ATAY KARAMSARLIĞINA DAİR

Hepimiz, hayatın belirli dönemlerinde yaşadığımız şeylerin ağırlığının da etkisiyle

kendimizi duyguların ve olayların kollarına atarız, oradan oraya bir yaprak gibi savruluruz. 20.

Yüzyılın önemli yazarlarından Oğuz Atay da bu savruluşunu bir şekilde okurlarıyla paylaşabilmek,

kendini gerçek anlamda keşfedebilmek için kâğıda dökmüştür. “Tutunamayanlar” romanının

başkarakteri Selim Işık üzerinden yaptığı betimlemeler, “Alışılmadık ölçüde naif bir dürüstlüğü,

çocuksu bir saflığı vardır; içtenliklidir, duyarlıdır, duyguludur; soyut değerlerin ülkülerin adamıdır

ve inandığı değerleri yaşama geçirmek için çıkarsızca savaşım verir.” (Ecevit, 162) idealizm

evresindeki Oğuz Atay’ı serer okuyucuların gözleri önüne.

Selim’in intiharıyla da biter Atay’ın idealizmi, onu bekleyen daha

karamsar bir evre vardır önünde, gerçeklik evresi. Kitaplarında,

önemli karakterlerin ucu açık ölümlerinin intiharı andırıyor

olması, Atay’ın her şeye kötümser bir şekilde bakmaya

başladığını gösterir. İntihar, onun için kurgusal bir ögeden çok

bir felsefedir. “Camus’un ‘Ontolojik mesele yüzünden ölen

kimseye rastlamadım’ sözünü okuyunca: “Biri bu yüzden ölmeli,

intihar etmeli’ diye bağırdım.” (Ecevit, 165).