MICHAEL JACKSON

DANCING THE DREAM (1992)

İÇİNDEKİLER Ama Kalp Hayır Dedi ----------------------------------------------------------------------------------- 4 Anlaşılması Zor Gölge ---------------------------------------------------------------------------------- 5 Annem ----------------------------------------------------------------------------------------------------- 6 Ataların İzi ----------------------------------------------------------------------------------------------- 7 Aynadaki Adam ----------------------------------------------------------------------------------------- 8 Bebekler Gülümsediği Zaman ------------------------------------------------------------------------ 11 Ben Sen Biz --------------------------------------------------------------------------------------------- 13 Bensiz Neden Kanatlandın --------------------------------------------------------------------------- 14 Berlin- 1989 -------------------------------------------------------------------------------------------- 15 Bilge Küçük Kız ---------------------------------------------------------------------------------------- 16 Bugünlük Yeterli --------------------------------------------------------------------------------------- 18 Cennet Burası ------------------------------------------------------------------------------------------ 19 Cesaret -------------------------------------------------------------------------------------------------- 22 Coşku ---------------------------------------------------------------------------------------------------- 23 Çocuk ve Yastık ---------------------------------------------------------------------------------------- 25 Çocuklar ------------------------------------------------------------------------------------------------ 26 Dinliyormusun? ----------------------------------------------------------------------------------------- 27 Dünya’nın Çocukları Üzerine ------------------------------------------------------------------------ 29 Dünya Çocukları --------------------------------------------------------------------------------------- 30 Filler Bu Nedenle Durmaksızın Yürüyor ----------------------------------------------------------- 32 Güven --------------------------------------------------------------------------------------------------- 34 Hayatın Dansı ----------------------------------------------------------------------------------------- 35 Heal The World --------------------------------------------------------------------------------------- 37 Her Çocuk Bir Şarkıdır ------------------------------------------------------------------------------ 39 İki Kuş -------------------------------------------------------------------------------------------------- 40 Işıklı Melekler ------------------------------------------------------------------------------------------ 41 Masumiyet ----------------------------------------------------------------------------------------------- 43 Müziğimi Nasıl Yapıyorum ---------------------------------------------------------------------------- 44 Orada Olduğumuz Bir Zaman ------------------------------------------------------------------------ 45 Önemli Bir Atılım -------------------------------------------------------------------------------------- 46 Rüyası Dans Etmek ------------------------------------------------------------------------------------ 48 Ryan White --------------------------------------------------------------------------------------------- 49

Saflığın Çocuğu ---------------------------------------------------------------------------------------- 50 Sevgi ---------------------------------------------------------------------------------------------------- 51 Sihir ----------------------------------------------------------------------------------------------------- 52 Sihirli Çocuk- (Bölüm-1) ----------------------------------------------------------------------------- 53 Sihirli Çocuk- (Bölüm-2) ----------------------------------------------------------------------------- 55 Son Gözyaşı -------------------------------------------------------------------------------------------- 57 Susamış Balık ------------------------------------------------------------------------------------------ 58 Tanrı ---------------------------------------------------------------------------------------------------- 60 Tekrar Bak Yavru Fok Balığı ------------------------------------------------------------------------ 61 Toprak Ana --------------------------------------------------------------------------------------------- 63 Will You Be There ------------------------------------------------------------------------------------- 64 Yeryüzü Gezegeni ------------------------------------------------------------------------------------- 66 Yıldızımı Ararken ------------------------------------------------------------------------------------- 68 Zincirleri Kırmak ------------------------------------------------------------------------------------- 70

AMA KALP HAYIR DEDİ Karton kutularda yaşayan fakirleri gördüler ve kartonları devirip projeler yaptılar. Devasal beton ve cam blokları üzerinde asfalt otoparklar yükseldi. Nasıl olsa kartondan bir ev gerçek bir ev gibi değildi, "Ne bekliyorsunuz?" diye sinirli bir şekilde sordular. "Bizim gibi yaşamak için oldukça fakirsiniz, kendiniz için daha iyisini yapıncaya dek, bize minnettar olmalısınız, değil mi? Akıl evet dedi, ama kalp hayır... Şehirde daha çok elektriğe ihtiyaç duydular, bu nedenle bir dağ akıntısına baraj inşa ettiler, sular yükseldi, ölü tavşanlar ve geyikler suda sürüklendiler; henüz uçamayan yavru kuşlar yuvalarında boğuldular ve anne kuşlar çaresizce ağladılar. "Bu güzel bir görüntü değil" dediler "Ama şimdi bir milyon insan klimasını bütün yaz çalıştırabilir, ve bu o dağ akıntısından daha önemli, değil mi?" Akıl evet dedi, ama kalp hayır... Çok uzak bir ülkede zulüm ve terör gördüler ve buna karşı savaş açtılar. Bombalar ülkeyi moloz yığınına çevirdi. Halk korku sardı ve hergün daha fazla köylü eskimiş tahta tabutlarda gömüldüler. "Kurban vermeye alışmalısınız." dediler. “Eğer bazı masum köylüler ölüyorlarsa, bu huzurları için ödemeleri gereken bedel değil mi?” Akıl evet dedi, ama kalp hayır... Yıllar geçti ve yaşlandılar. Komforlu evlerinde oturarak, sermaye yaptılar. "İyi bir hayat yaşadık” dediler, “ve doğru olan şeyi yaptık.”. Çocukları neden yoksuluk, kirlilik ve savaşın hala çözülmediğini sordular. "Çok yakında nedenini anlıyacaksınız" diye cevapladılar, "insanoğlu zayıf ve bencildir. Bütün büyük çabalarımıza rağmen, bu problemler asla gerçekten sona ermeyecektir." Akıl evet dedi, ama çocuklar kalplerini yokladılar ve o fısıldadı "Hayır!"

ANLAŞILMASI ZOR GÖLGE

Uzağa gitmeme rağmen

Ruhumun kapısı aralık kaldı Ölüm korkusunun ıstırabı içinde

Senin müziğin, benim duymadığım Acılarla karşılaşmaktan usandığım

Anı sokağındaki dolambaçlı yolların içinde

Delice bir yolculuktu Acıyla doğan kederin içinde

Zirveyle hakir arasında kayboldum Rüzgarın her darbesinden irkildim

Çalınmış şerbeti aradım Kalbimde kaybolmuş uzun asayı

Tüm bu kötü yüzlerin içinde Benim vaha’mı bulmaya çalıştım

Bu bir nevi sarhoş deliliğiydi

Dayanılmaz bir histeri, bulanık bir sis Çoğu kez kırmaya çalıştığım

Bu gölge peşimi bırakmıyor, savuşturamıyorum Çoğu kez rahatsız edici kalabalığın içinde

İtişip kakışmanın içinde, koşuşturmanın içinde büyük bir gürültüyle çınlıyor Dikkatle arkama baktım onun hiçbir yerde kaybedemediğim izini görmek için

Yalnızca bütün bağları kopardığım zaman oldu Feryatla ağlamaların dinmesinden sonra

Bu yükselen iç çekişlerin derinliğinde

Binlerce yalanın acı tasavvurunda Ansızın gözüm daldı ateşli gözlerine

Birden bire aradığımı buldum Anlaşılması zor gölge benim ruhumdu

ANNEM

Uzun bir zaman karnındaydım Şekillenmeye çekinerek

Bu evrensel başlangıcın belirsizliğinden Mukadder bir Ağustos sabahı

Yeryüzünde fevkalade bir karşılamayla Senin varlığından doğdum

Yumuşak şefkatinle yetiştirdiğin zürriyet Istırap bedelini umursamadan Tehlike ve risklere aldırmadan

Gökkuşağına, bulutlara, masmavi gökyüzüne Yüksekte uçan göz alıcı kuşlara yabancı bu garibe

Karar verdin Parçalardan özümü yaptın

Zerrelerden ruhumu biçimlendirdin Sevgili annem, bana hayat verdin

Sayende ne çırpınma var ne mücadele Bana neşe ve mertebe verdin

Bana kayıtsız şartsız özenle baktın Ve eğer bir gün değiştirebilirsem bu dünyayı

Senin bahşettiğin duygular sayesinde olacaktır Şefkatin çok tatlı ve değerli

Senin en güzel hislerini duyabiliyorum Ufak bir düşünceni anlayabiliyorum

Aşk iksirinin harikulade sihri

Ve şimdi o kadar uzaktan geldim ki Her kral ve çar ile tanıştım

Her renkle her mezheple karşılaştım Her tutkuyla, her ihtirasla

Ve o yıldızlı gecede geri döndüm Kas ve iktidar gücünden korkmadan

Nasıl dik duracağımı ve nasıl mücadele edeceğimi sen öğrettin Her bir yanlış ve doğruda

Bir dayanağın olmadığı her gün Yaradılışının değerini bileceğim Hatırlayacağım her öpücüğünü

Senin tatlı öğütlerini asla kaybetmeyeceğim Nereye gidersem gideyim

Kalbimdesin, sevgili anneciğim

ATALARIN İZİ O, bütün ömrü boyunca çölde yaşamıştı, ama benim için her şey büyük yenilikti. Sarp kayaların yanı başındaki bir noktayı işaret ederek"Kumdaki şu ayak izini görüyormusun?" diye sordu. Mümkün olduğunca yaklaşarak baktım,"Hayır, hiçbirşey görmüyorum" "İşte, mesele bu!"diye güldü. "Ayak izi görmediğin yerler, ataların yürüdüğü yerlerdir." Biraz daha ilerledik ve kumtaşından oluşan bir tepenin ötesindeki açıklığı işaret ederek, "Şu yukarıdaki evi görüyormusun?" diye sordu. Gözlerimi iyice kısarak baktım:"Orada görülecek hiçbirşey yok." "İyi bir öğrencisin" diye gülümsedi. "Ortada bir dam ya da baca görünmüyorsa, işte orası, büyük ihtimalle ataların yaşamış oldukları yerlerdir." Bir dönemeci aldık ve olağanüstü güzel bir görüntü gözlerimizin önüne serildi: Çiçeğe durmuş binlerce, ama binlerce çöl bitkisi. "Aralarında eksik olan var mı? diye sordu bana. Başımı salladım. "Hayır! Burada yalnızca dizim dizim güzellik var." "Evet!" dedi alçak sesle,"Bitki örtüsünün eksilmediği yerler, çoğunlukla ataların hasat yaptığı yerlerdir." Bütün bunlar hakkında, bir zamanlar insan nesillerinin, yaşadıkları yerleri belirleyecek izler bırakmaksızın nasıl yeryüzüyle armoni içinde yaşamış oldukları hakkında düşündüm. Akşam, kamp yaptığımız yerde ona dedim ki,"Bir şeyi unuttum!" "Nedir o?" diye sordu. "Atalar nereye gömüldüler?" Hiç cevap vermeden, elindeki sopayı ateşin içine attı. Sopa tutuşunca, alevler parıldayarak yükseldi, ama sonra kayboldu. Öğretmenim dersi anlayıp anlamadığımı sormak istercesine yüzüme baktı. Hiç sesimi çıkarmadan, öylece oturdum ve sessizliğim, ona dersimi bellediğimi gösterdi.

AYNADAKİ ADAM

Bir sabah kalkıp aynaya baktığım an, dünyayı değiştirmek istedim. Birisi dönüp: “Fazla zaman kalmadı. Yeryüzü eziyetten harabeye döndü. Çocuklar açlıktan ölüyor. Uluslar düşmanlık ve güvensizlik yüzünden bölünerek geri kalıyor. Hava, su, her yer kirlendi, bu duruma biran önce bir çare bulmak gerek. Bir şey yap!” dedi. Aynadaki bu adam çok gergin ve umutsuz hissediyordu. Her şey düzensiz, feci, talihsiz gibi görünüyordu ona. Haklı olmalı diye düşündüm. Onun gibi ben de bu şeyler hakkında berbat hissetmiyor muydum? Gezegen kullanılıp atılıyordu. Dünyevi hayatın artık sadece bir kuşak olduğu düşüncesi beni telaşlandırdı. Yeryüzünün sorunlarını çözmek isteyen iyi insanlar bulmak zor değildi. Onların çözüm yollarını dinleyerek, çok iyi sonuç elde edileceğini, çok fazla ilginin olacağını düşündüm. Gece yatağa gitmeden önce, aynadaki adam ciddi bir şekilde bana dönerek; bir yere gideceğimizi bildirdi. Şayet herkes görevini yaparsa… Fakat herkes görevini yapmıyordu. Bazısı yapıyordu; fakat bu cereyanı önleyebildiler mi? Sancı, açlık, kin ve düşmanlık, çevre kirliliği hakkında çözüm buldular mı? Keşke böyle olmasaydı, sonunu bildiğim gibi… Ertesi sabah uyandığımda, aynadaki adam mahcup bir halde baktı. Belki umutsuz, bir şeyler fısıldadı… Sonra gözlerinde sinsi bir bakış belirdi, ve omzunu silkti: “Fakat sen ve ben hayatımızı sürdüreceğiz. En azından biz iyi olanı yapıyoruz”.. O, bunu söylediğinde bir tuhaf hissettim. Burada çok yanlış bir şey vardı. Garip bir şüphe uyandı bende, daha önce hiç olmadığı kadar açık bir şüphe… Ya aynadaki adam ben değilsem? O, benden farklı hissediyor. O, sorunlara, dışarıdan, nasılsa hallolur gözüyle bakıyor. Belki olacak, belki olmayacaklar… O, böyle idare edecek. Fakat ben bu şekilde hissetmiyorum; bu problemler dışarıda değil, gerçekten değil. Ben onları içimde hissediyorum. Habeşistan’da bir çocuk ağlıyor, bir martı tankerlerden denize sızan petrol yüzünden ümitsizce çırpınıyor, bir dağ gorili acımasızca avlanıyor, küçük bir asker üzerinden geçen uçakların gürültüsünü duydukça dehşetle titriyor. Bunları duyduğum ve gördüğüm zaman bana yapılmış gibi olmuyor mu? Bir daha ki sefer aynaya baktığımda, aynadaki adam yavaş yavaş gözden kaybolmaya başladı. En sonunda sadece bir imgeye dönüştü. Kemikler ve deriden oluşan muazzam bir ambalajla sarılmış ıssız bir kişi gösterdi bana.

“Önceden senin ben olduğunu düşünür müydüm?” merak etmeye başladım. Ayırt edemiyorum ve korkuyorum. Hayatın acısı beni incitir; fakat hayatın neşesi çok daha kuvvetlidir. Ve hayat yalnız başına iyileşir. Hayatın şifası yine hayattır, ve benim yeryüzü için en fazla yapabildiğim onun şefkatli çocuğu olmaktır. Aynadaki adam irkildi ve büküldü. Sevgi hakkında hiç bu kadar fazla düşünmemişti. Sorunları seyretmek çok daha kolaydır; çünkü sevgi tamamıyla öz dürüstlük gerektirir. “Oh dostum”, ona fısıldadım; “Sevgi olmadan herhangi bir şeyin sorunları çözebileceğini mi sanıyorsun?” Aynadaki adam emin değildi. Uzun zamandır tek başına olarak, diğerlerine güvenmeden ve diğerlerinin güvenini kazanmadan, hayatın gerçeklerine karşı kendi kendine çözüm bulma eğilimindeydi. “Sevgi acıdan daha mı gerçek?” diye sordu aynadaki adam. “Bunun için sana vaat veremem; fakat olabilir. Hadi keşfedelim” dedim. Gülümseyerek aynaya dokundum. “Bir daha yalnız olmayalım. Eşim olur musun? Bir dansın harekete geçtiğini duyuyorum…. Gel”. Aynadaki adam utanarak gülümsedi. En iyi şekilde dost olabileceğimizin farkına varıyordu. Birbirimize karşı her gün daha barışçıl, daha sevecen, daha dürüst olabilirdik. Bu durum dünyayı değiştirir miydi?... Bence değiştirir, çünkü Tabiat Ana bizden mutlu olmamızı ister ve onu ihtiyaçlarıyla ilgilenecek kadar sevmemizi. O, yanında korkusuz ve cesaretini O’nun diğer yarısı olduğu düşüncesinden alan insanlar ister, tıpkı bir bebeğin, annesinin onu kollarına alıp tuttuğu için, yürüyebilme konusunda kendini yeterince cesur hissetmesi gibi. Aynadaki adamın bana ve kendine karşı sevgiyle dolduğu zaman, endişe edilecek hiçbir yer kalmaz. Korktuğumuz ve telaşlandığımız zaman, yeryüzünü ve hayatımızı sevmekten vazgeçmişiz demektir. Biz kopuğuz. İnsanlar kendilerini kopuk hissederlerse, hala nasıl harekete geçerler ki yeryüzüne yardım etmek için? Muhtemelen yeryüzü ne istediğini bize söyler, ve biz onu dinlemeden; kendi korku ve telaşımıza başvururuz. Bildiğim bir şey: Yeryüzünün çocuğu olduğumda asla kendimi yalnız

hissetmem. Her yeni gün tüm hayatın içimde olduğunun farkına vardığım sürece, özel hayatımı yaşama fikrine sıkıca bağlı olmak zorunda değilimdir. Çocuklar ve onların acısı; çocuklar ve onların neşesi. Okyanus güneşin altında dalgalanır; okyanus petrol yüzünden hıçkırarak ağlar. Hayvanlar korku içinde avlanır; hayvanlar yaşamanın verdiği saf neşeyle atlayıp zıplarlar. İçimdeki dünya düşüncesi her zaman hissetmek istediğim bir duygudur. Aynadaki adam bazen şüpheye kapılır. Bu yüzden ona şu teklifte bulunurum. Her sabah aynaya dokunur ve usulca fısıldarım; Oh, dostum, bir dans duyuyorum. Eşim olur musun?... Gel.

BEBEKLER GÜLÜMSEDİĞİ ZAMAN

Hayalperestler hayal kurduğunda ve sevgililerini öptüklerinde Ve gökkuşakları kıvrılıp renklerini serptiklerinde

O anlar çok yüce şekilde canlıdır Biz uçurum içine dalarız, gömülürüz

Bir süre asılı kalırız O anlar bebeklerin gülümsedikleri anlardır

O anlar kaderinin mührünün kırıldığı anlardır Hiçbirşey imkansız değildir ve biz iyileştiriliriz

Biz hızla yükselip, uçabiliriz Parlayan yıldızın ışığıyla

Ateşin üzerinde yürüyebiliriz, gökyüzünü seyredebiliriz Mesafe yoktur, hiçbir şey uzak değildir

O anlar riyasızca saftır Ateşin üçinde

Bir süre asılı kalırız O anlar bebeklerin gülümsediği anlardır

O anlar kalbin hassas olduğu anlardır

Deniz manzaraları saltanatlı ihtişamla parladığı zaman Cennetin gülüşü Dünyaya aksettiği zaman Ve biz yeni bir doğumla uenilendiğimizde

Zamansız Ebedilikte Meleklerin kardeşliğinde Sıçrarız ve yuvarlanırız

Ruhumuzun oyun bahçesinde Alacakaranlıkta

Bir süre asılı kalırız O anlar bebeklerin gülümsediği anlardır

O anlar Tanrı ile bir olduğumuz anlardır

Herşey mükemmeldir, hiçbir şey tuhaf değildir Sessiz yansımada

Mükemmelliğimizi hissederiz Biz kaynağız,biz kabız

Hiçbir şey bizi incitemez çünkü biz yenilmeyiz Günah yoktur, günahkar yoktur

Biz sadece kazanabiliriz, ışıltıyı hissettik Çok büyük mutluluk içinde

Bir süre yüzeriz O anlar bebeklerin gülümsediği anlardır

Krallıklar devrilir,sınıflarını kaybeder Medeniyetler çöker, devirler geçer

Çalkantılı fırtınalar denizleri kasıp kavurur

Ricalarımıza rağmen vahşi cinayetler Ama çocuklar oynadığı zaman Çiğ damlaları parıldar

Zalimler ağlar, öldürecek birşey kalmamıştır Periler dans eder ve gulyabaniler şarkı söyler

Hepsi taçlandırılmıştır, hepsi kraldır Bahçe’de

Bir süre coşarız O anlar bebeklerin gülümsediği anlardır

BEN SEN BİZ Ben yapmalısın dedim. Sen yapmak istemediğini söyledin. Konuştuk ve karar verdik ki, yardımcı olabilirdim. Ben hatalısın dedim. Sen haklı olduğunda ısrar ettin. Birbirimizin ellerini tuttuk ve doğru ile yanlış kayboldu. Ben ağlayınca sen de ağlamaya başladın. Birbirimizi kucakladık ve aramızda bir huzur çiçeği yeşerdi. ’Biz’ denilen esrarı ne kadar seviyorum! Nereden geliyor, yokluktan mı? Bu sırrı düşündüm ve bir şeyi anladım: Biz sevginin gözde çocuğu olmalıyız, çünkü sana kavuşana dek 'Biz' yoktur ortada. Şefkatın kanatlarında gelir, sessiz anlayışımızda konuşur. Kendi kendime güldüğüm zaman gülümsüyor. Seni affettiğim zaman sevinç içinde dans ediyor. 'Biz' bir tercih değildir artık eğer sen ve ben beraber ilerlemek istiyorsak. 'Biz' kendimizi birleştiriyor, gücümüzü artırıyor; yükümüzü kaldıramayınca o taşıyor. Gerçek şudur ki, biz çoktan vazgeçmiştik ama 'Biz' buna izin vermedi. O çok arif. 'Yüreğinize bakın' diyor. 'Ne görüyorsunuz? 'Sen'i ve 'ben'i değil, sadece 'Biz'i.'

BENSİZ NEDEN KANATLANDIN

Ağustos ayıydı ve gökyüzüne bakıyordum. Bir elimle gözlerimi kapatmış, sıcak girdaplı havanın akıntılarında süzülen şahini izliyordum. Dönerek yükseldi, yükseldi ve bu dünyaya özgü olmayan tek bir çığlık atarak gözden kayboldu. Birden terk edildiğimi hissettim. “Bensiz niye kanatlandın sen?” diye dertlendim. Sonra ruhum: “Tek yol, şahinin yolu değildir.Düşüncelerin de herhangi bir kuş kadar özgürdür.” dedi. Böylece , gözlerimi kapadım ve ruhum, dönerek, önce şahinin ulaştığı yüksekliğe, sonra daha da yukarılara tırmandı. Artık bütün dünya ayaklarımın altındaydı. Fakat bir şey yanlıştı.Neden kendimi buz gibi soğuk ve yalnız hissediyordum? Yüreğim: “Seni bensiz kanatlandın” dedi. “Sevgi olmadan özgürlük neye yarar?” Böylece, hasta bir çocuğun başucuna gittim ve ona bir ninni söyledim. Gülümseyerek uykuya daldı ve yüreğim, yeryüzünün yörüngesinde dönen ruhuma katılarak havalandı. Özgürdüm ve seviyordum, ama hala yanlış olan bir şey vardı. Bedenim; “Sen bensiz kanatlandın” dedi, “Uçuşların sadece hayal ürünü…” Böylece, daha önce görmezden geldiğim kitaplara baktım ve çağlar boyunca gerçekten uçmuş olan azizler hakkında bir şeyler okudum. Hindistan’da, İran’da, Çin’de ve İspanya’da (hatta Los Angeles’da) ruhun gücü, yalnızca yüreğe değil, bedenin her hücresine ulaşmıştı. Azize Teresa ; “Öyle kendimden geçtim ki, Kocaman bir kartalın kanatlarına binmiş gibi, gökyüzüne doğru havalandım” dedi. Bu şaşırtıcı başarıya inanmaya başladım ve ilk kez, kendimi terk edilmiş hissetmedim. Artık hem şahin, hem çocuk, hem de azizdim.Gözümde hepsinin yaşamı kutsallığa dönüştü ve gerçek yerini buldu: Tüm yaşam kutsal görülürse, herkes kanatlanabilir.

BERLİN- 1989 Duvardan nefret ediyorlardı, ama bu konuda ne yapabilirlerdi ki? Duvar yarıp geçmek için çok kuvvetliydi. Duvardan korkuyorlardı, ama bunun bir anlamı yoktu? Üzerinden atlamaya çalışan pek çok kişi öldürüldü. Duvara itimat etmiyorlardı, kim ederdi ki? Düşmanları duvardan tek bir tuğla sökmeyi dahi reddetti, barışın ne kadar sürdüğü önemli değildi. Duvar gaddarca güldü: "Size güzel bir ders veriyorum," böbürlendi: "Eğer ebedi birşey inşa etmek istiyorsanız, boşuna taşlarla uğraşmayın. Nefret, öfke ve şüphe daha güçlüdür." Duvarın haklı olduğunu biliyorlardı ve neredeyse pes etmişlerdi. Sadece tek bir şey onları durdurdu. Diğer tarafta kimlerin olduğunu hatırladılar. Anneanne, kuzen, kardeş, eş, görmek için can attıkları sevgili yüzler. "Ne oluyor?!" diye sordu duvar, titreyerek. Ne yaptıklarını bilmeden duvarın arkasına bakıyorlardı, sevdikleri kişileri bulmaya çalışıyorlardı. Sessiz sessiz, bir kişiden bir diğerine, sevgi görünmez işini sürdürdü. Duvar feryad etti: “Durdurun şunu!” “Parçalanıyorum.” Ama artık çok geçti, bir milyon kalp birbirini bulmuştu.Duvar kuşaktan kuşağa geçemeden yıkılmıştı.

BİLGE KÜÇÜK KIZ Yürüyemeyen küçük bilge bir kız tanıyorum. Tekerlekli sandalyeye bağlı, ve belki de hayatının geri kalanını orada geçirecek, çünkü doktorlar bacağının daha iyi olabilmesi için neredeyse hiç umut olmadığını söylüyorlar. Bu küçük kızı ilk gördüğümde, gülüşüyle beni aydınlattı, parıldayan mutluluğuyla ışık saçıyordu. Nasıl da açık yürekliydi! Kendine acıma veya kabul edilme isteği ya da kendini koruduğu mahçupluk duygularının arkasına saklanmıyordu. Yürüyemeyeceği ile ilgili tamamen saf düşünceler hissediyordu; kırma olduğunu ya da cinsinin en iyisi olduğu hakkında bir fikri olmayan sevimli küçük bir köpek yavrusu gibi. Kendini yargılamıyordu. Bu onun bilgeliğiydi Aynı bilgeliği ziyaret ettiğim diğer çocuklarda da görmüştüm, toplum olarak hor görülen çocuklar, çünkü onlar yiyecekten mahrumdurlar, paradan, güvenli bir yuvadan, ya da sağlıklı bir vücuttan yoksundurlar. Ancak belirli bir yaşa gelindiği zaman, bu çocukların çoğu durumlarının ne denli kötü olduğunu idrak eder. Yetişkinlerin çok kıymetli ve nadir olan ilk masumiyetinin çalındığı kendi yaşamlarına baktıkları gibi. Kendileri hakkında kötü hissetmeleri gerektiğine inanmaya başlarlar. İşte bu gerçektir. Fakat sadece dört yaşında olan bu akıllı küçük kız, tasasız bir serçe gibi merhamet ve utancın üzerinde süzülüyordu. Kalbimi ellerinin arasına aldı ve bir pamuk kadar hafifleterek üfledi, öyle ki “ Ne korkunç bir şey” diye düşünmeye başlamak imkansızdı benim için. Gördüğüm tek şey, ışık ve sevgiydi. Eğer biz onlara izin verirsek, onlar bize kendimizi aynı şekilde görmemizi öğretirler. Küçük kızın bakışından gelen kıvılcım, doğanın kalbine tüm yaşam şekillerini aşılayan ilmin aynısını içeriyor. O, hayatın kelimelerle telafuz edilemeyen sırrı. Sadece o, biliyor. Barışı ve nasıl zarar verilmeyeceğini. O biliyor en ufak bir nefesin bile Yaratan’a bir minnet borcu olduğunu. O, hayatta kalabilmek için gülümsüyor, yıllar boyu bilinmezliğin ve acının bir serap gibi kaybolmasını sabırla bekleyerek gülümsüyor. Kendini çocukların gözlerinde gösteren bu ilmi giderek daha fazla görüyorum. Bu beni sürekli düşündüren ilim, onların gittikçe kuvvetle büyüyen masumiyetindedir. Biz yetişkinleri zararsız hale getirecek, onlardır, ve bu dünyanın güvenini kazanmak için yeterli olacaktır. Onlar çevreye zarar vermek için bir düşünce gütmezler, böylece çevre kavga ve tartışma olmadan temizlenecektir. Bana tamamen barış dolu ve gönül tokluğuyla bakan küçük bir kızın bilgeliği, bana geleceği anlattı. Tüm bilgelerin daha üstünde verdiği güvenle neşelendim. Ancak böylesi bir ışık

ve sevgi bizi günahımızdan ve utancımızdan uzaklaştırır, bilge küçük kızın kehaneti gerçekleşmek zorundadır.

BUGÜNLÜK YETERLİ Dans provaları bir çok zaman gece yarısını geçebiliyor, ama bu defa saat onda son verdim. Kafamı kaldırdım ve karanlığa doğru, „umarım sakıncası yoktur, “ama bugünlük yeterli“, dedim. Kontrol odasından bir ses “İyi misin?“ diye sordu. “Sanırım biraz yorgunum“ dedim. Üzerime mantomu geçirdim ve salonun ucuna doğru koşturdum. Hızlı ayak sesleri ardımdan geldi. Kime ait olduğunu çok iyi biliyordum. Bana yetişerek, „seni çok iyi tanıyorum. Asıl sorun nedir?“, dedi. Durakladım. “Şey, ne düşünürsün bilmiyorum, ama bugün gazetede bir resim gördüm. Bir yunus balığı balıkçı ağında boğulmuştu. Ağa dolanmış cansız bedeninin şeklinden fazlasıyla ıstırap okunuyordu. Gözleri boştu, ama hala yüzünde o gülümseme vardı, yunus balıklarının öldükleri zaman bile kaybetmedikleri gülümsemeleri….” Sesim titredi. Elini elime koyarak “biliyorum, biliyorum”, dedi. “Yok, hepsini bilmiyorsun henüz”, dedim. “Konu sadece hüzünlenmem veya masum bir varlığın ölmüş olması değil. Yunus balıkları dansı severler – denizdeki varlıkların içinde onların özelliği budur. Biz hayranlıkla izlerken, onlar hiç birşey beklemeksizin dalgalarda koşuşuyorlar. Gemilerin önlerine geçerler, ama yarışın birincisi olmak için değil, bize şunu söylemek için, “Bunun hepsi bir oyun. Rotanı şaşırma, ama dans ederek ilerle.” “Provanın ortasında bu düşünce sardı beni. “Bir dansı öldürüyorlar.” Tek doğru şey ara vermekti. Bir dansın öldürülmesine engel olamam, ama en azından bir dansçı olarak diğer bir dansçının anısına bir ara verebilirim. Bu sana herhangi birşey ifade ediyor mu?“ “Bu sorunu çözmek adına herkesin hemfikir olması için sanırım yıllarca beklememiz gerekecek. Bir çok çıkar söz konusu. Bir gün olabilecek gelişmeleri beklemek çok can sıkıcı. Ve senin kalbin, söz hakkını bugün kullanmak istedi.“ Kapıyı ona açarak „Evet“, dedim, „bu şekilde hissettim ve bugünlük yeterli.“

CENNET BURASI

Sen ve ben hiç bölünmedik Bu sadece göz yanılması,

Sezginin sihirli objektifinden yansıyan

Sadece tek bir bütünlük var Tek bir zihin…

Bizler hafif dalgacıklar gibiyiz Bilincin engin okyanusunda

Gel, dans edelim

Yaradılışın dansıyla Kutlayalım

Hayatın hazzını

Kuşlar, arılar Sonsuz yıldız kümesi

Nehirler, dağlar Bulutlar ve vadiler

Hepsi heyecan uyandıran bir motiftir, Evrensel bir enerjiyle yaşamı,bir nefeste canlandıran

Hayat dolu, neşe dolu

Bu benim evrenim Korkma

Kim olduğunu bil

Sen sandığından çok daha fazlasısın

Sen Güneş’sin Sen Ay’sın

Sen açmakta olan bir kır çiçeğisin Sen hayatın nabzısın

Şu ahenkle çarpan, dans eden Ufak bir toz zerresinden en uzak yıldıza kadar

Ve seninle ben

Asla bölünmedik Bu sadece göz yanılması,

Sezginin sihirli objektifinden yansıyan

Hadi kutlayalım Hayatın hazzını

Dans edelim Yaradılışın dansını

Kendi bünyemizde geriye döndüğümüzde

Biz icat ederiz Tekrar tekrar

Gelir ve gider sonsuz devirler Bizler keyifleniriz

Zamanın sonsuzluğunda

Benim olmadığım Veya senin olmadığın Bir zaman hiç olmadı

Asla olmayacak Bizim sona erdiğimiz bir zaman

Sonsuz… Ölçüsüz

Bilinç okyanusunun içinde Bizler hafif dalgacıklar gibiyiz

Saadet denizinde

Sen ve ben asla bölünmedik Bu sadece göz yanılması,

Sezginin sihirli objektifinden yansıyan

Cennet burası Ebedi zaman tam şimdi

Kendini kandırma Saadetini yeniden kazan

Bir zamanlar kayıptın

Fakat şimdi yuvandasın Sonsuz bir alemde

Gidecek hiçbir yer yok şuradan şuraya Bilincin sınırsız okyanusunda Bizler hafif dalgacıklar gibiyiz

Saadet denizinde

Gel, dans edelim Yaradılışın dansını

Hadi kutlayalım

Yaşamın hazzını

Ve seninle ben asla bölünmedik Bu sadece göz yanılması,

Sezginin sihirli objektifinden yansıyan

Cennet bu dünyada Tam şimdi, şu an ebedi olan

Kendini kandırma Mutluluğunu yeniden kazan

CESARET Neyin cesaret gerektirdiği neyin cesaret gerektirmediği ilginçtir. Binlerce insanın önüne çıktığım zaman kendimi cesurmuşum gibi hissetmiyorum. Bir insana gerçek hisslerini açıklamak çok daha fazla cesaret gerektirebilir. Cesaret kavramını düşündüğüm zaman Oz Büyücüsü’ndeki (The Wizard of Oz) Korkak Aslan aklıma gelir. Tehlikeden sürekli kaçardı. Korkudan sık sık ağlar ve titrerdi. Ama aynı zamanda sevdikleriyle gerçek duygularını paylaşırdı, sevmediği duygular olsa bile. İşte bu, gerçek anlamda cesaret ister, samimi olabilme cesaretini. Duygularınızı ifade etmek bir başkasına teslim olmak anlamına gelmez – yüreğinizi kabul edip onun sözüne uymanız anlamına gelir. Samimi olacak kadar cesaret edinebildiyseniz, kendinizi tanıyorsunuz, başkalarının sizi tanımalarına izin verebiliyorsunuzdur demektir. Ürkütücüdür, çünkü kendinizi kolayca incinebilir ve rededilebilir hissediyorsunuz. Ama kendinizi kabul edememişseniz, o diğer cesaret, hani şu filmlerdeki kahramanların gösterdiği cesaret, boş gelir. Risklerine rağmen dürüst ve samimi olabilme cesareti kendinizi keşfetmenin yolunu açar. Herkesin istediğini, sevgiyi vaat eder.

COŞKU

Doğdum, hiç ölmemek için Mutlu yaşamak, hiç ağlamamak için

Doğruları konuşmak ve asla yalan söylememek için Sevgimi işaretsiz paylaşmak için Kollarımı uzatmak için engelsiz...

Bu benim dansım, bu benim zirvem Bir sır değil bu, göremiyormusun

Neden yaşayamıyoruz hepimiz coşku içinde Coşku….Coşku

Neden yaşayamıyoruz hepimiz Coşku içinde.

Suçsuz, nefretsiz

Buradayım unutmak için Hayal edilmiş günahların lekeli hatıralarını

Her arkadaş , hısım akraba Burada kutlamaya gelelim

Kurtulmayı; Bütün korkulardan..

Bütün kavramlardan, başlangıçlardan.. Her bir ayrılık, sınıf ya da inaçtan...

Bu yabancılaşmadan, parçalanmadan, iğrenmeden.. Ayrılıktan, soyutlanmadan…

Bu zulüm, histeri, salt çılgınlık.. Bu öfke, kaygı, taşkın keder..

Sökülmüş ekoloji, ahlaksız yıkım… Hastalıklı biyoloji, tabiatın tıkanması…

Yok olma tehlikesi altındaki türler, çevre kirliliği… Ozon tabakasındaki delik, çözüme karşı gelme;

Yakmıyor içimdeki manalı kıvılcımı Aynı ateştir, yanan her insanın, çocuğun, annenin içinde;

…………………….olağanüstü………………………….. Burada kutlamaya gelelim

Kurtulmayı; Bütün korkulardan, başlangıçlardan

Her bir ayrılıktan, sınıftan, ya da inançtan… Özgür hissedip, hadi uçalım;

sonsuzluğa, gökyüzünün ötesine… ……Çünkü;

Doğduk, hiç ölmemek için Mutlu yaşamak, hiç ağlamamak için

Doğruları konuşmak ve asla yalan söylememek için Sevgimizi işaretsiz paylaşmak için Kollarımızı uzatmak için engelsiz...

Bu bizim dansımız, bu bizim zirvemiz Bir sır değil bu, göremiyormusun

Neden yaşayamıyoruz hepimiz coşku içinde Coşku….Coşku…

Neden yaşayamıyoruz hepimiz Coşku içinde.

ÇOCUK VE YASTIK

Akıllı bir baba, küçük oğluna bir ders vermek istiyordu."Bu yastık ipek işlemelerle kaplı ve içi ülkede en nadir bulunan kaz tüyleriyle dolduruldu" dedi .. "Kasabaya git ve en fazla ne kadara satabileceğini göster bana?" Çocuk yola koyuldu, önce zengin bir kuş tüyü tüccarı gördüğü pazar yerine gitti."Bu yastığa ne kadar verirsin?" diye sordu. Tüccar gözlerini kıstı ve "Gördüğüm kadarıyla bu gerçekten nadir bulunan bir hazine, 50 altın dukat veririm." dedi.. Çocuk teşekkür edip yoluna devam etti. Sonra bir çiftçi kadının yol kenarında sebze sattığını gördü ve sordu: "Bu yastığa ne kadar verirsin?"Kadın yastığa dokundu ve: "Ne kadar da yumuşak! Yorgun kafamı böylesine yumuşak bir yastığa koymak için can atıyorum, bunun için bir gümüş dukat veririm!" dedi. Çocuk teşekkür edip yoluna devam etti. Sonunda küçük şirin bir kızın kilisenin merdivenlerini sildiğini gördü. "Bu yastığa ne kadar verirsin?" diye sordu. Kız tuhaf bir gülümseme ile çocuğa baktı ve cevapladı: "Yastığın bu taşlara kıyasla daha sert, buna bir peni veririm" dedi. Çocuk hiç düşünmeden yastığı kızın ayakları önüne bıraktı... Eve geldiğinde,babasına, "Yastığın için en iyi fiyatı buldum" dedi ve peniyi uzattı. "Ne?” diye haykırdı babası, "Bu yastık en az 100 altın dukat değerinde!" Çocuk: "Zengin bir tüccarda böyle yüksek bir fiyat biçti ama aç gözlülüğünden 50 dukat teklif etti, ama ben daha iyi bir teklifle karşılaştım, bir çiftçi kadın bir gümüş dukat teklif etti" dedi. "Aklını mı yitirdin?" dedi babası, "Ne zaman bir parça gümüş 50 altın dukattan daha değerli oldu?"Çocuk yanıtladı: "Sevgi ile teklif edildiği zaman. Eğer daha fazlasını verecek olsaydı, çocuklarını besleyecek parası kalmazdı. Ama en sonunda ondanda daha iyi bir teklif buldum, kilisenin basamaklarını temizleyen şirin bir kız gördüm ve bana bu peniyi verdi." "Sen aklını tamamiyle kaybetmişsin!" dedi babası kafasını sallayarak, "Ne zaman bir peni bir gümüş dukattan daha değerli oldu?" "Tanrı aşkıyla verildiği zaman." diye yanıtladı çocuk."Tanrı için çabaladığıdan, tanrının evinin basamakları ona bir yastıktan daha yumuşak geliyor. En fakirden daha fakir,yinede tanrı için ayıracak zamanı var. Bu yüzden de yastığı ona verdim."dedi. Akıllı baba gülümsedi ve oğluna sarıldı, gözleri doldu ve mırıldadı, "Çok iyi öğrendin."

ÇOCUKLAR

Oyuna devam eden gülüşleriyle, çocuklar, bana herkesin içindeki kutsal ışığı gösteririler. Bu yalın iyilik, doğruca yüreklerinden fışkırarak parıldar. Bundan öğrenilecek çok şey vardır. Bir çocuk çikolatalı dondurma istiyorsa, istediğini söylemekle yetinir. Büyükler ise, dondurmayı yiyip yememe üstüne yarattıkları karmaşayla işleri arap saçına çevirirler. Bir çocuk yalın bir biçimde eğlenir. Çocuklardan öğrenmemiz gereken şeyler çocuksu değildir. Onlarla birlikte olmak bizi, hep orada duran ve yaşama geçirilmeyi bekleyen derin bilgelikle temasa geçirir. Dünyamızın bunca karmaşayı yaşadığı, sorunların giderek karmaşıklaştığı günümüzde, çocuklarımıza her zamankinden daha fazla ihtiyaç olduğuna inanıyorum. Onların doğal bilgeliği, kendi yüreklerimizin derinliklerinde hatırlanmayı bekleyen çözümlere giden yolu gösterecektir.

DİNLİYORMUSUN ?

Ben kimim? Sen kimsin?

Nereden geldik? Nereye gidiyoruz?

Bütün bunlar da nedir? Cevaplar sende var mı?

Ölümsüzlük benim oyunum,

Geldiğim mutluluktan, Sürdürdüğüm mutlulukta,

Döneceğim mutluluğa. Eğer bunu bilmiyorsan,

Bu bir utançtır! Dinliyor musun?

Benim bu vücudum,

Enerjinin değişimidir, Zamanın akışında.

Ömürler geçer, yıllar gelir ve gider... Ben beliririm ve kaybolurum,

Saklambaç misali, Göz açıp kapayıncaya dek...

Ben zerreyim, Ben dalgayım,

Işık hızındaki bir girdapta... Ben iniş ve çıkışım,

En önde olanlarından. Ben Prensim, Ben Valeyim,

Ben yapıyorum, Eylem olanı.

Ben galaksiyim, uzay boşluğuyum, Samanyolundaki, Çılgınlık benim.

Ben düşünenim, düşünüşüm, düşünceyim.

Ben arayanım, arayışım, araştırmayım. Ben çiy damlasıyım, günışığıyım, fırtınayım.

Ben olguyum, alanım , biçimim. Ben çölüm, okyanusum, gökyüzüyüm.

Ben en eski benliğim, Sizin ve kendimin içimdeki...

Kısıtlanmamış saf bilinç,

Doğru, varlık, ben olan mutluluk, Sınırsız edalar içinde gelirim ve giderim,

Saklambaç oynayarak, Göz açıp kapayıncaya dek...

Ama ölümsüzlük benim oyunumdur.

Ömürler geçer, En içerde,

Ben kalırım. Hep aynı şekilde,

Geldiğim mutluluktan, Sürdürdüğüm mutlulukta...

Dansıma katıl.

Lütfen bana şimdi katıl. Eğer kendini unutursan,

Hiçbir zaman öğrenemeyeceksin, Bu oyunun nasıl oynandığını,

Sonsuzluğun okyanus yatağında...

İsteklerinin sancısını durdur. Sonuna kadar oyna.

Düşünme, tereddüt etme. Kendi içinde kavis çizerek,

Sadece yarat...Sadece yarat...

DÜNYA’NIN ÇOCUKLA RI ÜZERİNE Yaralı dünyamızı iyileştirmemiz gerekiyor. Günümüzde görülen kaos, çaresizlik ve anlamsız tahribatlar insanların birbirlerine ve doğaya yabancılaşmalarından kaynaklanıyor. Bu yabancılaşmanın sebebı çoğu zaman insanların duygusal açıdan çocukluklarından mahrum kalmasıdır. Çocuklar, çocukluklarını çaldırdılar. Çocuk zihninin; gizem, mucize, hayret ve heyecanla beslenmesi gerekir. İşimle insanların içindeki gizli çocuğu tekrar keşfetmelerine yardımcı olmak istiyorum.

Dünya Çocukları

Dünya çocukları bunu yapacağız Uçsuz bucaksız kıyılarda buluşacağız Kumdan kaleler yapacağız ve kayıklarımızı yüzdüreceğiz İnsanlar kavga ettiklerinde ve kendi fikirlerini savunduklarında Sonsuza kadar yeni olan maskeler taktıklarında Zamanın med cezirinde sallanacağız ve bunu yapacağız Dünya çocukları bunu yapacağız Şarkı ve dansla ve masum mutlulukla Ve sevgi dolu öpücüğün yumuşak kucaklamasıyla Bunu yapacağız Tüccarlar ticaret yaptıklarında ve fiyatlarınd pazarlık yaptıklarında Ve politikacılar iyi görünmek için çok zorlandıklatında Uçsuz bucaksız kıyılarda buluşacağız ve kayıklarımızı yüzdüreceğiz Bunu yapacağız Avukatlar tartıştığında ve doktorlar tedavi ettiğinde Borsacılar etin fiyatını teklif ettiklerinde Vaizler vaaz verdiklerinde ve çanı çaldıklarında Dolandırıcılar birşeyler satarken Masum bir neşeyle şarkı söyleyip dans edeceğiz Ve sevgi dolu öpücüğün yumuşak kucaklamasıyla Bunu yapacağız Uçsuz bucaksız kıyılarda buluşacağız ve kayıklarımızı yüzdüreceğiz Bunu yapacağız Bir gökkuşağına, bir buluta ve rüzgara bineceğiz Rüzgarda uçarken, şeklimizi değiştireceğiz Yıldızlara dokunacağız, ayı kucaklayacağız Engelleri yıkacağız ve yakında orada olacağız Mimarlar binalarını yüksek planladıklarında Ve ticaret odaları nidalarla feryat ettiklerinde Toplantı odaları dalaşları ısı ürettiğinde Ve satıcılar gizli yerde buluştuklarında Masum bir mutlulukla şarkı söyleyip dans edeceğiz Ve sevgi dolu öpücüğün yumuşak kucaklamasıyla Bunu yapacağız Felsefeciler beden ve aklın uçsuz bucaksız ikilemleriyle Uğraşırken ve üstesinden gelmeye çalışırken Fizikçiler merak ederken, düşünmeye devam ederken Uzayın ve zamanın sürekli sorularını Arkeologlar araştırırken, kazmaya devam ederken

Küçük ve büyük eski hazineleri Psikologlar araştırırken, gözyaşlarını analiz ederken Çılgın düşünceleri fobileri, korkuları Rahipler günah çıkartırırken Ciddi bir seansta Ve insanlar mücadele ederken İtişip kakışmayla Gürültü ve şamatada Günahın anlamında Yıldızlara dokunacağız, ayı kucaklayacağız Engelleri yıkacağız ve yakında orada olacağız Bir gökkuşağına, bir buluta ve rüzgara bineceğiz Rüzgarda uçarken, şeklimizi değiştireceğiz Dünya çocukları bunu yapacağız Şarkı ve dansla ve masum mutlulukla Ve sevgi dolu öpücüğün yumuşak kucaklamasıyla Bunu yapacağız

Filler Bu Nedenle Durmaksızın Yürüyor

Filler hakkında çok ilginç bir gerçek şudur ki, hayatta kalabilmek için düşmemeleri gerekiyor. Bütün diğer hayvanlar tökezleyip geri kalkabiliyorlar. Ama filler hep ayaktadırlar, uyurken bile. Sürüden biri kayıp düşecek olursa çaresizdir. Kendi ağırlığının mahkumu olarak yan üstü öylece yatılı kalır. Diğer filler etrafını sıkıca sarıp çaresizce itip kaldırmaya çalışsalar da yapacakları pek birşey yoktur. Yavaş ve ağır nefesle düşen fil ölür. Diğerleri önce nöbet tutar, sonra yollarına ağır ağır devam ederler. Doğa kitaplarından öğrendim bunu. Acaba doğru tam olarak bu mudur diye merak ediyorum: Fillerin düşememelerinin başka bir sebebi yok mudur? Belki böyle bir ortak kararları vardır? Düşmemek onların misyonudur? Tüm hayvanların en arif ve sabırlıları olarak bir anlaşma yapmışlardır, tahminen asırlar önce, buz devri biterken: Büyük sürüler halinde yer yüzünde dolaşırken filler bir gün upuzun çalılar arasından, çakmaktaşından ciritlerle sessizce yaklaşan minik insanlar gözlemlerler. - 'Ne kadar korku ve öfke dolu bir yaratık', diye düşünür filler, 'Ama bir gün dünyaya hükmedecek. Bunu anlayacak kadar arifiz. Hadi ona örnek olalım.' Filler külrengi başlarıyla baş başa verirler ve düşünüp taşınırlar. Ne tür örnek olabilirler ki? Çok daha güçlü olduklarını gösterebilirler, ki bu bir gerçek. Ona öfkelerini gösterebilirler, ki öfkeleri bütün ormanları kökünden sökebilir. Ya da ona ağalık taslayabilirler, tarlalarını çiğneyerek ve kulübelerini yıkarak. Çok büyük hayal kırıklıkları yaşadıkları an, vahşi filler bunları yapabilir, ama grup içinde baş başa koymuşken insanoğlunun çok daha nazik bir mesajla da ders alabileceğine karar verirler. 'Hayata karşı derin saygımızı gösterelim ona' derler. Ve o günden beri filler sessiz, sabırlı, barışçıl varlıklar olurlar. İnsanoğlunun, fillere binmesine ve onları köle gibi kullanmasına izin verirler. Hükmettikleri kocaman Afrika ovalarından sürülmüş sirklerde katıldıkları gösterilerinde çocukların onlara gülmesine izin verirler. Ama fillerin en önemli mesajı daima hareket içinde olmalarında saklıdır. Hareket etmenin yaşamak anlamında olduğunu biliyorlar. Bir şafaktan bir şafağa, bir asırdan

bir asıra sürülerle yürüyorlar: Hiç düşmeyen hayat dolu bir kitle ! Barışın durdurulmaz kuvveti ! Masum hayvanlar olarak bu kadar zaman sonra binlercesine kurşunlarla yıkılacaklarını bilemezlerdi. Arsız açgözlülüğümüzün sayesinde sakatlanıp toz içinde yatacaklarını tahmin edemezlerdi. Önce büyük erkekler vuruluyor ki dişlerinden biblo yapılabilsin. Sonra dişiler vuruluyor ki insanoğluna av ödülü olsunlar diye. Bebekleri çığlıklar içinde annelerinin kan kokusundan kaçıyorlar ama silahlardan kaçmak hiç fayda etmiyor. Onları emzirecek kimse olmayınca sessizce onlarda ölüyorlar ve kemikleri güneşte rengini atıyor. Bu kadar ölüm sahnelerinin içinde filler vazgeçebilirdi. Yapmaları gereken tek şey yere yıkılmaktır. Hepsi bu. Kurşuna ihtiyaçları yoktur: Doğa onlara yere yatıp ölebilme haysiyetini vermiş ! Ama onlar kutsal olarak gördükleri eski anlaşmalarını ve bizlere vaad ettiklerini hatırlıyorlar. Bu yüzden filler yürüyorlar ve her adımlarıyla toza iz bırakıyorlar: 'İzle, öğren, sev. İzle, öğren, sev.' Onları duyabiliyor musun? Bir gün utanç içinde ovaların ağalarının binlerce ruhu seslenecektir: 'Sizden nefret etmiyoruz. En sonunda anlayabildiniz mi? Biz düşmeyi kabul ettik ki siz küçükler bir daha düşmeyin diye.'

GÜVEN

Koruda sincapları beslerken küçük bir yavrunun bana güvenmediğini fark ettim. Ötekiler elimden yiyecek kadar yakınıma geldikleri halde, o, aramızdaki mesafeyi koruyordu. Önüne doğru bir fıstık fırlattım.Yavaş yavaş sokuldu, sinirli bir hareketle fıstığı kaptı ve kaçtı. İkinci sefer korkusu biraz azalmış olmaklı ki, azıcık daha yakınıma geldi. Kendini emniyette hissettikçe, bana güveni de arttı. Sonunda, bir sonraki fıstığı bekleyen öteki sincaplar kadar cesaret gösterip ayağımın dibine yerleşti. Güven duygusu böyle bir şeydir.Sonuçta, daima kendine güven duygusuna dönüşür. Sizin adınıza korkunun üstesinden başkları gelemez, bu işi kendi kendinize yapmak zorundasınızdır. Zordur, çünkü korku ve kuşku birbiryle sıkı sıkıya bağlantılıdır.Red edilmeten korkarız; bir kez daha yaralanmaktan…Bu yüzden, araya bir mesafe koyarız. Kendimizi başkalarından ayrı tutumakla, benliğimizi koruyabiliceğimizi düşünürüz. Ama, bu da işe yaramaz. Yapayalnız ve sevgisiz kalakalırız. İnsanın kendine güvenebilmesi için, korkmakta bir sorun olmadığını benimsemeye başlaması gerekir. Sorun korkmak değildir; çünkü zaman zaman her kes endişeye kapılır ve güvensizlik hisseder. Sorun, korkuyu itiraf edicek kadar dürüst olmamaktır. Ben kendi kuşkularımı ve güvensizliğimi kabul ettiğim zaman, başka, insanlara karşı daha açık olmuşum demektir. Kendi içimde ilerledikçe gücüm artar; Çünkü, gerçek benliğimin, bütün korkulardan daha büyük olduğunu görürüm. Kendinizi her anlamda kabul ettiğinizde, güven bütünleşir. Artık, insanlar arasında bir ayrım söz konusu değildir; çünkü içeride bir ayrim kalmamıştır. Korkunun yaşadığı boşluk, artık sevginin emrine tahsis edimiştir.

HAYATIN DANSI

Aydan kaçamam.Yumuşak ışınlarıyla, geceleri perdeleri açar. Görmek zorunda bile değilimdir; yatağımda o serin mavi enerji yükünü hissettiğimde, hemen uyanırım. Karanlık koridoru koşarak geçerim ve evden dışarı çıkmak için değil de tekrar geri dönmek için, kapıyı ardına kadar açarım; “Ay, ben buradayım!” diye bağırırım. “Güzel!” diye cevap verir, “Haydi, şimdi biraz dans et bakalım!” Ama bedenim, o bunları söylemeden çok önce hareket etmeye başlamıştır bile… Ne zaman başladı? Hatırlayamam. Benim bedenim her zaman hareket halindedir. Çocukluğumdan beri, Ay karşısındaki tepkim böyle olmuştur. En gözde Ay çılgınıyım ben, yalnızca Ay çılgını değilim. Yıldızlar da beni çeker. Hem öyle ki, onlar göz kırptıkça, ben kırpıyorum sanırım. Yıldızlar da dans ederler. Yumuşak moleküllerin sallanmasıyla karbon atomlarımın eş zamanlı hareket haline girmesine neden olur. Kollarımı ardına kadar açarak, içindeki bir başka dansı açığa çıkaran denize doğru koşarım. İçimdeki Ay Dansı yavaştır ve çimenin üstüne düşen mavi gölgeler kadar yumuşaktır. Dalgalar şahlandığında yeryüzünün kalp atışlarını duyarım ve tempo hızlanır. Beyaz köpüklerin arasında sıçrayan, uçmaya çalışan ve dalgalar cennete doğru yükseldiğinde, neredeyse uçan yunusları hissederim. Yakamoz, dalgaların içinde ışıldadıkça, kuyrukları ışıktan yaylar çizer. Minicik balıklardan oluşan bir balık sürüsü, denizden zıplayıp çıkıverince, ay ışığının içinde, yepyeni bir yıldız kümesini andıran gümüş izler belirir. “Ah!...” der, deniz: “Giderek kalabalıklaşıyoruz.” Bir ayağımla dalgaları yıkayıp, ötekiyle dalgaların üstlerinden aşarak kumsal boyunca koşarım. Bir takım patırtılar duyarım. Panik halindeki yüzlerce kum yengeci, ne olur ne olmaz diyerek yuvalarına kaçışmaktadır. Aldırmam… Bazen parmaklarımın ucunda, bazen düz ayak koşmaya devam ederim. Başımı geriye doğru atarım ve gökyüzünde dönüp duran bir nebula söyler: “Çabuk ol biraz, dön!”. Gülümsemeye başlarım ve denge bulmak için, başımı bir oraya bir buraya eğerek elimden geldiğince hızlı dönmeye başlarım. Bu, benim en gözde dansımdır; çünkü bir sır içerir. Ne kadar hızlı dönersem, içim o kadar sakinleşir. Dansım, dışardan hareket, içerden sükunettir. Müziği ne kadar çok sevsem de, bu işitilmeyen müziktir ki, hiç ölmez. Ve hiç hareket içermediği halde, sessizlik, benim gerçek dansımdır. Lütufkar koreografçım kenarda durur, el ve ayak parmaklarımı birer birer kutsar. Şimdi ay, deniz ve yunuslar unutulmuştur; ama, tümünün neşesini her zamankinden fazla hissederim. Bir yıldız kadar uzak, bir kum tanesi kadar yakın, ışıkla titreşerek belirir. Öyle sevecen ve sıcaktır ki, sonsuza kadar onun içinde kalabilirim. Fakat, bir kere dokun; Sükunetten ışıklar fışkırır. Bu beni heyecanlandırır ve titretir ve bilirim ki, benim kaderim bu

sükunetin, bu ışığın, bu kutsamanın benim dansım olduğunu ötekilere göstermektir. Bu armağan bana sadece başkalarına vermem için bağışlanmıştır. “Haydi çabuk, ver!” der ışık. Daha önce görülmemiş bir hevesle boyun eğerim; neşeyi yansıtacak yeni adımlar, yeni jestler yaratmaya çabalarım. Birden nerede olduğumun farkına varırım ve geri dönüp koşarak tepeye tırmanırım. Yatak odamdaki ışık yanmaktadır. Onu görünce tekrar kendime gelirim. Hızla çarpan kalbimi, kollarımdaki uyuşukluğu, bacaklarımdaki kanın sıcaklığını hissetmeye başlarım. Hücrelerim biraz daha yavaş dans etmek isterler; “Biraz yürüyebilir miyiz?” diye sorarlar. “Epey sarsıldık da…” “Elbette…” Gülerek yavaşlarım. Nefes nefese, yorulduğum için mutlu, kapının tokmağını çeviririm. Sürünerek tekrar yatağıma girerken, her zaman merak ettiğim bir şeyi hatırlarım. Gökyüzünde gördüğümüz yıldızlardan bazılarının gerçekte orada olmadığını söylerler. Işıklarının bize ulaşması milyonlarca yıl sürmekteymiş ve biz yalnızca geçmişe, bu yıldızların hala parlayabildiği kayıp bir ana bakıyormuşuz. “Peki, pırıltısı söndükten sonra, bir yıldıza ne olur?” diye kendime sorarım; “Belki de ölür…” Beynimin içinde bir ses, “Yoo, hayır!” der, “Bir yıldız asla ölmez. Yalnızca bir gülümsemeye dönüşür ve kozmik müziğin içinde, yaşamın dansı içinde eriyerek aslına döner.” Gözlerim kapanmadan önce yakaladığım bu son düşünceden hoşlanırım. Ben de gülümseyerek müziğin içinde eririm.

HEAL THE WORLD

Kalbinde bir yer var ve ben Onun sevgi olduğunu biliyorum

Ve bu yer yarından da aydınlık olabilir Eğer gerçekten çabalarsan

Ağlamaya gerek olmadığını anlayacaksın Bu yerde keder ve üzüntü duymayacaksın

Oraya gidebilecek yollar var

Eğer yaşam için yeterli ilgiyi gösteriyosan Küçük bir yer yap

Daha güzel bir yer yap

Eğer, neden diye merak ediyorsan Yalan söylemeyen bir sevgi var ortada çünkü

Sevgi güçtür ve sadece Sevindirmeyi hesabeder

Eğer çabalarsak göreceğiz Mutluyken, korku ve dehşeti göremeyiz

Hadi şunu durduralım ve yaşamaya başlayalım

İşte o zaman sevginin gelişmemiz için yeterli olduğunu anlayacağız

O halde daha güzel bir Dünya yapalım Daha güzel bir Dünya yapalım

Ve düşlediğimiz hayaller

Mutlu bir yüzü ortaya çıkaracak Ve bir zamanlar inandığımız Dünya

Zerafetle tekrar parıldayacak Öyleyse neden hayata engel oluyoruz

Bu gezegenin Tanrı'nın yüce bir parıltısı olduğunu açıkça görmemize rağmen

Neden Dünya'yı yaralayıp Ruhunu çarmıha geriyoruz

Yükseklerde uçabiliriz

Bırakalım da ruhlarımız asla ölmesin Kalbimde ise hepiniz Kardeşlerimsiniz

Korkusuz bir dünya yaratalım Birlikte mutluluk gözyaşları dökelim

İnsanların Kılıçlarını Saban demirine dönüştürdüklerini görelim

Bunu gerçekten başarabiliriz Eğer yaşam için yeterli ilgiyi gösteriyorsan

Daha güzel bir yer yapmak için Küçük bir yer yap

Dünyayı güzelleştir

Onu daha iyi bir yer yap Senin ve benim için Ve tüm insanlık için

ölen insanlar var Eğer yaşam için

yeterli ilgiyi gösteriyorsan Daha güzel bir yer yap

Senin ve benim için

HER ÇOCUK BİR ŞARKIDIR

Çocuklar müzik dinlediğinde, yalnızca dinlemezler. Melodinin içinde erir, ritimle birlikte akarlar. İçerlerde bir şey kanatlarından kurtulmaya başlar ve kısa bir süre sonra, çocuk ile müzik bir olur. Müzik varken, ben de böyle hissederim ve çoğunlukla çevremde çocukların bulunduğu zamanlarda, en yaratıcı anlarımı yaşarım. Onlara yakın olduğumda müzik bana nefes almak kadar kolay gelir. Her şarkı dünyaya getirdiğim ve sevgimi verdiğim bir çocuktur. Ama, hiç şarkı yazmamış olsanız bile, yaşamınız bir şarkıdır. Nasıl olmaz?... Dalgalar birbirinin üstüne düştüğünde, doğa sizi kucaklamaktadır; her gündoğumunun ve günbatımının ritmi sizin bir parçanızdır; yağan yağmur ruhunuzu okşar ve güneşle kovalamaç oynayan bulutlarda kendinizi görürsünüz. Yaşamak, kanınızın damarlarınızda dans etmesiyle başladığına göre; yaşamak demek, müzik demektir. Yaşayan her şeyin bir ritmi vardır. Yumuşakça ve dikkatlice hissetmeye çalışırsanız, her birinin müziğini ortaya çıkartabilirsiniz. Siz kendi müziğinizi hissediyor musunuz? Çocuklar bunu yapar. Ama; büyüdüğümüzde ve yaşam sorumluluklardan ve görevlerden bir yük haline geldiğinde; müziğin sesi zayıflar. Hatta; bazen yüreğimiz öyle ağırlaşır ki müziğe arkamızı döner ve titreşimlerin, yaşamın en akıllı iletisi; “Yaşa, var ol, hareket et, neşelen: Sen canlısın!” diyen sözsüz itlisini taşımakta olduğunu unuturuz. Yüreğin akıllı ritmi olmasa, biz var olamazdık. Ne zaman kendimi yorgun hissetsem ya da sorumluluklar ağır gelse, çocuklar beni tekrar canlandırır. Yeni bir yaşam için de, yeni müzikler için de, yüzümü onlara çeviririm. Gözlerimin içine derin derin bakan masum bir çift kahverengi gözü görünce, kendi kendime mırıldanırım: “Bu çocuk bir şarkı.” Bu, öylesine doğrudan bir tecrübedir ve o kadar gerçektir ki, anında tekrar farkına varırım: “Ben de bir şarkıyım!” Böylece, bir kez daha kendim olurum.

İKİ KUŞ Senin için neler hissettiğimi onlara anlatmak çok zor. Seninle karşılaşmadılar ve kimsede bir resmin bile yok. Bu durumda, seninle ilgili gizemi anlamaları mümkün mü? Diyorum ki, onlara bir ipucu verelim; Bir ağacın dalına iki kuş tünemiş. Biri kirazları didikliyor, öteki bakıyor. İki kuş gökyüzünde uçmakta. Birinin şakıdığı billur su nağmeler gökyüzünden dökülürken, öteki susuyor. İki kuş güneşin alnında yuvarlanıyor. Birinin gümüş kanatları ışığı yansıtırken, öbürü görünmezliğin kanatlarına sığınıyor. Kuşlardan hangisinin ben olduğumu anlamak kolay, ama seni asla bulamayacaklar. Ta ki...... Müdahaleci olmayan, kenarda kalmayı bilen, görünmezliğin içinde özgürce nefes alıp veren bir aşkı tanıyorlarsa, o zaman başka. Tatlı kuşum, ruhum benim, sesssizliğin öyle değerli ki. Dünyanın, benimkinin içinde senin şarkını işitmesi için daha ne kadar süre geçecek? Ah o günü hevesle bekliyorum.

IŞIKLI MELEKLER Melekleri görmek zordur, halbuki ben resimlerine saatlerce bakmış biriyim. Bazıları onları resimsiz de görebilir, ve bu insanlar çok ilginç hikayeler anlatmaktalar. Örneğin, tüm Koruyucu Melekler dişidir; bunu duyduğumda hiç şaşırmamıştım. Genç meleklerin arasından seçilmiş olan Doğum Yardımcısı Melekleri, dünyaya gelen bebeklere eşlik ederler. Daha yaşlı, ama kesinlikle gazaplı olmayan Melekler ise ölenlere dünyadan hüzünsüz ve acısız ayrılmalarına yardım ederler. Meleklere dua edebilirsin ve onlar da dinlerler, ama, bana söylenenlere göre, onları çağırmanın en iyi yolu ise gülmektir. Melekler neşeye karşılık verir, çünkü onlar neşeden var edilmiştir. Ancak, insanlarin gönlü kızgınlık ve nefret ile kararmışsa, melekler onlara ulaşamazlar. Görenlerin iddiasına göre meleklerin tümü kanatlı degildir, ama kanatlari olanlar altın rengi kanatlarını tüm dünyayı kaplayacak sekilde acabilirmiş. Güneşe gözlerinizle direk bakabilseydiniz, orada oturan kocaman bir meleği görebilirdiniz; daha huzurlu olan melek ise Ayın yüzünden size doğru gülümsemektedir. Melekler ebedi olan bütün hayatlarını Yaradanın arşının etrafinda dönerek ve O’nu methüsena ederek geçirirler. Gayretle dinleyenler “meleklerin korosunun harmonileri cok karışık, ama ritmi basit“ diyorlar. Biriyse, çoğunlukla marş tipi, diye tasdik etmişti. Bu gerçek, epeydir öğrenebildiğim neredeyse en sağlam bilgiydi. Bir zaman sonra, kendim göremediğim melekler hakkında duymak üzmüştü beni.Melekleri görebilen birisi bunu fark ettiğinde şoke oldu. „Göremiyor musun?“, dedi. „Ama içinde bir melek var zaten. Herkesin var. Ben şu an bile görebiliyorum, ve sende görebiliyorsun sanıyordum.“ Üzgünce “hayır“, dedim, ve nasıl göründüklerini sordum. „Bana benziyor muydu?“soruma ise “hem evet hem hayır” diye gizemli bir cevap verdi melek görebilen. “Bu tamamen kendini nasıl gördüğüne bağlı. Senin meleğin, kalbinin tam ortasına oturmuş bir ışık noktasıdır. Bir atomdan bile küçüktür. Ama bekle. Ona yaklaştığın an, meleğin büyüyecektir. Ne kadar yaklaşırsan, o kadar büyüyecektir, ve sonunda, bir ışık patlamasının içinde, meleğini gerçek şekliyle görebileceksin, ve işte o an, kendi kendini de görebileceksin.“ Ve böylece, sürekli meleğimi aramaktayım. Sessizce oturuyor ve gözümü içime dikiyorum. Aradan çok geçmeden, sanki bir pırıltı yakalamıştım içerden. “Melek, sen misin, mum mu tutuyorsun?” Bir kez titremiş ve kaybolmustu sanki. Yine de kalbimin küt küt çarpmasina yetmisti. Bir dahaki sefere, meleğim bir lamba sallayacak, sonrakine bir meşaleyi kaldirip tutacak ve ardından da bir ateş yakacak.

Melek görebilen kişinin söz verdiği de buydu ve bu güzelliğin parıltısını görmüş olmanın inanmam icin yeterli olduğunu da biliyordum.

MASUMİYET

Masumiyeti tecrübesizlik ve basitlikle karıştırmak çok kolaydır. Hepimiz kültürlü görünmek isteriz; hepimiz çağdaş görünmek isteriz. Masum olmak bunların dışında kalır. Yadırganır. Ancak masumiyette derin bir gerçeklik vardır. Bir bebek annesinin gözlerine baktığında, orada sadece sevgiyi görür. Masumiyet yavaş yavaş yok olmaya başlayınca, bunun yerini daha çok karmaşık şeyler alır. İstediğimiz şeyleri kurnazlık ve entrikayla elde edeceğimizi düşünürüz. Tüm enerjimizi kendimizi savunmak için harcamaya başlarız. Sonra hayat bir mücadeleye dönüşür. İnsanların uyanık olmaktan başka şansı yoktur. Başka nasıl ayakta kalabilirler ki? Tamamen yoğunlaştığın zaman; hayatta kalmak, nesneleri gerçekten oldukları şekilde görmek ve yanıtlamak anlamına gelir. Bu açık olmak demektir. Ve masumiyetin anlamı da budur. Masumiyet dürüst olmaktır. Bir çocuk gibi saf ve güvenilirdir, yargılayıcı değildir ve dar düşünceli bakış açısıyla bir şeye bağlı olmak da değildir. Eğer bir tek yanıta ve bir tek düşünce modeline kilitli kaldıysan, yaratıcılığın engellenir. Anın sihrini ve zindeliğini kaçırırsın. Masum olmayı yeniden öğren ki zindeliğin asla solmasın.

MÜZİĞİMİ NASIL YAPIYORUM Bana, nasıl müzik yapıyorsun diye soruyorlar. İçine dalıyorum, diyorum. Bir ırmağa dalıp akışına eşlik etmek gibi birşey. Irmağın her anı kendi şarkısına sahiptir. Ben bir an durup dinliyorum sadece. Duyduklarım hiçbir zaman aynı değil. Ormanlıktaki yapılan bir yürüyüş esnasında hafif, haşırdayan bir şarkı oluşur: Yapraklar rüzgarda hışırdarlar, kuşlar cıvıldaşır ve sincaplar atışırlar, ayak altındaki ince dallar çatırdar, ve kalbimin atışı hepsini bir araya getirir. Akışa eşlik ettiğinde müzik hem içinde hem dışında bulunuyor, ikisi de bir oluyor. Anı dinleyerek geçirebildiğim süre hiç müziksiz kalmayacağım.

ORADA OLDUĞUMUZ BİR ZAMAN

Başlangıçtan önce, şiddetten önce Çatlamış sessizliğin acısından önce Binlerce özlem, asla dile gelmemiş

Matemin sancısı, acımasızca bastırılmış

Ama ben ihlal etmeyi seçtim ve özgür olmayı Engelleri yıktım, görebildiğim

Beni acı hatıralara hapseden prangaları Yargıları, beynimi altüst eden yorumları

İltihap kapmış can çekişen yaralar dindi

Onların yerine yeni bir yaşam belirdi Yalnız çocuk, hala oyuncağına sıkıca sarılan

Barışını ilan etti, neşe kaynağını keşfetti

Zamanın olmadığı yeri, ölümsüzlüğün aşıldığı Sevginin bolca olduğu yeri, kaygının olmadığı

O çocuk büyüdü, sihrini serpiştirmek için Geride bıraktı, kederli hayatını, bir zamanlar acı olan

Şimdi o, paylaşmaya hazır Hazır sevgiye, şefkate hazır

Yüreğini ortaya serdi, hiçbir şeyi esirgemeden Katıl ona şimdi, cesaretin varsa

ÖNEMLİ BİR ATILIM

Seni tepede ve geniş vadide aradım Aradım... sınırların ötesinde

Aradım... köşe bucak... Arayışım zaman zaman tekinsizdi...

Fakat baktım bulduğum her yere Sadece dolaşıp duruyordum Her kasırgada, her fırtınada; ..duyabildim sessiz hikayeni

Belirdin... nereye gittiysem; Her tatda, her güzel kokuda,

Kendimden geçtiğimi düşündüm Her titremede dans edişini hissettim...

Her gözde bakışını gördüm... Ordaydın sanki kadermiş gibi

Böyleyken bile, bocaladım..

Gerçeğe rağmen hayatım değişti.. Bütün şüphelerim çırpındı durdu.. boş yere;

...keder dolu hatıraların yargısında Yalnızca şu an , gevşeyerek ; tadına varabilirim ateşinin,

Sorun değil nerelerde başı boş dolaştığım... Farkındayım görünüşündeki ihtişamın

Her dramada baş rol; benim ; her deneyimde zamansız etken...

Her meşguliyette, her harekette

Ordasın, öz gibi.. Şimdi biliyorum, anladım Ne olmuş olabilirse olmuş

Bu kadar çaba sarfetmek gereksiz gömlek kolunda kartı saklıyosun

Her şansta, her söylentide Tüm alem burdadır ispatlamak için bize

Her ateşte, her kalpte, Bir kıvılcım vardır bize yeni bir yaşam veren...

Tüm o hiç söylenmemiş şarkılar

Bütün o özlemler, hala kalplerde taze duran

Tüm duyuşların, tüm görüşlerin ötesinde Varoluşunun özünde ;

Sonsuzluğu kapsayan bir tarladır Sınırsız saflık kutsallığın başlangıcıdır

Bir an için var olabilseydik eğer; Bir anda görürdük

Kimsenin acı yada zahmet çekmediği bir dünyayı; Hiç kirletilmemiş, bozulmamış güzellikteki;

Işıldayan suların, şarkı söyleyen gökyüzünün; Kimsenin ölmediği tepelerin ve vadilerin olduğu...

O bayıldığın bahçe, o harika yer;

Zarif zamanlarda hoplayıp zıpladığımız bir zamanlar, Kendimizin birazcık derinliklerinde,

O hurdalıkta, o döküntüde, Suçluluk ve keder yığınının altında;

Diğer yarınların ihtişamıdır

Eğer varsa hala tutacağın sözler, Cesur bir adım at sadece, o atılımı yap....

RÜYASI DANS ETMEK Bilinç kendini, yarattıklarıyla belli eder. Bu dünya yaratıcının dansıdır. Dansçılar bir göz kırpma anında gelir ve giderler ama dans sonsuza kadar varolur. Dans ederken bir çok zaman kutsal birşey tarafından dokunulmuş gibi hissediyorum. Böyle anlarda ruhumun yüceldiğini ve varolan herşey ile birleştiğini hissediyorum. Yıldızlar ve ay oluyorum. Seven ve sevilen oluyorum. Yenen ve yenilen oluyorum. Sahip ve köle oluyorum. Şarkıcı ve şarkı oluyorum. Bilen ve bilinen oluyorum. Dans etmeye devam ediyorum, ve yaradılışın sonsuz dansı oluşuyor. Yaratan ile yaratılan coşku içerisinde birleşiyor. Dans etmeye devam ediyorum ve devam ediyorum … ve devam ediyorum, ta ki geriye bir tek şey kalıncaya kadar … dans.

RYAN WHİTE

Ryan White, adaletin sembolü Ya da masumiyetin çocuğu, sevginin habercisi

Neredesin şimdi, nereye gittin?

Ryan White, senin güneşli günlerini özlüyorum Sınırsız oyunlarda neşeyle coşardık kayıtsızca

Seni özlüyorum, Ryan White

Gülümseyişini özlüyorum, masum ve parlak İhtişamını özlüyorum, ışığını özlüyorum.

Ryan White, çelişkinin sembolü

İroninin çocuğu, ya da hayalin çocuğu

Parçalanmış hayatını düşünüyorum Mücadeleni, kavganı

Bayanlar ay ışığı altında dansederlerken Kiralık yatlardaki şampanya partilerinde

Senin tükenmiş bedenini ve hayalini görüyorum Çürümüş yaralarını, hırpalanmış eziklerini hissediyorum

Ryan White, ıstırabın ve acının sembolü

Çıldırmış korkunun Çılgın bir toplumda

Kontrolsüz bir endişe Ve sahte bir dindarlık ile

Seni özlüyorum, Ryan White

Sen bize karşı koymayı ve savaşmayı öğrettin Yağmurda sen bir sevinç sağnağıydın Her kız ve erkekte umut parıltısıydın

Kederli üzüntünün derinliklerinde

Başka yarınların rüyası vardı.

SAFLIĞIN ÇOCUĞU

Saflığın çocuğu, özlüyorum parlak zamanlarını Bitmeyen oyunlarda neşe içinde sıçrardık

Ve sahneyi terkettiğin o andan beri, Sokaklar yalnız, keyifsiz ve karanlık..

Saflığın çocuğu, dön bana, şimdi..

Onlara göster masum tebessümünle, Dünyanın parıltını nasıl yanıtladığını

Ve dansının ritmiyle kalplerin çarpışını

Saflığın çocuğu, zerafetin, güzelliğin, Çağırıyor beni ötesine hareket vaktinin

Gel ve uzaklara, yukarılara uçalım, Üzerinden aşkın ülkesindeki dağların..

Saflığın çocuğu, habercisi kıvancın

Yüreğime dokundun hile yapmaksızın Ruhum alelade bir yangınla tutuştu,

Bu dünyayı değiştirmek en derinden arzumdur.

SEVGİ Sevgiyi anlatmak zordur. Hissetmek kolay ama onu konuşmak zordur. Sevgi banyodaki sabun gibidir. Elde tutmak zordur, avucunun içinden kayıp,gidebilir. Bazı insanlar tüm yaşamları boyunca gerçek aşkı,sevgiyi ararlar. Onu elleriyle tutmak isterler. Halbuki aşk banyodaki sabun gibidir. Onu tutmak imkansızdır. Aslında bu arayış yanlıştır. Önemli olan sevgiyi ,aşkı bulmak tutmak değil,dürüst saf ve nazik olmayı öğrenebilmektir. Böyle olunca sevgi istediği zaman başka bir yöne uçabilir. Ona özgürlüğünü verirsin,yaşamını özgür kılarsın ve ona yeni sevinçler armağan edersin.Sevgi yaşamın güç kaynağıdır. Müziğin, dansın, herşeyin. Kalbimde sevgi olsun, bu bana yeter.

SİHİR Benim düşünceme göre sihir, sadece sahnede yapılan hokkabazlık veya illüzyon değildir . Bütün dünya sihirle doludur. Bir balina yani doğmuş bir dağ gibi denizin dışına fırlayıp tekrar denize atladığında, umulmadık bir hazla soluğunuz kesilir. İşte sihir!. Yeni yeni yürümeyi öğrenen bir kurbağa yavrusunun, ilk kez bataklıkta aniden atlamayı keşfettiğini görmesi aynı heyecanı hissettirir. Kalbi hayranlık ve şaşkınlıkla dolar, çünkü hayatın oyunları anlık bakışlarla birden görünüp kaybolur. Bulutların, karla kaplı tepeleri hafif hafif süpürdüğünü gördüğümde, canım bağırmak ister, “Bravo!” Doğa, bütün sihirbazların en iyisi, bir başka heyecan verir. O, gerçek bir illüzyon sergiler. Acizliğimiz Onun mucizeleriyle şaşkına döner. Güneşin her doğduğunda, Doğa bir komutu tekrarlar: “Dikkat!” Onun sihiri bitimsizce savrulur ve karşılığında yapmamız gereken tek şey kıymetini bilmektir. Yıldızları sonsuz boşlukta ve hava girdabının dışında tutan doğanın verdiği zevki hissetmek gerekir. Bir milyon neden vardır katıksız hazzın farkına varmamız için, kadife bir pelerinden dökülen parıltılı pullar gibi savurur onları. Kalbimizi açtığımız zaman ve Onun bize verdiği her şeyin değerini anladığımız zaman, Doğa muradına ermiş olur. Alkışın sesi evrenin genelinde yankılanır ve O, başını eğerek selam verir.

SİHİRLİ ÇOCUK (Bölüm 1)

Bir zamanlar bir çocuk vardı ve özgürdü Kahkahayı kalbinin derinliklerinde hissediyordu Doğanın sunduğu keyifli oyun ve kutlama içinde

Gelecek kaygısı taşımıyordu Tüm gördüğü güzellik ve sevgiydi

Gücünün Tanrı’nın gücü olduğunu biliyordu O kadar kendinden emindi ki, onlar onun tuhaf olduğunu düşündüler

Bu masumiyetin, merhametin, ışığın gücü, Kilise papazının üzerinde tehdit unsuruydu ve korku yarattı

Onlar başa çıkamadıkları bu gizemli gücü Sonsuz yollarla sökmek istediler

Bitmeyen yollarla yok etmek için uğraştılar Onun sadece güveni, sınırsız neşesi vardı

Yenilmez zırhı, onun mutluluğunun kalkanıydı Hiçbir şey el süremezdi ona; hiçbir garez, hiçbir zehir…

Çocuğun zerafeti bakiydi; Zamanla ve yerle sınırlı kalmadı

Renkli rüyalarda, ateşli oyunlar oynadı Rolünü canlandırırken, sonsuzluğun içinde kaldı

Kahinler geldi ve yazgılar anlatıldı Bir kısmı hararetliydi, diğerleri cüretkar

Çocuğu kınadılar; Hiçbir özelliğini paylaşmayan, dünyanın kalanına sahip olup; afallamış bu

yaratık… O gerçek mi?... O çok tuhaf!...

Onun anlaşılmaz doğası bilinmeyen bir tür O, bizim için bilmece, o, düzgün mü?

Onun kaderi ne?... Onun alın yazısı ne?

Ve onlar fısıldaşırken ve komplo düzenlerken; Sonu gelmeyen söylentilerle onu bıktırmak için,

Onun mucizesini tüketmek, onu ayak altında çiğnemek için, Cesaretini yakıp kül etmek, korkusunu körüklemek için…

Çocuk yine de saf, samimi kaldı

Onun tüm istediği dağın tepesiydi… Bulutların rengi, gökyüzünün boyasıydı

Sınırların ötesine, özgürce uçmak istiyordu; Doğanın düzeni içinde, asla ölmemek…

Bu çocuğu durdurmayın, o, insanoğlunun babası Onun yolunu kesmeyin, o, düzenin diğer yarısı

Ben o çocuğum; fakat, siz de öyle… Sadece unuttunuz, sadece kaybettiniz ipucunu

Kalbinizin derinliklerinde oturan bir Peygamber Düşüncelerinizin arasında, o duyabilir

Sade bir melodiyi; harikulade saf Hayatın müziğini; çok nadide, çok değerli olan…

Eğer bir an için anlayabilirseniz;

Yaratılışın kıvılcımını, bu enfes parıltıyı Gelin ve benimle dans edin

Bu ateşi canlandırın; böylece görebilelim Yeryüzünün bütün çocuklarını

Onların sihirlerini dokuyalım ve yeniler doğuralım Acısız, özgür bir dünya için; Neşeli, daha olgun bir dünya

Yüreğinizin derinliklerinde; biliyorsunuz bunun gerçek olduğunu,

O çocuğu bulun, o, içinizde bir yerlerde gizleniyor.

SİHİRLİ ÇOCUK (Bölüm 2)

Sihirli çocuğun içini aniden bir duygu kapladı Bir anıya bağlı olmaksızın, belli belirsiz bir hatıra

Renklerin, şekillerin, gölgenin içinde Belirsiz bir ipucu ile kaplı gizem gibiydi

Rüzgarın, fırtınanın, kasırganın arkasında Sarılıp sarmalanmış örtünün altında bir sır

Fevkalade bir desenin içinde bakışlardan saklanmış Anlayamadığı bir güç var gibiydi

Neşeli ve sevimliydi müziği ve ahengi Mutlulukla dans ediyordu onun gürleyen temposuyla

Ne sıcağa, ne de soğuğa aldırıyordu Dağın tepesi onun kraliyet koltuğuydu

Yabancılar geldi ve onun neşesini küçümsediler Alay edip dalga geçerek; mahvetmeye çalıştılar

Onların akıllarındaki tek şey, oyunu kurnazca oynamaktı Zalim dart oklarıyla yağmalamaya çalıştılar

Onun saf mucizesini boğmak, engellemek için Çetince dövüşerek, onların tüm gaflarına karşın

Onun şimşeğini çalmak için Defalarca saldırmalarına rağmen, yıkamadılar Tüm barbarlıklarına karşın, ele geçiremediler

Tanrı’nın hediyesi olan sevgiyi; hani onların taklit edemediği… Onun sağlamlığını bilmeden veya onun aradığı şeyin ne olduğunu

Yüksek sesle yakındılar ve ne tuhaf ki onu çağırdılar

Fakat gizemli güç onu kollarına alarak korudu Sihirli çocuk gelişti; cesur ve gözüpek…

Ruhunun kutsal derinliğinde Müthiş bir rahatlamayla görevini keşfetti

Sınırsız fırsat kendi içindeydi Bu gizemli güç insanlığın umuduydu

Varoluşun maskesini delip geçti Sessizliğin ötesinde tüm görünen Farklı hikayesi olan bir tarlaydı

Güç tarlası, heybetli zaferin tarlası Diğer çocuklarla, yelken açsaydı

Onun gelgitli dalgası dünyayı değiştirebilirdi

Sihirli çocuk eğilerek selam vermeye hazırdı Tohum ekip, tarlayı sürerek

Zahmetsizce, gocunmadan, iç çekmeden Gözyaşı dökmeden, ağlamadan

Telafuz edilemeyen bir mükemmellikle Tanrı’nın idaresi altında

Tek bir ırk olup hepbirlikte şarkı söyleyerek Gelgiti durdurdular, bu yere dönüştürdüler

Sihirli çocuklar, endişelenmeyin şimdi nasıl olacak diye Ertelemeyin, o an şimdidir.

SON GÖZYAŞI Sözlerin kalbime bıçak gibi saplandı ve acının gözyaşlarıyla ağladım. “Çek git” diye haykırdım; “Bunlar senin için şimdiye kadar döktüğüm son gözyaşları”. Böyle, gittin. Saatlerce bekledim, fakat dönmedin. O gece tek başıma ağladım, hayal kırıklığının verdiği gözyaşlarıyla… Haftalarca bekledim, fakat hiçbir şey söylemedin. Sesini düşünerek ağladım, yalnızlığın gözyaşlarıyla... Aylarca bekledim, fakat bana hiçbir iz bırakmadın. Kalbimin derinliklerinde ağladım, umutsuzluğun gözyaşlarıyla… Ne tuhaf ki tüm bu gözyaşları acıyı yıkayıp temizleyemedi! Sonra bir düşünceyle aşk, ümitsizliğimi delip geçti. Seni hatırladım güneş ışığında, meyve şarabı kadar tatlı gülümsemenle. Mutluluk gözyaşı akmaya başladı ve mucizevi bir şekilde sen, geri döndün. Narin parmakların yanağıma dokundu; sevgi dolu… ve bir öpücük kondurdun. “Neden geldin?” diye fısıldadım. “O son gözyaşını silmek için” diye cevap verdin; “O benim için sakladığın tek şeydi.”

SUSAMI Ş BALIK Bir gece bir bebek balık, Tanrı, rüyasında ona göründüğünde, bir mercan kayalığının altında uyuyordu. Tanrı: “Derinlere gitmeni ve denizdeki tüm diğer balıklara mesaj vermeni istiyorum.” dedi. Minik balık: “Onlara ne söylemeliyim?” diye sordu. Tanrı: “Onlara sadece susadığını söyle.” diye yanıtladı “Ve ne yaptıklarını seyret.” diyerek; başka bir şey söylemeden, gözden kayboldu. Ertesi sabah minik balık uyandığında rüyasını hatırladı. Kendi kendine, “Ne zor şey Tanrı’nın benden yapmamı istediği” diye düşündü. Fakat yüzmekte olan büyük bir tuna balığını görür görmez, onunla konuşmaya başladı: “Affedersiniz, fakat ben susadım.” “Şaka yapıyor olmalısın” dedi tuna ve kuyruğuyla yaptığı küçümseyici bir hareketle, yüzerek yok oldu. Minik balık kendini oldukça budala hissetti; fakat Tanrı’nın buyruğunu yerine getirmeliydi. Gördüğü bir sonraki balık, sivri dişlerini göstererek sırıtan bir köpekbalığıydı. Kendini uzak bir mesafede tutarak seslendi minik balık: “Affedersiniz bayım, fakat ben susadım.” “O zaman sen çıldırmış olmalısın.” diye karşılık verdi köpekbalığı. Köpekbalığının gözünden oldukça aç olduğunu anlayan minik balık, hızla yüzerek kaçtı oradan. Tüm gün sazan, uskumru, kılıç balığı ve hani balığı ile karşılaşan minik balık, her seferinde aynı kısa konuşmaya maruz kaldı. Arkalarını döndüler ve onun için hiçbir şey yapmadılar. Minik balık kendini umutsuz, mahcup hissederek denizin en bilge yaratığını aramaya koyuldu; böğründe üç zıpkın yarası izi taşıyan yaşlı mavi balinayı…

“Affedersiniz; fakat ben susadım!” diye yüksek sesle bağırdı, balinanın yanında bir zerre kadar minnacık göründüğü için, yaşlı balinanın onu böylece fark edebileceğini düşünerek… Bilge birden durdu ve: “Sen Tanrı’yı gördün, değil mi?” dedi. “Nasıl bildin?” diye sordu minik balık merakla. “Çünkü ben de bir kere susuz kalmıştım” diye yanıtladı bilge balina, gülerek... Minik balık çok şaşırmış görünüyordu. “Lütfen açıklayın bana, Tanrı’dan gelen bu mesaj ne anlama geliyor.” diye yalvardı minik balık. Yaşlı balina: “Bu, şu anlama geliyor; bizler O’nu yanlış yerlerde arıyoruz.” diye başladı açıklamaya; “Biz gökte ve yerde arıyoruz Tanrı’yı; fakat her nedense O, orada değil. Bu yüzden suçluyoruz O’nu ve ‘O, bizi unutmuş olmalı!...’ diyoruz kendi kendimize veyahut ‘O bizi uzun zaman önce terk etti!...’ hükmüne varıyoruz; O, dört bir yanda olsa da. “Ne kadar tuhaf aslında her yerde olan birisinin yokluğunu hissetmek.” dedi minik balık. “Çok tuhaf” diye onayladı yaşlı balina; “ Susadım diyen balıkları anımsatıyor sana değil mi?!...”

TANRI Ne kadar garip bir durumdur ki, Tanrı kendini dünyada mevcut olan tüm dinlerle ifade ediyor, ama insanlar hâlâ kendi yollarının tek doğru yol olduğu kanısında ısrar ediyorlar. Tanrı hakkında ne söylersen söyle, birileri mutlaka kırılacaktır, hatta 'Herkesin Tanrı'yı kendi bakış açısıyla sevmesi doğru olandır.', dediğin zaman bile. Benim için Tanrı'nın şekli en önemli şey değildir. En önemlisi O'nun özüdür. Şarkılarım ve danslarım Tanrı'nın gelip doldurduğu birer taslaktır. Ben sadece kalıbı hazırlıyorum. O tatlılığı katıyor. Gece gökyüzüne baktım ve samimice yakın duran yıldızları seyrettim, sanki ninem onları benim için yapmış gibiydi. 'Ne kadar zengin, ne kadar görkemli,' diye düşündüm. O an Tanrı'yı yarattıklarında gördüm. Onu kolaylıkla gökkuşağının güzelliğinde, çayırda zıplayan bir geyiğin zerafetinde, bir babanın öpücüğündeki gerçekte de görebilirdim. Ama benim için Tanrı'yla en tatlı irtibatın kesin bir şekli yoktur. Gözlerimi kapatıyor, içime bakıyor ve derin sakin bir sessizliğe bürünüyorum. Tanrı'nın sonsuz yaradılışı beni sarıyor. Bir bütün oluyoruz.

TEKRAR BAK YAVRU FOK BALIĞI Birçok dokunaklı doğa fotoğrafından biridir, buzun üzerine tek başına uzanmış bir kürklü yavru fok balığı. Gözünü dört açarak, kameraya ve oradan da kalbinize doğru; güven isteyen derin bakışlarıyla dik dik bakan bu küçük hayvanı görmüş olduğunuzdan eminim. İlk gördüğümde “Beni incitecek misiniz?” diye baktı gözleri. Cevabın evet olduğunu biliyordum; çünkü her yıl binlerce yavru fok balığı öldürülüyordu. Birçok insan, yavru fok balığının savunmasızlığından etkilendi. Fok balıklarını korumak için para harcadılar, ve halk çözüm için bilinçlenmeye başladı. Resme döndüğüm zaman, bu engin bakışlar bu kez farklı bir şey anlatmaya başladı. Şimdi iki büyük göz: “Beni tanıyor musun?” diye sordu. O an, zorba bir adamın hayvanlara acı verdiği an hissettiğim kadar çok ızdırap duymadım. Fakat hala büyük bir eksiklik olduğunu fark ettim. Yeryüzünde hayat hakkında gerçekten ne kadar şey biliyordum? Benim ufak alanım dışındaki varlıklara karşı duyduğum sorumluluk neydi? Her hücrenin yaşama sorununa faydalı olabilmek adına hayatıma nasıl yön verebilirdim? Bunlar hakkında düşünmeye başlayan herkes, sanırım, duygularının yaşama daha yakın olma kaygılarından bütünüyle uzaklaştığını keşfetti. Güzellik ve hayatın mucizesi çok özel görünmeye başladı; gezegeni hepimizin yetişeceği bir bahçe haline getirme imkânı ortaya çıkmaya başladı. Yavru fok balığının gözlerinin içine baktım, ilk kez gülüyorlardı. “Teşekkür ederim” dedi bakışları; “Bana umut verdiniz.” Bu yeterli mi? Umut böylesine güzel bir kelimedir; fakat çoğu kez çok kırılgan görünür. Yaşam hala yok yere hasara uğruyor ve harap oluyor. Buzun üstünde tek başına kalmış bir yavru fok balığı imgesi veya savaşın içinde kimsesiz kalmış bir kız çocuğu imgesi çaresizlikleriyle hala dehşet vericidir. Eğer yaşamın kendisine güveni, iyileşmesi için kendi gücü, hayatta kalabilmesi için kendi becerisi olmasaydı; yeryüzünde yaşamı hiçbir şeyin kesin olarak kurtaramayacağını fark ettim, bu bizim hatamızdır ve bu hataları düzeltmeyi öğrendiğimiz zaman bizi selamlayarak tekrar bize dönecektir. Kalbimdeki bu düşüncelerle, resme bir kez daha baktım. Fok balığının bakışları şimdi daha derin görünüyordu, ve bu bakışlarda daha önce kaybettiğim bir şey gördüm: yenilmez dayanma gücü. “Beni incitemezsin” dedi bakışları; “Ben yalnız bir bebek değilim. Ben yaşamım, ve yaşam asla yok edilemez. Sonsuz boşluğun verdiği bir güç bu; beni koruyor ve tüm tehlikelere karşı kolluyor. Ben

güvendeyim; çünkü ben o gücüm. Ve sen de öylesin. Benimle ol ve yaşamın gücünü birlikte hissedelim, dünya üzerinde tek bir varlık gibi.” Yavru fok balığı, affet bizi. Tekrar tekrar bak bize, nasıl yaptığımızı görmek için… Senin üzerine sopalarını kaldıran o adamlar, aynı zamanda babalar ve kardeşler ve evlatlar. Onlar, diğerlerini seviyor ve koruyorlar. Bir gün bu sevgiyi sana da uzatacaklar. Bundan emin ol ve güven.

TOPRAK ANA Bir kış günü kumsalda tek başıma yürüyordum. Bakınırken, bir dalganın iterek kumun üzerine çıkarttığı kuş tüyünü gördüm. Bu petrol atığıyla kirletilmiş bir deniz martısının tüyüydü. Yerden kaldırdım ve parmaklarımın kapkara bir yağ tabakasıyla kaplandığı hissettim. Acaba hayatta kalması için ona yardım edemez miydim diye tereddüde kapıldım… Buradan başka bir yerde olsaydı iyi olur muydu? Olmayacağını biliyordum. Yuvamıza pervasızca davrandığımızı düşününce kendimi çok kötü hissettim. Hepimizin paylaştığı yeryüzü boşluğa atılmış, yalnızca yaşadığımız, beslendiğimiz bir kaya değil. O, bize özenle bakar ve karşılığında bizim ilgimizi hak eder. Bizler Toprak Ana’ya, bazı insanların kiralık daireye davrandığı şekilde davranıyoruz. Telef edip taşınıyoruz. Fakat taşınacak bir yer yok artık. Dünyanın her yanına artıklarımızı, düşmanlıklarımızı, ırkçılığımızı getirdik. Onu temizlemeye başlamalıyız ve bunun çaresi öncelikle kendi kalplerimizi ve zihinlerimizi temizlemektir; çünkü onlar neden oluyor kıymetli gezegenimizi zehirlememize… Ne kadar çabuk değişirsek, Toprak Ana’nın ona olan sevgimizi hissetmesi ve sevgisini bize cömertçe geri vermesi o kadar kolaylaşır.

WİLL YOU BE THERE

Sar beni

Ürdün nehri gibi (anlamlandırır gibi) Ve ben sonra sana

Sen benim dostumsun diyeceğim

Kardeşimmişsin gibi götür beni Bir anne gibi sev beni

Var mısın

Söyle ,yorgunken tutacak mısın Hatalıyken düzeltecek misin Kaybolunca , bulacak mısın

Ama onlar bana

Bir erkek kararlı olmalı Zordayken yürüyebilmeli

Sonuna kadar savaşmalı dediler Ama ben sadece bir insanım

Herkes beni yönlendiriyor

Dünya sanki bana bir rol vermiş gibi Kafam çok karışık

Bana yol gösterir misin yanımda ol ve

Yeteri kadar destekle

Sarıl bana, hafifçe eğ başını Yavaça sonrada cesurca

Sarıl bana Sev beni, doyur beni

Öp beni , özgürleştir beni (işte o zaman )Kutsanmış hissedeceğim

Götür,cesurca götür beni

Yavaşça ayağa kaldır Oraya götür beni

Koru beni

İyileştir beni, yıka beni Sessizce "varım" diyorsun

Kaldır beni Yavaşça ayağa kaldır beni

Cesurca götür beni

Bana ilgilendiğini göster Sarıl bana

Hafifçe eğ başını Yavaşça sonrada cesurca

Oraya götür beni iste beni

Sev beni, doyur beni Öp beni, özgürleştir beni

(işte o zaman )Kutsanmış hissedeceğim

[Konuşarak]

En kara günümüzde En koyu ümütsizliğimde

İlgilenmeye devam edecek misin ? Var mısın ?

Rahatsızlıklarımda ve sıkıntılarımda Kuşkularımız ve hüsranlarımızda

Zorbalık ve Kargaşada Korku ve itiraflarımda

Kederimde ve acılarımda Neşemde Ve hüznümde Geleceğe andolsun ki

Asla ayrı olmana izin vermeyeceğim (Çünkü) hep Kalbimdesin

YERYÜZÜ GEZEGENİ

Yeryüzü gezegeni, benim evim, yuvam Havai bir sapma uzayın denizinde

Yeryüzü Gezegeni sen… Sürüklenen bir toz bulutu…

Patlamak üzere olan bir küre… Paslanmaya mahkum bir metal parçası…

Tesadüfen bir boşlukta bir araya gelmiş maddeler bütünü Yapayalnız bir uzay gemisi, iri bir göktaşı

Soğuktur bir kaya kadar renksiz yüzü

Bir parça tutkal bütünlüğü sağlar İçimde bir ses bunun doğru olmadığını söylüyor

Sen benim aşkımsın; uysal ve mavi Yüreğimden gelen en derin duygular okşarcasına esen meltemlerle

yumuşadığında Sen orada değil misin ?

Müzikle canlanmış ruhumu avuçlarında tutmak için…

Damarlarımda gizemi hissettim Koridorunda zamanın ve tarih kitaplarında Çağların varoluş şarkıları kanımda titrerken

Dans ettim, met cezirin ritmiyle Senin nemli bulutların ve şimşeklerin

Bedenimin içinde çalkantılı fırtınalar yaratıyordu Tuzu, acıyı ve tatlıyı tattım

Her dövüşte, her tutkuda, her öfkede Asi rengindi, mis kokun ve tadın

Beni heyacanlandıran hislerimin ötesinde, süresiz saadetin ve anı yaşamanın nasıl olacağını öğrendim senin güzelliğinde

Yeryüzü Gezegeni sen…

Sürüklenen bir toz bulutu… Patlamak üzere olan bir küre…

Paslanmaya mahkum bir metal parçası… Tesadüfen bir boşlukta bir araya gelmiş maddeler bütünü

Yapayalnız bir uzay gemisi, iri bir göktaşı

Soğuktur bir kaya kadar renksiz yüzü Bir parça tutkal bütünlüğü sağlar

İçimde bir ses bunun doğru olmadığını söylüyor

Sen benim aşkımsın; uysal ve mavi Yüreğimden gelen en derin duygular okşarcasına esen meltemlerle

yumuşadığında Sen orada değil misin ?

Müzikle canlanmış ruhumu avuçlarında tutmak için…

Yeryüzü Gezegeni zarif ve MaVi Bütün kalbimle seviyorum seni

YILDIZIMI ARARKEN Küçükken sürekli geceleri çimin üzerine sırtüstü yatar,bir yıldızdan diğerine bakıp herhangi birinin benimki olmasını isterdim;sanki bir hayal arkadaş gibi. İlk önce Kutup Yıldızı‘nı seçtim, çünkü bir çocuk için bulması en kolay olandı,bir kere Büyükayı’nın onu yakalamak üzereymiş gibi durduğunu öğrendiniz mi iş bitmişti zaten. Fakat benim yıldızım hareketli bir tanesi olmalıydı, öyle sabit duranlardan değil.Üstelik o benim olursa denizciler onun rehberliği olmadan yollarını da kaybedebilirlerdi. Sonra Kuğu’nun kalbindeki iki özel yıldızı seçtim,diğer bütün yıldızlar beyazdı ama bunlar açık mavi ve altın sarısıydı,bana ikiz elmasları hatırlatıyorlardı,ama karar vermeden önce duraksadım,onlar birbirlerine aittiler ve tekini seçmek hiç de adil olmazdı. Bir an Orion’un* kemeri gözüme takıldı ama ben bir avcı değildim ki! Burnunu yere koymuş gibi durup ve kuyruğuyla göğü tıpışlayan Köpek yıldızını da orada bırakmalıydım. En son, favorim Ülker’e** döndüm,bana zarif ve bir tülün içinde baloya hazır bekleyen hanımlar gibi görünürlerdi ,ama kim yedi kız kardeşi gözü yaşlı birbirlerinden ayrı bırakabilecek bir kalbe sahipti ki! Yıldız seçme oyunum o yaşlarda bana karanlık gökyüzü hakkında çok şey öğretmişti.Bir yıldız sahibi olmaya çalışmaksa oldukça yormuştu beni.Ama en sonunda herhangi birini seçmiş miydim ,işte bunu hatırlamak zor. İnsanlarsa bana çok farklı bir kelimeymiş gibi gelen “star” sözcüğünü kullanmaya başlamışlardı.Onlara kısmen inanmıştım. Bir gece üzgün ve endişeli bir şekilde yatağımda dönüyordum.Aksiliklerden bunalmıştım,tökezleyen ayağıma bakarken pencereden dışarı bir göz attım,kalın bulutlar karanlık göğü kapatmıştı,tek bir yıldız bile yoktu! Yıldızsız bir dünya düşünmek titretmişti beni,denizcilerin denize güvenmesini sağlayan bir rehber,güzellik hissimizi ateşleyen bir elmas,bir sonraki ufku hedefleyen bir avcı,göğün balosuna hazırlık için parfümler süren sevimli hanımefendiler,hiç biri yoktu…hiçbiri!

Ama artık tüm Dünya da atmosfer o kadar kirli ve şehirlerden yükselen ışıklar da o kadar parlak ki sadece birkaç yıldızdan başka bir şey görülemiyor. Yeni bir neslin çocukları boş bir gökyüzüne bakarak büyüyebilir ve sorabilirler ; “-yıldızlar ordamıydı…?” Hadi onlara gökyüzünü geri verelim ve hemen şimdi yapalım –çok geç olmadan-. Ben kendi yıldızımı arayacağım,bulana kadar!O, merakın eşarbıyla örtülmüş masumiyetin çekmecesinde saklı.... Bana hangi boşluğu dolduracağımı söyleyecek bir haritaya ihtiyacım olacak , boşluksa küçük bir tanesi olacak.*** Dünya da 5 milyar insanız ve hepimizin gökyüzüne ihtiyacı var.Yıldızını bul ve göğe fırlat. Ona sahipsin zaten ,değil misin? ________________________________________________ Önemli Noktalar; *AVCI TAKIMYILDIZI; Avcının kemeri ise çapraz bir çizgi üzerinde duruyormuş gibi bulunan üç ardışık parlak yıldızdan oluşur ve kışın çok rahat gözlenebilir . **ÜLKER; Yedi kız kardeşler’ diye bilinir ve göğün en harika üyelerinden biridir,geceleri doğu ufkundan yükselerek geç saatlerde tepe de olur ve herkes onu Küçükayı zanneder.Onu bulmak için boğa takımyıldızında boğanın omuz hizasına bakmak gereklidir ,zira boğanın omuzundaki mühür olarak ta kayıtlardadır. ***Sanırım ‘küçük bir tanesi ‘ dedi ği; Çocukluğundaki seçemediği kendi yıldızının boşluğu olsa gerek.

ZİNCİRLERİ KIRMAK

Tüm bu isteri, tüm bu kıyamet Zaman, boşluk, enerji birer düşünceden ibaret

Kavramlaştırdıklarımız ve yarattıklarımız tüm bu sevdiklerimiz ve hoşlanmadıklarımız

Başlangıç neresi, neresi son Zaman oktur, bükmesi zor

Tutulmamış sözler, nedir manası Şu aşk mektupları, asla yollanmadı

SON

ÇEVİRİDE BULUNAN: Fatih Tuna Erciyas- Bekir- Çiğdem- Sefa ÜYELERİNE TEŞEKKÜRLER

HAZIRLAYAN :