ﺻﺪاي ﻗﺮچ ﻗﺮچ ﺑﺮف ﻫﺎ ﻛﺴﺮا داراﺑﻲ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺻﻐﺮ آﻗﺎ از اﻳﻦ ﻣﺤﻠﻪ رﻓﺘﻪ و دﻳﮕﺮ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺗﻮي ﻣﻴﺪان راﺣﺖ ﺑﺎزي ﻛﻨﻴﻢ. اي ﻛﺎش اﺻﻐﺮ آﻗﺎ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻣﻲ رﻓﺖ و ﻣﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﻫﻤﻪ ي ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن را ﺗﻮي ﻣﻴﺪان ﺑﺎزي ﻛﻨﻴﻢ. ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻴﺴﺖ، وﻟﻲ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﺴﺖ. ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﺎ دو ﻣﺎه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺮوع ﺷﺪه اﻧﺪ و دﻳﮕﺮ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲ آﻳﺪ ﺑﺎزي ﻛﻨﻴﻢ. ﻫﻤﻪ ﺷﺎن ﻣﺪرﺳﻪ را ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻛﺮده اﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎزي ﻧﻜﻨﻨﺪ و ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ ﭘﺎي ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ و اﻟﻜﻲ ﺑﺎزي ﻛﻨﻨﺪ و ﻳﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻓﻮﻗﺶ ﺑﺮوﻧﺪ ﺗﻮي ﺑﻠﻮار ﻟﻢ ﺑﺪﻫﻨﺪ، دﻟﺴﺘﺮ ﺑﺨﻮرﻧﺪ و ﻫﻲ ﻓﻚ ﺑﺰﻧﻨﺪ. ﺣﺎﻟﻢ از اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎي ﺷﺎن ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺧﻮرد. ﺻﺪاي زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻲ آﻳﺪ. - ﻧﻤﻴﺎي ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺸﻴﻨﻴﻢ ﺗﻮ ﺑﻠﻮار؟- ﻣﻴﺎم وﻟﻲ ﺑﻪ ﺷﺮط اﻳﻨﻜﻪ ﻓﻮﺗﺒﺎل ﺑﺎزي ﻛﻨﻴﻢ. ﻧﺰدﻳﻚ ﻏﺮوب اﺳﺖ. ﻗﺒﻞ ﺗﺮﻫﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ اﺻﻐﺮ آﻗﺎ ﻧﻤﻲ ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﺎزي ﻛﻨﻴﻢ وﻟﻲ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻫﻤﺎن ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻛﻪ دزدﻛﻲ ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﺎن ﻣﻲ ﻛﺮد. ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺻﺒﺢ اﺳﺖ. ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم ﻣﺪرﺳﻪ. ﭘﺎﻫﺎم را ﻛﻪ روي ﺑﺮف ﻫﺎ ﻣﻲ ﮔﺬارم ﺻﺪاي ﻗﺮچ ﻗﺮچ ﺷﺎن ﮔﻮﺷﻢ را ﭘﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. ﺳﺮدي ﻫﻮا ﺑﻪ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ ﻣﻲ زﻧﺪ. ﻣﻬﺪي ﭼﺎﺑﻠﻮس را ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺎﺳﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺪرش ﻣﻲ آﻳﺪ، آن وﻗﺖ ﻣﻦ دارم ﺗﻮي ﺳﺮﻣﺎ ﻳﺦ ﻣﻲ زﻧﻢ. ﻫﺮ وﻗﺖ ﻣﻬﺪي ﭼﺎﺑﻠﻮس را ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻳﺎد ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻓﻮﺗﺒﺎل ﻣﻲ اﻓﺘﻢ. زﻧﮓ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﺧﻮرده ﺑﻮد. از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻛﻪ آﻣﺪم ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻌﻠﻢ ورزش را دﻳﺪم ﻛﻪ داﺷﺖ از اﻳﻦ ﺳﺮ ﺣﻴﺎط ﺑﺰرگ ﻣﺪرﺳﻪ ﺗﺎ آن ﺳﺮش ﺷﻮت ﻣﻲ زد و درﻳﺒﻞ ﻣﻲ ﻛﺮد. ﻣﻬﺪي ﭼﺎﺑﻠﻮس ﺗﻮي دروازه اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻣﻲ ﮔﻔﺖ: - واي ﭼﻪ ﺷﻮﺗﻲ! آﻗﺎ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻧﺮﻓﺘﻴﺪ ﺗﻴﻢ ﻣﻠﻲ؟- ﺣﻘﻤﻮ ﺧﻮردن ﻣﻬﺪي. ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دور ﻣﻌﻠﻢ ورزش ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ: - واي ﺧﺪاي ﻣﻦ! ﭼﻘﺪ ﺧﻮب ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ آﻗﺎ. - ﺑﺎور ﻧﻜﺮدﻧﻴﻪ! اﻳﻦ ﻫﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺎزي ﺧﻮب ﻣﻌﻠﻢ ورزش ﻧﻤﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ، ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺗﻴﻢ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﺎزم دﻳﺮ رﺳﻴﺪم ﺳﺮ ﻛﻼس. ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ: - ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺑﺮف ﺑﻮد ﻧﻤﻲ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺳﺮﻳﻊ ﺗﺮ ﺑﻴﺎم. زﻧﮓ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻣﻲ ﺧﻮرد. ﺑﺎران ﻣﺤﻜﻢ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﺪ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ. دارم ﻳﺦ ﻣﻲ زﻧﻢ. ﻣﻬﺪي را ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﺪرش ﻣﻲ رود ﺧﺎﻧﻪ. و ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮي اﻳﻦ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﻠﺮزم. ﺑﺎز ﻫﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺻﺒﺢ اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم ﻣﺪرﺳﻪ. دﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺗﻮي ﻟﻴﺴﺖ ﺗﻴﻢ ﺑﺎﺷﻢ. ﻣﻌﻠﻢ ورزش ﻟﻴﺴﺖ را ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ. ﺳﺮدم ﻧﻴﺴﺖ وﻟﻲ ﻣﻲ ﻟﺮزم. » اﻳﻮل! « اﺳﻢ ﻣﺮا ﺧﻮاﻧﺪ. ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﻣﻬﺪي ﭼﺎﺑﻠﻮس ﻗﺒﻮل ﻧﺸﺪ. ﻣﻌﻠﻢ ورزش ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ: - ﻳﻪ ﻓﺘﻮﻛﭙﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﺑﻴﺎرﻳﺪ. ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﺑﻬﺘﻮن ﻟﺒﺎس ورزﺷﻲ ﺑﺪﻳﻢ. 1
