Polskie dramaty romantyczne na scenie i

filmie.

Dramat romantyczny :Współwystępowanie elementów

realizmu i fantastyki, tragizmu i komizmu.

W dramacie romantycznym ważną rolę pełni kontrast i łączenie

sprzeczności (scen kameralnych i monumentalnych, wzniosłości i

rubaszności).

„Trędowata”Jest to film, pochodzący z roku 1976.Swoją premierę miał 29 listopada

1976 r.reżyseria: Jerzy Hoffmanscenariusz: Stanisław Dygat

Polskie dramaty romantyczne na filmie

„Trędowata”„Biały murzyn”

Opis filmuOrdynat Michorowski (Leszek Teleszyński)

zakochuje się w guwernantce, Stefanii Rudeckiej (Elżbieta Starostecka). Ogłasza na radzie familijnej, że chce ją poślubić. Mimo protestów uzyskuje

zgodę dziadka i babci. Odbywają się zaręczyny. Pewnego dnia Stefcia znajduje bilecik, w

którym czyta, że w kręgach arystokracji będzie zawsze traktowana jak trędowata. Załamuje się

psychicznie i zapada na ciężką chorobę.

Obsada : Elżbieta Starostecka Stefania Rudecka Czesław Wołłejko Maciej Michorowski Ryszard Ostałowski Książę Daniecki Mariusz Dmochowski Hrabia Barski Anna Dymna Melania Barska Piotr Fronczewski Hrabia Trestka Gabriela Kownacka Rita Szylinżanka Cezary Harasimowicz Arystokrata Leszek Teleszyński Michorowski Waldemar Jadwiga Barańska Hrabina Elzonowska

Wiesława Kwaśniewska Wizembergowa Barbara Drapińska Rudecka, matka Stefci Maciej Pietrzyk Arystokrata Jerzy Moes Arystokrata Marlena Miarczyńska Michalina Ćwilecka Ernestyna Winnicka Młoda dama Hanna Stankówna Hrabina Ćwilecka Andrzej Piszczatowski Hrabia Morykoni Józef Para Hrabia Ćwilecki Aleksander Gąssowski Arystokrata

Zbigniew Józefowicz Ojciec Stefci Lucyna Brusikiewicz Lucia Andrzej Mrożewski Wizemberg Irena Malkiewicz Księżna Podhorecka,

babka Waldemara Janusz Bylczyński Arystokrata Zygmunt Wiaderny Arystokrata Zdzisław Szymborski Arystokrata

„Biały murzyn”Film pochodzi z roku 1939Reżyseria : Leonard BuczkowskiScenariusz : Tadeusz MostowiczPremiera : 18 marzec 1939

Obsada:Tamara Wiszniewska

Jadwiga, córka hrabiego Lipskiego

Barbara Orwid Janka, asystentka

Sikorskiego Zofia Wilczyńska Jerzy Pichelski Antoni Sikorski Aleksander

Żabczyński Zygmunt Karski,

narzeczony Jadwigi Józef Węgrzyn Hrabia Lipski Zygmunt Regro-

Regirer Zalotnik Janki Leopold Morozowicz Maria Bożejewiczówna Henryk Modrzewski Lekarz, gość na

przyjęciu u profesora Michał Danecki Julian Krzewiński Sąsiad Lipskich,

adorator hrabiny Stanisław Grolicki Profesor Zygmunt

Sewicki Jadwiga Wrońska Ludwika, żona

profesora Sewickiego Wanda Jarszewska Maciejowa, gospodyni

Jakuba Kazimierz Gella Gajowy Jakub, ojciec

Antoniego Wojciech Ruszkowski Rozmówca Janki na

balu Roman Dereń Lekarz w klinice Helena Zarembina Karolcia, gospodyni

Antoniego

Opis :Syn leśniczego Antoni Sikorski odwiedza dom rodziny w majątku hrabiego, który łoży na jego wykształcenie medyczne. Poznaje Jadwigę, córkę hrabiego, którą obdarza uczuciem bez wzajemności.

Pewnego dnia w wypadku samochodowym ginie

narzeczony Jadwigi, pozostawiając ją w ciąży..

Dramat romantyczny na scenie :

Balladyna - Juliusz Słowacki

Dziady cz. II - Adam Mickiewicz

Dziady cz. III - Adam Mickiewicz

Ferdydurke - Witold Gombrowicz

Wesele - Stanisław Wyspiański

DZIADY :„Dziady” cz. III stanowią typowy przykład dramatu

romantycznego, gdyż łączy w sobie elementy różnych rodzajów literackich.

Poza tym „Dziady” nie zachowują zasady trzech jedności (czasu, miejsca i akcji) ani zasady decorum, czyli jednolitości stylistycznej, ponieważ obok siebie

współistnieją sceny tragiczne (śmierć Rollisona) z komicznymi („Bal u Senatora”).

W dramacie romantycznym niezwykle ważny jest też bohater romantyczny, czyli wybitna jednostka, przechodząca metamorfozę (romantyczny kochanek

zmienia się w patriotę, bojownika o sprawy ojczyzny) .

„Dziady” nawiązują do dramatu szekspirowskiego (poprzez obecność świata nadprzyrodzonego), a także do

średniowiecznych misteriów i moralitetów. Charakterystyczne dla

nich są: podział przestrzeni scenicznej na „stronę prawą” (symbolizującą

dobro) i „stronę lewą”, której domeną jest zło, oraz wprowadzenie

personifikacji sił dobra (anioły) i zła (diabły), walczących o duszę

człowieka. Walka ta to psychomachia.

Balladyna  Tytuł tragedii w pięciu aktach, napisanej

przez Juliusza Słowackiego w Genewie w 1834 roku, a

wydanej w Paryżu w roku 1839 (w epoce romantyzmu).

Wykonana na scenie po raz pierwszy w 1862. Autor poświęcił swój

utwór Zygmuntowi Krasińskiemu, "autorowi Irydiona". Balladyna to również

imię głównej bohaterki wspomnianego utworu. Utwór Słowackiego to opowieść o

żądzy władzy i o dorastaniu do roli zbrodniarza. Nie przypadkiem też imię

głównej bohaterki nawiązuje do ballady, w której zazwyczaj pojawiają się motywy

fantastyczne i elementy wierzeń ludowych.

TREŚĆ:Cóż, kiedy Skierka i Chochlik podsunęły Kirkorowi pomysł,

żeby Balladyna oraz Alina pozbierały maliny. Która ich więcej zbierze zostanie jego żoną. Matka dziewcząt przyklasnęła pomysłowi, więc obie poszły w las, by

pozbierać owoców. Alina z zapałem zrywała maliny, szybko zapełniła dzbanek. Zaś Balladyna nie potrafiła go zapełnić,

była dość leniwą osobą. Kiedy siostra podeszła do niej,by pochwalić się swoją pracą, Balladyna w przypływie

złości, targana nagłym impulsem zabiła siostrę, wbijając jej nóż w serce. Kirkor postanowił pojąć za żonę Balladynę, nie wiedząc o śmierci Aliny, tej z sióstr, która kochała go

bardziej.

KONIEC