Metropolis

Dream, dream, dream Νέα επιχειρηματικότητα

Ο Παύλος Παυλίδης επανέρχεται θριαμβευτικά στη δισκογραφία

Αθήνα ανοχύρωτη πόλη

26.04 - 02.05.2013

Ιστορίες ενός ανήσυχου ταξιδιώτη

www.metropolispress.gr

ΦΥΛΛΟ 1026

Η Νάντια Σουφλή περιπλανάται στα μουσικά όνειρα του Σταύρου Λάντσια

Το σινεμά του Εκτορα Λυγίζου κλείνει το μάτι στον Δημήτρη Χαλιώτη

Ο Αλέξανδρος Ρούστας ξεναγεί τον Ανδρέα Γιαννόπουλο στο iQbility

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο (σελ. 9)

Index

Ο νικητής των φετινών Βραβείων της Ακαδημίας Κινηματογράφου μιλάει για την ταινία του, τις βραβεύσεις και το θέατρο

Λυγίζος...28

Το δημιουργικό γραφείο που βραβεύτηκε με το Μέγα ΕΒΓΕ 2013

G Design Studio...34Ενα νέο project στον τομέα της επιχειρηματικότητας προωθεί και χρηματοδοτεί startup εταιρείες

iQbility...11

Η μουσική πορεία του Λάμπη Κουντουρόγιαννη μέχρι το νέο βιντεοκλίπ για το τραγούδι “Trust in Time”

Spectralfire...29

Μέσα από το νέο του άλμπουμ μας ταξιδεύει σε «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί»

Παυλίδης...26

Η Μαριάννα Κάλμπαρη και ο Βασίλης Μαυρογεωργίου «ζωντανεύουν»τον Γκιγιόμ στην Πειραιώς

Υπόγειο...37

Μια ξενάγηση στα έργα των έξι υποψήφιων, τα οποία φιλοξενούνται στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης

ΔΕΣΤΕ 2013...10

Μιλάει για τη ζωή και τα σχέδιά του, μέσα από το προσωπικό του «Ημερολόγιο Ονείρων»

Λάντσιας...38

Οι νικητές του Χρυσού ΕΒΓΕ Γραφιστικής και σχεδιαστές της “Metropolis” δεν είναι απλοί διεκπεραιωτές

ΒΟΒ Studio...30

Αυτοσχεδιασμοί και «θόρυβος» στο τρίτο φεστιβάλ πειραματικής μουσικής στη Στέγη

Borderline...36

Στην Καπνικαρέα...

Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου και η Μαριάννα Κάλμπαρη ρίχνουν την αυλαία του δεύτερου “Low Budget Festival μιλάει... Γαλλικά”, το Outview Film Festival επιμένει... «Δεν μας πέ-φτει ποτέ», ο Σταύρος Λάντσιας ξεφυλλίζει

ξανά το «Ημερολόγιο Ονείρων» του, το «Αξιον Εστί» πάει στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και η Γη του 2050 μας περιμένει στο Πολιτιστικό Κέντρο «Ελληνικός Κόσμος».

Mstories 67

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPressΙδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr]Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr]

Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr] : Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr] : Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Αργυρώ Μποζώνη, Βασίλης Νέδος, Γιώργος Παπαστογιαννούδης, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr] : Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr] : Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr] : Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

METROPOLIS

Οι μέρες της αφθονίας μου

Διαχρονικές διακρίσεις και μια ανάσταση

«Τα Ηνωμένα Εθνη θεωρούν ότι η Ελλάδα είναι μία από τις χειρότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις ρατσιστικές εκδηλώσεις εναντίον των μειονοτήτων. Η ελληνική κυβέρνηση, ωστόσο, σχεδιάζει νέους νό-μους που θα προστατεύουν τους χιλιάδες μετανάστες που ζούνε στη χώρα από τις διακρίσεις στην εργασία τους και από το σύστημα κοι-νωνικής ασφάλισης». Οι παραπάνω γραμμές είναι παρμένες από ένα δημοσίευμα του BBC του 2004, όταν κρούσματα βίας κατά Αλβανών μεταναστών κυρίως είχαν απασχολήσει την ευρωπαϊκή γνώμη. Η Ελ-λάδα είχε μόλις διοργανώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες και, μπορεί τα οικονομικά μας ούτε τότε να ήταν σε άριστη κατάσταση, αλλά η μυρωδιά της κρίσης δεν είχε ακόμα ανακατευτεί με το όμορφο άρωμα της καθημερινότητάς μας.

Επτά χρόνια αργότερα, σήμερα, ο ξένος Τύπος αναπαράγει την έκθε-ση του Δικτύου Καταγραφής Ρατσιστικής Βίας, σύμφωνα με την οποία, όπως θα είδατε πιθανότητα και στην εγχώρια ειδησεογραφία, τα πο-σοστά μας για το 2012 σε κρούσματα ρατσιστικής βίας αυξήθηκαν κατά 20%. Συγκεκριμένα, οι καταγεγραμμένες επιθέσεις ανήλθαν στις 154 και αφορούσαν στην πλειονότητά τους Αφγανούς, Πακιστανούς, Μπαγκλαντεσιανούς και κατά δεύτερο λόγο Αφρικανούς πρόσφυγες

που ζούνε στη χώρα μας. Οι οποίες είναι προφανώς πολύ περισσότε-ρες, καθώς αρκετά ακόμα περιστατικά βίας εναντίον παράνομων με-ταναστών δεν θα έφτασαν ποτέ στις αρχές. Ο ξένος Τύπος σχολίασε το θέμα ως άμεσο επακόλουθο της κρίσης. Μια λογική διαπίστωση, η οποία όμως έρχεται σε αντίθεση με το προαναφερθέν δημοσίευμα του 2004, όταν η κακή εικόνα μας διεθνώς δεν συνοδευόταν από τη δικαιολογία της οικονομικής μας κατάστασης.

Θέλω να πω, τι μας φταίει τελικά; Στην Ελλάδα άλλαξαν χιλιάδες πράγματα από το «δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ» μέχρι τη Μανωλάδα, όχι όμως η κοινωνική μας ευσυνειδησία, η οποία εξελίσσεται όλο και περισσότερο σε ένα τεράστιο αγκάθι που κάνει τη ζωή σε αυτόν τον τόπο όλο και δυσκολότερη. Σε αυτόν τον τόπο που ετοιμάζεται για ένα μικρό διάλειμμα, λόγω Πάσχα, αφήνοντας για τρεις τέσσερις μέρες έστω τα όσα τον βασανίζουν στο περιθώριο. Αυτή μας την ικανότητα του “pause” την είχαμε πάντα αναπτυγμένη, εν προκειμένω παρασυ-ρόμενοι από τον -εδώ και λίγες μέρες- γλυκύτατο ανοιξιάτικο ήλιο και τη διάθεσή μας και φέτος να πιστέψουμε σε μια ανάσταση. Σας την ευχόμαστε, μέχρι την επόμενή μας συνάντηση μετά τη διακοπή μιας απαραίτητα μεγάλης εβδομάδας.

Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

4

Μπροστά στο άδειο βαζάκι της κρέμας

Από τότε που έσκασε η οικονομική κρίση στη χώρα, η δισκογραφία δέχθηκε το χτύπημα που την αποτελείωσε! Αυτό είναι ένα συμπέρασμα που, ακόμα και περαστικός να είσαι από την πόλη, το βγάζεις με ευκολία. CD bags να κρέμονται σε μισάνοιχτα/μισόκλειστα περίπτερα, απουσία δισκοπωλείων που να συγκεντρώνουν κόσμο ο οποίος να αγοράζει μουσική, μουσικά περιοδικά και στήλες σε εφημερίδες που αφορούν όλο και λιγότερους...

Και όμως, κοιτάζοντας προχθές το ελληνικό Τop10 των πωλήσεων σε άλμπουμ και singles, βρέθηκα αντιμέτωπος με κάτι που μου θύμισε Τop10 άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Μέσα στο ελ-ληνικό Τop10 βρίσκονται πια δίσκοι καινούργιοι και εξαιρετικοί και μάλιστα είναι φαινόμενο μα-ζικό (αν και η αλήθεια είναι σε μικρή κλίμακα ή, όπως αλλιώς λέμε, σε ρηχά νερά)! Οι καινούργιοι δίσκοι του Nick Cave και του David Bowie που αντέχουν από ό,τι φαίνεται, ο Parov Stelar και οι Bajofondo του Gustavo Santaolalla, η Jessie Ware

και οι Depeche Mode είναι καλλιτέχνες που αυτή τη στιγμή ακούγονται σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Για την ελληνική αγορά, το γεγονός αυτό αποδίδεται στο ότι ένα μικρό αγοραστικό κοινό επηρεάζεται πολύ πιο εύκολα. Οι άνθρωποι που αγόραζαν παλιότερα μουσική σήμερα λόγω της στενότητας δεν αγοράζουν, οπότε αυτοί που καθορίζουν την εικόνα -μιας ρηχής αγοράς- είναι οι φανατικοί μουσικόφιλοι που στο σπίτι τους θέ-λουν να έχουν τα καλά δισκάκια.

Και όπως ξέρουμε όλοι, καλή μουσική κάνουν δύο κατηγορίες καλλιτεχνών: οι πολύ ταλαντού-χοι, αλλά και οι πολύ σοβαροί... Οπως έχει πει με εύστοχο και απόλυτο τρόπο και ο Duke Ellington: “There are two kinds of music, good music and the other kind”. Ηρθε η ώρα της καλής μουσικής;

ΥΓ: Ακούμε “Unfinished Sympathy” από Massive Attack.

Γιώργος Μουχταρίδης

Η έξυπνη Αθηναία:

Βεβαιώνεται ότι δεν υπάρχει πλέον ίχνος στα τοιχώματα πριν πετάξει -μετά πόνου καρδιάς- το βαζάκι.

Ερευνά τα ντουλάπια και τα συρτάρια του μπά-νιου για μισοτελειωμένα βαζάκια και δείγματα από παλιότερες επισκέψεις στον Χόντο.

Τσεκάρει το Google για συνταγές για αυτοσχέ-διες κρέμες.

Αποφασίζει ότι μια διερευνητική επίσκεψη στον

Χόντο δεν βλάπτει. Τα δείγματα θα τη «βγάλουν» μέχρι να ξαναπληρωθεί.

Σκέφτεται να κάνει στάση στο φαρμακείο της γειτονιάς της για να μελετήσει τις προσφορές στα καλλυντικά.

Ρωτάει τον καλό της αν πιστεύει ότι το πρόσωπό της έχει χάσει τη λάμψη του, τη σφριγηλότητά του κλπ.

Εισπράττει την πλήρη αδιαφορία του καλού της.

Δεν πάει πουθενά.

Λήδα Πιμπλή

Επιστροφή στην καλή μουσική

Τo ξεκαθαρίζω από την αρχή. Θεωρώ ότι έχει έρθει επιτέ-λους η ώρα να αναγνωριστεί και στην Ελλάδα η συμβίωση ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Γίνεται πια σε όλο και περισσό-τερες χώρες του κόσμου. Στην Ευρώπη έχουμε μείνει, νο-μίζω, οι Κύπριοι και εμείς, οι καθολικοί Ιταλοί και κάποιες χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, που δεν το έχουμε κατοχυρώσει νομοθετικά. Ο Πρόεδρος Ομπάμα το είπε πολύ απλά: Αν δύο άνθρωποι αγαπιούνται και θέλουν να ζουν μαζί, δεν μπορεί το κράτος να μην τους αναγνωρίζει αυτό το δικαίωμα.

Αφού τα ξεκαθαρίσαμε αυτά, πάμε στο επόμενο θέμα μας. Ελαβα πρόσκληση από φίλο Ελληνα που ζει στη Βαρκε-λώνη να πάω στον γάμο του με τον καλό του, τον Χαβιέ! Προσέξτε, εδώ δεν μιλάμε απλά για ένα γκέι ζευγάρι που ζει επίσημα μαζί και απολαμβάνει τα ίδια δικαιώματα (φο-ρολογικά κλπ.) με τους υπόλοιπους πολίτες. Ο φίλος μου ο Πέτρος θέλει να κάνει γάμο κανονικό. Και εγώ τρελαίνομαι!

Ρε Πέτρο, αν κάτι γλιτώνει ένας γκέι είναι ακριβώς η υποχρέ-ωση να υποκύψει σε όλες αυτές τις κοινωνικές συμβάσεις! Εχεις την εντύπωση ότι ο συνάδελφός σου (που θέλεις να τον καλέσεις και στον γάμο) πέρασε πολύ ωραία μπροστά στον βλοσυρό παπά που του έψελνε επί ώρα; Πιστεύεις ότι του άρεσε πολύ να κάθεται να τον χαιρετάνε και να τον φι-λάνε διάφορες θείες και φιλενάδες της πεθεράς του στο τραπέζι του γάμου; Αυτό ζήλεψες από τα στρέιτ ζευγάρια;

Να το πάρεις το παιδί, ρε Πέτρο! Και άμα θέλεις, να κάνεις και ένα πάρτι, εγώ ευχαρίστως να έρθω στη Βαρκελώνη (αν έχω λεφτά για τα εισιτήρια τότε). Αλλά, σοβαρά τώρα, θα τρέχεις στο Δημαρχείο και θα αλλάζεις δαχτυλίδια με τον Χαβιέ σε δημόσια θέα;

Δεν ξέρω αν είμαι περίεργος. Αλλά δεν το καταλαβαίνω. Εχω ακούσει ιστορίες για κορίτσια που τα μεγάλωσαν με το όνειρο να ζήσουν τη μεγάλη στιγμή που θα ντυθούν νυφού-λες. Ξέρω και πολλά στρέιτ αγόρια που θέλουν -έστω χω-ρίς τρελό κέφι- να τιμήσουν την «παράδοση». Αλλά ένας γκέι, που μπορεί να τα γλιτώσει όλα αυτά και να κάνει τη δουλειά του με μια επίσκεψη διακριτική σε έναν συμβολαι-ογράφο, είναι δυνατόν να στέλνει γαμήλιες προσκλήσεις; Τέλος πάντων! Κάνε ό,τι νομίζεις, Πέτρο. Εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε φτάσει ακόμη ούτε στο αυτονόητο - τη συμβολαιογραφική πράξη που λέγαμε. Οπότε, τι να λέμε τώρα για νυφικά!

A.

Tο νυφικό του

6Ματιές

Μου είναι αδύνατον να δεχθώ ότι μπορεί κάτοικος των Αθηνών με στοιχειώ-δη καλλιέργεια να θεωρεί ότι είναι αποδεκτό οποιοδήποτε είδος σιδερόφραξης οποιουδήποτε μνημείου και αστικού χώρου, ακόμη και αν το καγκελάκι είναι σχεδιασμένο από τον Φίλιπ Σταρκ αυτοπροσώπως.

Κι όμως, διάβασα στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής στο ρεπορτάζ του Δημήτρη Ρηγόπουλου ότι είχε, λέει, την έμπνευση η Σύγκλητος της Ακα-δημίας Αθηνών να προτείνει τη σιδερόφραξη του ωραίου της κτιρίου και των παράπλευρων που σχηματίζουν την Αθηναϊκή Τριλογία. Αλλά το Συμβούλιο που έχει τη φροντίδα των νεότερων μνημείων είχε με τη σειρά του, ευτυχώς, τη σοφία να απορρίψει την ιδέα.

Μπορεί να έχουν τα δίκια τους οι Ακαδημαϊκοί ότι καταστρέφονται τα ιστορικά κτίρια των Προπυλαίων από τα γκράφιτι και τα σπρέι, ότι στους χώρους ανάμεσά τους φωλιάζει το τράφικινγκ των ναρκωτικών, χρήστες και βαποράκια. Αλλά και μόνο η ιδέα ότι δεν φτάνει το κάγκελο που γέμισε την Αθήνα ο Αβραμόπουλος, αλλά θα προστεθούν μερικές εκατοντάδες μέτρα ακόμη γύρω από τα ελάχιστα κτίρια που απόμειναν να φωλιάζει το βλέμμα όποιου διασχίζει το Κέντρο, μου έφερε φρίκη.

Πρώτον διότι κανένα κάγκελο δεν εμπόδισε ποτέ οποιονδήποτε ήθελε να το πα-ραβιάσει, είτε για το κέφι του είτε γιατί αισθανόταν ότι περιορίζει τον ζωτικό του χώρο. Κανένα κάγκελο γύρω από τα λίγα πάρκα στο κέντρο των Αθηνών δεν έχει εμποδίσει ούτε κυνηγημένες σκιές λαθρομεταναστών να φωλιάσουν πίσω από θάμνους για ύπνο ή να «ανακουφίσουν» τις φυσικές τους ανάγκες, ούτε οδηγούς να παρκάρουν γύρω γύρω. Οι τελευταίοι, μάλιστα, κλείνοντας τις εισόδους με τη συνήθη ασυνειδησία τους, καταφέρνουν σε συνδυασμό με την καγκελόφραξη να μετατρέψουν το πάρκο σε απροσπέλαστη περιοχή.

Το χειρότερο, όμως, είναι η αίσθηση του αποκλεισμού που δημιουργεί η θέα του κάγκελου ως μέσου προστασίας δημόσιου χώρου και κτιρίου. Γίνεται προκλητική ακόμη και για τον πιο φιλήσυχο. Μοιάζει τρομακτική ακόμη και για τον πιο αθώο. Αναδίδει φόβο. Και για αυτό ακριβώς είναι αντιαισθητικό.

Πόσο πιο όμορφη και ειρηνική θα έμοιαζε η πόλη αν τα λίγα παρκάκια στο κέ-ντρο της όπως και οι δρόμοι και τα στενά της, αν, αντί του φρικώδους πράσινου κάγκελου που προκαλεί αυτομάτως αίσθημα ασφυξίας, είχαν για παράδειγμα μικρά μαρμάρινα κολονάκια. Ισα για να εμποδίζουν τους οδηγούς να καβαλούν τα πεζοδρόμια.

Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί θα ήταν να καταντήσουμε όχι απλώς μια πόλη σιδερόφρακτη που «φωνάζει» το έλλειμμα πολιτισμού της, αλλά μια πόλη που αποδέχεται τον φόβο και φτιάχνει φράκτες από κάγκελα, ενώ εκείνο που χρειάζεται είναι κουλτούρα σεβασμού. Και, πάντως, όχι άλλα ...μυαλά στα κάγκελα.

Αθηνά Δεληγιάννη

Με τα «μυαλά» στα κάγκελα

Μια -ευτυχώς μικρή- περιπέτεια με οδήγησε την Τετάρτη στον Ευαγγελισμό σε ώρα εφημερίας. Σκηνές πανικού, γκρίνια στην αναμονή, φορεία με αιμόφυρτους ασθενείς, γιατροί που άφηναν τον έναν ασθενή για να αναλάβουν τον άλλον, χωρίς να προλάβουν να πάρουν ανάσα. Στην ουρά της -αναγκαστικά πολύωρης αναμονής- στέκονταν νέοι και ηλικιωμένοι, Ελληνες και μετανάστες. Ανθρω-ποι του μόχθου, συνταξιούχοι, αλλά και μεσήλικες που κάποτε ανήκαν στη μεσαία τάξη και, τώρα, τη στιγμή της ανάγκης τους, προσέτρεξαν στο δημό-σιο νοσοκομείο, το οποίο, παρά τα προβλήματά του, παρέχει βοήθεια σε όποιον και αν τη ζητήσει.

Παρά την προφανή κόπωσή τους, οι γιατροί του νο-σοκομείου παρέμεναν ευγενικοί, σταθεροί, επαγ-γελματίες. Με τη συμπεριφορά τους αντιστάθμιζαν τις ελλείψεις σε προσωπικό, την εμφανώς λειψή υλική υποδομή, τον τεράστιο φόρτο εργασίας. Η συγκεκριμένη εικόνα, η διάχυτη αίσθηση απαισι-

οδοξίας, σε συνδυασμό με εκείνη των επίμονων επαγγελματιών οι οποίοι συνεχίζουν, ενδεχομένως επειδή αυτό ξέρουν να κάνουν, είναι ένα στιγμιότυ-πο πραγματικότητας. Το δημόσιο νοσοκομείο και τα προβλήματά του μας αφορούν όλους.

Αντιθέτως, η μείωση του ΦΠΑ στο τζατζίκι, σε μια ομάδα επαγγελματιών που -ούτως ή άλλως- φο-ροδιαφεύγουν, τα εγκαίνια (;) σε έργα οδοποιίας αλά 1950 και οι επικοινωνιακές παρόλες των κομμάτων της κυβέρνησης δεν αφορούν κανέ-ναν. Ωστόσο, επειδή το μιντιακό παιχνίδι ακρι-βώς αυτή την αντιμετώπιση της πραγματικότητας επιβάλλει, έτσι και οι πολιτικοί εξακολουθούν να χορεύουν σε αυτόν τον ρυθμό, λες και η χώρα ζει ακόμη στο 2009. Το πολιτικό σύστημα εξακολου-θεί στον δρόμο που γνωρίζει. Μόνο που τούτη τη φορά οδηγείται σε αδιέξοδο.

Βασίλης Νέδος

Μπορεί να ζούμε μακριά από τη ζωοδόχο φύση, τα πράσινα και λουλουδιασμένα λιβάδια που αυτή την εποχή έχουν φορέσει τα καλά τους, αλλά εξακολουθώ να μην μπορώ καν να φανταστώ πρωτομαγιάτικα στεφάνια από PVC. Τα είχα σχεδόν ξεχάσει, επειδή δεν χωρούν στο μυαλό μου και την αισθητική μου: στεφάνια από πλαστικά λουλούδια προς αντικατάσταση των παραδοσιακών, πλεγμένων από ρόδα, βιολέτες, μαργαρίτες και άλλα πανέμορφα λουλούδια της εποχής. Πένθιμα, νεκρά και άοσμα, καθρεφτίζουν τις κούφιες αξίες της νεοελληνικής

γκρίζας πραγματικότητας που βολεύεται όπου και όσο την παίρνει, αρκεί να μη χρειαστεί να σηκωθεί από τον καναπέ της. Τα πλαστικά αυτά, δυσοίωνα, μαγιάτικα στεφάνια ανήκουν σε μουσεία του κιτς και όχι στο καλωσόρισμα ενός μυρωδάτου μήνα. Κάτι σαν τα έτοιμα πασχαλινά κόκκινα αυγά του εμπορίου, που καταργούν ένα όμορφο παραδοσιακό έθιμο, επειδή το βάψιμό τους λερώνει τις design κουζίνες που αρνούνται πεισματικά να υποκύψουν στον ρόλο τους. Νικήτας Καραγιάννης

Ξεκίνησα μια ζωή γεμίζοντας βαλίτσες. Πέρασα μια ζωή κουβαλώντας βαλίτσες. Πέρασα μια ζωή πιστεύοντας ότι το να κλειδώνουμε και να ανοίγουμε βαλίτσες είναι κατά μία έννοια ο σκοπός κάθε ανθρώπου στον πλανήτη. Οτι σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας κουδούνιζαν κλει-διά που ανοίγουν βαλίτσες. «Οι αποσκευές μου», λες υπερήφανα. Αλλά όλη αυτή η μπαγκαζερί για την οποία εί-σαι υπερήφανος σε παραγκωνίζει από την ίδια σου τη ζωή, αθόρυβα και ύπουλα. Πιάνει χώρο, ρουφάει άπληστα τον αέρα και σου κόβει τη θέα.

Οταν το αεροδρόμιο ήταν στο Ελληνικό, πήγαινα συχνά τις νύχτες εκεί και χάζευα τους πίνακες ανακοινώσεων των πτήσεων και τους ανθρώπους με τις βαλίτσες τους. Να θυμίσω και έναν εφιάλτη: εκείνη την εποχή δεν υπήρχε το όριο των 20 κιλών και οι βαλίτσες δεν είχαν ρόδες. Συνεπώς, όλοι κουβαλούσαν. Εσερναν και σερνόντουσαν αγκαλιά με το βάρος τους. Κι εγώ μαζί με αυτούς.

Συνάντησα στη ζωή φοβισμένους, θυμωμένους, ταραγ-μένους ανθρώπους. Κάθονταν πάνω στις βαλίτσες τους, σέρνοντας το τεράστιο βάρος. Κατάκοποι. Η σκοτεινιά τους ήταν άλλης τάξεως, ήταν κάτι που κουβαλούσαν μέσα τους. Μου κόπηκε η ανάσα όταν είδα πως προσπα-θούν να κρατηθούν από τις βαλίτσες τους, πως γερνάνε πιο γρήγορα από όσο υπολογίζουν. Τους κοιτάζεις και ξαφνικά φοβάσαι. Τις κουβαλάς, λοιπόν, τις δικές σου ή τις ξεφορτώνεσαι;

Να ‘μαι λοιπόν. Στη Φρανκφούρτη, υπόστεγο απολεσθέ-ντων και εγώ να ψάχνω την αγαπημένη, μοναδική, χαμένη μαύρη βαλίτσα μου. Δηλαδή ανάμεσα σε περίπου 100 χι-λιάδες χαμένες, μοναδικές και αγαπημένες μαύρες βαλί-τσες. Μεταβολή, φίλε, και έφυγες. Χαμένος χρόνος. Δεν υπάρχει τίποτα που έχασες μέσα στη βαλίτσα και δεν μπο-ρείς να το φτιάξεις ξανά. Ή θα περάσεις εδώ μέσα 100 χρόνια ψάχνοντας ή θα τα ζήσεις. Μπορεί να έχεις όλες τις αποσκευές του κόσμου και καμιά ιστορία. Εσύ έχεις μια ιστορία να πεις, πες τη χωρίς βαλίτσα, χωρίς βάρος, μέτρα το ανθρώπινο απόβαρο γύρω σου και ξεκίνα. Εχεις να πεις μια ιστορία, μπορείς να την πεις με άδεια χέρια. Ξεβράκωτος και ξυπόλητος. Εχεις την ιστορία του κόσμου μέσα σου. Αλλωστε για ιστορίες δεν μιλάμε;

Αργυρώ Μποζώνη

Μια σταγόνα πραγματικότητας

With or without you

Πλαστική Πρωτομαγιά

Πάνος Μιχαήλ

8Ματιές

Αυτό είναι ένα QR Code!

Αν είστε τακτικός αναγνώστης της εφημερίδας μας, θα έχετε προσέξει ότι υπάρχει ένα τέτοιο, λίγο μικρότερο, στην αρχή κάθε θέματος ή συνέντευξης που φιλοξενείται στις σελίδες μας. Eχετε έξυπνο κινητό τηλέφωνο; Αν ναι, μπορείτε να το σκανάρετε (αν δεν ξέρετε πώς γίνε-ται αυτό, επισκεφθείτε τη διεύθυνση bit.ly/Yar22Y για να κατεβάσετε μια εφαρμογή scan για το κινητό σας) και έτσι να ανακαλύψετε το επι-πλέον αποκλειστικό περιεχόμενο που προσφέρει στους αναγνώστες της η “Metropolis”.

Τι σημαίνει αποκλειστικό περιεχόμενο; Περισσότερες φωτογραφίες, βίντεο, τραγούδια, ό,τι φαντάζεστε και κάνει την εμπειρία του να διαβά-ζετε την εφημερίδα μας πιο ενδιαφέρουσα, πιο διαδραστική, πιο προσω-πική. Αν και μπορείτε να διαβάσετε όλα τα θέματα της εφημερίδας μας και στο website μας, στη διεύθυνση www.metropolispress.gr, το υλικό που κρύβεται πίσω από το QR Code δεν είναι διαθέσιμο από το site μας.

Είναι ένα δώρο από εμάς σε εσάς, τους αναγνώστες μας. Γιατί, όσο και αν αγαπάμε την καινούργια τεχνολογία και το internet, μερικά πράγματα δεν θα χάσουν ποτέ τη γοητεία τους, όπως το ξεφύλλισμα μιας φρεσκοτυπωμένης εφημερίδας. Εστω και με ένα smartphone στην τσέπη.

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη

H αρχαιολογία του παρόντοςΘεσμός: η λέξη μοιάζει εξω-τική μέσα στο ξεχαρβαλωμέ-νο τοπίο του ελληνικού πο-λιτισμού - με αποκορύφωμα βέβαια τις παρυφές της σύγ-χρονης τέχνης. Καθώς, όμως,

περιηγείται κανείς στις αίθουσες του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης για να δει τα έργα των υπο-ψηφίων για τα βραβεία ΔΕΣΤΕ 2013, μέσα σε αυτή την πάντα γοητευτική (ακόμη και ανεξαρτή-τως εκθεμάτων) συνάντηση του σύγχρονου με το βιωμένο, δεν μπορεί να μη νιώσει ότι είναι θεατής ενός αντιστεκόμενου θεσμού.

Ο θεσμός των βραβείων ΔΕΣΤΕ που απονέμεται κάθε δύο χρόνια σε νέο εικαστικό καλλιτέχνη ξε-κίνησε το ευδαιμονικό 1999 και συνεχίζει - φέτος με ακόμη πιο δυναμική την παρουσία των νέων. Διεκδικούν και διεισδύουν και αξιώνουν όχι ως συμμετέχοντες, αλλά ως θεατές, σχολιαστές και μέτοχοι της όλης διαδικασίας. Αυτή η διαπίστω-ση -συγκινητική και μαζί ελπιδοφόρα- είναι η κυ-ρίαρχη από την προετοιμασία και τα εγκαίνια της έκθεσης που ξεκίνησε την Τετάρτη 24 Απριλίου και θα ολοκληρωθεί στις 30 Σεπτεμβρίου, ενώ η ανακοίνωση του νικητή θα γίνει στις 9 Σεπτεμβρί-ου (ο αστικός μύθος θέλει την τύχη να ευνοεί για αυτά τα βραβεία κυρίως τις γυναίκες). Είναι αυτή η λύσσα για δημιουργία, συνύπαρξη και διάλογο που έχει το απόλυτο προβάδισμα, ακόμη και από το έργο των ίδιων των δημιουργών. Οι έξι υποψή-φιοι για τα βραβεία που δίνει το Ιδρυμα ΔΕΣΤΕ του Δάκη Ιωάννου είναι οι Μαρία Θεοδωράκη,

Ηλίας Παπαηλιάκης, Μichalis Pirgelis, Κώστας Σαχπαζής, Αλέξανδρος Τζάννης, Μαριάννα Χρι-στοφίδου. Ας επιχειρήσουμε, λοιπόν, μια ξενάγη-ση στα έξι έργα.

Μαρία Θεοδωράκη: Στο έργο της στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης η Μαρία Θεοδωράκη ουσια-στικά (προσ)καλεί τον επισκέπτη να συναντηθεί ενεργά με το έκθεμα - που μοιάζει να μην αποκα-λύπτεται ποτέ παρά μόνο μέσα από τη συνάντηση με τον επισκέπτη. Το έργο είναι σχεδόν ατελές, αφού η καλλιτέχνις περιμένει να αποφασίσει το ΔΣ του Μουσείου τον Ιούνιο αν θα της επιτρέψει να εκθέσει μέσα στην κατασκευή της ένα κυκλα-δικό εδώλιο.

Ηλίας Παπαηλιάκης: Το χρώμα είναι το κυρίαρχο μέσο, είναι το ζητούμενο για τον καλλιτέχνη που παραδέχεται: «Ζωγραφίζω με άσπρο, μαύρο, κί-τρινο, κόκκινο και μπλε, την ανάγκη για μια ακό-μη καινούργια πρόταση, την ελπίδα για μια ακόμη καινούργια γλώσσα». Το έργο του επικεντρώνεται στην έννοια της εικόνας και τη σχέση της με το φυσικό αντικείμενο, ακολουθώντας μια ερευνη-τική διαδικασία της παραστατικής ζωγραφικής. Αλλωστε, στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης πα-ρουσιάζει ουσιαστικά πέντε έργα-καταγραφές του ταξιδιού του στην Ανατολή, με το κεφάλι του προφήτη (ο νεκρός Ροβεσπιέρος) να καθηλώνει.

Michalis Pirgelis: Η γοητεία της πτήσης είναι αυτή που κινεί τον καλλιτέχνη. Ο ενθουσιασμός, η αδρεναλίνη, αλλά και ο κίνδυνος, η συντριβή.

Στόχος του είναι να δημιουργήσει μια σύγχρονη αρχαιολογία μέσα από αποσυρμένα αεροσκάφη και τμήματά τους, αφού συμπυκνώνουν το βιωμέ-νο παρόν και μπορούν να αποτελέσουν καύσιμο ενός -ακόμη και φαντασιακού- μέλλοντος.

Κώστας Σαχπαζής: Παρακολουθώντας το έργο του, ουσιαστικά παρακολουθεί κανείς έναν διά-λογο μεταξύ των ίδιων των υλικών. Μέσα από τη διαδικασία του assemblage, το γλυπτικό αντικεί-μενο προκύπτει ως προϊόν των σταθερών μετατο-πίσεων που υφίσταται η αρχική ιδέα.

Αλέξανδρος Τζάννης: Πώς καταγράφεται το πέ-ρασμα του χρόνου πάνω στο σώμα της πόλης; Το ερώτημα απαντάται μέσω της καταγραφής που κάνει ο καλλιτέχνης, που ως αρχαιολόγος ανακαλύπτει με γοητευτικό τρόπο συνεχείς αφη-γήσεις. Χρησιμοποιεί σχέδια σε χαρτιά, κεραμικά πλακάκια, σίδερα και νέον λάμπες, συνδυάζο-ντας παραστατικά και αφαιρετικά στοιχεία, ιδεα-λιστικά και συμβολικά χαρακτηριστικά.

Μαριάννα Χριστοφορίδου (φωτό): Kαι εδώ έχου-με μια θέαση συναντήσεων στον χωροχρόνο, που φέρει ιδιαίτερες φορτίσεις, καθώς η καλλι-τέχνις είναι Κύπρια και το θέμα της πατρίδας έχει πολλαπλά επίπεδα φορτίσεων. Στο έργο της βλέ-πουμε μεταξύ άλλων μια σφηκοφωλιά και φωτο-γραφίες από λατέρνες στο Γιβραλτάρ στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Ολα οπτικά τεκμήρια αφηγήσεων και τόπων που είναι έτοιμα να απο-κτήσουν νέες αναγνώσεις.

10

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

«Φυτώριο» startupsΜε κεντρικό σύνθημα “Driving ideas ahead”, το iQbility ετοιμάζεται να ανοίξει τις πόρτες του στην Καλλιθέα και να υποδεχθεί νέες startup εταιρείες βοηθώντας τες να

ανοίξουν φτερά. «Πρόκειται για μια πρωτοβου-λία του ομίλου Quest σε συνεργασία με το PJ Tech Catalyst Fund με σκοπό την ενίσχυση της νεανικής επιχειρηματικότητας στον χώρο της πληροφορικής», εξηγεί ο Αλέξανδρος Ρούστας, επικεφαλής του project.

Στα γραφεία τους, που θυμίζουν αντίστοιχα ξέ-νων επιχειρήσεων, ενσωματώνονται όλες οι ανέ-σεις που μπορεί να ζητήσουν οι άνθρωποι μιας νέας ομάδας, όπως γρήγορο ίντερνετ, meeting room και... σαλόνι χαλάρωσης με αναπαυτικούς καναπέδες. Καινοτομία, ωστόσο, του iQibility σε σχέση με άλλες παρόμοιες πρωτοβουλίες είναι πως παρέχει χρηματοδότηση συμμετέχοντας στο ρίσκο της νέας επιχείρησης με μερίδιο μετοχών και όχι υπό τη μορφή δανείου ή επιδότησης. Επι-πλέον, τις ελαφρύνει από ένα τεράστιο βάρος, αυτό της γραφειοκρατίας. Συγκεκριμένα, καλύ-

πτει από τη φορολογική έναρξη της εταιρείας τις λογιστικές και νομικές υπηρεσίες μέχρι και τις γραφειακές και τεχνικές υποδομές, ώστε να μπορούν να δουλέψουν απερίσπαστες πάνω στο προϊόν τους. «Στόχος μας», συμπληρώνει ο Αλέ-ξανδρος Ρούστας, «είναι να προσφέρουμε πό-ρους, εμπορικές συνέργειες, υπηρεσίες και μέσα στους νέους επιχειρηματίες για την ανάπτυξη της ιδέας τους και τη μετατροπή της σε επιχειρηματι-κή δραστηριότητα».

Η διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσει μια startup για να ενταχθεί στο project είναι εξαιρε-τικά απλή. Η ομάδα υποβάλλει τα επιχειρηματικά της σχέδια, τα οποία αξιολογούνται από την επεν-δυτική ομάδα που αποτελείται από στελέχη του ομίλου Quest, του PJ Tech Catalyst fund και συμ-βούλους με πλούσια πείρα. «Με τις ομάδες που επιλέγονται υπογράφεται συμφωνία επένδυσης, ιδρύεται, κεφαλαιοποιείται και χρηματοδοτείται άμεσα η εταιρεία τους, στην οποία συμμετέχουν με μειοψηφικό ποσοστό η Quest και το PJ Tech Catalyst fund», εξηγεί ο Αλέξανδρος Ρούστας. Οι ομάδες εγκαθίστανται στον χώρο του iQbility και στη διάθεσή τους τίθενται όλες οι αναγκαίες υπο-

δομές και υπηρεσίες. Παράλληλα, αναπτύσσεται πρόγραμμα επαφών και διαλέξεων με τους συμ-βούλους μέντορες του προγράμματος, το οποίο περιλαμβάνει διαλέξεις, ομαδικές και ατομικές συναντήσεις κλπ. Κατά την ανάπτυξη του προ-γράμματος, γίνεται διερεύνηση και αξιοποίηση των δικτύων, των συνεργιών και των δυνατοτήτων που υπάρχουν για την προώθηση των νέων προϊό-ντων στην αγορά. Η διάρκεια του προγράμματος ορίζεται στους έξι μήνες, ενώ υπάρχει η δυνατό-τητα -ανάλογα με την πρόοδο και τα αποτελέσμα-τα της ομάδας- επέκτασης του προγράμματος με περαιτέρω χρηματοδότηση από τους επενδυτές.

Η πρώτη ομάδα, μάλιστα, που θα κάνει «ποδα-ρικό» στον χώρο έχει ήδη επιλεγεί και είναι η Kyttaro Games. Αποτελείται από έναν πυρήνα τριών ατόμων και αναπτύσσει casual games, βι-ντεοπαιχνίδια δηλαδή που απευθύνονται στην πλειονότητα των χρηστών. Οι υπόλοιποι ενδια-φερόμενοι μπορούν να υποβάλουν την αίτησή τους μέχρι τις 15 Μαΐου μέσω της ιστοσελίδας www.iqbility.com.

11 26.04 - 02.05.2013

Είσαι Ισλανδός έφηβος και γνωρίζεις μια κοπέ-λα σε μια συναυλία στο Ρέικιαβικ. Η χημεία που υπάρχει ανάμεσά σας είναι προφανής, της αρέ-σεις και σου αρέσει. Τι ακολουθεί; Σε όλα τα μέρη του κόσμου, το πρώτο φιλί, εκτός από την Ισλαν-δία, όπου μάλλον προηγείται η ερώτηση: «Μήπως είμαστε συγγενείς;»

Σε μια μικρή χώρα 320.000 κατοίκων όπως η Ισλανδία, με εξαιρετικά ομοιογενή πληθυσμό, όλοι οι κάτοικοι τελικά είναι μεταξύ τους συγ-γενείς, σε κάποιον τουλάχιστον βαθμό. Αρα, το ενδεχόμενο να είναι δεύτερα ή τρίτα ξαδέρφια δυο άνθρωποι που φλερτάρουν τυχαία σε ένα μπαρ δεν είναι ακριβώς απίθανο. Η λύση σε αυτό το εξαιρετικά φλέγον πρόβλημα έρχεται από το Islendiga-App, μια εφαρμογή που δημιούργησαν

τρεις φοιτητές του Πανεπιστημίου της Ισλανδίας. Η εφαρμογή αυτή αντλεί δεδομένα από το Βιβλίο των Ισλανδών, μια καταγραφή των γενεαλογικών δεδομένων όλων των Ισλανδών τα τελευταία 1.200 χρόνια και εντοπίζει τους δεσμούς συγγέ-νειας που συνδέουν όλους τους Ισλανδούς μετα-ξύ τους. Ετσι, είναι δυνατόν να αποφευχθούν δυ-σάρεστες «συναντήσεις».

Οπως υπογραμμίζει και ένας χρήστης της εφαρ-μογής στα σχόλια στη σελίδα του Google Play, από όπου μπορούν οι χρήστες Android να κατεβά-σουν το Islendiga-App, «αν υπήρχε αυτή η εφαρ-μογή πέρυσι, μάλλον δεν θα είχα κοιμηθεί ποτέ με την ξαδέρφη μου». Μάλλον...

Γ.Μ.

Καλοκαίρι πλησιάζει και όσοι έχουν τη δυνατότητα να ταξιδέψουν κάνουν ήδη σχέδια για φθηνές διακοπές. Ανάμεσα στα έξοδα υπολογίζεται πάντα και η μεταφορά από το αεροδρόμιο στο κέντρο της πόλης προορισμού μας, δεδομένου ότι πολλοί προτιμούν το ταξί από τα υπόλοιπα μέσα μεταφοράς - λίγο η κούραση, λίγο η ανυπομονησία να φτάσουμε στο ξενοδοχείο. Μια νέα έρευνα, ωστόσο, που αφορά το κόστος μεταφοράς με ταξί από το αεροδρόμιο στο κέντρο μιας μεγάλης πόλης, φέρνει το Τόκιο στην πρώτη θέση, αφού η κούρσα στοιχίζει 300 δολάρια! Η απόσταση του αεροδρομίου Ναρίτα, ως το κέντρο της πόλης είναι 66 χλμ., ενώ η τιμή ενός εισιτηρίου του μετρό 28 δολάρια.

Παρόλα αυτά, η πιο ακριβή διαδρομή θεωρείται από το αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης προς το κέντρο, αφού, αν και απέχει μόνο 8 χλμ., στοιχίζει 50 δολάρια. Τρίτη σε ακρίβεια ανάλογης κούρσας με ταξί κατατάσσεται η Γενεύη. Στο Οσλο ο επισκέπτης θα πληρώσει 112 δολάρια και στο Μιλάνο 106 (λόγω απόστασης). Στην Ελλάδα, ως γνωστόν, ελοχεύει πάντα ο κίνδυνος να πέσει ο ανυποψίαστος ταξιδιώτης σε ταξιτζή λαμόγιο και να χρεωθεί 100+ ευρώ για μια διαδρομή που κανονικά στοιχίζει τα μισά. Κάθε χώρα με τους κινδύνους της... Περισσότερες πληροφορίες στην ηλεκτρονική διεύθυνση: www.edition.cnn.com.

Ν.Κ.

«Βρέθηκε χαμένο πορτρέτο του Warhol» είναι ο συνή-θης τίτλος δημοσιευμάτων όταν έρχεται στο φως κάποιο πορτρέτο που φιλοτέχνησε ο διάσημος Αμερικανός καλλιτέχνης. Είναι η πρώτη φορά, όμως, που ο τίτλος αυτός δίνεται σε ένα δημοσίευμα που παρουσιάζει μέ-χρι πρότινος άγνωστα πορτρέτα του ίδιου του Warhol, τραβηγμένα από τον Βρετανό φωτογράφο Steve Wood.

Σε ένα ταξίδι για το American Film Festival of Deauville, ο Wood γνωρίζει τον Warhol μέσω κοινής φίλης και σύ-ντομα το παρεάκι βρίσκεται από πρεμιέρες σε πάρτι και τούμπαλιν. Η αινιγματική φυσιογνωμία του Warhol δεν άφησε αδιάφορο το φωτογραφικό δαιμόνιο του Wood, ο οποίος και τον έπεισε να του κάνει μια σόλο φωτο-γράφιση. Εκτοτε φωτογράφος και «μοντέλο» δεν ξανα-συναντήθηκαν ποτέ. Οι φωτογραφίες αυτές θάφτηκαν στα κιτάπια του στούντιο του Wood στο Λονδίνο μέχρι που τις ανακάλυψε πέρυσι σε ένα ξεσκαρτάρισμα.

Τι απεικονίζουν; Το πορτρέτο του Warhol να κρατάει ένα ηλιοτρόπιο. «Είναι εκπληκτικά πορτρέτα, που ανα-δεικνύουν μια χιουμοριστική πλευρά του Andy. Το ηλι-οτρόπιο είναι σύμβολο ευτυχίας και το contrast μεταξύ αυτού και της ‘απαγορευτικής‘ έκφρασης στο πρόσωπό του δείχνει πώς αντιδρούσε ο Warhol στο γελοίο: ανέκ-φραστος», είπε ο φωτογράφος και φίλος του ποπ καλ-λιτέχνη Matthew Rolston. Τα πορτρέτα του Warhol θα δουν τα πρώτα φώτα της δημοσιότητας σε έκθεση που θα πραγματοποιηθεί στη Νέα Υόρκη στις αρχές Μαΐου.

Γ.Π.

«Κρυμμένος»

Ακριβό μου ταξί

Και αν πέσεις σε ξάδερφο;

12Reality Bites

19-25.04.2013

iApognosiΕίναι κάποιες διασκευές τραγουδιών που δεν έπρεπε να ξεμυτίσουν ποτέ σε αυτόν τον κόσμο. Ας πάρουμε για παράδειγμα δύο περιπτώσεις με πρωτα-γωνιστή το ανυπέρβλητο “Poison” του Alice Cooper. Η Tarja αποφάσισε να το «πειράξει» όταν έφυγε από τους Nightwish (τι άλλο να κάνει η κοπέλα, αφού έχασε την πρόσβαση στη σίγουρη πηγή επιτυχιών που λεγόταν Tuomas Holopainen): πομπώδης εκτέλεση, αδιάφορο αποτέλεσμα. Ακόμη πιο δυσά-ρεστη ήταν η διασκευή των Groove Coverage, οι οποίοι σκέφτηκαν: «Ποιο τραγούδι να σκοτώσουμε σήμερα;» τη στιγμή που άρχισε να παίζει στο ραδι-όφωνο το “Poison”.

Κάπως έτσι, φτάσαμε στο σήμερα, στην εποχή των apps. Στην εποχή που, όπως διαβάσαμε στο “Time”, οποιοσδήποτε χρήστης smartphone μπορεί να διασκευάσει τραγούδι (για πρωτότυπη σύνθεση δεν το συζητάμε, αλλά υπάρχει και αυτή η επιλογή). Πώς; Με το Guitarism App του developer Adil Sherwani, το οποίο επιτρέπει την προσομοίωση του παιξίματος κιθάρας μέσω iPhone, iPod ή iPad. Για να αποδείξει δε τις δυνατότητες της εφαρμογής του, ο Adil τόλμησε να διασκευάσει το “All Along the Watchtower” (το οποίο, βέβαια, έγινε γνωστό χάρη στη διασκευή του Jimi Hendrix) και να το στείλει στο site μουσικών apps Evolver.fm. Το αποτέλεσμα είναι ένα αποστειρωμένο «πράγμα» (ελάχιστα ανώτερο του ήχου midi των ‘90s), που φαίνεται πως έχει ακόμη μπόλικο ψωμί στον κόσμο των «έξυπνων τηλεφώνων».

Χ.Τ.

13

Σε τηλεοπτική συνέντευξη που παραχώρησε πρόσφατα σε μεγάλο τηλεο-πτικό σταθμό, ο 46χρονος πια Μιχάλης Μυτακίδης, ιδρυτής και ψυχή των Active Member, ρωτήθηκε κατά πόσο είναι συμβατό ένα συγκρότημα σαν και αυτό που ηγείται να εμφανίζεται σε χώρους όπως ο Βοτανικός Live Stage (Ιερά οδός & Σπύρου Πάτση), ο οποίος έχει ταυτιστεί με την πάλαι ποτέ ακμαία εποχή των μπουζουκιών. Ο γνωστός στο ευρύ κοινό με το ψευ-δώνυμο B.D. Foxmoor παραδέχτηκε πως άλλοτε δεν περνούσε ούτε απέξω. Οταν, όμως, του προτάθηκε ο συγκεκριμένος χώρος και τον επισκέφτηκε, ομολόγησε ότι του φάνηκε ένας από τους ιδανικότερους συναυλιακούς χώ-ρους που έχει δει ποτέ.

Αφού, λοιπόν, έδιωξε τα όποια σύννεφα είχαν δημιουργηθεί στα μυαλά των ακολούθων του low bap κινήματος για την επιλογή του χώρου, ο μουσικός από το Πέραμα παρέα με τη «Δροσιά του» (όπως αποκαλεί τη Γιολάντα Τσιαμπόκαλου -aka Sadahzinhia), τη σύντροφό του στη ζωή και έτερο ενερ-

γό μέλος του συγκροτήματος, είναι έτοιμος να «τρέξει» αύριο, Σάββατο 27 Απριλίου, έναν ακόμη low bap μαραθώνιο, μια και το συγκεκριμένο live αναμένεται να διαρκέσει περισσότερο από πέντε ώρες. Οι οποίες, για να λέμε την αλήθεια, φαντάζουν λίγες για να εσωκλείσουν 21 χρόνια μουσι-κής παρουσίας και 17 δισκογραφικές δουλειές.

Συνοδοιπόροι του στη μαγική αυτή βραδιά, άτομα που έχουν αγαπήσει και έχουν αγαπηθεί εξίσου από τον ταγό της ελληνικής χιπ χοπ σκηνής: ο Rodney P., ο «ο πατριάρχης της χιπ χοπ στη Βρετανία», όπως τον σκι-αγράφησε ο ίδιος ο Μυτακίδης· ο Jahcoustix, ο οποίος θα επιμεληθεί τη reggae νότα της βραδιάς· ο Ελληνοαυστραλός Luka Lesson, ποιητής αλλά και στρατευμένος καλλιτέχνης. Και τέλος ο hip hop αστέρας Skitz. Τη συναυλία θα πλαισιώσει η παρουσίαση των ASR (Armat Spina Rosas = Το αγκάθι οπλίζει τα ρόδα), ένα νέο project που ετοιμάζουν από κοινού ο B.D. Foxmoor και ο Νίκος Ξύδης.

Low bap μαραθώνιος

14Μουσική

26.04-02.05.2013Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

Το μουσικό συγκρότημα Penny & The Swingin’ Cats αποτε-λείται από πέντε μουσικούς, διαφορετικούς μεν, αλλά με μία κοινή αγάπη: την τζαζ μουσική. Η δράση του ξεκινά την περίοδο 2009-2010, όταν πραγματοποιούν ζωντανές εμφανίσεις σε φεστιβάλ και live σκηνές μεγάλων πόλεων. Πολύ σημαντικές στιγμές για το συγκρότημα, το «άνοιγμα» του προγράμματος του Marc Almond στο Gagarin, αλλά και η συμμετοχή στο “The Swing Thing” στο Fuzz, όπου έπαιξαν μαζί με μία από της καλύτερες swing-jive μπάντες παγκοσμίως, τους Αμερικανούς Royal Crown Revue.

Σήμερα, Παρασκευή 26 Απριλίου, με το «Γυφτάκι» τους στον ώμο, τη μεγάλη αυτή ραδιοφωνική τους επιτυχία, οι Penny & The Swingin’ Cats καταφτάνουν στο Floral (Θεμι-στοκλέους 80, Εξάρχεια) για μία μοναδική live βραδιά, με σκοπό να «αναστατώσουν τα Εξάρχεια». Το καλό με αυτά τα πάρτι είναι και η έλλειψη ενδυματολογικού κώδικα. Είτε με «τα καλά» μας είτε με «τα καθημερινά» μας, θα λικνι-στούμε με τη βελούδινη φωνή της Penny.

Οι ίδιοι έχουν παρατσούκλια δανεισμένα από ονόματα γάτων του δρόμου. Στο δελτίο Τύπου μάς υπόσχονται πως θα ταρακουνηθούμε με τα τύμπανα του γάτου των Πατησίων, το κοντραμπάσο του γάτου Σταλλόνε, ενώ θα ξεσηκωθούμε με την performance του γάτου Ζερβού στην κιθάρα! Μαυρόγατες και λοιποί που θα μας χαλάσουν το κέφι, μακριά!

Ινδικό φόντο

Πιάνο και κατάνυξη

Ολα για την τζαζ

Ο πιανίστας και συνθέτης Βασίλης Τσαμπρό-πουλος παρουσιάζει τη Μεγάλη Τρίτη 30 Απρι-λίου στον Ιανό (Σταδίου 24, Αθήνα) τον δίσκο “Akroasis”, μια πιανιστική μουσική σουίτα που είναι εμπνευσμένη από τη βυζαντινή μουσική και βασισμένη στους ύμνους που ψάλλονται κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας. Είναι η πρώτη ελεύθερη μεταφορά βυζαντινών ύμνων για πιάνο με σκοπό να πλάσει ο ακροατής τις δικές του εικόνες μέσα από την κατανυκτική ατμόσφαιρα. Ο Βασίλης Τσαμπρόπουλος έχει συνεργαστεί με κορυφαίες ορχήστρες της Ευ-ρώπης και της Αμερικής, όπως η Φιλαρμονική του Λονδίνου, η Φιλαρμονική της Τσεχίας και η Βασιλική Φιλαρμονική της Στοκχόλμης.

Η 30ή Απριλίου θεσπίστηκε ως Παγκόσμια Ημέ-ρα της Τζαζ από την UNESCO, με πρωτοβουλία του Herbie Hancock, σπουδαίου jazzman, πιανί-στα και συνθέτη. Το Petite Fleur (Πλ. Ελευθερω-τών 16, Χαλάνδρι), τιμώντας την ημέρα αυτή, θα φιλοξενήσει το “Jazz Flirt” session, το οποίο θα τιμήσουν με την παρουσία τους μερικοί από τους καλύτερους μουσικούς της ελληνικής τζαζ σκη-νής, νεότεροι και καταξιωμένοι. Ετσι, τη Μεγάλη Τρίτη στις 30 Απριλίου οι λάτρεις του είδους θα έχουν τη δυνατότητα να απολαύσουν την αγα-πημένη τους μουσική με δωρεάν είσοδο και να αποδείξουν για ακόμα μία φορά αυτό που ο Miles Davis υποστήριζε: «Eίναι η μουσική που φέρνει κοντά τους λαούς και τους πολιτισμούς».

Μία από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις της χρονιάς, «Το πέρασμα των μάγων» της Νατάσ-σας Μποφίλιου, του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και του Θέμη Καραμουρατίδη, ολοκληρώνει τον κύ-κλο της αύριο, Σάββατο 27 Απριλίου, στο Kyklos Live Stage (Ιερά Οδός 74, Βοτανικός). Η παρέα των τριών έκανε πρεμιέρα στις 2 Φεβρουαρίου με τεράστια αποδοχή από το κοινό και αλλεπάλ-ληλα sold-out. Η Νατάσσα, ο Θέμης και ο Γεράσι-μος παρουσίασαν ένα μουσικό ταξίδι στον χρόνο σε ένα πρόγραμμα γεμάτο φως, συγκίνηση, δύ-ναμη, εκρηκτικές διασκευές και στιγμές από την κοινή τους πορεία. Είναι «κιόλας τριάντα», ολο-κληρώνουν έναν κύκλο δέκα χρόνων και προετοι-μάζονται για το φθινόπωρο του 2013! Νιαουρίσματα στα Εξάρχεια

Αυλαία για τους μάγους

Ο Βρετανός τραγουδοποιός και τραγουδιστής Tom Baxter, τον οποίο έχουμε γνωρίσει μέσα από τη μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία του “Tell her today”, θα βρίσκεται στο Gazarte (Βουτά-δων 32-34, Γκάζι) σήμερα και αύριο, 26 και 27 Απριλίου. Ερχεται στην Αθήνα στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής περιοδείας του και λίγο μετά την κυ-κλοφορία του τρίτου του άλμπουμ με τίτλο “The Uncarved Block”, που είναι εμπνευσμένο από τα ταξίδια του στην Ινδία. Πρόκειται για έναν από τους πιο ανερχόμενους, soulful τραγουδιστές και δημιουργούς της σύγχρονης βρετανικής σκηνής, με συμμετοχές σε soundtrack ταινιών και τη μουσική επένδυση του τελικού σήμα-τος των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών του 2008 με το κομμάτι “Miracle”.

ΠΡΟΣΕΧΩΣ

15

Το πρώτο blockbuster της θερινής σεζόν, που ξεκινάει κάθε χρόνο ανεπί-σημα στα τέλη Απριλίου, δεν είναι άλλο από το “Iron Man 3”. Ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ επιστρέφει στον ρόλο που του χάρισε την απαραίτητη αναγνωρισιμότητα στο ευρύ κοινό και μερικά δεκάδες εκατομμύρια δολά-ρια στον τραπεζικό του λογαριασμό, υποδυόμενος τον εκκεντρικό δισεκα-τομμυριούχο Τόνι Σταρκ, που κρύβει μέσα του έναν υπερήρωα.

Στην τρίτη περιπέτεια της σειράς, ο Iron Man έρχεται αντιμέτωπος με τον σατανικό Μανδαρίνο, τον εγκέφαλο μιας αδίστακτης τρομοκρατικής ορ-γάνωσης ονόματι Δέκα Δαχτυλίδια, που έχει σκοπό να αλλάξει όσα θεω-ρούμε δεδομένα για τον σύγχρονο πολιτισμό μας. Η ιστορία περιπλέκεται όταν στο παιχνίδι μπαίνει ο Αλντριχ Κίλιαν και η επιστημονική του ομάδα Extremis, που μέσα από διάφορα γενετικά πειράματα βρίσκει τον τρόπο να βελτιώσει εντυπωσιακά την ανθρώπινη ρώμη, κάτι το οποίο δεν θα αφήσει αδιάφορο τον Μανδαρίνο.

Η συνταγή για ένα χολιγουντιανό blockbuster, ακόμα περισσότερο εάν αυτό αντλεί την έμπνευσή του από τον χώρο των κόμικς, είναι λίγο πολύ γνωστή.

Ο τρίτος “Iron Man” την ακολουθεί πιστά, συνδυάζοντας καταιγιστική δρά-ση, απόλυτους κακούς με μοναδικό στόχο να καταστρέψουν τον κόσμο -όπου κόσμος ίσον τις περισσότερες φορές οι ΗΠΑ- και έναν υπερήρωα, που περνάει τη δική του κρίση ταυτότητας παλεύοντας με τα σκοτάδια του.

Η παρουσία, ωστόσο, δύο εξαιρετικών ηθοποιών στους σταθερά πιο γο-ητευτικούς ρόλους των «κακών», όπως ο Μπεν Κίνγκσλεϊ (Μανδαρίνος) και ο Γκάι Πιρς (Κίλιαν), σε συνδυασμό με τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, που ακόμα και στις πιο mainstream επιλογές του δεν χάνει την αίσθηση του black humor και της υπονόμευσης της ίδιας της εικόνας του που τον δια-φοροποιεί από τους υπόλοιπους, δίνει πόντους στο συνολικό αποτέλεσμα.

Με την απαραίτητη διάθεση και αγκαλιά με έναν κουβά ποπ κορν και το αναψυκτικό σας, το “Iron Man 3” θα σας φανεί μάλλον σαν ένα ευχάρι-στο διάλειμμα.

Η επιστροφή του Iron Man

16Σινεμά

26.04-02.05.2013Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

Συνολικά 19 ταινίες διεκδικούν τον φετινό Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες. Εκτός από τα νέα φιλμ των αδελφών Κοέν (“Inside Llewyn Davis”), Αλεξάντερ Πέιν (“Nebraska”), Φρανσουά Οζόν (“Jeune et Jolie”) και Στίβεν Σόντερ-μπεργκ (“Behind the Candelabra”), ξεχωρίσαμε τα πέντε απόλυτα must του Διεθνούς Διαγωνιστικού.

Εν αρχή, ο Ρομάν Πολάνσκι. Ο κορυφαίος σκηνοθέτης επιστρέφει με την κινηματογραφική διασκευή του θεατρι-κού “Venus in Fur”, την ιστορία μιας ηθοποιού που προ-σπαθεί να πείσει έναν σκηνοθέτη να την προσλάβει για το νέο του έργο. Δεύτερο must, η νέα συνεργασία του Νίκο-λας Βίντινγκ Ρεφν με τον Ράιαν Γκόσλινγκ μετά το “Drive” στο “Only God Forgives”. Ο Γκόσλινγκ γυρεύει εκδίκηση στην Ιαπωνία για τη δολοφονία του αδελφού του. Βίαιο, σκοτεινό, καθηλωτικό.

Και να θέλεις, δύσκολα μπορείς να αγνοήσεις τη νέα ται-νία του βραβευμένου με Οσκαρ για το «Ενας Χωρισμός» Ασγκάρ Φαρχαντί. Στο «Παρελθόν» αφηγείται την ιστο-ρία μιας Ιρανής στο Παρίσι, που ξανασυναντιέται με τον σύζυγό της για τα διαδικαστικά του διαζυγίου. Ενα ακόμα δυνατό δράμα, που μάλλον θα μας προκαλέσει ρίγη συ-γκίνησης. Με το ίδιο ενδιαφέρον αναμένουμε και το “The Immigrant” του Τζέιμς Γκρέι, που έχει δώσει εξαιρετικά δείγματα γραφής με το “Little Odessa” και το “The Yards”. Εδώ έχει στη διάθεσή του ένα μοναδικό πρωταγωνιστικό ζευγάρι. Μαριόν Κοτιγιάρ και Χοακίν Φοίνιξ.

Τέλος, θα σταθώ στον άγνωστο στους περισσότερους Χιροκάζου Κόρε-Εντα, έναν από τους σημαντικότερους Ιάπωνες σκηνοθέτες της νεότερης γενιάς. Η ταινία του “Nobody Knows” του 2004 είναι από τις πιο δυνατές κινηματογραφικές μου αναμνήσεις. Η επιστροφή του με το “Like Father, Like Son” μοιάζει κάτι περισσότερο από πολυαναμενόμενη.

Με την υπογραφή του

Οικολογικό ντοκιμαντέρ Φόρος τιμής

Δεν θα σας το μεταφέραμε αν ήταν μια είδηση που απλά γραφόταν σε ένα blog. Ειπώθηκε από τα χείλη του αφεντικού της Disney Αλαν Χορν. Ο τελευταίος επιβεβαίωσε ότι ο κινηματογραφικός κολοσσός δεν σκοπεύει απλά να βγάλει το 2015 στις αίθουσες το “Star Wars VII”, αλλά φιλοδοξεί να κυκλοφορεί ένα “Star Wars” κάθε χρόνο από το 2015 και τουλάχιστον μέχρι το 2020! Φυσικά, αυτό θα εξαρτηθεί και από την ανταπόκριση των σινεφίλ στις νέες ταινίες της σειράς. Πάντως μια πρώτη διαδικτυακή δημοσκόπηση από το “Empire” έδειξε ότι το 65% των fans του “Star Wars” διαφω-νεί με μια τέτοια προοπτική.

Τέσσερα χρόνια μετά το «Ψυχή Βαθιά», ο Πα-ντελής Βούλγαρης επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη με την κινηματογραφική διασκευή του best seller μυθιστορήματος της συζύγου του Ιωάννας Κα-ρυστιάννη «Μικρά Αγγλία». Τα γυρίσματα έχουν ήδη ξεκινήσει στην Ανδρο, όπου και εξελίσσεται η δράση 80 χρόνια πριν. Ο έρωτας της Ορσας και του Σπύρου δεν θα έχει ευτυχές τέλος. Η μητέρα της Ορσας την παντρεύει με τον πλούσιο γιο ενός πλοιοκτήτη. Ο Σπύρος, όμως, δεν θα το βάλει κάτω. Οχι μόνο θα γίνει και αυτός πλοιοκτήτης, αλλά θα παντρευτεί και την αδερφή της Ορσας...

Ο βραβευμένος Τούρκος σκηνοθέτης Φατίχ Ακίν, που μας συστήθηκε πριν από μερικά χρόνια με το «Μαζί Ποτέ», επιστρέφει στο είδος του ντοκιμα-ντέρ μετά το “Crossing the Bridge: The Sound of Istanbul”, με μια ταινία που σκιαγραφεί εξαιρετι-κά γλαφυρά τη σύγχρονη τουρκική κοινωνία. Στο «Ο Παράδεισος δεν είναι εδώ», που προβάλλε-ται από αυτή την εβδομάδα στους κινηματογρά-φους, στρέφει την κάμερά του σε ένα χωριό της βορειοανατολικής Τουρκίας, που από επίγειος Παράδεισος μετατράπηκε σε παράνομη χωματε-ρή μετά την απόφαση της τουρκικής κυβέρνησης να επιτρέψει τη ρίψη απορριμμάτων στους λό-φους γύρω από το χωριό. Ο σκηνοθέτης κινημα-τογραφεί τον πενταετή αγώνα των κατοίκων του χωριού να ανατρέψουν αυτή την απόφαση και να ζήσουν ξανά σε αρμονία με τη φύση.

Από τις 9 έως τις 19 Μαΐου θα πραγματοποιηθεί στο Τριανόν (Κοδριγκτώνος 21, Πατησίων) ένα κινηματογραφικό αφιέρωμα στον μεγαλειώδη και εκκεντρικό Αντι Γουόρχολ. Συνολικά 23 ταινίες και σπάνια ντοκιμαντέρ, που αφορούν τον ίδιο και την εποχή του, θα προβληθούν ως φόρος τιμής στον καλλιτέχνη που μέσα από τη συγγραφή, τη σκηνο-θεσία, τη μουσική και τις εικαστικές τέχνες φώτισε με πραγματικά μοναδικό τρόπο όψεις της pop art. Αιρετικός, αντισυμβατικός, ουσιαστικά νεωτερι-κός, δεν θα μπορούσε παρά να μεταφέρει όλη την κοσμοθεωρία του και στις ταινίες του, που σίγου-ρα δεν είναι ό,τι πιο εύπεπτο για τον ανυποψίαστο θεατή. Αξίζει, ωστόσο, να ανακαλύψετε και αυτή τη λιγότερο γνωστή πλευρά του.

Τα must των Καννών

Ετήσιο “Star Wars”

17

Εν αρχή, τον 15ο αιώνα δηλαδή, ήταν ένας αιμοδιψής Βαλκάνιος ηγεμό-νας ονόματι Βλαντ Τσέπες. Η ιστορία του κατά κόσμον Κόμη Δράκουλα, μυθοποιημένη και διογκωμένη, προσάραξε στις ακτές της Γηραιάς Αλ-βιόνας απασχολώντας για δεκαετίες αναγνώστες και συγγραφείς. Κατά αυτόν τον τρόπο το “Dracula” (1897) του Μπραμ Στόκερ αποτελεί πε-ρισσότερο την κατάληξη μιας μακρόχρονης αφηγηματικής παράδοσης, παρά μια ατομική σύλληψη του τελευταίου. Τη σήμερον ημέρα ο μύθος του βρικόλακα -βλέπε σειρά βιβλίων «Λυκόφως»- κατακλύζει τα ράφια της εφηβικής λογοτεχνίας. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε να υπάρχει πια ξεχωρι-στό τμήμα σε μεγάλα βιβλιοπωλεία ειδικά αφιερωμένο σε αναγνώσματα του είδους.

Δυστυχώς, συνήθως τα εν λόγω βιβλία -τα περισσότερα τουλάχιστον- αφηγούνται με επιφανειακό τρόπο τον αιωνόβιο μύθο. Εκμεταλλευόμενα υπερβολικά τη λανθάνουσα σεξουαλικότητά του. Τοποθετώντας ωραίους ως βρικόλακες νέους στο κέντρο ρομαντικοποιημένων υπέρ το δέον ερώ-των. Αντίστοιχα, το έργο του Μπραμ Στόκερ -βάσει τεχνικής, πλοκής και χαρακτήρων τουλάχιστον- λογοτεχνικό αριστούργημα δεν το λέει κανείς εύκολα. Εμπεριέχει, όμως, δεκάδες στοιχεία του φανταστικού που τα βλέ-

πουμε να κυριαρχούν, ιδιαίτερα στο σινεμά, μέχρι σήμερα. Ενώ, αναμφι-σβήτητα, αποτέλεσε την πρώτη ύλη για αριστουργηματικά καλλιτεχνικά πονήματα άλλων. Σε αυτό οφείλει ο F. W. Murnau τον δικό του «Νοσφερά-του» (1922). Και ο κινηματογράφος μια μνημειώδη στιγμή του.

Στα 1976, η Αμερικανίδα Ανν Ράις θα δώσει στην ιστορία τη δική της εκδοχή. Το «Συνέντευξη με έναν Βρικόλακα» (εκδ. Anubis) θα φέρει ένα νέο twist, έναν νέο αέρα, μια πιο μοντέρνα ματιά στον πολυπαιγμένο μύθο. Η εμπορική επιτυχία και η καλλιτεχνική -σε μεγάλο βαθμό- απο-δοχή του έργου της θα την οδηγήσει σε μια φαντασμαγορική καριέρα. Η σειρά “The Vampire Chronicles” θα συνεχιστεί για δέκα (!) βιβλία μέχρι το 2003. Πρόσφατα, κυκλοφόρησε στα ελληνικά και το δεύτερο βιβλίο της saga, που τιτλοφορείται «Ο βρικόλακας Λεστάτ» (εκδ. Anubis). Αλλο ένα κείμενο της συγγραφέως που εξερευνά με όχι επιφανειακό τρόπο τον τρόμο της επίγειας αθανασίας. Και δίνει στον μύθο του βρικόλακα έναν ερωτισμό μακριά από τα στερεότυπα: εκεί που συναντώνται το ακόρεστο συναισθηματικό πάθος, οι χωρίς τις κοινωνικές ευλογίες σχέσεις και ο έρωτας μέχρι φόνου.

Μοντέρνοι βρικόλακες

18Βιβλίο

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας 26.04-02.05.2013

Σε καφέδες και διαδικτυακές συζητήσεις λογοτεχνικής υφής συναντά κανείς μια κρυφή αγωνία των βιβλιόφιλων. Η ερώτηση πέφτει βαριά: Είσαι με εμάς ή με τους άλλους; Υπάρχουν εκείνοι που, αν όχι εύκολα, σίγουρα συχνά, αφήνουν βιβλία στη μέση. Και οι άλλοι που πρέπει να τε-λειώσουν το βιβλίο που άρχισαν. Πάση θυσία.

Οι λόγοι να παρατήσει κανείς ένα κείμενο πολλοί. Ενας, ο πλέον σημαντικός. Απλά, πιθανόν, να είναι πραγματικά κακό. Ας μη γελιόμαστε, τυπώνονται άπειροι τίτλοι που δεν είναι καν άξιοι διασκέδασης. Εξαιρουμένων αυτών των περιπτώσεων, δεν είναι σπάνιο κάποιο ανάγνωσμα να σε «λυγίσει» τελικά. Αλλωστε, τον Tζέιμς Τζόις πολ-λοί αγάπησαν, τον «Οδυσσέα» του όμως λίγοι διάβασαν. Οσο για τους ανθρώπους που «κατάφεραν» όλους τους τόμους του «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Μαρ-σέλ Προυστ, κρίνονται δίκαια ως ήρωες. Το κοινό των βι-βλιόφιλων μπορεί ή και οφείλει να τους τιμά ως ημίθεους.

Φυλλομετρώντας ηλεκτρονικές σελίδες σχετικά με το θέμα, έπεσα πάνω στην εξής δήλωση αγγλόφωνου blogger που μεταφράζω ελεύθερα: «Αγαπητά ανολο-κλήρωτα βιβλία, είστε οι μικρές πεταλίδες ενοχής στο κάθε μέρα μου και σας μισώ». Πολλοί θα έλεγαν «πες τα χρυσόστομε». Εγώ, πάλι, αντιλαμβάνομαι, αλλά δεν μπορώ να πω το ίδιο. Ανήκω στους άλλους. Αδυνατώ να μη διαβάσω ένα κείμενο μέχρι τέλους. Ακόμα και αν είναι κάκιστο, ακόμα και αν είναι το άκρον άωτον της ανουσιό-τητας. Και αυτό δεν συμβαίνει επειδή είμαι «αναγνώστης μάγκας». Ενοχικός είμαι. Δεν πρόκειται να επικαλεστώ καμία αυθεντία για να υποστηρίξω τη θέση μου. Και καμία ανάγκη για ίαση δεν έχω. Σίγουρα η τάση μου αυτή με κάνει φοβικό απέναντι στα «τούβλα», εμμονικός ων όμως δεν τα παρατάω. Νιώθω πως ό,τι έχω διαβάσει, το έχω δια-βάσει με το σπαθί μου. Καμία μικρή αμαρτία ανολοκλήρω-της ανάγνωσης δεν έχω. Εσείς;

Λόγια σταράτα

Αιώνιοι φαντάροι

Διασταυρούμενα πυρά

Βιογραφιών συνέχεια

Οι απόψεις του βραβευμένου με Πούλιτζερ Ντέιβιντ Μάμετ, που τον δικό του «Αμερικά-νικο Βούβαλο» όσο και τη φιλμογραφία του -βλέπε «Οικόπεδα με θέα»- το ελληνικό κοι-νό έχει τιμήσει πολλάκις, μπορεί να ξενίσουν. Τόσο οι συντηρητικές πολιτικές αναφορές του τα τελευταία χρόνια, όσο και ο σχολιασμός του σε κάθε πτυχή του θεάτρου (ενίοτε) σοκά-ρουν. Σε κάθε περίπτωση, η αλήθεια είναι μία: εκείνος δεν μάσησε ποτέ τα λόγια του. Οπως ο ίδιος γράφει στο «Θέατρο» (εκδ. Πατάκη) που κυκλοφόρησε πρόσφατα: «Αν το θέατρο ήταν θρησκεία, πολλές από τις παρατηρήσεις και τις προτάσεις αυτού του βιβλίου θα μπορούσαν να θεωρηθούν αιρετικές».

Ο Φίλιππος Φιλίππου συστήθηκε στο αναγνωστι-κό κοινό, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 1980, με μικρές βιογραφίες. Στη συνέχεια τον συνηθί-σαμε ως έναν λογοτέχνη με μεγάλη σχέση με το αστυνομικό, τόσο από τη θέση του δημιουργού, όσο και του γνώστη του είδους. Τα τελευταία χρό-νια, ο πολυγραφότατος Φιλίππου επέστρεψε στις βιογραφίες, είτε μυθιστορηματικές είτε περισσό-τερο επιστημονικές. Μετά τον Καββαδία, τον Ελύ-τη και τον Θεοτόκη, σειρά έχει μια άλλη φιγούρα της ελληνικής ιστορίας. Οχι ένας λογοτέχνης, αλλά ένα πρόσωπο που πήρε διαστάσεις τραγι-κού ήρωα στη συλλογική μνήμη. Το μυθιστορη-ματικό χρονικό «Ζωή και θάνατος του Κωνστα-ντίνου Παλαιολόγου» (εκδ. Ψυχογιός) αφηγείται παραμυθένια έναν διόλου παραμυθιακό βίο.

Υπήρξε μια γενιά ανδρών, εκεί στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, των οποίων η θητεία δεν τελείωνε ποτέ. Απειρες αποσπασματικές ανθρώπι-νες στιγμές αποτελούμενες από γέλια, χαρές και θανάτους, νίκες και ήττες. Η συστηματική δουλειά του σημαντικού για τα ελληνικά γράμματα Φίλιπ-που Δ. Δρακονταειδή ξεδιαλύνει, φέρνει στο φως και προσδίδει ροή στο προσωπικό ημερολόγιο ενός αφανή ήρωα της περιόδου: του Χρήστου Καραγιάννη. Η «Ιστορία ενός στρατιώτη (1918-1922)» (εκδ. Κέδρος), η μαρτυρία δηλαδή ενός ανθρώπου που έζησε κάθε κομβική πολεμική στιγ-μή του τότε ελληνικού κράτους, περιγράφει τον αν-θρώπινο μικρόκοσμο της καθημερινότητας για να μας μεταφέρει στον παγκόσμιο μακρόκοσμο των διεθνών σχέσεων.

Ο ρυθμός έκδοσης σουηδικών αστυνομικών μυ-θιστορημάτων πραγματικά έχει πάρει τη μορφή μανίας. Εκεί που συνήθως διαπρέπουν δεν είναι στη «λεπτοδουλειά» της φαντασμαγορικής πλο-κής. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τον «Αν-δαλουσιανό φίλο» (εκδ. Μεταίχμιο), το πρώτο βιβλίο του Αλεξάντερ Σόντερμπεργκ. Κεντρικός χαρακτήρας μια μόνη γυναίκα νοσοκόμα που με-γαλώνει το παιδί της. Ο έρωτάς της για τη σιωπηλή γοητεία ενός άντρα θα την οδηγήσει στο μάτι του κυκλώνα. Νοτιοαφρικανοί έμποροι ναρκωτικών, Ρώσοι μαφιόζοι, γερμανική μαφία και το χειρότε-ρο όλων: διεφθαρμένοι φρουροί των νόμων. Οταν κανείς δεν μπορεί ούτε αυτούς να εμπιστευτεί, δεν του μένει παρά η δύναμη του εαυτού του.

Ανολοκλήρωτες αναγνώσεις

19

Η «Μήδεια» για τον Φίλιππο Κανακάρη είναι μια συνεχιζόμενη μελέτη. Πρώ-τη φορά ο σκηνοθέτης παρουσίασε τη δική του οπτική στο κλασικό έργο τον Μάρτιο του 2012 σε μια προσπάθεια να βρει τη σύνδεση του έργου με το σή-μερα. Φέτος ανεβάζει το έργο με νέα διανομή στο Θέατρο 104 (Ευμολπιδών 41, Γκάζι) για περιορισμένες παραστάσεις - τελευταία παράσταση σήμερα, Παρασκευή 26 Απριλίου. «Η επιθυμία μου είναι να υπηρετήσω τη σύνδεση των κλασικών κειμένων με το σήμερα, αλλά και τον χώρο του θεάτρου με αυτόν των εικαστικών. Για αυτόν τον λόγο συνεργάστηκα με τον εικαστικό Αντώνη Βολανάκη, αλλά και με νέα ομάδα ηθοποιών. Στον ρόλο της Μήδειας εμφανίζεται η Μαρία Πανουργιά, ο Θανάσης Δόβρης κρατάει τον ανδρικό ρόλο και στον χορό είναι η Βιβή Νικολακοπούλου, η Αννα Κολιοφώτη και η Χριστίνα Λαζουρά. Μια ομάδα με την οποία μπόρεσα να δουλέψω με έναν τρόπο που ήταν βασισμένος στη συνεργασία και την πραγματικά δημιουργική ανταλλαγή και συνδιαλλαγή», αναφέρει ο Φίλιππος.

Η σύνδεση που ο ίδιος βρίσκει στο έργο και στο σήμερα είναι κυρίως πο-λιτική και παρουσιάζεται με τη μορφή ενός σκηνικού ντουέτου που έχει να κάνει με τη σχέση της Μήδειας με διαφορετικές μορφές εξουσίας όπως

αυτές παρουσιάζονται στο έργο του Ευριπίδη. Τον Κρέοντα, που τη διατάζει να φύγει από τη χώρα, τον Ιάσονα, που ασκεί προσωπική εξουσία, και τον Αιγαία, που προσφέρει στη Μήδεια άσυλο, τη μόνη μη αρνητική εξουσία. «Η Μήδεια συγκεντρώνει τρία βασικά στοιχεία που είναι μειονεκτήματα τόσο για την εποχή που γράφτηκε όσο και για σήμερα. Είναι γυναίκα, είναι ξένη και κινδυνεύει να χάσει την κοινωνική της υπόσταση. Το έργο γράφτη-κε τρεις εβδομάδες πριν από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, σε μια περίοδο που στην Αθήνα η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων άνηκε -όπως και σήμερα- σε κοινωνικές ομάδες χωρίς κανένα πολιτικό δικαίωμα».

Παρόλα αυτά, δεν επιχειρείται μια αγιοποίηση της Μήδειας στην παράστα-ση. Παρουσιάζεται μια κατάσταση και το κοινό βγάζει τα συμπεράσματά του. «Η Μήδεια μέσα από την επιθυμία της να εκδικηθεί, χειραγωγεί ακόμα και τον Κρέοντα. Αυτή είναι μία ακόμα σύνδεση με το σήμερα. Υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα που χρησιμοποιούν τη λαϊκή αγανάκτηση για να πετύχουν τον στόχο τους. Τίποτα δεν είναι ακριβώς όπως παρουσιά-ζεται. Οταν μέσα στις διεκδικήσεις υπάρχει η έννοια της εξουσίας, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος της χρησιμοποίησης για ίδιον όφελος. Και τότε και τώρα».

Γυναικείος μύθος

20Θέατρο

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου 26.04-02.05.2013

Παραστάσεις, μουσικά lives, εκθέσεις, παρουσιά-σεις, installations, προβολές, δράσεις, εκπαιδευτικά προγράμματα, διαλέξεις. Ολα αυτά και άλλα πολ-λά θα παρουσιαστούν στο φετινό -5ο κατά σειρά- Αthens Fringe Live που θα πραγματοποιηθεί κατά κύριο λόγο στο Βρυσάκι, Χώρος Τέχνης & Δράσης (Βρυσακίου 17, Πλάκα). Από την 1η έως τις 30 Ιου-νίου οι δημιουργοί της πόλης θα έχουν την ευκαιρία να συνυπάρξουν με άλλες καλλιτεχνικές και ακτιβι-στικές κοινότητες, να δικτυωθούν με φορείς της πό-λης και να κάνουν την Αθήνα μια πόλη που ανήκει στους πολίτες της. Οι συμμετοχές πρέπει να έχουν κατατεθεί μέχρι την 1η Μαΐου. Τρέξτε!

Για έκτη συνεχόμενη χρονιά το Bob Theatre Festival εισβάλ-λει στην πόλη και μας παρουσιάζει τις καλύτερες νεανικές παραστάσεις της χρονιάς μαζί με πρεμιέρες, μετακλήσεις από το εξωτερικό, stand-up comedy και αυτοσχεδιασμούς. Από τις 15 έως τις 19 Μαΐου η Πειραιώς (και ειδικά το Bios) θα γίνει το σημείο συνάντησης των θεατρόφιλων Αθηναίων, οι οποίο πέρυσι ξεπέρασαν τους 3.000. Τα ονόματα των πα-ραστάσεων έχουν αρχίσει να ανακοινώνονται και ήδη ξεχω-ρίζουν κάποιες από αυτές, όπως το “Posthumous Works” του βραβευμένου δανέζικου θιάσου Out of Balanz, μετά την πε-τυχημένη μετάκληση της παράστασης “Translunar Paradise” το 2012.

Ακόμα θα δούμε ένα απολαυστικό one man show με τον Troels Hagen Findsen (τον είδαμε στην παράσταση “Unmythable” τον Φεβρουάριο στο Bios), ο οποίος, θρηνώ-ντας για την απώλεια του ποδηλάτου του, μας παρασύρει στο ταξίδι της ζωής του, με το οποίο απέσπασε και το Best Μale Ρerformer Αward στο BE Τheatre Festival του 2010.

Οσον αφορά τις πρεμιέρες, ο Γιώργος Αγγελόπουλος από τους Αbovo συνεργάζεται για πρώτη φορά με τρεις νεανικές ομάδες (Cheek Bones, Χα!, katayis teater) στην παράσταση “Rev-illusion” για να πουν την ιστορία μιας επανάστασης εμπνευσμένης από την αίρεση “People’s Temple” που γεν-νήθηκε και πέθανε στις ΗΠΑ πριν από μερικές δεκαετίες.

Φυσικά, από το φεστιβάλ δεν θα λείπει και φέτος ο διαγω-νισμός Scratch Night, που θα δώσει την ευκαιρία σε νέες θεατρικές ομάδες να παρουσιάσουν τη δουλειά τους και ο νικητής -που θα αναδειχθεί μέσα από ψηφοφορία του κοι-νού- θα κερδίσει 1.000 ευρώ.

Πανδαισία στην ΠλάκαΓυναικεία υπόθεση

Και πάλι εδώ

Διπλή επέτειος

Ολοι γνωρίζουμε την Κασσιανή, λιγότεροι ανα-γνωρίζουμε τους στίχους από το τροπάριο που ψάλλεται τη Μεγάλη Τρίτη και ελάχιστοι την ερωτική ιστορία που κρύβεται πίσω από το πρό-σωπό της και τον αυτοκράτορα Θεόφιλο. Η Ιόλη Ανδρεάδη αναλαμβάνει να παρουσιάσει αυτή την ιστορία στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων μέχρι την Κυριακή στις 28 Απριλίου. Η «Κασσία» είναι ένας γυναικείος μονόλογος εμπνευσμένος από στοιχεία για τη ζωή της Κασσιανής, που έγραψε και σκηνοθετεί η ίδια. Ο μονόλογος χωρίζεται σε εννέα σκηνές από τη ζωή του χαρακτήρα, τις οποί-ες γεφυρώνει η μουσική της Ερατώς Κρεμμυδά. Την Κασσιανή ερμηνεύει η Ραχήλ Λιαποπούλου.

150 χρόνια από τη γέννηση και 80 χρόνια από τον θάνατο του Κ.Π. Καβάφη συμπληρώνονται φέτος στις 29 Απριλίου και τρεις διαφορετικοί δημιουρ-γοί, μια ηθοποιός (Αννα Βυθούλκα), ένας συνθέ-της (Λευτέρης Γιαννάκου) και ένας τραγουδιστής (Ορφέας Ζαφειρόπουλος), επιχειρούν να προσεγ-γίσουν με εργαλείο τη θεατρική πράξη το έργο του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή. Η παράσταση «Ανοιχτή πρόβα, Καβάφης» θα ανέβει στη σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος) μόνο για δύο παραστά-σεις στις 29 και 30 Απριλίου και θα επιχειρήσει να γνωρίσει ο κόσμος το έργο του ποιητή και να αντιληφθεί τη διαχρονικότητα και το μεγαλείο του.

Ονομα που δεν χρειάζεται συστάσεις, τραγούδια που γνωρίζουν όλοι οι Ελληνες και μια ζωή γεμά-τη δημιουργία. Στη μουσική παράσταση «Ποιος τη ζωή μου», που θα ανέβει στις 10 Μαΐου στο Θέατρο Badminton (Ολυμπιακά Ακίνητα Γουδή), παρουσιάζεται η ζωή του Μίκη Θεοδωράκη και μέσα από αυτήν τα σημαντικότερα κοινωνικο-πολιτικά γεγονότα της χώρας από το 1922 έως σήμερα. Περισσότερα από 50 τραγούδια θα ακουστούν στην παράσταση, το σενάριο και η σκηνοθεσία της οποίας είναι του Θέμη Μουμου-λίδη. Πρωταγωνιστούν ο Γρηγόρης Βαλτινός, η Φιλαρέτη Κομνηνού, ο Αρης Λεμπεσόπουλος και η Ελισάβετ Μουτάφη, ενώ το μουσικό κομμάτι έχουν αναλάβει ο Κώστας Μακεδόνας, η Γιώτα Νέγκα και ο Κώστας Θωμαΐδης.

Συνοικία το όνειρο

21

H ομαδική έκθεση με τίτλο “ScrapLand” παρουσιάζεται αυτές τις ημέρες στους χώρους του metamatic:taf (Nορμανού 5, Μοναστηράκι). Την έκθε-ση, η οποία αποτελεί ουσιαστικά μια έρευνα βιωματικής μορφής πάνω στις επιδράσεις του αστικού χώρου στον άνθρωπο, επιμελούνται οι Boubrothers, κατά κόσμον Αλέξανδρος και Χρήστος Μπουρελιάς.

Οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες μέσα από τη δουλειά τους καταθέτουν το δικό τους σχόλιο για τον σύγχρονο τρόπο ζωής στις μεγαλουπόλεις ανά τον κόσμο, χρησιμοποιώντας μια σειρά από διαφορετικά μέσα. Στην έκ-θεση, που θα διαρκέσει μέχρι τις 26 Μαΐου, παίρνουν μέρος οι: Μιχάλης Αριστείδου, Boubrothers, Μυρτώ Δράκου, Pablo Gmena, Χριστόφορος Μί-τζας, Τάσος Μπουτζίκας, Μαρία Ορφανίδου, Χάρης Πέτρου, Jan Michelle Serafim, Ματίνα Ψαρράκη. Οι σκιές και τα ερείπια του κόσμου είναι δύο σημεία αναφοράς της έκθεσης, τα οποία «μην μπορώντας πια να έχουν θέση ανάμεσα στις κοινωνίες των ανθρώπων και των αστικών κέντρων, πε-ριθωριοποιημένα, αρχίζουν να νιώθουν την ανάγκη να αποκαλούνται με το

όνομα ακριβώς που τους απαγορεύτηκε: ‘σκιές’», επισημαίνουν οι επιμελη-τές του “ScrapLand”.

«Οσα αναγνωρίζονται σαν επιρροή μιας περίεργης ανάμνησης και που δί-πλα τους υπάρχει η μετουσίωση της φαντασίας, μπορεί να κρύβουν εικόνες επιθυμιών και φανταστικών αποτυπώσεων, αλλά και διαστρεβλωμένες αλή-θειες, παγίδες», συνεχίζουν. «Η αποδόμησή τους θυμίζει εκείνη την ίδια τη μοίρα του αναλώσιμου ανθρώπου μέσα στο κατασκεύασμά του που τον φυ-λάκισε. [...] Αυτό που με παιδική ψυχή αντιστέκεται και ζητά τη χρήση που δύναται πάντα να προσφέρει και που ο καταναλωτισμός του απαγορεύει. Αναγεννημένο θα προκαλεί ταραχή ακόμα και στην απώθηση. Το διαρκές ταξίδι σε έναν λαβύρινθο φτάνει να απομακρύνει τις φραγές, όχι ξεχνώντας, αλλά ταυτοποιώντας τον δρόμο μέχρι εδώ, υπέρ του συμμάχου τους, εκείνη τη συνείδηση του ανθρώπου που αναγνωρίζει τους κόσμους σαν σημάδια της απώλειάς του. Μέσα από αυτόν τον σεβασμό, η δημιουργία της ψυχής και του οίκου της βρίσκει τη θεμιτή ανοικειότητα μιας Θραυσματικής Γης».

Θραυσματική Γη

22Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

26.04-02.05.2013Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

Η νέα ατομική δουλειά του Ηλία Καφούρου παρουσιάζε-ται στην γκαλερί ΑΔ (Παλλάδος 3, Αθήνα) και φέρει τον τίτλο “A Thesis on the Shelf”. «Η έκθεση περιλαμβάνει έξι σχέδια με μελάνι και ακρυλικά σε χαρτί», όπως μας ενη-μερώνει ο καλλιτέχνης κατά τη διάρκεια της συνέντευξής μας, «εκ των οποίων τα τρία συνδυάζουν το φωτορεαλιστι-κό σχέδιο από ραπιδογράφους, που χαρακτηρίζει τη δου-λειά μου, με φωτογραφικές εκτυπώσεις στο ίδιο χαρτί».

Ο καλλιτέχνης επεσήμανε για τον τρόπο που εργάζεται, αλλά και για τα έργα της έκθεσης: «Η ανάγκη μου για τη δημιουργία τρισδιάστατων κατασκευών εκφράζεται μέσα από την κατασκευή σκηνικών τα οποία ενσωματώ-νονται μέσω της φωτογραφίας στο έργο. Οι ανθρώπινες φιγούρες, επίσης, είναι άτομα του περιβάλλοντός μου που σκηνοθετούνται για το φωτογραφικό πλάνο ώστε να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες του έργου. Ολα αυτά τα επεξεργάζομαι ψηφιακά αποβλέποντας σε μια αρμονική συνύπαρξη με το σχέδιο. Νομίζω πως όλη η έκθεση είναι ένα λεύκωμα αποξηραμένων κινηματογραφικών ταινιών σε χαρτί».

Αναφορικά με τη συμμετοχή του στην έκδοση “Vitamin D2” της PHAIDON Press, ο Καφούρος προσθέτει: «Επιλέ-χθηκα μεταξύ άλλων διεθνών καλλιτεχνών για να συμπε-ριληφθώ στην έκδοση ‘Vitamin D2’, μια επισκόπηση των διεθνών εξελίξεων στο σύγχρονο σχέδιο, που πρόκειται να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις PHAIDON Press τον Μάιο. Το κείμενο για τη δουλειά μου το υπογράφει η θεω-ρητικός τέχνης Freya Smaill». Η έκθεση του Ηλία Καφού-ρου έχει διάρκεια μέχρι τις 8 Ιουνίου.

Δύο εκθέσεις φιλοξενεί η γκαλερί Αστρολάβος (Ξανθίππου 11, Κολωνάκι) μέχρι τις 25 Μαΐου. Η έκθεση ζωγραφικής του Νίκου Κρανάκη απο-τελείται από ζωγραφικά έργα από λάδι, όπου το ανθρώπινο στοιχείο απουσιάζει, ενώ το φυσικό τοπίο βρίσκεται στο προσκήνιο. Στόχος του καλ-λιτέχνη, να επηρεάσει το συναίσθημα του θεατή προτρέποντάς τον να εντοπίσει τη δική του ουτο-πία. Παράλληλα, ο Νίκος Βανδώρος παρουσιά-ζει στον χώρο της γκαλερί τη νέα του φωτογραφι-κή δουλειά με τίτλο “Eye Phone”, μια σειρά από snap shot εικόνες φωτογραφημένες από κινητό, γεμάτες αμεσότητα, που αντλούν τα θέματά τους από την καθημερινή ζωή.

Στις 30 Απριλίου ολοκληρώνεται η έκθεση που διοργανώνει ο Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών και το ΜΕDASSET (Μεσογειακός Σύνδεσμος για τη Σωτηρία των Θαλάσσιων Χελωνών) σε συνεργασία με τη σχολή ΑΚΤΟ με αφορμή τη συμπλήρωση 25 ετών λειτουργίας της διοργάνω-σης. Με τίτλο «Με Εμπνευση από το Θαλάσσιο Περιβάλλον», η έκθεση που παρουσιάζεται στον εκθεσιακό χώρο του Αεροδρομίου περιλαμβάνει 25 αφίσες σπουδαστών γραφιστικής της ΑΚΤΟ με θέμα την ανάγκη προστασίας του θαλάσσιου περιβάλλοντος στη Μεσόγειο, οι οποίες επιλέ-χθηκαν κατόπιν διαγωνισμού. Παράλληλα, πα-ρουσιάζονται φωτογραφίες και οπτικό υλικό από το πλούσιο και σημαντικό έργο της ΜΕDASSET όλα αυτά τα χρόνια.

Η γκαλερί Andreas Melas & Helena Papadopoulos (Επικούρου 26 & Κορύνης 4, Αθήνα) φιλοξενεί δύο εκθέσεις δημιουργών σύγχρονου κοσμήμα-τος μέχρι τις 11 Μαΐου. Η Ghislaine Dantan πα-ρουσιάζει τη σειρά της “O Jewellery”, την οποία φιλοτεχνεί από το 2008. Η δημιουργός επανα-προσδιορίζει παλαιότερα υλικά που ανακαλύπτει στα ταξίδια της και δημιουργεί πρωτότυπα κολιέ, βραχιόλια και καρφίτσες vintage αισθητικής. Η εικαστικός Μαργαρίτα Μυρογιάννη παρουσιάζει τη σειρά με τίτλο “EgoSurfing”, όπου πρωταγωνι-στεί το ποπ στοιχείο, αλλά και οι αναφορές στην ιστορία και τη μυθολογία.

Ο εικαστικός και αρχιτέκτονας Ανδρέας Αγγε-λιδάκης παρουσιάζει τη νέα εικαστική έκθεση με τίτλο “Group Mountain” στην γκαλερί The Breeder (Ιάσονος 45, Μεταξουργείο) μέχρι τις 29 Ιουνίου. Κεντρικό έργο της αποτελεί μια εγκατάσταση από χαρτόκουτα μεταφορικών εταιρειών, εμπνευσμένη από το κτίριο Habitat 67 του Ισραηλινού-Καναδού αρχιτέκτονα Moshe Safdie. Η εγκατάσταση περιλαμβάνει το βίντεο “Domesticated Mountain”, καθώς και μια ομα-δική έκθεση υπό την επιμέλεια του Αγγελιδάκη, όπου συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, οι Γιάννης Βαρελάς, Kate Davies, Uwe Henneken, HOPE, Βλάσης Κανιάρης, Γιώργος Λαζόγκας, Bjarne Melgaard, Alan Michael, Ειρήνη Μίγα, Αντώνης Ντόνεφ, Χριστιάνα Σούλου, Gert & Uwe Tobias και Αλέξανδρος Τζάννης.

Κόσμημα και τέχνη

Πινέλο και φωτογραφία

Μεσόγειος σε αφίσες

Αποξηραμένες ταινίες

Ενα βουνό από κουτιά

23

Διαβάζω

Κάποτε προσπαθούσε να ζωγραφίσει με αβέβαια δάχτυλα τον χάρτη μιας ουτοπίας στην Αθήνα. Δεν έχει περάσει και πολύς καιρός από τότε, μα της φαίνεται αρχαία και παράξενη εποχή.

Είχε ανοιγμένο στο δωμάτιο έναν χάρτη, δίχως προάστια, δίχως ξεχειλωμένες πυκνοκατοικημένες εκτάσεις. Μόνο η πόλη της, τρεις λόφοι, κοίτες στεγνωμένων ποταμών, σπασμένες πλάκες, ανελέητα μάρμαρα, βρόμικες πιάτσες.

Χαμοκέλες ανάκτορα, νεφελώδη ερείπια, μια χαβούζα παράδεισος. Με πινέζες πολύχρωμες αναζητούσε μοτίβα, σημείωνε τις διαδρομές της, έφτιαχνε σχήματα.

Οι στοές, τα αγάλματα, οι καφενέδες, τα στέκια, τα ένοχα οράματα. Τα τραντάγματα. Οι σεισμοί, οι συρμοί, οι συντροφιές που είχαν σκορπίσει σαρωμένες από ασύρματα σάρωθρα.

Τι συριγμός, τι σίγμα που σάπισε. Τελικό, αρχικό, φιδίσιο, χορευτικό. Η Κατερίνα Αλεξάκη σκέφτεται: Σεβντάς.

Μετά, κλείνει με τις χούφτες τα αυτιά, κάθεται σε ένα σκαλί, ψηλά στη Θεμιστοκλέους, είναι η ώρα του σούρουπου, γλυκιά, σιωπηλή, όμοια με ανάσα που βρίσκει πάλι ρυθμό.

Η Κατερίνα έχει μαζέψει τα σύνεργα της χαρτογραφίας εδώ και καιρό, τα έχει φυλάξει στο ντουλάπι της, σε ένα κουτί παπουτσιών. Της αρκούν τα παπούτσια, τα κοιτάζει, ενωμένα στις μύτες, λευκά, κάτι αλήτικες σόλες.

Σκέφτεται ονόματα νεκρών γυναικών, σκέφτεται Κατερίνα, Σύλβια, Αννι, Εμιλι, Φλάνερι, Σάρα, Κάρσον.

Σκέφτεται Λώρα, σβήσε τα κεράκια σου, Λώρα, ύστερα σηκώνει ψηλά το κεφάλι, μια θυμωμένη γκριμάτσα στο πρόσωπο, βγάζει τη γλώσσα στους αυτοκράτορες, σφίγγει τα δόντια, σκέφτεται Λώρα, μη σβήσεις ούτε ένα κερί, Λώρα, μην τολμήσεις να σβήσεις ούτε ένα κερί.

Η μανία με το φως.

Η μανία με τα σπίρτα.

Η μανία με τους φανοστάτες στους πεζοδρόμους της Αθήνας, στις πλατείες της, στις πιο απόκρυφες παρατημένες συνοικίες της.

Στις γοητείες της.

Μυρίζει χόρτο, πιο κάτω μια συντροφιά από παιδιά κάνει γύρο το τσιγαριλίκι, η Κατερίνα τούς κοιτάζει για λίγο, μετά παίρνει έναν μαύρο μαρ-καδόρο, η Σαλώμη δεν φαίνεται πουθενά, κάπου θα αλητεύει πάλι - αλητόγατα είναι, τι άλλο να κάνει;

Η Κατερίνα μαζεύει τα πόδια, κοιτάζει τη λευκή επιφάνεια των παπουτσιών στο πορτοκαλί φως, οι φτελιές θροΐζουν, τα πάντα θροΐζουν στην Αθήνα την ώρα του σούρουπου, οι τοίχοι, τα τείχη, οι στήλες, οι στύλοι, οι γκρεμισμένοι απόρθητοι πύργοι.

Οι ήχοι. Κυρίως οι ήχοι.

Η Κατερίνα βγάζει το καπάκι του μαρκαδόρου, το βάζει στην τσέπη, φέρνει τη μύτη στο άσπρο του παπουτσιού, πιέζει απαλά, σκέφτεται στίχους που ίσως είναι δικοί της: Παπούτσια πάνινα, χάρτινα / παπούτσια γυάλινα / γοβάκια / άμα τα δεις / έχω χαράξει πάνω τους / το χάρτη / για να με βρεις.

Ο χάρτης της ουτοπίας

Κείμενο: Κυριάκος Μαργαρίτης

24

26.04 - 02.05.2013

Ρουφά τη μύτη, αρχίζει να ζωγραφίζει τα σχήματα, αρχίζει να σημειώνει ατάκτως τα χαώδη ονόματα.

Ρεξ, Τιτάνια, Μετρόπολις, Λουμίδης, Αττικα, Ζόναρς, Πολιτεία, Κοραή, Κλαυθμώνος, Φιλιππότης, Ντιάνα, Μπενάκη, Γκάλαξι, Ορεβουάρ, Ιντρι-γκα, Καφεκούτι, Καπετάν Μιχάλης, Κρήτη, Μαύρος Γάτος, Φλοράλ, Βοξ, Ριβιέρα, Πρωτοπορία, Λέσβος, Χάρτες, Μύλος, Ενοικος, Αμα Λάχει, Εφήμερο, Ινδικτος, Αγρα, Εκράν, Αλφα Βήτα, Μαβίλη, Λώρας, Φλάουερ, Στοά Πεσμαζόγλου, Ορφέας, Θέατρο Τέχνης.

Θέατρο πόλης, μια παράσταση, μια ακόμα παράταση, μια ακόμα παρτίδα. Ενας ακόμα περίπατος.

Η Κατερίνα κρατά την ανάσα. Εδώ κοντά είναι η Κοτζιά / ξυπνήστε πρωί / ξυπνήστε να τη δείτε.

Τη μοναξιά.

Τι θεσπέσια αλητεία, τι άναρθρη αρμονία.

Η Κατερίνα παίρνει ανάσα. Ελα να κάτσεις / στην Πλατεία Βάθης / έλα να μάθεις / τι ζωή περνώ.

Η αθηναϊκή μυθολογία στα αλήτικα άσπρα παπούτσια της. Κλείνει τον μαρκαδόρο, τον αφήνει στην τσάντα, αρχίζει να στρίβει ένα τσιγάρο. Ακούει γέλια από τη συντροφιά των παιδιών, η μυρωδιά από χόρτο βαραίνει.

Η πόλη βαραίνει στην αθωότητα των ποδιών της. Βαρύτητα που τη λυτρώνει. Η Κατερίνα σηκώνεται, έχει μιαν ευθυμία και ένα χαμόγελο. Αισθά-νεται όμορφα ύστερα από αρκετό καιρό. Μαύρα. Αλλά όμορφα.

Η Σαλώμη εμφανίζεται πίσω από τους κορμούς των δέντρων, η Κατερίνα λυγίζει τα γόνατα, χαϊδεύει το κεφάλι της γάτας, βλέπει την ουτοπία να διατηρείται στα μάτια της.

Να γυρίσω στις γάτες. Η Κατερίνα σκέφτεται: Κι αν είμαι ήδη εδώ; Θα μπορούσε να ισχύει κι αυτό, αλλά την πληγώνει η απουσία κυριολεξίας. Η Κατερίνα σκέφτεται ότι έχει ανάγκη να γυρίσει ξανά, να γυρίσει στ’ αλήθεια.

Ενα οπωσδήποτε τελευταίο βιβλίο. Να συμπληρωθεί ο χάρτης, η χαρτογράφηση της μελαγχολίας της. Μετά, ίσως βάλει τον χάρτη στον κόρ-φο, ίσως κινήσει για την υπαρκτή ολοζώντανη ουτοπία της.

Πίσω στις γάτες.

Σηκώνεται αέρας, θροΐζουν οι σκέψεις, θροΐζουν τα ρούχα της. Την τυλίγει ένα μαύρο φουλάρι όμοιο με φίδι της Γένεσης. Λίλιθ; Το φαρμάκι στα χείλη. Το μέλι στα μάτια της. Η Σαλώμη νιαουρίζει, της ξεφεύγει, κοντοστέκεται σε ένα πεζούλι, της γνέφει.

Πάμε να φύγουμε. Η Κατερίνα το υπόσχεται. Να τελειώσει το βιβλίο, τον χάρτη της, να σχεδιάσει τη σχεδία του νόστου της. Μετά φυγή. Μετά αναχώρηση. Μετά όλο άφιξη.

Κοιτάζει κλεφτά την πόλη στις σόλες. Μαύρος μαρκαδόρος. Μαύρο μελάνι. Μαύρη μελάνη. Με μελάνη να γιάνει η μελαγχολία της. Τι σχέδια και τι υποσχέσεις. Τι επαγγελίες.

Στην έσχατη απόσταξή της, η μαύρη χολή θα γίνει κρασί για μεθύσι νηφάλιο. Η Κατερίνα το υποψιάζεται εδώ και χρόνια. Απόψε, αισθάνεται μιαν επιβεβαίωση. Στην αθωότητα των ποδιών.

Στην κούραση, στην ένταση των χεριών. Στην τρυφερότητα των ματιών - μιας κάποιας γάτας. Βάζει το φουλάρι στα μαλλιά, το δένει γύρω απ’ τον λαιμό, η μαύρη μαντίλα της. Πένθος που χορεύει και χαίρεται.

Ανάβει τσιγάρο, ακολουθεί τη Σαλώμη, επιστρέφει στο σπίτι της με σόλες που λιώνουν όπως η πόλη στον αφρό μιας μέλαινας θάλασσας. Νιώθει ήσυχη. Τα Εξάρχεια δεν πρόκειται να βυθιστούν. Ούτε εκείνη.

Το μελάνι είναι ρηχό. Το διασχίζεις όλο με τα πόδια.

*Το τελευταίο μυθιστόρημα του Κυριάκου Μαργαρίτη «Οταν θα βγαίνουν τα λιοντάρια, φίλησε με» (εκδ. Ψυχογιός) κυκλοφόρησε πρόσφατα. Το κείμενο αποτελεί κεφάλαιο από το μυθιστόρημα «Μέλαινα ή Επιστροφή στις Γάτες», το

οποίο θα αρχίσει να δημοσιεύεται, προσεχώς, στο radiobookspotting.blogspot.gr.

25

26

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

Αιώνιος ταξιδευτής

Διασχίζουμε έναν μικρό κήπο με αυλή και ανθισμένα δέ-ντρα, για να κατέβουμε στο υπόγειο στούντιο, στο κατα-φύγιο του Παύλου Παυλίδη στην Αθήνα. Εκεί, δηλαδή,

που έγιναν και οι μίξεις του νέου του άλμπουμ με τίτλο «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί». Η τύχη μας χαμογελάει, καθώς μόλις είχε φτάσει η αποστολή με τα πρώτα cd. Ο Παύλος ενθου-σιασμένος και βιαστικός ανοίγει το πακέτο, σαν το παιδί που ανυπόμονο περιμένει το δώρο του. Ο δρόμος, τα πουλιά, ο ουρανός, τα σύννεφα, το παλαιωμένου τύπου χαρτί, τα ζεστά χρώματα, έχουν αγκαλιάσει όλες τις ιστορίες που ανυπο-μονούν να ακουστούν... Βάζουμε το cd να παίζει και ξεκινάμε την κουβέντα.

Γεννημένος στη Βέροια, ο Παύλος έχει συνη-θίσει τις μετακινήσεις από παιδί, καθώς με την οικογένειά του άλλαζαν πολύ συχνά τόπους κατοικίας. Ο ίδιος έχει ταξιδέψει πολύ, έχει ζή-σει στη Θεσσαλονίκη και την Αμοργό, ενώ τον τελευταίο καιρό μένει στην Αθήνα και δηλώνει ότι του αρέσει να ανακαλύπτει συνεχώς μέρη. «Δεν έχω προλάβει να ταυτιστώ με κανέναν τόπο. Μου αρέσει να χάνομαι στις πόλεις και να ανακαλύπτω καινούργια σημεία, που είναι και-νούργια γιατί τα έζησα με ανθρώπους. Κάπου εκεί συναντώ και τις ιστορίες μου...»

Εχουν περάσει 26 χρόνια από τότε που ο Παύ-λος Παυλίδης ξεκίνησε το μουσικό του ταξίδι. Μετρώντας σημαντικούς σταθμούς, από τα Μωρά στη Φωτιά (1986-1988), τα Ξύλινα Σπα-θιά (1993-2003) και τη solo καριέρα του, συνε-χίζει τη διαδρομή με ανεξάντλητη έμπνευση και, καθώς φαίνεται, δίχως προορισμό. «Υπήρχαν καθοριστικές συναντήσεις με ανθρώπους στη ζωή μου. Νομίζω, όμως, ότι και τώρα κάνω αυτό που έκανα όταν ξεκίνησα, γράφω τραγούδια. Ακόμα, όταν κοιτάω την κιθάρα μου, αισθάνο-μαι ότι βλέπω ένα άγνωστο τοπίο απέναντί μου, μαγικό και μυστικό».

Παρά την αδιαμφισβήτητη επιτυχία, ο Παύλος δηλώνει από τη φύση του εσωστρεφής και επι-

λέγει να μένει μακριά από τα φώτα της δημοσιό-τητας. «Στη σκηνή μεταμορφωνόμαστε. Πολλοί εκπλήσσονται μαζί μου, όταν βλέπουν ότι στη ζωή μου είμαι ήρεμος άνθρωπος. Δεν με ενδι-αφέρει η προβολή. Ανεβαίνω στη σκηνή επειδή έχω να παρουσιάσω πράγματα που πιστεύω ότι έχουν αξία».

Παράλληλα, όμως, όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν καθόλου εύκολα για τον Παύλο. «Εχω ζή-σει αρκετά σκληρές καταστάσεις στη ζωή μου. Βέβαια, πολλές φορές, δεν είμαστε άμοιροι ευ-θυνών για τις δυσκολίες που μας συμβαίνουν, το αντίθετο μάλιστα. Σημασία έχει να μαθαίνεις από τα λάθη σου. Δεν απαιτώ να είναι άψογες οι σχέσεις μου ή η συμπεριφορά μου, γιατί η ζωή μου θα ήταν ένα ήρεμο ποταμάκι και θα βαριό-μουν, αλλά προσπαθώ για το καλύτερο. Αυτό που έχω μάθει αυτά τα χρόνια ταξιδεύοντας με φίλους μουσικούς είναι ότι η κατανόηση απο-τελεί το σπουδαιότερο πράγμα για να πας πα-ρακάτω. Μεγαλώνουμε… και είναι ωραίο να μεγαλώνουμε χωρίς να τσαλαπατούμε το παιδί που έχουμε μέσα μας».

Και αν μέχρι τώρα ο Παύλος Παυλίδης μάς διηγούνταν ιστορίες που είχαν συμβεί, αυτή τη φορά, τα 15 νέα τραγούδια του αφορούν 15 «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί». «Είναι πε-ρισσότερο αφηγηματικός ο τρόπος που γράφω στίχους, επομένως μέσα από τον τίτλο αυτού του δίσκου και τη λέξη ‘ιστορίες’ μάλλον ήθελα να πω κάτι που δεν είχα καταφέρει τόσον καιρό. Οτι απλά περιγράφω ιστορίες, όχι μόνο μέσα σε αυτόν τον δίσκο, αλλά γενικότερα σε αυτό που παρουσιάζω αυτά τα χρόνια».

Η ιδιαιτερότητα αυτού του άλμπουμ, όμως, έγκειται και στην καθοριστική συμμετοχή των B-Movies. «Πρώτη φορά σαν συγκρότημα δημι-ουργήσαμε έναν ήχο από κοινού. Τα τρία τελευ-ταία χρόνια περιοδεύουμε μαζί πολύ συχνά και πολλά τραγούδια έχουν προκύψει από πρόβες και sound check. Εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει άγχος και με λίγη οργάνωση οι αυτοσχεδιασμοί καταλήγουν να γίνονται τραγούδια. Σε αυτόν τον δίσκο το στοιχείο αυτό είναι αρκετά έντονο

και αυτή είναι η κυρίαρχη διαφορά του από τους προηγούμενους», μου εξηγεί ο Παύλος.

Με κινηματογραφική ατμόσφαιρα και ύφος πιο ταξιδιάρικο από κάθε άλλη φορά, οι ιστορίες αυτού του άλμπουμ ανοίγουν διαδρομές άγνω-στες και μονοπάτια μέχρι τα αστέρια καθώς σιγοτραγουδάμε «Παραρόμ», ένα ορχηστρικό κομμάτι του δίσκου, που, όπως θα μου πει ο Παύλος, του θυμίζει τα Χανιά, τη θάλασσα, τον ήχο του νερού και έναν φανταστικό άγγελο.

Ενα άλλο τραγούδι που μου έκανε εντύπωση από τον τίτλο του κιόλας είναι το 14ο στη σειρά, με τίτλο «Ελλάδα». Ενα κομμάτι που για τον Παύλο αυτοπεριγράφεται από τους στίχους του και μόνο και δεν χρειάζεται καμία ανάλυση... «‘Εξω στο δρόμο χαιρετάει, χιτλερικά ένας μεθυσμένος, κι αναρωτιέσαι όπως περνάει, ποιος απ’ τους δυο σας είναι ο ξένος. Κατά τη δόξα όπως τραβά, πα-ραπατάει πληγωμένη, δεν ανασταίνεται ποτέ, για-τί ποτέ της δεν πεθαίνει’. Δεν βρήκα πιο επίκαιρα λόγια να βάλω για αυτό που ζούμε...»

Σε αυτό το σημείο και όταν τον ρωτάω αν επιθυ-μεί κάτι πολύ, η απάντηση με εκπλήσσει ευχάρι-στα: «Δεν επιθυμώ κάτι για μένα. Στα αλήθεια, επιθυμώ να βγούμε όλοι από το άσχημο όνειρο που ζούμε. Επιθυμώ η στροφή των ανθρώπων που έχει γίνει προς μια πορεία μεγαλύτερης κοι-νωνικής αλληλεγγύης να προχωρήσει παραπέ-ρα. Για αυτό προσεύχομαι και κάνω ό,τι μπορώ».

Απόψε το βράδυ, Παρασκευή 26 Απριλίου, το άλμπουμ θα παρουσιαστεί επίσημα στο Gagagrin 205, παρέα πάντα με τους B-Movies. Το ταξίδι για τις «Ιστορίες που ίσως έχουν συμ-βεί» μόλις ξεκίνησε.... «Κάθε φορά που τελειώ-νει ένας δίσκος, εύχομαι να αρέσουν τα τραγού-δια του στον κόσμο και να συναντιόμαστε σε συναυλίες για να τα τραγουδάμε. Δεν πιστεύω τόσο στην προβολή και την προώθηση, όσα στα ίδια τα τραγούδια και στους ανθρώπους».

27 26.04 - 02.05.2013

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

Το «Αγόρι» των βραβείων«Mε ενδιαφέρει ένα σινεμά χωρίς πολλή εξήγηση. Οχι με αφηγηματικά κενά, αλλά με μια αφαίρεση που θα ανα-γκάζει τον θεατή να μπει ο ίδιος στην ταινία με δική του

ευθύνη», μου λέει ο Εκτορας Λυγίζος, που με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού» κατάφερε να κερ-δίσει διακρίσεις και εντυπώσεις σε μερικά από τα μεγαλύτερα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ (Τορόντο, Κάρλοβι Βάρι, Λονδίνο, Ρότερνταμ κά.) και να αναδειχτεί ο μεγάλος νικητής των φετινών Βραβείων της Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Ισως, όμως, η μεγαλύτερη επιτυχία της ταινίας -που κάνει επιτέλους πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες στις 9 Μαΐου- να μην είναι οι διεθνείς και εγχώριες βραβεύσεις της. Μακριά από το αυστηρά φορμαλιστικό, αποσυναισθηματοποι-ημένο σινεμά του «Κυνόδοντα» και πλήρως απαλλαγμένος από περιττούς μελοδραματι-σμούς και λοιπές δραματουργικές ευκολίες, ο Λυγίζος φτιάχνει μια ταινία χαμηλών τόνων, βυθισμένη στις παύσεις της, που αφορά το σή-μερα χωρίς να γαντζώνεται σε αυτό και χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά. Μια ταινία που φέρ-νει στο μυαλό το σινεμά του Μπρεσόν και των Νταρντέν, που δεν παύει να έχει στον πυρήνα του τον άνθρωπο.

«Σίγουρα με ενδιαφέρει αυτού του είδους ο ρεα-λισμός στο σινεμά, αλλά με ενδιαφέρει περισσό-τερο το πώς διαθλάται αυτό μέσα από τον τρόπο που επιλέγεις να το κινηματογραφήσεις ή να το γράψεις», μου εξηγεί και προσθέτει: «Αν θεωρώ κάτι δικό μου σε αυτή την ταινία είναι ότι προσπά-θησα το ύφος να έχει μια ακραία σωματικότητα και όσον αφορά τον ηθοποιό και όσον αφορά τον τρόπο του γυρίσματος».

Ενα νεαρό αγόρι, σε κατάσταση απόλυτης ανέ-χειας, περιπλανιέται στην Αθήνα αναζητώντας τροφή για το ίδιο και το καναρίνι του. «Δεν ξεκί-νησε για να γίνει μια ταινία για την κρίση», μου λέει, αν και ομολογεί ότι με δεδομένη τη σημερι-νή πια κατάσταση είναι μια ταινία που διαδραμα-τίζεται στο περιβάλλον της κρίσης. Δεν προσπα-θεί, όμως, να την ερμηνεύσει. «Προσπαθεί να ερμηνεύσει την αντίδραση στην κρίση και τι ση-μαίνει για έναν Ελληνα να αισθάνεται άχρηστος, ασήμαντος και αβοήθητος σε ένα περιβάλλον κρίσης», διευκρινίζει.

Τον ρωτάω για τα βραβεία. Δείχνει χαρούμενος φυσικά, αλλά δεν φαίνεται να τον αφορούν τόσο αυτά καθαυτά. «Το σημαντικό για μένα είναι ότι έχει διαγραφεί μια καθαρότητα σε σχέση με τις προθέσεις της ταινίας. Δηλαδή η συνομιλία με το κοινό και με τους ανθρώπους του χώρου δεν εξα-ντλείται στο αν είναι καλή ή κακή η ταινία, αλλά

ξεκινάει μια κουβέντα επί του θέματος, που τη βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα».

Μπορεί το «Αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού» να είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, αλλά ο Εκτορας δεν ήρθε από το πουθενά. Ως μικρομηκάς είχε ήδη ξεχωρίσει. Τα «Αγνά Νιάτα» το 2004 είχαν καταστήσει αρκετά ξεκάθαρο το ταλέντο του νεαρότατου τότε κινηματογραφιστή. Υστερα το θέατρο μπήκε δυναμικά στη ζωή του. «Ισως γιατί στην Ελλάδα είναι λίγο πιο εύκολο να κάνεις θέατρο από ό,τι σινεμά. Και επειδή δεν με ενδιέφερε να ασχοληθώ με τα γύρω γύρω, να κάνω διαφημίσεις, βιντεοκλίπ...» μου εξομολο-γείται και, παρά την επιτυχία της ταινίας του, δεν είναι διατεθειμένος να αφοσιωθεί στην έβδομη τέχνη. «Το θέατρο είναι η καθημερινότητά μου», μου λέει.

Φυσικά, και στο θέατρο και στον κινηματογράφο παλεύει μόνος του. Διόλου πρωτότυπο. «Καμία στήριξη από την πολιτεία. Και ούτε θα υπάρξει. Νομίζω ότι η γενική κατεύθυνση είναι μια πολιτι-κή που ακυρώνει όλες τις τέχνες, γιατί προφανώς τις θεωρούν πολύ επικίνδυνες και σε πολιτικό επί-πεδο», επισημαίνει. «Δεν νομίζω ότι είναι συγκυ-ριακό, ότι δεν υπάρχουν λεφτά. Νομίζω ότι δεν υπάρχουν λεφτά συγκεκριμένα για αυτά».

28

Κείμενο / Φωτογραφία: Γιώργος Παπαστογιαννούδης

Από την ποπ ως τα ΒαλκάνιαΤι κοινό μπορεί να έχουν οι Modrec, οι Wedding Singers, οι Imam Baildi και οι Spectralfire; Εκτός του ότι μι-λάμε για ελληνικά σχήματα που χαράζουν τη διαδρομή

τους την τελευταία δεκαετία σε μουσικές σκηνές -εγχώριες και μη-, υπάρχει και ένας συνδετικός κρίκος ανάμεσά τους, που δεν είναι άλλος από τον Λάμπη Κουντουρόγιαννη.

Η αφορμή της συνάντησής μας με τον μουσικό είναι το καινούριο βιντεοκλίπ για το τραγού-δι “Trust in time”, που κυκλοφόρησε από τους Spectralfire -το προσωπικό του project- τον περα-σμένο Οκτώβριο. «Είμαι πολύ χαρούμενος για το βιντεοκλίπ που φτιάξαμε. Πρόκειται για ένα τρα-γούδι που περιέχεται στον πρώτο μας δίσκο και το έχω ξεχωρίσει και εγώ, αλλά και ο κόσμος. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο σκεφτήκαμε πως η συμβολή στη δημιουργία του βιντεοκλίπ αυτού του κόσμου που μας αγαπάει και μας στηρίζει θα είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον». Ετσι, λοιπόν, πάνω από 500 φίλοι του Spectralfire βρέθηκαν σε τρεις μεγάλες συναντήσεις στο Booze Cooperativa για να φιλοτεχνήσουν σχεδόν 2.000 καρέ του βιντε-οκλίπ, καθιστώντας το καλλιτεχνικό υπόδειγμα crowdsourced δημιουργικότητας.

Με ένα πολύ δυνατό πρώτο άλμπουμ, με ένα ακόμη πιο δυναμικό support act στον Toro y Moi και τώρα ένα εντυπωσιακό πρώτο βιντεοκλίπ, ο Spectralfire συνεχίζει να ξαφνιάζει με τον καλύ-τερο τρόπο. «Οσον αφορά το βιντεοκλίπ, είναι η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με την ιδέα του crowd-sourcing. Οταν, με αφορμή το δικό σου έργο, εμπνέεις τους ανθρώπους γύρω σου να εκφραστούν και αυτοί δημιουργικά, υποψιάζεσαι πως κάπου εκεί βρίσκεται η ουσία της τέχνης». Εκτός από Spectralfire όμως, που εκφράζει ένα πιο μινιμαλιστικό και ατμοσφαιρικό μουσικό κόσμο, παραμένει ενεργό μέλος άλλοτε ως μουσικός και άλλοτε με τη φωνή του στις καλλιτεχνικές δραστη-ριότητες των υπόλοιπων σχημάτων που αναφέρα-με. «Ολα ξεκίνησαν από τους Modrec εκεί γύρω στο 2001. Οι καλλιτεχνικές μας αναζητήσεις είναι αυτές που άνοιξαν τις πόρτες για συνεργασίες και την προσωπική μου συμμετοχή στους Wedding Singers, αλλά και στους Imam Baildi».

Παρόλο που τα ακούσματα όσων καταπιάνεται φαίνονται διαφορετικά -«Οι Wedding Singers κινούνται σε ρυθμούς περισσότερο χορευτικούς από το φάσμα της ποπ, ενώ οι Imam Baildi είναι πιο «Βαλκάνιοι», θα μας πει-, ο ίδιος υπερασπίζε-ται τη θέση του λέγοντας: «Η μουσική είναι άπει-ρη. Και οι τρόποι για να εκφράζεσαι μέσω αυτής,

επίσης. Ως επαγγελματίας μουσικός με ενδιαφέ-ρει να καταπιάνομαι με διάφορα είδη, όχι μόνο διότι εκφράζουν την εκάστοτε διάθεσή μου, αλλά διότι με αυτόν τον τρόπο μπορείς να εξελιχθείς και να πας ένα βήμα παραπέρα αυτό που κάνεις. Ακόμη και από τεχνικής πλευράς να το δεις, παί-ζοντας διαφορετικά είδη μουσικής προσπαθείς, και ίσως καταφέρνεις τελικά, να γίνεσαι δεξιοτέ-χνης, που είναι απαραίτητο εργαλείο για να πει-ραματίζεσαι και να έχεις τελικά ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που να σε εκφράζει».

Με τις μεγάλες δισκογραφικές να έχουν σχεδόν καταρρεύσει, ο δρόμος των ανθρώπων που στη-ρίζουν την επιβίωσή τους στην τέχνη τους δεν εί-ναι εύκολος. «Η μόνη διέξοδός μας είναι τα live. Πρέπει να είσαι παρών στο κοινό σου και να δί-νεις εξετάσεις κάθε φορά. Αυτό μπορεί να είναι πιο δύσκολο, όμως είναι και πιο ειλικρινές. Το να είσαι σε συνεχή επαφή με τον κόσμο παρουσι-άζοντας τη δουλειά σου σε κάνει πιο υπεύθυνο και απέναντι στην ίδια τη δουλειά σου, αλλά και απέναντι στον κόσμο και στο τι περιμένει να δει από σένα». Την Πέμπτη 1η Μαΐου, τα έργα, αλλά και υλικό από τα γυρίσματα του βιντεοκλίπ “Trust in Time”, θα προβληθούν σε ειδική έκθεση στο πλαίσιο του release party που θα πραγματοποιη-θεί στο Booze Cooperativa.

29 26.04 - 02.05.2013

30

Κείμενο: Γιάννης Μαυρογιώργος / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

Οι δικοί μας άνθρωποι

Ο Αρης Τσούτσας (δεξιά) και ο Ανδρέας Θάνος (αριστε-ρά) γνωρίστηκαν πριν από πέντε περίπου χρόνια στην προηγούμενή τους δουλειά, ως γραφίστας και industrial

designer αντίστοιχα. Οι δυο τους, μαζί με τον Miguel Rodrigues (οθόνη), που κατάγεται από την Πορτογαλία και μένει μόνιμα στο Λονδίνο, αποτελούν τον δημιουργικό πυρήνα των BOB Studio, των σχεδιαστών που κέρδισαν πέντε βραβεία ΕΒΓΕ την προηγούμενη εβδομάδα, με-ταξύ των οποίων το Χρυσό ΕΒΓΕ Γραφιστικής. Οι BOB Studio αποτελούν ήδη, ή έτσι θέλουμε να πιστεύουμε εμείς εδώ στη “Metropolis”, τα με-γάλα φαβορί για το ΕΒΓΕ Σχεδιασμού Εντύπου 2014 για την εφημερίδα που κρατάτε αυτή τη στιγμή στα χέρια σας.

Γιατί BOB;Ψάχναμε μια λέξη που να είναι εύκολη και απλή, μια λέξη που να είναι μεν στα αγγλικά, αλλά να μη χρειάζεται να ξέρεις καλά τη γλώσσα για να την καταλαβαίνεις. Δεν θέλαμε κάτι πολύ εξεζητημένο και «ψαγμένο». Αν και τελικά πολλοί πιστεύουν ότι πρόκειται για αρχικά που κρύβουν κάτι ιδιαίτερο από πίσω, η πραγματικότητα είναι μάλλον πιο πεζή. Οι BOB Studio είμαστε μια ομάδα ανθρώπων με δυο έδρες, Αθήνα και Λονδίνο. Οι περισσότεροι βρισκόμαστε εδώ, στο στούντιό μας στο Κουκά-κι, αλλά υπάρχει και ο Miguel, που μένει μόνιμα Λονδίνο (ο οποίος γνωρίστηκε με τον Αρη όταν κάνανε μαζί μεταπτυχιακό στο Saint Martin’s College). Μαζί μας δουλεύουν ακόμα ο Χρή-στος Ζαφειριάδης (δεύτερος από αριστερά), η Αννα Θανάσουλα, ο Παναγιώτης “Fishtank” Νι-κολακάκης και η Αναστασία Λουρή. Η συνερ-γασία με τον Miguel γίνεται αναγκαστικά μέσω mail και Skype, το οποίο μας παίρνει λίγο πα-

ραπάνω χρόνο, αλλά, επειδή το κάθε μέλος της ομάδας αναλαμβάνει ένα κομμάτι του project και το φέρνει εις πέρας μέχρι τέλους, λειτουργεί μια χαρά. Καθώς η δουλειά μας αφορά πολύ συ-χνά χρηστικά αντικείμενα, όπως τις συσκευασί-ες, πράγματα δηλαδή που χρησιμοποιούμε όλοι καθημερινά, το να έχουμε ένα δεύτερο βλέμμα που ζει σε μια άλλη πόλη, μια άλλη χώρα, μας βοηθάει πολύ στο να έχουμε φρέσκες ιδέες και μια διαφορετική οπτική για τα πράγματα.

Τι είναι τα βραβεία ΕΒΓΕ;Τα βραβεία ΕΒΓΕ είναι η πιο υψηλή διάκριση που μπορεί να δεχτεί κάποιος δημιουργικός στον ελ-ληνικό χώρο από τους συναδέλφους του. Τρέ-χουν εδώ και περισσότερα από δέκα χρόνια και έχουν πλέον καθιερωθεί. Το να κερδίζεις ένα ΕΒΓΕ σημαίνει πολλά τόσο για τη δημοσιότητα που σου προσφέρει, όσο και για την καταξίωση της δουλειάς σου. Φέτος κερδίσαμε πέντε βραβεία ΕΒΓΕ. Πιο ανα-λυτικά, πήραμε το Βραβείο Αυτοέκδοσης για το Ημερολόγιο Ελληνικής Πατέντας που φτιάξαμε σε συνεργασία με τους Αδερφούς Κοντορού-ση, το Βραβείο για Εξώφυλλο Βιβλίου για τη «Λόλα» του Κώστα Μαραβέγια, το Βραβείο για Συσκευασία Αλκοολούχων Ποτών για το Roots, το βραβείο στην κατηγορία Συσκευασία Τροφί-μων για το Stories Of Greek Origins και, τελικά, το Χρυσό στην κατηγορία Γραφιστικής, πάλι για το Roots. Εχουμε κερδίσει και παλαιότερα βρα-βεία ΕΒΓΕ, για τις εφαρμογές που σχεδιάσαμε για το Καθαριστήριο Τάκης, που είναι γείτονές μας, καθώς και το Eleίa.

Ποια είναι η διαδικασία της δουλειάς σας;Ξεκινάμε από τη δημιουργία μιας σχέσης με τον πελάτη μας. Βλέπουμε τη διαδικασία πολύ προ-σωπικά. Γνωρίζουμε καλά τους ανθρώπους πίσω

από τα προϊόντα ή την εταιρεία, διαβάζουμε όσο το δυνατόν περισσότερο, δημιουργούμε μια φι-λική σχέση και μετά ξεκινάμε τη δουλειά. Μας αρέσει περισσότερο αυτή η διαδικασία από το συνηθισμένο process όπου παίρνεις ένα brief από έναν πελάτη και δουλεύεις πάνω σε αυτό. Με το ίδιο σκεπτικό, προτιμούμε να δουλεύ-ουμε με εταιρείες που είναι ακόμα στην αρχή τους, γιατί έτσι μπαίνουμε βαθιά στην ουσία του design, δεν σχεδιάζουμε απλώς τις συσκευασί-ες. Εχοντας προσωπική σχέση με τους ανθρώ-πους, συνδιαμορφώνουμε το DNA της εταιρεί-ας, δεν διεκπεραιώνουμε απλώς το σχεδιασμό μιας συσκευασίας.

Τι να περιμένουμε στο μέλλον από τους BOB;Εχουμε πολλά projects σε εξέλιξη, είτε σε στάδιο ολοκλήρωσης είτε στα πολύ πρώτα τους βήματα, πολλές συσκευασίες, το σχεδιασμό ενός εξω-φύλλου ενός δίσκου. Το τίμημα της δουλειάς εί-ναι ότι καμιά φορά αναγκάζεσαι να σταματήσεις να φτιάχνεις πράγματα που σε ευχαριστούν εσέ-να προσωπικά. Για παράδειγμα, θα μας ενδιέφερε πάρα πολύ να φτιάξουμε χειροποίητες εκδόσεις, έντυπα που θα έχουν τυπωθεί από εμάς, σε με-ταξοτυπία ή άλλες τεχνικές. Φυσικά, αυτό είναι πιο πολύ χόμπι. Θα θέλαμε πολύ να το κάνουμε, αλλά θέλει ελεύθερο χρόνο, που δεν διαθέτουμε πια. Μας αρέσει γενικά να μαστορεύουμε. Τα έπι-πλα στο γραφείο μας, ακόμα και το επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι μας τα έχουμε φτιάξει εμείς. Μπο-ρεί να μην έχουμε πια χρόνο, αλλά εξακολουθεί να μας αρέσει η διαδικασία αυτή. Είναι μια ωραία ευκαιρία να κάνεις κάτι άλλο, κάτι πιο «γεμάτο» από το να κουνάς ένα ποντίκι και να βλέπεις έναν κέρσορα να κινείται σε μια οθόνη.

31 26.04 - 02.05.2013

34

Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη/ Φωτογραφία: Βαγγέλης Λαΐνας

Δημιουργία, ευτυχία, συνεργασία

O Μιχάλης Γεωργίου, ο Αλέ-ξανδρος Γαβριλάκης και ο Δημήτρης Στεφανίδης είναι τα πρόσωπα του G Design Studio, του δημιουργικού γραφείου που βραβεύτηκε με το Μέγα

ΕΒΓΕ 2013, την ύψιστη διάκριση των Ελληνικών Βραβείων Γραφιστικής και Εικονογράφησης. Τους συναντήσαμε σε ένα πολύ φιλόξενο και απίστευ-τα ήσυχο χώρο στο γραφείο τους στου Ψυρρή. Μιλώντας μαζί τους, διαπιστώνει κανείς πολύ γρήγορα πόσο πολύ πιστεύουν στην κουλτούρα των συνεργασιών. Και έχουν πολλές ιστορίες να μας πουν για αυτές…

Το 2006, ο Μιχάλης Γεωργίου (κέντρο), καθηγη-τής στη Σχολή Βακαλό, στην οποία σήμερα διδά-σκουν και οι τρεις εταίροι της G Design Studio, αποφασίζει να κάνει ένα δικό του ξεκίνημα με τον μαθητή του στη σχολή Αλέξανδρο Γαβριλάκη (αριστερά). Λίγα χρόνια αργότερα οι δυο τους συμπράττουν με τον Δημήτρη Στεφανίδη (δεξιά).

Για το ξεκίνημά τους.Αυτό που μας συνέδεσε στη δουλειά, το κοινό μας σημείο, είναι αυτό που λίγο ως πολύ συνδέ-ει και όλους τους δημιουργούς που είναι μαζί: η κοινή οπτική που βλέπουν τα πράγματα, αλλά και η αισθητική απόδοση. Εχουμε τον ίδιο τρόπο να δημιουργούμε, αλλά και τον ίδιο τρόπο να προσεγγίζουμε τους πελάτες μας.

Για τη συναισθηματική προσέγγιση των πραγ-μάτων.Για μας, πάντα, ο κάθε πελάτης είναι μια ιστορία που την ξεκινάμε από την αρχή και τη φτάνουμε μέχρι το τέλος, όταν δηλαδή του παραδίδουμε την εργασία μας - επιθυμία μας είναι το τέλος αυτό να είναι ευτυχές. Η σχεδιαστική διαδικασία που ακολουθούμε μεταξύ μας, αλλά και με τον πελάτη έχει πάντα μέσα της το συναίσθημα της δημιουργίας, έχει το συναίσθημα της ευτυχίας όταν βγαίνει κάτι ωραίο και το συναίσθημα της καλής συνεργα-σίας. Αυτή η ύπαρξη συναισθήματος διαφορο-ποιεί την επαφή με τον πελάτη, η οποία είναι και προσωπική και πολύ έντονη. Δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς αυτή η διαδικασία, κυρίως επειδή αγαπάμε αυτό που κάνουμε.

Για τις δυσκολίες.Ενα πολύ δύσκολο κομμάτι της δουλειάς είναι η εκπαίδευση του πελάτη. Αυτό συμβαίνει κυρί-ως επειδή δεν είναι ανεπτυγμένη η καλλιτεχνική εκπαίδευση στην Ελλάδα. Αυτή τη δυσκολία τη συναντάμε με τους περισσότερους πελάτες μας, καθώς δεν αντιλαμβάνονται πολλές φορές την αναγκαιότητα και το ειδικό βάρος της οπτικής επικοινωνίας, το πόσο σημαντικό είναι ένας ορ-γανισμός να έχει μια ξεκάθαρη εικόνα. Κάθε φορά πρέπει να πείσουμε τους πελάτες μας για την αναγκαιότητα μια οπτικής ταυτότητας.

Για τα καινούργια δεδομένα.Λόγω της κρίσης, οι νέοι κυρίως επιχειρηματίες έχουν αντιληφθεί την ανάγκη της εξωστρέφειας. Ξέρουν πια ότι πρέπει να γίνουν λίγο πιο αντα-γωνιστικοί, έτσι ώστε να συναγωνιστούν τα δικά τους προϊόντα με τα υπόλοιπα, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Μιλάμε κυρίως για τις εξα-γωγές, γιατί αυτές κάνουν τη διαφορά για τον Ελληνα επιχειρηματία. Τι έχουμε να εξάγουμε ως χώρα; Τα προϊόντα μας, τον τουρισμό και τον πολιτισμό. Αυτοί είναι οι πυλώνες μας. Εμείς ερχόμαστε και συμβάλλουμε καταλυτικά στο να επικοινωνήσουν οι επιχειρηματίες την εικό-να τους με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, για αυτό έχετε δει το ντιζάιν να αναπτύσσεται λίγο περισσότερο. Σήμερα δεν αρκούνται μόνο στην ποιότητα, θέλουν και το κέλυφος.

Για τα μικρά και τα μεγάλα.Το ενδιαφέρον με τη δουλειά μας είναι ότι δου-λεύουμε πολλά και διαφορετικά πράγματα και αυτό την κάνει συναρπαστική. Δουλεύεις ένα μικρό πρότζεκτ, δουλεύεις για το Μέγαρο, δου-λεύεις ένα μπουκάλι λάδι και δουλεύεις και την Κρατική Ορχήστρα. Αυτή η ποικιλία μας κάνει ευτυχισμένους και χαρούμενους. Πιστεύουμε πως ένας ντιζάινερ πρέπει να κάνει και μικρά πρότζεκτ, γιατί είναι και αυτά σημα-ντικά. Σε αυτά έχεις μια άλλη επαφή με τον πε-λάτη, υπάρχει μια γοητεία σε αυτές τις σχέσεις. Δουλεύουμε διάφορα πράγματα, ενδεικτικά θα πούμε ένα ξενοδοχείο στη Σαντορίνη, μια σει-ρά προϊόντων για το εξωτερικό, λάδια, μέλια, μαρμελάδες, ενώ συνεχίζουμε να δουλεύουμε για τη συλλογή Οικονόμου και προετοιμάζουμε την καινούργια τους έκθεση στο Ερμιτάζ με το κομμάτι των γερμανικών έργων της συλλογής.

Επίσης, κάναμε πρόσφατα το λογότυπο για τα 70 χρόνια του Ικαρου, κάναμε το Silent Space Stand Still στο τζαμί Τζισδαράκη, τους Breeder, τον οδηγό σπουδών της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών και το Μ shop του Μεγάρου Μουσικής.

Για μια εργασία που βραβεύτηκε.Είναι περίεργο για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών είναι ένας πελάτης με τον οποίο συνεργαζόμαστε τα τελευταία δύο χρόνια και ήταν μια υγιής και επιτυχημένη συνερ-γασία. Βραβευτήκαμε για το λογότυπο πέρυσι στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Γραφιστικής, όπου πήρα-με το πρώτο Χρυσό Βραβείο και φέτος η δουλειά για την επικοινωνία της φετινής χρονιάς πήρε το Μεγάλο ΕΒΓΕ, που είναι η μεγαλύτερη διάκριση για ένα δημιουργικό γραφείο στα ελληνικά δε-δομένα. Αυτή τη δουλειά την έχουμε χαρεί πολύ, γιατί έχουμε βάλει μέσα την ψυχή μας και έχουμε και μεγάλη ανταπόκριση από τον πελάτη. Η ΚΟΑ έχει καινούργιο διευθυντή, τον Βασίλη Χριστό-πουλο, ο οποίος έχει ζήσει πολλά χρόνια έξω και αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα της επικοινωνί-ας μιας μεγάλης ορχήστρας.Την πρώτη χρονιά επικοινωνήσαμε τη νέα ταυ-τότητα της ΚΟΑ. Θέλαμε να εντυπωθεί και στο παλιό και στο νέο κοινό της. Τη δεύτερη χρονιά σκεφτήκαμε συναισθηματικά και θέλαμε να επι-κοινωνήσουμε μια πιο ανθρώπινη διάσταση της δουλειάς που γίνεται. Φτιάξαμε τα χέρια: τα χέ-ρια του δημιουργού, τα χέρια του μουσικού. Αυτά είναι το μέσο με το οποίο παράγει τη μουσική και τα φέραμε σε ένα μικρό διάλογο με μικρά αντι-κείμενα μινιατούρες που αντιστοιχούν με κάθε παράσταση. Αυτός ο διάλογος έχει μια ουμανι-στική διάθεση και έναν οπτιμισμό, γιατί δείχνει την ανάγκη του ανθρώπου να κάνει πράγματα, να ενεργοποιηθεί να δραστηριοποιηθεί, να ξεφύγει και να προχωρήσει στην επόμενη φάση.

Για ένα προσωπικό... ευαγγέλιο.Σχεδιάζουμε πάντα με μια ιδέα από πίσω από κάθε εικόνα που έχουμε και δεν αυτονομούμε τη δημι-ουργία μας από την υπηρεσία που προσφέρουμε στον πελάτη. Κάθε φορά ψάχνουμε τη φωνή μας και θέλουμε να υπάρχει αυτή η ιδέα ώστε η δου-λειά μας να μην είναι απλώς διακοσμητική, να εί-ναι στοχευμένη και να έχει το δικό της ύφος.

35 26.04 - 02.05.2013

Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη

Τριήμερο πειραματισμώνO Elliott Sharp είναι η πιο εμβληματική μορφή του Borderline, του φεστιβάλ πει-ραματικής μουσικής που γίνε-ται για τρίτη χρονιά στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών το τριή-

μερο 26, 27 και 28 Απριλίου. Από τα τέλη της δε-καετίας του ’70 στην πειραματική σκηνή της Νέας Υόρκης, έχει συνεργαστεί σχεδόν με όλο τον καλό κόσμο του Μεγάλου Μήλου και έχει κυκλοφορή-σει πάνω κάτω 100 δίσκους - από τζαζ και μπλουζ έως no wave, θόρυβο και τέκνο. Ηταν ο πρώτος δημιουργός που χρησιμοποίησε λάπτοπ πάνω στη σκηνή και συχνά πυκνά καταφεύγει στα μαθηματι-κά υιοθετόντας αλγορίθμους και ακολουθίες Φι-μπονάτσι στις συνθέσεις του.

Ρίχνοντας μια ματιά στους υπόλοιπους συμ-μετέχοντες, θα δούμε τον Ιάπωνα Ryoichi Kurokawa που ζει και εργάζεται στο Βερολί-νο και ο οποίος θα παρουσιάσει το “Syn”. Ο Kurokawa συνθέτει το «γλυπτό του χρόνου» με τις ηχογραφήσεις πεδίου και τις ψηφιακά πα-ραγόμενες δομές, ενώ αναδομεί αρχιτεκτονικά το οπτικοακουστικό φαινόμενο.

Ο Kassel Jaeger είναι μέλος της Groupe des Recherches Musicales, που ιδρύθηκε στη Γαλ-λία το 1958 και η οποία είχε στις τάξεις της πρωτοπόρους μουσικούς, όπως ο Luc Ferrari, ο Pierre Schaeffer και ο Ξενάκης. Ο ίδιος έχει ασχοληθεί με την επεξεργασία «ηχογραφήσε-ων πεδίου» μαζί με αυτοσχεδιασμούς σε ποικί-λα ακουστικά όργανα.

Ο Giuseppe Ielasi είναι μια δραστήρια προσω-πικότητα στη σύγχρονη ηλεκτρονική και αυτο-σχεδιαστική σκηνή εδώ και χρόνια. H κιθάρα παραμένει στο κέντρο της δημιουργίας του, αλλά πλέον συνδυάζεται με ηλεκτρονικά μέσα και με μια αντίληψη αλληλεπίδρασης με τον χώρο.

Μια ιστορική φυσιογνωμία του φετινού φεστι-βάλ, η Ikue Mori, γεννήθηκε στο Τόκιο και το εν-διαφέρον της για τη μουσική πυροδοτήθηκε από το ξέσπασμα του πανκ. Εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, έμαθε ντραμς και συνδημιούργησε με τον Arto Lindsay τους DNA. Ενα ιστορικό συγκρότημα που επηρέασε την ανεξάρτητη μουσική σκηνή της Αγγλίας και των ΗΠΑ για τις επόμενες δεκαετίες.

Η Zeena Parkins γεννήθηκε στο Ντιτρόιτ, αλλά εγκαταστάθηκε και αυτή στη Νέα Υόρκη το 1984, για να βρεθεί στο επίκεντρο των εξελίξεων της πειραματικής μουσικής. Από την πλευρά του, ο Μartin Messier είναι performer και καλλιτέχνης από το γαλλόφωνο Kεμπέκ του Kαναδά, ο οποί-ος δραστηριοποιείται στους χώρους των νέων μέσων και της video art. Η αισθητική του προσέγ-γιση μπορεί να οριστεί ως ένα σύνθετο, απρόσμε-νο και ευχάριστα παράξενο ηχητικό και ρυθμικό αμάλγαμα, που παίζει ακατάπαυστα με τη δόμη-ση και την αποδόμηση.

Επίγονοι της φουτουριστικής παράδοσης, στις καλύτερες στιγμές της, ο Martin Messier και ο Nicolas Bernier (φωτό) παρουσιάζουν μια παρά-σταση ηλεκτρονικής μουσικής. Για τη δημιουρ-γία της βασίστηκαν στη δική τους ερμηνεία των

intonarumori, των θρυλικών αυτών μηχανών πα-ραγωγής θορύβου.

Οι Acte Vide είναι το αυτοσχεδιαστικό project του Γιάννη Kοτσώνη (aka Sister Overdrive) και της Δανάης Στεφάνου. Οι live εμφανίσεις τους περιλαμβάνουν συνήθως πιάνο και υπολογιστή και ενίοτε αυτοσχέδια ηλεκτρονικά.

Tο ντουέτο ΩΜΑ γεννήθηκε στο Βερολίνο το 2005, μέσα από τη μακρόχρονη καλλιτεχνική συμβίωση των μουσικών Αντώνη Ανισέγκου και Θύμιου Ατζακά. Σε αυτή τη συναυλία, με τίτλο «Kραδασμοί», θα παρουσιαστεί μια νέα εκδοχή της μουσικής πράξης του ντουέτου, η οποία εκτυ-λίσσεται σε δύο αυτόνομες ενότητες. Στη δεύτερη ενότητα, το ΩΜΑ θα διευρυνθεί ως τρίο με τον video artist bestbefore (Αντρέας Καραουλάνης).

Tο όνομα Mohammad στεγάζει τρία κορυφαία ονόματα της ελληνικής πειραματικής μουσικής. Ο Coti (κοντραμπάσο) έγινε γνωστός κυρίως ως ο ενορχηστρωτής των ηχητικών τοπίων στους Στέρεο Νόβα. Ο Νίκος Βελιώτης (τσέλο) έγινε γνωστός από τη συνεργασία του με τον Γιάννη Αγγελάκα και από τις διάφορες καλλιτεχνικές συμπράξεις του, αλλά και αυτός έχει το ροκ παρελθόν του, τους In Trance 95. Τέλος, ο ILIOS έχει μια πορεία 20 χρόνων, με ποικίλες συνεργασίες σε διάφορα μέσα. Το κοινό τους σχήμα αποτελεί καταστάλαγ-μα της ατομικής πορείας του καθενός στον χρόνο.

36

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης

Με χιούμορ και συναίσθημα«Το ταξίδι μέσα στο αυτοβι-ογραφικό έργο του Γκιγιόμ Γκαλιέν είναι ατελείωτο», επι-σημαίνει ο Βασίλης Μαυρογε-ωργίου και αυτή ακριβώς είναι η φράση-κλειδί για τη βιτριολι-

κή, αλλά συγχρόνως βαθιά συναισθηματική κω-μωδία του Γκιγιόμ Γκαλιέν «Γκιγιόμ, γλυκιά μου», που παρουσιάζεται μέχρι την Κυριακή στις 28 Απριλίου στο Γκαράζ του Ιδρύματος Κακογιάννη, ρίχνοντας την αυλαία του δεύτερου «Low Budget Festival μιλάει... γαλλικά».

Ο συγγραφέας δεν μοιάζει διατεθειμένος να δώσει απαντήσεις. Προφανώς διότι δεν τις έχει ούτε ο ίδιος, παρόλο που το έργο μιλάει για τη ζωή του. «Προσπαθεί να λύσει μια χρόνια παρε-ξήγηση σε σχέση με τη σεξουαλικότητά του και ο τρόπος για να το πετύχει αυτό είναι να στήσει ένα αυτοσχέδιο show ειδικά για τη μαμά του -δι-ότι αυτή είναι το μεγάλο πρόβλημα της ζωής του- και μέσα από αυτό να της μιλήσει για όλα αυτά που σημάδεψαν την πορεία του από τα παιδικά

του χρόνια μέχρι τώρα, πάντα σε σχέση με τη σε-ξουαλική του ταυτότητα», μου εξηγεί η Μαριάννα Κάλμπαρη, που σκηνοθέτησε την παράσταση χω-ρίς χρήματα, αλλά με πολλή φαντασία.

Το «Γκιγιόμ, γλυκιά μου» είναι ένα έργο βουτηγμέ-νο στο δαιμόνιο, αυτοσαρκαστικό χιούμορ και την αλήθεια του συγγραφέα του. Είναι τέτοιος ο τρό-πος που περιγράφει τις περιπέτειές του, που δεν εί-ναι λίγες οι φορές που θα γελάσεις δυνατά, έστω και αν στην πραγματικότητα οι σκηνές που περι-γράφει κρύβουν ενίοτε πολύ πόνο. Επιλέγει, όμως, να τις διηγηθεί με μια επιτηδευμένη ελαφρότητα.

Αυτό το στοιχείο δεν διέφυγε ευτυχώς της προ-σοχής της Μαριάννας Κάλμπαρη, που φρόντισε να στήσει μια ανάλαφρη, παιχνιδιάρικη, ενίοτε ξεκαρδιστική παράσταση, που δεν αγνοεί ωστό-σο τον συναισθηματικό πυρήνα του έργου. Η χημεία της με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, που υποδύεται τον Γκιγιόμ, μοιάζει εκρηκτική. Και οι δυο τους ξέρουν να δουλεύουν με λίγα, που φαντάζουν πολλά. Χωρίς σκηνικά, κοστούμια,

μηχανισμούς σκηνής, αλλά μέσα από μια κινη-ματογραφική ματιά με ποπ αισθητική και άπειρα σκηνοθετικά ευρήματα.

Με τη βοήθεια των τεσσάρων νεαρών ηθοποιών της ομάδας ΚαταΛάθος (Φωτεινή Αθερίδου, Ιω-άννης Καπελέρης, Φωτεινή Μπακλατζίογλου και Γιάννης Μπισμπικόπουλος), που πλαισιώνουν τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, ζωντανεύουν μπροστά μας ξεκαρδιστικές και πιο συγκινητικές σκηνές από τη ζωή του Γκιγιόμ, που αναζητά εναγωνίως το ποιος πραγματικά είναι. Ταυτίζεται άραγε αυτό που νιώθει μέσα του με αυτό που βλέπουν σε αυ-τόν όλοι οι άλλοι;

«Το ταξίδι είναι ατελείωτο...» Τα λόγια του Βασίλη αντηχούν στα αυτιά μου φεύγοντας από τη γενική τους δοκιμή. Ο συγγραφέας κρατάει την ανατρο-πή για το φινάλε. Ανατροπή, που ίσως κάποιους να τους ξενίσει, αλλά είναι αυτή ακριβώς που χαρίζει στο κείμενο του Γκαλιέν τη μοναδικότητά του. Ακόμα και το ίδιο το έργο αναρωτιέται...

37 26.04 - 02.05.2013

38

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

Ημερολόγιο εικοσαετίας

Από την Κύπρο στην Αμερική και από εκεί στην Αθήνα, ο μουσικός και συνθέτης Σταύ-ρος Λάντσιας έχει διανύσει πε-ρίπου 20 χρόνια δημιουργικής πορείας στη μουσική σκηνή της

χώρας. Με δίπλωμα ενορχήστρωσης (Bachellor of Music Degree in Commercial Arranging) από το Berklee College of Music της Bοστόνης και πολλές διακρίσεις, έχει συνεργαστεί με τους σημαντικό-τερους καλλιτέχνες της Eλλάδας και μετρά τρεις προσωπικές δουλειές, την «Επιστροφή» (1999), το «Ταξίδι μιας Νότας» (2002) και το «Ημερολό-γιο Ονείρων» (2011). Πρόσφατα, το τελευταίο άλμπουμ κυκλοφόρησε σε συλλεκτική έκδοση διπλού βινυλίου 180g και αυτή ήταν η αφορμή για να τον συναντήσουμε. Βρεθήκαμε στον ζεστό και φιλόξενο χώρο του Gazarte, όπου ο Σταύρος Λάντσιας άνοιξε το προσωπικό του σημειωματάριο και μοιράστηκε με τη “Metropolis” μουσικές ιδέες, μελωδίες και όνειρα...

«Επανακυκλοφορώ το ‘Ημερολόγιο Ονείρων’, γιατί είναι μια ευκαιρία το κοινό να απολαύσει τη μουσική και να συγκεντρωθεί στο έργο», σχολι-άζει για τον δίσκο τον οποίο θα παρουσιάσει αύ-ριο Σάββατο 27 Απριλίου στον ΙΑΝΟ και στις 24 Ιουλίου στο Μουσικό Προαύλιο του Badminton. Στο ενδιάμεσο, και συγκεκριμένα στις 30 Ιουνί-ου, επιστρέφει με τα ΚΡΟΤΑΛΑ στον Πύργο Βα-σιλίσσης (Πάρκο Τρίτση), σε μια συναυλία που διοργανώνει ο Σύλλογος «Οι Φίλοι της Μουσι-κής». «Αποφάσισα να κόψω 500 μόνο κομμά-τια», συνεχίζει. «Με τη συλλεκτική έκδοση θα προσφέρεται δωρεάν το cd, καθώς και download card για νόμιμο κατέβασμα σε computer, iPad ή smartphone». Με αφετηρία, λοιπόν, τις δέκα συνθέσεις του Σταύρου Λάντσια και τις δύο δι-ασκευές του σε μελωδίες του Μάνου Χατζιδάκι που περιλαμβάνει το «Ημερολόγιο Ονείρων», τα-ξιδέψαμε λίγο πίσω... στις δικές του αναμνήσεις.

«Μεγάλωσα με πολλή μουσική στο σπίτι μου και έπαιζα σε πολλές μπάντες, από έντεχνο μέχρι ροκ τραγούδι. Αυτοσχεδίαζα επίσης πολύ μόνος και μάλιστα θυμάμαι ότι παρακολουθούσα κάθε μέρα στις 6 μμ. στην κρατική τηλεόραση τον ‘Ροζ πάνθηρα‘. Το μουσικό θέμα του Henry Mancini ήταν πραγματικά το πρώτο μου τζαζ άκουσμα», μου διηγείται ο Σταύρος για τα παιδικά και εφη-

βικά του χρόνια και συνεχίζει αποκαλύπτοντας σημαντικές μικρές λεπτομέρειες για τις μετέπειτα επιλογές τους. «Οι φίλοι μου με φώναζαν Bruno, επηρεασμένοι από την αμερικανική τηλεοπτική σειρά ‘Fame‘ και το αγόρι με τα κατσαρά μαλλιά που έπαιζε πιάνο. Μάλιστα, εγώ είχα εντυπωσια-στεί τόσο από το κλίμα στη συγκεκριμένη σειρά, όπου οι μουσικοί έβγαιναν και έπαιζαν στον δρό-μο, που ομολογώ πώς τότε άρχισα να ψάχνομαι για την Αμερική. Το Berklee κάπως έτσι ήταν... Με την έννοια μιας κοινότητας και μιας κολεκτίβας μουσικών από όλο τον κόσμο».

Ο Σταύρος θυμάται με ενθουσιασμό τα χρόνια στο πανεπιστήμιο, όπου η συνεργασία και η συ-ναναστροφή με χιλιάδες μουσικούς διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό αυτό που είναι σήμερα. «Στη διάρκεια των σπουδών, έπαιζα σε γάμους για να βγάλω κάποια χρήματα, όπως και άλλοι συμφοι-τητές μου. Βέβαια, οι περισσότεροι έπαιζαν σε ελληνικούς γάμους. Εγώ, αντίθετα, επέλεγα τους αμερικανικούς με σκοπό να αποκτήσω εμπειρία στην αμερικανική τζαζ μουσική. Παρόλα αυτά, και παρά το υψηλό επίπεδο διδασκαλίας, πιστεύω ότι βασικό ρόλο στην πορεία του μουσικού παί-ζουν το ταλέντο και ο χαρακτήρας».

Το 1992 επιστρέφει στην Ελλάδα όπου ζει και δη-μιουργεί τα τελευταία χρόνια. «Αρχικά επέστρεψα γιατί δεν πίστευα ότι ήμουν τόσο καλός για να μεί-νω στην Αμερική. Εκεί το σύστημα αφομοιώνει τα πάντα και αυτό επηρεάζει και τη μουσική. Δεν είναι τυχαίο ότι οι συνθέσεις που έγραφα όσο ήμουν εκεί είχαν πιο αμερικανικό ύφος. Στην Ελλάδα κα-τάφερα να παντρέψω την αμερικανική μουσική με την κλασική παιδεία και την ελληνική αύρα. Εδώ εμπιστεύτηκα τον εαυτό μου».

Αν και η ορχηστρική μουσική δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στην Ελλάδα ως άκουσμα και ο Σταύρος γνωρίζει ότι δεν απευθύνεται στην πλει-ονότητα, τα τελευταία χρόνια οι συνθέσεις και οι δισκογραφικές δουλειές του χαίρουν μεγάλης αποδοχής και κλέβουν τις εντυπώσεις. «Με ενδι-αφέρει η δουλειά μου να μείνει στον χρόνο. Ομο-λογώ, βέβαια, ότι με πιάνει ένα παράπονο μήπως επαναλαμβάνομαι. Με το πέρασμα του χρόνου, όμως, εξελίσσομαι στον τρόπο που συνδυάζω τα όργανα στις εμφανίσεις μου. Ο τρόπος που στή-νω τα live μου είναι ένας συνδυασμός γραμμένου

υλικού και αυτοσχεδιασμών με τους μουσικούς μου. Ομως δεν με ενδιαφέρει να διαφημίσω την τεχνική μέσα από τη μουσική μου. Οσο δύσκο-λη και αν είναι, οφείλω να την παρουσιάζω με απλότητα. Σκοπός μου δεν είναι να εντυπωσιάσω, αλλά να συγκινήσω».

Ο Σταύρος Λάντσιας, ενώ αγαπά το κέντρο της πόλης γιατί, όπως μου λέει, του θυμίζει το κέντρο της Βοστόνης, όπου μουσικοί κυκλοφορούσαν με τα όργανά τους παντού, έχει επιλέξει να κα-τοικεί στον Γέρακα μαζί με τη γυναίκα του. Καθώς περιγράφει την καθημερινότητά του, μου αποκα-λύπτει ότι είναι μανιακός τενίστας και στην ερώτη-σή μου αν θα μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του διάσημο τενίστα αντί για μουσικό, αποκρίνε-ται αστειευόμενος: «Οχι, δεν είμαι τόσο καλός». Ομως το άθλημα αποτελεί για εκείνον έναν πολύ-τιμο τρόπο για να χαλαρώνει.

Παράλληλα με τη μουσική του, παραδίδει μα-θήματα κυρίως σε συνάδελφους μουσικούς, τα οποία και αντιμετωπίζει σαν συνεργασίες. «Το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να τους ζητήσω να μου προτείνουν εκείνοι μουσική. Το σημαντικό για εμένα είναι να αναζητάς τη μουσική της γενιάς σου. Συνήθως μέσα από τους μαθητές μου αυτό ανακαλύπτω». Με παρόμοιο τρόπο αντιμετωπίζει και την έννοια του γκρουπ, άλλωστε οι Human Touch μετρούν πια περίπου 15 χρόνια πορείας που ο ίδιος τα παραλληλίζει με «έγγαμο βίο».

«Δεν νομίζω να είχα φίλους αν δεν είχα μπάντα», παρατηρεί. «Περνάω αμέτρητες ώρες με τους μου-σικούς που συνεργάζομαι. Με τον Γιώτη Kιουρτσό-γλου και τον David Lynch από τους Human Touch, ας πούμε, νιώθουμε πια σαν παντρεμένοι που έπει-τα από πολλά χρόνια έχουν συμφωνήσει να βλέ-πουν και άλλους. Ολοι ερχόμαστε ανανεωμένοι από τα δικά μας project και μαζί πειραματιζόμαστε αρκετά. Βασική προϋπόθεση, βέβαια, στο γκρουπ είναι να υπάρχει καταρχήν μουσικός σεβασμός».

Προτιμά να ζει και να απολαμβάνει τη στιγμή, αλλά κάνει σημειώσεις και για τα άμεσα σχέδιά του. «Θα ήθελα να κάνω κάτι που δεν έχω δοκιμά-σει μέχρι τώρα. Να παίξω σόλο πιάνο. Ισως πραγ-ματοποιηθεί στη Γερμανία το 2014. Θα δούμε...»

39 26.04 - 02.05.2013

Η Δευτέρα, Κριέ, είναι μια καλή μέρα να σκεφτείς τι πραγματι-κά θεωρείς σημαντικό. Και δεν θα σου έρθει ξεκούδουνο, θα συμβούν πράγματα που θα σε κάνουν να σκεφτείς και άρα να πράξεις με τρόπο πιο κοντά στην καρδιά σου. Και καθώς αυτό συμβαίνει, θα δεις και μια κακή συνήθεια να φεύγει σιγά σιγά και διακριτικά. Οχι και άσχημα για μία εβδομάδα, ε;

Εσένα όμως δεν ξεκινά καλά η εβδομάδα, Ταύρε, όχι τίποτε άλλο, αλλά τα επίπεδα γκρίνιας στα οποία θα φτάσεις μπορεί και να μην έχουν προηγούμενο. Και ξέρεις πώς γίνεται, όταν εσύ κάνεις έτσι, όλοι γύρω σου αναλαμβάνουν τον ρόλο να σε αναχαιτί-σουν, πολλές φορές όχι με ευχάριστο τρόπο. Για αυτό αν μπορείς περιόρισε την γκρίνια για το καλό όλων μας.

Οι πειρασμοί είναι πολλοί, Δίδυμε. Η σοκολάτα είναι πιο γλυκιά από ποτέ και το ένα σουβλάκι παραπάνω σου φαίνεται καλή ιδέα. Μήπως να προτείνεις σε κάποιο κοντινό σου πρόσωπο να αναλάβει τη διαχείριση της διατροφής σου; Τόσο κόπο έκανες, δεν θέλεις να πάει χαμένος τώρα που είναι άνοιξη - και πολύ σύντομα καλοκαίρι.

Τα σχέδιά σου πάνε πίσω, Καρκίνε, καθώς ρίχνεις λίγο έξτρα βά-ρος αυτή την εβδομάδα στα οικογενειακά σου. Και πολύ καλά κά-νεις, κατά τη γνώμη μου, δεν θέλεις να γίνεις γίγαντας με ξύλινα πόδια. Καθώς όμως οι εξελίξεις προχωρούν, ίσως στο μέλλον θα έπρεπε να κάνεις μια έξτρα προσπάθεια για να τις προλάβεις. Και πάλι, μην το σκέφτεσαι, ψήσου και κάνε το.

Γίνε λίγο προνοητικός για μία εβδομάδα, Λέοντα. Το ξέρω ότι εί-σαι ήδη, αλλά όταν τα πράγματα δυσκολεύουν πρέπει κανείς να φτάνει τα ταλέντα του στα όρια για να περάσει τους κινδύνους με ασφάλεια. Και πρόσεχε και εσύ τα του σπιτιού σου, αλλά κυριολεκτικά: Δεν αργεί η ώρα που θα πρέπει να πιάσεις σφυρί και κατσαβίδι.

Θα αναγκαστείς να δώσεις κάποιες υποσχέσεις, Παρθένε, πολλές από τις οποίες θα το ξέρεις ότι δεν μπορείς να εκπληρώσεις εύ-κολα. Αλλά μάντεψε, ο εύκολος δρόμος δεν είναι για σένα και το να κάνεις την υπέρβαση για τους άλλους είναι κάτι που θα εκτι-μηθεί μακροπρόθεσμα. Σφίξε, λοιπόν, τα δόντια και ξεκίνα. Κάνε τον σταυρό σου και προχώρησε, που λέει και ο ποιητής.

Η αντίθεση θα είναι μεγάλη, Ζυγέ, ανάμεσα σε αυτό που λέει η καρδιά σου να κάνεις και σε αυτό που θέλει ο σύντροφός σου. Δεν υπάρχει τρόπος να συμβιβάσεις τα πράγματα, μπορείς όμως να πείσεις ότι ξέρεις ποιος είναι ο καλύτερος δρόμος για σένα και να ξεπληρώσεις όσα γίνουν από όλη αυτή τη διαμάχη. Ενα καλό σεξ τσακωμού ίσως; Λέω εγώ τώρα.

Τα υπονοούμενα είναι η ειδικότητά σου, Σκορπιέ, και θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις αυτή την ειδικότητα πολλές φορές αυτή την εβδομάδα. Πολλά θα ακουστούν που θα έχουν δύο και τρία επί-πεδα και είναι στο χέρι σου, αλλά και στο συμφέρον σου να τα πιάσεις. Το καταλαβαίνω ότι σε κουράζω, αλλά είναι για το καλό σου, το συνειδητοποιείς έτσι;

Γίνε ο καλύτερός σου φίλος, Τοξότη. Αγκάλιασέ σε, δώσε σου ένα φιλάκι, πάρε σου παγωτό και φάε το μαζί σου, κάνε σου γλυκό έρωτα. Εχεις καιρό να δώσεις στον εαυτό σου την προσοχή που χρειάζεται και τώρα που πρέπει να ανακτήσεις εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου είναι καλή ευκαιρία για να θυμηθείς μερικά βασικά θέματα του χαρακτήρα σου.

Φαίνεται να σου τελειώνουν τα λεφτά, Αιγόκερε, και μάλιστα εν μέσω θύελλας εξόδων. Αν τελικά θέλεις όντως να ταξιδέψεις ή να κάνεις αυτή τη μεγάλη αγορά που κανονίζεις καιρό, ίσως πρέπει να βρεις νέους ευφάνταστους τρόπους να μη ματώνεις οικονομικά. Και επιτέλους, θυμήσου και ότι καμιά φορά πρέπει να σε κερνάνε κιόλας, όχι μόνο να κερνάς.

Κάνε όσα διαλείμματα μπορείς στη δουλεία, Υδροχόε, και μείνε αρκετά σπίτι αυτό το Σαββατοκύριακο. Η διαχείριση δυνάμεων εί-ναι κάτι που θα πρέπει να σκεφτείς και να κάνεις πολύ καλά, αν δεν θέλεις να βγεις από αυτή την εβδομάδα με πατερίτσες. Κατά τα άλλα, η ζωή είναι ωραία, η ζέστη ήρθε, η φύση ξυπνάει. Κάνε και ένα πικνίκ αν προλαβαίνεις.

Κάποιος κοντινός σου φίλος θα αλλάξει στρατόπεδα αυτή την εβδομάδα, Ιχθύ, κάνοντάς σε να μετανιώνεις για τα μυστικά που έχεις μοιραστεί στο παρελθόν. Μην πτοείσαι και μη χάνεις την πί-στη σου στις ανθρώπινες σχέσεις, όπως έχεις την τάση να κάνεις. Δεν σημαίνει ότι αυτό είναι η νόρμα και δεν σημαίνει ότι η κατάστα-ση είναι αναστρέψιμη, για αυτό χαλάρωσε.

Πλανήτης ΑθήναΚωνσταντίνος Σινάτρα

Το Μικιό

Στιγμές

Με γνώμονα τη μαγειρική τέχνη της γιαγιάς Ελισά-βετ από τον Αποκόρωνα Χανίων, η συνονόματη εγ-γονή της και ο σύζυγός της Πέτρος πειραματίζονται παρουσιάζοντας απλά πιάτα σε πρωτότυπους γευ-στικούς συνδυασμούς, σε ένα μικρό και παρεΐστικο περιβάλλον στο Παλαιό Φάληρο. Η κρητική κουζί-να, φυσικά, έχει την τιμητική της με αγνά προϊόντα και, για να μην ξεχνιόμαστε, τους μεζέδες τούς συνοδεύουμε πάντα με ρακή.

Αγ. Αλεξάνδρου 58, Παλαιό Φάληρο

Βρισκόμαστε στον Πειραιά, στην περιοχή των Αγίων Αναργύρων. «Η αγάπη μας για τη θάλασσα και τα θαλασσινά μάς οδήγησε στο να δημιουρ-γήσουμε αυτόν τον όμορφο χώρο που λειτουργεί από το 2010», μας λέει η κ. Φωτεινή. Τα προϊόντα που χρησιμοποιούν είναι αγνά, ενώ φροντίζουν να προμηθεύονται φρέσκο ψάρι καθημερινά. Κάθε Παρασκευή και Σάββατο η ζωντανή μουσι-κή θα ξεσηκώσει τους θαμώνες.

Αριστοτέλη Βαλαωρίτου 12, Πειραιάς

Small 8BootlegΣτο Παγκράτι, στους δρόμους γύρω από την Πλατεία Προσκόπων, μια πιάτσα έχει πάρει τα πάνω της με ωραία καφέ, μεζεδοπωλεία και μπαρ. Το Small 8, μικρό όσο και το όνομά του, εδρεύει εκεί περίπου έναν χρόνο τώρα. Με φι-λόξενη ατμόσφαιρα, γοητευτικές μουσικές και δυνατά κοκτέιλ, είναι κατάλληλο για ποτά μετά τη δουλειά -και όχι μόνο- για όσους θέλουν λίγο να ξεφύγουν.

Αρχελάου 8, Παγκράτι

Για τους λάτρεις των κοκτέιλ, αλλά όχι του Κέ-ντρου... έφτασε το Bootleg. Στον ρυθμό της ανάπτυξης των προαστιακών μπαρ, άνοιξε στον Χολαργό, σε έναν ζεστό και ατμοσφαιρικό χώρο σχεδιασμένο από ανθρώπους που πιστεύουν στη σημασία της επιλογής. Μπορείτε να γευτείτε εξαι-ρετικά κοκτέιλ από έμπειρους μπάρμαν, αλλά και ιδιαίτερα κρασιά από την πλούσια κάβα του. Ο,τι πρέπει για να ξεφύγει κανείς από το Κέντρο.

Φανερωμένης 8, Χολαργός

Safka

Δάφνη

Το Safka είναι το πρώτο σκανδιναβικό εστιατόριο στην Αθήνα. Ο γνωστός σεφ Samu Koskinen είναι ο πρεσβευτής της σύγχρονης nordic κουζίνας, έχοντας δουλέψει στα καλύτερα εστιατόρια. Το μενού του μπορεί να αλλάζει συχνά ακολουθώ-ντας τα εποχιακά λαχανικά και προϊόντα, όμως ο καπνιστός σολομός του Safka είναι το μοναδικό πιάτο που παραμένει σταθερά στο μενού και θε-ωρείται από πολλούς ο καλύτερος στην Αθήνα.

Μ. Αλεξάνδρου 80-82 & Πηλέως, Κεραμεικός

Εστιατόριο ελληνικής κουζίνας, που έχει αγαπή-σει εδώ και χρόνια ο κόσμος στο Μπουρνάζι. Η μαγειρική της μαμάς είναι πάντοτε στα must της διατροφής μας και εδώ θα βρείτε σπιτικά πιάτα βασισμένα στην ελληνική κουζίνα σε έναν πα-ραδοσιακό και προσεγμένο χώρο. «Φωνάζει» εκείνους που ξέρουν να εκτιμούν και έχουν την ανάγκη να γευτούν σπιτικά φαγητά ημέρας και ελληνικές παραδοσιακές συνταγές.

Μ. Αλεξάνδρου 86, Μπουρνάζι

Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυνα-μικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app.

Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέ-ζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξά-νονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη.

Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστή-ματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρου-σιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας.

Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.

Τα points της εβδομάδας

Αν η κατανάλωση καφέ δεν είναι για σένα απλή διαδικασία αλλά μια ολόκληρη ιεροτελεστία, θα ενθουσιαστείς με τις δύο νέες ποικιλίες καφέ που ανέπτυξε η Nespresso. Η τε-λευταία εμπνέεται από τις ιδιαίτερες κουλτούρες καφέ της Ιταλίας και εστιάζει σε δύο μοναδικές ιταλικές πόλεις: την Τεργέστη και τη Νάπολη. Η ποικιλία Limited Edition Trieste διαθέτει ένα ντελικάτο χαρμάνι από κόκκους Arabica από τη Νότια Αμερική και την Ανατολική Αφρική, προσφέρο-ντας μια ολοκληρωμένη υφή με άρωμα σοκολάτας και φρέ-

σκιες νότες φουντουκιού. Η πρόσθετη δροσιστική πινελιά φρούτων αναδεικνύει μια εξαιρετική φινέτσα σε αυτόν τον καφέ. Από την άλλη πλευρά, η ποικιλία Napoli έχει τολμη-ρό και συγκροτημένο χαρακτήρα, χάρη σε ένα σώμα με υφή σιροπιού. Το χαρμάνι του αποτελείται από καφέδες Arabica από τη Νότια Αμερική, την Αφρική και την Ασία με μια ιδέα Robusta και θα σε γοητεύει με τις φίνες νότες καπνού που απελευθερώνει. Οι νότες ξύλου είναι ελαφρά διανθισμένες από άρωμα ξηρού φύλλου μαύρου τσαγιού.

Αρωμα Ιταλίας

Μοναδική γεύση

Νέες δυνατότητες

Ωρα για δώραΑν ψήνεσαι να αγοράσεις κάποιο από τα «δυνατά» προϊό-ντα της Apple, να έχεις υπόψη ότι το iStorm προσφέρει μο-ναδικά δώρα για την περίοδο του Πάσχα. Αν επιλέξεις να αποκτήσεις έως και τις 4 Μαΐου ένα νέο iPad ή iPad mini, θα λάβεις δωρεάν και το ηχείο Logitech Tablet Speaker, ένα από τα πιο δημοφιλή αξεσουάρ ανάμεσα στους χρή-

στες iPad, με διάρκεια μπαταρίας που φτάνει τις οκτώ ώρες. Αν προτιμήσεις να αγοράσεις έναν Mac, θα πάρεις δώρο ένα νέας γενιάς πολυμηχάνημα HP Deskjet 3525 Ink Advantage με τεχνολογία Αir Print, η οποία επιτρέπει την απευθείας εκτύπωση πεντακάθαρων φωτογραφιών και κειμένων από το iPad, το iPhone ή το iPod Touch.

H Amita καινοτομεί και πάλι με τη νέα γεύ-ση Amita Μανταρίνι και Πορτοκάλι. Ο νέος 100% φυσικός χυμός, που είναι πλούσιος σε βιταμίνη C και έχει αξεπέραστη γεύση και άρωμα, συνδυάζει τα διατροφικά στοιχεία δύο αγαπημένων φρούτων, αποτελώντας μια ιδανική επιλογή για να ξεκινήσεις την ημέρα σου με ζωντάνια και ενέργεια.

Η επιλογή τηλεόρασης σήμερα εξελίσσεται σε έναν μικρό πονοκέφαλο για κάθε επί-δοξο αγοραστή, μια και τα μοντέλα και οι δυνατότητες που προσφέρονται είναι αμέ-τρητα. Η Samsung Electronics Hellas έρχε-ται να μεγαλώσει αυτόν τον πονοκέφαλο, ανακοινώνοντας τη διάθεση των νέων σει-ρών Smart TV F7000 και F8000. Αξιοποι-ώντας την τεχνολογία Smart Interaction, τα νέα μοντέλα σού προσφέρουν προηγμένη εμπειρία θέασης και σου επιτρέπουν να έχεις τον απόλυτο έλεγχο της τηλεόρασής σου. Η λειτουργία φωνητικού ελέγχου επι-τρέπει την πραγματοποίηση εντολών με τη χρήση φωνής. Επίσης, η λειτουργία ανα-γνώρισης προσώπου επιτρέπει την πολύ εύκολη σύνδεση στο Smart Hub, χωρίς τη χρήση τηλεχειριστηρίου. Το τελευταίο, επι-πλέον, καθιστά ευκολότερη την αναζήτηση και την πρόσβαση στο περιεχόμενο της τη-λεόρασής σου.

Μοναδική γεύση

42Αγορά

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Προσφορές για όλουςΑν ήρθε η ώρα να ανανεώσεις τον τεχνολογικό εξοπλισμό σου, μπορείς να περάσεις μια βόλτα από ένα κατάστημα Γερμανός, για να καλύψεις τις ανά-γκες σου σε ανταγωνιστικές τιμές και με μοναδικές διευκολύνσεις (έως 24 άτοκες δόσεις σε όλα τα προϊόντα τεχνολογίας) μέχρι τις 4 Μαΐου.

Για παράδειγμα, μπορείς να διαλέξεις μέσα από μια μεγάλη γκάμα το smartphone ή το tablet που σου ταιριάζει και να πάρεις δώρο τον φωνητικό πλοηγό Navigon αξίας 59 ευρώ, αλλά και δωροεπιταγή αξίας έως 125 ευρώ. Εναλλακτικά, μπορείς να αποκτήσεις το αγαπημένο σου Samsung Tablet φθη-νότερα με σύνδεση στα προγράμματα COSMOTE Internet On The Go και να κερδίσεις δώρα συνολικής αξίας 136 ευρώ (ασύρματο πληκτρολόγιο, usb adaptor και φωνητικό πλοηγό Navigon). Σε ιδιαίτερα προνομιακές τιμές δι-ατίθενται, ακόμη, τα tablets Samsung Galaxy Tab 2 10.1, Google Nexus 7 ASUS 32GB 3G και Alcatel One Touch Evo 7+3G Module, με σύνδεση στα προγράμματα COSMOTE Internet On The Go.

Επίσης, σε περιμένει μια εξαιρετικά συμφέρουσα προσφορά στα tablets: το νέο Alcatel One Touch T10 με δώρο COSMOTE WiFi pocket MF60 αξίας 71,60 ευρώ, και τιμή μόλις 119,90 ευρώ ή εντελώς δωρεάν με νέα σύνδεση στο πρόγραμμα COSMOTE Internet On The Go 5GB.

Αν επιλέξεις σύνδεση στο Οικογενειακό Πακέτο COSMOTE και διαλέγοντας το smartphone της επιλογής σου, μειώνεις τα έξοδα επικοινωνίας της οικογέ-νειάς σου και παίρνεις δωροεπιταγή 50 ευρώ. Επίσης, με κάθε νέα σύνδεση ΟΤΕ TV, μπορείς να απολαύσεις σπουδαίες αθλητικές αναμετρήσεις μόνο με 19,90 ευρώ το μήνα, παίρνοντας μαζί και μία δωροεπιταγή αξίας 50 ευρώ. Τέλος, με κάθε νέα σύνδεση σε επιλεγμένα προγράμματα COSMOTE Internet On The Go μπορείς να επιλέξεις το Laptop που θέλεις μέσα από μια μεγάλη ποικιλία και μαζί να πάρεις δωροεπιταγή έως 150 ευρώ.

21ος Αιώνας Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Ψυχρό χρήμαΚαρέκλα transformer

Τετ-α-κε δωματίουΕγένετο αλκοόλ

Τώρα που άνοιξε ο καιρός, σε έπιασε και εσένα το ταξιδιάρικο πνεύμα. Και επειδή οι καιροί είναι δύ-σκολοι, λες να το ρίξεις στο κάμπινγκ για να μειώ-σεις το κόστος των εκδρομών σου. Δεν είναι, όμως, απλή υπόθεση, γιατί πρέπει να κουβαλάς ένα σωρό πράγματα μαζί σου. Η Camp Chair θα σε βοηθήσει να γλιτώσεις λίγο χώρο. Πρόκειται για μια σπαστή καρέκλα που μπορεί να μετατραπεί σε σκαμπό ή

τραπεζάκι με ελάχιστες κινήσεις. Χάρη στη στιβα-ρή κατασκευή της, μπορεί να αντέξει βάρος μέχρι 170 κιλά - άρα μπορεί να καθίσει άφοβα πάνω η παχουλή θεία σου. Στα μείον της περιλαμβάνεται το κόστος: 185 δολάρια. Μήπως να ξανασκεφτείς το ενδεχόμενο να μείνεις σε δωμάτιο;

www.bestmadeco.com

Εχεις αναρωτηθεί ποτέ ποιο περιουσιακό στοιχείο είναι πιο ρευστοποιήσιμο από τα μετρητά; Η Gamago δίνει την απά-ντηση: τα παγάκια με το σχήμα χαρτονομισμάτων. Η νέα παγοθήκη της σου επιτρέπει να φτιάξεις παγάκια με μορ-φή χαρτονομίσματος 100 δολαρίων, για να δροσίσεις τον φραπέ ή το ουίσκι σου. Με οκτώ δολάρια, έχεις και εσύ την ευκαιρία να εκδώσεις χρήμα.

store.gama-go.com

Αν είσαι Ρώσος μεγιστάνας, έχεις λεφτά για ξόδεμα (όσα δεν σου κούρεψαν τουλάχιστον στην Κύπρο) και λατρεύεις τη θά-λασσα, τότε μπορείς να αγοράσεις ένα νησάκι σαν τον Σκορ-πιό. Αν πάλι είσαι λάτρης της ταχύτητας, αλλά δεν κατέχεις μία από οδήγηση (μία φορά δοκίμασες οπισθογωνία και τσάκισες την πανάκριβη Bentley στην τζαμαρία ενός καταστήματος), τότε σίγουρα μπορείς να ετοιμαστείς να βάλεις το χέρι στην τσέπη και να αγοράσεις ένα αυτοκίνητο της Φόρμουλα 1. Οχι αληθινό· προσομοιωτή. Το προϊόν έχει ίδιο μέγεθος με ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο, διαθέτει τρεις οθόνες 23 ιντσών, σύ-στημα ήχου 5.1 surround και υπολογιστή με επεξεργαστή Intel Core i7. Εννοείται ότι υπάρχουν όλα τα πετάλια και το τιμόνι που θα έβρισκες και σε ένα αυτοκίνητο της Φόρμουλα 1 - και ασφαλώς, αγωνιστικά λάστιχα της Pirelli. Εναντι 105.000 ευρώ (συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ, διαφορετικά η τιμή θα ήταν απα-ράδεκτη) μπορείς να το κάνεις δικό σου σε ασημί, κόκκινο ή μαύρο χρώμα. Στην τιμή περιλαμβάνεται το κόστος μεταφοράς και εγκατάστασης αν μένεις στη Βρετανία. Κελεπούρι!

www.costco.co.uk

Στα βιβλικά χρόνια, τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Ο Μωυσής έπρεπε να προσευχηθεί στον Θεό, για να σηκώσει στη συνέχεια το χέρι του και να χτυπήσει δύο φορές τον βράχο, ώστε να βγει νερό και να ξεδιψάσει ο λαός του που περιπλανιόταν στην έρημο, έπειτα από τη φυγή του από την Αίγυπτο. Σήμερα η κατάσταση εί-ναι διαφορετική. Ο Jeff Henderson σχεδίασε μια πρω-τότυπη αντλία, που αποτελείται από μια πέτρα ύψους περίπου 18 εκατοστών και μια ατσάλινη κάνουλα, για να σερβίρεις τα ποτά σου με στιλ. Πώς λειτουργεί; Τοποθετείς ανάποδα τη φιάλη πάνω στην πέτρα. Κάθε φορά που θέλεις να σερβίρεις ποτό, ανοίγεις την κά-νουλα. Η ροή του ποτού μέσα από την πέτρα το κάνει πιο δροσερό - και γενικά πιο «κουλ». Οι πέτρες έχουν συλλεχθεί από τις ακτές της Νέας Αγγλίας και για τον λόγο αυτόν, κάθε προϊόν έχει τη δική του, ξεχωριστή προσωπικότητα. Μπορείς να το αγοράσεις από το Amazon έναντι 125 δολαρίων.

www.amazon.com

Για τους μοναχικούςΓυρίζεις στο σπίτι κατάκοπος από τη δου-λειά και το μόνο που θέλεις είναι ένα πιάτο φαΐ και λίγο μασάζ στην πονεμένη πλάτη. Δεν θα τα έχεις, όμως, γιατί ζεις μόνος. Και εντάξει, φαγητό μπορείς να μαγειρέψεις· με το μασάζ τι γίνεται; Βρέ-θηκε η λύση: αγοράζεις τον Ergonomical Back Massager. Χάρη σε μια μακριά, κυρ-τή λαβή μπορείς να φροντίσεις μόνος σου την πλάτη σου, απλά και ξεκούραστα. Το προϊόν, μάλιστα, διαθέτει τρεις κεφαλές, για διαφορετικές εμπειρίες μασάζ. Μία κε-φαλή προσομοιώνει το μασάζ με τα ακρο-δάχτυλα, μία άλλη το μασάζ με τις αρθρώ-σεις των δαχτύλων και η τρίτη το μασάζ με την παλάμη. Η τιμή του ανέρχεται περίπου στα 75 ευρώ: όσο, δηλαδή, κοστίζουν δύο επισκέψεις σε επαγγελματία.

www.hammacher.com

44

Training Ground 26.04-02.05.2013

Τσακωμοί και καμώματαΟσα χρόνια και αν περάσουν, δεν θα λήξει ο καβγάς του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς με τον Ντόμινικ Γουίλκινς. Βγήκε ο πρώτος τις προάλλες καλεσμένος σε γαλλικό κανάλι και του τα ξανάσυρε του δεύτερου. Οτι βαριότανε τη ζωή του, ότι στις προπονήσεις πήγαινε τελευταίος και έφευγε πρώτος, ότι στην πρώτη προπόνηση αντί να τα δίνει όλα, καθόταν πίσω από τη μπασκέτα και έκανε εισπνοές. Και όταν πήγε ο Μπόζα να του ζητήσει τον λόγο, κλαψούρισε ο Ντόμινικ ότι υποφέρει από άσθμα. Απάντηση Μάλκοβιτς; «Παίρνεις 3,5 εκατ. δολάρια και δεν έχεις δικαίωμα να ξεχωρίζεις από τους υπόλοιπους παίκτες».

Να μην ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους παίκτες ο Ντόμινικ; Μεγάλες προσδοκίες! Αυτό ήταν, άλλωστε, που τον ενδιέφερε σε όλη του τη ζωή. Ούτε οι τίτλοι τον ενδιέφεραν, ούτε οι ομάδες του, ούτε οι συμπαίκτες του. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να είναι ο ένας και μοναδικός, ο βασιλιάς του παρκέ, αυτός που έβγαζε την απίστευτη φάση και έκανε το καταπληκτικό κάρφωμα και ας έχανε ο σύλλογός του με 30 πόντους. Βλέπε τη συντριπτική ήττα από τον Ολυμπιακό, εκείνο το αδιανόητο 73-38, που ακόμη το κουβαλάνε στη μνήμη τους οι «Πράσινοι». Οταν ο Ντόμινικ εγκατέλειψε την ομάδα και το έσκασε στις ΗΠΑ για ξεκούραση.

Μπορεί να πήγε και για γκομενάκια. Εξάλλου, αυτό ήταν το πιο δυνατό του χόμπι όταν βρισκόταν στην Ελλάδα. Παρότι διατηρούσε οικογένεια, σύζυγο και παιδιά στην πατρίδα του, στα μέρη μας ο Γουίλκινς έγραψε ιστορία με τις ερωτικές του επιδόσεις. Με προτιμήσεις, μάλιστα, σε πληθώρα παρτενέρ (το μόνο άθλημα όπου πέρναγε καλά ομαδικώς...) και σε θηλυκά που είχαν το κατιτίς τους επάνω τους. Οπως μου είχε διηγηθεί η φίλη μου η Εύα, μια φορά και έναν καιρό που είχε πάει με κάτι άλλες είκοσι-και-κάτι δεσποινίδες να δούνε προπόνηση Παναθηναϊκού, την είδε ο Ντόμινικ και κόντεψε να χάσει το φως του. Την κυνήγησε, την έφτασε, τη χέριασε, της είπε ότι την ποθεί, της έδωσε το τηλέφωνό του, την καρδιά του, όλα κομπλέ. Λεπτομέρεια: Η Εύα εκείνη την εποχή χτύπαγε άνετα μια 120άρα στη ζυγαριά. Με 1.85 ύψος, αλλά και πάλι δεν την έλεγες Μπάμπι το ελαφάκι.

Χρήστος Ξανθάκης

45

Προσπαθώ να μη γίνομαι μάντης κακών. Κάνω κάθε δυνατή προσπάθεια να παραστήσω τον Τουίτι. Και να κλείνω τα μάτια μπροστά σε όλα όσα βλέπω, όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Αλλά δεν μου βγαίνει. Δεν τα καταφέρνω. Ανοίγω το στόμα μου και παραμονεύει η Κασσάνδρα με τους χρησμούς της. Παραμονεύει εκεί-νος ο κακός άνθρωπος ο Κόνραντ, με τις δοξασίες του για το βαθύτερο σκότος.

Προσπαθώ να ξεχνάω. Να κάνω το παπί. Μια απλή βόλ-τα, ωστόσο, στην κοιλιά του κτήνους, στο κέντρο της Αθήνας, στα πέριξ της Ομόνοιας, ματώνει τη μνήμη και την αντίληψη. Θυμάμαι, στη δεκαετία του ’80 χοροπη-δάγαμε οι Ρηγάδες γύρω από την Πλατεία Κουμουνδού-ρου και δεν αισθανθήκαμε κίνδυνο ούτε μία φορά. Ή, μάλλον, μόνο μία φορά. Που είχα πάρει κάτι πράγματα σταλμένα από τη μαμά στα λεωφορεία στα Λιόσια και κατέβηκα μέσα στη μαύρη νύχτα στην Ομόνοια και το πήρα με το πόδι για να κατέβω από Ευριπίδου στα γρα-φεία της οργάνωσης.

Πέρασα μπροστά από το μπαρ του Κώστα Σαφάκα του πάλαι ποτέ κατσέρ (αξέχαστες οι μάχες του με τον Ιβάν Μπουριένκοφ) και ήταν κάτι τύποι μυστήριοι εκεί μπρο-στά και με κοζάρανε. Με μετράγανε από κάτω μέχρι επά-νω και από επάνω μέχρι κάτω. Το σκεφτήκανε, το υπολο-

γίσανε, βαρεθήκανε. Ηταν προφανές ότι κουβάλαγα κάτι και ότι αυτό το κάτι είχε μια αξία. Οχι και τόσο μεγάλη, ωστόσο, για να ξεκουνηθούνε από τη θέση τους. Ασε τον πιτσιρικά να πάει στο καλό. Μια άλλη μέρα. Λίγες εβδο-μάδες πιο μετά φάγανε άνθρωπο στο μπαρ του Σαφάκα και τα κατέβασε τα ρολά. Είπε αντίο.

Και αυτό ήταν. Ολος ο καβγάς, όλη η μαυρίλα, ο ζόφος ολόκληρος μιας περιοχής, συμπυκνώθηκε σε ένα και μοναδικό θανατηφόρο επεισόδιο. Και, τέλος πάντων, ο εκλιπών ήξερε πού πήγαινε, δεν ήταν κάνα ρόδο άσπιλο που το μπλέξανε. Βρόμισαν οι λογαριασμοί, ξεκαθάρι-σαν οι λογαριασμοί, την υπόθεση ανέλαβε η αστυνομία. Τι απέγινε δεν γνωρίζω και ποτέ δεν φρόντισα να μάθω. Για λόγους ιστορικούς, ωστόσο, έτσι όπως γυρνάω στο Κέντρο σήμερα και αισθάνομαι διαρκώς από πάνω μου την απειλή της τυφλής βίας, μπορεί να την ψάξω την υπόθεση. Για το γαμώτο, που λένε στο χωριό μου.

Αλλά είχα μείνει στην κοιλιά του κτήνους. Περνώντας ένα μεσημέρι τις προάλλες από τους δρόμους γύρω από την Ομόνοια, είδα μερικά ενδιαφέροντα συνθήμα-τα, μερικές αστείες πινακίδες για φωτογράφιση. Τις είδα και αποφάσισα να αναλάβω δράση. Τέλειωσα από τη “Metropolis”, είχα λίγο χρόνο ώσπου να πάω «Ελευ-θεροτυπία», πάρκαρα στην Κεραμεικού και βγήκα για

κυνήγι. Και τα κατάφερα, ανακάλυψα ένα σωρό ενδια-φέροντα ενσταντανέ, πλούσια η συγκομιδή, θα τα δείτε εντός των ημερών στο FB.

Δεν ήταν, όμως, αυτό το θέαμα που με αναστάτωσε. Αυτό που με ιντρίγκαρε, με προβλημάτισε, με τρόμαξε αν θέλετε, ήταν η διαρκής απειλή της βίας. Τα βλέμμα-τα, οι κινήσεις, οι χειρονομίες ουκ ολίγων περαστικών, που σε μέτραγαν από επάνω μέχρι κάτω και από κάτω μέχρι επάνω. Και αναρωτιόνταν αν άξιζε τον κόπο να σε μουντάρουν, που λένε και στα γήπεδα. Να σου την πέ-σουν, να σε τσακίσουν, να σου επιτεθούν. Το κακό μου το ύφος, η βιασύνη μου και τα νεύρα μου μάλλον τους αποθάρρυναν. Ερχονταν λίγο πιο κοντά, το ξανασκέ-φτονταν, έκαναν πίσω. Μέρα μεσημέρι στην Ομόνοια, χαρά Θεού, ντάλα ήλιο.

Γύρισα πίσω στο αυτοκίνητο μαύρος από τη στενοχώρια. Το κέφι είχε πάει περίπατο. Προσπαθούσα πολύ να μη σκέφτομαι. Και να μην προφητεύω λοιμούς, σεισμούς, καταποντισμούς. Αλλά έχω την εντύπωση πως κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, ο επιτάφιος θρήνος θα ακου-στεί δυνατά στο κέντρο της Αθήνας.

Χρήστος Ξανθάκης

Ομόνοια και πέριξ

46Στιγμιότυπα Πόλης