Upload
others
View
1
Download
0
Embed Size (px)
Citation preview
Politechnika Łódzka
Instytut Systemów Inżynierii Elektrycznej
Laboratorium cyfrowej techniki pomiarowej
Ćwiczenie 1
Zastosowanie programu LabVIEW w systemach
pomiarowych
2
1. Wprowadzenie
LabVIEW jest programem opracowanym dla systemów kontrolno-pomiarowych, w których istotną rolę
odgrywają: akwizycja, obróbka danych pomiarowych i sterowanie procesami. Tworzenie aplikacji odbywa
się w języku programowania graficznego G. Umożliwia on zbudowanie schematu procesu z gotowych
bloków przedstawionych w postaci ikon. Eliminuje to konieczność żmudnego wpisywania wielu linii kodu.
Obsługa oraz interfejs napisanych programów może imitować obsługę i wygląd rzeczywistych przyrządów,
dlatego nazywane są one przyrządami wirtualnymi (Virtual Instruments – VIs). Wykonane programy mogą
komunikować się z urządzeniami zewnętrznymi za pomocą interfejsów GPIB, VXI, PXI, RS-232, RS-485
oraz poprzez karty pomiarowe i Internet. Tak wiele sposobów komunikacji umożliwia budowę
uniwersalnego oprogramowania, które zapewnia współpracę z różnego rodzaju zewnętrznymi urządzeniami
pomiarowymi i sterowniczymi.
2. Praca z programem LabVIEW
Po uruchomieniu programu LabVIEW i wybraniu z okna startowego opcji umożliwiającej tworzenie
nowej aplikacji New VI, na ekranie pojawią się dwa okna edycyjne: Panelu (rys.1) i Diagramu (rys.2).
Okno Panelu wykorzystywane jest do budowy interfejsu użytkownika. Można umieścić na nim szereg
wirtualnych elementów przeznaczonych do sterowania aplikacją np.: potencjometry, pokrętła, przełączniki,
włączniki, a także elementy przeznaczone do wizualizacji przebiegu procesu i sygnalizacji jego stanów, np.:
wskaźniki świetlne, wyświetlacze, układy rysujące przebiegi czasowe badanych wielkości lub wykresy
zależności różnych wielkości od siebie i to zarówno na płaszczyźnie jak i w przestrzeni.
Do prawidłowego działania aplikacji oprócz interfejsu konieczny jest również kod źródłowy, dzięki
któremu można kontrolować wszystkie elementy Panelu oraz symulować działanie wielu rzeczywistych
urządzeń i dokonywać obróbki matematycznej na przetwarzanych przez program danych. Kod źródłowy
powstaje poprzez budowę schematu procesu lub urządzenia w oknie Diagramu (rys.2). Schemat wykonuje
się graficznie łącząc ze sobą ikony elementów reprezentujących między innymi funkcje logiczne,
arytmetyczne, porównywania, komunikacyjne, operacji wejścia /wyjścia i analizy sygnałowej.
Rys.1. Okno edycyjne Panelu z przykładowymi elementami interfejsu.
3
Rys.2. Okno edycyjne Diagramu z przykładowymi elementami.
W każdym z dwóch okien edycyjnych znajduje się menu i pasek narzędziowy (rys. 1, 2). Menu zawiera
w większości opcje obsługi plików i edycji znane z innych popularnych aplikacji np. MSOffice, dlatego ich
szczegółowe omówienie nie jest w tej pracy konieczne. Na wstępie należy jednak wymienić dwie ważne
opcje, których znajomość jest pomocna przy opracowywaniu programów w środowisku LabVIEW:
1. Operate Change to Edit/Run mode – przełączenie pomiędzy trybem edycji obydwu okien a
trybem działania. Tryb edycji umożliwia budowę schematu procesu i jego interfejsu oraz
dokonywanie wszelkich zmian.
2. Window Show Panel/Diagram – przełączanie pomiędzy oknami panelu i diagramu.
Menu zawiera jeszcze kilka innych ważnych opcji, które zostaną omówione bezpośrednio podczas
prezentacji sposobu budowy schematu i interfejsu.
Pasek narzędziowy może zawierać dwie różne kombinacje przycisków. Uzależnione jest to od tego,
które okno jest aktualnie oknem aktywnym. Wygląd obu pasków pokazuje rys. 3, przy czym należy
zauważyć, że większość przycisków jest taka sama dla obydwu okien edycyjnych.
Rys. 3. Paski narzędziowe okien edycyjnych programu LabVIEW, a) okna Panelu, b) okna Diagramu.
Poszczególne przyciski mają następujące funkcje:
1. jednokrotne uruchomienie programu VI,
2. ciągłe uruchomienie programu VI,
3. zatrzymanie działania programu VI,
4. chwilowe zatrzymanie wykonywania programu – pauza,
5. animacja ruchu danych na schemacie – świecący punkt porusza się po
połączeniach między ikonami elementów pokazując przepływ danych.
Przyciski 6, 7, 8 wykorzystywane są w trybie debuggera do krokowego
wykonywania programu. Przycisk 9 służy do wyboru czcionki i jej edycji,
natomiast przyciski:10, 11 i 12 mają zastosowanie do ustawiania położenia
ikon elementów względem siebie.
Użytkownik buduje aplikacje korzystając z elementów zawartych w trzech
paletach: Controls (rys.1.4), Functions (rys.1.5) i Tools (rys.1.6). Palety te
można wyświetlić korzystając z następujących opcji menu okien edycyjnych:
Window Show Controls Palette – wywołanie palety Controls
zawierającej elementy potrzebne do zaprojektowania interfejsu
użytkownika w oknie Panelu. Paletę można również wywołać klikając
prawym klawiszem myszy w oknie Panelu.
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12
a
b
Rys. 4. Paleta Controls
4
Window Show Functions Palette – wywołanie palety funkcji zawierającej elementy wykorzystywane
do budowy schematu w oknie Diagramu. Paletę można również wywołać klikając prawym klawiszem
myszy w oknie Diagramu.
Window Show Tools Palette – wywołanie palety narzędzi zawierającej narzędzia niezbędne do
łączenia ikon elementów oraz ich edycji w obu oknach edycyjnych.
Ikony zawarte w paletach Controls i Functions (rys. 5 i 6) w większości reprezentują grupy elementów o
zbliżonej zasadzie działania. Pobranie konkretnego elementu wymaga niekiedy przejścia przez kilka
niższych poziomów - podgrup. Dla przykładu, aby pobrać wirtualny model generatora sinusoidalnego należy
otworzyć grupę zawierającą modele generatorów (Signal Generation), co wymaga wcześniejszego otwarcia
grup Analyze i Signal Processing, rys. 7.
Rys. 7. Rozwinięcie grupy Analyze z palety Functions do poziomu grupy generatorów.
Na kolejnych stronach omówione zostały wszystkie grupy z palet Controls i Functions. Ze względu na
ogromną liczbę elementów zawartych w tych grupach ich opis dotyczy jedynie ogólnego zastosowania
Rys. 5. Paleta Functions
Rys. 6. Paleta Tools
Tools
5
elementów danej grupy bez szczegółowego omawiania zasady działania i przeznaczenia konkretnych
elementów. Szczegółowy opis wszystkich elementów można znaleźć w obszernej pomocy programu
LabVIEW.
Paleta Controls
Numeric – grupa elementów przeznaczonych do wprowadzania do aplikacji i odczytywania z
aplikacji danych liczbowych, są to w większości modele wskaźników cyfrowych i analogowych
oraz potencjometrów suwakowych i obrotowych.
Boolean – zestaw elementów do wprowadzania i odczytywania danych logicznych, np.:
przełączniki, wskaźniki typu LED.
String & Path – elementy do wprowadzania i odczytywania danych w postaci łańcuchów
tekstowych i ścieżek dostępu do plików.
Array & Cluster – modele elementów służących do wprowadzania i odczytywania danych w
postaci rekordów lub macierzy.
List & Table – grupa elementów przeznaczonych do wprowadzania danych w postaci listy lub
tabeli.
Graph – zestaw elementów przeznaczonych do prezentacji graficznej danych w postaci
wykresów.
Ring & Enum – elementy umożliwiające wprowadzenie danych do programu poprzez wybór
opcji z menu.
I/O – grupa elementów przeznaczonych do wprowadzania do aplikacji informacji opisujących
operacje wejścia/wyjścia.
Refnum – elementy przeznaczone do identyfikacji operacji wejścia/wyjścia.
Dialog Controls – zestaw elementów wykorzystywanych do wprowadzania i odczytywania
danych. Elementy z tej grupy mają szczególne zastosowanie przy tworzeniu formularzy.
Classic Controls – bardzo duża grupa elementów pochodzących z poprzednich wersji LabVIEW.
Zestaw zawiera wiele ciekawych modeli starszych elementów zwłaszcza wskaźników nasycenia
barwy, wskaźników LED oraz wyłączników.
ActiveX – elementy zawierające obiekty AbtiveX.
Decorations – zestaw obiektów graficznych wykorzystywanych do upiększania interfejsu
użytkownika.
Select a Control – umożliwia wstawienie do programu elementów zapisanych przez użytkownika
w postaci plików o rozszerzeniach: ctl i ctt.
User Controls – umożliwia wstawienie do programu elementów zapisanych przez użytkownika
w katalogu User.lib.
6
Paleta Functions
Structures – zawiera sekwencję, instrukcję wyboru, pętle For i While, strukturę do edycji
formuł oraz elementy do deklaracji zmiennych globalnych i lokalnych. Sekwencja Sequence
umożliwia określenie dokładnej kolejności, w której będą wykonywane operacje w programie.
Operacje wykonują się po kolei począwszy od okna o numerze 0. Instrukcja wyboru Case
umożliwia realizację jednej z kilku zdefiniowanych operacji w zależności od wartości
zmiennej doprowadzonej do pola selektora. Struktura ta w najprostszej postaci odpowiada
instrukcji If ... then ... znanej z języków programowania. Pętla For odpowiada instrukcji For
i=0 to N do .... Operacje umieszczone w ramce wykonywane są N razy. Pętla While
wykonywana jest dopóki warunek przekazywany do pętli będzie prawdziwy, przy czym
sprawdzenie warunku wykonywane jest na końcu każdej iteracji. Struktura do edycji formuł
Formula Node umożliwia wykonywanie formuł matematycznych.
Numeric – operacje na liczbach (dodawanie, odejmowanie, mnożenie, dzielenie,
inkrementacja, dekrementacja, sumowanie i mnożenie elementów macierzy, wartość
bezwzględna, pierwiastkowanie, negacja, signum, 1/x, operacje na liczbach zespolonych,
konwersje typów danych, funkcje trygonometryczne, funkcje logarytmiczne i stałe
numeryczne.
Boolean –elementy wykonujące funkcje logiczne (AND, OR, NAND, NOR, EXOR, EXNOR,
NOT, konwersja liczby w macierz boolowską i macierzy boolowskiej w liczbę, stałe logiczne).
String – elementy dokonujące operacji na łańcuchach (np.: łączenie łańcuchów, konwersje
łańcuchów na liczby i odwrotnie, konwersje ścieżek na łańcuchy i odwrotnie).
Array – operacje na macierzach (obliczanie rozmiaru macierzy, pobieranie elementów
macierzy o określonych indeksach, usuwanie elementów macierzy, tworzenie, dzielenie,
rotacja, transpozycja, interpolacja, decymacja macierzy, sortowanie macierzy 1D, znajdowanie
minimalnej i maksymalnej wartości w macierzy, przeszukiwanie macierzy).
Cluster – operacje na rekordach.
Comparison – elementy realizujące operacje porównania (równy, różny, większy, mniejszy,
większy równy, mniejszy równy, równy zero, różny od zera, większy od zera, mniejszy od
zera, większy równy zero, mniejszy równy zero, wyszukiwanie wartości minimalnej i
maksymalnej, wybór źródła sygnału zależnie od spełnienia warunku logicznego, sprawdzenie,
czy sygnał mieści się w zadanym zakresie, sprawdzenie, czy sygnał jest liczbą dziesiętną,
ósemkową, szesnastkową itp.).
Time & Dialog – elementy związane z czasem i datą (np.: odmierzanie czasu, ustawianie
opóźnień, pobieranie czasu i daty) oraz elementy do tworzenia okien dialogowych.
File I/O – operacje na plikach (tworzenie, otwieranie, zamykanie plików, odczyt danych z
pliku, zapis danych do pliku itp.).
Data Aquisition – elementy przeznaczone do obsługi kart pomiarowych.
Waveform – operacje na przebiegach sygnałów (np.: dodawanie, odejmowanie, mnożenie,
dzielenie dwóch sygnałów, skalowanie, obliczanie transformaty FFT, znajdowanie minimum i
maksimum).
Analyze – zestaw elementów do analizy i obróbki danych w dziedzinie czasu i częstotliwości
oraz generacji sygnałów (obliczanie składowej stałej i wartości skutecznej sygnału, analiza
harmonicznych, analiza SINAD, widmo mocy, widmo gęstości mocy, widmo amplitudowo –
7
fazowe, widmo zespolone, uśrednione amplitudowo - fazowe widmo mocy, uśrednione
zespolone widmo mocy, kontrola, czy parametry sygnału mieszczą się w zadanych granicach,
detekcja „pików” w sygnale, detekcja poziomów wyzwalania, generacja funkcyjna, generacja
sygnału z formuły, generacja szumu białego, generacja szumu białego o rozkładzie Gaussa,
generacja szumu okresowego, generacja sygnałów w czasie, generacja sygnału impulsowego,
funkcje konwolucji, dekonwolucji, korelacji wzajemnej, autokorelacji, decymacja, obliczanie
estymat, wyznaczanie parametrów sygnału, obliczanie pochodnej x(t) i całki x(t), obliczenie
transformaty FFT i odwrotnej transformaty FFT, obliczenie szybkich transformat Hilberta i
Hartleya oraz ich odwrotności, wyznaczanie części rzeczywistej transformaty FFT, estymator
częstotliwości sygnału sinusoidalnego o nieznanej długości, wyznaczanie spektogramu metodą
Wignera – Ville’a oraz z wykorzystaniem algorytmu Short-Time Fourier Transform,
wyznaczanie części rzeczywistej transformaty Laplace’a, obliczanie transformaty Walsha –
Hammarda i odwrotnej transformaty Walsha – Hammarda, konwersja skali widma, cyfrowe
filtry Butterwortha, Czebyszewa i Bessela, odwrócony filtr Czebyszewa, filtr eliptyczny, filtr
medianowy, filtr z ograniczoną (FIR) i nieograniczoną (IIR) odpowiedzią impulsową,
skalowane okna czasowe, okna czasowe Hanninga, Hamminga, Blackmana, Blackmana –
Harrisa, Kaisera – Bessela, trójkątne i wykładnicze, funkcje matematyczne, których opis
podany jest przy ikonie Mathematics).
Instrument I/O – zestaw funkcji do obsługi urządzeń komunikujących się poprzez interfejsy
GPIB, VXI oraz porty szeregowe.
Motion & Vision – elementy do obróbki obrazu.
Mathematics – bardzo obszerny blok funkcji matematycznych (formuły, okna skryptów
Matlaba i pakietu HiQ, funkcje 1D i 2D, całkowanie, pochodne cząstkowe, wyznaczanie zer i
ekstremów, wyznaczanie długości krzywej, wartość średnia, odchylenie standardowe i
wariancja, mediana, histogram, rozkłady statystyczne, aproksymacja, interpolacja, algebra
liniowa, operacje na macierzach, aproksymacja Czebyszewa, szukanie minimów funkcji,
szukanie zer funkcji, funkcje Bessela, funkcje beta i gamma, Jakobian, funkcje eliptyczne i
prostokątne).
Communication – funkcje zapewniające komunikację komputera (ActiveX, DataSocket, TCP,
UDP, HiQ).
Application Control – grupa elementów pomocniczych przeznaczonych do sterowania
działaniem programu.
Graphics & Sound – elementy do tworzenia wykresów, obróbki grafiki i dźwięku.
Tutorial – zawiera przykłady przyrządów wirtualnych.
Report Generation – funkcje do generacji raportów.
Advanced – zaawansowane funkcje do operacji na rejestrze systemu Windows, obróbki danych
i synchronizacji.
Select a VI... – umożliwia wstawienie do programu przyrządów wirtualnych zapisanych w
plikach.
User Libraries – biblioteka elementów użytkownika.
8
Paleta Tools
Wymusza przejścia wskazanego obiektu do trybu pracy rzeczywistej, umożliwiając zmianę
jego nastawy.
Wybór elementów umieszczonych w oknach edycyjnych oraz zmiana ich położenia i
rozmiarów.
Narzędzie do wstawiania etykiet tekstowych i edycji tekstu.
Narzędzie do wykonywania połączeń pomiędzy elementami w oknie Diagramu.
Wywołanie palety Controls lub palety Functions w zależności od aktywnego panelu
edycyjnego.
Przewijanie zawartości okien edycyjnych.
Ustawianie i usuwanie punktów przerwania wykonywania programu.
Narzędzie do wstawiania sond pomiarowych pokazujących wartości sygnałów we wskazanych
punktach schematu.
Narzędzie do pobierania koloru z obiektów.
Narzędzie do zmiany kolorów elementów umieszczonych w oknach edycyjnych a także
kolorów tych okien.
W celu pobrania konkretnego elementu z palety Controls lub Functions należy kliknąć na jego ikonę, a
następnie w miejsce gdzie ma być on wstawiony w oknie Panelu lub Diagramu. Elementy wstawione do
okna Panelu można przeformatować według potrzeb użytkownika korzystając z narzędzi palety Tools
(zmiana rozmiarów i kolorów). Dla wszystkich elementów umieszczonych w oknie Panelu, które posiadają
podziałkę liczbową, istnieje możliwość zmiany zakresu tej podziałki poprzez ręczne wpisanie wartości
nowego zakresu (narzędzie oznaczone ikoną ręki lub litery A z palety Tools).
Każdy element umieszczony w oknie edycyjnym Panelu lub Diagramu posiada swoje menu
konfiguracyjne, przy czym może się ono znacznie różnić dla różnych obiektów.
Menu można wywołać klikając prawym klawiszem myszy na obiekcie. Na rys.1.8
pokazane jest przykładowe menu obiektu z najczęściej spotykanymi opcjami,
których znaczenie jest następujące:
Visible Items – ukrycie lub wyświetlenie elementów graficznych związanych
z obiektem (np.: etykiety, tytuł obiektu itp.).
Find Terminal – wyszukanie w oknie Diagramu zacisku obiektu osadzonego
w oknie Panelu.
Change to Control/Indicator – zmiana funkcji elementu z kontrolnej na
wskaźnikową i odwrotnie.
Description and Tip... – umożliwia utworzenie opisu elementu w okienku
tekstowym.
Create – w zależności od rodzaju elementu tworzy w oknie Diagramu
dodatkowe zaciski dla obiektu (np.: zacisk zmiennej lokalnej, przez którą
można wprowadzać dane do obiektu, zacisk do odczytu lub zmiany
właściwości obiektu Property Node, zaciski wartości stałej Constant i
elementu regulacyjnego Control, przyłączone bezpośrednio do wejść obiektu,
zacisk wskaźnika odczytującego sygnał wyjściowy z obiektu – Indicator). Rys. 8 Menu obiektu
9
Replace – podmienienie obiektu na inny wybrany z palety Controls lub Functions.
Data Operations – zawiera kilka opcji umożliwiających między innymi zapisanie aktualnych ustawień
obiektu jako początkowe, powrót do ustawień standardowych, ustanowienie połączenia z inną aplikacją
VI poprzez narzędzie DataSocket, kopiowanie ustawień z jednego obiektu do innych.
Advanced – opcje zaawansowane, np.: ukrycie obiektu, przypisanie klawisza do obiektu, który będzie
nim sterował.
Representation – ustalenie reprezentacji liczby.
Data Range – zmiana zakresu danych.
Format & Precision – ustalenie formatu liczby i ilości cyfr wyświetlanych po przecinku.
Add Needle – dodanie kolejnej wskazówki do modeli wskaźników analogowych i pokręteł
potencjometrów.
Scale – ustalenie parametrów skali obiektu (format i styl wyświetlania liczb, skala liniowa lub
logarytmiczna).
Text Labels – zamiana opisu podziałki skali z liczbowej na tekstową i odwrotnie.
Przy budowie aplikacji bardzo pomocne jest okno pomocy - Context Help, rys. 9. Okno można wywołać
poleceniem Show Context Help z opcji Help. W oknie wyświetlany jest opis i zasada działania elementu,
który został wskazany kursorem myszy w palecie Functions lub w oknie
Diagramu. Dla przykładu na rys. 9. pokazany jest opis układu
porównującego. Jeżeli opis elementu jest niewystarczający, to klikając
na odsyłacz Click here for more help można wywołać okno pomocy
LabVIEW Help zawierające obszerny podręcznik LabVIEW. Podręcznik
wyświetli się również po wybraniu polecenia Contents and Index z opcji
Help obu okienek edycyjnych.
3. Tworzenie aplikacji w LabVIEW
Sposób budowy aplikacji w LabVIEW zostanie omówiony na przykładzie programu symulującego układ
pomiarowy składający się z generatora sygnałowego, wykresu prezentującego przebiegi oraz układów
obliczających wartości: maksymalną, minimalna i skuteczną sygnału.
Na początku należy pobrać elementy z palety Controls i wstawić je w okno Panelu. Będą to dwa
elementy Digital Control z grupy Numeric, Knob z tej samej grupy i Waveform Chart z grupy Graph. Każdy
z tych elementów po wstawieniu otrzymuje swoją etykietę tekstową z nazwą, którą można dowolnie
zmieniać (narządzie z literą A z palety Tools). Zmian najlepiej dokonywać uwzględniając przeznaczenie
elementów. W tym przypadku elementy Digital Controls będą wykorzystywane do zadawania ilości próbek
sygnału z generatora oraz częstotliwości tego sygnału, Knob do zmiany amplitudy a Waveform Chart do
prezentacji przebiegów. Można, więc przypisać im następujące nazwy: Ilość próbek, Częstotliwość,
Amplituda, Wykres. Okno Panelu po wstawieniu elementów i zmianie ich nazw powinno wyglądać jak na
rys. 10.
Rys. 9. Okno pomocy
10
Rys. 10. Okno Panelu układu do generacji i wizualizacji sygnału
Rys. 11. Okno Diagramu układu do generacji i wizualizacji sygnału
Wstawienie elementu w oknie Panelu powoduje jednoczesne umieszczenie jego zacisków w oknie
Diagramu. W tym przykładzie okno Diagramu powinno wyglądać jak na rys. 11. Zaciski elementów
umieszczonych w oknie Panelu mają kształt kolorowych prostokątów (rys.1.11). Kolor zacisku i nazwa
wewnątrz prostokąta informują użytkownika o typie danych, które można pobrać lub wysłać przez określony
zacisk (np. kolor pomarańczowy i nazwa DBL dotyczą zmiennych numerycznych zmiennoprzecinkowych
typu BOUBLE). Szczegółowy wykaz typów danych można znaleźć w pomocy programu. Należy pamiętać o
zachowaniu zgodności typów danych przy łączeniu zacisków elementów osadzonych w oknie Diagramu. W
większości przypadków zgodność taka jest zachowana, gdy kolory zacisków i linii łączącej zaciski
elementów są takie same. Program automatycznie sygnalizuje wszystkie błędy w połączeniach
przedstawiając linię pomiędzy zaciskami jako przerywaną. Należy wtedy bardziej wnikliwie zanalizować
typy danych uwzględniając zgodność nazw typów zacisków z kształtami linii odpowiadającymi
poszczególnym typom danych.
Po zaprojektowaniu interfejsu użytkownika można przystąpić do budowy schematu układu. Z palety
Functions pobieramy i wstawiamy w oknie Diagramu modele: generatora sygnałowego (Analyze Signal
Processing Signal Generation Signal Generator by Duration), układu wyszukującego wartości
maksymalną i minimalna z tabeli (Array Array Max & Min), układu mierzącego wartość skuteczną
sygnału (Analyze Wavefrom Measurements Basic Averaged DC-RMS).
11
Rys. 12. Okno Diagramu układu do generacji i wizualizacji sygnału po wstawieniu elementów z palety
Functions
Po wstawieniu elementów okno Diagramu powinno wyglądać jak na rys. 12. Elementy w oknie
Diagramu należy połączyć korzystając z narzędzia w postaci szpulki z palety Tools. Wskazanie „szpulką”
elementu powoduje wyświetlenie wszystkich jego zacisków w postaci krótkich linii. Po wskazaniu tym
samym narzędziem konkretnego zacisku pojawia się etykieta informująca o jego funkcji w elemencie. Na
przykład, gdy jest to zacisk wejściowy, do którego należy doprowadzić liczbę określającą wartość amplitudy
sygnału generatora, to na etykiecie pojawi się napis amplitude. Aby wykonać połączenie pomiędzy
zaciskami dwóch elementów należy wybrać „szpulką” zacisk jednego elementu i kliknąć na nim lewym
klawiszem myszy a następnie skierować „szpulkę” na zacisk drugiego elementu i ponownie kliknąć lewym
klawiszem myszy. Kolejność wykonywania połączeń nie jest istotna. Tworzenie odgałęzień połączeń
wykonuje się poprzez kliknięcie „szpulką” na linii istniejącego połączenia a następnie na zacisku elementu,
do którego ma być doprowadzona nowa linia. Istniejące połączenie można zaznaczyć klikając na jego linii.
Przy czym pojedyncze kliknięcie zaznacza tylko pojedynczy prosty fragment linii, podwójne kliknięcie
zaznacza całe połączenie między dwoma zaciskami, a potrójne kliknięcie zaznacza całe połączenie wraz z
odgałęzieniami. Wykasowania zaznaczonych połączeń dokonuje się klawiszem Delete lub korzystając z
opcji Edit Remove Bad Wires. Wszystkie błędne połączenia można natomiast wykasować komendą Edit
Remove Broken Wires. Po wykonaniu połączeń okno Diagramu powinno wyglądać jak na rys. 13.
Rys. 13. Okno Diagramu układu do generacji i wizualizacji sygnału po wykonaniu połączeń elementów
Zastosowany generator sygnałowy (Signal Generator by Duration) wymaga określenia czterech
parametrów sygnału: ilości próbek wyjściowych sygnału przypadających na sekundę (# of samples)
(częstotliwość próbkowania), amplitudy, częstotliwości i typu sygnału. Pierwsze trzy parametry można już
zmieniać dzięki elementom umieszczonym w oknie Panelu. Do zmiany typu sygnału również konieczny jest
element sterujący, jednakże w celu zaprezentowania innej metody umieszczania prostych elementów
sterujących, kontrolnych i wskaźnikowych w oknie Panelu, zostanie on wstawiony bezpośrednio z okna
Diagramu. W tym celu należy wskazać „szpulką” zacisk waveform type generatora i kliknąć prawym
klawiszem myszki. Spowoduje to otwarcie menu zacisku, z którego należy wybrać opcję Create Control.
Po zatwierdzeniu polecenia w oknie Panelu pojawi się element sterujący umożliwiający zmianę typu
12
generowanego sygnału (rys. 14) a w oknie Diagramu jego zacisk przyłączony do zacisku generatora (rys.
15).
Rys. 14. Okno Panelu układu do generacji i wizualizacji sygnału po wstawieniu elementu sterującego
wyborem typu sygnału (waveform type)
Rys. 15. Okno Diagramu układu do generacji i wizualizacji sygnału po wstawieniu elementu sterującego
wyborem typu sygnału (waveform type)
Jak można zauważyć na rys. 15, układ wyszukujący wartości maksymalną i minimalna z tabeli (Array
Max & Min) oraz układ mierzący wartość skuteczną sygnału (Basic Averaged DC-RMS) nie mają
przyłączonych żadnych elementów wskaźnikowych, które mogłyby wyświetlać na Panelu obliczone
wartości. Elementy takie można wstawić korzystając z menu zacisków. Należy w tym celu wskazać
„szpulką” zacisku max value układu obliczającego wartości maksymalną i minimalną a następnie wybrać z
menu zacisku opcję Create Indicator. Podobnie dla zacisku min value tego układu i zacisku RMS value
układu wyznaczającego wartość skuteczną sygnału. Wstawione elementy są pokazane na rys. 16 i 17.
Zasada pracy generatora polega na wygenerowaniu tablicy wartości sygnału w dyskretnych chwilach
czasowych wyznaczonych na podstawie częstotliwości próbkowania. Rozmiar tablicy jest równy ilości
próbek zdefiniowanej w oknie Panelu. Każde uruchomienie aplikacji powoduje jednorazowe
wygenerowanie tablicy, powstaje, więc problem zapewnienia ciągłości generacji. Rozwiązaniem jest tutaj
zastosowanie pętli While. Po wybraniu pętli z Palety Functions (Structures While Loop) należy objąć jej
ramką cały schemat Diagramu, tak jak jest to pokazane na rys. 16. Zacisk w kształcie zaokrąglonej strzałki
13
umożliwia sterowanie pętlą. Z menu tego zacisku należy wybrać opcje Continue If True oraz Create
Control. Spowoduje to ustawienie ciągłego wykonywania pętli do momentu, aż sygnał doprowadzony do
zacisku z przełącznika Stop (rys. 17), będzie miał wartość jedynki logicznej.
Rys. 16. Okno Diagramu układu do generacji i wizualizacji sygnału po wstawieniu wyświetlaczy cyfrowych
max value, min value, RMS value, oraz pętli While
Rys. 17. Okno Panelu układu do generacji i wizualizacji sygnału po wstawieniu wyświetlaczy cyfrowych
max value, min value, RMS value i przełącznika Stop
Widok elementów wstawionych w okno Panelu można jeszcze zmienić według preferencji użytkownika, np.
zmieniając ich nazwy, czy kolorystykę. Bardzo przydatne okazuje się przypisanie elementom sterującym na
stałe konkretnych wartości parametrów generatora (opcja Data Operations Make Current Value Default
z menu elementu). Eliminuje to konieczność ponownego zadawania wszystkich parametrów po otwarciu
aplikacji. Program można uruchomić pojedynczą strzałką z paska Panelu lub Diagramu.
14
4. Wykonanie ćwiczenia
1. W programie LabVIEW wykonać program symulujący układ pomiarowy opisany w punkcie 1.3.
2. Wykonać przyrząd wirtualny do pomiaru napięcia przemiennego. Przyrząd powinien obliczać i
wyświetlać następujące parametry mierzonego sygnału (w nawiasach wypisane są nazwy elementów
umożliwiających obliczenie danego parametru, zawarte w palecie Functions) :
wartość maksymalną i minimalną Umax, Umin (Array Array Max & Min),
wartość skuteczną URMS (Analyze Waveform Measurements Basic Averaged DC-RMS),
wartość średnią z modułu Uav (Numeric Absolute Value, Mathematics Probability and Statistics
Mean),
współczynnik kształtu k,
av
RMS
U
Uk (1.1)
współczynnik szczytu s,
RMS
max
U
Us (1.2)
częstotliwość pierwszej harmonicznej, jej amplitudę i fazę (Analyze Waveform Measurements
Extract Single Tone Information),
widmo amplitudowe zawierające składową stałą, pierwszą harmoniczną i wyższe harmoniczne (Analyze
Waveform Measurements Harmonic Distortion Analyzer),
współczynnik zniekształceń harmonicznych THD obliczany przez analizator harmonicznych (Harmonic
Distortion Analyzer) jako stosunek pierwiastka z sumy kwadratów wartości skutecznych wyższych
harmonicznych sygnału do wartości skutecznej pierwszej harmonicznej,
1
2
2
RMS
n
U
U
THD
RMSn
(1.3)
widmo amplitudowe sygnału wyznaczone na podstawie FFT, zawierające wszystkie składowe sygnału
(Analyze Waveform Measurements FFT Spectrum (Mag-Phase)).
Przyrząd powinien być tak zaprojektowany, aby pomiar wszystkich parametrów odbywał się
jednocześnie i był wykonywany dla każdej iteracji pętli while. Obliczone wartości i współczynniki powinny
być prezentowane na wyświetlaczach cyfrowych, a widma amplitudowe na wykresach.
Sprawdzenia poprawności działania przyrządu należy dokonać korzystając z sygnału pochodzącego z
jednego z dwóch wirtualnych układów generatorów:
1. generatora sygnałowego (Analyze Signal Processing Signal Generation Signal Generator by
Duration),
2. układu trzech połączonych równolegle generatorów sinusoidalnych (Analyze Signal Processing
Signal Generation Sine Wave).
5. Literatura
1. Świsulski Dariusz, Komputerowa technika pomiarowa. Oprogramowanie wirtualnych
przyrządów pomiarowych w LabView, Agenda Wydawnicza PAK-u, Warszawa 2005
2. LabView Measurement Manual, National Instruments
3. Graczyk A., Gołębiowski J., Prohuń T.: Laboratorium komputerowych systemów pomiarowych,
Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, Łódź 2004.