Σύμφωνα με το μύθο, ο κύβος του Ρούμπικ μπορεί να λυθεί από οποιοδήποτε σημείο σε επτά κινήσεις. Οι αλγόριθμοι πάντως που έχουν προκύψει μέσω υπο-λογιστών αφήνουν περιθώριο ο κύβος να λυθεί το λιγότερο σε 20 κινήσεις. Την Τρίτη το βράδυ, στην πλατεία Συντάγματος, ο φίλος μου ο Αλέξανδρος ήρθε κρα-τώντας έναν κύβο και, όπως ισχυρίζεται, μπορεί να τον λύσει σε 2,5 λεπτά και το δουλεύει ακόμα για να ρίξει το χρόνο του. Εν τω μεταξύ, γύρω μας ο κόσμος αυξανόταν, με τις ορδές του Μίκη από τα Προπύλαια να κατηφορίζουν την Πα-νεπιστημίου. Λίγες ώρες νωρίτερα, ένας οδηγός ταξί, συζητώντας μαζί μου για το πλήθος των «Αγανακτισμένων», μου είπε: «Μια Κυριακή στο γήπεδο μπορεί να πάνε 60.000 άνθρωποι και θα έχουν πληρώσει και εισιτήριο, γιατί γίνεται τόση φασαρία με τον κόσμο στο Σύνταγμα;» Η αλήθεια είναι ο κόσμος δεν το έχει σε τί-ποτα να συναθροίζεται. Στα γήπεδα όλης της Ευρώπης μαζεύονται κάθε Κυριακή εκατομμύρια άνθρωποι για κάτι που (πρακτικά) δεν αλλάζει τη ζωή τους, όπως (θεωρητικά) την αλλάζει η απαίτηση για “Real Democracy”. Ο κόσμος εύκολα μαζεύεται στο γήπεδο, σε μια συναυλία, σε ένα πανηγύρι. Στις χαρές, δεν είναι δύσκολο να βγεις από το σπίτι. Το δύσκολο είναι να βγεις στις απαιτήσεις, στις διεκδικήσεις, στους αγώνες (ναι, αγώνες θεωρούνται και οι συγκεντρώσεις που δεν σπάνε κεφάλια). Ο κόσμος εύκολα συναθροίζεται όταν ξέρει τι να περιμένει, όταν ξέρει ότι η ομάδα του θα παίξει ένα ντέρμπι ή το αγαπημένο του συγκρότη-μα θα παίξει live το τραγούδι του. Το αχανές και μακροπρόθεσμο κίνητρο μιας καλύτερης ζωής, κατά κανόνα, δεν είναι στην πρώτη λίστα της ζήτησης του μέσου πολίτη. Αλλωστε, το λιγότερο εντυπωσιακό στην ιστορία του Συντάγματος είναι η απομόνωση του αριθμού των διαδηλωτών από το λόγο για τον οποίο διαδηλώ-νουν. «Γι’ αυτό και γίνεται τόση φασαρία με τον κόσμο στο Σύνταγμα», κατέληξα να λέω στον ταξιτζή, με τις σκέψεις μου όμως άναρχες και ενθουσιώδεις, άτακτες και αρκετά ασύνδετες, ώστε προτίμησε να γυρίσει την κουβέντα στο μπάσκετ. Σε αυτό το δαιδαλώδες παιχνίδι των προτεραιοτήτων και της επιβίωσης, η Ιθάκη των «Αγανακτισμένων» είναι ένας λυμένος κύβος του Ρούμπικ. Μέσα από το κα-θημερινό ραντεβού στο Σύνταγμα, γίνονται οι ζυμώσεις για να βρεθεί ο χρυσός αλγόριθμος που θα μικρύνει την απόσταση του εφικτού από το μύθο. Ο φίλος μου ο Αλέξανδρος χρειάζεται 2,5 λεπτά για το δικό του κύβο. Πολλαπλασιάστε το

χρόνο αυτόν επί δέκα εκατομμύ-ρια Ελληνες και θα βρού-

με πόσο αντέχουμε ακόμα.

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 Σύμβουλος Eκδοσης: Κώστας Τσαούσης Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Βίκτωρας Δήμας, Αθως Δημουλάς Στην οργάνωση, παραγωγή και επιμέλεια της έκδοσης συμμετέχουν οι: Λένα Βλασταρά, Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νικήτας Καραγιάννης, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Αλέξανδρος Παπαδάκης, Μαργα-ρίτα Πουρνάρα, Ντίνος Ρητινιώτης, Γιώργος Ρομπόλας, Ρενέ Σανς, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Βάσια Τζανακάρη, Χρήστος Τσαπακίδης, Αλέξαν-δρος Χαντζής, Χρήστος Χαντζής, Βαλασία Χαροντάκη Δημιουργικό: Δημήτρης Στεργίου, Θάνος Κατσαΐτης Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

Φωτογραφίες: AFP Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

ΥΓ: Αυτό το δεντράκι που βλέπετε να κυκλοφορεί στις σελίδες μας, μας υπενθυμί-ζει την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος της 5ης Ιουνίου.

Παρά την ανεκτίμητη αξία τους, τα δάση αποτελούν θύματα ενός ολοένα αυξανόμενου ρυθμού αποψίλωσης. Κάθε χρόνο καταστρέφονται περίπου 13 εκατ. εκτάρια δασικής έκτασης. Κάτι που ισοδυναμεί με την έκταση μιας χώρας του μεγέθους της Πορτογαλίας. Ωστόσο, η τάση αυτή δεν είναι μη αναστρέψιμη. Και οι πρωτοβου-λίες του ΟΗΕ για το περιβάλλον στοχεύουν σε αυτό ακριβώς: στο να αποτελέσουν τα δάση το κουμπί εκκίνησης μιας πράσινης οικονομίας που θα δώσει σάρκα και οστά στο πολυπόθητο όραμα της βιώσιμης ανάπτυξης.

Από το 1972 και έπειτα, ο ΟΗΕ γιορτάζει την 5η ημέρα του Ιουνίου ως την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος. Οι δράσεις του Οργανισμού δεν περιορίζονται στο στενό πλαίσιο αυτού του 24ώρου και ο στόχος τους είναι μέσα από τις κινητοποιήσεις αυτής της ημέρας να ερεθίσουν τα «πράσινα αντανακλαστικά» των παγκόσμιων πολιτών και να ενεργοποιήσουν περισσότερες πολιτικές πρωτοβουλίες σχετικά με περιβαλλοντικά ζητήματα. Η φετινή θεματική η οποία έχει επιλεγεί αφορά την προστασία των δασών και έχει τίτλο «Δάση: Η Φύση στην Υπηρεσία σου». Μέσα από αυτή την επιλογή υπερτονίζεται ο καθοριστικός τους ρόλος στη διατήρηση της βιωσιμότητας του πλανήτη. Ακολουθούν μερικά στοιχεία που μας βοηθούν στο να μην χάνουμε το... δάσος και τη σπουδαιότητά του:

1. Τα δάση καλύπτουν το 1/3 της εδαφικής επιφάνειας της γης και επηρεάζουν καθοριστικά το επίπεδο διαβίωσης 1,6 δισ. ανθρώπων.

2. Την ίδια στιγμή, αποτελούν το βασικό μας σύμμαχο για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, εκπέμποντας οξυγόνο και αποθηκεύοντας διοξείδιο του άνθρακα.

3. Παίζουν σημαντικό ρόλο στην προστασία των ποταμών που είναι υπεύθυνοι για την προμή-θεια νερού στο 50% των μεγαλύ-τερών μας πόλεων.

4. Βοηθούν στο μετριασμό των δυσμενών επιπτώσεων από καταστροφικές καταιγίδες, πλημμύρες και φωτιές.

5. Προσφέρουν καταφύγιο σε περισσότερα από τα μισά επίγεια είδη ζώων, φυτών και εντόμων.

6. Παρέχουν καταφύγιο, ασφάλεια, εργασία και πολιτι-σμική συνέχεια στους πληθυ-σμούς εκείνους που διαβιούν σε δασικές εκτάσεις, οι οποίοι, μάλιστα, υπολογί-ζονται σε περίπου 300 εκατ. παγκοσμίως.

7. Η προστασία και η επέκταση των ήδη υπαρχουσών δασικών εκτάσεων, θα πρέπει πλέον να αναγνωριστεί και ως επιχειρημα-τική ευκαιρία. Είναι χαρακτηρι-στικό πως μια επένδυση 30 εκατ. δολαρίων για την αντιμετώπιση της αποψίλωσης και της υποβάθ-μισης των δασών θα μπορούσε να επιφέρει κέρδη της τάξης των 2,5 τρισ. δολαρίων μέσα από νέα προϊόντα και υπηρεσίες.

8. Ακόμα παραπέρα, οι στοχευμένες επενδύσεις στη δασοκομία είναι σε θέση να δημιουργήσουν περισσότερες από 10 εκατ. θέσεις εργασίας παγκοσμίως.

Οι εξωτερικές επιφάνειες του δημοτικού κτιρίου CH2 στη Μελβούρνη είναι ειδικά σχεδιασμένες ώστε να συλλέγουν ή να αντα-νακλούν τη θερμότητα. Ο σχεδιασμός αυτός-πέραν του ότι δημιουργεί φυσικό κλιματι-σμό, και βοηθά στην ανακύκλωση του νερού στο κτίριο, περιορίζει επίσης τις εκπομπές άνθρακα κατά 514 τόνους το χρόνο.

Μία εργάσιμη ημέρα κάθε εβδομάδα διαλέ-γουν οι κάτοικοι της Σεούλ για να μην χρη-σιμοποιήσουν το αυτοκίνητό τους. Απολαμ-βάνοντας έτσι έκπτωση σε διόδια, βενζίνη κά. Τα περιβαλλοντικά οφέλη από το εθελο-ντικό πρόγραμμα “No Driving Day” μεταφρά-ζονται σε ετήσια μείωση 20% των εκπομπών του CO2 στον τομέα των μεταφορών.

Δέκα χιλιάδες λάμπες χαμηλής κατανάλω-σης συνδεδεμένες σε ένα σύστημα «έξυπνου φωτισμού» που προσαρμόζει το φως στις τρέχουσες ανάγκες, μειώνουν κατά 70% την κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος στο Οσλο της Νορβηγίας.

Το υπεράκτιο αιολικό πάρκο της Κοπεγ-χάγης -14 με 20 χλμ. μέσα στη Βόρεια Θάλασσα- παράγει αρκετή ενέργεια ώστε να καλύπτει τις ανάγκες 150.000 νοικοκυριών. Σχεδόν το 2% των συνολικών αναγκών της Δανίας, δηλαδή.

Εστιάζοντας στη χρήση συσκευών εξοι-κονόμησης νερού, το πρόγραμμα «Ολική Διαχείρηση Υδατος» του Χονγκ Κονγκ εξοικονομεί ενέργεια ίση με 1,5 εκατ. κιλο-βατώρες το χρόνο.

Στο λιμάνι του Γκέτεμποργκ τα πλοία μπορούν να σβήσουν εντελώς τις μηχανές πετρελαίου, καθώς τους παρέχεται ηλεκτρι-κή ενέργεια από την ακτή προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες τους. Το όφελος; 881 τόνοι CO2 λιγότεροι ετησίως.

Το παγωμένο πόσιμο νερό της λίμνης Τορόντο, προτού καταναλωθεί, ψύχει 29 εκατ. τετραγωνικά μέτρα κτιρίων στο κέντρο του Τορόντο, εξοικονομώντας έτσι πάνω από 11 εκατ. δολάρια και περιορίζο-ντας κατά 90% την κατανάλωση ενέργειας από τη χρήση κλιματισμού.

Οι κάτοικοι στο κέντρο της Φιλαδέλφια πετούν τα σκουπίδια τους σε κάδους που λειτουργούν με ηλιακή ενέργεια για να συμπιέζουν τα απορρίμματα. Κάτι που μεταφράζεται σε λιγότερες μετακινήσεις απορριμματοφόρων, μικρότερα ποσοστά εκπομπών άνθρακα και εξοικονόμηση πε-ρίπου 800 χιλιάδων δολαρίων το χρόνο.

Το δίκτυο C 40 είναι μια ομάδα που δρα στις μεγάλες πόλεις, η οποία έχει δεσμευ-

τεί να αντιμετωπίσει την κλιματική αλλαγή. Σας πα-ρουσιάζουμε μερικά από τα παραδείγματα «καλύτερης

πρακτικής» που προτείνονται μέσω του δικτύου.

Εσείς τι θα κάνετε την Παγκόσμια Ημέρα Πε-ριβάλλοντος; Είστε σίγουροι ότι θέλετε να απα-ντήσετε με ένα απλό «τίποτα»; Αρκετές χιλιάδες άνθρωποι ανά τον κόσμο δεν θα ακολουθή-σουν αυτή τη στάση. Οι ιδέες είναι πολλές, άλ-λες απλές, άλλες πρωτότυπες, όλες όμως αισιό-δοξες, καθώς εκπέμπουν ένα και μόνο μήνυμα: «Καθένας μας μπορεί να βοηθήσει στη διάσωση του πλανήτη μας».

Η κινητοποίηση είναι εντυπωσιακή σε όλες τις γωνιές του κόσμου. Μία ομάδα από 60 ορειβάτες εθελοντές πρόκειται να πραγμα-τοποιήσει μία αποστολή καθαρισμού του Εβε-ρεστ, με σκοπό να ενθαρρύνει την ανάπτυξη σύγχρονων εγκαταστάσεων διαχείρισης απορ-ριμμάτων και ανακύκλωσης στο Νεπάλ. Στην άλλη άκρη του κόσμου, στη Βραζιλία, λανσά-ρεται από σήμερα, Παρασκευή, το MudaRock Project. Μην μπερδεύεστε, δεν είναι ίδιο με το δικό μας… Retropolis Project. Πρόκειται για μία δωρεάν υπηρεσία downloading μουσικών αρχείων. Για κάθε τραγούδι ή βίντεο που θα «κατεβάζουν» οι χρήστες, θα φυτεύεται και από ένα δενδρύλλιο σε περιοχές που έχουν κριθεί αναδασωτέες στη Βραζιλία. Στόχος του project είναι να φυτευτούν ένα εκατ. δέντρα μέσα σε 12 μήνες. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η φετινή Ημέρα Περιβάλλοντος είναι αφιερωμένη στα δάση.

Αρκετά πιο βόρεια, στο Τορόντο, θα ορ-γανωθούν περιβαλλοντικά workshop για τους μαθητές και αναγνώσεις βιβλίων για τα παι-διά. Στην Ευρώπη, τα πράγματα είναι ακόμα πιο χαλαρά. Οι εορτασμοί της Ημέρας στις Βρυξέλλες θα ξεκινήσουν με ένα υπαίθριο πικ-

νίκ και μία μουσική συναυλία στην οποία θα συμμετέχει η πρέσβειρα του ΟΗΕ για τη νεο-λαία, ηθοποιός Μονίκ Κόουλμαν.

Παράλληλα, την παράσταση έχει κλέψει ένας διαγωνισμός μεταξύ δύο «λαμπερών» ονο-μάτων της διεθνούς show-biz στην ιστοσελίδα του Περιβαλλοντικού Προγράμματος του ΟΗΕ (που είναι υπεύθυνο για την οργάνωση της Ημέρας Περιβάλλοντος): του Ντον Τσιντλ και της Ζιζέλ Μπούντχεν. Ο πρώτος δεσμεύτηκε να φυτέψει δύο δενδρύλλια για κάθε ατομική δρά-ση που καταγράφεται στο όνομά του στη συγκε-κριμένη ιστοσελίδα. Η δεύτερη αρκέστηκε στο ένα δενδρύλλιο, ωστόσο αυτό δεν την εμπόδισε να προηγηθεί στις προτιμήσεις (μέχρι τη στιγμή που συντασσόταν το άρθρο, το γνωστό μοντέλο ήταν μπροστά με 55%, έναντι 45% του Αμερι-κανού ηθοποιού).

Την τιμητική τους έχουν και οι εταιρείες. Η Sears Canada αποφάσισε να διακόψει την παραγωγή λαμπτήρων πυρακτώσεως και αλο-γόνου, σε ένα πεδίο όπου η Αμερική έχει προ πολλού «φάει τη σκόνη» της ΕΕ. Από τη μεριά της, η Ashampoo -εταιρεία διάθεσης online λογισμικού- αποφάσισε να γιορτάσει την ημέ-ρα παρέχοντας έκπτωση 75% στα προϊόντα της. Pas mal…

Πάντως, αν εξακολουθείτε να απαντάτε «τί-ποτα» στην ερώτηση που σας θέσαμε στην αρχή, είναι και αυτό κάτι. Η εταιρεία που διαθέτει την μπίρα Budweiser ξεκίνησε μία καμπάνια στα μέσα Μαΐου, καλώντας τους Αμερικανούς να μην ξυριστούν μέχρι τις 5 Ιουνίου. Σκοπός είναι η εξοικονόμηση περίπου τεσσάρων εκατ. λίτρων νερού. Μήπως ήρθε η ώρα να αφήσετε γένια;

Σε όλο τον κόσμο ετοιμάζονται happenings για την Παγκόσμια Ημέ-

ρα Περιβάλλοντος. Και, επειδή δεν χρειάζεται καμία υπερπαραγωγή

για να τη γιορτάσετε και εσείς, πα-ραθέτουμε ορισμένα ενδιαφέροντα

παραδείγματα.

Ο ίδιος ο ΟΗΕ δηλώνει πως απώτερος στόχος της θέ-σπισης της Παγόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος, δεν είναι μονάχα να αφυπνίσει τα κράτη-μέλη του για τα περιβαλ-λοντικά ζητήματα, αλλά και να βάλει μέσα στο «παιχνίδι» τους απλούς πολίτες. Στηριζόμενος στη λογική ότι για την επίλυση προβλημάτων παγκόσμιας διάστασης επι-βάλλεται μια πρότερη κινητοποίηση σε ατομικό επίπεδο, επιδιώκει την ένταξη του ατομικού μέσα στο συλλογικό. Ακολουθώντας αυτή τη λογική, με μια σειρά από δρά-

σεις καθαρισμού αλσών, περιαστικών δασών, ακτών και χώρων πολιτισμού, το ΥΠΕΚΑ συνεργάζεται με τοπικούς φορείς και συλλογικότητες πολιτών-εθελοντών προκει-μένου να διαδώσει τα μηνύματα της Πράσινης Ημέρας. Αυτή την Κυριακή σε κάθε γωνιά της Αττικής οι δράσεις για το περιβάλλον δίνουν και παίρνουν. Σας τις παρου-σιάζουμε επιλεκτικά. Εσείς δεν έχετε παρά να πάρετε τις σακούλες και τα γάντια σας και να αποφασίσετε σε ποια από αυτές θα συμμετάσχετε ενεργά.

Το παραλιακό μέτωπο Παλαιού Φαλήρου.Διοργάνωση: Ινστιτούτο «Ομάδα για τον Κόσμο».

Τους πρόποδες του Υμηττού.Διοργάνωση: Σώμα Ελλήνων Προσκόπων (ΣΕΠ) και Δήμος Γλυφάδας.

Το άλσος Συγγρού.Διοργάνωση: ΣΕΠ και Δήμος Αμαρουσίου.

Το περιβαλλοντικό πάρκο «Αντώνης Τρίτσης».Διοργάνωση: ΣΕΠ, Δίκτυο Εθελοντών Πάρκου «Αντώνης Τρίτσης και Δήμος Ιλίου.

Την παραλία Κερατέας. Διοργάνωση: Μεσόγειος SOS και Δήμος Λαυρεωτικής.

Την παραλία του Αγίου Αλεξάν-δρου.Διοργάνωση: Δήμος Ελληνικού-Αργυρούπολης και εθελοντές.

Την παραθαλάσσια περιοχή του Σχοινιά.Διοργάνωση: Moraitis Sports Center.

Το Ρέμα Ποδονίφτη.Διοργάνωση: Μεσόγειος SOS και Δήμος Φιλοθέης-Ψυχικού.

Την έκταση γύρω από την εθνική οδό Αθηνών-Κορίνθου (Δαφνί έως Σκαραμαγκά).Διοργάνωση: ΑΣΔΑ, δήμοι Δυτικής Αθήνας, σχολεία της περιοχής και περιβαλλοντικές κινήσεις πολιτών.

Τις παραλίες Καλυβίων, Ανα-βύσσου, Παλαιάς Φώκαιας, Σαρωνίδας και Κουβαρά.Διοργάνωση: Δήμος Σαρωνικού.

Το «Λόφο του Παιδιού» - Περι-οχή Γκράβα.Διοργάνωση: Δήμος Γαλατσίου.

Το Λόφο του Στρέφη.Διοργάνωση: Πρόγραμμα Απε-ξάρτησης ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ.

Τη Λεωφόρο Σχιστού.Διοργάνωση: Περιβαλλοντκός Σύνδεσμος Δήμων Αθήνας-Πειραιά, Αναπτυξιακός Σύνδε-σμος Δυτικής Αθήνας και δήμοι της περιοχής.

Το πάρκο Φλοίσβου.Διοργάνωση: Δήμος Παλαιού Φαλήρου.

Την παραλία Παλαιού Φαλήρου.Διοργάνωση: «Υδροναύτες».Την Ακαδημία Πλάτωνος έως τον Κολωνό. Διοργάνωση: ΣΕΠ και Δήμος Αθηνών.

Το πάρκο Θράκης. Διοργάνωση: ΣΕΠ και Δήμος Αλίμου.

Τον πευκώνα Ραφήνας.Διοργάνωση: ΣΕΠ και Δήμος Ραφήνας – Πικερμίου.

Στην Ποδηλατοπορεία, με εκκί-νηση στο πάρκο Ελευθερίας (Μέ-γαρο Μουσικής) και τερματισμό στη θάλασσα του Φαλήρου.Διοργάνωση: ΥΠΕΚΑ, Υπουρ-γείο Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων, Αττικό Μετρό ΑΕ.

Τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης (πολιτιστικού χαρακτήρα) αυτές τις ημέρες ασχολούνται με το δεύτερο μέρος της ταινίας “Hangover” και για το πόσο αποτελεί περισσότερο σίκουελ από όσο remake ή το αντίθετο. Η ουσία είναι ότι όλοι συμφωνούν ότι στην πραγματικότητα το δεύτε-ρο μέρος είναι η ίδια ταινία με το πρώτο μέρος. «Ολα τα σημεία της πλοκής είναι ίδια. Αντί για το Βέγκας, έχουμε την Μπανγκόνγκ. Αντί για το μωρό, έχουμε τη μαϊμού. Αντί για τον Νταγκ, τον Τέντι», διαβάζουμε στο ηλεκτρονικό περιοδικό (με το περίεργο όνομα) 12ftdwende. Ωστόσο, στο ίδιο κείμενο, όπως και στα περισσότερα, η κριτική της ταινίας καταλήγει να είναι καλή. Ολοι παραδέχονται ότι γέλασαν όσο και την πρώτη φορά. Μια τυπική αμερικανική κωμωδία φαρ-σοκαταστάσεων και συγκυριών, άψογη στο είδος της, που δεν είναι και ούτε προσπαθεί να γίνει τίποτα παραπάνω. Καμία ουσία. Μόνο αρκετά λεπτά εύκολης διασκέδασης. Δεν είναι και λίγο.

Επειδή πολύ το συζητήσαμε αυτές τις μέρες, για το πώς κάλυψαν τα ελληνικά συμβατικά μέσα τις συγκεντρώσεις του Συντάγματος, για τη μερική (ή ολική) αδιαφορία τους για το αγανακτισμένο πλήθος, πρέπει να πω ότι έπειτα από μια μικρή

έρευνα στο διαδίκτυο, συνειδητοποίησα ότι το ίδιο συμβαίνει και στο εξωτερικό. Οι μεγάλες αγγλό-

φωνες εφημερίδες δεν ίδρωσαν ιδιαίτερα από το ευρωπαϊκό κάλεσμα των πολιτών στις 29 Μαΐου,

με αποτέλεσμα να υπάρχουν ελάχιστα δείγματα στα παραδοσιακά αξιόπιστα μέσα ότι η δράση αυτή όντως υπήρξε. Τα περισσότερα κείμενα έρχονται

από διάφορα εφήμερα blog και site, τα οποία ασχολούνται έτσι κι αλλιώς κυρίως με τα γεγονότα. Εξαίρεση αποτελεί η Wikipedia, η οποία παρά το εγκυκλοπαιδικό της στιλ, έχει καταγράψει αναλυ-τικά την πορεία των Ελλήνων «Αγανακτισμένων»

ως συνέχεια του λήμματος “2010-2011 Greek Protests” και ουσιαστικά αφηγείται την πορεία των

διαδηλώσεων από πέρυσι τέτοια εποχή (βλέπε Marfin) μέχρι σήμερα.

Πιστό στο να φτιάχνει εξαιρετικές λίστες, το ηλεκτρονικό περιοδικό FlavorWire αυτή τη φορά παρουσιάζει τις ταινίες που σε κάνουν να θέλεις να καπνίσεις. Από τη λίστα ξεχωρίζουν κυρίως παλιές αμερικα-νικές ταινίες όπου ο καπνός του τσιγάρου γεμίζει τα ασπρόμαυρα πλάνα και κυκλο-φορεί πυκνός ανάμεσα στις καμπαρντίνες και τα φορέματα της εποχής, την ίδια ώρα που ακούγονται μεγάλες ατάκες που περικλείουν ακόμα μεγαλύτερες σοφίες. Ο Uncle Pio, για παράδειγμα, λέει στη Gilda (Ρίτα Χέιγουορθ) που καπνίζει αρειμανί-ως: «Παρατήρησα ότι μόνο οι ενοχλημένοι άνθρωποι καπνίζουν τόσο πολύ και μόνο οι μοναχικοί άνθρωποι είναι ενοχλημένοι». Μια άλλη, επίσης ασπρόμαυρη, αλλά όχι

παλιά, κατεξοχήν καπνιστική ταινία είναι το “The man who wasn’t there” των αδερφών Κοέν, όπου ο Μπίλι Μπομπ Θόρτον μιλάει ελάχιστα και καπνίζει συνέχεια με αυτό το αργό και βαρύ ύφος που τον χαρακτηρίζει. Φυσικά από τη λίστα δεν μπορούσε να λεί-πει (ακόμα και λόγω ονόματος) το “Coffee and cigarettes” του Τζιμ Τζάρμους με την επική σκηνή όπου ο Τομ Γουέιτς εξηγεί στον Ιγκι Ποπ γιατί επιτρέπει στον εαυτό του να καπνίσει, καθώς μόλις το έχει κόψει και άρα, πλέον, αφού δεν καπνίζει, μπορεί να κάνει κανένα τσιγάρο πού και πού. Περι-έργως, απουσιάζει από τη λίστα το “Smoke” του Γουέιν Γουάνγκ που διαδραματίζεται σε μεγάλο βαθμό μέσα σε ένα καπνοπωλείο στο Μπρούκλιν.

Το site The Onion είναι ένας αμερικανικός τόπος ψευδών ειδήσεων, σάτιρας και υπερ-βολής. Το χιούμορ του είναι συχνά εξαιρετικό, με κείμενα όπως το «Ο Μπιν Λάντεν επιστρέφει από τη θάλασσα», όπου περιγράφεται πώς ο Λάντεν εθεάθη στις ακτές της Βιρτζίνια πριν εξαφανιστεί και πάλι μέσα στο νερό. Το φοβερό με το εν λόγω site είναι ότι, όπως φαίνεται από τα σχόλια των αναγνωστών του (και τα σχόλια των αναγνωστών του στη σελίδα του στο Facebook), υπάρχει μια τεράστια ομάδα ανθρώπων που πιστεύει τις ειδήσεις του και τις αντιμετωπίζει ως πραγματικά γεγονότα. Πέρα από το πόσο αστείο μπορεί να είναι αυτό, φαίνεται ότι στον κόσμο της συνεχόμενης πληροφόρησης η πραγ-ματική γνώση είναι δυσδιάκριτη. Ενδιαφέρον κοινωνιολογικό πείραμα.

Λοιπόν, η ιστορία έχει ως εξής: πριν από μία εβδομάδα, η στήλη έγραφε για τους «πολίτες με πληγωμένη αξιοπρέπεια» της Ισπανίας. Τις ημέ-ρες που μεσολάβησαν διαμορφώθηκε και στην Ελλάδα ένα κίνημα διαμαρτυρόμενων πλατείας με τίτλο «Αμεση δημοκρατία τώρα». Στο Σύνταγ-μα έλαβαν χώρα λαϊκές συνελεύσεις. Το κλίμα των συνελεύσεων περιγράφει με ακρίβεια ο μπλόγκερ «το βυτίο»: «Αλλά θυμάμαι ακόμη τη στιγμή που σηκώθηκαν τα χέρια, ψηφίζοντας για το αν προτιμάμε το ‘πραγματική δημοκρα-τία’, το ‘άμεση και πραγματική δημοκρατία’ ή το ‘άμεση δημοκρατία’. Μικρό το διακύβευμα. Μικρή η ερώτηση. Αλλά είναι αυτή η ρημάδα η στιγμή που σηκώνονται τα χέρια ψηφίζοντας σε μια συνέλευση χιλίων ή και παραπάνω ατόμων στη μέση της πλατείας Συντάγματος. Μες στο μυαλό έρχονται χιλιάδες σκέψεις ανακατεμένες και λιώνουν μαζί σαν σφαίρες από μέλι πάνω σε γυμνά κορμιά». Το θέμα άπλωσε αισιοδοξία στο χώρο του ελληνικού ίντερνετ, αλλά και προ-βληματισμό (ενίοτε στα όρια της γκρίνιας). Ενα δείγμα σοβαρής κριτικής ανήκει στον “radical desire”: «Αυτή είναι μια διαδήλωση στην οποία χωρούν όλοι, στην οποία επιτρέπονται όλες οι ιδεολογίες και όλες οι απόψεις, εκτός από μία, αυτήν που καθιστά τις διαδηλώσεις επικίνδυ-νες, δηλαδή αυτήν που τις κάνει διαδηλώσεις και όχι φάρσες. Ιδού, σας παρουσιάζουμε την επανάσταση χωρίς επανάσταση». Στον “radical desire” απαντάει ο “old boy”: «Αλλά έστω ότι δεν γίνεται τίποτα (σσ. με το να βγει ο κόσμος από τα σπίτια του χωρίς να ξέρει τι θέλει). Καθό-λου, μα καθόλου απίθανο. Γιατί να σπεύσουμε να τσινίσουμε, γιατί να σπεύσουμε να αντιδρά-σουμε, γιατί να σπεύσουμε να του αρνηθούμε το δικαίωμα να ψάξει με αυτό τον -ενδεχομένως πρωτόγνωρο για μεγάλο ποσοστό ανθρώπων- τρόπο τι ακριβώς θέλει να αλλάξει;»

Διαβάστε τις αφηγήσεις του «βυτίου»: http://tovytio.

wordpress.com/2011/05/27/syntagma/ και http://

tovytio.wordpress.com/2011/05/28/psifoforia/.

Διαβάστε την κριτική του “radical desire”: http://

radicaldesire.blogspot.com/2011/05/2.html.

Διαβάστε την απάντηση του “old boy”: http://old-

boy.blogspot.com/2011/05/blog-post_28.html.

Ενημερωθείτε σχετικά με το κίνημα: http://real-

democracy.gr/.

«Ο μετροσέξουαλ, ο single νεαρός άνδρας με το υψηλό εισόδημα, που ζει και εργάζεται στην πόλη (επειδή εκεί υπάρχουν τα καλύτερα μαγαζιά) είναι ίσως ο πιο πολλά υποσχόμενος καταναλωτής της δεκαετίας». Αυτό έγραψε, εν έτει 1994, σε ένα κείμενό του στην εφη-μερίδα Independent ο Μαρκ Σίμπσον και εγένετο ιστορία: ο όρος «μετροσέξουαλ» μπήκε στο λεξιλόγιό μας. Πλέον ο Σίμπσον έβγαλε και βιβλίο, το οποίο ονομάζεται “Metrosexy: A 21st Century Self-Love Story”, για την κυκλοφορία του οποίου έγραψε άλλο ένα σχετικό κείμενο στην εφημερίδα Independent. «Το να είναι ένας άνδρας μετροσέξουαλ δεν έχει να κάνει με το αν είναι ομοφυλόφιλος ή θηλυπρεπής. Ούτε με το αν επισκέπτεται σπα και φοράει flip flops ή κρατάει τσάντα. Το να είναι μετροσέξουαλ έχει να κάνει με το ότι ο άνδρας κάνει ό,τι θέλει για τον εαυτό του, με τον τρόπο που το κάνουν και οι γυναίκες εδώ και αρκετό καιρό». Η αλήθεια είναι ότι ο όρος, τουλάχιστον στην Ελλάδα, έχει φτάσει να είναι συχνά ειρωνικός και αντίθετος της αρρενωπότητας, με τις περισσότερες «ευγενικές» συνήθειες ενός άνδρα να θεωρούνται παρεξηγήσιμες. Λογικό, αφού εδώ το ανδρικό πρότυπο εξακολουθεί να είναι βαρύ και προστατευτικό, πού να χωρέσει σε αυτή τη λογική μια κρέμα για το δέρμα;

Στο Blender Festival στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος), την Παρασκευή 4 Ιουνίου θα υποδε-χτούμε τους πολύ καλούς Abbie Gale. Η μπάντα από την Πάτρα, που μας έχει χαρίσει το πανέ-μορφο «2», κυκλοφόρησε αυτή τη χρονιά το “No Inspiration” και επανακυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο “Family Life”. Τη σκυτάλη παίρνει την Τετάρτη 8 Ιουνίου η Καλλιόπη, με δυναμική rock διάθεση, ενώ την επόμενη ημέρα, την Πέμπτη 8 Ιουνίου, η μπάντα-έκπληξη για το indie κοινό, οι Tango with Lions, θα εμφανιστεί στον ίδιο χώρο.

Ενα από τα πιο πολυσυζητημένα live του φετινού καλοκαιριού είναι αυτό του Roger Waters. Το εντυπω-σιακό The Wall Live, που γιορτάζει την 30ή επέτειο του δίσκου-σταθμού των Pink Floyd, θα πραγματοποι-ηθεί στις 8, 9 και 12 Ιουλίου και θα κινηματογραφηθεί με σκοπό να διανεμηθεί και να κυκλοφορήσει σε blu-ray. Οι δύο πρώτες ημέρες ξεπούλησαν, παρόλο που οι τιμές των εισιτηρίων είναι τσουχτερές (το φτηνότερο κοστίζει 55 ευρώ) - ιδίως όταν διαβάζουμε ότι στο Ζάγκρεμπ ένα εισιτήριο για αρένα κοστίζει 9,5 ευρώ! Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι πρόκειται για ένα φαντασμαγορι-κό σόου - η κατάρρευση του τοίχου προβλέπεται εντυπωσιακή και είναι πολύ πιθανό αν κάποιος δεν πάει να το μετανιώσει. Οταν όμως μας περι-μένουν οι Grinderman, οι Bon Jovi, οι Interpol, η Amy Winehouse, οι Pulp, οι Whitesnake, το Sonisphere, το Rockwave, οι Suede, οι Duran Duran, πού θα πρωτοπάμε; Η επι-λογή θα είναι δύσκολη και θα ανα-γκαστούμε να διαλέξουμε σε συνάρ-τηση με την ημερομηνία, το κόστος, το χώρο, την άνεση. Προσωπικά, με βλέπω να πηγαίνω μόνο στους Bon Jovi και στους Grinderman, λόγω απωθημένου και άσβεστης αγάπης αντίστοιχα. Ισως το βασικό κριτή-ριο, πέραν του οικονομικού, να εί-ναι και το συναισθηματικό. Αυτή η χώρα, άλλωστε, μας έχει συνηθίσει σε συναισθηματικούς εκβιασμούς.

Οι τρεις πιο ενδιαφέροντες δίσκοι που έπεσαν στα χέρια μας αυτή την εβδομάδα είχαν κάτι από τα παλιά. Το “Wasting Light” των Foo Fighters μάς γυρίζει στον ήχο των ’90s με δυναμισμό, καταιγιστι-κό ρυθμό 4/4 και αυθεντικά rock κομμάτια, όπως το “These Days”. Επίσης, οι Νορβηγοί A-ha κυκλοφόρησαν τη special edition του “Ending on a High Note-The Final Concert”, που αποτελείται από δύο CD και ένα DVD. Ανάμεσα στα κομμάτια ξεχωρίζουμε το αρι-στουργηματικό “The Sun Always Shines on TV”, το pop anthem “Take on Me”, το συγκινητικό “Crying in the Rain” των Everly Brothers και πολλά άλλα γνωστά και λιγότερο γνωστά τραγούδια της αγαπημένης synth pop μπάντας των ’80s. Τέλος, ένα άλμπουμ που μπορεί να μην θυμίζει μουσικά κάποια περασμένη δεκαετία, αλλά έχει έναν ακαταμά-χητο παλιομοδίτικο ρομαντισμό είναι το “Two” της Lenka. Η χαριτω-μένη Αυστραλέζα, μετά το ομώνυμο ντεμπούτο της, μας χαρίζει ένα pop άλμπουμ, μπολιασμένο με folk και ηλεκτρονικά στοιχεία, που αποτελεί την ιδανική υπόκρουση για καλοκαιρινά απογεύματα συντροφιά με πολύχρωμα κοκτέιλ.

Μια μπάντα που λατρεύτηκε από το ελληνικό hard rock και gothic κοινό πριν από μερικές δεκαετίες, οι Cult, θα εμφανιστούν στο Fuzz Club (Πειραιώς 209 & Π. Ιωακείμ 1, Ταύρος) στις 5 Ιουνίου. Η μπάντα του Ian Astbury ετοιμάζεται μάλιστα να ηχογραφήσει νέο άλμπουμ μέσα στο 2011 και, αν είμαστε τυχεροί, στο live θα ακούσουμε και νέο υλικό εκτός από τις κλασικές επιτυχίες της, όπως τα “She Sells Sanctuary” και “Fire Woman”.

Το εναρκτήριο λά-κτισμα στο συναυλιακό καλοκαίρι στο Λυκα-βηττό δίνει όμως στις 6 Ιουνίου η αγαπημένη του ελληνικού κοινού Cesaria Evora. Η συ-γκλονιστική ερμηνεύτρια θα βρεθεί για μία βραδιά στην Αθήνα, θα μοιρα-στεί τη σκηνή με τη Lura και θα μας χαρίσει μερι-κά από τα πιο θρυλικά κομμάτια της παγκόσμι-ας μουσικής.

Ο μετρ του τρόμου επιστρέφει αυτή την εβδομάδα για τους λάτρεις του είδους. Ποιος; Μα φυσικά ο Τζον Κάρπεντερ με την καινούργια ταινία του «Ο Θάλαμος του Τρό-μου». Η Κριστίν, μια ωραία και νεαρή κοπέλα (κλασικό μοτίβο), θα βρει τον μπελά της όταν θα ξυπνή-σει σε μια ψυχιατρική κλινική και δεν θα είναι ένα κακό όνειρο, αλλά απλά η πραγματικότητα. Μιλάμε για Κάρπεντερ, κυρία Κριστίν! Τι νόμι-ζες; Τέλος πάντων, η συγκεκριμένη κοπέλα -γεμάτη μώλωπες και χωρίς να θυμάται πού τους αποκόμισε- θα διαπιστώσει πως οι υπόλοιπες κοπέλες στο θάλαμο εξαφανίζονται μία-μία και μάλλον έρχεται η σειρά της. Next please!

Από τον τρόμο πηγαίνουμε στην κωμωδία, με την ταινία «Πες μου το Ονομά σου» του Γάλλου Μισέλ Λεκλέρ. Βραβευμένη με δύο Σεζάρ και αναγνωρισμένη από κοι-νό και κριτικούς, η ταινία εστιάζει στην Μπάγια, μια πολιτική ακτιβί-στρια που έχει μετατρέψει το σύν-θημα «Κάνε έρωτα, όχι πόλεμο» σε στάση ζωής. Παλιοθήλυκο δηλαδή. Η εν λόγω κυρία δεν διστάζει να πηγαίνει (ξέρετε πού...) με πολιτι-κούς της αντιπάλους μόνο και μόνο για να τους αποσπά πληροφορίες και να τους παίρνει με το μέρος της. Αυτά όχι στον Αρθουρ όμως, κυρία Μπάγια μου, γιατί ο Αρθουρ -αν και σαραντάρης- έχει πιει τη ζωή με το κουτάλι και ξέρει...

Ενα ακόμη φεστιβάλ ανοίγει τις πόρτες του στο αθηναϊκό κοινό τις προσεχείς ημέρες. Η διοργά-νωση ανήκει στο Στέκι Τεχνών «Ονειροδρόμιο» (Αγαθάρχου 4-6,

Ψυρρή) και περιλαμβάνει μικρού μήκους ταινίες νέων δημιουργών με τίτλο «Οι Μικρομηκάδες». Το φεστιβάλ θα διαρκέσει από τις 9 μέχρι τις 11 Ιουνίου και θα έχει διαγωνιστικό χαρακτήρα. Το κοινό θα έχει την ευκαιρία να συζητήσει με τους σκηνοθέτες και τη δυνα-τότητα να ψηφίσει την καλύτερη ταινία, η οποία θα προβληθεί και στο 13ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινημα-τογράφου της Πάτρας. Περισσότε-ρες πληροφορίες στο: www.myspace.com/oneirodromio.

Τις περιπέτειες ενός πατέρα με το παιδί του περιγράφει ο Μπουγιάρ Αλιμάνι στην εκπλη-κτική δεύτερη μικρού μήκους ταινία του «Υγραέριο» (2006). Οι περιπέτειες του πατέρα (στους ρόλους ο Ιερώνυμος Καλετσάνος και ο μικρός Μά-ριος Αλιμάνι) ξεκινούν με την αναζήτηση για σπίτι, η οποία δεν είναι εύκολη υπόθεση στην πρωτεύουσα. Από τις άχαρες χάρτινες ανακοινώσεις «ΕΝΟΙ-ΚΙΑΖΕΤΑΙ» που κοσμούν όλες τις κολόνες του λεκανοπεδίου, αλλά και από κάποιους μαγαζά-τορες καταλήγει σε ένα υπόγειο, σκοτεινό διαμέρισμα. Τα πράγ-ματα που έχει μαζί του, ελάχι-στα. Επόμενη πίστα, που λένε και στα βιντεοπαιχνίδια: απα-σχόληση παιδιού. Ο πατέρας αναγκάζεται να αφήνει το παιδί του για κάποιες ώρες καθημε-ρινά σε ένα Ιδρυμα Φροντίδας Παιδιού με Ειδικές Ανάγκες για να μπορέσει να βρει δουλειά. Επόμενη πίστα: δουλειά. Μια βιοτεχνία εσωρούχων. Η από-λυση από τη βιοτεχνία, όμως, σε συνδυασμό με την άρνηση από το ίδρυμα περαιτέρω φιλο-ξενίας του γιου θα επιφέρουν αλυσιδωτές αντιδράσεις. Η εύρεση καινούργιας δουλειάς γίνεται αδύνατη. Ιδιαίτερο στιγ-μιότυπο της ταινίας αποτελεί το γνώριμο σε όλους μας σκηνικό με εργάτες (συνήθως Αλβα-νούς) να περιμένουν σε κάποιο σημείο της πόλης και να πηγαί-νουν για μεροκάματο οπουδή-ποτε, κάνοντας οτιδήποτε. Και τα προβλήματα συσσωρεύονται όταν η συνέλευση της πολυ-κατοικίας ανακοινώνει στον πατέρα τη διακοπή παροχής πετρελαίου, λόγω οφειλών του σε κοινόχρηστα. Η ταινία απέ-σπασε πολλά βραβεία σε Ελλά-δα και Αλβανία.

Καλώς μας ήρθες, καλοκαίρι! Οι ημέ-ρες των διακοπών αργούν ακόμα βέ-βαια, αλλά υπάρχει φως στο τούνελ... Την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος γιορτάζουμε αυτή την εβδομάδα (5 Ιου-νίου) και, παρά τα άπειρα ντοκιμαντέρ που υπάρχουν, διαλέγουμε την ταινία «Εριν Μπρόκοβιτς» (2000) του Στίβεν Σόντεμπεργκ, που χάρισε στην Τζούλια Ρόμπερτς το Οσκαρ Ερμηνείας. Η ταινία, που είναι βασισμένη σε αληθινή ιστορία, παρακολουθεί την Εριν να κάνει αυτό που όλοι σκεφτόμαστε αλλά δειλιάζουμε: κατά μέτωπον επίθεση σε όσους μας κα-ταστρέφουν. Συγκεκριμένα, η Εριν πήγε στα δικαστήρια την εταιρεία Pacific Gas & Electric για την οικολογική καταστροφή που προκάλεσε σε μια μικρή πόλη. Και να μην ξεχάσω: Χρόνια μας πολλά!

Και τώρα, δυο λόγια για τη σειρά που έχει κλέψει την καρδιά, αλλά και το χρόνο μου τις τελευταίες ημέρες, την οποία θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Λέγεται “Misfits” (ελληνιστί, «Υπερήρωες Κατά Λάθος») και είναι αγγλι-κής παραγωγής. Το στόρι; Πέντε νεαροί που εκτελούν κοινωνική εργασία για αδικήματα που έχουν διαπράξει ανακαλύπτουν στους εαυτούς τους υπερδυνάμεις ύστερα από μια παράξενη καταιγίδα. Μεγάλες δόσεις χιούμορ, περίεργες προφορές, ακόμα πιο περίεργες υπερδυνάμεις, εναλλασσόμενοι έρωτες, ακατάσχετες δολοφονίες και ατυχήματα κάνουν τη σειρά να πρωτοτυπεί συνεχώς και να καταστρέφει, συχνά γελοιοποιώντας, όλα τα κλισέ των υπερηρώων. Δυστυχώς μόνο δύο κύκλοι υπάρχουν, ενώ τώρα γυρίζεται ο τρίτος που θα προβληθεί το Νοέμβριο. Οσοι το τολμήσετε ενημερώστε με, γιατί άνετα τα ξαναβλέπω...

Κυκλοφόρησε επιτέλους και στα ελ-ληνικά το έργο «Αόρατος Ανθρωπος» του Ράλφ Ελισον (εκδ. Κέδρος) σε μετάφραση της Αγορίτσας Μπακοδή-μου. Το βιβλίο εκδόθηκε το 1952 κατά τη διάρκεια μιας κρίσιμης περιόδου για την αμερικανική κοινωνία. Μια τέτοια περίοδο επιλέγει ο Ελισον για να γράψει την ιστορία ενός ανθρώ-που που είναι αόρατος, απλά επειδή οι άλλοι άνθρωποι αρνούνται να τον δουν. Πρόκειται για τις ελάχιστες περιπτώσεις στις οποίες ένας Αφροα-μερικανός συγγραφέας περιγράφει τη ζωή των μαύρων σε μία Αμερική που πλήττεται από το ρατσισμό. Το βιβλίο κέρδισε το National Book Award το 2003, ενώ εντάσσεται συχνά σε λίστες με τα 100 καλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών. Αν ακούγοντας τον τίτλο του βιβλίου το μυαλό σας πάει στον «Αόρατο Ανθρωπο» του Γουέλς, δεν πέφτετε εντελώς έξω, μια και αυτό

στάθηκε αφορμή για τον Ελισον. Σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, ο πρωτα-γωνιστής μάς μιλάει για τις περιπέτειές του: για την εμπλοκή του στην εξέγερ-ση του Χάρλεμ, την υποτροφία του στο Κολέγιο, την αποβολή του από αυτό και το πώς θα γίνει υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανεξαρτή-τως χρώματος. Ο Ελισον περιγράφει με τέτοια ζωντάνια τις σκηνές, που ο αναγνώστης αισθάνεται μέρος της μυθιστορηματικής πραγματικότητας. Μέσα σε 548 σελίδες δεν μας αποκα-λύπτεται ούτε μία φορά το όνομα του πρωταγωνιστή, ένα τέχνασμα με το οποίο ο συγγραφέας αποδεικνύει ότι οι αόρατοι άνθρωποι δεν δικαιούνται να έχουν ταυτότητα...

Πάνω που οι πολίτες ξεκίνησαν να καθιερώνουν τις ειρηνικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, κυκλο-φορούν τα δοκίμια του Χρήστου Γιανναρά «Η πο-λιτική γονιμότητα της οργής» από τις εκδόσεις Ιανός και το περιεχόμενό τους είναι σαφές: «Η οργή του πολίτη για τους αυτουργούς της οικονομικής καταστροφής και παντοδαπής διάλυ-σης που βιώνει η χώρα θα αποδειχθεί γόνιμη αν μια κρίσιμη κοινωνική μάζα αφυπνιστεί στην ανάγκη προτεραιοτή-των ποιότητας της ζωής και ‘νοήματος’ της ζωής, πέρα από την καταναλωτι-κή αποχαύνωση». Πρόκειται για μια απάντηση στο επαναλαμβανόμενο παράπονο ότι οι διανοούμενοι αυτής της χώρας σιωπούν.

Στις 26 Μαΐου, ο Τζον Μπάνβιλ κέρδισε το Βραβείο Φραντς Κάφκα, γεγονός που συνεπάγεται το ποσό των 10.000 δολα-ρίων. Το Βραβείο Κάφκα εγκαθιδρύθηκε το 2001 και απονέμεται κάθε χρόνο σε ένα συγγραφέα του οποίου το έργο έχει ανθρωπιστικό

χαρακτήρα και συνεισφέρει στην πολιτιστική, εθνική, γλωσσική και θρησκευτική ανοχή. Απομένει τώρα να δούμε τα αποτελέσματα των Βραβείων Νόμπελ, μια και πολλοί λένε ότι το Βραβείο Κάφκα είναι οιωνός του Βραβείου Νόμπελ, λαμβά-νοντας υπόψη ότι έτσι συνέ-

βη με την Ελφρίντε Γέλινεκ και τον Χάρολντ Πίντερ. Ο ίδιος όμως ο Μπάνβιλ εξέφρασε τις επιφυλάξεις του, αντιπαραθέτοντας τον Φίλιπ Ροθ και τον Χαρού-κι Μουρακάμι, οι οποίοι τιμήθηκαν με το Βραβείο Κάφκα, όχι όμως και με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Το βράδυ της 25ης Μαΐου έφυ-γε πρόωρα από τη ζωή ο πολυ-βραβευμένος ποι-ητής της γενιάς του ’70 Γιάν-νης Βαρβέρης. Μέσα σε ένα ταξί καλπάζοντας, «ένα ρομαντικό ταξί μέσα στη νύχτα / σαν άμαξα δαιμονισμένη», που έλεγε και σε ένα ποίημά του. Εφυγε σε ηλικία 56 ετών, αφήνοντάς μας κληρο-νομιά 11 βιβλία ποίησης, πολλές μεταφράσεις ξένης λογοτεχνίας και αττικής κωμωδίας και πολ-λές κριτικές θεάτρου. Οι μετα-φράσεις του από τον Αριστοφάνη είναι ίσως οι πιο διαχρονικές και οι λιγότερο επιθεωρησιακές της δεκαετίας που πέρασε. Μετέ-φρασε τον κλασικό «Γορίλα» του Μπρασένς, ενώ αρθρογράφησε και υπέρ του λαϊκού τραγουδιού. Το 2001 τού απονεμήθηκε το Βραβείο Καβάφη για την ποι-ητική του συλλογή «Ποιήματα 1975-1996» (εκδ. Κέδρος) και το 2002 το Βραβείο Ποίησης του περιοδικού «Διαβάζω» για την ποιητική του συλλογή «Στα ξένα» (εκδ. Κέδρος). Του είχε απονε-μηθεί επίσης το Κρατικό Βραβείο Κριτικής-Δοκιμίου και το Βρα-βείο Ποιήσεως του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών. Ηδη είχε ανακοινωθεί η έκδοση του νέου του έργου με τον ατελέσφορο στη ζωή τίτλο «Βαθέος γήρατος».

Ενας τρόπος για να κρίνεις το βαθμό στον οποίο μια νέα τάση έχει εισχωρήσει στη σύγ-χρονη κοινωνία είναι να δεις το κατά πόσο απασχολεί τα εικαστικά δρώμενα της χώρας σου. Τα ebooks στην Ελλάδα είναι ακόμη σε εμβρυ-ακό στάδιο. Κι όμως, η πρώτη έκθεση έργων τέχνης με ακριβώς αυτό το θέμα είναι γεγονός. Διοργανώνεται στην Ελ-λάδα και είναι ένα από τα λιγοστά γεγονότα με αυτό το θέμα διεθνώς. Το Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» σε συνεργασία με τη μουσει-ολόγο-επιμελήτρια Μινα Α. Καραγιάννη παρουσι-άζει την έκθεση με τίτλο “MEDITATIONS_ON_eBOOK”. Μια ομαδική έκθεση έργων τέχνης που επιχειρεί να δώσει το δείγμα των αλλαγών που πραγματοποιούνται στην παραδοσιακή μορφή και χρήση του βιβλίου ως μέσου παροχής γνώσης και ψυχαγωγίας. Στην έκθεση συμμετέχουν εικαστικοί καλλιτέχνες, λογοτέχνες, χαράκτες, συνθέτες, βιβλιοδέτες και μπλόγκερ. Η έκ-θεση λαμβάνει χώρα στο Κέντρο Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος (Πει-ραιώς 254) μέχρι τις 30 Ιουνίου.

Αν και είναι ήδη χωρισμένη, η πρωταγωνίστρια της παράστασης δεν διστάζει να επαναλάβει ξανά και ξανά τη φράση «Και δεν θα χωρίσουμε ποτέ» στο σύντροφο, σύζυγο ή εραστή της. Η ιδιότητα στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχει καμία σημασία. Εχει χωρίσει προ πολλού ή θα χωρίσει στο μέλλον, πάλι δεν έχει σημασία. Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι πίστευε πως δεν θα χωρίσει ποτέ. Και τώρα αναβιώνει το υπόλοιπο της ύπαρξης είτε με την ανάμνηση είτε με την επανάληψη. Το έργο «Και δεν θα χωρίσουμε ποτέ» του Γιον Φόσε παρου-σιάζεται στο βιβλιοπωλείο Ιανός (Σταδίου 24), σήμερα, Παρασκευή 3 Ιουνίου, σε σκηνοθεσία της ομάδας Εβδομη Θύρα.

Ενα κολάζ εικόνων και μελωδιών παρουσιάζει η φοιτητική θεατρική σκηνή Τ3χνη από την Παρα-σκευή 10 έως τις 14 Ιουνίου στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος). Το έργο “Ionesco Blues” έχει ως βάση «Το παιχνίδι της σφαγής» του Ευγένιου Ιονέσκο και αποτελείται από μικρά μονόπρακτα που μπλέκονται με την «Αντι-γόνη» του Σοφοκλή, αλλά και τις «Βάκχες» και τον «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη. Η παράσταση -τα κείμενα και τη σκηνοθεσία της οποίας έχει επιμεληθεί η Σοφία Φιλιππίδου- έχει μορφή μουσικοχορευτικού θεάματος, τύπου αττικής κωμωδίας ή επιθεώρησης.

Μέχρι τις 11 Ιουνίου θα κρατήσει το Φεστιβάλ Χορού, που διοργανώνει για δέκατη χρονιά το Σωματείο Ελλήνων Χορογράφων. Οπως αναφέρει ο Πέτρος Γάλλιας, πρόεδρος του σωματείου: «Με τη δικαιολογία της τεράστιας οικονομικής κρίσης που βιώνει η χώρα μας, κάποιοι επιχειρούν να πείσουν

την κοινωνία ότι η τέχνη είναι μια άχρηστη πολυ-τέλεια και οι δημιουργοί της περιττοί. Μεγαλύτερος κίνδυνος όμως από την οικονομική κατάρρευση είναι η πνευματική». Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, 76 ομάδες και 90 χορογράφοι έχουν παρουσιά-σει τις δουλειές τους σε 4 θέατρα της πόλης. Την εβδομάδα που έρχεται, ξεχωρίζει η ιταλική ομάδα χορού Borderline Danza, που έρχεται για πρώ-τη φορά στην Αθήνα και θα παρουσιάσει το έργο “Brainstorming”, το οποίο είναι εμπνευσμένο από την «Καταιγίδα» του Σέξπιρ. Σήμερα και αύριο στο θέατρο OLVIO (Φαλαισίας 7, Γκάζι ).

Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση ολοκλήρωσε με επιτυχία τον πρώτο χρόνο της στα δρώμενα της πόλης και προγραμματίζει σημαντικά πράγματα για την επόμενη σεζόν. Με επιτυχημένη πορεία τόσο σε καλλιτεχνικό επίπε-δο, όσο και σε εμπορικό, καθώς οι Αθηναίοι την εμπιστεύτηκαν στις περισσότερες από τις παραγω-γές της, η επόμενη μέρα αναμένεται εντυπωσιακή. Από το πρόγραμμα ξεχωρίζει η άφιξη του Καναδού πολυβραβευμένου σκηνοθέτη Ρόμπερ Λεπάζ με το σόλο “The far side of the moon” (12-16/10), αλλά και η Αντζελα Μπρούσκου με το «Μαμά, η ζωή είναι αγρίως απίθανη» (24/11-4/12), που είναι βασισμένο στη ζωή και στο έργο της Μαργαρίτας Καραπάνου, με τη Monika να υπογράφει τη μουσι-κή. Ακόμα, στη Στέγη θα δούμε τον Θωμά Μοσχό-πουλο να ανεβάζει «Μάκβεθ» (18/1-26/2) με τον Αργύρη Ξάφη στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Ημουν και εγώ εκεί. Μαζί με εκατο-ντάδες άλλους Αθηναίους και Αθη-ναίες. Σε μια γιορτή όπου ξεχείλιζε το αίσθημα μπροστά στην ιδιότυπη θεατρική σκηνή του Τροχόσπιτου. Στο άνοιγμα του Φεστιβάλ Αθηνών. Εκεί, στον πεζόδρομο της Ερμού, στο ύψος της παλαιάς Κορεάτικης Αγοράς. Ο Γιώργος Νανούρης έστησε με απλά υλικά και πολλή αγάπη μια παρά-σταση βαριετέ και την ονόμασε «Μια νύχτα χάρισμά σου Νο2» - μια και υπήρχε και η περυσινή παρακαταθή-κη. Βρέθηκαν κοντά του και στήριξαν αφιλοκερδώς την προσπάθεια οι Blitz (Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Γιώργος Βαλαής), η Κίκα Γεωργίου, ο Θανάσης Ευθυμιάδης, η Εφη Θεοδώρου, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη με τη συνοδεία των Ελ Κιου, η Ολια Λαζαρίδου και οι 18 Μποφόρ, ο Χρήστος Λούλης παρέα με τον Αργύρη Ξάφη, η Αννα Μάσχα με το μικρό της γιο υπό μάλης, ο Αγγελος Παπαδημητρίου, ο Χρήστος Στέργιογλου, η Βικτωρία Ταγκούλη και, όπως πάντα, ο Χρήστος Θεοδώ-ρου στο πιάνο. Η αναφορά στους συμμετέχοντες δεν γίνεται για κανέναν άλλο λόγο, παρά μόνο για να επισημάνει τη δυνατό-τητα που έχουν οι φορείς δημόσιου ενδιαφέροντος -όπως το Ελληνικό Φεστιβάλ ή και το Εθνικό Θέατρο- να αξιοποιήσουν στο έπακρο προσπά-θειες όπως εκείνη του καλοκαιρι-νού φεστιβαλικού Τροχόσπιτου και να επεκτείνουν τη δράση του όπου πρέπει. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό που χρειάζεται ή και απαιτείται. Για παράδειγμα, μήπως θα έπρεπε και το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρι-σμού να υποχρεώνει τους κάθε λογής «επιδοτούμενους» να επιστρέφουν ένα μέρος των εσόδων τους που προέρχο-νται από τη φορολογία των πολιτών με τη μορφή κοινωνικού μερίσματος; Και μια μορφή κοινωνικού μερίσμα-τος είναι η αφιλοκερδής συμμετοχή τους σε τέτοιες προσπάθειες...

� Απαθανατίζοντας με το κινητό. Την Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011 και ώρα 8:00 μμ. στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς, θα εγκαινιαστεί η ατομική φωτογρα-φική έκθεση του Καμίλο Νόλλα, με τίτλο “Mobile in NY” («Εν κινήσει στη Νέα Υόρκη»). Η έκ-θεση, την οποία έχει επιμεληθεί ο διεθνούς εμβέλειας επιμελητής και καθηγητής φωτογραφίας στο New York University Fred Ritchin, θα διαρκέσει μέχρι τις 31 Ιουλίου 2011. Παρουσιάζο-νται 54 έγχρωμες φωτογραφίες τις οποίες ο καλλιτέχνης τράβηξε με το κινητό του τηλέφωνο το διάστημα 2009-2010, την περί-οδο που έζησε στη Νέα Υόρκη ως υπότροφος του ιδρύματος Fulbright.

� Δύο κόσμοι. Διαφορετικές προσεγγίσεις του φωτός, της πόλης, της πραγματικότητας, της στιγμής παρουσιάζονται στην παράλληλη έκθεση φωτογραφίας δύο επιπέδων της φωτογραφικής ομάδας ΜΕΤΑpolis. Ο φυσικός φωτισμός στο αστικό τοπίο από τη μία, και ο τεχνητός φωτισμός στον περιορισμένο ιδιωτικό και απόκρυφο χώρο από την άλλη, ξεδιπλώνονται μέσα από δύο διαφορετικούς τίτλους στους δύο ορόφους της γκαλερί Μ55 (Μαυρομιχάλη 55).

� Η φετινή Μπιενάλε της Βε-νετίας με θέμα τις «Εκλάμψεις» (“Illuminations”), αλλά και τα παράλληλα γεγονότα της κρύβουν ελληνικό χρώμα. Το ελληνικό περίπτερο έχει μεταμορφωθεί από την εξαιρετική παρέμβαση της Διοχάντης, που μας εκπροσωπεί φέτος στην έκθεση. Η εικαστικός επένδυσε με ξύλο το εξωτερικό του, δίνοντας μια λιτή εμφάνιση, ενώ στο εσωτερικό έπαιξε με το φως, το νερό και τον ήχο, κάνοντας ένα μίνιμαλ έργο που μας ξαναγυρίζει στον κεντρικό μας πυρήνα. Δωρι-κή, απέριττη, πνευματικά άρτια, η εγκατάσταση είναι μία από τις καλύτερες που έχουμε δει ποτέ από Ελληνα καλλιτέχνη στη Βενετία. Λίγο πιο μακριά, ο Στέλιος Φαϊ-τάκης κλέβει την παράσταση στο δανέζικο περίπτερο, σε μια έκθεση που έχει επιμεληθεί η Κατερίνα Γρέγου. Κεντρικό θέμα είναι η ελευθερία λόγου και η καταπάτηση του δικαιώματος της ελευθερίας της έκφρασης σε πολλούς τομείς της ζωής, ακόμα και στην ίδια την τέχνη, ιδιαίτερα μετά την 11η Σε-πτεμβρίου. Ο Φαϊτάκης έχει φτιάξει μια ολόκληρη τοιχογραφία με ύφος αγιογραφίας, όπου συμβολικά μιλά για τη βία, την καταστολή και την καταπάτηση, κερδίζοντας τα βλέμ-ματα των επισκεπτών.

� Το Κρατικό Μουσείο Σύγχρο-νης Τέχνης είναι παρόν στην Μπι-ενάλε, συνεργαζό-μενο με άλλα δύο ξένα μουσεία σε μια ενδιαφέρουσα έκθεση με έργα του Γιαν Φαμπρ. Ο καλλιτέχνης έχει αναπαραστήσει τον εαυτό του ως Χριστό στην Πιε-τά, ενώ στη θέση της Παναγίας εί-ναι ένας σκελετός. Το συγκεκριμένο γλυπτό μαζί με άλλα παρουσιά-ζονται σε μία από τις παλαιές εκκλη-σίες της Βενετίας σε συνεπιμέλεια της Κατερίνας Κοσκινά.

� Στο ελληνικό ινστιτούτο, ο συλλέκτης Σωτήρης Φέλιος πα-ρουσιάζει στο ιταλικό κοινό δύο από τους καλύτερους ζωγράφους μας, τον Χρόνη Μπότσογλου και τον Χρήστο Μποκόρο. Συνολι-κά εκτίθενται 20 έργα των δύο ζωγράφων που έχουν σχέση με το φως, δηλαδή το κεντρικό θέμα της φετινής έκθεσης.

Πέρυσι το καλοκαίρι τέτοιον καιρό. Ζέστη και προσμονή για Μουντιάλ. Επιλογή για μπαρ της βραδιάς, το Nixon. Τότε, ακόμα, δεν μετρού-σαμε τις εξόδους μας. Ευμάρεια. Τότε υπήρχε η κρίση, αλλά δεν μας είχε πνίξει. Εμάς. Κάποιους άλλους τους είχε ήδη τσακίσει τις ζωές. Και οι «ποτάρες» μας έτσι γρήγορα τελείωσαν εκείνο το βράδυ. Επι-στροφή στο αυτοκίνητο. Πού να είναι άραγε; Να ψάχνεις πατώντας το κουμπί του συναγερμού στα τυ-φλά. Χαμένος χρόνος. Εύρηκα! Σε ένα δρόμο που δεν ήξερα. Για να «ταξιδέψω» στα στενά του Μετα-ξουργείου.

Αγαπημένη συνήθεια: πινα-κίδες watching. Οταν χαθείς, η Αθήνα μοιάζει σκοτεινό βασίλειο. Σκιές άγνωστες τρεμοπαίζουν στους δρόμους. Ανθρωποι πίσω από κάδους σκουπιδιών κρυμμέ-νοι. Εχεις αρχίσει να φοβάσαι. Από την αλήθεια και την προπα-γάνδα μαζί. Πιο πολύ η τελευ-ταία σε πείθει. Οι πινακίδες μας ακτινοβολούν ιστορία. Εστω και βρόμικες, παρατημένες. Κυναίγει-ρος, ένα όνομα, χίλιες λέξεις. Τα σχολικά εγχειρίδια τού αφιέρωναν μία παράγραφο. Τότε, την είχα διαβάσει εκατό φορές.

Ο αδελφός του Αισχύλου πολέ-μησε στο Μαραθώνα. Με τίμημα το χέρι του, κράτησε ένα περσικό καράβι. Πέθανε από αιμορραγία. Ισως -όπως παραθέτει ο Ρωμαί-ος ιστορικός Ιουστίνος- να του έκοψαν και το άλλο άκρο του μετά. Δεν σταμάτησε εκεί. Εχασε το κεφάλι του στο τέλος. Για να μην του πάρουν τη γη και το νερό του. Η ιστορία βρίσκεται εκεί για να υπενθυμίζει, για να διδάσκει. Οχι για να μας γεμίζει ιερό πάθος. Και αυτός ο μικρός άγνωστος δρόμος σε αυτή την υποβαθμισμένη περιο-χή είναι καλή αφορμή. Να θυμη-θούμε ότι αργά ή γρήγορα όλοι μας καλούμαστε να διεκδικήσουμε τα κεκτημένα μας. Που σήμερα έχουν το -καθόλου ποιητικό- όνομα Χρή-ματα. Αποτελούν όμως τη μονάδα μέτρησης του κόπου μας.

Ε ναι, λοιπόν. Το Σύνταγμα είναι η γειτονιά μου. Το παίρνω πάνω μου. Εκεί ξημεροβραδιάζομαι, εκεί τρώω, εκεί ανα-πνέω. Αποφάσισα λοιπόν να σου γράψω, γιατί από την προ-ηγούμενη Τετάρτη έχουμε πολλούς επισκέπτες στο σπιτικό μας. Αλλά κάτι μου λέει ότι και εσύ, αγανακτισμένος πια, θα μου πεις το ίδιο. Ας πετάξουμε τις μάσκες, λοιπόν, όλοι και ας βγάλουμε τα μολύβια για την πρόσθεση: Πόσες ώρες, πό-

σες ημέρες ή πόσα χρόνια έχουμε ζήσει ο καθένας μας ξεχωριστά στο Σύνταγμα;

Χτες με περίμενες έξω από τα McDonald’s. Μετά έγινες ένα με τη μάζα, αλλά σε είδα που πέρασες το φανάρι τσίμα-τσίμα με κόκκινο. Προ-σπάθησα να σε πάρω στο κινητό, αλλά δεν έπιανε. Κάτι μου είπες για τηλεπικοινωνιακό πόλεμο και εγώ φαντάζομαι κομάντος να κρέμονται από το Grande Bretagne. Εσύ κάθισες στο παγκάκι δίπλα στο λαχειοπώ-λη για να πάρεις ανάσα. Πού πήγαν οι σκεϊτμπορντάδες αλήθεια; Τώρα πια κοιμάσαι στα παγκάκια, ένα-ένα μέχρι να περάσει η νύχτα, γιατί δεν έχεις να πληρώσεις το νοίκι. Ζηλεύεις τους άλλους που έχουν και αντίσκηνο. Και, όταν ξημερώνει στη στάση του λεωφορείου, σιχτιρίζεις που σε κουτσούλησε περιστέρι, καθώς σε κυνηγούν πορτοκαλί εξωγήινοι που θέλουν να σου επιβάλουν δωράκι για αποτρίχωση. Εσύ μην μιλάς καθόλου! Σε είδα να κυλιέσαι στο χορτάρι στο πάρκο και να ξύνεις τη μουσούδα σου στο δέντρο ώσπου να βρεις έναν περαστικό να κυνηγήσεις γαυγίζοντας. ΟΚ, μπορεί να μην ήσουν εσύ.

Εγώ τα έβγαλα: τουλάχιστον τρία χρόνια ζω στο Σύνταγμα. Ιδού λοι-πόν μερικά τιπς.

Κουλούρια δρόμου ή Θεσσαλονίκης υπάρχουν πολλά στην Αθήνα, αλλά σαν και αυτό από γωνία Σταδίου και Κ. Σερβίας δεν θα βρεις αλ-

λού. Ηρθε η ώρα να ανακαλύψεις ότι το κουλούρι δεν είναι φτιαγμένο από καου-τσούκ και ότι το σουσάμι τρώγεται. Θα με θυμηθείς.

Κυριακάτικες εφημερίδες, Σάββατο μετά τις 6 μμ. Γωνία Φιλελλήνων και Μη-τροπόλεως. Χαμός. Πατείς με πατώ σε και πιάσε αυτή με το DVD και φέρε την άλλη με τα ζώδια και πάρε-δώσε οι σακούλες. Σαν να μην υπάρχει αύριο.

Τα γειτονάκια μου, οι τσολιάδες. Τα παιδιά είναι πάντα εκεί, σου στέκονται. Ξέρεις πόσα έχουν δει τα μάτια τους; Eχω δυο φίλους που μου τα λένε όλα. Διαμαρτυρίες, πανό, για-ούρτια, δακρυγόνα, μωρά που ρωτάνε γιατί φοράνε φούστα, φλας τουριστών και ζώα που

τους κυνηγάνε γιατί παθαίνουν κάτι με τη φούντα στο τσαρούχι.«Αυτή η κίτρινη σκόνη στα μάρμαρα μόνο κλάμα θα σου φέρει», μου

είπε ένας οδοκαθαριστής αναφερόμενος σε υπολείμματα δακρυγόνων. Το διαδίδω.

Μασκότ, ο παππούς με το μουστάκι και το τρελό κοστούμι, που ισορ-ροπεί στις μύτες των ποδιών στη σκάλα πάνω από το μετρό.

Οι συζητήσεις έξω από το Brigante, από τον Χατζή και το Απολλώ-νιον. Ως επί το πλείστον περί σχέσεων, κρίσης και ζαρζαβατικών, με ένα «Δώσε κάτι σε παρακαλώ» να παίζει κουρτίνα και μια σειρά από ταλαίπωρους να ρωτάνε στο περίπτερο αν και σήμερα έχουν απεργία τα λεωφορεία.

Τέλος, η Βουλή. Εχω φουντώσει τώρα και δεν έχω λόγια.Και καταλήγω. Το Σύνταγμα ήταν και είναι για όλη τη μέρα,

κάθε μέρα. Και μπορεί να μην έχουμε λεφτά, αλλά για παρέα δεν χρειάζεται να ανησυχούμε. Στη γειτονιά μας μπορούμε να τα λέμε τζάμπα. Στα μεγάλα ντέρτια βουτάμε και μια μπίρα από ένα από τα έξι περίπτερα που στολίζουν τις γωνίες του και λήξαν το θέμα.

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες γωνιές στην πλατεία Συντάγματος και των «Αγανακτισμέ-νων» της είναι εκείνη των καλλιτεχνών. Σπρέι, πινέλα, καμβάδες και χρώματα είναι το δικό τους «οπλοστάσιο», που δίνει σάρκα και οστά στις ιδέες και τα μηνύματα που «βομβαρδίζουν» νυχθημερόν τη Βουλή και τον πολιτικό κόσμο. «Τώρα βάζεις την καλλιτεχνική σου πινελιά;» ρωτάει ο νεαρός της φωτό τον γραφίστα που σκύβει πάνω από ένα πανό. Ο άλλος χαμογελά και συνεχίζει προσηλωμένος στο έργο του.

«Σε περιμένω οπωσ-δήποτε» μου είπε προ

ημερών ο Γιώργος Νανούρης για τη βρα-διά που σκηνοθέτησε στο Τροχόσπιτο στην έναρξη του Φεστιβάλ Αθηνών. Και πήγα, έστω και λίγο αργο-πορημένος, για να

βρεθώ μπροστά σε ένα ενθουσιώδες κοινό στον πεζόδρομο της Ερμού. Τραγούδια, συγκίνηση και χει-

ροκρότημα κάτω από τον αθηναϊκό έναστρο ουρανό. Απολαυστικό!

«Μια σύναξη ανθέων είναι πάντα καλοδεχούμενη, πόσο μάλλον στο γκρίζο κέντρο της Αθήνας», σκέφτηκα καθώς σταμα-τούσα μπροστά στα περίπτερα της Ανθοκομικής Εκθεσης που θα διαρκέσει έως τις 5 Ιουνίου στην πλατεία Κοτζιά. Δεν τρελάθηκα από την προσέλευση του κόσμου, αλλά μαγεύτηκα ακόμα μια φορά από τις 600 ποικιλίες λουλουδιών και φυτών που είδα. Μέχρι που πρόσεξα ότι το αιωνίως στεγνό σιντριβάνι της πλατείας επιτέλους επισκευάστηκε και, ως εκ θαύματος, λειτουργεί. Το παράδοξο: είναι αποκλεισμένο από ψηλά φυτά, οπότε δεν διακρίνεται καθόλου. Τι να πεις;

Μόλις πέρασα την είσοδο του κτιρίου που φιλοξενεί φέτος το OutView Festival επί της οδού Μητροπόλεως, τα μάτια μου σηκώθηκαν αυτομάτως ψηλά για να εξερευνήσουν τις εντυπωσιακές υποδομές του, παρακάμπτοντας, προς στιγμήν, τα γκισέ των διοργανωτών. Λίγο αργότερα, στις αίθουσες προβολών αλλά και στον εκθεσιακό χώρο του υπογείου, τα εγκωμιαστικά λόγια της Μαρίας Cyber για το Ινστιτούτο Cervantes επαληθεύτηκαν.

Το Ianos art είναι γεγονός και στεγάζε-ται στον ημιώροφο του γνωστού βιβλι-οπωλείου της Στα-δίου. Βρήκαμε πολύ όμορφα αντικείμενα καθημερινής χρή-σης υπογεγραμμένα από γνωστούς καλ-λιτέχνες και σκεφτή-καμε τι καλά που θα ήταν να είχαμε και χρήματα για να τα αγοράσουμε όλα! Πού θα πάει...

Κάθε φορά που περνούσα από μπροστά του ήθελα να το φωτογραφίσω και να που το έκανα τελικά. Νομίζω ότι είναι η πιο χαριτωμένη, έξυπνη και up to date διαφήμιση για το κατάστημα που μετέτρεψε το παλιό αυτοκίνητο σε παρτέρι. Αν βρεθείτε στο πεζοδρόμιο απέναντι από το Ιδρυμα Μιχάλης Κακο-γιάννης, αποκλείεται να μην το προσέξετε.

Το μεγάλο γεγονός του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ βρήκε πολλούς Αθηναίους στο αγαπημένο τους στέκι, εφόσον όμως υπήρχε τηλεοπτική κάλυψη του παιχνιδιού. Το είδαμε να συμβαίνει και στην οδό Καρύτση: με ένα ποτό στο χέρι και μουσική να παίζει σιγά, τα βλέμματα ήταν στραμμένα στο γήπεδο του Γουέμπλεϊ. Ο καναπές του σπιτιού δεν φάνηκε να είναι αρκετός...

Κόλαση το κέντρο της Αθήνας. Συνηθισμέ-νο. Πονοκέφαλος. Και αυτό συνηθισμένο. Στο πρώτο φαρμακείο για ασπιρίνες. Ενα ζευγάρι σε προχωρημένη ηλικιακή ωριμότητα περι-μένει να το εξυπηρετήσουν. Τους χαμογελάω. Αποφάσισα να προσχωρήσω στο κίνημα «Kα-ταπολέμηση της μουρτζουφλιάς» (δεν υπάρχει τέτοιο, αλλά μου αρέσει να το φαντάζομαι και ελπίζω κάποια στιγμή να υπάρξει). Ανταλλάσ-σουμε καλημέρες. Ξαφνικά έγινε η πόλη φιλι-κή. Μέχρι και ταξί φρενάρει μόλις σηκώνω το χέρι. Σε σχετική απόσταση από το πεζοδρόμιο βέβαια. Γρήγορα, θα μας δει ο τροχονόμος. Σε αυτή την πόλη, ως γνωστόν, οι τροχονόμοι ενίοτε «τυφλώνονται» μπροστά στην ανάγκη σου. Αν γίνει αλλιώς, θα είναι εχθρική πράξη εναντίον σου προσωπικά.

Κάνω το πρώτο βήμα χωρίς να κοιτάξω και ξαφνικά περνάει σύρριζα μπροστά μου παπάκι. Προσπέραση από την εσωτερική πλευρά. Το οδηγεί νεαρός, κάπως καμπουριαστός και «κολ-λητογόνατος». Μα πώς τον βολεύει αυτή η στά-ση; Το κράνος περασμένο στο ένα χέρι, σε αυτό που κρατάει το τιμόνι, γιατί στο άλλο βαστάει πλαστικό ποτήρι με καφέ και καλαμάκι. Δεν με είδε; Δεν τον νοιάζει; Σημασία έχει που δεν τον είδε ο τροχονόμος. Παίρνω ανάσα και μπαίνω στο ταξί θυμωμένη, την ώρα που ο ταξιτζής ρί-χνει μεγαλόπρεπη μούντζα στο παπάκι.

Ξεκινάμε. Στο επόμενο φανάρι βρισκόμα-στε δίπλα-δίπλα. Ο «κολλητογόνατος» οδηγός του παπακίου προσπαθεί με το ένα χέρι, αυτό που έχει το κράνος-βραχιόλι, να ανάψει και τσιγάρο. Φυσικά. Πάει με τον καφέ. Ξεκινάμε απότομα, τον βλέπω να πατάει γκάζι, τινάζεται το παπάκι, του πέφτει ο καφές, σταματάει για δευτερόλεπτα και ρίχνει μια μούντζα στο πλα-στικό ποτήρι που κείτονταν στην άσφαλτο.

Στη γωνία της Σταδίου, αρχές της πλατεί-ας Συντάγματος, η κυκλοφορία σταματάει. Συ-γκεντρώνονται πολίτες της Αθήνας σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη μνημονιακή εξαθλίωση της ζωής τους. Κατεβαίνω για να ανηφορίσω τη Βα-σιλίσσης Σοφίας με τα πόδια. Μ’ αρέσει αυτή η γιορτινή ανάμνηση δημοκρατίας. Μια μικρή ομάδα πολιτών θυμωμένη μουντζώνει τη Βου-λή. «Αγανακτισμένοι».

Στο ύψος του Πολεμικού Μουσείου, τα αυ-τοκίνητα κολλημένα και ακίνητα. Κάποιος έχει στρίψει το τιμόνι αναζητώντας διέξοδο. Μηχα-νή έρχεται με φόρα και ελιγμούς. Φρενάρει στο παρά πέντε. Σηκώνεται βαρύ το χέρι του οδη-γού της και ρίχνει μια μούντζα στον οδηγό του αυτοκινήτου. Δέχεται την ίδια ακριβώς ευγενή χειρονομία σε απάντηση. Λαμπρά! Κατόπιν όλων αυτών, ένα είναι σίγουρο, ότι σε αυτό τον τόπο έχουμε μια κοινή βάση συνεννόησης.

Δέκα «αγανακτισμένοι» Αθηναίοι μάς περι-γράφουν τις εντυπώσεις και τις σκέψεις τους από την πλατεία Συντάγματος.

Είναι το κλασικότερο ραντεβού των Αθηναίων πριν από τη βόλτα. Ο βασικότερος κόμ-βος του μετρό. Η σκιά της Βουλής των Ελλήνων. Το κέντρο της πόλης. Και, εδώ και λίγες μέρες, το άντρο των «Αγανακτισμένων». Και εγώ πήγα και εσείς. Συναντηθήκαμε άλλωστε. Και βρήκαμε και τους φίλους μας και τους γονείς μας και τα παιδιά μας. Συ-νταξιούχοι και μωρά στα καροτσάκια. Παιδιά με μακριά μαλλιά και άλλοι με ελληνικές σημαίες. Οι περισσότερο εξαγριωμένοι φωνάζουν «Κλέφτες» και απλώνουν ανοιχτή την παλάμη τους προς τη Βουλή, άλλοι πιο μετριοπαθείς κάθονται σε μια γωνία και κοιτάζουν, παραδίπλα κάποιες έθνικ φιγούρες χορεύουν χτυπώντας κατσαρολάκια και κουνώντας κορδέλες πλάι σε παιδιά που παίζουν κιθάρα και ζωγραφίζουν πανό. Και το βραδάκι, όταν πέφτει το φως και σπάει το πλήθος, στις ανοιχτές συνελεύσεις των πο-λιτών ακούγονται λογής-λογής τοποθετήσεις και λαμβάνονται λογής-λογής αποφάσεις. Διά βοής και διά χειρός. Γιατί όχι; Η Αθήνα γέννησε τη δημοκρατία, μας λέγανε στο σχολείο. «Ε, και;» ρωτάνε οι περισσότεροι. Τι θα βγει από όλο αυτό; Αν η απαίτηση-κίνημα “Real Democracy” έληγε αύριο το πρωί, ο κόσμος δεν θα είχε αλλάξει και οι ζωές μας δεν θα είχαν γίνει πολύ διαφορετικές. Θα είχαμε μάθει όμως κάτι σπουδαίο. Οτι όλοι, χωρίς καμία κομματική υποκίνηση, πήραμε τρένα και λεωφορεία και γεμί-σαμε μια πλατεία, ζεστάναμε την καρδιά μιας πόλης. Χωρίς ιδιαίτερη προβολή, χωρίς επιβράβευση, χωρίς κίνητρο άλλο από αυτό μιας καλύτερης μέρας.

Οχι στη βία, ναι στην κίνηση Είμαι πολύ ικανοποιημένος που για πρώτη

φορά η διαμαρτυρία δεν συνοδεύεται από βία. Αυτό το αναγνωρίζω ως χαρακτηριστικό των συ-γκεντρώσεων και μου γεννά ελπίδες, προσδοκί-ες, χαρά. Από την άλλη, πιστεύω πως δεν είναι ακόμα «κίνηση». Είναι στάση. Στάση αντίθετη σε αυτά που έχουν συμβεί, στάση ισχυρή για να μην ξανασυμβούν· αλλά δεν είναι «κίνηση», δεν έχει ακόμα κατεύθυνση.

Κάθε μέρα εκεί«Πήγα την πρώτη ημέρα, την Τετάρτη και

ξαναπέρασα όλες τις ημέρες μέχρι και τη Δευτέ-ρα. Δεν μπορώ να πω ότι όλες τις φορές κάθισα πολλή ώρα, άλλες μέρες περισσότερο άλλες λι-γότερο. Μου κάνει εντύπωση ότι οι «Αγανακτι-σμένοι» φαίνονται πολύ ικανοποιημένοι. Βλέπεις χαρούμενες φάτσες γύρω και η ατμόσφαιρα είναι σχεδόν οικεία. Σαν να είσαι σε κάποια συναυλία.

Πολύχρωμο πλήθος Την Κυριακή το απόγευμα είδα απ’ όλες τις

οδούς που καταλήγουν στο Σύνταγμα να έρχονται ποδηλάτες, οικογένειες με παιδιά, ένα πολύχρω-μο πλήθος. Ηταν σαν να τους έλκει κάποιος μα-γνήτης στο κέντρο της πόλης. Ηταν σαν να πήγαι-ναν να γιορτάσουν την Πρωτοχρονιά στο πάρτι του δήμου. Πολύ ωραίο. Αντίθετα, οι καντίνες με τα σουβλάκια με φρικάρουν. Κάνουν την «κίνη-ση» να μοιάζει με γήπεδο.

Φτάνει πια!Πόσο πολύ θα ήθελα να είχα έναν ξεκάθαρο

λόγο να αρθρώσω, μια πρόταση που θα στέκονταν απέναντι στη δύσκολη κατάσταση και θα έκανε τη «στάση» που ανέφερα πρωτύτερα «κίνηση». Ομως αυτό είναι πιο σημαντικό. Αν καταφέρουμε και μείνουμε μπροστά στη Βουλή, αν ριζώσουμε εκεί χωρίς να κάνουμε πίσω, τότε κάποια στιγμή η κί-νηση θα έρθει αυτόματα, ακούσια. Ισως το μόνο που χρειάζεται αυτή τη στιγμή είναι επιμονή. Επι-μονή στο «Φτάνει πια!».

Χωρίς εγωισμόΑναρωτιέμαι αν κατανοούμε όλοι μας ότι

αυτή η αγανάκτηση δεν μπορεί να έχει εγωισμό. Δεν είμαστε εμείς καλύτεροι από αυτούς που έκα-ναν τα λάθη που μας ταλαιπωρούν τώρα. Δεν εί-ναι μια νόσος 300 ανθρώπων μόνο. Αναρωτιέμαι τι είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε αν εμμεί-νουμε τόσο πολύ στο «Φτάνει πια!». Αναρωτιέμαι αν είμαστε ικανοί και πρόθυμοι να αρνηθούμε όλες μας τις βεβαιότητες για να ακολουθήσουμε το νέο μοντέλο ζωής που μπορεί να ξεπηδήσει από αυτή την απόπειρα. Ενα μοντέλο ζωής που σίγουρα δεν θα είναι «βολικό».

«Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει νεκροί χιλιάδες να ’ναι στους τροχούς», έγραφε ο Ελύτης. «Θέλει σωστοί χιλιάδες», διόρθωνε ο Ρασούλης. Οπως και να ’χει, «θέλει δουλειά πολλή». Και, αν κα-τορθώσαμε να έχουμε πλέον ως δεδομένο τους χιλιάδες στους τροχούς και στους δρόμους, μπο-ρούμε να κάνουμε βαθιά συνείδηση το σκέλος της θυσίας; Μπορούμε να κάνουμε δουλειά πολλή; Μπορούμε άραγε να αξιωθούμε ανατροπές χωρίς ρήξεις; Μπορούμε να φανταστούμε ρήξεις χωρίς θυσίες; Μπορούμε να ονομάσουμε τις θυσίες και να προετοιμαστούμε περήφανα γι’ αυτές; Να φέ-ρει ο καθένας τα πρόσφορα στη φωτιά, πλάι στα σχέδιά του για το πώς θα υποδεχτεί το νέο φως.

Μπορεί η αγανάκτηση να ξεφύγει από τον αρνητισμό, την απαξίωση και τη μούντζα; Μπορεί η οργή μας να απεγκλωβιστεί από τη μό-νιμη καταδίκη των «άλλων» ως υπαίτιων για τα δεινά μας; Μπορούν να γίνουν πρόταγμα η καθη-μερινή μας πράξη και η συνείδηση του καθενός; Μπορούν οι πλατείες και οι γειτονιές να επανα-προσδιορίσουν τη δυναμική μιας συλλογικότητας που καθορίζει καθημερινά τις συντεταγμένες του κοινού μας βίου; Μπορούμε να επαναδιαπραγμα-τευτούμε τα πάντα, ακόμα και τις σταθερές που ορίζουν το μικρόκοσμό μας;

Μπορεί ο θυμός μας να στραφεί ειλικρι-νά και σκληρά απέναντι σε εκείνο που, μέχρι χτες, τόσον καιρό κακοφόρμιζε; Μπορεί αυτός ο θυμός να ζητήσει έναν άλλο εαυτό, ένα άλλο πρόσωπο; Πρώτα για εμάς τους ίδιους και μετά για τους «άλ-λους», τους «από πάνω». Μπορούμε να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε; Μπορούμε να αναμετρηθούμε, επιτέλους, με το δύσκολο; Μπο-ρούμε να ζητήσουμε παραπάνω από τους εαυτούς μας και όχι από τους άλλους;

Μπορούμε να είμαστε πρώτα άνθρωποι και μετά Ελληνες; Μπορούμε να υπάρχουμε μα-κριά από εθνικούς ύμνους και ομόψυχα σαλπί-σματα; Μπορούμε να είμαστε αληθινά αλληλέγγυ-οι σε εκείνα που θέλουμε και όχι μόνο σε εκείνα που δεν θέλουμε; Μπορούμε να ξαναβρούμε το λόγο και το διάλογο; Μεταξύ μας, ανά δύο, ανά τρεις, ανά χίλιοι δεκατρείς.

Ξαναγυρνώντας στους τροχούς, θυμάμαι τον Καρούζο: «Θα περάσουν από πάνω μας όλοι οι τροχοί / στο τέλος τα ίδια τα όνειρά μας θα μας σώσουν».

Ζούμε την πιο όμορφη Αθήνα. Εγώ δεν μπο-ρώ να τη θυμηθώ ποτέ πριν τόσο όμορφη. Ούτε πιο ουσιαστική. Στο Σύνταγμα θυμηθήκαμε αυτές τις ημέρες ότι είμαστε άνθρωποι. Σε έναν πραγ-ματικά αγριεμένο τόπο. Μέχρι χτες ο καθένας έπεφτε να φάει το διπλανό του. Είχαμε αρχίσει να τρώμε τις σάρκες μας. Και τώρα μοιραζόμαστε όνειρο, χαμόγελο, πάθος, συνθήματα. Νομίζω ότι μας λείπει ακόμα ο σαφής στόχος. Αλλά γι’ αυτό είμαστε κάθε μέρα στην πλατεία. Είναι πέρα από τα όρια του αδιανόητου το ότι σε μια καταχρεω-μένη χώρα δεν φέρει κανείς ευθύνη. Το ότι δεν έχει οδηγηθεί κανείς στη δικαιοσύνη. Το ότι μια σειρά εξωφρενικών σκανδάλων μάς ταράζει μόνο για μία εβδομάδα και μετά το πέρας αυτής το θέμα συρταροποιείται. Oπως είναι αδιανόητο το ότι εί-ναι δυνατόν 50.000 κόσμου να σε αποκαλούν «κλέφτη» και να μην έχεις τη στοιχειώδη ευαι-σθησία της παραίτησης ή έστω της απολογίας. Το 20% είμαστε άνεργοι, ένα συντριπτικό ποσοστό καταχρεωμένοι, όλοι μας ζούμε μια εποχή που δεν είχε περάσει καν από το μυαλό μας και μέχρι πριν από δέκα ημέρες ήμασταν όλοι κλεισμένοι στα σπίτια μας. Στο μικρόκοσμο της δυστυχίας και του καναπέ μας. Και αυτό αδιανόητο ήταν. Σε μια εποχή όπου τίποτα δεν το χωράει ο νους μας, το αίτημα της καθολικής αλλαγής για εμένα θα έπρε-πε να είναι και το μόνο αίτημα. Μένει να βρεθεί με ποιον τρόπο θα γίνει το reboot. Γιατί πια δεν μιλάμε για restart. Το μόνο μας ηθικό χρέος αυτή τη στιγμή είναι να παραμείνουμε στις πλατείες και να μην δώσουμε σε κανέναν την ικανοποίηση του επιχειρήματος της εκτόνωσης. Δεν ήρθαμε για να εκτονωθούμε. Ηρθαμε γιατί θέλουμε τη ζωή μας πίσω. Και μην φανταστεί κανείς ότι ζητάμε αυτό που χάσαμε. Ζητάμε αυτό που κανένας τους δεν μπόρεσε ποτέ να εκφράσει. Αλλά για εμάς είναι το αυτονόητο.

Νομίζω ότι έπρεπε να έχει γίνει πριν από πολύ καιρό αυτό που γίνεται σήμερα. Οι 100.000 άνθρωποι που μαζεύτηκαν την Κυριακή στο Σύ-νταγμα ήταν πολύ λίγοι. Πρέπει να βγουν όλοι στο δρόμο, όχι μόνο στην πλατεία Συντάγματος, αλλά σε όλους τους δρόμους της χώρας. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποια κανάλια δεν ανα-φέρουν καθόλου το θέμα. Δεν είναι δυνατόν να γίνεται τέτοιος χαμός στην πόλη και κάποιοι να εθελοτυφλούν. Είναι τραγικό. Και για αυτούς που κατηγορούν τους «Αγανακτισμένους» ότι δεν έχουν συγκεκριμένους στόχους, έχω να πω ότι βαθιά μέσα μας όλοι ξέρουμε γιατί βγαίνουμε στο δρόμο. Ο,τι γίνεται σήμερα είναι μια καλή αρχή. Σιγά-σιγά θα γίνουν και τα υπόλοιπα.

Λοιπόν, για να μην σας φάω το χώρο σας με θεωρητικολογίες, θα σας περιγράψω τη δική μου εμπειρία των ημερών με το μετα-πολιτικό τρόπο της εποχής, ήτοι μέσα από τις αναρτήσεις μου στο Facebook.

Στις 23/5 κάποιος με βάζει χωρίς να ερωτη-θώ σε ένα γκρουπ με τον τίτλο «Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα», επειδή «τα έχει πάρει κρανίο». Απαντώ: «Δεν θέλω να με βάζει κανείς με το ζόρι στο γκρουπ του όσο αγανακτισμένος κι αν είναι» και εγκαταλείπω το γκρουπ. Την επόμενη μέρα με καλεί άλλος φίλος να κάνω join. Ξανα-αναρτώ: «Να μαζευτούμε να πάτε, παιδιά. Καμιά 15αριά σήμερα, άλλοι τόσοι χτες, 30 αύριο, μέχρι του χρόνου τέτοια μέρα θα την έχουμε φτάσει (αριθ-μητικά) την Ισπανία».

Την Τετάρτη 24/5 αναρωτιέμαι: «Μήπως να πάμε; Εστω για άλλη μία φορά». Και λίγο μετά: «Αντε πάμε, ραντεβού στα σκαλάκια». Και πήγα. Είχε πάρα πολύ κόσμο, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα τι να κάνω, περιφερόμουν και κατέ-γραφα εικόνες για να έχω να θυμάμαι. Μετά είδα φίλους και χάρηκα. Αργότερα έγραψα ένα Note: «5 λόγοι που δεν αισθάνομαι κόμπλεξ απέναντι στους Ισπανούς», γιατί είχα την αίσθηση ότι όλο αυτό το κάναμε επειδή μας έθιξαν το φιλότιμο.

Το Σάββατο 28/5, μετά τη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών, έγραψα: «Οι λαοί ξεσηκώ-νονται μέσω fb, οι πολιτικοί αρχηγοί συναινούν μόνο ως προς την τεχνολογία των i-pad τους. Φο-βάμαι ότι ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγρά-ψει ως φιλοσόφους του 21ου αιώνα τους ιδρυτές των ηλεκτρονικών σελίδων δικτύωσης». Επίσης αναρωτήθηκα αν είναι λιγότερο «αγανακτισμένη» κίνηση να πας στην Ταινιοθήκη για να δεις το αφι-έρωμα στον Νίκο Νικολαΐδη. Ομως πήγα και στη συγκέντρωση της Κυριακής: «Βάμος μουτσάτσος σ-αματάρε! Στο ευρωπαϊκό ραντεβού θα είμαστε όλοι εκεί. Ντου από παντού!» έγραψα. Και ένιωσα καλά που πήγα, παρότι είδα την κυρία Λουκά με μια εικόνα της Παναγιάς και λίγο παρακάτω τον Καραμπελιά: Λίγο σαν μαζική ψυχοθεραπεία με μια εσάνς Εκκλησίας του Δήμου. Αν με εννοείτε.

«Μα την αλήθεια, ξέρετε τι μου έκανε μεγα-λύτερη εντύπωση; Οτι όταν σε σκουντούσε κά-ποιος σου έλεγε ‘συγνώμη’, όχι ‘άντε ρε μαλάκα!’ Μέσα σε τόσο πλήθος!» (30/5)

Peace, brothers!

Είμαι στο Σύνταγμα από την πρώτη μέρα των κινητοποιήσεων των «Αγανακτισμένων», γιατί δεν έχω άλλες επιλογές. Αυτή τη στιγμή είναι ο μονα-δικός τρόπος να εκφράσει κανείς την οργή και την αντίθεσή του με όσα ζοφερά συμβαίνουν γύρω μας. Εδώ και σχεδόν δύο χρόνια ζούμε σε μια συλλογική κόλαση που κάθε μέρα γίνεται όλο και χειρότερη. Σιγά-σιγά, όποιος έχει ακόμα ελάχιστα εγκεφαλικά κύτταρα που λειτουργούν διαπιστώνει ότι μας έχει κάτσει στο σβέρκο μια ιδιότυπη χού-ντα, που, αντί για στρατηγούς, έχει ως αρχηγούς τραπεζίτες και τοκογλύφους. Την ίδια στιγμή, το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας αποδεικνύεται βαθιά διεφθαρμένο και έχει μοναδικό σκοπό όχι να μας βγάλει από την κρίση, αλλά να μας βυθί-σει βαθύτερα σε αυτήν. Επίσης, κατεβαίνω στο Σύνταγμα, γιατί η επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο λειτουργεί μέσα μου σαν αντικαταθλιπτικό. Μου αρέσει που βλέπω νέους ανθρώπους να κάνουν το καθήκον τους, δηλαδή να διαμαρτύρονται και να αγανακτούν. Δεν ξέρω πού θα βγει όλο αυτό, αλλά όσο κρατάει θέλω να το ζήσω από κοντά.

Τον τελευταίο χρόνο είμαστε συνεχώς σε άμυ-να. Κάποιοι μας ξεγέλασαν, μπήκαν στις ζωές μας κλέβοντας και φοβερίζοντας και εμείς τους κοιτά-ζαμε αποσβολωμένοι. Κατάφεραν λίγο ή πολύ να σπιλώσουν και να αποδυναμώσουν τη μαζική αντί-δραση. Και μετά, τσαφ! Ανατροπή. Ανοίγουμε τα μάτια μας ένα πρωί και βλέπουμε ότι η ελπίδα έχει επιστρέψει, ότι χιλιάδες κόσμου όλων των απόψε-ων και των αποχρώσεων -δηλαδή εμείς- βρήκαμε τον τρόπο να ενώσουμε τις φωνές μας και να ακου-στούμε.

Κινούμαι με δυσκολία μέσα στο πλήθος, συνή-θως με την κιθάρα στον ώμο, ακούω τα ευρηματι-κά συνθήματα που ξεπηδούν ξαφνικά από παντού, συναντώ φίλους, ετερόκλητες παρέες, αστειευόμα-στε, μας αρέσει που συμμετέχουμε σε όλο αυτό. Ο φόβος πεθαίνει στην Αθήνα. Σκέφτομαι ότι, εκτός των άλλων, είναι θεραπευτικό και για τις ψυχές μας όλο αυτό που συμβαίνει. Ξαναβρίσκουμε τον αυθορμητισμό μας, παίζουμε σε ένα παιχνίδι που -καταρχάς- δεν είναι στημένο.

Παρακολουθώ τις συνελεύσεις τα βράδια και ακούγονται πραγματικά καίριες αλήθειες, τόσο μακριά από το λάιφ στάιλ και την ελεεινή προπα-γάνδα των κυρίαρχων ΜΜΕ. Υπάρχει κάτι πρω-τογενές σε αυτή την αυτο-οργάνωση, είναι σαν να ανακαλύπτουμε ξανά την Αμερική! Οχι για τη δόξα και την εξουσία, αλλά για το δικαίωμα σε μια αξι-οπρεπή ζωή και έναν πολύχρωμο κόσμο. Και δεν είμαστε λαμόγια και βολεψάκηδες, όπως προσπα-θεί να μας πείσει η κυβέρνηση και το ΔΝΤ, αλλά άνθρωποι διατεθειμένοι να παλέψουμε για τα όνει-ρά μας. Απόδειξη; Είναι μέρες τώρα που τα απο-γεύματα αδειάζουν οι καναπέδες σε αυτή τη χώρα.

Κατεβαίνω κάθε μέρα στο Σύνταγμα, επειδή θεωρώ ότι αυτή είναι η σπίθα που χρειαζόμασταν για να πάρουμε μπρος. Δεν ξέρω αν ξυπνήσαμε ή όχι, αλλά συμβαίνει. Αυτό είναι το βασικό. Πού θα οδηγήσει και τι θα γίνει κανείς δεν ξέρει, αλλά δεν είναι και το ζητούμενο αυτή τη στιγμή. Το ζητού-μενο είναι να γίνει κάτι, να βγούμε από τους θα-λάμους αερίων όπου είμαστε κλεισμένοι εδώ και τόσον καιρό - και εννοώ το καθιστικό με την τηλεό-ραση. Για να συνεχιστεί και να έχει κάποιο νόημα, πρέπει να γίνει πιο συγκεκριμένο. Δηλαδή, από τον αυθορμητισμό και την αγανάκτηση χωρίς λό-για πρέπει να βρούμε το στόχο και το αίτημα. Δεν περίμενα να κατέβει τόσος κόσμος, αλλά ήξερα ότι κάποια στιγμή θα συμβεί, κάτι θα γίνει. Τελευταία είχα απελπιστεί λίγο, επειδή δεν γινόταν τίποτα και είχαμε πέσει σε μια χαύνωση. Εντάξει, ακόμα ισχύει αυτό, δεν έχει κατέβει όλος ο κόσμος στους δρόμους. Εχουμε κατέβει πενήντα, εκατό χιλιάδες. Μένουν άλλα δέκα εκατομμύρια, αλλά αυτό έχει πυροδοτήσει την αντίδραση. Η πλατεία έχει γίνει ένα όπλο αυτή τη στιγμή. Συμβολίζει το ότι μπαί-νουμε σε μια καινούργια εποχή, το ότι δεν αντέ-χουμε ούτε μέρα επιπλέον αυτή τη ζωή που ζούμε τώρα. Την Κυριακή ήταν απίστευτο. Ομως, και από παράλληλες εκδηλώσεις, όλοι καταλήγουν εδώ. Το Σύνταγμα έχει γίνει σημείο αναφοράς. Νομίζω ότι θα υπάρξει μια κόπωση, αλλά θα συνεχιστεί. Τώρα πρέπει να δούμε τι θέλουμε και πώς μπορούμε να το αποκτήσουμε. Ο κόσμος θέλει μια αλλαγή ουσί-ας και όχι έναν καινούργιο μεσσία. Πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι.

Αφήστε το κίνημα των «Αγανακτισμένων» στην ησυχία του! Η δύναμή του είναι ότι παραμέ-νει μακριά από κόμματα και συλλογικές οργανώ-σεις, δεν έχει πάρε-δώσε με μίντια, δεν διαθέτει εκπροσώπους και βασίζεται μόνο στη δύναμη των μεμονωμένων πολιτών που καθημερινά συρρέουν στην πλατεία Συντάγματος και στις άλλες πλατείες της χώρας.

Αφήστε το κίνημα των «Αγανακτισμένων» στην ησυχία του! Η δύναμή του είναι ότι παραμέ-νει μακριά από κόμματα και συλλογικές οργανώ-σεις, δεν έχει πάρε-δώσε με μίντια, δεν διαθέτει εκπροσώπους και βασίζεται μόνο στη δύναμη των μεμονωμένων πολιτών που καθημερινά συρρέουν στην πλατεία Συντάγματος και στις άλλες πλατείες της χώρας.

Αφήστε το κίνημα των «Αγανακτισμένων» στην ησυχία του! Η δύναμή του είναι ότι παραμέ-νει μακριά από κόμματα και συλλογικές οργανώ-σεις, δεν έχει πάρε-δώσε με μίντια, δεν διαθέτει εκπροσώπους και βασίζεται μόνο στη δύναμη των μεμονωμένων πολιτών που καθημερινά συρρέουν στην πλατεία Συντάγματος και στις άλλες πλατείες της χώρας.

Αφήστε το κίνημα των «Αγανακτισμένων» στην ησυχία του! Η δύναμή του είναι ότι παραμέ-νει μακριά από κόμματα και συλλογικές οργανώ-σεις, δεν έχει πάρε-δώσε με μίντια, δεν διαθέτει εκπροσώπους και βασίζεται μόνο στη δύναμη των μεμονωμένων πολιτών που καθημερινά συρρέουν στην πλατεία Συντάγματος και στις άλλες πλατείες της χώρας.

ΥΓ: Αν και επικράτησε ο όρος «αγανακτισμένος»,

θα μπορούσε να λέγεται και σκεπτόμενος, ανήσυ-

χος, ανεξάρτητος, δυνατός πολίτης.

Το φόρουμ της «Αμεσης Δημοκρατίας»σε μια συνέλευση των «Αγανακτισμένων».

Ενα από τα highlight των συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα είναι οι βραδινές συνελεύσεις που πα-ρομοιάζονται από πολλούς με αναβίωση της Εκ-κλησίας του Δήμου στην αρχαία Αθήνα. Από την προηγούμενη Τετάρτη, γύρω από το σιντριβάνι της πλατείας, ο κύκλος αυτών των Αθηναίων «χα-μένων ποιητών» μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Καθισμένοι στο πλακόστρωτο, συνθέτουν ένα πολύχρωμο μωσαϊκό προσώπων που παίρνουν καθημερινά το μικρόφωνο για να εκφράσουν τις γνώμες τους, τους προβληματισμούς τους και «να καταθέσουν κομμάτι της ψυχής τους», όπως μου είπε χαρακτηριστικά ένας από τους πολλούς ανώ-νυμους θεατές.

Λίγα σκαλοπάτια κάτω από τον πυρετό των συνθημάτων που εκτοξεύονται στο οδόστρωμα της Λεωφόρου Αμαλίας, η διαδικασία των συνε-λεύσεων στην πλατεία είναι αφοπλιστικά απλή: Οσοι ενδιαφέρονται να μιλήσουν συγκεντρώνο-νται λίγο πριν από τις 9 μμ. στα πρόχειρα γκισέ, παίρνουν έναν αριθμό προτεραιότητας και περι-μένουν τη σειρά τους, η οποία όμως ορίζεται με κλήρωση.

Δεν υπάρχουν άλλοι κανόνες. Οι ομιλητές μπορούν να εκφράσουν ελεύθερα τη γνώμη τους για την πορεία της διαμαρτυρίας, τους στόχους της, τις επόμενες κινήσεις, την οικονομική, πο-λιτική και κοινωνική κατάσταση της χώρας. Η ένταση του χειροκροτήματος στο τέλος δείχνει και το βαθμό της επιβράβευσης των λεγόμενών τους από την ομήγυρη. «Πες τα μεγάλε» και «Καλά τα

λες» στολίζουν τους πιο χαρισματικούς. Ενδεικτικό στοιχείο του τεράστιου ενδιαφέρο-

ντος για τις συνελεύσεις αυτές αποτελεί ο αριθμός -ρεκόρ- των 630 και πλέον ομιλητών της περασμέ-νης Κυριακής, οπότε σημειώθηκε και η μεγαλύτε-ρη προσέλευση κόσμου στο Σύνταγμα. «Είναι η ωραιότερη και η πιο δημοκρατική διαδικασία που έχω δει ποτέ», εξομολογείται μια τελειόφοιτη της σχολής Καλών Τεχνών. Κάθεται στο πίσω μέρος του κύκλου με μερικές φίλες της. «Της λέμε να πά-ρει το μικρόφωνο, αλλά ντρέπεται», κάνουν πλάκα εκείνες. Οταν τις ρωτάω τι θα έλεγαν αν κατάφερ-ναν να ανέβουν στο βήμα, οι απαντήσεις τους είναι ξεκάθαρες: «Εγώ θα έλεγα ότι μετά από εδώ πρέπει να πάμε στο επόμενο στάδιο ζητώντας κάτι πολύ συγκεκριμένο, έχοντας στόχο» λέει η μία. «Πρέπει να καταργηθεί η βουλευτική ασυλία, επειδή πίσω της κρύβονται όσοι έκλεψαν το λαό, και να παρα-δειγματιστούν οι υπόλοιποι», παίρνει το λόγο η δεύτερη. «Δεν τα φάγαμε μαζί τους. Νομίζω ότι, αν αποκλείαμε την πρόσβαση στη Βουλή, τότε μόνο θα άρχιζαν να ψυλλιάζονται κάτι». Δοκιμάζω να πάρω τα ονόματά τους. «Γιατί, έχουν σημασία;» με σταματούν. «Γράψε: ανώνυμες αλλά πολύ αγανα-κτισμένες, φτάνει αυτό».

Οσα λέγονται στις συνελεύσεις περνούν κάθε μέρα σε πρακτικά και αναρτώνται μαζί με τα ψη-φίσματα που έχουν αποφασιστεί. Ωστόσο, οι δι-οργανωτές έχουν φροντίσει ώστε οι συνελεύσεις να μεταδίδονται ζωντανά και από την ιστοσελίδα: www.real-democracy.gr.

Αυτές τις μέρες είδα πως οι Ελληνες μπορούν να είναι ένας λαός με αισθητική, με σύμπνοια, με χαμόγελο, κρίση και σκέψη. Βγαίνοντας από τη μο-ναξιά του Facebook, συνάντησα φίλους που είχα χρόνια να δω και που ποτέ δεν πίστευα ότι θα ξυ-πνήσουν από τη νιρβάνα των μέσων ενημέρωσης, στην οποία όλοι μας είχαμε περιέλθει. Ωστόσο, ο δρόμος παραμένει ακόμη ακαθόριστος, σύντομα πρέπει να πάρουμε αποφάσεις και να χαράξουμε όρια και στόχους συγκεκριμένους στην κίνηση αυτή. Το πρώτο που έχουμε να πολεμήσουμε είναι η ακύρωση των παράνομων συμφωνιών της κυ-βέρνησης, και από εκεί και πέρα δημοκρατικά θα βρούμε τον τρόπο να ξαναγεννηθούμε ως έθνος. Σε όσους χλευάζουν τον τρόπο με τον οποίο όλο αυτό ξεκίνησε μέσα από το διαδίκτυο, έχω να πω, ότι το μέσον δεν καθορίζει έναν αγώνα. Αν ήμασταν στην δεκαετία του ’30 θα χρησιμοποιούσαμε εφημερί-δες τοίχου. Τώρα έχουμε τον τοίχο του λογαρια-σμού μας στο Facebook και μάλιστα τον βλέπουν σε όλο τον πλανήτη. Μήπως να αρχίσουν να τα μαζεύουν; Είμαστε έτοιμοι για όλα. Ενας δρόμος οδηγεί στην πλατεία Συντάγματος. Το ίδιο το Σύ-νταγμα και η υποχρέωσή μας για την τήρησή του, που επαφίεται στον πατριωτισμό μας.

Από ιδέες δεν είχαν ποτέ πρόβλημα. Δραστήριοι εδώ και χρόνια, οι αδερφοί Λάκης και Αρης Ιωνάς αυτή τη φορά πρέπει να τα βάλουν με την οικονομική κρίση. Μέχρι το επόμενο βήμα τους, ακούμε το καινούργιο άλμπουμ των

Callas με τίτλο “Objekt”.

Ο τραγουδιστής των Television Personalities, o Daniel Treacy, είχε δη-λώσει πως, αν ποτέ η λέξη καλτ περιέγραφε μια μπάντα, αυτή θα ήταν το αθηναϊκό δίδυμο των Callas. Το δημιουργικό πνεύμα των εικαστικών Λάκη και Αρη Ιωνά, βασικών μελών του συγκροτήματος των Callas, δεν φαίνεται να σταματά πουθενά ούτε να πτοείται από την κρίση και τη γενι-κότερη στασιμότητα. Τα δύο αδέρφια πριν από κάποια χρόνια ξεκίνησαν μαζί με μια ομάδα φίλων και σημαντικών συνεργατών το μηνιαίο περιο-δικό Velvet, το οποίο, κινούμενο στη λογική του DIY, έδωσε μια νέα διά-σταση στην πολιτιστική ενημέρωση, στο design, αλλά και στη δημιουργία ενός εντύπου ασυνήθιστου για τα ελληνικά δεδομένα και λειτούργησε ως ο πυρήνας για να ξεπηδήσει μια σειρά από παράλληλες δράσεις.

Στην πλατφόρμα του Velvet συμπεριλήφθηκε το Velvet Festival, μια δράση που περίκλειε live από ελληνικές μπάντες, εικαστικές εκθέσεις και project, καθώς και κινηματογραφικές προβολές ελληνικών ταινιών, εν-σωματώνοντας στο πλαίσιό του το Velvet Prize, μια ανοιχτή ψηφοφορία και επιλογή της καλύτερης ελληνικής μπάντας της χρονιάς, πάντα με βάση τα κριτήρια και την αισθητική του περιοδικού και των αναγνωστών του. Παράλληλα με όλα αυτά, αλλά και τις πρώτες επιτυχημένες εμφανίσεις των Callas με στολές Superman και τις Calassettes επί σκηνής, προγραμ-ματίζεται το 2008 και το πρώτο Velvet Bus, ένα φιλόδοξο και πρωτότυπο project για τα ελληνικά δεδομένα. Επρόκειτο για ένα μουσικό road trip με μερικές από τις πιο ξεχωριστές ελληνικές μπάντες, γνωστούς μουσι-κούς συντάκτες, αλλά και ένα κινηματογραφικό crew να γυρίζουν με ένα λεωφορείο όλη την Ελλάδα σε μια ξέφρενη μουσική περιοδεία που κα-ταγράφηκε επιτυχημένα από την κάμερα της Γκρατσιέλλας Κανέλλου στο πλαίσιο του ντοκιμαντέρ “Velvet Bus”.

Λίγο καιρό μετά, βρεθήκαμε στο στούντιο των Callas και του Velvet στο κέντρο της Αθήνας για να μιλήσουμε για την πρόσφατη εμπειρία τους με το Velvet Bus, για την τελευταία του στάση μέσα από ένα reunion στο Six D.o.g.s με σχεδόν όλους τους καλλιτέχνες που έχουν ταξιδέψει μαζί τους όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και το επερχόμενο Velvet Prize που θα λάβει χώρα πάλι στο Six D.o.g.s στις 17 και 18 Ιουνίου. «Περάσαμε εκπληκτικά», δήλωσαν με ενθουσιασμό ο Λάκης και ο Αρης, «αν και η προσπάθειά μας ήταν δυσκολότερη από κάθε άλλη φορά λόγω της κρίσης και της γενικό-τερης αδιαφορίας που επικρατεί από κρατικούς -κατά κύριο λόγο- φορείς απέναντι σε οποιαδήποτε νέα πολιτιστική προσπάθεια». Παρά τις αντίξοες συνθήκες, οι Callas μαζί με τους Le Page, Velvoids και Nasty Beach ταξίδε-ψαν στο τέταρτο Velvet Bus και έκλεισαν την περιοδεία τους με ένα επιτυ-χημένο πάρτι την Παρασκευή στις 13 Μαΐου. Στη συνέχεια συζητήσαμε για το επόμενο προγραμματισμένο event τους στο Six D.o.g.s, όπου θα γίνει η απονομή των Velvet Prize. «Φέτος, πέρα από το βραβείο για το καλύτερο βίντεο, το βραβείο κοινού που θα οδηγήσει μια μπάντα στο Indietracks Festival στο Derbyshire και το βραβείο του βρετανικού μουσικού περιοδι-κού Artrocker, μια επιτροπή έγκριτων μουσικών δημοσιογράφων θα απο-νείμει τη διάκριση Grand Prix», μας ενημέρωσαν οι Callas.

Οσον αφορά το τρίτο προσωπικό και συλλεκτικό άλμπουμ τους με τίτλο “Objekt”, το συγκρότημα δηλώνει αισιόδοξο και ικανοποιημένο με τη μέχρι τώρα πορεία του. «Το άλμπουμ κυκλοφόρησε αποκλειστικά σε βινύλιο, ενώ το κάθε cover του αποτελείται από ένα μοναδικό σε κάθε περίπτωση collage-assemblage δημιουργημένο από εμάς τους ίδιους», διευκρινίζουν τα δύο αδέρ-φια. Ηχητικά το “Objekt” παραμένει πιστό στη Lo-Fi κουλτούρα, όντας ωστόσο πιο ώριμο σε σύνθεση, αισθητική και στίχους και σίγουρα αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη δουλειά των Callas μέχρι σήμερα. Εκεί συναντάμε και την Αννί-τα Πολυχρόνη (Wild Honey, Love Beverly, Wanna Be James?), η οποία συμμε-τέχει με την όμορφη φωνή και τα πλήκτρα της στο άλμπουμ και στις εμφανίσεις των Callas ως τρίτο νεοσύστατο μέλος τους συγκροτήματος.

Αν και προβληματισμένοι και απογοητευμένοι από την ελληνική πραγματι-κότητα, οι Callas δεν δείχνουν να πτοούνται και το καλοκαίρι τους προβλέπεται οτιδήποτε άλλο εκτός από ξεκούραστο. «Το περιοδικό Velvet και το φεστιβάλ αποτέλεσαν δύο project που έκαναν τον κύκλο τους και ολοκληρώθηκαν. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως σταματάμε εδώ», δηλώνουν χαρακτηριστικά. Μάλι-στα, οι δύο εικαστικοί και μουσικοί δεν κρύβουν τον ενθουσιασμό τους για την

ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ

Το τρίτο συλλεκτικό άλμπουμ “Objekt” - με μοναδικά handmade cover artworks- των Callas κυκλοφορεί μόνο σε βινύλιο σε επιλεγ-μένα καταστήματα και δισκοπωλεία σε παραγωγή Fab Liquid Studio.

Στις 17 και 18 Ιουνίου θα γίνει η απονομή του Velvet Prize στο Six D.o.g.s με συμμετοχή του κοινού, της ομάδας του Velvet, του μου-σικού περιοδικού Artrocker και μιας επιτροπής γνωστών Ελλήνων μουσικών συντακτών.

Τσεκάρετε: www.thecallas.com, www.myspace.com/thecallas.

πρόσφατη συνεργασία τους με τους Ουαλούς Victorian English Gentlemen’ s Club, που έγινε στο πλαίσιο ενός split flexi single, το οποίο και θα παρουσι-άσουν στο Λονδίνο το καλοκαίρι. Παράλληλα, η επιτυχημένη πορεία των DIY και Tomorrow συλλεκτικών εκδόσεων-boxes που ακολούθησαν, η συνέχιση του Bus και του Prize, αλλά και οι συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό επιβεβαιώ-νουν πως δεν εγκαταλείπουν τόσο εύκολα. Βασικό κομμάτι της δουλειάς τους αποτελεί και η έντονη εικαστική τους δραστηριότητα και παρουσία σχεδόν αλ-ληλένδετη με τη μουσική τους παραγωγή και τις εμφανίσεις τους. Πέρα από την αισθητική τους παρέμβαση σε συλλεκτικά άλμπουμ και εκδόσεις και στα περίτε-χνα καπέλα και φορέματα των Calassettes, οι Callas έχουν έντονη συμμετοχή και στα εικαστικά δρώμενα της πρωτεύουσας τα τελευταία χρόνια. Μάλιστα, μετά την επικείμενη ομαδική έκθεση της επιμελήτριας Νάντιας Αργυροπούλου όπου οι Callas θα έχουν την ευκαιρία να δείξουν τη δουλεία τους μαζί με αρκετούς ακόμη σημαντικούς Ελληνες εικαστικούς το καλοκαίρι στο Λονδίνο, ετοιμάζονται για τη νέα ατομική τους έκθεση στο χώρο του ΑΤΟΠΟΣ στην Αθήνα. Εκεί, το φθινό-πωρο, μέσα από μια σειρά video, installation και performance, τα δύο αδέρφια σε συνεργασία με τον Βασίλη Ζηδιανάκη θα προσεγγίσουν το θέμα του σεξ, που αποτελεί την επόμενη θεματική ενότητα της ομάδας του ΑΤΟΠΟΣ.

Μπορεί το Blender Festival να ξεκίνησε στις αρχές του καλοκαιριού και μάλιστα στην ταράτσα, αλλά η ιδέα γεννήθηκε πριν από έξι μήνες, στην καρ-διά του χειμώνα. Διανύοντας την τρίτη από τις έξι εβδομάδες που θα διαρκέσει το φεστιβάλ, ζητήσα-με από τον Αλέξη Κυριαζή να μας πει πώς συνέ-λαβε την ιδέα για ένα μουσικό event στην ταράτσα του ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης. Ο ίδιος δι-αχειρίζεται το μπαρ του Ιδρύματος, ενώ στο πα-ρελθόν υπήρξε ιδιοκτήτης του Multi Culti. «Ολα ξεκίνησαν μια μέρα του Δεκέμβρη», αρχίζει να αφηγείται. «Υπήρξα μουσικός παλιότερα και πάντα αγαπούσα τη μουσική. Φαντάστηκα τι ωραία που θα ήταν να γεμίσει η ταράτσα με αστραφτερά φώτα και ενδιαφέροντες ήχους από μπάντες. Κάπως έτσι μπήκα στη διαδικασία να οργανώνω το φεστιβάλ». Η ταράτσα όμως δεν λειτουργεί ανεξάρτητη. Το Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης έχει συγκεκριμένη οπτική για τα πράγματα. Πώς αντέδρασε άραγε σε αυτή την ιδέα; «Ευτυχώς πολύ θετικά. Είχα και έχω πλήρη υποστήριξη και κάλυψη».

Σκέφτομαι ότι το πιο δύσκολο κομμάτι του παζλ είναι να επιλέξεις 24 μπάντες και να τις πεί-σεις να συμμετάσχουν. «Δεν δυσκολεύτηκα καθό-

λου σε αυτό», με διορθώνει ο κ. Κυριαζής. «Από την αρχή αντιμετώπισα μια ομοψυχία στη συμμε-τοχή, όλοι ήταν ενθουσιασμένοι. Δεν αρνήθηκε σχεδόν κανείς. Η επιλογή έγινε με αυστηρά κριτή-ρια, είτε από εμένα είτε από ανθρώπους που εμπι-στεύομαι. Το πιο βασικό ήταν η μπάντα να παράγει μουσική σε βάθος. Αυτό είναι το ζητούμενο».

Αν κοιτάξει κανείς το πρόγραμμα του Blender, θα δει ότι οι 24 μπάντες που συμμετέχουν καλύ-πτουν ένα πολύ μεγάλο φάσμα της νέας μουσικής σκηνής της πόλης. Από rock και pop, μέχρι punk, swing και ατμοσφαιρική μουσική. «Αυτό είναι το Blender. Και για αυτό του έδωσα αυτό τον τίτλο. Με ενδιαφέρει η ποικιλία πέρα από ταμπέλες και είδη. Ετσι είμαι και στη ζωή μου. Ακούω τα πάντα, αρκεί να βγάζουν καλή μουσική».

Μέχρι εδώ, όλα ακούγονται ιδανικά. Το κοινό όμως πώς ανταποκρίθηκε στην ιδέα; «Η αλήθεια είναι ότι περίμενα περισσότερη συμμετοχή. Είναι μια εξαιρετική διοργάνωση και αξίζει περισσότε-ρα. Με εκνευρίζει όταν ακούω ότι ο ένας θέλει να δει το τάδε συγκρότημα και ο άλλος το άλλο. Το φεστιβάλ είναι μια εγγύηση για να γνωρίσει ο κόσμος τα γκρουπ. Για να ενημερωθεί για τα νέα

πράγματα». Τολμώ να τον ρωτήσω αν θεωρεί ότι η τιμή του εισιτηρίου (15 ευρώ με ποτό) είναι υψη-λή. «Οχι. Κανονικά το εισιτήριο θα ήταν αρκετά ακριβότερο, αν αναλογιστεί κανείς το επίπεδο της διοργάνωσης. Υπάρχει κόσμος που έχει δει μερικά από τα γκρουπ σε μικρές σκηνές, με λίγα φώτα και κακό ήχο. Αυτό δεν έχει καμία σχέση. Αυτή η πα-ρεξήγηση με το εισιτήριο πρέπει να λυθεί».

Τελειώνοντας τη συζήτηση, έχω μεγάλη περι-έργεια να μάθω ποια από τις μπάντες είναι η αγα-πημένη του εμπνευστή του εγχειρήματος. «Εχω και εγώ, όπως όλοι, τις προτιμήσεις μου. Ξεχωρίζω τους Space Blanket, τον Ioanni, τη φωνή έκπλη-ξη του φεστιβάλ και για μένα την επόμενη μεγά-λη φωνή της Ελλάδας. Φυσικά δεν μπορώ να μην αναφερθώ στους Burger Project, αλλά και τους Abbie Gale, που έχουν το δικό τους πιστό κοινό». Τελευταία ανακοίνωση λοιπόν! Το δεύτερο μισό του περιεχομένου του Blender σερβίρεται ακόμα. Στην ταράτσα.

Ομορφο περιβάλλον, οικείες φάτσες, καλή μουσική. Αυτά τα συστατικά έβαλε στο blender o Αλέξης Κυριαζής και εμπνεύστηκε το πολυσυζητημένο φεστι-βάλ. Ζακετάκι, λοιπόν, ποτό σε πλαστικό και ραντεβού στην ταράτσα.

Ημέρες υπερηφάνειας αυτές για την Αθήνα με τα χρώματα του Athens Pride 2011 να πλημμυρίζουν το κέντρο της πόλης. Οι δύσκολες οικονομικές και κοινωνικές συγκυρίες της εποχής δεν σταμάτησαν το ετήσιο φεστιβάλ gay & lesbian που κορυφώ-νει τις εκδηλώσεις του αύριο, Σάββατο 4 Ιουνίου, με την καθιερωμένη παρέλαση από την πλατεία Κλαυθμώνος μέχρι το Σύνταγμα και τη Βουλή. Το σύνθημα για φέτος: «Φίλα με παντού».

Μία εκ των διοργανωτών του Athens Pride, η Andrea Gilbert, μιλάει για το φετινό φεστιβάλ, του οποίου η πραγματοποίηση, όπως τονίζει, συνάντη-σε διάφορες δυσκολίες. «Φέτος, περνάμε πράγματι μια δύσκολη φάση στην Ελλάδα. Οι καιροί αυτοί είναι μεγάλης σημασίας για τη σύγχρονη ελληνική ιστορία σε κάθε επίπεδο, οπότε έπρεπε να προ-σαρμοστούμε στη νέα πραγματικότητα». Ετσι, η παρέλαση αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αφού καταλήγοντας στο Σύνταγμα, θα ενωθεί με τον κό-σμο που ήδη βρίσκεται εκεί, εκδηλώνοντας την αντίθεσή του στα σκληρά μέτρα της κυβέρνησης και αναμένεται με ενδιαφέρον το πώς θα υποδεχτούν οι «Αγανακτισμένοι» την κατάληξη της παρέλασης. «Ναι, πράγματι! Ελπίζουμε ότι θα μας υποδεχτούν καλά, διότι και εμείς είμαστε μαζί τους, στο πλευρό τους, από την πρώτη μέρα που κατέβηκαν στο Σύ-νταγμα. Υποστηρίζουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα, μια κοινωνία χωρίς βία και με ανοχή στη διαφο-ρετικότητα. Κάθε χρόνο η παρέλασή μας καταλήγει για συμβολικούς λόγους μπροστά στη Βουλή και φέτος θα κάνουμε το ίδιο. Θέλουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με τους ‘Αγανακτισμένους’».

Με την οικονομική κρίση, η διοργάνωση φέ-τος έγινε χωρίς καθόλου χορηγούς. «Τα μοναδικά μας έσοδα είναι από τη δημοπρασία έργων τέχνης που έκανε η γκαλερί Breeder και δωρεές από Ελλη-νες και ξένους καλλιτέχνες. Από αυτή την άποψη, το Athens Pride είναι μοναδικό». Τη ρωτάω για τη

φετινή συνδρομή του ΕΟΤ που ενέταξε το φεστι-βάλ στο πλαίσιο του Athens Every Week. «Κοιτάξ-τε, εδώ υπάρχει μια παρεξήγηση», επισημαίνει. «Το Υπουργείο Πολιτισμού δεν μας έδωσε καθόλου χρήματα, αλλά ούτε ο δήμος. Απλώς μας χορήγη-σαν συμβολικά το logo και τη σφραγίδα τους. Δεν πήραμε δεκάρα. Μάλιστα, πέρυσι μας είχαν παρα-χωρήσει και δέκα στάσεις λεωφορείων για να δια-φημιστούμε, αλλά με δικά μας έξοδα. Φέτος τίποτα.

Οι φήμες ότι συμβαίνει το αντίθετο σε καιρούς κρί-σης έχουν ομοφοβική βάση και κρύβουν μια φασι-στική νοοτροπία».

Ο δήμαρχος Αθηναίων Γεώργιος Καμίνης δήλωσε πρόσφατα στο δημοτικό συμβούλιο σχετι-κά με το Athens Pride ότι η δυσμενής κοινωνική διάκριση την οποία υφίστανται οι ομοφυλόφιλοι αποτελεί ένα πολύ σημαντικό θέμα. «Θα δώσου-με συμβολικά την αιγίδα στο Athens Pride», είπε χαρακτηριστικά. «Υπάρχουν ελληνικές οικογένειες οι οποίες αισθάνονται ότι κρύβουν ένα σκελετό στο ντουλάπι τους. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποί-οι αναγκάζονται να κρύβουν την προτίμησή τους, ενώ όλοι οι υπόλοιποι μπορούν να τη δηλώνουν ελεύθερα. Κι αυτό είναι ένα θέμα ελευθερίας. Επί-σης, δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει ο Δήμος Αθηναίων να παρέχει την αιγίδα του σε δεκάδες εκδηλώσεις κάθε χρόνο και να μην κάνει το ίδιο για τους ομοφυλόφιλους που κάνουν τη δική τους γιορτή». Ο κ. Καμίνης κατέληξε λέγοντας πως έχει την πεποίθηση ότι όσο περίεργο μας φαίνεται σή-μερα το γεγονός ότι οι μαύροι στον αμερικανικό νότο ήταν αναγκασμένοι να δίνουν τη θέση τους στα λεωφορεία στους λευκούς -αυτό μέχρι τη δεκα-ετία του ’60-, άλλο τόσο θα μας φαίνεται σύντομα παράλογο το γεγονός ότι καθόμασταν να συζητάμε αυτά τα πράγματα.

Σήμερα, Παρασκευή 3 Ιουνίου, η παλαιότε-ρη LGBT χορωδία του Λονδίνου, οι Pink Singers, θα τραγουδήσουν στις 8:00 μμ. στην πλατεία Συ-ντάγματος, ενώ θα πάρουν μέρος και στην αυρια-νή παρέλαση μαζί με τους Batala, μια αποστολή -για πρώτη φορά- από την Αλβανία, αλλά και από τη Σόφια. Μετά την παρέλαση, θα ακολουθήσει πάρτι έως αργά το βράδυ με ζωντανές εμφανίσεις καλλιτεχνών, από την Ελευθερία Αρβανιτάκη και τους Onirama, μέχρι την Ευσταθία και τον Ζακ Στεφάνου.

Υπό την αιγίδα του Δήμου Αθη-ναίων φέτος, η καθιερωμένη πα-ρέλαση του Athens Pride θα κατα-λήξει, ως είθισται, στο Σύνταγμα. Μόνο που αυτή τη φορά θα ενω-θεί με τους «Αγανακτισμένους» της πλατείας για να φωνάξουν όλοι μαζί με φόντο τη Βουλή.

Ολα βαίνουν στραβά. Παντρεύεσαι σε πέντε ώρες. Δεν έχεις ιδέα πού βρίσκεσαι. Τα μπλεξίματά σου περιλαμ-βάνουν μια τίγρη, ναρκωτικά, μωρά και τσίτσιδο θηλυ-πρεπή Κινέζο γκάνγκστερ. Λαμπρά! Και όμως δεν χά-νεις το κουράγιο σου. Αντίθετα, ανακαλύπτεις ξανά την αξία της παρέας. Αυτά ως μια περίληψη της -προ διε-τίας- τεράστιας κινηματογραφικής επιτυχίας, μίας από τις πιο πετυχημένες σύγχρονες αμερικανικές κωμωδί-ες. Στη φετινή συνέχεια του “Hangover”, η παρέα πάει Ταϊλάνδη για νέες καταστρεπτικές καταστάσεις.

Στις κωμωδίες, συχνά παρακολουθούμε τον αγώ-να ανθρώπων κόντρα σε όλα τα προγνωστικά. Το ένα χτύπημα της μοίρας μετά το άλλο. Και τι δεν παθαίνει ο αείμνηστος Θανάσης Βέγγος στο «Πολυτεχνίτης και Ερημοσπίτης» (1963). Στην προσπάθειά του να απο-φύγει τον εφιάλτη της ανεργίας, μέχρι ξυλοφορτωμέ-

νος διαιτητής καταντάει. Φανταστείτε τον εαυτό σας σε παρόμοιες καταστάσεις. Πόσες «ανασού-

λες» θα χρειαζόσασταν για να μην πάθετε ψυχω-σικό επεισόδιο;

Εκεί έγκειται και μία μαγική ιδιότητα της κω-μωδίας. Η αγχολυτική της δράση. Μια κάθαρση που έρχεται όχι «δι’ ελέου και φόβου», αλλά μέσα από το χιούμορ. Ας επιστρατεύσουμε τους ειδι-κούς. Εχω υπάρξει ακροατής της εξής πρότασης ογκολόγου σε καρκινοπαθή: «Να βλέπετε κωμω-δίες, πολλές κωμωδίες» - με το θεράποντα να το λέει, να το πιστεύει και να το εννοεί.

Τo στρες είναι μια λυπηρή κατάσταση. Ιδιαίτε-ρα όταν τραβάει σε μάκρος. Ακόμα περισσότε-ρο όταν δεν απασχολεί ένα άτομο, αλλά είναι γενικό -κοινωνικό- φαινόμενο. Βλέπε Ελλάδα.

Το καυστικό χιούμορ όμως αποτελεί ζητούμενο και ταυτόχρονα θεραπεία. Αλλιώς δεν εξηγείται η τεράστια επιτυχία της «Λυσιστράτης». Το έργο του Αριστοφάνη γέμιζε τα θέατρα εν μέσω Πελοποννησιακού πολέμου.

Οταν λοιπόν βρίσκεστε σε μια δυσάρεστη θέση ζώντας το τέλος μιας σχέσης, όταν βλέπετε την αίτησή σας για μεταπτυχιακό να απορρίπτεται, όταν σας σπάνε τα νεύρα στη δουλειά, επιλέξτε τον επιθεωρητή Κλου-ζώ. Στο «Η επιστροφή του Ροζ Πάνθηρα» (1975), ο Πίτερ Σέλερς παραδίδει μαθήματα ζεν ηρεμίας. Ενας ντετέκτιβ γκαφατζής τα κάνει όλα λάθος. Και αντί να τον «πήξει» ο εργοδότης του, ο εργαζόμενος κερδίζει τη μάχη. Η ανικανότητά του στέλνει το αφεντικό στο φρενοκομείο. Σε κάθετη αντίθεση με την πραγματικό-τητα, όπου λογικά -απλά- θα απολυόταν. Η κωμωδία

έχει δεμένο στο άρμα της το παράλογο. Ακριβώς για να τονίσει την υποκειμενικότητα των πραγμάτων.

Τα τελευταία χρόνια, μια ενδεδειγμένη αντι-στρές συνταγή ακούει στο όνομα Γουίλ Φάρελ. Ο Αμερικα-νός κωμικός αποτελεί φαινόμενο παραγωγικότητας, αλλά και αντικρουόμενων συναισθημάτων. Love it or hate it, αγγλιστί. Ο Γουίλ, λοιπόν, στο “Anchorman: The Legend of Ron Burgundy” (2004), σατιρίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μια «πληγή» που όλο και διογκώνεται. Τη μεγαλομανία των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Και το πώς αυτά «νιώθουν» πιο σημα-ντικά από τις ίδιες τις ειδήσεις που καλύπτουν. Πώς κοιτάζοντας -αγχωτικά- το δέντρο χάνουν το δάσος. Πράγμα που δυστυχώς κάνουμε όλοι μας συχνά. Γι’ αυτό όμως είναι εκεί οι αγαπημένοι μας κωμικοί. Από τον Βασίλη Λογοθετίδη μέχρι τον Ζακ Γαλυφιανάκη. Για να μας χαρίζουν αγχολυτικό γέλιο, ενώ μας κλεί-νουν το μάτι. Υπενθυμίζοντάς μας να μην παίρνουμε τη ζωή «τόσο στα σοβαρά». Είναι άλλωστε ό,τι πολυτι-μότερο έχουμε - ας μην την ανοστεύουμε.

Το άγχος χτυπάει κόκκι-νο. Ο κόσμος σας καταρ-

ρέει. Τα νεύρα μου, τα χάπια μου

και σινεμά να «φύγω». Βάλτε φρένο σε ό,τι σας

τρώει την ψυχή. Οι κωμωδίες είναι το

καλύτερο φάρμακο στο “Hangover” του άγχους.

φ

Με 150 θεατρικές παραστάσεις να ανεβαίνουν φέτος στην Αθήνα και το εισιτήριο σε πολλές από αυτές να είναι απαγορευτικό, η εφαρμογή της προαιρετικής εισφοράς μοιάζει να είναι πρωτότυπη και αποτελεσματι-κή. Η ελεύθερη είσοδος αποτέλεσε κίνητρο για το κοινό, αλλά και μια πρόκληση για όσους παραγωγούς τόλμησαν αυτό το πείραμα, με ζω-ντανό παράδειγμα την παράσταση «Η θεία Βιβή» της Αλεξάνδρας Παπαγε-ωργίου. Το κουτί στην περίπτωση της «Βιβής» τοποθετήθηκε σε μια γκαρ-σονιέρα στο Πεδίον του Αρεως και οι θεατές βγαίνοντας είχαν την ευκαιρία να κοστολογήσουν το αποτέλεσμα και να ρίξουν στο κουτί (εάν ήθελαν) ό,τι αντέχει η τσέπη τους. Σύμφωνα με τους συντελεστές, το πείραμα πέτυχε. Ο κόσμος μπήκε στην γκαρσονιέρα και είδε την παράσταση, με αποτέλε-σμα να επαναληφθεί και την επόμενη σεζόν, στα τέλη Σεπτεμβρίου.

Εν τω μεταξύ, μέχρι τις 26 Ιου-νίου παρουσιάζεται η νέα παραγωγή της Αλεξάνδρας πάλι σε αντισυμβα-τικό χώρο, αυτή τη φορά στον πρώ-το όροφο μιας πολυκατοικίας του 1935. Εκεί, στην οδό Σουρμέλη 8, κάτω από το Πολυτεχνείο, ανεβαίνει

η performance «Πρέπει να καταλάβε-τε ότι δεν είστε μόνοι». Και φυσικά, αφού το πείραμα πέτυχε, θα επανα-ληφθεί. Κατά την έξοδο, όποιος επι-θυμεί θα αφήνει στο κουτί τον οβολό του.

Τη λογική του κουτιού δοκίμασε και ο Κώστας Γάκης με την παράστα-ση «Ο Διχοτομημένος Υποκόμης», που ανεβαίνει στο στούντιο του «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» του Λάκη Λαζόπου-λου. «Σκεφτήκαμε ότι πολλοί συμπο-λίτες μας λόγω κρίσης ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και δεν έχουν πρόσβαση στο θέατρο λόγω του ακρι-βού εισιτηρίου. Ο κόσμος που ήρθε στην παράσταση αυξήθηκε και αγκά-λιασε αυτή την ανόθευτη οικονομική συνθήκη», εξηγεί ο πολυπράγμων ηθοποιός και σκηνοθέτης. Χρήματα όμως βγαίνουν από το κουτί; «Η δο-κιμή λειτούργησε θαυμάσια. Τα χρή-ματα που μαζέψαμε είναι αξιοπρε-πέστατα. Δεν γίναμε πλούσιοι, αλλά προφανώς όταν ξεκινάς ένα τέτοιο εγχείρημα δεν είναι αυτός ο στόχος σου. Πιο πολύ θέλεις να πλουτίσεις σε εμπειρία και να συνεισφέρεις κοι-νωνικά. Και αυτό το πετύχαμε από-λυτα. Υπάρχει ένα τεράστιο απόθεμα θετικής ενέργειας και υγιούς χαμόγε-

λου ευγνωμοσύνης από τους θεατές, πράγμα υπέροχο και αναντικατάστα-το».

Επίσης, το δρόμο «του κουτιού» ακολούθησαν και άλλες παραστά-σεις. Ο «Μισάνθρωπος» του Μολιέ-ρου από την ομάδα Υστερόγραφο και το “DOMINATRIX” από την ομάδα προΤΑΣΗ είναι δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Και οι δύο παραγω-γές ανέβηκαν σε ιδιαίτερους χώρους, η πρώτη σε ένα γυμναστήριο και η δεύτερη σε μια γκαρσονιέρα. Στο ίδιο μοτίβο λειτουργεί και η ομάδα Σπίρτο, που μέχρι τις 20 Ιουνίου θα παρουσιάζει το έργο του Σάκη Σερέ-φα «Αποστολή στον πλανήτη Γη» στο θέατρο Αρτι. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει και το δελτίο Τύπου της παράστασης: «Η τέχνη έχει εμποτι-στεί και αλλοιωθεί από ένα ανελέητο κυνηγητό κέρδους καθιστώντας την παρακολούθηση μιας δημιουργίας είδος πολυτελείας, με αποτέλεσμα την ολοένα και περισσότερη απομά-κρυνση του κόσμου από τα θέατρα. Αφήνουμε την ελεύθερη επιλογή στο θεατή να ορίσει ή όχι το χρηματικό αντίτιμο στηρίζοντας την προσπάθειά μας». Η τέχνη, λοιπόν, σε χαλεπούς καιρούς «κουτιά» κατεργάζεται.

Μετά τους αντισυμβατι-κούς χώρους, οι θεατρικές

ομάδες της Αθήνας υιο-θέτησαν άλλη μία πρωτο-τυπία. Την επόμενη φορά που δεν θα σας ζητήσουν χρήματα για να παρακο-λουθήσετε μια παράστα-ση, δείξτε ενημερωμένοι

και βγαίνοντας αναζητή-στε το -μαύρο- κουτί.

Κίνημα αγανακτισμένων Ελλήνων

Μουντζα-head-in...

Oσα δεν έχουν καταφέρει κόμματα και συν-δικάτα, τα έχει πετύχει ήδη το πολυποίκιλο, δι-αστρωματικό, διαταξικό και αποτελούμενο από όλες τις ηλικίες πλήθος των «Αγανακτισμένων». 100.000 περίπου «Αγανακτισμένοι» ύψωσαν τη ...μούντζα τους την Κυριακή γύρω από τη Βουλή. Με κατσαρόλες... Και οι βουλευτές αποκλεισμέ-νοι. «Για σένα βράζει αυτή η άδεια κατσαρόλα», που λέει και ο Αγγελάκας.

Περί μούντζας ο λόγος: Οταν από τη σφιγ-μένη γροθιά των πρώτων χρόνων της μεταπολί-τευσης φτάνουμε στη μούντζα, σίγουρα αυτό δεν είναι καθόλου καλό σημάδι. Οπως όμως σχο-λίασε και ένας φίλος στο Facebook (την πρώτη διαδικτυακή πλατεία που έβγαλε τον κόσμο στο δρόμο): «Είτε συνεισφέροντας σε ανοιχτή παλάμη είτε σε κλειστή γροθιά, το take five αναδεικνύεται σε ύμνο της νεότερης ελληνικής δημοκρατίας».

Ο κ. Πάγκαλος τονίζει πως η διαμόρφωση ενός πολιτικού κινήματος δεν εξαρτάται από τα like και τα unlike του Facebook. Κάνει επίσης λόγο για «μόδα των τεχνολογιών» και «ανώδυνη εκτόνωση». Ισως και να έχει δίκιο. Ως παλαιό στέλεχος του ενιαίου ΚΚΕ, αναγνωρίζει την ανα-γκαιότητα της καθοδήγησης και ενός πολιτικού

«διά ταύτα». Προσωπικά δεν ξέρω αν έχετε λο-γαριασμό, κύριε αντιπρόεδρε, αλλά, αν ανοίξετε, θα γεμίσετε με like και poke.

Να αποχωρήσει από το Κοινοβούλιο καλεί την Αριστερά ο Αλέκος Αλαβάνος, ενώ ο Καρα-τζαφέρης απειλεί πως θα αποσύρει τους βουλευ-τές του ΛΑΟΣ. Τι έγινε, ρε παιδιά; Μας χάλασαν την ησυχία και... μετακομίζουμε;

Κάτω οι 300! Πάνω όμως; Πάνω;

Περίπου 50% πιθανότητες χρεοκοπίας δίνει η Moody’s στην Ελλάδα. Αισιόδοξο μου ακού-γεται. Σαν παραμύθι! Υπάρχει δηλαδή και ένα 50% που παίζει με το καλό σενάριο. Και ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα...

Τελευταία είδηση με νόημα... Στο Μπα-γκλαντές μια γυναίκα έκοψε το πέος ενός άνδρα που επιχείρησε να τη βιάσει. Αμέσως μετά έφυγε τρέχοντας και το παρέδωσε στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα προκειμένου να αποδείξει ότι ο εν λόγω άντρας τής επιτέ-θηκε με άγριες διαθέσεις. Εμείς αδυνατούμε να κάνουμε κάποιο σχόλιο. Ευχόμαστε απλά να μην δώσουμε ιδέες...

Εκεί που τα ποδήλατα πριν από μερικά χρόνια ήταν «θαμμένα» σε αποθήκες και δεν αποτελούσαν τίποτα παραπάνω από μια όμορφη παιδική ανάμνηση, πλέ-ον έχουν μπει στις ζωές μας για τα καλά. Οχι μονάχα ως το αγαπημένο μας μέσο μεταφοράς, αλλά και ως αποτελεσματικό εργαλείο που μπορεί να χρησιμοποι-ηθεί και για σκοπούς κοινωνικής προσφοράς. Οπως συμβαίνει, για παράδειγμα, με το λεγόμενο “Global Biking Initiative”. Μια πρωτοβουλία κατά την οποία ποδηλάτες από όλο τον κόσμο μαζεύονται κάθε χρό-νο και διασχίζουν πάνω σε δύο ρόδες διάφορες χώρες της Γηραιάς Ηπείρου. Στόχος τους, να συγκε-ντρώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα για φιλανθρωπικούς σκοπούς της επιλογής τους. Τα πά-ντα ξεκίνησαν το 2009, όταν οι 50 περίπου συμμετέ-χοντες κατάφεραν να συγκεντρώσουν 23.000 ευρώ. Ο φετινός ποδηλατικός μαραθώνιος 300 ποδηλατών

απέφερε 262.000 ευρώ, τα οποία παραδόθηκαν σε 19 διαφορετικούς κοινωφελείς οργανισμούς. Η επι-τυχία και η απήχηση της συγκεκριμένης κίνησης δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί καλύτερα παρά μόνο μέσα από τους παραπάνω αριθμούς.

Και επειδή το ρητό λέει πως «όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, έναν Ελληνα θα βρεις», 16 συνεργάτες και εργαζόμενοι της Vodafone Ελλάδας φρόντισαν και το επαλήθευσαν δηλώνοντας το παρόν και στη φετινή ποδηλατική περιπέτεια του GBI. Φορτωμέ-νοι με τον απαραίτητο εξοπλισμό και την ανάλογη διάθεση, ξεκίνησαν από το Αμστερνταμ με σκοπό να μεταφέρουν το μήνυμα της φιλανθρωπίας και της αλληλεγγύης. Αφού λοιπόν διέσχισαν 700 χλμ. σε πέντε ημέρες, κατέληξαν στο Ντίσελντορφ, όπου βρισκόταν η άτυπη σημαία τερματισμού του εγχειρή-ματος. O ιδρώτας από τις ορθοπεταλιές στη Βόρεια

και Κεντρική Ευρώπη μεταφράστηκε σε ένα γενναι-όδωρο φιλανθρωπικό... πουγκί για την ελληνική αποστολή, αξίας 12.900 ευρώ. Το οποίο φρόντισε να παραδώσει πριν από μερικές ημέρες στο Παιδικό Χωριό SOS στη Βάρη. Ο συντονιστής των Ελλήνων συμμετεχόντων Φραγκίσκος Βέλλης, έχοντας «κατα-πιεί» χιλιάδες χιλιόμετρα μέσα από τις τρεις συμμε-τοχές του στους ποδηλατικούς μαραθώνιους της GBI ανά την Ευρώπη, εξηγεί: «Η χαρά που παίρνουμε κάθε φορά από τα χαμόγελα των παιδιών όταν επι-στρέφουμε στην Ελλάδα και οι χειροτεχνίες με θέμα το ποδήλατο που μας χαρίζουν εκφράζοντας το δικό τους ευχαριστώ αποτελούν για εμάς το μεγαλύτερο κίνητρο για να συνεχίσουμε». Και κάπως έτσι, η αξι-έπαινη αυτή πανευρωπαϊκή ποδηλατοπορεία ανανε-ώνει κάθε χρόνο το ραντεβού της με την ανθρωπιά...

Ντίνος Ρητινιώτης

Εκ πρώτης όψεως μοιάζει με κάτι ανά-μεσα σε προπολεμικό ραδιόφωνο και πυξίδα πειρατικού καραβιού. Στην πραγματικότητα όμως είναι μία φωτο-γραφική μηχανή κατασκευασμένη από ξύλο κερασιάς, ορείχαλκο και αλουμί-νιο. Η P90, όπως την αποκαλεί ο Αμε-ρικανός δημιουργός της, έχει καμπυ-λωμένη μπροστινή επιφάνεια και μία τρύπα στο κέντρο που της επιτρέπει να αποτυπώνει οπτικό πεδίο 90 μοιρών σε φιλμ 6x9. Χάρη στην κατασκευή της και την έλλειψη φακού, το φως δι-αχέεται ομοιόμορφα παντού δίνοντας πραγματικά εντυπωσιακές φωτογραφί-ες. Βγαίνει στην παραγωγή για πρώτη φορά ύστερα από τέσσερα χρόνια, σε περιορισμένο αριθμό 50 τεμαχίων και τιμή 975 δολάρια συν μερικά ψιλά για τα μεταφορικά της. Οπότε, αν δεν ανήκεις στη λέσχη ΠΣΕΑΑ (Πλούσιοι Συλλέκτες Εντυπωσιακά Αχρηστων Αντικειμένων), βολέψου με μία compact ψηφιακή των 150 ευρώ.

mottweilerstudio.com

Εντάξει, μπορείς να κοιτάξεις το ψηφιακό ή και το αναλογικό ρολόι που φοράς στον καρπό σου και να πεις την ώρα όταν σε ρωτήσουν. Ποιος όμως δεν είναι ικανός να κάνει κάτι τέτοιο; Αν νομίζεις ότι έχεις τέλεια αντίληψη του χρόνου, τότε βγάλε άκρη με το Aqua Clock του σχεδιαστή Branislav Sipka. Προσαρμόζεται πάνω σε οποιονδήποτε τοίχο του σπιτιού σου και με ειδικό ενσωματωμένο μηχανισμό ανεβάζει και κατεβάζει τα επίπεδα του νερού μέσα του. Στη συνέχεια παρατηρείς τα σημάδια που έχει σε προκαθορισμένα ύψη γύρω από τον εσωτερικό του κύκλο και μπορείς να καταλάβεις τι ώρα είναι. Στο περίπου βέβαια, αφού, όπως έχει πει και ο Αϊνστάιν, ο χρόνος είναι

σχετικός. Εσύ θα πας ενάντια στο μεγάλο φυσικό;www.yankodesign.com

Θυμάσαι ένα παιχνίδι στα ηλεκτρονικά με το όνομα Shinobi; Αυτό στο οποίο αναλάμβανες το ρόλο ενός νίντζα και έπρεπε να περά-σεις πέντε επίπεδα πετώντας αστεράκια; Αν όχι, κατέβασε αμέσως το Mame. Αν ναι, μάθε πως η Sega σύντομα θα κυκλοφορήσει μια συνέχεια για το Nintendo 3DS, στην οποία ο ανανεωμένος ήρωας θα εξερευνά τις πίστες και θα μάχεται με εχθρούς. Στη διάθεσή του θα έχει μία katana (μεγάλο σπαθί), μαχαίρια, μαγικά κόλπα, αλλά και μερικά combo που ακόμα δεν έχουν διευκρινιστεί. Φυσικά, θα υπάρχει και έξτρα περιεχόμενο, το οποίο θα ξεκλειδώνεις μέσα από μικρά υποπαιχνίδια, ενώ θα μπορείς να ανταλλάξεις τα save σου με αυτά των φίλων σου. Περιμένουμε με αγωνία!

www.sega.com

Μετά τα λάπτοπ της Acer και της Samsung που θα «τρέχουν» το Chrome OS, ήρθε η ώρα και για τον πρώτο σταθερό υπολογιστή που θα υποστη-ρίζει το λειτουργικό της Google. Πρόκειται για το Xi3 ChromiumPC, το οποίο θα έχει τη μορφή ενός μικρού αλουμινένιου κύβου με διαστά-σεις που δεν θα ξεπερνούν τα 10x9x9 εκ. Το εσωτερικό του θα αποτε-λείται από τρία τμήματα, πρώτον το Processor Module (επεξεργαστής, μνήμη RAM), δεύτερον το Primary I/O Module (θύρες επικοινωνί-ας) και τρίτον το Secondary I/O Module (ethernnet, video out). Θα είναι πλήρως παραμετροποιήσιμος αλλάζοντας οποιοδήποτε από

τα τρία αυτά τμήματα, ενώ όπως και ο φορητός «συγγενής» του, θα βασίζεται στο cloud για τις εργασίες του. Ανα-

μένεται να κυκλοφορήσει στις 4 Ιουλίου σε άγνωστη ακόμα τιμή.

www.xi3.org

Ενα σοβαρό ανταγωνιστή φαί-νεται πως αποκτά το Kindle της Amazon, που μέχρι τώρα «έπαι-ζε» μόνο του στο χώρο των ηλε-κτρονικών αναγνωστών. Είναι το Nook 2 της Barnes & Noble, με οθόνη ηλεκτρονικού χαρτιού 6 ιντσών, ανάλυση 800x600, λει-τουργικό σύστημα Android 2.1 Eclair και μπαταρία με διάρκεια 2 μηνών! Μπορεί να αποδώσει 16 κλίμακες του γκρι, διαθέ-τει 2 GB εσωτερική μνήμη που επεκτείνεται με κάρτα microSD έως τα 32 GB, το βάρος του δεν ξεπερνά τα 212 γραμ. και συν-δέεται στο ίντερνετ μέσω WiFi. Σύμφωνα με όσους το δοκίμασαν, έχει πολύ εύχρηστο ζουμ και φυσικό γύρισμα σελίδων που θυμίζει αρκετά το iPad. Θα είναι διαθέσιμο στις ΗΠΑ στις 10 Ιουνίου στην πολύ ελκυ-στική τιμή των 139 δολαρίων (κάτι λιγότερο από 100 ευρώ).

www.barnesandnoble.com

Με μεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκε το δεύτερο BBALL PARTY, το οποίο διοργάνωσε η Active Media με την αρωγή της Globalsports στο Club B.E.D. Ο σκοπός ήταν... ιερός, αφού τα έσοδα διατέθη-καν στην ομοσπονδία μπάσκετ με αγωνιστικό αμαξίδιο, με παί-κτες, προπονητές, παράγοντες, διαιτητές και απλούς φιλάθλους να διασκεδάζουν υπό τους ήχους των VEGAS. Παράλληλα, απόλαυσαν σε ένα διαφορετικό ρόλο τον Μάικ Μπατίστ και τον Ράσο Νεστέροβιτς, καθώς ο πρωταθλητής Ευρώπης με τον Πα-ναθηναϊκό και ο κυπελλούχος Ελλάδας με τον Ολυμπιακό πήραν για λίγο τη θέση του DJ Blu, έχοντας support τον Ματ Νίλσεν και τον Γιώργο Μπόγρη. Χορηγοί της εκδήλωσης ήταν οι: Village Cinemas, Hankook, Νike, Αrena, Turkish Airlines και Bwin.

Μειωμένες τιμές μέχρι και 50% σε όλα της τα είδη προσφέρει πλέον η αλυσίδα καταστημά-των ENTOS by SATO αντιλαμβανόμενη τη δύσκολη οικονομική συγκυρία. Τα μαγαζιά μειώνουν μόνιμα τις τιμές τους και σου προσφέρουν τα πάντα για το σπίτι στις καλύ-τερες τιμές. Καναπέδες, κρεβάτια, τραπεζαρίες, συνθέσεις, νεανικά δωμάτια, έπιπλα κήπου, λευκά είδη, σερβίτσια, κουζινικά, διακοσμητικά, πίνακες, χαλιά, φωτιστικά, κουρτίνες, είναι μόνο μερικά από τα προϊόντα που μπορείς να βρεις. Και όλα φυσικά σε απίθανα σχέδια, καταπληκτική ποιότητα και μεγάλη ποικιλία. Ενδεικτικά αναφέρεται χειροποίητος καναπές από 249,99 ευρώ να πωλείται τώρα στην τιμή των 129,22 ευρώ, καναπές που γίνεται κρεβάτι από 399,99 ευρώ μόνο 199,99 ευρώ και διπλό κρεβάτι με επένδυση σε technofibre από 499,99 ευρώ μόνο 249,99 ευρώ!

Εξοικονόμηση ενέργειας που φτάνει έως και 30% σε σχέση με αντίστοιχες συμβατικές τεχνολογίες επιτυγχάνει το Athens Metro Mall. Το ποσοστό αυτό είναι αποτέλεσμα των σύγχρονων χαρακτηριστικών κατασκευής του και των καινοτόμων τεχνολογιών λειτουργίας του, τα οποία το ανάγουν σε βιοκλιματικό κτίριο με χαμηλή κατανάλωση ενέρ-γειας. Ταυτόχρονα, το Athens Metro Mall είναι το πρώτο εμπορικό κέντρο που μέτρησε το ανθρακικό του αποτύπωμα, με σκοπό την παρακολούθηση της περιβαλλοντικής του επίδοσης και της εκπομπής διοξειδίου του άνθρακα από την καθημερινή λειτουργία του. Βρήκε έτσι πως κάθε επισκέπτης του παράγει 3,19 Kg διοξειδίου του άνθρακα (CO2), όταν η παραγωγή διοξειδίου του άνθρακα στην Ελλάδα ισοδυναμεί με 24,1 Kg ανά άτομο την ημέρα.

καταστημά-αγαζιά αλιπτικυσρε

ρώ, εβάτι με

γλύ-λα κά, ικά εται

Συνδυάζοντας δύο κλα-σικά στοιχεία του ελλη-νικού πολιτισμού, το μαίανδρο και τον κίονα ιωνικού ρυθμού, ο οί-κος Ζολώτα δημιούργη-σε τη δάδα των Special Olympics του 2011. Σε ανθρακί και χρυσό χρώ-μα, με ύψος 50 εκατοστά, βάρος 1,6 κιλά περίπου και κατασκευασμένη από αλουμίνιο, είναι η δάδα με την οποία θα μεταφερ-θεί η Φλόγα της Ελπίδας κατά τη λαμπαδηδρομία που θα ολοκληρωθεί στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας στις 25 Ιουνίου 2011, στην Τελετή Εναρ-ξης των Παγκόσμιων Αγώνων Special O l y m p i c s . Η Αφή της Φλόγας της Ελπίδας θα πραγματο-ποιηθεί στον ιερό λόφο της Πνύκας στις 9 Ιουνίου 2011 από όπου και θα ξεκινήσει η λα-μπαδηδρομία με πρώτο σταθμό την Κωνσταντι-νούπολη. Ο σχε-διασμός και η δημιουργία τους (40 δάδες) εί-ναι μια ευγενική χορηγία του Οί-κου Ζολώτα με δημιουργό και εμπνευστή της τον Γιώργο Πα-παλέξη.

Πρώτο από όλο τον ανταγωνισμό, το διαδικτυακό κατάστημα www.getitnow.gr προσφέρει δικαίωμα επι-στροφής προϊόντος, μέσω της νέας καινοτόμας υπηρεσίας Get It Back. Συ-γκεκριμένα, με κάθε αγορά έχεις τη δυ-νατότητα, σε περίπτωση που αλλάξεις γνώμη, να επιστρέψεις την παραγγελία σε διάστημα 30 ημερών στα προϊόντα τεχνολογίας και 14 ημερών για όλα τα

υπόλοιπα. Για την επιστροφή μπορείς να απευθυνθείς σε ένα σημείο εξυ-πηρέτησης Getitnow, μέσω live help (Click2Call ή Click2Chat), τηλεφώ-νου ή μέσω email. Μια επίσκεψη στην ιστοσελίδα του καταστήματος αρκεί για να ενημερωθείς για την πλούσια ποικι-λία τεχνολογικών -και όχι μόνο- προϊ-όντων, αλλά και για τις πιο καινοτόμες online υπηρεσίες!

των Παγκόσμιων νων Special m p i c s . φή της ας της δας θα γματο-θεί στον λόφο της

κας στις υνίου 2011 όπου και θα ήσει η λα-ηδρομία με ο σταθμό Κωνσταντι-

ολη. Ο σχε-μός και η ουργία τους δάδες) εί-

μια ευγενική γία του Οί-Ζολώτα με

ουργό καιευστή της Γιώργο Πα-ξη.

Πρτο getστρκαιγκενατγνώσε τεχ

Στο σχεδιασμό και την κατασκευή όλων των καταστημάτων Carrefour Express εξολοκλήρου με τεχνικές εξοικονόμησης ηλεκτρικής ενέργειας αποφάσισε να προχωρήσει ο όμιλος Carrefour Μα-ρινόπουλος. Ο συγκεκριμένος σχεδιασμός αφορά την εξοικονόμηση ενέργειας και από τα τρία είδη κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος, τα ψυγεία, το φωτισμό και τον κλιματισμό. Συγκεκριμένα, τα ψυγεία διαθέτουν ειδικά ηλεκτρονικά συστήματα, που «εκμεταλλεύονται» τη θερμοκρασία του εξω-τερικού περιβάλλοντος, εξοικονομώντας έτσι ηλεκτρική ενέργεια έως και 30%, σε σχέση με τα συμ-βατικά συστήματα. Την ίδια στιγμή, επιτυγχάνεται μειωμένη ενεργειακή κατανάλωση στο φωτισμό, με τη χρήση ηλεκτρονικών λαμπτήρων που περιορίζουν έως και 38% το ενεργειακό αποτύπωμα, σε σύγκριση με τους συμβατικούς λαμπτήρες. Παράλληλα, με τη χρήση κλιματιστικών τύπου inverter, κλάσης Α, η ενέργεια που εξοικονομείται από τον κλιματισμό αγγίζει το ποσοστό του 35%.

Ενας από τους πιο συμπαθητικούς ποδοσφαιριστές που έπαιξαν ποτέ στην Ελλάδα, το παλιό δεκάρι του Πανιωνίου, ο Μίλικο Πάντιτς, που σκόραρε ακόμα και από κόρνερ, ανέλαβε, όπως μάθαμε, προπονη-τής της δεύτερης ομάδας της Ατλέ-τικο Μαδρίτης - την οποία άλλω-στε είχε οδηγήσει στο τελευταίο της Πρωτάθλημα το 1996. Του ευχό-μαστε καλή επιτυχία στην καινούρ-για του καριέρα.

Τον Ρότζερ Γκερέιρο τον μάθαμε στο Euro του 2008 ως τον ηγέτη της εθνικής Πο-λωνίας. Ενας Βραζιλιανοπολωνός, όπως κάποτε λέγαμε Νιγηριοπολωνός (βλέπε Ολιζαντέμπε). Ηρθε στην ΑΕΚ ως μία σπουδαία προσθήκη στα χαφ, έπαιξε ως ένας μέτριος κοινοτικός γυρολόγος και θέλει να φύγει ως πλούσιος πολίτης του κόσμου. Κακός μπελάς για την ΑΕΚ το συμβόλαιό του.

Γεννημένος στην Κολομβία, ο "El Patron" ήρθε το καλοκαίρι του 2001 στον Ολυμπιακό ως αρχηγός της Boca Juniors για να λύσει το αμυντικό πρόβλη-μα της ομάδας. Αυτός όμως προτίμησε να ασχο-ληθεί με το πρόβλημα της έλλειψης τουριστών στη χώρα και μάλιστα σοβαρά. Επισκεπτόταν καθημε-ρινά κάθε παραλία της Αττικής, κατανάλωσε δεκά-δες μπουκάλια ούζο στα καλύτερα μεζεδοπωλεία και άφησε πολύτιμο συνάλλαγμα στις λουλουδού-δες που δούλευαν στα μπουζουξίδικα. Και εννιά

Κυριακές που μπόρεσε να ξεκλέψει πολύτιμο χρό-νο, έπαιξε σε παιχνίδια του Ολυμπιακού. Ο κό-σμος μαγεύτηκε από την τακτική, την τεχνική μα πάνω απ' όλα την ταχύτητά του και όταν δύο χρό-νια αργότερα χρειάστηκε να του πει αντίο το έκα-νε με δάκρυα στα μάτια. Ο «μεγάλος ευεργέτης», όπως τον φώναζαν οι φίλοι, σταμάτησε την μπάλα τελικά το 2007 και σήμερα εργάζεται ως προπονη-τής στη δεύτερη κατηγορία της Αργεντινής. Θα σε θυμόμαστε για πάντα, Χόρχε Μπερμούδες.

Μου έχει λείψει...

Το νέο μότο του Παναθηναϊκού, λοιπόν, για τους μεταγραφικούς του στόχους είναι «νέοι, γρήγοροι, οικονομικοί». Καλά, γιατί τόσα χρόνια παίρναμε «μεγάλους, αργούς και ακριβούς», αφού ήταν τόσο εύκολη η λύση; Σε μια πρώτη μετάφραση, όλα αυτά σημαίνουν: οικονομικοί παίκτες, γιατί δεν γίνεται διαφορετικά. Ή αλλιώς, σε πιο ελεύ-θερη μετάφραση: ο Γκοβού του 2010 είναι ο Αμπντούν του 2011.

Το εντυπωσιακότερο στοιχείο του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ ήταν για μένα το στατιστικό για τις αποκρούσεις του Βίκτορ Βαλντές. Καμία. Μηδέν. Τίποτα. Ο Ισπανός τερματοφύλακας τελείωσε τον αγώνα χωρίς να έχει κάνει απόκρουση. Πείτε μου, πώς γίνεται μια ομάδα να παίζει με 3,5 αμυντικούς (ο Ντάνι Αλβες δεν λογίζεται ακριβώς για μπακ) στο ύψος του κέντρου σχεδόν και να μην δέχεται επιθέσεις; Σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, όχι σε κανένα αδιάφορο φιλικό του Αυγούστου. Είναι δυνατόν αυτό το επιθετικό παιχνίδι της Μπαρτσελόνα να μην είναι έστω και λίγο ευάλωτο; Είναι δυνατόν μέσα σε τρία χρόνια να το παραβίασε μόνο η Ιντερ πέρυσι στο Μιλάνο. Κανένα άλλο ουσιαστικό παιχνίδι δεν έχασε η Μπαρτσελόνα εδώ και τρία χρόνια. Ακόμα και στον τελικό του Copa del Rey, η Ρεάλ σταμάτησε την επίθεσή της περισσότερο από όσο παραβίασε την άμυνά της. Ενα μικρό συμπέρασμα που μπορεί να βγει είναι ότι περισσότερο και από την τεράστια ποιότητά της μέσα στο γήπεδο, υπάρχει και μια βασική λεπτομέρεια. Οι αντίπαλοί της φέτος φοβούνται. Τη φοβούνται. Δεν τολμάνε να επιτεθούν. Ακόμα και αν οι αντίπαλοί της είναι οι ποδοσφαιριστές του σερ Αλεξ Φέργκιουσον. Η Γιουνάι-τεντ υποτάχθηκε πρώτα στον αέρα της Μπάρτσα και μετά στους παίκτες της και την τακτική της.

Μείνε στον ίσιο δρόμο, Κριέ, πάση θυσία. Δεν είναι οι αντικειμενικές δυσκολίες των εγχειρημάτων σου που θα σε δυσκολέ-ψουν, είναι ότι οι δικοί σου άνθρωποι είτε θα σε εκνευρίζουν με τη συμπεριφο-ρά τους ή θα σε βάζουν σε πειρασμούς να το ρίξεις στα κοκτέιλ μεσημεριάτικα. Εσύ βράχος όμως, ε;

Ετοιμάσου, Ταύρε, να πέσουν όλοι οι προβολείς πάνω σου. Ολα τα μάτια θα στραφούν ξαφνικά σε σένα κι εσύ πρέπει να έχεις ετοιμάσει κάτι να δουν. Μείνε ο εαυτός σου, έχεις όλο το πακέτο, περνάς καλά στις πρόβες και αυτό βγαίνει στον κό-σμο, οπότε μην κωλώσεις πουθενά.

Εσύ, Δίδυμε, αν ένα πράγμα πρέπει να εμπιστευτείς αυτές τις χαλεπές ημέρες, είναι οι κεραίες σου. Κλείσε τα μάτια, κα-νονικοποίησε τις αναπνοές σου, δες το λίγο τζεντάι και θα γίνουν θαύματα. Κάνε κι ένα ρετούς στην γκαρνταρόμπα σου, πά-ντα πιάνει τόπο.

Καρκίνε, δεν σου λέω κάτι καινούρ-γιο, αλλά ο κόσμος μια μέρα θα βαρεθεί να σε βλέπει να το παίζεις drama queen. Ολα αυτά βέβαια μέχρι τη μέση της εβδομάδας, οπότε θα δεις ότι η κλάψα δεν φτάνει και θα πρέπει να αναλάβεις δράση. Η κοινή λογική θα σου λύσει τα χέρια πάντως, μην το σκέφτεσαι.

Το νου σου τη Δευτέρα, Λέοντα! Κά-ποια αναπάντεχα γεγονότα θα δυσκολέ-ψουν το ήδη δύσκολο έργο σου. Και το να προσποιείσαι ότι δεν υπάρχουν θα λύσει μόνο το 17% των προβλημάτων σου. Το υπόλοιπο όμως είναι ψιλοαρκε-τό να σου χαλάσει τα σχέδια για ψαράκι στη Γλυφάδα.

Εχεις τεράστια αποθέματα ψυχικής δύναμης αυτό τον καιρό, Παρθένε, και τα σπαταλάς σε διαγωνισμούς κατανάλωσης αλκοόλ. Εξερεύνησε τις δυνατότητές σου και σε άλλα πεδία, ποτέ δεν έκανε κακό σε κανέναν λίγη παραπάνω αυτογνωσία, ε;

Η ζωή, Ζυγέ, είναι ένα αυτοκίνητο. Καμιά φορά οδηγείς εσύ, καμιά φορά είσαι απλά συνοδηγός. Καμιά φορά εί-σαι στάσιμος χωρίς βενζίνη, καμιά φορά τρέχεις ιλιγγιωδώς. Καμιά φορά έχεις για παρέα μια δίμετρη χυμώδη Σουηδέζα. Και καμιά φορά πρέπει να κοιτάξεις κάτω από το καπό.

Είσαι έτοιμος να μεταμορφώσεις τη ζωή σου, Σκορπιέ; Αν όχι, θα το κάνει αυτή για σένα έτσι κι αλλιώς. Εσύ κοίτα μόνο να μην σε πάρουν σβάρνα οι αλλαγές και να κρατήσεις την εποπτεία των θεμά-των σου. Αυτό θα γίνει περίπου την Τρίτη κατά τις 6 μμ.

Κι εσύ, Τοξότη, στον κόσμο σου. Εδώ ο κόσμος χάνεται, το Σύνταγμα θα θέλει υποστυλώσεις σε λίγο από τον πολύ κόσμο και εσένα σε έχει πιάσει μια λογοδιάρροια, λες και σου έδωσαν ένα μικρόφωνο και πρέπει να πεις την ιστο-ρία της ζωής σου σε τρία λεπτά. Μας πή-ρες τα αφτιά, ρε.

Δώσε στον εαυτό σου μια εμψυχωτική ομιλία, Αιγόκερε, γιατί έχει αρχίσει να σε παίρνει από κάτω. Πάρε λίγο τα πάνω σου και δες πόσο εύκολα θα βγεις από το φαύ-λο κύκλο και πόσο εύκολα θα κάνεις πάλι αριστουργήματα σαν το μαύρο κύκνο.

Ενα από τα σχέδιά σου θα ζητά επίμο-να την προσοχή σου τις προσεχείς ημέρες, Υδροχόε, αλλά εσύ μην το αφήσεις να σε κερδίσει. Φτύσ’ το κατάμουτρα και δες πώς ακόμα και άψυχα πράγματα κολλάνε μαζί σου και επιβεβαιώνουν αυτό τον πανάρ-χαιο κανόνα.

Κι εσύ, Ιχθύ, ξεσκόνισε τα παπούτσια του χορού και τις κινήσεις σου, γιατί κά-ποιος συνεργάτης σου θα σε πάει για χορό και θα είναι ένας χορός που θα θέλεις να χορέψεις. Κι ενώ εσύ χορεύεις, τα προβλή-ματά σου θα συνθλίβονται κάτω από τα πόδια σου σαν κατσαρίδες.

Τη διαδρομή Αθήνα-Γύθειο με το ΚΤΕΛ. Για την ακρίβεια, παραλίγο να μην την τελειώ-σω. Επειτα από σχεδόν πέντε ώρες ταξίδι και σπασμένα νεύρα και αφού είχα μάθει όλες τις λεπτομέρειες της κυρίας που καθόταν πίσω μου, το λεωφορείο ξαφνικά σταμά-τησε. Σκέφτηκα ότι μπορεί να φταίει το ψιλόβροχο και δεν απομάκρυνα από τα αφτιά μου τα ακουστικά. Το λεωφορείο όμως ξανασταμάτησε, αυτή τη φορά πάνω σε μια ανη-φόρα. Είχε έρθει η ώρα να πανικοβληθώ. Ελευθερώνοντας την ακοή μου, συνειδητοποί-ησα ότι όλοι οι επιβάτες είχαν αρχίσει να ανησυχούν. Ο οδηγός είχε κατέβει να ελέγξει τη μηχανή και εμένα με έζωναν ήδη μαύρα φίδια. Στη μέση μιας ανηφόρας, μέσα σε ένα χαλασμένο λεωφορείο, ενώ έξω είχε πλέον δυνατή βροχή. Δεν ήξερα ποια από τις φοβί-ες μου έπρεπε να κατευνάσω, όταν ξαφνικά όλα λύθηκαν. Μπορεί να πηγαίναμε σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή με 20 χλμ. την ώρα, αλλά τελικά φτάσαμε. Και σώοι!

Τη διαμαρτυρία στο Σύ-νταγμα. Οταν ξεκίνησε η ιδέα των «Αγανακτισμένων», βρισκόμουν δυστυχώς εκτός Αθηνών. Μόλις όμως πάτησα το πόδι μου στην πρωτεύ-ουσα, έτρεξα και εγώ στην πλατεία. Ούτως η άλλως το περίμενα από καιρό. Επρεπε κάποιος να κάνει κάτι, να κινήσει λίγο τα πράγματα. Να το πάρει πάνω του. Και από ό,τι φαίνεται το πήραν πάνω τους πολλοί. Μπορεί εγώ να μην κατάφερα να κάτσω πάνω από 3 ώρες στην πλατεία, ωστόσο υπόσχομαι να ξαναπάω. Και θα προσπα-θήσω και αυτή την εβδομά-δα να αγνοήσω σχόλια στο Facebook που κάνουν λόγο για διαμαρτυρία χωρίς στόχο.

Την ανάγνωση της είδησης ότι το 2012 ανακηρύχθηκε έτος Νικηφόρου Βρεττάκου. Τελευταία έχω αρχίσει να βρίσκω ιδιαίτε-ρα συμπαθητικές τις ενέργειες του υπουργείου για την προώθηση του πολιτισμού μας και κυρίως της ποίησης. Μπορεί οι δράσεις για τον Οδυσσέα Ελύτη να μην ήταν εντυπωσιακές, αλλά το να διαβάζεις στο μετρό της Αθήνας αποσπάσματα από ποιήματά του δεν είναι και λίγο πράγμα. Η χαρά μου, λοιπόν, ήταν τεράστια όταν ανακάλυψα ότι ο αγαπημένος ποιητής που έζησε στο Γύθειο και αγαπούσε τόσο πολύ τη Μάνη θα βρεθεί ξανά στο προσκήνιο, 100 χρόνια από τη γέννηση και 11 χρόνια από το θάνατό του. Πριν διαβάσω για τις τυπικές αναθέσεις και τις συνηθισμένες δράσεις, άρχισα να οργανώνω το δικό μου πρόγραμμα. Μήπως να μαζευτούμε στην Κρανάη, να διαβάσουμε ποιήματα του Βρεττά-κου και να τιμήσουμε με το δικό μας τρόπο τον ποιητή μας;

Την παρακολούθηση του γάμου της Δέσποινας Μοιρα-ράκη. Από τη στολή που φορούσε ο σύζυγός της υπέθε-σα ότι έχει κάποια σημαντική θέση στο Ναυτικό, αλλά η Ελένη Μενεγάκη βιάστηκε να με διορθώσει: «Πλοίαρ-χος είναι ο άνθρωπος!» Ο πλοίαρχος, λοιπόν, περίμε-νε τη φανερά αδυνατισμένη βασίλισσα του χαλιού, η οποία εμφανίστηκε συνοδευόμενη από τους δύο γιους της. Ξαφνικά βλέπω κάτι τόσο αστείο που δεν μπορώ να το πιστέψω. Η αυλή του ναού ήταν στρωμένη με περσικά χαλιά. Η σκέψη! Η παρουσιάστρια διευκρι-νίζει ότι οι εικόνες που βλέπουμε είναι προϊόν των 6 καμερών που υπήρχαν στο μυστήριο και συντονίζονταν από τον Τάσο Μπιρσίμ. Ε, μετά άλλαξα κανάλι. Πόση βλακεία να αντέξει κανείς;