Το νέο βιβλίο του κ. Καπά-δοχου: «Άγιος Νικόλαος, προστάτης των θαλασ-

σών», αποτελεί και για εμάς, το υπόβαθρο ενός βαθύτερου

στοχασμού, απ’ τον οποίο αντλούμε για 114 ολόκληρα χρόνια, δύνα-μη, σεβασμό, αλλά και πάθος

αγάπης για το δικό μας «θαλασ-σινό άγιο». Οι πολλές πηγές, με

τη γνωστή ροή κι ορμή τους, εί-χαμε την τύχη, να συναντώνται, διάσπαρτες κι ανεξέλεγκτες, στο δικό μας χωριό. Και οι τότε πατέρες και παππούδες μας, με την πρόνοια της δημιουρ-γίας, τις έσμιξαν σε μια ορεινή θάλασσα που ξεθύμαινε ακα-τάπαυστα, νύχτα και ημέρα, με τρία σωληνάρια, εκσυγχρονίζο-ντας, έτσι, και τη ζωή τους και την απόδοση, όχι μονάχα των κήπων, αλλά και των γειτονι-

Ευτυχώς π’ όλες οι γε-νιές μας προχωρούν ατενίζοντας, όλες

μαζί, την ίδια πυραμίδα του ενός και μοναδικού σκοπού μας: Την προσέγ-γιση του παρελθόντος και την αποτύπωσή του, για ν’ αποκτήσει την αθανα-σία του προς το μέλλον. Αυτό κάνουμε κι εμείς με τη «Λ.Φ», αυτό με τις αφη-γήσεις των παλιότερων, αυτό με τα γενεαλογικά δέντρα και τις φωτογρα-φίες, αυτό όμως και με τις ατέλειωτες ιστορίες που διαβάζουμε ή μας αφη-γούνται. Είναι τα σκαπα-νικά των ερευνών μας, για να δώσουμε το φύσημα

πνοής των. Αυτό έκαμε κι ο Δήμος μας. Φύση πνοής σ’ ολόκληρη την περιοχή του με το video που δημιούργησε. Ξανα-ζωντάνεψε τις αρχαιότη-

τες, αποτύπωσε τη μορ-φή του εδάφους μ’ όλα

τα υπερκείμενά του, που η κάθε γενιά πατούσε κι εξουσίαζε, έτσι

ώστε όλο αυτό το παρελ-θόν να λάβει την απέρα-ντη μορφή τού σήμερα. Γι’ αυτό και η χαρά μας μεγάλη και συγκινητι-κή. Και μάλιστα την 8η Μαρτίου, όταν μας το παρέδωσε ο συμπατρι-ώτης μας και πρόεδρος του Δημοτικού Συμβου-

ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ΕΜΠΝΕΥΣΤΕΣ

(όπως και οι αποφασίσαντες για τον κεντρικό μας δρόμο)(του δασκάλου κ. Γεωργ. Αγγελόπουλου)

Η αρχή το ήμισυ του πα-ντός. Πριν εκατό χρόνια έγινε η αρχή του σημε-

ρινού κέντρου της Λινίσταινας. Μια άγρια ρεματιά, μια βατιώ-να, μια πλαγιά με κλίση 50% ο άνθρωπος τη μετέτρεψε σε πανέμορφο τοπίο, σε κέντρο

αναψυχής και ξεκούρασης. Το καμαρώνουμε, το ευχαριστιό-μαστε, το απολαμβάνουν σήμε-ρα οι πάντες. Μπράβο σ’ αυτούς που το πρώτο- εμπνεύστηκαν. Μπράβο σ’ όσους δούλεψαν, θυσίασαν, ενήργησαν. Μπράβο

παίρνει η Λινίσταινα, απ’ όσους περνούν και το πρωτοβλέπουν. Δυο λόγια θα ειπούμε σήμερα γι’ αυτούς.

Ο παπα-Ανδρέας ήταν γιος του Παναγ. Κορ-κολή. Γεννήθηκε τη δεκαετία του 1830. άλλαξε

ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗΌργανο επικοινωνίας Συνδέσμου Αποδήμων Λυνιστιάνων Ολυμπίας

ETOΣ 15o - AP. ΦΥΛΛΟΥ 57 - AΠΡΙΛΙΟΣ-ΜΑΪΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 2009 - AIOΛOY 100 AΘHNA, T.θ. 4043 - T.K. 102 10 - (AΘHNA)

- Συνέχεια στη σελίδα 7

682 Αιόλου 100

κωδ. αρ. 4666

Dear compatriots, you have our cordial love.

*Our village starts again its nice Spring life. So the

closed homes won’ t be haunted until the coming November. Our domestics return one after one to open the doors by their hands… Especially this year, they have to do a lot since the damages of the bad winter. But

on the other way we’ll have much water during summer.

dOur annual dance, February 14th had a great success.

Our compatriots and his friends reacted on. They helped asso-ciation council’s initiative to or-ganize that official dance night contrary to economic problems. More than 300 persons were there. On the other hand the

continued on page 7

Dear LynistiansB y S o c r a t i s S m y r n i s

- Συνέχεια στη σελίδα 7

Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ... ΠΕΡΑΣΕ! (Με αφορμή το θάνατο του Θανάση Αγγελόπουλου,

παλιού αγροτικού διανομέα.)(ΤΗΣ κας ΦωΤΕιΝΗΣ ΜΑρ. ΣΜυρΝΗ ΦιΛΟΛΟΓΟυ)

Η ανάγκη για επικοινωνία είναι στοιχειώδης έκφραση της κοινωνικότητας του ανθρώ-που και επομένως βασικό χαρακτηριστικό

γνώρισμα της φύσης του. Η μορφή μόνο αλλάζει από εποχή σε εποχή, ανάλογα με το βαθμό τε-χνολογικής ανάπτυξης. Στη σημερινή π.χ. εποχή το κινητό, τα e-mails, τα S.M.S, αλλά και τα μέσα μαζικής μεταφοράς, έχουν εκμηδενίσει σε τέτοιο βαθμό τις απο-στάσεις, χρονικές και τοπικές, ώστε ο άνθρωπος να νοιώθει απε-λευθερωμένος, κατά μία έννοια, από τους χρόνιους δυνάστες του, το χώρο και τον χρόνο. Αυτό βέβαια δεν συνεπάγεται πάντοτε επι-κοινωνία με την ουσιαστική σημασία του όρου, αλλά το γεγονός αποτελεί άλλης τάξης και στιγμής ζήτημα. Σήμερα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός μας βρίσκεται η επικοινωνία μιας παλιότερης εποχής, όχι και τόσο μακρινής, κατά την οποία στην επαρχία σπάνια κυκλοφορούν εφημερίδες και περιοδικά, το ραδιόφωνο αποτελεί

Ένα μπράβο στο Δήμαρχο και στο Δ.Σ για την τηλεοπτική

ανάδειξη της περιοχής μαςτου Σωκράτη Τζ. Σμυρνή

- Συνέχεια στη σελίδα 8

- Συνέχεια στη σελίδα 8

Γράφει ο Παναγ. Αγγ. Παναγούλιας, Δ/ντής ΕΛ.ΑΣ. ε.α.

Ο αποκριάτικος χορός του Συλλόγου μας, έγινε πλέον θεσμός

για όλους τους συμπατριώ-τες, ντόπιους κι απόδημους. Τίποτε δεν μπορεί ν’ ανακό-ψει την πραγματοποίησή του. Ούτε τα άσχημα γεγονότα που προηγήθηκαν, ούτε και η υπάρχουσα οικονομική κρί-ση. Έχει παγιωθεί στη συνεί-δηση όλων μας, ότι συμμετο-χή στο χορό αυτόν, σημαίνει αντάμωμα των αποδήμων, αναμνήσεις, συγκίνηση, χαρά και ξεφάντωμα. Έγινε το βρά-δυ της 14ης Φεβρουαρίου, ημέρα εορτής του «Αγίου Βα-λεντίνου», στο κέντρο Φάρος της Ν. Φιλαδέλφειας, όπου συμμετείχαν τριακόσια (300)

περίπου συμπατριώτες μας κι εκλεκτοί μας φίλοι.

Ήταν, πράγματι, μια ξεχωρι-στή και ευχάριστη βραδιά, για όσους είχαν την καλή τύχη να παραστούν. Σ’ αυτό, συνέβαλαν, το εξυπηρετικό προσωπικό του κέντρου, η διεύθυνση και προ-παντός οι εξαίρετοι καλλιτέχνες,

που υπερέβαλαν εαυτούς, για να μας διασκεδάσουν, όπως οι Στάθης Κουκουλάρης, Μα-ρία Σκουλά, Πάνος Θεοδωρό-πουλος, Ηλίας Τσάκας κ.ά, που κράτησαν το κέφι ανεξάντλητο μέχρι την τετάρτη πρωινή ώρα. ιδιαίτερη αίσθηση στη βραδιά

Ο αποκριάτικος χορός μας

- Συνέχεια στη σελίδα 9

Τις ευχές για το Πάσχα τις έκανε ο ιερέας μας ο πρόε-δρος του Συλλόγου μας κι ο πρόεδρος του Τοπικού μας Συμβουλίου

Για το Πάσχα, οι ευχές μας όπως κάθε χρόνο, είναι εγκάρδι-ες και μ’ όλη την αγάπη μας. Εί-ναι γιορτή που συνδέεται με την υπόστασή μας, αλλά και με τα όνειρα της φυλής μας. Κι ο ιερέ-ας μας, που στέκει εκεί στο χω-ριό μας, κολώνα ασάλευτη, μας

εύχεται. «Να είσαστε όλοι καλά με τις οικογένειές σας, όπου

- Συνέχεια στη σελίδα 8

Αγγελόπουλος Αντ.

Νικολόπουλος Π,

Αθανασόπουλος Τρ

το έμβλημα του Δήμου

Σκουμπούρης Γ,

Αγγελόπουλος Στάυρ, Γκουγκούσης Κ. Παν, Σμυρνής Τζ. Κ, Δημητρ/λου Δ.Γ-Κουτσογεώργη, Αγγελόπουλος Αντ, Παναγούλιας Παν, Αγγελοπούλου Μάντ.

Σμυρνής Ν. ΓεώρΜιχελής Ντίν,

Αγγελόπουλος Ηλ.

παπα Γιώργης

Απόκρεμα και Καθαρά Δευτέρα στη Λυνίσταινα

Όπως είναι γνωστό, εδώ και μερικά χρό-νια, έχει καθιερωθεί

σαν θεσμός από τον Σύλ-λογό μας, το παραδοσιακό απόκρεμα το βράδυ της Κυριακής της Αποκριάς και η εκδήλωση της Καθαράς Δευτέρας στο χωριό μας. Δυστυχώς, όμως φέτος, οι ημέρες αυτές συνέπεσαν με απρόοπτο δυσάρεστο για όλους μας γεγονός. Τον θάνατο του ωραίου μας συγχωριανού Νικολού Μι-ΧΕΛΗ, του οποίου η κηδεία έγινε ανήμερα την Κυρια-κή της Αποκριάς. Έτσι, το μεν κοινό απόκρεμα, όπως ήταν φυσικό, ακυρώθηκε, η δε εκδήλωση της Καθαράς Δευτέρας έγινε μεν, αλλά μέσα σε ένα διαφορετικό σχετικά κλίμα. Είχαν γίνει όλες οι προετοιμασίες με λαγάνες και με όλα τα είδη σαρακοστιανών εδεσμά-των (ελιές, ταραμάς, χαλ-βάς, χταπόδι, χόρτα, πίτες, φάβα, σαλάτες, κρασί κλπ). Στο τραπέζι, εντός κι εκτός του τουριστικού μας περι-πτέρου, παρακάθισαν περί τα πενήντα άτομα, παρά δε τις αρχικές επιφυλάξεις, επεκράτησε τελικά μια ευχάριστη οικογενειακή ατμόσφαιρα. Όλοι γεύθη-καν τα νοστιμότατα σαρα-κοστιανά και το αρωματικό κρασί. Αντάλλαξαν προπό-σεις, ευχήθηκαν δε, όπως του χρόνου γιορτάσουμε

- Συνέχεια στη σελίδα 8

Ο Άγιος Νικόλαος(του κ. Δημ. Χ. Καπάδοχου)

2 669 αρ. φύλλου 57Λυνιστιάνικη Φωνή

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ 1ου τριμήνου 2009-2313 Παναγούλιας Δ. Φώτ ................................................ 50-2756 Μιχελή Χαρ. Γλυκερία-Πορφύρη ....................... 50* -2827 Λαμπρόπουλος Β. ιωάν. ......................................... 50-2842 Δράκου Γ. Αικατ-Καμβύση...................................... 40-2844 Κορκολή Αθ.Χριστίνα- Παναγοπούλου ............. 30-2845 Σμυρνής Γ(ιερ) Νικ. ................................................... 40-2846 Δημητρακοπούλου σύζ.ι. Σωτηρούλα ............... 50-2847 Δημητρακόπουλος Στ. Νικ ..................................... 50-2848 Αγγελόπουλος Δ. Γεώρ (ιερ) ................................100-2849 Γκουγκούση. Ν Αθαν- Καμφούτζου . ................. 50-2850 Αγγελόπουλος Άγγ. Αντ. ........................................100-2851 Κανάκης Ηλ. Νικ. ........................................................ 30-2852 Δράκος Γ(Φ) Νικ ......................................................... 20-2853 Δράκου Ν. Φωτεινή-Γρηγοράκη .......................... 20-2854 Δημητρακοπούλου Δημ. Μιμή-Βλάχου............. 50-2855 Κορκολής Γ. Τάκης ..................................................... 50-2856 Γιαννοπούλου ι. Αθανασία-Παπαδ/λου ............. 50-2857 Γιαννόπουλος ι. Δημήτρ. ......................................... 20-2858 Γιαννόπουλος Στ. Βασίλ .......................................... 30-2859 Σκουμπούρης Γ. Άγγελ(Καναδ) ...........................100-2860 Περαμερίτη Αν. Ελένη-Ν. Αλβέρτη ..................... 30 -2861 Δράκος Σωτ. Γεώργ ................................................... 50-2862 Γκουγκούση Γ.Νικολ-Καραθάνου ......................... 50-2863 Γιαννόπουλος ι. Αντών ............................................ 50-2864 Γιαννόπουλος Δ(Π) Παναγ. ..................................... 50-2865 Γιαννόπουλος Π. Δημ ............................................... 50-2866 Παναγούλια Κ. Ελένη–Χατζή ................................. 20-2867 Γκουγκούση Γ. Αθαν- Τράπαλη ............................. 20-2868 Σμυρνή Μάρ. Φωτεινή-Φούκα ............................ 30-2869 Σμυρνής Μάρ. Νικ ..................................................... 25-2870 Παναγόπουλος Θεόδ (ριζοσπηλιά Αρκαδ-συμπατριώτης Γ. Ηλιόπουλου-Πρ. αποδήμ) ...............100-2872 Γιαν΄λου Π. Σωτηρία-Ευσταθίου .......................... 50 -2873 Σκουμπούρη Δ. Ευσταθία ...................................... 25-2874 Κουρούβανη Αθανασία........................................... 15-2875 Σκουμπούρης Δ. Αντών. 25-2876 Γιαν/λου Π. Ευσταθία (Μαρν) ................................ 20-2877 Καφίρης Αντών. .......................................................... 20-2888 Δράκος Γ. Παναγ. .....................................................100-2889 Ηλιόπουλος Γεώργ .................................................... 20-2890 Δράκος Γ. Ανδρ ........................................................... 50-2891 Κορκολή Μιλ. Κων/να .............................................. 30-2892 Κορκολή Μιλ. Αιμ-Αλ/λου ...................................... 20

-2893Κορκολή Ηλ. Δήμ-Αργυρ/λου ................................ 20

Β) Στη μνήμη Παναγ.&Δήμητρας Λώλου-2843 Λώλου-Μπαφέ ρόζυ (κόρ) ...................................100

Γ) Εις μνήμη Νικολ. Θωμ. Μιχελή-2878 Καλογερόπουλοι αφοι(τέκ.Γ & Αγγελικ) .........200-2879 Μιχελής Ν. Θωμάς (υιός).......................................100-2880 Παναγούλια ι. Διαμάν-Ζαρκάδα ........................... 10-2881 Μιχελής Δ. Θωμάς ..................................................... 50-2882 Παναγούλιας Ν. ιωάννης ........................................ 25-2883 Δράκος Κ. Αντώνιος ................................................. 50-2884 ρουμπούλας Γ. Κων/νος .......................................... 20-2885 Σκουμπούρη Π. Γιάννα-Ηλιοπ/λου20 ......................

Δ) εις μνήμη Γεωργ. & Κασσιανής Ν. Σμυρνή -2871 Σμυρνής Γ. Δημ.(υιός)......................................... 1.000-2886 Σμυρνής Γ. Μιχ.(υιός) ..............................................300

Ε) εις μνήμη Ανδρ.& Μαρίας Γκουγκούση.-2887 Γκουγκούση Ανδ. Τασία-ρουμ/τη (κόρ) ...........100

Ζ)Για αγορά καζανιού Τουρ. Περιπτέρου.-2828 Παναγούλια σύζ. ι. Βούλα ...................................... 20. -2829 Δράκος Γ. Κων/νος .................................................... 20 -2830 Μιχελής Χ. Πέτρος .................................................... 20-2831 ράμμος Αθαν. ............................................................. 50-2832 Αγγελοπούλου σύζ. Ν. Κανέλλα ........................... 10-2833 Σμυρνής Κ. Νικόλ. ..................................................... 20-2834 Γιαννίκος Παναγ. ........................................................ 10-2835 Μπαχαράκης Νικόλ. ................................................. 10-2836 Κορκολή σύζ. Δήμητρα ........................................... 10-2837 Μιχελής Ανδ. Γεώργ .................................................. 30-2838 Σκουμπούρης Αντ. Παναγ.. .................................... 10-2839 Σμυρνής Γ. Βασίλ........................................................ 50-2840 Κορκολής ι& Ντίν. Αθαν .......................................... 20-2841 Κορκολής ι.& Ντίν.Αθαν .......................................... 20

* Με τον αστερίσκο είναι διόρθωση του προηγ. φύλλου.Σημ: Για τυχόν λάθη, παραλείψεις κλπ τηλέφωνο στο ταμία. Για όλες τις ει-σφορές πρέπει να’χει καταχωρηθεί κι ο αριθμός της απόδειξηςΜάρκος Γ. Σμυρνής Ελικώνος 20 Κυψέλη 11364τ. 210-8679985 & 6939568906

Ο συμπατριώτης μας Ιωάννης Περα-μερίτης διαθέτει αγνό λάδι παραγωγής του για κάθε ενδιαφερόμενο από περιο-χή Παλιοβαρβάσαινα Ηλείας.

Τηλέφωνα επικοινωνίας για περαι-τέρω πληροφορίες και παραγγελίες 210 5057028 και 6977208320

ΚΟΡΚΟΛΗΣ ΠΑΝ (ΤΑΚ) ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΥΠΕΡΓΟΛΑΒΟΣ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ

ΚΑΠΕΤΑΝ ΧΡΟΝΑ 41 Ν.ΨΥΧΙΚΟΤηλ. 210-6721298, κιν. 6937477989ΚΟΡΚΟΛΗΣ

ΠΑΝ (ΤΑΚ) ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

• ΑΣΦΑΛΙΣΤΗΣ•

ΤΡΙΠΤΟΛΕΜΟΥ 27 ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ ΤΚ 12135 Τηλ. 210-5754101, κιν. 6974472500

Το Μύρωμα των ΣταυραϊτώνΗ μοίρα όταν μύρωνε τις τύχες των πουλιώνφύλαξε για τους σταυραϊτούς εκείνη των θεών

Σε βραχοβούνια απάτητα σ’ αέρινα λημέριανα χτίζουν πάντα τη φωλιά για να ακουμπούν τα’ αστέρια

Περήφανο και αγαστό να ’ναι το πέταγμά τουςκαι δυνατά τα νύχια τους ατσάλινα τα φτερά τους

Να ’χουν το βλέμμα αγέρωχο θεόμορφη θωριάνα τους παρομοιάζουνε με την παλικαριά

Σύμβολο να τους έχουνε οι άνθρωποι στη γη να τους υμνούνε ποιητές ζωγράφοι μελωδοί

Στάθηκε τους καμάρωσε αγνάντεψε ψηλάδυο δάκρυα απ’ τα μάτια της σκούπισε στα γοργά

Το μύρωμα σαν τέλειωσε τους είπε με λυγμό:-Το τίμημα για όλα αυτά θα είναι όμως σκληρόθα παίζουν με τον θάνατο και θα τον αψηφούνεκεί ψηλά που θα πετούν

Είναι ταγμένοι οι Σταυραϊτοί πάντα να υψηπετάνεκαι το φιλί του χάροντα να το περιφρονάνε

ΗλίαΣ Γ. ΣβαρΝαΣ(Το τελευταίο δίστιχο έχει χαραχτεί στο Μνημείο Πεσόντων αεροπόρων στη λάρισα).

Το μεράκι του καθηγητή Γεωργίου Βλά-χου με την

ποιοτική παραγωγή κρασιών είναι πλέον γνωστό κι αποδε-κτό. Επίσης και η συ-μπατριώτισσά μας Μιμή Δήμου Δημη-τρακοπούλου, πα-ντρεμένη με το Γιώργο, έχει γίνει περισσότερο Σπαταναία απ’ ό,τι εκείνος. Τ’ αμπέλια, τα πατητήρια κι όλα τα παρελκόμε-νά τους με σπίτια, μ’ αυλές, ανώγια -κατώγια και μεσαι-ωνικά τείχη, πάντα εκεί στα Σπάτα, δίπλα απ’ τον ιερό ναό του Χριστού. Και μόνο όποιος τα βλέπει μεθάει απ’ την αγαλλίαση της ατμόσφαιρας, που δίνουν όλα μαζί, σαν σύνο-λο απεραντοσύνης μες στα βάθη του χρόνου, γιατί ξεδιπλώνουν από μόνα τους την ιστορία απ’ τις εικόνες που παρουσιάζουν. Το μεράκι του Γιώργου, με τ’ οποίο ξεπρόβαλε μες απ’ αυτά, είναι δια βίου δεμένο μαζί τους. Έτσι μεγαλώνει κι έτσι πορεύεται ο Γιώργος Θ. Βλάχος, έχοντας από τη μια τη συμπατριωτοπούλα μας σαν τη δεύτερη όψη του νο-

μίσματος, απ’ την άλλη την Κατε-ρίνα και το Θοδωρή, τα δυο βλαστάρια τους, αλλά κι ολό-γυρά τους την πλη-θώρα των συγγενών και φίλων. Αυτή η υπερκόσμια ευωδία αναδύεται, σαν τ’ αμπέλια αρχίσουν

να παίρνουν τον ανηφορικό τους δρόμο. Κι απ’ αυτή βέβαια έχου-

με το δικό μας μερτικό και σαν χωριό. Μπουκά-λια, πολλά μπου-κάλια εμφιαλω-μένα κάθε χρόνο για τη λοταρία του Συνδέσμου μας. Μπαίνουν κι αυτά στο μοναδικό πρόγραμμα προ-σφοράς του. Το αναβαπτιζόμενο ετήσιο μεράκι του

Γιώργου και της Μιμής, τώρα πια, ενώνει, αγαπάει, ονειρεύεται και παράγει μόνο φίλους. Φίλους όμως όμοιους με τις καρδιές του Γιώργου και της Μιμής. Οι δικές μας ευχές ας ακουμπήσουν κά-που ανάμεσά τους.

Τα κρασιά του Γιώργου Βλάχου και στα δικά μας τραπέζια

Ευχαριστίες απ’ το Σύλλογο Αποδήμων Ριζοσπηλιωτών Γορτυνίας

Τη βραδιά του χορού μας, ανάμεσα στις ευχάριστες εκ-πλήξεις και το συμβούλιο αποδήμων απ’ τη Ριζοσπηλιά

Γορτυνίας, χωριού του καλού μας γαμπρού Γιώργου Ηλιό-πουλου ως σύζυγος της συμπατριώτισσάς μας Γιάννας Π. Σκουμπούρη. Τα ήθη και τα έθιμά μας τα ίδια, με την ίδια θέρμη και κυρίως με την ίδια κι ασάλευτη παραδοσιακή αυτογνωσία. Όντως, συνέβαλαν κι εκείνοι, σ’ αυτήν την ξεχωριστή επιτυχία της βραδιάς. Όμως ο πρόεδρος του Συλλόγου, με πηγαία αγάπη του, μας έστειλε το, πιο κάτω, ιδι-όχειρο γράμμα, τον οποίο κι ευχαριστούμε με το ίδιο μέγεθος αισθημάτων:

« Αγαπητοί φίλοι, συγγενείς και συμπατριώτες, με το δικό σας κορίτσι, την κα Γιάννα Σκουμπούρη, η οποία έχει γίνει νύφη μας απ’ το λαμπρό μας συμπατριώτη κ. Γεώργιο Ηλιόπουλο, χαιρόμαστε που η φιλία, η αγάπη και η αλληλοεκτίμηση άρχισαν να παγιώνονται, κι έτσι και τα δυο χωριά μας να γίνουν δυνατότερα και περισσότερο δεμένα στα κοινά ήθη και έθιμά μας, τα οποία, δυστυχώς, οδεύουν προς τη συρρίκνωσή τους. Με αυτά, λοιπόν, τόσο εγώ ως πρόεδρος, όσο και τα υπόλοιπα μέλη του Διοικητικού μας Συμβουλίου, στο οποίο ενεργό μέλος και η Γιάννα, έχουμε την πολύ μεγά-

λη χαρά, να εκφράσουμε ευχαριστίες από την καρδιά μας. ως πρώτη, προς τους συγγενείς και συμπατριώτες της Γιάννας για την οικονομική ενίσχυση προς το Σύλλογό μας και προπαντός την πρεσβυτέρα κα Μαργαρίτα Τσουκαλά, τον πατέρα της Πα-ναγιώτη Σκουμπούρη, τη θεία της Αθανασία Σκουμπούρη-Ν. Κύρου, καθώς και το θείο της Κων/νο Τζαν. Σμυρνή, ο οποίος, θέλω να επισημάνω, πως είναι συνεχώς κοντά μας. Ειδικότερα τον κ. Σμυρνή τον ευχαριστούμε, επίσης, όχι μονάχα για το κά-λεσμα, αλλά και για τη φιλοξενία μας στον ετήσιο χορό σας,

που έγινε στο κοσμικό κέντρο Φάρος. Ακόμα, με τα ίδια αισθήματα αγάπης, αφ’ ενός να ευχαριστήσω τον πρόεδρο, τα μέλη του ΔΣ κι όλους τους Λυνιστιάνους και φίλους σας, για την εμφανή αγάπη τους προς εμάς, τους συμπατριώτες και το χωριό μας γενικότερα κι αφ’ ετέρου να συγχαρώ κι εγώ τη δικιά σας επιτυχία, τη σύ-μπνοια και την αδελφοσύνη που παρουσιάσατε εκείνη την όμορφη βραδιά της 14ης Φεβρουρίου 2009. Εύ-χομαι και στο μέλλον παρόμοιες επιτυχίες.

Με όλη την αγάπη μουΘεόδωρος Παναγόπουλος

Πρόεδρος αποδήμων Ριζοσπηλιωτών Γορτυνίας

** υΓ(Λ.Φ: Ο δικός μας σύλλογος έχει εκφραστεί για τη δική προσφορά στο άρθρο «Πολλοί κι εκείνοι, φίλοι και συμπατρι-ώτες, που ήρθαν στο χορό μας για πρώτη φορά ή από μακρινές αποστάσεις»

Παναγόπουλος Θεόδωρος

Το ζεύγος Βλάχου

η ετικέτα των μπουκαλιών

η Έρη κόρη της Βασιλ. Π. Γιαννοπούλου

Η Ομοσπονδία Συλλόγων Τριφυλίας, επιβράβευσε δυο άξιους συμπατριώτες, στην κοπή της πίτας της

Με ξεχωριστή χαρά βρέθηκα στη γιορτή της Ομοσπονδίας Συλλόγων της γειτονικής μας

Τριφυλίας, που πραγματοποιήθηκε, τ’ απόγευμα της 27η Ιανουαρίου ε.έ στο ξενοδοχείο «ΕΣΠΕΡΙΑ» επί της οδού Σταδίου, με πλούσιο καφέ, τσάι, μεζέ-δες και παραδοσιακά γλυκά.

Ο σκοπός με δυο αλληλένδετες προ-εκτάσεις. αφ’ ενός την κοπή της

ετήσιας πίτας με τα πεπραγμένα και τα μελλοντικά προγράμματά τους κι αφε-τέρου, ως κορύφωση, την επιβράβευση, απ’ τη δικιά της πλευρά, δυο διακεκριμέ-

νων συμπατριωτών. Τους κκ Κωνσταντί-νο Δημόπουλο, γιατρό- πανεπιστημιακό δάσκαλο- πρύτανη του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και πρόεδρο της Διοι-κούσας Επιτροπής του Πανεπιστημίου

Πελοποννήσου, καθώς και το γνωστό σ’ όλους μας απ’ τη «Λυνιστιάνικη Φωνή», εκπαιδευτικό- συγγραφέα- αρθρογρά-φο και πρόεδρο της Εταιρείας ιστορικών Συγγραφέων Στάθη Παρασκευόπουλο. Ανάμεσα στους επισήμους, γι’ αυτή τη γιορτή, οι βουλευτές κκ Δημ. Σαμπαζιώ-της και Δημ. Κουσελάς (με μητέρα απ’ τα Περιβόλια), καθώς κι ο καθηγητής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου κ. Κων-σταντίνος Βουδούρης απ’ την Αυλώνα Τριφυλίας. Επιπρόσθετα αυτών και πολ-λοί Ολύμπιοι, π’ αποδεικνύεται, για μι’ ακόμα φορά, πως οι μακραίωνες σχέσεις των δυο περιοχών, παραμένουν θερμές, οικείες κι αλληλοφιλόξενες, παρά τη δική μας σταδιακή μεταστέγαση απ’ το 1952.

Η γιορτή, σ’ ολόκληρη τη διάρκειά της, έδειχνε και λαμπρότητα κι άρτια οργάνωση, όχι μονάχα απ’ τον πρόεδρο κ. Παναγιώτη Λούτο απ’ τον Ξηρόκα-μπο Κυπαρισσίας, τον αεικίνητο γενικό γραμματέα κ. Κων. Αδαμόπουλο απ’ την Αυλώνα και το Διοικητικό τους Συμβού-λιο ολόκληρο, αλλά κι απ’ όλους τους παρόντες. Η ζεστασιά, η επικοινωνία και οι ανεξαίρετοι πηγαίοι εναγκαλισμοί,

αναβίωναν ενθαρρυντικές αναμνήσεις συγκίνησης. Αλλά κι εκείνοι που μίλη-σαν- πρόεδρος- μέλη- βουλευτές-φίλοι- τήρησαν το επίπεδο στ’ αντάξιο ύψος του. Η θεματολογία με βαθιά κι ολοκλη-ρωμένη γνώση, η αυτοπεποίθηση ενι-σχυτής της αναγκαίας αισιοδοξίας και οι οραματισμοί τους στέρεη βάση της ποθούμενης προσδοκίας, για την επιτα-κτική ανάνηψη της περιοχής, μ’ έμφασή τους τα μικρά κι απομονωμένα χωριά.

Όμως, το δεύτερο μέρος, τ’ ανθρώ-πινο, το συναισθηματικό για όλους. Τ’ ανέμεναν μ’ έκδηλη χαρά και ικανοποίη-

ση συγχρόνως. Με τους δυο τιμώμενους, κκ Δημόπουλο και Παρασκευόπουλο, οι προσκεκλημένοι ήταν ήδη γνωστοί απ’ τα παλιότερά τους χρόνια, όταν κι εκείνοι βάδιζαν την πορεία της προσωπικής τους

ανέλιξης. Άλλος λίγο κι άλλος πολύ. Όλοι, απ’ ό,τι φαινόταν, είχαν εδραιώσει τα ση-μεία αναφοράς τους στα εδάφη τα πά-τρια, στις εκδηλώσεις τις παραδοσιακές, στα καλά και στ’ άσχημα των ίδιων των συμπατριωτών. Γι’ αυτό και οι ηθικές αξίες πάνω στη νοσταλγία, είχαν μετουσιωθεί στο πρόσωπο αυτών των δυο συμπατρι-ωτών κι όπως ήταν φυσικό, ο πρόεδρος κ. Λούτος, επέδωσε τη δάδα της εκκίνησης, στον κ. Βουδούρη, ο οποίος, με το κύρος, τις γνώσεις και τη συγκρότηση των νο-ημάτων του, επάξια της έδωσε το χώρο και τις διαστάσεις π’ ανταποκρινόταν για τον καθένα, με φόντο τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής των. Ξεδίπλωσε τα βήματα της ανέλιξής των, στον αυθεντι-κό χαρακτήρα, στις καίριες ιδέες, στις πολλές και καταλυτικές πρωτοβουλίες και προπαντός στο έργο που’χουν ήδη αφήσει, ως γνήσιοι καλλιτέχνες των Γραμ-μάτων και των Τεχνών. Τα δε, διαχυτικά του λόγια, καθόλου δεν άργησαν να με-ταφέρουν στην αίθουσα τη διαυγέστατη ατμόσφαιρα ενός επιθυμητού ονείρου,. Για τον κ. Δημόπουλο, ειδικότερα, με την παράλληλη πορεία τους, ενθουσίασε για τη διαδρομή του ως πανεπιστημιακός

δάσκαλος, πρύτανης, αλλά κι ως πρώτος πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου με τις αξι-οθαύμαστες αποδόσεις του. Επίσης, ο κ. Βουδούρης, αναφέρθηκε στα κύρια πρό-σωπα, καθώς και σε γεγονότα ακόμα κι απ’ τα γυμνασιακά του χρόνια στην όμορ-φη Κυπαρισσία, που δόμησαν την προ-σωπικότητα, τις αξίες, τα ιδανικά και τη δύναμη για εποικοδομητικές πρωτοβου-λίες στην αντάξιά του ανέλιξη. Κι όσο για τον κ. Παρασκευόπουλο, τον χαρακτήρι-σε δάσκαλο. Δάσκαλο ψυχών, ήθους και γνώσεων, αλλά κι ως σύγχρονο Παυσανία για τα οδοιπορικά του άρθρα και βιβλία, για όλα τα χωριά και τις κωμοπόλεις των δυο επαρχιών Τριφυλίας κι Ολυμπίας. Όμως, και οι τιμηθέντες, σκόρπισαν την προσδοκώμενη δικιά τους χαρά. Πρώτος ο κ. Δημόπουλος εξέπληξε με την ευθύτη-τα, την αμεσότητα, την ειλικρίνεια και την αυτοκριτική διάθεσή του. Οι σκέψεις και οι λέξεις του λόγου του έτειναν το χέρι στο ευρύ κοινό, το κοινό του. Δε μίλησε για τον εαυτόν του, αλλά μ’ αφορμή τον εαυτόν του, τίμησε όλους τους άλλους. Τους άλλους τους πολλούς, τους παρό-ντες και τους απόντες. Η γλώσσα και οι αναφορές του στη μνήμη και τ’ όνειρο της προσωπικής του διαδρομής και πορείας. Αυτά και τ’ αναλλοίωτα συστατικά του έργου. και εκείνου που έχει ήδη αφήσει πίσω του, αλλά και εκείνου που εξακολου-θεί να δημιουργεί απ’ τα νέα του τιμητικά καθήκοντα. Αλλά κι ο κ. Παρασκευόπου-λος, με τη σειρά του κατέληξε: «… Κύρι-οι της Ομοσπονδίας, σας ευχαριστώ για την τιμή που μου περιποιήσατε απόψε. Ευχαριστίες οφείλω και σ’ όλους εσάς, συμπατριώτισσες και συμπατριώτες, για-τί ήρθατε να μεγαλώσετε τη χαρά μου. Η βράβευσή μου είναι, για μένα, πρόσθετη ευθύνη που βαραίνει τους αδύναμους ώμους μου. Δίνω όμως, την υπόσχεση, πως όσο ο Θεός θα μου χαρίζει υγεία, θα εξακολουθήσω να προσφέρω με τις φτω-χές μου δυνάμεις στο κοινωνικό γίγνε-σθαι. Να υμνώ τον ευλογημένο τόπο μας και να πασχίζω για την πνευματική ανέλι-ξη των ανθρώπων του. Και ο τόπος και οι συμπατριώτες μας αξίζουν μια καλύτερη μοίρα. Εύχομαι σε όλους σας και στον καθένα χωριστά, υγεία, προσωπική και οι-κογενειακή ευτυχία και στην πατρίδα μας να ξεπεράσει την επαπειλούμενη κρίση, όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Τελειώνω με το κάλεσμα του Παλαμά.

«Ανάξιος/ όποιος ξάφνου αιώνες/ το προσκλητήρι των καιρών/να το φυσάη ή να το κρούη/ σάλπιγγα ή τύμπανο/το ακούει/ δεν λέει <παρών!>.

Καλή χρονιά και σας ευχαριστώ». Τα παρατεταμένα χειροκροτήματα και τα δακρυσμένα μάτια των συζύγων των, αξίωναν και την ανυπόκριτη καταξιωμέ-νη κι επαινετή αποδοχή τους.

** Μ’ αφυπνιζόμενο ενδιαφέρον και λό-

γους ανθρώπινους και οι δυο «ντόπιοι» εκπρόσωποι του ελληνικού κοινοβουλί-ου, κκ. Σαμπαζιώτης και Κουσελάς όταν παρέδιδαν τα εμβλήματα της Ομοσπον-δίας στους δυο τιμώμενους. Έτσι και οι αναχωρητές συμπατριώτες, μετέφεραν μαζί τους μνήμες, προσδοκία, αλλά και βαθύ εντυπωσιασμό απ’ το άδολο πατρι-ωτικό πνεύμα που επικράτησε σ’ όλη τη γιορτή της προβεβλημένης όντως Ομο-σπονδίας των Συλλόγων Τριφυλίας.

Συγχαρητήρια πηγαία σ’ όλους Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής

υποπτέραρχος εα- δ/ντής «Λ.Φ»

*Ευχαριστώ και το συμπατριώτη μας αντιστράτη-γο ΕΛ.ΑΣ (εα) και πρόεδρο των δικών μας αποδήμων κ. Αντώνιο Άγγ. Αγγελόπουλο, που διαμένουν στην Καλαμάτα μεγάλα διαστήματα, για τις επιπρόσθετες κι απαραίτητες πληροφορίες μου.

3 670 αρ. φύλλου 57 Λυνιστιάνικη Φωνή

Λυνιστιάνοι στο τιμόνι του Δημοτ. Συμβουλίου Δήμου Ανδρίτσαινας

Όπως είναι γνωστό, μετά τον πρό-σφατο αναπροσδιορισμό στη

σύνθεση του Δημοτικ. Συμβουλίου του Δήμου μας, δυο εξαίρετοι συγχω-ριανοί μας κατέλαβαν διοικητικές θέ-σεις σε αυτό. Συγκεκριμένα ο Δημο-τικός Σύμβουλος της πλειοψηφίας κ. Πέτρος Γ. Γιαννόπουλος, κατέλαβε τη θέση προέδρου του Συμβουλίου και ο Θανάσης Στ. Σκουμπούρης της μει-οψηφίας ως αντιπρόεδρος αυτού. Εί-ναι άξιο επισημάνσεως, ότι και οι δυο τους έτυχαν της καθολικής αποδοχής του συνόλου των δημοτικών συμβού-λων, κατά τη σχετική ψηφοφορία, γε-γονός το οποίο σημαίνει ότι χαίρουν της ιδιαίτερης αγάπης απ’ όλους τους συμπατριώτες μας. Ο κ. Σκουμπούρης, κατά το παρελθόν, ως συμπολίτευση, έχει χρηματίσει κι εκείνος αρκετό δι-άστημα ως πρόεδρος του ιδίου συμ-βουλίου, με σημαντική επιτυχία και σ’ αυτά τα καθήκοντα.

Ο Σύλλογος και η εφημερίδα μας συγχαίρουν θερμά και τους δυο συγ-χωριανούς μας, γι’ αυτή τους την κα-ταξίωση, τους ΕυΧΟΝΤΑι καλή επιτυ-χία στα καθήκοντά τους και αρμονική μεταξύ τους συνεργασία, για το καλό και του Δήμου και του χωριού μας. Κι όσο για εμάς όλους, ντόπιους, από-δημους, εσωτερικό και εξωτερικό θα βρισκόμαστε σύσσωμα δίπλα τους. Καλή τους επιτυχία και πάντα ευχές.

Γιαννόπουλος Πέτρ, Σκουμπούρης Αθαν.

Ο κ. Σαμπατζιώτης επιδίδει την πλακέτα στον κ. Δημόπουλο

Οι κκ Κουσελάς, Χακής, Παρασκευόπουλος, μετά την επίδοση της πλακέτας.

Ο κ. Βουδούρης παρουσιάζει τους δυο τιμωμένους. Δίπλα του οι κκ. Λούτος και Αδαμόπουλος

Αγαπητοί συμπατριώτες της όμορφης Λυνίσται-νας. Πέρσι πέρασα απ’

το χωριό σας και διαπίστωσα πόσο όμορφο είναι. Κά-θισα εκεί στην ξεχωρι-στή πλατεία σας, κάτω απ’ τα πανύψηλα πλα-τάνια, ήπια νερό απ’ το δεξί σωλινάρι και θαύμα-σα και τα έργα σας, όπως μου είπαν οι ευγενικοί κάτοικοι, αλλά και τη μαγευτική θέα στις απέναντι βουνοπλαγιές, στην κορυφή των οποίων βρίσκεται και η δική μας Πελοποννησιακή Ακρόπολη, ο Επικούριος Απόλ-λωνας. Μετά απ’ αυτό, αγαπητέ Σωκράτη, πρώτα απ’ όλα θέλω να ευχαριστήσω για την τιμή που μου έκανες να με εγγρά-ψεις συνδρομητή και της το-

πικής εφημερίδας του χωριού σας, τη «ΛυΝιΣιΑΝιΚΗ ΦωΝΗ». Μια εφημερίδα που μου προ-ξένησε μεγάλο θαυμασμό, όχι

μονάχα για τα προσεγ-μένα άρθρα της, αλλά και γιατί βγαίνει από ένα τόσο μικρό χω-ριό, που σημαίνει πως έχετε θέληση, πως εν-διαφέρεστε για την

ιστορία και τις παραδόσεις σας και προπαντός έχετε κοντά σας όλους τους ντόπιους και τους απόδημους συμπατριώτες. Γι’ αυτό επαινώ τη σπουδαία και αξιόλογη προσπάθεια όλων των παραγόντων, που με κόπο και επιμονή συγκεντρώνουν και επιμελούνται τα θέματα της κάθε έκδοσής της. Ανάμεσα σ’ αυτά είδα και προσεγμένα άρ-

θρα πολλών φίλων τους, που όλα μαζί ενισχύουν την αγάπη μου και για το χωριό και για την εφημερίδα σας. Ακόμη αι-σθάνομαι την υποχρέωση να εξάρω τις ακούραστες προ-σπάθειες σας για τη διοργάνω-ση διαφόρων εκδηλώσεων, οι οποίες ξαναζωντανεύουν και κρατούν άσβεστα τα ήθη και τα έθιμα της παλαιότερης επο-χής και συγχρόνως συντελούν στη σύσφιξη των δεσμών, όχι μόνο μεταξύ των μόνιμων κα-τοίκων του χωριού, αλλά και με όλους τους «απανταχού Λυνι-στιάνους»

Τέλος, θέλω να κάνω κάποιο καλοπροαίρετο σχόλιο, αναφο-ρικά με το υπέροχο χρονογρά-φημα της κυρίας Φωτεινής Σμυρνή φιλολόγου, το οποίο

αναφέρεται στις δυσκολίες του γάμου, καθώς και στα ήθη-έθιμα της παλαιότερη εποχής. Τις πολλαπλές δυσκολίες ο θυ-μόσοφος λαός μας, τις συμπε-ριέλαβε με πολλή ευστοχία στη ρήση: «Όλα του γάμου δύσκο-λα, και η νύφη γκα-νη». Μία, λοιπόν, επί πλέον δυσκολία , που η κυρία Σμυρνή το έδειξε με τα «αποσιωπητικά» της κι εγώ με την «παύλα» μου!, πι-στεύοντας και οι δυο πως ίσως θα σοκάριζε κάποιους.

Κι όμως, σαν γενικότερη αρχή, δε θα έπρεπε γιατί τα αποφθέγματα, με πρώτες τις παροιμίες του απλού λαού μας, είναι η βάση της ζωής μας. βάση βέβαια αλλοιωμένη σή-

μερα, γιατί οι νέες γενιές μας σαν βιαστικές και με δυσκολί-ες σ’ όλα τους, τις παλιότερες εκτροπές τις έχουν κάνει κανό-να τους πλέον, όπως, άλλωστε, το έλεγε κι ο γνωστός Κικέρων: « O TEMPORA! O MORES!» (Ώ καιροί!, ώ ήθη!).

Με αυτό το σκεπτικό συμ-φωνώ μαζί με την κυρία Φω-τεινή και θα παρακαλούσα κι εκείνη να γράφει αυτά τα άρι-στα χρονογραφήματα για να μην χαθούν, αλλά και εσείς να τις διαβιβάσετε τα συγχαρητή-ριά μου.

Με αγάπη κι εκτίμησηΦώτης Αντωνόπουλος

Οικονομολόγος

Λυνιστιάνικη Φωνή 4 671αρ. φύλλου 57

Μια ιστορία από τα μαθητικά μου χρόνια(του Κων. Δ. Σκουμπούρη συντ/χος κοινοτικός υπάλληλος)

Θα αναφέρω την ιστο-ρία αυτή για να φανεί η σχέση της μαθητι-

κής ιστορίας με το σήμερα. Ήταν 1η Μάη της σχολικής περιόδου 1947-48. Απόφαση του συλλόγου των καθηγη-τών του Γυμν. Ανδρίτσαινας για ημερήσια εκδρομή στα Ρόβια. Στη θέση «Σγούρνα», που έχει μια πηγή νερού από μέσα τα βράχια.

Τώρα έχει μπει στα κανάλια. Είναι φυλακισμένο. Δεν τρέχει όπως τότε από παντού. Το πρωί της 1ης Μάη όλα τα παιδιά στο προαύλιο του σχολείου, γύρω στους 500 μαθητές, αγόρια και κορίτσια. Ο γυμνασιάρχης μας ανακοίνωσε το δρομολόγιο και τις λοιπές κινήσεις μας, πως για φαγη-τό το μεσημέρι θα καθόμαστε κάτω από τα μεγάλα πλατάνια και μας τόνισε ότι δε θά-πρεπε να πάρουμε μαζί μας ποτά, κρα-σιά κλπ. Και εδώ έγινε το τέχνασμα. Οι μαθητές της Ζ΄(Εβδόμης) και της Η΄(Ογδόης) τάξης, μέσα κι εγώ, αποφασίσαμε να πάρουμε γερό φαγοπότι. Βάλαμε 5 δρχ το κάθε παιδί και πήραμε ένα αρνί. Το δώσαμε στο φούρνο να μας το ψήσει να το πάρου-με κοντά. Τώρα πώς θα τα κα-ταφέρναμε ήταν λίγο δύσκολο. Κάποια παιδιά έκαναν μια πρό-ταση. Να βρούμε ένα γαϊδούρι να τα βάλουμε απάνω και να τα μεταφέρουμε στο σημείο που θα κάθονταν και οι καθη-γητές. Όλα αυτά τα τεχνάσματα τ’ ανάλαβαν δυο συμμαθητές μας. Ο Γιώργης ο Γούναρης κι ο Τάκης ο Αδαμόπουλος ένα καλό παιδί αξιωματικός της πολεμι-κής αεροπορίας, που δυστυ-

χώς, ο Τάκης, δεν ζει από πολλά χρόνια. Αφού ετοιμάστηκαν όλα, τα φόρτωσαν επάνω στο γάϊδαρο και κατευθείαν πρωί-πρωί, για τα ρόβια να πιάσουν κατάλληλη θέση. Μαζεύτηκαν τα παιδιά με το σύλλογο καθη-γητών κι άρχισαν τα τραγούδια και οι χοροί. Τα παιδιά χόρευαν και τραγουδούσαν σε ομάδες, όπως συνήθως γίνεται στις εκ-δρομές. Χόρεψαν και οι καθη-γητές. Μόνο δεν μπορέσαμε να βάλουμε στο χορό το Χαρίλαο τον Κουτσανδρέα. Τον στριμώ-ξαμε μια φορά και μπήκε μπρο-στά. Κοιτούσε το μαντήλι μέχρι να ειπούμε το τραγούδι και τότε πήδηξε έξω από το χορό και έφυγε. Τα παιδιά έτρεξαν τον έπιασαν στα χωράφια και

τον έφεραν στα χέρια, αλλά και πάλι απόδρασε. Αντιθέτως όλοι οι άλλοι καθη-γητές χόρεψαν, τραγούδησαν και μάλιστα ο κα-θηγητής Γιάννης Αγγελόπουλος μας έβαλε στο χορό και χορέψα-με το τραγούδι

«πώς το τρίβουν το πιπέρι του διαβόλου οι καλογέροι..», όπου έγινε και πολύς φραμπαλάς με αυτό. Καθίσαμε το μεσημέρι κάτω από τα πλατάνια για φα-γητό. Στους καθηγητές έφεραν από τα ρόβια, δυο μεγάλοι άν-θρωποι, γαλόπιτες, τυρόπιτες, κρασί αυγά, ψωμί ζυμωτό κλπ. Ο ένας ροβαίος ήταν ο πατέρας του Αντώνη Γιαννόπουλου που έχει το σούπερ μάρκετ (super market) στην Ανδρίτσαινα κι ο άλλος κάποιος Παπανδρέου. Ο σύλλογος των καθηγητών είχε φαγητά, αλλά ξέμεινε από κρασί. Κι εδώ έγινε το πραξικό-πημα!. Από τις δυο τραμουτζά-νες που είχαμε με καλό κρασί,

τους σερβίραμε αρκετό κι έτσι ήλθαμε σε κέφι. Καθηγητές και μαθητές. Ώρες όμορφες και αξέχαστες, μέχρι που σφύριξε για την αναχώρησή μας ο γυ-μναστής Διον. Τσάμπρας υπεύ-θυνος και για το πρόγραμμα της εκδρομής. Συγκεντρωθή-καμε στο δρόμο και μετά την καταμέτρηση ξεκινήσαμε για την Ανδρίτσαινα. Το γάϊδαρο με τον οποίο είχαν μεταφέρει τα πράγματα πρωί-πρωί , τον πήραν τραβώντας από το καπί-στρι και καβάλα ήταν ο συμμα-θητής μας ο Θανάσης Κωτέλλος από του Ζάχα. Φτάνοντας στα «Κανελλαίικα αλώνια» στον κε-ντρικό αμαξιτό δρόμο, φωνά-ζει ο γυμνασιάρχης Γεώργιος Δούκας από τη Ζαχάρω, εξαι-ρετικός άνθρωπος και δάσκα-λος ξεχωριστός: «ρε, παιδιά» κι ονομαστικά τον Κωτέλλο, «ρε, Θανάση, δεν είναι ντροπή να πηγαίνεις καβάλα στο γαϊδούρι και ο γυμνασιάρχης σου να πη-γαίνει με τα πόδια;» κι αμέσως ο Θανάσης κατέβηκε από το γαϊ-δούρι και με ωραίο τρόπο, του απάντησε. «Μάλιστα κ. γυμνα-σιάρχα με την εξής όμως συμ-φωνία: Θα καβαλήσεις επάνω στο γάϊδαρο, εγώ θα τον τρα-βάω, αλλά θα κοιτάζεις εμάς!», δηλαδή ανάποδα. Αμέσως ο καλός γυμνασιάρχης καβάλησε ανάποδα στο γάϊδαρο και οι μαθητές, αγόρια και κορίτσια, τραγουδώντας φτάσαμε στην πλατεία της Ανδρίτσαινας όλοι μαζί, όμως κι ο γυμνασιάρ-χης που το διασκέδαζε σ’ όλη τη διαδρομή, ξεκαβάληκε κι εκείνος στην πλατεία, με την ίδια διάθεση, αλλά συγχρόνως η απλότητα, η καλοσύνη και η επικοινωνία του μ’ όλους ήταν κι ένα καλό δίδαγμα Αυτό έμει-νε και στην ιστορία, αλλά και στη μνήμη όλων των παιδιών του γυμνασίου Ανδρίτσαινας.

Κων. Δ. Σκουμπούρης

Οι Η΄τες συμμαθητές Σκουμπουρ. Κ- Σταθόπουλος Χρ. Δραγώγι

Προς την εφημερίδα ΛυΝιΣΤιΑΝιΚΗ ΦωΝΗ(του φίλου Πολυχρόνη ι. Μουρλά)Αγαπητοί μου φίλοι

Με μεγάλη χαρά λαμβάνω την εφημερίδα σας και σας ευχαρι-στώ θερμά που με εγγράψατε συνδρομητή της. Διαβάζω τα

κοινωνικά σας και ας μη σας γνωρίζω προ-σωπικά, αλλά και τις προόδους των παιδιών των απανταχού κατοίκων της Λυνίσταινας. Θαυμάζω τους σπουδαίους ανθρώπους που εξέθρεψε το χωριό σας, είτε γεννήθηκαν εκεί, είτε κα-τάγονται από εκεί. Ανώτατοι δικαστικοί, δικηγόροι, γιατροί, αξιωματικοί, τεχνικοί επιστήμονες, αλλά προπαντός πολλοί εκπαιδευτικοί και άλλοι πολλοί με διάφορα αποδοτικά και τί-μια επαγγέλματα. Θυμάμαι όταν το καλοκαίρι του 2006 μου έδωσε το 46ο φύλλο της ΛυΝιΣΤιΑΝιΚΗΣ ΦωΝΗΣ ο αγαπη-τός μου Σωκράτης και κοντινός μου συγγενής από την γυ-ναίκα του Ευδοκία, με πόσο ενδιαφέρον το διάβασα και είδα πολλά στοιχεία και συνήθειες από το δικό μου νησί την Πάρο, όπου έζησα τα μικρά μου χρόνια, τα οποία νοσταλγώ και εί-μαι κι εγώ γνώστης από τη ζωή της μικρής κοινωνίας. Σήμε-ρα θέλω να εκφράσω το θαυμασμό και την αγάπη για όλους εκείνους τους συμπατριώτες σας, τους οποίους έχω γνωρίσει σ’ αυτά τα φύλλα της «Λ.Φ» και δεν είναι λίγοι. Όλοι τους αξι-όλογοι. Έτσι, στο πρόσωπο όλων αυτών θ’ αναφερθώ μονάχα, λόγω χώρου, σε λίγους. Στο φίλο, συμπατριώτη και συγγενής σας Σωκράτη, για τον τρόπο που σκέπτεται και την προσοχή με την οποία εκφράζεται. Για το ήθος του, το χαρακτήρα του και για όλα τα άλλα που εσείς μπορείτε να προσθέσετε, με το νου, τη σκέψη και την αγάπη σας, για ό,τι είναι, γι’ αυτά που κάνει και όπως τα κάνει για το χωριό και για όλους τους συμπατριώτες σας. Επίσης, θέλω να εκφράσω τα θερμά μου συγχαρητήρια στην φιλόλογον κα Φωτεινή Σμυρνή, για τα κοινωνιολογικά και λαογραφικά της άρθρα, που συγκινούν κι εμάς τους άλλους, όπως το «ΚΑΛωΣ ΤΟ» (φ 53ο), «ΟΛΑ ΤΟυ ΓΑΜΟυ ΔυΣΚΟΛΑ» (φ. 56ο). Η αναφορά της σε εποχές παλιές και υστερημένες, αλλά που όμως άφησαν μεγάλες νοσταλγι-κές αναμνήσεις. Τις θεωρώ απαραίτητες και σημαντικές, για να μαθαίνουν οι νέοι μας απόγονοι και να μην ξεχνούν πώς βίωναν οι προγονοί μας, όπως τόσο εύστοχα τα λέγει στο γράμμα της κι αυτή η χαριτωμένη νέα κοπέλα Έρη της Βασι-λικής Π. Γιαννοπούλου-Τσακάλη. Συγχαρητήρια στον εκπαι-δευτικό κ. Νίκο Γ. Σμυρνή για τα λαογραφικά του άρθρα και σ’ όλους τους άλλους, που δεν μπορώ να αναφέρω εξ αιτίας του χώρου, όπως ανέφερα και πιο πάνω. Όμως, άφησα για τελευ-ταίο, τον πρόεδρό σας τον κ. Αγγελόπουλο και το Διοικητικό Συμβούλιο των αποδήμων σας. Τα συγχαρητήριά μου προς όλους πολλά. Φαντάζομαι πως όλοι τους προσφέρουν τον εαυτόν τους για το χωριό και τους συμπατριώτες σας.

Ακόμα, διαβάζω στα φύλλα που λαμβάνω τακτικά και κρατώ στην βιβλιοθήκη μου. Για τις ωραίες και πολλές εκ-δηλώσεις που τελούνται στη Λυνίσταινα, όπως την εξαίρετη γιορτή της ΑΓρΟΤιΣΣΑΣ ΜΑΝΑΣ και το παραδοσιακό αλώνι-σμα, που είναι άγνωστο στους νέους και τις νέες μας. Όντως αξίζουν τα συγχαρητήρια σ’ εκείνους που συνέβαλαν στην επιτυχία αυτών των εκδηλώσεων. Αυτές οι προσπάθειες και οι προσφορές σας, εύχομαι να συνεχισθούν και στο απώτερο μέλλον.

Με μεγάλη εκτίμηση και φιλίαΠολυχρόνης Ιωάν. Μουρλάς

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΠΟΥ ΛΑΒΑΜΕ

Ένα γράμμα του συμπατριώτη οικονομολόγου κ. Φώτη Αντωνόπουλου απ’ τα Δουναίικα Ηλείας

Αντωνόπουλος Φώτης,

Μουρλάς Πολ.

5 672Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 57

Όπως είδαμε στο προηγούμενο φύλλο της ΛΦ, ο εγγονός του Δημήτρη Γ. Γκουγκούση, επίσης

Δημήτριος του Γεωργίου, επισκέφθηκε τη Λυνίσταινα, μαζί με τη σύζυγό του, σε μια ξεχωριστή ημέρα. Την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου, που συνέπεσε να υπάρχουν πολλοί συμπατριώτες με τη γιορτή της «Μάνας». Βέβαια, εκείνος την επισκέφθηκε οργανωμένα. Είχε νοικιάσει αυτοκίνητο, αλλά και είχε πάρει μαζί του διερμηνέα, σ’ αντίθεση με τον πατέρα του, που δεν μπόρεσε να τους συναντή-σει το 1982, αν κι έφθασε στη Λυνίσταινα. «Το πάθημα είχε γίνει μάθημα». Μετά απ’ όλα αυτά τους συναντήσαμε στην Αθή-να, γνωρίστηκαν με τους εδώ συγγενείς

τους και υποσχέθηκαν να’χουν σχέσεις, όπως το έχουν αποδείξει έως τώρα. Κι ο εγγονός Δημήτρης, που μόλις συνταξιο-δοτήθηκε από πανεπιστημιακός δάσκα-λος, μας έστειλε το πιο κάτω γράμμα, μ’ αρκετές φωτογραφίες, απ’ τις οποίες και στην παρούσα «Λ.Φ» (Τα υπόλοιπα στο επόμενο).

«…Είμαστε πολύ ευτυχείς και χαρού-μενοι που λάβαμε το τελευταίο φύλλο της Λυνιστιάνικης Φωνής. Επίσης, ευχαρι-στούμε τόσο για το άρθρο στα ελληνικά για εμάς, το οποίο και μεταφράσαμε, όσο και για όσα γράψατε στο αγγλικό κείμενο. Τα διαβίβασα αυτά και στους υπόλοιπους συγγενείς Γκουγκουσαίους (Πάππας) που βρίσκονται εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες

της Αμερικής. Όλοι τους είναι ανυπόμονοι να μάθουν πε-ρισσότερα για τους συγγενείς μας Γκουγκουσαίους στην Ελλάδα. Παράλληλα δε, σας στέλνω και το οικογενειακό μας δέντρο, εδώ στις ΗΠΑ, μ’ επικεφαλής τον παππού το Δημήτρη Γ. Γκουγκούση (που λεγόταν και Πάππας), μ’ όλες τις πληροφορίες που κατόρ-θωσα να συλλέξω. Αυτό το δέντρο είναι ολοκληρωμένο και ελεγμένο, για τις οικογένειες των δυο μεγαλύτερων παιδιών του συνονόματου παππού μου Δημητρίου. Του Γεωργίου και ιωσήφ, του μοναδικού επιζώντος θείου μου, αλλά όχι και για τις οικογέ-νειες των υπόλοιπων δυο παιδιών του. Της θείας μου Κατερίνας και του θείου μου Παύλου. Όσο, όμως για τον αδελ-φό του παππούλη μου, τον Παναγιώτη, οι πληροφορίες είναι περιορισμένες κι ελάχιστες. Παντρεύτηκε κι απόχτησε ένα αγόρι, τον Μιχάλη, που πέθανε εδώ και κάποια χρόνια. Έχω μονάχα μια φωτο-γραφία τους, βγαλμένη στις αρχές του 1940. Μαζί μ’ αυτήν θα στείλω κι όλες τις υπόλοιπες. Εάν θα υπάρξουν ερωτήσεις ή οποιεσδήποτε άλλες πληροφορίες, με

χαρά θα στείλω τις απαντήσεις».Με τις καλύτερες ευχές

Δημήτριος Γκουγκούσης- Πάπας

Γράμμα απ’ το Δημήτρη Γκουγκούση (Πάππας)

Τα τρία αγόρια του μετανάστη Δημήτρη: Ιωσήφ-Γιώργος-Παύλος

Ο Ιωσήφ με τη σύζυγό του

Ο Δημ. Γκουγκούσης, με τη συζυγό του Μπάνη και τις δυο κόρες τους (παλιότερα)

Ο Λαογράφος Δημήτρης Καραγιάννης{Γράφει και σχολιάζει}

«Για να ανταποκριθεί στο ύψιστο καθήκον ο πολίτης την ώρα της κάλπης πρέπει να γνωρίζει ποιος είναι αυτός που αποζητά την ψήφο σου»

Αριστοτέλης

ΣΤΟΧΑΣΜΟΙΟ πολιτικός λόγος τους τελευταίους μήνες

έχει πολύ ανέβει. (Θέμα Βατοπέδιο, Μοναστη-ριακές περιουσίες) και μίζες κομμάτων από πο-λυεθνικές εταιρείες. Έκανα σκέψη ότι ο πολίτης αυτής της χώρας δεν είναι ανεύθυνος. Αυτός εξέλεξε τους άρχοντές του για να τον κυβερνή-σουν. Η διαπαιδαγώγηση του ήθους των αρχο-μένων εξαρτάται από το ήθος των αρχόντων. «Γιγνώσκων, ότι το της πόλεως όλης ήθος ομοιούται τοις άρχουσιν» (ισοκράτης προς Νικοκλέα).

Ελέχθη υπό του Μπέρναρ Σω, ότι τα πλήθη αποδέχονται μόνον την μετριότητα, διότι ημπορούν να την καταλάβουν και να την προσεγγίσουν, ενώ ό,τι ξεπερνά την προσιτή στάθμη της το πολεμούν και τελικά το συντρίβουν. «υπάρχουν τρία είδη φιλίας: (α) Η φιλία με σκοπόν την απόλαυση, (β)την απο-βλέπουσαν εις το συμφέρον και (γ) την έχουσαν ως σκοπόν το ηθικόν καλόν. Μόνο η τρίτη είναι το τέλειον» (Αριστοτέλης, Ηθικά Νικομάχεια). Ο Σπύρος Μαρκεζίνης έλεγε ότι η ταυτό-τητα του κάθε ανθρώπου είναι η συνισταμένη της ατομικής του δράσεως εις το παρελθόν και μένει ανεξίτηλος. Και συνε-χίζοντας ο Σπύρος Μαρκεζίνης έλεγε: ο άρχων πρέπει να είναι μία αξία και όχι επίπλαστος, αλλά πρέπει από την φύση του γεννημένος με προσόντα. Ελέχθη από το ρακίνα ότι πολλές φο-ρές «σε αγκαλιάζουν δια να σε πνίξουν καλύτερα». «Εκ του γάρ του τελευταίου εκβάντος εκάστου των υπαρξάντων κρίνεται» (ρήσις του Δημοσθένη). «Είναι δυνατόν να υφίσταται μία αξία αλλά εάν παρουσιαστεί μπροστά στο πλήθος δεν αξιοποιείται». «Ο ταπεινός είναι ισχυρότερος του ισχυρού», «Ο πράος είναι σοφότερος του σοφού». «Ούτω ο ιησούς Χριστός προέβαλε δια να πείσει: Μάθε απ’ εμού ότι πράος Ειμί». Όμως, ως επωδός των ακουσμάτων τονίζεται το υπό του Β. Ουγκώ λεχθέν: Πολλά μεν τα λαλούντα χείλη, ολίγαι δε αι σκεπτόμεναι κεφαλαί»

Αλήθεια στους παραπάνω στοχασμούς αρχόντων και αρ-χομένων ΠΟιΑ!! ΕΚΚωΦΑΝΤιΚΗ!! ΣιωΠΗ!! ΑΠΑΝΤΑ!!

Το παρελθόν πρέπει να ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία και πίστη για το τέλειον, την μαχόμενη και μη ναρκωμένη και ανερχόμενη Δημοκρατία, εις την οποίαν ατέγκτως να εφαρμό-ζονται οι νόμοι και οι παραβάτες να τιμωρούνται παραδειγμα-τικώς, τηρουμένης ίσης απόστασης από όλους τους πολίτες. Καιρός είναι, ό,που επιβάλλεται, οι άρχοντες να μεριμνούν δια την κοινωνική, οικονομική και ηθική εξύψωση των πολιτών. Συ-νάμα οφείλουν να οδηγούν τη Δημοκρατία από το κοινωνικό ημίφως, εις το επιθυμητό και αναμενόμενο από δεκαετίες φως της προόδου και του πολιτισμού

Με τιμή Δημήτρης Καραγιάννης

Λαογράφος

Χωρίς αντίκρισμα(ποιήματα απ’ το Θανάση Ρέππα)

Και η πρόσφατη ποιητική συλλογή «Χωρίς αντίκρισμα», του φίλου Θανάση Ρέππα απ’ το Φανάρι, μας ξύπνησε συναισθήματα μνήμης και νοσταλγίας. Μας οδήγησε, επίσης και στα γνωστά μας ρεύματα, που

κάθε φορά καθόριζαν και τη ζωή και τους τρόπους σκέψης μας, ώσπου ν’ ακολουθήσει ο καθένας το δρόμο της τελικής του πρωτοπορίας. Όλα τους μια ζωντανή ανάμνηση, π’ άθροιζαν τα πολλά μας όνειρα., εκείνα που βλέπαμε με το μεγαλείο της σιωπής, όταν αποχωρούσαμε από εκείνα τα χώ-ματα που θα’μεναν, από τότε, χωρίς τα δικά μας οικογενειακά δέντρα, χωρίς τη δική μας δύναμη, χωρίς τη δική μας προσφορά. Αυτό τ’ αποκα-λούμενο, από γενιά σε γενιά. Απλά συνεχίζουμε να λέμε «τα χωριά μας άδειασαν». Έτσι, τώρα βιώνουμε με την έλλειψη, μεγαλώνουμε με τη νο-σταλγία, κουβεντιάζουμε με τις αναμνήσεις. Εκείνες κι εμείς. Δυο κόσμοι, που κοιταζόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο, που μονάχα ακούμε τον απόηχο της ζωής και της δόξας, πως είναι όλα τους ολοζώντανα. Αυτό κάνει κι ο Θανάση Ρέππας. Αυτή τη ζωή κι αυτές τις δόξες ακούει, αλλ’ αυτές αποτυπώνει και με την τελευταία του ποιητική συλλογή, χωρίς ν’ απομακρύνεται απ’ την περιοχή μας. Μι’ ανεβαίνει στο Κάστρο μας, στη Ζακούκα και στην Ιτιά και μια πεζοπορεί και κουβεντιάζει στο Φανάρι και στον κάμπο του. Προσεγγίζει μ’ ευαισθησία τις ρίζες μας, που δρουν πάντα ως παρακαταθήκη, αλλά κι ως παλλόμενες συνειδήσεις. Κι όλα τα λέγει με το ποίημα «Νοσταλγία», απ’ το οποίο και οι λίγοι στίχοι: «Τότε που είμαστε παιδιά και παίζαμε στη γειτονιά, ονειρευόμαστε, πώς θα’μαστε μεγάλοι….

**…Αχ! Και να γύριζαν ξανάΤα χρόνια μας τα πρωτινά, να γίνει ψεύτικη η ασπράδα στο κεφάλι.Να ξαναγίνουμε παιδιά, στην πρώτη μας τη γειτονιά, να δείχνουμε, αλλά να μην είμαστε μεγάλοι»

**Ο Θανάσης, βαθυστόχαστος, όπως και στα 17 προηγούμενα βιβλία του. ποιήματα, διηγήματα, θεατρικά και μυθιστορήματα, πολλά μεταφρασμέ-να και σ’ άλλες γλώσσες, Αγγλικά, Γερμανικά, Πο-λωνικά, αλλά και πολλά βραβευμένα. Έτσι, με την οξυμένη διαίσθηση και την 50χρονη, τουλάχιστον, πνευματική πείρα του, για μια φορά ακόμα μ’ αυτά τα 66 ποιήματα στο «Χωρίς Αντίκρισμα», εξαγνίζει-τ’ αφημένα εκεί - υψηλά ιδανικά, τις αμετάβλητες αξίες και τις αναλλοίωτες αρχές, που

ημέρωναν τα συναισθήματα κι εξανθρώπιζαν τις ψυχές, όπως και στο ποίημα

«Τα σκοινιά της εφηβείας: Όταν κόψαμε τα σκοινιά της εφηβείας, χαρήκαμε πολύ για την πρώτη μας νίκη.Γιορτάσαμε και πανηγυρίσαμε για `κείνη την αποδέσμευσή μας, που την είπαμε ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση.Τώρα, γερμένοι στο κατώφλι των γηρατειών, αδύναμοι και καραβοτσακισμένοι, μπροστά στις φουρτούνες και στις θύελλες, ζητάμε εκείνα τα σκοινιά, για να δεθούμε στη ζωή.Τα ψάχνουμε αλλά δεν τα βρίσκουμε.Έλειωσαν και αφανίστηκαν κάτω από τα άτσαλα πατήματα της νιότης μας»

Το Θανάση Ρέππα, παρά τ’ ό,τι από τα νεανικά του χρόνια ήταν σ’ όλα του άριστος, δεν τον βλέπουμε ούτε ως ποιητή, ούτε ως συγγραφέα, ούτε… ούτε. Τον βλέπουμε θερμά, ζεστά και τον χαιρόμαστε πάνω απ’ όλα, γιατί τον ζήσαμε στα Φαναρίτικα, τον θυμόμαστε στην Ανδρίτσαινα, νιώσαμε την καταξίωσή του ώσπου κατόρθωσε,

με τις πιο τίμιες και τις πιο άξιες «δου-λειές του ποδαριού», για το ξεκίνημα της μοναχικής του επιβίωσης. να γίνει ένας πετυχημένος νομικός και δικηγόρος, ένας πονετικός συμπατριώτης κι ένας καταξιω-μένος οικογενειάρχης. Τώρα όλα αυτά του νου και της καρδιάς του, αποτυπωμένα στα 18 μέχρι τώρα βιβλία του, μας συ-

γκινούν, μας γοητεύουν και μας γεμίζουν υπερη-φάνεια. Και θεωρώ τυχερούς όσους τα έχουν όλα, όπως κι εγώ. Είν’ εμπλουτισμένα μ’ οξύνοια, αγά-πη, σεβασμό, νοσταλγία, αλλά και με νοηματική αισιοδοξία. Φωτίζουν το νου, στηρίζουν την ψυχή, αλλά και γίνονται υπόδειγμα αρετών. Η ποιητική του γλώσσα, με πέννα που δείχνει τον εαυτόν του, ευλύγιστη και καθαρμένη, εκπέμπει φλόγα συναισθημάτων και κατακλυσμιαίο ενθουσιασμό. Προσωπικά πιστεύω πως είν’ έργο μεγάλης φιλο-σοφικής πνοής και ικανής ιδεολογικής αξίας. Κι ως επίλογο, το ποίημα:

«Στο Ράφι:Έμεινε η ποίησή του στο ράφι.Έχει τύψεις πως δεν τη φρόντισε σωστά.Δεν τη στόλισε, ούτε την έβγαλε έξω στα νυφοπάζαρα της κριτικής και του τύπου.Την κρατούσε κοντά του και τη χαιρόταν μόνος. Ελπίζει να βρεθεί γαμπρός μετά το θάνατό του.Σκέφτεται πως ίσως είναι καλύτερα έτσι.Όσο ζει να την έχει κοντά του, να το γεροκομήσει.Και είναι η Ποίηση καλή νταντά και νοσοκόμα».

Σωκράτης Τζαν. ΣμυρνήςΔντής «Λ.Φ»

συνέχεια 2η

Οι οικισμοί, στην περιοχή, διαφαίνεται, πως συνεχώς αυξάνονταν. Η βαθμιαία

μετατροπή της και σε γεωργία, από τη μια ελάττωνε το χώρο της κτηνο-τροφίας κι απ’ την άλλη, άλλαζε κι ο τρόπος της ζωής τους. Τα γρέκια δυνάμωναν, αποκτούσαν συνύπαρ-ξη με τα γειτονικά τους, αλλά και κατέληγαν σε κληρονομική δικαιο-δοσία τους. Είχαν πλέον και περιου-σία. Οικισμοί υπήρχαν και στις δυο πλευρές σε σχέση με το κεντρικό ποτάμι, όπως η αρχαία Δολιανού ΒΔ της Λυνίσταινας, οι Φούρνοι στις Στρόκλες, του Γούναρη δυτικά της πηγής Μαυροπήγαδο, η Πέτρα στη Μούσγα πιο πάνω απ’ την πηγή Γαρδικάκι, η Ζακούκα κάτω απ’ το μεγάλο βράχο του κάστρου, ο οικι-σμός εντός των τειχών και τα Σκίδια ανατολικά του. Το ίδιο κι απέναντι απ’ το ποτάμι: ράφτη τα Καλύβια, Κοτσιλώνι, Φονιάς και Μπανίτσα, όλα στον κεντρικό κορμό της ρα-καλίνας. Όμως, οι οικισμοί συνεχί-ζονται και μετά απ’ αυτή, στην ίδια βουνοπλαγιά. Το Βουτί στα δυπό-ταμα, ο Αγιώργης και τα Σπίτια στη νότια πλευρά του άϊ-Λια, ο Σκιαδάς δίπλα απ’ το κεντρικό ποτάμι, η Λυ-σέραινα κάτω απ’ τον ορεινό όγκο της Βίγλας, κι αυτή, στο δεντροσκέ-παστο ποτάμι (χώρος παραθεριστι-κός) και η Καλαμιώνα με τον αρχαίο της κόσμο που διεσώθη ως Ελληνι-κό κι αντίποδας του Λενικού.

Η γεωγραφική θέση της Λυνίσται-νας απ’ το «Λενικό», αναμφίβολα, η πιο καλή. Το κλίμα της το περισσό-τερο εύκρατο της περιοχής, όπου το χιόνι σπάνια κατηφορίζει έως εκεί. γι’ αυτό και οι ευαίσθητες ελιές σήμερα μονάχα σ’ αυτόν το χώρο, βρίσκουν το δικό τους απάγκιο. Η ορατότητα άριστη για ολόκληρη τη ρεματιά έως και την Ανάληψη, για τα στρατηγικά περάσματα ένωσης των δυο κόσμων. Της φιλοπολεμικής Σπάρτης και της φιλοπολιτισμικής Ήλιδας. Κι όσο για τις καλλιέργειες, οι περισσότερες και οι αποδοτικό-τερες. Το ποτάμι πάντοτε με τρεχού-μενο νερό, οι πηγές με δυνατότητα φυσικής μεταφοράς τους, το έδα-φος χωρίς αξιόλογα πετρώματα και η ξυλεία κατάλληλη για κατασκευή σπιτιών και κτιριακών συγκροτη-

μάτων. Ίσως δεν είναι τυχαίο που δίπλα απ’ το ποτάμι, στις Στρόκλες και οι αρχαίοι φούρνοι, γι’ αξιοποίη-ση μεταλλευμάτων. Ένα διαχρονικό σταυροδρόμι γεωστρατηγικών και ιδεολογικών συναντήσεων.

Το Λενικό, για κατανοητή μελέτη του, θα διακριθεί σε τρεις χωροτα-ξικές ενότητες: Στο λοφίσκο έως και το εκεί κοιμητήριο, τον υπό-λοιπο καλλιεργήσιμο χώρο όπου τα σπίτια, καθώς και τα γενικότερα ολόγυρα όρια του (χειμαρρορυάκι - Βαγενίδα-ροντακιά- Γριας τη ράχη- Στρόκλες).

(α) λοφίσκος –κοιμητήριο: Αυτή η περιοχή εξακολουθεί να διατη-ρεί την αρχαία της μαρτυρία ως ένα ενιαίο σύνολο, εκτάσεως 10-12 στρεμμάτων. Όμως, ο λοφίσκος, ιδιοκτησίας της οικογένειας Γεωργ. Αντ. Σμυρνή, αποτελεί κορωνίδα πλεονεκτημάτων για ολόκληρη τη γύρω περιοχή.. Η προεξοχή του στα 8-10 μέτρα απ’ τον υπόλοιπο χώρο, ενισχύει την εντύπωση πως στέριωνε κάστρο σε καλή και δυ-ναμική κατάσταση. Το τείχος του γύρω-γύρω, παρά την παραμέληση και τη συνεχή χρήση του, ακόμα δείχνει πως ήταν ιδιαίτερα ενισχυ-μένο, από πέτρες της περιοχής, μ’ εμφανή υπολείμματα στα σημεία της εξόρυξής των, προς τη «Γριά τη ράχη» και τις «Αριές». Ο Τζαννέτος Κ. Σμυρνής, πατέρας μου, έγραψε το 1975. «…Κάτου προς την Αριά, στου Λενικού την πλάτη είναι μια μεγάλη πέτρα και την έχουν βαρέσει μέσα στη μέση, όπου την άφησαν αχόρηγη. Φαίνεται την είχαν βαρέ-σει με καλέμι. Επίσης, πέρα στα πά-νου Τυροκάλυβα είχαν φτιάσει μια πέτρα, όπου τους έμεινε εκεί, πέρα στο δασάκι…». Αυτή ακόμα υπάρ-χει εκεί. Μια σκεπάζεται και μια ξε-σκεπάζεται από φύλλα, θάμνους, φλέσουρα κι ανεξέλεγκτα χώματα. Το πλάτωμά του αυτής της υπερυ-ψωμένης «ακρόπολης», γύρω στα 8 στρέμματα, π’ ονομάζεται και «τά-πια», φαίνεται πως είχε αξιοποιηθεί με ξεχωριστή φροντίδα σε φυλάκια ελέγχου, αλλά κι άμυνα της περιο-χής. Πάνω σ’ αυτό, με την επιβλη-τική θέα, υποστηρίζεται, πως είχαν δημιουργηθεί και χώροι λατρευτι-κοί μ’ αρχαίους ναούς και ειδικότε-ρα στο βορειοανατολικό του μέρος.

Όμως, όλ’ αυτά με τις καταστάσεις π’ αντιμετώπισαν, κατακτητικές, ειδω-λολατρικές, ήταν εύκολο να κατα-λήξουν στο ποτάμι κι από εκεί στη θάλασσα. Ο δε Τζαννέτος Σμυρνής, επίσης, γράφει. « Ο Λενικός, νοτι-οδυτικά του χωριού, είναι πάνου σε λόφο γύρω με μάνδρα, η οποία είναι με μεγάλες πέτρες. Η μάνδρα

λόγω της κατηφοριάς και ωμός ο τόπος, έχει γκρεμιστεί. Στην πόρτα και κάτω δεξιά, ό,που είναι στέρεο, υπάρχει και αγκρέμιγο. Όμως πριν της πόρτας υπάρχει κι ένα μικρό θεατράκι πλακοστρωμένο κάτου, όπως το είχα τότε (δει). Δε, όμως προς Νότιον έχει ίχνη σε 2 μεριές. Πτερύγια προς τα έξω περίπου 15 μέτρα, όπου εκεί, φαίνεται, είχαν βγάλει σκοπιές…». Παράλληλα, η μεγάλη ζημιά έγινε με το νεκροταφείο. Ό,τι αρχαία στήλη εύ-ρισκαν, σκαλισμένη ή όχι, την τοποθετούσαν πάνω από τα μνήματα ν’ ανάβουν κεριά και « να προστατεύεται το κεφάλι των πεθαμέ-νων». Αυτές οι πλάκες σιγά-σιγά καταστρά-φηκαν κι εξαφανίστηκαν. Κι ο Νικό-λαος Γ(Ν) Σμυρνής, φιλόλογος και δημοσιογράφος, που έχει γράψει στο «ΒΗΜΑ» για το Λενικό, το παρο-μοιάζει με τις αρχαίες Μυκήνες.

(β) χώρος της κωμόπολης: Λόγω της ομαλότητας και της εύφορης απόδοσης η περιοχή αυτή, περίπου 300 στρεμμάτων, κόπηκε σε μικρά ισομεγέθη μερτικά. Μέσα δε σ’ αυτά, χτίστηκαν πεζούλια και χωρίσμα-τα με μάντρες και τοίχους. Κι όταν αυτά τέλειωσαν και πάλι με μέριμνα του κράτους, φυτεύτηκαν κλήματα, χτίστηκαν ληνοί και παραδόθηκαν με κλήρο σ’ εκείνους που πολέμη-

σαν κατά τη διάρκεια της Παλιγγενεσίας. Έτσι, ου-σιαστικά, η προηγούμενη μορφή πολλών-πολλών αιώνων, μάλλον έχει ελαχι-στοποιηθεί . Η μόνη μαρ-τυρία, τα κεραμίδια και τα τούβλα που διασώθηκαν ως τις δικές μας ημέρες,: «Εσωτερικώς έχει πολύ κε-ραμίδι και τούβλα πολλών

ειδών…», γράφει ο πατέρας μου.

• Η 3η συνεχίζεται στο επόμενο:

Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής

6 673 Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 57

ΤΟυ ΣωΚρΑΤΗ ΤΖΑΝ. ΣΜυρΝΗ

Συνέχεια 4η

Με την παρούσα συνέχεια για το Δημη-τράκο, τελειώνει και η οικογένεια του Θωμά Γιωργάκη Θωμά, του Κωνστα-

ντή Σκουμπούρη. Απ’ το επόμενο, βασισμένοι επίσης, στις έρευνες του Κων. Δ. Σκουμπούρη, θ’ αρ-χίσουμε με τα παρακλάδια του Αποστόλη. Κι εκείνος, ο Δημητράκος, έμενε στις Γαλατσίδες, προς το μέρος του γεφυριού. Μάλιστα δε, είχε κατασκευάσει κι ένα σπιτάκι για την οικογένειά του, όμως σχέσεις είχε και με τις Αριές, από προίκα της γυναίκας του Πα-

ναγιώτας Γ. Αγγελόπουλου (Παντέ). Τα χωράφια εκεί ήταν θερμότερα, ήταν ποτιστικά με το πο-τάμι, αλλά και περισσότερο εύφορα. Έτσι, ο Δη-μητράκος είχε δυο ανεξάρτητα ποτιστικά. Στις Γαλατσίδες, που δεν είχε καλή απόδοση, γιατί όλο το χωράφι ήταν αμμουδάρα και τις Αριές. Ο Δημητράκος με την Παναγιώτα έκαναν μια

πολυμελή οικογένεια. Μό-λις «ξεστάχυαζαν», ένα-ένα τα παιδιά έφευγαν. Όλοι, γονείς και παιδιά, εγκατα-στάθηκαν στο λεκανοπέ-διο Αττικής, αλλά δυο δη-μιούργησαν οικογένειες κι εργασίες στην επαρχία. Ο Διονύσιος στη Ναύπακτο κι ο Θωμάς στα Μέγαρα.

Στο χάρτη φαίνεται η μέχρι τώρα ανάπτυξη της οικογένειάς τους.

Το γενεαλογικό δέντρο, του Δημητράκου Θωμά Σκουμπούρη

Δημ. Θωμ. Σκουμπούρη Παναγ. Σκουμπούρη

Η Λυνίσταινα κι απ’ το Λενικό συμπορεύτηκε με το Κάστρο της

ΤΑ ΠροΣφΕροΜΕνΑ ΔώρΑ ΚΑι η ΓρηΓορη «ΕξΑφΑνιΣη» Τών ΛΑχΕιών, ΑΛΛΑξΑν ΚΑι Τον ΑνΤιΚΕιΜΕνιΚο ΣΚοΠο Του ΔΣ Του ΣυΛΛοΓου ΜΑΣ.

-Παλιότερα, όπως θυμόμαστε, υπήρχε το προβλήματα δώρων, αλλά και τα λαχεία έβγαιναν σε πλειστηριασμό. Τώρα, που οι νέες γενιές έχουν ήδη δεθεί με το θε-σμό του χορού κι έρχονται αρωγοί σε δώρα και τα λαχεία δεν προφθάνουν να κυκλοφορήσουν, οι διοργανωτές του, δηλαδή το διοικητικό συμβούλιο άλλαξε τη φιλοσοφία ως προς το εισιτήριο για να γλεντούν όλοι και να συμμετέχουν όλοι.

Ακόμα αποδεικνύεται πως ο σύλλογός μας, με βάση και τα περισσότερα μέλη στο ΔΣ του, προ-σαρμόζεται στις «βουβές σκέψεις» των συμμετασχόντων στις εκδηλώσεις του. Κι αυτό, οπωσ-δήποτε και η πιο μεγάλη του επιτυχία. Αυτά όμως και η εθιμική, τώρα πια, συνήθεια για πολλές συμπατριώτισσες. Ήδη απ’ την επομένη του χορού ετοιμάζουν δώρα με τα χέρια τους για την επόμενη χρονιά. Και τα χειροποίητα είναι π’ αγκαλιάζονται με πιο μεγάλη χάρη. Γι’ αυτό ας έχουν ως δύναμη καταξίωσης κι αποδοχής τα δικά μας συγχαρητήρια αγάπης.

Τείχη Λενικού (αρχ. Πέτρ. Γιαννόπουλου)

Νίκος Γεωργ. Σμυρνής

επώνυμο. Είναι ο δημιουργός της Παπανδραίικης οικογένειας. Δεν υπήρχε σχολείο τότε. Έμαθε μό-νος του να γράφει και να διαβάζει. Μεγάλο προσόν για την εποχή. Έγινε παπάς. Τον αγαπούσαν, τον σεβόντουσαν οι κάτοικοι. Η Λινί-σταινα είχε πρόβλημα ύδρευσης. Από 5-6 πηγές έβγαινε νερό από την πλαγιά. Με τις κατσαρόλες και με τις χούφτες έπιαναν και έπιναν νερό. Ο παπα-Ανδρέας σκέφθηκε να κάμει κάτι καλύτερο. Βρήκε μα-στόρους. Συσκέφθηκαν επί τόπου. Σχεδίασαν να φτιάσουν εκκλησία και βρύσες να πιάνουν νερό, να ποτίζουν τα ζώα. Όλοι συμφώνη-σαν. Έφτιασαν το χτίριο, τη σκεπή. Μάζεψαν όλες τις πηγές σε τρία σωληνάρια. Έγιναν, ο Άγιος Νικό-λας, τρία σωληνάρια και μια χω-μάτινη πλατεία μπροστά. Είναι το πρώτο υδραγωγείο. Επί 100 χρόνια υδρεύοντο ωραία. Με χαρά τα κο-ρίτσια έτρεχαν με το βαρέλι στον ώμο να πάρουν νερό και να ξεφα-ντώσουν στο κέντρο. Το πρώτο κέντρο της Λινίσταινας έγινε. Άγιο Νικόλας, καμάρα, τρία σωληνάρια, μικρή πλατεία. Ολοκληρώθη η εκκλησία από τον 45ο μετανάστη στην Αμερική. Έστειλε δολάρια και έγιναν, σκεπή καινούργια, δάπεδο, τέμπλο, ταβάνι, κουφώματα, αγιο-γραφίες, στασίδια. Με δαπάνη του Κανέλλου Κορκολή έγινε εκκλησία το αρχικό κτίριο του 1895.

2ο. Το 1934 το Κοινοτικό Συμβούλιο παίρνει μεγάλη από-φαση.

Εμπνευστής, εισηγητής ο πρό-εδρος Παναγ. νικολόπουλος. Μέλη: ντίνη Μιχελής, Λιας Αγγε-λόπουλος, Γεώργ. Σκουμπούρης, Γεώργ. Σμυρνής, «Να φτιάσουν δρόμο Λινίσταινα Ανδρίτσαινα με προσωπική εργασία». Μεγάλη δι-αφωνία στην έναρξη και χάραξη του δρόμου. Ο Νικολόπουλος αυ-

τοπροσώπως στο Νομάρχη, εξηγεί τους λόγους. Συμφωνεί Ο Νομάρ-χης. Άλλος μηχανικός χαράσσει το σημερινό δρόμο με έναρξη από το κέντρο. 20 χρόνια δούλεψε η Λινί-σταινα. Ο δρόμος έγινε. Αφετηρία και τέρμα το κέντρο. Και η αφε-τηρία Θολό-Ανδρίτσαινα από εκεί. Και αυτοί εμπνευστές και πρωτερ-γάτες να περνά η συγκοινωνία από το κέντρο του χωριού.

3ο. Ο παπα Παναγιώτης εί-ναι το δεύτερο παιδί του παπα-Ανδρέα. Έβγαλε τη Β΄ Δημοτικού. Έγινε παπάς. Οι κάτοικοι τον σέβο-νταν. Πάντα μιλούσε για κάτι καλό,

κοινό ζήτημα μετά τη Θεία Λειτουργία. Μια Κυριακή πριν το 15Αύγουστο είχε σκεφτεί κάτι νέο, κάτι σοβαρό να ειπεί. Ήμουν πα-

ρών. Η εικόνα της στιγμής αυτής μένει ζωντανή. Με απλά και λίγα λόγια πρότεινε να κάμουν πανη-γύρι το 15Αύγουστο προς τιμήν της Παναγίας. Όλοι ομόφωνοι. νικ. Δράκος, Δημήτρης και Σπύρος παπάς, Λιας Αγγελόπουλος, Δημ. Σκουμπούρης. νικ. Καλογερό-πουλος, νικ. Μιχάλης, Στ. Δημη-τρκόπουλος, Ασημάκη Μάντης, Ανδρέας φράγκος, Γιάννης Λά-μπρος, Γιάννη Τζανέτος, Τζανέτος Σμυρνής, Γεωργάκης Κορκολής, νικολάκη Καντρής, νικήτα Γκου-γκούσης κά.. Μετά από συζήτηση, απόφαση και σχέδιο απλό. Να μα-γειρέψουν οι γυναίκες και να φέ-ρουν στην πλατεία φαγητά, ψωμιά, μαχαιροπήρουνα και οι άνδρες να φτιάσουν πάγκους, να φέρουν τραπέζια, σκαμνιά. κ.ά. Μετά τη Θεία Λειτουργία όλοι, όλες και όλα στην πλατεία. Ακολούθησε φαγοπότι, τραγούδια, χορός μέ-χρι αργά. Άναψαν και λάμπες. Το 15Αύγουστο του 1934 καθιερώθη το μεγάλο πανηγύρι. Είναι ο τόπος

και ο χρόνος ανταμώματος των Λι-νιστιάνων. Φτάνουν από όλη την Ελλάδα, την Ευρώπη, την Αμερική, τον Καναδά. Ένα 2ήμερο χαράς, αναψυχής, ξεκούρασης. Πρωτο-πόρος και μεγάλος εμπνευστής ο σεβαστός ιερέας Παναγιώτης ιερ. Παπανδρέου.

4. 1922. Εποχή θλίψης και κα-ταστροφής. Η πιο πικρή και άσχη-μη ιστορία της Ελληνικής φυλής, η Μικρασιατική καταστροφή. Η πολι-τική της εποχής τάκαμε θάλασσα. Πιτσιρικάς τότε βουίζουν στ’ αυτιά ακόμη, Κόκκινη Μηλιά, του Αετού ο γιος, με τέλος άτακτης φυγής… Ενάμισι εκατομμύριο πρόσφυγες στην Ελλάδα. Χιλιάδες φαντάροι άτακτοι φθάνουν στην Αττική. Ένα στρατόπεδο διερχομένων φαντά-ρων επισκέπτεται ο βουλευτής της Ολυμπίας από τη Ζούρτσα Κων/νος Βουδούρης. Να ιδεί, να λάβει μέτρα, να βοηθήσει. Πέφτει το μάτι του σ’ ένα φαντάρο με κομμένο το χέρι στον καρπό και δεμένο με κάτι πανιά. Τον πλησιάζει, τον ρωτά, μα-θαίνει. Είμαι από τη Λινίσταινα, μου κόψανε το χέρι από βλήμα που με χτύπησε. Πάω στον πατέρα μου. Έχει μια καλύβα, ένα μαντρί, 20 γίδια έξω από τη Λινίσταινα (Στις Γαλατσίδες). Να μείνεις εδώ του προτείνει. Αρνείται. Κατορθώνει και πήγαν στην Αθήνα μαζί. Τον βάζει να κοιμάται στο χρηματιστήριο. Του δίνει πρώτες βοήθειες. Τον έκα-

με θυρωρό. Το κράτος του πα-ραχώρησε μισό περίπτερο στην οδό Πανεπιστη-μίου. Εισπράττει κάποιο ενοίκιο. Έφτιασε σπίτι

στην Κυψέλη. Παντρεύθη τη Βασιλι-κή. Άριστος άνθρωπος και νοικοκυ-ρά. Δεν έκανε παιδιά. υιοθέτησαν δύο κοριτσάκια από το ορφανοτρο-φείο. Πρόσφερνε βοήθεια και φιλο-ξενούσε πατριώτες που ερχόσανται

από το χωριό. Έφτιασε οστεοφυ-λάκιο στους Αγίους Αποστόλους. Φύλαξε στο σπίτι του με κίνδυνο της ζωής του όλη την κατοχή έναν ιταλό αξιωματικό. Με δαπάνη του έφτιασε όλες τις αγιογραφίες σ’ ένα ναό στα Λιόσια. Και το πιο σπου-δαίο. Συνέλαβε τη μεγάλη ιδέα να φτιάσουμε Σύλλογο οι απόδημοι στην Αθήνα. Έτρεξε ήρθε σ’ επαφή με τους Λυνιστιάνους. Έκαμε πολ-λές συγκεντρώσεις στο σπίτι του…. Έγινε ο Σύλλογος τον Αύγουστο του 1936. Να βοηθάμε τους πατριώτες που έχουν ανάγκη, να κάνουμε έργα στο χωριό… Σε όλη τη ζωή του προχώρησε με την παραβολή του Χριστού. «Μη θησαυρίζεις επί

της Γης». Σήμερα προτιμούν τον άφρονα πλούσιο. Ακόμη και κληρι-κοί και μοναχοί. Συχνά ακούγονται «όλα εδώ θα μείνουν». «Δε θα πά-ρεις τίποτε κοντά». Μένουν τα λό-για μόνο. Και ο Διον. Σκουμπούρης είναι πρωτοπόρος, εμπνευστής σε ιδέες και έργα. Μια μαρμάρινη πλά-κα δίπλα από την είσοδο του άγιο Νικόλα αποθανατίζει τον Κανέλλο Κορκολή για την προσφορά του στον Άγιο Νικόλα, στο κέντρο, στη Λινίσταινα. Δε θα είμαστε άδικοι και αχάριστοι να μην κάνουμε το ίδιο και για τους εμπνευστές των ιδεών και των έργων; Να μην ξέρουμε ποιοι, πότε, πώς ενήργησαν;

Γεώργιος Ηλ. Αγγελόπουλος

λίου, Πέτρος Γ. Γιαννόπουλος, μετά τον ετήσιο κοινό εκκλη-σιασμό των συμπατριωτών μας στον ιερό ναό των Αγίων Θεοδώρων πλ. Κλαυθμώνος. Όντως συγκινητικό αυτό το αναβιωτικό του έργο, σε δυο γλώσσες. Ελληνικά κι αγγλικά, μ’ όλα τα παλιά και καινούργια αξιοθέατα. Αρχαιότητες, ιστο-ρία, όμορφα τοπία, προτομές, φυσικές πηγές, ξενοδοχειακές και λοιπές ευκολίες, αλλά και με κάθε τι π’ απαιτείται για τις νέες γενιές, τους απόδημους, ντόπιους και τους πολλούς τουρίστες, που κάθε χρόνο, μας κάνουν την τιμή των επι-σκέψεών των. Τα χρώματά του έντονα κι αξιοπρόσεκτα. Η γλώσσα του αφηγητή στα κεί-μενα ξεκάθαρη. ρέουσα και μ’ εντονότερους τονισμούς, στα ιδιαίτερα αξιοθέατα. Το ίδιο και στην Αγγλική γλώσσα. Όλα θαυμάσια και με προσέγγιση μεγαλείου. Ειδικότερα συγκι-νητική η θέα της βιβλιοθήκης μας, που έφερε στο σήμερα και τις δικές μας αναμνήσεις,

τότε που είμαστε οι πρώτοι της αναγνώστες με τον αείμνηστο Αγησίλαο Τσέλαλη στις παρα-κινήσεις και τις κατευθύνσεις του. Περιεκτικά επίσης, όχι μο-νάχα το δίγλωσσο βιβλιαράκι «οδηγός», αλλά κι ο περίφημος χάρτης με τις επισημάνσεις τους. Το παρελθόν ενώθηκε με το παρόν. Οπωσδήποτε, σ’ επόμενη έκδοσή του, πιστεύ-εται, πως θα ενισχυθεί ακόμα περισσότερο με κομβικά ση-μεία, αναγκαίας ιστορικής και τουριστικής ανάδειξης, όπως και στη Λυνίσταινα, αλλά για τώρα, ως πρώτη και βασική προσπάθεια, ξεπερνάει κάθε όριο δυνατότητας και σκέψης βαθμολογικής. Συγχαρητήρια στο Δήμαρχο κ. Τρύφωνα Αθα-νασόπουλο και στο Διοικητικό Συμβούλιο, αλλά και σε κάθε εμπλεκόμενο γι’ αυτό το ουσι-αστικά καταξιωμένο ιστορικό έργο. Άνθρωποι και Φύση θα περπατούν αθάνατα και συνε-χώς στο σήμερα, χωρίς διωγ-μούς και μεταναστεύσεις.

Σωκράτης Τζαν. ΣμυρνήςΔντής “Λυνιστιάνικης Φωνής”.

Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 57 7 674

council offered low prizes and 180 lottogifts donated by com-patriots and friends. Their ma-jority handmade (Many ladies prepare them, all the coming year, as a custom for th’ our an-nual dance). Contrary to that the guests, in order to help, bought in 20 minutes all th’ amount of the lottery tickets. For that reason the president mr Agelopoulos and the rest council members expressed their their feelings with many thanks. In addition to that the president sang HONORIS CAU-SA the “dinner song”: “ Night was when I kissed you, night, and which saw us?/ I, I didn’t reveal it, neither and you told that/ saw us the star of dawn …” (Νύχτα ήταν που σε φίλη-σα, νύχτα και ποιος μας είδε;/ Εγώ δεν το μαρτύρησα, ούτε κι εσύ το είπες./Μας είδε τ’ άστρο της αυγής….)

oThat night, too, were offered council’s diploma

to all students who begun or graduated universities, as every year. There are additional students but we were n’t informed. Here in Athens, other cities, as well as abroad.

W March 8th ( Orthodox Sunday) the council

organized for 15th year our common attending Mass, in the centre of Athens (saint Theodori). After that we

had cafe all together, while some persons, mainly ladies,

had prepared, pies, sweets etr

GTwo compatriots, Petros Giannopoulos

as president and Thanassis Skoumpouris as vice president, have been elected for the coming two years at our municipality of Adritsaina. Petros belongs to the first part and Thanassis to opposite one. Although the are in different

camps, they have cooperation, mainly to the Lynistian demands and problems.

L Moreover has been decided to be bought a

Lynistian internet page. Now we prepare the schedule in order to be covered all the subjects. History in seasons, habits, photos, etr. Between them one subject about our emigrants. Country by country. The majority to all of them will be tried to be bilingual.

* This year we had carnival in Lynistaina and the

second day Monday, again together for Shrove Monday. The weather was excellent and were used all the Lenten meals. Many of them prepared in Lynistaina by our ladies. Locals and visitors.

aPanagiotis Giannopoulos wrote again a nice ar-

ticle for his father’s life in Taft USA, translated in Greek on another page. Slowly-slowly he will present the whole their life there. A copy of them

he sends to local newspaper too. Panagiots helps us a lot, about his memories in Lyni-staina since 1953 the first time, Meanwhile he has sent many photos of those seasons.

S A nice letter we had, also, from James Gkougkousis-

Papas. He, additional prepared his family’s tree, which will be presented to the next “L. PF”. It is a nice one. His letter, as mr. Giannopoulos, on other pages.

o On Monday, March 16th James Cryssanthis,

known to all of us, will be in Greece. He will leave direct for Thessaloniki to present his film job there to “Documentary World Festival”. We bless to return with successes. He will come to Athens March 20th for an official dinner and the next day Saturday to his grand father’s village from his mother, James (Dimitris) Nikolopoulos. Lynistaina!. He will leave on Monday morning for his father village close Kalavrita ,

leaving Greece March 26th. In Lynistaina we’ ll be together. Locals, Association Council as well as some locela official. Meanwhile he likes to donate a DVD copy to the village for his history. We believe that we’ ll have a nice weekend. James lived there, 1982, almost 2 months, when he created a documentary film. He has relatives there, as well as many friends. We look forward having him in Lynistaina. (We say this as an information, because of our newspaper, closes March 14th, since the inner posting way has been changed for first time, and we don’t like to have any delays)

*On Easter April 19th we hope to visit Lynistaina

may compatriots. Easter there celebrated excellent. Happy Easter for all of you, too.

Socratis SmyrnisPratinou 39, Athens 11634

t. 2107233146 & mob. 6945171322

e-mail<linist@otenet.gr>

Dear Lynistians continued from page 7

- Συνέχεια από τη σελίδα 1- Συνέχεια από τη σελίδα 1

Ένα μπράβο στο Δήμαρχο και στο Δ.Σ για την τηλεοπτική ανάδειξη της περιοχής μας

ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ΕΜΠΝΕΥΣΤΕΣ

ιερ. Π. Παπανδρέου,

Διον. Θωμ. Σκουμπούρης

δυσεύρετο είδος πολυτελείας, η δημόσια συγκοινωνία καλύπτει μόνο μεγάλες πόλεις, η μετακίνηση των ιδιωτών,( όταν δεν... γυ-μνάζουν τα πόδια τους), περιορίζεται στα υποζύγια, μουλάρια ή γαϊδούρια (ακόμη και εδώ τα άλογα είναι το 4 Χ 4 των πλουσίων) και αυτοί που «ταξιδεύουν» τα νέα και μεταφέρουν τις ειδήσεις από χωριό σε χωριό είναι κυρίως οι αγροτικοί διανομείς.

Ντυμένοι με την χαρακτηριστική στολή των 3Τ, κινούνται συνήθως με τα πόδια, περ-πατώντας χιλιόμετρα (περίπου 15-30 την ημέ-ρα),συμπληρώνοντας στη διάρκεια της θητεί-ας τους την περίμετρο της γης , φορτωμένοι τη χαρακτηριστική δερμάτινη τσάντα που μετα-φέρει ελπίδες, αγάπες και ερωτικά μηνύματα, προσδοκίες και παρηγοριά, αλλά και απογοη-τεύσεις, πόνο και απελπισία. Μερικές φορές το περιεχόμενό της είναι πιο πρακτικό: φάρμακα για να εξυπηρετηθούν άρρωστοι, εμβάσματα εξωτερικού για την ανακούφιση της φτώχειας, μικροδέματα που γεμίζουν χαρά τους παραλή-πτες. Οι άνθρωποι τούς περιμένουν με λαχτά-ρα στις πλατείες των απομονωμένων χωριών για να μάθουν , να ακούσουν, να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο, όχι μόνο προ-σωπικά αλλά και γενικά, για να πληροφορηθούν τα νέα των γύρω χωριών και της αγοράς: ποιος πέθανε, ποιος παντρεύτηκε, ποιος γέννησε, πώς πάνε οι σοδειές, πώς εξελίσσεται ο κόσμος...

Αν μάλιστα σκεφτούμε ότι έχει ανοίξει διά-πλατος ο δρόμος της ξενιτιάς για τα περισσό-τερα ορεινά χωριά , και της εσωτερικής και της εξωτερικής μετανάστευσης, οι ταχυδρομικές επιστολές και τα δελτάρια έχουν ανεκτίμητη συναισθηματική αξία γι αυτούς που μένουνε και περιμένουνε με αγωνία τα νέα των αγα-πημένων τους. Αγράμματοι ή ολιγογράμματοι άνθρωποι καταφεύγουν στους «γραμματιζού-μενους» της εποχής τους για να τους συντά-ξουν μια επιστολή, με το φόβο πάντα πολύ σύντομα το ιδιωτικό να γίνει δημόσιο και το προσωπικό σε λίγο να το συζητάει όλη η κοινότητα. Οπωσδήποτε όμως ο φάκελος, το γραμματόσημο (που μερικές φορές δεν μπορούν ούτε να το πληρώσουν), η δι-εύθυνση, αποκτούν ένα νόημα σχεδόν μεταφυσικό και ο φορέας τους ταχυδρομικός διανομέας μια καίρια θέση στη μικρή κλειστή κοινωνία και στη συνείδηση των ανθρώπων.

Οι ταχυδρόμοι είναι αχθοφόροι πληροφοριών για τη ζωή, την κίνηση, την εξέλιξη. Γι αυτό και είναι προσφιλείς, η τρομπέτα τους σαλπίζει αισιοδοξία στο χωριό και σημαίνει την έναρξη του ... δελτίου ειδήσεων. Οι εφημερίδες και τα περιοδικά, αλλά και οι πληροφορίες του forum (:της αγοράς, του δημόσιου λόγου), φτά-νουν μ΄ αυτό τον τρόπο στο επαρχιακό καφενείο και ενημερώ-νουν τον πολίτη, που έτσι νοιώθει μέρος του συνόλου, υπήκοος του κράτους, που βρίσκεται βέβαια σε πολύ μεγάλη απόσταση.Το επάγγελμα ασφαλώς εμπεριέχει κινδύνους. Ο ταχυδρόμος βαδίζει μόνος του στις ερη-μιές, ακολουθώντας συνήθως τα πανάρχαια μονοπάτια, που «κόβουν» δρόμο, με χειμώνες και κάψες, μουσκεύει ως το κόκκαλο από τη βροχή και το χαλάζι, τον προλαβαίνει το χιό-νι και η πλημμύρα, τον δέρνει ο αγέρας και η παγωνιά. Καμιά φορά τον κυνηγάνε άγρια σκυ-λιά, τσακάλια ή λύκοι και τον βρίσκουν μετά από μέρες αβο-ήθητο στις ερημιές...Πιστός όμως στον επαγγελματικό του όρκο και στο κοινωνικό του χρέος ξεπερνάει τους κινδύ-νους και σπεύδει στο καθήκον, εξασφαλίζοντας μ’ αυτή του τη συμπεριφορά μια θέση στη συλλογική μνήμη και την ιστο-ρία.Ο ταχυδρόμος βέβαια εξα-κολουθεί να κυκλοφορεί (επο-χούμενος πλέον) μέχρι σήμερα στην ελληνική επαρχία. Δεν έχει όμως καμιά σχέση πια με τον παλιό αγροτικό διανομέα, γιατί σήμερα ούτε η αγροτική κοινωνία έχει κάτι κοινό με το χωριό τής προηγούμενης 50ετίας.Ο ταχυδρόμος πέρασε ... οριστικά.

ΣΜΥΡΝΗ ΦΩΤΕΙΝΗιΣΤΟριΚΟΣ-ΦιΛΟΛΟΓΟΣ

Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 578 675

κών αγροκτημάτων. Κι αυτό το επίτευγμά τους τ’ αφιέρωσαν ως ανταπόκριση στην ευλογία Θεού, με τον ιερό ναό στον άγιο της θάλασσας, τον άγιο Νικόλα με την αποτυπωμένη ημερομη-νία 1895. Εκκλησία κόσμημα σ’ ολόκληρο το Νομό, έχει ήδη χαρακτηριστεί.

Κι ο φίλος καθηγητής Δημή-τριος Καπάδοχος, που διαθέτει τη μεγάλη αρετή να συνδέει την επιστημονική ακρίβεια με την ανθρώπινη διάσταση και τ’ ανιδιοτελές στοιχείο της προ-σωπικότητας, αφιέρωσε αυτή την τιμητική έρευνά του σ’ ένα απ’ τα πρότυπα της Εκκλησίας μας, όπως αναφέρει. Τον Άγιο Νικόλαο. Αυτόν που σκεπάζει με τη χάρη Του και το δικό μας χωριό. Όμως, αυτό το βιβλίο του, είναι μοιρασμένο ανάμε-σα στις παρορμή-σεις των παιδικών του ερωτημάτων για τον άγιο Νικόλαο του μικρού χωριού εκεί στην όμορφη Κέρκυρα και στην προσωπική του, τώρα πια, καταξιωμένη υπευθυνότητα με τις πηγαίες εμπνεύσεις του, ως διακεκριμέ-νος επιστήμων, για την ολοκλή-ρωση μιας τέτοιας αποδεκτής έρευνας.

Έτσι, ο ερευνητής πλέον Δημ. Καπάδοχος με τον τρόπο «του σκέπτεσθαι και του ενερ-γείν» συμβάλλει τα μέγιστα στον εμπλουτισμό των γνώσε-ών μας για τον ίδιο άγιο Νικόλα μας. Στο δικό του χωριό «Κάτω Γαρούνα» Κέρκυρας και στο δικό μας «Λυνίσταινα Ολυμπί-ας», χωρίς βέβαια να υπολείπο-νται κι όλοι οι άλλοι στον κόσμο ολόκληρο!!.

Στο πρώτο κεφάλαιο, μας γνωρίζει, πως ο άγιος, μονα-

χογιός εύπορης οικογένειας, που Τον απέκτησαν σε μεγάλη ηλικία, ήταν απ’ τα Μύρα της επαρχίας Πάταρα της Λυκίας, στη Νοτιοδυτική Μικρ. Ασία, 4 χιλιόμετρα απ’ το Λιβυκό πέλα-γος. {Σήμερα δε, ονομάζονται «Ντεμπρέ»}. Σ’ αυτά τα Μύρα, π’ άρχισαν ν’ ακμάζουν απ’ την εκεί αρχιερατεία του αγ. Νικο-λάου, ο αυτοκράτορας Θεοδό-σιος ο Β΄ (408-450 μ.Χ) έχτισε μεγαλοπρεπή ναό προς τιμήν Του, που’χε «κοιμηθεί», ως γνω-στόν, την 6η Δεκεμβρίου του 330 μ.Χ σε μεγάλη ηλικία, ημέ-ρα που τον γιορτάζουμε κι εμείς με πολλούς προσκυνητές μας αποδήμους, απ’ όλους τους χώρους της πατρίδας μας. Η

εκπαίδευσή του με τα τότε συ-στήματα, κυρίως από ιδιωτικούς δασκάλους και της δικής του υψηλής νοημο-σύνης, σε συνδυ-ασμό βέβαια με το ζηλευτό ήθος, τις υψηλές αξίες και τον άριστο χαρακτήρα του,

βοήθησε, όπως γλαφυρά πα-ραθέτει ο κ. Καπάδοχος, τους συμπατριώτες του χριστιανούς, να τον εγκρίνουν, ως τον πλέ-ον κατάλληλο, για το ιερατικό αξίωμα. Κι αυτός δεν άργησε να δικαιώσει την προτίμησή τους. Με το θάνατο των γονέ-ων του διέθεσε ολόκληρη την περιουσία του, ασχολούμενος με τα κύρια καθήκοντά του, όχι μονάχα ως αναπληρωτής του θείου του επισκόπου που’χε αποσυρθεί στα ιεροσόλυμα, αλλά και με το γρήγορο θά-νατο μετά την επιστροφή του, γιατί οι διωγμοί των ρωμαίων δεν είχαν κοπάσει την έξαρσή τους: «Ορφανών προστάτης σε και χηρών πεινώντων τροφέα,

πενομένων τε πλουτιστήν, αιχ-μαλώτων ρύστη», λέγει το Με-γαλυνάριό Του.

Στο δεύτερο κεφάλαιο, όταν πλέον είχαν σταματήσει οι διωγμοί, ο κ. Καπάδοχος, επί-σης, αναφέρει τη συμμετοχή του επισκόπου Νικολάου στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο στη Νί-καια της Βιθυνίας το 325 με τους 318 πατέρες, για τη γνωστή αί-ρεση του Άρειου, π’ αρνιόταν «την ισότητα του Πατρός και του υιού», αλλά κήρυττε πως ο υιός του Θεού δεν ήταν αιώνι-ος, αλλά κτίσμα και δημιουργή-θηκε στο χρόνο, όπως τα λοιπά κτίσματα του Θεού.

Στο τρίτο κεφάλαιο, αναφέ-ρονται τα θέματα π’ αναπτύ-χθηκαν στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, ενώπιον των εκπρο-σώπων των Εκκλησιών {«Ευρώ-πη, Μ. Ασία, Κιλικία, Παλαιστίνη, Αραβία, Μεσοποταμία, Περσία, Σκυθία. Φρυγία, Θράκη, Μακε-δονία, Αχαϊα, Ήπειρος, ισπα-νία, νησιά κλπ»), τους οποίους, όπως τονίζει ο ερευνητής Δημ. Καπάδοχος «Η Εκκλησία τίμη-σε όλους όσους έλαβαν μέρος στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο και τους κατέταξε στη χορεία των Αγίων. Ήταν αυτοί, που με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύμα-τος θεμελίωσαν τα Δόγματα της πίστεώς μας….». Σ’ αυτήν την Σύνοδο που λειτούργησε για τρία ολόκληρα χρόνια, οι διαφωνίες του επισκόπου Νι-κολάου με τον αιρετικό Άρειο, Τον ώθησαν να τον χαστουκί-σει από αγανάκτηση. Η σκηνή αυτή, αλλά κι όλα τα παραλει-πόμενα για τον άγιο Νικόλαο, λόγω χώρου, θα «συνεχιστούν» στο επόμενο φύλλο της «Λ.Φ», γιατί έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέ-ρον πρώτιστα για μας που τον έχουμε «συντοπίτη» μας!.

* Ο κ. Δημήτ. Καπάδοχος: Είναι Φιλόλο-γος, Ιστορικός, Ερευνητής καθηγητής Δρ Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών

Ιστορίας Δικαίου.

Ο Άγιος Νικόλαος- Συνέχεια από τη σελίδα 1

ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ

Σύνδεσμος Αποδήμων ΛυνιστιάνωνΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:

ΑιΟΛΟυ100 Τ.Θ. 4043,10210ΕΚΔΟΤΗΣ:

Αντώνιος Αγγ. Αγγελόπουλος(Πρόεδρος)

Παρασκευά 7 Μαρούσι 15124 τηλ. 210-80.20.464

Διευθυντής-Αρχισυντάκτης κοι υπεύθυνος Ενοντι του νόμου

ΣωκράτηςΤζαν. ΣμυρνήςΠρατίνου 39, Παγκράτι 11634

τηλ.: 210-72.33.146κιν: 6945,171322email: linist@otenet.gr

Συντοκτική Επιτροπή: Αντώνιος Αγγ. Αγγελόπουλος Γεώργιος Ηλ. Αγγελόπουλος

ΣωκράτηςΤζον. ΣμυρνήςΣυνδρομή:

-Για τον Σύλλογο 15 ευρώ (εξωτερικού 30 ευρώ)

- Για την εφημερίδα 10 ευρώ (Εξωτερικού 50 ευρώ)Επιταγές-Εμβάσματα

Τ αχ. Θυρίδα 4043.10210

Επιταγές ΕξωτερικούΓρηγόριος Π. Γιαννόπουλος

Αιόλου 100υπεύθυνοι Συνδρομών

Όλα τα μέλη του του Δ.Σ.

(Τα δημοσιευμένα κείμενα εκφράζουν απόψεις των συγγραφέων κι όχι του Συνδέσμου)

- Συνέχεια από τη σελίδα 1

Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ... ΠΕΡΑΣΕ! EΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ

Μάριος Σμυρνής

Θαν. Αγγελόπουλος

καλύτερα, μακριά από δυ-σάρεστα περιστατικά. Ανή-κουν ευχαριστίες και συγ-χαρητήρια στις νοικοκυρές μας, που εφρόντισαν για τον εμπλουτισμό του τρα-πεζιού μας. Στη Σοφία σύζ. Γεωργίου Ανδ. Μιχελή, που όπως πάντα, ήρθε από την Τρίπολη φορτωμένη με ένα σωρό λιχουδιές,

• στη Γιώτα σύζ. Μάρ-κου Γ. Σμυρνή που ετοίμα-σε ωραίες πίτες, γίγαντες και κολοκυθοκεφτέδες, όπως επίσης και στην αγα-πητή μας Ανδριάνα σύζ. Κων. Σκουμπούρη, που μας εντυπωσιάζει πάντα με τα ωραία παραδοσιακά της.

ΧρΟΝιΑ ΠΟΛΛΑ και του χρόνου

Από το ΔΣ του Συλλόγου

κι αν βρεθείτε κι όπου θα γιορτάσετε αυτές τις άγιες ημέρες. Εμείς και θα σας σκεπτόμαστε και θα προσευχόμαστε για εσάς…Κι’ όσοι μπορέσετε να έρθετε στο χωριό, οι παραδόσεις μας, με τον επιτά-φιο, την πρώτη και δεύτερη Ανάσταση, όπως τα παλιότερα χρόνια. Όλοι μαζί μια μεγάλη οικογένεια. Μια οικογένεια αγάπης»… Το ίδιο κι ο πρόεδρος του συλλόγου μας: «Με την ευκαιρία των αγίων ημε-ρών του ΠΑΣΧΑ, οι οποίες πλησιάζουν, ο Σύλλογος Αποδήμων Λυ-νιστιάνων, «εύχεται» σε όλους τους συμπατριώτες και φίλους μας, τόσο του εσωτερικού, όσο και του εξωτερικού, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, υγεία, χαρά, ευτυχία, πρόοδο. Παράλληλα, τους καλούμε όλους να δώσουν το «παρών» τους, έστω και για δυο ημέρες, στη γενέτειρα, στην όμορφη Λυνίσταινα, η οποία περιμένει με λαχτάρα τα ξενιτε-μένα της παιδιά, για να της δώσουν ζωή και χαρά, δεδομένου ότι οι ντόπιοι κάτοικοί της, δυστυχώς, αραίωσσαν σε πολύ επικίνδυνο βαθμό. Σε ότι αφορά το πανηγύρι μας στον άγιο Γεώργιο, επειδή φέτος συμπίπτει με εργάσιμη, μεσοβδομαδιάτικη ημέρα (Πέμπτη του Πάσχα), ίσως να μην καταστεί δυνατή η πραγματοποίηση στο βαθμό που θα θέλαμε. Η πραγματοποίηση της όποιας εκδήλωσης στο συγκεκριμένο εξωκλήσι μας θα εξαρτηθεί από τις καιρικές συν-θήκες και από τους συμπατριώτες που θα ευρεθούν στο χωριό μας τις ημέρες εκείνες». Και οι ευχές του Πέτρου Χαραλ. Μιχελή (προ-έδρου του τοπικού), με την ίδια συγκίνηση καρδιάς:«Εμείς καρτε-ρούμε εσάς το Πάσχα για να νιώσουμε επιτάφιο και Ανάσταση. Θα κάνουμε ό,τι το καλύτερο μπορέσουμε για να ετοιμάσουμε το χω-ριό μας. Να περάσουμε όλοι μαζί ένα χαρούμενο Πάσχα. Κι όσοι δεν μπορέσετε, ευχόμαστε να περάσετε καλά, με μια ασφαλή επι-στροφή στα σπίτια σας..».

Απόκρεμα και Καθαρά Δευτέρα στη Λυνίσταινα

- Συνέχεια από τη σελίδα 1

- Συνέχεια από τη σελίδα 1

Λυνιστιάνικη Φωνή 9 676αρ. φύλλου 57

Ο αποκριάτικος χορός μαςπροκάλεσε η από πίστας ευχάριστη παρέμβαση του προέδρου του συλλόγου μας κ. Αντωνίου Αγγελόπου-λου, ο οποίος με την ευκαιρία της γιορτής του αγίου Βαλεντίνου και θέλοντας να τονίσει τη διαφορά στην ερωτική προσέγγιση των ανθρώπων της παλιάς ρο-μαντικής και νοσταλγικής εποχής, με τη σύγχρονη πε-ζότητα και προχειρότητα, την οποία βιώνει η νεολαία μας. Τραγούδησε από μικροφώνου το πανέμορφο πα-ραδοσιακό μας κλέφτικο τραγούδι. «νύχτα ήταν που σε φίλησα, νύχτα και ποιος μας είδε;/ Εγώ δεν το μαρ-τύρησα, ούτε κι εσύ το είπες./Μας είδε τ’ άστρο της αυγής….».

Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συλλόγων Ολυμπίας κ. Δημ. Μανώλης, ο πρόεδρος του ιστορικού Συλλόγου Ολυμπίων κ. Κων. Βλάμης, ο πρόεδρος του Συλλόγου Κουφοπουλαίων κ. Νικ. Κανάκης (μητέρα του, η Γιαν-νούλα Σπ. Γκουγκούση),ο πρόεδρος του Συλλόγου ρι-ζοσπηλιάς Αρκαδίας κ. Παναγόπουλος (συμπατριώτης του γαμπρού μας Γεωργ. Ηλιόπουλου), ο αειθαλής δά-σκαλός μας κ. Γεώργ. Αγγελόπουλος κ. ά. Θερμά μη-νύματα, μας έστειλαν οι πολιτικοί του νομού μας κκ. Κοντογιάννης Γεώργ. Αδραχτάς Παν. Κανελλοπούλου Κρινιώ και Κατρίνης Μιχάλης, που απουσίαζαν εκτός Αθηνών. Μηνύματα, επίσης, μας έστειλαν ο Δήμαρχός μας κ. Αθανασόπουλος Τρύφωνας και ο ιερέας μας Γε-ώργιος Τσουκαλάς, όλους τους ευχαριστούμε.

Η λαχειοφόρος αγορά μας ήταν πλούσια με 175 δώρα, από συμπατριώτες και φίλους, όπως αναφέρο-νται σ’ άλλη σελίδα.

** Απ’ τους συμμετέχοντες συμπατριώτες έχουμε κα-

ταγράψει τους πιο κάτω. Σ’ αυτούς συμπεριλαμβάνονται τα υπόλοιπα μέλη των οικογενειών και φίλων των.

1)Αγγ/λος Ηλ. Γεώργ, 2) Αγγ/λος Άγγ. Αντ, 3) Αγγ/λος Γ. Άγγ (Μιμίκα-Αγγελική), 4) Αγγ/λος Δ. Αθαν, 5) Αγγ/λος Δ. Παρασκευάς, 6) Αγγ/λου ρίτσα, 7) Αγγ/λου-Φουρν/

λου Γιώτ, 8) Αγγ/λος Αντ. Νικ (Αμαλ), 9) Αγγ/λου-Κάρπη Ευγ, 10) Αγγ/λου-Γαλάνη Σταμ, 11) Αγγ/λος Γ. Σταύρ,12) Αγγ/λος Γ. Ηλ, 13) Γαρίνης Αθαν (γιος Εθσταθ. Κ. Παν/λια) 14)Γιαν/λος Π. Γρηγ, 15)Γιαν/λος Π. ιωάν, 16) Γιαν/λος Δ. Παν, 17) Γιαν/λου Π. Μαρία, 18) Γιαν/λου –Τσακά-

λη Βασιλ, 19)Γιαν/λος Στ. Β, 20) Γιαν/λος Γ. Πέτρ, 21) Γιαν/λος Γ. Σωτήρ.22)Γιαν/λοι Δημήτρ & Αντών (αδέλφ), 23) Γιαν/λου-

Παπαδ/λου Αθαν, 24) Γκουγκούσης Κ (Π.Κανέλ) Παν, 25) Γκουγκούσης Π. Κων(Παλάτ), 26) Γκουγκ. Ν(Γ) Γιώργ, 27) Γκουγκ-Μαγκούτα Ντίν, 28)Γκουγκ.-Καλφούτζου Αθαν, 29)Γκουγκ-Τράπαλη Αθαν, 30) Γκουγκ-Κάρνου Γιάν, 31) Γκουγκ.-Καραθάνου Νικολ, 32) Δημητρ/λου-Κουτσογεώργη Γωγώ, 33) Δράκος Στ. Δημ, 34) Δράκος Διον &Μαρία, 35) Δράκος

Γ(Β) Νικόλ, 36) Δράκος Β. Γεώργ, 37) Δράκου Σωτ. Αντων, 38) Δράκου Σωτ. Φωτεινή, 39) Καλογερόπουλος Ν. Βασίλ, Κανάκης Ηλ. Νικ & Σπύρος (αδέλφ), Κορκολής ι(Α) Αθαν, 38) Κορκολή-Βάγια Νικολέτ, 39) Κορκολής ι(Γ) Αθαν, 40) Κορκολής ι. Αντ, 41)Κορκολής Πέτ Νικόλ, 42) Κορκολής Πέτ ιωάν, 43)Κορκολής Πέτ Γεώρ, 44)Κορκολής Μιλ. ιωάν, 45) Κορκολή Μιλ. Ντίν, 46) Κορκολή-Αλεξ/λου Αιμ, 47) Κορκο-λής Γ. Μεν, 48) Κορκολή –Καρακατσάνη Άνν, 49)Κορκολής Δ(Αθ) Νικ, 50) Κορκολή σύζ. Ν Δήμητ, 51) Κορκολής Γ. Τά-κης, 52)Κορκολής Π(Τάκ) Γεώργ,53) Κορκολή Τάκ. Ευστα-θία, 54) Λαμπρόπουλος Γ. Κων, 55)Μιχελής –Κυριακή Χ. Μι-χελής, 56) Μιχελή –Πορφύρη Γλυκερ, 57)Μιχελή-Κατσιέρη Κων/να, 58) Μιχελής Π. Δημ, 59) Μιχελής Π. Ζαχ, 60)Μι-χελή-Πολίτη Γιαν, 61) Μιχελής Δ. Κων, 62) Παναγούλιας Παν & Σωτηρία, 63) Παναγούλιας Γ. Φώτ (και τέκν. Γεώρ-γιος-Σταύρος), 64) Παναγούλιας Ν. Κων, 65) Παναγούλιας Κ. Γεώρ, 66) Παναγούλια-Σμυρνή Αγγελ, 67) Παντελέων Β. Γεώργ, 68)Περαμερίτης Αν. ιωάν, 69) Σκουμπούρη ι. Αιμιλ, 70)Σκουμπούρη-Ηλιοπούλου Γιάννα, 71) Σκουμπούρης Δ. Θωμ, 72) Σκουμπούρης Στ. Αθαν, 73) Σκουμπούρης Ν. ιωάν, 74)Σκουμπούρης Π. Τζαν, 75) Σκουμπούρη Π. ιφιγέ-νεια, 76) Σμυρνής Π. Στέλ, 77)Σμυρνής Γ. Βασίλ, 78) Σμυρ-νής Γ. Μάρκ, 79) Σμυρνή-Παντελέων Σταθούλ, 80) Σμυρ-νής Γ(ιερ) Δημ, 81) Σμυρνής Γ. Δημ (Κοπάν), 82) Σμυρνή Γ. Αμαλ (Κοπάν), 83) Σμυρνής Τζ. Κων, 84) Σμυρνής Τζ. Σωκ, 85) Σμυρνής Κ. Νικ. 86)Σμυρνής Μάρ. Νικόλ, 87) Σμυρνή-Φούκα Φωτεινή, 88 Σμυρνή –Θεοφιλοπούλου Μαρία, 89) Σμυρνή –Βασιλούλη Βασιλική.

** Επίσης, την ίδια βραδιά, ενώπιον πολλών και θερ-

μών χειροκροτημάτων επιδόθηκαν και τα Τιμητικά Δι-πλώματα προς τους φοιτητές μας, τα ονόματα των οποί-ων σ’ άλλη σελίδα.

Τέλος, ευχόμαστε στους συμπατριώτες μας, παρό-ντες και απόντες, κοντά και μακριά «Χρόνια Πολλά» και του χρόνου να ανταμώσουμε περισσότεροι και υγιείς.

Παν. Άγγ. ΠαναγούλιαςΓενικός Γραμματέας

- Συνέχεια από τη σελίδα 1

Γεώργ. Ηλ. Αγγελ/λος, Ρίτσα Αγγελ/λου, Αντ. Αγγελ/λος

Aπό το ξεφάντωμα του χορού. 2ος δεξιά ο Αντ/δρος του Δ.Σ. Δημήτρης Μιχελής

(από δεξιά) Γιάννης-Νίκος-Κώστας-Γιώργος

Πρόκειται για τον γνωστό συγχωριανό μας επιχειρη-ματία, ο οποίος από μικρό

ακόμη παιδάκι, δραστηριοποιείται στον τομέα του εμπορίου. Ο Δημή-τρης, γιος των δυο εξαίρετων συγ-χωριανών μας Γιώρη Νικολάκη και Κασσιανής (Δημήτρη Παπανδρέου), δυο ανθρώπων που έχουν αφήσει έντονη την παρουσία τους στο χω-ριό μας, ξεκίνησε πολύ ενωρίς από αυτό, έχοντας σαν μόνα εφόδια του την τιμιότητα, τη συνέπεια, την εντιμότητα και την ακάματη εργα-τικότητα Ήταν τα πολυτιμότερα, αλλά ίσως και τα μοναδικά εφόδια που κληρονόμησε από τους γο-νείς του, όπως άλλωστε και όλα τα φτωχόπαιδα της δύσκολης εκείνης εποχής. Κοπίασε, ίδρωσε, προσπά-θησε. Τα έβγαλε όμως πέρα στηρι-ζόμενος πάντα στα δικά του πόδια. Εξελίχθη σε έναν επιτυχημένο επι-χειρηματία, από τους καλύτερους στον τόπο μας. Σήμερα διατηρεί μία μεγάλη μονάδα επεξεργασίας και κονσερβοποίησης κρέατος πουλε-ρικών στα Γιάννενα και ταυτόχρο-να ετοιμάζει ένα μεγάλο εμπορικό

κέντρο στα Τίρανα της Αλβανίας. Συγκαταλέγεται δε, στους γνήσιους εκείνους επιχειρηματίες, που απο-τελούν τους στυλοβάτες, τους αιμο-δότες της Εθνικής μας Οικονομίας, αλλά και δίνουν ψωμί σε τόσους ανθρώπους, που το έχουν ανάγκη. Παράλληλα, έχει δημιουργήσει μια θαυμάσια οικογένεια με την εξαίρε-τη σύζυγό του, την Λέλα Τσουκαλά καθηγήτρια Αγγλικών, η οποία διατηρεί ένα μεγάλο φροντιστήριο ξένων γλωσσών στο Περιστέρι. Ο

γιος τους ο Γιώργος ακολουθεί τον πατέρα του στον επιχειρηματικό τομέα, η δε κόρη τους, η Κασσια-νή (όνομα της αξέχαστης γιαγιάς), διαμένει στην Αγγλία, όπου ασχο-λείται με εκδόσεις. Κι από τα δυο τους, πολύ πρόσφατα, απέκτησαν δυο επιπλέον εγγονάκια. Το τρίτο, κατά σειρά, από τον Γιώργο και το πρώτο από την Κασσιανή. Ο Δημή-τρης Γ. Σμυρνής δεν ξεχνάει το χω-ριό μας, τη Λυνίσταινα, δεν ξεχνάει τον Σύλλογο και πολύ τακτικά είναι στο πλευρό μας και από οικονομι-κής πλευράς, όπως έκανε και πάλι, πολύ πρόσφατα. Του ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ να είναι καλά, να προοδεύει οικονο-μικά και να τους ζήσουν τα εγγονά-κια τους. Οι ίδιες ευχές μας για υγεία και οικονομική πρόοδο ισχύουν και για τον αδερφό του Μιχάλη, ο οποίος διατηρεί μία πάρα πολύ αξι-όλογη πτηνοτροφική μονάδα στην περιοχή Μεγάρων. Ευρίσκεται δε και αυτός στο πλευρό του Συλλό-γου μας σε κάθε περίπτωση.

Για το ΔΣ του ΣυλλόγουΑντώνιος Άγγ. Αγγελόπουλος

Ένας εκλεκτός Λυνιστιάνος, ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας

Ο Δημήτρης Γεωργ. (Ν.) ΣμυρνήςΑΠ’ ΤΟ ΘΗσΑυΡΟ

ΤΟυ ΓΙΑΝΝΗ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟυλΟυΣυνέχεια 2α Μέχρι τώρα παρουσιάστηκαν όλα τα βι-βλία του Γιάννη Δημητρακόπουλου. σιγά-σιγά θα παρουσιαστούν απ’ την αρχή με μεγαλύτερες λεπτομέρειες. Οπωσδήποτε όμως δεν μπορεί να παρουσιαστεί όλος αυ-τός ο όγκος μες απ’ αυτή την εφημερίδα. Τώρα, αυτό το ποίημα, αναφέρεται για έναν Αντώνη, ο οποίος πρέπει να’ναι ο Αντώνης του Τάση Παπανδρέου που είχε παντρευτεί στην Καλίδονα. Είχε αποκτήσει 5 κόρες και 3 γιους, όλ’ απο-καταστημένα στην Αθήνα. Ο Αντώνης ήταν αξιωματικός της Αστυνομίας Πόλεων, είχε διατελέσει διοικητής σε αστυνομικά τμήματα, μα πάνω απ’ όλα έχαιρε εκτίμησης για τον ανθρωπι-σμό και τις εκεί διοικητικές του ικανότητες, όπως τόσο ευανά-γνωστα φαίνονται στο ποίημα του Γιάννη Δημητρακόπουλου. Απεβίωσε νέος αφήνοντας σύζυγο κι ένα γιο.

Ο ΑΝΤΩΝΗσσαν το αστέρι έλαμψες, στην οικογένειά σουκαι σαν κεράκι έσβησες, εσύ κι’ η αρχοντιά σου. Φίλους πολλούς απόκτησες, σ’ όλη την κοινωνία Και όλους τους ελάτρευες, με μια τρανή φιλία.**Ήσουνα το καμάρι μας, το γνώριζες κι’ ο ίδιοςκι΄ όλοι κοντά σε θέλαμε, λες κι ήσουνα ο ήλιος.Όποιος σε πρωτογνώριζε σε νόμιζε μαγνήτη Και όποιος δεν σε γνώριζε σε πέρναγε ασίκη. **σκορπούσες γύρω τη χαρά γεμάτος καλοσύνη και νοιώθαμε όλο χαρά, μα και εμπιστοσύνη.Ασφάλεια σε είχαμε εμείς και οι συγγενείς σου κι’ όλοι το ποθούσαμε, ν’ ακούμε τη φωνή σου**Χαρούμενος και γελαστός στο σπίτι, στη δουλειά σου ήσουνα άγγελος σωστός με τη γλυκιά λαλιά σου.Αντώνη μου σε χάσαμε γρήγορ’ από κοντά μαςκαι όσα επεράσαμε περνούν από μπροστά μας.**Παιδί μου λέει η μάννα σου, πατέρα το παιδί σου αντρούλη μου η γυναίκα σου, Αντώνη οι αδελφοί σου.

οι κολώνες της θειας Μαργώς

Πριν λίγο καιρό, όπως το διαβάσαμε και στη «Λ.φ», έφυγε και η θεια Μαργώ γεμάτη από χρόνια και οι-κογένειες που άφησε ριζωμένες στη Μεγαλόπολη. Τέσσερα αγόρια και μια κόρη, αλλά κι εκείνα τώρα πια, με παιδιά κι εγγόνια, άρχισαν και προς τα βήματα των δισεγγόνων, για ν’ αποτελέσουν την 11η

φυλή αυτής της πόλης του θρυλικού Επαμεινώνδα, μια και καταξιώθηκαν όλοι εκεί στη Μεγαλόπολη. Και η θεια Μαργώ ξημεροβραδιαζόταν με τη φωτογραφία των 4 αγοριών της, Γιάννη, νίκο, Κώστα, Γιώργο, τα οποία αποκα-λούσε κολώνες της. Κολώνες της οικο-γένειάς της και κυρίως όταν πλέον είχε συμφιλιωθεί με την αναχώρησή της!. Εμείς ευχόμαστε να παραμείνουν πάντα έτσι. Δυνατές κολώνες των νέων τους γενιών, μια και καταξιώθηκαν όλοι μαζί, χωρίς διαρροές εκτός Μεγαλόπολης.

Ι. Δημητ/λος,

Οι δύο Δημήτρηδες, ο παππούς και ο εγγονός

Αντ. Παπανδρέου

Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 5710 677

Άρθρο 1ο Το πρώτο μου τα-ξίδι στην Ελλάδα και στο χωριό του πατέρα μου.

Ήμουν ο πρώτος στην οικο-γένειά μας, που επισκέφθηκα την Ελλάδα και το χωριό όπου γεννήθηκε ο πατέρας μας, Ευ-θύμιος Παναγ. Γιαννόπουλος, από τότε που εκείνος έφυγε για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμε-ρικής. Αυτό το χωριό ονομάζε-ται «Λυνίσταινα», είναι ορεινό και βρίσκεται στη νοτιοδυτική περιοχή της Πελοποννήσου. Ήταν το έτος 1953 όταν ο σύζυ-γος της αδελφής μου, Γεώργιος Γκεμάνης κι εγώ, αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε στην Ευρώπη και την Ελλάδα για επισκεφθού-με συγχρόνως και τους συγγε-νείς, από πατέρα και μητέρα, που ζούσαν τότε εκεί. Αυτό το ταξίδι μας θα διαρκούσε έξι εβδομάδες, όταν ήμουν μόλις 29 χρόνων. Στην Αθήνα και η πρώτη επίσκεψή μου στο πατρι-κό της μητέρας μου, με τα αδέρ-φια και τη μητριά της. Και καθώς

βρισκόμουν εκεί κατέφθασε ο ξαδελφός μου Θανάσης Αγγε-λόπουλος, γιος της αδελφής του πατέρα μου, να διανυκτερεύσω στο σπίτι του για ν’ αναχωρήσω για τη Λυνίσταινα, την επομέ-νη το πρωί με τον αδελφό του Γιώργο, που θα ταξίδεψε όλη τη νύχτα για να το ξεκινήσουμε πα-ρέα. Ο Γιώργος ήταν δάσκαλος του χωριού, όπου και ζούσε μό-νιμα με την οικογένειά του. Το λεωφορείο της γραμμής, μετά από επτά ώρες, έφθασε στον τελευταίο προορισμό του την Ανδρίτσαινα. Εκεί πριν ξεκινή-σουμε για το δεύτερο μέρος του ταξιδιού μας, καθίσαμε και για ένα μικρό μεσημεριανό γεύμα. Ακόμα θυμάμαι τι έφαγα εκείνη την ημέρα. Αρνάκι με φρέσκα φασολάκια!. Ακόμα το θυμάμαι, γιατί ήταν τόσο νόστιμο, όπως κι όταν το μαγείρευε η μητέρα μου στο σπίτι μας. Όμως, δεν ήξερα πώς θα ήταν το επόμενο κομ-μάτι του ταξιδιού μας, έως ότου ο Γιώργος μετά από μια απου-σία του λίγων λεπτών, επέστρε-

ψε μ’ ένα μουλάρι. Αλλά εκείνο που δεν είχα φανταστεί ήταν πως μ’ αυτό το μουλάρι έπρεπε να ταξιδέψω «καβάλα» για τη Λυνίσταινα. Ανέβηκα πάνω του με δεμένη τη βαλίτσα πίσω στο σαμάρι κι αμέσως ξεκινήσαμε, με το Γιώργο να το τραβάει απ’ το καπίστρι σ’ όλη τη διαδρομή ως το χωριό. Τότε δεν υπήρχαν δρόμοι για τη Λυνίσταινα απ’ την Ανδρίτσαινα. Μονάχα ένα φαρδύ μονοπάτι μέσα απ’ τα βουνά. Αν δεν με απατάει η μνή-μη μου, αυτό το ταξίδι διήρκεσε τρεις ώρες, αλλά και ουδέποτε είχα ξανακαβαλήσει μουλάρι ή άλογο, σ’ όλο το διάβα της ζωής μου. Τελικά, όταν φθάσαμε στο χωριό συνάντησα όλους τους συγγενείς που δεν ήταν και λί-γοι. Ανάμεσά τους και τα δυο αδέλφια του πατέρα μου. Την αδελφή του Ελευθερία με το σύζυγό της Ηλία Αγγελόπου-λο, γονείς του Γιώργου και του Θανάση, καθώς, επίσης, και τον αδελφό του Σωκράτη, 96 χρό-νων τότε, που δεν διέμενε στο χωριό. Φρόντιζε τα γιδοπρόβα-τά του πάνω στα βουνά, γι’ αυτό κι έστειλαν να τον ειδοποιήσουν για την άφιξή μου. Αλήθεια! Τι όμορφη συνάντηση ήταν κι αυτή, στο χωριό όπου είχε γεν-νηθεί ο πατέρας μου, με τους τόσους θερμούς κι εγκάρδιους συγγενείς γύρω μου, οι οποίοι και με οδήγησαν να δω το σπίτι όπου γεννήθηκε κι έζησε, μέχρι την αναχώρησή για την Αμερι-κή.. Όλο αυτό το διάστημα, που ήμουν στη Λυνίσταινα, είχα την αίσθηση, ότι δε συναντιόμου-να μαζί τους για πρώτη φορά. Πίστευα πως αυτές τις στιγμές

τις είχαμε ζήσει πολλές φορές. Αλλά και το βράδυ πριν πάμε για τα κρεβάτια μας είχαμε κά-νει ατέλειωτες συζητήσεις με οικογενειακή συντροφιά και ξέχωρο ενδιαφέρον. Όσο για το κρεβάτι μου το πιο αναπαυτικό για ύπνο κι όταν ξύπνησα σπά-νια είχα χρόνο να ντυθώ πριν να’ρθουν οι άλλοι στο δωμάτιό

μου, και να με παρακολουθούν καθώς έπλενα το πρόσωπό μου ή ξυριζόμουν. Πρέπει βέβαια να τονίσω εδώ ότι είμαι δίγλωσ-σος, αλλά και δεν είχα μάθει αγ-γλικά έως ότου πήγα στο νηπι-αγωγείο. Έτσι, τα ελληνικά μου, όταν πήγα στη Λυνίσταινα, απο-δείχθηκαν πως ήταν πολύ καλά και μπόρεσα να επικοινωνήσω με τους συγγενείς, γιατί κανένας τους δε μιλούσε αγγλικά.

Μετά από το πρωινό, συγκε-ντρωθήκαμε έξω απ’ της θείας μου το σπίτι, όπου μετέφεραν δυο μουλάρια για να οδηγηθού-με νοτιοδυτικά της Λυνίσταινας. Η βαλίτσα μου δεμένη και πάλι πίσω μου πάνω στο σαμάρι. Τα-ξιδέψαμε με το Γιώργο καβάλα στα δυο μουλάρια, σε παρόμοιο μονοπάτι, μ’ αυτό απ’ την Αν-δρίτσαινα, έως ότου φθάσαμε, μετά από πέντε ώρες, στο μικρό χωριό Λέπρεοον. Εκεί και η νέα μας ευχάριστη έκπληξη. Συνα-ντήσαμε τη Γιωργούλα, μι’ άλλη θεία αδελφή, του πατέρα μου, το γιο και τη νύφη της. Μείνα-με αρκετά εκεί, γιατί επέμεναν

να σφάξουν τον μοναδικό τους κόκορα και να μας κάνουν το τραπέζι. Το πάτωμα του σπιτιού τους μισοκαταστραμένο και γε-νικά ολοφάνερο πως ήταν πολύ φτωχή οικογένεια.

Αφήσαμε εκεί τα μουλάρια και συνεχίσαμε με το λεωφορείο ως το Θολό να καταλήξουμε στην Κυπαρισσία με το τραίνο,

όπου η μητέρα μου είχε μεγα-λώσει. Εκεί συνα-ντήσαμε πολλούς συγγενείς, αλλά κι έναν ακόμα αδελ-φό του πατέρα μου, τον θείο τον Αλέξη και την οι-κογένειά του, ενώ οι περισσότεροι συγγενείς της μη-τέρας μου είχαν φύγει για την Αθή-να, πριν από το Β΄ παγκόσμιο πόλε-μο. Η Ελλάδα υπέ-φερε πολλά απ’ τη γερμανική κατοχή κατά τη διάρκεια και του Μεγάλου Πολέμου (Α΄) και του Β΄ παγκόσμι-ου. Φέρνω στη μνήμη μου όταν, μια ημέρα, βρήκα

τη μητέρα μου να κλαίει. Είχε λά-βει το πρώτο γράμμα απ’ την οι-κογένειά της στην Αθήνα μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο, όταν πλη-ροφορήθηκε πως ο πατέρας της είχε πεθάνει και μάλιστα απ’ την πείνα το 1941-42. Και το χειρό-τερο, όπως με πληροφόρησαν, οι Γερμανοί που τους μάζευαν, κάθε ημέρα, με τα καμιόνια κα-νένας δεν είχε μάθει που τους έθαβαν. Επιπλέον αυτών, είχα μάθει πως και οι μανάδες στο χωριό έκρυβαν τα μικρά αγόρια τους στα χωράφια και τις εξοχές απ’ το φόβο των Γερμανών για-τί κινδύνευαν από κ αν τα εύρι-σκαν στο δρόμο τους. Αυτά είχα στο μυαλό μου όταν πραγματο-ποίησα την πρώτη μου επίσκε-ψη στην Ελλάδα. Ένα ταξίδι το οποίο ποτέ δε θα ξεχάσω. Θα μπορούσα βέβαια να προσθέσω πως σε μελλοντικές επισκέψεις, ο κεντρικός δρόμος του χωριού, προς τις δυο του κατευθύνσεις, είχαν πλέον είχαν γίνει σύγχρο-νοι και άνετοι…ΣυΝΕΧιΖΕΤΑι

Παναγ. Ευθ. Γιαννόπουλος

Ο Θύμιος και η Βασιλική Γιαννοπούλου (του Παναγ. Ευθ. Γιαννόπουλου, Ταφτ –ΗΠΑ)

Γι’ αυτή τη σειρά των άρθρων μου προς τη «Λ.φ» επιθυμώ να κάμω μερικές διευκρινίσεις: (α) είναι το δεύτερο στη σειρά για τους γονείς μου, Θύμιο και Βασιλική, οι οποίοι όταν ήλθαν από την Ελλάδα, αποφάσισαν να εγκατασταθούν εδώ στο Ταφτ της Καλιφόρνιας, να δημιουργή-

σουν οικογένεια και να ζήσουν το υπόλοιπο της ζωής τους. (β) Το όνομα Βασιλική στα ελληνικά ση-μαίνει και «πριγκίπισσα». (γ) Εκτός απ’ τις αναμνήσεις μου, σημαντική η βοήθεια απ’ το βιβλίο τ’ αδελφού Γιώργου, με τον τίτλο «ξύπνα Έντυ για το κερματάκι σου της δεκάρας» (Wake up Eddie for a dime 1994), όπου αφιερώνει κι ένα κεφάλαιο για τους γονείς μας, τον οποίο και ευχαριστώ για μια φορά ακόμα και μέσα από τη Λυνιστιάνικη φωνή και (δ) αυτά τα άρθρα της σειράς θα έχουν τη δικιά τους επικεφαλίδα, για να κάνω την περιγραφή του χωριού του πατέρα μου, όπως το θυμάμαι απ’ το 1953 που το επισκέφθηκα για πρώτη φορά.

Ο Παναγιώτης με την κόρη του Γεωργία και το γαμπρό του Ραν

Η Γιωργούλ Γιαν/λου (δεξ) με το γιο και τη νύφη της

Ο Παν. Γιαννόπουλος με τα εγγόνια του

Η γιορτή της νεολαίας, επαναλαμβάνεται στον ετήσιο χορό μας

Ο χορός μας και φέτος, όπως και κάθε χρόνο κατακλύζεται από νε-ολαία. Και το σημα-

ντικότερο, οι συναντήσεις τους αποφασίζονται από κάθε προηγού-μενο χορό. Έτσι και οι φιλίες τους δυναμώνουν και οι κύκλοι τους αυ-ξάνουν. Όμως, σ’ αυτόν τον φετι-νό κυριαρχούσε η παρουσία και η ζωντάνια τους. Μια ζωντάνια που χαροποίησε τις μεγαλύτερες γενιές, γι’ αυτό κι όλοι μαζί είχαν γίνει μια εύθυμη παρέα και συντροφιά, που’χε τη φλόγα της αναμμένη έως τις 4 το πρωί, όπως το επισημαίνει και στο κύ-ριο άρθρο του ο κ. Παναγούλιας γενικός γραμματέας του συλλόγου, ο οποίος, επί-σης κι εύστοχα επισημαίνει, πως η πίστα για το χορό ήταν μεγάλη και στο κέντρο της αίθουσας, αλλά και το καλλιτεχνικό συγκρότημα προέβαινε σε τροποποιήσεις ανταποκρινόμενο στο κέφι του χορευτικού «ξεσηκωμού».

Τα παιδιά το διασκεδάζουν στο χορό

11 678Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 57

Κ ο ι ν ω ν ι κ ά

Θερμά συλλυπητήρια προς την οικογένεια της

Παναγιώτας(Πάνσυ) –Υφαντή

Κάθε θάνατος σκορπά λύπη, γιατί φεύγουν από κοντά μας άνθρωποι τους οποίους αγαπάμε. Όμως όταν αυτός που φεύγει είναι νέος, έχει οικογένεια που εξακολουθεί να’χει

ανάγκη τη στήριξή του, αλλά και με δυνατότητα να προσφέρει ακόμα περισσότερα στην κοινωνία, τότε η λύπη σκεπάζεται δυνατά με τη θλίψη, για να’ναι πάντοτε παρούσα, σ’ αυτούς που μένουν πίσω. Η μόνη λύση, οι ευχές των φίλων για δύναμη και υπομονή. Αυτό εκφράζουμε, η σύζυγός μου Ευδοκία κι εγώ, για τον ξαφνικό θάνατο της Πάνσυς Στόικου-υφαντή 44, γραμ-ματέα Δικαστηρίων, ετών μόλις 44, προς τους παλιούς φίλους και συναδέλφους μας γονείς της, Σωκράτη και Μαρία Στόικου, τον αγαπημένο μας σύζυγό της Μάκη υφαντή και τα λατρευτά παιδιά τους, Φίλιππο (14) και Τατιάνα (8), αλλά και τον αδελφό της Παντελή. Μια οικογένεια με σύμπνοια, ενότητα, αρχές και πρόοδο. Σ’ όλους αυτούς εκφράζουμε και τη μεγάλη λύπη και την πηγαία αγάπη μας, για ν’ αντέξουν την απουσία της Πάν-συς και προπαντός να συνεχίσουν τον αγαθό, το χαρούμενο και φιλοπρόοδο δρόμο της, όπως τον ονειρευόταν από παι-δούλα ακόμα.

Σωκράτης και Ευδοκία Σμυρνή

Έφυγε και ο ΝΙΚΟΛΟΣ

Στις 28 Φεβρουαρίου 2009 έφυ-γε από κοντά μας ένας ακόμη εκπρόσωπος της παλιάς καλής

εποχής. Ο Νικολός Θωμά Μιχελής δεν είναι πλέον ανάμεσά μας. Είναι ο τρίτος, κατά σειρά, εκπρόσωπος της Μιχελαίι-κης ρούγας, που χάνουμε μέσα σε λίγο διάστημα, μετά τον μπάρμπα Γιάννη και τον Γιώργη Παν. Μιχελή. Η πιο πολύβουη και πολυσύχναστη άλλοτε γειτονιά του χωριού μας, τα Μιχελαίι-κα, κοντεύει πλέον να καταντήσει ένα έρημο ησυχαστήριο. Στη γειτονιά αυτή, στο χωριό μας, αλλά και σε ολόκληρη την περι-οχή μας ο Νικολός έδινε το δικό του χρώμα, τον δικό του τόνο, τη δική του έντονη παρουσία. Ήταν πραγματικά ένας εξαίρετος άνθρωπος. Άνθρωπος της παρέας, της συναναστροφής, της συ-ντροφιάς, του κεφιού, του γέλιου, της χαράς, της καλής καρδιάς. Άνθρωπος κοινωνικός, ευχάριστος, ευρηματικός, πανέξυπνος, αν και απέφευγε να το δείχνει. Εργατικός, δραστήριος, αεικίνητος. Διέθετε ένα πηγαίο, ευγενικό, ανεξάντλητο χιούμορ, στο οποίο μόνο ο αείμνηστος Γιώρη-Γιαγκούλας θα μπορούσε να τον συ-ναγωνιστεί. Το χιούμορ του, τα καλαμπούρια του, τα ευπρεπή πει-ράγματά του θα μείνουν για πάντα αλησμόνητα για όλους εμάς. Το χιούμορ του αυτό δεν τον εγκατέλειψε ποτέ, παρά τις πολλές δυστυχίες που τον βρήκαν στην πορεία της ζωής του. Η κορυφαία από τις οποίες όταν έχασε το φως του. Ούτε και τότε όμως το έβα-λε κάτω. Δεν έχασε ποτέ το κουράγιο του. Δεν εγκατέλειψε ποτέ το αναλόγιο, το ψαλτήρι στην Παναγιά, στον άγιο Νικόλαο, στον Αγιώρη, ακόμη και όταν δεν μπορούσε πλέον να διαβάζει. Τα ήξε-ρε όλα απ’ έξω. Η ψαλτική του δεινότητα ήταν κάτι το φανταστικό, πράγμα στο οποίο βοηθούσε η υπέροχη φωνή του. Συνδύαζε τη βυζαντινή μελωδία με την παραδοσιακή δημοτική μας μουσική. Εκεί όμως που ήταν πράγματι ασυναγώνιστος, ήταν το γνήσιο πα-ραδοσιακό μας τραγούδι, κυρίως δε το κλέφτικο, της τάβλας. Με την απαράμιλλη φωνή του, μας ταξίδευε κατ’ ευθείαν στην πηγή, στη ρίζα, στη γνήσια παράδοση. Πραγματικό ταλέντο, πραγματι-κό θείο δώρο, από εκείνα που δυστυχώς πολλές φορές πηγαίνουν χαμένα στη ζωή. Το άσχημο όμως είναι ότι δεν μεριμνήσαμε τόσα χρόνια να καταγράφουμε φωνητικά ή άλλως πως τον απέραντο μουσικό, αλλά και γενικότερο πολιτιστικό θησαυρό, που κουβα-λούσε αυτός ο άνθρωπος. Τα πήρε όλα μαζί του. Έμειναν μόνο όσα καταγράφηκαν στις δικές μας προσωπικές αναμνήσεις. Δεν περιμέναμε ίσως τον τόσο αιφνίδιο, τον τόσο πρόωρο χαμό του. Θα είναι πολύ αισθητή η απουσία του Νικολού από το χωριό μας, το δε κενό που μας αφήνει, πολύ μεγάλο, δυσαναπλήρωτο. Θα θυ-μόμαστε τα τραγούδια του, την παρουσία του σε κάθε εκδήλωση, το «κουμάντο» του στα τραπέζια των γάμων με το παραδοσιακό «κουπάρι», τα αστεία του, αλλά και το κουράγιο του στα βάσανα που τον βρήκαν. Καλό σου ταξίδι αείμνηστε Νικολό. Πιστεύουμε ότι και εκεί που θα πας, θα εξακολουθήσεις να διασκεδάζεις τους αγαπημένους σου συμπατριώτες, τους καλούς σου φίλους. Σε πε-ρίμεναν για να ομορφαίνεις τη συντροφιά τους.

Αιωνία σου η μνήμη.Αντώνιος Άγγ. Αγγελόπουλος

ΝεκρολογίεςΑγαπητέ φίλε σωκράτη.

Γνωρίζω τους αγώνες που έχεις επιτελέσει και που ακόμα θα κάνεις από το καίριο πόστο όπου ευρίσκεσαι, για το καλό της

πατρικής γης. Θα σε παρακαλέσω, φίλε, να δεχτείς, σε κάποιο σημείο της λυνιστιάνικης Φωνής, να με φιλο-ξενήσεις για να εκθέσω τα πιο κάτω: Έχει γίνει σ’ όλους μας συ-νήθεια να γράφουμε στην εφημε-ρίδα μας και μάλιστα σε μεγάλο ποσοστό τα μεγάλα λόγια για κάποιο δικό μας πρόσωπο ή φίλο, όταν έχει φύγει από την επίγειο ζωή. Όμως, γεγονός αναμφισβή-τητο, αυτά που γράφονται, για το πρόσωπο, διαβάζονται από τους εν ζωή ευρισκομένους και η κάποια ικανοποίηση μόνο σ’ αυτούς ανήκει.Πριν από λίγες ημέρες , επισκέφθηκα στο γνωστό σ’ όλους μας νοσοκομείο των Αθηνών Κ.Α.Τ, την εξαδέλφη μου Τούλα λαμπροπού-λου, όπου είχε μεταφερθεί για εγχείριση του ποδιού της από ένα κάταγμα που είχε υπο-στεί στο χωριό. Εκεί άκουσα από τα χείλη της να λέει για το ενδιαφέρον που είχε επιδείξει ο πρόεδρος του συλλόγου για να μεταφερθεί από το του Πύργου νοσοκομείο στο ΚΑΤ τοι-ούτο, και διέκρινα την ευχαρίστησή της, αλλά και τη χαρά της συγχρόνως για το ενδιαφέρον του αυτό. Μέσα όμως από τους αφόρητους πόνους που είχε μετά την εγχείρησή της, μου εκμυστηρεύτηκε ένα μεγάλο παράπονο για την εφημερίδα, λέγοντας: « Ποτέ η εφημερίδα του χωριού μας δεν έγραψε για μένα κάποιο καλό λόγο, για τις εξυπηρετήσεις που έχω προσφέ-ρει, παρά την σκληρή δοκιμασία που η μοίρα

μου επιφύλαξε, σε πάρα πολλούς συγχωρια-νούς μου, όταν υπήρχε το μοναδικό τηλέφωνο σ’ εμένα. Τότε εφώναζα, θεια Ιφιγένεια, θεια Γιαννούλα κι άλλους πολλούς να έλθουν στην κλήση κάποιου δικού τους προσώπου, χωρίς κανένα κέρδος.Αυτά τα λόγια της και το παράπονό της με

ανάγκασαν να γράψω τα πιο πάνω και να καταθέσω κι εγώ τη γνώμη μου: Καλό και δίκαιο είναι στον κα-θένα από μας, όταν θέλουμε να γρά-ψουμε κάποια αξιόλογη προσφορά ή κάποιο καλό λόγο ενός συντοπί-τη μας να επιτελείται εν ζωή αυτού, ούτως ώστε ν’ απολαμβάνει την ευ-χαρίστηση και την ικανοποίηση. Να μη μένει στον ψυχικό του κόσμο το αίσθημα ότι είναι ένα ξεχασμένο πρό-

σωπο από τους συγχωριανούς του.Αυτά, φίλε σωκράτη, σε ευχαριστώ και σε φιλώ με αγάπη.

Αθήνα 2. Ιουλίου 2008 Αντώνης Αναστ. Περαμερίτης

*Η «Λ.Φ», προσπαθεί να’ναι κοντά σ’ όλους τους συμπατριώτες και κυρίως στους ντό-πιους μας, χωρίς να σημαίνει πως δεν υπάρ-χουν περιθώρια βελτίωσης. Πάντως για την Τούλα, την πάντα αγαπημένη μας, χαιρό-μαστε που σε λίγο επιστρέφει στο χωριό και στα ευγενικά καθήκοντά της. Ευχαρι-στίες και στον Αντώνη, τον φίλο όλων μας, για το γράμμα του. Μακάρι να λαβαίναμε γράμματα με παρόμοια θέματα. Θα είχε γί-νει το χωριό μας πολύ καλύτερο. Όταν οι απόψεις, προέρχονται από συμπατριώτες, με βεβαιότητα επισημαίνεται, πως μονάχα τότε πετυχαίνει και η εφημερίδα μας.

«Ένα παράπονο από το κρεβάτι του πόνου»

Oταν περνάω από πολλά μέρη του χωριού και κυρίως όταν βρίσκομαι στο

χώρο του παλιού μαγαζιού μας, αισθάνομαι συγκίνηση και υπε-ρηφάνεια απ’ τις αναμνήσεις που παρουσιάζονται μπροστά μου. Αναμνήσεις υπέροχες, για-τί πολλοί συμπατριώτες μας, μπήκαν μπροστά να προστα-τέψουν τους υπόλοιπους και τους πολλούς, με πρώτα τα νέα παιδιά, για να κρατηθούν έξω από διενέξεις, από παρατάξεις και αλληλοκατηγόριες. Αυτοί ήταν η πρώτη σειρά των μεγα-λύτερων, που είχαν δει πολλά στο διχασμό με τους βενζε-λικούς και βασιλικούς, με τη Μικρά Ασία κι όλα τα μικρά ή μεγάλα κινήματα και τις δικτα-τορίες. Σαν πέρασε ο πρώτος ενθουσιασμός με τις αντιστασι-ακές ομάδες, που φάνηκε πως δεν θα μπορούσαν να συνυ-πάρξουν, οι μεγαλύτεροί μας άρχισαν να είναι οι κήρυκες για τους άλλους, τους ανυπο-ψίαστους και τους μικρότερες. Όλοι , όμως, τους σεβόντου-σαν και τους αποδεχόντουσαν γιατί μιλούσαν λογικά και με τα σφάλματα του παρελθόντος. Έτσι, με αυτό το πνεύμα και οι νεότεροι προχώρησαν. Να κρατήσουν, με οποιοδήποτε

τίμημα, το χωριό ενωμένο. ως γνωστό, όπως το έχει γράψει και η «ΛΦ», απόχτησαν μέχρι και ραδιόφωνο ρεφενίζοντας με είδη, ζώα, πουλερικά και με ό,τι άλλο, μπορούσαν να προσφέρουν. Έτσι πλέον, κανένας δεν μπορούσε ν’ αποκλίνει, γιατί, κάθε βράδυ τα γεγονότα όλου του κό-σμου, κατέληγαν στο δημοτικό μας σχολείο. Είμαστε, παράλληλα και τυχεροί γιατί στο χωριό μας δεν μπορούσε να μείνει ξένος. Η γεωγραφική θέση του δεν εξασφάλιζε ασφάλεια για πολύ-ωρη διαμονή.

Απ’ αυτούς τους συμπα-τριώτες θα αναφερθώ μονάχα σ’ έναν. Στο Γρηγόρη Δελη-γιώργη και στη μνήμη αυτού ας θυμηθούμε κι όλους τους υπόλοιπους, συμπατριώτες. Ο Γρηγόρης, βρισκόταν στην Αθήνα ως μικροπωλητής, αλλά με την κατοχή βρέθηκε στη Λυ-νίσταινα. Ήξερε γράμματα, είχε πείρα στη ζωή και λόγο πολύ προσεγμένο. Οι γέροντες τότε τον παρεκάλεσαν να μείνει στο χωριό, ώσπου να φτιάξουν τα πράγματα, για να μη διαλυθούν οι υπόλοιποι. Πιστεύω πως την πρότασή τους, την θεώρησε και δικαιολογημένα, ως τιμή για τον

εαυτόν του. Έμεινε έως και το 1945. Όμως, πολύ γρήγορα έγι-νε αποδεκτός στο χωριό. Όλοι ήταν δίπλα του, να του προ-σφέρουν ό,τι χρειαζόταν για

κάθε περίπτωση. Όποιος κι αν περνούσε, ιταλός, Γερμανός ή αντάρτης από οποιαδήποτε παράταξη, εύρισκε, στη ραχούλα και στα μαγαζιά τον Γρηγόρη. Με αυτή την αντίδραση και πάντα οδηγό το ρα-διόφωνο, αντιπρόσωπος

για όλες τις υποχρεώσεις του χωριού μονάχα αυτός. Οι υπό-λοιποι γνώριζαν τη σειρά τους, να προσφέρουν είτε φαγητά, είτε ζώα, είτε συνοδούς, είτε όποιες άλλες υπηρεσίες. Και τις έκαναν όλοι αγόγγυστα, γιατί γνώριζαν πως το κάνουν για το χωριό τους. Αξίζουν σε όλους συγχαρητήρια και να έχουν αι-ώνια μνήμη. Για δε το Γρηγόρη, πιστεύω πως κάποια στιγμή κι εύχομαι να μην καθυστερήσει, τουλάχιστον ο άξιος σύλλογός μας να κάνει κάτι μεγαλύτερο και σημαντικότερο στη μνήμη του. Πράγματι το αξίζει, γιατί έμεινε στο χωριό, εργάστηκε γι’ αυτό, με όλα τα άριστα αποτε-λέσματα, σ’ όλη τη διάρκεια της ανώμαλης και συγκεχυμένης κατοχής.

Γρηγόρης Π. Σμυρνής

Ένα μνημόσυνο αγάπης και σεβασμού, στους συμπατριώτες που κράτησαν ενωμένο το χωριό μας κατά την Κατοχή

(του κ. Γρηγόρη Π. Σμυρνή συν/χου υπαλλήλου των ΕΛΤΑ)

Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 5712 679

Ο Δημήτρης Χρυσάνθης στη Λυνίσταινα

Όπως γράψαμε και στο προηγούμενο φύλλο της «Λ.Φ» ο Δημήτρης Χρυσάνθης, εγγονός του Δημήτρη Νικολόπουλου που είχε μεταναστεύσει στις ΗΠΑ, τελι-κά θα έλθει στην Ελλάδα. Κι επειδή η εφημερίδα εκείνες τις ημέρες θα βρίσκε-

ται στα τυπογραφεία, την εδώ διαμονή του θα τη διαβάσουμε μετά την αναχώρησή του. Σύμφωνα με το πρόγραμμα που μας έχει στείλει, στην Ελλάδα θα έχει μείνει από 16 μέχρι 26 Μαρτίου. Στο διάστημα αυτό θα έχει παρουσιάσει τα ντοκιμαντέρ του στη Θεσσαλονίκη, του οποίου ευχόμαστε καλή επιτυχία, θα έχει μεταβεί στη Λυνίσταινα για το Σαββατοκύριακο 21-22 Μαρτίου, το επόμενο 2ήμερο στα Καλάβρυτα χωριό του πατέρα του, με τελική του αναχώρηση το πρωί της 26ης Μαρτίου. Του έχουμε ευχηθεί καλή διαμονή και η δικιά μας επικοινωνία μαζί του, θ’ αναφερθεί στο επόμενο φύλλο.

Ο Γιάννης Μιλτ. Κορκολής, για τους χορούς και τα γλέντια μας έρχεται απ’ την Αμερική

Ο Γιάννης για χρόνια τώρα μοιράζεται τον καιρό του με την Αμερική, όπου ζει μόνιμα ο γιος του. Το μισό καιρό εδώ και τον άλλο μισό στην Αμερική. Αυτό εί-ναι το μόνιμο πρόγραμμά του. Όμως, η εδώ παρουσία του είναι έντονη, όπως

και στο χορό, όπου και τις σεμπεκιές του. Του ευχόμαστε να’ναι καλά κι όσο για την κούραση δεν πειράζει. Ο Γιάννης τη θεωρεί παιχνίδι και μακάρι να αισθάνεται πάντα έτσι.

Να, που η «γιαγιά!» μας, άρχισε να φιλοσοφεί τη ζωή με τον ερχομότου πρώτου κιόλας εγγονιού

Να, πως νιώθει η καινούρ-για γιαγιά,

ιωάννα Ντίνου και Σταθούλας Σμυρνή, απ’ το νεογέννητο γιο τής κόρης της, ράνιας. Την παρα-καλέσαμε να μας γράψει τα συναισθή-ματά της, αυτά της πρώτης ημέρας και την ευχαριστούμε π’ ανταποκρίθηκε, τόσο στα λόγια, όσο και στη φωτογρα-φία. Εμείς ευχόμαστε να τους ζήσει και η ιωάννα μας, με το καλό, ν’ απο-κτήσει πολλά ακόμα εγγόνια. Να συνεχίσει η κόρη και ν’ αρχίσει ο γιος. Ξεδιπλώνει, λοιπόν:«υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που συνειδητοποιού-με πόσο τυχεροί είμαστε. Ξεχνάμε κόπους, αγωνίες, φιλοδοξίες, όταν μία μόνο στιγμούλα γίνεται ένα μεγάλο πέπλο που μαλακώνει – γλυκαίνει το χαρακτήρα μας. Σαν μικρά παιδιά που πήραν ένα δωράκι θέλουμε να τρέ-ξουμε, να γελάσουμε, να φωνάξουμε σ’ όλο τον κόσμο πόσο ωραία είναι η ζωή. Ένα τέτοιο δωράκι (από τα πολλά που μου έχει δώσει) μου έκανε η κόρη μου η ράνια στις 27 Φεβρουαρίου 2009. Ένα όμορφο, γερό αγοράκι, με έκανε ΓιΑΓιΑ! Λένε ότι ο κύκλος ζωής ολοκληρώνεται μόλις εμφανιστεί η τρίτη γενιά. Δεν γνωρίζω αν είναι έτσι. Προσωπικά επιθυμώ και ελπίζω στη διεύρυνση του κύκλου και με την τέταρτη γενιά. Δηλαδή να γίνω και προγιαγιά. Νοιώθω τέλος υποχρέωση να σας ευχαριστήσω Αντώνη, Σω-κράτη, Μάρκο για τις ευχές σας. Να είστε γεροί και χαρούμενοι όλοι σας. ιωάννα Ντίνου Σμυρνή , Θεσσαλονίκη»

Στο νέο υφυπουργό μας κ. Γεώργιο Κοντογιάννη, θερμά συγχαρητήριαΜε ιδιαίτερη χαρά και ικανοποίηση δεχθήκαμε, την πρόσφατη

υπουργοποίηση του συμπατριώτη μας κ. Γιώρ-γου Κοντογιάννη και μάλιστα, σ’ αυτό το καίριο Υπουργείο Απασχόλησης και Κοινωνικής Προ-στασίας. Ο κ. Κοντογιάννης, αν και κατάγεται από την πεδινή Ηλεία (Βαρθολομιό), έχει δείξει κατά το παρελθόν και εξακολουθεί να επιδεικνύει τεράστιο ενδιαφέρον για την ορεινή Ολυμπία. Επισκέπτεται τακτικά την περιοχή μας και γνωρί-ζει λεπτομερώς και από κοντά, όλα τα προβλήμα-τα του τόπου μας, τα οποία προσπαθεί να επιλύει,

τόσο με προσωπικές του παρεμβάσεις, όσο και με καίρια ερωτήματα στο Κοινοβούλιο και κυρίως, όταν ο Νομός μας πλήττεται:{ αποζημιώσεις, χορήγηση ζωοτροφών, έργα οδο-ποιίας, λοιπής ανάπτυξης κλπ}.. Είναι άλλωστε και ο μοναδικός εκπρόσωπος του Νομού μας στην Κυβέρνηση και μάλιστα μετά από αρκετά χρόνια, αν εξαιρεθεί ο καταγόμενος από την Ολυ-μπία κ. Βύρων Πολύδωρας. Τον συγχαίρουμε και προσδοκούμε στο ενδιαφέρον του και για την περιοχή μας, η οποία, όπως είναι γνωστό, συνεχώς εγκαταλείπεται. Να έχει υγεία και πολλή τύχη.

Τιμητική διάκριση για την Πέννυ Στάθ. Δάγλαρη(της κας Βιβής Δερεχάνη-Σταυροπούλου)Χαίρομαι ιδιαίτερα, όταν καταξιώνονται τα νέα παιδιά μας. Ένα τέτοιο φωτεινό παράδειγμα και η Πέννυ Στάθ. Δάγλαρη από τον Πύργο Ηλείας. Παράλληλα με τις κύριες σπουδές της, όπου κι εκεί άρχισε να διαπρέπει, καταξιώνεται και σ’ ένα ακόμα από τα έμφυτα ταλέντα της, την Ποίηση. Κι αυτό, βέβαια, δεν είναι τυχαίο, όταν ο καθηγη-τής της ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης κ. G. Drachman, προσκληθείς από το φημισμένο πανεπιστήμιο της Σκωτίας για να μιλήσει, στο πολιτιστι-κό σεμινάριο για τη διάσταση των γενεών, επέλεξε ποιήματα Ελλή-νων ποιητών, μεταξύ των οποίων κι ένα δικό της. Αυτά τα επιλεγμένα ποιήματα θα’ναι το υλικό με το οποίο ο σοφός πανεπιστημιακός δά-σκαλος, θ’ αποδείξει τη διάσταση των γενεών σε παγκόσμια βέβαια κλίμακα. Γι’ αυτό οφείλουμε να κάνουμε κάτι ακόμα και για το Πανεπι-στήμιο και για το φιλέλληνα σοφό δάσκαλο, δείχνοντας και την άλλη όψη του νομίσματος. Για τώρα Πέννυ συγχαρητήρια. Και την άσκησή σου ως δικηγόρος στο Πρωτοδικείο Ηλείας και για την τιμητική αυτή διάκριση, δέξου και τα δικά μου, τα γεμάτα αγάπη, συγχαρητήρια.

Βιβή Δερεχάνη- Σταυροπούλου

Ευχαριστίες για τις προσφορές και δώρα τους

Το Δ.Σ του Συλλόγου αισθάνεται βαθιά την υποχρέωση να ευχαριστήσει θερμά τους συμπατριώτες κι εκλεκτούς φίλους, προσέ-

φεραν πλούσια δώρα για τη λαχειοφόρο αγορά στη χοροεσπερίδα μας. Εκτός από ηθικούς λό-γους και για ιστορικούς κρίνουμε να’ναι κατα-χωρημένα τα ονόματά τους και στη «ΛΦ». Είναι δώρα που έχουν κέφι, αγάπη και κυρίως προ-σωπική επιλογή.

*Αγγελόπουλος Άγγ. Αντών: 10 βάζα μέλι του ενός κιλού

* Αγγελοπούλου Μάντω (σύζ. Ηλία), 4 δοχεία λάδι παραγωγής της

*Αρβανίτης Νικ. (φίλος από Κρέσταινα): Ένα δοχείο κρασί 5 κιλών

*Βλάχος Γεώργ (σύζ. Μιμής Δημητρ/λου): 48 φιάλες κρασί παραγωγής του.

*Γιαννόπουλος Γ Πέτρος: Σειρά παραδοσιακών προϊόντων της περιοχής μας, τα οποία μετέφερε ο ίδιος απ’ την Ανδρίτσαινα

* Γιαννοπούλου Πέτρ. Όλγα: Μία τσάντα γυναικεία, δύο διακοσμητικά καλαθάκια και ένα μελωδό μπαλκονιού.

*Δράκου Γ. Αικατερίνη: Αρκετά πακέτα ξυραφάκια * Καλογερόπουλος Ν. Βασίλειος: Πορτοφόλια πα-ραγωγής του για όλους τους συμμετέχοντες στο χορό. Παρόμοια πρωτοβουλία του και το 2000 με την ευχή να’ναι πάντα γεμάτα με τα νέα νομίσματα ευρώ, ενώ τώρα η οικονομική κρίση να μη φθάσει και σ’ αυτά!

*Κοκκώνης ι. Γεώργιος (μητέρα του Κούλα Νικολο-πούλου): Παιδικά ενδύματα

*Κορκολή Αθανασία (σύζ. Βασιλ. Αντ): Δυο επιδιορ-θώσεις ενδυμάτων απ’ το κατάστημά της, που δια-τηρεί στην Κυψέλη

*Παντελέων Β. Γεώργ (μητέρα του Ευσταθ. Γ. Σμυρ-νή): 8 κιλά λάδι αυτοκινήτου και 2 βάζα μέλι

*Περαμερίτης Αναστ. ιωάν: δυο δοχεία λάδι παρα-γωγής του

* Σκουμπούρης Δ. Θωμάς: Ένα έπιπλο μπάνιου, (δι-αστ. 0,75χ1,50), ένα καθρέφτη μπάνιου (0,75χ0,60), δυο φιάλες τσίπουρο, δυο φιάλες σαμπάνια και δυο κιλά φιστίκια Αιγίνης

*Σκουμπούρη ι. Αιμιλία: Μια κολόνια γυναικεία και μία ανδρική, ένα τζιν παντελόνι και μια μπλούζα γυναικεία.

*Σκουμπούρη Π. Γιάννα-Ηλιοπούλου: Δυο 5κιλα δο-χεία λάδι

*Σμυρνής Γ. Μάρκος: 2 δοχεία λάδι, 12 βάζα ρίγανη (μαζεμένη με τα χέρια του), 10 κιλά χυλοπίτες κ.ά

*Σμυρνής Π. Κων/νος: 5 φιάλες τσίπουρο *Σμυρνής Τζ. Κων/νος, απ’ το γνωστό γραφείο του, «ΑΒιΟΣ», ένα αρνί.

*Σμυρνή Νίκη (σύζ. Στέλιου Θεσσαλον): Ένα υπέρο-χο σεμέν

*Σμυρνή Αγγελική (σύζ. Κων): ένα ρολόι γυναικείο και ένα πορτοφόλι

*Σμυρνή Ελένη (σύζ. Γρηγορ): Ένα υπέροχο εργό-χειρο

*Στέλλας Γεώργιος (φίλος Θωμ. Δ. Σκουμπούρη), μια φιάλη ουίσκι

*Χανιώτη Μαρία: Ενδύματα γυναικείαΓια το ΔΣ, ο πρόεδροςΑντών. Αγγελόπουλος

Η επιβράβευση των φοιτητών μας με το «τιμητικό δίπλωμα» του συλλόγου(για όσους το πληροφορηθήκαμε)

Α΄ Εισαχθέντες-Δράκου Μαρία του ιωάννου και της Σοφίας: Φιλοσοφική του Πανεπιστημίου Αθηνών-Μεχελή Παρασκευή του Κωνσταντίνου και ιωάννας: Σχο-λή Βιολογικών Εφαρμογών και Τεχνολογίας, του Πανεπι-στημίου ιωαννίνων

Β΄ Αποφοιτήσαντες.-Αγγελοπούλου Αγγελική του Γεωργίου και Μαρίας ι.Ε.Κ Τμήμα Κεντρικών Εργαστηρίων.-Βασιλούλης Γιαννίκος του Γεωργίου και Βασιλικής: Αρχιτε-κτονική του Πανεπιστημίου Βόλου

-Δράκου Ξένια του Παναγιώτη και Αικατερίνης: ιατρική Πα-νεπιστημίου Κρήτης.

-Παναγούλια ιφιγένεια του Παναγιώτη και της Σωτηρίας: Μαθηματικό Πανεπιστημίου ιωαννίνων.

-Σμυρνή ιωάννα του Δημητρίου και της Αγγελικής: Τμήμα Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών. Σ’ όλα αυτά τα παιδιά και τους συγγενείς τους που τους συ-μπαραστάθηκαν, ο πρόεδρος κ. Αγγελόπουλος, το Διοικη-τικό Συμβούλιο, αλλά και πολλοί συμπατριώτες, καθώς και φίλοι που πήραν το λόγο, εξέφρασαν την αγάπη, τα συγ-χαρητήρια και τις ευχές τους για μελλοντική πετυχημένη πορεία.

Παναγ. Άγγ. Παναγούλιας

Γ. Κοντογιαννόπουλος,

Η γιαγιά με τον εγγονό

Η Πέννυ Δάγλαρη κατά την αποφοίτησης απ’ το πανεπιστήμιο

Ο πρόεδρος Συλλόγου Ολυμπίων Κ. Βλάμης, με το Ζαχαρ. Π. Μιχελή

Ο πρόεδρ. Δημ. Μανώλης και η Γιάννα Σκουμπούρη-Ηλιοπούλου

Ο Χρήστ. Κουτσογεώργη με τον Παν. Παναγούλια

Γιάννης Μιλ. Κορκολής.

Το ζεύγος Δημ. Χρυσάνθη