78

Iª Exposición "Fotos que Falan"

Embed Size (px)

DESCRIPTION

Exposición de imaxes e selección de textos do proxecto "Fotos que Falan" no curso 2009-2010. IES "Francisco Aguiar". Betanzos

Citation preview

Page 1: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 2: Iª Exposición "Fotos que Falan"

“Fotos que falan” é unha experiencia iniciada no curso 2009-2010 para elaborar un arquivo de imaxes que se acompañan de arquivos sonoros .

O alumnado de 2º BAC do IES Francisco Aguiar apañou estes materiais dos que aquí presentamos só unha pequena parte.

O noso agradecemento a eles e a familiares e amigos que aportaron as imaxes e as testemuñas.

Page 3: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 4: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Mi abuelo Manuel rememora los tiempos de 36. Venían patrullas franquistas a reclutar hombres por la aldea y a él lo vinieron a buscar. No estaba favor ni en contra de uno y otro bando. Le ordenaron que cogiera las armas que tuviera en casa y él tenía una vieja escopeta de cuando era más joven. Tuvo que salir de casa y seguirlos portando el arma. Iban de Porto hasta Villozás donde se encontró otra patrulla que bajaban. Aprovechó la ocasión y se metió en el grupo que bajaba y volvió para su casa. La escopeta la partió en tres y la enterró en un regato de agua ... Se quedó en casa y tuvo la suerte de que se olvidaron de él.Elsa Palmeiro.

Page 5: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Nas tascas poñíanse mesas todo arredore e chamabanse para facer o conto dos casados. Sentabase á moza e ao mozo. O conto dos casados facíano unha parexa de vellos que estaban disfrazados como nos carnavais. E despois botábanlle coplas o que facía o conto dos casados.José E. Presedo

Page 6: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Esta foto decidín poñela, porque para min tamén ten historia, unha historia de máis de dezasete anos. E que historia!Esa cousa redondiña son eu. Máis ben, a partir de ahí fun crecendo eu dentro do útero da miña nai.O día dous de xuño de 1992, facíaseme tarde afora e decidín sair. Máis ben, decidiron que saíra, sacáronme de ahí, era a miña nai á que se lle facía tarde!Ana Eirea

Page 7: Iª Exposición "Fotos que Falan"

É a foto dos meus abuelos. En 1924 foi alcalde porque se lle presentaron algún problemas e decidíu que tiña que facer algo.. Tiña once fillos. O primeiro que fixo foi...tiña un problema que non había nin rio, habia unha poza para lavar con unha pedra.Lourdes García

Page 8: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Meu sogro era un señor de Santiago de Ois. Tiña unha casa nunha aldea cerca do monte onde andaban os escapados...viñan a comer a súa taberna cando non viñan os guardias, se non levaballes él de comer ao monte.Mario Rodríguez

Page 9: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Aparezo nesta foto coa miña moza Marta, o rapaz Gutierrez , Toñito Moeche e maila nai que esta apioada no marco da porta. É arrededor do ano ’70. Salimos de fondo cun SEAT oitocentos cincuenta. Eramos moi traviesos. Escapamos a ver os porquiños que había no almacén do muelle cando medio pueblo andaba en busca nosa.Leonardo Díaz

Page 10: Iª Exposición "Fotos que Falan"

¡Ai nena, esta foto tenche moita historia! Todo lo que tenía puesto en esta foto era prestado...hasta la silla en la que estaba sentada...Mis hermanos habían emigrado y otros se casaron e intentaron hacer sus vidas. Yo, la más pequeña, y mi madre, esperábamos las cartas de mis hermanos de Argentina. Crecía en mi el deseo de tal forma que me desosegaba... Prometieran llevarnos y llegó la carta que esperábamos tan ansiosamente. Pero el dolor de mi madre todo lo que era el sentido de su vida, las raices de mi madre sus recuerdos, todo, todo lo que daba sentido a su vida y ante eso... mis deseos de emigrar se revelaron baldíos...Solo quise con esta pose, con esta pose que yo mantengo en la foto, acallar las conciencias de mis hermanos y hacerles pensar que nosotros no estabamos tan mal.Para responder que no iríamos para Argentina....Para emigrar había que ser valiente, aventurero y no tener aquí ataduras fuertes o mejor..no pensárselo mucho. Unos acertaron con el destino y otros no tanto. Ermitas Arcay

Page 11: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Quitaronlle esta fotiño porque cando compraron a furgoneta, claro aquí donde vivimos non nos entraban os coches hasta casa e houbo xente moi boa que nos dou terreo gratis... Eu acordome de que tiñamos un sendeiriño moi pequeniño para baixar ao pueblo. Cando entraron o primeiros coches foi unha cousa moi grande ver eso aquí cerca da casa e que poideramos ir ao pueblo en coche ou ao médico o unha cousa así.Dolores Díaz

Page 12: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Esta foto é do 55. Onde está o meu marido e mais o hermano. Na calle do Empedrado que baixa do Barro a Pontedeume para os da aldea ir a comprar e a vender. Habia una plaza alí á dereita onde se vendían as zocas e máis a leña de toxo.

Page 13: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Esta foto me la hice cuando tenía cinco años. Había sido en la fiesta del San Paio en Bañobre que es el 24 de agosto. Porque antes no se hacían tantas fotos como se hacen ahora, evidentemente... El caballo era de cartón que llevaban a las fiestas para hacernos las fotos. Se hacían así, despues durante todo el año no se hacía ninguna.Maria de la Cruz Mallo

Page 14: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Aparezco con una radio la cual no se parece en nada a las de ahora.Su tamaño era mucho más grande y el diseño era diferente. Esta foto es aproximadamente del año 1962.Felix Roel

Page 15: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 16: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 17: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 18: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 19: Iª Exposición "Fotos que Falan"

En la 1º foto aparece mi bisabuelo Antonio (1927).Silvia Gabín

Page 20: Iª Exposición "Fotos que Falan"

En el año 1950.En aquellos tiempo es servicio militar duraba más de dos años. Durante ese tiempo nos comunicabamos por carta. Que no había telefonos como ahora. Y yo le mandaba cinco pesetas para que pudiera comprar los sellos para el escribirme a mi. Despues se fue para Venezuela..hizo un poquito de dinero y se compró una casita en Oleiros.Maruja Casal

Page 21: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Me incorporo a traballar de mecanico tornero. Alí sufrín a revolución que houbo no Sahara español que estallou a guerra no 23 de noviembre do 57. Pero eu por suerte ou por o que fora non me incorporei. Me quedei traballando en parque e talleres nove meses e alí me licenciei. Cuando me licencio no 58 embarco no “Cabo de Hornos” coa miña maleta, cos meus paquetes e cunha piña de plátanos ofrecida a un hermano menor que tiña en Xan Rozo, onde eu nacín....De Cadiz a Madrid... Alí peleando coa piña de plátanos de 25 kilos...En Infesta terminei o meu historial da vida militar.Antonio García

Page 22: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Cuando empece en el cuartel de instrucción. Era en la esplanada. En Ferrol. Aún no teníamos destino. Teníamos el pelo al rape por eso nos daban los abisinios para poder estar comodos así.Constantino Filgueiras

Page 23: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Nacín en Montouto. Recen feitos os 21 anos debia cumplir co servicio militar que duraba dous anos e medio.Destinaronme a Ceuta pero eu era o mais novo dos irmans e os meus pais non querían que marchara para tan lonxe durante tempo ainda así non me quedou ,máis remedio que incorporarme a filas. Tardei catro días enteiros en completar a viaxe dende a Coruña a Ceuta. Na foto estou co meu sarxento.

Page 24: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Mi bisabuelo... fue uno de los tantos miles de hombres que participó en la guerra civil. Se marchó el 23 de enero de 1937. Volvio en el año 38, con un permiso, el año en el que nació su hija y regresó a la guerra para finalizar en el 39 En ese mismo año el comandante militar de la plaza de Tui le dio el documento que le autorizaba su regreso a casa sin ningún impedimiento por parte de los militares. Ademas a mi bisabuelo le fue concedido un certificado por parte del capitan de infanteria... en el que cuenta la serie de sucesos que mi bisabuelo y el resto de su batallón tuvieron que vivir... en reconocimiento de su honor al igual que las tres medallas que le fueron concedidas...por méritos en la campaña.María Vázquez

Page 25: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Este es el día en el que usé por única vez en la vida el uniforme de la mili, o, como se llama en Buenos Aires: “Colimba”. Colimba porque el soldado corre, limpia y barre.Omar Eduardo Novoa.

Page 26: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Salíamos a coser... facendo ropa para os militares... Eu os martes iba a facer de comer con Socorro para os nenos..esto era despois da guerra, polo 40, 41 que era cando había fame toda, 42 ata o 48 houbo fame espesa. Cosíamos labores para el ejercito.Hicimos el carnet porque nos obligaron a hacerlo a todas.Dolores Esmorís Castro

Page 27: Iª Exposición "Fotos que Falan"

É unha foto típica do servicio militar. O que pasa que neste caso..era un rexemento que se estaba preparando para acudir á guerra en Marrocos... Me ten contado a sua vision da guerra que era por un tema de ter a xente ocupada e os que tiñan cartos, se pagaban creo que eran catro mil reais, pois deixaban de ir á guerra. As poucas familias pudientes pois os seus fillos librábanse. Tamén recordaba a Miguel Primo de Rivera como un libertador, pese a ser dictador... una dictadura no muy dura. Pese a ser un dictador, pues a todos os que lles tocou librarse da guerra gracias a él...foi o que paralizou o envío masivo de tropas de xente nova a Marrocos a morir alí en moitos casos a pelexar por algo que non estaba moi claro.Salvador Naya

Page 28: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 29: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Tiña eu nesta foto cinco anos. Viñannos todos os anos a sacar unha foto ao colegio. Que non sei quen era. Deso non me acordo. Esta era unha escola nova. Inda me acordo da ropa que levaba posta. Era unha chaqueta roja e un vestido rojo que tiña un bolsillo pequeno aquí arriba e dous bolsillos así, na falda, e tiña un galo bordado en cada bolsillo.Mª del Carmen Sánchez.

Page 30: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Aquí tendría el tío Marcelino seis añitos e iban para el colegio con el maletín.Carmiña Morás

Page 31: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Foi na escola. Non sei que libro era. Tiñamos unha enciclopedia que tiña todo. Non tiñamos máis libros. Duas libretas ou tres.Cada ano tiñamos un maestro. Hasta que despois veu Don Juan. Religión xa o daba o cura. O que nos facían leer era o Quijote. O Quijote o líamos todos.Gumersindo Lourido.

Page 32: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Aquí estaba eu de pequeno na escola cando tiña seis ou sete anos pero.. non mais, eh, porque che ibas máis grande ...traballabas como outro calquera. Senón eran moitas bocas pra darlle de comer.Alí na escola ensinábante a ler e escribir pero...pouco máis ,eh. Pero tamén ibas cando podías porque como tiveras traballo na casa aquelo era o primeiro.

Page 33: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Esta foto recórdame ás escolas de antes. Para ir á escola había que ir catro ou cinco kilometros por sendeiros do monte porque non había coche nin carreteras. Non se podía vir comer á casa. Había que levar bocadillo para comelo alí. Se chovía levabamos un saco de carapucho na cabeza, porque non había paraugas e había que estar na clase con esa molleira e ás veces o profesor metíanos follas de periodicos por dentro da roupa, para evitar a friaxe.Tampouco había zapatos para ir ao colexio, que se iba en zocos. Antes non había clases mixtas senón que o profesor dáballe clase aos nenos e as profesoras ás nenas e ademáis eran de todas as idades. Antes moitos aos 14 anos deixaban de estudiar por asuntos de traballo ainda que moitos días faltaban para axudar ás tareas da casa.Ofelia Fernández

Page 34: Iª Exposición "Fotos que Falan"

No colexo de Souto ,nunha casa que chamaban de Xiromeno .Alí había una profesora de Betanzos que ía a Souto a dar clase e chamabase Josefina Baladrón Lobo .Era sobre uns vinte alumnos e non había separación por cursos todos estudiaban xuntos .A escola no solía ir nin unha semana seguida cando máis ía era cando chovía porque senon tiña que traballar .Ao final xa máis maior tivo que ir a escola pola noite xa que polo día non podía .

Page 35: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Nesta fotografía estaba miña nai cando empezou ir á escola a Zambuio. Tiña un km ou km e algo de camiño. Epara levar os libros tiña un cabalo que agora é como un maletín de pintura chamábanlle cabalos. En vez de as libretas que hai agora antes levaban pizarras. E máis so había dous libros...o primeiro grado e... o segundo grado. Na escola tamén tiñan unha pizarra grande e para escribir na pizarra había que lle chamaban pizarrillos eran así como os lápices pero eran de pizarra. Escribías... e había veces que chirriaban pola pizarra ¡chiiiiii!. María Rosa Martínez

Page 36: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Do meu libro escolar, aló por 1970 0u 1971Julián Ferrer

Page 37: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 38: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 39: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Esta es una fiesta que se celebra el día 15 de Agosto en el valle de Fornela y más concretamente en el pueblo de Trascastro.Aparece una familia con invitados de otros pueblos. Y luego los que parecen que son músicos pero se pusieron los instrumentos que se los han dejado los de una orquesta para salir en la foto. Y yo que soy el más pequeño me he escondido detrás de mi hermana...¡como no quería salir en las fotos!. Isidoro Martínez.

Page 40: Iª Exposición "Fotos que Falan"

En estas fotos aparecen los amigos de mi abuela y ella jugando despues de misa el Domingo de Pascua en Manzaneda donde en todas las casas despues de la misa del Domingo de Pascua se ponían todos a matar los cerdos. Después de matar al cerdo los niños recorrían las casas en busca de las vejigas del cerdo para poder hincharla para jugar a la pelota todos juntos. En las fotos se ve como el cura después de la misa les da una vejiga ya hinchada y están todos emocionados corriendo detrás de ellaInés Fernández

Page 41: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Un gran grupo de veciños de Ouces,...celebrando la fiesta de la Fragachan en el mes de setiembre de 1959. El primer día la gente comía en las casas con sus familiares y más tarde se celebraba un gran baile.El segundo día, que corresponde a esta fotografía, el pueblo bajaba a la playa de Gandarío donde cada casa se juntaba con sus invitados y comían la comida hecha previamente por la mañana La colocaban en grandes cestas y también los garrafones de vino. Luego por la tarde había una gran sardiñada donde participaban todos y luego verbena. Rosa Campos

Page 42: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Me llamo Julia. Soy esa niña que veis en los brazos de mi mamá. Estamos junto con mis padres y mis abuelos...en una romería de San Ramón. Esto era allá por el año 1953. Antiguamente había esa tradicion de ir a las romerias las familias. Se pasaba muy bien, se tomaba la merienda, era muy bonito....Julia Sedes

Page 43: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Esta fotografía pertenece a la década de los 70... Estamos en la entrada de la sala de fiestas de rey Brigo en Betanzos. En aq

uel entonces muy importante era una de las mejores salas que había. Viéndola , mis nietos me dicen que ropa era esta pero no me parece que esté muy desfasada en los tiempos. Era un traje rojo con la chaqueta en tres tonos, el pantalón acampanado como se lleva ahora , se llevaban las plataformas como ahora , el pelo largo con mechas y las gafas muy grandes, que han vuelto otra vez.Mª Felisa Hermida

Page 44: Iª Exposición "Fotos que Falan"

En mi pueblo que es Cue nos vestimos de Asturianas. Es un traje de coral, un delantal todo de coral, una solitaria también toda de coral. Todo bordado a mano. Todo ello, junto, pesa hasta 16 kilos. Esta fiesta de san Juan que celebramos la sacramental. Hacemos dos altares uno a la entrada del pueblo y otro a la salida y hacemos alfombras de flores en el suelo. Ponemos un altar donde viene la procesión de Santísimo y al entrar se tiran muchísimos cohetes...luego cuando se marcha tiran otros tantos. Te puedo decir que no queda ni un pajarín en el pueblo. Concepción Galán

Page 45: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 46: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 47: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 48: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Esta foto, da sala da miña casa é a primeira tele que tivemos. Xa era velliña porque cando quitamos esta foto poi había fotos moito máis modernas...Na esquiniña vedes que tiñamos un equipo de musica que o fixo meu irmán e se vos fijades tamén na televisión está Felipe Gonzalez, polo tanto nestes tempos xa había television en color nos non a tiñamos porque, bueno, non todo o mundo podñía ter unha televisión en color. Aquí nesta tele a primera pelicula así de medo que vin, que a vin medio agachada porque meus pais non me a deixaban ver foi a de King-Kong. E eu así entre a ranura da porta e tal vin a película e cando era así un pouco que tal escapaba pa a cama.Mª Susana Regueiro

Page 49: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Esta foto está tomada arredor do ano 60 ou 62. E unha foto como recordatorio da comunión dos meus primos... Os meus primos están colocados ca maestra...Non foron todos meus irmáns porque eramos moitos e non cabiamos todos no tren. Ao lado da maestra está a miña avoa de luto, como sempre, que non o quitou desde que morreu o meu avó.Juan Rodríguez

Page 50: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Había una mesa y no llegaba la mesa que habia que comer al lado encima de un baño de carne, donde se guardaba la carne. Y claro habia un plato solo, y una taza sola y por lo roto que estaban en cada esquina conocíamos todos el mismo cacharro de comer. Comiamos papas, comiamos caldo y un trocito de pan muy pequeño porque si no no llegaba para toda la semana.Eran ocho dias y habia que cocer ocho bollos de pan de maiz. Y había veces que uno de mis hermanos desaparecía. Pero donde irá el bollo. Y lo llevaba él. Nunca hambre pasaba..Maruja Casal

Page 51: Iª Exposición "Fotos que Falan"

En la foto están mis abuelos con sus 15 hijos. Fueron 19 hermanos de los cuales 2 falleceron antes de nacer, uno por tuberculosis y otro por un accidente doméstico. Vivían en San Martiño en una casa de dos plantas. Fuera tenía un horno, una era, un pajar, un horreo, tierras para poder dar de comer a sus hijos. En esta casa llegaron a vivir 25 personas incluidos mis bisabuelos. Mi bisabuelo emigró a norteamérica para ayudar a mantener a estas personas...trabajó en la construcción...En el año 1948 Franco les concede un premio de 5000 pesetas por familia numerosa, las cuales tuvieron que ir mis abuelos a recoger a Madrid. En el año 1950 el ministro de vivienda les regalo una casa en el lugar de Souto y además 50.000 pesetas para comprar tierras para poder alimentar a sus hijos.Consuelo Dopico

Page 52: Iª Exposición "Fotos que Falan"

O meu home... dou a todo, foi labradore, foi mariñeiro E eu como daquela non se podía traballare adiqueime a cuidar os fillos na casiña. E despois de cuidar los fillos cuidei os netos...os que están na foto. Gustame moito conservare esta foto porque a aprecio e ¡cuidadiño! gustame respetala e cuidala como é debido. Nieves García

Page 53: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Esta foi a primeira tela que tivemos en casa. Lembro que o primeiro programa que se sintonozou, ante a expoectación dos presentes foi un de Jiménez del OsoJulián Ferrer

Page 54: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 55: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 56: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 57: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Esta foto fue tomada en 1920... Los hermanos Sanjurjo, al igual que otros muchos bergondeses, se vieron obligados por la situación económica que vivíamos en 1920, a emigrar a Estados Unidos... Vivían principalmente en las ciudades de New Jersey y Nueva York. Pasaban dificultades, no conocían apenas el idioma... El espíritu de supervivencia les obligó a unirse y fundar el Centro de Instrucción u Recreo de Bergondo y sus Contornos...es lo que pone en la puerta del edificio delante del que están sentados. Con mucho esfuerzo recaudaron dinero y construyeron en su pueblo natal un centro educativo destinado a cubrir las necesidades de la gente que quedaban aquí, sus hijos, sus nietos para que no tuvieran que vivir las misa circunstacias que ellos vivieron en ese momento. Se inauguro en 1936 el edificio de la Senra. Era de unos trescientos socios que pagaban una cuota de 1 peseta. Pero estábamos en pleno año 1936 con la Guerra Civil y este edificio fue incautado por la Falange. Pasó a ser un edificio destinbadoi hospital de Campaña. Después fue un campamento de las Juventudes Falangistas. Así se quedó en propiedad del estado y muerto hasta que en 1972 se empezaron las gestiones de recuperación.En diciembre del año 2000, siendo alcalde Pepín se consiguió su devolución.Carmen Sanjurjo.

Page 58: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Nesta foto vese a miña avoa que naceu a finales do século XIX a e a principios do século XX, cando era moi nova, emigrou a Buenos Aires para poder encontrar un traballo. Estivo alí uns anos traballando e despois, cando volveu a Galicia, casouse e tivo 10 fillos.D. Pérez

Page 59: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Trátase dunha das típicas fotos de emigración...un regreo dun viaxe Cuba, un regreso a Galicia xa con outra situación económica. Ostentaban etos traxes típicos dos indianos, chapeus de ala ancha, as mulleres poñían algo de peles. Logo non volvemos a ter noticias deles non son galegos retornados son Galegos que foron a América e quedaron na América. Dos seis hermanos que tiña a abuela habían viaxado catro á Habana. Dous deles retornaron e dous deles quedaron que son os que aparecen aquí nesta fotografía..Salvador Naya

Page 60: Iª Exposición "Fotos que Falan"

De esquerda a dereita: Alfredo, Paca, Pepe, Ramón, Mercedes e Hipolito. Os catro son irmás da miña bisavuela, en total eran doce. Os da fotografía emigraran a Arxentina.Virginia Pérez

Page 61: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Esta parella son tíos da miña bisavoa. Ambos emigraron a Arxentina e esta fotografía foi enviada dende alí. A Arxentina emigrou a maioría da familia da miña aboa, ela conserva moitas fotografías que lle enviaban dende alí. Tamén os meus abos viviron como emigrantes durante cinco anos en Arxentina.Virginia Pérez

Page 62: Iª Exposición "Fotos que Falan"

... Despois viñémonos para España porque a libra baixara moitísimo. Viñemonos para España sen cartos pero cunha nena. Meu marido púxose a traballare, e eu tamén, e compramos un Seiscentos de segunda man... Foi todo ao que chegamos. De ahí empezamos tamén a luchare e... aquí estamos. Ángela Pedreira

Page 63: Iª Exposición "Fotos que Falan"

É unha foto de cando meu pai estivo embarcado...Foise de quince anos navegar.Eran cinco irmaos na casa e il era o máis novo. O máis vello era José, xa andaba embarcado hacía moito tempo e nese barco non había sitio para el... Ahí aprendeu moitas cousas tocaba a mandolina.. o acordion, a flauta...pasouno moi ben navegando. Cando veu de navegar casouse con 23 anos. Despois fíxose unha fábrica de luz, da Popular, lle chamaban, en Boimil, e foi traballar ao canal moitos anos. Despois foi as minas de Wolfram. Despois meteuse feiriante. Despois fixose un aserradero de madera no Tres e foi de encargado. No medio deso tivo que ir á guerra e tiña catro fillos. Deixou á mullere e máis a sogra soas con catro fillos.María Moreira

Page 64: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 65: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 66: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 67: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 68: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Esta foto fue sacada en Coirós hace más de treinta años un caluroso dia de agosto Realizando uno de los trabajos más duros del campo, las “maias”. Este trabajo consistía en segar el trigo y el centeno cuando estaba maduro. Con el se hacían lo que se llamaban los “moyos” y se trasladaban a las fincas de cada uno con los carros de las vacas y se colocaban en la llamadas “medas” que eran montones grandes que tenían que acabar con forma de tejado para que si llovía no se mojara el grano que tenía la paja. También en verano y cuando todas las casas de la aldea habían recogido ya su cosecha venía un tractor con una máquina acoplada a él para separar el grano de la paja. Siempre se juntaban todas las personas de una misma aldea para ir realizando este trabajo, en un mismo sitio, ya que la máquina solo venía un día.Mª Angela Pérez

Page 69: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Eu levaba leite a Coruña. No tren. Nesta foto viña de volta do tren. Tiña tamén un burro e deixabao quedar alí no apeadero de Guisamo. E viña por Santa Marta abaixo co burro e os cacharros no eirón.Eu viña encima do burro. E sacamos esta foto alí diante dunha casa que había un médico que chamaban Don Ventura.Mª Josefa Fernández

Page 70: Iª Exposición "Fotos que Falan"

La fotografía corresponde a 1954. Posamos delante de unas plantas de lúpulo en la finca de mis abuelos en Coirós.En aquella época la gente que vivía del campo plantaba lúpulo del que se recogía cada día sus flores. En esta labor colaboraban toda la familia desde los más pequeños hasta los más ancianos. Con las plantas los agricultores ganaban algún dinero extra para poder alimentar a toda la gran familia y también a los animales. Una vez recolectada esta flor se bajaba en enormes carros tirados por vacas hasta el secadero de Betanzos.Rosa Campos

Page 71: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 72: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 73: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 74: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 75: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 76: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 77: Iª Exposición "Fotos que Falan"
Page 78: Iª Exposición "Fotos que Falan"

Agradecemos a todos os alumnos e alumnas, aos pais , náis avoas e avós, veciños.... e todos cantos participastes nesta experiencia. Aportastes imaxes, a vosa testemuña oral ¡ Fixestes historia !