Kamu Emekçileri Bülteni 2015 Ocak-Şubat

Kurtuluş yok tek başına ya hep beraber ya hiçbirimiz! İki aylık bülten * Sayı 48 * Ocak - Şubat 2015

KAMUEMEKÇİLERİ BÜLTENİ

2015 bütçesi ve 13 Aralık mitingi

Eğitimde gericilik tahkim ediliyor

Mücadele ve kazanımlarla anılacak bir yıl için...

Fıtratımızda mücadele var

Eğitim Emekçileri Forumu

Düzenin her cepheden açmazlarının derinleştiği bir dönemde, kamu emekçilerinin programlı ve hedefli bir mücadele içerisine çekilmesi bugünün ertelenemez görevidir.

19. Milli Eğitim Şûrası’nda AKP bürokratlarının ve AKP’nin eğitim alanındaki tetikçisi Eğitim Bir-Sen’in oylarıyla alınan kararlar ibretlik bir tablo oluşturmaktadır.

Bir eylemin başarısını ya da başarısızlığını hangi kriterlerle tanımlamalı? Katılım düzeyi mi, ön hazırlık süreçleri mi, zamanlaması mı, hedefleri ve sonuçları mı?

Biz kadınlar direnişin ve kavganın yarısıyız. Fabrikada, sokakta, evde, okulda, tarlada her yerdeyiz: 8 MART’TA ALANLARDA OLACAĞIZ!

Eksik olan tabanın seçim ve koltuk eksenli politikaya yedeklenmeden kendi bağımsız inisiyatifi ve iradesini ifade edebileceği kolektif örgütlenme ve mücadele zeminleridir.

2

5

8

12

14

GÖREVBAŞINA!

2 KAMU EMEKÇİLERİ BÜLTENİ

2014 yılını geride bıraktık. Yolsuzluk operasyonlarının sarsıcı etkisi altında açılan 2014 yılı, tapeler, internet ya-sakları, gözaltı ve tutuklama furyaları, yargı ve emniyet kurumlarına dönük müdahaleler vb. ile düzen içi rant ve iktidar savaşının sürdürüldüğü bir yıl oldu. AKP şefi Cum-hurbaşkanlığı koltuğuna otururken, 2013 Haziran’ında patlak veren halk hareketinin yarattığı korkunun, Suri-ye politikasında yaşanan çöküş ve Kobanê halkının IŞİD karşısında gösterdiği destansı direnişin sarsıcı etkilerini bastırabilmek amacıyla polis devleti uygulamalarına hız verildi. İç iktidar dalaşında ve Cumhurbaşkanlığı seçimle-rinde başarı elde etse de, bu başarılar, sermaye düzeni-nin derinleşen açmazlarının yarattığı kaygılar nedeniyle, AKP iktidarının derin bir nefes almasına yetmedi. Berkin Elvan’ın cenazesinin milyonlar tarafından sahiplenilme-si, Soma maden katliamı sonrası gelişen kitlesel eylem-

ler ve serhildanı andıran 6-8 Ekim Kobanê eylemleri; bir yandan Haziran Direnişi’ne kaynaklık eden toplumsal di-namiklerin yerli yerinde durduğunu, öte yandan da “çö-züm” aldatmacasının Kürt halkının mücadele ruhunun dizginlenmesine yetmediğini ortaya koymuştur. AKP ikti-darı, tüm bu patlama dinamiklerini bastırmak adına polis ve yargı terörünü tırmandırırken, öte yandan da devle-tin en küçük biriminde dahi kadrolaşmaya yönelmekte ve dinin etkisi altında kalan emekçi yığınları yedeğinde tutma çabası içerisinde gericileştirme politikalarına hız vermektedir.

Geride bıraktığımız yıl, işçi sınıfı cephesinde de müca-dele dinamiklerinin geliştiği, çok sayıda lokal işçi direniş-lerinin yanı sıra grev yasaklarının ve sendikal bürokrasi-nin ihanetlerinin de yaşandığı bir yıl oldu.

Taşeron köleliğine başkaldıran Greif işçilerinin fabrika

GÖREV BAŞINA!Mücadele ve kazanımlarla anılacak bir yıl için

3OCAK - ŞUBAT 2015

işgali, denebilir ki dönemin en ileri mücadele deneyimi oldu. Bu aynı direniş, sendikal bürokrasinin işçilerin mü-cadeleci bir tutum geliştirmesi karşısında nasıl bir uğur-suz rol oynayabileceklerini de tüm çıplaklığı ile gözler önüne serdi. Yüzlerce çevik kuvvet polisi ile işgal fabrika-sına yapılan operasyon ile karşılanan bu direniş, çıktıkla-rı kürsülerde bol bol nutuklar çeken sendika ağalarının, işçilerin militan bir mücadeleye giriştikleri bir durumda nasıl da sermayenin yanında saf tuttuklarının da açık göstergesi oldu. Daha fabrikanın işçilerin kararı ile işgal edildiği gün yaptıkları açıklama ile sermayenin yanında ve direnişin karşısında saf tutan DİSK Tekstil bürokratları, her adımda türlü türlü ayak oyunları ile direnişin güçten düşmesi için azami çaba gösterdiler ve en nihayetinde polis gücüyle direnişin bastırılmasına davetiye çıkartan tutumlar geliştirdiler.

Daha farklı biçimlerde olsa da benzer bir ihaneti, grevleri yasaklanan Şişecam işçileri ve özelleştirmeye karşı bir buçuk yılı aşkın bir süre direnen Yatağan işçile-ri de yaşadılar. Metal işkolu grup toplu sözleşmelerinde ise Türk Metal bilindik ihanetçiliğini yine hayata geçirdi ve metal işçileri bir kez daha ihanete uğradılar. Tüm bu ihanetlere ve sendikalara duyulan güvensizliğe rağmen 2014 yılı lokal direnişlerin yaygınlaştığı ve işçi sınıfının mücadele dinamiklerinin geliştiği bir yıl oldu. Soma’da yaşanan madenci katliamı ise toplum düzeyinde sarsıcı bir etki yarattı ve yaygın eylemlerin konusu oldu. Burada sayamadığımız ve kimileri kazanımla sonuçlanan çok sa-yıda direniş yaşandı 2014 yılında.

Bu direnişlerin önemli bir bölümü sendika ağalarının açık veya örtülü ihanetleri ile karşılaştı ve tutarlı bir ön-derlikten ve taban iradesine dayanan bir örgütlülükten yoksun oldukları ölçüde biriken tepkiye rağmen sendikal bürokrasiyi aşma iradesi gösteremediler. Yarattıkları ta-ban örgütlülükleri ile sendikal bürokrasiyi aşmayı önemli ölçüde başaran Greif direnişi ise yeterli bir sınıf dayanış-masından yoksun kalarak patron-sendika-polis işbirliği ile ezildi.

Kısacası 2014’te, tüm “başarı” görünümüne rağmen düzenin açmazları derinleşmiş, sermaye iktidarı gerek iç ve gerekse de dış politikada yaşadığı handikaplar kar-şısında polis devleti uygulamalarına ve dinsel gericiliğe sarılmaktan başka çözüm üretemez duruma gelmiştir. Kadın ve çocuk cinayetleri artış gösterirken, iş cinayetleri ve çevre katliamları yılın gündemden düşmeyen başlık-ları olmuştur. IŞİD çetesinin Kobanê halkının üstüne sa-lınmasında birincil derecede rolü olan AKP iktidarı, Kürt sorununda uzun yıllardır sürdürdüğü oyalama politika-larını hayata geçirmekte zorlanır hale gelmiş, denebilir ki “çözüm” aldatmacasını, Kürt hareketinin gösterdiği ‘tolerans’ sayesinde sürdürebilmiştir. İktisadi yaşamda ise taşeronluk düzeni yaygınlaştırılırken, işsizlik, düşük ücret, güvencesizlik ve özelleştirmelerle işçi ve emekçile-rin yaşadıkları yaşamsal sorunlar katlanılamaz boyutlara ulaşmıştır.

Grev hakkı için mücadele yeniden gündemleştirilmeli, bu konuda

kampanyalar örgütlenmeli

İşyerlerinden başlayacak tartışma süreçleri; program

kurultayları vb. gerçekleştirilmeli

Parasız eğitim-parasız sağlık, kamu çalışanlarının kadroya

alınması vb. temel talepler, ana hedefler içerisinde tanımlanmalı

Talepler uğrunakazanıma odaklı bir

mücadele çizgisi benimsenmeli


BIRLEŞIK VE MILITAN BIR KAMU EMEKÇILERI HAREKETI YARATMAK IÇIN BUGÜNDEN HAZIRLANMALIYIZ!

Kamu emekçileri açısından ise 2014, kaybedilmiş bir yıl oldu. Kamu emekçileri hareketinin yaşadığı tıkanma derinleşmeye devam etti. KESK ve bağlı sendikalara ha-kim ve sınıf mücadelesi perspektifinden yoksun bürok-ratik-icazetçi çizgi, kamu emekçilerinin gündemlerinden ve taleplerinden uzaklaşmak olarak kendisini gösterme-ye devam etti. Günübirlik ve yasak savma türünden ey-lemsellikleri bir yana bırakırsak, denebilir ki, programsız geçirilen bir yılı daha geride bıraktık. Kamu emekçileri hareketinin yaşadığı tıkanmanın nedenlerini gerek bülte-nimizde ve gerekse de çıkardığımız bir dizi broşürde dile getirmiş, öteki etmenlerin yanı sıra bu tıkanmada başat rolü reformist sol gruplar tarafından harekete taşınan icazetçi-bürokratik çizginin oynadığını ortaya koymuş ve tüm bir tıkanmayı önderlik boşluğu olarak tanımlamıştık. Bürokratik-icazetçi çizgi aşılmadan kamu emekçileri ha-reketinin ilerletilemeyeceğini, ancak bu çizginin aşılma-sının da şu veya bu grubun yönetimlere gelmesiyle değil tabanın iradesini açığa çıkartacak taban örgütlenmeleri ile mümkün olacağını söylemiştik. Sınıfsal bir perspektif-le bir mücadele programı ortaya koyamayan, parlamen-tarist bir bakış ile düzenin siyasal çalkantılarından medet uman reformist çizginin harekette ilerletici değil gerile-tici bir rol oynadığı, yılların mücadele deneyimi ile daha görünür hale gelmiştir.

Düzenin her cepheden açmazlarının derinleştiği bir dönemde, kamu emekçilerinin programlı ve hedefli bir mücadele içerisine çekilmesi bugünün ertelenemez gö-revi olarak durmaktadır. 2015 yılı kamu emekçileri açı-sından toplu sözleşme yılı olması nedeniyle de hayati bir önem taşımaktadır. KESK’in ve bağlı sendikaların, bu yılı programlı bir mücadele ile karşılamaları büyük önem taşımaktadır. Ne var ki, grev eksenli ve kazanıma odak-lanmış bir mücadele programının oluşturulması sendika bürokratlarından beklenemez. Dahası üstten oluşturulan ve bir irade birliğine dayanmayan bir programın bırakın

kamu emekçilerini harekete geçirmesini, kadroları dahi harekete geçirme gücü olamaz. Böyle bir program ancak taban basıncı ve iradesini açığa çıkartacak, aşağıdan ör-gütlenen süreçler işletilerek mümkün olabilir. Bu aynı za-manda bürokratik-icazetçi hakim çizginin, gelişen taban dinamiklerini günübirlik-yasak savma türünden eylemler içerisinde tüketmesinin önüne geçmenin de tek yoludur. Kuşkusuz böyle bir sürecin işletilmesinin sağlanması, öncü kadroların inisiyatifler, platformlar, forumlar gibi araçlar yaratması ve bu türden taban örgütlerinde bir araya gelmeleri ile mümkündür. 2015 yılını kazanımlarla anılan bir yıl haline getirmek ve birleşik-militan bir kamu emekçileri hareketi yaratmak için kısa vadede aşağıdaki hedefleri önümüze koymalı ve bu hedefler doğrultusun-da taban örgütlerini yaratmalıyız:

√ Grev hakkı için mücadele yeniden gündemleştiril-meli, Anayasa Mahkemesi’nin grev hakkını tanıyan ka-rarı, her sendikanın kendi üyesi adına toplu sözleşme yaptığı grevli bir toplu sözleşme düzeninin sağlanması için verilecek fiili bir mücadelenin dayanaklarından biri olarak ele alınmalı, “Grev hakkı için 1 milyon imza” gibi kamu emekçilerini harekete geçiren ve fiili grevlerle ha-yata geçirilecek kampanyalar örgütlenmelidir.

√ 2015 toplu sözleşmelerini de içerecek biçimde, grev eksenli ve hak alıcı kapsamlı bir mücadele programının oluşturulması amacıyla, üstten dayatmacı “eylem takvi-mi” anlayışından vazgeçilmeli, işyerlerinden başlayacak tartışma süreçleri örgütlenmeli ve vakit kaybetmeksizin bölge toplantıları, program kurultayları vb. gerçekleşti-rilmelidir.

√ Kamu emekçilerinin insanca yaşanabilir ücret, ücret adaleti, ek ödemelerin emekli keseneğine esas kazanca dahil edilmesi, parasız eğitim-parasız sağlık, taşeron, sözleşmeli vb. adlar altında çalışan kamu çalışanlarının kadroya alınması gibi temel talepleri, mücadele progra-mının ana hedefleri içerisinde tanımlanmalı, bu talepler uğruna kazanıma odaklı bir mücadele çizgisi benimsen-melidir.

Sosyalist Kamu Emekçileri

5OCAK - ŞUBAT 2015

2014’ÜN GÖSTERDİĞİ:KAMU EMEKÇİLERİNİN

KİTLESEL-BİRLEŞİKMÜCADELE HATTI

İHTİYACI

AKP hükümeti, 2014 yılında, özellikle eğitim alanındaki saldırılara hız verdi. Kendi anlayışına uygun dindar ve kindar nesiller yetiştirmek iste-yen AKP, eğitimi bu yönde yapılandırmaya çalıştı. Okulların imam hatipleştirilmesi, sayıları gittikçe artan ve seçmeli diye meşrulaştırılmaya çalışılan din dersleri, bu uygulamalardan sadece birkaçıdır. 19. Milli Eğitim Şurası’nda yaşananlar ve alınan ka-rarlar ise, hükümetin ne kadar ileri gidebileceğini ortaya koymaktadır. Hükümetin eğitime yönelik

gerici politikaları, 2014 yılı boyunca toplumdaki kutuplaşmayı daha da derinleştirdi. Atanamayan öğretmen intiharları 2014 yılında da devam etti ve bu sayı 40’a yaklaştı. Ayrıca eğitim ve sağlık emek-çilerine yönelik fiziksel şiddet eylemleri de artarak devam etti.

Bütün bu saldırılara karşı fiili-meşru mücadele çizgisi temelinde, birleşik ve kitlesel bir mücadele hattının örülmesi 2015 yılında temel bir görev ola-rak bizi beklemektedir.


19. Milli Eğitim Şûrası sona erdi. AKP bürokratlarının ve AKP’nin eğitim alanındaki tetikçisi Eğitim Bir-Sen’in temsilcilerinin oylarıyla alınan kararlar ibretlik bir tab-lo oluşturmaktadır. Şüphesiz ki alınan bu kararlarda AKP’nin gericiliğinin yanı sıra, yaklaşmakta olan seçimin de büyük etkisi vardır. Şu ana kadar muhalefeti “dinsiz” ilan etmenin bir yolunu bulan hükümet, buna bir de “Os-manlı düşmanları”, “Osmanlıcaya alerjisi olanlar” söyle-mini ekleyerek elini güçlendirmeye çalışmaktadır.

Şûra kararlarına geçmeden önce şunu belirtmek ge-rekiyor: AKP’nin ucuz, popülist söylemlerinin karşılık bul-duğu belirli bir toplumsal kesim vardır. Bu toplumsal ke-sim ne AKP tarafından yoktan yaratılmıştır ne de gökten zembille inmiştir. Bu kesimler daha önceki muktedirler tarafından uzun bir dönemde sistemli çabayla yaratılmış-tır. Toplumun ilerici kesimleri, aydın ve devrimcileri baskı altında tutulurken, cezaevlerine atılırken, işkencelerden geçirilirken ve katledilirken; ırkçı, gerici anlayışların her zaman desteklenmesi Türkiye’de her dönem muktedi-rinin şaşmaz politikası olmuştur. Devlete, ataya, millete ve dine bağlılık olarak kodlanabilecek olan bu gerici, mu-kaddesatçı “Ceddin deden, neslin baban” anlayışı ilmik ilmik örülmüş ve bu anlayışın topluma özenle sirayet et-mesi sağlanmıştır. Bu gerici ideolojinin yaygınlaşmasında eğitim sistemi ve uygulamaları başat bir rol oynamıştır. Gerici müfredat ve uygulamalara paralel olarak ilerici öğrenci ve öğretmenlerin baskı altına alınması da ih-mal edilmemiştir. Üstelik düşünce ve düşünmek, bütün toplumda olduğu gibi, okullarda da iyi karşılanmayan,

sakıncalı ve polisiye bir durum olarak görülmüştür. Dini cemaatler ise her zaman en yüksek teşviki görmüş ve hü-kümette kim olursa olsun her dönem okullarda örgütlen-melerini çok rahat yapabilmişlerdir. Özenle oluşturulan bu gericilik, bugün AKP’de cisim kazanmıştır. Geçmişin egemenlerinin bugünkü “gericilik”, “özgürlük”, “basın özgürlüğü”, “yolsuzluk”, “aydın” vb. çırpınışları; emekçi-lerin, öğrencilerin, devrimcilerin ve aydınların baskılan-ması amacıyla yarattıkları bu gericiliğin artık kendilerine de dönmüş olmasıyla ilgilidir. Bu da demektir ki, bu geri-cilik yarın tekrar kendilerine hizmet etmeye başladığında sorun olmaktan çıkacaktır. Onlar için sorun olan gericilik değil, gericiliğin başkalarının kontrolüne geçmesidir.

İşte, 19. Milli Eğitim Şûrası’nda alınan kararlar AKP’de vücut bulan bu gericiliğin tahkimine yönelik kararlardır. Şûra’da alınan kararlar Eğitim Bir-Sen’le hükümet arasın-da Şûra öncesi yapılan görüşmelerde belirlenmiştir. Yani Şûra’da alınan kararlar hükümetin eğitim politikasını yansıtmaktadır. Bu durumda “tavsiye” niteliği taşıyan bu kararlar bir bir gerçekleşecektir.

Şûra’da ana sınıflarından itibaren din eğitiminin veril-meye başlanması, ilkokul 1., 2. ve 3. sınıflar için zorunlu Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersinin, liseler için de seç-meli Osmanlıca (İmam Hatip Liselerine zorunlu) dersinin getirilmesi, Anadolu otelcilik ve turizm liselerinde oku-tulan “alkollü içki ve kokteyl hazırlama” dersinin kaldırıl-ması ve bu öğrencilerin içki servisi yapılan yerlere staja gönderilmemesi gibi “tavsiye kararları” alındı.

Şûra’da ana sınıfında dini eğitim, “değerler eğitimi”

Eğitimde gericilik tahkim ediliyor*

7OCAK - ŞUBAT 2015

adı altında maskelenmiştir. Bu kararlara göre, çocuklara “dini ve milli masallar” aracılığıyla “Al-lah sevgisi”, “Allah”, “cennet” ve “cehennem” kavramları öğretile-cektir. Eğitim Bir-Sen Genel Baş-kan Yardımcısı Ali Yalçın, “Bizim önerimiz okul öncesinden itiba-ren Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersinin verilmesi şeklindeydi. Ancak komisyon kararı yazılırken okul öncesi için ifade ‘değerler eğitimi’ olarak yazıldı. Değerler eğitimi de zaten din ve ahlaki konulardır” diyerek kararın ne anlama geldiğini net bir şekilde ortaya koymuştur. Bunun yanın-da zorunlu Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersinin ilkokul 1. sınıftan itibaren okutulmaya başlanması da Şûra kararları içinde yer al-mıştır. Hiçbir meşruiyeti olmayan bu karar, dersin “çoğulcu” bir an-layışla ele alınacağı belirtilerek meşrulaştırılmaya çalışılmıştır. Çoğulcu Şûra(!), Aleviliğin görüşülmesini “gündem maddemiz değildir” diyerek red-detmiş ve tekçi zihniyetini bu şekilde ortaya koymuştur.

Otelcilik ve turizm liselerinde okutulan “alkollü içki ve kokteyl hazırlama” dersinin kaldırılması ise sözün bittiği yerdir. İçki üzerinde sürdürdüğü demagojiyle prim yapan hükümet, bu demagojiyi sonuna kadar sürdürme peşin-dedir. Bir kere bu kararın hiçbir temeli yoktur. Turistlere içki yasağı getirilemeyeceğine, turistlerin gittiği içkili me-kanlar turizm geliri nedeniyle kapatılamayacağına ve bu okullardan mezun olan öğrenciler de daha çok buralarda istihdam edileceğine göre bu karar; popülist, dini duygu-ları istismara yönelik ortaya atılmış bir seçim yatırımıdır ve temelsizdir.

Türkiye’de tarih dersi, toplumun tekçi, militarist, fa-şist, yayılmacı bir mantığa göre dizayn edilmesine yöne-lik olarak okutulmuş ve gençlerin bu anlayışla yetişmele-rine yönelik özel bir çaba gösterilmiştir. Türkiye’de tarih, hiçbir bilimsel değeri olmayan, tek amacı egemenlerin ihtiyaçları doğrultusunda gericiliği temellendirmek olan, veriye ihtiyaç duymayan, birtakım kahramanlık öyküleri, mitoslar, abartılar ve yalanlarla süslenen ve nihayetinde uydurulmuş hikâyelere dayanan bilimdışı bir kategoridir. Osmanlı tarihi, bu tarih eğitimi içinde; cet, ata, otoriteye koşulsuz itaat gibi geri özelliklerin yaratılmasında özenle kullanılmıştır. Durum bu olunca AKP liselerde Osmanlıca dersinin okutulmasını önererek oluşturulan bu temele oynamaktadır. Bu dersin okutulmasına karşı çıkanlar ise her halükarda “cet, ata tanımayan”, “mukaddes değer-lere yabancı”, “Üç kıtaya hükmetmiş Osmanlı’ya aler-jisi olan”, “vatan haini”, “tarihini bilmeyen” damgasını

yemekten kurtulamayacaktır. “Tarihin” sık rastlanan bir ironisi olarak, bu gerici tarih anlayışını özene bezene yaratan eski muk-tedirler de bu suçlamalardan kurtulamayacaklardır. Osmanlı-ca tartışmaları, popülist, gerici AKP iktidarı için verimli bir alan, iyi bir seçim yatırımıdır. AKP aynı zamanda “isteseler de istemese-ler de bu ülkede Osmanlıca da öğrenilecek ve öğretilecek” gibi çıkışlar yaparak da “muhalefetin aksine Türk tarihine sahip çıkan” imajını yaratmaya çalışmaktadır.

Gelinen noktada eğitimde kadrolaşma, güvencesiz istih-dam, özelleştirme ve piyasa-laştırma saldırıları tam gaz de-vam etmektedir. Dershanelerin özel okula dönüştürülmesi, özel okullara bedava arsa tahsisi ve eğitim desteği adı altında kay-nak transferi, kamu okullarının

bir bölümünün ya da tamamının satılabileceğine yöne-lik çıkarılan yasalar özelleştirme yolunda atılan adımla-rı göstermektedir. Milli Eğitim Temel Kanunu’yla silsile halinde kadrolaşmanın önünü açan hükümet, rotasyon uygulaması ve ardından gerçekleştirdiği müdür atama-larıyla da bunu hayata geçirmiştir. Stajyer öğretmenlere sözlü mülakat getirilmesi ve dershane öğretmenlerinden 6 yıl üst üste aynı dershanede çalışanların (bulabilirlerse) mülakatla kadroya alınacak olması da bu kadrolaşmanın öğretmenlere kadar yayınlaştırıldığını ortaya koymakta-dır. Bunun yanında etüt uygulamaları ve ortaokullara ge-tirilen seçmeli derslerle öğretmenlerin çalışma saatleri alabildiğine uzatılmıştır. Gittikçe büyüyen, sosyal ve eko-nomik eşitsizliklerin ve olumsuz eğitim koşullarının bir ürünü olarak öğrenci niteliği gittikçe düşmekte ve sınıflar her geçen gün daha da kalabalıklaşmaktadır. Üstelik öğ-retmenin tahsildar, velinin de müşteri haline geldiği bir eğitim sistemi yaratılmıştır. Tüm bunlara karşın, AKP’nin ve yardakçısı Eğitim Bir-Sen’in gerici şov arenasına dönü-şen Şûra’da, eğitime dair hiçbir sorun görüşülmemiştir.

Şûra’daki gerici kararlara başından beri şerh koyan Eğitim Sen, bu tepkisini salonla sınırlı tutmuş ve bunu kitlesel bir tepkiye dönüştürememiştir. Şûra kararları, toplumda ve eğitim emekçileri içinde büyük tepkilere yol açmıştır. Önemli olan bu tepkileri birleştirecek ve harekete geçirecek mücadele olanaklarını yaratmaktır. Şûra’da öne sürülen gerici kararlara karşı; bilimsel, laik, anadilinde, demokratik ve parasız eğitim hakkı için fii-li-meşru birleşik bir mücadele hattı örülmelidir.

Sosyalist Kamu Emekçileri* Kızıl Bayrak-12 Aralık 2014 Sayı:49


KESK ve DİSK’in “Savaşa, Yoksulluğa, Talana Karşı, Halkçı Bütçe Demokratik Türkiye! Saraylar Değil Ekme-ğimiz Büyüsün!” şiarı ile gerçekleştirdiği 13 Aralık mitingi geride kaldı. DİSK’in 400-500 kişilik bir kitleyle çok sınır-lı bir katılım gösterdiği mitinge 10 bin civarında katılım olurken, bu katılımın denebilir ki yarısını destekçi kurum-lar oluşturdu. KESK’in katılımı ise 4 bin civarında kaldı.

Bir eylemin başarısını ya da başarısızlığını hangi kri-terlerle tanımlamalı? Katılım düzeyi mi, ön hazırlık süreç-leri mi, zamanlaması mı, hedefleri ve sonuçları mı..? 13 Aralık, gerek miting öncesinde ve gerekse de sonrasında birçok yönüyle özellikle de KESK bünyesinde ve kadrolar nezdinde tartışıldı ve tartışılmaya devam ediyor. Ne var ki, bu tartışmalar dar bir kadronun ötesine geçmedi, geç-miyor. Denebilir ki, mitingin zayıf geçeceği hemen tüm kadrolar tarafından önden görülebiliyordu. Ortada kimi devrimci-ilerici kurumların sahiplenici tutumunu say-mazsak emekçiler nezdinde hiçbir heyecan yaratmayan,

kamu emekçileri içerisinde etkin bir çalışmaya konu edil-meyen, dahası Türk-İş, Hak-İş, Kamu Sen gibi sendikalara yapılan çağrılarla üstten örgütlenmeye çalışılan bir mi-ting gerçeği vardı. Bu koşullar altında ise mitingin zayıf geçeceğini öngörmek için dâhi olmak gerekmiyordu. Sosyalist Kamu Emekçileri imzası ile miting günü kamu emekçilerine dağıtılan bildiride daha o gün şunlar söyle-niyordu: “Kamu hizmetlerinin hızla paralı hale getirildiği ve tasfiye edildiği, taşeron çalışmanın temel çalışma bi-çimi haline getirildiği, demokratik hak ve özgürlüklerin kısıtlandığı ve emekçilerin sefalet koşullarına mahkum edildiği bu aynı dönem, kamu emekçilerinin tutarlı bir önderlikten ve mücadele programından yoksun olduğu bir dönem olarak yaşanıyor. 13 Aralık mitingi, bu gerçeği bir kez daha gözler önüne sermekten öte bir anlam ifade etmiyor.”

Kuşkusuz bir eylemin başarısını tek başına katılım dü-zeyi ile ölçmek dar bir bakış olacaktır. Bir eylemin kitle-

2015 BÜTÇESİ VE13 ARALIK MİTİNGİ

9OCAK - ŞUBAT 2015

lerde yarattığı etki, eylemin hedefleri, sonuçları vb. de başarının ölçütleri arasında değerlendirilmesi gereken ana olgulardır. Kimi zaman sınırlı katılımla gerçekleştiri-len bir eylem dahi, kitlelerin gündemine öyle oturmuş-tur ki, geniş bir yankı uyandırabilir. Ama bazen de değil 5 bin, 25 bin insanı da taşısanız, bu etki yaratılamayabi-lir. Demek ki meseleyi sadece katılım düzeyi ile ele al-mak ve dahası “kitlesel” geçen eylemlere sırf bu yönü nedeniyle “başarı ödülleri” vermek kadar, bir eylemin başarısızlığını katılım düzeyinden okumak da, olsa olsa birtakım gerçeklerin üzerini örtmeye yarar. Örneğin 23 Mayıs 2012 grevini ele alalım. Nisan ayında başlayan toplu sözleşmeler nedeniyle hükümetin dayattığı sefa-let ücreti karşısında kamu emekçilerinde geniş bir tepki ve öfke açığa çıkmış, 23 Mayıs grevi katılım anlamında kamu emekçileri tarihinin en geniş katılımlı grevlerinden biri olarak tarihe geçmiştir. Üstelik emekçileri greve sü-rüklemek için yalnızca çağrı yapmak bile yeterli olmuştu. Bu anlamıyla grev “başarılı” olmuştu. Ama sadece bu sı-nırlarda. Sonrası! Sonrası KESK’in Memur Sen’in peşi sıra hakem kuruluna katılması ve greve sırt dönmesi, kitleler-de gelişen mücadele dinamiklerinin kırılması oldu. Yani KESK’in izlediği çizgi, tabanda gelişen dinamikle buluşan ve örgütleyen olmak bir yana, emekçilerin mücadele az-mini kıran ve güvensizliği derinleştiren bir çizgi olmuştur. İzlenen çizgi Memur Sen’e can simidi olmakla kalmamış, denebilir ki 2013 Haziran Direnişi’ne kadar da KESK orta-da görünmemiştir. Demek ki, bir eylemi kendi dar sınır-ları içerisinde ele almak doğru bir yaklaşım değildir. 13 Aralık mitinginin, katılımın zayıf olduğu ve bu anlamıyla başarısız bir eylem olduğu bir gerçektir. Fakat herkesin başarı ölçütü, eyleme biçilen anlam üzerinden değişir. “Bir şey yapmış olmak”, “günü kurtarmak” gibi bir yak-laşımla eylemi örgütleyenler açısından, katılım düzeyi ne olursa olsun, yine de bu yönüyle bir “başarıdan!” söz etmek mümkün. Tüm bu söylediklerimizden sonra katı-lım düzeyinin ötesinde 13 Aralık eylemini, bütçe süreci üzerinden ele alabilir ve tartışmalarda açığa çıkan çeşitli yaklaşımları değerlendirebiliriz.

BÜTÇE DÖNEMI VE KESK Bilindiği gibi her yıl Kasım ayı boyunca bakanlık ve ku-

rum bütçeleri görüşülür ve Aralık ayı içerisinde ise genel bütçe görüşmeleri gerçekleştirilir. 2015 bütçe tasarısının TBMM Genel Kurulu görüşmeleri hala devam etmekte-dir ve 22 Aralık tarihinde yapılacak son görüşme sonra-sında onaylanacaktır.

Kasım ayında başlayan bir sürece müdahil olmayan ve klasik olarak Aralık ayı içerisinde bir günlük eylem ger-çekleştirerek süreci bu bir güne sığdıran bir sendikal çizgi ve program(sızlık) kamu emekçilerinde kitlesel bir çıkış yaratamaz. Bu ancak tabanda kendiliğinden tepki ve pat-lamalar yaşandığı bir dönemde olabilmekte, fakat kap-samlı bir mücadele programından ve somut hedeflerden

yoksun olunduğunda, bu dönemlerde de grev, miting vb. eylemler ilerletici sonuçlar üretmek yerine, hava boşalt-ma eylemlerine dönüşmekte ve gerisin geri emekçilerde güvensizliği derinleştiren bir rol oynamaktadır. 2015 yılı bütçe dönemini önceleyen aylarda Memur Sen ile hükü-met arasında geçtiğimiz yıl imzalanan satış sözleşmesi ve Temmuz ayında enflasyon farkı alınmamış olması nede-niyle bir tepki birikmişti. Ne var ki KESK’in bu tepkileri birleştirebilecek ve bir mücadeleye yöneltecek ne yöne-limi ne de hazırlığı vardı. Temmuz zamlarına ilişkin kimi sendikalar tarafından çalışma ve etkinlikler gerçekleşti-rilmiş olsa da, KESK bütünlüğünde bir yönelim belirlen-diğini söylemek olanaklı değil. Dahası bütçe dönemine girildiği Kasım ayında ise BES’in ve kimi sendika şubele-rinin sınırlı etkinliklerini bir yana bırakırsak, anlamlı bir çaba içerisinde olunduğu söylenemez. Kamu emekçileri açısından temel önemde olan süreçleri, önden gündemi-ne almamak ve emekçilerin gündemine girecek bir çalış-ma yürütmeden “eylem çağrısı” yaparak günübirlik ey-lemlerle geçiştirmek uzun yıllardır KESK’in rutini haline gelmiştir. Toplu sözleşme dönemlerinde bu, neredeyse görüşme masasına çağrıldıktan sonra ve görüşme süre-cinin ilerleyişine göre politika belirlemek(!) biçiminde yansımaktadır.


Temmuz ayında enflasyon farkı ve düşük zam oranı nedeniyle açığa çıkan tepkiyi değerlendirmeyen, Kasım ayını (bütçe dönemini) neredeyse suskunlukla geçiştiren bir KESK’in miting çağrısının, kitlelerde etki yaratacağı-nı düşünmek için hareketli bir dönemden geçiyor olmak gerekir. Fakat kitlelerde etki yaratmak şöyle dursun, 13 Aralık mitingi kadrolarda dahi bir canlılık yaratmamıştır.

13 ARALIK KARARI, HAZIRLIK SÜRECI VE CIDDIYETSIZLIK

Bütçe dönemini bütünüyle tutumsuz geçiren KESK’in 13 Aralık mitingi kararı, hem bir “hava boşaltma”, “mış gibi yapma” anlamı taşımakta ve hem de geçmiş yıllara göre bir geriye düşüşü anlatmaktadır. Her ne kadar uzun soluklu bir mücadele sürecinin parçası olarak örülmese de önceki yıllarda Aralık ayı içerisinde bir günlük “uyarı” grevi yapılırdı. Bu “uyarı” grevleri, gerek hedefleri ve ge-rekse de örgütlenişi bakımından bugünden farklı olma-sa da, bugün bunun da gerisine düşülerek bir mitingle bütçe döneminin geçiştirilmesi, dünden bugüne daha da gerilere düşüldüğünü anlatıyor.

Miting tarihinin Kamu Sen, Türk-İş ve Hak-İş gibi geri-ci konfederasyon merkezlerine yapılan çağrının yanıtsız kalması sonrasında açıklanması burada üzerinde durul-ması gereken noktalardan biridir. KESK bölge toplantı-larına başladığı günlerde bu tarih halen belirli değildi. Bütçe dönemine ilişkin izleyeceği çizgiyi ve açıklayacağı programı tabandan örgütleme yönünde eğilimi olmayan KESK’in, aynı şekilde alınan kararı hayata geçirmeyi de tabanda yürüttüğü çalışma üzerinde şekillendirme yö-nünde bir bakışa sahip olmadığı anlaşılmaktadır. Kamu emekçilerini harekete geçirme niyetinden ve iradesin-den yoksunluğun doğal sonucu eylemi üstten planlama tutumu olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu söylenenleri destekleyen bir başka olgu ise, KESK’in bildiri ve afiş bas-mayıp sendikalara “dileyen internetten indirip bastırsın” diyerek tam bir ciddiyetsizlik göstermesidir. Bunlar da anlatıyor ki, KESK miting kararını kerhen almış ve “günü kurtarma” niyetiyle davranmıştır.

MITING KARŞISINDA ILGISIZLIK 13 Aralık mitingi, İstanbul, İzmir, Ankara başta olmak

üzere metropol illerden katılımın zayıflığını da gözler önüne serdi. Sendikal grupların kadrolarının dahi yete-rince ilgi göstermediği mitingde KESK katılımının önemli bir bölümünü Kürdistan coğrafyasından katılımlar oluş-turuyordu. Buradan yola çıkarak Demokratik Emek Plat-formu’nun (DEMEP-Yurtsever Emekçiler) mitinge özel bir önem verdiği gibi bir sonuç çıkartılabilir. Fakat bu yanıltı-cıdır. Kürt illerinden katılım, yalnızca kamu emekçilerinin katılımına oranla anlam ifade etmekte, bu kadarını ise önemli ölçüde ulusal mücadelenin dinamik bir süreç-ten geçmesine borçlu bulunmaktadır. Kürt illeri dışında

KESK’İN 13 ARALIK MİTİNGİ KARARI, HEM BİR “HAVA BOŞALTMA”, “MIŞ GİBİ YAPMA” ANLAMI TAŞIMAKTA VE HEM DE GEÇMİŞ YILLARA GÖRE BİR GERİYE DÜŞÜŞÜ ANLATMAKTADIR.

11OCAK - ŞUBAT 2015

ise DEMEP kadrolarının dahi yeterince sahiplenmediği-ni görmekteyiz. Bu aynı tablo KESK yönetimlerinde yer alan sendikal gruplar kadar, KESK yönetiminde bulun-mayan gruplar açısından da geçerli. Sendikal grupların dahi KESK’in çağrısına anlamlı bir yanıt vermemesi, biz-zat kararı alan ve KESK yönetimlerinde yer alan sendikal grupların 13 Aralık eylemini “yapmış olmak” gibi bir algı ile örgütlediği anlamı çıkmaktadır. Burada üzerinde du-rulması gereken bir başka nokta ise Devrimci Sendikal Dayanışma’nın (DSD) tutumudur. Yönetimlere gelmediği dönemlerde “eksen kayması” keşfinde bulunan DSD, BES dışında, merkezi yönetimlerinde yer almadıkları sendi-kalarda ilerletici değil tıkayıcı bir tutum geliştirmekte-dir. Kendisini KESK’in “ana dinamik”lerinden biri olarak gören DSD’nin, merkezi yönetimlerde yer almadığında taban dinamiğini harekete geçiren bir tutum geliştirme-mesi, “ana dinamik” kavramının “temsiliyet” arayışının bir dolgusu olmaktan öte bir anlam ifade etmediğini gös-termektedir. Delege gücünü, kafa sayısını “güç” olarak görenlerin, bu gücü KESK’in (sendikaların, şubelerin ve işyerlerinin) harekete geçirilmesi yönünde bir çaba ve iradeye dönüştürmemesi, “müzmin muhalefet” tavrı ile erimekten ve eritmekten başka bir sonuç üretemeyecek-leri açıktır.

Sendikal grupların mitinge ilgisine paralel olarak, bu grupların izdüşümü oldukları siyasal yapıların da 13 Ara-lık karşısındaki tutumları benzer bir nitelik taşımaktadır. ÖDP, KP, HTKP gibi Birleşik Haziran Hareketi’ni oluşturan bileşenlerin büyük bir bölümü 13 Aralık mitinginde yer almadılar. HDP bileşenleri ise sınırlı bir katılım göster-diler ve mitinge yeterli ilgi göstermediler. Tüm bu tablo KESK kadrolarının dahi mitinge yeterli ilgi göstermemesi-ni açıklar niteliktedir.

NEDEN 13 ARALIK?

İlk bakışta bu soru çok anlamsız gelebilir. 13 Aralık ta-rihinin tercih edilmesinde nasıl bir sorun olabilir? Bunu

şöyle ele alabiliriz: Birincisi bütçe TBMM Genel Kuru-lu’nda genelde 19-25 Aralık tarihleri arasında oylanır ve KESK de genelde Aralık ayı eylemlerini bu tarih aralığın-da gerçekleştirirdi. İkincisi 17 Aralık-25 Aralık tarihleri, bütçenin “ayakkabı kutularına” taşındığı, AKP iktidarının yolsuzluklarının açığa çıktığı, toplumun hafızasında yer etmiş bir tarihi işaretliyordu ve bütçe ile ilgili bir eylemle ilişkilendirilebilecek temel önemde günlerdi.

Tüm bunları ele aldığımızda 13 Aralık tercihi, gerisin-de hiçbir neden olmadığını düşünsek bile, isabetsiz bir tercih olarak durmaktadır. Fakat Aralık ayında yaptığı eylemleri bütçe görüşmelerinin son günlerine denk ge-tiren KESK’in, bu dönem bu “alışkanlığını” değiştirmesi hangi nedenlere dayandırılabilir? KESK 13 Aralık tercihi-ni neyle açıklıyor? Bütçe oylamalarının son günlerinde bir grev yapılacak da haberimiz mi yok? Bunda “çözüm” aldatmacasının payı var mıdır? Ya da Türk-İş, Hak-İş ve Kamu-Sen’e yapılan çağrıların “Yolsuzluk Haftası”na bir eylem önerildiği durumda karşılık bulmayacağı kaygısı mı var? “Neden 13 Aralık?” sorusunun cevabını ilgililere bırakıp Sosyalist Kamu Emekçileri’nin mitingde dağıttığı bildiriden bir alıntıyla yazımızı bitirelim:

“Sendikal harekete hakim bürokratik ve icazetçi çiz-ginin aşılması, ancak ve ancak, sınıf sendikacılığı ve fii-li-meşru mücadele ekseninde kamu emekçilerini hareke-te geçirebilecek taban örgütlenmeleri ile olanaklıdır. Şu veya bu grup aidiyetine bakmaksızın öncü kamu emek-çileri, bulundukları her alanda inisiyatifler, forumlar vb. araçlarla etkin bir müdahale gerçekleştirmeli, üye mec-lisleri ve temsilci kurulları karar organları olarak işletil-melidir. Hak alıcı kapsamlı bir mücadele programının ve bu programı hayata geçirecek kadro dinamizminin açığa çıkartılması bugünün ertelenemez görevidir. Bu başarıla-mazsa 2015 yılı bir kez daha kamu emekçilerinin kayıp-lar hanesine yazılacak, KESK ve bağlı sendikaların kamu emekçileri ile buluşması olanaklı olmayacaktır.”

* Kızıl Bayrak-19 Aralık 2014 Sayı:50


FITRATIMIZDAKAVGA VAR:

Emek sömürüsüne dayanan, ulusal, cinsel ve her tür-lü eşitsizliğin kaynağı olan kapitalist sistem, her geçen gün sömürü ve eşitsizliği derinleştiriyor. Sermayenin temsilciliğini yapan AKP döneminde iş cinayetleri ve ka-dın cinayetleri yaşamın bir parçası haline geldi. Şiddet hayatımızın rutini haline gelirken, toplumun iliklerine kadar sirayet etmiş durumda. Şiddetin en yoğunlaşmış hali olan savaş yanı başımızda tüm acımasızlığı ile devam ediyor. Bu şiddet sarmalından en çok kadınlar ve çocuk-lar etkileniyor. 2014 yılı Ezidi, Türkmen, Kürt kadınların dramına tanıklık etti.

2014 yılında; Soma, Torunlar, Ermenek’te yaşanan iş

cinayetlerine her gün ortalama bir kadının ölümü eşlik etti. 2012 yılında kadına yönelik şiddetin önlenmesi için çıkarılan “6284 Sayılı Ailenin Korunması Kadına Karşı Şiddetin Önlenmesine Dair Yasa” da cinayetleri önleye-medi. 2012 yılında 121 kadın cinayete kurban gitmişti. 2014’te ise sadece Ekim ayında 29 kadın yaşamını yiti-rirken toplamda bu sayı 294’e ulaştı. Kadından sorumlu olduğu iddia edilen bakanın bu duruma karşı açıklaması “elleri kırılsın” oldu. Ağzından inciler dökülen bu aynı ba-kan çocuk cinayetleri için de “çocuklarınıza çığlık atmayı öğretin” demişti.

Elbette sorunu derinleştirenlerin çözümü de bu ka-

8 Mart’taalanlarda olacağız!


dar olacaktır. İş cinayetlerine “bu işin fıtratında var” di-yenlere ve çok fazla tedbir “Allah’ı gücendirir” fetvaları yayınlayanlara göre kadın ve erkek eşit değildir, fıtrattan kaynaklı olarak erkek kadından üstündür. AKP’nin bu ge-rici ideolojisi ve buna uygun pratiği işçi ve kadın cinayet-lerinin artışının temel nedenidir. Kadınların özgürlüğünü türban takmakta gören AKP, bu türbanlı kadınların, fabri-kalarda en az on iki saat çalıştığını, sağlık güvencesinden ve hizmetlerinden yoksun olduğunu, parasızlıktan oku-yamadığını, küçük yaşta evlendirildiğini, fuhuşa sürük-lendiğini ve öldürüldüğünü görmüyor, duymuyor, konuş-muyor. Çünkü onun derdi kadınların dertlerini çözmek değil dini duygularını istismar ederek oylarını almaktır. AKP’den de yaptığı yasalardan da kadınlar lehine bir so-nuç beklemek ham bir hayaldir. Bunun yanı sıra AKP’ye güç ve olanak sağlayan burjuva demokrasisinden medet ummak, çözüm beklemek kadınları oyalamaktan başka bir anlam taşımamaktadır.

Her fırsatta ahlaktan, değerden bahseden siyasi ikti-dar, fuhuş üzerinden vergi almaktan kaçınmamaktadır. Bizlere kız-erkek aynı evde oturmamalı yoksa zina artar diyenler, savaştan kaçarak gelen Suriyeli kadınların köle pazarlarında satıldığını, kamplarda kalabilmek için kamp görevlileri tarafından tecavüze uğradığını bütün dünya-dan gizlemeye çalışmaktadır. Şiddet gören kadınların ve çocukların sığınması için yapılan merkezlerde kadın ve çocuklar şiddete maruz kalırken karın tokluğuna çalıştı-rılmaktadırlar. Tüm dünyada pislikten başka bir şey üret-meyen kapitalizmin, başta siyasi iktidar olmak üzere tüm kurumları çürümüştür.

Kadınların; giyiminden kiminle yaşayacağına, nerde gülebileceğine, kaç çocuk doğuracağına kadar her şeyi-ne karışan iktidar; kadın iş istediğinde, parasız sağlık ve eğitim hakkı, emeklilik hakkı istediğinde, “yap demesi kolay onların karnını nasıl doyuracağım” dediğinde hiç oralı olmuyor, Allah’a havale ediyor. Gelecek on yıllarda sermayenin vazgeçilmezi olan ucuz iş gücü ihtiyacı için kadınlara “doğum kontrolü ihanettir” naraları atıyor ve “bir çocuk garip olur, iki rakip olur, üç denge olur, dört bereket olur” telkinlerinde bulunuyor. Oysa işçi emekçi-lerin çocuklarına gemicik alacak paraları şöyle dursun, çocuklarının karnını doyurmaya bile parası yok. Bunun yanı sıra kadınlar, sermayenin ihtiyaçları için bedenleri-nin kuluçka makinesi görülmesini kabul etmeyecektir.

Kadının yaşamı; kadına yönelik şiddetle, ölümle, ucuz işçilik ve düşük ücretle, işsizlikle, eve kapatmakla, ataer-kil kültürle tahkim edilerek çekilmez hale getiriliyor. Şid-det toplumsal bir olaydır ve ekonomik, siyasal, kültürel vb. birçok alanda farklı görünümler altında yaşamımızı etkilemektedir. Bundan dolayıdır ki şiddetin bir yönü ile mücadele hatalı bir mücadele anlayışı olacaktır.

Biz kadınlar yaşamın yarısıyız. Fabrikada, sokakta, evde, okulda, tarlada her yerdeyiz. Bursa’da bir fabrikada yanıyor, Isparta’da işe giderken trafik kazasında ölüyor, Ayamama Deresi’nde işe giderken boğuluyor, Gül Dünya

gibi töre cinayetinde katlediliyor, 26 yaşında Reyhaney Jabbari gibi tecavüzcümüzü öldürdüğümüz için İran’da asılıyor, savaşlarda köle pazarlarında satılıyor, düşmanın çocuğunu doğurmak zorunda kalıyoruz.

Biz kadınlar direnişin ve kavganın yarısıyız. Fabrikada, sokakta, evde, okulda, tarlada her yerdeyiz. 8 Mart’ı yara-tanlar, ölüm oruçlarında zindanlarda direnenler, Kürdis-tan’da Zilanlar oluyor, Gezi’de barikat başında, Greif’te işgal fabrikasında, Ortadoğu’da İŞİD’e karşı cephede sa-vaşıyoruz. Biz kadınlar dünyanın çifte sömürüsüne karşı çifte direnişteyiz. Biz kavga alanlarında sokaklarda olaca-ğız, ta ki bizi sömüren bu sistemi yıkana kadar. Biz emekçi kadınların, sermayeyle hesaplaşma günlerinden biri olan 8 Mart, emekçi kadınların kanlarıyla tarihe kazınmıştır. 8 saatlik iş günü, New Yorklu dokuma işçilerinin, 129 kadın işçinin ölümü pahasına tüm işçi sınıfına armağanıdır. 8 Mart’ı emekçi özünden koparıp, erkeksiz ve her sınıftan kadının gününe çevirenlere inat; biz emekçi kadınların, 8 Mart’ı kadını-erkeği ile birlikte işçi sınıfının kavga gü-nüne yakışır kızıllıkta anmak, omuzlarımızdaki en büyük sorumluluğumuzdur. 8 Mart’ta başta tüm kamu emekçisi kadınları ve işçi-emekçi kadınları sokağa, eyleme, serma-ye ile hesaplaşmaya çağırıyoruz.

8 Mart kızıldır, kızıl kalacak!Sosyalist Kamu Emekçileri


Kamu emekçileri hareketinin yaşadığı tıkanma ve ge-riye çekilen tablosu yeni bir olgu değil. Zaman zaman ile-ri sayılabilecek çıkışlar yaşansa da son on yılın genel gö-rünümü budur. Kamu emekçileri hareketi ve mücadelesi tartışıldığı yerde doğal olarak tartışmanın odağına KESK oturmak durumundadır. Ne KESK’ten ayrılanların kurdu-ğu sendikal örgütlenmeler ne de AKP’nin denetimi ve gü-dümündeki diğerleri üzerinden esasa dair tartışılabilecek yeni bir şey yok. Zira onlar Memur-Sen örneğinde olduğu gibi kimliği açık bir sınıf işbirlikçisi ve ihanet şebekesi ya da ülkeye hakim olan sınıfsal çıkarların gizlendiği sahte siyasal kutuplaşmalar üzerinden kamu emekçileri bünye-sinde konumlanan gerici-faşist örgütlenmeler.

Toplumsal mücadelenin içinde bulunduğumuz dö-nemdeki sınırlılığına rağmen Haziran Direnişi sınıf müca-delesinin gelecek günleri açısından son derece iyimser sonuçlar bırakmıştı. Hiç değilse Haziran günlerinin şu ya da bu biçimde içinde yer almış ve kendini hareketin

bir parçası hissetmiş olan bireyler açısından bu böyley-di. Elbette örgütlü tarzda hareketin içinde yer alanlar açısından da. Fakat çeşitli değerlendirme ve analizlerde toplumsal mücadelenin ileri öğelerinden biri olarak ifade edilen KESK, Haziran Direnişi’nin kaybedenleri arasında yer aldı. Tabanında bulunan yüzlerce üye direnişin bir parçası olsa da KESK kendi örgütlü kimliği ve gövdesiyle hareketin dışında kaldı. Yıllardır KESK’te birikmiş olan kir ve pas, Haziran Direnişi’nin yarattığı verimli zeminde hız-la atılabilirdi. Fakat zaten bu kir ve pasın sorumlusu olan-lar KESK’i tarihsel bir mücadele sürecinin dışında tutmayı başardılar.

REFORMIST ARAYIŞLARHaziran günlerinden sonra başka mücadele alanla-

rında olduğu gibi kamu emekçileri hareketi içerisinde de ‘yeni arayış ve tartışmalar’ bir dönemdir sürdürülüyor. Bunlardan biri ÖDP eksenli reformist blokun Birleşik Ha-

KAMU EMEKÇİLERİ HAREKETİNDE ÇEŞİTLİ ARAYIŞLAR VE

EĞİTİM EMEKÇİLERİ FORUMUEksik olan tabanın seçim ve koltuk eksenli politikaya yedeklenmeden

kendi bağımsız inisiyatifi, iradesi ve enerjisini ifade edebileceği kolektif örgütlenme ve mücadele zeminleridir. Tartışmalarda ifade edildiği

biçimiyle söylenecek olursa öncü niteliklere sahip ancak işyerlerinin kısır zeminlerinde yalnızlaşmış ileri unsurların birleşebileceği zemindir.


ziran Hareketi’ne paralel olarak yürüttüğü Birleşik Emek Hareketi’dir. Diğeri ise Kürt hareketinin HDP’nin refor-mist bileşenleriyle kendini yeniden örgütlemeye dönük çalışmalarıdır. Bunlar ve özellikle Birleşik Haziran Hare-keti bileşenleri her ne kadar kabul etmeseler de seçime endekslenmiş bir çabanın ötesine geçmeyecek gibi görü-nüyorlar. Zira seçime endekslenmemiş bir ortak hareket fikri, hele hele KESK’in bugünkü tablosunun ana sorum-luları olan iki unsur tarafından yapılıyorsa, önce içtenlikli bir özeleştiri yapmayı gerektirirdi. Birincisi KESK’in bu-günkü tablosunun sorumluluğunu taşıdıkları için, ikincisi ise KESK’i Haziran Direnişi gibi tarihsel bir kesitin dışına düşürdükleri için.

Her iki kesim de alışılageldik hastalıklarının ürünü olarak ortak hareketi yine önce sol grupların ittifak yap-ması zemini üzerinden kurguluyor ve bu mantığa uygun tartışmalar yapıyorlar. Bu tartışmalardan kamu emekçi-leri hareketinin mücadelesini ileriye taşıyacak bir sonuç çıkmasını beklemek gereksiz bir iyimserlik olur. Seçim gündemi burjuva siyasetinde şimdiden ısınmış durumda, bizim reformistlerimiz de bu atmosfere dahil oldukların-da sanıyoruz yapılan tartışmaların sonucunu görmek için fazla beklemek gerekmeyecek.

TABANIN KENDI ALTERNATIFIİfade edilen iki sürecin dışında yürüyen bir başka çalış-

ma ve mücadele süreci de Eğitim Emekçileri Forumu’dur. İlk olarak Eğitim-Sen İstanbul 6 No’lu Şube’de toplanan Eğitim Emekçileri Forumu üçüncü toplantısını da geride bırakmış bulunuyor. Şu ana kadar yapılan üç toplantıda kamu emekçileri mücadelesinin birçok sorun alanı tar-tışılmış ve geride bırakılmış oldu. Bu son forumda da ortak hareket etme ihtiyacı ve bunun kamu emekçileri mücadelesi için önemi üzerinden tartışmalar yapıldı, fa-kat diğerinden bir farkla; o da sendika içi grupların değil tabanın yan yana gelmesi ve ortak hareketi temelindedir.

Forum tartışmaları giderek olgunlaşırken kendini daha güçlü bir biçimde ortaya koymayı bir ihtiyaç haline getirdi. Kendini ortaya koymanın iki yönü bulunuyor; bi-rincisi ‘çalışmayan çürür’ fikrinden hareketle önüne gün-cel mücadele gündemlerini koyup örgütlemesidir. Diğeri ise ilkine paralel olarak ortak hareketin düşünsel çerçe-vesi, işleyişi ve ilkelerinin tanımlanmasıdır.

Bu iki alanda forum bileşenlerinin ortaya koyacağı tu-tum, forumun geleceğini ve nereye evirileceğini de belir-leyecektir. Daha önce hem başkalarının hem de forumun bir kısım bileşeninin çeşitli tabandan örgütlenmesi ve yan yana gelme deneyimleri bulunuyor. Geçmişte kalan bu deneyimlerin genel olarak neden başarısız olduklarını ve zayıf yönlerini açıkça ortaya koyabilmeliyiz. Bunları or-taya koymazsak biz de yol alamayız. Zira iyi düşünülmüş bir çerçeve ve nitelikli bir ilkeler bütünlüğü kendi başına bizi ileriye taşıyamaz. Ya da güncel bir sorun üzerinden örgütlenen ve forumun bugünkü bileşeni sınırlarında ya-

pılan bir-iki fiili çalışma da sorunumuzu çözmez. Bu bizi bazı gündemler üzerinden geçici olarak yan yana gelen bir grup insan yapar, daha fazlası değil.

FORUM BILEŞENLERINE BAZI ÖNERILER

Oysa kamu emekçileri hareketinin ihtiyacı daha baş-kadır. Dikkat edilirse her renginden ve ahenginden re-formist örgütlenme mevcuttur kamu hareketinin içinde. Devrimci iddialarla hareket edip en kritik anlarda benzer bir pragmatizmle reformist anlayışla ortak iş tutmakta beis görmeyenler de az değildir. Fakat eksik olan tabanın seçim ve koltuk eksenli politikaya yedeklenmeden kendi bağımsız inisiyatifi, iradesi ve enerjisini ifade edebilece-ği kolektif örgütlenme ve mücadele zeminleridir. Tartış-malarda ifade edildiği biçimiyle söylenecek olursa öncü niteliklere sahip ancak işyerlerinin kısır zeminlerinde yal-nızlaşmış ileri unsurların birleşebileceği zemindir.

Bu bir parça başarıldığında bile son derece anlam-lı sonuçlar ortaya çıkacaktır. Çünkü hali hazırda birkaç istisna sendika şubesi dışında KESK’in hiçbir organında emekçilerin sosyal, sınıfsal ve siyasal talepleri için sis-temli, planlı ve programlı bir mücadele hattı ortaya ko-yulmuyor. Günlük gelişmeler karşısında refleks tutumlar, emekçilerin güçlü bir tepki ortaya koyması gerektiği an-larda günü kurtaran eylemler, KESK’te artık bir çizgidir ve bu yeni değildir. Kararlı ve militan mücadele artık KESK’e hakim olan reformist çizgiler için ‘eski anılar’ durumun-dadır. Açıklık ve tutarlılık gibi kavramlar anılmaması ge-reken kavramlardır. KESK’in tablosuna dair herkesin pay-laştığı bu tespitlerin bize anlattığı şudur: KESK’e hakim bu anlayışlara karşı da açık bir mücadele verilmelidir. Taban örgütlenmesi zemini üzerinde yan yana gelmek ve sınıf-sal taleplerimiz için ortak mücadele ileri bir adımdır. Fa-kat bu yeterli değildir. Reformist çizgi sahipleri tarafından kötürümleştirilmiş özünde bir sınıf örgütlenmesi olan sendikalarımızı da kötürümleştirenlerden arındırmak için mücadele edilmelidir. Bu mücadele onları oturdukla-rı koltuklardan kaldırmayı içerdiği gibi taşıyıcısı oldukları reformist ve uzlaşmacı dünya görüşüyle de ideolojik ola-rak mücadele etmeyi içermelidir.

Eğitim Emekçileri Forumu, MEB’in ‘değerler’ eğitimi dayatmasına karşı bir çalışma başlatmayı önüne koymuş ve şu sıralar bunu örgütlemeye çalışıyor. Aynı zamanda önümüzdeki ay yapacağı 4. toplantısını da ilkelerini belir-leyeceği bir içerikte kurguladı. Dördüncü toplantı eğitim emekçilerine aynı zamanda bir çağrıdır. Tabanın iradesi-ne dayalı bir mücadele platformu örgütlenecek. Kendini sınıf mücadelesi saflarında ifade eden öncü ve mücade-leci kamu emekçileri, çeşitli özlük hakkı, ekonomik ve sınıfsal talepleri için mücadele edilmesi gerektiğini dü-şünen emekçiler, yalnızlaşmış mücadeleci emekçiler, bu çağrı öncelikle sizedir.

İstanbul’dan bir eğitim emekçisi


Kamu Emekçileri Bülteni Sayı: 48 * Fiyatı: 25 Kr * Ocak 2015 * Sahibi ve S. Yazı İşleri Md.: Tayfun Altıntaş * Yayın Türü: Yerel süreli, siyasi, ayda bir, Türkçe * EKSEN Basım Yayın Ltd. Şti. * Millet Cd. Sultan Cami Sk. No 2 / 9 Fatih/İstanbul * Tel/Fax: 0 (212) 621 74 52 * Baskı: Özdemir Mat Davutpaşa Cad Güven Sanayi sit C Blok No: 242 Topkapı İstanbul * 577 54 92

e-mail: [email protected]: www.facebook.com/ske.kamu

Yayınlarımızı takip etmek için:http://issuu.com/sosyalistkamuemekcileri

Documents

Kamu Emekçileri Bülteni 2015 Ocak-Şubat