Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 • Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

• Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης • Ειδικός σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου • Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακί-δης • Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λάμπρος Αραπάκος, Λένα Βλασταρά, Αθηνά Δεληγιάν-νη, Αθως Δημουλάς, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βασίλης Νέδος, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρο-μπόλας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής • Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης • Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

• Φωτογραφίες: AFP • Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

Δεν ξεκουνάμε! Δεν ξεκουνάμε!

Δεν ξεκουνάμε!

Περπατώντας στο κέντρο της Αθήνας (πού αλ-λού;) γυρίζω το κεφάλι δεξιά-αριστερά και σκα-νάρω. Δυστυχώς, δεν μπορώ να αποκαλύψω τους ακριβείς τόπους δύο εκ των διασκεδαστικό-τερων στιγμιότυπων, για λόγους που ευκόλως θα κατανοήσει ο υποψιασμένος αναγνώστης και η υποψιασμένη αναγνώστρια. Σημειώνω, ωστόσο, τα πώς και τα διότι.

Πέρναγα λοιπόν τις προάλλες από την ευρύ-τερη περιοχή της Πλάκας και σταμάτησα σε ένα κάτι παραπάνω από συμπαθητικό μανάβικο που το διαχειρίζονται εξαιρετικά φιλότιμοι και εξυπη-ρετικοί μετανάστες εξ Αλβανίας. Και, όπως χαρ-χάλευα τα ζαρζαβατικά, είδα μια σημαιούλα γαλα-νόλευκη. Και κάτω από τη σημαιούλα, τελάρο με ντομάτες. Και κάτω από το τελάρο το σημείωμα που με ξεσήκωσε: «Ντομάτες ελληνικές. Οχι Σκο-πίων ή Πολωνίας»! (Είναι προφανές ότι το «ούνα φάτσα ούνα ράτσα» δεν αφορά μόνο τους Ελληνες και τους Ιταλούς...)

Μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα πήγα να ψωνίσω τα γλυκά μου. Σε ζαχαροπλαστείο έξοχο, μέλος της πελατείας του οποίου είμαι εδώ και δεκάδες έτη. Από τότε που τα πιο δημοφιλή σοκολατάκια του τα ονομάζανε «αραπάκια». Οπό-τε; Οπότε, την ώρα που τακτοποιούσα το λογα-ριασμό, άκουσα μια μεσόκοπη να στέκεται μπρο-στά στη βιτρίνα και να παραγγέλνει «από αυτά τα ωραία σοκολατάκια, τα πώς τα λέτε;» Η απάντηση ήρθε πληρωμένη: «Αφρικανάκια, κυρία μου». (Οταν η πολιτική ορθότητα συναντά την ελληνική εφευρετικότητα, το αποτέλεσμα σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό!)

Εν τω μεταξύ, ξαναπέρασα από το φούρνο του Τάκη στην οδό Μισαραλιώτου για τα καλύτε-ρα κουλούρια στο λεκανοπέδιο Αττικής. Εντάξει, τίποτε δεν φτάνει το κουλούρι Θεσσαλονίκης, ιδίως έπειτα από μια νύχτα καταχρήσεων και γενικευμένης ακολασίας (τον πατσά να τον φάτε μόνος σας, κύριέ μου), αλλά εκεί, κάτω από τον ίσκιο της Ακροπόλεως, πιάνουν τα χέρια τους. Και στο κουλούρι το απλό με σουσάμι και στο έτερο με κανέλα και σταφίδα, που, αν δεν κάνω λάθος, σερβίρει και το Da Capo στην εκλεκτή

πελατεία του. Τη λειψόπιτα, δυστυχώς, έχω την εντύπωση ότι μία την αφήνουν άψητη και μία την καίνε, πράγμα το οποίο με στεναχωρεί. Από την άλλη, βέβαια, έχουν προσθέσει στην γκάμα τους ένα σωρό καινούργια γλυκίσματα, εκ των οποίων κορυφαίο είναι ένα cupcake dulce de leche. Κεϊ-κάκι φόρμας, δηλαδή, με αυτή την καραμελοειδή κρεμούλα που προκύπτει από το σύρε κι έλα του γάλακτος στο κατσαρολάκι παρέα με ζάχαρη. Η φιλενάδα Γωγώ που το δοκίμασε ξανάρχισε να πιστεύει στο Θεό!

Πέρα όμως από τα ψωμοειδή και τα γλυκί-σματα, ο φούρνος του Τάκη με συγκινεί και με έναν άλλο τρόπο. Ακριβώς δίπλα στην είσοδο, δεξιά όπως κοιτάς, έχει φυτεμένα δυο τσιγκελά-κια στον τοίχο. Και από κάτω την κομψή πινα-κιδούλα με την επιγραφή: «Μόνο για σκύλους».

(Διευκρίνιση, υποθέτω, για να μην μπαίνουν ιδέ-ες σε μανάδες και συζύγους!)

Επιστρέφοντας φορτωμένος στην Ομόνοια και στα πέριξ αυτής στενά, ανακαλύπτω φέιγ βο-λάν (έτσι τα λένε ακόμα;) της ΠΟΕΔΗΝ, όπου ση-μειώνεται το εξής ευφάνταστο: «Η ταλαιπωρία από τις κινητοποιήσεις μας είναι προσωρινή, ενώ οι επιπτώσεις από τα προτεινόμενα μέτρα είναι μό-νιμες». (Τι να σας πω, ούτε ο Βέλτσος δεν γράφει τόσο μεταμοντέρνα πονήματα...)

ΥΓ: Δεν ξέρω ποιος είναι ο κύριος που φτιάχνει τις ροζ νέον επιγραφές “Studio” έμπροσθεν, όπι-σθεν και άνωθεν των φρέσκων χαμαιτυπείων ανά το κλεινόν άστυ. Νομίζω, όμως, ότι του άξιζε μια θέση στο πρόσφατο αφιέρωμα των “New York Times” με τους hot Αθηναίους καλλιτέχνες τους εμπνεόμενους από το χάος της πρωτευούσης.

Ευφάνταστα φέιγ βολάν, «αραπά-κια» που έγιναν «αφρικανάκια» και το καλύτερο κουλούρι του λεκανο-πεδίου. Ολα αυτά σε μία και μόνο βόλτα στο κέντρο της πόλης.

Με τον τίτλο “Young, angry and ...right?” στο εξώφυλλό του, το βρετανικό περιοδικό “NewStatesman” επιχειρεί να «ακτινογραφή-σει» το κίνημα Occupy, την «πλέον ταχύτατα αναπτυσσόμενη πολιτική δύναμη στον κόσμο», όπως το χαρακτηρίζει. Εχοντας τις ρίζες του στην εξέγερση των Αιγυπτίων στην πλατεία Tahrir και στους Indignados της Ισπανίας (για τους «Αγανακτισμένους» made in Greece ούτε λόγος), κάνει πλέον τη δυναμική του εμφάνιση σε περισσότερες από χίλιες πόλεις παγκοσμίως. Βέβαια, η διαφοροποίηση από τους κινηματι-κούς προγόνους του έγκειται στο ότι αυτό δεν στρέφεται ενάντια σε δικτάτορες και πολιτικούς, αλλά κατά της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ και των κάθε μορφής ανισοτήτων.Ξεκινώντας από τη Wall Street, το Occupy Movement οικειοποιήθηκε το πασίγνωστο πια

σλόγκαν «Είμαστε το 99%», ενώ παράλληλα φρόντισε να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις νέες τεχνολογίες -όπως το Twitter- ως βασικό εργαλείο πολιτικής κινητοποίησης. Το περι-οδικό εξετάζει, επίσης, την ετερόκλητη βάση του εν λόγω κοινωνικού κινήματος, το οποίο συγκροτείται από φοιτητές, ανέργους, επαγ-γελματίες, γονείς που κατεβαίνουν στους δρό-μους με τα παιδιά τους, αλλά και άτομα του... 1%, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά. Τέλος, ενδιαφέρουσα είναι η παρουσίαση της νέας (;) αυτής μορφής αντίδρασης ως μιας αριστε-ρής εκδοχής του συντηρητικού Tea Party, με το 35% των συμμετεχόντων στις δράσεις του να ευελπιστεί πως το Occupy θα επηρεάσει τους Δημοκρατικούς των ΗΠΑ με τον ίδιο τρόπο που έχει επηρεάσει το Tea Party τους Ρεπουμπλικάνους.

Αυτές τις μέρες που κυκλοφορεί στις αί-θουσες όλου του κόσμου η πολυδιαφημι-σμένη ταινία του Τεντέν διά χειρός Στίβεν Σπίλμπεργκ, μπορείς να διαβάσεις παντού ένα σινεκριτικό να δηλώνει απογοητευμέ-νος. Οι περισσότεροι, έχοντας μεγαλώσει με το Βέλγο ήρωα, είχαν πολλές προσδο-κίες από το “Adventures of Tintin” και παραδέχονται απλώς ότι, καθαρά τεχνικά, ίσως μιλάμε για το καλύτερο animation που έχει βγει ποτέ. Αλλωστε, το τρέιλερ μάς είχε πείσει για αυτό εδώ και καιρό. Τα παραπάνω συμπυκνώνει πολύ καλά στο κείμενό του ο Μπένετ Ααρον από το ηλε-κτρονικό περιοδικό “Sabotage times”, ο οποίος γράφει ότι στην αρχή της ταινίας, πάνω στην οθόνη του σινεμά, θα έπρεπε να αναγράφεται η φράση “spoiler alert”. Οπως εξηγεί, «αυτό που στην πραγμα-τικότητα καταστράφηκε, ως ένα βαθμό, ήταν οι παιδικές μου αναμνήσεις από την ανάγνωση των περιπετειών του Τεντέν του Ερζέ». Στο τέλος του κειμένου παραδέ-χεται ότι τα παιδιά του, μαζί με τα οποία είδε την ταινία, δήλωσαν ικανοποιημένα. Μήπως λοιπόν όλη αυτή η τάση κατά του Τεντέν έχει να κάνει απλά με αυτό; Με την εξιδανίκευση μιας παιδικής ανάμνησης;

«Για τις επόμενες εβδομάδες, το ‘PopMatters’ θα παρουσιάσει μια σειρά κειμένων που θα εξετάζουν το ‘Six feet under’ από την αρχή του, όταν κατέστησε το HBO ως έναν όρμο ποιότητας στα πρω-τότυπα προγράμματα, φτάνοντας μέχρι τα τελευταία έξι υπερβατικά λεπτά, που αποτελούν τον ορι-σμό της τελειότητας για το φινάλε μιας σειράς». Αυτές τις γραμμές τις διάβασα μπαίνοντας στο αμε-ρικανικό site “PopMatters” και πραγματικά εξεπλάγην, καθώς το “Six feet under” έχει ολοκληρω-θεί εδώ και έξι χρόνια, έχει πάψει δηλαδή να πρωταγωνιστεί ακόμα και στα μέσα που ειδικεύονται στην αμερικανική τηλεόραση. Ωστόσο, για κάποιον -όπως εγώ- που έχει περάσει υπέροχα παρακολουθώντας την οικογένεια Φίσερ να παραδίδει μαθήματα ζωής, το project αυτό αποτελεί μια καταπληκτική ιδέα. Τα κείμενα που θα δημοσιεύονται είναι αναλύσεις, απόψεις, ξεχα-σμένες ιστορίες. Το παιχνίδι έχει ήδη ξεκινήσει. Συντονιστείτε.

λ

Μετά το “Red road” και το “Fish tank”, οι προσδοκίες για την επόμενη ταινία της Αντρεα Αρνολντ είχαν ανέβει πάρα πολύ. Στα 54 χρόνια της σήμερα, η Αγγλίδα σκηνοθέτιδα, στην τρίτη της μεγάλου μήκους ταινία, διάλεξε να αφήσει το μουντό, μικροαστικό δράμα της βρετανικής ζωής και να ασχοληθεί με κάτι άλλο: την ιστο-ρία του Χίθκλιφ και της Κάθριν, τα «Ανεμοδαρμένα ύψη» της Εμιλι Μπροντέ. Οι πρώτες εικόνες μάς δείχνουν ένα τοπίο που παραμένει τραχύ και σκληρό, πιστό στην ιδιαίτερη ματιά της Αρνολντ. Σε συνέντευξή της στον “Guardian”, η Αρ-νολντ, η οποία έχει πάρει και ένα Οσκαρ για τη μικρού μήκους ταινία της “Wasp”, απαντάει το μη αναμενόμενο, ότι δηλαδή, αν είχε την ευκαιρία να ξαναγυρίσει την ταινία, θα άλλαζε κάποια πράγματα. «Ισως να είχα δοκιμάσει και μια γυναίκα για το ρόλο του Χίθκλιφ. Θα ήταν αρκετά ενδιαφέρον», παραδέχεται. Συγκεκριμένα, για το ρόλο του Χίθκλιφ έγινε μεγάλος θόρυβος, καθώς η Αρνολντ, θέλοντας να μείνει πιστή στους υπαινιγμούς της Μπροντέ, εμφάνισε ένα μαύρο ημιερασιτέχνη ηθοποιό, τον Τζέιμς Χόουσον, ανοίγοντας τα μάτια σε όσους πίστευαν ότι ο Χίθ-κλιφ έμοιαζε στον Ρέι Φάινς, που τον είχε υποδυθεί στο παρελθόν. Από τις ταινί-ες της χρονιάς, παίζεται αυτή τη στιγμή στις περισσότερες αίθουσες της Ευρώπης και θα έρθει στην Ελλάδα τον Ιανουάριο.

Την Τετάρτη το βράδυ, ενώ βρισκόμουν στο Μέγαρο Μουσικής στο Συμπόσιο για τον Οδυσσέα Ελύτη, πώς μου ’ρθε, διάβασα την πίσω μεριά της πρό-σκλησης. Μεταφέρω κατά γράμμα: «Επιστημονικές μελέτες έχουν αποδείξει ότι ο θόρυβος από το βήχα μειώνεται κατά 70% αν χρησιμοποιηθεί χαρτομά-ντιλο. Παρακαλούμε, ζητήστε χαρτομάντιλα και κα-ραμέλες από τα κυλικεία του Μεγάρου».

Την ίδια στιγμή που στην (όχι ασφυκτικά πά-ντως) γεμάτη αίθουσα του Μεγάρου άκουγα τα περί της ποίησης του Ελύτη, 100 χρόνια μετά τη γέννησή του, στις Κάννες παιζόταν το μέλλον της Ελλάδας, 20 χρόνια μετά την είσοδό της στην Ευρωπαϊκή Ενωση και εννιά χρόνια μετά την κυκλοφορία των πρώτων χαρτονομισμάτων ευρώ. Θυμάμαι εκείνη την περίοδο που αποχαιρετούσαμε τη δραχμή, το σύντομο διάστημα της συνύπαρξης των δύο νομι-σμάτων, όταν έδινες στο περίπτερο ένα δίευρω και έπαιρνες ρέστα ένα πενηντάρικο, θυμάμαι εκείνα τα καρτελάκια που σε βοηθούσαν στις μετατροπές και τις θήκες για κέρματα που είχαμε προμηθευτεί όλοι επειδή θα είχαμε περισσότερα κέρματα. Θυμάμαι επίσης, το έχω ακόμα δηλαδή, ένα μίνι λεύκωμα με την ιστορία της δραχμής, που είχε τίτλο «Δραχ-μούλα μας καλό σου ταξίδι». Αν αύριο το πρωί δεν έχουμε πια ευρώ, νομίζω κανείς δεν θα μπει στη διαδικασία να φτιάξει κάτι αντίστοιχο, αντίστοιχα συναισθηματικό έστω. Ευρούλι μας καλό σου ταξί-δι; Οχι, δεν περιμένουμε κάτι τέτοιο.

Οι Ελληνες δεν το αγάπησαν ποτέ το ευρώ. Αλ-λοι επειδή έλεγαν ότι είναι σαν ψεύτικο, σαν τα λε-φτά από τη Μonopoly, άλλοι σχολίαζαν ότι προκά-λεσε ακρίβεια, άλλοι ότι συμβολίζει μια οικονομική σκλαβιά στο όνομα της Ενωμένης Ευρώπης. Ωστό-σο, αν γίνει το δημοψήφισμα (που μάλλον δεν θα γίνει), δύσκολα θα βρίσκονταν περισσότεροι από τους μισούς Ελληνες να ψηφίσουν υπέρ της εξό-δου από την Ευρωζώνη. Γιατί όλο αυτό το διάστη-μα, υπό το βάρος των μέτρων, πολλοί διατύπωναν ότι καλύτερη η χρεοκοπία με τη λογική «τι είχαμε τι χάσαμε», αλλά είναι άλλο να το διαλέξεις, να το ψηφίσεις, να πεις «ναι, χρεοκοπώ», αυτό επιλέγω.

Ενώ λοιπόν δεν έβηχε κανείς, σύμφωνα με τις οδηγίες, στην αίθουσα του Μεγάρου, ο κ. Νανόπου-λος από το πάνελ ανέφερε μια φράση του Οδυσσέα Ελύτη σε συνέντευξη που ο ποιητής είχε δώσει στην εφημερίδα «Ελευθερία» και στον Ρένο Αποστολίδη το 1958: «Ο Ελληνισμός, για την ώρα, επέτυχε ως γένος, αλλ’ απέτυχε ως Κράτος! Και παρακαλώ νύ-χτα-μέρα το Θεό, και το μέλλον να με διαψεύσουν».

Η ψηφιακή δημοσιογραφία, που μεγαλουρ-γεί ολοένα και περισσότερο τα τελευταία χρόνια, έχει καταφέρει να κερδίσει μεγάλο κομμάτι της διαφημιστικής πίτας. Το οποίο, βέβαια, μέχρι πρόσφατα απολάμβανε μονο-πωλιακά η δημοσιογραφία των παραδοσια-κών μέσων. Το νέο ατού που την ενδυναμώ-νει ακόμα περισσότερο και την καθιερώνει σταδιακά στη συνείδηση του αναγνωστικού κοινού ως την πλέον αξιόπιστη μορφή ενημέ-ρωσης ακούει στο όνομα «διαδραστικότητα». Το στοιχείο εκείνο, δηλαδή, που επιτρέπει στον απλό αναγνώστη να συμμετέχει στη δια-δικασία παραγωγής ειδήσεων. Η συνεργασία αναγνώστη-συντάκτη και τα οφέλη που μπο-ρούν να προκύψουν μέσα από αυτήν ευδοκι-

μεί ως μοντέλο λειτουργίας το τελευταίο διά-στημα στη βρετανική εφημερίδα “Guardian”. Πιο συγκεκριμένα, η ιστοσελίδα της δίνει τη δυνατότητα στους επισκέπτες να στέλνουν τις ιδέες τους ή ακόμα και να... ψιθυρίζουν ειδήσεις προς τους συντάκτες τις εφημερίδας μέσα από τη χρήση του Twitter. Επιπροσθέ-τως, δημοσιοποιεί και περιγράφει θέματα που προετοιμάζονται βάσει της καθημερι-νής λίστας, όπως αυτή διαμορφώνεται στις εσωτερικές συσκέψεις της, ενώ πολλές φορές περιλαμβάνει και τα διάφορα σχόλια που λαμβάνουν χώρα σε αυτές. Πρωτοποριακή κίνηση στη μάχη της οικονομικής επιβίωσης και στo πλαίσιο του άτυπου ανταγωνισμού με την μπλογκερική δημοσιογραφία.

Γόνος της οικογένειας των Ξυλούρηδων (ο Ψαραντώ-νης είναι πατέρας του και ο Νίκος Ξυλούρης θείος του), ο Ψαρογιώργης προσφέρει απλόχερα την τέχνη του σε ένα διττό σκοπό: στη διατή-ρηση της κρητικής μουσικής ζωντανής, αλλά και στην εξέλιξή της. Κουβαλά τις μου-σικές του κόσμου που έχει συναντήσει και έχει αγαπή-σει, αλλά επιστρέφει πάντα στην αφετηρία: στην Κρήτη. Ο Ψαρογιώργης μαζί με τον Αχιλλέα Περσίδη και τον Ζαχαρία Σπυριδάκη έρχο-νται για το ετήσιο ραντεβού τους με το κοινό της Αθήνας, αύριο (5/11), στη μουσική σκηνή Αυλαία. «Θα παίξουμε συνθέσεις του Αχιλλέα (δημι-ουργός του «Νότιου Ηχου»), δικά μου τραγούδια, αλλά και παραδοσιακά της Κρήτης με τον ήχο που έχουμε πλάσει», μου ανέφερε ο Ψαρογιώρ-γης σε τηλεφωνική κουβέντα που είχαμε. Τώρα είναι στην Κρήτη. «Ξεκινάμε και επιστρέ-φουμε στην κρητική μουσική. Μουσικές, ήχοι και χρώματα με αγγίζουν όταν είναι αυθε-ντικά. Ηχοι από την Ινδία, αφρικάνικα, τζαζ, ιρλανδέζι-κα. Ο ήχος είναι το χαλί μας», θα συμπληρώσει. Μετά τις γιορτές πρόκειται να κυκλο-φορήσει και ο δίσκος «Οσο κι αν δέρνει ο άνεμος», η συνερ-γασία του Ψαρογιώργη με τον Γιάννη Αγγελάκα. Πρόκειται για δημιουργίες του Γιώρ-γη, αλλά και παραδοσιακά τραγούδια ιδωμένα μέσα από το κοινό πρίσμα τους. «Είναι ο συνδυασμός του ήχου που κουβαλάει ο καθένας μας. Και όλο αυτό έδεσε. Τι ωραίο πράγμα. Ταξιδιάρα ψυχή», αναφέρει χαρακτηριστικά. Κρατάω την κουβέντα του Ψαρογιώργη ότι «στόχος είναι το παλιό να γίνει καινούργιο μέσα από τον απόηχο που αφήνει η δημιουργία» και σημειώνω στην ατζέντα για το Σάββατο, την Αυλαία. Εχω ραντεβού με τον τόπο μου και τις μουσικές του.

Ο Νατ Κινγκ Κόουλ παρουσιάζει για πρώτη φορά στο NBC στην Αμερική το “The Nat King Cole Show” και γίνεται ο πρώτος Αφροαμερικανός που παρουσιάζει εκπομπή με τέτοιο περιεχόμενο. Οι διαμαρτυρί-ες και οι αντιπαραθέσεις ήταν πολλές, αλλά μάλλον ο ίδιος ήταν προετοιμασμένος, αφού είχε πέσει αρ-κετές φορές θύμα ρατσιστικών αντιδράσεων. Η Κου Κλουξ Κλαν είχε κάψει ένα σταυρό έξω από το σπίτι του στο Λος Αντζελες το 1948, ενώ το 1956 κινδύνευσε η ζωή του όταν του επιτέθηκαν λευκοί σε συναυ-λία. Το σόου δεν κατάφερε να μείνει για πολύ καιρό στον αέρα λόγω έλλειψης χορηγού, παρόλο που ονό-ματα όπως η Ελα Φιτζέραλντ, η Πέγκι Λι και ο Χάρι Μπελαφόντε εμφανίστηκαν αφιλοκερδώς στην εκπο-μπή που είχε μεγάλη τηλεθέαση.

Κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του περιοδικού “Rolling Stone” με σκοπό την ανάδειξη της μουσικής μέσα από ένα φιλελεύθερο και ανατρεπτικό πρίσμα. Το όνομά του το οφείλει στο τραγούδι του Muddy Waters, στο δίσκο του Μπομπ Ντίλαν και στο συγκρότημα Rolling Stones. Ο ιδρυτής του, Τζαν Γουένερ, είχε πει πως το περιοδικό «δεν αναφέρεται απλά στη μουσική, αλλά και στις συμπεριφορές και τα πράγ-ματα που η μουσική ενστερνίζεται». Στο εξώφυλλο του πρώτου τεύχους εμφανίζεται ο Τζον Λένον από τα γυρίσματα της ταινίας “How I won the war”. Τη δεκαετία του ’90 το περιοδικό έκανε ένα «άνοιγμα» στο νεανικό κοινό με αποτέλεσμα να χάσει την παλαιότερη αίγλη του.

Το μπου-ζούκι είναι τζαζ! Δυο δεξιοτέχνες, ο τζαζ κιθαρίστας Αλ Ντι Μέολα και ο βιρτουόζος του μπουζου-κιού Μιχάλης Παούρης θα το αποδείξουν για άλλη μία φορά στο Θέατρο Ακροπόλ. Μετά τη συνάντησή τους στο Reims Jazz Festival της Γαλλίας το καλοκαίρι, όπου αποθεώθηκαν από 15.000 άτομα, τώρα δίνουν δύο παραστάσεις για το ελληνικό κοινό (σήμερα και αύριο) για να αποδείξουν ότι η μου-σική δεν έχει τόσο στενά χαρτογραφημένα όρια. Η τζαζ συναντά το φλαμένκο, τη ρούμπα και το τσιφτετέλι. Οι δρόμοι είναι γνωστοί, αλλά το «σταυροδρόμι» τους συν-θέτει κάτι καινούργιο. Η μουσική μάς κάνει συγγενείς.

Οι Schiller, το μουσι-κό project της ηλεκτρονικής μουσικής από τη Γερμανία, έρχονται ξανά στην Ελλάδα με ένα σχετικά φρέσκο άλ-μπουμ στις αποσκευές τους (“Breathless”, 2010). Σήμερα θα βρεθούν στη σκηνή του Gagarin 205 (Λιοσίων 205) και, πέρα από τα νέα τους τραγούδια, θα απολαύσουμε και μια αναδρομή στις «ψηφιακές» τους δημιουργίες από το 1998 μέχρι σήμερα. Εκτός από τα πρόσφατα “Always” και “Try”, θα θυμηθούμε και τις τεράστιες επιτυχίες “Dream of you” και “I feel you”, που τους καθιέρωσαν διεθνώς. Τη βραδιά θα ανοίξουν οι «δικοί» μας d:Tek, Tareq και Ilia Darlin, ενώ τα φωνητικά για τα τραγούδια των Schiller θα αναλάβει η Kate Havnevik από το παγωμένο Οσλο. Και, παρά τη συνεργασία τους με τον Φοίβο και τη Δέσποινα Βανδή, δεν έχει ανακοινωθεί live συνύπαρξη στη σκηνή με την Ελληνίδα αοιδό στη συγκεκριμένη συναυλία. Ισως γίνει στην «αυλή του Παραδείσου», αλλά όχι αυτή τη φορά στο Gagarin.

Ο Voca είναι ένας μα-κρινός πλανήτης στο διάστημα και οι κάτοικοί του λέγονται Voca People. Κατά έναν παρά-δοξο τρόπο, αυτά τα πλάσματα έχουν γνώση της γήινης μουσικής και έρχονται να μας την παρουσιάσουν με το δικό τους τρόπο. Οκτώ από αυτούς «προσγειώνονται» στο Θέατρο Badminton (Ολυμπιακά ακίνητα, Γουδί) στις 4, 5 και 6 Νοεμβρίου με καινούργιες μουσικές ενορχηστρώσεις αποδίδοντας μοναδικά περισσότερα από 70 διάσημα τραγούδια όλων των εποχών. Η πα-ράσταση των Voca People συνδυάζει φωνές, ήχους και τραγούδι a capella με τη σύγχρονη τέχνη του beat box, η οποία μιμείται τους ήχους μιας πλήρους ορχήστρας χωρίς τη χρήση μουσικών οργάνων! Και είναι από τις λίγες φορές που ένας καλλιτέχνης δεν θα προσβληθεί αν τον πεις ούφο.

Οι «αναγνώσεις» του έργου του Μάνου Χατζιδάκι σε διαφορετικές εποχές της ζωής σου μπορούν να μετατραπούν σε μια συνεχή εξελικτική διαδικασία, αφού πάντα μια καινούργια ανάγνωση προσθέτει νέα στοιχεία στον ακροατή. Πόσο μάλλον όταν ένας εμπνευσμένος δημιουργός ηλεκτρονικής μουσικής, ο Κ. Βήτα, αποφασίζει να «μετασχηματίσει» αυτό το έργο. Αύριο (5 Νοεμβρίου), η Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών (Συγγρού 107-109) φιλοξενεί το “Transformations Live”. Οι «Μετασχη-ματισμοί» του Κ. Βήτα αποτελούν ένα ενιαίο οπτικοα-κουστικό σόου, καθώς το μουσικό μέρος «συμπληρώ-νεται» με τη συνοδεία video art ρεαλιστικών εικόνων, αλλά και animation που σχεδίασε και σκηνοθέτησε ο Γιώργος Θεωνάς. Αν και δεν είναι η πρώτη φορά που το έργο παρουσιάζεται, είναι μια καλή ευκαιρία να το δουν όσοι δεν είχαν την ευκαιρία μέχρι στιγμής και να χαθούν στο σύμπαν του Μάνου Χατζιδάκι.

ή

Μία ακόμα ελληνική συμμετοχή κάνει την εμφάνισή της αυτή την εβδομάδα. Πρόκειται για την καινούργια ταινία του ιδιαίτερου σκηνοθέτη Κώστα Ζάπα «Η ανταρσία της κόκκινης Μαρίας», με τον Αντώνη Παπαδόπουλο και τον Χρήστο Βερ-νίκο στους βασικούς ρόλους. Στην ταινία, ένας πρώην τρομο-κράτης ντύνεται γυναίκα -η «κόκκινη Μαρία»- και ζει ως πόρνη και διασκεδαστής. Μια νύχτα θα σώσει ένα ετοιμοθάνατο αγόρι από επίθεση φασιστών και θα το πάρει υπό την προστασία του. Θα του μάθει τη δουλειά και θα συνεχίσουν να ζουν μαζί, ώσπου μια σειρά από φόνους θα τους μετατρέψει σταδιακά σε δολοφόνους. Αξίζει να αναφερθεί ότι από το 2007, το σύνολο του έργου του Κώστα Ζάπα, εκπροσωπείται από την εταιρεία διεθνών κινη-ματογραφικών πωλήσεων της Zentropa του Λαρς Φον Τρίερ, την Trust Film Sales.

Με κερδισμένο το Βραβείο Μοντάζ Ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ του Σάντανς, με επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ του Βερολίνου και μία υποψηφιότητα για το Μεγάλο Βραβείο Επιτροπής του Φεστιβάλ του Μαϊάμι, το ντοκιμαντέρ “The Black Power Mixtape 1967-1975” του Γκόραν Ολσον αποτελεί ένα εξαιρετικό οπτικό “mixtape”. Το ντοκιμαντέρ, που ασχολείται με το κίνημα “Black Power”, κινείται με βάση τις μαρτυρίες και συνεντεύξεις ακτιβιστών και μουσικών της εποχής και έρχεται, προσεχώς, στις «μεγάλες μας οθόνες».

Η μετακόμιση δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ακόμα και αν μετακομίζεις στο απέναντι δια-μέρισμα, όπως στην περίπτωσή μου. Καταρ-χάς, πρέπει να βρεις τον κατάλληλο για σένα χώρο. Κατά δεύτερον, θέλει οργάνωση. Κατά τρίτον, θέλει χέρια. Δηλαδή φίλους και συγ-γενείς. Ακόμα, θέλει πακεταρίσματα, ψυχραι-μία, γερό στομάχι και σίγουρα ένα υγρό πανί για καθάρισμα. Πέρα όμως από όλα αυτά, μια μετακόμιση είναι ένα ξεκαθάρισμα με τον εαυτό σου, με το παλιό σου σπίτι, με τις αναμνήσεις σου. Το δίλημμα «το πετάω-δεν το πετάω» μεταφράζεται σε «την/τον ξεχνάω-δεν την/τον ξεχνάω» και όλα τα αντικείμενα αποκτούν ζωντάνια, εκλιπαρώντας για την περαιτέρω φύλαξή τους και την αναβολή της «συνταξιοδότησής» τους.

Με όλα αυτά στο κεφάλι μου, δεν είναι να απορείτε για ποιο λόγο θυμήθηκα την ταινία “45 m2” (2010) του Στράτου Τζίτζη. Η υπόθεση; O,τι πρέπει για την περίπτωσή μου: Η νεαρή Σοφία (την υποδύεται η πρω-τοεμφανιζόμενη Εφη Λογγίνου) μετακομίζει! Συγκεκριμένα, εγκαταλείπει το πατρικό της σπίτι και μετακομίζει σε ένα διαμέρισμα 45 τετραγωνικών στην Αχαρνών, ενώ προσπαθεί με 700 ευρώ να τα βγάλει πέρα. Η σύγχρονη Αθήνα -παράλληλα με κλισέ συμπεριφορές γονιών, αλλαγές σε δουλειές και ανθρώπους, προσπάθεια για διατήρηση του ονείρου- και η γενικότερη οικονομική συγκυρία συνθέτουν μια κατάσταση που μόνο ιδανική δεν είναι. Αξίζει να σημειωθεί πως η Εφη Λογγίνου, εκπροσωπώντας με το ρόλο της μια ολό-κληρη γενιά, κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας από Πρωτοεμφανιζό-μενη Ηθοποιό (Φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x), ενώ ήταν υποψήφια και για το Βραβείο Α΄ Γυναικείου Ρόλου (Βραβεία Ελλη-νικής Ακαδημίας Κινηματογράφου).

Με την αληθινή ιστορία του Σαμ Τσίλντερς, ενός μεταμελημένου πρώην εμπόρου ναρκω-τικών, ασχολείται η ταινία «Φύλακας Αγγέ-λων» του Μαρκ Φόρστερ. Ο Σαμ κατάφερε να σώσει, σε αυτή την απίστευτη περιπέτεια της ζωής του, πάνω από 1.000 παιδιά του Σουδάν που στρατολογούνταν με τη βία από την οργάνωση «Αντιστασιακός Στρατός του

Κυρίου», ιδρύοντας την οργάνωση «Αγγελοι της Ανατολικής Αφρικής». Μέσω αυτής, ο Σαμ οργανώνει αποστολές «διάσωσης» παιδιών και αναλαμβάνει τη στέγασή τους στο ορφα-νοτροφείο του, καθώς και τη μόρφωση και την περίθαλψή τους. Η ταινία συμμετείχε στο Φεστιβάλ του Τορόντο. Στο ρόλο του Σαμ βρί-σκεται ο Τζέραρντ Μπάτλερ.

Εναν πρωτότυπο τρόπο έχει βρει ο νεαρός σκηνοθέτης Αριστοτέλης Μαραγκός (άρτι βρα-βευθείς με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη «Ντίνος Κατσουρίδης» στο Φεστιβάλ Δράμας) για να ολοκληρώσει την καινούργια του ταινία, ζητώντας από όλους μας να βοηθήσουμε. Πώς; Μέσω της διεύθυνσης www.indiegogo.com/Beatitudes. Η ανεξάρτητη ταινία “Beatitudes” («Μακαρισμοί») αφηγείται την ιστορία ενός γιατρού στη σύγχρονη Αθήνα, ο οποίος μόλις έχει συνταξιοδοτηθεί. Για να μπορέσει η ταινία να ολοκληρωθεί και να αρχίσει το ταξίδι της στις αί-θουσες απαιτείται η συγκέντρωση ενός χρηματικού ποσού. Μέσω της ιστοσελίδας μπορούμε όλοι να βοηθήσουμε χαρίζοντας ένα ποσό για την υλοποίησή της. Οι μέρες περνούν. Μην αργείτε!

Ο Τίτος Πατρίκιος είναι ένας από τους σπουδαιότερους εν ζωή Ελληνες ποιητές. Οι διοργανωτές του Βραβείου Feronia στο Φιάνο της Ιταλίας τίμησαν τον Τίτο Πατρίκιο με το Βραβείο Ειδικής Αναγνώρισης σε Ξένο Συγγραφέα». Σκοπός του βραβείου, το οποίο ονομάζεται και «Αντιβρα-βείο», είναι να τιμήσει την ποιότητα των κειμένων ενάντια στη λογική της αγοράς. Το Βραβείο Ποίησης Feronia έλαβε ο Τζιαν Μπατίστα Νατσάρο, το Βραβείο Πεζογραφίας ο Αντόνιο Ταμπούκι και το Βραβείο Κριτικής ο ιστορικός και δοκιμιογράφος Λουτσιάνο Κάνφορα.

Ο Ενρίκε Βίλα-Μάτας είναι ένας συγγραφέας που γοητεύει τόσο με τη γραφή του, όσο και με την προσωπι-κότητά του. Αν αγαπάτε την ισπανό-φωνη λογοτεχνία και την αφηγηματι-κή ματιά του Βίλα-Μάτας, τότε έχετε την ευκαιρία να τον συναντήσετε. Στις 11 Νοεμβρίου θα είναι στην Αθήνα, στο Ινστιτούτο Θερβάντες, για να πα-ρουσιάσει το έργο του «Δουβλι-νιάδα» (εκδ. Καστανιώτη). Τον Ενρίκε Βίλα-Μάτας και το έργο του θα παρουσιάσουν οι δημο-σιογράφοι Μικέλα Χαρτουλάρη και Ανταίος Χρυσοστομίδης και η συγγραφέας Λένα Διβάνη. Η εκδήλωση ξεκινάει στις 7:30 μμ. και η είσοδος είναι ελεύθερη μέ-χρι να συμπληρωθούν οι θέσεις.

Στις 13 Οκτωβρίου του 2005, η Σουηδική Ακα-δημία ανακοινώνει ότι ο Χάρολντ Πίντερ είναι ο αποδέκτης του Βραβεί-ου Νόμπελ Λογοτεχνί-ας. Την ίδια μέρα ένα

καλωδιακό τηλεοπτικό κανάλι ανακοινώνει λανθασμένα πως ο Πίντερ πέθανε. Διαφημι-στικό τρικ; Λανθασμένες πήγες πληροφόρη-σης; Κανείς δεν ξέρει. Τελικά, ο Πίντερ πέθανε τρία χρόνια αργότερα, στις 24 Δεκεμβρίου του 2008, αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο έργο, όχι μόνο θεατρικό, αλλά και ποιητικό και κινηματογραφικό. Το «Πάρτι γενεθλίων» (εκδ. Δωδώνη) και «Ο επιστάτης» είναι από τα πιο γνωστά θεατρικά έργα του Αγγλου συγγραφέα. Ο Πίντερ όμως δεν έχει γραφτεί με κεφαλαία γράμματα στο βιβλίο της Ιστορίας μόνο για το καλλιτεχνικό του έργο, αλλά και για την πολιτική του στάση και δράση. Είναι από τους λίγους συγγραφείς που δεν έθιγαν τα κοινω-νικοπολιτικά προβλήματα μόνο μέσα από το έργο τους, αλλά και μέσα από τις πράξεις τους. Τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η εχθρική στάση του απέναντι στη Θάτσερ και τον Ρίγκαν, καθώς και το ότι αντιτάχθηκε στο βομβαρδισμό της Σερβίας και στην εισβολή στο Ιράκ. Δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε επιτεθεί λεκτικά στον Μπους, χαρακτηρίζοντάς τον «απατεώνα ηλίθιο» και παρομοιάζοντάς τον με τον Αδόλφο Χίτλερ. Ολα τα παραπάνω είναι απλώς ένας πρόλογος για να εξηγήσου-με γιατί η πρόσφατη ανακάλυψη του χαμένου μονόπρακτου του Πίντερ αποτελεί σημαντικό γεγονός, όχι μόνο για το βρετανικό κοινό, αλλά για όλους τους πιντερικούς! Το μονόπρα-κτο ονομάζεται “Umbrellas” και είναι ένας σύντομος διάλογος ανάμεσα σε δύο άντρες μια ηλιόλουστη καλοκαιρινή μέρα, με θέμα συζή-τησης τι άλλο; Τις ομπρέλες! Από ό,τι φαίνε-ται, την ύπαρξη του μονόπρακτου δεν γνώριζε σχεδόν κανείς, αφού μέχρι και η χήρα του Πίντερ Αντόνια Φρέιζερ δήλωσε ότι το αγνο-ούσε. Οπως ακριβώς το Βραβείο Νόμπελ, έτσι και η ανακάλυψη του χαμένου μονόπρακτου συνέπεσε με ένα άλλο γεγονός, τη μετονομασία του Comedy Theatre του Λονδίνου σε Harold Pinter Theatre προς τιμήν του.

Με την παρουσία του Θανάση Βαλτινού, του Κώστα Μουρσελά, της Αμάντας Μιχα-λοπούλου, της Αργυρώς Μαντόγλου, του Γιώργου Ξενάριου και την απαγγελία του Αρη Σερβετάλη και της Κατερίνας Διδα-σκάλου έγινε η απονομή των βραβείων του διαγωνισμού διηγήματος «Ταξίδι στον αέρα». Ο διαγωνισμός διοργανώθηκε από το περιοδικό «Διαβάζω» σε συνεργασία με τον αερολιμένα Αθηνών για τα δέκα χρόνια του αεροδρομίου. Για το διήγημα στην ελληνική γλώσσα βραβεύτηκαν οι: Μαρία Γκούσια-Ρίζου για το «Ηξεις αφίξεις», Μα-ρία-Χριστίνα Κόττα για το «Αόρατη δίνη» και Παναγιώτα Παπαθανασίου για το «Μια χαρά». Με έπαινο τιμήθηκε το ελληνικό δι-ήγημα του Χαρίση Χατζηγώγου με τίτλο «Τι έκλεψε ο Βενιζέλος από τον Παπαδιαμά-ντη;». Τέλος, για το διήγημα γραμμένο στην αγγλική γλώσσα, το βραβείο απονεμήθηκε στη Σοφία Καπνίση “Journeys by air”.

Αύριο, Σάββατο (5/11), οι Book Rebels δίνουν νέο ραντεβού με τους απανταχού βιβλιόφιλους επαναστάτες. Κατά τη μία το μεσημέρι μάς καλούν στην πλατεία Κολοκο-τρώνη να κρατάμε ένα βιβλίο στο χέρι για να αιφνιδιάσουμε τους περαστικούς. Οπως και οι ίδιοι λένε, πρόκειται για «μια προσπάθεια διάδοσης του βιβλίου και της ανάγνωσης, μια προσπάθεια αναζωογόνη-σης μιας πόλης που βιώνει τις χειρότερες στιγμές της». Δεν ξέρω για εσάς, εμένα πάντως θα μου έφτιαχνε τη μέρα αν με πλησίαζε κάποιος για να μου χαρίσει ένα βιβλίο εξηγώντας μου τη φιλοσοφία του εγχειρή-ματος!

Το έργο «Την Τρίτη στο σούπερ-μάρκετ» του Εμμανουέλ Νταρλέ ανεβαίνει από τις 13 Νοεμβρίου στο Θέατρο «Από Μηχανής» (Ακα-δήμου 13, Κεραμεικός) σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μπερδέκα και μετάφραση Μήνας Πατεράκη. Η Μαρί-Πιέρ είχε χρόνια να εμφανιστεί στη γειτονιά της παιδικής της ηλικίας. Από τότε που αποφάσισε να γί-νει «αυτή καθαυτή» και να απομακρυνθεί από το περιβάλλον που την ήξερε ως Ζαν-Πιέρ. Αλλά εδώ και λίγους μήνες η μητέρα της πέθανε, ο ηλικιωμένος πατέρας της έμεινε μόνος και αυτό η Μαρί-Πιέρ δεν μπορούσε να το αγνοήσει. Αποφασίζει λοιπόν να αφιερώσει μια μέρα την εβδομάδα, συγκεκριμένα την Τρίτη, στη φροντίδα του πατέρα της. Ο Φαίδων Καστρής θα ερμηνεύσει ένα συγκινητικό μονόλογο για τον άνθρωπο που δεν θέλει πια να κρύβει αυτό που είναι, όποιες και αν είναι οι συνέπειες.

«Τελικά να που είμαστε ένα με την εποχή», σχολίασε ο Λάκης Λαζόπουλος στην παρουσίαση του 2ου Low Budget Festival, που θα πραγ-ματοποιηθεί στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206) από τις 21 Νοεμβρίου έως τις 20 Δεκεμβρίου. Η πρώτη παράσταση «Η Σάντρα στο φως» (21-23/11) αφορά ένα μονόλογο της Μαρί-ας Κοσκινά σε κείμενο του Ακη Δήμου και σκη-νοθεσία του Σταμάτη Κραουνάκη, ενώ το “Dig!” (24-26/11) θα ερμηνεύσει ο Μάξιμος Μουμούρης σε σκηνοθεσία δική του και της Αγγελικής Στελλά-

του. Ακολουθεί η παράσταση «Ενας κόμης στον Αδη» (27-29/11) από τους Cheek-Bones, που διηγείται τη ζωή των κατοίκων του χωριού Σκονάδι και «Η πολιτική ανυπακοή του Χένρι Ντέιβιντ Θορό το 2011» (30/11 και 1-2/12) από τους So7 με τον Κώστα Φιλίππογλου και τον Δημήτρη Κουρούμπαλη. Το Δεκέμβριο τη σκυτάλη παίρνει το Θέατρο Τέχνης «Ακτίς Αελίου» με την παράσταση «Το πάρκο» (3-5/12) με τον Θωμά Βελισσάρη στην ερμηνεία και ακολουθεί το έργο “Dr. Maybe Darling Version 11.0.5 in process” (6-8/12) με την Τζένη Αργυρί-ου. Η ομάδα Nova Melancholia παρουσιάζει τη δική της ιδέα “Prima Materia” (9-11/12) με τον Μανώλη Τσίπο και τον Βασίλη Νούλα, ενώ η Σύλβια Λιούλιου σκηνοθετεί τη Ρούλα Πατεράκη στην παράστα-ση «Μια μετέωρη κυρία» (12-14/12), που είναι βασισμένη σε ποι-ήματα της Κικής Δημουλά. Το πρόγραμμα κλείνει με την παράσταση «Ενας» (15-17/12) της ομάδας MAG και με τον Στάθη Γραφανάκη στο «-Ο- εχθρός του λαού - Μια εθνική ενδοσκόπηση» (18-20/12), που είναι βασισμένο στο έργο του Ερρίκου Ιψεν «Ενας εχθρός του λαού».

Στο πλαίσιο της 3ης Biennale της Αθήνας, η ομάδα Under Construction παρουσίασε το έργο “EXIT”, μια εγκατάσταση που είχε πρωτοπαρουσιάσει στο Zone D της γκαλερί Ζουμπουλάκη το 2009. Οι συντελε-στές της ομάδας, με νέα πλέον σύνθεση (Αλέξανδρος Λάιος, Πάνος Φαμέλης, Μάρω Φασουλή και Δημή-τρης Φουτρής), μας μίλησαν για τη αρχή της ομά-δας και για τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουν: «Η ομάδα δημιουργήθηκε το Σεπτέμβριο του 2008 με κύριο άξονα έρευνας την έννοια της ανακατασκευ-ής των δομών που πλαισιώνουν τους θεσμούς εντός των οποίων δρα. Σε μια περίοδο έντονων ανακατα-τάξεων, ανατροπών και ραγδαίων αλλαγών στον κοι-νωνικό ιστό όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και παγκο-σμίως, η ομάδα εστιάζει στα εργαλεία εκείνα που της επιτρέπουν να διατηρεί μια κριτική στάση απέναντι στα δεδομένα που χαρακτηρίζουν το πλαίσιο δράσης της. Τα έργα της ομάδας δημιουργούνται και βρίσκο-νται σε ένα διάκενο μεταξύ μετατροπής, ανακατα-σκευής εννοιών, παγιωμένων συστημάτων σκέψης και συμπεριφοράς».

Τι ακριβώς όμως είναι το “EXIT”, η σύνθεση από παλιά, σκουριασμένα και φθαρμένα γραφεία που παρουσιάζουν στο πλαίσιο της Biennale; «Ου-σιαστικά παρουσιάζουμε μια αλληγορική εικόνα της Ελλάδας, χρησιμοποιώντας παλιό εξοπλισμό δημό-σιων υπηρεσιών, διαβρωμένο πλέον από την εγκα-τάλειψη. Η ‘δήλωση’ της εξόδου, που διακρίνεται αμυδρά, δεν υφίσταται, τουλάχιστον κυριολεκτικά». Το έργο των Under Construction, συμβολικό και επίκαιρο, έρχεται σε διάλογο με το «Μονόδρομο», τη θεματική της Biennale και τις ευρύτερες κοινωνικο-πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που επικρατούν γύρω μας. Ωστόσο, οι ίδιοι λένε πως «η καλλιτεχνι-κή παραγωγή είναι μια ανάγκη που δεν θα έπρεπε να βασίζεται αποκλειστικά στις οικονομικές συνθή-κες, οι οποίες παρόλα αυτά την επηρεάζουν. Σε πε-ριόδους κρίσης δυσχεραίνουν την παραγωγή, χωρίς όμως να μειώνουν και την αναγκαιότητά της. Οδη-γούμαστε έτσι σε νέες, διαφορετικές λύσεις». Η εγκα-τάσταση “ΕΧΙΤ” των Under Construction θα παρου-σιάζεται στη Διπλάρειο Σχολή (Πλατεία Θεάτρου 3, Αθήνα), στο πλαίσιο της 3ης Biennale της Αθή-νας-«Μονόδρομος», μέχρι τις 11 Δεκεμβρίου.

� H Το Athens Photo Festival, το οποίο συμπληρώνει φέτος 25 χρό-νια ενεργούς παρουσίας στα διεθνή εικαστικά δρώμενα, εκτυλίσσε-ται την περίοδο Οκτωβρίου-Νοεμβρίου στην πόλη μας. Με κεντρικό άξονα την Τεχνόπολη του δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 100, Γκάζι), η φετινή διοργάνωση πλαισιώνεται από ένα σύνολο εκθέσεων που παρουσιάζονται σε γκαλερί, μορφωτικά ινστιτούτα και άλλους πολι-τιστικούς χώρους. Παράλληλα, θα πραγματοποιηθεί ένα ευρύ φάσμα δράσεων, που θα αποτελέσουν μια ευρεία πλατφόρμα καλλιτεχνικής έκφρασης, με σκοπό την ενημέρωση και την ενεργή συμμετοχή του κοινού: διεθνείς νύχτες φωτογραφίας, masterclasses, διαλέξεις, ξεναγήσεις, εργαστή-ρια για παιδιά. Περισσότερες πληροφορίες αναφορικά με το πρόγραμμα, τις δράσεις και τους συμμετέχοντες αναζητήστε στην ιστοσελίδα: www.photofestival.hcp.gr.

� Η έκθεση «Μικροί Κήποι Ευτυχίας» θα παρουσιάζεται στο TAF (Νορμανού 5, Μοναστηράκι) από τις 10 Νοεμβρίου έως τις 11 Δεκεμβρίου 2011 από την ομάδα επιμέλειας και οργάνωσης εκθέσεων τέχνης του Κολλεγίου Αθηνών. Η έκθεση επιχειρεί να αποκρυπτογραφήσει ανθρώπους σε περιόδους κρίσης, μια θεματική η οποία προέκυψε κατά τη διάρκεια σεμιναρίων που πραγματοποιήθηκαν στο Κολλέγιο με εισηγήτρια την τεχνοκρι-τικό και επιμελήτρια Μαρίνα Φωκίδη. Στο πλαίσιο της έκθεσης θα προβάλλεται και η ταινία «Μανία» του Γιώργου Πανουσόπου-λου. Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Στάθης Αθανασίου, Στήβεν

Αντωνάκος, Κωστής Βελώνης, Νίκος Γιαβρόπουλος, Βαγγέλης Γκόκας, Ευνομία Δημη-τριάδου, Θεόδωρος Ζαφειρόπουλος, Χρήστος Κολιός, Χάρης Κοντοσφύρης, Γιώργος Κορμπάκης, Αλέξης Κυριτσόπουλος, Leda Luss Luyken, Βάλλυ Νομίδου, Ζάφος Ξαγο-ράρης, Γιώργος Πανουσόπουλος, Marie-Françoise Poutays, Μαρίνα Προβατίδου, Ξενής Σαχίνης, Δήμητρα Σιατερλή, Δημήτρης Τσουμπλέκας, Παντελής Χανδρής, Μανώλης Χά-ρος, Αλέξανδρος Ψυχούλης, ΕΝ ΦΛΩ, Οργάνωση Γη. Τέλος, την επιμέλεια έχουν αναλά-βει οι Φωτεινή Βεργίδου, Πηνελόπη Κατσάτου, Ευαγγελία Μελισσουργάκη, Πουλχερία Παπαγεωργίου, Ελένη Παπαγιαννοπούλου και Καλλιόπη Σταματάκου.

� Η νέα εγκατάσταση του γλύπτη Θόδωρου «Υπερ-τύμβιο Αφιέρωμα» παρουσιάζεται στο αίθριο του Μουσείου Μπενά-κη (Πειραιώς 138, Αθήνα) μέχρι τις 4 Δεκεμβρίου 2011. Το έργο εντάσσεται στο αφιέρωμα που έχει προγραμματιστεί για τον καλλιτέχνη μέχρι και το Νοέμβριο, σκοπεύοντας να παρου-σιάσει τη δημιουργική πορεία του μέσα από μια σειρά ομιλιών, οπτικοακουστικών παρουσιάσεων και εκδόσεων. Ο γλύπτης αναφέρει χαρακτηριστικά για τη δουλειά του αυτή: «Μια μετέ-ωρη ζυγαριά ισορροπεί στον τροχό του χρόνου, ζυγίζοντας την ουσία της λέξης-έννοιας ΤΕΧΝΗ-ART με ‘μέτρο βάρους’ την ξύ-λινη ‘Ματράκ-Φαλλό’ και αντίστιξη στο έδαφος τη γήινη πρά-σινη καρδιά με πραγματικό γρασίδι και κόκκινα άνθη, όπου η Τέχνη ‘σπέρνει’-καλλιεργεί την ποιότητα ζωής και γονιμοποιεί τον Πολιτισμό». Παράλληλα, το Μουσείο Μπενάκη θα εκδώσει το βιβλίο «Θόδωρος γλύ-πτης» με κείμενα και πλούσιο φωτογραφικό υλικό από τα έργα του καλλιτέχνη, το οποίο θα παρουσιαστεί στις 25 Νοεμβρίου 2011 σε ένα στρογγυλό τραπέζι με συντονιστή τον ιστορικό τέχνης Ντένη Ζαχαρόπουλο.

� Μετά την πρώτη ατομική του έκθεση “Bones are tight” όπου τα έργα έχαναν τη λειτουργικότητά τους παραπέμποντας σε παιδικές αναμνήσεις, ο Ανδρέας Κασάπης επιστρέφει στην έρευνα αυτή με τη δεύτερη έκθεσή του με τίτλο «Πώς μπορεί κανείς να θυ-μηθεί τη διψά;». Ζωγραφική, φωτογραφίες, αντικείμενα και γλυ-πτά συναρμολογούνται στο χώρο της γκαλερί Loraini Alimantiri Gazonrouge (Κυκλάδων 8, Κυψέλη) από τον καλλιτέχνη, απο-τελώντας μια περαιτέρω μελέτη πάνω στην ανάμνηση και στην παιδική και εφηβική ηλικία και λειτουργώντας συμβολικά και αφηγηματικά. Η έκθεση διαρκεί μέχρι τις 19 Νοεμβρίου και συ-νοδεύεται από έκδοση με κείμενα του Ανδρέα Κασάπη.

Οι έμπειροι στα τυχερά παίγνια (είτε αυτά που παίζονται με χαρ-τιά, είτε εκείνα που χρειάζονται μπίλιες) γνωρίζουν ότι οι «μπλό-φες» και τα ρίσκα απαιτούν και την αντίστοιχη υποδομή: καλό «χαρτί» ή «πειραγμένη» ρουλέ-τα. Διαφορετικά, κινήσεις δίχως αυτές τις προϋποθέσεις μοιάζουν περισσότερο με άλμα στο κενό και μάλιστα χωρίς αλεξίπτωτο. Οι κινήσεις αυτές εξαρτώνται επίσης και από το τι διακυβεύεται. Και το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας δεν μπορεί να το παίξει κανείς, σε κα-μία ρουλέτα και για κανένα λόγο.

Οι ηγεσίες των εταίρων και δανειστών μας «ματώνουν» στο εσωτερικό των χωρών τους για να πείσουν τους πολίτες ότι πρέπει να συνεχίσουν να βάζουν το χέρι βαθιά στην τσέπη για μια χώρα η οποία δεν φλέγεται από επι-θυμία να σωθεί. Γι’ αυτό και δεν μπλοφάρουν. Μιλούν σοβαρά και μετρημένα, διότι λογοδοτούν και αυτοί στην εσωτερική τους κοινή γνώμη. Και σε κοινωνίες με έντονη την έννοια της κοινο-τικής (εσωτερικής) αλληλεγγύης, οποιοσδήποτε διακινδυνεύει το γενικό καλό αντιμετωπίζεται ως απειλή. Οποιοσδήποτε αμφιβάλλει δεν έχει παρά να ανατρέξει στις δηλώσεις Μέρκελ και Σαρκοζί στις Κάννες. Κατόπιν τούτων και μετά τις δραματικές εξελίξεις στο πολι-τικό σκηνικό, στην Ελλάδα πρέπει να ενεργοποιηθεί και η κοινωνία των πολιτών. Εκείνων που τιθέ-μεθα ευθύς εξαρχής ως υπέρμα-χοι της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας και έχουμε τα αυτιά κλειστά στις σειρήνες του λαϊκι-σμού και της οπισθοδρόμησης.

Εκτός από τις εμφυλιακές μνή-μες, τις οποίες ανασύρουν τακτικά όσοι θεωρούν ότι εξυπηρετούν έτσι τον πολιτικό τους προορισμό, υπάρχουν και άλλες. Εκείνες οι μνήμες της ανασυγκρότησης και της ανασύνταξης μετά κάθε δύσκο-λη συγκυρία. Και, αν μη τι άλλο, η σύγχρονη ελληνική ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιες. Και όσοι από τη Δευτέρα αναλάβουν την κατά-σταση, ας έχουν κατά νου μια αρχή αδιαπραγμάτευτη. Οτι Ελλάδα εκτός Ευρώπης ισούται με μια χώρα που δεν έχει μέλλον και, παρά τη φύση, στρέφει την πλάτη της στο παρελ-θόν και το δύσκολο παρόν της.

«Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά,

ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις».

Οδυσσέας Ελύτης

Φορούν γαμπριάτικα κο-στούμια, βάζουν μπριγια-ντίνη και διασκευάζουν επιτυχίες των ’80s και ’90s. Αν παντρεύεστε και σκέφτεστε να τους ζητήσετε να τραγουδήσουν στο γάμο σας, σας προειδοποιούμε, υπάρχει μεγάλη πιθανότη-τα η νύφη να το σκάσει με έναν από αυτούς...

Η ιστορία τους ξεκινά-ει ως οικογενειακή υπόθε-ση με δύο φωνές και δύο κιθάρες. Συγκεκριμένα, τα ξαδέρφια Θοδωρής και Λά-μπης αρχίζουν από τον τόπο καταγωγής τους, τα Κύθηρα, να δίνουν σάρκα και οστά στην ιδέα για τη δημιουργία συγκροτήματος, η οποία γεννήθηκε μετά την προβολή της ταινίας “The Wedding Singer” στο Δημοτι-κό Σχολείο Καραβά (Κύθηρα). Με αφετηρία τους το Αστικόν στον Ποταμό και το Mercato στη Χώρα Κυθήρων, όπου εμφανίζονταν οι δυο τους, φτάνουν στην Αθήνα και το Μάιο του 2008 παίζουν για πρώτη φορά με ακόμα δύο μουσικούς ως UnderCover στο Σταυρό του Νότου. Στην πορεία η φιλοσοφία και η σύνθεση του συγκροτή-ματος αλλάζουν και με νονά την Τόνια, τη γραφίστρια της μπάντας, μετονομάζονται σε Wedding Singers. Τις εμφανίσεις τους στο Σταυ-ρό του Νότου διαδέχονται αυτές στο Τώρα Κ44, ενώ δεν απουσι-άζουν από το πρόγραμμά τους τα live στην επαρχία. Και, επειδή όπου γάμος και χαρά οι Wedding Singers πρώτοι, το εγχείρημά τους να παίξουν σε γάμο στέφεται και αυτό με απόλυτη επιτυχία. (Τι Wedding Singers θα ήταν άλλωστε;)

Με επιρροές από τους Daft Punk, Army of Lovers, Αρμάντ Βαν Χέλντεν, Beastie Boys, Metallica, Ρικ Αστλεϊ, αλλά και από τον Μάνο Χατζιδάκι -επειδή, όπως λένε αστειευόμενοι, «τον φορούν όλοι σαν επιρροή»-, οι Wedding Singers διασκευάζουν επιτυχίες των ’80s και των ’90s παντρεύοντας το techno με το pop-rock και την disco. Το είδος που γεννιέται από την ένωση αυτή το βαφτίζουν glam punk. Τα κριτήρια με τα οποία επιλέγουν τα τραγούδια έχουν

τις ρίζες τους στο πα-ρελθόν. «Είναι κριτήρια αξιολόγησης γυμνασίου, διότι εκείνη την περίοδο έβγαιναν ολόφρεσκα και σπαρταρούσαν τα περισ-σότερα από τα τραγούδια που παίζουμε. Πάντως, το βασικότερο κριτήριο λέγεται ‘βίωμα’. Αν δεν το έχεις βιώσει κάπου, κάπως, κάποτε, τότε δεν πρόκειται να το νιώσεις ποτέ!», μας λένε. Παρό-λα αυτά, η επανεκτέλεσή τους δεν μαρτυρά νο-σταλγία για τη μουσική εκείνων των δεκαετιών. «Η μπάντα χρησιμοποιεί

αυτά τα τραγούδια ως ορμητήριο και το πού θα μας βγάλει δεν το ξέρει κάνεις μας», τονίζουν. Το επόμενο βήμα, ωστόσο, έχει ήδη γίνει, αφού πλέον δεν περιορίζονται σε διασκευές. «Εχουμε γράψει δικά μας τραγούδια και πολύ σύντομα θα τα μοιραστούμε, θα τα χορέψουμε και θα τα τραγουδήσουμε όλοι μαζί», αποκαλύπτουν και μας προτρέπουν να κάνουμε like στη σελίδα τους στο Facebook για να μας κρατούν ενήμερους για τα nonstop πάρτι τους κάθε Τετάρτη στο Τώρα Κ44 και για την κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ, που προβλέπεται να γίνει μέσα στο 2012.

Τα όνειρα και τα σχέδια των Wedding Singers, όμως, δεν στα-ματούν εδώ. «Είμαστε στο σημείο όπου μπορούμε να πούμε ότι πάει καλά το πράμα (χωρίς γ) και οι προσδοκίες μας για το μέλλον είναι μεγάλες. Περιοδείες, δίσκοι, συνεντεύξεις, φωτογραφίσεις, βιντεοκλίπ, μοντέλα. Ειλικρινά, θεωρούμε πως το απόγειο της κα-ριέρας μας θα είναι τη στιγμή που θα συνεργαστούμε on stage με τον Τζορτζ Μάικλ παίζοντας το ‘Careless Whisper’ με killer solo sax τον Γιώργο Κατσαρό!» δηλώνουν προσθέτοντας: «Θέλουμε να εί-μαστε φίλοι, να παίζουμε μουσική, να δίνουμε συναυλίες και, όταν βγάλουμε πολλά λεφτά, να αγοράσουμε από μια βίλα ο καθένας και να κτίσουμε ένα εκκλησάκι μέσα στο οικόπεδο για να γλιτώνουμε φόρους!» Τους το ευχόμαστε!

ΜΟΥΣΙΚΗ ΓΙΑ... ΓΑΜΟΥΣΜε αφορμή τις εμφανίσεις των Wedding Singers στο Τώρα Κ44 και την ηχογράφηση του παρθενικού τους άλμπουμ, συναντήσαμε τους «τραγουδιάρηδες» της παρέας Θοδωρή Μαυρογιώργη και Λάμπη Κουντουρόγιαννη και συζητήσαμε εφ’ όλης της ύλης.

Ο Ακύλας Καραζήσης και ο Νίκος Χατζόπουλος ζωντανεύουν στη σκηνή του Θεάτρου Θησείον (Τουρναβίτου 7, Ψυρρή) τη συνάντηση δύο μεγάλων διανοητών. Ο Φρίντριχ Νίτσε, ο Γιό-ζεφ Μπρόιερ και ο νεαρός τότε Ζίγκμουντ Φρόιντ, τον οποίο υποδύεται ο Χάρης Φραγκούλης, ανεβαίνουν στη σκηνή του Θεάτρου Θησείον και ζωντανεύουν τη μεγάλη συγγραφική επιτυχία του Ιρβιν Γιάλομ «Οταν έκλαψε ο Νίτσε». Ενα έργο όπου η φιλοσοφία συναντά τη λογοτεχνία, η λογοτεχνία το θέατρο και εκείνο -με τη σειρά του- τις ανθρώπινες σχέσεις.

Στη Βιέννη των διανοητικών ζυμώσεων του 19ου αιώνα, συναντιούνται ο μεγάλος Γερμανός φιλό-σοφος Φρίντριχ Νίτσε και ο Αυστριακός γιατρός Γιόζεφ Μπρόιερ, ένας από τους πατέρες της ψυ-χανάλυσης. Στη συνάντηση αυτή των δύο μονα-δικών προσωπικοτήτων εμπλέκεται και ο νεαρός ειδικευόμενος γιατρός Ζίγκμουντ Φρόιντ.

Η έμπνευση του διάσημου ψυχιάτρου Ιρβιν Γιάλομ να επινοήσει αυτή την κορυφαία συνά-ντηση για να δώσει την ερμηνευτική εκδοχή της γέννησης της ψυχοθεραπείας και τη σχέση της με την υπαρξιακή φιλοσοφία, τον οδήγησε στη συγγραφή ενός από τα πιο επιτυχημένα βιβλία που έχουμε διαβάσει τα τελευταία χρόνια, το «Οταν έκλαψε ο Νίτσε», που εκδόθηκε στην Ελλάδα το 2001.

Στη σκηνή του Θεάτρου Θησείον (Τουρνα-βίτου 7, Ψυρρή), ο Ακύλας Καραζήσης και ο Νίκος Χατζόπουλος αναπαριστούν αυτή τη φα-νταστική συνάντηση. Ενας αιρετικός επιστήμονας και ένας φιλόσοφος σε μια κρίσιμη στιγμή της ζωής τους μπαίνουν σε μια διαδικασία διπλής ψυ-χοθεραπείας. Η λέξη-κλειδί που κινεί την ιστορία είναι η «απόγνωση». Ξεκινά λοιπόν μια ομιλη-τική θεραπεία ανάμεσα σε δύο προσωπικότητες που έχουν κάνει το δικό τους πνευματικό ταξί-δι και τώρα, προκειμένου να επικοινωνήσουν,

καλούνται να σπάσουν το κέλυφος της ιδιότητάς τους, να αποκαλύψουν τα ανθρώπινα χαρακτηρι-στικά τους και να ξεπεράσουν τους ρόλους τους. Για τους ηθοποιούς, οι επιστήμονες ήρωες έχουν δραματικό ενδιαφέρον μέσα από το πρίσμα μιας συνάντησης στην οποία οι επιστημονικές ιδιότη-τες και θεωρίες υποχωρούν για να αναδείξουν τις πτυχές και τα χαρακτηριστικά εκείνα που θεμελι-ώνουν μια ανθρώπινη σχέση εμπιστοσύνης.

Θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει αυτή την παράσταση σαν την πνευματική ιστορία μιας ανθρώπινης συνάντησης. Και αυτός είναι ο πιο άμεσος στόχος της. Η ιστορία της σχέσης των αν-θρώπων. Με τη σχέση τους βάζουν σε λειτουργία το μηχανισμό μιας συζήτησης, που συχνά ξεχνιέ-ται, για το άτομο, το σύνολο, μια συζήτηση από-λυτα πολιτική, με προσωπική αφετηρία.

Οι φιλοσοφικές και επιστημονικές θέσεις μέσα από τις προσωπικές αφηγήσεις είναι αυτές που πυροδοτούν την ιστορία και συντελούν στη συνέχισή της. Τόσο αυτές όσο και τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στη δραματουργική αυτή αφήγηση. Ο νεαρός γιατρός Φρόιντ, μια θυελ-λώδης γυναίκα-ίνδαλμα ποιητών και ψυχιάτρων, η Λου Σαλομέ, και μια σαγηνευτική ασθενής, η Αννα Ο., που στοιχειώνει την ψυχή του γιατρού της. Η ιδιαίτερη αυτή σχέση δύο κορυφαίων προ-σωπικοτήτων σε μια κρίση μέσης ηλικίας προ-χωράει -αλλά και ταλαντεύεται συνεχώς σε ένα τεντωμένο σκοινί- μέσα από λυτρωτικές εξομολο-γήσεις, δύσκολες αφηγήσεις και τη διερεύνηση μιας επικοινωνίας πρωτόγνωρης και επώδυνης και για τους δύο πρωταγωνιστές.

Ο Ακύλας Καραζήσης και ο Νίκος Χατζό-πουλος, με τη σειρά τους, παίρνοντας στα χέ-ρια τους τη θεατρική διασκευή της θεατρολό-

γου και μεταφράστριας του Γιάλομ στην Ελλάδα Ευαγγελίας Ανδριτσάνου, επικεντρώνονται σε μια συγκεκριμένη αφήγηση και σχέση, αφήνο-ντας μέσα από την προσέγγισή τους περιθώρια στη φαντασία και την προσωπική μυθοπλασία κάθε θεατή. Πιστοί στο δόγμα «το θέατρο λέει ιστορίες», συνθέτουν ένα κείμενο χωρίς διάθε-ση ανατροπής, χρησιμοποιώντας την αφαίρεση σαν εργαλείο που πυροδοτεί τη φαντασία και την ενεργητικότητα του θεατή.

Είναι αλήθεια πως ο Γιάλομ άνοιξε με τη γραφή του ένα παράθυρο συμφιλιωτικό σε πολ-λούς ανθρώπους που ανακάλυψαν ιστορίες μέσα από μια επιστημονική προσέγγιση. Για πολλές γενιές, για τις οποίες η ψυχοθεραπεία ήταν τα-μπού, ανοίγει μια συζήτηση για να αντιμετωπιστεί η ίδια η διαδικασία της ως εργαλείο επιβίωσης. Κάθε όρος που αντιμετωπίζει η ανθρώπινη οντό-τητα ξεφεύγει από τη μονοσήμαντη έννοιά της και επανεφευρίσκεται μέσα στην κοσμοθεωρία της με όλα τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά της.

Μέσα στις προσωπικότητες που θεμελίω-σαν θεωρίες, τάσεις και χάραξαν επιστημονικούς δρόμους, πρωταγωνιστεί η προσωπική υπαρξι-ακή αγωνία, η περιέργεια της συνάντησης και η αποκάλυψη της αδυναμίας της ανθρώπινης φύ-σης. Η πνευματική ιστορία δύο προσωπικοτήτων είναι η αφετηρία μιας συνάντησης που πυρο-δοτείται από την ανθρώπινη απόγνωση και την απελπισία. Εδώ, δύο διανοητές, θωρακισμένοι με την πανοπλία του εγωισμού και της αυτοπε-ποίθησης, θα απογυμνωθούν οδυνηρά από την περηφάνια και την άγνοιά τους για να κατορθώ-σουν να φτάσουν στη θεραπευτική ανακούφιση που χαρίζει η πραγματική ανθρώπινη επαφή και η εμπιστοσύνη.

Καίτοι έγινε γνωστός στο ευρύτερο κοινό ως λογοτέχνης, ο Ιρβιν Γιάλομ θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή εκπρο-σώπους της υπαρξιακής ψυχοθεραπείας και εξέχων θεωρητικός και κλινικός της ομαδι-κής ψυχοθεραπείας. Το έργο του, άλλωστε, σχετικά με τους τομείς αυτούς είναι σημείο αναφοράς ανά τον κόσμο.

Μαθητής του θεμελιωτή της υπαρξια-κής ψυχοθεραπείας Ρόλο Μέι, εντοπίζει τον πυρήνα του ανθρώπινου ψυχικού πόνου στην υπαρξιακή τοποθέτηση του ατόμου σε σχέση με το θάνατο, τη μοναξιά και το νόη-μα της ζωής. Αυτές τις θεματικές διαπραγμα-τεύεται και στο λογοτεχνικό του έργο, χρησι-μοποιώντας με σεβασμό και θαυμασμό ως κεντρικά πρόσωπα ιερά τέρατα της ψυχολο-γίας και της φιλοσοφίας, όπως ο Φρόιντ, o Νίτσε, o Σοπενάουερ κ.α. Η προσέγγισή του, ωστόσο, θεμελιώνεται περισσότερο από τον αμερικανικό υπαρξισμό, ο οποίος δεν επη-ρεάστηκε από τον όλεθρο και την οδύνη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως έγινε με το αντίστοιχο ευρωπαϊκό ρεύμα φιλοσοφίας.

Το λογοτεχνικό του έργο ενδεχομένως βοήθησε στο να εξοικειωθεί το κοινό με την ψυχοθεραπεία, σχετικά με την οποία λειτουργεί τόσο ως ερευνητής, όσο και ως δάσκαλος, προσπαθώντας να την υπο-στηρίξει ως δρόμο απελευθέρωσης του ατόμου και όχι ως ιατρική αγωγή υπό τον έλεγχο των ιδιωτικών ασφαλιστικών εται-ρειών της Αμερικής.

DECKS

Το πρωί φοράει άσπρη ρόμπα και χρησιμοποιεί στηθοσκόπιο. Το βράδυ φοράει τα σκουλαρίκια του και χρησιμοποιεί ακουστικά και CD. Ο τελειό-φοιτος ιατρικής και DJ Γιώργος Κοκοτσάκης μάς μιλάει για το προσωπικό

του... μιξάρισμα.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Χανιά. Εδωσε πα-νελλήνιες και ο αθεόφοβος συγκέντρωσε 19.525 μόρια. Η βαθμολογία αυτή του εξασφάλισε μια θέση στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας. Οπως όλοι οι Κρητικοί, έτσι και αυτός λατρεύει τις μαντινά-δες. Η αγαπημένη του; «Ζωή δεν είναι να ξυπνάς, να τρως, να θέτεις (σσ. κοιμάσαι) πάλι. Ζωή είναι να ’σαι ξυπνητός όταν κοιμούνται οι άλλοι». Κατά την παραμονή του, λοιπόν, στην πρωτεύουσα, ο 23χρονος σήμερα Γιώργος Κοκοτσάκης φρόντι-σε να εφαρμόσει πιστά το μοτίβο της μαντινάδας κάνοντας «τη νύχτα μέρα». Οι αϋπνίες του βέβαια δεν οφείλονται στις εφημερίες που κάνει (είναι τελειόφοιτος ακόμα), αλλά στα πάρτι που στήνει ως DJ σε μερικά από τα μεγαλύτερα μαγαζιά της πόλης. Εκεί, λοιπόν, που η ιατρική ρόμπα και το στηθοσκόπιο φάνταζαν ως τα μοναδικά εργαλεία που θα τον συντρόφευαν στο υπόλοιπο της επαγ-γελματικής του καριέρας, τελικά προστέθηκαν... κονσόλες, CD και ακουστικά.

Ο DjDoc, όπως τον ξέρουν πλέον όλοι, αρχί-ζει να ξετυλίγει την ιστορία του σχετικά με το πώς κατάφερε να «μπλέξει» τις δύο αυτές παράταιρες ιδιότητες. «Παίζω πιάνο από πέντε χρόνων, έχω πτυχίο στο μπουζούκι και τα καταφέρνω μια χαρά με την κιθάρα και το μπάσο. Το ντιτζεϊλίκι προ-έκυψε τυχαία τρία χρόνια μετά τον ερχομό μου στην Αθήνα. Εφτιαξα ένα CD με μίξεις και το έδωσα στον ιδιοκτήτη του γυμναστηρίου όπου πήγαινα, αυτός το έβαλε να παίξει, το άκουσε ένας ιδιοκτήτης καφετέριας, του άρεσε και με πήρε στο μαγαζί του. Μετά όλα πήραν το δρόμο τους. Μια νοητή αλυσίδα ανθρώπων και γνωριμιών με πή-γαιναν από το ένα μαγαζί στο άλλο».

Οι -κατά βάση- RnB και house επιλογές του ξεσηκώνουν εδώ και τρία χρόνια τους θαμώνες στην παραλιακή, στου Ψυρρή, στο Κολωνάκι.

Το ταλέντο του δεν πέρασε απαρατήρητο. Πλέ-ον συνεργάζεται στο παραγωγικό κομμάτι με τον Ominus (έχει γράψει μάλιστα και το «Καυτό κα-λοκαίρι», το βιντεοκλίπ του οποίου έχει περισ-σότερα από 2 εκατ. views στο ΥouTube), ενώ έχει προχωρήσει σε μουσικές συνεργασίες και με άλλα ονόματα της hip hop σκηνής, όπως ο TNS και ο Μηδενιστής. Παράλληλα, είναι μέρος του συγκροτήματος Blasé και συμμετέχει σε παραγω-γικό δίδυμο με τον Y-Not.

Πέρα από τις μίξεις του στα deck, ενδιαφέ-ρον παρουσιάζει και το μιξάρισμα των ιδιοτήτων του γιατρού και του DJ. «Οπου έπαιζα μουσική είχα μαζί την τσάντα, η οποία εκτός από τα CD πε-ριλάμβανε τη ρόμπα και το στηθοσκόπιό μου. Στο τέταρτο έτος των σπουδών μου που ξεκίνησαν οι κλινικές, δεν ήταν λίγες οι φορές που πήγαινα στη σχολή σερί από τα μαγαζιά». Και, όπως ήταν φυσικό, ο... διπρόσωπος Γιώργος αποσυντονιζό-ταν. «Εχει τύχει να εξετάζω ασθενή και τη στιγμή που πάω να τον ακροαστώ, να κάνω με τα ακου-στικά του στηθοσκοπίου την κίνηση που κάνουν οι DJ με τα δικά τους ακουστικά όταν αλλάζουν τραγούδια. Οταν το έχεις κάνει 150 φορές το προηγούμενο βράδυ, λογικό είναι να σου μένει», λέει γελώντας. Ο διευθυντής μεγάλου νοσοκομεί-ου, ωστόσο, δεν γέλασε καθόλου όταν μια μέρα είδε τον... πρακτικάριο Κοκοτσάκη να περιφέ-ρεται στους διαδρόμους του νοσοκομείου με τα σκουλαρίκια που είχε ξεχάσει να βγάλει από τα αυτιά και το φρύδι του ο... DjDoc.

Από την άλλη μεριά, στα κλαμπ όπου παίζει μουσική, όχι μόνο τον αποκαλούν «γιατρό», αλλά και τον χρησιμοποιούν ως τέτοιον: «Σε πολλές πε-ριπτώσεις μού έχει τύχει να παίζω μουσική και να χρειαστεί να βοηθήσω κόσμο που έχει... τσακωθεί με το αλκοόλ».

Αν και παραδέχεται πως τα χρήματα που κερδίζει ως DjDoc είναι περισσότερα από αυτά που θα βγάζει σύντομα ως ειδικευόμενος δόκτωρ Κοκοτσάκης, φαίνεται σίγουρος για το δρόμο που θα ακολουθήσει. «Πάνω από όλα η ιατρική», το-νίζει με στόμφο και μου λέει να το γράψω οπωσ-δήποτε γιατί σκοπεύει να στείλει μερικά αντίτυ-πα της εφημερίδας στους γονείς του στην Κρή-τη και δεν θέλει να τους βάλει ψύλλους στα αυ-τιά. «Αν και περνάω καλύτερα στα club, θα προ-τιμήσω το νοσοκομείο. Οταν ξεκινήσω την ειδι-κότητα, θα παίζω σε μαγαζιά το πολύ 1-2 φορές το μήνα και θα συνεχίσω απλά να γράφω τραγού-δια». Οταν τον ρωτάω τι ειδικότητα θα ακολουθή-σει, σκάει ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά: «Πλαστι-κός χειρουργός». Η προϋπηρεσία του στη νύχτα, βλέπετε, είναι βέβαιο πως του έχει εξασφαλίσει από τώρα καλό πελατολόγιο.

25

Ενα από τα «Αγρια παιδιά» της ελληνικής τηλεόρασης ακροβατεί ανάμεσα σε σχέδια για την καταστροφή του

κόσμου και στη φυγή από ό,τι μας εγκλωβίζει. Ο 29χρο-νος Αντίνοος Αλμπάνης δείχνει ότι έχει όλα τα στοιχεία

για να επιβιώσει.

(larapakos.blogspot.com)

Είναι ένας από τους πιο δραστήριους ηθοποιούς της γενιάς του. Οι δύο θεατρικές δουλειές στις οποίες συμμετείχε πέρυσι ο Αντίνοος Αλμπάνης συνεχίζονται για δεύτερη σεζόν, ενώ στο πρόγραμμά του έχει προστεθεί η παράσταση «Γυάλινος κόσμος» και η ταινία «Το τανγκό των Χριστουγέννων», που θα βγει στους κινηματογράφους την 1η Δεκεμβρίου. Συγκεκριμένα, ο Αντίνοος τα Δευτερότριτα θα βρίσκεται στο Θέατρο Θησείο για τις ανάγκες της παράστασης “Ι Will Survive”, από Τέταρτη έως Κυριακή (έκτος Πέμπτης) θα υποδύεται τον Τομ στο «Γυάλινο κόσμο», ενώ αυτό το Σαββατοκύριακο θα συμμετάσχει στις τελευταίες παραστάσεις του έργου «Αυτό το παιδί» του Ζοέλ Πομερά, στο φουαγιέ του Θεάτρου Badminton. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Δεκαετία του ’70. Σε ένα στρατόπεδο στον Eβρο ο υπολοχαγός (Γιάννης Στάνκογλου) ποθεί τη γυναίκα (Βίκυ Παπαδοπούλου) του διοικητή (Γιάννης Μπέζος) και θα ζητήσει τη βοήθεια ενός φαντάρου (Αντίνοος Αλμπάνης) για να του μάθει να χορεύει τανγκό, προκειμένου να ζητήσει σε χορό τον έρω-τα της ζωής του. «Το τανγκό των Χριστουγέννων» (σε σκηνοθεσία του Νίκου Κουτελιδάκη) βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη και αφο-ρά τον ανεκπλήρωτο έρωτα. Αλλωστε, στην ταινία κανένας έρωτας δεν κορυ-φώνεται. Υπάρχει ένας αναβρασμός και μια φλόγα που καίει, αλλά δεν φου-ντώνει ποτέ. «Η κοινωνία μέσα στο στρατόπεδο είναι αυστηρή. Φοβάσαι να αναπνεύσεις, φοβάσαι να δείξεις τη συμπάθειά σου, φοβάσαι να κοιτάξεις κάποιον στα μάτια», εξηγεί ο Αντίνοος και αναφέρει πως όταν είδε την ταινία ολοκληρωμένη ενθουσιάστηκε. «Είμαι αυστηρός και στριφνός με τον εαυτό μου. Πολύ δύσκολα μου αρέσει κάτι που έχω κάνει. Από την πρώτη στιγμή, όμως, που είδα αυτή την ταινία, χαμογελούσα».

Στις 11 Νοεμβρίου ξεκινούν και οι παραστάσεις του «Γυάλινου κόσμου» του Τένεσι Ουίλιαμς στο Θέατρο Δημήτρης Χορν σε μετάφραση και σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου. Εδώ ο Αντίνοος, όπως μας εξηγεί, υποδύεται τον Τομ, «ένα παιδί που παλεύει να κυνηγήσει το όνειρό του, που θέλει να ανοίξει τα φτερά του και δεν μπορεί. Ζει εγκλωβισμένο σε ένα σπίτι, όπου μένει μόνο και μόνο για να στηρίζει τη μητέρα και την αδερφή του. Μια μέρα τα διαλύει όλα και σηκώνεται και φεύγει, κουβαλώντας βέβαια τις τύψεις και τον πόνο για αυτά που άφησε πίσω». Το έργο γράφτηκε το 1943 και οι οικογενειακές σχέσεις που αναπτύσσονται σε αυτό είναι γνώριμες σε όλους μας. «Ειδικά σή-μερα, υπάρχουν παιδιά που διακαώς θέλουν να φύγουν από το σπίτι, ακόμα και από τη χώρα τους και να κάνουν αυτό που ονειρεύονται πραγματικά. Δυ-σκολεύονται να τα καταφέρουν κυρίως για λόγους οικονομικούς». Ο ίδιος στα 18 του εγκατέλειψε την οικογενειακή ασφάλεια του σπιτιού του στη Χαλκίδα και ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει στο Θέατρο Τέχνης.

«Η παράσταση ανέβηκε πέρυσι στη Θεσσαλονίκη και περάσαμε μαγικά. Ξε-κινήσαμε για 20 παραστάσεις και παίρναμε τη μία παράταση μετά την άλλη. Τελικά μείναμε για τρεις μήνες. Δεν περιμέναμε τόσο μεγάλη επιτυχία». Και τώρα το “Ι Will Survive” έρχεται στην Αθήνα για να μας κάνει να αναρω-τηθούμε τι συμβαίνει όταν όλα γύρω καταρρέουν. Τη σκηνοθεσία έχει ανα-λάβει ο Γιάννης Σαρακατσάνης, ενώ επί σκηνής ο Αντίνοος συναντάει τον Γιώργο Παπαγεωργίου.

Πρόκειται για ένα πρωτότυπο θεατρικό-εικαστικό δρώμενο σε σκηνοθεσία Φρόσως Λύτρα, όπου ο θεατής κυκλοφορεί, στέκεται και παρακολουθεί τις δέκα μικρές ιστορίες γονικών σχέσεων, οι όποιες πλαισιώνονται από τα έργα 15 νέων εικαστικών καλλιτεχνών. «Ο Ζοέλ Πομερά έγραψε ένα σκληρό έργο, με το όποιο κάνει ανατομία στις οικογενειακές σχέσεις. Νομίζω ότι το κείμενο αυτό ταρακουνάει τον κόσμο και μας βοηθάει να ανοίξουμε τα μά-τια μας και να συνειδητοποιήσουμε πόσο ανθρωποφάγοι έχουμε καταντήσει μέσα στην ίδια μας την οικογένεια, πόσο βλάπτουμε ο ένας τον άλλον...» λέει χαρακτηριστικά ο Αντίνοος.

Ο Αντίνοος Αλμπάνης, συμμετέχοντας σε τόσες ενδιαφέρουσες παραστά-σεις, αποδεικνύει πως τον εγκλωβισμό πολλοί εμίσησαν, την πολυπραγμο-σύνη ουδείς!

26

Δύο ηθοποιοί είναι οι ήρωες του έργου του Μά-μετ. Δύο πρόσωπα των οποίων τη σχέση βλέπου-με εντός και εκτός σκηνής. Σε τι ακριβώς ανα-φέρεται η παράσταση «Η ζωή στο θέατρο»; «Το έργο, με αφορμή τη σχέση των δύο ηθοποιών, αποτελεί μια πραγματεία για το βιωμένο χρόνο, για το χάσμα των γενεών, για το εφήμερο, για το εύθραυστο των σχέσεων», αναφέρει ο Κώστας Γά-κης, για να συμπληρώσει ο Χρήστος Στέργιογλου: «Η συναναστροφή των δύο στο θέατρο, η συμπε-ριφορά τους επί σκηνής, οι σχέσεις των ανθρώ-πων είναι μερικά από τα θέματα που θίγονται. Αναρωτιέται κανείς αν όλα αυτά είναι θέατρο ή ζωή. Η σχέση μεγάλου-μικρού, η άβυσσος της ψυχής του ανθρώπου, όλα αυτά υπάρχουν στη ζωή και με πολύ συγκεκριμένο τρόπο και στο θέ-ατρο». Οπως μου αποκαλύπτουν οι συντελεστές, η ιδέα για την παράσταση υπήρχε στο μυαλό του κ. Ρίγλη εδώ και δύο χρόνια. Τότε, αντί για αυτό το έργο, ανέβηκε η παράσταση «Ο θαυματοποι-ός», πάλι με τον Χρήστο Στέργιογλου, οπότε τώρα ήταν η κατάλληλη ευκαιρία.

Στη σκηνή οι δύο ηθοποιοί συγκρούονται, ζηλεύουν, παλεύουν να αναδειχθούν. Ο Κώ-στας Γάκης υποδύεται τον Τζον και, όπως λέει ο ίδιος, «είναι ένας νιόβγαλτος ηθοποιός γεμάτος φιλοδοξία, αλλά και ποικίλες ανασφάλειες. Ο

χαρακτήρας διαγράφει μεγάλη πορεία μέσα στο έργο αναφορικά με την εξάρτησή του από τον Ρόμπερτ, τον πρεσβύτερο ηθοποιό. Στην αρχή μοιάζει μαγεμένος από εκείνον και γαντζώνεται επάνω του για να αντέξει τις δυσκολίες του επαγ-γέλματος και την ψυχρή μοναξιά που νιώθει κάθε νέος ηθοποιός όταν ξεκινά. Στη συνέχεια, όταν η επιτυχία τού κλείνει το μάτι, ο Τζον «απο-γαλακτίζεται» από τον Ρόμπερτ, αμφισβητεί και απομυθοποιεί το ‘πρότυπό’ του».

Ακούγοντάς τους να μιλάνε για τους ρόλους που υποδύονται, σκέφτομαι ότι ο καθένας παίζει

κατά κάποιο τρόπο τον εαυτό του. Τι λένε όμως οι ίδιοι; «Αυτό ισχύει στο περίπου», παίρνει πρώτος το λόγο ο κ. Στέργιογλου. «Βάζουμε τους εαυτούς μας στη συνθήκη που λέει ο συγγραφέας. Σε μια πραγματική σχέση, όπου οι συγκρούσεις γίνονται καθαρές. Ο,τι δηλαδή μπορεί να έχει μια σχέση δύο ανθρώπων. Ο Μάμετ παίζει με τις ηλικίες. Με την καινούργια και την παλιά γενιά». Και η άποψη του κ. Γάκη δεν διαφέρει στην ουσία: «Σε κάθε ρόλο που παίζω ξεκινάω από τον εαυτό μου, ερευνώντας στα πρώτα στάδια της πρόβας τι κοινό έχω με τα «θέλω» και τις δράσεις του χαρα-

Ενας ηθοποιός της νεότερης γενιάς και ένας της «παλαιάς φρουράς» θα ανέβουν στη σκηνή για να υποδυθούν αυτό ακριβώς που είναι. Ο Χρήστος Στέργιογλου και ο Κώστας Γάκης από τις 11 Νοεμβρίου θα βρίσκονται στο RabbitHole (Γερμανικού 20, Μετα-ξουργείο) για τις ανάγκες της παρά-στασης «Η ζωή στο θέατρο». Το έργο του Ντέιβιντ Μάμετ “A life in the theatre” έχει μεταφράσει και σκηνο-θετήσει ο Αλέξης Ρίγλης.

27

κτήρα. Δεν υπάρχει τίποτα επικίνδυνο σε αυτό. Ακόμα και αν η αφαίρεση που θα κάνεις είναι μικρή και η σκηνική συμπεριφορά του χαρακτή-ρα μοιάζει με τη δική σου, και πάλι δεν βλέπω κανένα κίνδυνο. Ολα πάνω στη σκηνή είναι ένα παιχνίδι επικοινωνίας με το συμπαίκτη και το κοινό και οφείλεις να είσαι διαρκώς παρών και διαθέσιμος σε οτιδήποτε νέο προκύψει. Το μόνο επικίνδυνο είναι να ιδιωτεύεις και να κλείνεσαι ή να οχυρώνεσαι πίσω από τη μανιέρα σου».

Οι δύο ήρωες πρέπει τελικά να συνυπάρ-ξουν. Μέσα από συγκρούσεις, ζήλειες, εμπάθει-

ες και ανταγωνισμούς. Σύμφωνα με τον κ. Γάκη, «το πιο βασικό στοιχείο στο έργο είναι η διαρ-κής ζύμωση του ενός χαρακτήρα με τον άλλο, που αποκαλύπτει άλλοτε μια σπάνια γενναιοδω-ρία ψυχής και άλλοτε μια συλλογική μοναξιά. Υπάρχουν χάσματα και ασυνέχειες μεταξύ των δύο χαρακτήρων που άλλοτε γεφυρώνονται και άλλοτε ανοίγουν αποκαλύπτοντας πόσο επικίν-δυνα μόνοι τους είναι».

Και στο τέλος; «Μπορούμε να πούμε ότι κα-ταλήγει στην αυτογνωσία και την κατανόηση του άλλου. Μπορεί να υπάρξει όχι ακριβώς συνύ-

παρξη, αλλά συμπαράσταση όταν υπάρχει η κα-τανόηση και η αυτογνωσία του άλλου χωρίς να θέλεις να τον αλλάξεις», τονίζει ο κ. Στέργιογλου.

Αν και είναι η πρώτη φορά που συνυπάρ-χουν οι δύο ηθοποιοί στη σκηνή, έχουν συνα-ντηθεί στο παρελθόν στο πλαίσιο της παράστα-σης «Εργο για το μωρό» στο Θέατρο Εμπρός. «Ημουν φοιτητής στο δεύτερο έτος της σχολής του Εθνικού, το 2002, και ένα βράδυ πήγα να δω τη συγκεκριμένη παράσταση. Εκεί, ο Χρή-στος είχε ένα μονόλογο στη μέση του έργου όπου έβγαινε και μιλούσε απευθείας στο κοινό. Καθό-μουν στο μέσον της αίθουσας και ξαφνικά ένιω-σα σαν να απευθύνει όλο το μονόλογο επάνω μου. Ηταν μαγικό. Ενθουσιάστηκα με την αμε-σότητα της ερμηνείας και με τη χρήση του λόγου αυτού του ηθοποιού που ως τότε δεν γνώριζα. Μετά πήγα στο καμαρίνι και του έδωσα κάποια αμήχανα συγχαρητήρια», θυμάται ο κ. Γάκης και συνεχίζει ο κ. Στέργιογλου: «Οταν χρόνια μετά έκανε την ‘Κατσαρίδα’, συνειδητοποίησα ότι αυτό το παιδί που έλεγε ένα συναρπαστικό μο-νόλογο ήταν ο Κώστας. Και για τους δυο μας ήταν μεγάλη χαρά να παίζουμε μαζί. Ξεκινάμε με δεδομένο ότι υπάρχει επικοινωνία μεταξύ μας και ελπίζουμε να βγούνε στην επιφάνεια και βα-θύτερα πράγματα». «Από τότε μας δένει αυτή η φιλία και δεν κρύβω ότι ένας από τους λόγους που ανεβάζω ξανά την ‘Κατσαρίδα’ φέτος είναι και αυτή η ανάμνηση της δεύτερης συνεύρεσής μας στη συγκεκριμένη παράσταση. Είναι καρμι-κό!» τονίζει ενθουσιασμένος ο κ. Γάκης.

Οσον αφορά τα επόμενα σχέδιά τους, ο κ. Στέργιογλου παίζει στην ήδη βραβευμένη τανία του Φίλιππου Τσίτου «Αδικος κόσμος» μαζί με τον Αντώνη Καφετζόπουλο, η οποία θα βγει στις αίθουσες τον ερχόμενο Φεβρουάριο, ενώ σε λίγο καιρό θα αρχίσουν τα γυρίσματα της πρώτης ται-νίας της Ελίνας Ψύχου, στην οποία θα συμμετά-σχει. Ο κ. Γάκης σκηνοθετεί και παίζει και φέτος στην «Κατσαρίδα», ενώ στα τέλη του Νοεμβρίου θα ανέβει στο Θέατρο του Βορρά στη Θεσσαλο-νίκη ο περίφημος «Οδυσσεβάχ» της Ξένιας Κα-λογεροπούλου σε σκηνοθεσία δική του. Τέλος, το Μάρτιο του 2012 θα σκηνοθετήσει το έργο «Μετρημένες μέρες» στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακο-γιάννης, μια καφκική αλληγορία που έχει άμεση σχέση με το σκοτεινό κόσμο στον οποίο ζούμε.

Δύο ηθοποιοί, εκπρόσωποι μιας διαφορετι-κής γενιάς, που όμως έχουν ένα κοινό στοιχείο: τις δυνατές και ποιοτικές ερμηνείες.

Η Πατρίτσια Περιστέρη και ο Γιώργος Σαμπάνης είπαν ότι κάνουν σεξ

δέκα φορές τη μέρα. Oποτε δεν το καταφέρνουν λόγω υποχρεώσεων,

ξεσπάνε με τα γνωστά αποτελέσματα η πρώτη στην υποκριτική και ο δεύτερος

στο τραγούδι: Τα πηδάνε εντελώς. Γιατί η γαλλική “Liberation”

κυκλοφόρησε με εξώφυλλο που έγραφε στα ελληνικά «ΧΑΟΣ», με

αφορμή το δημοψήφισμα και την επίσκεψη του Γιώργου Παπανδρέου

στις Κάννες και δεν έκανε το ίδιο όταν ο Γιώργος Λάνθιμος

βραβεύτηκε για τον «Κυνόδοντα» στις Κάννες; Αν αυτό δεν είναι

μεροληψία, τότε τι είναι; Η Δήμητρα Λιάνη χρωστάει 26.000 ευρώ στη

Χριστιανική Eνωση Νεανίδων. Oλοι αυτοί οι στρέιτ άντρες που θα

αφεθούν στα χέρια του Τρύφωνα, του Γαβαλά και του Ψινάκη για να

αποκτήσουν αρσενικό στιλ πού ακριβώς σκοπεύουν να τσεκάρουν

αν λειτουργεί ελκυστικά ο νέος αέρας που θα αποκτήσουν; Στο Club

Sodade; Οταν η Μαρία Κορινθίου -Εσμεράλδα στην «Παναγία των

Παρισίων»- δήλωσε πως η κρίση επηρέασε τη σεξουαλική της ζωή, πώς

αντέδρασε ο σύζυγός της Γιάννης Αϊβάζης; Α) Επεσε για ύπνο. Β) Ντύθηκε

Κουασιμόδος για να της ξυπνήσει το πάθος. Γ) Κάλεσε στο σπίτι φαντάρους.

Κορυφώνεται το κύμα μετανάστευσης που προκαλεί η οικονομική

κρίση. Σύμφωνα με τα gossip reports, η Ελλη Κοκκίνου ερωτεύτηκε

Κύπριο επιχειρηματία που τον λένε Παντελή. Ο τραγουδιστής Νίκος

Γκάνος ξεσπάει: «Δεν είμαι Αλβανός. Αν δεν με πιστεύετε, πηγαίνετε να δείτε

τα χαρτιά μου στο Βύρωνα». Στο τμήμα της πράσινης κάρτας; Ο Γιώργος

Χρυσοστόμου δηλώνει ηθοποιός με μέτρο: «Πατάω πολύ καλά στα πόδια

μου, ακόμα κι όταν χρειάστηκε να βάλω ψηλοτάκουνα στην Επίδαυρο». Ως

ηθοποιός εννοείτε ότι τα βάλατε ή ως θεατής; Γιατί στην Επίδαυρο

όλοι βάζουμε τα καλά μας. Γιατί όταν η φωνή του Αιμίλιου Λιάτσου

διαφημίζει την προσφορά της εφημερίδας του που είναι η ταινία «Το κάλεσμα

της Φύσης» σκέφτομαι τα γιαούρτια που βελτιώνουν τις εντερικές λειτουργίες;

Αντώνης Κανάκης: «Ενα κομμάτι της τηλεόρασης συνεχίζει να βρίσκεται

στην κοσμάρα του». Ευτυχώς, γιατί το δικό σας κομμάτι, Αντώνη,

σώζεται μόνο και μόνο επειδή είναι αποκλεισμένο στην κορμάρα του.

«Μας ξεφτιλίζεις στα άλλα κανάλια», είπε χαμογελαστά ο Γιώργος Λιάγκας

στη σύζυγό του Φαίη Σκορδά, μακαρίζοντας το καρό τραπεζομάντιλο του

δημόσιου γάμου τους. Επειδή αυτό δεν είναι τηλεοπτικό «Πρωινό moυ», είναι

κουζινίτσα με παράθυρο στο φωταγωγό για να ακούνε και οι γειτόνοι.

Ο τραγουδιστής Νίκος Γκάνος

ξεσπάει: «Δεν είμαι Αλβανός. Αν δεν

με πιστεύετε, πηγαίνετε ν

α δείτε τα

χαρτιά μου στο Βύρωνα». Στο τμήμα

της πράσινης κάρτας;

τα μηνύματα της εβδομάδας

Πόσο διαφορετική θα ήταν η Αθήνα αν όλοι οι τυφλοί τοίχοι των απρόσωπων κτιρίων της ζωγραφίζονταν; Στην Κριεζώτου βλέπουμε άλλο ένα παράδειγμα που

υλοποιήθηκε από τη Σχολή Καλών Τεχνών σε συνερ-γασία με το Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και

Κλιματικής Αλλαγής. Η πρόταση είναι του Πάνου Σκλα-βενίτη, η εκτέλεση των Κρέτση και Αναστασάκου και η

απόλαυση όλη δική μας.

Ο πρωθυπουργός, που ξόρκιζε τις εκλογές γιατί η χώρα δεν «αντέ-χει», εμπνεύστηκε το δημοψήφισμα (που προφανώς, όπως φάνηκε από τη συνέχεια, το... άντεχε η χώρα). Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που αρνιόταν να ψηφίσει τη σύμβαση με την τρόι-κα, ξαφνικά αποφάσισε ότι πρώτη προτεραιότητα είναι να ψηφιστεί η σύμβαση (η καταραμένη!).

Για τους υπόλοιπους δεν θέλω καν να μιλήσω. Ο ένας πήγε καλεσμένος στη Μόσχα σε εγκαί-νια ελληνικής εταιρείας και έβγαι-νε στα κανάλια κι έλεγε ότι πήγε επίσκεψη στο Κρεμλίνο και ξέρει ότι θα έρθουν οι Ρώσοι να μας ξεχρεώσουν! Οι άλλοι στον κόσμο τους, καλούν το λαό να παλέψει για να φέρει πίσω τη... δραχμή!

Αυτή είναι η πολιτική μας κα-τάσταση. Και εμείς, οι υπέροχοι πο-λίτες της χώρας, που γράφουμε στα social media τις απόψεις μας, που φωνάζουμε, που αγανακτούμε στις πλατείες, καθόμαστε τώρα παγωμέ-νοι και συνειδητοποιούμε ότι τελι-κά το μόνο που μας νοιάζει είναι αν θα πάρουμε τη δόση ή όχι. Εγώ αυτό κατάλαβα από τον τρόμο που είδα γύρω μου μόλις οι Ευρωπαίοι μάς είπαν: «Πολύ ωραία, κάντε ό,τι θέλετε, λεφτά μέχρι να αποφασίσετε δεν υπάρχουν!» Συγγνώμη, αλλά όλοι έπαθαν σοκ και κοιτούσαν γύρω τους με τρόμο, λέγοντας: «Τι θα απογίνουμε;» Διαφωνείτε ότι είναι όλοι; ΟΚ, οι περισσότεροι. Δίχως αμφιβολία, οι περισσότεροι!

Εν τέλει, τζάμπα μάγκες εί-μαστε, παιδιά. Θέλουμε τα λεφτά, αλλά όχι τις υποχρεώσεις. Μάλ-λον δεν είναι τυχαίο ότι αυτή είναι και η πολιτική μας ηγεσία. Σεις κι εγώ την εκλέγουμε...

Κλειστά καταστήματα στα πιο εμπορικά σημεία της χλιδάτης

περιοχής, προσφορές, εκπτώσεις, ενοικιαστήρια και πωλητήρια

παντού, ζητιάνοι να ψάχνουν στα σκουπίδια της Αναγνωστοπούλου.

Ενα άλλο Κολωνάκι στη θέση εκεί-νου που γνωρίζαμε υπογραμμίζει τις μεγάλες και θλιβερές αλλαγές

που βιώνουμε.

Τον τελευταίο καιρό στα μέσα κοινωνι-κής δικτύωσης καθρεφτίζεται αυτό που λένε «άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου». Κραυγές αγανάκτησης για τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις, κατάρες και απει-λές, ανακοινώσεις για θεατρικά και άλλα πολιτιστικά δρώμενα, ανέκδοτα, δηλώσεις μόδας, λαϊκά τραγούδια, ποπ τραγούδια, κλασική μουσική, φωτογρα-φίες εσωτερικής διακόσμησης, εξυπνά-δες και ανοησίες, βαθυστόχαστα τσιτάτα και εύλογες απορίες, δηλώσεις συμπα-ράστασης προς διάφορες κοινωνικές ομάδες, παρουσιάσεις βιβλίων, αστρο-λογικές προβλέψεις, καταπληκτικές αναλύσεις, μηνύσεις, χειροκροτήματα, αποδοκιμασίες, κραξίματα, τσακωμοί, έρωτες και, και, και... Αυλές θαυμάτων και τραυμάτων, τα δίκτυα κοινωνι-κής δικτύωσης επαληθεύουν χαλαρά όσους τα θεωρούν το σημαντικότερο βήμα στην επικοινωνία του ανθρώ-πινου είδους εδώ και πολύ καιρό.

Διαβάζοντας τα post ορισμένων, δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς αν όντως ζουν και κινούνται ανάμεσά μας (τόσο «αλλού» είναι ξημερωμένοι), ενώ υπάρχουν και εκείνοι που, από τον καταιγισμό των αναρτήσεών τους, φαίνεται ότι αναπνέουν μέσα από την οθόνη των υπολογιστών τους. «Φίλοι» πάνε κι έρχονται, σχέσεις χρόνων καταστρέφονται, επειδή πολλοί ανα-καλύπτουν πως οι τρισδιάστατοι φίλοι τους της πραγματικής ζωής δεν είναι τελικά εκείνο που πρέσβευαν, ενώ άλλες, νέες, γεννιούνται στο πάτημα ενός κουμπιού. «Είδες τι έγραψε ο τάδε για τον πρωθυπουργό;» «Ναι, και δεν μου φαινόταν ποτέ τόσο ‘μαχητικός’» ή «Καλά, τον έκανα delete επειδή αποδείχτηκε πολύ μαλάκας». Σε αυτές τις ηλεκτρονικές σελίδες, που ειδικά τώρα στους καιρούς που ζούμε έχουν πάρει «φωτιά», βρίσκεται η νέα αρένα της ζωής μας. Εκεί θα πολεμήσουμε μέχρι (διαδικτυακού) θανάτου για να αποκτήσουμε την ελευθερία μας σαν μονομάχοι ενός εικονικού σύμπαντος.

Είναι πάντα συναρπαστικό να ρίχνεις μια φευγαλέα ματιά στις πυρετώδεις προετοιμασίες των θιάσων

λίγο πριν ανεβάσουν μια παράσταση, όπως συμβαί-νει αυτές τις μέρες στο Θέατρο Θησείον στου Ψυρρή

για τα έργα «Ρωμαίος & Ιουλιέτα» και «Οταν έκλαψε ο Νίτσε». Ο δημιουργικός αναβρασμός στο απόγειό του.

Ο Θανάσης Θεοφίλης ανήκει στους νέους Eλληνες που, ενώ σπούδασαν και έζησαν σε άλλη χώρα, επέλεξαν να επιστρέψουν εδώ, αντιστεκόμενοι στο νέο ρεύμα «φυγής» προς τις ευκαιρίες του εξωτερικού που ακολουθούν πολλοί συνομήλικοί του. Πέρασε επτά χρόνια σπουδών στα χρηματο-οικονομικά και τραπε-ζικά στο Μάντσεστερ της Αγγλίας, μια ωραία εποχή, σε μια πόλη που, αν και είναι βιομη-χανική, έχει έντονη μουσική σκηνή και πολύ καλή ατμόσφαιρα, όπως λέει. «Μου ταίριαζε πολύ και γι’ αυτό αφήνω πάντα ανοιχτό το εν-δεχόμενο να ξαναπάω κάποια στιγμή», εξομο-λογείται. Τότε τι έκανε τον 29χρονο να επιστρέ-ψει το 2007; «Μπορείς να πεις ότι κάπου μου έλειψε η οικογένεια, οι φίλοι μου, αλλά έπρεπε να κάνω και το στρατιωτικό μου», λέει σε ένα μικρό διάλειμμα από τη δουλειά του στο ένα από τα δύο μπαρ του Κέντρου όπου εργάζεται τα βράδια.

Τον τελευταίο καιρό αρχίζει να σκέφτεται σοβαρά πως πρέπει να ασχοληθεί περισσότερο με το επάγγελμα που επέλεξε να σπουδάσει. Το γεγονός ότι η αγορά ερ-γασίας στην Ελλάδα δεν είναι και η καλύτερη δεν τον αποθαρρύνει. Είναι από τη φύση του αισιό-δοξος, πιστεύει ότι όλο και κάτι καλό θα γίνει. «Δεν έχω συγκεκριμένη άποψη για την κρίση, αλλά πιστεύω ότι οφεί-λουμε να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα προκειμένου να επιβιώσουμε. Δεν το βλέπω δηλαδή τόσο σαν δυσκολία, όσο σαν πρόκλη-ση. Παντού υπάρχουν λύσεις».

Εως ότου βρεθεί κάποια «λύση» όμως, ο νεαρός Υδροχόος έχει ενδιαφέροντα τα οποία τον βοηθούν να διατηρεί καθαρό το μυαλό του. Οταν δεν δουλεύει, ζωγραφίζει ή γράφει μουσική μαζί με μια φίλη του. Με «πολλή ειλι-κρίνεια» τονίζει ότι είναι εντελώς ανεξάρτητος -σε προσωπικό επίπεδο- και, όταν τον ρωτάω τι ακριβώς εννοεί, μου απαντάει: «Οσο και να ακούγεται περίεργο, δεν έχω δεσμευτεί ποτέ μου μέχρι σήμερα! Είμαι ελεύθερος, δεν έχω κάτι να με κρατάει πίσω. Είναι πολύ ωραία φάση, έχεις πολλές επιλογές, αρκεί βέβαια να είσαι ανοιχτός». Γνωρίζω και άλλους του ζωδί-ου του που έχουν ακριβώς την ίδια φιλοσοφία.

Αν ο δρόμος σάς βγάλει στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, κοιτάξτε λίγο χαμη-λά, θα δείτε λέξεις να «ανθίζουν». Η καλλιτέχνις Βαρβάρα Παπαδοπούλου «φύ-

τεψε» και «έθαψε» 15 περίπου λέξεις, όπως «αλλιώς», «πνοή», «διψώ», «μπορώ». Η ίδια περιγράφει τη δράση της ως μια προσπάθεια να ξαφνιάσει και να διαρρή-

ξει την αστική καθημερινότητα. Εμείς θα κρατήσουμε και την αισιοδοξία της.

Βρεθήκαμε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών για τα εγκαίνια της έκθεσης του Αμερικανού φωτογράφου Ρόμπερτ Μέι-πλθορπ. Η πρώτη αίσθηση που σου δημιουργεί είναι «ξάφ-νιασμα». Το ξάφνιασμα του να αντικρίζεις σώματα γυμνά, στημένα μπροστά στο φακό σαν αντικείμενα. Περπατώντας στην αίθουσα μπορεί να νιώσεις τη μοναξιά να σε κατακλύ-ζει. Την ίδια μοναξιά που αποπνέει η ομορφιά ενός αγάλμα-τος, το σώμα που δεν θα αγγίξει η φθορά και, όπως γράφει ο Φ. Ντοστογιέφσκι, «την ομορφιά, που θα σώσει τον κόσμο».

Τo ’χω πει πολλές φορές και δεν θα σταματήσω να το επαναλαμβάνω: μισώ την γκρίνια. Είναι για μένα η απόλυτη φρίκη του μικροαστισμού και όσα σημαίνει αυτός, η βαρεμάρα της αδρά-νειας, η ισοπέδωση του ανίκανου που δεν μπο-ρεί να απολαύσει τη ζωή.

Φοβάμαι ότι, σε αυτές τις δύσκολες για όλους ώρες, έχει αρχίσει ένα είδος γκρίνιας να απλώνεται παντού με μια απειλητική επιμονή να αφανίσει οποιονδήποτε τολμάει να αντισταθεί στο ρεύμα κατάθλιψης. Λες και είναι προδο-σία προς την ανθρωπότητα να προσπαθείς να σταθείς στα πόδια σου και είναι δείγμα τρέλας το να αναζητάς τα ανθρώπινα συστατικά που ανασυνθέτουν τη ζωή όταν όλα μοιάζουν να καταρρέουν.

Κι όμως, όταν τίποτε άλλο δεν μπορεί να στηρίξει την ελπίδα, υπάρχει εκείνος ο βαθύς πυρήνας της ψυχής, που χαράζει μόνος του τα νέα όρια του κόσμου. Η φροντίδα για τους άλλους, η ανάγκη να μοιράζεσαι συναισθήματα, να απολαμβάνεις και να προσφέρεις σεβασμό, που είναι πολυτιμότερος από όσο χρήμα και αν μοιράστηκαν «κολλητοί» και «παρεάκια» για να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους σε κυκλώματα.

Υπάρχει πάντα η ανάγκη για φίλους. Και υπάρχουν πάντα οι φίλοι. Οι κοινές απολαύσεις. Μια ταινία, ένα έργο θεατρικό, μια εικόνα, μια εκδρομή, ένα απομεσήμερο με γέλια έπειτα από ένα σπουδαίο γεύμα, ένας περίπατος σε μια γει-τονιά όπου σε ξεναγεί ο φίλος αποκαλύπτοντάς σου τα «μυστικά» της, μια μουσική, ένα πουλό-βερ που φορούσε και σ’ το χαρίζει σαν να σου προσφέρει τη δύναμη της φιλίας σας για στήριγ-μα «όταν όλα μοιάζουν να καταρρέουν».

Τίποτα δεν χάνεται από ζωές που τις γεμί-ζουν σχέσεις που χτίστηκαν μέσα στο χρόνο. Οχι μαγικά. Χρειάστηκε να δώσεις κάτι από σένα, να πάρεις, να χαλάσεις, να ξαναφτιάξεις, να θυμώ-σεις, να μετανιώσεις, να μαλώσεις, να φιλιώ-σεις, να φύγεις και να ξαναγυρίσεις. Το ίδιο και οι φίλοι. Μέχρι που κερδήθηκαν τα αυτονόητα. Χάρη σε αυτά υπάρχει το αίσθημα της γλυκιάς συνενοχής σε κάθε συνάντηση. Και κάθε μέρα που περνάει είναι και ένα βήμα πιο μπροστά, πιο σπουδαίο από χθες.

Γι’ αυτό και δεν αντέχω την γκρίνια. Είναι για άφιλους. Για στεγνωμένους από κάθε χυμό ζωής. Είναι για παλίμπαιδες αενάως ομφαλο-σκοπούντες. Είναι για όσους έμαθαν να βολεύ-ονται με δανεικά, με χαρτζιλίκια, για όσους βα-ριούνται να ανακαλύψουν τα ταλέντα τους, γιατί θα πρέπει να ανταποκριθούν σε αυτά. Είναι για μίζερους και για εγωιστές. Οσοι έχουν φίλους έχουν ζωή, έχουν ελπίδα και έχουν μάθει να δημιουργούν. Ο,τι και αν γίνει.

Βρέθηκα καλεσμένος στο οικο-γενειακό «Καζάνι» ενός φίλου. Φαγητό, μουσική, καλή παρέα και στο κέντρο ένα καζάνι που

έβραζε από το πρωί ως το βράδυ, γεμίζοντας τα ποτήρια

μας με άφθονο τσίπουρο. Μια παράδοση που σίγουρα θέλει

γερό στομάχι. Να είμαστε καλά και του χρόνου. Σ.Π.

Οι επισκέπτες του Athens Photo Festival στην Τεχνόπολη ήταν συνοφρυωμένοι. Είχε μόλις ανακοινωθεί το μπάχαλο του δημοψηφίσματος και οι συζητήσεις μπροστά στα έργα δεν είχαν αντικείμενο την Τέχνη, αλλά το τι μέλλει γενέσθαι στη χώρα. Οι καλλιτέχνες που έδειχναν τη δουλειά τους και ήταν παρόντες πρέπει να είχαν γίνει πυρ και μανία ακούγοντας για τον ΓΑΠ αντί για τις φωτοσκιάσεις τους...

Μέρες μιας άλλης μεταπολίτευσης στην Αθήνα. Η κατάρρευση του κυρίαρχου μοντέλου της -στο παρά πέντε μιας εθνικής τραγωδίας- γίνεται με κρότο... Τα κομμάτια και θρύψαλα που αφήνει πίσω του είναι πανταχού παρόντα· στην πολιτική σκηνή, στη λειτουργία της οικονομίας και των αγο-ρών, στην καθημερινότητα των πολιτών.

Μέρος αυτού του κυρίαρχου μοντέ-λου και τα media -ήδη εμβληματικές πα-ρουσίες της Μεταπολίτευσης του ’74 στο χώρο των εφημερίδων περνούν δύσκολες μέρες και αγκομαχούν για τη βιωσιμότητά τους στις δύσκολες συνθήκες της οικο-νομικής ασφυξίας-, αλλά και η εγχώρια «βιοτεχνία» του θεάματος-ακροάματος και ευρύτερα του Πολιτισμού. Δυστυχώς, οι φορείς της (πρόσωπα, σχήματα, υποδο-μές) δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμη ότι η μετάβασή της σε ένα επίπεδο «οι-κοτεχνίας» πέρα και μακριά από ξεπερα-σμένες φαντασιακές κατασκευές ίσως να αποτελεί και μια θετική εξέλιξη...

Τούτων δοθέντων, η προσφυγή στην ακριβή δωρεά της Τέχνης μάς διασώζει. Γι’ αυτόν το λόγο άνοιξα ξανά το τελευ-ταίο βιβλίο του ιστορικού του γενικότερου αισθήματος της μεταπολίτευσης στο χώρο της αθηναϊκής σκηνής, «Το καλοκαίρι θα παίξει την Κλυταιμνήστρα» του σκηνοθέτη Λάκη Παπαστάθη. Από το ομώνυμο διήγη-μά του δανείζομαι ένα μικρό απόσπασμα:

(...) οι περισσότεροι δεν κατάλαβαν πως έπαιζε κόντρα στο γενικό κλίμα της παράστασης. Νόμιζαν πως αυτό ήταν σκηνοθετική άποψη. Κάποιοι μάλιστα ενθουσιάστηκαν. Ο σκηνοθέτης έπαψε να της μιλάει. Ο άντρας της και λίγοι κοντινοί φίλοι με την γλυκύτητα στα βλέμματα και τις αγκαλιές ένιωθε πως την προστάτευαν. Περνώντας τον Ισθμό συνειδητοποίησε πως υπάρχει στην Ελλάδα ένας όχι πολύ συγκεκριμέ-νος αλλά υπαρκτός μυστικός θίασος ανθρώπων που γνωρίζουν να κρατάνε το μέτρο, το όριο αυτού του τόπου αλλά και να ζητούν την ανατρο-πή και την υπέρβασή του, αν χρειαστεί. Αυτός ο θίασος των λίγων ανθρώπων, σκέφτηκε, δεν έχει ηττηθεί ακόμα εντελώς και η ίδια επιθυμούσε να ανήκει σ’ αυτούς.

Με λίγα λόγια, «ο θίασος των λίγων ανθρώπων» με τους όρους του Παπαστά-θη και εκατομμυρίων άλλων πολιτών αυ-τής της πόλης και αυτής της χώρας είναι η μόνη μας σωτηρία!

«Ποια είναι η σχέση ενός πέους και ενός αιδοίου στις

Σύγχρονες Εικαστικές Τέ-χνες;» τόλμησα να ρωτήσω,

για να μου πουν: «Θέλεις απάντηση ή καυγά;» Πάντως,

άλλες απαντήσεις δίνονται στην έκθεση που εγκαινιά-

στηκε την Τετάρτη στο Booze Cooperativa και την οποία ορ-γάνωσε ο επιμελητής ACG Art

του Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος κ. Μεγακλής Ρογκά-κος. Εργα 45 διεθνών καλλι-

τεχνών μάς κάνουν να κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη

με ερευνητική ματιά.

1. Τα greeklish σου, που μας χαλάνε για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, γιατί είναι αντιαισθητικά και δεύτερον γιατί -όσο και να προσπαθείς- δεν μπορούν να καμουφλάρουν την ανορθογραφία σου. Aintaksh foilai mou?

2. Τα γλυκανάλατα σχόλια και οι όρκοι αιώνιας αγάπης με το αμόρε σου κάτω από τη φωτογραφία σας με φόντο το ηλιοβασίλεμα. Ξεκόλλα, πριν από μια εβδομάδα τα φτιάξατε...

3. Τα like στο ίδιο σου το σχόλιο. Τι σκέφτεσαι άραγε τη στιγμή που πα-τάς το αναθεματισμένο αυτό κουμπί; «Ποπό! Τι είπα πάλι ο π...;»

4. Οι φωτογραφίες μπροστά από τον καθρέφτη του μπάνιου σου. Ναι, σε σένα μιλάω 16χρονη αναγνώστρια. Αφού βρίσκεσαι στη φάση που μαθαίνεις τον εαυτό σου, μάθε λοιπόν και αυτό: «Οι φωτό σου με φόντο τον μπιντέ σκοτώνουν τη λίμπιντο».

5. Τα spam που αναπαράγεις με απίστευτη αφέλεια. «Κοινοποίησε το παρόν μήνυμα σε όλους τους φίλους σου, γιατί αλλιώς θα σε πιάσει κόψιμο μέσα στα επόμενα 40 λεπτά» ή «Κάνε κλικ για να δεις το σοκα-ριστικό βίντεο με τον Δρακουμέλ να τρώει μερίδα γύρο στου Μπαϊρα-κτάρη». Αλήθεια;

6. Τα σουφρωμένα χείλη των γυναικών στις φωτογραφίες. Πάρ’ το από-φαση, δεν είσαι πέστροφα!

7. Τα μηνύματα που θα σώσουν γυναίκες και παιδιά από την κακοποίη-ση, τον καρκίνο, τη μοναξιά, την πανώλη, τον τέτανο και τον Κοστάντσο. Αν όντως νοιάζεσαι, κάνε μια δωρεά στη Unicef ή, τέλος πάντων, γράψου στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα.

8. Τα request για παιχνίδια, για να μπω στο ημερολόγιό σου και τα αδι-άφορα γκρουπ όπου με κάνεις add. Οχι, δεν πρόκειται να πάρω το μπό-νους των 1.000 πόντων στο Texas Hold’em Poker, ούτε με ενδιαφέρουν τα update του μαγευτικού ουζερί στα Παλούκια της Σαλαμίνας.

9. Τα... φιλοσοφημένα ποστ τύπου «Η ζωή είναι ωραία τελικά, όταν ξέρεις να τη ζεις. Καληνύχτα...» από μόντελους και εξυπνάκηδες, που ακολουθούνται από 150 like κοριτσιών και «πόσο-θέλω-να-σου-μοιάσω» τύπων.

10. Τα ψευτοεπαναστατικά σου ξεσπάσματα που θα πάρουν πίσω την Πόλη, θα ρίξουν κυβερνήσεις, θα διώξουν μακριά τις κακές δυνάμεις που αφήνουν τη χώρα στο σκότος και θα ξαναφέρουν τους Νεφελίμ στην επιφάνεια της γης. Συγχαρητήρια, e-Τσε Γκεβάρα! Μπήκες με την αξία σου στην ignore list μου.

11. Τα μηνύματα με το πόοοοσο τέλεια πέρασες χτες το βράδυ, το πόο-οοσο πολύ σε πονάει σήμερα το πρωί το κεφάλι σου από τις τεκίλες και το πόοοοσο απίστευτοι είστε εσύ και η παρέα σου. Και ας την έβγαλες το προηγούμενο βράδυ βλέποντας Χαρδαβέλα με τη μητέρα σου.

12. Οι δεκάδες φωτογραφίες σου από την παραλία με το καυτό μπικίνι και το τέλεια γυμνασμένο σώμα σου. OΚ, πλάκα κάνουμε. Αυτές μπορείς να τις αφήσεις...

12 πράγματα που μας ανεβάζουν το

αίμα στο κεφάλι κάθε φορά που κάνουμε login στο Facebook.

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα ταλαντούχο ξανθό πιτσιρίκι που έκανε εκπομπή στο “Mickey Mouse Club”. Παιδί χωρισμένων γονιών, μορμό-νων στο θρήσκευμα (βλέπε σκληρή θρησκευτική πειθαρχία), μεγάλωσε με τη μητέρα και την αδερφή του. Λίγα χρόνια αργότερα, τα τηλεοπτικά πλατό χρειάστηκαν μια έφηβη εκδοχή του επιτυχημένου «Ηρακλή». Ο ξερακιανός νεαρός από τον Καναδά άρεσε, οι πόρτες της «εύκολης» show business άνοιξαν. Κάπου εκεί θέλησε να κάνει στροφή. Να γίνει πραγματικός ηθο-ποιός. Ο ατζέντης του τον παράτησε. Φοβήθηκε πως δεν θα μπορούσε να τινάξει από πάνω του τη ρετσινιά της υποκουλτούρας.

Και, όπως συνηθίζεται, διέπραξε μέγα σφάλμα. Ο Ράιαν (Γκόσλινγκ) δικαιώθηκε. Κατάφερε -μέσα σε λίγα χρόνια- να θεωρείται το next best thing του Χόλιγουντ. Συνεχίζοντας μια παράδοση Αμερικανών ηθοποιών που μεγαλουργούν χωρίς να μιλάνε πολύ στις ταινίες τους. Παίζουν με το βλέμμα, με το σώμα, με τις κινήσεις τους. Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Εντουαρντ Νόρτον και τώρα Ράιαν Γκόσλινγκ.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την «ποιοτική αρχή». Το 2001 βγαίνει στις αίθουσες το “The Believer”. Τρία χρόνια μετά το “Αmerican History X” (1998), ο ανεξάρτητος αμερικανικός κινηματογράφος καταπιά-νεται ξανά με το θέμα του νεοναζισμού. Μόνο που εδώ τα πράγματα περι-πλέκονται. Ο πρωταγωνιστής, ένας ρατσιστής αγριεμένος skinhead, είναι εβραϊκής καταγωγής. Αντιμετωπίζει με δέος την ιουδαϊκή παράδοση, αλλά μισεί τη φυλή του. Οι εσωτερικές αντιθέσεις του τον ταλαιπωρούν μέχρι τελικής πτώσης, ρίχνοντάς τον στα βράχια της αυτοκτονίας. Ο Γκόσλινγκ, 21 ετών τότε, παραδίδει μια τρομακτική ερμηνεία. Γόνος μορμόνων, ήξερε καλά πού μπορεί να οδηγήσει η θρησκευτική πειθαρχία. Και έπεισε από-λυτα ως ο πιο διφορούμενος νεοναζί που υπήρξε ποτέ.

Η εμπορική επιτυχία έρχεται το 2004 με το “Notebook”. Μια ταινία του

Νικ Κασσαβέτη γεμάτη παλιάς κοπής ρομαντικά συναισθήματα, που όμως δεν «σαχλαμάριζε». Με το “Half Nelson” (2007) καταξιώνεται καλλιτεχνικά. Οπου ως νεαρός φέρελπις συγγραφέας δεν τα καταφέρνει και «καταλήγει» εκ-παιδευτικός. Και να ήταν μόνο αυτό. Είναι χωμένος στα drugs μέχρι το λαι-μό και κατ’ επέκταση στην αυτολύπηση. Η υποκριτική που «λάνσαρε» o Γκό-σλινγκ δεν γουστάρει τις υπερβολές, αντίθετα επικεντρώνεται στο ρεαλισμό. Αυτή τον οδήγησε μέχρι την υποψηφιότητα για Οσκαρ εκείνη τη χρονιά.

Ο σιωπηλός οδηγός Ολα αυτά μέχρι το 2011. Από την αρχή της σεζόν έχει πρωταγωνιστήσει σε τρεις ταινίες - το 2010 πρόλαβε μόνο δύο... Στο “Crazy stupid love” μας απέδειξε πως έχει και κωμικό ταλέντο. Στο “Ides of March” στάθηκε στο ύψος του ανάμεσα σε μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς της προηγούμενης γενιάς. Στο “Drive”, άνω τελεία. Εδώ νομίζω ότι μιλάμε για ταινία ορόσημο.

Στον «Ταξιτζή» (1976), ο Ρομπερτ Ντε Νίρο λέει σε μια χαρακτηρι-στική σκηνή: «Θέλω απλά να δουλεύω πάρα πολλές ώρες». Στο “Drive” ο Driver (Ράιαν Γκόσλινγκ) το κάνει πραγματικότητα, οδηγώντας υπό των ήχο εκπληκτικής electro-pop μουσικής που παραπέμπει στα ’80s. Και είναι ο πιο σκληρός άντρας της πιάτσας. Χωρίς να το επιδεικνύει. Αμίλητος, με δικό του κώδικα αξιών. Ο Δανός Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν παρέδωσε μια πολύ ιδιαίτερη ταινία. Και ο Γκόσλινγκ αποκάλυψε μια σπάνια ιδιότητα της ωμής βίας. Πως ακόμη και αυτή μπορεί -στις εσχατιές της ανθρώπινης ψυχής- να πυροδοτείται από τον έρωτα.

O Καναδός είναι «ωραίος» και αυτή η χρονιά, αν μη τι άλλο, του ανή-κει. Για όσους αγαπάμε το αμερικανικό σινεμά, το 2011 σίγουρα θα μείνει στα χρονικά με την κωδική ονομασία: «Το έτος Ράιαν».

Σας λέει κάτι το πρόσωπο της φωτογραφίας; Εάν όχι, σημαίνει πως έχετε καιρό να πάτε κινηματο-γράφο. Ο Ράιαν Γκόσλινγκ είναι το πιο καυτό όνο-μα του αμερικανικού σινεμά αυτή τη στιγμή. Μια μικρή αναδρομή στα κατορθώματά του θα σας πείσει...

37

Eνα γυμνό ανδρικό σώμα, σαν το κορμί ενός αγγέλου που μό-λις έπεσε από τον ουρανό, εύθραυστο και τραγικό, διεκδικεί το βλέμμα μου με τέτοια δύναμη, που μου είναι αδύνατον να κοιτάξω οτιδήποτε άλλο. Τετάρτη βράδυ, με λίγη φθινοπωρι-νή ψύχρα, στο ατελιέ του Μιχάλη Μαδένη στο Μεταξουργείο κουβεντιάζουμε για την έκθεσή του, που εγκαινιάζεται την ερ-χόμενη Τρίτη. Γύρω μας τα νέα έργα ψιθυρίζουν, φωνάζουν, αναπνέουν, όπως ακριβώς τα πλάσματα που έχουν ψυχή και υπόσταση. Να τι με συγκινεί περισσότερο στη ζωγραφική του, σκέφτομαι. Οτι σου δίνει το κλειδί για να μπεις σε έναν κόσμο που ο καλλιτέχνης γενναιόδωρα μοιράζεται. Ετσι, οι μορφές του δεν είναι εξορισμένες στον καμβά. Δεν έχουν μόνο σάρ-κα, αλλά και αύρα.

Το εργαστήριο είναι το μοναστήρι του. Το λέει και το εννοεί. Δεν υπάρχει ημέρα ή γιορτή -από τα Χριστούγεν-να μέχρι και το βράδυ της Ανάστασης- που δεν έρχεται για να ζωγραφίσει. Και το ανθρώπινο σώμα είναι το θέμα που τον δονεί από τότε που ήταν στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. «Μου αρέσει ο τίτλος του ζωγράφου και όχι του καλλιτέχνη. Μου αρέσει να νιώθω ότι τα έργα τα πλάθω εγώ. Η διαδικασία αυτή σε φέρνει πιο κοντά στο Θεό, που και αυτός μας δημιούργησε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση. Είναι ένας δρόμος μυστικός, είναι η έκλυση του συναισθήματος που σου καθοδηγεί το χέρι. Ο θεατής βλέπει το τελικό απο-τέλεσμα. Προηγείται ένας αδιάκοπος αγώνας όπου διυλίζεις τον εαυτό σου, τον πόνο, τον αποχωρισμό, την πίστη, την ελπίδα, την αγάπη».

Η νέα ενότητα έχει συγκεκριμένη πρώτη ύλη. Ο Μαδέ-νης έχασε μια αγαπημένη του φίλη και το πένθος του μετουσι-ώθηκε σε ζωγραφική πράξη. Οχι με την απειλή του θανάτου, αλλά με την ευαισθησία της ζωής που δεν είναι δεδομένη. Με την ομορφιά του ανθρώπινου σώματος, της ίδιας της ύλης από την οποία είμαστε φτιαγμένοι. «Τα έργα είναι πάντα ψυ-χικές καταστάσεις, με στοιχεία και σύμβολα. Ζωγραφίζοντας ψυχοθεραπεύομαι, απαλύνω τα υπαρξιακά φορτία. Ποτέ δεν θα μπορούσα να κοροϊδέψω το θεατή απεικονίζοντας πράγ-ματα τα οποία δεν υπάρχουν μέσα μου, φτιάχνοντας ψεύτικες εικόνες, διότι έτσι στερώ από τον εαυτό μου το πιο πολύτιμο πράγμα της ζωγραφικής πράξης».

Συνεπής στις αρχές του, ο Μαδένης πορεύτηκε χωρίς να τον απασχολεί η εμπορικότητα. Αλλωστε, για να αποδε-σμευτεί από το βάρος του να κάνει συνεχώς ευπώλητα έργα, δουλεύει εδώ και χρόνια ως δάσκαλος εικαστικών σε σχολεία και μουσεία. Η επαφή του με τα παιδιά έχει εμπλουτίσει ακό-μα περισσότερο το μαλακό και τρυφερό χαρακτήρα του. «Οι αγάπες μας έχουν ένα κόστος. Οι επιλογές μας το ίδιο. Για να είσαι απελευθερωμένος την ώρα που ζωγραφίζεις δεν πρέπει να σκέφτεσαι ούτε το θεατή και κυρίως ποτέ τον αγοραστή», τονίζει. Από την άλλη, «ο ζωγράφος είναι σαν ένα σφουγγάρι που δεν σταματά να συλλέγει καθημερινά παραστάσεις, στιγ-μές, ερεθίσματα, συναισθήματα». Και η κρίση τον έχει επηρε-άσει; «Εδραιώθηκε ακόμα περισσότερο η πεποίθησή μου ότι είναι ένας τρόπος να στραφούμε στην ουσία. Στους ανθρώ-πους που αγαπάμε, στην οικογένεια, στους φίλους. Εκεί βρί-σκεται η αρχή του νήματος που ίσως χάσαμε στην πορεία».

Κωνσταντίνος Σμολένσκη ήταν συνταγματάρχης πυροβολικού και υπουργός στρατιωτικών πριν από εκατό χρόνια. Δεν θα το ήξερα αν δεν έλεγαν Σμολένσκη το δρόμο μου. Οχι αυτόν στα Εξάρχεια. Σε μια άλλη Σμολένσκη μένω, σε ένα μικρό δρόμο στο Νέο Φάληρο, τον οποίο, αν δεν μένεις εκεί ή παραδίπλα, δεν έχεις κανένα λόγο να τον ξέρεις.

Βρίσκεται στην καρδιά της ορθής γωνίας που σχηματίζει η Κη-φισού με την Ποσειδώνος, χωρίς μεγάλες ταχύτητες, χωρίς με-γάλες συγκινήσεις. Ο μέσος αθηναϊκός συνοικιακός δρόμος. Ο χαρακτήρας της περιοχής ωστόσο είναι κάπως ασαφής.

Εδώ δεν είναι ακριβώς Φάληρο, δεν υπάρχει δηλαδή το κύ-ρος του καλού προαστίου του Παλαιού Φαλήρου, με τα φαρδιά πεζοδρόμια και τον αέρα της θάλασσας. Ούτε είναι Πειραιάς, με το σημάδι της λαϊκής γοητείας, με την ανεξαρτησία του, με το λιμάνι. Εδώ είναι κάτι άλλο, απροσδιόριστο, μεταβατικό, μια συνοριακή τοποθεσία. Οχι ότι δεν έχουμε κι εμείς τα αξιοθέατά μας. Αν ανέβω στην ταράτσα της πολυκατοικίας μου, ευθεία μπροστά βλέπω το Στά-διο Ειρήνης και Φιλίας και λίγο πιο κει, μέσα από λοιπές σκεπές, διακρίνονται τα κόκκινα σίδερα του γηπέδου Καραϊσκάκη. Οταν έχει αγώνα, το καταλαβαίνεις εύκολα. Οχι μόνο από τις φωνές στα γκολ, τις φωτοβολίδες και τα λοιπά πυροτεχνήματα, αλλά και από την

Αστυνομία, που ώρες πριν από τον αγώνα κάνει βόλτες έξω από το σπίτι μου, και, κυρίως, από το ότι οι θέσεις πάρκινγκ εξαφανίζο-νται σαν το νερό στην έρημο.

Από την άλλη μεριά της ταρά-τσας, στο αριστερό μου χέρι, βλέπω τις κεραίες του ΣΚΑΪ, περήφανες πάνω στο ψηλό τζαμένιο κτίριο και την πλάτη του νοσοκομείου - αυτό είναι το πιο θετικό, καθώς, όπου και αν βρίσκεσαι στην Αθήνα, οι ατελεί-ωτες ταμπέλες «προς Metropolitan» δεν σε αφήνουν να χάσεις το δρόμο για το σπίτι. Και από κάτω, δυο βή-ματα παραπέρα, είναι εκείνο το παρκά-

κι - πώς το λένε ούτε που θυμάμαι. Ασχημο, πολύ άσχημο. Με τρία παγκάκια χωρίς πλάτη, σπασμένα και παρατημένα, με δυο μίζερα φυτά στα παρτέρια του και μερικά αδέσποτα σκυλιά που κόβουν βόλτες. Χαρακτηριστικό ωστό-σο σημείο για ραντεβού για τα παιδιά της γειτονιάς.

Κατά τα άλλα, σε μια βόλτα στα γύρω στενά, το πιο εντυπωσιακό που συναντάς είναι τα σκόρπια παρατημένα νεοκλασικά, που φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια ανάμεσα στις πολυκατοικίες. Παρατημένα τα περισσότερα, κυκλώνονται από μια ζούγκλα που κάποτε ήταν κήπος. Τίποτα πάντως δεν είναι πιο όμορφο από αυτό που βλέπω από την ταράτσα μου όταν νυχτώνει. Πίσω από το ΣΕΦ, στο βάθος, υψώνεται ο λόφος της Καστέ-λας σαν παραμύθι μέσα σε ένα μοβ σύννεφο.

Χαμένος ουκ ολίγες φορές στην πε-ριοχή των Πατησίων, θα έδινα ευ-χαρίστως το «βασίλειό» μου για έναν οδικό χάρτη. Η έλλειψη προσανα-τολισμού παραμένει μια ανοιχτή πληγή μου. Αγιοι άνθρωποι αυτοί οι χαρτογράφοι. Πέρα όμως από τους χαρτογράφους, υπήρξαν και οι γεω-γράφοι. Εκείνοι που ασχολήθηκαν με το να καταγράψουν την ιστορία πίσω από τα «στοιχεία» που αποτε-λούν ένα χάρτη. Οι πόλεις, τα βου-νά, τα ποτάμια και τα χωριά έχουν «πολλά να πουν». Τέτοιος υπήρξε ο Παυσανίας με το έργο του «Ελλάδος περιήγησις» το 2ο αιώνα πΧ. Τέ-τοιος και ο γραμματικός της βυζα-ντινής εποχής Στέφανος Βυζάντιος. Ανδρας πολυμαθής, καταγόμενος -όπως μαρτυρεί και το όνομά του- από την περιοχή της Κωνσταντι-νούπολης. Εζησε κοντά στα χρόνια του Ιουστινιανού, αλλά δυστυχώς ελάχιστα βιογραφικά στοιχεία είναι γνωστά για αυτόν. Αυτό που είναι πολύ γνωστό είναι το έργο του «Τα Εθνικά». Ενα ογκωδέστατο πόνημα, του οποίου σώζεται μόνο η επιτο-μή. Αριθμούσε 60 βιβλία και πλη-ροφορίες αντλούσε, πέρα από την επιτόπια έρευνα, από σχεδόν 400 αρχαίους συγγραφείς! Φανταστείτε τον όγκο των παραπομπών... Φυσι-κά δεν ήταν αυστηρά γεωγραφικό. Πλήθος ιστορικών, μυθολογικών και θεολογικών πληροφοριών το συμπλήρωναν.

Συνεπώς, όποτε καταφέρνω να προσανατολιστώ στα κάτω Πατήσια, ομολογώ πως θα έπρεπε να αποτίνω φόρο τιμής στην οδό Στέφανου Βυ-ζαντίου. Τον φαντάζομαι, κάτω από το φως του κεριού, να προσπαθεί να φέρει βόλτα όλες εκείνες τις πληρο-φορίες. Για να τις παραδώσει «κτήμα ες αεί» στις επόμενες γενιές. Αγιος άνθρωπος

Την Κυριακή 6 Νοεμβρίου στις 11 πμ., η ΜΟnuMENTA αναδεικνύει την αρχιτεκτονική κληρονομιά της πόλης μας και οργανώνει με τη συνεργασία του Γιώργου Αμυρά μία Πολιτιστική Διαδρομή με ποδήλατο. Το σύνθημα της συγκεκρι-μένης κίνησης είναι να αρχίσουμε να «τρέχουμε» για τα μνημεία της Αθήνας.

«Η Αθήνα είναι ένα ανοιχτό μουσείο της αρχι-τεκτονικής. Κτίρια όλων των εποχών περιμένουν να τα ανακαλύψουμε, να τα επισκεφθούμε, να τα προστατεύσουμε. Πώς θα γίνει αυτό; Με το ποδή-λατο. Είναι πια καιρός με το φιλικό για το περιβάλ-λον μέσο, το ποδήλατο, να δούμε κτίρια της πόλης που περπατώντας δεν τα κοιτάμε», αναφέρεται χα-ρακτηριστικά στο δελτίο Tύπου.

Η αφετηρία της πρώτης πολιτιστικής ποδη-λατοδιαδρομής θα είναι η Λεωφόρος 28ης Οκτω-βρίου (Πατησίων), ενώ η βόλτα θα συνεχιστεί στη Λεωφόρο Ακαδημίας και θα καταλήξει στη Βασι-λίσσης Σοφίας. Σε καθεμιά από αυτές μπορεί να συναντήσει κανείς εξαιρετικά δείγματα κτιρίων του 19ου και 20ού αιώνα. Συγκεκριμένα, κτίρια του μοντερνισμού των δεκαετιών του 1930, 1950

και 1960 εναλλάσσονται με νεοκλασικά του τέ-λους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, καθώς και με σύγχρονες δημιουργίες. Tα μέλη της MOnuMENTA θα μιλήσουν για αυτά και για τους κινδύνους που τα απειλούν.

Στόχος της κίνησης είναι να ακολουθήσουν και άλλες διαδρομές τέτοιου είδους, για να γνω-ρίσουν ακόμα καλύτερα οι Αθηναίοι γειτονιές και περιοχές της πόλης, να δώσουν κίνηση με τους τροχούς των ποδηλάτων τους σε δράσεις για την

αρχιτεκτονική κληρονομιά της πόλης, αλλά και να μυηθούν στη σωστή χρήση του ποδηλάτου. Οσοι πιστοί προσέλθουν καλό θα είναι να έχουν μαζί τους κράνος, φωτογραφική μηχανή και παγούρι με νερό.

Διαθέτεις εκατοντάδες ευρώ για να αγοράσεις μια καλή τσάντα, πηγαίνεις στο γραφείο σου και την αφήνεις στο πάτωμα. Α-Π-Α-Ρ-Α-Δ-Ε-Κ-Τ-Ο-Σ. Ευτυχώς που οι προνοητικοί άνθρωποι της Workiture σε σκέφτονται και δημιούργησαν την el BagPed, την πρώτη καρέκλα που λειτουργεί αποκλειστικά ως χώρος ανάπαυσης του αγαπημένου σου σακιδίου. Κατα-σκευασμένη από ατσάλι και διαθέσιμη σε τέσσερα χρώ-ματα (λευκό, μαύρο, ασημί και χάλκινο), προσφέρει τη δυνατότητα προσθήκης ενός επιπλέον αποθηκευτικού χώρου για τα κλειδιά, το κινητό και τα υπόλοιπα μικρο-πράγματά σου. Ολο το πακέτο κοστίζει 199 δολάρια (πε-ρίπου 145 ευρώ) ή 169 δολάρια (περίπου 125 ευρώ) χωρίς τον έξτρα χώρο. Ακόμα να την παραγγείλεις;

workiture.com

Ούτε κλωστές χρειάζεται να δέ-

νεις στα δάχτυλά σου για να

θυμάσαι όλα όσα έχεις να κά-

νεις, ούτε να γράφεις με στιλό

μέσα στην παλάμη του χεριού

σου. Αν τα κινητά και οι υπεν-

θυμίσεις τους δεν σε βολεύουν,

η λύση βρίσκεται στα Post-it με

σχήμα ρολογιού. Αντί λοιπόν

να τα κολλάς πάνω στο ψυγείο

ή δίπλα από το γραφείο σου και

να μην τα βλέπεις ποτέ, τα βά-

ζεις γύρω από τον καρπό σου για σίγουρα αποτελέσματα. Το κάθε

μπλοκ περιέχει 100 μαγικά χαρτάκια διαστάσεων 21x4 εκ. και

κοστίζει 9,8 ευρώ. Καλό θα είναι πάντως, αν σου αρέσουν και θέ-

λεις να τα παραγγείλεις, να πάρεις αρκετά, αφού είτε αγοράσεις

ένα είτε 16, τα μεταφορικά ανέρχονται σε 19 ευρώ. Εναλλακτικά,

βρες και άλλους ξεχασιάρηδες φίλους σου και οργανώστε μαζική

παραγγελία. Λύσεις υπάρχουν...www.pa-design.com

Υπάρχουν ελάχιστα laptop αυτή τη στιγ-μή στην αγορά που δεν θερμαίνονται ούτε λίγο. Ακόμα και τα πολυπόθητα MacBook Pro από κάποιο σημείο και έπειτα ανεβάζουν θερμοκρασία που σε ορισμένους φαίνεται ενοχλητική. Εδώ παρεμβαίνει η TILT, η πρώτη βάση με κομψό σχεδιασμό που θέλει να κρατή-σει τη ζέστη μακριά από τα πόδια σου. Σχεδιάστηκε αποκλειστικά για το 15άρι φορητό της Apple, έχει πάχος 1,5 εκ., συνδέεται σε θύρα USB και διώχνει τον αέρα από το πίσω μέρος της συσκευής. Ακόμη, όμως, και όταν δεν έχεις κάποια θύρα ελεύθερη, συνεχίζει να κάνει τη δουλειά της, αλλά σε χαμηλότερους ρυθμούς. Η τιμή της ανέρχεται στα 45 δολάρια, αν την παραγγείλεις τώρα βοηθώντας να συγκεντρωθούν τα χρήματα που απαιτούνται για να βγει στην παραγωγή, ή 55 δολάρια όταν θα έχει κυκλοφορήσει πλέον στην αγορά.

www.kickstarter.com

Συνεχίζοντας την προσπάθεια να σε βάλουμε σε κλίμα Χριστουγέννων, σου παρουσιάζουμε το φοβερό, τρομερό και

-πάνω από όλα- απαραίτητο Crossbow Snow Launcher. Πρόκειται για έναν επαγγελματικό εκτοξευτήρα χιονόμπαλων, που θα περάσει

τις μάχες σου στις χιονισμένες περιοχές σε άλλο επίπεδο. Οταν λοιπόν θα βρίσκεσαι στο βουνό και όλοι οι φίλοι σου θα παλεύουν να σε πετύ-

χουν με τα χέρια τους, εσύ θα έχεις ένα μοναδικό όπλο στην κατοχή σου που μπορεί να εκτοξεύσει τις μπάλες σε απόσταση 16 μέτρων. Το μόνο

που έχεις να κάνεις είναι να γεμίσεις την μπροστινή του πλευρά με χιόνι, να τραβήξεις τη σκανδάλη και να σημαδέψεις. Μπορείς να το κάνεις δικό σου με 40 δολάρια και έρχεται παρέα με ένα στόχο για να παίζεις μόνος σου αν δεν έχεις καθόλου φίλους.

www.sharperimage.com

ννννδάδάδάδάληληληλη κκκκκκαιαιααα νκακακακακαι ι έρέρέρέρέ χεχεχεχεταταττ ι ιιι παπαπαπααρέρέρέρέα α αα μεμεμμμ

λουυ φφίλίλίλίλί ουουουουοο ς.ς.wwwwwwwwwwwww ww.w.w.w.w hhshshshhhs aaa

Μόνο στην περίπτωση που λατρεύεις τα fighting games θα μπορέσεις να εκτι-μήσεις την αξία ενός arcade χειριστηρίου όπως αυτού της Mad Catz. Αποτελεί ειδική έκδοση για το επερχόμενο Soulcalibur V και εγγυάται πως θα απολαύ-σεις το παιχνίδι στο μέγιστο. Τα οκτώ κουμπιά μεγάλου μεγέθους και ο λεβιές σού επιτρέπουν να εκτελείς δύσκολες κινήσεις και πολύπλοκα combos, όπως όταν έπαιζες στα ουφάδικα της γειτονιάς σου. Παράλληλα, η βάση του είναι διαφανής για να βλέπεις το εσωτερικό της, τη στιγμή που στο πάνω μέρος του υπάρχουν γραφικά του παιχνιδιού για να σε βάζουν ακόμα περισσότερο στο κλίμα. Θα είναι διαθέσιμο για PlayStation 3 και Xbox 360 τον Ιανουάριο του 2012 σε αδιευκρίνιστη προς το παρόν τιμή.

www.madcatz.com

ς

Αν και ένθερμος οπαδός των ευκολιών που μας προσφέρει η τεχνολογία, είναι αλήθεια πως μέχρι πριν από λίγο καιρό αμ-φισβητούσα την αξία του ίντερ-νετ στο κινητό τηλέφωνο. Το θεωρούσα περιττό, αφού όταν φεύγω από το σπίτι προτιμώ να χαλαρώνω και να αλλάζω πα-ραστάσεις. Δύο πρόσφατα πα-ραδείγματα, ωστόσο, με έκαναν να αλλάξω εντελώς άποψη.

Περίπτωση πρώτη: σε πρό-σφατο ταξίδι στο εξωτερικό με φίλους διαπιστώσαμε μόλις φτάσαμε στον προορισμό μας πως είχαμε ξεχάσει να πάρουμε μαζί τη διεύθυνση του σπιτιού όπου θα μέναμε. Τη λύση έδω-σε το mobile internet, με τη βο-ήθεια του οποίου μπήκαμε στο email με τις οδηγίες.

Περίπτωση δεύτερη: το τρι-ήμερο που μας πέρασε βρέθηκα με μια παρέα και μερικές ταινί-ες σε χωριό στην Κόρινθο. Το διαθέσιμο laptop όμως δεν είχε το κατάλληλο πρόγραμμα για να τις αναπαραγάγει. Η άκρη βρέ-θηκε μέσα από ένα iPhone 4, το οποίο χρησιμοποιήσαμε ως modem για να κατεβάσουμε το απαραίτητο λογισμικό.

Συμπέρασμα; Οποιος και αν είναι ο λόγος για τον οποίο το χρησιμοποιείς, είτε για δι-ασκέδαση είτε από ανάγκη, το ίντερνετ στο κινητό έχει γίνει απαραίτητο. Ακόμα και όσοι το θέλουν απλά για να ελέγξουν το status τους στο Facebook ή να διαβάσουν αθλητικά μπορούν να επιβεβαιώσουν την παραπά-νω άποψη. Και θα συμφωνήσω πλέον μαζί τους, αρκεί βέβαια να βγαίνουν για καφέ και να προτιμούν να μιλάνε με την πα-ρέα τους αντί να κάνουν post πόσο τέλεια περνάνε.

Το δικό της... ανήμε-ρο θηρίο παρουσίασε η γερμανική εταιρεία CCG Automotive, δίνοντάς του το όνομα CustomGT. Το σπορ όχημα είναι εξοπλι-σμένο με κινητήρα 6.000 κυβικών της General Motors και αποδίδει 444 άλογα. Αν πάλι η ιππο-δύναμη σου φαίνεται μι-κρή, υπάρχει και έκδοση με κινητήρα 7.000 κυβι-κών, που στην «απλή» του λειτουργία αποδίδει 542 άλογα και σε turbo mode φτάνει τα 730 άλογα! Οσον αφορά το βάρος του, δεν ξεπερνάει τα 1.040 κιλά, με την επιτάχυνση από 0 σε 100 χμ. να γίνεται μέσα σε 3,3 δευτερόλεπτα. Ανάλογα με την έκδοση, η τελική τα-χύτητα κυμαίνεται από 285 έως 320 χμ. την ώρα και η τιμή του ξεκινάει από τα 113.500 ευρώ. Και, αν το μόνο που σε εμποδίζει να το αποκτήσεις είναι η υψη-λή τιμή της βενζίνης, μην ανησυχείς, βγαίνει και σε έκδοση με υγραέριο.

www.custom-gt.de

Σίγουρα έχεις δει πιο όμορφα και πιο ντιζαϊνάτα πληκτρο-λόγια. Δύσκολα όμως θα βρεις κάποιο πιο χρηστικό και αν-θεκτικό από το Levetron Mech4 της Azio Corporation. Το κομμάτι των έξι πλήκτρων στην κορυφή κινείται αριστερά και δεξιά, μπορεί να αφαιρεθεί εντελώς και δέχεται έξι μα-κροεντολές. Στην ίδια λογική, το αριθμητικό πληκτρολόγιο τοποθετείται είτε αριστερά είτε δεξιά από το κεντρικό τμήμα και τα κουμπιά του ρυθμίζονται ώστε να δεχτούν επιπλέον μακροεντολές. Επίσης έχεις τη δυνατότητα να ρυθμίσεις το ύψος σε τρία διαφορετικά επίπεδα, να απενεργοποιήσεις το πλήκτρο των Windows και να αυξομειώσεις την ένταση της φωνής χωρίς να μπλέκεις με ηχεία. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είναι αδιάβροχο και αντέχει περίπου 50 εκατ. πλη-κτρολογήσεις. Θέλεις κι άλλα;

www.aziocorp.com

Εάν θεωρείς ότι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί είναι να τελειώσει η μπαταρία του κινητού σου και να έχεις ξεχά-σει το φορτιστή στο σπίτι, πρώτον, πρέπει να ξανασκεφτείς τις προτεραιότητες που θέτεις στη ζωή σου. Δεύτερον, πρέπει να αγοράσεις το φορτιστή-μπρελόκ της Scosche. Εκτός από το ότι μπορείς να κρεμάς πάνω του τα κλειδιά σου, διαθέτει και δύο επεκτάσεις, μία USB και μία με εξόδους miniUSB και microUSB, για να φορτίζεις όσα γκάτζετ υποστηρίζουν αυτές τις υποδοχές. Το μπρελόκ κυκλοφορεί και με έξοδο για iPhone και κοστίζει μόλις 20 δολά-ρια. Ετσι, με το που θα βρεις κάποιον υπο-λογιστή, θα έχεις την ευκαιρία να πάρεις την πολυπόθητη ενέργεια και να συνεχίσεις ήρε-μα τη ζωή σου.

http://www.scosche.com

Είμαι από τους λεγόμενους «οπαδούς του καναπέ». Σπάνια πηγαίνω στο γή-πεδο για να δω την ομάδα μου, τον Παναθηναϊκό, βρίσκοντας κατά πε-ριόδους διάφορες δικαιολογίες. Οτι δεν είναι καλός ο καιρός, ότι είναι πολύ μακριά το ΟΑΚΑ, ότι γίνονται συχνά επεισόδια, ότι δεν έχω λεφτά να πάρω εισιτήριο.

Ολα τα παραπάνω ισχύουν σε ένα μεγάλο βαθμό. Βλέποντας όμως την εμφάνιση απέναντι στον Εργοτέ-λη και στη συνέχεια απέναντι στον ΠΑΟΚ, κατάλαβα κάτι ακόμα. Πως ο βασικός λόγος για τον οποίο δεν πήγαινα γήπεδο ήταν το φτωχό θέαμα, που δεν αρκούσε για να με βγάλει από την άνεση του σαλονιού μου.

Αντιθέτως, το σύνολο που παρέταξε την Κυριακή ο Ζεσουάλδο Φερέιρα στην Τούμπα είχε όλα τα στοιχεία για να μου αλλάξει γνώμη. Κατοχή μπάλας, διαρκές πρεσάρισμα, passing game, κίνηση στο χώρο και μία αίσθηση υγείας μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Κοινώς, από-λαυσα ποδόσφαιρο έπειτα από πάρα πολύ καιρό.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Πως την ερχόμενη αγωνιστική θα αφήσω τις δικαιολογίες στην άκρη, θα πάρω την παρέα μου, θα φορέσω ρούχα ανθεκτικά στο κρύο, θα οδηγήσω και θα πάω στο ΟΑΚΑ. Υστερα από αποχή ενός χρόνου, θα πάω να δω το ντέρμπι απέναντι στην ΑΕΚ. Αυτή η ομάδα αξίζει να είμαι εκεί και θα την τιμήσω και εγώ με την παρουσία και τα 15 ευρώ μου.

Δεν ξέρω ποιος παλιάνθρωπος είπε τη μεγά-λη κουβέντα, αλλά στις περισσότερες των πε-ριπτώσεων όντως ου γαρ ερχεται μόνον. Το γήρας δυστυχώς φέρνει μαζί του ένα σωρό κουσούρια. Οχι από εκείνα που εμέμφετο ο

μ α κ α ρ ι σ τ ό ς Χ ρ ι σ τ ό δ ο υ -λος, προς Θεού. Αλλα τελείως, σου σ υ μ β α ί νο υν όταν μεγαλώ-νεις. Χάνεις ολίγη όραση, κάτι από ακοή, μια τούφα (και δύο…) μαλλί, χάνεις ευλυ-γισία και, κυ-ρίως, χάνεις ταχύτητα.

Πράγμα το οποίο μας φέρνει στο ντέρμπι Παναθηναϊκού - ΑΕΚ. Δεν λέω, πολύτιμη η εμπειρία του Λυμπερόπουλου και του Καφέ και του Γεωργέα και όλων των υπερτριαντά-χρονων αθλητών της Ενωσης. Αναρωτιέμαι όμως αν θα αντέξουν σε αυτό το όχι και τόσο γενναιόδωρο πρέσιγκ που εφαρμόζει το Τρι-φύλλι ή θα δουν κάποια στιγμή τον Ζέκα, τον

Σιμάο, τον Βι-τόλο, να τους αφαιρούν τα συκώτια και να τους τα προ-σφέρουν στα χέρια για ενδο-σκόπηση.

Ακόμη χει-ρότερα: τι θα γίνει με τον Δέλλα; Τον βλέπουμε αγώ-νες επί αγώνων να υποφέρει από αντιπά-λους μικρομε-σαίου βεληνε-κούς, να τους κυνηγάει και

να μην τους φτάνει, να αγωνίζεται να τραβή-ξει φανέλες και ακόμη και αυτή την δευτερο-κλασάτη παράβαση να μην την καταφέρνει. Μπορείτε παρακαλώ να τον φανταστείτε απέ-ναντι στον Κουίνσι που αρέσκεται να πετάει τη μπάλα και να φεύγει χρησιμοποιώντας το απαρχαιωμένο πλην πάντα αποτελεσματικό σύστημα «αντε πιάστε με τώρα»; Αν ζούσε ο Λούτσιο Φούλτσι, νομίζω πως θα γύριζε μια υποδειγματική ταινία τρόμου!

Τον λένε αντιπαθητικό, σνομπ, εριστικό και φαντασμένο. Ταυτόχρονα, όμως, όλοι συμφωνούν πως είναι ένας εκπληκτικός προπονητής και τα αποτελέσματα συνεχώς τον δικαιώνουν. Η πρόκριση της Ρεάλ στην επόμενη φάση του Champions League με τέσσερις νίκες σε ισάριθμα ματς και τέρματα 10-0 υπέρ της φέρει αναμφίβολα την υπο-γραφή του Ζοσέ Μουρίνιο.

Το πέναλτι που καταλογίζει ο διαιτητής στο 89ο λεπτό υπέρ της Πόρτο στον αγώνα με τον ΑΠΟΕΛ δεν θα το έδινε ούτε ο Πίντο ντα Κόστα. Το τελικό 2-1 με γκολ του Μαντούκα στην αμέσως επόμενη φάση αποκατέστησε την τάξη και χάρισε στους Κύπριους μια πανάξια νίκη. Οι «16» της διοργάνωσης τους περιμένουν.

γ

Από τη στιγμή που ο Κοστάντσο αποτέλε-σε το πιο πολυσυζητημένο πρόσωπο στην Ελλάδα μετά τον Γιώργο Παπανδρέου, ήταν θέμα χρόνου για τον Ερνέστο Βαλβέρδε να δοκιμάσει στη θέση του τον Μέγιερι. Η αρχή έγινε στο δύ-σκολο ματς με την Ντόρτμουντ, όπου ο 21χρο-νος τερματοφύ-λακας τα πήγε αρκετά καλά. Ορισμένοι τον κατηγόρησαν για το γκολ που δέχτηκε, σε γενικές γραμμές, όμως, η απόδοσή του κρίνεται ιδιαίτερα θετική.

Την ίδια στιγμή στον Παναθηναϊκό η πώληση του Τζόρβα, ο τραυματισμός του Κοτσόλη και η αστάθεια του Καρνέζη έφε-ραν κάτω από τα δοκάρια της ομάδας τον Καπίνο. Ακόμα πιο νέος σε ηλικία, μόλις 17 ετών, φαίνεται πως έχει όλα τα προ-σόντα για να καθιερωθεί ως βασικός γκολ-κίπερ. Η «λύση ανάγκης» έχει τη δύναμη να μετατραπεί σε βασικό κομμάτι του ρόστερ για τα χρόνια που α κ ο λ ο υ θ ο ύ ν και να συνεχί-σει την καλή παράδοση που υπάρχει στη συγκεκριμένη θέση στην Παιανία.

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο όμως είναι άλλο. Πως σε δύο αγωνιστικές δεν αποκλείεται να έχουμε ένα ντέρμπι «αιω-νίων» με τερματοφύλακες νεούδια. Εκεί που υποτίθεται πως... μιλάει η εμπειρία και δεν υπάρχει χώρος για «παιδάκια». Τόπο στα νιάτα, βρε!

Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού Ντόρτμουντ-Ολυμπιακός, ο σκηνοθέτης έδειξε αρκετές φορές πλάνα από τις κερκίδες στις οποίες βρισκόταν ο Οτο Ρεχάγκελ μαζί με τον Γιάν-νη Τοπαλίδη. Εύλογη απορία: Πώς γίνεται οι δυο τους να είναι πάντα μαζί; Μήπως τον φι-λοξενεί κρυφά στο σπίτι του και δεν το λέει;

«Τσάμπα ήττα», «στάθηκε με αξιοπρέπεια», «την κοίταξε στα μάτια» και όλα αυτά τα γνωστά και χιλιοειπωμένα κοσμούσαν τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων την επομένη του αγώνα με την Ντόρτμουντ. Αλλά από ουσία (βλέπε βαθ-μούς); Μηδέν. Ζερό. Νάδα!

Τι να το κάνω, διάολε, αν για χιλιοστή φορά σε εκτός έδρας ματς, που γνωρίζεις εκ των προτέ-ρων πως ο γηπεδούχος θα μπει λυσσασμένα και θα προσπαθήσει να σε πατήσει, εσύ μπαίνεις σαν κοτόπουλο και μέχρι να καταλάβεις πού βρίσκεσαι έχεις ήδη ρουφήξει το πρώτο παστέλι και μετά τρέ-χεις πανικόβλητος να γυρίσεις το ματς; Παιδαρέλι ήμουν όταν πρωτοπαίξαμε στο Champions League και πλέον έχω βγάλει μούσια (που λέει ο λόγος, μια και είμαι ολίγον τι σπανός), αλλά τα λάθη πα-ραμένουν τα ίδια εδώ και 15 χρόνια. Μας χαντά-κωσε και ο Ρώσος διαιτητής (που να γυρίσει σπίτι του στην παγωμένη στέπα και να του έχει χαλάσει η σόμπα), είδε και τα γνωστά του όνειρα ο Βαλβέρ-δε (αλήθεια, ρε κόουτς, εντεκαδάτος ο Φέισα ύστε-ρα από ένα μήνα τραυματισμό;), το 1-0 έγραψε και δεν αλλάζει. Το μόνο καλό της όλης ιστορίας είναι ότι ο Κοστάντσο ήταν ράκος πριν από τον αγώνα και ζήτησε να μην παίξει. Τιμή και δόξα σε όσους έβαλαν το λιθαράκι τους για να αποκτήσει αυτός ψυχολογικά πριν από εμάς...

Με τούτα και μ’ εκείνα, όλοι έχουν βγάλει τους... άβακες και ψάχνουν να δουν με ποιον τρό-

πο μπορεί να περάσει ο Ολυμπιακός στην επόμε-νη φάση ή πώς θα συνεχίσει η ομάδα στο Europa League. Αλλά αυτό είναι το δέντρο. Το δάσος είναι το πρωτάθλημα. Εκεί που οι απέναντι έχουν βά-λει τον Τσάκα βιτρίνα (ωραίο γούστο...) και άπα-ντες ασχολούνται με τα διοικητικά. Αφήνοντας την ομάδα να δουλεύει απερίσπαστη χωρίς πίεση και Ευρώπες, έφτασαν τσούκου-τσούκου στο σημείο να πιστεύουν πως πάνε για πρωτάθλημα. Οπως κάθε Νοέμβρη, άλλωστε. Καλό θα ήταν, λοιπόν, να συγκεντρωθούν επιτέλους οι δικοί μας στα του πρωταθλήματος για να κόψουν τον αέρα στον κάθε... Δημητρίου (βλέπε κάτω αριστερά) που ξα-ναθυμήθηκε το γήπεδο δέκα χρόνια μετά. Αϊντε!

Μια -εντελώς- ολυμπιακή οπτική προσέγγιση για τον αγώνα με την Ντόρτμουντ και για τις προτεραιότητες της ομάδας.

Τις υπηρεσίες εξυ-πηρέτησης πελατών αναβάθμισε ο ΟΤΕ από την 1η Νοεμβρί-ου 2011 ενοποιώντας όλους τους αριθμούς τεχνικής και εμπο-ρικής εξυπηρέτησης στο 13888. Με το νέο αριθμό, τον οποίο καλείς χωρίς χρέωση από το δίκτυο της εταιρείας, μπορείς να έχεις στη διάθεσή σου οποιαδήποτε πληροφορία επιθυ-μείς σχετικά με προϊόντα και υπηρεσίες, καθώς και τεχνική υποστήριξη, απολαμβάνοντας έγκυρη και αποτελεσματική εξυπηρέτηση προσαρμοσμένη στις ανάγκες σου. Επιπλέον, το 13888 ενσωματώνει στο εξής το σύνολο των υφιστάμε-νων αριθμών τεχνικής εξυπηρέτησης για θέματα λειτουργί-ας, εξοπλισμού και εγκατάστασης τηλεφωνικών και ISDN συνδέσεων, για Conn-x, υπηρεσίες ίντερνετ και ΟΤΕ TV, προσφέροντας 24ωρη τεχνική υποστήριξη, επτά ημέρες την εβδομάδα, για το σύνολο των παρεχόμενων υπηρεσιών.

Ο παγκοσμίου φήμης προπονητής Ζοζέ Μουρίνιο είναι ο πρωταγω-νιστής της νέας καμπάνιας της Braun, που αναδεικνύει τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά των ανδρικών ξυριστικών μηχανών Premium Σειράς 3. Η συγκεκρι-μένη σειρά αποτελεί την τέλεια ξυριστική μηχανή για τους άνδρες που απολαμβάνουν τη χαλάρωση, αποφεύγοντας το ξύρισμα στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, ενώ το ξύρισμα τη Δευτέρα το πρωί αποτελεί μια ιδιαίτερη πρόκληση. Από τις 15 Νοεμβρίου μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2011, μάλιστα, η Braun σού προσφέρει μια μοναδική ευκαι-ρία να αποκτήσεις μια νέα ξυριστική μηχανή της Σειράς 3, αποσύροντας την παλιά σου μηχανή και κερδίζοντας έκπτω-ση 20%. Για περισσότερες πληροφορίες και για να μάθεις τα τελευταία νέα, κάνε κλικ στη διεύθυνση: www.braun.com.

Την ετήσια χρι-στουγεννιάτικη γιορτή του διορ-γανώνει στις 24 και 25 Νοεμβρί-ου (09:00 πμ. με 8:00 μμ.) το Ιδρυ-μα ΙΠΑΠ «Η Θεοτόκος» με την υποστήριξη της εταιρείας «Αττικό Μετρό» στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του σταθμού Συντάγ-ματος. Εκεί μπορεί κανείς να επιλέξει χριστουγεννιάτικα στολί-δια, παιχνίδια και διάφορα χρηστικά αντικείμενα που έχουν κα-τασκευαστεί από τους νέους με νοητική υστέρηση στα εργαστήρια κατάρτισης ή έχουν ευγενικά προσφερθεί από δωρητές. Υπενθυ-μίζεται πως «Η Θεοτόκος» λειτουργεί από το 1963 και προσφέρει αδιάκοπα τις υπηρεσίες της σε παιδιά και νέους ηλικίας 2,5 έως 30 ετών με νοητική υστέρηση και άλλες αναπτυξιακές διαταραχές, βοηθώντας συγχρόνως και τις οικογένειές τους.

Κριέ, μην σπαταλάς το χρόνο σου με το να υπεραναλύεις τις καταστάσεις. Μπες δυναμικά στο παιχνίδι και άφησε τις απρόβλεπτες πτυχές σου να ξεδιπλωθούν. Το Σαββατοκύριακο θα πας μια μακρινή εκδρομή και εκεί μπορεί να ξαναβρείς την ηρεμία και τον εαυτό σου. Και μην κλείνεις την πόρτα στο παρελθόν!

Η φιλοδοξία πάει να ξεχειλίσει από τις κόγχες σου, Ταύρε, αλλά τόσα χρόνια πια έχεις μάθει να βάζεις κολλύριο. Αν θέλεις, βέβαια, να επιζήσεις αυτή τη φορά, μην ξεχάσεις ένα σημαντικό βοηθό, την αισιοδοξία. Και να δω πού θα τη βρεις τέτοιες μέρες. Με λίγους Monty Python ίσως;

Το κουτσομπολιό δεν θα σου κάτσει καλά αυτή την εβδομάδα, Δίδυμε, ίσως γιατί οι πληροφορίες σου δεν είναι τόσο βάσιμες αυτή τη φορά. Στη Σκουφά θα νομίζεις ότι είναι αυ-τοί που μελετάς, στο λόφο του Στρέφη θα βρί-σκονται. Στην τύχη να τα έλεγες, πιο καλά θα σου κάθονταν.

Καρκίνε, έχε το νου σου στις τουρμπίνες σου. Ε, εννοώ την καρδιά σου. Πολλά παιχνί-δια θα παιχτούν κι εσύ πρέπει να προσέξεις μην γίνεις πιόνι, ενώ θα έπρεπε να είσαι βασί-λισσα. Ή βασιλιάς. Κοίτα και λίγο τα του οίκου σου, σε έχει φάει η δουλειά και πάνε να πέ-σουν τα ταβάνια.

Την Τετάρτη, Λέοντα, να έχεις τα μάτια και τα αφτιά σου ανοιχτά, ένας διάολος θα σπάσει το ποδάρι του και κάποια επαγγελματική ευκαι-ρία θα κάνει τσουπ και θα πεταχτεί από το που-θενά, σαν τους Terror-X-Crew περίπου. Οχι πίσω από το πουθενά, γι’ αυτό είπα περίπου.

Πήγαινε αγόρασε απόχη, Παρθένε, για να μαζέψεις τα μυαλά σου από τα σύννεφα. Και να βρεις και κανένα σταγονόμετρο, μπας και χρησιμοποιήσεις τη λογική σου πιο συνετά. Αν έχεις λίγη λογική καβάτζα όμως, μια συμβουλή μόνο να ακούσεις: Πρόσεχε τους Τοξότες, δεν κάνετε καλό combo αυτό τον καιρό.

Τι είναι αλήθεια, Ζυγέ; Είναι ένα γεγονός που ξεφεύγει του παρατηρητή του, εσένα δηλα-

δή, ή είναι κάτι τόσο ρευστό όσο το πρόσωπο που την πρεσβεύει; Θα το σκεφτείς λίγο κατά τη Δευτέρα, αλλά, όταν προς το τέλος της εβδο-μάδας θα πρέπει να τα κάνεις όλα αυτά πράξη, τίποτα δεν θα έχει σημασία. Γιατί απλά θα είσαι πεισμωμένος σα μουλάρι.

Αρχισαν τα ρομάντζα, Σκορπιέ. Βόλτες στο Κολωνάκι, ταινιούλα, τις πάπιες ταΐσατε και μετά τζιτζιφλεκιές στο σπίτι μέχρι το πρωί. Αλλά θα έχεις ανταγωνιστή. Και τότε θα δού-με τα μεγάλα κέφια. Μέχρι τότε όμως, τάισε τις πάπιες. Τάισέ τες καλά.

Τα μεγάλα μυστικά κάποια στιγμή θα απο-καλύπτονταν, Τοξότη, και έρχεται σιγά σιγά εκείνη η ώρα. Θα σου πρότεινα να προσπαθή-σεις να φανείς ψύχραιμος σε όλη τη διάρκεια των αποκαλύψεων. Αν αποφασίσεις να ανοί-ξεις κι εσύ το στόμα σου για αντίποινα, ο κύ-κλος του αίματος δεν θα σταματήσει ποτέ.

Κι εσύ, Αιγόκερε, μάθε επιτέλους από τα λάθη σου, έχω βαρεθεί να σε βλέπω να επαναλαμβάνεις όλο τα ίδια. Λύσε γρήγορα κάποια θέματα, γιατί φαίνονται μεταφυσικές ανησυχίες στον ορίζοντα και θα χρειαστούν πολλή φαιά ουσία. Γενικά ακύρωσε όλα τα ρα-ντεβού σου. Τα μεταφυσικά σου τα παίρνεις πολύ σοβαρά.

Υδροχόε, αυτή η εβδομάδα είναι αφιερω-μένη στο να διαφυλάξεις τη φήμη σου. Θα πρέ-πει να προσέξεις με ποιους συναναστρέφεσαι, όχι για να μην πει τίποτα η γειτονιά, αλλά γιατί είσαι επιρρεπής σε χαρακτήρες που μπορούν να σε πείσουν να κάνεις πράγματα που δεν εγκρίνεις. Ενας Τοξότης θα σε κατηγορήσει ότι έκλεψες τη ζάμπα του.

Εχεις μια εμμονή με τον Πλιάτσικα αυτή την εβδομάδα, Ιχθύ. Αν γεννήθηκες στο πρώ-το δεκαήμερο, τον σιχτιρίζεις, αν όχι, έχεις μια ακαταμάχητη επιθυμία να κάτσεις στα πό-δια του να σε ταχταρίσει. Σε κάθε περίπτωση, οι εμμονές με τον Πλιάτσικα δεν βγάζουν ποτέ σε καλό.

Την ακρόαση του καινούργιου δίσκου της Μάρθας Φριντζήλα. Ο τίτλος του δίσκου «Η Μάρθα Φριντζήλα τραγουδά Θέμο Σκανδάμη» περιγράφει ακριβώς το περιεχόμενό του και τα δύο πρώτα τραγούδια μού άφησαν καλές εντυπώσεις. Δεν ήμουν ποτέ φαν της ερμηνεύτριας, οπότε δεν περίμενα να εντυπωσιαστώ. Ωστόσο, είχα αρχίσει να χαλαρώνω ακούγοντας ήδη το μισό δίσκο. Το τηλέφωνο χτύπησε και διέκοψε βίαια τις μελωδίες. «Η Καϊλή δή-λωσε ότι θα ανεξαρτητοποιηθεί αν ο Παπανδρέου επιμείνει στο δημοψήφι-σμα», με ενημέρωσε η μητέρα μου από την άλλη άκρη της γραμμής. Πού να ήξερα ότι αυτό το θρίλερ με την Εύα εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ θα κρατούσε πολλές ώρες ακόμα...

Tην παρακολούθηση της εκδήλωσης για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Οδυσσέα Ελύτη. Δυ-στυχώς το δικό μου εισι-τήριο προοριζόταν για την αίθουσα Τριάντη και το «Μαγικό αυλό» του Πίτερ Μπρουκ. Οχι πως δεν ευ-χαριστήθηκα στην παρά-σταση, αλλά ο Ελύτης έχει πάντα ιδιαίτερη επίδραση πάνω μου. Αρα και οι ομιλητές που εξέθεσαν τις απόψεις τους για αυτόν. Φίλοι που βρέθηκαν στην εκδήλωση μου είπαν ότι ήταν όλοι τους υπέρο-χοι. Οσο για το «Μαγικό Αυλό», ο Μότσαρτ έκανε πάλι το θαύμα του. Με μί-νιμαλ σκηνικό, αλλά πολύ καλούς τραγουδιστές και έναν εξαιρετικό πιανίστα, η παράσταση μας ταξίδε-ψε υπέροχα!

Την ανάγνωση της αγαπημένης μου τεχνολογι-κής είδησης. Το θέμα αυτή την εβδομάδα ήταν τα ποντίκια και το γήρας τους. Σύμφωνα με Αμερικανούς ερευνητές, οι ρυτίδες, η εμφάνι-ση καταρράκτη, η απώλεια μυικού ιστού και οι υπόλοιπες φθορές που προκαλεί το γήρας μπο-ρούν να αποφευχθούν. Τα πειράματα, βέβαια, που είχαν μέχρι στιγμής θετικά αποτελέσματα έγιναν μόνο σε ποντίκια, αλλά υπάρχει πιθανό-τητα να λειτουργήσουν θετικά και στον άνθρω-πο. Δυστυχώς δεν έχει διερευνηθεί ακόμη αν προκαλούν καρκίνο ή όχι, οπότε θα χρειαστεί να περιμένουμε λίγο. Σε κάθε περίπτωση, εγώ σταμάτησα το διάβασμα και έτρεξα να μάθω τις απαραίτητες πληροφορίες. Λέτε να έχει και χαρ-τάκι προτεραιότητας;