Barack Obama se 18 Maart 2008

RAS SPRAAK: http://www.slideshare.net/VogelDenise/031808-obama-race-speech

"Ons, die mense, ten einde 'n meer volmaakte unie te vorm."

Twee honderd en twintig jaar gelede, in 'n saal wat nog staan oorkant die straat, 'n groep van die mense bymekaar, en met hierdie eenvoudige woorde, Amerika se onwaarskynlik eksperiment in demokrasie van stapel gestuur. Boere en geleerdes, staatsmanne en patriotte wat oor 'n oseaan gereis het tirannie en vervolging te ontsnap uiteindelik werklike hul verklaring van onafhanklikheid op 'n Philadelphia-konvensie wat deur die lente van 1787 geduur het.

Die dokument wat hulle geproduseer het uiteindelik onderteken, maar uiteindelik onvoltooide. Dit is gevlek deur hierdie nasie se oorspronklike sonde van slawerny, 'n vraag wat verdeel die kolonies en het die konvensie op 'n dooiepunt tot die stigters het verkies om toe te laat dat die slawehandel te bly vir ten minste twintig meer jare, en enige finale besluit te verlaat die toekomstige geslagte.

Natuurlik, is die antwoord op die slawerny vraag reeds ingebed in ons Grondwet - 'n grondwet wat die ideaal van gelyke burgerskap onder die wet, 'n grondwet wat belowe om sy mense die vryheid en geregtigheid, en 'n unie het by i t s kern dat kan wees en moet volmaak word met verloop van tyd.

En tog woorde op 'n perkament wou nie genoeg wees om slawe te red van slawerny, of mans en vroue van elke kleur en geloof van hul regte en verpligtinge as die burgers van die Verenigde State Wat sou nodig wees om die Amerikaners in opeenvolgende geslagte wat bereid was om hul deel te doen - deur protes en stryd, op die strate en in die howe, deur middel van 'n burgeroorlog en burgerlike ongehoorsaamheid en altyd op groot risiko dat die gaping tussen die belofte van ons ideale en die realiteit van hul tyd te vernou.

Dit was een van die take wat ons uiteengesit aan die begin van hierdie veldtog - die lang optog van diegene wat gekom het voor ons 'n optog vir 'n meer regverdige om voort te gaan, meer gelyke, meer vrye, . meer omgee en meer welvarende Amerika ek verkies te hardloop vir die presidentskap op hierdie oomblik in die geskiedenis omdat ek glo diep dat ons nie kan los die uitdagings van ons tyd, tensy ons los hulle saam - tensy ons vervolmaak ons unie deur verstand dat ons mag het verskillende stories, maar ons hou gemeenskaplike hoop, dat ons nie dieselfde lyk nie en ons kan nie gekom het van die dieselfde plek, maar ons almal wil hê om te beweeg in dieselfde rigting - na 'n beter toekoms vir ons kinders en ons kleinkinders.

Hierdie oortuiging kom van my onwrikbare geloof in die ordentlikheid en vrygewigheid van die Amerikaanse volk. Maar dit kom ook uit my eie Amerikaanse storie.

Ek is die seun van 'n swart man van Kenia en 'n wit vrou van Kansas Ek is opgewek met die hulp

van 'n wit oupa wat 'n Depressie te dien oorleef in Patton se leër gedurende Wêreld Oorlog II en 'n wit

ouma wat op 'n bomwerper gemeente gewerk. lyn by Fort Leavenworth terwyl hy oorsee was. Ek het gegaan om 'n paar van die beste skole in Amerika en in die lewe gebly het in een van die wêreld se armste nasies. Ek is getroud met 'n swart Amerikaner wat dra in haar bloed van slawe en

slaveowners - 'n erfenis ons slaag op ons twee kosbare dogters. Ek het broers, susters, niggies, neefs, ooms en neefs, van elke ras en elke kleur, wat oor drie kontinente versprei, en vir so lank as wat Ek leef, Ek sal nooit vergeet dat in geen ander land op aarde is my storie selfs moontlik.

Dit is 'n storie wat nog nie vir my die mees konvensionele kandidaat gemaak. Maar dit is 'n storie wat in my genetiese samestelling van die idee dat hierdie nasie meer is as die som van sy dele geskroei het - wat uit baie ons werklik is een.

Gedurende die eerste jaar van hierdie veldtog, teen alle voorspellings tot die teendeel, het ons gesien hoe honger die Amerikaanse volk was vir hierdie boodskap van eenheid. Ten spyte van die versoeking om my kandidatuur deur 'n suiwer rasse-lens te sien, het ons gewen bevelvoerder

oorwinnings in lande met 'n paar van die die witste bevolking in die land. In Suid-Carolina, waar die Konfederale vlag nog steeds vlieg, het ons die gebou 'n magtige koalisie van Afro-Amerikaners en wit Amerikaners.

Dit is nie te sê dat ras nie 'n kwessie in die veldtog. Op verskillende stadiums in die veldtog, het sommige kommentators beskou my óf "te swart" of Ons het rassespanning borrel na die oppervlak gedurende die week voor die aangesig van die Suid-Carolina primêre "nie swart genoeg nie.". Die pers elke uitgang poll geskuur vir die nuutste bewyse van rasse-polarisasie, nie net in terme van wit en swart nie, maar swart en bruin sowel.

En tog, dit het net in die laaste paar weke dat die bespreking van ras in hierdie veldtog 'n besonder verdelende beurt geneem het.

Aan die een kant van die spektrum, het ons gehoor die implikasie dat die een of ander manier my kandidatuur is 'n oefening in regstellende aksie, dat dit uitsluitlik gebaseer op die begeerte van grootoog liberale rasseversoening aan te koop op die goedkoop Aan die ander kant, het ons. "het het my voormalige pastoor, dominee Jeremia Wright, gehoor brandbomme taal gebruik om menings uit te druk wat die potensiaal het nie net die rasse-skeiding uit te brei, maar views wat denigrerend beide die grootheid en die goedheid van ons nasie, wat tereg aanstoot wit en swart gelyk .

Ek het alreeds veroordeel, in ondubbelsinnige terme, die state van Reverend Wright dat so 'n omstredenheid veroorsaak het. Vir sommige, knagende vrae bly. Het ek hom ken 'n soms vurige kritikus van die Amerikaanse binnelandse en buitelandse beleid? Van die kursus. Het ek al ooit hoor hom opmerkings maak wat oorweeg kan word omstrede terwyl ek in die kerk sit? Ja. Het ek verskil sterk met baie van sy politieke menings? Absoluut - net soos ek is seker baie van julle opmerkings van jou pastore, priesters, of rabbi's wat jy sterk verskil het gehoor.

Maar die opmerkings wat veroorsaak het dat hierdie onlangse Fire Storm was nie net omstrede. Hulle was nie net 'n godsdienstige leier se poging om uit te spreek teen waargenome onreg Inteendeel, hulle

het 'n diep verwronge siening van die land - 'n siening dat wit rassisme sien endemies is, en dat verhef wat is verkeerd met Amerika bo al wat ons weet reg is met Amerika; 'n siening dat die konflikte in die Midde-Ooste as hoofsaaklik in die optrede van die staatmaker bondgenote soos Israel, in plaas van wat van die verkeerde en haatlike ideologieë van radikale Islam gewortel sien.

As sodanig, Reverend Wright se kommentaar was nie net verkeerd, maar verdeeldheid, verdeeldheid op 'n tyd wanneer ons moet eenheid; ras gehef op 'n tyd wanneer ons nodig het om saam te kom 'n stel van monumentale probleme te los - 2 oorloë, 'n terroriste-bedreiging, 'n dalende ekonomie, 'n chroniese gesondheidsorg krisis en potensieel vernietigende klimaatsverandering; probleme wat nie swart of wit of Latino of Asiatiese nie, maar eerder probleme wat ons almal konfronteer.

Gegewe my agtergrond, my politiek, en my verklaarde waardes en ideale, sal geen twyfel wees diegene vir wie my stellings van veroordeling is nie genoeg nie. Hoekom assosieer myself met dominee Wright in die eerste plek, kan hulle vra? Waarom nie by 'n ander kerk aansluit? En ek bely dat indien alles wat ek het geweet van Reverend Wright was die uitreksels van die preke wat in 'n oneindige lus op die televisie loop en You Tube, of as Trinity Verenigde Kerk van Christus gelykvormig te wees aan die karikature deur sommige kommentators peddled, daar is geen twyfel dat ek in veel dieselfde manier sal reageer

Maar die waarheid is, dit is nie al wat ek weet van die man. Die man wat ek ontmoet het meer as twintig jaar gelede is 'n man wat gehelp voer my na my Christelike geloof, 'n man wat met my gepraat het oor ons verpligtinge om mekaar lief te hê, om te sorg vir die siekes en hef die armes. Hy is 'n man wat sy land gedien het as 'n Amerikaanse Marine, wie het gestudeer en gedoseer by sommige van die beste universiteite en seminaries in die land, en wat vir meer as dertig jaar gelei het 'n kerk wat dien die gemeenskap deur die doen God se werk hier op aarde - deur behuising die haweloses, diensbetoning aan die behoeftiges, die verskaffing van dag sorg dienste en toekennings en gevangenis ministeries, en uit te reik na diegene wat ly aan MIV / VIGS.

In my eerste boek, Drome Van My Vader, ek beskryf die ervaring van my eerste diens by Trinity:

"Mense het begin om te skree, te styg uit hul sitplekke en klap en roep uit, 'n sterk wind wat die dominee se stem in die dakbalke .... En in daardie enkele noot - hoop - ek hoor iets anders, aan die voet van die kruis, die binnekant van die duisende kerke in die stad, het ek gedink die stories van gewone swart mense wat saam met die stories van Dawid en Goliat, Moses en Farao, die Christene in die leeukuil, Esegiël se veld van droë bene die stories - van oorlewing, en vryheid, en hoop - het ons storie, my storie;. Die bloed wat het gestort was ons bloed, die trane ons trane; tot hierdie swart kerk, op hierdie helder dag, lyk weer 'n vaartuig wat die verhaal van 'n volk in die toekomstige geslagte en in 'n groter wêreld. Ons beproewings en oorwinnings eens unieke en universele, swart en meer as swart, chronicling van ons reis, die stories en liedjies het ons 'n manier om herinneringe wat ons het nie nodig om skaam te voel oor te herwin ... herinneringe geword het dat alle mense kan bestudeer en koester - en waarmee ons kan begin om te herbou ".

Dit is my ervaring by die Trinity. Soos ander oorwegend swart kerke regoor die land, Trinity beliggaam die swart gemeenskap in sy geheel - die dokter en die welsyn ma, die model student en die voormalige bende-hollander Soos die ander swart kerke, Trinity se dienste is vol van hees lag en soms ontuchtig. humor. Hulle is vol van dans, klap, gegil en geskree dat botsende lyk dalk vir die ongeoefende oor. Die kerk bevat in die goedheid en wreedheid, die gloed van intelligensie en die skokkende onkunde die stryd en suksesse, die liefde en ja, die bitterheid en vooroordeel wat make-up die swart ervaring in Amerika.

En dit help verduidelik, miskien, my verhouding met die dominee Wright. So onvolmaak soos hy kan wees, is hy soos familie vir my. Hy het my geloof versterk, officiated my troue, en my kinders gedoop. Nie een keer in my gesprekke met hom was, het ek hom gehoor het, praat oor enige etniese groep in

neerhalende terme, of blankes met wie hy in interaksie met niks, maar hoflikheid en respek behandel. Hy bevat in hom die teenstrydighede - die goeie en die slegte van die gemeenskap dat hy getrou gedien het vir so baie jare.

Ek kan nie meer verloën hom as wat ek kan die swart gemeenskap verloën. Ek kan nie meer verloën hom as wat ek kan my wit ouma - 'n vrou wat help grootmaak my, 'n vrou wat weer en weer vir my 'n vrou wat my liefhet so veel as wat sy is lief vir niks in hierdie wêreld nie, maar 'n vrou wat een keer bely haar vrees van swart mans wat geslaag het deur haar op die straat, en wat op meer as

een geleentheid het ras of etniese stereotipes wat vir my gemaak het vleien geuiter.

Hierdie mense is 'n deel van my. En dit is 'n deel van Amerika, hierdie land dat ek U liefhet.

Sommige sal sien dit as 'n poging om te regverdig of te verskoon kommentaar wat is eenvoudig onverskoonbaar. Ek kan jou verseker dit is nie. Ek dink die politiek veilige ding sou wees om te beweeg van hierdie episode en hoop net dat dit vervaag in die houtwerk. Ons kan ontslaan Reverend Wright as 'n kruk of 'n demagoog, net soos sommige Geraldine Ferraro, in die nasleep van haar onlangse verklarings, as skuiling 'n diep-gewortelde rasse-vooroordeel ontslaan.

Maar ras is 'n kwessie wat ek glo dat hierdie nasie kan nie bekostig om nou ignoreer Ons wil maak dieselfde fout dat ds. Wright het in sy gewraakte preke oor Amerika - te vereenvoudig en stereotipe en versterk die negatiewe na die punt dat dit vervals werklikheid.

Die feit is dat die kommentaar wat gemaak is en die kwessies wat opgeduik het oor die laaste paar weke weerspieël die kompleksiteite van ras in hierdie land dat ons werklik nog nooit deurgewerk - 'n deel van ons unie wat ons nog het om te vervolmaak. En as ons nou loop weg, as ons net terugval in ons onderskeie hoeke, sal ons nooit in staat wees om saam te kom en uitdagings soos gesondheidsorg, onderwys, of die behoefte om goeie werk te vind vir elke Amerikaner op te los.

Begrip van hierdie werklikheid vereis 'n herinnering van hoe ons op hierdie punt aangekom. Soos William Faulkner het eenkeer geskryf: "Die verlede is nie dood en begrawe Trouens, dit is nie eens die verlede." Ons het nie nodig om hier te dra die geskiedenis van rasse-onreg in hierdie land. Maar ons moet onsself daaraan te herinner dat so baie van die verskille wat daar vandag in die Afro-Amerikaanse gemeenskap kan direk teruggevoer word na ongelykhede geslaag op 'n vroeëre generasie wat gely het onder die wrede nalatenskap van slawerny en Jim Crow.

Gesegregeerde skole was, en is, minderwaardige skole, het ons nog nie vasgestel, vyftig jaar ná Brown v. Raad van Onderwys, en die minderwaardige onderwys wat hulle voorsien, toe en nou, help verduidelik die deurlopende prestasie gaping tussen vandag se swart en wit studente.

Gewettig diskriminasie - waar swartes voorkom, dikwels deur middel van geweld, uit die besit van eiendom, of lenings nie toegestaan aan Afro-Amerikaanse sake-eienaars, of swart huiseienaars kan nie toegang tot FHA verbande, of swartes uitgesluit was van unies, of die polisie, of vuur departemente - bedoel dat swart gesinne kon nie stig enige betekenisvolle welvaart te bemaak aan

toekomstige geslagte. Dit geskiedenis help verduidelik die rykdom en inkomste gaping tussen swart en wit, en die gekonsentreerde sakke van armoede wat bly in so baie van vandag se stedelike en landelike gemeenskappe.

'N Gebrek aan ekonomiese geleentheid onder swart mans en die skaamte en frustrasie wat nie in staat om voorsiening te maak vir 'n mens se familie gekom het, het bygedra tot die erosie van swart gesinne - 'n probleem dat welsyn beleid vir baie jare kan vererger het En die gebrek aan. basiese dienste in so baie stedelike swart woonbuurte - parke vir kinders om te speel in die polisie loop die maat, gereelde vullis pick-up en die bou van kode handhawing - almal het gehelp om te skep 'n bose kringloop van geweld, roes en verwaarlosing wat voortgaan om ons te spook.

Dit is die werklikheid waarin Reverend Wright en ander Afro-Amerikaners van sy generasie grootgeword. Hulle het gekom van ouderdom in die laat vyftigs en vroeë sestigs, 'n tyd wanneer segregasie steeds was die wet van die land en geleentheid was stelselmatig constricted Wat is merkwaardig is nie hoeveel het misluk in die gesig van diskriminasie, maar eerder hoe baie mans en vroue oorwin. die kans, hoeveel in staat was om 'n manier om uit geen manier vir diegene soos ek wat na hulle sou kom.

Maar vir al diegene wat hul manier om te kry 'n stuk van die American Dream gekrap en klou, was daar baie mense wat het dit nie - diegene wat uiteindelik verslaan, in een of ander manier, deur diskriminasie daardie nalatenskap van die nederlaag was geslaag. op toekomstige geslagte - sonder hoop of die vooruitsigte vir die toekoms daardie jong mans en hoe meer jong vroue wat ons sien op straathoeke staan of verwelk in ons gevangenisse. Selfs vir diegene swartes wat het maak dit, vrae van ras, en rassisme, bly hulle wêreldbeskouing te definieer in fundamentele maniere Vir die manne en vroue van Reverend Wright se geslag, die herinneringe van vernedering en twyfel en vrees nie het gegaan weg;. Of het die woede en die bitterheid van daardie jare. Daardie woede mag nie uitgedruk kry in die openbaar, in die voorkant van wit mede-werkers of wit vriende. Maar dit vind stem in die barbershop of rondom die kombuistafel. By tye, is dat die woede deur politici uitgebuit

na gin stemme langs rasse-lyne, of om op te maak vir 'n politikus se eie mislukkings.

En soms is dit bevind stem in die kerk op Sondag oggend, in die preekstoel en in die kerkbanke. Die feit dat so baie mense is verbaas om te hoor dat die woede in sommige van Reverend Wright se preke herinner ons net van die ou truisme dat die mees gesegregeerde uur in die Amerikaanse lewe vind plaas op Sondag oggend. Daardie woede is nie altyd produktief, ja, al te dikwels is dit lei die aandag van die oplossing van werklike probleme, dit hou ons vierkantig in die gesig staar ons eie aandadigheid in ons toestand, en verhoed dat die Afro-Amerikaanse gemeenskap van die vervalsing van die

alliansies wat dit nodig het te bring oor die ware verander nie, maar die toorn is 'n ware, dit is 'n kragtige, en wil net dit weg, om dit te veroordeel sonder die begrip van sy wortels, dien slegs om die kloof van misverstand wat bestaan tussen die rasse te brei.

In werklikheid, 'n soortgelyke woede bestaan binne segmente van die wit gemeenskap. Mees werk-en middel-klas wit Amerikaners voel nie dat hulle was besonder bevoorreg om deur hul ras. Hulle ervaring is die immigrant ervaring - so ver as wat hulle bekommerd, niemand se hulle oorhandig enigiets, hulle het dit van nuuts af gebou. Hulle hard gewerk het al hul lewens, baie keer net om te sien hul werk oorsee of hul pensioen gestort ná 'n leeftyd van arbeid. Hulle is bekommerd oor hul toekoms, en voel hul drome gly weg, in 'n era van stagnante lone en die wêreldwye mededinging, die geleentheid kom om gesien te word as 'n nul-som spel, wat jou drome op my koste So wanneer hulle vertel is om dit te. bus hul kinders na 'n skool deur die dorp, toe hulle hoor dat 'n African American 'n voordeel in die landing van 'n goeie werk of 'n plek in 'n goeie kollege as gevolg van

'n onreg dat hulle hulself nooit gepleeg is om, wanneer hulle vertel dat hulle vrese oor misdaad in stedelike woonbuurte is op een of ander manier benadeel, wrok bou met verloop van tyd.

Soos die woede in die swart gemeenskap, is hierdie griewe nie altyd uitgedruk in beskaafde geselskap. Maar hulle gehelp het om die vorm van die politieke landskap vir ten minste 'n generasie. Woede oor die welsyn en regstellende aksie gehelp bewerk die Reagan Coalition. Politici wat gereeld uitgebuit vrese van misdaad vir hul eie verkiesings eindig. Praat show leërskare en konserwatiewe kommentators hele loopbaan gebou ontmasker bogus eise van rassisme, terwyl die verwerping van wettige besprekings van rasse-onreg en ongelykheid as blote politieke korrektheid of omgekeerde rassisme.

Net soos swart woede dikwels contra bewys het, so het hierdie wit griewe aandag afgelei van die werklike skuldiges van die middelklas squeeze - 'n korporatiewe kultuur algemeen binne die hantering, twyfelagtige rekeningkundige praktyke, en kort-termyn gierigheid, 'n Washington oorheers deur lobbyisten en spesiale belange, ekonomiese beleid wat ten gunste van die min oor die baie. En tog, toe te wens die griewe van wit Amerikaners weg, om hulle te etiketteer as verkeerde of selfs rassisties, sonder erkenning van hulle is gegrond in geregverdigde kommer - dit ook verbreed die rasse-skeiding, en blokke van die pad om te verstaan.

Dit is waar ons nou is. Dit is 'n rasse-dooiepunt het ons in vas is vir die jaar. In teenstelling met die eise van 'n paar van my kritici, swart en wit, het ek nog nooit so naïef om te glo dat ons kan kry buite ons rasseverskille in 'n enkele verkiesing siklus, of met 'n enkele kandidatuur - veral 'n kandidatuur as onvolmaakte as my eie.

Maar ek het beweer 'n vaste oortuiging - 'n skuldigbevinding gewortel in my geloof in God en my geloof in die Amerikaanse volk - dat saam te werk om ons verder kan gaan as sommige van ons ou rasse-wonde, en dat in die feit dat ons geen ander keuse het, is ons voort te gaan op die pad van 'n meer volmaakte unie.

Vir die Afro-Amerikaanse gemeenskap, dat die pad beteken die aanvaarding van die laste van ons verlede sonder om die slagoffers van ons verlede. Dit beteken om aan te dring op 'n volle maat van geregtigheid in elke aspek van Amerikaanse lewe, maar dit beteken ook bind ons spesifieke griewe - vir beter gesondheidsorg en beter skole, en beter werk - aan die groter aspirasies van alle Amerikaners - die wit vrou sukkel om te breek van die glas plafon, die wit man wie se gelê is af, die immigrant probeer om sy familie te voed. En dit beteken neem volle verantwoordelikheid vir eie lewens - deur die veeleisende meer van ons vaders, en spandeer meer tyd met ons kinders, en lees vir hulle, en onderrig hulle dat terwyl hulle in die gesig staar uitdagings en diskriminasie in hul eie lewens, moet hulle nooit swig om daardeur in wanhoop te verval of sinisme; hulle moet altyd glo dat hulle hul eie lot kan skryf.

Ironies genoeg, hierdie eg Amerikaans - en ja, konserwatiewe idee van self-help het gereelde uitdrukking in Reverend Wright se preke. Maar wat my voormalige pastoor te dikwels versuim het om te verstaan, is dat hulle op 'n program van self-help vereis ook 'n oortuiging dat die samelewing kan verander.

Die diepgaande fout van Reverend Wright se preke is nie dat hy gepraat het oor rassisme in ons samelewing Dit is dat hy as gepraat as ons samelewing was statiese; asof geen vordering is al gemaak;. Asof hierdie land - 'n land wat het gemaak dit moontlik vir een van sy eie lede te voer vir die hoogste amp in die land en die bou van 'n koalisie van wit en swart; Latino en Asiatiese, ryk en arm, jonk en oud - is nog steeds onherroeplik tot 'n tragiese verlede, maar wat ons weet. - wat ons gesien het, is dat Amerika kan verander. Dit is ware genie van hierdie nasie. Wat ons reeds bereik het, gee ons hoop - die vermetelheid om te hoop - vir wat ons kan en moet bereik môre.

In die blanke gemeenskap, die pad na 'n meer volmaakte unie beteken erken wat ails die Afro-Amerikaanse gemeenskap net nie bestaan in die gedagtes van swart mense, dat die erfenis van diskriminasie - en die huidige voorvalle van diskriminasie, terwyl minder openlike as in die verlede - is werklike en moet aangespreek word nie net met woorde nie, maar met. dade deur te belê in ons skole en ons gemeenskappe, deur die handhawing van ons burgerregte wette en verseker regverdigheid in ons kriminele regstelsel, deur die verskaffing van hierdie geslag met lere

van geleentheid wat was nie beskikbaar vir vorige geslagte. Dit vereis dat alle Amerikaners om te besef dat jou drome nie hoef te kom op die koste van my drome, dat die belegging in die gesondheid, welsyn en onderwys van swart en bruin en wit kinders uiteindelik sal help om almal van Amerika voorspoedig.

In die einde, dan, wat is genoem vir is niks meer, en niks minder, as wat al die wêreld se groot godsdienste vraag -. Dat ons doen aan ander as ons sou hê hulle doen vir ons Kom ons wees ons broer se wagter, die Skrif vertel ons. Laat ons ons suster se oppasser. Kom ons vind dat gemeenskaplike belang van ons almal in mekaar, en laat ons politiek weerspieël die gees sowel.

Want ons het 'n keuse in hierdie land. Ons kan aanvaar 'n politiek wat rasse-afdeling, en konflik, en sinisme. Ons kan pak wedloop slegs as skouspel - soos ons gedoen het in die PB-verhoor - of in die nasleep van 'n tragedie, soos ons gedoen het in die nasleep van Katrina - of as voer vir die Nightly Nuus. Ons kan speel Reverend Wright se preke op elke kanaal, elke dag en praat oor hulle van nou tot die verkiesing, en die enigste vraag in hierdie veldtog of die Amerikaanse volk dink dat ek een of ander manier glo of simpatiseer met sy mees aanstootlike woorde. Ons kan skiet op sommige flater deur 'n Hillary ondersteuner as bewys dat sy die rassekaart speel, of ons kan spekuleer oor of wit mans sal alle stroom na John McCain in die algemene verkiesing, ongeag van sy beleid.

Ons kan dit doen.

Maar as ons dit doen, kan ek jou vertel dat in die volgende verkiesing, sal ons praat oor 'n paar ander afleiding. En dan nog een. En dan nog een. En niks sal verander nie.

Dit is een opsie. Of, op hierdie oomblik, in hierdie verkiesing, kan ons bymekaar kom en sê, "Nie dié keer nie." Hierdie keer het ons wil om te praat oor die verkrummelende skole wat die toekoms van die swart kinders en wit kinders en Asiatiese kinders en Hispanic kinders en Native American kinders steel. Hierdie keer het ons wil die sinisme te verwerp wat ons vertel dat hierdie kinders nie kan leer, dat die kinders wat lyk nie soos ons is iemand anders se probleem. Die kinders van Amerika is nie die kinders, hulle is ons kinders, en ons sal nie toelaat dat hulle val agter in 'n 21ste eeu ekonomie. Nie hierdie keer.

Hierdie keer het ons wil om te praat oor hoe om die lyne in die Emergency Room is gevul met wittes en swartes en Hispanics wat nie gesondheidsorg, wat nie die krag op hul eie die spesiale belange in Washington te bowe te kom, maar wat kan neem hulle op as ons dit saam doen.

Hierdie keer het ons wil om te praat oor die luiken meulens wat een keer 'n ordentlike lewe vir mans en vroue van alle rasse, en die huise for sale wat eens behoort aan Amerikaners van elke godsdiens, elke streek, elke loop van die lewe. Hierdie keer het ons wil om te praat oor die feit dat die werklike probleem nie is dat iemand wat nie lyk soos jy dalk jou werk, dit is dat die korporasie jy werk vir dit in die buiteland skip vir niks meer as 'n wins.

Hierdie keer het ons wil om te praat oor die manne en vroue van elke kleur en geloof wat saam dien, en saam veg en bloei saam onder dieselfde trots vlag. Ons wil om te praat oor hoe om hulle huis toe te bring van 'n oorlog wat nooit moes ' ve gemagtig is en moet nooit het gevoer, en ons wil om te praat oor hoe ons sal ons patriotisme te wys deur die omgee vir hulle, en hulle families, en gee hulle die voordele wat hulle verdien het.

Ek wil nie hardloop vir president as ek nie glo met my hele hart dat dit is wat die oorgrote meerderheid van die Amerikaners wil vir hierdie land. Hierdie unie mag nooit perfek wees nie, maar geslag na geslag het getoon dat dit kan altyd volmaak word. En vandag, wanneer ek vind myself voel betwyfel of sinies oor hierdie moontlikheid, wat gee my die meeste hoop is die volgende generasie - die jong mense wie se houdings en oortuigings en openheid te verander het reeds geskiedenis gemaak in hierdie verkiesing.

Daar is 'n storie in die besonder dat ek wil om jou te verlaat met vandag - 'n storie wat ek vertel toe ek die groot eer van die praat oor Dr King se verjaardag by sy huis kerk, Ebenezer Doper, in Atlanta.

Daar is 'n jong, 23 jaar oud wit vrou met die naam van Ashley Baia wat georganiseer vir ons veldtog in Florence, Suid-Carolina. Sy gewerk het meestal 'n Afro-Amerikaanse gemeenskap te organiseer sedert die begin van hierdie veldtog, en een dag was sy by 'n rondetafel gesprek waar almal het om hul storie te vertel en hoekom hulle daar was.

En Ashley het gesê dat toe sy nege jaar oud was, het haar ma het kanker. En omdat sy moes dae van die werk te mis, sy was laat gaan en verloor haar gesondheidsorg. Hulle het na 'n lêer vir bankrotskap, en dit is wanneer Ashley besluit wat sy gehad het om iets te doen om haar ma te help.

Sy het geweet dat die kos was een van die duurste koste, en so Ashley oortuig haar ma wat sy regtig graag en wou eintlik meer as enigiets anders om te eet, was mosterd en genot daaruit om, dikwels letterlik, toebroodjies. Want dit was die goedkoopste manier om te eet.

Sy het dit gedoen vir 'n jaar totdat haar ma het 'n beter, en sy het almal by die rondetafel dat die rede waarom sy by ons veldtog was dat sy die miljoene van die ander kinders in die land wat wil hê en nodig het om hul ouers te help kan help.

Nou Ashley kan 'n ander keuse gemaak het. Miskien het iemand vir haar gesê het langs die pad dat die bron van haar ma se probleme was swartes wat op die welsyn en te lui is om te werk, of Hispanics wat kom in die land onwettig. Maar sy het nie. Sy bondgenote in haar stryd teen onreg gesoek.

In elk geval, Ashley eindig haar storie en dan gaan in die kamer rond en vra almal hoekom hulle die ondersteuning van die veldtog. Hulle het almal verskillende stories en redes. Baie bring 'n spesifieke kwessie. En uiteindelik het hulle kom om hierdie bejaarde swart man wat daar sit rustig die hele tyd.

En Ashley vra hom hoekom hy is daar. En hy het nie 'n spesifieke probleem. Hy sê nie: gesondheidsorg of die ekonomie. Hy sê nie: onderwys of die oorlog. Hy sê nie dat Hy daar was, as gevolg van Barack Obama. Hy sê net vir almal in die kamer, "Ek is hier as gevolg van Ashley."

"Ek is hier as gevolg van Ashley." Deur homself, daardie enkele oomblik van erkenning tussen daardie jong wit meisie en die ou swart man is nie genoeg nie. Dit is nie genoeg om gesondheidsorg te gee aan die siekes, of werk vir die werkloses, of onderwys aan ons kinders.

Maar dit is waar ons begin. Dit is waar ons unie groei sterker. En so baie geslagte het tot die besef gekom het oor die verloop van die 2-100 en twintig jaar sedert 'n band van patriotte daardie dokument onderteken in Philadelphia, dit is waar die volmaaktheid begin.