-

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 • Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

• Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης • Ειδικός σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου • Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακί-δης • Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λάμπρος Αραπάκος, Λένα Βλασταρά, Αθηνά Δεληγιάν-νη, Αθως Δημουλάς, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βασίλης Νέδος, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρο-μπόλας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής • Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης • Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

• Φωτογραφίες: AFP • Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

we willsurvive

M’ αρέσει να γυρνοβολάω στους δρόμους, το ξέρετε καλά. Ετσι εισπράττω τη μυρωδιά της πό-λης, έτσι αναγνωρίζω σημεία και σημαινόμενα. Ετσι καταλαβαίνω προς τα πού φυσάει ο άνεμος. Κι έτσι διασκεδάζω, οφείλω να το ομολογήσω, με όλα όσα συμβαίνουν πάνω και πλάι στο οδό-στρωμα.

Βλέπε, για παράδειγμα, τι μου συνέβη τις προάλλες στους Αμπελόκηπους. Επρεπε να βγά-λω καινούργιο διαβατήριο και για να βγάλω και-νούργιο διαβατήριο μου χρειαζόταν καινούργια ταυτότητα, γιατί με την άλλη, την προ τριακοντα-ετίας δεν γινόταν δουλειά. Δεν έβαλα ακριβώς τα καλά μου, αλλά μια και θα πέρναγα από Δήμο και Αστυνομία κάπως συμμαζεύτηκα. Πουκάμι-σο, σακάκι, παντελόνι κοτλέ. Πρώτη στάση στη Σούτσου για φωτογραφίες. Κλικ, κλικ, όλα ΟΚ. Βγήκα κι άρχισα να ανεβαίνω το δρόμο, κατευ-θυνόμενος για Πανόρμου. Μπροστά μου ένας μελαψός τύπος με κοίταζε και με ξανακοίταζε. Τέλος πάντων, με πλησίασε, έβγαλε θήκη Apple και μου το ’πε το μυστικό: «Φιλαράκι, θέλεις ένα iPhone 4; Πες εσύ μια τιμή!» Για να μην τα πολυ-λογώ, τον απέφυγα ευγενικά και συνέχισα στην ανηφόρα. Πού να υποπτευθώ εκείνη την ώρα ότι επρόκειτο μόνο για το πρελούδιο μιας εξαι-ρετικά ενδιαφέρουσας συνέχειας.

Η οποία είχε ως εξής: Οπως βάδιζα στην Πανόρμου, περίπου στο ύψος του Blues Βar, αλλά από την απέναντι μεριά, σταμάτησε εμπρός μου ένα Fiat Panda. Τσίλικο, μεταλλικό χρώμα, άστραφτε. Κατεβαίνει το τζάμι, μου λέει ένας τύ-πος κοστουμάτος με χαρακτηριστικά σχετικώς, αλλά όχι τελείως, οριεντάλ: «Συγγνώμη, να ρω-τήσω γκάτι;» «Ορίστε», του απαντώ. Και αφού μου έδωσε το χέρι -το έδωσα κι εγώ, τι να κάνω;-, ακολούθησε ένας σουρεαλιστικός διάλογος.

- Πώς τα πάω αεροντρόμιο παραγκαλώ; - Ή θα κάνετε εδώ αναστροφή παρανόμως ή θα πάτε δεξιά και πάλι δεξιά για να βγείτε κανονι-κά στο φανάρι.- Τέλω να πάω αεροντρόμιο, παραγκαλώ.- Οπως σας είπα θα πάτε.- Πόσα γκιλιόμετρα είναι αεροντρόμιο;- Καμιά σαρανταριά από εδώ.- Τόσα πολλά γκιλιόμετρα; (εμφανώς δυσαρε-στημένος)- Τι να σας πω...- Εφκαριστώ πολύ! (μου ξαναδίνει το χέρι)- Παρακαλώ. (το ξανασφίγγω)- Με λένε Ρομπέρτο, είμαι από ντην Ιταλία.- Ναι.- Ημουνα συνέντριο Ατήνα, μεγκάλο συνέντριο.- Ναι.- Φεύγκω τώρα, πάω αεροντρόμιο.- Ναι.- Τέλω να σε εφκαριστήσω γκια τη βοήτεια.- Ναι.- Ορίστε ένα ντώρο από εμένα. (τσιμπάει σα-κούλα από το πάτωμα του συνοδηγού και βγάζει τρία δερμάτινα σακάκια σουέτ μάρκας Vale-κάτι)- Παρακαλώ, δεν χρειάζεται.- Με βοήτησες, εφκαριστώ, πάρε ντώρο.- Οχι, δεν είναι ανάγκη.- Είναι ντώρο, ντώρο. Valentino γκνήσιο, ντώρο.

Εκεί ακριβώς του γύρισα την πλάτη κι έφυγα. Είμαι αναγνωρισμένο χάπατο, αλλά όχι και να την πάθω απ’ τον «Ρομπέρτο» με τους ολίγον σχι-στούς οφθαλμούς. Εστω κι αν παριστάνει τον Αϊ-Βασίλη με τα ντώρα!

YΓ: Λίγες μέρες μετά το ανωτέρω περιστατικό, δια-πίστωσα ότι έχει γεμίσει η Αθήνα από τύπους που προσπαθούν να πλασάρουν iPhone 4. Εδρασε ο Κινέζος ή χάθηκε καμιά παρτίδα στη διαδρομή;

Ενα ταξίδι στην Αμερική φτάνει για να κα-ταλάβεις ότι ζούμε στην εποχή της Μεγάλης Αβεβαιότητας. Οι νέοι μιλούν συνέχεια για την ανεργία. Οι καθηγητές πανεπιστημίου για τις περικοπές. Οι αστυνομικοί απαγορεύουν την είσοδο στο Χάρβαρντ - για να αποτρέ-ψουν τους ακτιβιστές του Occupy Wall Street να καταλάβουν το campus του κορυφαίου πα-νεπιστημίου. Το κίνημα ενάντια στις αγορές είναι ετερόκλητο και σε «εμβρυακή μορφή». Σε κάθε περίπτωση, οι Αμερικανοί δεν κατε-βαίνουν για πλάκα στους δρόμους. Στα αμερι-κανικά πανεπιστήμια γίνεται ουσιαστική συ-ζήτηση για την οικονομική κρίση, για το προς τα πού πάει ο κόσμος. Νομίζω ότι η παρακμή της Αμερικής είναι πιο πολύ μια υπόθεση. Οι πολιτισμοί που παράγουν ιδέες δεν παρακμά-ζουν εύκολα. Και η Αμερική παράγει ακόμα, όχι μόνο γκάτζετ, αλλά και ιδέες και κινήμα-τα. Ιδέες και κινήματα που η Ευρώπη δυσκο-λεύεται να παραγάγει. Τα καλύτερα μυαλά της Ευρώπης πάντα έρχονταν εδώ για να κάνουν καριέρα και έρευνα. Με την οικονομική κρί-ση, όμως, η τάση αυτή έχει γίνει ρεύμα. Ειδι-κά οι Νότιοι (Ελληνες, Ιταλοί, Ισπανοί) φεύ-γουν πολύ. Ενώ οι Κινέζοι μετανάστες που ήρθαν στην Αμερική μετά το ’90 επιστρέφουν στην Κίνα που αναπτύσσεται ραγδαία, γρά-φουν οι “New York Times”. Η Κίνα που πολ-λοί προβλέπουν ότι θα εκτοπίσει την Αμερική από τη θέση της υπερδύναμης. Η Κίνα που θέλει να «κατακτήσει» τα Βαλκάνια, την Ευρώ-πη, την Αφρική. Για τον ανταγωνισμό της Κί-νας λίγοι ανησυχούν στην Αμερική. Ο φόβος είναι η Ευρώπη. Εάν η Κίνα κατέρρεε αύριο, μου είπαν στο Κέντρο Ευρωπαϊκών Σπουδών του Χάρβαρντ, οι επιπτώσεις στην Αμερική θα ήταν ελάχιστες. Εάν καταρρεύσει η Ευρώπη, μπορεί να πάρει μαζί της και την Αμερική. Εν τω μεταξύ, οι USA ετοιμάζονται για εκλογές. Ο Ομπάμα έχει απογοητεύσει πολλούς. Είναι δύσκολο να κάνεις θαύματα σε εποχές κρί-σης. Δύσκολο ακόμα και να επιβιώσεις πολι-τικά. Στην άλλη πλευρά, ο πρωτόγονος λόγος του Tea Party ακούγεται δυνατά μόλις ξεμυ-τίζεις από τα πανεπιστημιακά campus. Εκεί-νη τη στιγμή καταλαβαίνεις ότι αυτό που παί-ζεται στην Αμερική και στην Ευρώπη δεν εί-ναι απλά το θέμα του δημόσιου χρέους. Είναι η ίδια η ουσία της φιλελεύθερης δημοκρατί-ας - έτσι όπως τη γνωρίσαμε μετά το Β΄ Πα-γκόσμιο Πόλεμο...

ΟΙ ΝΕΟΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

Για πρώτη φορά φέτος νέοι συγγραφείς θα έρθουν σε άμεση επαφή με το νεανικό κοινό μέσα από ένα διήμερο αφιερωμένο στη λογοτεχνία. Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) διοργανώνει στις 9 και 10 Δεκεμβρίου το 1ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών σε συνεργασία

με το Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και τις «Μητροπολιτικές Ιστορίες». To φεστιβάλ θα περιλαμβάνει μαραθώνιο αναγνώσεων, διαγωνισμό για επίδοξους συγγραφείς,

εκδηλώσεις του προγράμματος Scritture Giovani, εργαστήρια δημιουργικής γραφής και παράλληλες εκδηλώσεις.

Συγκεκριμένα, ο «Μαραθώνιος Αναγνώσεων 2011» θα διαρκέσει από την Παρασκευή (9/12) έως το Σάββατο το βράδυ. Οι 40 συγγραφείς, πεζογράφοι και ποιητές, ηλικίας έως 35 ετών, θα παρουσιαστούν από τα λογοτεχνικά περιοδικά που τους επέλεξαν στη φετινή διοργάνωση. Θα μιλήσουν οι ίδιοι για το έργο τους, θα ρίξουν τη δική τους ματιά στην

επικαιρότητα και θα διατυπώσουν ιδέες και απόψεις επί παντός του επιστητού.Ακόμη, με ένα «Παιχνίδι λέξεων», το δυναμικό διάλογο με λέξεις-κλειδιά και γρήγορες

ερωτήσεις-απαντήσεις γύρω από το τι εστί κρίση (πολιτική, οικονομική, κοινωνική, ηθική) σε άμεση συνάρτηση με τη λογοτεχνική δημιουργία, οι συγγραφείς θα έρθουν σε επαφή με

το αναγνωστικό κοινό προτείνοντας το έργο τους.Τη σκυτάλη θα πάρουν οι φιλοξενούμενοι δημιουργοί από Ιταλία (Paolo Piccirillo),

Βρετανία (Anna Lewis) και Γερμανία (Suzanne Heinrich), οι οποίοι έχουν διακριθεί στα αντίστοιχα φεστιβάλ της Μάντοβας, του Βερολίνου και της Ουαλίας και θα μιλήσουν με τους Ελληνες ομότεχνούς τους. Ο «Μαραθώνιος Αναγνώσεων 2011» θα τερματίσει το

Σάββατο με την ανακοίνωση χορήγησης υποτροφιών σε τρεις συγγραφείς. Οι επίδοξοι συγγραφείς όμως θα έχουν και μια μοναδική ευκαιρία να διαγωνιστούν

την πρώτη μέρα του φεστιβάλ σε ένα οκτάωρο μαραθώνιο γραφής, που θα τους δώσει τη δυνατότητα να αναδείξουν τις ικανότητές τους. Οι πρώτοι 20 συμμετέχοντες (που

θα δηλώσουν το «παρών» έως την Κυριακή 4 Δεκεμβρίου στην ηλεκτρονική διεύθυνση festivalneonlogotexnon@ekebi.gr) καλούνται να γράψουν ένα διήγημα μέσα σε οκτώ ώρες, με θέμα που θα τους δοθεί επιτόπου. Το πρώτο βραβείο ισοδυναμεί με δωρεάν συμμετοχή

στον εαρινό κύκλο σεμιναρίων του Εργαστηρίου του Βιβλίου του ΕΚΕΒΙ. Το δεύτερο και τρίτο βραβείο θα δοθούν ως τιμητικοί έπαινοι, αλλά και ως δικαίωμα συμμετοχής σε

επόμενες εκδόσεις των «Μητροπολιτικών Ιστοριών» και της «Metropolis».Επίσης στο φεστιβάλ θα πραγματοποιηθούν τρία δωρεάν εργαστήρια δημιουργικής γραφής

με τον Χρήστο Χρυσόπουλο για τον πεζό λόγο, τον Σταμάτη Πασχάλη για την ποίηση και τον Νίκο Παναγιωτόπουλο για το σενάριο. Και οι τρεις θα παραδώσουν μαθήματα

συγγραφικής τέχνης σε νέους επίδοξους συγγραφείς. Τα εργαστήρια αυτά είναι κλειστά και οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να δηλώσουν συμμετοχή έως την Κυριακή 4 Δεκεμβρίου

στην ηλεκτρονική διεύθυνση: festivalneonlogotexnon@ekebi.gr. Τέλος, οι παράλληλες εκδηλώσεις «Οταν η λογοτεχνία εμπνέει...» θα προβάλουν τη διαρκή

σχέση μεταξύ λογοτεχνίας και άλλων μορφών τέχνης, την αμοιβαία επιδραστικότητα και την αναζήτηση νέων τρόπων έκφρασης. Οι παράλληλες εκδηλώσεις περιλαμβάνουν: προβολές ταινιών μικρού μήκους βασισμένες σε λογοτεχνικά έργα, εκθέσεις, εργαστήρια,

προβολές κόμικς, συζητήσεις και περφόρμανς θεάτρου, μουσικής και χορού.

Το 1ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών είναι γεγονός! Στις 9 και 10 Δεκεμβρίου το Πολιτιστικό Κέντρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης στην οδό Πειραιώς θα γεμίσει με νέους αισιόδοξους ανθρώπους της δημιουργίας που θέλουν να

προβάλουν τη δουλειά τους. Αξίζει να είμαστε εκεί, να συμπαρασταθούμε και να συμμετέχουμε.

6

Είναι Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011. Στη Ρήγα Παλαμήδη, στα στενά του Ψυρρή, το σκοτάδι έχει πέσει για τα καλά, αν και το ρολόι δείχνει λίγο μετά τις επτά. Ο Δημήτρης Παπαϊω-άννου είναι Εγγλέζος στο ραντεβού του. Βρίσκεται από νωρίς στη σκη-νή του Εμπρός και εκεί, δίπλα στον προτζέκτορά του -το βασικό εργαλείο για το «live αρχείο»-, έχει αραδιάσει και όλα τα σύνεργα της μνήμης του. Βάζει και βγάζει τα γυαλιά του, χαμο-γελάει σε γνωστούς και φίλους από τα παλιά και περιμένει υπομονετικά και τους τελευταίους αργοπορημέ-νους σε μια αίθουσα όπου δεν πέ-φτει ούτε καρφίτσα από την πέραν πάσης προσδοκίας προσέλευση.

Μάλιστα, ο ίδιος -όταν παίρνει στα χέρια του το μικρόφωνο- πρέπει να νιώθει ασφαλής ότι έπειτα από καιρό ξανασυναντάει το δικό του, το κατα-δικό του, κοινό! Αλλωστε, βρί-σκεται και πάλι στο χώρο μιας κα-

τάληψης, όπως εκείνη των αρχών της δεκαετίας του ’90 (Κτίριο Καλ-λιτεχνών επί της Πατησίων). Ο Πα-παϊωάννου αρχίζει την αφήγησή του με ηρεμία και χιούμορ. Ως ικανός storyteller μιλάει φάτσα στο κοινό του για δύσκολες στιγμές και ανυ-πέρβλητα εμπόδια προκειμένου να στηθούν σχεδόν αυτοσχέδιες παρα-στάσεις που διέθεταν νεύρο και τσα-μπουκά, αλλά και πολλή αγάπη για την ίδια, την καθαρή Δημιουργία.

Η εκδήλωση ήταν ενταγμένη στη σειρά του «Live Αρχείο», όπου οι ίδιοι οι δημιουργοί με δική τους ευθύνη παρουσιάζουν το έργο τους κάνοντας χρήση αρχειακού υλικού. Το «Live Αρχείο» μαζί με πολλές άλ-λες ενδιαφέρουσες δράσεις αποτε-λούν μέρος της όλης πρωτοβουλίας επανενεργοποίησης του Εμπρός από την «Κίνηση Μαβίλη».

Οι κερκίδες του αχρησιμοποί-ητου για χρόνια θεάτρου γέμισαν

ασφυκτικά, όπως και κάθε άλλος δι-αθέσιμος χώρος δίπλα και πάνω στη σκηνή. Σε κάθε γωνία του θεάτρου Αθηναίοι και Αθηναίες όλων των ηλικιών, των προελεύσεων και των καταγωγών «είδαν» ή «ξαναείδαν» τις πρώτες δουλειές του Παπαϊωάν-νου και κυρίως διαπίστωσαν ότι η Τέχνη είναι μια ακριβή υπόθεση με απλά υλικά όταν υπάρχει η έμπνευ-ση, η θέληση και το ασίγαστο ερωτι-κό πάθος.

Οι σκηνές από τον προτζέκτορα προβάλλονται και ο Παπαϊωάννου αφηγείται. Μιλάει με αγάπη κάθε φορά που αναφέρεται σε συνεργάτες του. Η Αγγελική Στελλάτου, ο Σταύ-ρος Ζαλμάς, ο αείμνηστος Αλεξίου, ο Γιώργος Κουμεντάκης, ο Γρηγό-ρης Λαγός, η Αντζελα Μπρούσκου, ο Ναλπάντης, η Σιάμου και άλλοι. Οι λίγοι και εκλεκτοί της ηρωικής αρ-χής. Τους θυμάται όλους και τους αναφέρει. Στην ιστορία του δεν χρη-

σιμοποιεί γομολάστιχα!Επιλέγει να σταθεί σε μια χρονι-

κή στιγμή, στο 1988. Δωμάτιο 1 και Δωμάτιο 2. Ενας οικοδόμος, ο Βαγ-γέλης Παπαδάκης, αποδέχεται την πρότασή του και παίζει στις παρα-στάσεις του. «Μ’ αρέσει να χρησιμο-ποιώ στις παραστάσεις μου ανειδί-κευτους ανθρώπους που δεν έχουν σπουδάσει χορό ή θέατρο», εξηγεί.

Μετά έρχεται μια άλλη χρονι-κή στιγμή. Μια στιγμή-σταθμός. Το 1992. Η «Σαπφώ» παρουσιάζεται στην κατάληψη του Κτιρίου Καλλι-τεχνών. Μια σειρά ανατροπών και αντικαταστάσεων οδηγούν τον Πα-παϊωάννου στο να υποδυθεί την ποι-ήτρια (τρεις φορές, όπως λέει, έχει κάνει γυναικείους ρόλους στην κα-ριέρα του).

Η φράση «Τώρα, ξεκινάει το βασανιστήριο», που λέει ο Παπαϊ-ωάννου (και εμείς σκάμε στα γέλια) πριν πατήσει το κουμπάκι στον υπο-

λογιστή του, είναι το σύνθημα για να αρχίσει η «Σαπφώ» να ζωντανεύ-ει σε μια νέα κατάληψη. Ο ίδιος επι-λέγει συχνά πυκνά να διακόπτει τη ροή της προβολής για να καταδυ-θεί γλυκά στις αναμνήσεις του. Θέ-λει να τις βγάλει προς τα έξω και να τις μοιραστεί μαζί μας. Για παρά-δειγμα, θυμάται τις κρατήσεις από τους θεατές που γίνονταν στο προ-σωπικό του τηλέφωνο ή τη μεγάλη βοήθεια της Ρούλας Πατεράκη στην παράσταση αυτή. «Μόλις την είχα γνωρίσει, ήρθε στις πρόβες, πρό-τεινε πράγματα και μας βοήθησε πολύ». Θυμάται και αναφέρει φόρα παρτίδα τις επιρροές του: Βωβός κι-νηματογράφος, γερμανικός εξπρεσι-ονισμός, «Γκίλντα», Αλμοδόβαρ και πόσα άλλα...

Σαν να μην έφταναν αυτά, πα-ρεμβάλλει στην αφήγησή του και ένα βίντεο με τα γεγονότα της χώρας και του κόσμου τη χρόνια που παί-

χτηκε η «Σαπφώ». Μέσα σε ένα βί-ντεο λίγων λεπτών χώρεσαν η Βού-λα Πατουλίδου -«Για την Ελλάδα ρε γαμώτο»-, η Μαρία Χούκλη, η Ρίτα Σακελλαρίου, η Κωνσταντίνα, η δι-αφήμιση οδοντόκρεμας με τον Νίκο Κούρκουλο και πολλά άλλα.

Στα 2/3 της προβολής, ο Πα-παϊωάννου προτείνει διάλειμμα για τσιγάρο. Το κοινό αρνείται και η «Σαπφώ» συνεχίζεται. Συναισθήμα-τα και σιωπές εξουσιάζουν το χώρο που άφησε ισχυρό αποτύπωμα στην ιστορία της περιοχής και στην ιστο-ρία του Θεάτρου. Ακολουθούν σιω-πές, πολλές σιωπές. Στο τέλος, προ-τείνει συζήτηση, διάλογο. Το κοινό πάλι αρνείται. Δεν έχει να πει τίπο-τα - είναι γεμάτο, χορτάτο από εικό-νες και σκέψεις.

Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου ξανασυνάντησε στο «Εμπρός» το κοινό του και μοιράστηκε μαζί του εικόνες και αναμνήσεις από μια άλλη εποχή

-

Γιατί οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να προσπερά-σουν την ιδεολογία και να πετύχουν την αλλαγή;» ρώτησε η Τζ. Νικόλ Τζόουνς τον Σλαβόι Ζίζεκ σε μια συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στο “Harper Magazine”. Δεν διαβάζουμε συχνά συνεντεύξεις φιλοσόφων, ακόμα και αν πρόκειται για το εν λόγω έντυπο, η ιστορία του οποίου εγγυάται την ποιότητά του, ή ακόμα και αν ο φιλόσοφος είναι ο Ζίζεκ, για τον οποίο ισχύει ότι «το πάντρεμα της ποπ κουλτούρας με τη θεωρία τον καθιστούν πιθανόν τον πιο διάσημο Σλοβένο που έζησε ποτέ». Ο Ζίζεκ, λοιπόν, είπε ότι έχει μια κλασική μαρξιστική απάντηση γι’ αυτό το ερώτημα. «Η ιδεολογία δεν είναι μόνο ιδέες. Η ιδεολογία είναι κάτι που δομεί τις καθημερινές μας πρακτικές. Δεν είναι ιδεολογία το ότι πιστεύεις ότι τα χρήμα-

τα είναι κάτι μυστηριώδες. Η ιδεολογία βρίσκεται στο πώς αντιμετωπίζεις τα χρήματα καθημερινά. Η δικανική ιδεολογία βασίζεται στο ότι ακόμα και αν δεν εμπιστεύεσαι το νόμο, τον χρησιμοποιείς, βασίζεσαι σε αυτόν. Με τη λογική του Βιτγκεν-στάιν είναι μια μορφή ζωής». Αυτό που θέλει να πει ο Ζίζεκ είναι ότι για να είναι λειτουργική μια θεωρία, δεν έχει σημασία αν πιστεύεις σε αυτήν ή όχι. Κατά κάποιο τρόπο δεν χρειάζεται να την παίρνεις πολύ στα σοβαρά.

Τι θα διαβάζει ο κόσμος σε 100 χρόνια, τι μουσική ακούει; Θα βλέπει τις ταινίες που βλέ-πουμε σήμερα; Υπάρχει κάτι σύγχρονο, τέλος πάντων, που θα γίνει διαχρονικό σε τέτοιο βαθμό ώστε έναν αιώνα αργότερα να απασχολεί ακόμα τους ανθρώπους; Το αμερικανικό πε-ριοδικό “Slate” ζήτησε τη βοήθεια των αναγνωστών του, οι οποίοι ψήφισαν, και στη συνέ-χεια ο “Observer” θέλησε να κλέψει λίγη από τη δόξα αυτής της ιδέας, παραθέτοντας τις δικές του προβλέψεις. Ετσι, λοιπόν, σύμφωνα με τους Αγγλους, η ταινία που θα αντέξει στο χρόνο είναι το “Artist” του Μισέλ Χαζαναβίσιους, που θα έρθει στην Ελλάδα στο τέλος του χρόνου και χαρακτηρίζεται ως «μεταμοντέρνο αριστούργημα». Στη μουσική επέλεξαν το άλμπουμ “Intro” των ΧΧ για τη μίνιμαλ μελαγχολία του, ενώ στη λογοτεχνία ποντάρουν στο «2666» του Ρομπέρτο Μπολάνο. Από τηλεοπτικές σειρές ο “Observer” ψηφίζει -όχι που δεν θα το ψήφιζε- το “Office”, ενώ ως πιο καθοριστικό τεχνολογικό εργαλείο προτείνει τη Wikipedia. Τέλος, ως τη φωτογραφία που θα μείνει στην Ιστορία, οι Αγγλοι δημοσιογράφοι διάλεξαν το “The Hooded Man”, αυτή την ερασιτεχνική φωτογραφία ενός Αμερικανού στρατιώτη σε φυλακές του Ιράκ που αποτυπώνει ανατριχιαστικά την αγριότητα του πολέμου. Στη συγκε-κριμένη κατηγορία οι αναγνώστες του “Slate” διάλεξαν τη φωτογραφία του Λουίς Σίνκο με τίτλο “Malboro Marine”, με έναν Αμερικανό στρατιώτη αυτή τη φορά σε πρώτο πλάνο με ένα τσιγάρο στο στόμα. Στις υπόλοιπες κατηγορίες συναντάμε το “Mulholland drive” του Ντέβιντ Λιντς, το “I got a felling” των Black Eyed Peas (για όνομα του Θεού), το βιβλίο “Nowhere man” του Βοσνιοαμερικανού Αλεξάντερ Χέμον, ενώ στις σειρές το “Wire” επιλέχθηκε χωρίς αντίπαλο. Τέλος, αντί για τη Wikipedia, οι Αμερικανοί ψήφισαν το iPod, πιθανόν και με μια κάποια συναισθηματική φόρτιση. Ενδιαφέρον πάντως το γεγονός ότι οι δυο σημαντικότε-ροι εκπρόσωποι της ποπ κουλτούρας δεν στάθηκαν σε αποκλειστικά δικά τους προϊόντα.

Ο τίτλος του άρθρου στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού “Prospect” σε προετοιμάζει για το... κράξιμο που θα ακολουθήσει: «Δι-αλύοντας τους ελληνικούς μύθους». Σε αυτό γίνεται λόγος στην «αντεπίθεση που έχει ξεκινήσει στο διαδίκτυο από Ελληνες χρή-στες που προσπαθούν να αντιστρέψουν το αρνητικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί εις βάρος τους το τελευταίο διάστημα». Παίρνει ως παράδειγμα, μάλιστα, το site GR2Day.com, το οποίο αναφέρει τα εξής: «Εμείς οι Ελληνες ξέρουμε τα πάντα για τους μύθους. Μερικοί από αυτούς είναι πηγή έμπνευσης. Κάποιοι άλλοι, όμως, είναι απλά παραπλα-νητικοί». Η ιστοσελίδα παραθέτει στατιστι-κά στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) για να καταρρίψει το μύθο ότι οι Ελληνες είναι τεμπέληδες. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, λοιπόν, φαίνεται ότι δουλεύουμε περισσό-τερο από τους Γερμανούς, τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους. Αντε να το χωνέψουν όμως οι Αγγλοσάξονες... περιοδικάρχες, που συνομίλησαν, λέει, με στέλεχος του ΟΟΣΑ, το οποίο τους διαβεβαίω-σε ότι τα αποτελέσματα των προαναφερθεισών συγκρίσεων λένε μόνο τη μισή αλήθεια, διότι περιλαμβάνονται σε αυτά και οι Ελληνες ελεύθε-ροι επαγγελματίες, που αποτελούν μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού της χώρας. Εάν ο συγκεκριμέ-νος αξιωματούχος υπονοεί πως οι Ελλη-νες αυτοαπασχολούμενοι είναι αυτοί που ανεβάζουν το μέσο όρο των εργατοωρών στη χώρα μας, μάλλον είναι... τσακωμένος με την πραγματικότητα.

Βρισκόμαστε στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μια όμορφη νεαρή γυναίκα, η Σαμπίνα, πάσχει από υστερία (μετατρεπτική διαταραχή), ο Ζίγκμουντ Φρόιντ και ο Καρλ Γιουνγκ ανακατεύονται, κοντράρονται και -σύμ-φωνα με το μύθο- γεννιέται η ψυχανάλυση. Ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ σκηνοθετεί μία από τις ταινίες της χρονιάς, ο Μάικλ Φάσμπεντερ είναι ο Γιουνγκ, ο Βίγκο Μόρτενσεν είναι ο Φρόιντ και η Κίρα Νάιτλι είναι η Σαμπίνα. Το περιοδικό “Interview” μίλησε στη Λονδρέζα ηθοποιό με αφορμή το ρόλο της στην ταινία “A dangerous method” και τη ρώτησε αν είχε

άγχος παίζοντας τις σκηνές των εκρήξεων της ασθένειας». Η ηθοποιός απάντησε λέγοντας ότι υπάρχει ένα δίλημμα στους ηθοποιούς σε τέτοιες περιπτώσεις, σχετικά με το αν θα πα-ρουσιάσουν την ασθένεια ως κάτι περισσότερο εσωτερικό ή θα τα δείξουν όλα σοκάροντας το κοινό. Η ίδια μάλλον διάλεξε τη δεύτερη λύση, ωστόσο το πιο ενδιαφέρον στοιχείο βρίσκεται στη συνέχεια της απάντησής της. «Σκεφτήκαμε ότι πρέπει να είμαστε πειστικοί στην ακριβή κατάσταση όπου βρισκόταν η ηρωίδα και έτσι έπρεπε να φτάσουμε πολύ μακριά. Παραδόξως, κάνοντας μια έρευνα, δεν νομίζω ότι φτάσαμε τόσο βαθιά στο πρόβλημα όσο αυτό πηγαίνει. Δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι θα το δέχονταν αν δείχναμε κάποια από τα πράγματα που διάβασα για αυτή την ασθένεια, καταλαβαίνετε; Ετσι ό,τι βλέπετε είναι λίγο χαμηλότερων τόνων από ό,τι θα ήταν στην πραγματικότητα». Κατά τα άλλα, επειδή δεν υπάρχει συνέντευξη της Κίρα Νάιτλι χωρίς αναφορά στο ποδόσφαιρο, μας θύμισε ότι μέρος των γυρισμάτων έγινε το κα-λοκαίρι του 2010 στη Γερμανία και αναπόλη-σε κάπως τις στιγμές όταν με τους συμπρωτα-γωνιστές της πήγαιναν σε μπαράκια με οθόνες και έβλεπαν το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Σύμφωνα με τη λαϊκή προσέγγιση στο θέμα, η ένδειξη ότι κάποιος βρίσκεται στο αρχικό στάδιο του αλκοολισμού είναι ότι πίνει έστω και ένα ποτό την ημέρα. Η 1η Πανελλήνια Ερευνα Γνώσης για το Αλκοόλ που πραγματο-ποιήθηκε αυτές τις μέρες έδειξε ότι 800.000 Ελληνες πίνουν καθημερινά, με τους μισούς εξ αυτών να δικαιολογούν τη συνήθειά τους ως αδυναμία χαρακτήρα. Σε αντίθεση με αυτή την παράλογη ιδέα, ένα ποσοστό 84,7% σε ηλικίες 17 έως 24 χρόνων παρουσιάζεται συ-γκροτημένο, απαντώντας σωστά για τα επιτρε-πτά όρια στην οδήγηση.

Εν τω μεταξύ, μιλώντας για οδήγηση, το να διασχίσεις βράδυ την εθνική οδό Κορίνθου-Πατρών είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερ-δίσεις. Μου θύμιζε -επιστρέφοντας στην Αθήνα μέσα στην εβδομάδα από ένα μίνι ταξίδι- τις πί-στες από εκείνα τα ηλεκτρονικά παιχνίδια με τα αυτοκίνητα, όπου οδηγούσες σε κάτι δρόμους που στερούνταν -πίστευα τότε- κάθε ρεαλισμού. Αλήθεια, πώς μεταφράζεται αυτή η αδυναμία της ολοκλήρωσης των έργων σε έναν από τους πλέον πολυσύχναστους εθνικούς δρόμους; Ελ-λειψη χρημάτων; Πώς μια χώρα αφήνει επί μή-νες να συντηρείται αυτό το τρομακτικό λούνα παρκ με τα φωτάκια και τις ταμπελίτσες; Χωρίς διαζώματα, χωρίς λωρίδες, χωρίς φώτα. Αλλά, βέβαια, με όλη τη φαιά ουσία να επενδύεται στα της κρίσης, στο βωμό μιας αμφιλεγόμενης προσπάθειας, αναζητώντας το δάσος του ευρω-παϊκού ονείρου, έχει χαθεί το δέντρο της εσω-τερικής πολιτικής, της εσωτερικής ομαλότητας - ακόμα και αν μιλάμε για ένα θέμα ασφάλειας.

Θα ξαναγυρίσω όμως στο θέμα του αλκοόλ από μια άλλη οπτική. Τόσα χρόνια τα μαγαζιά παραπονιούνται ότι η ακρίβεια τους έχει τσακί-σει και ότι για να βγει κέρδος από το ποτό δεν νοείται να μην το πληρώνεις έξι ευρώ το λιγό-τερο, κάτι που πλέον είναι μάλλον σπάνιο, με το απλό ποτό σε ένα φυσιολογικό μπαράκι να κοστολογείται επτά ευρώ και σε άλλα, λιγότερο φυσιολογικά, να φτάνει και εννέα ή δέκα ευρώ. Αρα σε αυτό το (σχετικά) καινούργιο μαγαζί στη Ζωοδόχου Πηγής όπου ήπια ένα ουίσκι με τρι-άμισι ευρώ, λογικά οι άνθρωποι είναι τρελοί και δεν ενδιαφέρονται να βγάλουν χρήματα, παρά μόνο να χτυπήσουν την αγορά έτσι για το κέφι τους. Ξέρετε, αν σταματήσουμε να πηγαί-νουμε σε όλα αυτά τα μέρη που πουλάνε ύφος και ακριβά ποτά, ίσως σύντομα ζήσουμε σε μια πόλη στην οποία μπορείς να βγεις χωρίς φου-σκωμένο πορτοφόλι.

Από τη στιγμή που οι REM ανακοίνωσαν τη διάλυσή τους -το τέλος της καριέρας τους, αν θέλετε- έχω διαβάσει ένα σωρό κείμενα για χάρη τους, από τα οποία ξεχώρισα αυτή την κουβέντα που είχε μαζί τους το “Pitchfork” για τις καλύτερες στιγμές τους. «Θέλαμε να γράψουμε δίσκους δια-χρονικούς και απορρίπταμε οτιδήποτε θα μπορού-σε να τους κάνει να ακούγονται απλά επίκαιροι», δήλωσε ο Μάικ Μιλς και συνέχισε λέγοντας: «Γρά-φαμε μουσική που μας έκανε χαρούμενους, ό,τι κι αν ήταν αυτή. Ξέραμε ότι δεν θέλαμε να κάνουμε τις ίδιες ανοησίες που έπαιζαν στο ραδιόφωνο εκείνη την εποχή (σσ. στα ’80s και συγκεκριμένα για το δίσκο “Reckoning”)». Από την πλευρά του, ο Μάικλ Στράιπ μίλησε -αλίμονο- και για πολιτική, αναφερόμενος σε ένα από τα τελευταία τραγούδια της μπάντας, το “Living well is the best revenge”. «Στ’ αλήθεια με εξοργίζει η αδικία και όσοι την προκαλούν. Παρακολουθούσα τα νέα απ’ το ίντερνετ και τσατιζόμουν με τον τρόπο που παρουσιάζονταν οι Μπους και Τσέινι, έτσι προέκυψε αυτή η ιδέα», είπε χαρακτηριστικά και συμπλήρωσε: «Είναι όμως σημαντικό να ξεκαθαρίσω ότι, ως ακροατής, δεν ευχαριστιέμαι τη μουσική που έχει πολιτικό λόγο. Μου αρέσει η μουσική ως συναισθηματική εμπειρία -αυτό ακούγεται τόσο χαζό-, συγγνώμη, προ-σπαθώ να γίνω σαφής. Δεν μου αρέσει όταν νιώθω ότι κάποιος προσπαθεί να μου σφηνώσει μια ιδέα στο λαρύγγι. Μου αρέσει η μουσική ως κάθαρση, ως ένα είδος συναισθηματικής απελευθέρωσης. Αυτό πραγματικά με αγγίζει, είτε είναι οι Daft Punk είτε οι Coldplay». Αυτό είναι το τέλος των REM όπως το ξέρουμε και νιώθω μια χαρά, παραφράζοντας τους ίδιους.

Κάθε φορά που ακούω το γνωστό κλα-σικό «Love Theme» από το Νονό του Νίνο Ρότα σκέφτομαι πως αυτή η με-λωδία καταφέρνει χωρίς λόγια να απο-τυπώσει το αίσθημα της αγάπης, του έρωτα, του πάθους και της πληγής ενί-οτε. Δεν χρειάζεται να έχεις δει την ται-νία. Δεν χρειάζεται να ακούσεις λόγια στη μελωδία πάνω. Αρκεί να παίξουν οι πρώτες νότες του κλασικού θέματος.

Σαν κάτι να σκιρτά στο στομά-χι. Σαν μια εικόνα να γεννιέται ξανά μπροστά σου. Μια εικόνα γνωστή. Ένα συναίσθημα δικό σου. Κάτι που το έχεις βιώσει. Το ξέρεις. Είναι το ίδιο συναίσθημα κάθε φορά. Σε κάθε ακρόαση η ίδια πρώτη σκέψη: αγάπη.

Η αγάπη δε λέγεται τελικά. Δεν αποτυπώνεται στις λέξεις. Οι ερωτικές ιστορίες μοιάζουν λίγο έως πολύ μεταξύ τους. Οι στίχοι θα μιλήσουν για μια νέα αγάπη, για ένα νέο χωρισμό, για τη μα-ταιότητα, για την ‘’αδικία’’, για το ανεκ-πλήρωτο. Η ίδια ιστορία ιδωμένη από πολλά πρίσματα. Οι λέξεις μπορούν να αποκωδικοποιήσουν το συναίσθημα, να προσπαθήσουν να το εξηγήσουν, να μιλήσουν για όσα ο νους ορίζει.

Η μουσική όμως γεννά το αίσθη-μα, το αναπαράγει, το τροφοδοτεί. Στις πρώτες νότες του «ερωτικού θέματος του Νονού» έχεις ήδη θέμα. Μπαίνεις αμέσως στο κλίμα. Και δεν το λες με λέξεις. Το νιώθεις εκεί να χτυπά. Σου έρχεται στο νου το λαβ στόρι και ξέρεις ότι και εσύ το έχεις ζήσει. Με όποιον τρόπο.

Οσο κι αν θέλουμε να ακούμε ή να λέμε το «Σ’αγαπάω» αυτό που θέλουμε στην πραγματικότητα είναι να το νιώ-σουμε. Η αγάπη δε λέγεται. Αισθάνεται.

Ενα μήνα πριν από τα Χριστούγεννα του ’84, η αφρόκρεμα της μουσικής βιομηχανίας με πρωτοστάτη τον Μπομπ Γκέλντοφ συναντιέται στο Λονδίνο για να ηχογραφήσει το “Do they know it’s Christmas”. Το τραγούδι επρόκειτο να κυκλοφορήσει και τα έσοδά του να διατεθούν για τα παιδιά της Αιθιοπίας. Και έτσι έγινε. Συνολικά συγκεντρώθηκαν σχεδόν 14 εκατ. δολάρια παγκοσμίως. Ο Μπομπ Γκέλ-ντοφ είχε δει ένα σχετικό ρεπορτάζ για την κατάσταση στην Αιθιοπία, ευαισθητοποιήθηκε και σε μια συνέντευξη που είχε προγραμματίσει στο BBC για να προωθήσει τη νέα του δισκογραφική δουλειά, εκμεταλλεύτηκε το ραδιοφωνικό του χρόνο και, αντί για τη δική του προβολή, ανέδειξε το θέμα και «έριξε» την ιδέα ενός φιλανθρωπικού τραγουδιού. Το θέμα πήρε μεγάλες διαστάσεις από τα μίντια και το αποτέλεσμα λίγο έως πολύ το γνωρίζουμε.

Οι Ulver, οι «λύκοι» της Νορβηγίας, επιστρέ-φουν στην Αθήνα, δύο χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα. Το metal κοινό της πόλης θα τους συναντήσει στο Fuzz (Πατριάρχου Ιωακείμ 1, Ταύρος) αύριο (26/11) και θα έχει τη δυνατότητα να ακούσει για πρώτη φορά ζωντανά το νέο τους άλμπουμ “Wars of roses”. Η μπάντα αποποιήθηκε τον black metal ήχο της το 1999 και άρχισε να κινείται σε άλλα μονοπάτια, μέχρι που έφτασε στα ηλεκτρονικά ηχοχρώματα που έχει υιο-θετήσει σήμερα. Και, παρόλο που υπάρχει από το 1994, μόλις το 2009 έδωσε τις πρώτες συναυλίες, εξού και ο ερχομός της τότε στην Αθήνα. Και τώρα η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ή μήπως όχι; Γιατί μια μπάντα που είναι «ανοιχτή» στην αλλαγή όλο και κάτι διαφορετικό θα έχει να παρουσιάσει.

Τέλη του ’70 και αρχές της επόμενης δεκαετίας. Δεν είχες προλάβει να πας στον παιδικό σταθμό και εκείνα τα χρόνια κυ-κλοφορεί το “Love will tear us apart” των Joy Division. Θα καταλά-βαινες φυσικά αργότε-

ρα την αξία του. Μετά το θάνατο του Ιαν Κέρτις, τα εναπομείναντα μέλη θα φτιάξουν τους New Order και τα εφηβικά σου χρόνια θα γεμίσουν με «Μπλε Δευτέρες» και αναζητήσεις για την «Αληθινή πίστη». Σχεδόν 30 χρόνια μετά τις πρώτες κυκλοφορίες των Joy Division, o Πίτερ Χουκ με την μπάντα του The Light έρχονται ξανά στην Ελλάδα, σήμερα (25/11) στο Gagarin 205 (Λιοσίων 205) για μια συναυλία φόρο τιμής στον εκλιπόντα Ιαν Κέρτις. Αφιερωμένη στα νεανικά μας χρόνια και σε αυτή την αγάπη που μπορεί να μας «κάνει δυο κομμάτια», αλλά τη ζητάμε ξανά! “Love will tear us apart”.

Αν κάποιο είδος τραγουδιού εί-ναι αδικημένο στην Ελλάδα, αυτό είναι το λαϊκό. Σχεδόν αποκλεισμένο από τα ραδι-όφωνα (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων που μερικές φορές αγγίζουν τη φολκλόρ υπερβολή) και κάπως μεταλ-λαγμένο στις πίστες των ξενυχτάδικων. Γιατί τα μπουζούκια είναι ωραία, αλλά έχουν χάσει τη χάρη τους. Μια «εθνική Ελλάδος» του λαϊκού τραγουδιού, λοιπόν, αποτελούμενη από τους Ελένη Βιτάλη, Γεράσι-μο Ανδρεάτο, Μελίνα Ασλανίδου, Γιώτα Νέγκα, Βαλερία Κουρούπη, Μυρτώ Ναούμ και τον Τάκη Σούκα σε ειδική συμμετοχή, στήνουν ένα λαϊκό πάλκο στο Acro (Ιερά Οδός 11). Υπάρχει μια φράση που λέει: «Τα έντεχνα μαγαζιά διαφέρουν από τα μπουζουξίδικα ως προς το πόσο κοντά είναι τα τραπεζάκια». Για να δούμε πόσο κοντά θα έρθουμε με αυτό το πρόγραμμα.

Η Μεσό-γειος περνάει από το Δάσος Χαϊδαρίου. Ενα «ταξίδι χωρίς σύνορα» μας υπόσχεται η Στέλλα Χρο-ναίου και η Τία Μενούτη στη μουσική σκηνή Φοίνικας στην Πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που περιλαμβάνει τραγούδια από διάφορες χώρες της Μεσογείου (ελληνικά, ιταλικά, γαλλικά, ισπανικά, πορτογαλικά, αλβανικά, βουλγαρικά, σερβικά) στο πρώτο μέρος και επιλεγμένα λαϊκά στο δεύτερο, δίνοντας έμφαση σε τραγούδια που τόσο αγαπάμε, αλλά δεν ακούμε συχνά.

ή

«Μια επικίνδυνη μέθοδος» είναι ο τίτλος της νέας ταινίας του Ντέιβιντ Κρό-νενμπεργκ που μας έρχεται από το Φε-στιβάλ της Βενετίας. Ο Σίγκμουντ Φρόιντ (Βίγκο Μόρτενσεν) και ο Καρλ Γιουνγκ (Μίκαελ Φασμπίντερ) θα μαγευτούν από μια «δύσκολη περίπτωση», που ακούει στο όνομα Σαμπίνα (η πανέμορφη Κίρα Νάιτλι). Θα μου πείτε ότι κάθε γυναίκα είναι μια δύσκολη περίπτωση, αλλά, αν το αντιμετωπίζουν έτσι και τα δύο ιερά τέρατα της ψυχανάλυσης, τότε καταλαβαίνετε... Ο Γιουνγκ ερωτεύεται τη Σαμπίνα, εμφανίζε-ται ο ασθενής Οτο Γκρος (Βενσάν Κασέλ), που είναι έτοιμος να ξεπεράσει κάθε όριο, και ο Φρόιντ εισχωρεί με άλλους τρόπους στο μυαλό της νεαρής. Ολα αυτά στην κινηματογραφική διασκευή του θεατρικού έργου “The talking cure” του Κρίστοφερ Χάμπτον.

Με ένα κάρο βραβεία στις τσέπες του, μετα-ξύ των οποίων το Βραβείο Σκηνοθεσίας και το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής του Φεστιβάλ του Σάντανς, η ταινία «Τυραννόσαυρος» αφηγείται τη γνωριμία δύο ανθρώπων. Ο Τζόζεφ -μέθυσος, οξύθυμος και τσαμπουκαλής- συναντά τη Χάνα, που δουλεύει σε κατάστημα φιλανθρωπικής οργάνωσης. Ο Τζόζεφ το θεωρεί ευκαιρία για να ξεφύγει από το ανιαρό παρόν του, αλλά για τη Χάνα δεν είναι ακριβώς το ίδιο, εφόσον το μυ-στικό της δεν πρέπει να μαθευτεί... Η ταινία είναι σκηνοθετημένη από τον Πάντι Κονσιντάιν.

Ας αφήσουμε τις εισα-γωγές και ας μεταφερ-θούμε κατευθείαν στο προηγούμενο σαββατό-βραδο. Βαριεστημένος, κακόκεφος και νυσταγ-μένος, αποφάσισα τε-λικά να πάω στο πάρτι του φοιτητικού περιοδικού «Καλειδο-σκόπιο», που γινόταν στο στέκι τεχνών Ονειροδρόμιο στου Ψυρρή. «Εστω για ένα ποτό, για το καλό», σκέφτηκα ως πρώην μέλος του περιοδικού. Τελικά, γύρισα σπίτι στις έξι το πρωί, αφού πρώτα είχα χορέψει σαν παλαβός και αφού είχα γνωρίσει πολλά καινούργια μέλη του περιοδικού (που γίνεται 12 χρόνων το Δεκέμβρη). Η Αθήνα τη νύ-χτα, λοιπόν, μπορεί να σε τραβήξει από το μανίκι με επιμονή και να σου αλλάξει τη διάθεση. Δεν μένει παρά να την αφή-σεις να σε οδηγήσει εκεί που θέλει. Και πού ξέρεις, ίσως στη γωνία σε περιμένει μια ξεχωριστή στιγμή, όπως το πάρτι του «Καλειδοσκοπίου».

Το επόμενο πρωί, λοιπόν, ξύπνησα με έντονη στο στόμα μου τη γεύση της βότκας και έντονη στο μυαλό μου την ταινία «Μια μέρα τη νύχτα» (2000) του Γιώργου Πανουσόπουλου. Στο έργο, ένα μικρό αγόρι υπνοβατεί στη νυχτερινή Αθήνα και «κάνει παρέα» με ανθρώπους που δεν μπορούσε να φανταστεί ποτέ, μέσα σε μια μαγική πόλη που μένει αό-ρατη το πρωί. Μια πληθώρα ηθοποιών κάνει την εμφάνισή της, ανάμεσα στους οποίους οι: Μηνάς Χατζησάββας, Θάνος Σαμαράς, Ρένος Μαντής, Μαριλίτα Λα-μπροπούλου, Ηλίας Λογοθέτης, Μάγια Λυμπεροπούλου και Αλέκος Αλεξαν-δράκης. Ιστορίες που μπλέκονται μεταξύ τους και άνθρωποι που χάνονται στα φώτα της πόλης. Το σενάριο υπογράφει ο σκηνοθέτης με τον Σωτήρη Κακίση, ενώ η υπέροχη μουσική είναι του Στέλιου Βαμβακάρη. Η ταινία συμμετείχε στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι.

Φυσικά δεν θα έλειπε από την εβδομάδα μας και ένα θριλεράκι - τα οποία θρίλερ αυτή την πε-ρίοδο μας φέρνουν πιο κοντά. Πρόκειται για την ταινία «Το σπίτι των ονείρων» του Τζιμ Σέρι-νταν, που μας διηγείται την ιστορία μιας οικογέ-νειας η οποία μετακομίζει σε ένα σπίτι. Στο σπίτι αυτό όμως -όπως στα περισσότερα σπίτια του κινηματογράφου- είχε δολοφονηθεί κάποτε μια μάνα με τις κόρες τις. Η καινούργια οικογένεια πρέπει να ανακαλύψει τα αίτια της δολοφονίας, προτού ο δολοφόνος της παλιάς οικογένειας έρθει στο σπίτι για να σκοτώσει την καινούργια οικογένεια. Πρώτον: Βαρέθηκα με τις παλιοοικο-γένειες. Δεύτερον: Δεν θα κάνω ποτέ οικογένεια. Τρίτον: Παίζει η Ναόμι Γουότς. Θα πάω να τη δω.

Στον Αμερικανικό Νότο του 1962 μάς μεταφέρει η ταινία του Τέιτ Τέιλορ «Υπηρέτριες». Η νεαρή Σκίτερ αποφασί-ζει να αλλάξει τη μοίρα της -που τη θέλει να ζει παντρεμένη μια προκαθορισμένη ζωή- και να γίνει συγγραφέας. Αρχίζει λοιπόν να παίρνει συνεντεύξεις από όλες τις έγχρωμες γυναίκες που δούλεψαν ως υπηρέτριες σε εύπορες οικογένειες, ξεκι-νώντας από την Εϊμπελιν, η οποία δου-λεύει στο σπίτι της καλύτερης φίλης της Σκίτερ. Το εγχείρημα όμως δεν θα αρέσει στην κλειστή κοινωνία του Τζάκσον...

Δύο γυναίκες και ένας άντρας. Οχι όμως δύο τυχαίες γυναίκες, ούτε ένας τυχαίος άντρας. Το 1956 η Σίλβια Πλαθ γνωρίζει στο Κέιμπριτζ τον ποιητή Τεντ Χιουζ και γεννιέται ένας έρωτας γεμάτος πάθος, δημιουργία και έντονα συναισθήματα. Ολα αυτά μέχρι τη στιγμή που ο Τεντ Χιουζ γνωρίζει την όμορφη ποιήτρια Ασια Γουέ-βιλ, για την οποία θα παρατήσει τη Σίλβια Πλαθ. Δύο γυναίκες, δύο αυτοκτονίες, ο ίδιος άντρας. Αν ήταν ταινία, το σενάριο θα ήταν παρατραβηγμένο. Ποια τερατώ-δης σύμπτωση οδηγεί και τις δύο γυναίκες στην αυτοκτονία; Η Κλοντ Πιζάντ-Ρενό στο βιβλίο της «Οι γυναίκες του λαθροθήρα», που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ψυχογιός, προσπαθεί να διερευνήσει το ερωτικό αυτό τρίγω-νο μέσα από αφηγήσεις μαρτύρων, φίλων, γονιών, συγγενών και γειτόνων. Οι

διαφορετικές αυτές οπτικές γωνίες δίνουν μια σφαιρική εικόνα τόσο της ζωής όσο και του έργου των μεγάλων αυτών ποιητών παρασύροντάς μας σε μια άκρως ενδιαφέρουσα μυθιστορηματική αφήγηση.

«Πάντα είχα την τάση να κατηγορώ με μένος τον άνθρωπο και την πρόοδο της τεχνολογίας για όλες τις καταστρο-φές του πλανήτη μας. Ομολογώ όμως ότι, πιάνοντας στα χέρια μου την «Πρά-σινη ιστορία του κόσμου» του Κλάιβ Πόντινγκ (εκδ. Κέδρος), εξεπλάγην όταν έμαθα -μέσα από ιστορικές αφη-γήσεις τόσο ευχάριστες όσο ένα πα-ραμύθι- ότι ο άνθρωπος είχε από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του την τάση να κατα-στρέφει τη φύση χωρίς να το συνειδητοποιεί, έχο-ντας απλά και μόνο ως στόχο την επιβίωσή του. Ο Πόντινγκ εξετάζει τους παγκόσμιους πολιτισμούς και υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι έχουν επανει-

λημμένα οικοδομήσει κοινωνίες εκμεταλ-λευόμενοι τους φυσικούς πόρους της Γης, μέχρι που οι πόροι αυτοί δεν μπορούσαν πλέον να συντηρούν τον πληθυσμό, γεγο-νός το οποίο προκάλεσε την κατάρρευση των πολιτισμών. Το βιβλίο κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 1991, αλλά ο συγγραφέας το αναθεώρησε με ό,τι νέο έχει προκύψει μέχρι σήμερα. Είναι ένα βιβλίο που δεν χρειάζεται να είσαι φανατικός οικολόγος

για να το διαβάσεις. Αρκεί απλώς να συναισθά-νεσαι τις καταστροφές που συμβαίνουν γύρω σου και να ψάχνεις εξηγήσεις και λύσεις. Με το βιβλίο αυτό συνειδητοποιείς πράγματα αυτονόητα που ίσως δεν είχες κάνει τον κόπο να σκεφτείς.

Πριν από λίγο καιρό το Υπουργείο Παιδείας δημοσίευσε μια επιστολή με θέμα «Μαραθώνιος Ανάγνωσης με τα βιβλία της Αλκης Ζέη για παι-διά Δ΄, Ε΄ και Στ΄ Δη-μοτικού, υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας ΔΒΜΘ». Μέσα στην επιστολή περιγραφόταν αναλυτικά η δράση, η οποία θα είχε και τη μορφή διαγωνισμού. Στη συνέχεια προτείνονταν και τα αντίστοιχα βιβλία για την κάθε τάξη του δημοτικού. Στην επιστολή αναφερόταν ξεκάθαρα η συνεργασία του υπουργείου με τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Ως άδολος αναγνώστης, θα έμενα με την ομορφιά αυτής της κίνησης, που θα μυήσει τα παιδιά του δημοτικού στη λογοτεχνία με μέσο την Αλκη Ζέη, μια συγγραφέα ιδιαίτερα σημα-ντική στην παιδική και εφηβική λογοτεχνία, με τα βιβλία της οποίας μεγάλωσα κι εγώ. Λίγες μέρες αργότερα, όμως, έλαβα την επιστολή διαμαρτυρίας έξι μεγάλων εκδοτικών οίκων προς το Υπουργείο Παιδείας. Διαβάζοντάς τη συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρξε πρόσκληση του Υπουργείου Παιδείας προς όλους τους εκ-δότες ώστε να προτείνουν παρόμοιες ενέργειες, οι οποίες θα αξιολογούνταν και θα τίθεντο υπό την αιγίδα του υπουργείου. Οπως, επίσης, αναφερόταν ότι η συνεργασία της Αλκης Ζέη με τις εκδόσεις Μεταίχμιο ξεκίνησε πολύ πρό-σφατα με βιβλία της συγγραφέως να κυκλο-φορούν ακόμη από τις εκδόσεις Καστανιώτη και τις εκδόσεις Κέδρος. Τα βιβλία όμως που προτείνονται είναι αποκλειστικά και μόνο από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Κακά τα ψέματα. Το κοινό των μαθητών του δημοτικού είναι τεράστιο. Και πολλές φορές παίζονται παιχνίδια στις πλάτες του. Το ζήτημα είναι, πέρα από το οικονομικό όφελος που μπορεί να έχουν κάποιοι, να ενισχυθεί τουλάχιστον η φιλαναγνωσία των μαθητών. Το βασικότερο πρόβλημα που εντόπισα εγώ -πέρα από τα πρακτικά ζητήματα των εκδοτι-κών οίκων- συνοψίζεται στο ερώτημα: τι θα γίνει αν η ιδιοσυγκρασία ενός παιδιού δεν ταιριάζει με τη γραφή της Αλκης Ζέη; Θα μι-σήσει για πάντα τη λογοτεχνία χωρίς να έχει την επιλογή να συμμετάσχει στο μαραθώνιο ανάγνωσης με κάποιον άλλο συγγραφέα;

Στο πλαίσιο του πρωτόκολλου συνεργασίας που υπο-γράφτηκε τον Ιούλιο του 2011 στην Αθήνα μεταξύ του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου της Γαλλίας (Cnl) και του Εθνι-κού Κέντρου Βιβλίου της Ελλάδας (EKEBI), δημοσιεύτηκε η πρόσκληση για την υποβολή υποψηφιοτήτων απευθυνό-μενη σε Ελληνες και Γάλλους συγγραφείς, μεταφραστές και εκδότες. Το πρόγραμμα ισχύει για δύο χρόνια και χρημα-τοδοτείται από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου της Γαλλίας με το συνολικό ποσό των 150.000 ευρώ, ως ένδειξη αλληλεγγύ-ης προς την Ελλάδα. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει:• Πέντε υποτροφίες για Ελληνες συγγραφείς που επιθυ-

μούν να διαμείνουν λίγους μήνες στη Γαλλία.• Τρεις υποτροφίες για Γάλλους συγγραφείς που επιθυ-

μούν να διαμείνουν λίγους μήνες στην Ελλάδα.• Δέκα υποτροφίες για Ελληνες συγγραφείς που ετοιμά-

ζουν συγγραφικό έργο.• Δέκα υποτροφίες για Ελληνες μεταφραστές που επιθυ-

μούν να διαμείνουν λίγους μήνες στη Γαλλία.• Ενίσχυση μεταφράσεων ελληνικών βιβλίων προς τα

γαλλικά και γαλλικών βιβλίων προς τα ελληνικά για Ελληνες και Γάλλους εκδότες.

Για περισσότερες πληροφορίες και για την υποβολή αιτήσεων επισκεφτείτε την επίσημη ιστοσελίδα του ΕΚΕΒΙ: www.ekebi.gr.

Εχουμε ακούσει αρκετές φορές την πικρή ιστορία φορέων ή εκδοτών που για διάφορους λόγους στέλνουν τα βιβλία τους για ανακύ-κλωση και πολτοποίηση. Το Εθνικό Κέντρο Κοινωνι-κών Ερευνών λόγω περι-ορισμένου αποθηκευτικού χώρου αποφάσισε να χαρί-σει πολλά από τα βιβλία των εκδόσεών του σε φορείς, φοιτητές και εκπαιδευτι-κούς. Αυτή την Τρίτη, λοι-πόν, δεν έχετε παρά να πάτε από τις 10:00 πμ. έως τη 1:00 μμ. στην οδό Χαλκη-δόνος 52 στους Αμπελόκη-πους για να πάρετε δωρεάν βιβλία που ίσως σας ενδι-αφέρουν! Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε την ιστοσελίδα: www2.ekke.gr/news.php?id=38.

λλμπντπτομχ

άνγαβίδσαν

Η ιαπωνική ομάδα Sankai Juku έρχεται και πάλι στο Παλλάς, μετά την πρώτη της εμφάνιση το 2009, για να παρουσιάσει τη νέα της παρά-σταση με τίτλο “Kagemi”, μία ακόμη δημιουργία του ιδρυτή της Ushio Amagatsu. Το “Kagemi” (1/12-3/12) παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2000 στο Théâtre De la Ville, ενώ η πρεμιέρα της παράστασης στην Ιαπωνία έγινε το 2001. Σε ένα σκηνικό όπου δεσπόζουν τα λευκά λου-λούδια λωτού, επτά χορευτές ντυμένοι στα λευκά, υπερσκελίζοντας με την υπνωτιστική, ελλειπτική κίνησή τους τη γραμμή που διαχωρίζει τη δράση και την αδράνεια, ερμηνεύουν επτά σκηνές, όμοιες μεταξύ τους αλλά ποτέ ίδιες, καθώς η μία φαίνεται να αναδύεται μέσα από την προηγούμενη. Ο τίτλος αναλύεται περίπου ως «ιδείν και ιδέσθαι», κάτι που ενισχύεται από την εικονογραφία που δημιουργεί η κίνηση, παραπέμποντας σε σκιές και καθρέφτες, καθώς και από την έντονη παρουσία νερού (στη σκηνική και ηχητική σύλληψη), που παραπέμπει σε αντικατοπτρισμούς.

Η συγγραφέας Πένυ Φυλακτάκη εμπιστεύεται το έργο της «Ε και;» στη θεατρική ομάδα Λωτοφάγοι, η οποία και θα το παρου-σιάζει από τις 28 Νοεμβρίου στο Six D.o.g.s (Aβραμιώτου 6-8). Εξυπνοι και γρήγοροι διάλογοι, επίκαιρα και νεανικά προβλήματα, αλλά και διαχρονικές αναζητήσεις του ανθρώπου. Η «μοναξιά», ως λέξη-κλειδί της παράστασης, δημιουργεί φόβους, παιχνίδια, ανα-σφάλειες, γκάφες, προκαταλήψεις και έντονες διαμάχες μεταξύ των ηρώων. Το «σκοτάδι», κυριολεκτικά και μη, κρύβει και ταυτόχρονα φανερώνει όλες τις αδυναμίες που κάθε άνθρωπος προσπαθεί με οποιονδήποτε τρόπο (άμυνα, επίθεση, απομόνωση) να κρατήσει μόνο για εκείνον.

Το 2ο Low Budget Festival συνεχίζεται στο Πολιτιστικό Κέντρο του Ιδρύματος Μιχά-λης Κακογιάννης με την παράσταση «Ενας κόμης στον Αδη» από την ομάδα Cheek Bones (27/11-19/12) και την «Πολιτική ανυπακοή του Χένρυ Ντέιβιντ Θορώ το 2011» σε διασκευή και σκηνοθεσία της ομάδας So 7. Ενα κείμενο-μανιφέστο, μια πολιτική θέση που δεν χαρακτη-ρίζεται από άρνηση, αλλά από πρόταση. Μια εικαστική παρέμβαση με τον Κώστα Φιλίππο-γλου και τον Δημήτρη Κουρούμπαλη.

Στο πλαίσιο του National Theatre, το Μέγαρο Μουσικής Αθη-νών (Βασ. Σοφίας και Κόκκαλη 1) αναμεταδίδει ζωντανά την παράσταση “Collaborators”, την Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου. Το έργο, γραμμένο στη Μό-σχα το 1938 από τον Μι-χαήλ Μουλκάκοφ, κατα-γράφει ένα σουρεαλιστικό ταξίδι μέσα στη φαντασία ενός συγγραφέα που χάνει σιγά σιγά τον εαυτό του σε μια μακάβρια, ταραγμένη και σκοτεινά κωμική σχέ-ση με τον πρωταγωνιστή του δράματος.

Μετά τις εμφανίσεις στο Faust, η παράσταση «Graveyard Cafe Band / ελευθερία ή θάνα-τος» μετακομίζει στο Black Box του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης για οκτώ μόνο παρα-στάσεις από τις 5 έως τις 15 Δεκεμβρίου. Μια performance που ανα-σύρει τον εξεγερσιακό ρομαντικό λόγο μέσα από ελληνικά κείμενα του 19ου και του 20ού αιώνα. Νεκροί και ζω-ντανοί, φαντάσματα και στοιχειά ανεβαίνουν στη σκηνή για να τραγουδή-σουν στίχους και λόγια από τον Κάλβο και τον Σολωμό μέχρι τον Να-πολέοντα Λαπαθιώτη και την Κατερίνα Γώγου.

Το Bios (Πειραιώς 84) παρουσιάζει την παράσταση «Μικρή κατήχηση για τις κατώτερες τάξεις», από την Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Αβρανά. Πρόκειται για ένα πολιτικό μανιφέστο που έγραψε ο Αύγουστος Στρίντμπεργκ το 1884 με σκοπό να αφυπνίσει τις κατώτερες τάξεις απέναντι στους τρόπους με τους οποίους η ανώτερη τάξη τούς επι-βάλλει την οικονομική, πολιτική και ιδεολογική της κυριαρχία. Για μία ώρα ανώτερα και μεσαία στρώματα κλείνονται στο υπόγειο του Bios σε ένα ειλικρινές τετ-α-τετ προσπαθώντας να απο-δείξουν με όλες τους τις δυνάμεις στον εμμονικό Στρίντμπεργκ πόσο λάθος ήταν το να μιλάει για κατώτερες τάξεις σαν να κατηχεί αιώνιες αλήθειες, πόσο ανεπίκαιρος ακούγεται πια. Καλύτερα να είχε μείνει στο μισογυνισμό και τα ονειροδράματά του. Παίζει η Ελένη Ρουσσι-νού, ενώ τη μουσική έχει γράψει ο Κωνσταντίνος Βήτα.

Η φωτογραφία και η συγγραφή αποτελούν δύο από τις βασικότερες δραστηριότητες της Δήμητρας Ιωάννου, η έκθεση φωτογραφίας της οποίας με τίτλο «Motel Γαλήνη» εγκαινι-άστηκε την Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011 στο Project Space του Six D.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Αθήνα). Το 2008 κυκλοφορεί η νουβέ-λα της με τίτλο «Μια θάλασσα από σόγια» (εκδ. Futura), ενώ η Τακάκο, ο χαρακτή-ρας του βιβλίου, συνεχίζει το ταξίδι της μέσα από το ιστολόγιο soysea.wordpress.com. Το 2009 δημιουργεί το διαδικτυακό project “A glimpse of” (www.aglimpseof.net), ένα πε-ριοδικό δίκτυο που ξεκίνησε ως μια απρό-βλεπτη αφήγηση μεταξύ ήχων, εικόνων και κειμένων, όπου οι λέξεις συνδέουν τα έργα που αναρτώνται, ενώ οι συνεργάτες του προ-έρχονται από διάφορους δημιουργικούς χώ-ρους. Ταυτόχρονα, η φωτογραφία δεν παύει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της. «Με τη φωτογραφία φτιάχνω σειρές από τυχαίες στιγμές. Με την πρόζα συγχρονίζω διάσπαρτες στιγμές. Και η μία και η άλλη μού είναι το ίδιο απαραίτητες», μας λέει η Δήμητρα Ιωάννου. Ενα μέρος των φωτογρα-φιών της παρουσιάζει στο Motel Γαλήνη, που αποτελεί την πρώτη της ατομική έκθεση: «To Motel Γαλήνη έχει 18 δωμάτια-φωτογραφίες. Κάθε δωμάτιο έχει την ονομασία του: ‘Μια μάλλον κρύα ημέρα’, ‘Δέμα από πολύ μα-κριά’, ‘Μια κουρτίνα από πράσινο’ κοκ. Οι φωτογραφίες προέρχονται από διαφορετικά μέρη και περιόδους, έχουν όμως ένα κοινό στοιχείο: τη διάθεση της αφυπνισμένης γα-λήνης. Και προσκαλούν το βλέμμα του θεα-τή σε μια αδιατάρακτη περιπλάνηση από τη μία εικόνα στην άλλη». Υπάρχουν, ωστόσο, θέματα τα οποία τραβούν την προσοχή της; «Δεν έχω θέματα. Κοιτάζω και κοιτάζω μέχρι να εμφανιστεί η εικόνα που θα οικειοποιηθώ αυτόματα. Αλλά, φυσικά, έχω προτιμήσεις: το ανώνυμο, το ουδέτερο και το άδειο είναι οι αγαπημένες μου φωτογραφικές λέξεις. Για-τί μπορούν να εικονογραφήσουν επιμέρους πραγματικότητες», μας απαντά.

Η έκθεση «Motel Γαλήνη» της Δή-μητρας Ιωάννου έχει διάρκεια μέχρι την Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου και θα είναι ανοιχτά καθημερινά από τις 12:00 το μεσημέρι έως τα μεσάνυχτα.

Την Τετάρτη 30 Νοεμβρίου εγκαινιάζεται η έκθεση «Σύγχρονη Τέχνη από τη Συλλογή του Μουσείου Κρεσόφ» στην γκαλερί Κέννεντυ της Ελληνοαμερικανικής Ενωσης (Μασσαλίας 22, Κο-λωνάκι) και σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Πολωνίας. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα παρουσιάζονται βραβευμένα εικαστικά έργα σύγχρονων Πολωνών καλλιτεχνών, που χρονολογούνται από το 1993 έως το 2008. Η συλλογή περιλαμβάνει σημαντικά έργα από τις Τριενάλε που έχει διοργανώσει το Μουσείο Κρέσοφ, ενώ την έκθεση επιμελείται η Λουίζα Καραπιδάκη, ιστορικός τέχνης και μέλος της κριτικής επιτροπής της Τριενάλε. Η έκθεση διαρκεί μέχρι τις 20 Νοεμβρίου.

Το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης διοργανώνει για το Δεκέμβριο μια σειρά από ενδιαφέρουσες διαλέξεις, ομιλίες και εργαστήρια. Η ιστορικός τέχνης Ιωάννα Βετσοπούλου παρουσιάζει τον κύκλο διαλέξεων με τίτλο «Εμείς και οι Αλλοι - Οι Αλλοι και Εμείς: Από τους Οριενταλιστές στον A. Kapoor και τον Ai Wei Wei». Παράλληλα, μια σειρά από εικαστικά εργαστήρια, μα-θήματα ζωγραφικής, χειροτεχνίας και ιστορίας της τέχνης έχουν προγραμ-ματιστεί για το συγκεκριμένο μήνα για τα παιδιά, καθώς και για ενήλικες. Περισσότερες πληροφορίες για το κόστος και τις διαδικασίες συμμετοχής αναζητήστε στην ιστοσελίδα: www.cycladic.gr.

Το Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138 και Ανδρονίκου, Αθή-να) διοργανώνει την αναδρομική έκθεση «Νίκος Χουλιαράς. Τα πίσω δωμάτια του νου». Η έκθεση είναι αφιερωμένη σε έναν από τους σημαντικότερους Ελληνες καλλιτέχνες, τον Νίκο Χουλιαρά, και αποτελεί μια πλήρη παρουσίαση της πολυδιά-στατης δημιουργικής φύσης του. Με έμφαση στην εικαστική του δημιουργία, καταδεικνύεται παράλληλα η ενασχόλησή του με τη λογοτεχνία, την ποίηση, τη μουσική και το σχεδιασμό βιβλίων. Η έκθεση ακολουθεί χρονολογικά την εξέλιξη στη ζωγραφική του Χουλιαρά, ενώ προβάλλονται ταυτόχρονα κεί-μενα, εξώφυλλα βιβλίων και δίσκων που είχε επιμεληθεί, αντι-κείμενα, καθώς και οπτικοακουστικό υλικό από συνεντεύξεις, παραστάσεις και συναυλίες. Τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό της έκθεσης έχει αναλάβει ο Σταμάτης Ζάννος, ενώ την επιμέλεια

η Ελισάβετ Πλέσσα. Θα διαρκέσει μέχρι τις 15 Ιανουαρίου 2012, ενώ παράλληλα κυκλοφορεί δίγλωσσος κατάλογος αφιερωμένος στο Νικό Χουλιαρά και στην έκθεση αυτή.

Η γκαλερί Bernier/Eliades (Επταχάλκου 7, Θησείο), στο πλαί-σιο της νέας χριστουγεννιάτικης ομαδικής έκθεσής της, παρου-σιάζει μια σειρά από έργα ζωγραφικής, σχεδίου, γλυπτικής και φωτογραφίας μιας πλειάδας σημαντικών καλλιτεχνών. Ανάμε-σά τους περιλαμβάνονται γλυπτά των Διονύση Καβαλλιεράτου, Λάιονελ Εστέβ, Τζιμ Σο και Φρανς Γουέστ, σχέδια των Νίκου Μαυρίδη, Χριστιάννας Σούλου, Ρέιμοντ Πέτιμπον, Κάρα Γουό-κερ και Ρόμπερτ Ουίλσον, αλλά και χαρακτηριστικά έργα των Γιάννη Κουνέλη, Konrad Lueg (φώτο), Ζίγκμαρ Πόλκε, Τόμας Σούτε και Κιθ Σόνιερ. Η έκθεση θα φιλοξενείται στην γκαλερί μέχρι τις 5 Ιανουαρίου 2012.

nritiniotis@metropolisnews.gr

2

4

5

1

3

Θα μείνω με το δίλημμα τελικά. Υπέγραψε ή δεν υπέγραψε ο Αντώ-νης Σαμαράς; Και αν υπέγραψε, σε τι ακριβώς υπέγραψε; Γι’ αυτό το απόλυτα διαδικαστικής σημασίας θέμα καταναλώθηκε όλη την προ-ηγούμενη εβδομάδα φαιά ουσία, μελάνη και πολύωρες συσκέψεις για το πώς θα παρουσιαστεί η περιλά-λητη αυτή υπογραφή ενώπιον του «αδαούς» εγχώριου ακροατηρίου, αλλά και ενώπιον αυτών που τελικά -καλώς ή κακώς- θα καταβάλλουν μισθούς και συντάξεις το Δεκέμ-βριο. Στο ΠΑΣΟΚ οι τόνοι έχουν πέσει, καθώς φαίνεται ότι υφίστα-ται εσωτερική συμφωνία για την επόμενη μέρα. Φαινομενικά και σε πολύ γενικές γραμμές, αυτή είναι η δημόσια πολιτική συζήτηση. Ομως ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρει-ες. Εν προκειμένω, κρύβονται στις άδηλες και κρυφίως εξελισσόμενες οικονομικές συναλλαγές των κομμά-των με το τραπεζικό σύστημα και δη το κρατικό. Η ιστορία για τις δανει-ακές αιτήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ προς την ημι-κρατική Τράπεζα Αττικής με εγγύηση μελλοντικές επιχορηγήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό είναι γνωστή. Γνωστές είναι και οι ανάγκες των δύο κομμάτων. Στο ΠΑ-ΣΟΚ δεν έχουν πληρώσει τους εργα-ζόμενους στην Ιπποκράτους σχεδόν δύο μήνες και στη ΝΔ τα ενοίκια του κτιρίου της Λεωφόρου Συγγρού απο-δεικνύονται βαρύτατα για τα πενιχρά κομματικά οικονομικά. Η κατάσταση αυτή, πέρα από το προφανές, ότι δηλαδή σε μια περίοδο κατά την οποία οι τράπεζες δεν δανείζουν ούτε καν τις υγιείς επιχειρήσεις, έχει και μια ακόμη προβληματική πτυ-χή. Αν οι επιτελείς ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δεν διαθέτουν μαντικές ικανότητες (αν αυτό συμβαίνει, δεν θα με εξέπληττε στο σκηνικό του υπαρκτού σουρεα-λισμού που βιώνουμε καθημερινά), τότε πώς προεξοφλούν ότι θα διατη-ρήσουν τα εκλογικά ποσοστά και το μερίδιό τους στην κρατική επιχορή-γηση από τώρα και για οκτώ χρό-νια. Αν και η εξήγηση της μαντείας κρύβει μια κάποια λογική, υποθέτω ότι οι επιτελείς των κομμάτων απλά σκέφτηκαν πως μέχρι τότε «έχει ο Θεός». Και, αν «δεν έχει ο Θεός», όλο και κάποια Τράπεζα Αττικής θα βρεθεί στο δρόμο μας...

Αμέσως μετά την πτώση του Τείχους του Βερο-λίνου και εξαιτίας της τάσης των Γερμανών για οικονομική επικυριαρχία στην Ευρωπαϊκή Ενω-ση, ένα φοβικό σύνδρομο σκέπασε ολόκληρη την Ευρώπη. Δύο δεκαετίες αργότερα, οι ευρω-σκεπτικιστές στη Βρετανία (και όχι μόνο) επα-ναφέρουν τις ανησυχίες αυτές στο προσκήνιο, καθώς πιστεύουν πως η Ευρώπη καθίσταται σιγά σιγά οικονομική αποικία της Γερμανίας. Σε τρισέλιδο αφιέρωμα στο βρετανικό περιοδικό ‘‘NewStatesman’’, ο ιστορικός Ρίτσαρντ Εβανς εξετάζει το ενδεχόμενο να βρισκόμαστε μπροστά από την ανάδυση ενός Δ΄ Ράιχ, όπου οι Γερμανοί χρησιμοποιούν εντέχνως την οικονομική κρίση προκειμένου να «κατακτήσουν» την Ευρώπη ή να έχουμε πέσει θύματα ενός καλοστημένου μύθου.

«Εάν θέλει κανείς να εξετάσει τα αίτια για τη στάση της Γερμανίας κατά τη διάρκεια της κρίσης στην ευρωζώνη οφείλει να γυρίσει πίσω στη δεκα-ετία του 1920», αναφέρει χαρακτηριστικά. «Τότε, δηλαδή, που οι διαδοχικές κυβερνήσεις της Δη-μοκρατίας της Βαϊμάρης, κάτω από τις ασφυκτικές πιέσεις για αποπληρωμή των πολεμικών αποζη-μιώσεων του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κατέφευ-

γαν σε ανεξέλεγκτη τύπωση χρήματος. Γεγονός που έφερε στο προσκήνιο τις οικονομικές πληγές του πληθωρισμού και του υπερπληθωρισμού και προκάλεσε ανεπανόρθωτο πλήγμα τόσο σε οικο-νομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Ακόμα και σήμερα, η μνήμη του πληθωρισμού παίζει μεγάλο ρόλο στην πολιτική κουλτούρα της Γερμανίας και για αυτόν ακριβώς το λόγο, παρά τις όποιες πιέ-σεις, η Μέρκελ απορρίπτει μετά βδελυγμίας το εν-δεχόμενο τύπωσης χρήματος από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα». Ως εκ τούτου, ο αρθρογράφος απορρίπτει το φαινόμενο της γερμανοφοβίας και τονίζει πως «πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν είναι η φιλοδοξία για τη δημιουργία ενός Δ΄ Ράιχ η κινητήρια δύναμη της πολιτικής της Γερμανίας, αλλά ένας φόβος παρελθοντικός στον οποίο στη-ρίζεται ακόμα και η ίδια η Μέρκελ προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία».

Μπορείτε να ξετυλίξετε ολόκληρη την επιχειρη-ματολογία του στην παρακάτω διεύθυνση: www.newstatesman.com/europe/2011/11/germany-european-economic

22

Σε μια παλιά αποθή-κη στους χώρους της

Τεχνόπολης στο Γκάζι μεταφέρεται η ιστορία ενός ιδιαίτερου ερωτι-κού κουαρτέτου. Από

τις όχθες του Μισι-σιπή, η «Ανοιξιάτικη θύελλα» του Τένεσι

Ουίλιαμς φτάνει μέ-χρι την Αθήνα με την επίβλεψη του Βασίλη

Χριστοφιλάκη.

(larapakos.blospot.com)

Η «Ανοιξιάτικη θύελλα», γραμμένη το 1937, ανακαλύφτηκε τυχαία πριν από δέκα χρόνια θαμμένη στις σημειώσεις του Τένεσι Ουίλιαμς στο Πανεπιστήμιο του Τέξας και αποτελεί ένα από τα πρώτα ολοκληρωμένα έργα του συγγραφέα. «Ο Τένεσι το έγραψε όταν ήταν 26 χρόνων σε μια φάση της ζωής του όπου δεν ήταν σίγουρος αν ήθελε να γίνει θεατρι-κός συγγραφέας. Φλέρταρε με το επάγγελμα του σερβιτόρου, του λογιστή και του τραπεζικού υπαλλήλου. Η μεγάλη του αγάπη ήταν η ποίηση και είχε καταφέρει να εκδώσει κάποια ποιήματά του σε περιοδικά», αρχίζει να μου εξιστορεί ο Βα-σίλης Χριστοφιλάκης. Τελικά, ο Τένεσι Ουίλιαμς σπούδασε θεατρική γραφή στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβα. Η «Ανοιξιάτι-κη θύελλα» προέκυψε από μια εργασία που είχε στο πανεπι-στήμιο και είναι επηρεασμένη από το ποίημα του Ελιοτ «Ο Απρίλης είναι ο πιο σκληρός μήνας». «Τοποθετεί το έργο τον Απρίλιο, όπου ο καιρός αλλάζει διαρκώς και κάνει το ίδιο και στους χαρακτήρες του. Οι σχέσεις τους συνεχώς μετα-βάλλονται και ανατρέπονται. Οταν τελείωσε την πρώτη πρά-ξη, τη διάβασε δυνατά στην τάξη και ο καθηγητής εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του. Ο Τένεσι δεν βρήκε την αποδοχή που περίμενε για το έργο του και λίγο καιρό μετά εγκατέλειψε το πανεπιστήμιο», αναφέρει ο 30χρονος σκηνοθέτης της παρά-στασης, ο οποίος γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στην Αγγλία Σκηνοθεσία Κινηματογράφου και Θέατρο.

Η Χέβενλι, νεαρή καλλονή του Νότου και θυγατέρα ευυπόληπτης οικογένειας, ο Ντικ, ταπεινότερης καταγωγής εραστής της, ο Αρθουρ, διανοούμενος γαλαζοαίματος διεκ-δικητής της καρδιάς της και η σεμνή βιβλιοθηκάριος Χέρ-θα, που αγαπάει κρυφά τον Αρθουρ, αποτελούν το ερωτικό κουαρτέτο, η ιστορία του οποίου ξετυλίγεται στις όχθες του Μισισιπή. «Είναι ένα έργο που μιλάει για τη σεξουαλικότητα και την επιλογή συντρόφου, ιδιαίτερα ριζοσπαστικό για την εποχή του. Για παράδειγμα, ο Ουίλιαμς, μέσα στο έργο γρά-φει: ‘Μια θύελλα είναι εγκλωβισμένη μέσα μου και δεν λέει

να ξεσπάσει’. Νομίζω ότι τα λόγια αυτά εκείνη την περίοδο οι άνθρωποι δύσκολα μπορούσαν να τα διανοηθούν», ανα-φέρει ο Βασίλης και συνεχίζει λέγοντας ότι, όταν διάβασε το έργο, το μυαλό του πήγε κατευθείαν στην «καταπιεσμέ-νη καψούρα» που όλοι έχουμε ζήσει. «Το έργο το συνδέω με εκείνες τις στιγμές που είμαστε μονοί μας, καπνίζουμε, ακούμε ένα τραγούδι που μας αρέσει και σκεφτόμαστε τον ανεκπλήρωτο έρωτά μας. Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε και παράλληλα μας αρέσει η μοναξιά μας. Οι χαρακτήρες του Τένεσι είναι μοναχικοί και κατά βάθος αγαπούν τη μοναξιά τους, το σκοτάδι τους».

Η κουβέντα φτάνει στις δυσκολίες που υπάρχουν στο ανέβασμα παραστάσεων την περίοδο αυτή. «Οι δυσκολίες παραγωγής ενός τέτοιου έργου είναι τεράστιες», αναφέρει ο σκηνοθέτης και εξομολογείται ότι για να καλυφθούν οι ανά-γκες της παραγωγής βάζει χρήματα από την τσέπη του. «Ολοι με βρίζουν που κάνω μια τέτοια παραγωγή με 11 ηθοποιούς. Γενικότερα, πάντως, δεν υπάρχουν χρήματα και σε συνδυα-σμό με τη μειωμένη προσέλευση του κόσμου στα θέατρα δη-μιουργείται ένας φόβος στους σκηνοθέτες· δεν ξέρουν τι να κάνουν, ποιο δρόμο να ακολουθήσουν», αναφέρει κλείνο-ντας ο Βασίλης. «Δεν είναι τυχαίο που οι πιο μεγάλοι σκηνο-θέτες δεν μπορούν να αποφασίσουν πιο έργο να ανεβάσουν και επιστρέφουν σε παλιές επιτυχίες τους. Πάντως, αυτή την περίοδο η φύση του θεάτρου τυχαίνει να ταιριάζει με τη φύση της χώρας: Τίποτα δεν είναι σίγουρο, όλα ισορροπούν σε ένα τεντωμένο σκοινί και δεν ξέρουμε τι θα γίνει».

InfoΗ «Ανοιξιάτικη θύελλα» παρουσιάζεται στην Τεχνόπολη

του δήμου Αθηναίων (Αποθήκη Δ9) από σήμερα (25/11) έως τις 28 Ιανουαρίου. Πρωταγωνιστούν: Μαρία Μπελη-

γιάννη, Παναγιώτης Εξαρχέας, Ενκε Φεζολάρι.

Μετά την επιτυχημένη συνεργασία τους στο Θέατρο του Νέου Κόσμου -πρωταγωνιστούν στην παράσταση

«Ορφανά» οι ηθοποιοί Μιχάλης Οικονόμου και Ομηρος Πουλάκης ετοιμάζονται να «ξαναχτυπήσουν». Αυτή τη

φορά στο σινεμά, πρωταγωνιστώντας σε δύο διαφορετι-κές ταινίες, που όμως έχουν έναν κοινό παρονομαστή.

«Ο Ξεναγός» και το “Tungsten” πρωτοτυπούν και εμφα-νίζονται από αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες σε κοι-

νή διανομή και με ενιαία αφίσα! Πρόκειται για δύο ται-νίες πρωτοεμφανιζόμενων σκηνοθετών που μιλούν για τη σημερινή Αθήνα με αλλιώτικο τρόπο. Κωμωδία και ηλιόλουστα έγχρωμη η πρώτη, δράμα και ασπρόμαυ-

ρη η δεύτερη. Μιλήσαμε με τους δύο νεαρούς ηθοποιούς στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, λίγο πριν από την κοινή

πρεμιέρα των ταινιών.

Η ταινία «Ο Ξεναγός», σε σκηνοθεσία του πρωτοεμφανιζόμενου Ζαχαρία Μαυροειδή, γυρίστηκε πριν από δύο χρόνια, παρά το γεγονός ότι θα παιχτεί τώρα στους κινηματογράφους. Ο Ιάσο-νας, τον οποίο υποδύεται ο Μιχάλης Οικονόμου, κατεβαίνει από τη Θεσσαλονίκη στην πρωτεύουσα με σκοπό να εξασκήσει το καινούργιο -και άκρως πρωτότυπο- επάγγελμά του: αυτό του «ξεναγού αρχιτεκτόνων». Ετσι, με μια παρέα ξένων φοιτητών του προγράμματος Erasmus φτάνει στην Αθήνα με σκοπό να τους ξεναγήσει στις αρχιτεκτονικές ομορφιές της πόλης.

Η συζήτησή μας ξεκίνησε από το επάγγελμα του ξεναγού. «Νομίζω ότι όλοι οι Αθηναίοι γινόμαστε ξεναγοί κατά διαστήμα-τα. Αναλαμβάνουμε να δείξουμε σε φίλους που έρχονται στην πόλη κάποια βασικά πράγματα», λέει ο Μιχάλης. Τι θα έδειχνε λοιπόν ο ίδιος σε μια τέτοια περίπτωση; «Κάποιες χαρακτη-ριστικές μεριές της Αθήνας, η οποία έχει μια αλλοπρόσαλλη σύνθεση. Σίγουρα την Ακρόπολη, την Πλάκα, τα Αναφιώτικα. Θα ήθελα όμως να δείξω και το πιο αποπνικτικό κομμάτι της, την Κυψέλη, που έχει ενδιαφέρον αρχιτεκτονικό, όπως κάποια παλιά αρχοντικά», αναφέρει, προσθέτοντας στα σημεία ξενά-γησης την παραλία ή κάποια βιομηχανική περιοχή, όπως την οδό Πειραιώς. Η επόμενη ερώτηση έρχεται αβίαστα. Τι θα απέφευγε να δείξει; «Είναι μια αλήθεια που υπάρχει. Δεν θα ήθελα να δείξω την Ομόνοια βράδυ». Οσο για το αν του αρέσει η πόλη, τονίζει πως αποτελεί εύκολη λύση να χαρακτηρίζουμε γοητευτικό αυτό το χάος και αυτή την αναρχία στη δόμηση, με απόδειξη πως κάθε επίσκεψη στο εξωτερικό δημιουργεί μια μικρή κατάθλιψη μετά την επιστροφή στην Αθήνα. «Η αισθητι-κή της πόλης, που είναι αυτό το ρημαδιό, με καταθλίβει πολύ συχνά. Οσα χρόνια και αν περάσουν δεν μπορώ να συνηθίσω το ξερόχορτο που φυτρώνει κατά μήκος του πεζοδρομίου ή τις πεταμένες γόπες», εξομολογείται ο Μιχάλης και συμπληρώνει: «Σίγουρα όλη αυτή η κατάσταση δηλώνει ένα ελεύθερο πνεύμα από την πλευρά των Ελλήνων, από την άλλη όμως αυτό το λέμε για να ευλογάμε τα γένια μας».

Εστιάζοντας ξανά στην ταινία, τα πράγματα για τον Ιάσο-να δεν πηγαίνουν τόσο καλά. Από τη μία η ερωτική διάθεση της καλύτερής του φίλης (Κατερίνα Μαυρογεώργη) και από την άλλη οι περίεργες απαιτήσεις του γκρουπ, δημιουργούν στον Ιάσονα ένα άγχος. Οταν μάλιστα μπλέκει και με το δίλημμα της σεξουαλικής προτίμησης -μια διελκυστίνδα μεταξύ ενός αγο-ριού και ενός κοριτσιού του γκρουπ-, τότε τα πράγματα απαι-τούν κάποια λύση. «Το αρχιτεκτονικό χάος της πόλης συν-δέεται με το χάος στα κεφάλια των κατοίκων της. Πολύ συχνά χάνουμε το κέντρο μας και μπερδευόμαστε. Στον Ιάσονα αυτό βγαίνει ως αναζήτηση της σεξουαλικής του ταυτότητας», εξηγεί ο Μιχάλης.

Οσο για την κοινή διανομή των ταινιών, ο νεαρός ηθοποι-ός -που τιμήθηκε με το Βραβείο Χορν το 2010- τη χαρακτηρίζει ως δώρο, μια ευχάριστη συγκυρία για τον ίδιο και τον Ομηρο Πουλάκη. «Ούτως ή άλλως, σε καιρό κρίσης η συνεργασία εί-ναι η μόνη λύση. Είναι αυτό που έχω ως μότο τελευταία: ‘Οι σταρ πέθαναν. Ζήτω οι κολεκτίβες’». Τέλος, κατά τον Μιχάλη, «Ο Ξεναγός» αποτελεί ένα μείγμα παλιών ελληνικών ταινιών με αλμοδοβαρική αισθητική, αλλά σε πιο ανεξάρτητη και σύγχρο-νη εκδοχή. «Περιέχει έναν αυτοσαρκασμό σε σχέση με το ση-μερινό Ελληνα, ο οποίος είναι ένας άνθρωπος χαωμένος που συνέχεια κρίνεται από τους άλλους και νοιάζεται πολύ για τη γνώμη των ξένων. Είναι κάτι που ισχύει ακόμα και σε εθνικό επίπεδο», αναφέρει σχολιάζοντας την επικαιρότητα.

Οπως ακριβώς και με τον «Ξεναγό», το “Tungsten” γυρί-στηκε πριν από δύο χρόνια, αποτελώντας την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιώργου Γεωργόπουλου στο χώρο του κινη-ματογράφου. Κατάφερε μάλιστα να κερδίσει τέσσερα βραβεία (μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας) στο 6ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Κύπρου, ενώ ήταν υποψήφιο και για δύο Βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινη-ματογράφου. Στην ασπρόμαυρη ταινία, ένας απελπισμένος ελε-γκτής εισιτηρίων (Βαγγέλης Μουρίκης), ένα ζευγάρι με χαμένες τις ισορροπίες του (Κόρα Καρβούνη, Τάσος Νούσιας) και δύο νεαροί φίλοι οπλισμένοι με ένα περίστροφο (Προμηθέας Αλει-φερόπουλος, Ομηρος Πουλάκης) μπλέκονται και μπλέκουν, μπαινοβγαίνοντας με μοιραίο τρόπο ο ένας στη ζωή του άλλου.

Η ασπρόμαυρη Αθήνα της ταινίας ήταν και το πρώτο θέμα που συζητήσαμε με τον Ομηρο Πουλάκη. «Σίγουρα καμία ται-νία δεν μπορεί να αποτυπώσει ολοκληρωτικά μια πόλη. Θα αποτυπώσει ένα ρεύμα, μια οπτική, μια στιγμή της. Οπως όλες οι πόλεις, έτσι και η Αθήνα έχει μια όψη ασπρόμαυρη και μια όψη έγχρωμη», εξηγεί ο Ομηρος, σημειώνοντας πως η αισθη-τική της ταινίας είναι αντιπροσωπευτική ενός συγκεκριμένου κομματιού της πόλης. «Υπάρχει αυτή η Αθήνα, χωρίς να σημαί-νει ότι υπάρχει μόνο αυτή», λέει χαρακτηριστικά.

Στο “Tungsten” -το οποίο στα ελληνικά μεταφράζεται «τουν-γκστένιο ή βολφράμιο», ένα μέταλλο με υψηλή αγωγιμότητα και μεγάλες αντοχές στη θερμότητα- η Αθήνα μαστίζεται από απα-νωτές, μαζικές διακοπές ρεύματος. Μέσα σε αυτό το ασφυκτι-κό σκηνικό, κάθε ήρωας συναντιέται με το κακό του πρόσωπο και οδηγείται σε βίαιες συμπεριφορές και πράξεις. «Καταρχάς, θεωρώ ότι οι άνθρωποι είμαστε ένα τεράστιο δίκτυο και μετα-φέρουμε ενέργεια ο ένας στον άλλον. Είμαστε αλληλοεξαρτώμε-νοι», αναφέρει ο Ομηρος σχετικά με τη βία, το θέμα με το οποίο καταπιάνεται η ταινία, και δίνει ένα παράδειγμα: «Αν σου μιλή-σει κάποιος άσχημα στο δρόμο, εσύ πολύ πιθανόν θα διοχε-τεύσεις αυτή την ένταση κάπου αλλού, με άλλη μορφή. Αυτή η μορφή, λοιπόν, εξαρτάται από το κάθε άτομο και από την κάθε κατάσταση. Αλλος μπορεί να την εκτονώσει χορεύοντας και άλ-λος σκοτώνοντας».

Εχοντας στο μυαλό μου την κλισέ φράση «Η βία είναι κα-ταδικαστέα από όπου και αν προέρχεται», ρωτάω τον Ομηρο για τη δική του άποψη. «Ζούμε σε έναν πολιτισμό ο οποίος αναζητά τους δίκαιους λόγους για κάτι. Στην περίπτωση της βίας, γνωρίζει ότι δεν μπορεί να γνωρίζει τίποτα -όπως λέει και η σωκρατική φράση- σχετικά με το τι είναι σωστό ή λάθος. Επί-σης, γνωρίζει ότι μπορεί να επανασυμφωνεί -ανά πάσα ώρα και στιγμή- για το τι είναι δίκαιο και τι όχι. Αρα να δικαιολο-γεί», εξηγεί ο Ομηρος, καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως ακό-μα και η πιο ακραία μορφή βίας μπορεί να κριθεί εκ νέου δί-καιη ή άδικη. «Αν και γενικά δεν είμαι βίαιος στη ζωή μου, πι-στεύω ότι η βία οφείλει να ελέγχεται ξανά και ξανά, κατά πε-ρίπτωση και σφαιρικά». Τέλος, αναφέρει πως δεν δικαιολογεί καμία από τις πράξεις βίας των ηρώων της ταινίας, αλλά φυσι-κά μπορεί να τις δικαιολογήσει και όλες, τονίζοντας με αυτό τον τρόπο τη σύνθετη μορφή του φαινομένου.

Οσο για το κινηματογραφικό εγχείρημα της κοινής εξόδου, ο νεαρός ηθοποιός σχολιάζει πως αυτός ο διάλογος μεταξύ δύο σύγχρονων έργων του κινηματογράφου είναι μια πολύ καλή και ενδιαφέρουσα ιδέα. «Ο κοινός άξονας είναι η Αθήνα, αλλά, όποιος και αν ήταν ο άξονας, θεωρώ πως ο διά-λογος είναι το μεγαλύτερο πολιτιστικό μας κληροδότημα. Είναι το υποκατάστατο της βίας», λέει χαμογελώντας.

-

26

H NEA DREAM TEAMΑν ο κόσμος καταστραφεί αύριο, ένα είναι σίγου-

ρο, ότι ο Αντίνοος Αλμπάνης και ο Γιώργος Πα-παγεωργίου θα επιβιώσουν. Οι δύο νέοι ηθοποιοί,

λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή του Θεάτρου Θησεί-ον, κάλεσαν μερικούς φίλους τους και «διασκεύα-σαν» ένα αγαπημένο ντίσκο κομμάτι. Το αποτέλε-

σμα είναι τουλάχιστον απολαυστικό!

Τι γυρεύει ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Σταύ-ρος Μαυρίδης, ο Μάκης Παπαδημητρίου, ο Γιώργος Χρυσοστόμου, ο Βασίλης Χαρα-λαμπόπουλος, η Ντορέτα Παπαδημητρίου, η Τζένη Θεωνά, η Βάσω Καβαλιεράτου και η Βίκυ Παπαδοπούλου στο ίδιο βίντεο; Ολοι αυτοί -μαζί με κάποιους ακόμα- πρωταγω-νιστούν στο τρέιλερ της παράστασης “I will survive”.

Ο Αντίνοος Αλμπάνης και ο Γιώργος Παπαγεωργίου ένωσαν τις δυνάμεις τους με κάποιους από τους πιο ταλαντούχους ηθο-ποιούς της γενιάς τους και έφτιαξαν με πολλή διάθεση και χιούμορ αυτό το βίντεο που κερ-δίζει όλο και περισσότερα like σε Facebook και YouΤube. Μεγάλο μερίδιο της επιτυχί-ας -εκτός φυσικά από τους πρωταγωνιστές- έχει και ο Αλέξανδρος Ζάρμπης, που σκη-νοθέτησε το τρέιλερ. Ο ίδιος ασχολείται εδώ και καιρό με τη σκηνοθεσία τρέιλερ -κυρίως για την τηλεόραση-, ενώ βρίσκεται στα σκα-ριά μια δική του σειρά με θέμα τους... βρικό-λακες, στην οποία παίζουν οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες στο βίντεο. Πρόκε-ται για ένα νεανικό θρίλερ με πολύ χιούμορ αλλά και τρόμο, για το οποίο έχει δείξει ενδι-αφέρον μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι.

Ας επανέλθουμε όμως στο “I will survive”. Αν δεν γνωρίζει κανείς τίποτα για την παράσταση, θα φανταστεί ότι όλοι αυτοί οι ηθοποιοί σατιρίζουν απλώς ένα πολύ διά-σημο τραγούδι των ’70s. Για την ακρίβεια, θα νομίζει ότι «το Νοέμβριο του 2011 ο κόσμος θα καταστραφεί και όλα θα χαθούν εκτός από δύο επιζώντες», μια και με αυτά τα λόγια αρ-χίζει το βίντεο. Στη συνέχεια πραγματοποι-είται μια έκρηξη στη Βουλή και αρχίζει να ακούγεται η κλασική εισαγωγή. Λίγο αργότε-ρα η Ντορέτα Παπαδημήτριου προσπαθεί να παραβιάσει μια πόρτα, ο Μάκης Παπαδημη-τρίου προσπαθεί να τραγουδήσει τους στί-χους του τραγουδιού και ο Φοίβος Δεληβο-

ριάς εμφανίζεται κλινήρης με θερμόμετρο στο στόμα και κουτιά φαρμάκων στην αγκαλιά.

«Η ιδέα θυμίζει λίγο Αμερική», τονίζει ο Αλέξανδρος και εξηγεί: «Τέτοια αστεία βίντεο τα κάνουν συνήθως οι Αμερικάνοι. Στην αρχή φο-βηθήκαμε μήπως νομίζει ο κόσμος ότι όλοι οι φίλοι που συμμετέχουν παίζουν και στην πα-ράσταση. Στην Ελλάδα δεν είμαστε συνηθισμέ-νοι να κάνουμε τρέιλερ που να μην έχουν καμία σχέση με την παράσταση, ενώ στο εξωτερικό συνηθίζεται. Πρέπει απλώς να πιάσεις το χιού-μορ του. Αν κρίνω όμως από την ανταπόκριση του κόσμου, ο στόχος επετεύχθη».

Ρωτάω τον Αλέξανδρο αν ήταν δική του η ιδέα να χρησιμοποιήσουν το τραγούδι και το κλίμα του βίντεο και μαθαίνω πως όλα ξεκίνη-σαν από τον Γιώργο Παπαγεωργίου. «Με τον Γιώργο συνεργαστήκαμε στην ταινία “Meeting” που είχαμε κάνει και προβλήθηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας και από τότε γίναμε φίλοι. Η ιδέα του τρέιλερ ήταν δική του. Στην αρχή γυρίσαμε πλάνα με όλους τους φίλους που συμμετέχουν και στη συνέχεια σκεφτήκαμε μαζί ότι χρειαζό-ταν κάτι ακόμα. Ετσι προέκυψε και η ιδέα της έκρηξης», αναφέρει ο ίδιος.

Για την ιστορία, το “I will survive” τραγού-δησε πρώτη η Γκλόρια Γκέινορ τον Οκτώβριο του 1978. Την αμέσως επόμενη χρονιά μετρού-σε πολύ δυνατό airplay, αγαπήθηκε από χιλιά-δες ακροατές σε όλο τον κόσμο, έφτασε το Νο1 στο Billboard Hot 100 και το UK Singles Chart. Κέρδισε το βραβείο Grammy για το καλύτερο ντίσκο τραγούδι το 1980, τη μοναδική χρονιά που δόθηκε το αντίστοιχο βραβείο.

Από τότε μέχρι σήμερα έχει διασκευα-στεί δεκάδες φορές, έχει συντροφεύσει μεγάλο αριθμό βίντεο στο YouΤube και φυσικά δεν λεί-πει από καμία ντίσκο συλλογή. Αξίζει να σημει-ωθεί ότι το έχει τραγουδήσει με το μοναδικό της τρόπο η εκκεντρική Miss Piggy στο “Μuppet Show” το 1982!

...ΚΑΙ ΔΥΟ ΧΟΡΕΥΟΥΝΣήμερα το βράδυ οι Trisla Loon θα εμφανιστούν στο αγαπημένο τους στέκι με διάθεση να παίξουν καλή ελληνική μουσική. Λίγο πριν πάρουν στα χέρια τις κιθάρες και τα κρουστά τους, μας μί-λησαν για τη μέχρι τώρα πορεία τους και για τη βάφτισή τους .

Οταν άκουσα για πρώτη φορά το όνομά τους, μου ήρθε αυτόματα να συμπληρώσω «... και δυο χορεύουν». Το Trisla Loon παραπέμπει αμέσως στηνγνωστή παροιμία, αν και γράφεται διαφορετι-κά. «Για να μην είναι πολύ κοινότυπο», μου εξηγεί ο Στέφανος Γιωτίτσας, ένας εκ των τριών μουσι-κών που απαρτίζουν το συγκρότημα. Ο Στέφανος μαζί με τον Αλέξη Καζακόπουλο και τον Αλέξη Χρυσοστομίδη λαλούν από το 2007 σε γνωστά στέκια της πόλης, αλλά συνήθως δεν χορεύουν οι ίδιοι. Χορεύουν όσοι τους ακούν να διασκευάζουν γνωστά ελληνικά κομμάτια -κυρίως έντεχνα και ροκ- και προπαντώς στο τέλος του προγράμματος όταν αρχίζουν τα παραδοσιακά ακούσματα.

Τον πρώτο καιρό το συγκρότημα είχε διαφο-ρετική σύνθεση. «Το 2008 προστέθηκε ο Αλέξης (σσ. Χρυσοστομίδης) και λίγο αργότερα έφυγε η Cathy Idra -που ήταν στην αρχική σύνθεση- για να ακολουθήσει προσωπική πορεία». Κάπως έτσι έμειναν οι τρεις τους παίζοντας μουσική σε μπαρ

της Αθήνας. «Ξεκινήσαμε στο Barazz και, έπειτα από κάποια live σε άλλους χώρους, αποφασίσα-με να επιστρέψουμε εδώ. Εδώ παίξαμε για πρώτη φορά και εδώ μας αγάπησε ο κόσμος. Μας αρέ-σουν τα στέκια και επιμένουμε εδώ, μια και είναι ο χώρος όπου αντρωθήκαμε ως μπάντα. Νιώθουμε σαν το σπίτι μας και δεν μας είναι πια εύκολο να παίξουμε αλλού».

Σε αυτόν το χώρο έγινε άλλωστε και η βάπτι-σή τους. Την πρώτη φορά που έπαιξαν όλοι μαζί εκεί ο Αχιλλέας, ιδιοκτήτης του μαγαζιού, προέ-τρεψε τους θαμώνες να προτείνουν πιθανά ονό-ματα για την τριάδα. Και νικητής βγήκε το “Trisla Loon”!

Πηγαίνω την κουβέντα λίγα χρόνια από εκεί-νη τη νύχτα και ρωτάω τον Στέφανο πώς γνωρί-στηκε με τους άλλους δύο. «Με τον Καζακόπουλο είμαστε φίλοι εδώ και χρόνια, από το 1999, ενώ τον Χρυσοστομίδη τον γνωρίσαμε με αφορμή τη μουσική», μου απαντάει. Παίρνω αφορμή από την

τελευταία κουβέντα του και ρωτάω τι μουσική τους αρέσει να παίζουν στα live τους. «Προτιμούμε δι-ασκευές σε έντεχνα και ροκ ελληνικά κομμάτια και λιγότερο ξένα. Πάντα τα ελληνικά είναι αναλογικά περισσότερα. Εχουμε και μερικά δικά μας, που οι πιστοί ακροατές μας ξέρουν και έχουν ήδη αγαπή-σει». Θα τους ενδιέφερε όμως ένας προσωπικός δίσκος; «Δεν το έχουμε σκεφτεί», απαντάει ο ίδιος αυτόματα και συνεχίζει: «Δεν ήταν ποτέ προτεραι-ότητά μας να κάνουμε δική μας δουλειά. Αυτό που θέλουμε είναι να περνάμε καλά εμείς και ο κόσμος που έρχεται να μας ακούσει».

Το μόνο σίγουρο, λοιπόν, είναι ότι, αν τους ακούσετε live, θα περάσετε όμορφα με -σχεδόν πάντα- την «Ευλαμπία» του Γιάννη Γιοκαρίνη, το «Δεν είμαι άλλος» του Χρήστου Θηβαίου και τη δική τους εκδοχή στο «Ρίτα Ριτάκι» των Κατσιμι-χαίων. Και, αν κάποια στιγμή εμφανιστεί στη σκη-νή ο ποιητής «Γιωτίτσαρδος» και αρχίζει να απαγ-γέλλει, μην παραξενευτείτε. Αξίζει τον κόπο.

28

Info

29

Ο Χρήστος Λούλης είναι εδώ και μία εβδομάδα ο Περικλής του Ουίλιαμ Σέξπιρ για τις ανάγκες της ομώνυμης παράστασης που παρουσιάζεται στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Τον συναντήσαμε στον τόπο του εγκλήματος και συζητήσαμε μαζί του για το έργο, την τέχνη και τη ζωή.

Είναι μεσημέρι Σαββάτου και καθόμαστε στο καφέ του Εθνικού με ζεστό γαλλικό καφέ και λιακάδα. Την παράσταση του «Περικλή» την είδα σε μια ανοιχτή πρόβα λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα και τη βρήκα άκρως γοητευ-τική. Τον ρωτάω πώς είδε τον εαυτό του μέσα σε αυτή. «Σχεδόν δεν τον είδα», μου απαντά-ει. «Προσπάθησα μάλλον να χάσω τον εαυτό μου, παρά να τον βρω. Κι αυτό σε σχέση με όλα· τους συμπαίκτες μου, τα εκφραστικά μου μέσα, τις ευκολίες και τις δυσκολίες μου». Ετσι, ο Χρήστος Λούλης, όπως ο ήρωάς του, ο Πε-ρικλής, πέρασε από τρικυμίες, τα έχασε όλα, τα κέρδισε όλα και τώρα επί σκηνής κερδίζει κι εμάς, το κοινό.

Η παράσταση είναι ουσιαστικά η ιστορία ενός ηγεμόνα που, μέσα από αδιάκοπες περι-πλανήσεις και μετακινήσεις, αναγκάζεται να εγκαταλείψει το βασίλειό του, χάνει την οικο-γένειά του, περνάει από δυστυχία κι ευτυχία και στο τέλος ξαναβρίσκει τα πάντα με τη βο-ήθεια της μοίρας και της δυνατής του θέλησης. «Επρεπε να κάνω αφαιρέσεις για χάρη της ιστο-ρίας», λέει ο Χρήστος, και είναι αλήθεια πως πρόκειται για μία παράσταση κατά τη διάρκεια της οποίας ούτε το απολύτως ρεαλιστικό παίξι-μο ούτε την υπερβολή θα συναντήσει κανείς. Το σχεδόν ανύπαρκτο σκηνικό, που αφήνει τους ηθοποιούς -μ’ έναν τρόπο- γυμνούς να αφηγη-θούν μια τόσο περίπλοκη ιστορία με μόνα δι-αθέσιμα μέσα τον εαυτό τους και τους άλλους, τα κοστούμια που μεταμορφώνονται άλλοτε σε κοιλιές εγκύων κι άλλοτε σε φέρετρα, οδηγούν τελικά με σαφήνεια και σιγουριά όχι μόνο τη δομή της αφήγησης, αλλά και τη λειτουργία των αισθήσεων. «Οταν λες ένα ανέκδοτο στην πα-ρέα σου, χρειάζεσαι σκηνικά και κοστούμια;»

με ρωτάει και φυσικά δεν χρειάζεται να απαντή-σω. «Αυτή η προσέγγιση του Γιάννη Χουβαρ-δά είναι κάτι που είχαμε ανάγκη εδώ και πολ-λά χρόνια».

Η απόφασή του να γίνει ηθοποιός προ-έκυψε ως εσωτερική ανάγκη. Την περιγράφει σαν ένα δοχείο που κάθε μέρα γέμιζε σταγόνα σταγόνα και κάποια στιγμή θα ξεχείλιζε. Τότε ήταν που ένιωσε πως πρέπει να ασχοληθεί με το θέατρο σε καθημερινή βάση και να στρέψει τη ζωή του εκεί. Ετσι, εγκατέλειψε το Πανεπι-στήμιο του Πειραιά για χάρη του Θεάτρου Τέ-χνης. «Θα μπορούσα να κάνω και κάτι άλλο, έχω εργαστεί εξάλλου και εκτός θεάτρου πα-λιότερα. Αλλά τώρα που ξέρω πώς είναι το να είσαι ηθοποιός, θα ήθελα να μη χρειαστεί να κάνω άλλη δουλειά!»

Θεωρεί πως με την ιστορία του Περικλή μπο-ρεί να ταυτιστεί τόσο ο Αθηναίος του σήμερα, όσο και εκείνος του χθες, του αύριο, αλλά και ο άνθρωπος κάθε εποχής. «Το γεγονός ότι ο Πε-ρικλής είναι ηγεμόνας σε κάνει να θέλεις να πα-ρακολουθήσεις την ιστορία του με περισσότερο ενδιαφέρον απ’ ό,τι θα παρακολουθούσες, για παράδειγμα, την ιστορία ενός βοσκού. Και συμ-βαίνει για δύο λόγους», μου εξηγεί. «Δεν είναι μόνο η εξουσία το ζήτημα, αλλά και η ευθύνη. Αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνουν όλοι οι άνθρωποι που έχουν ‘θέλω’ και ‘πρέπει’, που έχουν, ας πούμε, μια οικογένεια να θρέψουν, αλλά το βράδυ βλέπουν τα δικά τους όνειρα». Η ιστορία του Περικλή συνεπώς δεν είναι κάτι ξένο σε εμάς. Ο σεξπιρικός ήρωας είναι ένας άνθρωπος που περνάει από την κόλαση, τον παράδεισο, τα χάνει όλα, τα ξαναβρίσκει και

τότε τελειώνει η ζωή του. Σίγουρα, λοιπόν, είτε στην πλατεία κάθεται κανείς ή στον εξώστη, κά-που θα δει τον εαυτό του ή έστω μια υποψία του εαυτού του να προβάλλεται επί σκηνής.

«Ακόμα κι όταν πιστεύουμε πως έχουμε βρει λιμάνι, παραμένουμε περιπλανώμενοι, αφού από τη στιγμή που θα γεννηθούμε αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση του θανάτου» σημειώνει ο Χρήστος ενώ θεωρεί πως μοιάζουμε με φύλ-λα που κόβονται από το δέντρο και πέφτουν. Αρα για εκείνον το νόημα δεν είναι να προσπα-θείς να μην πέσεις, αφού αυτό είναι κάτι νομο-τελειακό, αλλά το να ζήσεις τη διαδρομή. Συ-χνά κάνω τη σκέψη πως η τέχνη δεν είναι παρά μια διαχείριση του φόβου του θανάτου. Οπως η θρησκεία, αλλά διαφορετική. Για τον Χρή-στο Λούλη η ιδιαιτερότητα των ηθοποιών είναι πως είναι ταυτόχρονα πιστοί και ιερείς, έχουν να διαχειριστούν τους εαυτούς τους, αλλά και να «μυήσουν» ένα κοινό. Μου λέει πως το ζη-τούμενο είναι να καταφέρεις να συνδεθείς με τα γύρω πράγματα. Το τονίζει. Πιστεύω πως η «σύνδεση» είναι τελικά μια λέξη-κλειδί.

«Είμαι ερωτευμένος με το θέατρο. Το σκέ-φτομαι όλο και πιο πολύ και όσο περνάνε τα χρόνια ακόμα περισσότερο ως δουλειά - όχι με την έννοια της καριέρας», μου εξομολογείται. Τον ρωτάω αν αυτός ο έρωτας παραμένει ζω-ντανός ή αν συμβαίνει κι εδώ το ίδιο που συμ-βαίνει με τους ανθρώπους· αν δηλαδή ο έρω-τας τελειώνει και μένει μια μεγάλη αγάπη. Μου απαντάει πως είναι έρωτας που δεν τελειώνει, που μένει ζωντανός, γιατί το ζητούμενο γίνεται όλο και πιο δύσκολο. «Δύο άνθρωποι μεταξύ τους συνηθίζονται. Το θέατρο όμως σου φέρνει κάθε φορά απέναντι τον εαυτό σου. Κι αυτό εί-ναι πάντα μια νέα πρόκληση».

Κατερίνα Καινούργιου: «Είμαι άπειρη και άβγαλτη με τους άντρες». Μιλάτε

για τη νέα σας εκδοχή μετά την αισθητική αλλαγή ή γενικά; Σύντομη

κριτική για τη νέα ταινία του Νίκου Ζερβού με τίτλο «Σαπίλα, Ξεφτίλα

και Τεκίλα»: Μπόμπα χαρακίρι. Σταμάτης Κραουνάκης: «Η Αντζελα

είναι ένα καθαρόαιμο λαϊκό κορίτσι». Δηλαδή; Ας πούμε, ένα άλογο πίστας;

Στάθης Λιβαθινός: «Οταν ξεκινήσαμε τις πρόβες του ‘Ερωτόκριτου’

κανείς δεν ήξερε ποιος θα παίξει τι». Τουλάχιστον, όταν τις

ολοκληρώσατε, έγινε αντιληπτό ή θα χρειαστεί να μαντεύουμε κι εμείς

μαζί σας; Η Ινα Ταράντου επιστρέφει ύστερα από χρόνια στην τηλεόραση.

Λόγω Χριστουγέννων, μαζί με το έλκηθρο. Ο «Προμηθέας Τοπίο ΙΙ» του

Γιαν Φαμπρ στο Παλλάς ξεπέρασε σε μαλάξεις ανδρικών μορίων και

καπνογόνα τα dark room του “Factory”. Πάλι καλά που η παράσταση

δεν ήταν διαδραστική με το κοινό, γιατί θα επενέβαινε το αλήστου

μνήμης Ηθών. Η showbiz χρειάζεται γερό στομάχι. Η Γιολάντα Διαμαντή

κάλεσε τον Λάμπη Λιβιεράτο στο ραδιόφωνο. Ο Λάμπης παραδέχτηκε στον

αέρα πως, όταν ήταν μαζί της, την κεράτωσε με την Εύη Αδάμ και η Γιολάντα

συμπλήρωσε: «Με το που τους είδα, έκανα εμετό». Τα έργα 20 Ελλήνων

εικαστικών θα τυπωθούν σε σουπλά ελληνικών εστιατορίων στις ΗΠΑ

για να προωθηθεί ο τουρισμός. Ως θέμα συμπεριλαμβάνεται και η

χωριάτικη; Από την παραγωγή στην κατανάλωση! Πρώτα οι τηλεοπτικοί

Fab 5 μεταμόρφωσαν στιλιστικά τον ποδοσφαιριστή Δημήτρη Ασλανίδη, που

θέλει να γίνει μοντέλο, και αμέσως μετά ο Ηλίας Ψινάκης ξεκίνησε μαζί του

τις κοσμικές εμφανίσεις. Μπάλα με... πούπουλα. Ο Τόνι Μπλερ γνωρίζει

ότι σε λίγες μέρες κυκλοφορεί το πρώτο μυθιστόρημα του Νίκου

Καρβέλα με τίτλο «Ο τρίτος δρόμος»; Είναι κατά λάθος ή επίτηδες που,

όταν ο Ερρίκος Πετιλόν δηλώνει πως η γυναίκα είναι ό,τι πιο ωραίο υπάρχει

στον πλανήτη, αποφεύγει να διευκρινίσει σε ποιον πλανήτη αναφέρεται;

Το ΚΕΘΕΑ παραχωρεί δωρεάν προσκλήσεις στα μέλη του για την

παράσταση που ανεβάζει η Aντζελα Μπρούσκου βασισμένη στα κείμενα

της Καραπάνου. Μια χριστουγεννιάτικη συναυλία με τραγούδια του

αείμνηστου Σιδηρόπουλου φαίνεται το αμέσως επόμενο λογικό βήμα.

Ο Νότης Σφακιανάκης δήλωσε πως, όταν αισθάνεται ότι το κοινό του δεν

ανταποκρίνεται, παλεύει με τον εαυτό του. Γραμμένο δηλαδή το έχει το κοινό!

Πρώτα οι τηλεοπτικοί Fab 5

μεταμόρφωσαν στιλιστικά τον

ποδοσφαιριστή Δημήτρη Ασλανίδη,

που θέλει να γίνει μοντέλο, και αμέσως

μετά ο Ηλίας Ψινάκης ξεκίνησε μαζί

του τις κοσμικές εμφανίσεις.

SMSτα μηνύματα

της εβδομάδας

30

Σε καιρούς κρίσης η δημιουργικότητα χτυπάει το ταβάνι. Κομμά-τια ξύλου πεταμένα στους δρόμους και ζωγραφισμένα με ακρυλι-κά και αυγοτέμπερες είναι το εντυπωσιακό υλικό του εικαστικού Κώστα Λάβδα που εκτίθεται στο Hoxton. Η έκθεση έχει τίτλο «Το

έτερό μου 3/4» και θα διαρκέσει έως τις 30 Δεκεμβρίου.

32

TURKISH DELIGHTSΑνησυχώ! Η κρίση μάς οδηγεί στην αγκα-λιά του προαιώνιου εχθρού, της Τουρκίας! Ποιας Τουρκίας δηλαδή, της νέας Οθωμα-νικής Αυτοκρατορίας. Οχι, δεν ετοιμάζομαι για ανάλυση γεωπολιτική. Εδώ δεν μιλάμε για υφαλοκρηπίδες και ζώνες αλιείας. Ούτε για γκρίζες ζώνες. Εδώ μιλάμε για τους ερω-τικούς κατακτητές! Που μουλωχτά μπαίνουν στα σπίτια μας και κλέβουν τις γυναίκες μας. Τις μάνες των αυριανών παιδιών μας!

Εγώ δεν είμαι παντρεμένος και έτσι άργη-σα να αντιληφθώ τι συμβαίνει. Μου άνοιξαν τα μάτια οι φίλοι μου όμως. Νεκρώνουν τα σπίτια τους, σου λέει, έξι με οκτώ. Εκείνη την ώρα παίζουν τα τούρκικα σε Mega και ΑΝΤ1. Ακόμη και τα «Μυστικά της Εδέμ» της Ακρίτα έχουν κλονιστεί! Τι να σου κάνει ο Πετράκης μπροστά στον ξανθό Τούρκο του «Πειρασμού»; Αυτός τις έχει ναρκώσει όλες. Ο κουμπάρος μου μπήκε στο σπίτι προχθές και είδε τη δικιά του με μισόκλειστα μάτια σε έκσταση, ενώ στην οθόνη έπαιζε ερωτική σκηνή με τον Οθωμανό!

Και καλά αυτές που παραδίδονται στον ξανθό. Μπήκα στο YouTube και είδα ότι πράγ-ματι είναι άξιος αντίπαλος για τους Ελληνες αρσενικούς. Αλλά οι άλλες που βλέπουν αυτό τον ασουλούπωτο που παίζει στο «Ερωτας και τιμωρία»; Αυτό που συμβαίνει με δαύτον είναι ακόμη πιο μουλωχτό. Αν τον γκουγκλά-ρετε, θα δείτε ότι είναι σαν τον προποτζή στη γωνία. Ενας μέτριος μεσογειακός τύπος. Τι στο διάολο του βρίσκουν και κάνουν ζάπινγκ πότε εκεί και ποτέ στον ξανθό απέναντι;

Μην σνομπάρετε το θέμα. Είναι πολύ σοβαρότερο από τις μάχες «εθνικής αξι-οπρέπειας» με την παπική Ευρώπη! Εδώ φτάσαμε στο σημείο να τρέχουν οι Ελληνο-πούλες στα περίπτερα και να αγοράζουν το «Τηλέραμα» που μοιράζει τον «Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή». Θα τουρκέψουμε!

Μόνη ελπίδα μας να αναλάβει δράση ο Φαήλος Κρανιδιώτης. Να γράψει μερικά άρθρα εγερτήρια, να συμβουλέψει τον Σαμαρά να θέσει το θέμα. Αν και κάτι μου λέει ότι κι αυ-τός έχει καταλάβει ότι μπροστά στον Μπελούλ (έτσι τον λένε τον ξανθό) δεν έχει και πολλές ελπίδες. Πάει, τις πήρε τις γυναίκες μας!

Ποιος καλλιτέχνης έχει φτιάξει τι; Αυτό το αί-

νιγμα καλούνται να λύ-σουν έως την Κυριακή

οι επισκέπτες της έκθεσης «Εκπληξη3!»

του artAZ, αφού πρώ-τα αγοράσουν ένα έργο

στη συμβολική τιμή των 50 ευρώ. Η διορ-γανώτρια Αλεξάνδρα

Κολλάρου λέει πως ο αγοραστής μπορεί έτσι να καταλήξει με

κάποιο έργο ενός πολύ γνωστού δημιουργού.

Η έκθεση φιλοξενείται για τρίτη χρονιά στην

Τεχνόπολη και τα έσο-δα από τις πωλήσεις

θα διατεθούν για τους άστεγους της Αθήνας.

33

«Πολιτική είναι ο τρόπος που διαλέγεις να ζεις», γράφει η γνωστή τρανσέξουαλ-ακτιβίστρια Paola Revenioti στη σελίδα της στο Facebook. Ανάμεσα σε συνταγές μαγειρι-κής και βίντεο από εξορμήσεις της στην Ελ-λάδα, ποστάρει επίσης και καταγγελίες τόσο για την τρέχουσα πολιτική και οικονομική σκηνή στη χώρα μας, όσο και για τα προβλή-ματα του κλάδου των εκδιδόμενων γυναικών. Τα σχόλιά της, επιτυχημένα και επίκαιρα. Πριν από λίγες μέρες, σε ένα από αυτά ανέ-λυε την παρούσα -εξαιρετικά δύσκολη, όπως έγραψε- κατάσταση στις πιάτσες της πόλης. Φαίνεται, λοιπόν, πως η κρίση έχει χτυπήσει τη ζωή της νύχτας και τα κορίτσια που εκδί-δονται. Σύμφωνα μάλιστα με την ακτιβίστρια, εξαιτίας της ανέχειας των πελατών, τα κορί-τσια έχουν ρίξει τις τιμές τους, αν και αυτό δεν φαίνεται να βοηθάει. Συγκεκριμένα, οι πελάτες δεν ρωτούν πλέον «πόσο πάει», όπως παλιά, αλλά τώρα τα κορίτσια τους ρωτούν: «Πόσα έχεις;» Στη Λ. Κηφισού, αλλά και στις υπόλοιπες πιάτσες εντός και εκτός Κέντρου, οι νύχτες κυλούν «στεγνές» από ρευστό.

Η Paola εξηγεί στη σελίδα της ότι μια άλλη αιτία της κρίσης που μαστίζει τις εκδι-δόμενες γυναίκες είναι η αθρόα «εισαγωγή» παράνομων αλλοδαπών γυναικών, τις οποίες εκμεταλλεύονται τα διεθνή κυκλώματα των μαστροπών που έχουν βρει πρόσφορο έδα-φος στην Ελλάδα για τις δραστηριότητές τους. «Δεν μας φτάνει η φτώχεια του κόσμου, μας κυνηγούν και με μαχαίρια και μας διώχνουν από τις πιάτσες μας, δεν μας αφήνουν να δουλέψουμε», αναφέρει χαρακτηριστικά. Μια βόλτα στην Γ΄ Σεπτεμβρίου, την Πατησίων, την Ευριπίδου και τη Σωκράτους επαληθεύει τα λεγόμενά της. Πολλή προσφορά, ελάχι-στη ζήτηση. Οι Ελληνίδες σχεδόν άφαντες. Οι αλλοδαπές πολλές, αλλά απελπισμένες. Τα μπαράκια γύρω από την Ομόνοια είναι άδεια, στους οίκους ανοχής του Μεταξουρ-γείου έχουν πέσει σεκλέτια και τα αυτοκίνητα που σταματούν για ψωνιστήρι ελάχιστα.

Η πόλη δεν έχει μόνο ένα πρόσωπο και, στην εποχή της κρίσης, μας θυμίζει με τον τρόπο της τι γίνεται με το άλλο, εκείνο που μπορεί να μην θέλουμε (και καλά) να βλέπουμε, που μας κοιτάζει όμως κατάματα.

THE VIEW

Μπορεί να έχουμε χορ-τάσει από φεστιβάλ, αλλά

το Athens Plaython που φιλοξενήθηκε στο Κ44 στο Γκάζι, ήταν σίγουρα

διαφορετικό. Ενας μαρα-θώνιος παιχνιδιών πόλης

αφιερωμένος στα παιδιά -μικρά και μεγάλα- ήταν

η πιο καινοτόμα πρόταση των ημερών. Ολα αυτά τα χαρούμενα και πολύχρω-

μα συνέβησαν στο πλαίσιο του TEDxAthens. Cool!

34

FACE OFFΓια τον Νέστορα Ρουσοδήμο ο εθελοντισμός είναι κάτι σαν στάση ζωής. Ναι, υπάρχουν ευτυχώς γύρω μας άτομα που βάζουν τους άλλους πάνω από τον εαυτό τους και το αποδει-κνύουν εμπράκτως αλλά σιωπηλά. Επειτα από μια περιπλάνηση σε διάφορες ΜΚΟ, ο Νέστωρ ενσωματώθηκε στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Αυτό συνέβη πριν από τρία χρόνια. Στην αρχή ασχολήθηκε με τον τομέα της επικοινωνίας και τώρα είναι μέλος της ομάδας Face to face, η οποία βγαίνει στους δρόμους με σκοπό την ενη-μέρωση του κόσμου για τη δράση της διεθνούς οργάνωσης. «Πηγαίνουμε από τη μία άκρη της πόλης στην άλλη, από τη Γλυφάδα στην Κηφι-σιά, προσπαθώντας να κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο να καταλάβει πώς μπορεί να υποστηρίξει την οργάνωση, να αναπτύξουμε

μια σχέση μαζί του», μου λέει ένα βράδυ, εξηγώντας μου ότι με το έργο τους οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα χτί-ζουν γέφυρες αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων από διαφορετικές χώρες.

Εχει σπουδάσει πολιτικές επιστήμες, αλλά ασχολείται με τον εθελοντι-σμό από 17 ετών. Υστερα από μια περιπλάνηση στα επαγγελματικά του, κατά-λαβε ότι δεν μπορούσε να κάνει το χρήμα αυτοσκοπό (είναι Σκορπιός με ωρο-σκόπο Υδροχόο). Λέει ότι η ωραιότερη στιγμή στην οργάνωση ήταν η πρώτη μέρα που βρέθηκε με άλλα

μέλη στο δρόμο προκειμένου να ενημερώσουν τον κόσμο. «Το θυμάμαι πολύ ζωντανά», μου λέει. «Ηταν ένας 20χρονος, ο οποίος, πριν καλά καλά του εξηγήσω τη δράση μας, μου είπε ότι αυτή η οργάνωση του δίνει ελπίδα και ότι θαυ-μάζει τους ανθρώπους που δίνουν το χρόνο και την ενέργειά τους για το κοινό καλό. Γι’ αυτούς τους λόγους ήθελε να μας βοηθήσει. Ηταν πραγ-ματικά πολύ συγκινητικό. Σήμερα, ίσως περισ-σότερο από ποτέ, είναι πολύ σημαντικό να περά-σουμε στους γύρω μας ένα μήνυμα ελπίδας».

Τι θέλει ο 28χρονος Νέστωρ στο μέλλον; «Να παραμείνω στην οργάνωση πάση θυσία και αυτό διότι δίνει ένα στόχο στη ζωή μου». Και τι μήνυμα θέλει να μεταδώσει εκεί έξω; «Ανεξάρτη-τα από τις δυσκολίες, να παραμείνουμε αλληλέγ-γυοι, να προσφέρουμε όπου υπάρχει ανάγκη και να βάζουμε πάνω από όλα την ανθρωπιά».

λμΓζμδ

πασαελκ(σηομ

Tο 2ο Low Budget Festival φιλοξενείται και φέτος -έως τις 20 Δεκεμβρίου- στο υπό-γειο του Πολιτιστικού Κέντρου του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης. Την αρχή έκανε η Μαρία Κοσκινά, που έπαιξε στην παράσταση «Η Σάντρα στο φως», ενώ σήμερα Παρα-

σκευή και αύριο Σάββατο τη σκυτάλη παίρνει ο Μάξιμος Μουμούρης με το ‘‘Dig!’’. Η τιμή του εισιτηρίου είναι δέκα ευρώ - αν και θα μπορούσε να είναι ακόμα χαμηλότερη!

35

Λένε πως στις εποχές των μεγάλων κρίσεων ο κόσμος στρέφεται με λατρεία στο παρελθόν για να ξαναβρεί σε αυτή την κοινή μνήμη τη συνδετική ουσία που νιώθει ότι χάνει η κοινωνία από τη σκληρότητα των συνθη-κών. Είναι οι εποχές που γίνεται μόδα το ρετρό. Και μάλιστα το γκλάμουρους ρετρό. Χλιδάτες παλιές κινη-ματογραφικές ταινίες και τα συναφή. Είναι η νοσταλγία για καιρούς όταν ακόμη οι άνθρωποι ονειρεύονταν ότι υπάρχει καλύτερο μέλλον. Ηταν σίγουροι ότι υπήρχε. Κάπως έτσι ξεπροβάλλουν αυτή τη σεζόν στις μεγάλες πίστες κάτι αλλοτινοί σταρ της Ελλάδας του αυθαίρε-του, του καταπατημένου, της παραλιακής μπουζουκο-μανίας. «Μύθοι» του άγουρου τότε life style, που το στήριξαν με τις σκανδαλώδεις ζωές τους. Τραγούδησαν και μεγάλα σουξέ, είναι αλήθεια. Τέλειωσε πια αυτό. Ξανασύρονται στις μεγάλες πίστες. Τάχα να τους τιμή-σει το κοινό που τους αγάπησε. Στην πραγματικότητα για να ερεθίζουν τη νοσταλγία εκείνων που θυμούνται και την περιέργεια των μεταγενέστερων. Αφυδατωμένα σύμβολα ενός παρελθόντος του τόπου, που ευχόμαστε να έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Οχι για το γλεντζέδικο κομμάτι του -έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν θα πάψουμε να γλεντάμε-, αλλά για τη νοσηρή κουλτούρα του «πρώ-του-τραπεζάκι-πίστα», η οποία οδήγησε σε ακραία μανιοκαταθλιπτικά ξεσπάσματα την εγχώρια διασκέδα-ση: αχανή «μαγαζιά», βαριεστημένες μοντέλες, χοντρά πούρα, θαμώνες καθισμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, που σηκώνονται και χοροπηδούν ξέφρενα ο ένας πάνω στον άλλον στην πίστα μόλις δοθεί το σύνθημα για την «ώρα του πελάτη» από τον τραγουδιστή. Τώρα που όλα αυτά είναι σε κρίση, ανασύρθηκαν από τη γωνιά τους οι πρώτοι διδάξαντες για να προσφερθούν σπονδή στη μανιοκαταθλιπτική νοσταλγία.

Επίσης σε εποχές κρίσης συνηθίζονται οι ιστορικές αναδρομές και οι συγκρίσεις με παρόμοιες εποχές του παρελθόντος. Για παράδειγμα, μόλις ξέ-σπασε η παρούσα οικονομική κρίση έσπευσαν όλοι να βρουν τις αντιστοιχίες με το κραχ του ’29. Εκείνη την τραγωδία την ακολούθησε ένας παγκόσμιος πόλεμος. Αλλά πριν από αυτόν, ο κόσμος διένυσε μια σπαραχτι-κή διαδρομή αναζήτησης ελπίδων. Οδηγήθηκε στην καταστροφή πιστεύοντας τις πιο φρούδες από αυτές. Εδώ έχει σημασία η μνήμη. Η ιστορία. Να μην ξεχά-σουμε πως εκείνη η καταστροφή -την οποία πολλοί σήμερα ορέγονται σαν καλλιτεχνικό χάπενινγκ για να γεννηθεί το καινούργιο- είχε τις ρίζες της στο φασισμό, στον αφανισμό της ανθρώπινης προσωπικότητας. Η ιστορία δεν έχει έτοιμες συνταγές όπως η νοσταλγία, προσφέρει όμως εμπειρία. Το καινούργιο δεν θα γεννηθεί στις καφετέριες από τους «ξεχασμένους» στο τηλεοπτικό χάζι, ούτε στις καταλήψεις μέσα στις κατε-στραμμένες αίθουσες, αλλά στις ομάδες δημιουργών που μάχονται την καταστροφή με εφευρετικότητα και προτάσεις πρώτα της δικής τους αναγέννησης.

ON THE ROAD«Ελα, ρε συ, αλήθεια;» άνοιξε τα μάτια του διάπλατα ο Δημήτρης όταν του είπα πως η Νίνα Χάγκεν ζει και

βασιλεύει και μάλιστα κάνει αρπαχτές στην Ελλάδα! Η Νίνα των νιάτων μας,

η underground θεά της γερμανικής αντίρρησης, μου ρίχνει ένα ρετου-σαρισμένο βλέμμα από την αφίσα

της σαν να μου λέει: «Κόψε τα περί ηλικίας, μη σε πάρει ο διάολος!»

«Το ξέρεις ότι μπορείς να ‘υιοθετήσεις’ ένα καινούργιο παγκάκι του δήμου Αθηναίων;» με

ρώτησε ο Δημήτρης. Το έμαθα κι αυτό. Η μικρή πλακέτα επάνω στα παγκάκια της πλατείας στο

Γκάζι μπορεί να φέρει το όνομα του σπόνσο-ρά τους. Ερώτηση: Να γίνω ή να μη γίνω η Αντζελίνα Ζολί των δημόσιων καθισμάτων;

Η είδηση: Για έκτη συνε-χή χρονιά, το Caid-Κέντρο Κοινωνίας, Επιστήμης και

Τέχνης διοργανώνει το Διεθνές Φεστιβάλ Επιστη-μονικών Ταινιών, από τις 21 έως τις 27 Νοεμβρίου

στο Ινστιτούτο Θερβά-ντες (Μητροπόλεως 23, Σύνταγμα). Το μπόνους:

Στην είσοδο βρήκα τη Μελοντί, αγαπημένη πα-λιά φίλη που είχα να δω καιρό, την οποία τρελαί-

νομαι να ακούω να μιλάει ελληνικά με... γαλλικές

γκριμάτσες!

36

Η τριμηνιαία έκδοση των «Μητροπολι-τικών Ιστοριών» είναι ένα από τα αγα-πημένα παιδιά της οικογένειας της “Metropolis”. Η έκδοση διεκδικεί πλέον το πέρασμά της στη φάση της ωριμότη-τας, καθώς φαίνεται πως έχει κατοχυρώ-σει τη διακριτή παρουσία της. Επιπλέον, ζει και βιώνει μέσα από τη μετεξέλιξή της σε βήμα έκφρασης νέων συγγραφέων τον αέρα της ελεύθερης δημιουργικής εργα-σίας και δίχως άλλο διαμορφώνει τις προϋποθέσεις της αυτονομίας της. Αλ-λωστε, οι δύο καλοί συνεργάτες -ο Αθως Δημουλάς και ο Γιώργος Ρομπόλας- στο ρόλο των οδηγών ενός πολύ καινοτομι-κού εγχειρήματος σε δύσκολους καιρούς έχουν δώσει πολλαπλές εξετάσεις και βγήκαν από όλες νικητές!

Αλλά ποιο είναι το καινοτομικό στοιχείο αυτού του εγχειρήματος; Δίχως αμφιβολία, η εδραίωση ενός «οχήμα-τος» για την ανάδειξη, την προβολή και την προώθηση ενός νέου κύματος αθη-ναϊκής ή αθηνοκεντρικής λογοτεχνίας με κυρίαρχα και πρωταρχικά τα υλικά ενός αστικού πολιτισμού. Πέραν τούτου, η δυνατότητα να διαμορφώνει σταθε-ρές «γέφυρες» με τα πρόσωπα του νέου urban culture τοπίου αυτής της μητρό-πολης του Νότου, εδώ που συναντιέται η υγρασία της Μεσογείου με την καταχνιά της Ευρωζώνης.

Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες για τη δουλειά της ομάδας των «Μητρο-πολιτικών Ιστοριών» και των συνεργα-τών τους, αλλά θα περιοριστώ μόνο σε δύο πρωτοβουλίες/δράσεις. Η μία έχει να κάνει με το 1ο Φεστιβάλ Νέων Λογο-τεχνών, όπου -μεταξύ άλλων- τρία από τα κείμενα των «Μητροπολιτικών Ιστορι-ών» -από το νέο τεύχος που θα είναι δι-αθέσιμο στις αρχές Δεκεμβρίου και έχει ως θέμα του την εργασιακή και όχι μόνο αβεβαιότητα των καιρών μας- γίνονται περφόρμανς... Δεν χαλάω την έκπληξη και γι’ αυτό αναμονή μιας εβδομάδας.

Η δεύτερη έχει να κάνει με το project Σύγχρονα Αθηναϊκά Παραμύθια, μια πα-ραγωγή πολυθεάματος με λόγο, μουσική και χορό, για παιδιά όλων των ηλικιών, που θα πρωτοπαρουσιαστεί μέσα στο Δεκέμβριο στο πλαίσιο εκδηλώσεων που θα φιλοξενηθούν στο Πολιτιστικό Κέ-ντρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάν-νης. Και γι’ αυτό, λίγη αναμονή!

Live diaryΜπορεί οι δράσεις για την

επανεργοποίηση του θεάτρου Εμπρός από την Κίνηση Μαβίλη να ολοκληρώθηκαν, ωστόσο στο

blog της Κίνησης kinisimavili.blogspot.com μπορεί να βρει

κανείς πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό. Στην κατηγορία «ζωντα-νή ανταπόκριση» υπάρχει ένα

ηλεκτρονικό ημερολόγιο των 12 ημερών, με αρκετές πληροφορίες για όλα σχεδόν τα event! Ενεργο-ποίηση, λοιπόν, ψηφιακή και μη.

Παράτησαν το διδακτορικό τους για να αφοσιωθούν στην start-up εταιρεία τους και να γράψουν... Historious. Οι Θάνος Μα-

κρής, Χρήστος Παπαζαφειρόπουλος, Βαγγέλης Ρέκκας και Δη-μήτρης Μακρής μάς συστήνουν την εκδοχή του ταξιδιωτικού

οδηγού στη mobile εποχή.

Περπατάς στην Πλάκα και συναντάς μπροστά σου ένα μνημείο το οποίο δεν έχεις ιδέα πώς λέγεται, πότε ή από ποιον δημιουργήθηκε. Βγάζεις το κι-νητό τηλέφωνo από την τσέπη, ανοίγεις την εφαρ-μογή Historious, αυτή εντοπίζει τη θέση σου μέσω GPS και αυτόματα προβάλλει όλες τις απαραίτη-τες πληροφορίες. Παράλληλα, σε ενημερώνει για άλλα σημεία ιστορικού ενδιαφέροντος τριγύρω και προτείνει διαδρομές που μπορείς να ακολουθή-σεις για να τα απολαύσεις.

Η ιδέα της start-up εταιρείας iMellon των Θά-νου Μακρή, Χρήστου Παπαζαφειρόπουλου, Βαγγέ-λη Ρέκκα και Δημήτρη Μακρή είναι διαθέσιμη εδώ και λίγο καιρό αποκλειστικά για κινητά Android. «Η αρχική επιλογή του Android είναι καθαρά στρατηγική κίνηση. Ολες οι διεθνείς έρευνες δεί-χνουν πως υποστηρίζεται από τους περισσότερους μεγάλους κατασκευαστές και μέχρι τον Ιούνιο του 2012 θα έχει ξεπεράσει παγκόσμια το iOS σε χρή-

στες», μας εξηγεί ο Θάνος. Σκοπός της ομάδας πά-ντως είναι να κάνει διαθέσιμη την εφαρμογή στο προσεχές μέλλον σε όλα τα δημοφιλή λειτουργι-κά συστήματα, όπως αυτό της Apple, τα Windows Mobile αλλά και το BlackBerry OS.

Οσοι δοκιμάσουν να την κατεβάσουν θα δουν πως αυτή τη στιγμή καλύπτει διεξοδικά την Αθή-να. Εχουν συγκεντρωθεί όλα τα ιστορικά σημεία που βρίσκονται στην πρωτεύουσα, όπως μουσεία, αρχαιολογικοί χώροι και μνημεία, και προσφέρο-νται άμεσα στο κινητό του χρήστη. Επιπλέον δίνο-νται πληροφορίες για τη μετάβαση στην τοποθεσία που ενδιαφέρει το χρήστη, είτε με τα πόδια είτε με το αυτοκίνητο, ενώ προβάλλονται και χρήσιμα στοιχεία για κοντινά εστιατόρια, καφετέριες και ξενοδοχεία. «Συμπληρώνουμε όλη την ταξιδιωτι-κή εμπειρία του χρήστη. Γι’ αυτό, άλλωστε, και το κοινό στο οποίο απευθυνόμαστε κατά κύριο λόγο δεν περιορίζεται στην Ελλάδα, αλλά είναι οι ταξι-

διώτες που αγαπάνε την Ιστορία. Οι περισσότεροι, εξάλλου, που έχουν μέχρι στιγμής κατεβάσει την εφαρμογή είναι Αμερικανοί που σκοπεύουν να επισκεφτούν τη χώρα μας», τονίζει ο Χρήστος.

Στόχος της ομάδας είναι να επεκτείνει μα-κροπρόθεσμα τις υπηρεσίες του application σε όλο τον κόσμο παρέχοντας πληροφορίες για κάθε πιθανό προορισμό. Η βασική έκδοση του προ-γράμματος θα παραμείνει δωρεάν και τα έσοδα θα έρχονται από μια premium έκδοση με έξτρα χαρακτηριστικά. Εναλλακτικά θα προβάλλονται διαφημίσεις στοχευμένες βάσει των προτιμήσε-ων του χρήστη και της τοποθεσίας του. «Οι στα-τιστικές από τους παγκόσμιους οργανισμούς του-ρισμού δείχνουν ότι το 70% των ταξιδιωτών που επιλέγει έναν προορισμό έχει ως βασικό κριτήριο τον πολιτισμό του. Υπάρχει λοιπόν ένα μεγάλο μερίδιο αγοράς στο οποίο σκοπεύουμε να απευ-θυνθούμε», υποστηρίζει ο Θάνος.

Επειδή πιστεύουν στην ιδέα και στην εται-ρεία τους, δεν δίστασαν για χάρη τους να αφήσουν και οι τέσσερις το διδακτορικό που παρακολου-θούσαν! «Για μεγάλο χρονικό διάστημα η iMellon ήταν για μας part time ασχολία, γιατί κάναμε όλοι μας διδακτορικό στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών στο Τμήμα Πληροφορικής. Κάποια στιγμή όμως αποφασίσαμε ότι δεν μας ενδιαφέρει πλέον και ότι οι προτεραιότητές μας έχουν διαφοροποιηθεί», λέει ο Χρήστος και κα-ταλήγει: «Τώρα θέλουμε να αλλάξουμε ριζικά τον τρόπο με τον οποίο γίνεται το cultural travelling, δηλαδή το ταξίδι με πολιτιστικό κίνητρο. Προσφέ-ρουμε ουσιαστικά έναν προσωποποιημένο mobile ταξιδιωτικό οδηγό με πολύ περισσότερες πληρο-φορίες από έναν έντυπο. Μας διαφοροποιεί και μας κάνει φιλόδοξους το περιεχόμενο, το βάθος του, το μηδενικό κόστος και η κοινότητα χρηστών που δημιουργείται».

ΠΚ

χει ξεπερ

3833333333333333333338888888888888

ι πρώτοι μου δυο μήνες στην Αθήνα, σ’ ένα δια-μέρισμα στη Δεινοκράτους, μια συγκατοίκηση τρι-ών ατόμων, με εμένα τέσσερις. Μέχρι να βρω δικό μου σπίτι, μέχρι να αρχίσει η Νομική. Καλοκαίρι του 2004, περασμένα αθηναϊκά μεγαλεία, τότε που όλοι έλεγαν ότι η Αθήνα αλλάζει. Δεν ξέρω. Εγώ τότε τη γνώρισα.

Το σπίτι τεράστιο, ξύλινα πατώματα, προφανώς τμήμα ενός παλιού αριστοκρατικότατου σπιτιού. Τζάκι, μικρές πόρτες «υπη-ρεσίας» από την κουζίνα στην τραπεζαρία, στα δωμάτια ένα κου-δουνάκι για τους υπηρέτες. Μου φαινόταν σχεδόν αστείο. Κάτι από «Mαντάμ Σουσού», κάτι από παλιά ελληνική ταινία. Βέβαια, η δική μας συγκατοίκηση ήταν φοιτητικότατη, θορυβώδης - κοι-μόμουν στο πάτωμα! Αλλά το σκηνικό θύμιζε μια διακριτική γοη-τεία μπουρζουαζίας, που ως τότε δεν είχα δει live.

Αρχισα να βγαίνω στην περιοχή. Οχι στα χαζο-trendy που κα-τέκλυζαν τότε το σύμπαν απειλώντας εξίσου την ομορφιά στο Κο-λωνάκι και στο Μπουρνάζι. Αλλά σε εκείνα τα άλλα: στο Jazz ’n’ Jazz, που σε έκανε να απορείς αν πατάς ακόμα αθηναϊκό έδαφος, στον Ιπποπόταμο, στο Rosebud. Περιέργως καθαρά πεζοδρόμια, νεραντζιές, σκυλιά ράτσας, πανάκριβα μπακάλικα που θέλουν να τα αποκαλείς delicatessen. Βρήκα την πολυκατοικία των «Απαρά-δεκτων», που δεν ήταν τελικά στο Λυκαβηττό, αλλά εδώ γύρω.

Η πλατεία, η Δεξαμενή, το Γαλλικό Ινστιτούτο, οι πρεσβείες, οι γκαλερί, οι οίκοι μόδας. Γιατί το να ζεις σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύ-ουσα σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον μία βιτρίνα με

μια τσάντα που να κάνει 30.000 ευρώ και να τη φωτογραφίζουν οι τουρίστες. Πώς αλλιώς; Ανέ-καθεν η πολυτέλεια ήταν το σήμα κατατεθέν μιας αληθινής (;) μη-τρόπολης.

Φοιτητές, συγγραφείς, πολιτι-κοί, δημοσιογράφοι, δικηγόροι, ασκούμενες, εκ πεποιθήσεως δια-νοούμενοι, «γκέι μόδιστροι και σέξι φθισικές», διάσημοι (για οτιδήποτε και για οσοδήποτε), ψώνια, υπερή-λικες μεγαλοαστοί που νομίζεις ότι έχουν ορκιστεί να πεθάνουν στις κα-ρέκλες των ίδιων ζαχαροπλαστείων όπου πρωτοερωτεύτηκαν.

Εμαθα από τότε να το αγαπώ το Κολωνάκι. Υπερεκτιμημένο και παρεξη-γημένο. Η βιτρίνα της Αθήνας. Και μάλιστα κολλητά στα Εξάρχεια. Νομίζεις θα εξαφανιστούν και τα δύο διογκούμενα, θα καταπιούν το ένα το άλλο.

Κι όμως, όποτε περνάω από κει, θυμάμαι τυχαία ξανά και ξανά ότι είναι το κέντρο μιας πρωτεύουσας. Και είναι όμορφο. Με μια ομορφιά σί-γουρη, κλασική, μιας άλλης εποχής, σχεδόν παλιομοδίτικη. Οσο για κάτι γνήσιους Κολωνακιώτες μεγαλοαστούς (κάτι σαν τον Ζάχο Χατζηφωτίου, ο οποίος παρεμπιπτόντως πρωταγωνιστεί στο “Up” της Disney-Pixar και δεν το ξέρει) που θέλουν το Κολωνάκι «πριν την άλωση» καταστρατη-γώντας κάθε έννοια εσωτερικής μετανάστευσης και αθηναϊκού στεκιού, έχω να πω ότι οι αληθινές μας γειτονιές είναι εκεί έξω και δεν έχουν καμιά σχέση με αυτές που πρωτοαντικρίσαμε όταν γεννηθήκαμε. Πρέ-πει να τις βρούμε και να τις ζήσουμε. Ετσι, κατά κάποιον τρόπο, το Κολωνάκι είναι η πρώτη αθηναϊκή γειτονιά μου.

Επαρχιώτες που το παίζουν Αθηναίοι. Αθηναίοι που το παί-ζουν Κολωνακιώτες. Κολωνακιώτες που το παίζουν Ευρωπαίοι. Εχει πλάκα.

Αναμφισβήτητα για πολλούς εξ ημών ισχύει το «πες μου το παρα-τσούκλι σου να σου πω ποιος είσαι». Πρόσφατα, σε υπερεπική σειρά φα-νταστικής λογοτεχνίας του Στίβεν Ερικσον που καταευχαριστήθηκα, ο συγγραφέας έπλεκε συχνά το εγκώ-μιο εκείνων των στρατιωτών που ασχολούνται με το καθόλα «καυτό» σπορ των εκρηκτικών. Αναμφισβή-τητα πάλι, η φαντασία σχεδόν πά-ντα βρίσκει τα παραδείγματά της στην Ιστορία. Και μπορεί ο Καναδός συγγραφέας να μην γνωρίζει -λογι-κά- περί ελληνικής Επαναστάσεως, εκείνη όμως σίγουρα γνώριζε από μπαρούτι και εκρήξεις.

Το ταιριαστό παρατσούκλι, λοι-πόν, ενός αγωνιστή του ’21 ήταν «Λαγουμιτζής». Ο Κωνσταντίνος στο όνομα, Νταλαρόπουλος στο επίθετο, γεννήθηκε στο χωριό Χόρμοβο, εκεί ψηλά στα βουνά της Βορείου Ηπεί-ρου. Ειδικότης του η κατασκευή λα-γουμιών και το παραγέμισμα αυτών με άπειρη πυρίτιδα. Μετά ακουγό-ταν ένα «μπουμ» -μπουρλότο που λέμε- και το αντίπαλο στρατόπεδο είχε ανατιναχθεί. Πολύ πριν από τους πυραύλους Σκουντ, ο Λαγουμι-τζής έσπερνε το φόβο και τον τρό-μο στους Οθωμανούς. Τα κατάφερε καλά τόσο στην πολιορκία του Με-σολογγίου, όσο και κατά την πολι-ορκία της Ακρόπολης το 1826. Ο στρατηγός Μακρυγιάννης εγκωμιά-ζει τη γενναιότητά του. Χωρίς ίχνος ειρωνείας, υπήρξε η επιτομή του μπαρουτοκαπνισμένου πολεμιστή.

Λέγεται πως ο άξιος αυτός ήρω-ας της πυρίτιδας έσωσε την Ακρό-πολη από το να τιναχτεί στον αέρα. Οξύμωρο, αλλά αληθινό. Βαφτίζο-ντας ένα δρόμο στην περιοχή του Νέου Κόσμου, η μαμά Αθήνα τον τιμά. Ταιριαστή και η γειτονιά που τον φιλοξενεί. Είναι γνωστό τοις πάσι πως οι συμπαντικές εκρήξεις δημιουργούν Νέους Κόσμους.

&

38

KASSIMATIS BIKES

Οταν πριν από περίπου ένα μήνα ο 24χρονος ποδηλάτης Μιν Χο Λι άφηνε την τελευταία του πνοή έπει-τα από δυστύχημα στο Λονδίνο, κά-ποιοι τοποθέτησαν ένα ποδήλατο βαμμένο λευκό στον τόπο του δυ-στυχήματος, περιτριγυρισμένο από δεκάδες ανθοδέσμες και μια φωτο-γραφία με το όνομά του. Απώτερος στόχος τους, να κρατήσουν στη θύ-μηση των περαστικών (οδηγών και μη), όχι μόνο το ίδιο το γεγονός, αλλά και την ύπαρξη μιας άκρως ευάλωτης κοινωνικής ομάδας, που δεν έχει κατοχυρώσει ακόμη πλή-ρως το δικαίωμά της για ασφαλή μετακίνηση. Αυτής των ποδηλατών.

Τo φαινόμενο με τα επονομαζό-μενα ποδήλατα-φαντάσματα (ghost bikes) ξεκίνησε πριν από περίπου οκτώ χρόνια στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και με το πέρασμα του χρόνου απέκτησε τεράστια απήχη-ση. Πολύ σύντομα άρχισαν να κά-νουν την εμφάνισή τους και εκτός των ΗΠΑ, με τις εκτιμήσεις να αναφέρουν πως αυτή τη στιγμή υπάρχουν πο-δήλατα-φαντάσματα σε περισσότερες από 50 πόλεις ανά τον κόσμο. Αξί-

ζει να σημειωθεί πως, εκτός από επί-σημη ιστοσελίδα (www.ghostbikes.org), υπάρχει και γκρουπ στη μεγαλύτερη υπηρεσία διαμοιρασμού φωτογραφι-ών, το Flickr, ειδικά φτιαγμένο για να δημιουργηθεί ένα πορτρέτο με τον πα-γκόσμιο αντίκτυπο της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας.

Ωστόσο, τα ποδήλατα ως βωμός και ως πολιτική δήλωση δεν αντι-μετωπίζονται θετικά από όλους. Κά-ποιοι αντιδρούν στη μνημονοποίηση των τροχαίων, καθώς πιστεύουν ότι με τον τρόπο αυτό δίνεται η αίσθη-ση τόσο στους ποδηλάτες όσο και στον υπόλοιπο κόσμο που βλέπει τα ποδήλατα-φαντάσματα ότι η πο-δηλασία δεν είναι ασφαλής τρόπος μετακίνησης. Το σίγουρο είναι πως η όποια αποθάρρυνση για ποδηλασία προέρχεται από την αδιαφορία των επιμέρους Αρχών και υπευθύνων να δημιουργήσουν ασφαλή ποδηλατικά δίκτυα στις μεγαλουπόλεις. Και όχι από την ιδιαίτερη και καθ’ όλα πρω-τοποριακή αυτή street art έκφραση που ευαισθητοποιεί συνειδήσεις και συμπεριφορές.

Οταν πριν από περίπου ένα μήνα ζει να σημειωθεί πως εκτ

40 21agiannopoulos@metropolisnews.gr

Σε περίπτω-ση που ψά-

χνεις έναν τρό-πο για να ζεσταίνε-

σαι περισσότερο αυτόν το χειμώνα χωρίς όμως

να εκτοξεύσεις τα έξοδα στα ύψη, το Radiator Booster MK3

μπορεί να σε βοηθήσει. Πρόκειται για μία μικρή συσκευή η οποία το-

ποθετείται πάνω στο καλοριφέρ σου και παραμένει ανενεργή έως ότου να ανέβει η θερμοκρασία της στους 30 βαθμούς Κελσίου. Αμέσως μετά ένας ανεμιστήρας αρχίζει να λειτουργεί στο εσωτερικό της και να διοχετεύει τη ζέστη σε όλο το δωμάτιο ώστε να θερμαίνεσαι καλύτερα και γρηγορότερα. Μπο-ρείς έτσι να χαμηλώσεις το θερμοστάτη από 1 έως 3 βαθμούς Κελ-σίου, εξοικονομώντας, σύμφωνα με τους κατασκευαστές, περίπου 160 ευρώ το χρόνο. Και το καλύτερο από όλα είναι η τιμή της συ-σκευής, που δεν ξεπερνάει τα 29 ευρώ.

www.radiatorbooster.co.uk

Αγαπη τέ κατασκηνω-τή που διατίθε-σαι να θυσιάσεις τα πάντα για να κάνεις κά-μπινγκ εκτός από την ανά-μνηση της αγαπημένης σου πί-τσας, η λύση βρέθηκε. Το sleeping bag στο σχήμα του λατρεμένου σου φα-γητού είναι πραγματικότητα και σε περιμέ-νει για να κοιμηθείς μέσα του. Συνοδεύεται από πέντε μαξιλάρια, δύο σε σχήμα μανιταριού, δύο σε σχήμα ελιάς και ένα σε σχήμα μπρόκολου. Οι διαστάσεις του είναι περίπου 1,5x1 μέτρο και χω-ράει έναν -όχι και τόσο ψηλό- ενήλικα αν κοιμηθεί δια-γώνια ή ακόμα καλύτερα δύο μικρά παιδιά. Δυστυχώς, όμως, δεν γίνεται να το αγοράσεις -προς το παρόν τουλάχιστον-, αφού το πρωτότυπο πουλήθηκε πρόσφατα. Μπορείς παρόλα αυτά να στείλεις ένα email στον κατασκευαστή του προσπαθώντας να τον πείσεις να το βγά-λει σε μαζική παραγωγή. Πού ξέρεις, ίσως να του ανοίξεις την όρεξη...

www.etsy.com

Γίνεται ένα αυτοκίνητο να έχει περισσότερα και καλύτερα γκάτζετ από όσα έχεις εσύ στο σπίτι σου; Φυσικά και γίνεται, αν μιλάμε για την Bentley Mulsanne. Στα πίσω καθίσματα υπάρχουν τρεις οθόνες: δύο στα προσκέφαλα των μπροστινών καθισμάτων και μία 15άρα LED που κατεβαίνει από την οροφή. Συνδέονται με ένα Mac Mini που βρίσκεται στο πορτμπαγκάζ και με το Naim ηχοσύστημα, που αποτελείται από 20 ηχεία και έχει απόδοση 2.200 Watt! Δίπλα από το ψυγείο υπάρχει ένα ασύρματο πληκτρολόγιο και ένα track pad, αλλά αν βαριέσαι μπορείς να χρησιμο-ποιήσεις ένα από τα δύο διαθέσιμα iPad για να ελέγχεις τα πάντα. Εννοείται επίσης πως το αυ-τοκίνητο έχει WiFi για να κάνεις update το status σου στο Facebook όποτε θέλεις και να πουλάς μούρη στους φίλους σου. Η τιμή του βέβαια δεν είναι γνωστή, αλλά, όπως λέει ένα παλιό ρητό, «εάν πρέπει να ρωτήσεις πόσο κάνει μία Bentley, τότε προφανώς δεν μπορείς να την αγοράσεις».

www.bentleymotors.com

πίτι σου; υν τρεις βαίνειNaim υγείοσιμο-ο αυ-πουλάς ρητό, «εάν ς».

www.bentleymotors.com

Εχεις 25.000 ευρώ και δεν ξέρεις πού να τα ξοδέψεις; Μην ανησυχείς, εμείς είμαστε εδώ να σου προτείνουμε λύ-σεις. Οπως για παράδειγμα τα μανικε-τόκουμπα-βραχιόλι της νεοσύστατης εταιρείας Fonderie47 που κατασκευ-άζονται από χρυσό 18 καρατίων και θραύσματα από... Καλάσνικοφ. Ο λό-γος είναι απλός: μέρος των εσόδων από κάθε πώληση θα χρησιμοποιείται για την αγορά και καταστροφή 100 τέτοιων όπλων στην Αφρική. Στο ενδεχόμενο τώρα που το μοναδικό τους ντιζάιν σε έχει ξετρελάνει και θέλεις πράγματι να τα αγοράσεις, θα πρέπει να ξεκινήσεις να συχνάζεις σε φιλανθρωπικά γκαλά και μάλιστα άμεσα. Μόλις 20 αριθμημένα κομ-μάτια θα κατασκευαστούν και αναμένεται να γίνουν ανάρπαστα.

www.fonderie47.com

Οχι, δεν πρόκειται για κάποια φουτουρι-στική καρέκλα, μια καινούργια ρομποτι-κή σκούπα ή ένα ακόμα φωτιστικό που αιωρείται στο κενό. Το “Eclipse” του Σε-μπαστιέν Σοβάζ είναι ένα παραδοσιακό σταθερό τηλέφωνο με μοντέρνο ωστόσο σχεδιασμό. Οπως φαίνεται και από τη φω-τογραφία, έχει σχήμα κυλίνδρου, με το πάνω μέρος να αποσπάται από τη βάση για να εμ-φανιστεί ένα ακουστικό ελλειπτικού σχήματος. Οπως ήταν αναμενόμενο, προσφέρει άριστη ποιό-τητα ήχου, ενώ ενσωματώνει και μία οθόνη μοναδικής ευκρίνειας. Αναμένεται να κυκλοφορήσει στις αρχές του επόμενου έτους σε άγνωστη προς το παρόν τιμή, χωρίς όμως να απαντάει σε μία βασική απορία: Υπάρχει πλέον κανείς που αγοράζει σταθερά τηλέφωνα;

www.coroflot.com

41

Μία από τις ταχύτερα αναπτυσ-σόμενες βιομηχανίες διασκέ-δασης είναι δίχως άλλο τα βι-ντεοπαιχνίδια. Οι πωλήσεις των δημοφιλών τίτλων ανέρχο-νται σε δυσθεώρητα ύψη, απο-φέροντας γιγάντια έσοδα στις εταιρείες που τα αναπτύσσουν.

Η κυκλοφορία του Call of Duty: Modern Warfare 3 πριν δύο εβδομάδες επιβεβαίωσε την παραπάνω άποψη σπάζο-ντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Σύμφωνα με την Activision, το στούντιο που δημιούργησε το παιχνίδι, μόνο την πρώτη ημέ-ρα πουλήθηκαν 6,5 εκατ. αντί-τυπα αποφέροντάς της έσοδα 400 εκατομμυρίων δολαρίων. Και όλα αυτά ενώ ήταν διαθέ-σιμο μόνο σε ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία.

Ο CEO της εταιρείας, Bobby Kotick, υποστήριξε πως οι πω-λήσεις ξεπέρασαν μέχρι και το άνοιγμα του “Star Wars”και του «Αρχοντα των δαχτυλιδιών», δύο blockbuster παγκοσμίου φήμης. Η αλήθεια, βέβαια, εί-ναι πως ένα παιχνίδι κοστίζει έξι με επτά φορές περισσότε-ρο από ένα εισιτήριο κινηματο-γράφου και ότι τα δύο μεγέθη δεν μπορούν να συγκριθούν άμεσα. Ο καταναλωτής όμως δεν παύει να βάζει το χέρι στην τσέπη δίνοντας 50 και 60 ευρώ και να επιλέγει να διασκεδά-σει από τον καναπέ του σπιτιού του. Γιατί; Επειδή, όπως έχουν δείξει έρευνες ψυχολόγων, «κα-νείς δεν θέλει να είναι ο εαυ-τός του. Η μεγαλύτερη ευχαρί-στηση έρχεται από την εναλλα-γή του πραγματικού μας χαρα-κτήρα με αυτόν του παιχνιδιού. Ετσι παίρνουμε μία ‘δόση’ από τη ζωή που κρυφά μέσα μας θα θέλαμε να έχουμε».

Futurama

Καις τα δάχτυλά σου κάθε φορά που προσπαθείς να ανάψεις ρεσό μέσα σε κηρο-πήγιο; Ο ειδικός αναπτήρας που έχεις αγοράσει για αυτή τη δου-λειά δεν έχει ποτέ αέ-ριο; Δες το αλλιώς και μην βασανίζε-σαι. Το δημιούργημα της Form Us With Love, ένα κηροπήγιο με ειδική σχισμή στο πλάι, επι-τρέπει να περάσει οριζόντια ένα σπίρτο για να ανάψεις άκοπα και εύκολα τα κεριά σου. Τόσο εύκολα που σε κάνει να απορείς πώς δεν το σκέφτηκες εσύ πρώτος. Πωλούνται ανά τετράδες και είναι διαθέσιμα σε πρά-σινο, γκρι, γαλάζιο και μοβ, ενώ υπάρχει σετ και με τα τέσσερα χρώματα. Οι έξυπνες ιδέες βέβαια πληρώνο-νται ακριβά, έτσι η κάθε τετράδα κοστίζει 75 δολάρια (περίπου 55 ευρώ). Ατιμη καινοτομία...

www.dwr.com

Εάν είσαι πάνω από 15 χρόνων, δεν υπάρχει περίπτωση να μην θυμάσαι τις φωτογραφικές μηχα-νές της Polaroid που εκτύπωναν μία φωτογραφία αμέσως μετά τη λήψη της. Τώρα η εταιρεία προ-σπαθεί να προσαρμοστεί στα σύγχρονα δεδομένα παρουσιάζο-ντας τη Ζ340. Πρόκειται για μια ψηφιακή μηχανή που μπορεί να εμφανίζει επιτόπου τις φωτογρα-φίες σου, όπως τον παλιό καλό καιρό. Κάθε εκτύπωση γίνεται σε λιγότερο από ένα λεπτό και χάρη στην τεχνολογία ZINK Zero Ink δεν απαιτούνται μελάνια. Επιπλέον, είναι εφοδιασμένη με μία LCD οθόνη 2,7 ιντσών, αισθητήρα 14 μεγαπίξελ, επαναφορτιζόμενη μπαταρία και υποδοχή κάρτας μνή-μης SD για να αυξήσεις τον αποθηκευτικό σου χώρο. Φυσικά έχεις επιλογή να επεξεργαστείς κάθε φωτογραφία πριν από την εμφάνισή της και να προσθέσεις ειδικά εφέ. Οσο για την τιμή, φτάνει τα 300 δολάρια στο online κατάστημα της επιχείρησης.

Μπορεί το Gran Turismo 5 να κυκλοφορεί μόλις ένα χρόνο στην αγορά, η Polyphony Digital, ωστό-σο, ξεκίνησε την ανάπτυξη του έκτου τίτλου της σει-ράς. Οπως αποκάλυψε ο διευθυντής του στούντιο Kazunori Yamauchi, υπάρχει ήδη μια ομάδα που δουλεύει πάνω στο GT6, ενσωματώνοντας χαρακτη-ριστικά που για διάφορους λόγους δεν μπορούσαν να προστεθούν στο GT5. Ο Ιάπωνας σχεδιαστής δεν δι-ευκρίνισε ποια είναι αυτά, σίγουρα πάντως θα πρέπει να περιμένουμε βελτιώσεις στους ήχους των κινητή-ρων και στις ζημιές που υφίστανται τα οχήματα όταν τρακάρουν. Αυτό υπαγορεύει τουλάχιστον η... λαϊκή απαίτηση των gamers. Μέχρι τότε, βέβαια, θα μείνου-με απασχολημένοι με τις αναβαθμίσεις και επεκτάσεις του τρέχοντος τίτλου, που θα περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων νέες διαδρομές και οχήματα και αναμένεται να κυκλοφορήσουν στο προσεχές διάστημα.

www.gran-turismo.com

www.polaroid.com

T R A I N I N G G R O U N DΤο πάρτι στην πλάτη της ομάδας μας δεν λέει να σταματήσει με τους διοικούντες να έχουν τις περισσότερες ευθύνες. Εχω την εντύπωση ότι είναι λίγο χειρότεροι από το πενταμελές που είχαμε στο γυμνάσιο... Ψάχνουν επενδυ-τή σαν τρελοί, σε σημείο που έχουν καταφέρει το ακατόρθωτο: να μην πηγαίνει ο αγοραστής στον πωλητή, αλλά ο πωλητής στον αγοραστή! Ο Αδαμίδης, λέει, είναι στο εξωτερικό, αλλά δεν λέει πού. Τέτοια μυστικοπάθεια ούτε ο Ζορό. Ανάθεμα αν υπάρχει ένας αισιόδοξος σε αυτή την υπόθεση με την Qatar Petroleum. Καλό το παραμύθι, αλλά δεν έχει... Τσάκα. Εναν άνθρωπο, ρε αδερφέ, ευπαρουσίαστο που να σε πείθει ότι όλα βαίνουν καλώς.

Σε όλη αυτή την παρωδία των ενδιαφερό-

μενων επενδυτών έχουν συμβάλει και οι δη-μοσιογράφοι της ΑΕΚ, οι οποίοι, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, κατεβαίνουν υποψήφι-οι για Oσκαρ Καλύτερου Σεναρίου 2011. Πρέ-πει να μαζεύονται όλοι σε ένα γραφείο, να πε-τάνε από δέκα ιδέες και η καλύτερη να γίνε-ται είδηση. Δεν εξηγείται αλλιώς! Με ρεπορτάζ που θυμίζουν ανακοινώσεις του ΚΚΕ (τα ίδια και τα ίδια), ταΐζουν ελπίδα χιλιάδες κόσμο, γράφοντας για επενδυτές από όλες τις γωνιές της γης. Γράφτηκε ακόμη ότι για να γίνει με-γαλύτερο το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια θα πρέπει να «πατήσουμε» το άλσος (μαζί με τον πολιτισμό μας, βεβαίως βεβαίως). Λες και δεν θα μας φτάνουν 25.000 θέσεις. Τι φοβούνται; Μήπως ποδοπατιόμαστε κάθε αγωνιστική και ξεσπάσει κανένας εμφύλιος για ένα εισιτήριο; Ρε, τι τραβάμε...

-

Υπάρχει πιθανότητα η Μάντσε-στερ Γιουνάιτεντ να μην περάσει στη φάση των 16 μετά το 2-2 με την Μπενφίκα; Θεωρητικά ναι. Στην πράξη όμως θα πάρει -εύ-κολα ή δύσκολα- έστω και τον ένα βαθμό που χρειάζεται μέσα στη Βασιλεία στέλνοντας τουσ φι-λότιμους Ελβετούς στο Ουέφα.

Η Αρσεναλ που θα αντιμετωπίσει ο Ολυ-

μπιακός στην τελευταία αγωνιστική δεν μοιάζει

σε τίποτα με την ομά-δα που παράπαιε στην αρχή της σεζόν. Ευτυ-χώς που λογικά ο Αρ-σέν Βενγκέρ θα παρα-

τάξει αρκετούς αναπλη-ρωματικούς στο Καρα-ϊσκάκη και θα αφήσει στον πάγκο ειδικά τον

Φαν Πέρσι, ο οποίος βρίσκεται σε δαιμονιώ-

δη φόρμα.

Ο μεγαλύτερος του-ρίστας του φετινού Champions League, δεδομένης της φήμης του, είναι σί-γουρα η Βιγιαρεάλ. Σίγουρα ο όμιλος με Μπάγερν, Νάπο-λι και Μάντσεστερ Σίτι είναι «φωτιά», μηδέν βαθμοί όμως και 12 γκολ παθητι-κό σε πέντε αγώνες είναι απόδοση του-λάχιστον τραγική.

Ολίγες σκέψεις για το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, σκόρπιες σαν φύλλα φθινοπωρι-νά. Ή μήπως σαν υπουργικό συμβούλιο; Τέλος πάντων, αποφασίστε μόνοι σας, εγώ έχω να πω τα εξής: Πρώτον, ότι είναι σο-βαρός άνθρωπος ο Βαλβέρδε, το είχε δεί-ξει όταν δεν άφησε τον Σωκράτη Κόκκαλη να του κάτσει στο σβέρκο. Τώρα ξετυλίγει και το προπονητικό του ταλέντο. Δεύτερον, ευκαιρίες ένα σωρό σε όλα τα ματς έκανε και θα κάνει ο Ολυμπιακός. Αν δεν επι-στρέψει ο Μή-τρογλου, θα χά-νει τις περισσό-τερες. Τρίτον, ο Κλέιτον κα-λός είναι για να μπουρδουκλώ-νει από Ξάνθη έως ΑΕΚ. Οταν παίζει με τα με-γάλα παιδιά, φαίνεται πόσο υπερεκτιμημέ-νος υπήρξε πά-ντοτε. Τέταρτον, κάτι ήξερε ο Φε-ρέιρα που άφη-σε τον Βύντρα έξω από την αρ-χική σύνθεση. Ενα μισάωρο έπαιξε και κό-ντεψε να μείνει στον τόπο. Πέ-μπτον, τούρμπο ο Μιραλάς, αλλά δεν σκοράρει, τούρμπο κι ο Κουίνσυ, αλλά δεν μαρκάρει. Αν τα έπρατταν, θα έπαιζαν πριμέρα ντιβιζιόν.

Και δυο λόγια για τον Δημήτρη Δια-μαντίδη. Ο Θεός να το έχει καλά το παιδί, αλλά θυμίζει κάπως εκείνο τον παικταρά των Milwaukee Bucks στη δεκαετία του ’80, τον Σίντνεϊ Μονκρίφ. Κι αυτός έπαιζε με την ίδια ένταση, με το ίδιο πάθος, με την ίδια λύσσα αν προτιμάτε. Και γύρω στα 28 άρχισε να κλατάρει...

Οσοι παρακολούθησαν προχθές το παιχνίδι του ΑΠΟΕΛ απέναντι στη Ζενίτ διαπίστωσαν πως οι παίκτες του Γιοβάνοβιτς δεν έκαναν και την καλύτερη εμφάνισή τους. Το άγχος τούς κυρίευσε και χρειάστηκε ορισμένες φορές η τύχη για να τη βγάλουν καθαρή. Και την μπάλα έδιωξαν πάνω στη γραμμή και το δοκάρι τους βοήθησε και στο σημείο που ένιωθαν τη μεγαλύτερη πίεση έγινε διακοπή του αγώνα λόγω κα-πνογόνων.

Ακόμα και έτσι όμως, είχαν μία αμυντική γραμμή παραπάνω από

συμπαγή και τρεξίματα σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου. Το πρέ-σινγκ ήταν διαρκές, ενώ δεν υπήρχε σουτ από παίκτη της Ζενίτ που να μην γινόταν υπό πίεση δύο ή τριών ατόμων.

Ναι, λοιπόν, τους ήθελε και η τύχη -στοιχείο απαραίτητο για να κάνεις την υπέρβαση-, αλλά άξιζαν την εύνοιά της και με το παραπά-νω. Και αν τελικά περάσουν πρώτοι στον όμιλο, με λίγη ακόμα εύνοια στην κλήρωση μπορούν να πάνε ακόμα παρακάτω.

(agiannopoulos@metropolisnews.gr)

Οι οιωνοί για τον Ολυμπιακό ήταν άριστοι προτού καν ξεκινήσει το παιχνίδι της Τετάρτης στην αποι-κία των Φωκαέων, τη Μασσαλία. Αναφέρομαι, φυσικά, στη χορογραφία που επέλεξαν να «σηκώ-σουν» οι οπαδοί της Μαρσέιγ (αδελφοποιημένοι με τους αντίστοιχους της ΑΕΚ) και η οποία ανέ-γραφε: «Μία ομάδα υπάρχει στην Αθήνα. ΑΕΚ». Δεν ήξεραν τα παιδιά, δεν ρώταγαν; Υπήρχε πε-ρίπτωση, ρε καρντάσια, να σηκώσετε κάτι υπέρ της ΑΕΚ σε αγώνα με τον Ολυμπιακό και να μην βάλετε την ουρά στα σκέλια σας μετά τον αγώνα. Επρεπε να ρωτήσετε τα... αδέλφια σας πριν από το ματς: «Ρε σεις; Να το σηκώσουμε ή θα τους ερεθί-σουμε;» Τέσπα, από τα λάθη του μαθαίνει κανείς.

Για τα του αγώνα, τώρα. Η ομάδα έδειξε και πάλι πως όταν παίζει με την πλάτη στον τοίχο δεν είναι για να τη φοβάσαι. Ο Βαλβέρδε το είπε ορθά κοφτά πριν από το παιχνίδι: «Πάμε για την πρόκριση, δεν μας κάνει το Europa League». Κά-ποιοι γέλασαν θεωρώντας τον μη ρεαλιστή. Να δείτε γέλια που έριξε όμως ο Βαλβέρδε μετά τον αγώνα. Τόσο μαζί τους, όσο και με τη μίζερη ελ-ληνική νοοτροπία. Με εκείνη που θέλει τις ελλη-νικές ομάδες στο Champions League να παίζουν αντι-ποδόσφαιρο ή αλλιώς τσούκου-τσούκου

ball για να πάρουν αποτέλεσμα. Για να μην πα-ρεξηγηθώ, δεν αναφέρομαι στον ΠΑΟ. Στον Πα-ναθηναϊκό αναφέρομαι.

Ο Βάσκος έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του εδώ και καιρό. Δεν τον ενδιαφέρει πού παίζει και με ποιον, αλλά το πώς θα κάνει η ομάδα το (επιθετικό πάντα) παιχνίδι της. Δεν έκατσε στα προηγούμενα εκτός με την Αρσεναλ και την Ντόρτμουντ, ήρθε όμως με τη Μαρσέιγ. Αναπλή-ρωσε ιδανικά τις ελλείψεις στα χαφ, έριξε μέσα τον Γέστε, που έβγαλε την ασίστ-ποίημα, και τον Φετφατζίδη, που τους παστέλωσε, και όλα καλά κι ωραία. Ο μικρός δεν το φοβήθηκε το σουτ και, επειδή το κατέχει γενικά το τόπι, το έστειλε στα δίχτυα του Μανταντά. Ευκαιρία τώρα να πάρει και περισσότερες συμμετοχές και να μην ξανα-δούμε τον Αμπντούν στην εντεκάδα.

Σε δύο εβδομάδες, λοιπόν, πατείς με πατώ σε στο Καραϊσκάκη, όπου αναμένεται να γίνει της... κολάσεως με την Αρσεναλ. Μέχρι τότε, τα κεφάλια μέσα για το πρωτάθλημα. Οχι τίποτα άλλο. Αρχίζουν και δυσκολεύουν ακόμα περισ-σότερο τα πράγματα τώρα που θα πάρουν μετα-γραφή τον... Ροναλντίνιο. Γελάει και το γρασίδι...

Φετφατζίδης, Γέστε, Βαλβέρδε και λοιποί έδειξαν σε Γαλλία και... Ελλάδα πώς παίζεται επιθετικό ποδόσφαιρο εκτός έδρας στην Ευρώπη.

43

Είσαι έτοιμος να δοκιμάσεις νέα πράγματα, Κριέ, να ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις ανάμεσα στα σύννεφα του αγνώστου. Ολα αυτά που σε κρατάνε κάτω όμως ποιος θα τα κάνει; Μην περιμένεις μέχρι την τελευταία στιγμή, τε-λείωνε με τις αναφορές γρήγορα για να αφή-σεις χρόνο και για το όνειρο.

Σου ήρθε τώρα εσένα, Ταύρε, να κάνεις στα καλά καθούμενα φεστιβάλ ακραίων και ριψοκίνδυνων επιλογών. Σύμφωνοι, κι εγώ μέσα. Αλλά μήπως το παρακάνεις; Η ζωή σου έχει μια τάση να γίνεται πιο απλή τελευταία και εσύ αυτό το καταλαβαίνεις ως παράθυρο χρόνου για να ξεκινήσεις κι άλλο magnum opus.

Οι σχέσεις είναι καλό, Δίδυμε. Και το ζι-μπλαφόν σου το κάνεις και κόσμο γνωρίζεις και βαρετές ταινίες βλέπεις γιατί ο άλλος εν-θουσιάζεται. Και παρά τα ωραία, κάθεστε και οι δύο σε αναμμένα κάρβουνα και ψάχνετε καινούργιους όρους βάσει των οποίων θα ορίσετε τη σχέση σας. Μπράβο, ρε. Τι να σου πω, ρε.

Αυτή η βδομάδα, Καρκίνε, δείχνει να έχει πολύ γέλιο, παρά την πολλή δουλειά και τη γενική εθνική μιζέρια. Οχι όλη όμως. Στις αρχές της εβδομάδας θα κάνεις ευχάριστα πειραματάκια με τη δουλειά σου και τη φιλο-σοφία ζωής (πολύ γέλιο), αργότερα όμως το κλίμα θα βαρύνει κάπως. Ασ’ το, ξεκίνα τα ρε-μπέτικα.

Εχεις μια πελώρια λαχτάρα να βρεις τι σε κάνει χαρούμενο και τι σε ξενερώνει όσο τα γλυκά της Μιαούλη. Και, κυρίως, να βρεις τρόπους να σου τυχαίνει το πρώτο και όχι το δεύτερο. Φρόντισε να δώσεις αρκετό χρόνο σε αυτές τις σκέψεις, Λέοντα, γιατί η αναζήτηση της χαράς της ζωής είναι μεγάλη υπόθεση, δεν είναι γέλια και χαρές.

Ανοιξε τις κεραίες σου, Παρθένε, και αφουγκράσου τον κόσμο γύρω σου. Οι δημι-ουργικές ιδέες που ψάχνεις είναι εκεί έξω και περιμένουν να τις ακούσεις. Ολη η έμπνευση που ζητάς εδώ και καιρό δεν θα είναι εκ των έσω, μόνο αν συντονιστείς με τον κόσμο γύρω

θα τη βρεις. Πρόσεξε όμως, στη Σταδίου δεν έχει καλό σήμα.

Επικοινωνία, γραπτός λόγος, καινούργιες γνώσεις και διάδραση με πολύ και ετερόκλι-το κόσμο είναι αυτά που φαίνεται να έχει η εβδομάδα σου, Ζυγέ. Μην παραενθουσιάζεσαι όμως, αν θες τη γνώμη μου, γιατί μάλλον αυτά σημαίνουν ότι θα σαπίσεις στο ίντερνετ για ιδι-αίτερα μακρύ χρονικό διάστημα.

Ο Ερμής σού κάνει πλάκες, Σκορπιέ, και κάποια λεφτά που περιμένεις μπορεί να κα-θυστερήσουν. Μην ανησυχήσεις όμως, λεφτά που αργούν δεν είναι λεφτά χαμένα. Σκέψου το σαν τα χρήματα στην τράπεζα. Θα κάνεις τα κουμάντα σου με τα υπόλοιπα και μετά αυτά θα σου έρθουν σαν δωράκι.

Θα έρθει ηλεκτρολόγος, Τοξότη, μέσα στην εβδομάδα να σου αλλάξει τις ζάμπες. Ε, εννοώ τις λάμπες. Γεγονός που αποδεικνύ-ει ότι πρέπει να αναρωτηθείς αν έχουν μείνει πίσω οι γνώσεις σου στην «τεχνολογία». Γιατί, αν δεν μπορείς να αλλάξεις μια λάμπα, με το photoshop τι θα γίνεται;

Διχάζεσαι κάπως, Αιγόκερε, και δεν είναι το στιλ σου. Από τη μία εσωτερικεύεσαι πολύ και μην μου πεις: «Πες μας και κάτι νέο», εν-νοώ πολύ όταν λέω πολύ. Από την άλλη βάζεις πάλι μπροστά μηχανές για να πατήσεις πτώμα-τα και να γίνει αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Ρε, την παλεύεις;

Η κοινωνική σου ζωή είναι καταπληκτική, Υδροχόε, το ξέρεις και το χαίρεσαι. Θα έχεις πολλές επιλογές για δικτύωση, αλλά και άπει-ρες ευκαιρίες για να περάσεις καλά με στενούς φίλους και συγγενείς. Κράτα ένα καλό ημερο-λόγιο για να θυμάσαι τις κραιπάλες σου για χρόνια, ίσως να τις λες και στα εγγόνια σου.

Ηρθε η ώρα να ακολουθήσεις μια ιδέα μόνο από καλή πίστη, Ιχθύ. Ενα μεσσία ψά-χνουμε όλοι βαθιά μέσα μας, ένα μέντορα να πάρει από εμάς όλη την ευθύνη των επιλογών μας. Είτε έχεις κάτι τέτοιο εσύ είτε όχι, σκέψου την πιθανότητα να κατευθυνθείς προς την άλλη πλευρά. Βγες από το comfort zone σου, αυτό είναι που χρειάζεσαι.

45

Απίθανα δώρα και μετρητά μπορείς να κερδίσεις με κάθε σου αγορά στο δίκτυο καταστημάτων Γερμανός. Συγκεκριμένα, για αγορές αξίας 30 ευρώ και άνω ή για νέα σύνδεση Cosmote ή ΟΤΕ σε Conn-x και OTE TV μέχρι τις 3 Δεκεμβρίου θα παίρνεις δώρο μια ειδικά σχεδια-σμένη τσάντα με ένα αυτοκόλλητο και ένα μοναδικό κωδικό. Στη συ-νέχεια, είτε μέσα στο κατάστημα είτε στο site www.einaistoxerisou.gr, θα συμπληρώνεις τον κωδικό και θα μαθαίνεις εάν είσαι ανά-μεσα στους τυχερούς. Τα δώρα περιλαμβάνουν ένα αυτοκίνητο Fiat Panda με υγραέριο, ένα υβριδικό Piaggio MP3 300lt, ηλεκτρικά ποδήλατα και προπληρωμένες κάρτες αξίας μέχρι και 1.000 ευρώ. Επιπλέον, πέντε τυχεροί που θα αναδειχθούν έπειτα από κλήρω-ση θα κερδίσουν από 2.000 ευρώ μετρητά ο καθένας.

Περισσότερες από 8.500 υπηρεσίες στους καταναλω-τές των Multirama παρείχαν οι Tech Gurus της εταιρεί-ας το πρώτο εννιά-μηνο του 2011. Οι Tech Gurus έχουν εδραιω-θεί από το 2009 και αποτελούν μια ομάδα πιστο-ποιημένων συμβούλων τεχνολογίας με πλούσιες γνώ-σεις και άρτια τεχνική κατάρτιση. Αποστολή τους είναι να κάνουν τη σχέση των καταναλωτών με την τεχνολο-γία ευκολότερη, προσφέροντας λύσεις στα προβλήματα που τους απασχολούν. Στις υπηρεσίες που προσφέρο-νται συμπεριλαμβάνονται τα Home Networking, Virus Protection, PC service και repair, ο σχεδιασμός και η εγκατάσταση Home Entertainment, Data Back Up και Multimedia set up, καθώς και συμβουλευτικές υπηρε-σίες για cloud computing.

Μία ακόμη σημαντική διάκριση απέσπασε ο δρομέας Κώ-στας Πούλιος στον 29o Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας, καταλαμβάνοντας τη 2η θέση στον Αγώνα Δρόμου 10 χλμ. Ο δρομέας του Παναθηναϊκού τερμάτισε δεύτερος με μόλις ένα δευτερόλεπτο διαφορά από τον Αιθίοπα νικητή Κασα-ούν Γεμπέλ. Συγκεκριμένα, είχε χρόνο 31,27 , ενώ ο χρό-νος του νικητή ήταν 31,26 . Στην προσπάθειά του αυτή, που τον κατατάσσει πρώτο ανάμεσα στους Ελληνες στην κατηγορία, ο αθλητής είχε την ενεργή στήριξη του Tonotil, του συμπληρώματος διατροφής που συμβάλλει στην τόνω-ση και ενίσχυση του οργανισμού.

ά ς ι -

Την ακρόαση του καινούργιου δίσκου των Scorpions. Αν και είχα αποφασίσει ότι δεν συμφωνώ με την ιδέα να βγάζει ένα γκρουπ δίσκο από τη στιγμή που έχει ήδη ανακοινώσει ότι διαλύεται, δεν άντεξα να μην πάρω μια ιδέα. Η πρώτη εντύ-πωση, λοιπόν, από το “Comeblack” ήταν θετική. Κάπου εκεί όμως, μετά το “Black out” ήρθε το “Wind of change” και χάλασαν τα πράγματα. Το CD player έκλεισε και ο δίσκος βγήκε. Ισως φταίει που τα αγαπημένα μου πράγματα δεν θέλω κανείς να τα πειράζει. Ισως τελικά είμαι πιο συντηρητική από όσο νόμιζα. Πάντως τον υπόλοιπο δίσκο δεν τον άκουσα ποτέ. Αν θέλω τόσο πολύ να ακούσω κλασικές επιτυχίες, βάζω τους αυθεντικούς. Τι την έχουμε ολόκληρη συλλογή;

Την ανάγνωση της είδησης ότι το νερό δεν παγώνει στους μηδέν βαθμούς Κελσίου κάτω από ειδικές συν-θήκες. Για πρώτη φορά, έλεγε η είδηση, μοριακές προ-σομοιώσεις στον υπολογιστή αποκάλυψαν ότι το νερό γίνεται υποχρεωτικά πάγος μόνο στους μείον 48 βαθμούς Κελσίου. H θερμοκρασία πήξης του νερού γενικά εξαρτά-ται από διάφορους παράγοντες, όπως η καθαρότητά του και η ατμοσφαιρική πίεση. Σε αντίθεση με τα περισσότε-ρα άλλα υγρά, τα οποία παγώνουν πιο εύκολα σε υψηλή πίεση, το νερό παγώνει σε θερμοκρασία λίγο χαμηλότερη από τους μηδέν βαθμούς Κελσίου όταν εκτεθεί σε πίεση πάνω από μία ατμόσφαιρα. Πριν διαβάσω τα υπόλοιπα, πήγα να πειραματιστώ...

Την παρακολούθηση του αγώνα Μαρσέιγ-Ολυμπιακός το βράδυ της Τετάρτης. Αν και Παναθηναϊκός, είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι με τις ευκαιρίες που έχαναν οι αιώνιοι αντί-παλοι. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα μου συμβεί, αλλά φώναξα ένα διακριτικό «γκολλλ» όταν η μπάλα μπήκε στα δίχτυα μετά το σουτ του Φετφατζίδη. Μαζεύτηκα γρήγορα μό-λις το συνειδητοποίησα και άλλαξα κανάλι για να μην εκτεθώ παραπά-νω. Είχαν αρχίσει άλλω-στε και οι ...Αρβύλες.

Το πότο που είχα μόλις πάρει στο μπαρ του Bios. Δυστυχώς δεν ήξερα ότι μπορούσα να το πάρω μαζί μου και στο δωμάτιο όπου παιζόταν η παράσταση “The Forest”, την οποία είχα πάει να παρακολουθή-σω. Η Λουίζα Κωστούλα, ωστόσο, είχε κάνει πολύ καλή δουλειά σε δικό της κείμενο, σκηνοθεσία και μουσική και το ποτό δεν μου έλειψε. Αλλωστε, πα-ρέα με εκείνη και άλλους φίλους ακολούθησαν ποτά μετά το τέλος της παράστασης. Και μαζί τους εντυ-πώσεις και σχόλια. Είναι πάντα ωραίο να βρίσκεσαι με φίλους!