GURU

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 • Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης • Ειδικός σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου • Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακί-δης • Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λάμπρος Αραπάκος, Λένα Βλασταρά, Αθηνά Δεληγιάν-νη, Αθως Δημουλάς, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βασίλης Νέδος, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρο-μπόλας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής • Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης • Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

• Φωτογραφίες: AFP • Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

συσσιτιο και κολωνακι

Αθήνα, Ιανουάριος 2012: Ακτιβιστές της «Κοινωνικής Κουζίνας» διανέμουν φαγητό

στην πάλαι ποτέ... κοσμοπολίτικη πλατεία.

3

Βρέθηκα προχθές σε γνωστή καφετέρια στο Χολαργό. Από εκείνες τις τυχερές που ακόμα γεμίζουν με θαμώ-νες. Εκεί μου έκλεισε συνάντηση ο συνομιλητής μου. Κάποια στιγμή τα μάτια και ο λαιμός μου άρχισαν να τσούζουν από το ντουμάνι. Καθόμουν απέναντι από την είσοδο της καφετέριας και το κατάλαβα καλύτερα όταν το κρύο με χτύπησε σαν κρύα λάμα μαχαιριού. Επειδή μόλις είχα ξεμπλέξει με τη γρίπη, φώναξα πα-νικοβλημένος τη σερβιτόρα. Ηρθε αμέσως. «Συγνώ-μη, γιατί αφήσατε ανοιχτή την πόρτα;» της είπα. «Για να βγει λίγο ο καπνός», απάντησε ευγενικά. «Γιατί δεν λέτε στους πελάτες να σταματήσουν να καπνίζουν;», την ξαναρωτάω. Με κοίταξε σαν να ήμουν ένας ενο-χλητικός ανόητος που βρέθηκε στην καφετέριά της. Εκλεισε τότε την πόρτα και εξαφανίστηκε μέσα στο ντουμάνι.

Θυμήθηκα μια Δανέζα φίλη μου, την Κριστίν, η οποία είχε έρθει να με επισκεφθεί πέρσι στην Αθή-να. Φανατική καπνίστρια η ίδια, είχε βρει υπέροχο το γεγονός ότι στην Ελλάδα κάπνιζαν όλοι αβέρτα γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια το νόμο για την απαγόρευση. Ο ενθουσιασμός της μου θύμισε τον εξωτικό ενθουσιασμό των τουριστών που πη-γαίνουν σε περιοχές με ιθαγενείς και τους βρίσκουν υπέροχους ακριβώς επειδή κάνουν πράγματα που εκείνοι δεν θα έκαναν στη χώρα τους. Τη ρώτησα αν θα παραβίαζε το νόμο για την απαγόρευση του καπνί-σματος στη Δανία. Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. Στη Δανία υπάρχουν αρκετοί που δεν συμφωνούν με το νόμο, τον σέβονται όμως γιατί εφαρμόζεται από θεσμούς που εκείνοι νιώθουν ότι τους εκπροσωπούν. Οσοι αντιτίθενται ή μισούν το νόμο θα διαμαρτυρη-θούν με την ψήφο τους ή θα φτιάξουν κοινότητες και κινήματα κατά της απαγόρευσης, θα κάνουν εκστρα-τεία ευαισθητοποίησης, θα κατέβουν στους δρόμους, χωρίς να τους κλείσουν φυσικά. Αυτό κάνει και η φίλη μου η Κριστίν στη Δανία του Βορρά.

Εδώ, στη «Δανία του Νότου», διανοούμενοι πήραν τα τσιμπούκια τους πέρσι και πήγαν στον Ιανό φουμά-ροντας δημόσια και παραβιάζοντας με πνεύμα επανα-στατικό το νόμο της απαγόρευσης. Οι μη διανοούμενοι εφευρίσκουν άλλα κόλπα. Οπως το νέο κόλπο της γλάστρας αντί για τασάκι ή το παλιό κόλπο του λαδώμα-τος του αστυνομικού της γειτονιάς. Και σε βλέπουν σαν ούφο εάν τους πεις ότι η ίδια «λογική» μας ωθεί στην παραβίαση των κόκκινων φαναριών και στη φοροδι-αφυγή. Οτι αυτή η «λογική» διαιωνίζει ένα χρεοκοπη-μένο σύστημα όπου κανείς δεν σέβεται κανέναν. Οπου ισχύει ο νόμος του ανορθολογισμού, του ισχυρού και του πονηρού. Οπου ψηφίζονται νόμοι που δεν εφαρμό-ζονται ποτέ. Οπου όλα επιτρέπονται και «λαδώνονται» και ταυτόχρονα όλα απαγορεύονται για να λαδώνονται καλύτερα. Αυτό το σύστημα που οι ίδιοι που το διαιωνί-ζουν με τις καθημερινές συμπεριφορές τους ταυτόχρονα βρίζουν με πάθος. Γι’αυτό το σύστημα θα εξακολουθεί να ζει, είτε με ευρώ είτε με δραχμή…

Και πάλι κοντά σας με έναν αχνιστό καφέ! Αλλα είχα σκοπό να γράψω αυτή την εβδο-μάδα (μην ανησυχείτε, κύριε Καμίνη, δεν σας ξέχασα!), με προσγείωσαν όμως στην επικράτεια του εσπρέσο οι οργισμένες αντι-δράσεις των καταστηματαρχών. Οπως με ενημέρωσε η Νατάσα Μαστοράκου, έπε-σαν βροχή τα τηλεφωνήματα την περασμέ-νη Παρασκευή από ιδιοκτήτες όπου είχαν αγανακτήσει με τα -κατ’ αυτούς- κακόβου-λα σχόλιά μου για το φαινόμενο της εσωτε-ρικής υποτίμησης και το πώς έχει επηρεά-σει τις προσφορές τους στους ρέκτες της κα-φεΐνης. Ιδίως με το σημείο που υπογράμ-μιζα ότι: «Κι επειδή η αγορά του καφέ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αισχροκέρδει-ας, λογικό είναι να ξεκινήσει η κατακρήμνι-ση από εκεί».

«Δεν ξέρει τι του γίνεται», «Τα λέει επί-τηδες, είναι βαλτός», «Να έρθει από εδώ να μας τα πει από κοντά», ήταν μερικά μόνο από τα λεγόμενά τους. Ενας μάλιστα δήλω-σε ότι έψαξε να με βρει στο Facebook και με βρήκε, δεν μπορούσε όμως να βγάλει άκρη μαζί μου γιατί έγραφα όλο στα αγγλι-κά. «Καλά ξεμπερδέματα» του εύχομαι, μια και στο δίκτυο εμφανίζομαι με άλλο όνομα, με ψευδώνυμο, για να διαφυλάξω την ψυχι-κή μου ηρεμία και μερικά ακόμη πράγματα.

Τέλος πάντων, ας μην ασχολούμαστε με τα δικά μου. Ας πάμε στο ψητό. Δευτέρα πρωί, πέρασα από τον καφεπώλη μου για ψώνια και ειρήσθω εν παρόδω τον ρώτη-σα: «Και δεν μου λέτε, πόσους εσπρέσο βγάζει ένα κιλό καφέ;» «Σιμά κοντά καμιά ογδονταριά», μου απάντησε. Αν υπολογί-

σει, λοιπόν, κανείς ότι το κιλό του καλού καφέ πωλείται λιανική γύρω στα 15 ευρώ, αντιλαμβάνεται εύκολα ότι το φλιτζανά-κι δεν κοστίζει πάνω από 20 λεπτά ούτε στον πιο ευσυνείδητο μαγαζάτορα που σέ-βεται τον πελάτη του και του σερβίρει πρώ-το πράγμα αντί για κιχώρι.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ο συγκε-κριμένος μαγαζάτορας δεν έχει άλλα έξο-δα. Και ειδικευμένους υπαλλήλους πληρώ-νει, και τη μηχανή του την καθαρίζει τακτι-κά (έως καντήλες έβγαλα μια φορά από κα-κοσυντηρημένο μηχάνημα εσπρέσο...), και από το ενοίκιο ματώνει κάθε μήνα. Το τε-λευταίο ιδίως δεν είναι απλώς χαρακτηρι-στικό παράδειγμα αισχροκέρδειας, είναι λη-στεία μετά φόνου. Τον καταλαβαίνω τον ευ-συνείδητο επαγγελματία που αγανακτεί όταν σκέφτεται πως τρία ευρώ τον πουλάει αυ-τός τον καπουτσίνο στο Κολωνάκι και τόσο ακριβώς τον χρεώνει ένας τύπος με κατά-στημα στην άκρη του πουθενά, με προσω-πικό που δεν καταλαβαίνει τι είναι αυτό που σερβίρει, με εξαιρετικά αμφίβολη καθαριό-τητα συσκευών και τραπεζιών. Δίκιο έχει. Δίκιο όμως έχω κι εγώ όταν επισημαίνω ότι το περιθώριο κέρδους του καφέ είναι επιει-κώς υπερβολικό.

Εν τέλει, βέβαια, δεν έχει μεγάλη σημα-σία τι λέει ο ένας και τι λέει ο άλλος. Οσοι είναι της δουλειάς όχι μόνο θα επιβιώσουν, αλλά θα τα πάνε και καλά. Οι υπόλοιποι, οι περαστικοί και οι κομήτες που είδαν φως και μπήκαν, θα φάνε τις σφαλιάρες τους και θα μάθουν ότι μαζί με τον Τζάμπα πέθανε και ο Ραχάτης.

N 2

4

Οταν πρωτοεμφανίστηκαν στα ράφια των παιχνι-δάδικων, οι τιμές τόσο για τις κονσόλες, όσο και για τα παιχνίδια ήταν τρομερά «τσουχτερές» για τα δεδομένα της εποχής. Ολοι, ωστόσο, είχαμε κα-ταφέρει να «ψήσουμε» γονείς, νονούς ή γιαγιάδες και μας αγόρασαν μία! Ετσι, λοιπόν, το τελετουρ-γικό του Σαββατοκύριακου ήταν ιερό: πρωί πρωί να τελειώσουμε τα μαθήματα και ύστερα παιχνίδι με την μπάλα στις πιλοτές μέχρι το σούρουπο που μαζευόμασταν σε κάποιο σπίτι. Οι γονείς ετοί-μαζαν τοστ και πορτοκαλάδες και εμείς «βγάζαμε τα μάτια μας» προσπαθώντας να τερματίσουμε το πρώτο Zelda ή το Street Fighter ΙΙ. Την ίδια επο-χή άνθιζαν και τα περίφημα μαγαζιά με τα «ηλε-κτρονικά» ή αλλιώς «ουφάδικα». Φυσικά και η είσοδος απαγορευόταν για τους ανήλικους κάτω των 17 ετών, φυσικά και δεν λέγαμε τίποτα στους γονείς μας και φυσικά μαζεύαμε το χαρτζιλίκι μας για βδομάδες, προκειμένου να το ξοδέψουμε σε μισή ώρα. Κι όμως, αυτή η αίσθηση του και καλά απαγορευμένου έκανε τα παιχνίδια πιο γλυκά. Τους ομηρικότερους καβγάδες και τα μεγαλύτερα γέλια νομίζω ότι τα κάναμε εκεί. Τα φλιπεράκια θεωρούνταν ήδη ξεπερασμένα στην αρχή της δε-καετίας του ’90 και η μεγαλύτερη ουρά ήταν πάντα για τα Tumblepop και SEGA RALLY - η αίσθηση του να κάθεσαι στη θέση του οδηγού με τιμόνι, ταχύτητες και πεντάλ (άσχετο που παίζαμε πάντα στο αυτόματο) δεν ξεχνιέται με τίποτα.

Μετά ήρθαν όχι οι μέλισσες, αλλά οι πρώτοι ηλεκτρονικοί υπολογιστές. «Τι θα τον κάνεις παιδί μου τον υπολογιστή;» μας ρωτούσαν οι μανάδες. «Θα με βοηθήσει στα μαθήματα», απαντούσαμε εμείς. Τι άλλο να πούμε δηλαδή; Οτι θέλουμε να παίζουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ τα πρώ-τα Starcraft και Warcraft; Το ότι παίζαμε online πάνω σε γραμμή 56k μου φαίνεται τώρα αδιανό-ητο, αλλά τότε ήταν πραγματικά ασύλληπτο! Μαζί με τα Monkey Island, Leisure Suit Larry κτλ., τα βιντεοπαιχνίδια κατάφεραν να μας χωρίσουν σε «φυλές» πολύ πιο αποτελεσματικά από ό,τι οι πο-δοσφαιρικές ομάδες. Τα ποδοσφαιράκια, τα παι-χνίδια επιστημονικής φαντασίας, στρατηγικής, πλατφόρμας, μαχών και πάει λέγοντας ήταν το επί μονίμου βάσης θέμα ενασχόλησης στα διαλείμμα-τα στο σχολείο, αλλά και στις βόλτες.

Ωστόσο, όλα σχεδόν τα βιντεοπαιχνίδια της παιδικής μας ηλικίας είχαν καθαρά ψυχαγωγικό

σκοπό (ουδέν μεμπτό, απλά μια παρατήρηση). Εκτός από την 100% καθαρή χαρά του παιχνι-διού, δεν αποκομίσαμε τίποτα το ιδιαίτερο - ο γράφων αποτελεί τυπικότερο παράδειγμα. Με το πέρασμα των χρόνων το μόνο που πετύχαμε ήταν να γίνουν τα δάχτυλά μας πολύ πιο επιδέξια, κα-θώς προσπαθούσαμε να πετύχουμε τα combo των 15 κουμπιών στο Virtual Fighter! Αντε το πολύ να μας έμεινε καμιά λέξη στα αγγλικά (βλ. “insert coin”, “high score” και “game over”). Υπήρχαν

Χρόνια κρατάει αυτή η κολόνια... Πριν από 20 χρόνια έπαιζα Tetris στο πρώτο Game Boy -αθάνατα 8bit γραφικά-, ενώ τώρα τα παιχνίδια στο iPad κατεβαίνουν δυο δυο κάθε εβδομάδα. Καλώς ή κακώς, οι σημε-ρινοί 30άρηδες είμαστε η πρώτη γε-νιά των εθισμένων στα video games. Μάλλον είμαστε και τυχεροί, γιατί καταφέραμε να τα συνδυάσουμε όλα: αλάνες, ποδήλατα, κυνηγητό, κρυφτό από τη μια και Game Boy, Super NES, Sega Mega Drive και Game Gear από την άλλη.

5

φυσικά και ορισμένα χρήσιμα βιντεοπαιχνίδια, όπως παζλ, σταυρόλεξα ή κουίζ, ωστόσο είτε ήταν πολύ παιδικά είτε στα αγγλικά, έτσι μας άφηναν παγερά αδιάφορους.

Σήμερα οι μαθητές μου εξακολουθούν να παίζουν με τον Mario και τον Link. Εχουν στη δι-άθεσή τους, όμως, και πολλές άλλες επιλογές. Τα διαδραστικά εκπαιδευτικά πακέτα πολυμέσων που πρωτοκυκλοφόρησαν πριν από αρκετά χρόνια στην αγορά άλλαξαν ριζικά το σκηνικό. «Ο Ξεφτέ-

ρης στην Αρχαία Αθήνα», για παράδειγμα, παρα-μένει ένα από τα κλασικά και πλέον αγαπημένα, παρόλα αυτά εν έτει 2012 φαντάζει ξεπερασμένο. Στην εποχή των εκτυφλωτικών γραφικών με τα εκατομμύρια πολύγωνα το δευτερόλεπτα, το target group των 8-16 ετών θεωρείται πως είναι ένα από τα πιο απαιτητικά.

Η Apple, όμως, το έκανε και πάλι το θαύμα της. Οι συσκευές με το μηλαράκι στην πίσω πλευ-ρά είναι τα πολυεργαλεία του 21ου αιώνα. Ομορ-

φα στην όψη, εύκολα στη χρήση και με εθιστικό gameplay... Τα παιχνίδια και οι εκπαιδευτικές εφαρμογές στο iPad/iPod πολύ απλά κάνουν τη μάθηση πραγματικό παιχνίδι. Εξακολουθώ -από ό,τι φαίνεται- να είμαι τυχερός, μια και στο δη-μόσιο δημοτικό σχολείο του Λονδίνου στο οποίο διδάσκω οι μαθητές των τριών τελευταίων τάξεων έχουν και από ένα iPad που το χρησιμοποιούμε σε καθημερινή βάση. Προπαίδεια και Μαθηματικά, Γεωγραφία, Ιστορία και συλλογή πληροφοριών, γλωσσικές ασκήσεις και εγκυκλοπαιδικά κουίζ συμπληρώνουν τη διδασκαλία με τον πιο διαδρα-στικό τρόπο. Ακόμα και η σιωπηλή ανάγνωση (υποχρεωτική τουλάχιστον για ένα τέταρτο κάθε ημέρα) απέκτησε άλλο χαρακτήρα! «Διαλέξτε ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη ή βγάλτε το iPad σας, παρακαλώ».

Τα παιδιά, φυσικά, το λατρεύουν και η μαμά Apple για να μας βοηθήσει έστησε μία ξεχωριστή -σχεδόν αχανή- κατηγορία μόνο με εφαρμογές για το σχολείο. Φυσικά χρησιμοποιούμε ως επί το πλείστον τις δωρεάν, ωστόσο αυτό δεν εμποδί-ζει τους μαθητές να αγοράσουν -χρησιμοποιώντας είτε προπληρωμένες κάρτες, είτε τις πιστωτικές των γονιών τους- και όσες διατίθενται επί πλη-ρωμή. Ειδικά για επανάληψη και εξάσκηση στο σπίτι, το iPad είναι ιδανικό. Φυσικά, κανείς δεν επιχειρεί να εφεύρει εκ νέου τον τροχό. Το περι-εχόμενο των παιχνιδιών/εφαρμογών είναι πάνω κάτω το ίδιο εδώ και δεκαετίες -πόσο άλλωστε να αλλάξεις τους πίνακες της προπαίδειας;-, το περι-τύλιγμα όμως δέχεται πολλές βελτιώσεις. Και στα μάτια των παιδιών, το ξέρουμε όλοι, η πιο «φα-νταχτερή» συσκευασία είναι ο μεγάλος νικητής.

Σίγουρα δεν ανήκω στους φανατικούς πο-λέμιους που θέλουν σώνει και καλά να βγάλουν μολύβι και χαρτί σε αχρηστία. Η καλλιγραφία τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα και το γρά-ψιμο στα τετράδια σε καθημερινή βάση είναι αναπόσπαστα κομμάτια της διδασκαλίας. Ωστό-σο, αυτά τα δεκάλεπτα σε κάθε μάθημα που βγά-ζουμε τα iPad είναι το αγαπημένο κομμάτι και της δικής μου μέρας.

6

Για να στεγάσει σήμερα ένας νέος επιχειρη-ματίας την εταιρεία του δεν χρειάζεται ούτε να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη ούτε να καταφύγει σε... υπόγεια και αποθήκες. Η λύση ονομάζεται coworking space -«χώρος συνεργασίας» στα ελληνικά- και γίνεται όλο και πιο δημοφιλής. Η ιδέα είναι απλή: Δη-μιουργούνται χώροι οι οποίοι ξεφεύγουν από την κλασική αντίληψη που έχουμε για το εργασιακό περιβάλλον. Νοικιάζονται τμήμα-τά τους σε νέες εταιρείες και ανθρώπους και παρέχονται σε αυτούς οι βασικές υποδομές, όπως γραφεία, ίντερνετ και meeting rooms, ενώ παράλληλα τους δίνεται η δυνατότητα να έρχονται σε επαφή με άλλες εργασιακές ομά-δες. Αποτέλεσμα; Χαμηλά ενοίκια και, φυσι-κά, γνωριμίες μεταξύ επαγγελματιών διαφο-ρετικών κλάδων, οι οποίες βοηθούν στην ανάπτυξη των ιδεών και της καινοτομίας.

Τέτοιοι χώροι αυτή τη στιγμή στην Αθή-να είναι το 123P στα Κάτω Πετράλωνα, το Loft2Work στον Κεραμεικό, το CoLab στο Σύνταγμα και το πιο... καλλιτεχνικό CAMP στην πλατεία Κοτζιά. «Η φιλοσοφία των coworking spaces βασίζεται στην ανταλλα-γή ιδεών, γνώσης και συνεργασίας», υπο-στηρίζει η Κωνσταντίνα Zoehrer, επικεφα-λής επιχειρησιακής ανάπτυξης του χώρου Loft2Work και συμπληρώνει: «Ο χώρος δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για να νιώθουν οι θαμώνες του άνετοι. Εμείς φρο-ντίζουμε για λεπτομέρειες όπως ο σωστός φωτισμός και το απαλό μουσικό χαλί, αλλά ταυτόχρονα υποστηρίζουμε τη δικτύωση με-ταξύ των ανθρώπων που διαλέγουν το χώρο για την επαγγελματική -και όχι μόνο- καθη-

μερινότητά τους. Πάνω από όλα θέλουμε να δείξουμε ότι η εργασία στο σωστό περιβάλ-λον μπορεί να είναι δημιουργική, ευχάριστη και αποδοτική».

Και αν στην Ελλάδα η ιδέα μοιάζει ακό-μα ξένη, στο εξωτερικό είναι εξαιρετικά δι-αδεδομένη. Η αρχή έγινε το 1999 στο Σαν Φρανσίσκο όταν προγραμματιστές, σχεδια-στές και επιχειρηματίες που ασχολούνταν με το ίντερνετ ξεκίνησαν να συγκεντρώνο-νται σε γραφεία και να ανταλλάσσουν ιδέες. Αποτέλεσμα ήταν το Citizen Space, το πρώτο μέρος στο οποίο δεκάδες ανεξάρτητοι επαγ-γελματίες είχαν τη δυνατότητα να δουλεύουν ταυτόχρονα. Σήμερα, μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπολογίζεται ότι οι χώροι τέτοιου είδους ξεπερνούν τους 700.

«Αυτό που μας λείπει στην Ελλάδα είναι μία συγκέντρωση από ομοϊδεάτες», τονίζει ο Νίκος Δρανδάκης, ιδρυτής της start-up εται-ρείας Taxibeat. Θεωρεί απαραίτητη μάλιστα τη δημιουργία σχετικών κοινοτήτων, όχι στο ίντερνετ, αλλά σε φυσικό χώρο. «Απαραίτη-το στοιχείο για να αναπτυχθεί η καινοτομία είναι το να συναντιούνται τα μυαλά ενός κλά-δου και να ανταλλάσσουν απόψεις. Δυστυ-χώς, πολλές φορές οι άνθρωποι με καλές ιδέες σκοτώνονται από το κακό περιβάλλον που υπάρχει γύρω τους. Αντίθετα, όταν εί-σαι σε ένα περιβάλλον με άτομα και τρόπο σκέψης όμοιο με το δικό σου, οι ιδέες σου ανθίζουν. Χρειάζεται λοιπόν να φτιάξουμε φυσικούς χώρους όπου τα άτομα της κοινό-τητας θα ανταλλάσσουν ιδέες. Είναι συνταγή επιτυχίας», καταλήγει. Και τα συστατικά της επιτυχίας η ομάδα του τα ξέρει καλά.

Μοντέρνα γραφεία, χαλαρή διάθεση, ευ-χάριστο περιβάλλον και επαφή με δη-μιουργικούς ανθρώπους. Οι coworking spaces διαδίδονται και στην Αθήνα προ-τείνοντας ένα διαφορετικό εργασιακό στιλ από τα συνηθισμένα.

* 123P (Πειραιώς 133 & Αλκμήνης 12, Κάτω Πετράλωνα)* Loft2Work (Ιερά Οδός 38, Κεραμεικός)* CoLab (Πετράκη 28, Σύνταγμα)* CAMP (Ευπολίδος 4 & Απελλού 2, Πλατεία Κοτζιά)

Μου αρέσει να πηγαίνω σινεμά; Τι θα πει «μου αρέσει να πηγαίνω σινεμά»; Τρελαίνομαι, σας λέω, από την εποχή που ήμουνα στο γυμνάσιο και την κάναμε κοπάνα μέρα μεσημέρι με κάτι άλλα παλιόπαιδα και τρέχαμε στις αίθουσες να απο-λαύσουμε περιπέτειες, εκρήξεις, πιστολίδι, μπουνιές και ζό-μπι. Εκτοτε τα γούστα μου κάπως έχουν εκλεπτυνθεί, μια και στις ανωτέρω κατηγορίες εντάχθηκαν ταινίες πολιτικές, κοι-νωνικές και αισθηματικές. Επαιξαν το ρόλο τους οι παρέες (αρσενικές και θηλυκές), έβαλε το χέρι του το διάβασμα (όχι μόνο αστυνομικά), έκαναν τη δουλειά τους και οι πάσης φύ-σεως επιρροές (σας χαιρετώ, κύριε Κώστα Τ.). Είμαι πλέον ένας σινεφίλ με τα όλα του!

Και χαίρομαι πάρα πολύ που τόσο η Cosmote όσο και η Vodafone, τόσο η Vodafone όσο και η Cosmote, μου δίνουν την ευκαιρία να ικανοποιώ το πάθος μου με συχνότητα διαρ-κώς αυξανόμενη. Oχι που θα κάτσω σπίτι δηλαδή, όταν μπο-ρώ να πάρω το κορίτσι (να πάρεις κι εσύ το αγόρι, το άλλο το κορίτσι, το φιλαράκι, τον ξάδερφο, την ανιψιά!) και να πάω στα Village, στα Ster, στα Odeon, να πληρώσω ένα εισιτήριο και να μπούμε μέσα και οι δύο. Με ένα SMS παρακαλώ, τίποτε παραπάνω και είμαι έτοιμος για κινηματογραφικές απολαύσεις.

Να τα βάλω όμως σε μια σειρά, ξεκινώντας από την Cosmote και την προσφορά της που φέρει την ονομασία “2 FOR ONE”. Ισχύει για την αλυσίδα των Village Cinemas για τις Τετάρτες και η διαδικασία είναι η εξής: Στέλνεις κενό SMS στο 19019 (χρέωση ένα ευρώ με ΦΠΑ) και αμέσως λαμβά-νεις έναν ψηφιακό κωδικό για δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός! Αν η παρέα περιλαμβάνει περισσότερους των δύο, μπο-ρείς να χρησιμοποιήσεις το ανώτατο μέχρι δύο ψηφιακούς κωδικούς για να αγοράσεις τέσσερα εισιτήρια στην τιμή των δύο! Τα εισιτήρια μπορεί να τα κλείσει κάποιος είτε στα ταμεία των Village Cinemas επιδεικνύοντας τον ψηφιακό κωδικό, είτε μέσω της ιστοσελίδας www.villagecinemas.gr, είτε, τέλος,

στο δίκτυο καταστημάτων Γερμανός σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Βόλο.

Οσον αφορά την προσφορά της Vodafone, ονομάζεται «1+1», μας πηγαίνει στα σινεμά των αλυσίδων Ster και Odeon, ισχύει για Δευτέρες, Τρίτες και Τετάρτες (πλην εορτών) και η διαδικασία για την ενεργοποίησή της είναι η εξής: Στέλνεις “CINEMA” στο 54646 (χρέωση 0,5 ευρώ ανά SMS συμπερι-λαμβανομένου του ΦΠΑ) και αμέσως λαμβάνεις SMS με ένα μοναδικό κωδικό για δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός! Κάθε κωδικός ισχύει για επτά ημέρες και κάθε πελάτης δικαιούται να χρησιμοποιήσει έναν κωδικό CINEMA την εβδομάδα. Οι κρα-τήσεις γίνονται είτε στα εκδοτήρια των Ster και Odeon, είτε τηλε-φωνικώς (ODEON: 210-6786000, STER: 210 8092690), είτε, τέλος, μέσω διαδικτύου (www.odeon.gr και www.stercinemas.gr).

Και πώς πάνε οι προσφορές; Κρίνοντας από εμένα και τους φίλους μου, τρέχει κόσμος και κοσμάκης να περάσει υπέροχα στα σινεμά πληρώνοντας ένα εισιτήριο για ένα ντουέτο. Επειδή όμως καλό είναι να έχει κανείς και την άποψη των σχετικών εταιρειών, πήρα και ρώτησα. Από την Vodafone, λοιπόν, μου είπαν: «Eίναι μια προσφορά προς τους πελάτες μας, γιατί θέλου-με να δείξουμε ότι είμαστε δίπλα τους. Μόλις έκλεισε ένα χρό-νο το ‘1+1’ και πηγαίνει περίφημα. Είχαμε περισσότερες από 100.000 εξαργυρώσεις αυτούς τους 12 μήνες και η τάση είναι αυξητική. Είναι μια επιτυχημένη προσπάθεια που αγκάλιασε ο κόσμος και θα συνεχιστεί και με άλλες πρωτοβουλίες». Από την πλευρά τους, οι άνθρωποι της Cosmote σημείωσαν: «Η επιτυχία του ‘2 FOR ONE’ είναι πολύ μεγάλη. Χαρακτηριστικό της θερ-μής ανταπόκρισης του κοινού είναι ότι φέτος διπλασιάστηκαν οι χρήστες της υπηρεσίας, γεγονός που καταδεικνύει ότι η προ-σφορά της Cosmote είναι πάρα πολύ σημαντική! Η Cosmote, βλέποντας τον κόσμο μέσα από τα μάτια των καταναλωτών της, επενδύει σταθερά στο σινεμά μέσα από πρωτότυπες πρωτοβου-λίες και ενέργειες».

8

Παρατηρώντας τις ορδές των Βρετανών προς τις αίθουσες στην πρεμιέρα της ταινί-ας “The iron lady”, η Αμερικανίδα δημοσι-ογράφος Λορίν Κόλινς έγραψε ένα άρθρο στο περιοδικό “New Yorker” για το πόσο έντονη είναι ακόμα η σχέση του βρετανι-κού λαού με την πρώην πρωθυπουργό του. «Πολλοί Βρετανοί ένιωσαν παράξενα βλέ-ποντας την ταινία, βλέποντας να αναβιώνει μια εποχή και οι συζητήσεις που πίστευαν ότι έχουν αφήσει πίσω», γράφει η Κόλινς και περιγράφει ένα περιστατικό που της μεταφέρθηκε από μια βρετανική αίθουσα, όταν κάποιος, μετά τη σκηνή στην οποία η Θάτσερ χάνει την εξουσία του κόμματος, σηκώθηκε και φώναξε: “You’re on your own now, bitch!” «Στις ΗΠΑ το ‘The Iron Lady’ είναι μια ταινία, αλλά στην Αγγλία εί-ναι μια κρίσιμη δοκιμασία», καταλήγει. Λο-γικό βέβαια, σκεφτείτε ύστερα από χρόνια να δούμε εδώ στην Ελλάδα μια ταινία για κάποιον πολιτικό της εποχής μας. Φαντά-ζεστε τι θα ακούγεται στην αίθουσα, ε; Αν υπάρχουν ακόμα τότε σινεμά.

Τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότερο οι παραγωγοί ταινιών και τηλεοπτικών σει-ρών ενδιαφέρονται για την περίοδο του Ψυ-χρού Πολέμου. Ετσι τουλάχιστον ισχυρί-ζεται ο Τζέισον Απού-τζο του “Libertas Film Magazine”, ενός φρέ-σκου και μοδάτου ηλε-κτρονικού περιοδικού για το σινεμά. «Η πα-λιά Σοβιετική Ενωση αντικαθιστά σταθερά τη Ναζιστική Γερμα-νία, τη Ρώμη και τους εξωγήινους του δια-στήματος ως η αγαπη-μένη του Χόλιγουντ», διαβάζουμε. «Το όραμα του Ψυχρού Πολέμου πάντως μοιάζει να αλλάζει από τους νεότερους και λιγότερο πολιτικά ιδεολόγους σκηνοθέτες. Αυτοί βλέπουν τον Ψυχρό Πόλεμο απλώς ως ένα γόνιμο χώρο για πιθανά σενάρια σχετικά με τη στέρηση της ελευθερίας, περίπου όπως

η προηγούμενη γενιά αντιμετώπιζε το Β΄ Πα-γκόσμιο. Ο σημερινοί σκηνοθέτες μοιάζουν πρόθυμοι να ανακα-λύψουν το παρελθόν και να απεικονίσουν τις αιχμηρές πολιτικές διαφορές της Ανατο-λής με τη Δύση, ίσως επειδή αυτοί οι σκηνο-θέτες ανιχνεύουν μια συνέχεια στα κομμου-νιστικά καθεστώτα του 20ού αιώνα με ανά-λογα καθεστώτα σήμε-ρα». Ανεξάρτητα από το αν ισχύουν όλα αυτά από κινηματογραφι-κής πλευράς (δεν είναι ισχυρά τα επιχειρήματα

που παρατίθενται, ο συλλογισμός όμως είναι σωστός), μπορούμε να διακρίνουμε κάτι άλλο, στο ύφος κυρίως του κειμένου. Οτι για έναν Αμερικανό, ακόμα και σήμερα, ακόμα και νεα-ρό όπως ο εν λόγω δημοσιογράφος, οι Σοβιε-τικοί ήταν οι κακοί, όχι οι αντίπαλοι.

REALITY BITES

www.realitybites2011.wordpress.com

Με μια ενδιαφέρουσα μονογραφία (και με ένα εξίσου ενδιαφέρον και... πιασιάρικο εξώ-φυλλο) κυκλοφόρησε το ισπανικό περιοδικό “VANGUARDIA DOSSIER”. Το έντυπο από την Βαρκελώνη, το οποίο εξειδικεύεται σε ζητήματα διεθνών σχέσεων, ασχολείται στο τελευταίο (τρι-μηνιαίο) τεύχος με το ζήτημα της ισορροπίας οι-κονομικής ισχύος ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή, καθώς και με το πώς αυτή μεταβάλλεται σταδιακά προς όφελος της τελευταίας. «Από το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008 μέχρι σήμερα, έχει παρατηρηθεί μία καθολική επικρά-τηση της γεωοικονομίας επί της γεωπολιτικής», επισημαίνει πολύ εύστοχα ο Alex Rodriguez στο editorial, ενώ στις σελίδες που ακολουθούν φιλοξενούνται οι απόψεις έγκριτων διεθνολό-γων που αναλύουν τη νέα πραγματικότητα που αναδύεται στην παγκόσμια οικονομία. Μεταξύ άλλων, περιλαμβάνονται οι θέσεις των Ιαν Μόρις από το πανεπιστήμιο του Στάνφορντ και Nίαλ Φέργκιουσον από το Χάρβαρντ. Ο πρώτος δείχνει πεπεισμένος πως η Ευρωπαϊκή Ενωση και η Β. Αμερική (που σήμερα παράγουν τα 2/3 του παγκόσμιου πλούτου) θα παραδώσουν μέχρι το 2050 τη σκυτάλη της οικονομικής πρωτοκαθεδρί-ας στις χώρες της Ασίας και του Ειρηνικού, ενώ ο δεύτερος στέκεται στους λόγους που διατήρη-σαν τη Δύση και όχι την Κίνα στην παγκόσμια ηγεμονία τα τελευταία 500 χρόνια, αλλά και στο πώς αυτή η περίοδος φτάνει σταδιακά στο τέλος της. Εμπρός προς μια... Panx Sinica, λοιπόν.

9

Φαντάζομαι το έχετε όλοι προσέξει. Πριν από δυο μέρες, την Τετάρτη 18 Ιανουαρίου, ξέσπασε ο πρώτος μεγάλος παγκόσμιος διαδικτυακός πό-λεμος. Το Google μαύρισε την αρχική του σελί-δα, ενώ η Wikipedia έμεινε κλειστή για μία ολό-κληρη ημέρα προβάλλοντας τη φράση “Imagine a world without free knowledge”. Ολα αυτά συνέβησαν ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τα νο-μοσχέδια SOPA και PIPA, τα οποία είναι προς ψήφιση στην αμερικανική βουλή και ουσιαστικά σκοπεύουν να αλλάξουν το ίντερνετ όπως το ξέ-ρουμε σήμερα. Είναι δύο νομοσχέδια κατά της ιντερνετικής πει-ρατείας, μια νομική ιδέα γέννημα θρέμμα του χαμένου τζίρου των μεγάλων δισκογραφικών και κινηματογραφικών εταιρειών παραγωγής που βλέπουν το ελεύθερο downloading να ελα-χιστοποιεί τα κέρδη τους. Κατ’ επέκταση, μέσω του SOPA και του ΡΙΡΑ θα πληγεί η πρόσβαση στην ελεύθερη πληροφορία, ενημέρωση και έκφραση, το ίντερνετ θα στιγμα-τιστεί από την παραδοσιακή εμπορευματοποίη-σή του, που θα οδηγήσει σταδιακά στην αλλοίω-ση και την απώλεια της αίγλης του. Ο,τι είναι μερικώς ελεύθερο δεν είναι ελεύθε-ρο και ό,τι δεν είναι ελεύθερο δεν είναι ενδι-αφέρον. Ο καλός Ομπάμα ευτυχώς δήλωσε ότι δεν θα το ψηφίσει (είμαι σίγουρος ότι κατεβάζει ακατάπαυστα σειρές στο δωμάτιό του στο Λευκό Οίκο), όλα όμως είναι πιθανά όταν Αμερικα-νοί γερουσιαστές πρέπει να πάρουν αποφάσεις. Ποιος ξέρει, αντ’ αυτού μπορεί να αποφασίσουν κανέναν πόλεμο. Κατά τ’ άλλα, αυτές τις μέρες είδα και το περίφη-μο «Κορίτσι με το τατουάζ», δεν το κατέβασα, μην με συλλάβετε, πήγα σε σινεμά. Οσοι είχαν δει προ διετίας τη σκανδιναβική του εκδοχή έλεγαν μετά το τέλος της ταινίας ότι «το σουηδικό ήταν καλύτερο» και το έλεγαν όλοι «σουηδικό», παρά το ότι ο Νιλς Αρντεν Οπλεφ που το σκηνοθέτησε είναι Δανός και η παραγωγή διεθνής. Μια άλλη κατηγορία θεατών έλεγε ότι «το βιβλίο ήταν κα-λύτερο» και τέλος υπήρχαν και αυτοί (όπως εγώ) που δεν είχαν δει ούτε το «σουηδικό» ούτε είχαν διαβάσει το βιβλίο, οι οποίοι ευχαριστήθηκαν μια έντονη ταινία, ένα από τα καλύτερα αστυνο-μικά θρίλερ μαζικής παραγωγής των τελευταίων ετών. Μην περιμένετε να σας αλλάξει τη ζωή, ένα πολύ ωραίο δίωρο όμως σας το εξασφαλίζει.

a.dimoulas@metropolisnews.gr

Πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος που γράφουμε από τη στιγμή που αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε τον υπολογι-στή και κατ’ επέκταση το Word; Είναι απλά μια ευκολία σε σχέση με τη γραφομηχανή ή το χειρόγραφο ή επηρεάζει το περιεχόμενο; Αυτά και άλλα παρόμοια αναρωτήθηκε ο Τζον Νότον σε άρθρο του στον “Observer”, καθώς κατά την άποψή του έπειτα από 30 χρόνια χρήσης του εν λόγω προγράμματος μπορούμε να βγάλουμε πολλά συμπεράσμα-τα. «Νομίζω ότι το Word κάνει το γράψιμο να μοιάζει με γλυπτική στον πυλό», γράφει ο Νότον. «Επειδή είναι εύκολο να αναθεω-ρήσεις για κάτι που έχεις γράψει, ξεκινάς από ένα τραχύ προσχέδιο, το οποίο στη

συνέχεια αναδι-αμορφώνεται συνεχώς κόβοντας και προσθέτοντας κομμάτια από δω κι από κει, μέχρι που σταδιακά το κείμενο αποκτά ένα σχήμα». Αλλωστε, σύμφωνα με έρευνες που επικαλείται ο ίδιος, ένας συγγραφέας που γράφει σε Word (ή σε οποιονδήποτε άλλο κειμενογράφο φαντάζομαι) ασχολείται πολύ περισσότερο με το αρχικό του κείμενο, όταν το έχει μόλις «ρίξει» στη σελίδα, παρά με το τελικό, το κείμενο δηλαδή που έχει προκύ-ψει και απαιτεί επιμέλεια, ακριβώς επειδή όλη η φαιά ουσία έχει επενδυθεί στον αρχι-κό σχεδιασμό.

Με αφορμή τα γενέθλια του Ντέ-ιβιντ Μπάουι την προηγούμενη εβδομάδα -έγινε 65 χρόνων- το ηλεκτρονικό περιοδικό “Digital Spy” κάλεσε τους αναγνώστες του να ψηφίσουν το αγαπημένο τους τραγούδι από τη μεγάλη δισκο-γραφία του Βρετανού μουσικού. Τα αποτελέσματα ήταν όπως πε-ρίπου μπορούσε κάποιος να φα-νταστεί. Το “Ashes to ashes” ήταν στην τρίτη θέση συγκεντρώνοντας το 7,3% των ψήφων, το “Heroes” ήταν δεύτερο με 12,5% και στην πρώτη θέση ήταν -με 21,4% μάλιστα- το σήμα κατατεθέν του Μπάουι, το “Life on Mars?”. Σου-ρεαλιστικό, με δόσεις Μπάροουζ στους στίχους και όλο το μεγαλείο του κόσμου στη μουσική, έντονο και ήρεμο συγχρόνως, ξεσηκω-τικό και καθησυχαστικό με έναν περίεργο τρόπο, μελαγχολικό και αισιόδοξο. Υπέροχο.

οιούμε τον υπολογι- συνέχεια αναδι-

Η 69η απονομή των Χρυσών Σφαιρών είχε για άλλη μία φορά λάμψη, μεγάλα ονόμα-τα, μεγάλους νικητές, κόντρες και φυσικά ενστάσεις για τα βραβεία. Οι συζητήσεις για το «ποιος άξιζε να το πάρει» είναι μάλλον περιττές, αφού το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Στη φετινή απονομή η μουσική του «Kαλ-λιτέχνη» (“The artist”) κέρδισε το βραβείο μουσικής επένδυσης σε ταινία. Το τραγούδι “Masterpiece” που έγραψε η Madonna για την ταινία της “W.E.” κέρδισε το βραβείο για το καλύτερο τραγούδι, με τον συνυπο-ψήφιο Ελτον Τζον να φρίττει, αφού λίγο πριν από την απονομή διατεινόταν ότι η Madonna αποκλείεται να κερδίσει το βρα-βείο, διατυπώνοντας την άποψή του με όχι τόσο κομψό τρόπο!Με αφορμή λοιπόν τις Χρυσές Σφαίρες, σας προτείνω δύο soundtrack. Θα γεμί-σουν τα ηχεία σας με μελωδίες που απο-τυπώνουν πολύ επιτυχημένα το «αίσθημα» της ταινίας την οποία έντυσαν μουσικά και ως αυτόνομες παραγωγές -πέραν της μουσικής επένδυσης της εικόνας- είναι τουλάχιστον εξαιρετικές.

“The Artist”Η πολυσυζητημένη και βραβευμένη πλέον ταινία (πέντε βραβεία έχει κερδί-σει μέχρι στιγμής) αποδίδει όλο το κλίμα εκείνης της μεταβατικής περι-όδου από το βωβό κινηματογράφο στον ομιλούντα μέσα από τη μουσική του Λουντοβίκ Μπουρς. Οι μεγάλες ορχήστρες, τα βαλς, οι κλασικές μελωδίες και ο χορευτικός ρυθμός της εποχής έχουν την τιμητική τους σε αυτό το soundtrack και πλέον οι πιθανότητες για να κερδίσει και το αγαλματίδιο των Oscar μεγαλώνουν.

«Κοτόπουλο με δαμάσκηνα»Αλλη μια ταινία στην οποία η μουσική αναγκαστικά έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, εφόσον ο κεντρικός ήρωας είναι ένας βιολιστής. Ενα γλυκόπικρο soundtrack με μελωδίες που συνδυάζουν τη νοσταλγία, τα αδιέξοδα της καλλιτεχνικής «φύσης», το τέ-λος και την αρχή του νέου έρωτα και τη δύ-ναμη του Στραντιβάριους. Ο Ολιβιέ Μπερνέ (συνθέτης) συνεργάζεται για άλλη μία φορά με τη Μαρζάν Σατραπί (σκηνοθέτιδα) μετά το “Persepolis” και το αποτέλεσμα είναι τόσο συγκινητικό όσο και το άκουσμα μιας γλυκιάς μελωδίας ερμηνευμένης από ένα βιολί που παίζει μόνο για σένα.

Γ.Κ.

Η Μαριέττα Φαφούτη και η ομάδα της, ως άλλοι Ghostbusters, αιχμαλωτίζουν όχι φαντάσματα, αλλά χαμόγελα και τα προσφέρουν στο κοινό στις ζωντανές εμφανίσεις τους. Kάθε Τρίτη στο Σταυρό του Νότου (Φραντζή & Θαρύπου 37, Ν. Κό-σμος) επιστρέφουμε στην εποχή της αθωότητας και της ευτυχίας· “Back to happiness”. «Τι είναι ευτυχία για τον καθένα και πού μπορεί να τη βρει;» είναι τα ερωτήματα που θέτει η Μαριέττα, κατά τη διάρκεια του live όμως η ανάλυσή τους δεν θα σε ταλαιπωρήσει και πολύ, γιατί το χαμόγελο θα εμφανιστεί αυθόρμητα.

Η Μαριέττα ετοιμάζει παράλληλα με τις ζωντανές εμφανίσεις το δεύτερο προσωπικό της δίσκο, ενώ έγραψε και τη μουσική για τη θεατρική παράσταση “I am my own wife” με τον Χάρη Αττώνη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, που θα ξεκινήσει στα τέλη του μήνα στο Bios. Τα δικά της χαμόγελα μάλλον προκύπτουν από τη δημιουργία και τα δικά μας από τις ακροάσεις της.

Η πρώτη φορά που άκουσα τη διασκευή των Walkabouts στο τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη «Το τρένο φεύγει στις οκτώ» έχει μείνει αποτυπωμένη μέσα μου. Είναι η συγκίνηση της στιγμής που μένει ζωντανή και η διαπίστωση πως αυτή η μπάντα έχει ακόμα πράγματα να πει. Με αφορμή το τελευταίο τους άλμπουμ “Travels In The Dustland”, έρχονται ξανά στη χώρα μας. Οι μουσικές τους είναι ένα ταξίδι με το αυτοκίνητο σε μέρη που δεν έχεις επισκεφτεί, σαν να μπαίνεις σε ένα τού-νελ σκοτεινό, γνωρίζοντας όμως ότι στο τέλος του υπάρχει φως. Το εισιτήριο για το «ταξίδι» οφείλω να ομολογήσω πως είναι φτηνό (22 ευρώ) και το σημείο συνάντησης το Κύτταρο Live στις 28 Ιανουαρίου.

Οι Mogwai είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ροκ περιπτώσεις και έρχονται από τη Σκοτία. Με ένα πρόσφατο άλ-μπουμ στις αποσκευές τους (“Hardcore will never die, but you will”), έρχονται τελικά για να συναντήσουν το ελληνικό κοινό μετά την αναβολή του περσινού Οκτωβρίου. Πολύ εύστοχα έχει ειπωθεί ότι «οι Mogwai λένε ό,τι δεν είπαν οι Cure και οι Sonic Youth». Αντιλαμβάνονται το ροκ με μια art αισθητική όπου πρωταγωνιστεί μια μυστηριακή διάθεση. Αν προσθέσεις σε αυτό και τη μουσική από την ταινία «Η πηγή της ζωής» (“The Fountain”) του Ντάρεν Αρονόφσκι, αντιλαμβάνεσαι τι πρέπει να περιμένεις από τη ζωντανή τους εμφάνιση αύριο (21/1) στο Fuzz Club (Πειραιώς 209).

Κάθε ζωντανή εμφάνιση του Νίκου Ξυδάκη είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία, γιατί, εκτός από δημιουργός είναι και καλός ενορχηστρωτής. Ο,τι χρειάζεται δηλαδή μια μουσική παράσταση ώστε να ζωντανέψουν τα τρα-γούδια και να παρασύρουν το κοινό. «Σε βάθος δρόμου μακρινού» θα μας συναντήσει ο Νίκος Ξυδάκης για δύο παραστάσεις σήμερα και αύριο στη σκηνή του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου (Συγγρού 143). Η «Εκδίκηση της Γυφτιάς» και τα «Δήθεν» θα ερμηνευτούν από το Τρίφω-νο, ενώ η Γεωργία Νταγάκη με τη λύρα της θα παρου-σιάσει ερωτικά τραγούδια σε ποίηση Σαπφούς από το δίσκο «Γρήγορα η ώρα πέρασε». Το Σάββατο 21 Ιανου-αρίου συμμετέχει και το Duo Fina, δηλαδή οι δίδυμοι τενόροι και πιανίστες Τάκης και Γιάννης Φίνας.

ή

Εχοντας κατακτήσει το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ του Σάντανς και έχοντας συμμετάσχει στο Επίσημο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ των Καννών, η ταινία με τον πρωτότυπο τίτλο-σιδηρόδρομο «Μάρθα Μάρσι Μέι Μαρλίν» δεν γίνεται να περάσει απαρα-τήρητη. Η Μάρθα, μια νεαρή γυναίκα, ξεφεύγει από μια θρησκευτική οργάνωση και το χαρισματικό ηγέτη της, θέλοντας να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Τα πράγματα θα μπλεχτούν όταν τα μέλη της οργά-νωσης θα αρχίσουν να την αναζητούν. Πρόκειται για το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Σον Ντέρκιν.

Το να παίζεις σκοτεινό δωμάτιο δεν είναι πάντα ευ-χάριστο. Ειδικά αν παίζεις στην ταινία «Η πιο σκοτεινή ώρα» του Κρις Γκόρακ. Τα πράγματα είναι απλά: κάποιος πατάει το “off” σε όλες τις ηλεκτρονικές συσκευές του πλανήτη. Τα κρυφά αρχεία με τις τσόντες δεν ανοίγουν, το τυρί στα τοστάκια δεν λιώνει όπως πρέπει και το ράδιο παραμένει κλειστό τώρα για μέρες. Καταστροφή; Και βέβαια όχι! Οσο υπάρχει μια ομάδα Αμερικανών και Βρετανών σε αυτό τον πλανήτη, όλα θα είναι υπό έλεγχο. Παγιδευμένη, λοιπόν, στη Μόσχα (πρόκειται μάλλον για ρωσικό δάκτυλο), η ομάδα θα βρει καταφύγιο κάτω από τη γη και θα κάνει τα πάντα για να ανακαλύψει ποιος έχει σκαρώσει αυτή τη φάρσα που σκοτώνει κόσμο. Αφού το βρει, πρέπει και να επιβιώσει. Παιχνιδάκι...

Λένε πως όταν ξεκινούν τα ανέκδοτα έχει τελειώσει η παρέα. Υπερβολική διατύ-πωση βέβαια, περιέχει όμως μια δόση αλήθειας. Οπως και να ’χει, ένα καλό ανέκδοτο μπορεί να σπάσει τον πάγο. Μπορεί να κάνει τους χωρισμένους να γελάσουν. Μπορεί να βγάλει από το τέλμα μια βαρετή κουβέντα. Μικρά, μεγάλα, πρωτότυπα, ρατσιστικά, μαύρα, απ’ όλα

έχει ο μπαξές. Βέβαια, τα πιο ενδιαφέρο-ντα είναι τα λεγόμενα «κλασικά», τα οποία θυμόμαστε ανά πάσα ώρα και στιγμή. Είναι αυτά που δεν χρειάζεται να τα πεις. Οπως το ανέκδοτο με το «γρύλο», που έχει γίνει σχεδόν γνωμικό. Νομίζω πως όλοι οι αναγνώστες το γνωρίζουν, οπότε δεν χρειάζεται να το αναφέρω.

Αξίζει όμως να αναφέρω πως, μετά την ταινία «Το κακό στην εποχή των ηρώων» (2009) του Γιώργου Νούσια, το συγκεκριμένο ανέκδοτο -το οποίο άκουσα να αναφέρεται σε παρέα προσφάτως- έχει πάρει άλλη διάσταση. Η ταινία αρχίζει με τη φράση «Γρύλος τε και συ γαμηθήναι», που ακούγεται από μια παρέα αρχαί-ων Ελλήνων που κάθεται γύρω από τη φωτιά. Στα επόμενα 90 λεπτά του σίκουελ του επιτυχημένου σπλάτερ «Το Κακό», το αίμα και τα ζόμπι θα κατακλύσουν για μία ακόμη φορά την Αθήνα. Γνωστοί Ελληνες ηθοποιοί, αλλά και ο Ελληνας του Χόλι-γουντ Billy Zane, σκοτώνουν με θεαματι-κούς τρόπους, κυνηγιούνται σε κεντρικές οδούς της Αθήνας και πετάνε αστείες ατάκες σε κάθε ευκαιρία. Στο δεύτερο μέρος -παράλληλα με τη σύγχρονη εποχή και τη συνέχεια της ιστορίας των ηρώων που γνωρίσαμε στο πρώτο «Κακό»- μετα-φερόμαστε στην Αρχαία Ελλάδα, όπου και τότε το απόλυτο Κακό είχε εμφανιστεί και είχε νικηθεί. Αίμα τότε, ακόμα περισσότε-ρα αίμα τώρα.

Με μεγάλο νικητή την ταινία «Οι Απόγονοι» του Αλεξάντερ Πέιν (Καλύτερη Ταινία-Δράμα και Α’ Ανδρικού Ρόλου για τον Τζωρτζ Κλούνεϊ) έκλεισε, την προηγούμενη Κυριακή, η 69η Απο-νομή των Ανταποκριτών του Ξένου Τύπου (Χρυ-σές Σφαίρες). Η ταινία εστιάζει σε έναν άντρα ο οποίος ζει δύσκολες ώρες με τα παιδιά του, μιας και η γυναίκα του είναι υπό μηχανική υποστήρι-ξη. Τα πραγματικά δύσκολα έρχονται όταν μαθαί-νει ότι τον απατούσε. Κι αν ο Πέιν είναι ο μεγά-λος κερδισμένος, αφού συχνά η συγκεκριμένη Χρυσή Σφαίρα οδηγεί και στο αντίστοιχο Οσκαρ, μάλλον ο Στίβεν Σπίλμπεργκ πρέπει να θεωρείται ο μεγάλος χαμένος, καθώς η ταινία του «Το Αλογο του Πολέμου» έφυγε με μηδέν βραβεία. Ευτυχώς έχει τον Τεν Τεν...

Ακόμα περισσότερες συμμετοχές ελληνικών ταινιών σε διεθνή φεστιβάλ, κάτι που τείνει να γίνει ευτυχής συνή-θεια! Η ταινία «Μετέωρα» του Σπύρου Σταθουλόπουλου επιλέχθηκε στο Δι-αγωνιστικό Τμήμα του 62ου Φεστιβάλ Βερολίνου. Στο ίδιο φεστιβάλ -στο Τμήμα Generation 14plus- θα συμμετάσχει και το ντοκιμαντέρ του Αγγελου Αμπάζογλου “Mustafa’s Sweet Dreams”. Επίσης, το “L” του Μπάμπη Μακρίδη θα συμ-μετάσχει στο Διεθνές Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ του Ρότερνταμ. Το ίδιο φεστιβάλ σε διαφορετικά προγράμματα θα «απασχολήσει» τις ταινίες: «Αλπεις» του Γιώργου Λάνθιμου, «Αδικος Κόσμος» του Φίλιππου Τσίτου (το οποίο επιλέχθηκε και ως ταινία έναρξης του Φεστιβάλ του Γκέ-τεμποργκ), «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού» του Εκτορα Λυγίζου, αλλά και τα καινούργια σχέδια παραγωγής των Αργύρη Παπαδημητρόπουλου και Αθηνάς-Ραχήλ Τσαγγάρη.

Κόσμος που κρατάει καλάθια σούπερ μάρκετ γεμάτα βιβλία, στοίβες βιβλίων σε στενούς διάδρομους, ενώ η σωστή διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσεις ώστε να περάσεις μπροστά από όλα τα βιβλία παραμένει μέχρι σήμερα ένας άλυτος γρίφος! Το γνωστό σε όλους μας Παζάρι Βιβλί-ου ανοίγει τις πόρτες του σήμερα, στην πλατεία Κλαυθμώνος. Μπορείτε να το επισκέπτεστε καθημερινά ως τις 8 Φεβρουαρίου από τις 10 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ. Συμμετέχουν 150 εκδότες, με 500.000 τίτλους βιβλίων και τιμές που ξεκινάνε από 0,50 λεπτά! Ακόμη κι αν δεν είχατε κανένα σκοπό να ξοδέψετε χρήματα σε βιβλία, ο πειρασμός να το επισκε-φτείτε είναι μεγάλος!

Λίγους ανθρώπου έχω συναντή-σει μέχρι τώρα που να μην τρέ-φουν μια ιδιαίτερη αδυναμία στην Κρήτη. Κάποιοι για την ιστορία της, άλλοι για τα προϊόντα της και άλλοι για τους ανθρώπους της. Το βιβλίο «Παραμύθια από την Κρήτη» της Αγλαΐας Κυρμιζάκη κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Νόβολι και μέσα από τις σελίδες του ανακαλύπτεις την ιστορία της Κρήτης, τη λαογραφία της, τον πολιτισμό και τους ανθρώπους της. Η εκπαιδευτικός, ζωγράφος και συγγραφέας (γεννημένη στα

Χανιά της Κρήτης στις αρχές του προ-ηγούμενου αιώνα - 1904-1983) συ-γκέντρωνε από τους μαθητές της και τα χωριά της Κρήτης λαογραφικό υλικό και παραμύθια. Το αποτέλεσμα είναι το βιβλίο να συγκεντρώνει παραμύθια που χρονολογούνται από το 1929 και, αντί για συγγραφείς, ως υπογραφή, να φέρουν το όνομα του χωριού από το οποίο προέρχονται. Το πιο όμορφο, όμως, είναι ότι όλες οι αφηγήσεις συνοδεύονται από πανέμορφα πρω-τότυπα σκίτσα με μελάνι της ίδιας της συγγραφέως και δύο έργα με λάδι σε καμβά της Σταυρούλας Ραμπαλάκου.

Οταν ο αγαπημένος σου συγγραφέας έχει πεθάνει, το να μαθαίνεις ότι θα εκδοθεί κά-ποιο ανέκδοτο βιβλίο του είναι μια ανέλπιστη χαρά. Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε το -ανέκδοτο μέχρι σήμερα- μυθιστόρημα της Διδώς Σωτηρίου «Τα παιδιά του Σπάρτακου» από τις εκδόσεις Κέδρος. Πρόκειται για ένα πολυπρόσωπο μυθιστόρημα, η υπόθεση του οποίου διαδραματίζεται στη Θράκη των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα και στην Αθήνα της πρώτης μετεμφυλιακής περιόδου. Κεντρικό θέμα του είναι η συνδικαλιστική και αντιστασιακή δράση των ηρώων, που εμπνέ-ονται από την επανάσταση του Θρακιώτη σκλάβου Σπάρτακου και από τα ιδανικά της Αριστεράς σε μια εποχή όπου ο τό-πος βιώνει δραμα-τικές στιγμές.Στη συνέντευξη Τύπου, ο ανιψιός της Νίκος Μπε-λογιάννης μίλησε για την ιστορία των χειρογράφων, υπογραμμίζοντας ότι «Τα παιδιά του Σπάρτακου» άρχισαν να γρά-φονται σε καθε-στώς παρανομίας της ελληνικής Αριστεράς στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Το μυθιστόρη-μα δουλεύτηκε πιο συστηματικά στις αρχές της δεκαετίας του ’60 στην Αίγινα και στον Πόρο, ωστόσο, μετά την επικράτηση της δικτατορίας, η Διδώ Σωτηρίου αναγκάστη-κε να είναι πολύ προσεκτική. Συνέχισε να γράφει το βιβλίο αποσυρμένη στα Βασιλικά Ιστιαίας, όμως, προκειμένου να μην κινήσει υποψίες και πέσει θύμα διώξεων, έκρυβε τα κεφάλαια που ολοκλήρωνε σε θυρίδα της Εθνικής Τράπεζας. Με την έλευση της Με-ταπολίτευσης, η συγγραφέας έδωσε προτε-ραιότητα στη συγγραφή άλλων βιβλίων της, καθώς και σε άλλες δραστηριότητές της. Ασχολήθηκε και πάλι με «Τα παιδιά του Σπάρτακου» στη διάρκεια της δεκαετίας του ’90. Μετά το θάνατό της, το αρχείο της πέρα-σε στην κατοχή του ΕΛΙΑ, όπου και ανακα-λύφθηκαν τα σχετικά χειρόγραφα.

Ενας Τομ Ρόμπινς διαφορετικός αλλά και γνώριμος στους θαυμαστές του βρίσκεται πλέον στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Ο λόγος για το βιβλίο «Συζητήσεις με τον Τομ Ρόμπινς», που

κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αίολος. Το βιβλίο περιλαμβάνει πάνω από 20 συνε-ντεύξεις που έδωσε ο συγγραφέας από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 μέχρι σήμερα, όπου μιλά για τη ζωή του, τα έργα του, τις εμπειρίες του από το αντεργκράουντ κίνημα, τις επιρροές του από ανατολικές

φιλοσοφίες, την ανάγκη για πνεύμα και χιούμορ στη λογοτεχνία και πολλά άλλα μιας συναρπαστικής ζωής - της δικής του. Αν λοιπόν, κάποτε, οι «Καουμπόισσες που μελαγχολούν», ο «Τρυποκάρυδος» και το «Αρωμα του ονείρου» σας έκλεψαν την καρδιά, δεν έχετε παρά να γνωρίσετε τον ίδιο το συγγραφέα τους!

Οι πολίτικαλ κορέκτ αναγνώστες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σε αυτούς που διάβασαν, λάτρεψαν και ανατρέχουν διαρκώς στον «Οδυσσέα» του Τζέιμς Τζόις και σε αυτούς που το ξεκίνησαν,

αλλά δεν κατάφε-ραν ποτέ να το ολοκληρώσουν, οι οποίοι κατά συνέ-πεια δεν μπορούν να καταλάβουν τους πρώτους. Η ιστορία Οδυσ-σέας και Τζόις απασχολεί το αναγνωστικό κοινό επί 90 συναπτά έτη! Οι εκδόσεις Κέ-δρος τιμούν τη

συμπλήρωση 90 χρόνων από την πρώτη έκδοση του «Οδυσσέα» με μια νέα, επετειακή έκδοση του βιβλίου με σκληρό εξώφυλλο. Αν λοιπόν εδώ και χρόνια θέλετε να διαβάσετε το εν λόγω έργο, ίσως με αυτή την αφορμή να κάνετε την αρχή!

σειφοΚρτηςάλΤοΚκΝτΚπ

κυεκβιπάντο μτοότετκτ

ραολοππενατοΗσαακσ

«Μια τεράστια έκρηξη» επιστρέφει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 και Θαρύπου) από αύριο, Σάββατο 21 Ιανουαρίου, με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το έργο έχει σκηνοθε-τήσει ο ίδιος μαζί με τον Κώστα Γάκη και μαζί του στη σκηνή παίζουν η Μα-ρία Φιλίνη και η Κατερίνα Μαυρογεώργη. Η έκρηξη αφορά τη ζωή και την ψυχή του κάθε ανθρώπου όταν έρχεται η ώρα να αφήσει τη ζεστή αγκαλιά της οικογένειάς του όπου ασφαλής και ήρεμος νιώθει εκλεκτός, ήρωας, σω-τήρας του σύμπαντος, μεσσίας, ονειρεύεται αστρικά ταξίδια, πνευματικούς δασκάλους και ντροπαλές πριγκίπισσες. Ενας κόλπος, εντός του οποίου οι γονείς-προστάτες φροντίζουν να μην ενημερώσουν για τη σκληρή πραγμα-τικότητα της εκμετάλλευσης, του ψέματος, της διαφθοράς, μα πάνω απ’ όλα της μοναξιάς. Οταν λοιπόν φτάσει η ώρα της ενηλικίωσης κι η οδυνηρή διαπίστωση ότι ο κόσμος που μας περιβάλλει είναι κατά βάση απάνθρωπος, τότε συντελείται εκείνη η τεράστια έκρηξη που συνεφέρει και προσγειώνει.

Η παράσταση «Ποιος κοιμάται απόψε;» σε σκηνοθεσία Χρύσας Σπηλιώτη ανεβαίνει από τις 21 Ιανουαρίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στο 104 Κέντρο Λόγου και Τέ-χνης (Θεμιστοκλέους 104). «Κανείς δεν κοιμά-ται απόψε», απαντούν οι άστεγοι Ελληνες που έχουν κατακλύσει τις πλατείες της Αθήνας. Και είναι εκατομμύρια πλέον αυτοί, μια και το έργο

παρακολουθεί τα δεινά μας σε λίγο πιο μελλοντι-κά χρονικά καρέ. Οσοι έχουν ακόμη στέγη πάνω από το κεφάλι τους προσπαθούν να δραπετεύ-σουν με κάθε τρόπο. Οι πιο τυχεροί με κανένα αεροπλάνο και η πλειονότητα με τη φαντασία και την ψευδαίσθηση. Παίζουν: Λένα Γιάκα, Αγγελι-κή Δημητρακοπούλου, Καλλιρρόη Μυριαγκού, Σήφης Πολυζωίδης.

Μια μουσική παράσταση από τον Γεώργιο Αναματερό με τίτλο «Μια αμφιβολία εγεννήθη στο μυαλό ενός ευγενούς τιμωρού» ανεβαίνει από τις 28 Ιανουαρίου στο Βοοze (Κολοκοτρώνη 57). Στην παράσταση, αν και παραμένει η αισθητική μιας τζαζ συναυλίας, οι μουσικοί γίνονται και ηθοποιοί και διηγούνται με τρόπο που θυμίζει αρχαίο δράμα και βωβό σινεμά τέσσερις νουάρ ερωτικές ιστορίες. Σε μια μικρή κοινωνία

που υποφέρει από μία μεγάλη κρίση, το νέο αμφιλεγόμενο θέμα της ημέρας είναι ένας άγνωστος άνδρας που τακτοποιεί καταλλή-λως αυτούς που ο νό-μος αφήνει ατιμώρη-τους: διεφθαρμένους υπουργούς, σκοταδι-στές δημοσιογράφους κλπ. «Ευγενή Τιμωρό» τον αποκαλεί ήδη ο κόσμος! Και μάλιστα όχι τυχαία!

Για μία μοναδική παράσταση στη Σκηνή Φουαγιέ του Θεάτρου Επί Κολωνώ, θα παρουσιαστεί η performance «Η Μέρκελ έρχεται» την Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου. Η παρά-σταση αφορά το πρόσωπο που ηγείται της γερμανικής πολιτικής, σαν ένα σατυρικό alter ego που επιδιώκει την επαφή με την ελληνική πραγματικότητα. Τα στοιχεία που συνθέτουν την πολιτική θα οδηγήσουν τη Μέρκελ μέσα σε αυτό το πείραμα. Κρυμμένη πίσω από τη μάσκα του εαυτού της συμβουλεύεται και οδηγείται μπροστά στο κοινό από έναν εικονολήπτη. Ο συνήθης πολιτικός της λόγος μετατρέπεται σε μια αντιπαράθεση για τα διάφορα προβλήματα της ύπαρξής μας. Με τη βοήθεια μιας Ελλη-νίδας ψυχολόγου, η Γερμανίδα καγκελάριος βρίσκεται στην ουτοπική θέση να συζητά τις διαφορετικές πραγματικότητες μέσα στις οποίες ζούμε, τα γεγονότα, τα όνειρα και τις αξίες καθώς και τη δυσκολία να τα πραγματο-ποιήσουμε. Στη σκηνοθεσία και στον πρωταγωνιστικό ρόλο η Effi Rabsilber.

Την ιστορία της ζωής της αποκαλύπτει η «Σεβάς Χανούμ» σε ένα νέο δημο-σιογράφο κάθε βράδυ από τις 23 Ιανουαρίου στο Αγ-γέλων Βήμα (Σατωβριάν-δου 36). Στο κείμενο του Γιώργου Χρονά, ο Γιάννης Τσεμπερλίδης (δημοσιογράφος) παραδίνεται στην τρικυ-μία του μυαλού της Κωνσταντίνας Μιχαήλ (Σεβάς Χα-νούμ) και μαθαίνει για την καταγωγή της, το ρεμπέτικο, τον άγονο έρωτα με τον Καζαντζίδη, τις απαγορευμένες ουσίες και τα τραγούδια που ποτέ δεν είπε. Τη σκηνοθε-σία υπογράφει ο Κωνσταντίνος Ρήγος.

«Οίκοι ανοχής» θα εμφανιστούν στη σκηνή του Bios (Πει-ραιώς 84) από τις 27 Ιανουαρίου και την ευθύνη θα φέρει η Ομάδα 7. Για 12 μόνο παραστάσεις η ομά-δα αναρωτιέται τι θα μπορούσε σήμερα να είναι ένας οίκος ανο-χής. Ισως ένας ενδι-άμεσος χώρος... Ενας χώρος ανάμεσα στην πραγματική ζωή και την αξία της. Εξι ηθοποιοί, ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις προσδοκίες τους. Πώς δρουν και τι ανέχονται; Τι πουλάνε και ποιος τους αγοράζει; Οίκος ανοχής γίνε-ται το σώμα τους, η πατρίδα τους, η θρησκεία τους, η ζωή τους η ίδια. Παίζουν: Ελεάνα Αποστολάκη, Μιχάλης Γεωργίου, Τζωρτζίνα Κακου-δάκη, Σοφία Λιάκου, Μάριος Παναγιώτου και Βαγγέλης Παπαδάκης.

Η δουλειά του εικαστικού καλλιτέχνη Αγγε-λου Πλέσσα έχει ως κεντρικό άξονα το διαδίκτυο, ενώ πριν από μερικούς μήνες, δημιουργώντας έναν υβριδικό χώρο στο ΕΜΣΤ, παρουσίασε μια σειρά πρωτότυπων δράσεων στο πλαίσιο του έργου “Angelo Foundation School of Music”. Στα πιο πρόσφατα project του περιλαμβάνονται οι συμμετοχές του στο «Μονόδρομο», την 3η Μπιενάλε της Αθήνας, και στην Μπιε-νάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης με τα project “Fantasy Plot Generator” και “Monument to Internet Hookups: II” αντί-στοιχα, καθώς και η ατομική έκθεσή του με τίτλο “Every Website is a Monument”, την οποία παρουσίασε στην γκαλερί Preeteen στο Μεξικό. Λίγο μετά την ηλεκτρονική ανάρτηση του τρίτου τεύχους της fotonovela του με τίτλο “Psycho-Cyber-Feminism” στο blog angelosaysdotcom.blogspot.com, μας μίλησε για το τι ακριβώς παρου-σίασε στο «Μο-νόδρομο» και πώς σχετίζεται η δουλειά του αυτή με το ηλε-κτρονικό έντυ-πο Fotonovela. «Η συμμετοχή μου στην 3η Μπιενάλε της Αθήνας ήταν το έργο «Γεννήτωρ Φαντασιακής Πλοκής», το οποίο αποτελείται απο μία ιστοσελίδα, ένα σκηνικό και μια σειρά δράσεων. Στο site FantasyPlotGenerator.com οι χρήστες επινοούν ονόματα χαρακτήρων και παρά-γουν αυτόματα μια ιστορία με περιεχόμενο φιλοσοφικών διαλόγων. Στην Μπιενάλε μερικές από αυτές τις ιστορίες «εμψυχώ-θηκαν» στον εκθεσιακό χώρο από ηθοποι-ούς, μέσα σε ένα σκηνικό από δανεισμένα έπιπλα και κοστούμια του Εθνικού Θέα-τρου. Αυτές οι δράσεις παίρνουν και τη μορφή περιοδικών εκδόσεων fotonovela και διανέμονται από τo site. Πώς ακριβώς όμως περιγράφει ο Αγγελος Πλέσσας το project Fotonovela; «Πρόκειται για φω-τογραφικές ιστορίες σε μορφή PDF που έφτιαξα με τα stills από τις δράσεις και τις ιστορίες του site προσθέτοντας και δικά μου στοιχεία. Θυμάμαι μικρός, εκτός από τα παιδικά κόμικς, διάβαζα τις φωτονου-βέλες των περιοδικών της γιαγιάς μου. Βρήκα ενδιαφέρον να επαναπροσδιορίσω σε ένα άλλο πλαίσιο ένα τέτοιο μέσο της low-culture».

� Μια έκθεση αφιερωμένη στα 50 χρόνια ζωγραφικής του Σω-τήρη Σόρογκα παρουσιάζει το Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138 και Ανδρονίκου, Αθήνα) μέχρι τις 19 Φεβρουαρίου. Η ανα-δρομική έκθεση του Ελληνα καλλιτέχνη αναπτύσσεται γύρω από τις δέκα θεματικές που τον απασχόλησαν σε όλες τις φάσεις της καλλιτεχνικής του πορείας. Εκεί συναντάμε τα «Πρώτα έργα» του καλλιτέχνη και στη συνέχεια τις σειρές «Πέτρες», «Αλογα», «Αρ-χαία μάρμαρα», «Πορτρέτα», «Μαύρα ανοίγματα», «Ξύλα», «Θα-λάσσια ξύλα» «Σκουριές». Παράλληλα, στο πλαίσιο της έκθεσης παρουσιάζονται συγγράμματα του Σόρογκα γύρω από την τέχνη και οι μακέτες των έργων που φιλοτεχνήθηκαν από τον καλλι-τέχνη για το Σταθμό Λαρίσης στο Αττικό Μετρό. Η έκθεση συ-νοδεύεται από εικονογραφημένη έκδοση με κείμενα της Κικής Δημουλά, του Χάρη Καμπουρίδη, του Δημήτρη Κοσμόπουλου και του Γιάννη Μπόλη.

� Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος (Λεμπέση 4 και Μακρυγιάννη, Αθήνα) φιλοξενεί την έκθεση “MOODS” των Μανόλη Γιανναδάκη, Γιώργου Κατσάγγελου και Γιώργου Τσακίρη. Οι τρεις καλλιτέχνες, καθηγητές της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστή-μιου της Θεσσαλονίκης, αναπτύσσουν ένα διάλογο γύρω από την ει-καστική απόδοση της διάθεσης (mood στα αγγλικά) στη ζωή και την τέχνη. Η ενότητα του Μανώλη Γιανναδάκη έχει ως κεντρικό άξονα τις μεταλλάξεις του φυτικού κόσμου με επίκεντρο το δέντρο. Πρόκειται για έργα μικρής και μεσαίας κλίμακας, δουλεμένα με τις τεχνικές της οξυγραφίας. Ο Γιώργος Κατσαγγέλου πραγματεύεται τη ζωή τη νύχτα μέσα από τη φωτογραφική του δουλειά, υλικό που συγκέντρωσε ο φωτογράφος από τα ταξίδια του τα τρία τελευταία χρόνια, το οποίο διακρίνεται από έντονο κοινωνικό προσανατολισμό. Τέλος, ο Γιώρ-γος Τσακίρης παρουσιάζει μια σειρά από σχέδια με μολύβι μικρών και μεγάλων διαστάσεων, τα οποία λειτουργούν ως μικρές παρενθέσεις, ως ιστορίες που δεν έχουν ειπωθεί αναφορικά με το έργο του. Η έκθεση έχει διάρκεια μέχρι τις 4 Φεβρουαρίου.

� Οι Χριστίνα Σγουρομύτη, Γεωργία Τσισμετζόγλου και Σωζήτα Γκουντούνα/Out of the Box Intermedia διοργανώ-νουν στο Beton7 (Πύδνας 7, Βοτανικός) από τις 18 έως και τις 29 Ιανουαρίου την πλατφόρμα δράσεων “Words, Words, Words!”. Το πρόγραμμα της πλατφόρμας έγινε «με άξονα το κίνημα του λετρισμού και με έμφαση στην κειμενικότητα και την υλικότητα της λέξης», σύμφωνα με τις διοργανώτριες. Συγκεκριμένα, περιλαμβάνει ένα κινηματογραφικό αφιέρω-μα γύρω από το λετριστικό σινεμά, καθώς και την εικαστι-κή έκθεση “Words, Words, Words!» όπου συμμετέχουν οι:

Νάνος Βαλαωρίτης, Ειρήνη Γκόνου, Ελένη Οικονόμου & Γιώργος Παπαδόπουλος, Παναγιώτης Παπαφράγκος, Ν. Γ. Πεντζίκης, Χριστίνα Σγουρομύτη, Juliana Borinski, Tamarin Norwood. Κατά τη διάρκεια των εγκαινίων παρουσιάστηκε περφόρμανς από την ομάδα χορού FingerSix, ενώ το Σάββατο 21 Ιανουαρίου θα πραγματοποιηθεί ανοιχτή συζήτηση, καθώς και δράση της ομάδας συν-κίνηση γύρω από την έννοια της κειμενικότητας.

� Για 12η χρονιά η Αίθουσα Τέχνης Καππάτος παρουσι-άζει από την Πέμπτη 26 Ιανουαρίου μέχρι τις 12 Φεβρου-αρίου του 2012 την «Εκθεση Σύγχρονης Τέχνης ROOMS 2012» στο Ξενοδοχείο St George Lycabettus (Κλεομένους 2, Κολωνάκι). Στο πλαίσιο της φετινής έκθεσης 23 επιμε-λητές εκθέσεων, ιστορικοί και θεωρητικοί Τέχνης, αρχιτέ-κτονες, θεατρολόγοι και χορογράφοι επιλέγουν από έναν πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη ή μια ομάδα καλλιτεχνών ο καθένας, που θα παρουσιαστούν στα δωμάτια του ξενοδο-χείου. Οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να δουν έργα από 30 καλλιτέχνες, ενώ παράλληλα για πρώτη φορά φέτος διοργανώνεται στην Αίθουσα Τέχνης Καππάτος η έκθεση “Rooms 2012 plus +”, η οποία έχει διάρκεια από τις 28 Ιανουαρίου μέχρι τις 25 Φεβρουαρίου.

21

Oποιος ισχυριστεί ότι η εποχή μας είναι φυσιολογική μάλλον έχει καιρό να επισκεφθεί τη χώρα. Η καταβα-ράθρωση της οικονομίας, η καθίζη-ση της πολιτικής, η βαθιά κατάθλιψη στην οποία έχουν περιπέσει οι -σκε-πτόμενοι και μη- πολίτες, συνιστούν πινελιές μόνο στον πίνακα της ελλη-νικής κρίσης. Ανάμεσα στα σκούρα χρώματα που συνθέτουν τον πίνακα αυτό, μια άλικη απόχρωση μοιάζει με εσκεμμένο λάθος. Το άλικο αυτό χρώμα είναι το ΚΚΕ και το λάθος δεν είναι εσκεμμέ-νο, είναι ιστορικό. Ενας πολιτικός χώρος ο οποίος ταύτισε την ύπαρξή του με την ιδεολογική ήττα του έχει κινητοποιηθεί για να αποδείξει ότι ο καπιταλισμός πεθαίνει και ο χώρος για τη σοσιαλιστική ουτοπία αρχίζει να δημιουργείται. Αυτά υποστηρίζουν άνθρωποι που έχουν «αναστήσει» τον Στάλιν και νοσταλγούν ένα καθεστώς τόσο απάνθρωπο όσο όλα τα δικτατο-ρικά αντίστοιχά του. Επεμβαίνουν και διαλύουν τη διαπραγμάτευση μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, απορρίπτοντάς την ως «συνθηκο-λόγηση», καλούν γιατρούς να μην συμμετέχουν στο κοινωνικό ιατρείο που στήθηκε στην Πρέβεζα για τους ευρισκόμενους σε δυσχερή θέση συμπολίτες μας, κατηγορώντας την πρωτοβουλία και ως «επιχείρηση αθώωσης του καπιταλισμού». Σε όποιον δεν έχει υποστεί χειρουρ-γική λοβοτομή, όλα αυτά μοιάζουν απλά σχιζοφρενικά. Η αποτυχία του μεταπολεμικού κράτους να ενσωμα-τώσει το ΚΚΕ στο πολιτικό σύστημα καρποφορεί σήμερα. Με μια ρητορική η οποία δεν έχει προχωρήσει ούτε βήμα από τη δε-καετία του ’50, το ΚΚΕ δυναμιτίζει συνειδητά την προσπάθεια για έξοδο από την «καπιταλιστικότατη» κρί-ση. Θεωρούν ότι πάνω στα ερείπια μπορούν να χτίσουν την κοινωνία από την αρχή χωρίς «σκυλιά της εργοδοσίας», «προσκυνημένους» και λοιπούς ταξικούς εχθρούς. Ευθύνη των «συστημικών» πολιτικών σχη-ματισμών, αν έχουν το παραμικρό ένστικτο επιβίωσης, είναι να μεταλ-λαχθούν. Διαφορετικά ο δρόμος για το ΚΚΕ και τους λοιπούς φαντασμέ-νους αριστερά και δεξιά του πολιτι-κού φάσματος είναι ανοιχτός.

Δημιουργούμε τράπεζα αίματος. Γνωρίζουμε τις ανάγκες. Αγωνιζόμαστε για την πλήρη και δωρεάν κάλυψη των αναγκών όλης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Αντιπαλεύουμε τη λογική της μετατροπής σε εμπόρευμα όλων των αγαθών και τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους που προωθούν τα επιτελεία της κυβέρνησης της Ε.Ε. και του κεφαλαίου.

Το αίμα της εργατικής Τάξης το διαθέτουμε για τις ανάγκες των συναδέλφων μας όπου και όποτε απαιτείται δεν το χαρίζουμε στην κερδοφορία του κεφαλαίου [...]

Δελτίο Τύπου από την Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ με την οποία προαναγγέλλε-ται η διενέργεια αιμοδοσίας στα γραφεία (!) του Μετώπου. Η κίνηση είναι προγραμματι-σμένη για τις 11 Μαρτίου 2012 και αποσκοπεί στη δημιουργία μιας... ιδιαίτερης τράπε-ζας αίματος.

“”Η κομμουνιστική αντίληψη περί αιμοδοσίας.

«Η τιμή του αίματος» ή αλλιώς «Το αίμα, ρευστό δεν γίνεται».

22

INFO

23

Με πέντε βραβευμένες μικρού μήκους ταινίες στο ενεργητικό του («Η ζωή είναι βραχεία», «Ο Γκόγκος», «Μετά τις 11», “Red Sky”, «Τα σαλιγκάρια της Λουλούς») και μία μεγάλου μήκους («Η Κληρονό-μος») που σημείωσε εισπρακτική επιτυχία, θα ήταν αδύνατο να μην περιμέναμε με αγωνία τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Παναγιώτη Φαφούτη, ειδικά όταν έχει γράψει ο ίδιος το σενάριο. Με καταγωγή από την Πάτρα, αποφάσισε από μέλος του καρναβαλιού να γίνει σκηνοθέτης του, έστω και για λίγες ώρες. «Η πρώτη ιδέα για την ταινία περιείχε μια κοπέλα που χωρίζει και έρχεται στην Πάτρα το τριήμε-ρο του καρναβαλιού για να διασκεδάσει το χωρισμό της. Αυτό που με απασχολούσε ήταν η συντροφικότητα», λέει ο Παναγιώ-της, τονίζοντας πως επέλεξε το καρναβάλι ως φόντο επειδή του ήταν γνώριμο. Στην ταινία όλοι οι πρωταγωνιστές συνδέονται με το δικό τους τρόπο με το καρναβάλι. Αραγε επηρεάζονται οι ανθρώπινες σχέ-σεις από τέτοιου είδους γιορτές; «Νομίζω πως δεν επηρεάζονται, σε τέτοιες ορια-κές καταστάσεις όμως μπορεί να είσαι πιο αληθινός και να πεις αυτό που δεν τολμάς. Εννοώ καταστάσεις χάους, πάρτι... του να βγεις έξω από τον εαυτό σου και να κάνεις πράγματα που δεν σου επιτρέπο-νται στην καθημερινότητά σου», απαντάει ο Παναγιώτης και συμπληρώνει ότι σε αυτό δεν παίζει ρόλο ούτε η στολή ούτε η μάσκα.Τέλος, όσον αφορά το περιστατικό με την ΕΡΤ (σσ. η ΕΤ1 πρόβαλε από λάθος 25 λεπτά της ταινίας), ο Παναγιώτης σχολιά-ζει πως η όλη ιστορία τον έβαλε σε γενικό-τερες σκέψεις για το πώς προστατεύεται το πνευματικό σου δικαίωμα και ποια είναι αξία του.

* Στην ηλεκτρονική διεύθυνση της εφημερίδας, www.metropolispress.gr είναι διάθεσιμη

η συνέντευξη του Παναγιώτη Φαφούτη στον Δημήτρη Νάκο.

Η νεαρή ηθοποιός Λίλα Μπακλέση πρωταγωνιστεί στην καινούργια ταινία του Παναγιώτη Φαφούτη «Παράδεισος». Μιλήσαμε μαζί της για την εμπειρία της, την άνοδό της στην Αθήνα και το όνειρό της που έγινε πραγματικότητα.

Με τη Λίλα Μπακλέση συναντηθήκαμε στο ζε-στό σπίτι της, στο Παγκράτι, την επομένη της επίσημης πρεμιέρας της ταινίας «Παράδεισος» του Παναγιώτη Φαφούτη. Αν και ξενυχτισμέ-νη -εξαιτίας του πάρτι της πρεμιέρας- και κου-ρασμένη από τη Δραματική Σχολή του Εθνι-κού όπου σπουδάζει, είχε όρεξη να μιλήσει για την πρώτη της κινηματογραφική εμπειρία. Αφού λοιπόν ετοιμάσαμε τους καφέδες μας και φορέσαμε τις αποκριάτικες μάσκες μας, ξεκινήσαμε τη συζήτηση.

Η αρχή μόνο συνηθισμένη δεν ήταν, μια και αφορμή στάθηκαν... τα κυκλώματα ενός ανοιχτού υπολογιστή που βρισκόταν στη βι-βλιοθήκη. Η Λίλα αποτελεί μέρος της μεγά-λης «παρέας» φοιτητών που σπουδάζουν κάτι διαφορετικό από αυτό που θέλουν πραγματι-κά να γίνουν. «Μεγάλωσα στην Πάτρα και πέ-ρασα στο Τμήμα Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και Πληροφορικής στο Πανεπι-στήμιο Πατρών», αρχίζει να μου εξιστορεί και αναφέρει πως το πάθος της για την ηθοποιία την οδήγησε στον «Ρεφενέ», έναν ερασιτεχνι-κό πολιτιστικό σύλλογο που ανέβαζε και θεα-τρικά έργα.

Η παράσταση «Πούπουλα», λοιπόν, σε κείμενο και σκηνοθεσία Τηλέμαχου Τσαρδάκα έμελλε να είναι και το σημείο καμπής της. «Σε εκείνη την παράσταση ήρθε και ο Παναγιώ-της Φαφούτης μαζί με ένα φίλο μου. Αφού με είδε, μου είπε ότι με σκεφτόταν για ένα ρόλο και ανέβηκα στην Αθήνα για να συναντηθώ με τη Μαρία Σκουλά (σσ. την κινηματογραφι-κή μητέρα της Λίλας) και τον Αντρέα Κωνστα-ντίνου (σσ. τον κινηματογραφικό έρωτα της Λίλας)», συνεχίζει. Βέβαια, η θετική απάντη-ση για την ταινία ήρθε μέρες μετά και την πέ-τυχε στο... Λονδίνο. «Μου έστειλε ένα μήνυ-μα ο Παναγιώτης στο κινητό που έλεγε: ‘Αντε πότε θα γυρίσεις στην Αθήνα να αρχίσουμε πρόβες;’ Δεν θυμάμαι καθόλου πόσο ούρλια-ξα εκείνη τη στιγμή», προσθέτει.

Στην ταινία η Λίλα υποδύεται την Πανα-γιώτα, μια 17χρονη μαθήτρια -παιδί χωρι-σμένων γονιών- που τρελαίνεται για το καρ-ναβάλι, αλλά και τον Αντώνη, τον κρυφό φίλο της μαμάς της. Οταν μάλιστα αυτό μαθαίνεται, η Παναγιώτα εξοργίζεται. «Οταν είδα ότι στο τρέιλερ έβαλαν τη σκηνή που βρίζω τη Μα-ρία Σκουλά, την οποία και θαυμάζω, έβαλα τις φωνές», λέει η νεαρή ηθοποιός γελώντας. Οσο για τα γυρίσματα, θυμάται πως το χάος του καρναβαλιού, η βροχή που έπιασε κατά τη

διάρκεια της παρέλασης και -φυσικά- το γεγο-νός ότι ήταν η πρώτη της εμπειρία στο σινεμά αποτέλεσαν ένα συνδυασμό που τη δυσκόλε-ψε. «Είχα άγχος που έπαιζα με τους ηθοποι-ούς, τους οποίους έβλεπα όλα αυτά τα χρό-νια στο σινεμά ή στο θέατρο να κάνουν φοβε-ρά πράγματα. Βέβαια, με βοήθησαν πολύ όλοι τους -ειδικά η Μαρία- και δεν ένιωσα ποτέ ότι ήμουν σε κατώτερη θέση».

Μετά τη συγκεκριμένη ταινία -και αφού η Λίλα πέρασε 25 (!) μαθήματα-, αποφάσι-σε να δώσει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και να μετακομίσει ορι-στικά στην Αθήνα. Στην επιλογή της, βέβαια, έπαιξε ρόλο ένα ακόμα «μικρό» συμβάν. «Το προηγούμενο καλοκαίρι με πήρε τηλέφωνο ο Εκτορας Λυγίζος για να παίξω στην ταινία του». Πρόκειται για την πρώτη μεγάλου μή-κους ταινία του σκηνοθέτη, που συμμετέχει -ως work in progress- στο Φεστιβάλ του Ρό-τερνταμ και λέγεται «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού».

Ρωτάω τη Λίλα αν ζει το όνειρό της. Η απάντηση είναι άμεση και καταφατική. «Από τη μία είναι πολλές οι ώρες στη Δραματική Σχολή, από την άλλη όμως, επειδή ξέρω πώς είναι να απασχολείσαι 15 ώρες με κάτι που δεν σε ενδιαφέρει σχεδόν καθόλου, μπορώ να το εκτιμήσω». Οσο για το μεγαλύτερο όνειρό της, σχετίζεται με την Επίδαυρο, αλλά, όπως εξηγεί και η ίδια: «Ονειρό μου είναι να κάνω ωραίες δουλειές και να μπορώ να έχω κάποιο επίπεδο στο πώς θα αποδίδω τους ρόλους».

Επιστρέφοντας στο θέμα της πολυτεχνι-κής σχολής, η Λίλα εξομολογείται ότι χρω-στάει ακόμα έξι μαθήματα και ελπίζει πως το καλοκαίρι θα είναι πτυχιούχος. «Αν και ήθελα πάντα να γίνω ηθοποιός, ποτέ δεν σκέφτηκα να παρατήσω τη σχολή. Συνέχισα, αλλά κρά-τησα στο πίσω μέρος του μυαλού μου την επι-θυμία μου. Οπως και να ’χει, τώρα πια δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα έκανα αν δεν είχαν συμβεί όλα αυτά με τις δύο ταινίες και αν δεν είχα περάσει στη Δραματική».

Ερχεται η ώρα να βγάλουμε τις μάσκες μας. Πριν αποχαιρετιστούμε, προσπαθώντας να αποφύγω την κλασική ερώτηση περί αγα-πημένου ηθοποιού, της ζητάω να μου πει ποιο είναι το αγαπημένο της μάθημα. «Ψηφι-ακή Επεξεργασία Σημάτων», απαντάει. Γελάω. Καληνυχτιζόμαστε και βγαίνω έξω. Κοιτάζω το ημερολόγιο του κινητού μου. Ελπίζω τις απόκριες να μην έχει τόσο κρύο.

Η Inner Ear, η δισκογραφι-κή εταιρεία που ξεκίνησε από

την Πάτρα και κατέκτησε την Αθήνα -και όχι μόνο-, κλεί-

νει αισίως τα πέντε της χρό-νια και το γιορτάζει με ένα πο-λυήμερο event. Εκεί θα εμφα-

νιστούν αρκετά από τα ονό-ματα που έχουν κυκλοφορή-

σει ή θα κυκλοφορήσουν δου-λειά τους στην εταιρεία. Οι εκ-

δηλώσεις θα κλείσουν με τη συ-ναυλία των Baby Guru, οι οποί-

οι φωτογραφήθηκαν για τη “Metropolis” και διατύπωσαν τις λακωνικές απόψεις τους.

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ Η εκδήλωση λαμβάνει χώρα στο Six d.o.g.s και πε-ριλαμβάνει μια εικαστική έκθεση με όλα τα artworks των εξωφύλλων των δίσκων που κυκλοφόρησε η εταιρεία μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια, καθώς επί-σης συναυλίες και dj sets, που ξεκίνησαν στις 9 του μήνα και θα διαρκέσουν ως τις 22. Η τελευταία αυτή ημερομηνία ανήκει στους Baby Guru, τον Γιώργο, τον Γιάννη και τον Αξιο - που όμως επιλέγουν να συ-στήνονται διαφορετικά: «Είμαστε οι Prins Obi, King Elephant & Sir Kosmiche. Παίζαμε μαζί στο λύκειο, στη συνέχεια χαθήκαμε για κάποια χρόνια και πρό-περσι βρεθήκαμε ξανά».

Τώρα, ύστερα από εκείνο το μουσικό γκρουπ του λυκείου, έχουν ήδη συμβόλαιο με μία από τις μεγαλύτερες ανεξάρτητες δισκογραφικές της χώρας και παίζουν ανάμεσα σε ονόματα που ενδεχομένως κάποτε θαύμασαν ως έφηβοι, όπως αυτά του Θάνου Ανεστόπουλου και του Φοίβου Δεληβοριά. Κι ακό-μα ανάμεσα σε άλλα, ελάσσονα σχήματα που έχουν ήδη προκαλέσει συζητήσεις κι έχουν αποκτήσει ένα δυναμικό κοινό, όπως οι His Majesty the King of Spain, η Μαριέττα Φαφούτη, η Νalyssa Green, ο The Boy, οι Tango with Lions και πολλοί άλλοι.

Ο φερώνυμος δίσκος τους κυκλοφόρησε το

Μάρτιο του 2011 και οι ίδιοι μας εξηγούν γιατί επέ-λεξαν αυτό το όνομα για την τριμελή τους μπάντα: «Τις περισσότερες φορές συμπεριφερόμαστε σαν μώρα και κάποιες ελάχιστες σαν γκουρού», λένε. Δι-αθέτουν χιούμορ και αίσθηση του αυτοσαρκασμού. Σχηματίστηκαν μια βροχερή μέρα, έχοντας ήδη βα-ρεθεί τις τυπικές ροκ μπάντες. Στους στίχους τους θα βρείτε από φιλοσοφικό στοχασμό μέχρι ντανταϊστι-κό πειραματισμό. Στις μουσικές τους γίνεται μνεία στο garage punk, την πρώιμη electronica, τη ζεστα-σιά των αναλογικών συνθεσάιζερ των ’80s και τη new wave και ακούγοντάς τους θα τους συνδέσετε με τη λέξη indie. Δεν νομίζω πως τους αρέσουν οι χα-ρακτηρισμοί. Γιατί να χαρακτηρίσεις άλλωστε ένα εί-δος μουσικής όταν σε ικανοποιεί το αισθητικό απο-τέλεσμα; Οι Baby Guru πιστεύουν στις απροσδόκη-τες εμπνεύσεις και τον αυθορμητισμό. Επιλέγουν για γένος το ουδέτερο πληθυντικό και για τόπο κατοικί-ας τον Πλούτωνα.

Κι όμως, αυτοί οι τύποι με τα περίεργα ονόματα έχουν και τις «κανονικές» ζωές τους εδώ στη Γη· ο Prins Obi είναι φαρμακοποιός, ο Sir Kosmiche οικονομολόγος και ο King Elephant μουσικός πα-ραγωγός. Πρόσφατα ανέλαβαν να ντύσουν μου-σικά τη θεατρική παράσταση «Γιατί σκότωσα την καλύτερή μου φίλη», που είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Αμάντας Μιχαλοπού-λου και αφηγείται την ιστορία δύο μικρών κορι-τσιών λίγο μετά τη Μεταπολίτευση. Η σκηνοθε-σία είναι της Βάσιας Ατταριάν και το πρώτο δείγ-μα αυτής της δουλειάς είναι το τραγούδι “Is your body free?”. Είναι ελεύθερα τα σώματά μας στην αθηναϊκή σημερινή κατάσταση; Οι μυστηριώδεις Baby Guru απαντούν με ένα τετράστιχο:

Blood-infected sugar cane / Steal the car and drive away / Western free fall / Eastern backbone

Δεν είναι ούτε αισιόδοξοι, ούτε απαισιόδοξοι.

BABY GURU

Info:

Θεωρούν απλά πως όλα τα πράγματα έχουν αρχή μέση και τέλος. Ετσι δεν τους θλίβει η κρί-ση του αντικειμένου που λέγεται CD και είναι, με έναν τρόπο μάλλον κυνικό, προσαρμοσμένοι με την κοινωνική κατάσταση της χώρας. «H Ελλάδα σκοτώνει τα παιδιά της και αποθεώνει τα ερεί-πιά της», σχολιάζουν με τη λακωνικότητα που τους διακρίνει. Πιστεύουν πως όλες οι ανησυχί-ες μας μπορούν να χωρέσουν κάτω από μια κου-βέρτα, αφού -όπως λένε- «κάτω από τις κουβέρ-τες γίνονται τα πιο μεγάλα θαύματα».

Αγαπημένοι τους καλλιτέχνες; The Jimi Hendrix Experience, Larry Gus, Soft Machine, Mike Oldfield, Yes, Aphrodite’s Child. Το αγαπημέ-νο μέρος όπου συχνάζουν στην Αθήνα; Η παιδική χαρά έξω από το στούντιό τους.

26

Mε αφορμή την ερώτηση του τίτλου, εύχο-μαι ολόψυχα ναι. Οπως φαντάζομαι ελπίζουν και κάποιοι από αυτούς που εργάζονται στην πάλαι ποτέ, πλέον επικερδή (διά της πλαγί-ου, άνευ αποδείξεων και με μποτίλια μπόμπα χαρακίρι) βιοτεχνία ψυχαγωγίας της χώρας. Ποιοι είναι αυτοί οι κάποιοι; Εξαιρετικοί μου-σικοί που χάριν μεροκάματου είδαν τα καλύτε-ρά τους χρόνια να χαραμίζονται μπαρουτοκα-πνισμένα πίσω από άφωνα βιζιτοειδή ξέκωλα, αλλά και αρκετοί τραγουδιστές που αναγκάστη-καν, λόγω γεωγραφικής ονομασίας προέλευ-σης και διαμονής, να υποστηρίξουν την τελευ-ταία τους δισκογραφική δουλειά και εν γένει την καλλιτεχνική τους αξιογαμησιμότητα σερ-νόμενοι ως το πρωί σε φονικές πίστες του τρό-μου, προσπαθώντας να επιβιώσουν ανάμεσα σε ξαναμμένους βουκόλους που με το iPhone στο χέρι (και αφού χορέψουν σε παραλλαγή του υπέρβαρου παραπληγικού το «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας») απαιτούσαν φωτογραφικό εν-σταντανέ με το «ταλέντο» αγκαλιά.

Κι αυτό είναι ένα από τα σημαντικότε-ρα πράγματα που δεν συμβαίνουν στο φετινό πρόγραμμα της Αννας Βίσση «12» κάθε Παρα-σκευή και Σάββατο στο Rex, με τη συμμετοχή της Μαίρης Λίντα και των Wedding Singers και την καλλιτεχνική επιμέλεια της Μυρτώς Κοντοβά. Δεν ανεβαίνει κόσμος στην πίστα και ευλογημένο το όνομα του Υψίστου. Γιατί, ούτε η Βίσση ούτε η Κοντοβά αντιλήφθηκαν το εγχείρημά τους ως πίστα. Και αυτό χρειάζε-ται κοχόνες, από την ώρα που το επιχειρούν σε ένα χώρο που έχει πολλάκις ταυτιστεί με αυτή την έννοια. Ως μουσική παράσταση το εί-δαν εξαρχής, μέσα στην οποία θα μπορούσαν να συνυπάρξουν (και συνυπάρχουν) δάνεια. Και από πίστα (μένει το γαρύφαλλο και το πο-τισμένο σε φιάλη kefi, φεύγει ο αγωγιάτης, η σεξουαλική του στέρηση και η επίδειξη του τρακτέρ του) και από musical performance και από πάρτι και από pop ρετρό medley και από μεταλλαγμένο μπουζούκι προσαρτημένο στην εξάτμιση τριαξονικής ηλεκτρικής κιθάρας.

Θέλει και κόπο, θέλει και τρόπο για να πε-τύχει κάτι τέτοιο, θέλει κι ένα ταλέντο στο κέ-ντρο δράσης, εν προκειμένω την ίδια τη Βίσ-ση, που, παρά τις «κακοτοπιές» με τις οποίες μπορεί κατά καιρούς (όπως όλοι μας) να έχει φλερτάρει, διατηρεί σε παλλόμενη και μεταδο-τική ένταση ατόφιο κάτι από το οποίο έχουν παραιτηθεί προ πολλού οι περισσότεροι συ-νάδελφοί της στην υπερπροσπάθειά τους να

είναι διασκεδαστικοί: το ανθρώπινο στοιχείο της. Σε αντίθεση με τη φιγούρα της νυχτερι-νής βιονικής γυναίκας και του ατσαλάκωτου κοστουμαρισμένου βάρδου, η αμεσότητα της Βίσση on stage ούτε προκάτ είναι ούτε υπό-κειται σε προσυμφωνημένες, κακοσκηνοθετη-μένες τσαχπινιές. Γιατί προκύπτει σαν memo από τις δικές της επιθυμίες και όχι σαν δανει-

κή μοντερνιά. Και ακριβώς επειδή ούτε εκείνη ούτε η Κοντοβά με τη νυχτερινή τους πρόταση ισχυρίστηκαν ποτέ ότι ανακάλυψαν την πυρί-τιδα, έκαναν κάτι που επικοινωνείται στον κό-σμο, επειδή δεν χαρακτηρίζεται από έπαρση αλλά από χαρά, εφόσον αυτό είναι και το ζη-τούμενο στις αντιδράσεις σου.

Σε μια performance (επιμένω στον όρο) που σκηνοθετικά φαίνεται να βασίζεται σε μια απλή οδηγία: «Σπάσε την πόζα, δεν έχουμε πρόζα». Οδηγία που η Βίσση ακολουθεί όχι μόνο στα fun κομμάτια της βραδιάς, αλλά ακό-μα κι όταν «βουτάει» στη λαϊκή δραματικότη-τα του προσωπικού της ρεπερτορίου. Απορρί-πτοντας την επίδειξη της κορόνας για χάρη της

κορόνας και νιώθοντας ελεύθερη (και γι’ αυτό πιο εκφραστική από ό,τι την άκουσες ποτέ τα τελευταία χρόνια) να ποντάρει στην προσωπι-κή της, βιωματική και «αλανιάρικα» παθιασμέ-νη σχέση με αυτό που τραγουδάει και, πάνω από όλα, επιτρέποντας σε όλους όσοι είναι μαζί της στη σκηνή να λειτουργήσουν ως σύνο-λο στο οποίο ενίοτε ηγείται, αλλά, όταν χρειά-

ζεται, το ακολουθεί. Τρεις διαφορετικές γενιές, από την ασταμάτητη Μαίρη Λίντα, μέχρι τους «παλαβωμένους» Wedding Singers, την ίδια τη Βίσση, την αγριεμένη ορχήστρα και ακόμα και τα -κατακαημένα σε άλλες περιπτώσεις, αλλά υπέροχα στημένα εδώ- background vocals, κά-νουν ασταμάτητα για πέντε ώρες ενέσεις βλα-στοκύτταρων η μία στην άλλη, ενοποιώντας «χημικά» τις αισθητικές, ηλικιακές και ενεργει-ακές τους διαφορές, σε ένα ελιξίριο αποδεδειγ-μένης αναζωογονητικής δράσης. Που το κατα-λαβαίνεις σαν εφέ, όταν στις 5 το πρωί βγαί-νεις από το Rex χωρίς τη θαμπή ρυτίδα της ξε-νυχτισμένης μπουζουκοκούρασης, αλλά με νέο δέρμα, μέσα έξω. Κυριολεκτικά.

27

Το πρώτο μέρος της διάσημης τραγωδίας του Γκαίτε «Φάουστ» δημιούργησε τη βάση για τη γαλλική ομότιτλη όπερα που παρουσιάζεται από σήμερα, Πα-ρασκευή, και για οχτώ παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών από την Εθνική Λυρική Σκηνή. Η ιστορία του ηλικιωμένου επιστήμονα Φάουστ που πουλά την ψυχή του στο Διάβολο με αντάλλαγμα τη νιότη και τον έρωτα σκη-νοθετείται και χορογραφείται σε αυτή τη νέα και φιλόδοξη παραγωγή από τον Ρενάτο Τζανέλα ο οποίος έχει κάνει και την κινησιολογία. Η μουσική διεύθυν-ση ανήκει στον Μύρωνα Μιχαηλίδη, τα εντυπωσιακά σκηνικά είναι του Αλεσά-

ντρο Κάμερα, τα κοστούμια σχεδίασε η Κάρλα Ρικότι, τους φωτισμούς ο Βινί-τσιο Κέλι, ενώ η διεύθυνση χορωδίας είναι του Νίκου Βασιλείου. Η προσέγγι-ση του σκηνοθέτη στο έργο, όπως σημειώνει και ο ίδιος, «απομακρύνεται τόσο από το υπερφυσικό, όσο και από το θρησκευτικό στοιχείο και τοποθετεί τον άν-θρωπο και τις αδυναμίες του στο επίκεντρο της υπόθεσης». Τους βασικούς ρό-λους ερμηνεύουν οι: Ερικ Κάτλερ, Αλεξία Βουλγαρίδου, Παάτα Μπουρτσουλά-τζε, Δημήτρης Πλατανιάς και Δημήτρης Κασιούμης. N.K.*Παραστάσεις: 20, 21, 22, 24, 25, 27, 28 και 29 Ιανουαρίου.

28

Συνάντησα τον συγγραφέα και σεναριογράφο Νίκο Παναγιω-

τόπουλο σε μια ιδιαίτερα δημι-ουργική περίοδο της ζωής του,

κατά την οποία κάνει μαθήματα σεναρίου, ετοιμάζει δύο μεγάλου μήκους ταινίες, ενώ το τελευταίο του βιβλίο «Τα παιδιά του Κάιν»,

έχοντας ήδη πάρει πολύ καλές κριτικές, κυκλοφορεί από τις

εκδόσεις Μεταίχμιο.

Ποια ανάγκη γεννήθηκε για να γράψεις «Τα παιδιά του Κάιν»;

Ηταν μια ιδέα που είχα, αυτής της παρέας, αυτής της παραλίας, και ξεκίνησα να το γράφω το 2004, σε μια πανηγυ-ρική εποχή! Ηθελα να περιγράψω τις ζωές των παιδιών αυτής της παρέας και μέσα από τις ζωές τους να καταγράψω, αν γινόταν, το πώς άλλαξε η χώρα. Ηθελα να το κάνω αυτό γιατί μου φαινόταν ότι στη διάρκεια αυτών των χρόνων η Ελλάδα είχε υποστεί ένα πολύ γερό «λίφτινγκ». Το λέω για κακό, δεν το λέω για καλό. Είχε ψιλοπαραμορφωθεί από τις ενέσεις κολλαγόνου. Το lifestyle, ο λαϊκισμός, αυτά τα χρόνια της άτσαλης ευημερίας. Εβλεπα να χάνεται η κοινωνική συνοχή, παρά τους πανηγυρισμούς για το Euro του 2004.

Εχεις αυτοβιογραφικά στοιχεία μέσα;Ναι. Είναι η παραλία όπου πήγαινα εγώ διακοπές και τα

πρόσωπα του βιβλίου είναι συρραφή από τα αποσπάσματα των δικών μου φίλων και γνωστών.

Στο μυθιστόρημα νιώθεις μεγαλύτερη ασφάλεια από ό,τι στο σενάριο, με την έννοια ότι έχεις τον απόλυτο έλεγχο του τελικού αποτελέσματος.

Γι’ αυτό γράφω και μυθιστορήματα! Παρόλο που κοστί-ζουν πολύ -εννοώ σε χρόνο και σε ενέργεια- και ταυτόχρονα αποδίδουν ελάχιστα, ταυτοχρόνως είναι η χώρα της απόλυτης ελευθερίας. Από τη μία είσαι απολύτως ελεύθερος να δοκι-μάσεις πράγματα -κάτι που στο σινεμά δεν ισχύει, υπάρχουν περιορισμοί- και από την άλλη είσαι απολύτως υπεύθυνος για ό,τι κάνεις.

Εχεις απογοητευτεί ποτέ βλέποντας κάποιο σενάριό σου γυρισμένο;

Ναι, βέβαια. Παραπάνω από μία φορές.Μπήκες ποτέ στον πειρασμό να σκηνοθετήσεις;Οχι, γιατί είναι μια δουλειά που δεν μπορώ να κάνω.

Είναι μια δουλειά όπου χρειάζεται να πείσεις πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Εμένα μου είναι πάρα πολύ δύσκολο. Εί-μαι φανατικός οπαδός της ρήσης του Μικ Τζάγκερ “over two is a crowd”! Ενώ η διαδικασία της λογοτεχνίας είναι πιο μο-ναχική, έχεις να τα βάλεις με τον εαυτό σου. Αυτό είναι ήδη

δύσκολο!Πιστεύεις ότι πρέπει να υπάρχει διαχωρι-

σμός ανάμεσα σε εκείνον που γράφει το σενά-ριο κι εκείνον που το σκηνοθετεί;

Κοίταξε, υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να κάνουν και τις δύο δουλειές πολύ καλά. Δεν πρέπει να υποστηρίξουμε σώνει και καλά ότι δεν πρέπει να γράφουν οι σκηνοθέτες ή πρέπει να γρά-φουν μόνο οι σεναριογράφοι. Ομως, εκ του αποτε-λέσματος στις ελληνικές ταινίες, μάλλον δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που μπορούν να τα κάνουν και τα δύο πολύ καλά. Καλό θα ήταν να συνερ-γαστούν με κάποιο σεναριογράφο. Δόξα τω Θεώ, τα τελευταία χρόνια υπάρχουν άνθρωποι που λένε φωναχτά: «Εγώ δεν θέλω να γράψω σενάριο, θέλω μόνο να σκηνοθετήσω». Ξεπεράσαμε το φετιχισμό του ανθρώπου auteur, του ανθρώπου που τα κάνει όλα, του ανθρώπου-ορχήστρα.

Το κόστος παραγωγής σε «εγκλωβίζει» όταν γράφεις το σενάριο;

Επειδή στην Ελλάδα τις ταινίες τις κάνου-με όπως τις κάνουμε, υπάρχουν δύο διέξοδοι: η μία είναι το “think cheap”, να σκέφτεσαι φτηνά project. Γιατί; Επειδή τα άλλα δεν μπορούν να γίνουν. Επομένως γιατί να βασανίζεσαι; Η άλλη λύση είναι το “think big”. Αλλά big big! Δηλαδή πέρα από τα αναμενόμενα. Να στήσεις ένα project και να διεκδικήσεις την παραγωγή του και εκτός Ελλάδας. Αυτό που δεν έχουμε αντιληφθεί είναι ότι στο εξωτερικό υπάρχει μια αγορά του οπτικοα-κουστικού, που, όπως κάθε αγορά, διψάει για φι-λόδοξα, ενδιαφέροντα πράγματα.

Το έχεις επιχειρήσει ποτέ;Ναι. Αυτό το project που δουλεύω τώρα κο-

στίζει πέντε εκατομμύρια δολάρια χωρίς ηθοποι-ούς! Είναι φιλόδοξο, δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ. Αλλά από την άλλη δεν είναι και ακατόρθωτο. Εί-

29

μαστε σε επαφή αυτή τη στιγμή με ανθρώπους.Πιστεύεις ότι σήμερα γίνονται ταινίες που αφη-

γούνται ιστορίες που αξίζει να ειπωθούν;Φυσικά, κάθε μέρα γίνονται. Πρόσφατα είδα το

«Ενας χωρισμός». Να μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί.Στα ελληνικά χωρικά ύδατα;Το “Tungsten”. Ηταν μια ιστορία που άξιζε να ει-

πωθεί. Ειπώθηκε με 3.500 ευρώ. Είναι μεγάλοι μάγκες τα παιδιά που έκαναν αυτή την ταινία. Το σενάριό της δεν είναι τέλειο, δεν θα μείνει στην ιστορία του ελλη-νικού κινηματογράφου, δεν είναι το “Chinatown”. Η ταινία που κάνανε όμως ήταν μια βαρβάτη ταινία. Για να πω και για μια «συγγενική» της, το “Wasted Youth”: εξαιρετική ιστορία, αξίζει να ειπωθεί.

Ποια πιστεύεις ότι είναι αυτά τα δυο τρία στοι-χεία που πρέπει να έχει ένα καλό σενάριο;

Ο Ελίας Καζάν έλεγε ότι πρέπει να έχει δύο πράγ-ματα. Να είναι αληθινό και να είναι ενδιαφέρον. Το αληθινό πάνω κάτω το καταλαβαίνει κανείς, στο ενδια-φέρον είναι που χωράει συζήτηση. Μέσα στο ενδιαφέ-ρον, κατά τη γνώμη μου, χωράει και το πρωτότυπο και το δυνατό στοιχείο. Το βλέπω πολύ σπάνια.

Οταν ξεκινάς να στήσεις μια ιστορία, ξεκινάς από το θέμα, από μια εικόνα, από έναν ήρωα;

Εκτός από δύο περιπτώσεις, σε όλες τις άλλες δούλεψα πάνω στην ιδέα που είχε κάποιος σκηνοθέ-

της. Μου έχει τύχει να ξεκινήσω με ένα σκηνοθέτη που θέλει να δουλέψει πάνω σε ένα θέμα. Οι «Απόντες», για παράδειγμα, ήταν μια τέτοια ιστορία. Μας βγήκε σε καλό, παρόλο που πιστεύω ότι είναι λάθος τρόπος. Το να ξεκινάς από το θέμα είναι τραγικά επικίνδυνο και πιστεύω πως είναι μια συνήθης νόσος των ελληνικών ταινιών. Προτιμώ να ξεκινώ από ιστορίες, οι οποίες ού-τως ή άλλως διαπραγματεύονται ένα θέμα.

Οταν γράφεις, σε βοηθάει να ξέρεις ποιος ηθο-ποιός θα παίξει τον τάδε ήρωα;

Οταν γράφω εγώ δεν το σκέφτομαι, αλλά όταν αυτό αποφασίζεται από πριν, ποιος ηθοποιός δηλαδή θα παίξει, ναι, είναι βοηθητικό πολύ. Αλλά κανονικά δεν χρειάζεται. Κανονικά γράφεις ένα σενάριο και η δουλειά του ηθοποιού είναι να δημιουργήσει το χαρακτήρα και όχι το ανάποδο. Στα μαθήματα σεναρίου το λέμε πάντα. Πρέπει να έχεις στο μυαλό σου έναν αληθινό άνθρωπο, αν όχι από τη ζωή σου, έστω έναν ηθοποιό. Αλλιώς ο ήρωας θα βγει καρτούν, δισδιάστατος.

Το σενάριο είναι το βασικό πρόβλημα του ελ-ληνικού κινηματογράφου;

Οχι. Ποτέ δεν ήταν. Γιατί δεν λέμε το ίδιο για τον κινηματογράφο της δεκαετίας του ’60; Τι συνέβη δη-λαδή και στη δεκαετία του ’70 αφανίστηκαν οι καλοί σεναριογράφοι από την Ελλάδα; Υπάρχουν πολύ σοβα-ρότερα προβλήματα. Ενα από αυτά είναι ότι δεν υπάρ-

χουν παραγωγοί. Υπάρχει ένα Κέντρο Κινηματογράφου, που δεν είναι παραγωγός, είναι χρηματοδότης, και μετά υπάρχουν και ιδιωτικές εταιρείες που κάνουν αυτά που κάνουν για να κερδίσουν χρήματα. Πραγματικοί παρα-γωγοί όμως δεν υπάρχουν, παραγωγοί δηλαδή που θα ενθουσιαστούν με ένα project και θα κάνουν τα πάντα για να γίνει και που θα το προστατέψουν και από τη στιγμή που θα γίνει.

Το θέμα της έλλειψης σχολών κινηματογράφου τι ρόλο παίζει;

Υπάρχει ένα τμήμα κινηματογράφου στη Θεσσα-λονίκη που λειτουργεί όπως λειτουργεί και από κει και πέρα η εκπαίδευση έχει αφεθεί στους ιδιώτες με ό,τι σημαίνει κάθε φορά αυτό. Προσωπικά θεωρώ ντροπή να μην έχει αυτή η χώρα μια ακαδημία κινηματογράφου το 2011. Δηλαδή πού ζούμε;

Το κοινό εκπαιδεύεται να βλέπει κινηματογρά-φο, έχει μια κινηματογραφική συνείδηση;

Οχι, αυτοσχέδια γίνεται. Υπάρχει ένα σινεφίλ κοι-νό που ψάχνει ταινίες που αξίζουν τον κόπο μέσα στον ορυμαγδό, αλλά δυστυχώς είμαστε μικρή χώρα, έτσι το κοινό αυτό είναι επίσης μικρό και δεν φτάνει για να συ-ντηρήσει πιο φιλόδοξες καλλιτεχνικές προσπάθειες. Δεν μπορεί να παίζεται το «Ενας χωρισμός» και η προβολή να γίνεται με έξι άτομα. Κάτι κακό σημαίνει αυτό για το κοινό και όχι και για την ταινία.

30

Eλενα Ράπτη: «Μες στο χειμώνα, μες στην οικονομική κρίση, ποιος

Ελληνας πολίτης θέλει να δει εμένα με μαγιό;» Κάποιος που δεν σας

αγαπάει και θέλει να πουντιάσετε, Ελενα. Πέτρος Λαγούτης: «Με την

Κατερίνα Παπουτσάκη συνταξιδεύουμε». Μαγιό πήρατε ή αφήσατε την παλιοδουλειά

στην Ελενα; Ο Παύλος και η Μαρί Σαντάλ πήγαν στο Γκστάαντ για

διακοπές. Λόγω της οικονομικής κρίσης, δεν είχαν λεφτά για... μπανιερά

και επέλεξαν τα χιόνια. Διαρρήκτες μπήκαν στο σαλέ της Σοφίας Αλιμπέρτη

στην Αράχωβα. Να δεις που ο Πέτρος και η Κατερίνα πήραν μαγιό, αλλά είχαν

ξεχάσει τα παγοπέδιλα. Νίκος Οικονομόπουλος: «Βάζω δικλείδες ασφαλείας

για να προστατεύσω τον εαυτό μου». Ο εαυτός του είναι σαν ένα ταπεινό

σαλέ στην Αράχωβα! Η Μπήλιω Τσουκαλά επιστρέφει με το «Εχει Γούστο»

στην τηλεόραση. Ηρθε η στιγμή για τον Παύλο και τη Μαρί Σαντάλ να αναλάβουν

τις ευθύνες τους απέναντι στο έθνος και να την καλέσουν επειγόντως στο Γκστάαντ.

Νίνα Λοτσάρη: «Εχω μετανιώσει για αρκετές επιλογές μου». Φαίνεται

στα χείλη σας. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος, που σκηνοθετεί τη νέα παράσταση της

Νίνας Λοτσάρη, σε ποια κατηγορία επιλογών της ανήκει; Πανικός στο ebay. H

Αγγελική Δαλιάνη δήλωσε: «Εχω κρατήσει τα γυαλιά και τα σιδεράκια από

τη ‘Μαρία την άσχημη’». Συναγερμός στο Κέντρο Ελέγχου Ειδικών Λοιμώξεων.

Η Μάρα Μεϊμαρίδη δηλώνει: «Φανταζόμουνα πως ζούσα ανάμεσα στους φαραώ και

έπλενα στο Νείλο τα πόδια μου». Αννα Μαρία Παπαχαραλάμπους: «Από το

θέατρο δεν μπορεί να ζήσει μια οικογένεια». Εκτός και αν είναι πολύτεκνη

και ανεβάσει τη «Μελωδία της Ευτυχίας». Είναι αλήθεια πως το βιβλίο του

Γρηγόρη Αρναούτογλου «Μακιγιαρισμένοι φόβοι» καταγράφει τις προσωπικές

εμπειρίες των μακιγιέζ που τον περιποιούνται στο Mega; Σιγά την αποκάλυψη

ότι ο Γιώργος Χωραφάς στα νιάτα του πουλούσε φλογέρες σε τουρίστες.

Πολλοί συνάδελφοί του στο ξεκίνημά τους τις έπαιζαν κιόλας.

Δέσποινα Βανδή: «Με το σώμα μου, την ισορροπία τη βρήκα εννιά μήνες μετά

που γέννησα». Με το πρόσωπό σας όμως ακόμα είστε σε... διαπραγματεύσεις.

Η Δωροθέα Μερκούρη νιώθει κολακευμένη από τα θετικά σχόλια που της

έκανε ο Ζαν Πολ Γκοτιέ. Κάποιος να της πει ότι λίγες εβδομάδες νωρίτερα ο

σχεδιαστής είπε τα ίδια στα «κορίτσια» που δουλεύουνε στις Κούκλες.

Κωδικός Το Βίντσι: Τώρα που ο Κωνσταντίνος Ρήγος άφησε μούσι και σκηνοθετεί

τους Γιώργο Μαζωνάκη και Τάμτα στο ΝΑΪΤ, μπορούμε να αναφερόμαστε σε όλους

μαζί ως Ναΐτες;

Η Δωροθέα Μερκούρη νιώθει

κολακευμένη από τα θετικά

σχόλια που της έκανε ο Ζαν

Πολ Γκοτιέ. Κάποιος να της πει

ότι λίγες εβδομάδες νωρίτερα

ο σχεδιαστής είπε τα ίδια στα

«κορίτσια» που δουλεύουνε στις

Κούκλες.

SMSτα μηνύματα

της εβδομάδας

30

Τρίτη απόγευμα. Ο ήλιος δύει πάνω από την παγωμένη Αθήνα και ντύνει

τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης σε ένα υπέροχο χρυσό φως δίνοντας στους

τουρίστες που βρέθηκαν εκεί μια γεύση από το μεγαλείο της ελληνικής

φύσης. Ενα αναζωογονητι-κό διάλειμμα από την «μπί-

χλα» των δύσκολων ημερώνπου διανύουμε.

Γράφω αυτό το κείμενο στο laptop και δίπλα μου «δονείται» το κινητό, ενώ χτυπάει και το σταθε-ρό τηλέφωνο! Απέναντί μου, η οθόνη της τη-λεόρασης είναι αναμμένη (ξεχασμένη από το πρωί- χωρίς ήχο ευτυχώς). Τι λείπει; Ενα ρα-διόφωνο να παίζει ίσως; Εχω κατεβασμένο στο desktop τον αγαπημένο μου σταθμό - ακού-γεται ελαφρά η μουσική. Μην ανησυχείτε!

Είμαι με τα καλά μου; Εσείς είστε με τα καλά σας; Γιατί υποπτεύομαι ότι και οι περισσότεροι από εσάς τα ίδια κάνετε. Δηλαδή (προσπαθείτε να) κάνετε τέσσερα πέντε πράγματα ταυτόχρονα!

Μήπως να δοκιμάζαμε να κάνουμε ένα διά-λειμμα ηρεμίας; Ξέρετε πόσο αναζωογονητι-κό μπορεί να είναι αυτό; Το προηγούμενο Σαβ-βατοκύριακο έκανα ένα πείραμα. Δεν άφη-σα τον εαυτό μου να ανοίξει το laptop, δεν έβα-λα στα αυτιά μου iPod, δεν είδα τηλεόραση. Το μόνο που μου επέτρεψα ήταν να διαβάσω - εφη-μερίδες, περιοδικά ή βιβλία. Λοιπόν... Το Σάβ-βατο το βράδυ στο μετρό, για πρώτη φορά έπει-τα από καιρό, δεν άκουγα μουσική στη διαδρο-μή. Απόλαυσα τον ήχο του τρένου πάνω στις ρά-γες και διαπίστωσα ότι μου είχε λείψει! Επί-σης, άκουγα κουβέντες από τους γύρω μου και ομολογώ ότι (καθώς είμαι και κουτσομπό-λης κατά βάθος) μια χαρά πέρασε η ώρα!

Την Κυριακή ήταν λίγο πιο δύσκολα τα πράγ-ματα - ο πειρασμός να μπω στο Facebook ήταν μεγάλος. Βλέπετε, είχε προηγηθεί η έξοδος του Σαββάτου, είχε γίνει και μια γνωριμία με ανταλ-λαγή ονομάτων-προφίλ! Οπότε, μια σχετική φα-γούρα την είχα. Αλλά έμεινα βράχος! «Μπορούμε να μιλήσουμε και από Δευτέρα» σκέφτηκα. Προς το βράδυ, ύστερα από μια πολύ ήσυχη ποδηλατά-δα στο κρύο, αφοσιώθηκα στο βιβλίο μου. Και-ρό είχα να συγκεντρωθώ στο διάβασμα. Οταν δι-απίστωσα ότι είχα διαβάσει επτά κεφάλαια από το χοντρό βιβλίο σε δυο ώρες, ένιωσα εξαιρετι-κή ικανοποίηση. Και κατάλαβα, βέβαια, γιατί με δυσκολία προχωρούσα 10-15 σελίδες τις προ-ηγούμενες μέρες. Αμα σηκώνεσαι κάθε λίγο για να μπεις στο ίντερνετ ή ανάβεις την τηλεόρα-ση και αρχίζεις το ζάπινγκ, πώς να διαβάσεις;

Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να καθιερώσω την άσκηση ηρεμίας κάθε Σαββατοκύριακο. Γι’ αυτό έχω ετοιμάσει ένα άλλο σχέδιο. Θα μαγει-ρέψω για το πρόσωπο (αυτό από το Facebook) και, όχι, δεν θα προτείνω να δούμε ταινία μαζί. Θα προτιμήσω να μιλήσουμε! Και χωρίς μου-σική υπόκρουση. Μια χαρά φωνή έχει, δεν μπορώ να αφοσιωθώ σε αυτήν; Πρέπει σώ-νει και καλά να παίζει η Lady Gaga από πίσω;

Στην περίπτωση του Bliss, ένα ξεχωριστής ομορφιάς πα-λιό κτίριο του Κέντρου έχει κυ-

ριολεκτικά αναστηθεί. Πολυχώρος για σεμινάρια, συνεδρίες και διασκέ-

δαση με μια μικρή, αλλά ιδιαίτερη λεπτο-μέρεια: τα βιολογικά υλικά που χρησιμο-

ποιούνται στα ροφήματα, στο φαγητό και στα γλυκά του. Η πόλη δεν έχει μείνει ασυγκίνητη...

Οι φωτογραφίες της Ρενέ Ρεβάχ που παρουσιάζονται στο Booze Cooperativa σε έκθε-ση με τίτλο «Καινός Χρόνος» είναι εντυπωσιακές μέσα στην απλότητά τους. Ενας δύ-σκολος στόχος -η φωτογραφική αποτύπωση της έννοιας του χρόνου- επιτυγχάνεται.

Παρά το γεγονός ότι με τούτα και μ’ εκείνα έχω φτάσει τους 1.000+ «φίλους» στο Facebook, στην οθόνη μου βλέπω πάντα τους ίδιους, που δεν ξεπερνούν τους 50 ή κάτι τέτοιο. Πού βρίσκονται άραγε οι υπόλοι-ποι; Θα μου πείτε, δεν έχουν όλοι τους την πρεμού-ρα να ξημεροβραδιάζονται πάνω από το keyboard, τους περισσότερους όμως δεν τους έχω δει ποτέ εκεί μέσα. Οι ίδιοι και οι ίδιοι «συναντιόμαστε» για να κάνουμε τους έξυπνους, να βγάλουμε το θυμό μας, να εξομολογηθούμε κάποιους έρωτες, να καυτηριά-σουμε την κουλοσύνη των πολιτικών, να ανεβάσουμε μουσική, τσιτάτα και φωτογραφίες που αντικαθιστούν τις χιλιάδες λέξεις που διαφορετικά θα έπρεπε να γράψουμε. Η τάξη της συλλογικής ψυχανάλυσης του Facebook δεν είναι τελικά και τόσο μεγάλη. Κάνουμε «φίλους» που τα στόματά τους παραμένουν ερμητι-κά κλειστά και το μυστήριο της ύπαρξής τους άλυτο. Σήμερα, ο κολλητός μου ο Γιώργος (ο οποίος τυχαίνει τέτοιας λατρείας στο Facebook ώστε ακόμα και μια απλή «καλημέρα» να γράψει συγκεντρώνει εκατοντά-δες like, ενώ εγώ με το ζόρι παίρνω καμιά δεκαριά) μου είπε πως ανακοίνωσε στους φίλους του πως κάνει “off” για λίγες μέρες επειδή έχει βαρεθεί τρομε-ρά όσα γίνονται και λέγονται στο μεγαλύτερο δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης του κόσμου. «Βαρέθηκα πια, άι σιχτίρι! Ολο μπούρδες, φτάνει, δεν μπορώ άλλο...» τον άκουσα στο τηλέφωνο και βάλαμε τα γέλια. Τον καταλαβαίνω απολύτως, επειδή κι εγώ, ενώ χθες βράδυ ήθελα αρχικώς να γράψω κάτι για την πολιτι-κή, ξαφνικά σταμάτησα, άφησα το ποντίκι κάτω και «βγήκα» χωρίς να δαχτυλογραφήσω κουβέντα. Ηταν και αργά -μετά τις τρεις τα ξημερώματα-, οπότε ελάχι-στοι θα το έβλεπαν και ακόμα λιγότεροι θα το σχολί-αζαν. Προς τι η υστερία λοιπόν; Από την άλλη βλέπω και τη Δήμητρα (την ψηλή, όπως τη φωνάζουμε), που δεν έχει Facebook και «παρόλα αυτά» είναι μια χαρά παιδί. Οταν έχει θέμα με τον γκόμενο, τη δου-λειά της ή την κρίση -λέμε τώρα-, το μοιράζεται μαζί μας με ουσιαστικό τρόπο και όχι με τους άγνωστους της διπλανής ηλεκτρονικής σελίδας που χέστηκαν αν και κατά πόσο είναι χολοσκασμένη η φίλη μου.Η μαύρη αλήθεια, όμως, είναι πως μέσα από τη διαδικτυακή μπούρδα έχω γνωρίσει λίγα, αλλά σού-περ άτομα, έχω διευκολυνθεί στη δουλειά μου και έχω ξαναβρεί παλιούς χαμένους φίλους που διαφο-ρετικά θα παρέμεναν χαμένοι. Είναι επίσης γεγονός ότι πολλά βράδια έχω νιώσει λιγότερο μόνος και περισσότερο ζωντανός. Μια ηλεκτρονική αυταπάτη; Μια χωρίς νόημα πραγματικότητα ή απλά τρώγομαι με τα ρούχα μου; Πώς εξηγείται, λοιπόν, το γεγονός ότι κάθε φορά που ανοίγω τον υπολογιστή «περ-νάω» πρώτα από το Facebook και μετά συνεχίζω το εικονικό ταξίδι μου στον κόσμο; Φανταστείτε να ήταν ενεργοί και οι 1.000 από τους «φίλους» μου...

Η Nalyssa Green και η Μαριέττα Φαφούτη, δύο

από τις εκλεκτές παρουσίεςτου αφιερώματος στην Inner Ear Records που

απολαύσαμε στοSix d.o.g.s. Ορισμένα θέμα-

τα δεν τα χορταίνουμε...

Η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί και τα ενδιαφέροντα ενός ατόμου από την παιδική του ηλικία. Αυτό επαληθεύεται και στην περίπτωση του Γιάννη Ψηλόλυχνου, ο οποίος από μικρός έδειξε έφεση στη διακόσμηση.

«Το είχα από παιδί!» λέει σήμερα στα 29 του. «Στο σπίτι άλλαζα συνεχώς τη θέση των επίπλων, με συνέπεια χρόνια αργότερα να ακολουθήσω σπουδές εσωτερικής διακόσμη-σης». Παρόλα αυτά, μπορούμε να πούμε ότι τον έχει κερδίσει η νύχτα, αφού από το 2004 διακοσμεί κυρίως κοκτέιλ παρά σπίτια. Τον συναντήσαμε στο «9» της οδού Κολοκοτρώνη. Είναι Ζυγός, δεν ξέρει τον ωροσκόπο του, ξέρει όμως καλά τι θέλει από τους φίλους του.

«Φίλους θεωρώ εκείνους που θα κάνουν κάτι καλό για μένα χωρίς αντάλλαγμα», μου εξηγεί. «Οι αληθινοί φίλοι σε εκπλήσσουν ευχάριστα με μια τους κίνηση». Υπάρχει σήμε-

ρα αληθινή φιλία; «Ναι, πιστεύω ότι υπάρχει. Είναι εύκολο να ‘περάσεις’ για φίλος, αλλά δύσκολο να το αποδείξεις». Οι φίλοι του πάντως πρέπει να τον εκτι-μούν ιδιαιτέρως, επειδή περισσότερο από οτιδήποτε άλλο του αρέσει να κάνει πράγματα που τους ευχαριστούν, όπως ας πούμε να διοργανώνει μικρές βεγγέ-ρες με μουσική και ποτά. «Ναι, γου-στάρω πολύ να περνούν καλά οι γύρω μου βάζοντας τον εαυτό μου σε δεύτερη μοίρα». Αυτό το εξακρίβωσα και στο μπαρ στο οποίο δουλεύει, εφόσον προσέχει μέχρι την τελευταία λεπτομέ-ρεια του πόστου του. «Το μαγαζί όπου δουλεύω το νιώθω σαν δικό μου», λέει προς μεγάλη τέρψη του αφεντικού του. Θεωρεί πρόκληση όσα συμβαίνουν τα τελευταία δύο χρόνια στη χώρα μας.

«Η κρίση ήταν αναμενόμενη επειδή παντού υπήρχε ένα ‘βύσμα’, κάποιος που μπορούσες να ‘λαδώσεις’ για να κάνεις τη δουλειά σου. Με λίγα λόγια, εδώ τίποτα δεν λειτουργεί όπως σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες». Στις παρέες του όλοι μιλούν για την ανέχεια, για την ανεργία και για τις μειώσεις των μισθών. Πού θα ήθελε να ταξιδέψει; «Στην Ελβετία», απαντά και, επειδή δείχνω έκπληκτος, μου εξηγεί ότι του αρέσουν τα βουνά της, η φύση της. Πάω πάσο. Αν και κάθε χρόνο λέει ότι θα κάνει κάτι διαφορετικό, τα καλοκαίρια περνάει από το χωριό του, τη Μεθώνη, όπου έχει σπίτι. Στη θέση του κι εγώ το ίδιο θα έκανα... αν δεν είχα ήδη μετακομίσει εκεί. Πώς βλέπει τις σχέσεις, εννοώντας φυσικά τον έρωτα; «Είναι ωραίο, αλλά δύσκολο», απαντάει. «Από πού να αρχίσεις... Πρέπει να καταλάβεις τον άλλο, να συνεννοεί-στε, να τον μαθαίνεις ώστε να αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις - που είναι και πολλές». Πέρα από τα ερωτικά, το μήνυμα που στέλνει στον κόσμο είναι να μην βάζει κάτω το κεφάλι, να μην χάνει το θάρρος του και να μην απογοητεύεται όσο δύσκολο και να είναι. Αν κέρδιζε ένα εκατομμύριο ευρώ, θα το γλεντούσε με τους φίλους του και θα αγόραζε ένα αυτοκί-νητο για να βάλει μέσα την Κίρα, το σκυλάκι του, και μαζί να κάνουν το ταξίδι της ζωής τους. Τυχερή Κίρα...

υφΟμαπαρσμμμπρδπΘτε

Οι ρυθμοί από τα decks του G.Pal έστελναν τους καλεσμένους τουσκηνοθέτη Πανα-γιώτη Φαφούτη στον κινηματογραφικό του «Παράδεισο», ενώεκείνος πόζαρε με τη Λίλα Μπαγκλέση - που παρεμπιπτό-ντως μου έφερε στονου την Μπριζίτ Μπαρντό στα νιάτα της! Στο κλαμπ του Booze, εν μέσωποτών και χαμόγε-λων, συνάντησα και τη Νατάσσα Ζάγκα με τον ΜιχάληΦωτόπουλο.

35

Πρώτα είδα την καταστροφή στην τηλεόραση. Η τυ-φλή μανία μιας ομάδας νεοκανίβαλων, από αυτούς που έχουν βρει άλλοθι της φασίζουσας διαστροφής τους τη δήθεν «αγανάκτησή» τους από το «πολι-τικό σύστημα», είχε ξεσπάσει στο όμορφο μικρό καφέ της γειτονιάς. Δεν είχε αφήσει τίποτε χωρίς να το μαγαρίσει. Στους καλοβαμμένους τοίχους με τα μεγάλα ρολόγια, στις όμορφες μαξιλάρες, στο πάτωμα, παντού ήταν χυμένα γιαούρτια, αυγά και γυαλικά σπασμένα. Είχε μαζευτεί, λέει, μια πα-ρέα βουλευτών του ΠΑΣΟΚ να συζητήσει και την ανακάλυψαν αντιφρονούντες, ξεσαλωμένοι, δήθεν αγανακτισμένοι και τα έκαναν λαμπόγυαλο. Στο αγαπημένο μου μαγαζάκι. Ενιωσα σαν να είχαν μπει σπίτι μου. Λίγο πολύ για εμάς, της γειτονιάς, κάτι τέτοιο ήταν το μικρό καφέ.

Ενα τόσο δα μαγαζάκι, για καφέ το πρωί, για σαλάτα ολόδροση το μεσημέρι και το βράδυ χαμή-λωνε λίγο ο φωτισμός και μαζεύονταν οι παρέες από την περιοχή για ένα ποτήρι κρασί. Δυο κο-ρίτσια το δούλευαν. Από το πρωί ως τη νύχτα στο πόδι. Γελαστές. Ευγενέστατες. Ενιωθες ζεστασιά. Σαν-στο-σπίτι-σου. Δεν θα χρησιμοποιούσα τον όρο «στέκι», γιατί δεν μου πολυαρέσει. Προϋποθέ-τει μια κάπως εκβιαστική οικειοποίηση του χώρου από ορισμένους, ενώ το μικρό μας καφέ ήταν απλώς οικείο σε όλους.

Παλιότερα μαζευόμασταν στην πασίγνωστη πλατεία της περιοχής, εκεί που είχε αφήσει τη σφραγίδα του ο Μάνος Χατζιδάκις και θεωρούσαν οι μεταγενέστεροι μαγαζάτορες που έπιασαν τις γωνιές της ότι μαζί με τους καφέδες -νερομπούρ-μπουλους-, τα ξενέρωτα σάντουιτς και τις μπίρες με τα ταγκισμένα ξηροκάρπια πουλούσαν και κουλτου-ριάρικο χαϊλίκι. Ας όψεται η επίμονη υποστήριξή μου στη γειτονιά, χρόνια τώρα. Τη θέλω ζωντανή, να μπαίνω στα μαγαζιά και να μου λένε «έχουμε κάτι που θα σας αρέσει» και να έχουν δίκιο, επειδή ξέρουν το γούστο μου 30 χρόνια και βάλε. Μου αρέσει να μεγαλώνω μαζί της. Γίνεται ο χρόνος πιο γλυκός. Γι’ αυτό και θα μπορούσε να ήταν και μερι-κοί από μας μέσα στο μικρό, «σπιτίσιο» μας μπα-ράκι εκείνο το βράδυ, όταν ξέσπασε εναντίον του ο μανιοκαταθλιπτικός κομπλεξισμός μιας χούφτας ηλιθίων. Γιατί μόνον ηλίθιος είναι εκείνος που πα-ριστάνει ότι «κάνει πολιτική» γιαουρτώνοντας, στην πραγματικότητα καταλύοντας με ελαφριά συνείδηση τα ύστατα οχυρά της ατομικής ελευθερίας. Και είναι και επικίνδυνος. Για τον ύπουλο φασισμό του. Που δεν έχει καν τον τσαμπουκά να τον υποστηρίξει ως τέτοιον και τον συγκαλύπτει παριστάνοντας τον «αγανακτισμένο». Είναι αυτός που θα μπουκάριζε στα σπίτια μας να τα σπάσει. Γιατί έτσι. Μισεί. Και το μίσος δεν έχει ιδεολογία, έχει μόνο στόχο, τον αφανισμό του άλλου, του όμοιου, του διπλανού. Δεν θα τους περάσει.

ON THE ROAD

Ο Γιάννης Παλαμίδας και η Ηρώ Σαΐα προετοιμάζονται να δώσουν τέσσε-ρις ξεχωριστές παραστάσεις τον επόμενο μήνα στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάν-

νης. Τραγούδια από την προσωπική τους δισκογραφία μαζί με άλλες εκπλήξεις πε-ριμένουν τους θαυμαστές τους. Περισσότερες πληροφορίες λίαν συντόμως.

Τα καροτσάκια με το παραδοσιακό ζεστό

και νόστιμο σαλέ-πι πέρασαν στα

χέρια της νέας γενιάς, μάλλον εξαιτίας της κρί-σης. Το ευχάριστο είναι

πως επίσης νέοι άνθρωποι προστέ-θηκαν στην πελα-τεία τους. «Ουδέν

κακόν...» που λένε.

36

Eνα ντοκιμαντέρ και μια θεατρική παράσταση με έκαναν και ένιωσα περήφανος - για διαφορετι-κούς λόγους το καθένα.

Το ντοκιμαντέρ της Αλίντας Δημητρίου «Τα κορίτσια της βροχής» με έκανε περήφανο για-τί συνειδητοποίησα πως η μνήμη συνεχίζει -σε αυτή την πόλη και σε αυτή τη χώρα- να κερδίζει (τις περισσότερες φορές και σε πείσμα των και-ρών) στον αγώνα της ενάντια στη λήθη.

Η παράσταση του Θωμά Μοσχόπουλου πάνω στον σαιξπηρικό «Μακμπέθ» με έκανε πε-ρήφανο γιατί συνειδητοποίησα πως το ντόπιο θέατρο και οι δημιουργοί του (πάλι σε πείσμα των καιρών) έχουν το τσαγανό (ανεξαρτήτως του αποτελέσματος) να αναμετρηθούν με κείμενα που δεν χαρίζουν ...κάστανο και εξακολουθούν να θέτουν (με επιμονή) τα διαχρονικά ζητήματα της σχέσης του ανθρώπου με την εξουσία και της εξουσίας με την καταστολή και τη βία.

«Τα κορίτσια της βροχής» της Δημητρίου είναι μια σχεδόν αυτοσχέδια ταινία που ενδια-φέρεται κατά προτεραιότητα να καταγράψει αυ-τούσιες και αφτιασίδωτες μαρτυρίες γυναικών που βασανίσθηκαν και φυλακίσθηκαν κατά τη διάρκεια της Χούντας των Συνταγματαρχών. Πέρα από τις μικρές ή μεγάλες διαφωνίες με τις επιλογές και τις προσεγγίσεις της Δημητρίου, η αλήθεια που μεταφέρουν μέσα από το φακό οι μαρτυρίες των γυναικών -σπαρακτικές οι μαρτυ-ρίες της Κίττυς Αρσένη και της Μαρίας Καλλέρ-γη- τρομάζει για το τι συνέβη ή δεν συνέβη στα χρόνια της Μεταπολίτευσης και, το κυριότερο, για το τι θα έπρεπε να είχε συμβεί στον κρίσι-μο τομέα της διαφύλαξης της ιστορικής μνήμης. Εκείνο που τρομάζει ακόμη περισσότερο είναι ότι τα «Κορίτσια της βροχής» έχουν τη δύναμη να αποκωδικοποιήσουν πολιτικές και κοινωνικές συμπεριφορές που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρ-κεια της χούντας, αλλά και στα κρίσιμα χρόνια της Μεταπολίτευσης και οι οποίες συνέβαλαν στο αποτέλεσμα που βιώνουμε όλοι.

Από την άλλη πλευρά, ένα παιδί πολιτικών προσφύγων που γεννήθηκε το 1965 στην Μπί-τολα (Μοναστήρι) της τότε ενιαίας Γιουγκοσλα-βίας, ο Θωμάς Μοσχόπουλος αναλαμβάνει το ρίσκο να φέρει στη σκηνή της φιλόξενης Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών και να οργανώσει ένα δεξιοτεχνικό παιχνίδισμα ανάμεσα στα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης και της «δίψας» και της «πείνας» της για εξουσία. Σε μια παραγωγή υψη-λών προδιαγραφών που θα ζήλευαν αρκετά λον-δρέζικα θέατρα, ο σαιξπηρικός «Μακμπέθ» του Μοσχόπουλου -με τον επιβλητικό Αργύρη Ξάφη στο κεντρικό ρόλο- γίνεται, δίχως άλλο, μια φι-γούρα των καιρών μας σε μια μορφή υβριδικού πολιτικού δοκιμίου!

Ο Νίκος Βατόπουλος είχε την ιδέα να καλέσει

όλα τα μέλη του group «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα» στην πρώτη

τους συνάντηση. Το ρα-ντεβού δόθηκε για αύ-ριο στις 11:00 μμ. στο μπαρ «9» της Κολοκο-

τρώνη. Προλαβαίνετε...

Κάθε Τετάρτη βράδυ στο Σταυρό του Νότου η Ματούλα Ζαμάνη και το συ-γκρότημά της Angry Birds δημιουργεί το δικό της μουσικό “crossover”, δη-

λαδή το πάντρεμα διαφορετικών στιλ, για τους λάτρεις του είδους, που, όπως φαίνεται, είναι αρκετοί και φανατικοί.

37

«Eγώ δεν σπιτώνομαι. Εγώ σπιτώνω!» Διά στό-ματος Αντζελας Γκρέκα, παρακαλώ. Είχε προηγη-θεί μια σειρά από αστεία του Δημήτρη Ζούμπου, ιδιοκτήτη του Μικρού Κεραμεικού, που προσπα-θούσε να στήσει δεσμό ανάμεσα στην αειθαλή αοιδό και στον ομότεχνό της (και συνομίληκo;) Λευτέρη Μυτιληναίο. «Να τα φτιάξεις με τον Λευ-τεράκη και θα σε σπιτώσει», κατέληξε. Η απάντη-ση που έλαβε ήταν σαφής και πληρωμένη!

Η κουβέντα είχε ανάψει μετά το τέλος του προγράμματος. Κυριακή απόγευμα ξεκίνησε, Κυ-ριακή απόγευμα ολοκληρώθηκε, το παρεάκι πε-ριλάμβανε τον Ευριπίδη και τον Γιώργο. Με το που ήχησαν οι τελευταίες νότες, άφησε το πάλ-κο η Αντζελα Γκρέκα και ήρθε μαζί με τον Μυτι-ληναίο και τον Φίλιππο Πλακιά στο τραπέζι μας. Εκεί ανέλαβε ο Δημήτρης Ζούμπος να βάλει φι-τίλια.

«Οταν ήμουν με τον πρώτο άντρα μου...» αφηγείτο η Γκρέκα. «Τον πρώτο πρώτο άντρα σου;» ρώταγε ο Ζούμπος. «Το πρώτο το στεφάνι μου, ρε συ», απαντούσε εκείνη. «Α, όχι τον άλλο, τον πρώτο σου τον άντρα στη ζωή σου...» συ-μπλήρωνε ο Ζούμπος. Τον κοίταζε η Γκρέκα και του έλεγε: «Ε, δεν ήταν και ο πρώτος άντρας στη ζωή μου όλη. Τι ήμουνα εγώ δηλαδή; Αρρωστη;»

Και δώσε ιστορίες για την εικοσαετή παρα-μονή της στην Αμερική και το Ντεθ Βάλεϊ που έμοιαζε στις δύο το πρωί με θάλασσα λάδι. Και πάρε περιστατικά από τις συνεργασίες της με τους μεγάλους του ελληνικού τραγουδιού και τις ιδι-οτροπίες τους. Ετσι όπως την άκουγα, δεν ήξε-ρα αν την προτιμώ τραγουδίστρια ή παραμυθού, παρότι σε αμφότερες τις περιπτώσεις μαγεμένος κατέληγα. Μαγεμένος και υπνωτισμένος από ένα πλάσμα βγαλμένο από τις «Χίλιες και μια νύχτες».

Χώρια η μαγκιά. Οταν την τσίγκλησε ο Ζού-μπος ότι πονάει το δοντάκι της για τον Μυτιλη-ναίο, τον ρούμπωσε αυτοστιγμεί: «Μόνο το δο-ντάκι μου; Η μασέλα μου ολόκληρη!» Κι ύστερα μας κοίταξε μισοτρυφερά, μισοαυστηρά και διευ-

κρίνισε: «Οχι ότι έχω μασέλα, παιδάκια. Μην το παρεξηγήσουμε κιόλας.» Ούτε εγώ ούτε τα άλλα παιδάκια προσπαθήσαμε να επιδείξουμε καμιά εξερευνητική διάθεση. Κάτσαμε στ’ αβγουλάκια μας χαμογελώντας ντροπαλά...

Και το ευχαριστηθήκαμε πάρα πολύ πρέπει να σας πω. Τόσο το μπίρι μπίρι, όσο και τις επι-δόσεις της μεγάλης κυρίας στην πίστα. Δεν παρι-στάνω τον ειδικό, δεν είμαι κανένας πτυχιούχος ωδείου, ως ακροατής ομιλώ. Αν κρίνω λοιπόν από φωνή, μπορώ να τη βάλω την Γκρέκα πλάι στη Μαρινέλλα, με ήχο πεντακάθαρο, αράγιστο και ατσαλάκωτο. Κι από παρουσία στη σκηνή μόνο με τον Μητροπάνο μπορώ να τη συγκρίνω, έτσι δωρική και μονοκόμματη που είναι. Με το χαμόγελο στα χείλη βεβαίως, γιατί το διασκεδάζει και καλοπερνάει με την ορχήστρα και τους θαμώ-νες. Αν δεν το είχε στο αίμα της, δεν θα έβγαινε να τραγουδάει τέτοιες μέρες που μόλις γιόρτασε γενέθλια και μπήκε στα 72 της χρόνια. Δεν το λέω εγώ, αυτή μας το είπε, μας το αποκάλυψε ρωτώντας ταυτόχρονα τον Δημήτρη Ζούμπο τι δώρο θα της κάνει. Εκείνος την κοίταξε αμήχανα και η Γκρέκα έσκασε στα γέλια. «Μικρό κορίτσι είμαι ακόμη, ρε», του πέταξε κι η παρέα την ακο-λούθησε πρόθυμη στον ξεκαρδισμό!

INFO

Η «ΦΥΛΗ» ΤΩΝ BMXΑΔΩΝ Είναι από μόνοι τους μια ξεχωριστή κατηγορία ποδηλατών. Οι BMXάδες αλωνίζουν την πόλη και ισορροπούν -πολλές φορές κυριολεκτικά- σε τεντωμένο σκοινί.

Καβαλούν τα BMX τους και τρέχουν σε όλη την πόλη κάνοντας μοναδικά ακροβατικά. Τρέχουν στους δρόμους, πετάνε στον αέρα και νιώθουν απόλυτη ελευθερία. Μαζεύονται σε παρέες, ξεκινούν συνήθως χωρίς συγκεκριμένο προορισμό και εκμεταλλεύονται ό,τι βρίσκουν μπροστά τους δοκιμάζοντας νέα κόλπα, ενώ αποδεικνύουν ότι δεν φοβούνται τίποτα πάνω στο ποδήλατό τους.

«Το να κάνεις BMX φυσικά και είναι ένα από τα πιο extreme, αλλά ταυτόχρονα ένα από τα πιο δύσκολα αθλήματα με τα οποία μπο-ρεί να ασχοληθεί κάποιος, διότι απαιτεί τεχνική, ισορροπία, απόλυ-το έλεγχο του ποδηλάτου και 100% συγκέντρωση», λέει ο 17χρόνος Αnas Μansour, που εδώ και δυόμισι χρόνια ασχολείται με το άθλημα. «Το συναίσθημα όταν κάνεις BMX δεν περιγράφεται, είναι πολύ δι-αφορετικό από όταν κάνεις κανονικό ποδήλατο. Νιώθεις ότι πετάς, η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο. Τρελαίνεσαι και ενθουσιάζεσαι όταν βγάζεις ένα καινούργιο κόλπο και δεν θες να σταματήσεις με τίποτα», εξηγεί ο 20χρονος Σπύρος Τηνιακός που εδώ και επτά χρόνια κά-νει BMX, ενώ Νίκος Μπάλας αναφέρει ότι πάνω στο BMX αισθάνεται ελεύθερος να κάνει τα πάντα, χωρίς περιορισμούς, όρια και «πρέπει», ενώ παράλληλα ξεχνάει όλα τα προβλήματα της καθημερινότητάς του.

BMXαδες συναντάς κυρίως στο ΟΑΚΑ, στην Πλατεία Ηρώων στο Μαρούσι, στα Βριλήσσια -στη ράμπα που έχουν οι ίδιοι φτιά-ξει- και στο Βogiatiland στον Αγιο Στέφανο, το όποιο αποτελεί τον παράδεισο για τους λάτρεις του είδους. «Πρόκειται για ένα απίστευ-το, τεράστιο πάρκο για BMX, ιδανικό για να κάνεις άλματα. Φτιά-

χτηκε από το Bogiatiland crew χωρίς τη βοήθεια κάποιου κρατικού φορέα», αναφέρει ο Αnas. Από την κουβέντα μαζί τους, καταλαβαί-νω ότι το BMX στο εξωτερικό βρίσκεται πολλά βήματα πιο μπροστά από ό,τι στην Ελλάδα.

Και όλα αυτά τα κόλπα που φαντάζουν μαγικά πώς τα καταφέρ-νουν; «Χρειάζεται πολύ υπομονή, διάθεση και για να τα πετύχεις πρέ-πει να αφιερώσεις αρκετό χρόνο», εξηγεί ο Anas, ο οποίος έχει τραυ-ματιστεί αρκετές φορές, ακόμα και σοβαρά: «Αμα δεν πέσεις δεν θα μάθεις, αλλά αυτό δεν με κάνει να το σταματήσω, το αντίθετο, με κάνει να συνεχίσω ώστε να γίνω ακόμα καλύτερος». Ο Σπύρος αναφέρει ότι οι τραυματισμοί είναι μέσα στο πρόγραμμα για κάθε άθλημα. Στο μεταξύ δεν κάνουν ποτέ BMX μόνοι τους και ο Σπύρος εξηγεί τους λό-γους: «Αφενός άμα χτυπήσεις δεν θα έχεις κάποιον να σε βοηθήσει. Επίσης, είναι κάπως μελαγχολικό να κάνεις μόνος σου και πωρώ-

νεσαι με το να βλέπεις άλλους να δοκιμάζουν κόλπα, μπαίνεις στη διαδικασία να κάνεις κι εσύ».

Στο εξωτερικό και λίγες φορές στην Ελλάδα γίνονται αγώνες BMX στους όποιους οι αναβάτες καλούνται να δημιουργήσουν μέσα σε δύο λεπτά ένα line-run με διάφορα κόλπα και ένα last trick, ενώ υπάρχουν κριτές που βαθμολογούν την προσπάθειά τους. Ο Αnas εξομολογείται ότι η πιο τρελή και αξέχαστη εμπειρία που έχει ζή-σει ήταν στο παγκόσμιο πρωτάθλημα BMX που έγινε στη Γερμανία, όπου κατάφερε να κάνει καλή εντύπωση - σε σχέση πάντα με τις προδιαγραφές των ξένων αναβατών.

«Η μεγαλύτερη απόσταση που έχω διανύσει με το BMX εί-ναι Μαρούσι-Ελληνικό, υπολόγισε πόσα χιλιόμετρα», αναφέρει ο 24χρονος Νίκος, που ασχολείται με το άθλημα από τα 11 του. Οι νεαροί αναβάτες από τη μεριά τους είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένοι που έπιασαν τόπο οι αγώνες τους για να επιτρέπονται κάθε μέρα τα ποδήλατα στο μετρό. «Κάναμε άπειρες πορείες για να γίνει αυτό», τονίζει ο Σπύρος.

Στο τέλος ρωτάω τι θα συμβούλευαν κάποιον που θέλει να ξε-κινήσει BMX. Το λόγο παίρνει ο Νίκος: «Θα του έλεγα ότι το BMX δεν είναι μόδα που περνάει, αλλά τρόπος ζωής. Θέλει χρόνο, χρήμα, επίμονη και, το κυριότερο, ΑΓΑΠΗ ‘Τhis is the only way guys’».

40 21

Για δύο πράγματα εί-ναι γνωστή η Bang & Olufsen: για τον υψη-λής ποιότητας ήχο που αποδίδουν τα προϊό-ντα της και για τις υψη-λές τιμές της. Από αυ-τούς τους κανόνες δεν θα μπορούσε να ξεφύ-γει και το καινούργιο της ηχείο με το όνομα BeoLit 12 Wireless Speaker. Με πρωτότυ-πο ντιζάιν που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε καλά-θι πικνίκ και παλιό τρανζίστορ, εσωκλείει έναν ενισχυτή 120 Watt, δύο tweeter 2 ιντσών και ένα woofer 4 ιντσών. Η διάρ-κεια της μπαταρίας του, καθώς είναι ασύρματο, φτάνει τις οκτώ ώρες όταν το συνδέεις απευθείας με κάποια συσκευή και τις τέσσερις ώρες όταν το λειτουργείς σε AirPlay mode. Οσον αφο-ρά την τιμή, ξεκινάει από τα 800 δολάρια (περίπου 630 ευρώ), που αν το καλοσκεφτείς είναι κοψοχρονιά για την εταιρεία...

www.bang-olufsen.com

Τι γκάτζετ δεν έχεις πάνω στο γραφείο σου; Μα φυσι-κά ένα πληκτρολόγιο ικανό να γράψει και στον υπολογιστή και στο iPhone σου. Αυτή την τρομερή έλλει-ψη συμπληρώνει το Slim One της εταιρεί-ας Matias, το οποίο συνδέεται μέσω θύρας USB με τον υπολογιστή ή τον Mac σου, όπως ένα οποιοδήποτε άλλο πληκτρολόγιο. Εχει τη δυνατότη-τα όμως να συνδεθεί μέσω bluetooth και με το iPhone σου και, πατώντας ένα κουμπί, να γράφεις κείμενα σε αυτό. Διαθέτει επίσης ειδικό stand για το κινητό, που ρυθμίζεται σε τρεις διαφορετικές γωνίες των 15, 25 και 50 μοιρών ώστε να διαλέ-ξεις αυτή που σε εξυπηρετεί καλύτερα. Κοστίζει 80 δολάρια και μπορείς να το προπαραγγείλεις από το site της εταιρείας ώστε να το έχεις αμέσως δίπλα σου μόλις κυκλοφορήσει.

matias.ca

Η αξιοποίηση των κινητών τηλεφώνων και των tablets ως παιχνιδομηχανών αυ-ξάνεται διαρκώς και δεν αποτελεί πλέον έκπληξη όταν βλέπου-με δημοφιλείς τίτλους να κυκλοφορούν για Android ή iOS. Από χτες λοιπόν υπάρχει διαθέσιμο για κατέβα-σμα το Soul Calibur στο App Store της Apple και, παρά τις επιφυλάξεις που υπάρχουν για την εκτέλεση combo κινήσεων σε οθόνες αφής, η κυκλοφορία μόνο ως θετική μπορεί να σχολιαστεί από τους gamers. H έκδοση περιλαμβάνει όλους τους 19 μαχητές της αρχικής έκδοσης, καθώς και αρκετά modes μεταξύ των οποίων τα arcade battle, time attack, survival, extra survival, practice και museum. Είναι διαθέσιμη για iPhone 4, iPhone 4S, iPod Touch 4 και iPad 2, με πολλές από τις λειτουργίες να υποστηρίζουν το Game Center.

www.namco.com

Ολο και περισσότεροι χρήστες εγκαταλείπουν τις φωτογραφικές μηχανές, καθώς χρησιμοποιούν τις κάμερες των κινητών τηλεφώνων τους. Υπάρχουν αρκετοί ωστόσο που παραμένουν πιστοί στις standalone συσκευές. Σε αυτούς στοχεύει η Tamaggo, η οποία κυκλοφορεί στην αγορά μία συσκευή ικανή να τραβήξει πανοραμικές φωτογραφίες 360 μοιρών. Ο αισθητήρας της φτάνει τα 14 megapixel, είναι εφοδιασμένη με WiFi, bluetooth και θύρα mini USB, ενώ επιπλέον ενσωμα-τώνει στη βάση της μία LCD οθόνη αφής. Η τιμή της πάντως δεν έχει ακόμη ανακοινωθεί, οπότε θα πρέπει να αρκεστείς στις εντυπωσιακές πανοραμικές λήψεις που υπάρχουν στο site της μέχρι να την πάρεις στα χέρια σου.

www.tamaggo.com

οποιούν ν πιστοί ορά μίαάνει τα νσωμα-, οπότε ς μέχρι

ggo.com

Εάν είσαι πραγ-ματικά καλός και έχεις βαρε-θεί να κερδί-ζεις τους φίλους σου στο πινγκ-πονγκ, τότε ήρθε η ώρα να αλλά-ξεις άθλημα και να βάλεις περισ-σότερο κόσμο στο παιχνίδι. Το Quad Table Tennis υπόσχεται να χαρίσει σε εσένα και την παρέα σου άφθονο γέλιο αλλά και κυνηγητό μπάλας. Η ιδέα είναι απλή: τέσσερα κομμάτια τραπεζιού, με διαφορετική κλήση το καθένα, ισά-ριθμα άτομα και ρακέτες. Οι διαφορετικές γωνίες κάνουν την πορεία της μπάλας απρόβλεπτη, έχεις τη δυνατότητα να σημαδεύεις όποιον αντίπαλο θέλεις, να κερδίζεις πόντο όταν πετύχεις την τρύπα στο κέ-ντρο και να χάνεις όταν τη στέλνεις εκτός τερέν. Το μικρό μέγεθος των τραπεζιών επιτρέπει να τα έχεις μέσα στο σπίτι και να τα μαζεύ-εις εύκολα ώστε να γλιτώσεις από πιθανές γκρίνιες, ενώ κοστίζει 250 δολάρια και συνοδεύεται από εγγύηση εφ’ όρου ζωής.

www.hammacher.com

41

Κατά έναν περίεργο τρόπο, η μεγαλύτερη απόλαυση ενός οπαδού συμπίπτει με το βασικότερο στόχο των συλλό-γων: την ανακάλυψη εγχώριων ταλέντων και την ανά-δειξη παικτών από τις ακαδημίες. Στη Super League, ωστόσο, μέχρι πρόσφατα λίγες ήταν οι ομάδες που εμπιστεύονταν Ελληνες πιτσιρικάδες. Συνήθως προτι-μούσαν να ξοδεύουν τα χρήματά τους σε «λαχεία» και «διαμάντια» από τη Λατινική Αμερική και την Αφρική που λίγο καιρό αργότερα αποδεικνύονταν άνθρακας. Φέτος όμως η κατάσταση μοιάζει να διαφοροποιείται, όχι τόσο επει-δή άλλαξαν νοοτροπία παράγο-ντες και προπονητές, αλλά διότι τους ανάγκασε η έλλειψη χρημά-των. Και το αποτέλεσμα δεν εί-ναι καθόλου άσχημο.

Πρώτο και πιο χαρακτηριστ ικό παράδειγμα ο Παναθηναϊκός,

που το καλοκαίρι έχασε πολλά από τα πρωτοκλασάτα στε-λέχη του. Κάτω από τα δοκάρια βρέθηκε ο 17χρονος Στέ-

φανος Καπίνο, ο οποίος αποδεικνύεται λίρα εκατό και έχει ήδη μπει στο στόχαστρο ξέ-νων συλλόγων, τη στιγμή που ως δεξί χαφ αγωνίζεται αρκετές φορές ο συνομήλικός του Χάρης Μαυρίας. Συμμετοχές παίρνει σταδι-

ακά και ο 18χρονος Σπύρος Φουρλάνος και μένει να δούμε κατά πόσο μπορεί να

αντεπεξέλθει στο ρόλο του.Αντίστοιχα, στην ΑΕΚ ο Βίκτωρ

Κλωναρίδης μετατρέπεται σε χρήσι-μο εργαλείο στα χέρια του Κωστέ-νογλου, ενώ ο 20χρονος Θωμάς Τσίτας που αποκτήθηκε από τον ερασιτέχνη Ηρακλή έχει όλα τα φόντα για να γίνει πολύ καλός επιθετικός. Παρόμοια είναι η πε-

ρίπτωση και του 23χρονου Ανέ-στη Αργυρίου, ο οποίος αποκτή-

θηκε με ελάχιστα χρήματα από τον Πανθρακικό και σταδιακά αποκτά εμπειρίες που του είναι απαραίτη-τες για να μπορέσει να καθιερωθεί στην εντεκάδα.

Στον ΠΑΟΚ το νέο αίμα απο-τελείται από τον 18χρονο Κώστα Σταφυλίδη, τον 21χρονο Απόστο-λο Γιάννου, καθώς και τον συνο-μήλικό του Γιώργο Κάτσικα. Ο μό-νος που φέτος δεν έχει καταφέ-ρει να πάρει συμμετοχές σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά είναι ο

Σταύρος Τσουκαλάς, ο οποίος βέβαια αντιμετώπισε προβλήματα τραυματι-σμών.

Αξιόλογες περιπτώσεις είναι επίσης ο 21 ετών Λεωνίδας Αργυ-

ρόπουλος και ο 18 ετών Δημήτρης Κουρμπέλης του Αστέρα Τρίπο-

λης, όπως και ο 20χρονος Γιάννης Σκόνδρας του Ατρόμητου. Και, φυσι-κά, δεν μπορούμε να μην

αναφέρουμε τον Παναγιώ-τη Βλαχοδήμο της Ξάνθης, ο

οποίος βρίσκεται ήδη στο στό-χαστρο μεγάλων ομάδων.

Από καταβολής του επαγγελ-ματικού ποδοσφαίρου μέχρι σήμερα, η συντριπτική πλειονότητα των προέδρων που... κοσμεί τις ηγεσίες των επιμέρους ΠΑΕ είναι τσακωμένη με τον προ-γραμματισμό και λατρεύει την προχειρότητα. Λίγες οι περιπτώσεις προέδρων που ανέλαβαν τη διοίκηση μιας ΠΑΕ και (συνεχίζουν να) τη διαχειρίζονται ορθολογικά. Ανάμεσά τους, ο Χρήστος Πανόπουλος, γνωστός επιχειρηματίας και ιθύνων νους της ομάδας-μοντέλου από τη Θράκη.Πολλά χρόνια πριν από το ξέσπασμα της κρίσης, τότε που η υπερβολή αποτελού-σε το κύριο χαρακτηριστικό και της ποδοσφαιρικής αγο-ράς, είχε κατανοήσει πως με σωστή δουλειά στα φυ-τώρια της ομάδας οι καρποί που μπορείς να απολαύσεις -αγωνιστικοί και κυρίως οι-κονομικοί- είναι ανεξάντλη-τοι. Τα πιτσιρίκια τα οποία ανέδειξε έγιναν άντρες που κέρδισαν τίτλους και δια-κρίσεις με άλλες ομάδες, αφού πρώτα έφεραν εκατομ-μύρια (δραχμές και ευρώ) στα ταμεία της ομάδας μέσα από τις μεταγραφές τους.Μήπως, λοιπόν, θα έπρεπε να προχωρήσει στη διορ-γάνωση σειράς σεμιναρίων για να υπενθυμίσει στις υπόλοιπες «προεδράρες» πως το ορθολογικό μάνα-τζμεντ είναι ένα... φρούτο που σε αυτές τις δύσκο-λες εποχές θα έπρεπε να ευδοκιμήσει (επιτέλους) και στην Ελλάδα;

Ν. Ρ.

Η οικονομική κρίση οδηγεί τις ομάδες της Superleague στο να εμπιστευθούν νεαρούς, ντόπιους παίκτες και αυτές δικαιώνονται με την απόδοσή τους.

στόχο των συλλό-ων και την ανά-

η Super League, οι ομάδες που

Συνήθως προτι-σε «λαχεία» και

και την Αφρική ταν άνθρακας.

λέχη του. Κάτω από τα δοκάρια βρέθηκε ο 17φανος Καπίνο, ο οποίος αποδεικεκατό και έχει ήδη μπει στο στόνων συλλόγων, τη στιγμή που ωαγωνίζεται αρκετές φορές ο συνοΧάρης Μαυρίας. Συμμετοχές πα

ακά και ο 18χρονος Σπύρος και μένει να δούμε κατά πόσ

αντεπεξέλθει στο ρόλο του.Αντίστοιχα, στην ΑΕ

Κλωναρίδης μετατρέπεταμο εργαλείο στα χέρια νογλου, ενώ ο 20χροΤσίτας που αποκτήθηερασιτέχνη Ηρακλή φόντα για να γίνει πεπιθετικός. Παρόμοια

ρίπτωση και του 23χστη Αργυρίου, ο οποί

θηκε με ελάχιστα χρήμΠανθρακικό και σταδιαεμπειρίες που του είνατες για να μπορέσει ναστην εντεκάδα.

Στον ΠΑΟΚ το νέοτελείται από τον 18χρΣταφυλίδη, τον 21χρονλο Γιάννου, καθώς καιμήλικό του Γιώργο Κάτσνος που φέτος δεν έχρει να πάρει συμμετοχέμε την προηγούμενη χρο

Σταύρος Τσουκαλάς, ο οπαντιμετώπισε προβλήματασμών.

Αξιόλογες περιπτώεπίσης ο 21 ετών Λεων

ρόπουλος και ο 18 ετώνΚουρμπέλης του Αστ

λης, όπως και οΓιάννης ΣκόνΑτρόμητου. Κκά, δεν μπορο

αναφέρουμε τοντη Βλαχοδήμο της

οποίος βρίσκεται ήχαστρο μεγάλων ομάδων

T R A I N I N G G R O U N D!

Αν ζούσαμε σε μια πολιτισμένη χώρα, πέρα από καντήλια θα χρη-σιμοποιούσαμε και λίγο αυτοκριτική στα συνθήματά μας. Ετσι, μετά τον αγώνα κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ θα μπορούσαμε να φωνάξουμε το εξής: «Και ντάμπα ντούμπα και ντάμπα ντούμπα, χάσαμε εύκολα απ’ τον Μπάοκ μες στην Τούμπα...»

Ως ΑΕΚτζή, το συναίσθημα της ήττας δεν με πιάνει πλέον. Εχει γί-νει κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Απλά βλέπω το παιχνίδι, χά-νουμε και έπειτα συνεχίζω κανονικά τις υπόλοιπες δουλειές μου σαν να μην έχει συμβεί το παραμικρό. Ούτε νεύρα, ούτε τίποτα.

Αυτό που είδα στον προημιτελι-κό του κυπέλλου δεν ήταν ΑΕΚ. Δεν θύμιζε σε τίποτα την ομάδα που αγά-πησα όταν φορούσα σιδεράκια και έπαιζα κυνηγητόμπαλα. Χωρίς αρχή, μέση και τέλος, με παίκτες άψυχους και ένα διαιτητή ταυτισμένο με τη νεοελληνική πραγματικότητα: έναν άνθρωπο, δηλαδή, που απλά δεν κάνει σωστά τη δουλειά του. Τέλος πάντων, ο πίνακας έγραψε 2-0 και οι φίλοι μας (;) από το Βορρά μετά το Europa League ονειρεύονται ότι θα σηκώσουν και το κύπελλο Ελλά-δος...

Το μόνο που με παρηγορεί πλέ-ον είναι πως, βλέποντας το τελευταίο classico στην Ισπανία, έχω κατανο-ήσει ότι τη σήμερον ημέρα πιο δύ-σκολο είναι να είσαι Ρεάλ Μαδρίτης παρά ΑΕΚ...

Κρύο, καιρός για... σκι. Στη φωτογραφία ο Αμε-ρικανός Μποντ Μίλερ παίρνει μέρος στο παγκό-σμιο κύπελλο FIS Alpine Ski, τη σημαντικότερη διοργάνωση αλπικού σκι που διεξάγεται αυτές τις ημέρες στο Κιτσμπούχελ της Αυστρίας.

Μέχρι τις 22 Ιανουαρίου θα διαρκέσει το Tour Down Under, ένας ποδηλατικός αγώνας που πραγματοποι-είται στην Αδελαΐδα της Νότιας Αυστραλίας. Η διοργάνωση ξεκινά κάθε χρόνο την τρίτη Τρίτη του Ιανουα-ρίου και προσελκύει ποδηλάτες από όλο τον κόσμο.

Παρά την έκφραση του προσώπου του, ο Νόβακ Τζόκοβιτς κατάφερε να προκριθεί εύκολα στον τρίτο γύρο του Αυστρα-λιανού Open. Ο Σέρβος τενίστας, που βρίσκεται στο νούμερο ένα της πα-γκόσμιας κατάταξης τένις, καλείται να διατηρήσει τον τίτλο που πέρυσι κατέκτη-σε κερδίζοντας τον Αντι Μάρεϊ στον τελικό.

Αν χάσει το πρωτάθλημα ο Παναθη-ναϊκός από τον Ολυμπιακό, δεν θα το χάσει επειδή έχει χειρότερους παί-κτες, θα το χάσει επειδή έχει λιγότε-ρους παίκτες. Οταν στον ΟΣΦΠ υπάρ-χουν τουλάχιστον δύο ποδοσφαιρι-στές για κάθε θέση, στον ΠΑΟ πρέπει να γίνουν αλχημείες για να υπάρξει ένας. Πάρτε παράδειγμα το πόστο του σέντερ μπακ. Από κει που ο Μπιάρ-σμιρ μάζευε ήλιο στις κερκίδες, βρέθη-κε να ξεκινάει κάθε ματς βασικός! Χώ-ρια η περίφημη επίθεση της ομάδας που γάζωνε μια φορά κι έναν καιρό κι έρχεται τώρα να την ξελασπώσει ο Κα-τσουράνης. Δίνοντας έτσι την ευκαι-ρία στο δημοσιογραφικό κλαμπ «Φίλοι του Κώστα» να πανηγυρίσει με σημαί-ες και με ταμπούρλα - αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Θα μου πείτε, επιστρέφει ο Νίνης. Κι αν επιστρέψει δηλαδή, τι έγινε; Οπως γνωρίζουν όλοι όσοι ασχολούνται με τα αθλητιατρικά, δεν εχει σημασία πότε μπαίνεις εσύ στο γήπεδο, ση-μασία έχει πότε μπαίνει το γήπεδο σε σένα. Μπορεί να χρειαστεί μήνες ολόκληρους από conditioning ο Σω-τηράκης για να έρθει στα ίσα του και προσωπικά δεν ξεχνώ ότι κάτω από τη φανέλα του δεν κατοικοέδρευαν ποτέ «φέτες», αλλά «σαμπρελίτσες». Πριν από τον τραυματισμό...Εν κατακλείδι; Εν κατακλείδι, επειδή το πρωτάθλημα είναι Μαραθώνιος και όχι σπριντ, για την ώρα ο Ολυμπιακός είναι πολύ καλύτερα πλασαρισμένος για να το κατακτήσει. Αρκεί να μην χάσει την ψυχραιμία του.

Ενα “el classico” έχει πάντα τη χάρη του. Δύο από τις μεγαλύτερες και ακριβότερες ομάδες του κόσμου κοντράρονται, ο φανατισμός είναι μεγάλος και η μπάλα πηγαίνει διαρκώς πάνω κάτω. Μόνο που στα τελευταία ντέρμπι η εικόνα διαφοροποιείται. Από τη μία η Μπαρτσελόνα έχει το μυαλό της στην μπάλα και από την άλλη η Ρεάλ Μαδρίτης στο ξύλο.

Οσοι παρακολούθησαν το βράδυ της Τετάρτης τον αγώνα για το κύπελλο Ισπανίας είδαν τους Μα-δριλένους να μοιράζουν τις... κλωτσιές απλόχερα, να κάνουν τάκλιν από πίσω χωρίς να έχουν πρό-θεση να πάρουν μπάλα και να χρησιμοποιούν τον Μέσι ως σάκο του μποξ. Ειδικά ο Πέπε, που έχει φανερώσει την «αδυναμία» του στον Αργεντίνο από τα προηγούμενα παιχνίδια, φρόντισε να του αφήσει και ένα ωραίο αναμνηστικό πάνω στο χέρι από τις τάπες του παπουτσιού του.

Φυσικά, όλοι συμφωνούν πως το ποδόσφαιρο είναι ανδρικό σπορ και δεν γίνεται να σφυρίζονται τα φάουλ όπως πχ. στο μπάσκετ. Αυτό όμως δια-φέρει ολοκληρωτικά από το βρόμικο παιχνίδι. Και επί εποχής Μουρίνιο η «Βασίλισσα» δυστυχώς παί-ζει πολύ βρόμικα. Ο «εκλεκτός», που πήγε ως μεσ-σίας στη Μαδρίτη -με βασικότερη παρακαταθήκη

τον αποκλεισμό της Μπαρτσελόνα στο Champions League με την Ιντερ-, ξεκίνησε τη θητεία του δεχό-μενος πέντε γκολ. Ψάχνοντας λοιπόν να βρει νέους τρόπους για να αντιμετωπίσει το καλύτερο ποδο-σφαιρικό σύνολο αυτή τη στιγμή στον πλανήτη, κα-τέφυγε στην άμυνα και στο ξύλο.

Ευτυχώς όμως για όλους όσοι αγαπάμε την ωραία μπάλα, η προσαρμοστικότητα της Μπαρτσε-λόνα τα ξεπέρασε και αυτά. Ο Μέσι σε όλο τον αγώ-να φάνηκε ελάχιστα, αλλά αρκούσε μία δικιά του μπαλιά «πάρ’ τη βάλ’ τη» στον Αμπιντάλ. Ο Αλέ-ξις Σάντσες ήταν εξαιρετικός, όπως και οι Τσά-βι και Ινιέστα, οι οποίοι βρίσκονταν παντού μέσα στο γήπεδο. Και παρότι βρέθηκαν για ακόμα μία φορά πίσω στο σκορ, στο τέλος κέρδισαν με 1-2. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου που στα τελευταία 13 “el classico” οι Καταλανοί μετρούν εννέα νίκες, τρεις ισοπαλίες και μόλις μία ήττα.

Μπορεί βέβαια να σταθεί κανείς, όπως ήδη έκανε ο Μουρίνιο, στο πρωτάθλημα, όπου η Ρεάλ είναι μπροστά με πέντε βαθμούς και πιθανότατα θα το κατακτήσει. Σε μερικά χρόνια όμως αυτή που θα θυμούνται ως μία από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών θα είναι σίγουρα η Μπαρτσελόνα. Α.Γ.

Πώς η Μπαρτσελόνα απέδειξε για ακόμα μία φορά ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να κερδίσει το μποξ.

43

Η αιτία των κακών εμφανί-σεων του Ολυμπιακού τις τε-λευταίες αγωνιστικές απέκτη-σε όνομα! Φρανκ Γέστε! Νο-νοί; Ορισμένοι φωστήρες από τη διοίκηση και κάποια δη-μοσιογραφικά παπαγαλά-κια που μετά την γκέλα με τη Δράμα βρήκαν στο πρόσω-πο του Ισπανού μεσοεπιθετι-κού -που όντως δεν προσέφε-

ρε τα αναμενόμενα- τον αποδι-οπομπαίο τράγο. Εκδιώχθηκε, λοιπόν, κακήν κακώς, ενώ την ίδια στιγμή στου Ρέντη συνε-χίζουν να κάνουν προπόνηση Αμπντούνηδες, Μονχαίοι και Μαρκανάτοι. Για μεταγραφές (της προκοπής), ούτε λόγος. Αν ήταν το «δούλεμα» επάγγελ-μα, κάποιοι στο λιμάνι θα χρυ-σάφιζαν...

Ο Υδροχόος μπαίνει σε καλή θέση ώστε να σε αναγκάζει να βγεις έξω και να τα σπάσεις, Κριέ. Μπορεί να γίνει λίγο κουραστικό να σε διατά-ζουν τα άστρα να παρτάρεις άσχημα μέχρι να πέσεις κάτω, ενώ εσύ θέλεις να ησυχάσεις λίγο ή έστω να κάτσεις και να πιεις ένα ποτό σαν άνθρωπος. Αλλά τι να κάνουμε;

Βγαίνουν στην επιφάνεια θεματάκια με τους φίλους σου, Ταύρε, που πρέπει να τα αντι-μετωπίσεις αν θες να έχεις λίγο ήρεμο κεφάλι αυτή τη βδομάδα. Και το θες το κεφάλι σου, Ταύρε, γιατί το Σαββατοκύριακο επιφυλάσσει εκπλήξεις. Ξέρεις, από τις καλές, ζιμπλαφόν και τέτοια.

Αν ψάχνεις να χρηματοδοτήσεις την ιδε-άρα σου, Δίδυμε, αυτή η βδομάδα δεν είναι καλή για να κάνεις επισκέψεις σε τράπεζες. Ακούγεται περίεργο να το λέει κανείς αυτό τέ-τοιες εποχές, αλλά για να σ’ το λέω μάλλον θα σημαίνει ότι θα φτάσουν στα άκρα τα πράγματα αν πατήσεις το πόδι σου εκεί μέσα.

Τα φεγγάρια σου, Καρκίνε, φωτίζουν τη σχέση σου, δίνοντάς της το ασημένιο φως του ρομάντζου. Στην υγεία σου όμως τα πράγματα είναι περίεργα, πρόσεχε για διαταραχές στο πε-πτικό σου που πολύ πιθανόν να προκαλέσουν κάποιες απρόσμενες οσμές. Πρόσεξε πώς θα τα συνδυάσεις αυτά τα δύο.

“All work and no play”, λένε και στις ται-νίες, Λέοντα, αλλά εσύ έχεις να δεις ταινία από τότε που οι ωκεανοί ήταν νέοι και ο άνθρωπος είχε λέπια. Μετά τη δουλειά αυτή τη βδομάδα άσε τα παιδιά να κλαίνε και βγες για καφέ στο Κολωνάκι. Θα έχεις καιρό για ξεκούραση το Σαββατοκύριακο, μην σε απασχολεί αυτό.

Ξέρεις τι άλλο λένε στις ταινίες, Παρθέ-νε; Οτι είναι καιρός να μιλήσεις για τον ελέ-φαντα στο δωμάτιο. Μεταφορικά πάντα, μόνο το «Πάρτι» με τον Πίτερ Σέλερς ξέρω που είχε όντως έναν ελέφαντα στο δωμάτιο. Τέλος πά-ντων, έχετε κάτι σοβαρό να συζητήσετε με το σύντροφό σου, μην το αποφεύγετε.

Εσένα τα άστρα, Ζυγέ, σου ζητάνε να θυ-

μηθείς τις οικογενειακές υποχρεώσεις σου, τις οποίες έχεις παραμελήσει τελευταία. Εκτός αν μένεις στην Κυψέλη, οπότε σε παίρνουν λίγο ξώφαλτσα, με αποτέλεσμα να πρέπει να δεις δεύτερα και τρίτα ξαδέρφια που δεν έχεις δει καιρό ή που βασικά αποφεύγεις.

Μπορείς να αποφασίσεις να κλείσεις τις κεραίες σου και να κάνεις κάτι που θα σου έδι-ναν σήμα να μην κάνεις. Θέλεις όμως; Πραγ-ματικά, θέλεις; Γιατί είσαι και από αυτούς που σκέφτονται και λίγο τις συνέπειες, Σκορπιέ. Ακου λοιπόν τις κεραίες σου, οι οποίες παρε-μπιπτόντως τελευταία πιάνουν παλαβό σήμα.

Εντείνονται τα οικονομικά θεματάκια, Το-ξότη; Κόψε τους πολλούς κεφτέδες. Δυσκολεύ-ει η σχέση με το ζιμπλαφόν σου; Πάρε λουλού-δια, κανείς δεν είπε ποτέ «όχι» σε λουλούδια. Εχεις καιρό να κουνηθείς; Το Πεδίον του Αρε-ος είναι εκεί για λίγο τρέξιμο. Σε κουτσούλισε κάονας; Υγρά μαντηλάκια.

Μπορεί να νιώσεις μπλοκαρισμένος και απογοητευμένος αυτή τη βδομάδα, περήφανε Αιγόκερε, αλλά μην το πάρεις ως σημάδι απο-τυχίας. Ο Κρόνος είναι που γαργαλάει τον Ηλιο και σου κάνει κόλπα. Ο Ηλιος όμως ζεσταίνει και τα λεφτάκια σου, να και κάτι καλό στην όλη ιστορία.

Πέρασες μια περίοδο ηρεμίας, Υδροχόε, αν όχι έξωθεν, τότε σίγουρα στα μέσα σου. Τώρα είναι η ώρα της δράσης, τώρα πρέπει να πιάσεις κάτι από τα κέρατα και να το ταρακου-νήσεις μέχρι να ζαλιστεί και να μην θέλει άλλο να ταρακουνιέται και να παραδοθεί. Γιατί έτσι ρολάρεις, Υδροχόε.

Ο κόσμος τελειώνει, Ιχθύ, κι εσύ ακό-μα σκέφτεσαι τι χρώμα να βάψεις τις κουρτί-νες σου. Καθώς τα άστρα δίνουν έμφαση στην πνευματικότητά σου, πλέον καταλαβαίνεις ότι προφανώς θα τις βάψεις λαχανί. Και ότι μπο-ρείς να μετακινείς αντικείμενα με τη σκέψη σου, με λίγη εξάσκηση.

Το Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού  και η Vodafone παρουσίασαν το «Click... στην Ιστορία», ένα πρωτοποριακό εκπαιδευ-τικό πρόγραμμα μέσω του οποίου οι μαθητές γυμνασίου αναδεικνύουν την ιστορία του τόπου τους αξιοποιώντας τις δυνατότητες που παρέχει η κινητή επι-κοινωνία. Στο πλαίσιο του προγράμμα-τος οι μαθητές γίνονται «ρεπόρτερ της ιστορίας» χρησιμοποιώντας το κινητό τους ως φωτογραφική μηχανή, κάμερα και συσκευή εγγραφής φωνής. Εξερευνούν έτσι την πόλη, τη γειτονιά και το χωριό τους, συλλέγουν τεκμήρια από οικογενειακά φωτογραφικά άλμπουμ, πολιτιστικούς θεσμούς και δημόσια αρχεία και φτιάχνουν τις δικές τους παρουσιάσεις. Στη συνέχεια το υλικό αποστέλλεται μέσω του δικτύου της Vodafone στη διαδικτυακή πλατφόρμα local.e-history.gr, η οποία αποτελεί το εργαλείο παρουσίασης της εργασίας των μαθητών στο ευρύ κοινό.

Ενα νέο κανάλι αφιερωμένο στους λάτρεις του ελληνικού κινηματογράφου εγκαινίασε η OTE TV. Ελληνικές ταινίες, κλασικές και σύγχρονες, του χθες και του σήμερα, αγαπη-μένα πρόσωπα και οικείες καταστάσεις, που αποτελούν κλασικές αξίες της ελληνικής οικογενειακής ψυχαγωγίας θα βρίσκονται στο δέκτη σου 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα. Εκτός όμως από διάσημα μιούζικαλ και κωμωδίες, το ΟΤΕ σινεμά θα προβάλλει και ταινίες σπανιότερες, όπως αστυνομικές, δραματικές, αισθη-ματικές, πολεμικές, καθώς και ταινίες του νέου ελληνικού κινηματογράφου. Περισσότερες πληροφορίες μπορείς να βρεις στο www.otetv.gr, ενώ για να πα-ραγγείλεις την πλατφόρμα αρκεί ένα τηλέφωνο στο 13888.

Τη δυνατότητα να κερδίσεις σημαντική έκπτωση στο μηνιαίο πάγιο κάθε νέας σύνδεσης σταθερής τηλεφωνίας και ίντερνετ δίνει η Wind μέσω του ηλεκτρονικού της καταστήματος. Συγκεκριμένα, το Wind Double Play S προσφέρεται στο site της εταιρείας στα 19,90 από 23,67 ευρώ το μήνα, το Wind Double Play M στα 27,20 από 34 ευρώ και το Wind Double Play L στα 32,99 από 41,24 ευρώ. Παράλληλα, στο www.wind.com.gr έχεις τη δυνατότητα να ελέγξεις τη διαθεσιμότητα δικτύου στην περιοχή του ενδιαφέροντός σου, να παρακολουθή-σεις την εξέλιξη της αίτησής σου, να ζητήσεις να σε καλέσει εκπρόσωπος του τμήματος εξυπηρέτησης πελα-τών της εταιρείας, αλλά και να κατεβάσεις δωρεάν το Panda Cloud Antivirus, ένα αποτελεσματικό πρόγραμμα προστασίας από ιούς.

Τον αποχαιρετισμό δύο αγαπημένων μου προσώπων στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Και δεν σας το λέω επειδή πιστεύω ότι σας αφορά, αλλά για να μην την πατήσετε κι εσείς όπως εκείνες. Γιατί μπορεί να είχαν τσεκάρει εκατό φορές ότι έχουν στα χέρια τους διαβατή-ρια, ταυτότητες και όλα τα σχετικά, μπορεί να είχαν επιβεβαιώσει ότι η Visa τους (ζουν στη Νέα Υόρκη) είναι εντάξει, είχαν όμως αμελήσει να δουν το αυτονόητο. Οτι το διαβατήριο είχε λήξει μόλις δέκα μέρες πριν από το αναμενόμενο ταξίδι επιστροφής. Ετσι ο αποχαιρε-τισμός αναβλήθηκε για λίγο και, όπως φύγαμε από το σπίτι, ξαναγυρίσαμε. Ιδιος αριθμός ατόμων με τις ίδιες ακριβώς αποσκευές. Το διαβατήριο ανανεώθηκε και, την ώρα που δια-βάζετε αυτές τις γραμμές, εκείνες θα βρίσκονται ήδη σπίτι τους. Εσείς να θυμάστε όμως πριν πάτε στο αεροδρόμιο να τσεκάρετε όχι μόνο αν έχετε μαζί σας τα απαραίτητα έγγραφα, αλλά και αν ισχύουν.

Την ακρόαση ενός καινούργιου δίσκου που δεν πε-ριλαμβάνεται ακριβώς στα γούστα μου. Τα Στρουμφά-κια, που λέτε, έβγαλαν δίσκο με τα τραγούδια της τε-λευταίας τους ταινίας. Εκεί διασκευάζουν αγαπημένα τραγούδια της διεθνούς σκηνής, κυρίως ποπ ύφους. Στα δύο πρώτα ενθουσιάστηκα. Μπορεί να βοήθη-σε και η ανιψιά μου που χόρευε και κούναγε το φό-ρεμά της - και ας έδειχνε το ρολόι δύο τα ξημερώ-ματα. Λίγο αργότερα ακούστηκε η πρώτη φωνή δι-αμαρτυρίας: «Δεν το χαμηλώνεις λίγο;» είπε η μαμά της χορεύτριας, που μάλλον είχε αρχίσει να βαριέται και έψαχνε το επόμενο παιχνίδι της. Είχαμε ακούσει τρία τραγούδια όταν το ακροατήριο ομόφωνα ψήφισε να το κλείσουμε. Ωραίο το «Πο πο νάζι, πο πο νάζι», αλλά πόσο να αντέξει κανείς;

Την ανάγνωση μηνυμάτων που ήρθαν στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο και αφορούσαν το φανταστικό επάγ-γελμα των ταξιτζήδων. Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω ότι εγώ παίρνω πολύ συχνά ταξί και συνήθως εξυπηρετούμαι. Πριν γίνω δηλαδή υπέρμαχος των απανταχού πολέμι-ων του επαγγέλματος, οφείλω να πω ότι έχω συναντή-σει εξαιρετικούς ανθρώπους, με τρόπους και ευγένεια. Φυσικά, όπως ξέρετε, έχω πετύχει και απατεώνες, αγενείς και βρομιάρηδες. Και από ό,τι φαίνεται έχετε πετύχει κι εσείς. Υπόσχομαι ότι θα διαβάσω με προσοχή τα μηνύ-ματά σας και θα δημοσιεύσω κάποια από αυτά.

Την αγαπημένη μου τεχνολογική είδηση. Εμείς οι χρήστες του δια-δικτύου, έλεγε, μπορούμε να βο-ηθήσουμε στο εντοπισμό νέων πλανητών. Ε, τέτοια είδηση δεν μπορούσε να με αφήσει αδιάφο-ρη. Δυστυχώς, βέβαια, δεν ανα-φερόταν ακριβώς σε μένα. «Διε-θνής ερευνητική πρωτοβουλία για τον εντοπισμό εξωπλανητών ζητά τη βοήθεια των χρηστών του δια-δικτύου, οι οποίοι καλούνται να αναλύσουν τον ωκεανό δεδομέ-νων που μεταδίδει το εξειδικευμέ-νο τηλεσκόπιο Kepler», έλεγε για την ακρίβεια και, επειδή είχα μερι-κές άγνωστες λέξεις, συνέχισα την ανάγνωση. Υπάρχει, λέει, μια διε-θνής ομάδα εθελοντών του διαδι-κτύου που δημιουργήθηκε πέρυσι με τη συμμετοχή των πανεπιστη-μίων Οξφόρδης και Γέιλ, η οποία παρατηρεί κάτι δεδομένα και βο-ηθάει τους επιστήμονες. Κάπου εκεί, όταν μπλέχτηκαν τα πανεπι-στήμια, σιγουρεύτηκα ότι η είδη-ση δεν ήταν για μένα και σταμάτη-σα να διαβάζω.

n.mastorakou@metropolisnews.gr

Συνθέτουμε το παζλ των εξελίξεων του 2012 Ολες οι απαντήσεις στην ετήσια έκδοση «Ο Kόσμος το 2012», με το κύρος του Economist και τη σφραγίδα της Καθημερινής. Παρεμβαίνουν με άρθρα τους προσωπικότητες διεθνούς κύρους, όπως η επιχειρησιακή διευθύντρια του Facebook, Sheryl Sandberg, το αφεντικό της Siemens, Peter Löscher, η βραβευμένη με Νόμπελ Ειρήνης, Aung San Suu Kyi και ο γενικός διευθυντής του CERN, Rolf Heuer.

Μαζί, η καθιερωμένη ειδική έκδοση «Η Ελλάδα το 2012».

Κυκλοφορεί στα περίπτερα www.kathimerini.gr