HISTORIA FESTIWALU

FOTODIALOG13 października 2012 roku odbędzie się kolejna edycja festiwalu.FOTODIALOG. Zainteresowani spotkają się aby dyskutować na tematy twórczości fotograficznej uczest-ników imprezy. Tegoroczna edycja będzie już piątą, zatem „Fotodialog” będzie obchodził w tym roku mały jubileusz.

A wszystko zaczęło się w 2003 roku. Jednym z inicjato-rów i pomysłodawców był nieżyjący już wrzesiński fotograf Ireneusz Zjeżdżałka. Pierwsza impreza nie miała charakteru festiwalu a raczej luźnego spotkania ludzi zainteresowanych fotografią. Kilkanaście osób zebranych w jednym z wrze-sińskich pubów żywo reagowało na wydarzenia z tamtego wieczoru. Jednym z zaproszonych gości był fotograf Wojtek Wilczyk. Oto jak wspominał to wydarzenie w 2010 roku. : „Minęło 7 lat tylko, a ja niezbyt wiele pamiętam. Wydaje mi się, że wszystko to odbyło się przy okazji pleneru foto-graficznego, zorganizowanego przez fundację Forum Kultur. Podczas rzeczonego spotkania uczestnicy prezentowali swoje prace i ten mój występ odbył się właśnie na takiej zasadzie. To był slideshow z kompa, projekcja na ekranie, do którego czytałem wiersze Krzysztofa Jaworskiego z „Kapitału”. Reak-cje? Tak jak to opisał Waldek Śliwczyński, poza tym ktoś z pu-bliczności zarzucał autorowi wierszy wtórność, a ponieważ piło się piwo, więc o mało co, a nie dostał potem w ryja ;)” Atmosfera i klimat spotkania musiały być zatem wyjątkowe...

Przez następnych kilka lat, spotkanie nie odbywało się.W 2009 roku na wrzesińskim forum internetowym

Waldemar Śliwczyński przypomniał tamto wydarze-nie i zapytał czy taka inicjatywa nadal jest potrzebna. Kilka zainteresowanych osób „podłapało temat”. Tym samym 28 sierpnia o godzinie 20:00 odbyło się spo-tkanie, które zatytułowano „Fotodialog 2”. Spotkanie prowadził Waldemar Śliwczyński. Prace pokazywane były za pomocą rzutnika multimedialnego. Do udziału w imprezie zaproszono zarówno amatorów jak i gościa spe-

cjalnego. Następna edycja – 2010 odbyła się we wrzesińskim kinie „Trójka”. Tym razem zorganizowania imprezy podjęło się kilka osób (Górniak, Holewiński, Nowak, Śliwczyński). W 2011 roku miała miejsce czwarta odsłona festiwalu. Tym razem spotkanie odbyło się we Wrzesińskim Ośrodku Kultury.

Coroczną tradycją „Fotodialogu” jest udział Gościa Specjalnego. Oprócz wspominanego już Wojtka Wilczyka udział brali: Monika Piotrowska, Andrzej Jerzy Lech i Mariusz Forecki.

GRUPA FOTODIALOG

W 2010 swą działalność zainicjowała nieformalna gru-pa.FOTODIALOG (Piotr Górniak, Marek Holewiński, Piotr Nowak). Nazwa została zaczerpnięta od festiwalu.FOTODIA-LOG, który od 2010 jest przez nas organizowany. Coroczne przygotowanie festiwalu to jeden z głównych celów naszej działalności. Oczywiście grupa zajmuje się także szeroko po-jętą działalnością fotograficzną (fotografowanie, spotkania, plenery, wyjazdy i inne). Oprócz trójki założycielskiej grupę dziś współtworzą: Karol Gustaw Szymkowiak, Andrzej Jerzy Lech oraz Michał Sobczak. Grupa współpracuje także z po-dobnymi inicjatywami w okolicy jak również z pasjonatami, osobami zainteresowanymi fotografią.

Słowo od grupy.FOTODIALOG: „W dobie internetu każdy twórca ma niemal nieograniczoną możliwość prezentacji własny prac. Wierzymy jednak, iż nic nie jest w stanie zastąpić bezpośredniego kontaktu na linii: obraz-widz, twórca-odbior-ca. Dlatego też podczas festiwalu.FOTODIALOG dużą wagę przywiązujemy do dialogu: dyskusji pomiędzy autorami, zaproszonymi gośćmi i widzami.

Zależy nam na luźnej atmosferze, wymianie doświad-czeń, poglądów… doznań. Chcemy aby każdy, przychodząc

na FOTODIALOG czuł się swobodnie, jak na spotkaniu towarzyskim z przyjaciółmi, gdzie może pochwalić się swoją twórczością, porozmawiać… a ostatecznie nawet posprzeczać. Konfrontacja z odbiorcą jest potrzebna każdemu twórcy – nie tylko po to, aby usłyszeć pochwały; chodzi również o uwagi, sugestie i wzajemną inspirację.”

Fotodialog 5

13 października 2012 roku we Wrzesińskim Ośrodku Kultury odbędzie się piąta edycja festiwalu.FOTODIALOG. Tegoroczna impreza będzie się nieco różnić od poprzednich. W tym roku zaproponowaliśmy autorom nadsyłanych prac zaprezentowanie ich nie jak miało to do tej pory miejsce – tylko w formie prezentacji multimedialnych, ale również w formie klasycznych odbitek. Zainteresowanie prezentacją fotografii w formie klasycznej wystawy było tak duże, iż w tym roku na festiwalu.FOTODIALOG pojawią się wyłącznie wystawy fotografii.

Gościem Specjalnym będzie Waldemar Śliwczyński, który zaprezentuje wybrane, nieprezentowane wcześniej prace z cyklu „Topografia niepamięci”. Waldemar Śliwczyń-

ski to także współorganizator pierwszych edycji imprezy oraz patron można by rzec „dobry duch” całej inicjatywy.

Wszyscy uczestnicy będą mieli okazję zapoznać się także z poniższymi wystawami autorów biorących udział:Ja i Wy, moje bezgłowie rozumu – Adrian Apo (Warszawa) Dwa poziomy – Domek Kultury (Wrocław) Dychotomie – Angeline Glk (Wierzyce) Sekret-nie – Anna Mayrah Gregorczyk (Poznań) Ukradkiem – Michał Przybył (Kalisz) Droga do zwycięstwa – Adrian Wykrota (Poznań)

Do udziału w imprezie grupa.FOTODIALOG zaprosiła również Władysława Nielipińskiego – fotografa, animatora kultury, propagatora fotografii, instruktora ds. fotografii i filmu w Wojewódzkiej Bibliotece Publicznej i Centrum Animacji Kultury w Poznaniu.

Obecność autorów z całego kraju świadczyć może o ewoluowaniu festiwalu. Tegoroczna edycja nie będzie już imprezą o stricte lokalnym charakterze.

13 października 2012 (sobota) – godzina 17:30 Wrzesiński Ośrodek Kultury.

Adrian APO (Warszawa), Ja i Wy, moje bezgłowie rozumu

Głowa jaka jest każdy widzi, ale – mówiąc banalnie – liczy się to co w niej. Nie chodzi rzecz jasna o skład biologiczny a o myśli, stany i odczucia. Chodzi oczywiście o to co rodzi się w naszej głowie ale z jednym wyjątkiem. Chodzi o to co chcemy by zostało niespostrzeżone przez innych a czasami nawet przez nas samych.Jak zawzięci jesteśmy w tajeniu, wypieraniu, czy projektowaniu swoich – mówiąc najogólniej – myśli? Twarz jest w stanie wyrazić setki, o ile nie tysiące emocji, ale nie powie dokładnie z których postrzeżeń/powiązań naszego systemu skojarzeń się wzięły. Czasami warto zajrzeć pod spód i spróbować ich poszukać, zanim osądzimy bądź uwierzymy...Czemu bezgłowie? Łatwiej skupić się kiedy nic nas nie zwodzi. Łatwiej również myśleć o obiekcie bez obiektu. Dlatego właśnie bezgłowie.

Domek Kultury (Wrocław), Dwa poziomy

Jedno hasło – podwójny odzew.Jeden temat – dwóch fotografów w dwóch kategoriach wiekowych (dorosły i dziecko).„Dwa poziomy to fotograficzna rozmowa dwojga ludzi, których łączy temat, a dzielą lata”; „To projekt fotograficzny, który pomaga zrozumieć, w którym momencie przenikają się obserwacje dzieci i dorosłych. Czy granica wyobraźni, percepcji, to granica wieku, czy doświadczenia” – tak postrzegają „Dwa poziomy” dorośli uczestnicy projektu.Dla dzieci sprawa jest znacznie bardziej oczywista: „To jest taka wystawa, będą dwa rzędy – i pan fotograf będzie robił parę zdjęć, i ja” (Gabrysia, lat 4,5). „To proste. Jedno zadanie, dwie osoby, dwóch fotografów, dorosły i dziecko. Robią zdjęcia pod tytułem wysłanego zadania. Robią je po to, żeby inni zrozumieli, jak ludzie się różnią” (Tadzio, lat 7,5).Ideą wystawy jest pokazanie, jak różnie może być pojmowane jedno zagadnienie w zależności od wieku i doświadczenia fotografującej je osoby. Prace dziecka zaskakują niebanalnymi ujęciami i niekonwencjonalnym wyczuciem perspektywy. Obrazują często niezrozumiały dla dorosłego sposób widzenia codzienności – nie wprost, nie równo, nie ostro – trochę z boku, z lekkim rozmyciem, z przesadnym zbliżeniem. Skłaniają do zastanowienia, czemu popatrzyło na dany temat od tak nieoczywistej strony – przecież można było stanąć dwa kroki bardziej w lewo i już by wyszło regularnie... W dodatku nie ma kompletnie znaczenia, czym dane zdjęcie zostaje zrobione – z jednej strony jest obiekt, z drugiej fotograf i tylko to jest istotne.Dorosły fotograf wbrew pozorom nie ma łatwego zadania – musi stanąć w szranki z dzieckiem, zmierzyć się z często infantylnymi w pierwszym odbiorze kategoriami, jak „kotki” czy „wstążki”, które potrafią okazać się znacznie trudniejszymi do zobrazowania, niż się z początku wydaje. Ponadto dorosły musi mieć świadomość, iż w ocenie odbiorcy wystawy jego zdjęcie może wypaść słabiej niż zdjęcie dziecka...

Angeline GLK (Wierzyce), Dychotomie

Fotografie te stanowią swoisty reportaż z miejsc zapomnianych, dokumentację nicości. Stanowią archiwalny zapis miejsc, które zazwyczaj umykają nam w natłoku wrażeń sensorycznych, w pośpiechu jaki dyktuje współczesna codzienność. Są próbą pogodzenia na pozór dwóch przeciwstawnych stanów : dynamiki i stagnacji. Fotografia bowiem jest jednym z nielicznych miejsc, gdzie koegzystować mogą dychotomie, gdzie pęd i bezruch popełniać mogą bezkarnie swój mezalians.To co nieosiągnięte, ale nie nieosiągalne. To co bezrefleksyjnie mijamy pędząc gdzieś przed siebie.

Anna Mayrah Gregorczyk (Poznań), Sekret-nie

Projekt „Sekret-nie” to intymne fotozapiski Anny Mayrah Gregorczyk poznańskiej fotografki architektury.Synergia architektury i ludzkiego ciała, które stanowiły dla autorki źródło inspiracji zaowocowały cyklem kilkunastu fotografii łączących abstrakcyjną fotografię architektury z delikatnymi kobiecymi aktami.Obrazy w symboliczny sposób prezentują cykl fotografii ARCHIMETRIE (wystawa o tym samym tytule odbyła się w poznańskim SPOT. w listopadzie 2011 r.) stanowiącej tło dla osobistych auto-aktów artystki.Połączenie sfotografowanych wcześniej form architektonicznych z ludzkim ciałem, uzmysławia nierozłączną relację człowieka i architektury, artysty i sztuki, środka wyrazu i jego formy.Tytułowy „sekret” to nawiązanie do dziecięcej zabawy, która polega na „tworzeniu pewnego rodzaju kolażu. W ziemi, w miejscu zwykle ustronnym tworzone było małe zagłębienie, w którym dziecko umieszczało różne drobne przedmioty, tworząc kompo-zycję plastyczną, nakrywaną następnie kawałkiem np. stłuczonego szkła i przysypywaną ziemią. Pod szkłem chowano zazwyczaj drobne kwiatki, koraliki, kawałki gazet i opakowań. Widz, którym może zostać tylko osoba wtajemniczona, aby obejrzeć „sekret”, musiał oczyścić fragment jego powierzchni z ziemi. Pojawiająca się kolorowa kompozycja oglądana przez cienkie szkło, daje efekt plastyczny i nieprzewidywalny. Zabawa dawała dzieciom możliwość kreacji plastycznej, a jej atrakcyjność zwiększana była elementem elitarności i dostępności tylko wtajemniczonym” – opis na podstawie Wikipedia.

Michał Przybył (Kalisz), Ukradkiem

Pomysł narodził się dość przypadkowo. Któregoś razu „zabawa” pierścieniem ustawiania ostrości podsunęła mi pewną myśl, a właściwie zainicjowała powstanie cyklu. Był to czas, kiedy nosiłem się z zamiarem zmiany nie tyle sposobu widzenia świata, ale innego podejścia do kwestii formalnych (z zachowaniem warsztatu). Postanowiłem nadal ekspolować przestrzeń miejskiego krajobrazu, ale z założeniem, że będzie to widzenie bardziej malarskie, trochę jak z barwnej akwareli. Świadome ostrzenie na to, co bliżej rozmywało obraz, różnicując przestrzeń i minimalizując głębię. Niezwykle istotne było to, by wytworzyć pewien rodzaj wewnętrznego napięcia, aurę niepewności, czy wręcz zagrożenia. Nie tyle więc suche utrwalanie rzeczy zastanych, ale działanie bardziej na emocje. Przy tworzeniu cyklu nie przyświecała mi żadna idea, nie są to przedstawienia narracyjne. Nie ma tu żadnych dodatkowych kontekstów. To, o co zawsze staram się dbać, to porządek, przejrzystość kompozycji. Prace mają oddziaływać czysto plastycznymi środkami wyrazu – formą, barwą, linią , plamą. Spoiwem całości jest samochód, to on niejako porządkuje płaszczyznę kadru. Myslę, że to dość oczywisty element krajobrazu miasta…

Adrian Wykrota (Poznań), Droga do zwycięstwa83. Indywidualne Mistrzostwa Polski seniorów w boksie – reportaż

Jako sport amatorski boks pojawił się w programie nowożytnych igrzysk olimpijskich już w 1904 roku, podczas igrzysk w Saint Louis. Wielu zawodowych mistrzów świata wagi ciężkiej było wcześniej mistrzami olimpijskimi – między innymi Muhammad Ali, Joe Frazier, George Foreman.Sankcjonowane przez AIBA walki od 2009 roku trwają trzy rundy po trzy minuty (mężczyźni), cztery rundy po dwie minuty (kobiety) albo trzy rundy po dwie minuty (juniorzy). W przeciwieństwie do zawodowców, amatorzy obligatoryjnie noszą ochraniacze głowy (kaski).83. Indywidualne Mistrzostwa Polski seniorów w boksie, które odbywały się w Poznaniu w dniach 4 – 8 marca 2012r. zgromadziły najlepszych bokserów amatorskich z terenu całej Polski. W roku olimpijskim bokserzy walczyli nie tylko o medale i wygraną w turnieju, lecz może przede wszystkim o kwalifikację olimpijską.Reportaż prezentuje wysiłek, trud i wytrwałość bokserów w dążeniu do wyznaczonego celu. Mimo małych nakładów finansowych i niskiej rangi boksu amatorskiego w Polsce zawody zgromadziły sporą rzeszę kibiców, którzy żywiołowo dopingowali zawodników.

Waldemar Śliwczyński (Września), z cyklu Topografia ciszy

„Topografia ciszy” to projekt dokumentalny, jaki realizowałem w latach 2008-2012. Inicjatorką jego powstania była Ewa Kostołowska, kustosz Muzeum Adama Mickiewicza w Śmiełowie. Tam właśnie w 2009 odbyła się pierwsza wystawa zdjęć z tego cyklu, w zbiorach Muzeum znalazło się 70 fotografii. Kontynuowałem pracę, którą zakończyłem wiosną 2012; w listopadzie ukaże się album z najciekawszymi, moim zdaniem, ujęciami. Wstępy napisali: Ewa Kostołowska oraz Wojciech Wilczyk. Cykl jest w pewnym sensie kontynuacją moich wcześniejszych zainteresowań tematyką wiejską – w 2008 ukazała się „Cisza”, czyli zapis pozostałości dawnej zabudowy gospodarskiej w powiecie wrzesińskim. W „Topografii ciszy” podejmuję problem upadku znaczenia ziemiaństwa, czyli tej klasy, czy warstwy społecznej, która do wybuchu II wojny światowej zajmowała dominującą pozycję w wielkopolskiej wsi. Dwie barbarzyńskie siły – faszyzm i komunizm – niemalże zmiotły z powierzchni Ziemi właścicieli ziemskich i ich rodziny. Dzisiaj tylko część ich dawnych domów świeci dawnym blaskiem.

www.fotodialog.info