλίτσες εφοδια-ζόμαστε με πατατάκια, κρουασάν (ίδια με του πρωι-

νού) και κόκα κόλες για μια βραδιά tichu! Αφού περιμέναμε καμιά ώρα μέχρι οι Ιταλοί να μας δώσουν τα δωμάτια, τακτοποιούμαστε, τρώμε κάτι σαν βραδινό .. Και αρχίζουν πάλι οι βόλ-

τες από δωμάτιο σε δωμάτιο! Αλλοι έτρωγαν, άλ-λοι έκαναν μασάζ, άλλοι έπαιζαν tichu… Πάντως κα-νείς δεν κοιμήθηκε νωρίς! Το άλλο πρωί ξημερώματα οι άγρυπνοι ήταν facebook από τον κοινό υπολογι-στή και άλλοι ήταν ξαπλωμένοι στον καναπέ της ρε-σεψιόν με τον κύριο Τσάμη περιμένοντας να ανοίξει

η αίθουσα πρωινού !Πέμπτη στάση : Λίμνη Κόμο, χιονοπόλεμος, τε-

λεφερίκ, ιταλική Pizza και πάλι Αθήνα ..! (εκτός από την βαλίτσα του κύριου Μούγιου που κάπου.. χάθηκε στο διαδρομή!). Αλήθεια, εκτός

από όλα τα στραβά που μας έτυχαν, περάσαμε μοναδικά και λόγω της παρέας αλλά και χάρη στους καθηγητές μας και την διευθύντρια!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Στο κόκκινο χαλί στις Κάννες

Χιονοπόλεμος στο Κόμο

Κ Υ Α ΗΑ

Ν ΛΙΒ . ΑΤΗΤΚΑΙ

Στο ερευνητικό κέντρο του ITER 9

απολογισμός

Άλλη μια χρονιά πέρασε. Είναι πράγματι εντυπωσιακό το πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός,

εμείς ούτε που το καταλάβαμε. Μια τάξη φεύγει, μια τάξη έρχεται. Η φετινή Γ’ Λυκείου τέ-

λειωσε το ταξίδι της και είναι έτοιμη να ανοίξει τα δικά της φτερά και να πραγματοποιήσει

τα όνειρα της, μετά από αυτή την κοπιαστική πορεία ως εδώ.. Μα πόσα ζήσαμε και φέτος! Γέλια,

χαρές, στεναχώριες και όχι μόνο.. αλλά και πάλι, όλοι μαζί σαν ομάδα, ήμασταν ο ένας δίπλα στον

άλλον και φτάσαμε πλέον στο τέλος της σχολικής αυτής χρονιάς, 2012-2013.

Η A’ λυκείου ήρθε σε επαφή με τις νέες δραστηριότητες που ήδη

έχει ξεκινήσει το Λύκειο μας από πέρσι. Κυριακάτικες προβολές

ταινιών και φαγητό, συγκεντρώσεις της ρητορικής ομάδας και

πολύ φαγητό, βόλτες στο κέντρο της Αθήνας και φαγητό, Μικρό

Πολυτεχνείο και αρμένικο φαγητό !! Για να ρίξουμε και μια μα-

τιά στα μέρη που επισκεφτήκαμε: το Δεκέμβριο, ο χειμώνας και

η κίνηση της πόλης μας βρήκε στο Μέγαρο Μουσικής για μια χρι-

στουγεννιάτικη συναυλία που μάγεψε καθηγητές και μαθητές!

Ακόμα, το Σαββατοκύριακο 15 και 16 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε το χριστουγεννιάτικο παζά-

ρι μας, όπου όλοι προσφέραμε απλόχερα καλούδια που τέθηκαν προς πώληση στους ενδιαφερό-

μενους.

Με τον ερχομό του νέου χρόνου, σε πολιτιστικό επίπεδο,

πήγαμε στον κινηματογράφο «Άτταλο», όπου έγινε ειδική

προβολή για το σχολείο μας της ταινίας «Ο Θεός αγαπάει το χα-

βιάρι». Ωραίες αναμνήσεις θα μας μείνουν από τις εθνικές γιορ-

τές που προετοιμάσαμε και εμείς με την σειρά μας για την 28η

Οκτωβρίου, την 17η Νοεμβρίου και την 25η Μαρτίου, φυσικά

με την επιμέλεια των καθηγητών μας. Ας μην ξεχνάμε τις δια-

κρίσεις των μαθητών που συμμετείχαν επιτυχώς στους διαγωνι-

σμούς της μαθηματικής εταιρίας.

ρητορική προετοιμασία

ζωγραφιά στο εργαστήριο

10

χρήστοςκ ε κ ρ ί δ η ς

2 0 1 2 - 1 3

στα γυρίσματα της ταινίαςαρμένικη κουζίνα

γιορτή 25ης Μαρτίου

Επίσης να σημειώσουμε την αξιοπρεπή συμμετοχή στους πανελλήνιους ρητορικούς αγώνες και

την πρόκριση στους προημιτελικούς μαζί με συνολικά δεκατέσσερα σχολεία από όλη την Ελλάδα

(χάρη στις συναντήσεις της ομάδας μας τις Κυριακές), τη σημαντική πορεία στους σχολικούς αγώνες

μπάσκετ και βόλεϊ και τις συναντήσεις της χορευτικής ομάδας, που μας επιφυλάσσει εκπλήξεις για

το τέλος της χρονιάς. Και ναι! Η ταινία μικρού μήκους που γυρίστηκε στο 7ο Λύκειο με τίτλο «Πλα-

νήτης Σχολείο», με πρωταγωνιστές μαθητές και καθηγητές, βραβεύτηκε στον Πανελλήνιο Μαθητικό

Διαγωνισμό Ταινιών μικρού μήκους!

Τέλος, οι μαθητές μας γύρισαν και με όμορφες εντυπώσεις

από τις εκδρομές σε Κυανή Ακτή και Ιταλία, όπως και σε

Καρδίτσα και Ιωάννινα, στα πλαίσια φυσικά των πολυήμερων

εκδρομών!

Φωτογραφίες και κείμενα από ότι συμβαίνει στο σχολείο μπορεί

πλέον κάποιος να βρίσκει στη νέα ιστοσελίδα του σχολείου μας!

Και να ‘ταν μόνο αυτά; Μικρές, καθημερινές στιγμές από τους

διαδρόμους του σχολείου, τις τάξεις και το προαύλιο, μέχρι και το κυλικείο και τα γραφεία των κα-

θηγητών! Γιατί πάνω απ’ όλα, το σχολείο είναι μια μικρή κοινωνία, που μας προετοιμάζει για το

άγνωστο, που μας μαθαίνει, μας δυναμώνει, μας στηρίζει και μας γεμίζει εμπειρίες. Ε, λοιπόν εμείς

και μάθαμε, και στήριξη και

δύναμη λάβαμε και αμέτρη-

τες εμπειρίες. Και εσείς και

όλοι μαζί!

Success!!!

λ έ λ αχ’’ελευθερίου

11

«Τα μυθικά πλάσματα του Νότου» του Μπεν ΤσάιτλινΗνωμένες Πολιτείες (2012)Η Hushpuppy είναι ένα εξάχρονο κορίτσι το οποίο ζει κυριολεκτικά στον πυρήνα του τυφώνα Κατρίνα. Η μικρή Hushpuppy αναγκάζεται να μάθει να επιβιώνει μόνη της , ζει στα «μπαγιού», στους βαλτότοπους της Λουιζιάνα. Η ζωή της, μια χαμοζωή, με μια μητέρα που το έσκασε και με ένα άρρωστο πατέρα που όλη μέρα πίνει και μεθάει, ζει την αρμονία και την ισορροπία του δικού της κόσμου.Ο τυφώνας έρχεται να ανατρέψει τον κόσμο της και το μικρό κορίτσι ανησυχεί για πρώτη φορά σοβαρά για τη διατάραξη αυτής της αρμονίας. Και αγωνίζεται για την αποκατάσταση της.Οι άνθρωποι αυτής της κοινότητας ζουν σαν πρωτόγονοι,σαν ζώα. Η αναζήτηση της καθημερινής τους τροφής είναι η μόνη τους ασχολία. Διαρκής όμως η απειλή τού αινιγματικού αύριο. «Κάποια μέρα δεν θα υπάρχει Bathtub» λέει η Hushpuppy, «παρά μόνο νερό. Αλλά εγώ και ο μπαμπάς μου εδώ μένουμε!». Το εδώ σημαίνει ανάμεσα στα σκυλιά, τα ψάρια, τα πουλιά, τα γουρούνια και τις κότες. Σε ετοιμόρροπα κα-λύβια ,σε σπίτια με μόνιμους συγκατοίκους μικρόβια και ανίατες ασθένειες. Εκεί γύρω υπάρχουν και τα άγρια ζώα, τα βουβάλια, «τόσο άγρια που τρώνε τη μαμά και τον μπαμπά τους!». «Γι’ αυτό και μπροστά τους δεν πρέπει ποτέ να κλαις. Γιατί τα άγρια ζώα καταλαβαίνουν τον φόβο του άλλο». H μικρή θέλει να ζή-σει σύμφωνα με τη φύση, ο πατέρας να πεθάνει σύμφωνα με αυτή. O δικός τους τρόπος ζωής.Με τον τυφώνα ελευθερώνονται και τα τέρατα –οι φόβοι που τελικά η μικρή νικάει. Ο Γουίνκ κρατάει μια σκληρή στάση ως πατέρας, για να την προετοιμάσει για την στιγμή που δεν θα μπορεί πια να είναι δίπλα της. H μικρή θέλει να ζήσει σύμφωνα με τη φύση, ο πατέρας να πεθάνει σύμφωνα με αυτή. Σύμφωνα με τον δικό τους τρόπο ζωής. Η καταπολέμηση του φόβου και κατά προέκταση η ενηλικίωση της μικρής Hushpuppy είναι ο πυρήνας της ταινίας.Ας κοιτάξουμε τώρα την ταινία από σκηνοθετική πλευρά. Ακούστηκε ιδιαίτερα ως αρκετά ερασιτεχνική άλλα και κουραστική η χρήση «της κάμερας στο χέρι» του σκηνοθέτη, εδώ φυσικά μπορώ να διαφωνήσω θεωρώντας ότι αυτό το σκηνοθετικό στοιχειό είναι που έκανε την ταινία να ξεχωρίσει ανάμεσα σε όλες τις υπόλοιπες αμερικανικές. Μέσα από τα κλασσικά μακρινά πλάνα, ο Μπεν Τσαιτλν μπόρεσε και μας έδειξε την εξαθλίωση μέσα από τα ματιά των κάτοικων της Λουιζιάνα, οι όποιοι δεν ήθελαν να την αποχωριστούν.Αυτή η ταινία εμένα δεν με προβλημάτισε ως προς τα περιβαλλοντικά προβλήματα του πλανήτη. Προβλη-ματίστηκα διοτι μπορεί οι άνθρωποι εκείνοι να ζούσαν σαν ζώα όμως τελικά εμείς που ζούμε (ΖΟΥΜΕ;) πο-λιτισμένα μέσα σε τέσσερις τοίχους με όλες τις ανέσεις αλλά σκοτωνόμαστε για να αποκτήσουμε αυτό που ζητάει η φιλοδοξία μας ,τι είμαστε; Η καλύτερα γιατί δεν παραδεχόμαστε ότι τελικά κάτι πήγε στραβά με τον όρο «πολιτισμένοι» άνθρωποι;

σ ι ν ε- κ ρ ι

τ ι κ ή

μαρ ία - δ εμέσ τ ι χα

γράφει η

1 2

1 3

H φετινή σχολική ομάδα μπάσκετ ονομαζόταν από όλους ως το απόλυτο φαβορί και ήταν φυσικό αφού στην ομάδα είχε 7 παίκτες, οι οποίοι συνυπήρξαν για κάμποσα φεγγάρια συμπαίκτες στον Πανιώνιο,

πριν βέβαια οι τέσσερις μεγάλοι σταματήσουν το μπάσκετ για φέτος λόγω των πολλών διαβασμάτων (Καρτάλος, Πιτούλης, Καλούδης και Πέτρου). Φυσικά αυτό δεν θα τους εμπόδιζε να παίξουν το άθλημα που αγάπησαν και μεγάλωσαν. Βέβαια, δεν θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε και τους δυο πανελλήνιους πρωταθλητές με τον Πανιώνιο (Τσιμπούκης, Παπάς). Η υπόλοι-πη ομάδα αποτελούταν από τους Μπαφούνη, Παπουτσή, Καπάνταη, Τσάτση και τον ΤΡΟΜΕΡΟ προπονητή μας κ.Μπότσα.

Η ομάδα μας θα αγωνιζόταν στο κλειστό του Ταύρου με πρώτο αντίπαλο το 1ο ΓΕΛ Μοσχάτου, η οποία αποδείχτη-κε εύκολη και η ομάδα την κατασπάραξε με πάνω από 20 πόντους. Επόμενο θύμα ήταν το 4ο ΓΕΛ Ν. Σμύρνης το

οποίο το πάλεψε και έχασε με 6 πόντους. Στον προημιτελικό το σχολείο μας κονταροχτυπηθήκε με την Ευαγγελική Σχολή με σταρ τον γιο της κυρίας Παπαγεωργείου, Μπαζιούκα, ο οποίος δεν φάνηκε ικανός να απειλήσει το σχολείο μας και ηττήθηκε με πάνω από είκοσι πόντους. Ο γνωστός σε όλους μας Μάκης (για όσους δεν τον γνωρίζετε -Μάκης Μι-γόπουλος) έφτασε τον Ξενόπουλο στον ημιτελικό και παρότι έκανε μία καλή εμφάνιση έχασε από τους κολλητούς του!

Παρασκευή πρωί ορίστηκε ο τελικός με το 4ο ΓΕΛ Ταύρου, ομάδα όχι και τόσο καλή αλλά έχοντας στις τάξης της τον Βασίλη Τολιόπουλο, πρωταθλητή με τον Πανιώνιο. Καθώς καθόμουνα στις κερκίδες και περίμενα να ξεκι-

νήσει ο αγώνας παρατήρησα τις κερκίδες γεμάτες τις περισσότερες από τα παιδιά του Ταύρου, ενώ σιγά σιγά ερχό-ταν και η κερκίδα του σχολείου μας με οργανωτές τον καθηγητή της Χημείας κ.Μούγιο και τον πρόεδρο του δεκαπε-νταμελούς Παντελή Μπαλαλά. Το παιχνίδι ξεκίνησε με καλούς οιωνούς αφού Παππάς, Πιτούλης και Καρτάλος μπή-καν με ορέξεις στο παιχνίδι και Πέτρου, Τσιμπούκη ευδιάθετους υπό τις οδηγίες του Άρη Καλούδη. Όμως ο Τολιό-πουλος μπήκε με άγριες διαθέσεις να πάρει το παιχνίδι από τους φίλους του. Όσο περνούσε το παιχνίδι ο Τολιόπου-λος οργίαζε με μακρινά τρίποντα εκτός ισορροπίας και με τον Τσιμπούκη να παίρνει τις επιθέσεις πάνω του δίχως όμως να τα καταφέρνει. Το ημίχρονο τελείωσε ισόπαλο και με απόλυτο πρωταγωνιστή το νούμερο 4 του Ταύρου.

Το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε πολύ καλά για την ομάδα μας αφού στην επίθεση Καρτάλος και Πιτούλης ήταν απο-τελεσματικοί και στην άμυνα Πέτρου και Καλούδης προσπάθησαν να δυσκολέψουν τον Τολιόπουλο, οποίος πε-

τούσε την μπάλα απελπισμένα και αυτή λες και του έκανε το χατίρι έμπαινε μέσα. H oμάδα όμως άντεξε την πί-εση και προηγήθηκε και με 15 πόντους. Ο Παπάς υπέπεσε στα 5 φάουλ και βγήκε από το παιχνίδι, στη θέση του μπήκε ο Καμπάνταης ο οποίος πήρε πάνω του 3 επιθέσεις οι οποίες χαθήκανε και με τον Τολιόπουλο να παίρ-νει φωτιά η ομάδα βρέθηκε πίσω στο σκορ. Τότε ο Καλούδης, Καρτάλος, Πιτούλης και Πέτρου το πήραν προσω-πικά και κατάφεραν να το γυρίσουν αλλά με δυο λάθος σφυρίγματα η ομάδα βρέθηκε ξανά πίσω στο σκορ. Στα τελευταία δευτερόλεπτα που χάναμε με τρεις πόντους ο Τσιμπούκης πήρε βεβιασμένη προσπάθεια να ισοφαρί-σει αλλά απέτυχε. Με τέσσερα δεύτερα οι οπαδοί του Ταύρου μπήκαν να πανηγυρίσουν που αυτό κανονικά ση-μαίνει αποκλεισμός της ομάδας αλλά οι διαιτητές έκλεισαν τα μάτια τους και ο κ.Μπότσας πήγε να τσακωθεί με τους διαιτητές και με τον προπονητή της άλλης ομάδας. Οι διαιτητές δώσανε τεχνικές ποινές και στους δυο προπονητές και το τελικό σκορ 60-56 ήρθε με τη μία εύστοχη βολή ενός παίκτη του Ταύρου. Οι οπαδοί μπήκαν στο γήπεδο και από τη χαρά τους σκίσανε το πουκάμισο του προπονητή του Ταύρου (καθηγητής στο ΑΟΔΕ)!!!!

Η ομάδα μας μπήκε στεναχωρημένη στα αποδυτήρια και με το που βγήκε οι μαθητές του σχολείου μας που καθ’όλη του αγώνα φώναζε συνθήματα και χειροκροτούσε τις προσπάθειες των παιδιών, χει-

ροκρότησαν την ομάδα μας δείχνοντας ότι και παρ’ ότι δεν καταφέραμε να κερδίσουμε, το δικό μας σχο-λείο δεν το ενδιαφέρει άμα κερδίσει ή όχι, το ενδιαφέρει να περάσει καλά! Και πάλι μπράβο στα παιδιά!

σσχχοολλιικκόό ππρρωωττάάθθλληημμαα μμππάάσσκκεεττ

του τά

σο

υ

πιτο

ύλη

ht

tp

: / / 7l

yk

- n- s m

yr

n. a

tt

. sc

h. g

r