Not Just Another Confused Girl

metropolis@metropolisnews.gr

www.metropolispress.gr

2

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Νικήτας Καραγιάν-νης Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακίδης Στην έκδοση συνεργάζο-νται οι: Κατερίνα Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Μαρί-να Κατσάνου, Κίκα Κυριακάκου, Κώστας Κωνσταντίνου, Βασίλης Νέδος,Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπόλας, Κωνστα-ντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής

Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη Φωτογραφίες: AFP Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

INDEX 4

-

για ολα οσα συμβαινουν

μερα και νυχτα στην αθηνα...

...κατεβασε το

Να πω ότι τις ωραιότερες βιτρίνες τις έχει το Attica στη Σταδίου; Να το πω, γιατί να μην το πω! Αλήθεια θα είναι, μια και το πολυκατάστημα συχνά πυκνά στολίζει τον οπτικό μας ορίζοντα. Μάλι-στα, το Attica κερδίζει το χρυσό μετάλ-λιο όσον αφορά στις όμορφες, καλο-βαλμένες, τακτοποιημένες βιτρίνες. Θα μπορούσε μια εποχή να το συναγωνιστεί το αγαπημένο Habitat της Κολοκοτρώ-νη, αλλά το βρήκε ο χάρος στο φτερό και μας τελείωσε. Αν έλειπαν και κάτι μίνι κουτσουκέλες, όπως εκείνο το «εκτίθο-νταν» στη βιτρινοεγκατάσταση για τα 140 χρόνια της Shiseido, κανένα παρά-πονο δεν θα είχα.

Πέρα από την ομορφιά, ωστόσο, την τακτοποίηση, τη συμμετρία, υπάρχει και το fun. Υπάρχει αυτό το γκρέμλιν που σε γαργαλάει και ψιθυρίζει στο αυτί σου: «Ναι, αλλά δεν θα είχε περισσότερη πλά-κα να φρικάρουμε και κανέναν περαστι-κό;» Ε λοιπόν, το συγκεκριμένο διαβολί-νι το ακούνε με ευλάβεια εδώ και δέκα χρόνια η Κάτια Πάκου και τα αδέρφια της, ο Χρήστος και ο Μιχάλης. Οι συνι-διοκτήτες δηλαδή του καταστήματος εν-δυμάτων (να το πω «ρουχάδικο»;) Ropa Lavada, που γράφει ιστορία στο χώρο της βιτρίνας την τελευταία δεκαετία.

Τι να πρωτοθυμηθώ; Τον κρεμασμέ-νο, το gay φιλί, το φέρετρο, το τσολια-δάκι, από εκείνη τη βιτρινούλα της οδού Σόλωνος παρέλασαν όλες οι υστερίες και οι βασκανίες της φυλής. Σε ένα χώρο το-σοδούλικο, που μπορεί και να τον προ-σπερνούσες δίχως δεύτερη ματιά αν δεν σου έβγαζε τόσο κοροϊδευτικά τη γλώσ-σα. Με χιούμορ φλογερό και αιχμηρό, που σου έκλεινε πάντως το μάτι την ίδια ώρα. Σε έκανε συμμέτοχο μιας κοινότη-τας άτακτων σκατόπαιδων που υπονό-μευαν προκαταλήψεις και αγκυλώσεις. Βλασφήμως για μερικούς, εκρηκτικώς για τους περισσότερους.

«Μη νομίζεις, βέβαια, ότι γλιτώσαμε την γκρί-νια», μου λέει τώρα ο Μιχάλης Πάκος. «Και από περίοικους και από γειτονικά μαγαζιά και από ιερω-μένους ακόμη που πέρναγαν και μας έβαζαν χέρι. Πολλά είχαμε ακούσει, ως και ‘γιουσουφάκια’ μας είχανε πει!» Τα ακούσανε, τα κατάπιανε, το παλέ-

ψανε. Κατάφεραν να πάνε κόντρα στους καιρούς και στην κρίση. Και πριν από μερικές εβδομάδες μετακόμισαν λίγο πιο πέρα, πάλι στη Σόλωνος, σε πιο ευρύχωρο μαγαζί. Η πρώτη τους απόπειρα για βιτρίνα; Μάλλον χλιαρή για τα έως τώρα δεδομέ-να τους: Ενα υπέροχο φουστάνι, πλαισιωμένο από χαρτιά υγείας. «Δεν νομίζετε ότι πρέπει να το ‘χο-ντρύνετε’ λίγο;» ρωτάω τον Μιχάλη Πάκο. «Αυτό

ακριβώς συζήταγα τώρα», μου απαντάει. «Μην ανη-συχείτε, θα βρούμε το δρόμο μας!»

Τον ακούω, τον πιστεύω, χαμογελάω. Κανο-νίζω τη φωτογράφιση και αποχωρώ με ένα μάτσο χάδια στον Γιόγκο, τον Πέρση γάτο του καταστή-ματος που μόλις έκλεισε ένα χρόνο ζωής. Υποθέτω ότι ήδη ακονίζει τα νυχάκια του για τους γκρινιά-ρηδες και τους κακοπροαίρετους.

GIVE 'EM ENOUGH

ROPA

Περάσαμε απέναντι στο πάρκο του Ευαγγελισμού και κατεβή-καμε από τη μεγάλη μαρμάρινη είσοδο στο μετρό. Εκαναν σαν παιδιά. Ηθελαν να περπατή-σουν στην πόλη. Τους άρεσε. Με ξάφνιασαν. Αγαπημένοι φί-λοι, που ζουν χρόνια στη Θεσ-σαλονίκη και συνήθως συνα-ντιόμαστε σε τόπους διακοπών. Χρειάστηκε να κατέβουν στην Αθήνα μπας και βρουν άκρη σε ένα κουβάρι δημόσιων υπηρε-σιών που καθυστερούν μήνες ολόκληρους σημαντικές υπο-θέσεις τους. Θέλω να πω, δεν ήταν ακριβώς ξέγνοιαστοι εκ-δρομείς. Είχαν τον καημό τους για τις άλυτες υποθέσεις τους, είχαν όμως και βλέμμα καθαρό που απολάμβανε, ναι, απολάμ-βανε την Αθήνα.

Πάει καιρός που δεν είχα αισθανθεί ενθουσιασμό για τί-ποτε και πολύ περισσότερο για την πόλη. Είχα αφήσει το γκρί-ζο της γκρίνιας να σκοτεινιάσει το βλέμμα. Επειδή είδα αυτή την πόλη να ξεφουσκώνει και να ρυτιδιάζει, όπως το πολυ-καιρισμένο μπαλόνι. Αλλωστε μια γυαλιστερή φούσκα ήταν. Το βλέπαμε. Χίλια μικρομάγα-ζα, με αρχοντοχωριάτικα στολί-δια να πουλάνε όλα μαζί τα ίδια πράγματα. Τέλος πάντων, ίσως μας πιάνει η θλίψη επειδή βα-θιά μέσα μας το περιμέναμε πως θα κατέληγε έτσι η φούσκα της χλιδής.

Οι φίλοι μου, όμως, έβλε-παν μόνο μια πόλη που τους

φαινόταν γιορτινή κάτω από το δυνατό -καλοκαιριάτικο σχε-δόν- ήλιο. Αυτό είναι το μυστι-κό. Μου το έδειχναν. Να απο-λαμβάνεις το παρόν. Με ό,τι καλύτερο σου προσφέρει.

Σύνταγμα, κατεβήκαμε από το μετρό. Το θαύμασαν. Κλαυθ-μώνος, Ακαδημίας, ε, όχι και οι καλύτερες «γωνιές». Και όμως, στην Ακαδημίας στάθηκαν οι αγαπημένοι μου και αναφώνη-σαν: «Τι ωραία πόλη! Ορίστε έχει και δέντρα». Δεν πρόσεχα

εδώ και χρόνια ότι η Ακαδημί-ας έχει δέντρα. Μίζερα; Μπο-ρεί, σε σχέση με τη Στοκχόλμη. Αλλά δεν είναι θέμα σύγκρισης. Είναι θέμα αίσθησης και ετοι-μότητας του βλέμματος να δει το καλό, να σταθεί σε αυτό που μπορεί να σου δώσει. Να, λοι-πόν, που χωρίς το βλέμμα του άλλου, εκείνου που έρχεται από αλλού, όποιο και αν είναι αυτό το «αλλού», παύεις να εκτιμάς αυτό που έχεις.

Ξεφύλλιζα την εφημερίδα (τη χάρτινη!) και είχε γίνει η καρδιά μου μαύρη. Με τέτοιες ειδήσεις, πώς να νιώσεις διαφο-ρετικά; Πόσο κόβονται ακόμη οι συντά-ξεις, πόσο υπαρκτός είναι ο κίνδυνος να μην τα καταφέρει τελικά η Ελλάδα να ανακάμψει, πόσοι άνθρωποι πέθαναν από τον τυφώνα Σάντι...

Αφού πήρα μια ανάσα στις σελίδες του Πολιτισμού (όλο και κάποια καλή παράσταση ανεβαίνει), έπεσε το μάτι μου στη στήλη «Κοινωνικά». Κανονικά θα την είχα προσπεράσει αμέσως, όπως κάνω συνήθως, αλλά κάτι με έκανε να της δώσω μια ευκαιρία.

«Ο Ελευθέριος Α. του Δημητρίου και της Ελένης, που γεννήθηκε στην Πε-τρούπολη και η Αικατερίνη Κ. του Σήφη και της Μοσχούλας, που γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης και κατοικεί στη Ν. Φιλαδέλφεια πρόκειται να παντρευτούν στην Πετρούπολη Αττικής».

Είχε έναν τόσο καθησυχαστικό «αέρα» αυτή η ανακοίνωση γάμου, που μου προ-κάλεσε ανακούφιση! Η ζωή συνεχίζεται κανονικά, λοιπόν, και άνθρωποι παντρεύ-ονται. Δεν έχει έρθει ακόμη το τέλος του κόσμου! «Πώς να είναι αυτός ο Ελευ-θέριος;» αναρωτήθηκα. Τον φωνάζουν Λευτέρη ή Λάκη; Είναι ψηλός, έχει πολλά μαλλιά ή αρχή φαλάκρας; Σίγουρα πάντως θα έχει δικό του σπίτι, αφού μένει στην Πετρούπολη, και εκεί θα μείνει και το ζεύγος μετά το γάμο (ενώ η νύφη σήμερα μένει στη Ν. Φιλαδέλφεια). Αρα, η Κρη-τικιά νύφη δεν έχει προίκα στην Αθήνα! Από την άλλη, δεν μπορεί. Ενας Κρητικός πατέρας με το όνομα Σήφης δεν θα δίνει την κόρη του χωρίς προίκα! Θα δεχτεί να μείνουν τα παιδιά στο σπίτι του γαμπρού στην Αθήνα, σίγουρα όμως αυτός θα τους ετοιμάζει ένα εξοχικό σπίτι στο νησί.

Διάβασα και άλλη αναγγελία γάμου (του Γκέοργκ Τ. από το Βούπερταλ με την Ελένη Π. από την Αθήνα) και άρχισα να κάνω και εδώ ενδιαφέροντα σενάρια. Πού τον γνώρισε τον κατακτητή η Ελένη; Πώς είναι αυτός πάλι; Της ξυπνάει μαζοχιστικά συναισθήματα; Ή απλώς ήταν συμφοιτητές στη Γερμανία και ενώνουν τις ζωές τους ερήμην του Καμμένου και του Σόιμπλε;

Δεν θα πάρουν απάντηση οι απορίες μου. Αλλά μήπως έτσι είναι καλύτερα; Να ζήσετε Γκέοργκ και Ελένη, Λευτέρη και Κατερινάκι! Και εσείς δεν θα μάθετε ποτέ ότι ένας ξένος άνθρωπος, αποκαμωμένος από την παρακολούθηση της επικαιρότη-τας σάς έκανε για λίγο ήρωες ιστοριών στο συγχυσμένο κεφάλι του...

Οταν τα φώτα του δρόμου σβήνουν... • Ξυπνάτε με τα κοκόρια. Για να κοιμηθείτε μαζί τους το βράδυ.• Τσεκάρετε ότι ο φακός έχει μπαταρίες. • Τοποθετείτε το φακό σε επίκαιρη θέση μαζί με τα κλειδιά. Ο εργοδότης σας μπορεί να τηρεί άλλο ωρά-ριο και να χρειαστεί να γυρίσετε στο σπίτι μετά τη δύση του ήλιου.• Κάνετε πάντα στάση λίγων δευτερολέπτων όταν αφήνετε τις (υπο)φωτισμένες κεντρικές οδικές αρτηρί-ες. Τα μάτια αργούν να προσαρμοστούν στην αλλαγή.• Αναζητείτε τα κιάλια νυχτερινής οράσεως που είχα-τε αγοράσει από έναν Ρωσοπόντιο στο Μοναστηράκι. Καιρός να φανούν χρήσιμα.• Κάνετε αναπάντητη στη μαμά σας να βγει στο μπαλκόνι.

• Τα βάζετε με τον/τη σύντροφο που πέταξε τα κιάλια νυχτερινής οράσεως που είχατε αγοράσει από έναν Ρωσοπόντιο στο Μοναστηράκι. Ποιος του/της είπε να αναλάβει τέτοιες πρωτοβουλίες;• Περπατάτε πάντα στο πεζοδρόμιο κόντρα στο ρεύμα των αυτοκινήτων. Επωφελείστε από τα φανάρια τους και δυσκολεύετε το έργο των τσαντάκηδων.• Διαλέγετε ρούχα σε φλούο χρώματα. Λόγω περα-σμένης μόδας θα τα βρείτε σε προσφορά.• Επιστρέφετε στο σπίτι με παρέα. Και οι συνευρέ-σεις της μιας νύχτας του Θεού είναι.• Επιστρέφετε στο σπίτι πίτα. Αν τα οικονομικά σας το επιτρέπουν.

Η Freedom House είναι μια διεθνής, μη κυβερνητική αμερικανική οργάνωση, η οποία μετράει βάσει κάποιων αξιόπιστων κριτηρίων την ποσότητα της ελευθερίας σε κάθε χώρα του κόσμου, προσπαθώ-ντας να εντοπίσει τις παραφωνίες, όπου αυτές εκδηλώνονται. Δεν πιστεύει κανείς ότι μπορεί να αποτυπωθεί η ελευθερία με έναν αριθμό, ωστόσο μπορούν οι χα-μηλές βαθμολογίες να λειτουργήσουν ως ενδείξεις. Στο πλαίσιο των ερευνών της, η Freedom House δημοσιεύει κάθε χρόνο και μια αναφορά για το επίπεδο της ελευ-θερίας του Τύπου σε κάθε χώρα. Και πάλι, δεν αποτυπώνεται τίποτα με έναν αριθμό, ωστόσο τα αποτελέσματα της έκθεσης της περασμένης χρονιάς έχουν ενδιαφέρον.

Η Ελλάδα βρίσκεται στην καλύτερη από τις τρεις διαβαθμίσεις (free/partly free/not free), αλλά στο όριο. Δηλαδή έχει πάρει 30 βαθμούς «ποινής», με έναν ακόμα θα βρισκόταν στην κατηγορία “partly free”. Κάτω από την Ελλάδα στις χώρες της Δυτικής και Νότιας Ευρώπης βρίσκεται μόνο η Ιταλία και η Τουρκία. Πάνω από την Ελλάδα βρίσκονται 7 χώ-ρες της Ανατολικής Ευρώπης, 15 χώρες της Βόρειας και της Νότιας Αμερικής, άλλες 15 χώρες της Ασίας και 5 χώ-ρες της Αφρικής. Μια αντίστοιχη έρευ-να πραγματοποιεί σε ετήσια βάση και η γαλλική μη κυβερνητική οργάνωση των Reporters Without Borders. Σε αυτή τη λίστα η Ελλάδα βρίσκεται στην 70ή θέση παγκοσμίως, με το εντυπωσιακό στοιχείο όμως να είναι ότι κάθε χρόνο κατρακυ-λάει προς τα κάτω αντί να βελτιώνεται.

Τις τελευταίες ημέρες, στον αγώνα για επιβίωση και ενημέρωση, βρέθηκαν στο στόχαστρο της δικαιοσύνης και της κοινής γνώμης αρκετοί Ελληνες δημο-σιογράφοι, άλλοι δικαίως ίσως, άλλοι παράλογα. Είναι όμως ατομική η ευθύ-νη κάθε πράξης ή οφείλουμε να δούμε πιο σφαιρικά την κατάσταση του ελληνι-κού Τύπου; Αφού θυσιάζουμε τα πάντα για να είμαστε και να θεωρούμαστε μια χώρα δυτικού προφίλ, με ποιότητα και αξιοπιστία, μήπως θα ήταν καλύτερα να διασφαλίσουμε πρώτα τα αυτονόητα;

Η άνοδος των ebooks επιφέρει ανακατατάξεις σε επίπεδο εκδοτικών οίκων. Χαρακτη-ριστικό παράδειγμα η απόφαση της Penguin και του Random House να έλθουν «εις γάμου κοινωνίαν». Με την ολοκλήρωση της συμφωνίας, η πρώτη, η οποία ελέγχεται

από την Pearson, και η δεύτερη, ιδιοκτησία του γερμανικού ομίλου ΜΜΕ Bertelsmann, θα ελέγχουν έως το ένα τέταρτο των πωλήσεων βιβλίων στη Βρετανία, όπως επισημαίνεται στη στήλη Schumpeter του “Economist” (ο οποίος ελέγχεται επίσης από την Pearson).

Αυτός ο γάμος αναμένεται να ωφελήσει και τους δύο συ-μπέθερους, αφού η Pearson, η οποία θέλει να στραφεί περισ-σότερο στον εκπαιδευτικό κλάδο, θα «ξεφορτωθεί» μία εται-ρεία που πλέον δεν την πολυενδιαφέρει, ενώ η Bertelsmann θα διαφοροποιήσει την εξάρτησή της από την ευρωπαϊκή αγορά και θα ενισχύσει την παρουσία της στο πεδίο των ψη-φιακών υπηρεσιών. Οσο για τη νέα εταιρεία που θα δημι-ουργηθεί (η Penguin Random House), θα είναι περισσότερο προετοιμασμένη να ανταποκριθεί στην καινοτομία του κλάδου των εκδόσεων, σε μια εποχή όπου οι πωλήσεις ebooks έχουν απογειωθεί και οι εταιρείες που αφουγκράζονται και εκμεταλ-λεύονται αυτή την τάση (λέγε με Amazon) κερδίζουν με το τσουβάλι λίρες, δολάρια, ευρώ και άλλα, λιγότερο «αστραφτε-ρά» νομίσματα. Και σαν θέλουν η νύφη και ο γαμπρός, τύφλα να ‘χει ο… Ρούπερτ Μέρντοχ, που ήθελε να κλέψει τελευταία στιγμή την Penguin, αραδιάζοντας στα πόδια της προίκα ενός δισεκατομμυρίου λιρών.

Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ ξεπέρασε στην ετήσια λίστα του “Forbes” με τις «Πιο καλοπληρωμένες νεκρές διαση-μότητες» το φιλαράκι της, τον Μάικλ τον Τζάκσον, που μέχρι πρότινος ήταν ο πλέον ακριβοπληρωμένος σταρ με εκτιμώμενη περιουσία αξίας 145 εκατ. δολαρίων. Η Τέιλορ, λοιπόν, η οποία εγκατέλειψε πέρυσι τα εγκό-σμια σε ηλικία 79 ετών, κέρδισε (ακούγεται ειρωνικό, το ξέρω) στο διάστημα Οκτώβριος 2011-Οκτώβριος 2012 το ποσό των 210 εκατ. δολαρίων. Τα περισσότε-ρα χρήματα προήλθαν από τις δημοπρασίες που διε-ξήγαγε ο οίκος Christie’s με κοσμήματα, φορέματα και έργα τέχνης της αποθανούσας, τα οποία συγκέντρω-σαν το ασύλληπτο ποσό-ρεκόρ των 184 εκατ. δολα-ρίων. Είναι χαρακτηριστικό πως πουλήθηκαν και τα 1.800 κομμάτια που εκτέθηκαν, ενώ το πιο ακριβό εξ αυτών, ένας πίνακας του Βαν Κονγκ, προσέφερε στους κληρονόμους της Τέιλορ 16 εκατ. δολάρια.

Αμέσως μετά -όπως προαναφέρθηκε- ακολουθεί στη μακάβρια λίστα ο βασιλιάς της ποπ με κέρδη 90 εκατ. δολαρίων, τη στιγμή που ένας άλλος βασιλιάς, αυτός του rock ’n’ roll, έρχεται τρίτος. Ο Ελβις Πρίσλεϊ κέρδισε το ίδιο χρονικό διάστημα περί τα 55 εκατ. δολάρια, ενώ λίγο πιο κάτω (5η θέση) συναντάται ο Μπομπ Μάρλεϊ με κέρδη 17 εκατ. δολάρια. Ηθελα να κλείσω με έναν εξυπνακισμό του στιλ «αυτοί πεθαίνουν και η τύχη τους δουλεύει», αλλά σκέφτηκα πως δεν θα ήταν πρέπον.

Το πείραμα με την ονομασία Google Street View ξεκίνησε το 2007, τότε που τα αμάξια του γίγαντα του δια-δικτύου, με τις κάμερες των 360 μοιρών στην οροφή τους, ξεχύθη-καν στους δρόμους καταγράφοντας μανιωδώς όσες λεωφόρους, δρό-μους, πλατείες και (κατά συνέπεια) ανθρώπους έβρισκαν στο πέρασμά τους. Πέντε χρόνια αργότερα, η Google έχει τραβήξει φωτογραφίες σε περισσό-τερες από 3.000 πόλεις από 43 χώρες παγκοσμίως, ενώ τα αμάξια της έχουν καλύψει πέντε εκατομμύρια μίλια δρό-μου, τραβώντας δεκάδες εκατομμύρια στιγμιότυπα ακόμη και στα πιο απίθανα μέρη του πλανήτη, όπως για παράδειγ-μα την Ανταρκτική.

Το “Time” γνωστοποιεί και μια άλλη παράμετρο αυτής της ιστορίας. Συ-γκεκριμένα, μας ενημερώνει πως μια νέα γενιά φωτογράφων, δεδομένης της εύκολης πρόσβασης στις εικόνες του Google Street View, έχει στρα-φεί προς αυτό «χρησιμοποιώντας το συσσωρευμένο υλικό του για να επα-ναπροσδιορίσει τα όρια της μοντέρ-νας καλλιτεχνικής φωτογραφίας». Το αποτέλεσμα, όπως αυτό δημοσιεύε-ται με τη μορφή αφιερώματος στην ιστοσελίδα του περιοδικού, γοητεύει. Πλάνα από ανυποψίαστους ανθρώ-πους να στέκουν μπροστά από τις κάμε-ρες τις Google, μη γνωρίζοντας πως στο άμεσο μέλλον κάποιοι νέοι φωτογράφοι θα τους συμπεριλάβουν ακόμη και σε εκθέσεις τους. Κάποιοι άλλοι δε έχουν δημιουργήσει καρτ ποστάλ με πλάνα από το Google Earth, ενώ ορισμένοι street artists το πήγαν ακόμη παραπέρα, δημι-ουργώντας stencil με υποκείμενα από τα στιγμιότυπα της Google.

Φυσικά εσύ. Και ο νικητής τα παίρνει όλα, όπως λέει και το τραγούδι. Αλλά κανένας δεν μας λέει ότι ο νικητής είναι ευτυχισμένος. Κανένας δεν μας λέει ότι ο νικητής είναι το καλό. Ετσι, στην πόλη-σπίτι μου νικητής μοιάζει ο φόβος. Η αλαζονεία. Η αδιαφορία. Και πολλοί μουσαμάδες. Αφημένοι, βρόμικοι, να σκεπάζουν κτίρια, να προστατεύουν δήθεν τους πεζούς, σκουριασμένες σκαλωσιές και υπόλοιπα από μπάζα και σκουπίδια. Κανείς δεν γνωρίζει και κανείς δεν μπορεί να απαντήσει σε κανέναν για πόσο καιρό, για πόσα χρόνια μπορεί να διατηρείς ένα κτίριο σε τέτοια κατάσταση μέσα στο ιστορικό Κέντρο.

Ας πούμε, μπορεί κανείς να απαντήσει πότε θα φύγουν οι λαμαρίνες μπροστά από τον Απόλλωνα και από το Αττικόν, που έχουν διαλύσει το πεζο-δρόμιο της Σταδίου; Οι σκαλωσιές και οι μουσα-μάδες από την παλιά Βιβλιοθήκη της Βουλής; Στην πρώτη περίπτωση έχει περάσει σχεδόν χρόνος, στη δεύτερη χρόνια. Το παλιό Ακρον-Ιλιον-Κρυστάλ; Ο καμένος Κάουφμαν; Το κτίριο απέναντι από το Ρεξ; Αν ενδιαφερόταν κάποιος για την όψη αυτής της πόλης, θα είχε κάνει μια κίνηση τόσα χρόνια. Θα είχε υποχρεώσει τους ιδιοκτήτες να κάνουν κάτι. Πώς, όμως, το κράτος που αφήνει τα κτίρια να γίνονται κουφάρια στην καρδιά της, που πρώ-το εισηγήθηκε το μουσαμά χωρίς όριο χρονικό, θα αξιώσει από τον ιδιώτη να πράξει; Αν πάτε μια βόλτα στην Πειραιώς εκεί που υπήρχε η περίφημη πρόσοψη του ΙΚΑ -μουσαμαδένια αποτύπωση του ανύπαρκτου μέλλοντος του κτιρίου-, θα δείτε με τα μάτια σας την αλήθεια μιας ολόκληρης πόλης. Ετσι κυλά ο καιρός. Οποιος μου βρει τον υπεύθυνο για να πάρω μια απάντηση θα τον αποθεώσω. Αλλά και αυτό δεν θα συμβεί. We’re all stories in the end. Μερικών δυνατών είναι εξαιρετικά θλιβερές.

*Αθή

να ε

ίναι

μόν

ο ο

δακτ

ύλιο

ς

Δειλία, ερασιτεχνισμός και ανευθυνότητα. Και οι τρεις λέξεις ταιριάζουν γάντι στην επίδειξη πολιτικής ανυπαρξίας, την οποία έχει κάνει, ποικιλοτρόπως, τα τελευταία 24ωρα, σύσσωμο το πολιτικό σύστημα. Καθρέφτης μιας κοινω-νίας η οποία είχε αφεθεί την τελευταία εικοσα-ετία σε λήθαργο, η απουσία αντανακλαστικών του κεντρικού πολιτικού συστήματος δεν εκ-πλήσσει. Αδυνατεί να διασώσει τον εαυτό του, πολλώ δε μάλλον τη χώρα. Ενώπιον του καθή-κοντος λιποψυχεί, παραπατά κάνοντας άλλοτε πλάγια βήματα προς τα μπροστά, άλλοτε προς τα πίσω, πλήρως αποπροσανατολισμένο.

Δεν έχει αξία να εισέλθει κάποιος στην ονοματολογία. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όλοι τους έχουν κατά καιρούς αποδειχθεί ανε-παρκείς. Οι σήμερα εμφανιζόμενοι ως υπεύ-θυνοι, είναι οι χθεσινοί αντιρρησίες. Και οι σημερινοί αντιρρησίες είναι όσοι έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία, προκειμένου να παρουσια-στούν ως μεταρρυθμιστές, ως εμπροσθοφυλα-κή. Προκαλεί τρόμο στο μέσο ψύχραιμο πα-ρατηρητή η σκέψη του τρόπου με τον οποίο μπορεί όλοι αυτοί οι άνθρωποι να διαπραγ-ματεύονται τα τελευταία δυόμισι χρόνια το κοινό μέλλον μας. Κοινός παρονομαστής της αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς τους, η επι-κοινωνία. Η κακώς εννοούμενη επικοινωνία. Επικοινωνία αντί παραγωγής πολιτικής. Επι-κοινωνία για να κουκουλώσουν ορατά προ-βλήματα. Επικοινωνία για να κρύψουν τις δικές τους, προσωπικές αδυναμίες. Το πραγ-ματικό μέτωπο όμως είναι μπροστά, ανοιχτό.

Δίχως ηγεσία η χώρα δεν μπορεί παρά να κυλήσει στην άβυσσο. Σημερινοί και αυριανοί ηγέτες δεν μπορεί ούτε να είναι στην πράξη, ούτε να επιθυμούν να λειτουργούν κρυμμένοι πίσω από τις βαριές κουρτίνες των γραφείων τους. Οι ιστορικοί παραλληλισμοί περί του πώς καλύπτονται τα κενά εξουσίας τα οποία προ-κύπτουν από την ανεπάρκεια της Δημοκρατίας να διευθετήσει την ομαλότητα στη λειτουργία της κοινωνίας, είναι αρκετοί, δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνονται διαρκώς. Η ελληνική Βαϊ-μάρη θα οδηγήσει στην εξουσία εκείνους που θέλουν να διαχειριστούν μια βαλκανική φτώ-χεια και μια χώρα μικρή ηττημένη και ταπει-νωμένη. Ολους εκείνους που μας θέλουν κλει-δωμένους στο σπίτι μας να ικετεύουμε για τον επιούσιο. Αν οι εκπρόσωποι του σημερινού πολιτικού συστήματος αποτύχουν να αναχαιτί-σουν το ζοφερό αυτό μέλλον, δεν θα μπορεί να σταθούν σε καμία γωνιά όχι της Ελλάδας, αλλά της Ευρώπης ολόκληρης.

Πλημμυρισμένοι δρόμοι, κατε-στραμμένα εργοστάσια, καρχαρίες στις αυλές σπιτιών (με μια μικρή επιφύλαξη αυτό το τελευταίο), εί-ναι μερικές μόνο από τις εικόνες που συνόδευσαν την κάλυψη από τα ΜΜΕ της υπερκαταιγίδας Σάντι που χτύπησε την Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ την εβδομάδα που μας πέρασε. Το χτύπημα ενός τυφώνα, ενός από τα πιο έντονα φυσικά φαινόμενα στον κόσμο, σημαίνει σχεδόν πάντα ανυπολόγιστη οι-κονομική καταστροφή. Αυτή όμως είναι μόνο η μία όψη του νομίσματος, σύμφωνα τουλάχιστον με ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στην online έκδοση του περιοδικού “The Atlantic”.

Οπως επισημαίνει ο συγγραφέας του άρθρου Derek Thompson, ένας τυφώνας, παρά τις φυ-σικές καταστροφές που προκαλεί ή, ίσως, και εξαιτίας αυτών, τονώνει ουσιαστικά την οικονομία, τόσο με την αύξηση της κατανάλωσης που παρατηρείται τις ημέρες πριν από το φαινόμενο, όσο και με την αυξημένη οικοδομική και άλλη δραστηριότητα που έρχεται μετά, ως αποτέλεσμα των ζημιών που προκάλεσαν τα έκτακτα καιρικά φαινόμενα. Ακόμα και στην περίπτωση του πιο καταστροφικού τυφώνα στην καταγεγραμμένη ιστορία, τη διαβόητη Κατρίνα, που κατέστρεψε σχεδόν ολοκληρωτι-κά τη Νέα Ορλεάνη και την πολιτεία της Λουιζιάνα, θεωρείται ότι σε βάθος χρόνου η οικονομική βοήθεια από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση αλλά και η ανάγκη ανακατασκευής των υποδομών θα ωφελήσει τις πληγείσες περιοχές.

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια οι καταστροφές από καταιγίδες στις ΗΠΑ έχουν αυξη-θεί σημαντικά, ακόμα και χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η περίπτωση Κατρίνα. Αυτό σχετίζεται τόσο με τις κλιματικές αλλαγές, όσο και με την τάση που παρατηρείται τις τελευταίες δεκαετίες να συγκε-ντρώνεται ο πληθυσμός στα μεγάλα αστικά κέντρα που αναπτύσσονται στα παράλια, τις περιοχές δηλαδή που πλήττονται κυρίως από τις τροπικές καταιγίδες.

Στην περίπτωση της Σάντι, πάντως, ένας κλάδος οικονομικής δραστηριότητας που έχει ήδη επιδείξει τις θετικές συνέπειες των τυφώνων είναι αυτός των graphic artists, κρίνοντας τουλά-χιστον από τις δεκάδες φωτοσοπαρισμένες εικόνες καταστροφών, χιουμοριστικών και μη, που κατέκλυσαν το διαδίκτυο την τελευταία εβδομάδα.

Μέσα στα σπλάχνα της Ρώμης δεσπόζει το κρατίδιο του Βατικανού. Εκεί μπορεί να συνα-ντήσει κανείς από σιδηροδρομικό σταθμό, ταχυδρομείο, ραδιοφωνικό σταθμό, φαρμα-κείο, σούπερ μάρκετ και πυροσβεστική, μέχρι ένα πεντάστερο ξενοδοχείο ή ακόμη και ένα

από τα πλέον πολυσύχναστα μουσεία του κόσμου. Δεν διαθέτει, όμως, φυλακές. Κάτι, βέβαια, που δεν εμπόδι-σε τον πρώην μπάτλερ του Πάπα Βενέδικτου να γίνει ο πρώτος κρατούμενος στην ιστορία του κρατιδίου...Ο Paolo Gabriele, ο οποίος κατηγορείται ότι υπεξαίρεσε απόρρητα έγγραφα από το γραφείο του Πάπα, άρχισε να εκτίει πριν από λίγες ημέρες τη 18μηνη κάθειρξή του εντός των τειχών του Βατικανού. Οπως μας ενημερώνει το BBC, o μακρυχέρης μπάτλερ θα αναγκαστεί για αυτό το διάστημα να αφήσει το τριάρι που του είχε παραχω-ρηθεί εντός του κρατιδίου για ένα φτωχά επιπλωμένο δωμάτιο μέσα στο αρχηγείο της ιδιωτικής Aστυνομίας του Πάπα. Παρόλα αυτά, θα μπορούν να τον επισκέπτο-νται οι δικοί του, θα έχει την πνευματική καθοδήγηση από ιερέα, ενώ τις Κυριακές θα μπορεί και να... ξελα-

σκάρει παρακολουθώντας τη Λειτουργία. Ο ίδιος είναι βέβαιο πως πέρα από τη Θεία Χάρη, περιμένει και τη χάρη από τον ίδιο τον Πάπα.

or

Οι σχέσεις και η υπεράσπιση της ανθρώπι-νης αξιοπρέπειας αποτελούν τον πυρήνα της ταινίας μικρού μήκους «Αννα», που ενθουσί-ασε κοινό και κριτική επιτροπή στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Κύπρου, χαρίζοντας το Α΄ Βραβείο Καλύτερης Κυπρια-κής Ταινίας στον σκηνοθέτη Σπύρο Χαραλά-μπους. Πρόκειται για την πρώτη προσωπική δουλειά του, παρά το γεγονός ότι βρίσκεται στο χώρο του κινηματογράφου πάνω από 15 χρόνια. Οπως λέει, περίμενε τη στιγμή που θα είχε κάτι σημαντικό να πει.

Κρίνοντας από το συναρπαστικό αποτέλε-σμα, την ιστορία μιας Φιλιππινέζας οικιακής βοηθού (Εϊμι Λυσάνδρου) που προσέχει έναν ηλικιωμένο με Αλτσχάιμερ (Σπύρος Σταυρι-νίδης), τα είπε όλα στη μαγική γλώσσα της ασπρόμαυρης εικόνας και σε σενάριο του Θήο Παναγίδη. Εμπνεύστηκε την ιστορία από την οικογένειά του και ειδικότερα από τη γιαγιά του που έπασχε από τη νόσο. Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία στην ταινία, δεδομένου ότι χρειάστηκαν τρία χρόνια για να ολο-κληρωθεί; «Το post production», απαντάει, τονίζοντας την ανάγκη για μεγαλύτερη οικο-νομική ενίσχυση του κινηματογράφου από την Πολιτεία. «Υπάρχουν πολλά νέα ταλέντα, χωρίς όμως κρατική βοήθεια, ο κινηματογρά-φος δεν μπορεί να προωθηθεί».

Η πρωταγωνίστρια, την οποία συνάντησε τυχαία σε ένα μπαρ, αρχικά ήταν επιφυλακτι-κή. Ο Σπύρος, με μεγάλη εμπειρία ως casting director αλλά και ως βοηθός του Κωνσταντί-νου Γιάνναρη επί σειρά ετών, λέει ότι όταν είδε την Εϊμι κατάλαβε αμέσως πως ήταν η κατάλληλη. «Μου πήρε μέρες να την πείσω, αλλά τα κατάφερα». «Τα πήγε περίφημα, χωρίς πρόβες, ενώ είχε και πολύ καλή χημεία με τον Σταυρινίδη. Οταν συνδέεσαι με τον άλλο, το έχεις! Μου αρέσει να δουλεύω μέχρι την τε-λευταία στιγμή πριν από τα γυρίσματα με την ενέργεια που δημιουργείται στο πλατό», λέει. Η «Αννα» έχει βάλει ήδη πλώρη για τα διεθνή φεστιβάλ, ενώ ο ταλαντούχος κύριος Χαραλά-μπους ετοιμάζει την επόμενη δουλειά του.

Μετά το απογοητευτικό reboot του franchise «Κόναν ο Βάρβαρος» πέρυσι με τον Τζέισον Μομόα στο ρόλο που απογείωσε ο Αρνολντ Σβαρτζενέγκερ στις αρχές της δεκα-ετίας του ’80, τα νέα για τους fans του Κόναν είναι κάτι παραπάνω από ευχάριστα! Η Universal ανακοίνωσε ότι ετοιμάζει νέα ταινία με τον Κόναν και πρωταγωνιστή τον... Αρνολντ Σβαρτζενέγκερ! Τι κι αν έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε που ο αειθαλής Αρνι αναμετρήθηκε για πρώτη φορά με έναν από τους πιο εμβληματικούς ρόλους της κα-ριέρας του, η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται. «Τελικά δεν γίνεται Κόναν χωρίς τον Σβαρτζενέγκερ», παραδέχτηκε ο σεναριογράφος της Universal Κρις Μόργκαν, που πιθα-νότατα να υπογράψει και το σενάριο της νέας περιπέτειας “The Legend of Conan”. Η ταινία θα αποτελεί σίκουελ του αρχικού φιλμ του Τζον Μίλιους του 1982, αγνοώντας ουσιαστικά τόσο το σίκουελ του 1984 με τον Σβαρτζενέ-

γκερ (“Conan the Destroyer”), όσο και την τελευταία εκδοχή με τον Μομόα (“Conan the Barbarian”, το ριμέικ). «Πάντα λάτρευα τον Κόναν ως ήρωα και είναι τιμή μου που μου ζητήθηκε να αναλάβω ξανά το ρόλο. Ανυπομονώ να ξεκινήσω γυρίσματα», δήλωσε ο Σβαρ-τζενέγκερ, που φαίνεται ότι θα κάνει δυναμική κινηματογραφική επιστροφή. Η Universal προγραμματίζει την πρεμιέρα της ταινίας για το καλοκαίρι του 2014.

Ο Τζέιμς Κάμερον φαίνεται ότι ξεχνάει γρήγορα. Πριν από λίγο καιρό δήλωνε: «Η δουλειά μου είναι τα ‘Avatar’. Τελεία. Αυτό είναι. Θα κάνω το ‘Avatar 2’, το ‘Avatar 3’, ίσως και το ‘Avatar 4’. Δεν θα κάνω παραγωγή για ταινίες άλλων ανθρώ-πων. Δεν με ενδιαφέρει να μου στέλνουν σενάρια». Ξαφνικά όμως μαθαίνουμε για ένα νέο project που ετοιμάζει, το οποίο δεν θα διαδραματίζεται στον πλανήτη Πανδώρα, αλλά στη Γη! “The Informationist” ο τίτλος του και η κεντρική του ηρωίδα είναι μια κοπέλα ονόματι Βανέσα Μάικλ Μονρό, που δουλεύ-ει ως πληροφοριοδότρια για πολυεθνικές εταιρείες και δισε-κατομμυριούχους ιδιώτες. Οταν ένας πετρελαιοπαραγωγός θα ζητήσει τη βοήθειά της για την κόρη του που εξαφανίστηκε πριν από ένα χρόνο στην Αφρική, εκείνη θα επιστρέψει στα πάτρια εδάφη για να έρθει αντιμέτωπη με τους προσωπικούς της δαίμονες. Μια νέα action heroine γεννιέται; Θα το μάθουμε από το 2014 και μετά, αφού τα “Avatar 2 & 3” έχουν προτεραιότητα για τον πλέον εμπορικό σκηνοθέτη όλων των εποχών.

«Κι αν ζούσαμε όλοι μαζί;» αναρω-τήθηκαν πέντε φίλοι στην όγδοη δεκαετία της ζωής τους και έδωσαν τη δική τους απάντηση σε όσους τους ήθελαν σε οίκο ευγηρίας! Ενα εξαιρετικό καστ από βετερά-νους ηθοποιούς του σινεμά, όπως η Τζέιν Φόντα, η Τζέραλντιν Τσάπλιν και ο Κλοντ Ρις, συναντιέται στη γλυκόπικρη γαλλογερ-μανική κωμωδία του Στεφάν Ρομπελέν, που κάνει πρεμιέρα στις αίθουσες αυτή την εβδομάδα. Κολλητοί φίλοι για περισσότερα από 40 χρόνια, ο ρομαντικός επαναστάτης και αστός παράλληλα Ζαν, η γυναίκα του Ανι, συνταξιούχος ψυχίατρος, ο αγαθός γε-ράκος Αλμπερτ, η αεικίνητη και δυναμική πανεπιστημιακή Τζιν και ο χήρος Κλοντ

που συναναστρέφεται ιερόδουλες, παίρνουν τη μεγάλη απόφαση να συγκατοικήσουν και γί-νονται αντικείμενο μελέτης του νεαρού φοιτητή-εθνολόγου Ντερκ, που μελετά τον υπερήλικο πληθυσμό της Γαλλίας. Στην τελική ευθεία για το μεγάλο φινάλε τα μέλη αυτής της απίθανης παρέας δίνουν μαθήματα ζωής, παντρεύοντας το γέλιο και το δάκρυ. Το «Κι αν ζούσαμε όλοι μαζί;» έκοψε περισσότερα από 600.000 εισιτήρια στη Γαλλία μέσα σε ένα μήνα.

Τα 25 του χρόνια κλείνει φέτος το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου και θα κάνει επίσημη πρεμιέρα στις 14 Νοεμβρίου στον κινηματογράφο Αστυ με την «Αννα Καρένινα» του σκηνοθέτη Τζο Ράιτ («Εξιλέωση»).

Το αριστούργημα του Λέοντος Τολστόι μεταφέρεται για ακόμα μία φορά στη μεγά-λη οθόνη με την πανέμορφη Κίρα Νάιτλι να υποδύεται τη νεαρή αριστοκράτισσα, που, αν και παντρεμένη, ερωτεύεται ένα νεαρό αξιωματικό προκαλώντας αναστάτωση στη συντηρητική «καλή» κοινωνία της εποχής. Το ενδιαφέρον στην κινηματογραφική διασκευή του Ράιτ είναι ότι για πρώτη φορά το μεγαλύ-τερο μέρος των γυρισμάτων έχει γίνει μέσα σε στούντιο και η εναλλαγή των σκηνών γίνεται σε πραγματικό χρόνο με τους ηθοποιούς να αλλάζουν κοστούμια μπροστά στην κάμερα. Στο ρόλο του συζύγου της Καρένινα συναντά-με τον Τζουντ Λο, που μετά την επέμβαση των make up artists δεν δείχνει καθόλου ελκυστι-κός, ενώ τον «εραστή» της υποδύεται ο νεαρός Ααρον Τέιλορ Τζόνσον.

Το φετινό Πανόραμα θα διεξαχθεί από τις 15 μέχρι τις 25 Νοεμβρίου στον κινη-ματογράφο Τιτάνια και στην Ταινιοθήκη. Περισσότερες από 50 ευρωπαϊκές (και όχι μόνο) ταινίες θα κάνουν την ελληνική τους πρεμιέρα στο πλαίσιο της φετινής διοργάνω-σης. Τα “La Noche de Enfrente” του Ραούλ Ρουίζ (η τελευταία ταινία του πριν πεθάνει) και “J’ Enrage de son Absence” της Σαντρίν Μπονέρ θα διαγωνιστούν, μεταξύ άλλων, για το Βραβείο του Πανοράματος, ενώ για πρώτη φορά στο Διαγωνιστικό Τμήμα συμμετέχουν και δύο ελληνικές ταινίες, η «10η ημέρα» του Βασίλη Μαζωμένου και η «Χαρά και η Θλίψη του Σώματος» του Ανδρέα Πάντζη. Ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει το αφιέρωμα στις ταινίες τρόμου με τίτλο “Fright Night... From Dusk Till Dawn”, που περιλαμβάνει από για-πωνέζικα horror films μέχρι ταινίες του μετρ του τρόμου και του σπλάτερ Τζόρτζιο Ρομέρο.

Ισως είναι το σημαντικότερο βραβείο της καριέρας του αυτό που μοιράστηκε την περασμένη εβδομάδα ο Ιρανός σκηνοθέτης Τζαφάρ Παναχί με την πολιτική ακτιβίστρια Νασρίν Σοτουντέχ. Οχι, δεν βραβεύτηκε για κάποια νέα κινηματογραφική του ταινία, αλλά διότι επιμένει να μι-λάει ελεύθερα και δυνατά σε μια χώρα όπου η ελευθερία της έκφρασης είναι άγνωστη. Ο κορυφαίος -μαζί με τον Κιαροστάμι- Ιρανός κινηματογραφιστής τιμήθηκε με το σημαντικότερο βραβείο ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το Βραβείο Σακχάροφ, το οποίο έχουν λάβει στο παρελθόν προσωπικότητες όπως ο Νέλσον Μαντέλα και οι «Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα». Μπορεί πλέον να μην ισχύει ο κατ’ οίκον περιορισμός

που επιβλήθηκε στον Παναχί από το ιρανικό καθεστώς εξαιτίας της κινηματογραφικής του δραστηριότητας, αλλά του έχει απαγορευθεί η έξοδος από τη χώρα, όπως και το να γυ-ρίσει οποιαδήποτε ταινία σε ορίζοντα 20ετίας. Σε αντίθεση με άλλους αντικαθεστωτικούς συναδέλφους του, επιμένει να μη διαφεύγει στο εξωτερικό, όπου θα μπορούσε να κινημα-τογραφεί με άνεση τις ταινίες του, αλλά να παραμένει και να δίνει τον αγώνα του υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης εντός των τειχών. Μάλιστα, όπως αποκάλυψε πριν από λίγο καιρό ο Αμπάς Κιαροστάμι, ο Παναχί ετοιμάζει μυστικά τη νέα ταινία του, ένα χρόνο μετά το “This is Not a Film” που γυρίστηκε στο σπίτι του και έφτασε στις Κάννες μέσω ενός USB.

Εχουμε διαβάσει μελέτες και μελέτες, αλλά ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα μαθαίναμε ότι τα θρίλερ και οι ταινίες τρόμου αδυνατίζουν δεν το περιμέναμε! Σύμφωνα με τον πανεπι-στημιακό καθηγητή Ψυχολογίας Δρ Ρίτσαρντ Μακένζι, όταν βλέπεις ένα θρίλερ, καις περί-που τις ίδιες θερμίδες που θα έκαιγες με μισή ώρα περπάτημα! Ο λόγος; Ανεβαίνουν από την αγωνία και τον τρόμο οι παλμοί της καρδιάς, η αδρεναλίνη εκτινάσσεται στα ύψη και ο μετα-βολισμός ενεργοποιείται καίγοντας κατά μέσο όρο 113 θερμίδες ανά... ταινία. Εξαρτάται, βέ-

βαια, από το φιλμ, καθώς δεν έχετε την ίδια απόδοση σε όλα τα θρίλερ. Σύμφωνα με τον Μακένζι, οι πιο «διαιτητικές» ταινίες τρόμου είναι: «Η Λάμψη» (184 θερμίδες), «Τα Σαγόνια του Καρχαρία» (161 θερμίδες), «Ο Εξορκιστής» (158 θερμίδες), “Alien” (152 θερμίδες), “Saw” (133 θερμίδες), «Ο Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες» (118 θερμίδες), “Paranormal Activity” (111 θερμίδες), “The Blair Witch Project” (107 θερμίδες), “The Texas Chain Saw Massacre” (105 θερμίδες), “[Rec]” (101 θερμίδες). Τουτέστιν, ξεχάστε τα γυμναστήρια. Με ισορροπημένη διατροφή και μια ταινία τρόμου τη μέρα μοντελάκι θα γίνετε!

Αναμφισβήτητα εβδομάδα James Bond αυτή που διανύου-με. Δεν είναι μόνο η πρεμιέρα της 23ης περιπέτειας του θρυλι-κού 007, το “Skyfall”. Είναι και η είδηση για τον επόμενο Bond που έρχεται! Ή μήπως όχι μόνο για τον επόμενο, αλλά για τους... επόμενους; Οι παραγωγοί του franchise του Bond, η Μπάρμπα-ρα Μπρόκολι και ο Μάικλ Γουίλσον, ανακοίνωσαν ήδη ότι το σενάριο της νέας 24ης περιπέτειας του James Bond θα το γράψει ο βραβευμένος με Οσκαρ για τον «Μονομάχο» Τζον Λόγκαν. Ο Λόγκαν συνεργάστηκε και στο σενάριο του “Skyfall”, στη νέα ται-νία, ωστόσο, θα φιγουράρει ως ο μοναδικός σεναριογράφος.

Η ταινία, εκτός απροόπτου, θα ξεκινήσει γυρίσματα στα μέσα του 2013 και θα κάνει πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες το Νοέμβριο του 2014. Η ανατροπή, βέβαια, έγκειται σε μια πρόταση που έκανε στους παραγωγούς ο Λόγκαν και, αν τελικά γίνει πραγματικότητα, θα είναι κάτι που θα συμβεί για πρώτη φορά στην κινηματογραφική ιστορία του James Bond. Ο έμπειρος σεναριογράφος, λοιπόν, πρότεινε να γράψει ένα σενάριο που θα εξελίσσεται σε δύο ταινίες, δηλαδή μία ιστορία σε δύο μέρη, με την 24η περιπέτεια του Bond να αφήνει τους fans με κομμένη την ανάσα, για να δουν το φινάλε της στην επόμενη 25η ταινία της σειράς.

Αχ αυτός ο Τόμας, πολύ σκανταλιάρης μας έπεσε για τα ελληνικά δεδομένα. Στο πρώτο επεισόδιο του «Πύργου του Ντάουντον» (ο μεταφραστής, αγα-πημένος μου φίλος) τόλμησε -άκου-σον άκουσον- να φιλήσει στο στόμα το Δούκα του Κρόουμπαραα (αμετά-φραστο στον ιστότοπο της ΕΡΤ). Και πού είστε ακόμα... Ο κύριος Τόμας, εκτός από ομοφυλόφιλος, είναι κλέ-φτης, ψεύτης, λωποδύτης και δειλός. Δολοπλοκεί συνεχώς εναντίον του ταλαίπωρου κύριου Μπέιτς και, όταν πάλι κλέβει το πανάκριβο σατό ρουζ κρασί, τολμάει να τον κατηγορήσει ευθαρσώς μπροστά στα τρομαγμένα μάτια του κύριου Κάρσον, του μπάτ-λερ. Με τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο προ των πυλών, αντί να πάει στη μάχη και να υπερασπιστεί την τιμή της πατρίδας όπως όλα τα παλικάρια, βρίσκει ένα παραθυράκι του νόμου και γίνεται... νοσηλευτής.

Α, και μη νομίζετε πως ο Δούκας είναι ο μοναδικός στον οποίο την έπεσε ο Τόμας. Δεν διστάζει να τα ρίξει στον απεσταλμένο της Τουρ-κικής Πρεσβείας, αν και το μόνο που εισπράττει από αυτόν είναι ένα καλό χαστούκι και την απειλή πως θα τα πει όλα στο Λόρδο! Κατά τη διάρκεια του πολέμου ερωτεύεται σφόδρα έναν τραυματισμένο υπολο-

χαγό. Δυστυχώς το ειδύλλιο δεν κρα-τάει για πολύ... Με το τέλος του πολέ-μου, ο Τόμας δοκιμάζει την τύχη του ως μαυραγορίτης, όμως μια παρτίδα ιμιτασιόν προϊόντων τινάζει τον προ-ϋπολογισμό του στον αέρα και ο κα-κόμοιρος αποφασίζει να γυρίσει πίσω στον Πύργο του Ντάουντον. Το καλύ-τερο όμως είναι όταν κλειδώνει την Ισιδα (από τα πιο απίστευτα σκυλιά της τηλεόρασης) σε μια ντουλάπα και μετά τρέχει ανάστατος και κάνει πως ψάχνει να τη βρει. Στον τρίτο κύκλο

της σειράς αγαπάει ξανά έναν άντρα και δη υπηρέτη! Αντε βρε, αυτή τη φορά ίσως και να βρει ανταπόκριση!

Πολυτάραχη, όπως διαβάζετε, η ζωή του Τόμας και όλων των υπό-λοιπων στα υπόγεια και τα σαλόνια του Πύργου. Το μόνο που μένει τώρα είναι να δούμε αν η ΝΕΤ θα συνεχίσει τα ίδια τερτίπια κόβοντας ολόκληρες σκηνές, γιατί μου φαίνεται θα καταλήξουμε να βλέπουμε κάτι ανάμεσα σε «Φρουρούς της Αχαΐας» (άσχετο που δεν έχω δει ούτε ένα επεισόδιο στη ζωή μου), «Καρουζέλ» (τον θυμάστε τον Σιρίλο και τη Μα-ρία Χουακίνα) και «Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς».

Ναι, ο νέος James Bond είναι τελικά πιο ανθρώ-πινος. Πόσο όμως; Αρκετά για να αφήσει ακόμα και κάποια υπονοούμενα για μια πιθανώς αμφισε-ξουαλική του πλευρά; Ενα από τα πιο συζητημένα ευρήματα του “Skyfall” είναι η σκηνή μεταξύ του Bond (Ντάνιελ Κρεγκ) και του «κακού» Silva (Χα-βιέ Μπαρδέμ), στην οποία ο Μπαρδέμ χαϊδεύει το στήθος του δεμένου σε μια καρέκλα Bond ρω-τώντας τον αν είναι η πρώτη του φορά. Ο Bond απαντάει ήρεμος με την ερώτηση «τι σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι η πρώτη μου φορά;» τροφοδο-τώντας τις φαντασιώσεις των γκέι ότι μπορεί σε

κάποια από τις επόμενες ταινίες του κατασκόπου να εμφανιστεί με ομοφυλοφιλικές διαθέσεις. Εί-ναι αυτή μια πλευρά του Bond που θέλει το κοινό του να δει; Από την άλλη, πώς είναι δυνατόν τόσα χρόνια, σε τόσες περιπέτειες να μην έχει βρεθεί ποτέ δίπλα σε έναν γκέι χαρακτήρα;

Ερωτηθείς από δημοσιογράφο για την επί-μαχη σκηνή, ο Κρεγκ δήλωσε ότι δεν βλέπει τον κόσμο χωρισμένο σε σεξουαλικές προτιμήσεις. «Κάποιος άφησε να εννοηθεί ότι ο Silva είναι γκέι. Και εγώ είπα πως νομίζω ότι θα πηδού-σε οτιδήποτε». Από την πλευρά του, ο Μπαρδέμ

δήλωσε ότι η σεξουαλικότητα του χαρακτήρα που ενσαρκώνει είναι μέρος του παιχνιδιού, αλλά όχι ολόκληρο το παιχνίδι. «Αυτό που προ-σπάθησε να κάνει ήταν περισσότερο να βάλει σε τόσο δύσκολη θέση τον άλλο, που ακόμα και ο James Bond δεν θα ήξερε πώς να το αποφύγει», είπε χαρακτηριστικά. Απομένει να δούμε αν στο μέλλον οι δημιουργοί του Bond θα τον ρίξουν σε γκέι περιπέτειες αλλάζοντας -έστω και προσωρι-νά- το κλασικό στρέιτ προφίλ του, προς χάριν φυσικά των εισιτηρίων.

Οι πιστοί της καλαθοσφαίρισης ίσως θυμούνται ότι ο Λάρι Μπερντ είπε κάποτε πως ο Μάικλ Τζόρνταν ήταν «ο Θεός με-ταμφιεσμένος». Ε, λοιπόν, για όσους δεν το γνωρίζουν, ο Θεός στις μέρες μας παίζει μπάλα και προκαλεί δέος κάθε Σαββατο-κύριακο σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, υπό τη μορφή ενός βραχύσωμου Αργεντινού ονόματι Λίονελ Μέσι. Στο βιβλίο «Messi: η βιογραφία ενός μύθου» (εκδ. Παπαδόπουλος) ο Ιτα-λός δημοσιογράφος και συγγραφέας Λούκα Καϊόλι ανασυνθέτει μέσα από αποκαλυπτικά στοιχεία και αποκλειστικές συνεντεύ-ξεις την άκρως ενδιαφέρουσα ζωή του κορυφαίου ποδοσφαιρι-στή σε μια προσπάθεια να μας πείσει πως είναι... άνθρωπος!

Ο «Επικίνδυνος οίκτος» (εκδ. Αγρα) αποτελεί το μοναδικό μυθιστόρημα του κορυφαίου Αυστριακού συγγραφέα Στέφαν Τσβάιχ. Στις σελίδες του, η ατυχής πρόταση χορού που θα κάνει ο νεαρός υπίλαρχος Αντον στην ημιπαράλυτη δεσποινίδα Εντίθ θα σταθεί αφορμή για μια περιήγηση στα σκοτεινότερα βάθη της ανθρώπινης φύσης. Ο οίκτος που θα νιώσει για αυτή μεταλ-λάσσεται σύντομα σε ένα νοσηρό έρωτα, ο οποίος ριζώνει στο αίσθημα ενοχής και τους οδηγεί σταδιακά στην καταστροφή. Ενα σκοτεινό, ψυχολογικό μυθιστόρημα, το οποίο, όπως έγραψε ο συγγραφέας σε μια επιστολή στον Ζίγκμουντ Φρόιντ, αποδεικνύει ότι ενίοτε ο συναισθηματισμός και η αδυναμία είναι πιο κατα-στροφικά ακόμη και από τη βία.

Η σταθερή άνοδος μιας Ακροδεξιάς συμμορίας και η ανέλιξή της σε πρωταγωνιστή της εγχώριας πολιτικής αποτελεί ίσως την απο-κρουστικότερη και ζοφερότερη επίπτωση της οικονομικής κρίσης. Στο βιβλίο «Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής» (εκδ. Πόλις) ο δημοσιογράφος Δημήτρης Ψαρράς ανασύρει ντοκουμέντα, κατα-γράφει την ιδεολογική διαμόρφωση της οργάνωσης και εστιάζει στη βίαιη δράση της από την ίδρυσή της μέχρι και σήμερα. Μια εμπερι-στατωμένη μελέτη με σκοπό να διερευνηθούν τα αίτια που έφεραν τη Χρυσή Αυγή στο προσκήνιο, να αποδειχτεί τι κρύβεται πίσω από τις ομάδες κρούσης της, αλλά και να συζητηθεί το πώς μπορεί να αποφευχθεί η μετεξέλιξή της σε ένα μαζικό, φασιστικό κίνημα.

Ο συγγραφέας Χάρβεϊ Πέκαρ και ο σκιτσογράφος Εντ Πίσκορ στο κόμικς «Οι Μπητ» (εκδ. Μαγικό Κουτί & Fata Morgana) σκια-γραφούν τη ζωή του Κέρουακ, του Γκίνσμπεργκ και του Μπάροουζ και εικονογραφούν δυναμικά το θυελλώδες ταξίδι της ζωής ενάντια στο “American Dream”. Η ιστορία ενός μικρού κύκλου ομοϊδε-ατών από τη Νέα Υόρκη και το Σαν Φρανσίσκο τη δεκαετία του ’40, οι οποίοι έμελλε να εξελιχτούν σε αντισυμβατικό λογοτεχνικό ρεύμα και εν τέλει σε έναν ολοκληρωμένο και ακραίο τρόπο ζωής που έκτοτε ελκύει και εμπνέει τα ανήσυχα πνεύματα κάθε ηλικίας και εποχής. Ενα κολάζ και παράλληλα ένας φόρος τιμής στα άγρια παιδιά της αμερικανικής λογοτεχνίας.

Κάθε βιβλιοφάγος που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να επισκέπτεται τακτικά όχι μόνο τα βιβλιοπωλεία, αλλά και τα αγαπημένα του πα-λαιοβιβλιοπωλεία. Στην Ελλάδα μπορεί να μη διαθέτουμε κάποιο τόσο επιβλητικό όπως το πενταώροφο Strand της Νέας Υόρκης, έχουμε όμως ένα από τα ομορφότερα στον κόσμο: το διεθνώς αναγνωρισμένο Atlantis στη Σαντορί-νη. Και αν δεν υπάρχει κάποιο αντίστοιχο του ειδυλλιακού Shakespeare and Co. του Παρι-σιού, τουλάχιστον θα βρούμε αρκετά αξιόλογα στην Ιπποκράτους και στη Χαριλάου Τρικούπη.

Τα “second-hand” βιβλιοπωλεία νομίζω ότι ασκούν μια ιδιαίτερη γοητεία στους τα-κτικούς αναγνώστες για τρεις κυρίως λόγους. Πρώτον, σου επιτρέπουν να ανακαλύψεις εξαντλημένα βιβλία που ούτε καν ήξερες πως υπάρχουν. Χωρίς παλαιοβιβλιοπωλεία, για παράδειγμα, θα ήταν αδύνατον να γνωρίζει κανείς την ύπαρξη του αξεπέραστου αλλά και εντελώς ξεχασμένου «Μέγα αγγλοελληνι-κού λεξικού» (εκδ. Οδυσσεύς), του οποίου η απόκτηση καταδικάζει οποιοδήποτε σχετικό σύγγραμμα να συσσωρεύει σκόνη στα ράφια της εκάστοτε βιβλιοθήκης. Δεύτερον, τα χρη-σιμοποιημένα βιβλία ενίοτε προσφέρονται για διασκέδαση και κουτσομπολιό, καθώς βρίθουν από διαφωτιστικές σημειώσεις, εμπαθή σχό-λια, σκίτσα και αφιερώσεις στα περιθώρια των σελίδων. Τρίτον, και ουσιαστικότερο, τα παλιά βιβλία είναι στοιχειωμένα: αποτελούν πονήμα-τα ανθρώπων που μόχθησαν να αποτυπώσουν στο λευκό χαρτί την ψυχική κατάσταση και τις σκέψεις τους, να ακουστούν, ενδεχομένως και να αλλάξουν τον κόσμο - μάταια όμως, διότι απειροελάχιστοι τα κατάφεραν.

Στα παλαιοβιβλιοπωλεία, συνεπώς, «στε-κόμαστε μπροστά σε ένα σωρό από χαμένα όνειρα», για να θυμηθούμε τα λεγόμενα του Τζος Ντέιβις όταν βρέθηκε σε μια αποθήκη με χιλιάδες ξεχασμένους δίσκους βινυλίου. Ας τα ανακαλύψουμε εκ νέου λοιπόν, όπως τους αρμόζει: με ενθουσιασμό, αλλά και με το δέοντα σεβασμό.

Τοθτλασσόσ

σκΣδγβσττα

Ο Σάββας Χριστοδουλίδης, παράλληλα με τη συμμετοχή του στην 30ή Biennale του Σάο Πά-ολο, παρουσιάζει τη νέα ατομική έκθεσή του στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα (Αρματολών & Κλεφτών 48, Αθήνα) με τίτλο «Αντικείμενα περισυλλο-γής και νέας ευθύνης». Πρόκειται για μια εντυπω-σιακή έκθεση με εγκαταστά-σεις και στους δύο ορόφους του χώρου, που διαρκεί μέχρι τις 10 Νοεμβρίου και εξερευνά τις δυνατότητες αναπροσαρμο-γής αντικειμέ-νων περισυλ-λογής σε καθεστώς θέασης και επομένως νέας ιδεολογικής χρήσης, όπως εξηγεί ο καλλιτέ-χνης. «Αντικείμενο περισυλλογής δεν είναι άλλο από κάθε βιωμένο ή εκποιημένο αντικεί-μενο, το οποίο αναδοκιμάζει όψεις ή ιδιότητες έξω από χρηστικές αναθέσεις. Κάθε αντικείμε-νο περισυλλογής αποτελεί προϊόν εξεύρεσης ή, αν στεκόμασταν στον Αντρέ Μπρετόν, αποτελεί καρπό συνεύρεσης (“objet de rencontre”) του καλλιτέχνη-γητευτή και του αντικειμένου».

Αναφορικά με τη συμμετοχή του στην Biennale προσθέτει: «Η φετινή Biennale του Σάο Πάολο εξετάζει αυτό που θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως ‘ποιητική εγγύτητα’. Τη μεταιχ-μιακή σχέση ανάμεσα σε είδη και τρόπους της τέχνης, στη βάση πάντα αξιών που υπόκεινται στο λυρισμό. (...) Ενας ιδεολογικός εκλεπτυ-σμός φαίνεται να σκεπάζει τα έργα που εκτίθε-νται. Η ίδια αξία ήταν προϋπόθεση επιλογής και πρόσκλησης για συμμετοχή από μέρους του επιμελητή Luis Perez Oramas. Μερικά παλαι-ότερα αλλά κυρίως έργα μεγάλης κλίμακας από τη φετινή ενότητα ‘Εργα και μέρες των χεριών’ ήταν το αποτέλεσμα της επιλογής του. O τίτλος της ενότητας ανήκει σε στίχο του Ελιοτ, που θέλει τα έργα και οι μέρες, δηλαδή ο χρόνος, να ανήκουν στο σώμα. Με άλλα λόγια το έργο -και η στιγμή του έργου- αποτελεί καρπό μιας χειρονομίας του σώματος και κατά συνέπεια του μυαλού. Σημεία όπως η μετατόπιση του έργου σε καινούργιο χώρο και κοινό, η γειτνίαση του έργου με πληθώρα άλλων και οι σχέσεις συνδιαλλαγής που αυτή η γειτνίαση μπορεί να επιφέρει τίθενται προς εξέταση και ερμηνεία σε τέτοιου είδους αναθέσεις».

� Η έκθεση της Χριστίνας Δάρρα με τίτλο “Sweets Are Not For Ever” περιλαμβάνεται στον κύκλο εκθέσεων με θέμα «Αναζητήσεις στην Υλη» και φιλοξενείται στο Πωλητήριο του Μουσείου Μπενάκη (Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου) μέχρι και τις 11 Νοεμβρίου. Ο τίτλος της έκθεσης είναι αλληγορικός και επίκαιρος. Τα χιλιάδες μικρά γλυκά της καλλιτέχνιδας -στην πραγματικότητα γλυπτά, ζωγραφικά σχέδια και κατασκευές- εκτείνονται σε ένα χώρο λίγων τετραγωνικών μέτρων και συμβολίζουν τις ημέρες της αφθονίας των κατοίκων αυτής της πόλης που μοιάζουν να έχουν φτάσει στο τέλος τους.

� Η Νταίζη Περράκη μάς συστήνει τη νέα της ατομική δουλειά «Ανθρώπινα ίχνη» στην γκαλερί Αστρολάβος (Ξανθίππου 11, Κολωνάκι). Το χρώμα και οι ανθρώπινες φιγούρες είναι πρωταγωνιστές της ζωγραφι-κής έκθεσής της, που είναι έντονα προ-σωπική και ανθρωποκεντρική. Στο χώρο φιλοξενείται και η ομαδική έκθεση με τίτλο «Ωδή στο Φως Ι - Νεότεροι καλλιτέχνες» όπου σύγχρονοι Ελληνες καλλιτέχνες δη-μιουργούν έργα-φόρο τιμής στη σχέση του φωτός με τη σκιά, το χρώμα, το υλικό και την τεχνική. Οι εκθέσεις διαρκούν μέχρι και την 1η Δεκεμβρίου.

� «Η επιρροή των έργων σας δεν ξεθωριάζει, με κρατάει διαρκώς σε ενατένιση ο στροβιλισμός, η αι-ώρηση των μυστηρίων που μας διέπουν και που σεις τα δαμάσατε να εκπέμπουν ευεργετική ενέργεια επάνω μας. Εξαγνίσατε το μικρό διάστημα που ανήκει στη ζωή μας». Με αυτό τον τρόπο περιγράφει η ποιήτρια Κική Δημουλά το έργο του καλλιτέχνη Απόστολου Κι-λεσσόπουλου. Η αναδρομική έκθεσή του φιλοξενείται στο Ιδρυμα Ευγενίδου (Λεωφ. Συγγρού 387, Φάλη-ρο) μέχρι τις 2 Δεκεμβρίου και είναι αφιερωμένη σε δουλειές του από το διάστημα 1975-2012. Την επιμέ-

λεια υπογράφει η ιστορικός τέχνης Δρ. Κάτια Κιλεσοπούλου, ενώ πέρα από τα ζωγραφικά έργα περιλαμβάνει κατασκευές, εγκαταστάσεις, black light rooms και video art.

� Η φωτογράφος Αρτεμις Αλκαλάη στο πλαίσιο του Athens Photo Festival 2012 παρουσιάζει στο χώρο Beton 7 (Πύδνας 7, Βοτανικός) την έκθεση «Σπίτι: Μια περι-πλάνηση». Καταγράφει με το φακό της πρόσωπα και εστίες, χώρους οικείους και άγνωστους, φυσικά τοπία και το σύγχρονο κλεινόν άστυ. Η έκθεση διαρκεί μέχρι τις 16 Νοεμβρίου και συνοδεύεται από έντυπη έκδοση. Παράλληλα, o χώρος πραγματοποιεί κάλεσμα σε καλλιτέχνες και επιμελητές για συμμετοχή στις εκθέσεις με έργα Α4 που θα πραγματοποιούνται εφεξής στο χώρο του Βeton7cafe.

Πάντα νόμιζα ότι σε κανέναν δεν αρέσει το φθινόπωρο. Και αυτό το έβαλα καλά μες στο μυαλό μου

όταν συνειδητοποίησα πόσο λίγα τραγούδια έχουν γραφτεί για το φθινόπωρο συγκριτικά με εκείνα

του καλοκαιριού. Από την άλλη όμως πόσα τραγούδια να έχουν γραφτεί για τη φθινοπωρινή βροχή;

Εκεί είναι που βλέπεις με το που πιάνει η πρώτη βροχή τα social media να μπουχτίζουν με Beatles

και ατάκες τύπου “Rain, I don’t mind” και πάντα μια καλημέρα. Δεν βγάζει νόημα…

Γιατί, όμως, όταν ρωτάς μικρά παιδιά ποιος είναι η αγαπημένη τους εποχή κανένα δεν λέει το

φθινόπωρο; Το σκέφτηκα καλά και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι είναι το μοναδικό τρίμηνο που

δεν περιλαμβάνει διακοπές, αλλά ιώσεις, βρεγμένες κάλτσες, δρόμους χωρίς ποδήλατα και σπατάλη

χρόνου στο ντύσιμο.

Και οι έρωτες τι θέση έχουν στο φθινόπωρο; Μάλλον την καλύτερη, αφού ανέκαθεν ήταν η εποχή

των σχέσεων. Είναι πάντα μέσα στη λίστα του νέου χρόνου -γιατί είναι ψέμα ότι ο χρόνος ξεκινά το

Δεκέμβρη-, πάντα δίπλα στα μεγαλεπήβολα σχέδια, στη δίαιτα, στις ξένες γλώσσες και στο κόψιμο

του τσιγάρου. Η σχέση αυτή ίσως κρατήσει λίγο, θα έχει όμως εικόνες με ζεστό εσπρέσο, σοκολάτες

με ολόκληρα αμύγδαλα, μια πικέ κουβέρτα που μυρίζει ναφθαλίνη, δυο ζευγάρια παγωμένα πόδια

και background τον ήχο του καλοριφέρ. Πάντα με νευρίαζε η βροχή. Ισως όμως τελικά να πω και

εγώ: “Rain, I don’t mind”.

Μπορεί, λοιπόν, να λένε ότι στους δύο τρίτος δεν χωρεί, αλλά σε αυτό το τεύχος εμείς το δοκιμάσαμε

και πέτυχε! Φωτογράφος, φωτογραφιζόμενος και ένας illustrator, ο Κωνσταντίνος Γεωργαντάς, για

πρώτη φορά συνεργαζόμαστε για ένα νέο κύκλο Ερώτων.

Βάσια Αναγνωστοπούλου

Editorial

Nίκος Φ

άρφας

Κι όμως αυτή η εποχή υπάρχει και εγώ τουλάχιστον τη συνδυάζω με μια ρομαντική διάθεση, ίσως την πιο μελαγχολικά δημιουργική του χρόνου. Ευκαιρία για την πρώτη βόλτα στη βροχή, το πρώτο σινεμά, το πρώτο τραγούδι, τα μπαράκια που ανοίγουν και μας τραβάνε να γνωρίσουμε τους καινούργιους μας φίλους και... τις καινούργιες μας φθινοπωρινές ιστορίες.

Τραγουδιστής του συγκροτήματος «Ενα βήμα μπρόστα»

3

Μαν

όλης

Φιο

ράκη

ς

Το φθινόπωρο είναι η διαδρομή προς το χειμώνα... Η προετοιμασία για αυτό που έρχεται.Για μένα το φθινόπωρο είναι ο Ερωτας και ο χειμώνας η Αγάπη.

Ιnterior designer

Και δεν μου λες, άμα γυρίσεις στο χωριό σου, τι θα πεις στη μάνα σου;

Ηθοποιός

Ελίνα Ρίζου

5

Aλέ

ξανδ

ρος Χ

αντζ

ής

Κάθε χρόνο το φθινόπωρο φροντίζει να μας πιάνει απροετοίμαστους. Τα καλοκαιρινά σχέδια διαλύονται, το μαύρισμα από τις όμορφες κοπέλες φεύγει και εγώ πάντα αρρωσταίνω.

Σκηνοθέτης

Θω

μάς Γαλάτος

Ας προσπαθήσουμε να απολαύσουμε το φθινόπωρο όσο υπάρχει ακόμα.

Εικαστικός

7

Νερ

ιτάν

Ζιντ

ζιρία

Autumn wins you best by this, its mute Appeal to sympathy for its decay.

R. Browning

Σκηνοθέτης

Το τσάι αχνίζει. Η μουσική σιγοπαίζει. Λέω να μείνω μέσα σήμερα. Θα κοιτάω τη βροχή και θα ζωγραφίζω στα θολά τζάμια.

Σοπράνο

Λητώ

Μεσσήνη

9

Μαρ

ίνα

Κατ

σάνο

υ

Ρίχνοντας στην πλάτη μας ένα «ρούχο αποδημίας» με αφορμή το φθινόπωρο, ελπίζουμε σε αλλαγές που θα μείνουν. Δυστυχώς, όμως, σπάνια έρχονται.

Επιμελήτρια εκδόσεων

Το γαμάτο {καλό} με το [fθinóporo] είναι ότι απέχει μόλις 364 μέρες από το καλοκαίρι. 363, 362, 361...

Σύμβουλος επικοινωνίας πολιτιστικών δραστηριοτήτων

Ορέστης Π

λακιάς

11

Αλέ

ξια

Οθω

ναίο

υ

Ζεστός καφές, μελαγχολικός ουρανός, δημιουργικότητα, βροχή, μαθητές να έρχονται και να φεύγουν από τα σχολεία ουρλιάζοντας, φουλάρια, 56, μπιστρό, καπνιστό ουίσκι, πορτοκαλί, μπότες επιτέλους, βόλτες, τρένο, περισσότερη νύχτα, συγκεντρώσεις ενοίκων πολυκατοικίας με θέμα συζήτησης τη θέρμανση, κι άλλη βροχή, πεσμένα φύλλα, πάπλωμα, σούπες, Εarl Grey με γάλα.

Kομίστα

13

Suga

hspa

nk!

Φθινόπωρο, η εποχή του θερισμού και της πτώσης (fall στα αγγλικά) από τα ανάλαφρα καλοκαιρινά ύψη. Τώρα οι άνθρωποι τυλίγονται πάλι στις κουβέρτες τους και επιστρέφουν στον εαυτό που δημιούργησαν. Οι εναλλαγές των εποχών με μαγεύουν εξίσου, καθεμία έχει κάτι να σε μάθει. Οι φθινοπωρινές βροχές ταιριάζουν με την jazz, τα βιβλία, την προσωπική εργασία σε κάθε επίπεδο. Αν και θλιμμένο, το φθινόπωρο έχει και αυτό το θρόνο του, γιατί φέρνει δάκρυα και ξεπλένει αργά αργά τα βρόμικα σημεία με τις δυνάμεις που προκαλεί, αυτές της εσωτερικής παρατήρησης και της ανάγκης για αυτοβελτίωση. Και στην τελική, δεν είμαστε από ζάχαρη, δεν θα λιώσουμε, ας το ευχαριστηθούμε.

Τραγουδίστρια

Θάνος Κ

ατσαΐτης

Φθινόπωρο < αρχαία ελληνική φθίνω (=λιγοστεύω) + οπώρα (=φρούτο). Παράξενη εποχή, μυστηριώδης. Σου τη σπάει που σκοτεινιάζει νωρίς, που δεν ξέρεις τι να φορέσεις, που σε πιάνει ξαφνική μελαγχολία. Αλλά σου αρέσει η μυρωδιά μετά τη βροχή, ο ελληνικός καφές πίσω από μία τζαμαρία, το χουζούρι κάτω από το πάπλωμα... Σαν τους ανθρώπους και το φθινόπωρο, σε μπερδεύει, αλλά εκεί βλέπω εγώ την ομορφιά του. Και, όπως λέει και ο ποιητής, «μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες»...

Τεχνολόγος Γεωπόνος

15

Ελεά

να Σ

τραβ

οδήμ

ου

Οταν δύο άνθρωποι περιμένουν το λεωφορείο διπλά δίπλα, ο ένας με σαγιονάρα και ζακέτα, ο άλλος με μπότες και μπουφάν, είναι φθινόπωρο. Ο ένας παρατείνει ή ο άλλος προτρέχει; Εμένα, πάντως, αυτή η μετάβαση από τη σαγιονάρα στο μποτάκι με ζορίζει.

Ηθοποιός

Κω

νσταντίνος Νικόπουλος

Δημήτρης Κάππος

Το φθινόπωρο είναι για μένα η πιο αντιφατικά όμορφη εποχή του χρόνου. Από τη μία, με τη γεύση της θάλασσας ακόμα στο στόμα και με το μόνιμο φόβο ότι μια ζωή δεν θα μου φτάσει για να γυρίσω όλα τα νησιά του Αιγαίου, συνεχίζω

να κάνω σχέδια και όνειρα για καλοκαιρινές διακοπές και αποδράσεις και από την άλλη, κάνοντας το συνήθη απολογισμό, ανασκουμπώνομαι για το

νέο έτος, θέτοντας πάντα τους ίδιους «υψηλούς» στόχους, που κάθε χρόνο δεν καταφέρνω να υλοποιήσω. Μέσα σε αυτή την αντίθεση νιώθω πάντα δυνατός

και αισιόδοξος για το χειμώνα που έρχεται! Δ.Κ.

Το φθινόπωρο είναι η εποχή των μεγάλων προσδοκιών και των μεγάλων διαψεύσεων. Υποσχέσεις που δόθηκαν το καλοκαίρι και ποτέ δεν εκπληρώθηκαν, όνειρα και στόχοι για τη χρονιά που ανοίγεται μπροστά μας. Αυτό το φθινόπωρο αισιοδοξούμε, κοιτάμε

μπροστά, «ανασκουμπωνόμαστε» και προσπαθούμε για το καλύτερο. Κ.Ν.

Δικηγόροι που φλερτάρουν με τον Πολιτισμό

17

Γιάν

νης Σ

ωφ

ρονά

ς

Βλέπω το φθινόπωρο σαν την ουσιαστική αρχή του χρόνου - εποχή για ανασυγκρότηση, δημιουργία και πρώτα βήματα. Winter is coming!

Συνιδρυτής coworking place

Σαββίνα Αλιμάνι

Φθινόπωρο... Μία από τις τέσσερις εποχές η οποία μπορώ να πω ότι με μελαγχολεί,διότι τότε καταλαβαίνω πραγματικά ότι έχει φύγει το καλοκαίρι, που το λατρεύω.Βροχές, κρύο και μουντός καιρός που σε θλίβει...

Ηθοποιός

19

Δέσπ

οινα

Ισοπ

ούλο

υ

Το φθινόπωρο το σιχαίνομαι, αλλά μπροστά στο χειμώνα μού φαίνεται σωστός παράδεισος. Είμαι παιδί του καλοκαιριού και θέλω ήλιο και ζέστη.

Fashion blogger

Γιάννης Δασκαλάκης

Το φθινόπωρο είναι η ιδανική εποχή με τον καλύτερο καιρό, ακόμα και όταν βρέχει, επειδή δεν κάνει ούτε ζέστη, ούτε κρύο. Είναι η λιγότερo ανιαρή εποχή του χρόνου.

Barman

21

Clau

dia

Pasq

ualin

i

We still can find a way / Cause nothin' lasts foreverEven cold November rain

Guns N' Roses

DJ

Φιλήδονα λάμπει τότες για μας η νύχτα / το πέτρινο φεγγάρι κάρβουνο / ρουμπίνι η μαύρη γηηχηροί οι καλπασμοί του αίματος / κεραυνοί αστράφτουν τα κορμιά μας.

Νικόλαος Κάλας «Γραφή και φως»

Εικαστικός

Δημήτρης Λάμπρου

23

Ο Νίκος Φάρφας είναι τραγουδιστής της μπάντας «Ενα βήμα μπροστά», που σχηματίστηκε το Σεπτέμβριο του 2001. Εχουν πραγματοποιήσει πολλές ζωντανές εμφανίσεις στην Αθήνα και στην επαρχία, ενώ έχουν στο ενεργητικό τους δύο προσωπικούς δίσκους, το «Κίτρινο Φεγγάρι» (2007) και το «Οπου κι αν Πας» (2009). Η μουσική τους διατίθεται δωρεάν από την προσωπική τους ιστοσελίδα www.1bm.gr.

Ο Μανόλης Φιοράκης είναι interior designer και δραστηριοποιείται στον ευρύτερο χώρο του design. Συμμετείχε στο στολισμό της πλατείας Συντάγματος στo πλαίσιo των εορταστικών εκδηλώσεων (Χριστούγεννα 2011) με τοποθέτηση της κατασκευής του έπειτα από διαγωνισμό.

Η Ελίνα Ρίζου είναι απόφοιτη της σχολής Εμπρός-Θέατρο-Εργαστήριο, έχει συνεργαστεί με γνωστούς σκηνοθέτες, ενώ φέτος συμμετέχει στην παράσταση «Ελεύθερα Υδατα» στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, σε σκηνοθεσία Σοφίας Βγενοπούλου.

Ο Aλέξανδρος Χαντζής γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1985. Είναι απόφοιτος του τμήματος Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών του ΕΚΠΑ. Εχει σκηνοθετήσει τις μικρού μήκους ταινίες «Κατάληψη» (Τιμητική Διάκριση «Υποσχόμενου Σκηνοθέτη», Φεστιβάλ Δράμας, 2009) και «Τσέλσι Μπαρτσελόνα» (Αργυρός Διόνυσος - 2o Βραβείο Μυθοπλασίας, Τιμητική Διάκριση Σεναρίου, Φεστιβάλ Δράμας, 2012)

Ο Θωμάς Γαλάτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1989. Σπούδασε στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης και στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Από το 2008 συμμετέχει σε ποικίλες εικαστικές εκθέσεις και διαγωνισμούς, ενώ το 2010 πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση με τίτλο «Με κάρβουνο και χρώμα».

Ο Νεριτάν Ζιντζιρία γεννήθηκε στα Τίρανα το 1989, αλλά ζει στην Ελλάδα. Το 2007 σκηνοθέτησε την πρώτη του μικρού μήκους ταινία «Την καλύτερη νύφη» (Βραβείο Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη στο 31ο Φεστιβάλ Μικρού Μήκους Δράμας). Η δεύτερη ταινία του «Χαμομήλι» είναι η μεγάλη νικήτρια του 35ου Φεστιβάλ Μικρού Μήκους Δράμας και του Φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας».

Η Λητώ Μεσσήνη είναι σοπράνο. Φέτος πρωταγωνιστεί στην παιδική όπερα του Seymour Barab «Η Κοκκινοσκουφίτσα», σε παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Τον τελευταίο χρόνο εμφανίζεται ως guest στο πλευρό των Opera Chaotique και στο debut album τους “The Phantom of the Opera is dead”.

Η Μαρίνα Κατσάνου βρίσκεται διαρκώς ανάμεσα σε κείμενα, βιβλία και εφημερίδες. Μένει στη Νέα Σμύρνη και συστήνεται ως φιλόλογος και επιμελήτρια κειμένων. Προσπαθεί, λοιπόν, καθημερινά να πείσει τους μαθητές της ότι αξίζει να προσπαθούν, ενώ κάθε Πέμπτη τη στοιχειώνουν τα λάθη που μπορεί να της ξέφυγαν στη “Metropolis”.

Ο Ορέστης Πλακιάς γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μουζάκι Καρδίτσας, σπούδασε Μαθηματικά και Τέχνες & Τεχνολογίες του Ηχου. Είναι υπεύθυνος επικοινωνίας και γραφείου Τύπου του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» και της Παραγωγής του Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Ελλάδας.

Η Αλέξια Οθωναίου γεννήθηκε το 1983 στην Αθήνα. Ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη Ζωγραφική και στην Εικονογράφηση και την Κινούμενη Εικόνα. Από το 2004 έχει δημοσιεύσει εικονογραφήσεις και κόμικς σε ποικίλα έντυπα («Παρά Πέντε», «Γκραν Γκινιόλ» κά.), ενώ έχει εκδώσει το δικό κόμικ άλμπουμ «Τσακισμένη Αυγή», καθώς και το “Bleeding Hearts” σε συνεργασία με τον Σπύρο Δερβενιώτη.

Η Sugahspank! γεννήθηκε στον Πειραιά το 1982. Από τα 14 της χρόνια ασχολείται με τη μουσική και την performance μέσω διαφόρων underground σχημάτων, παίζοντας πολλά είδη μουσικής, πάντα προσπαθώντας να πλησιάσει την πιο πειραματική πλευρά του κάθε είδους.

Ο Θάνος Κατσαΐτης ζει και εργάζεται ως τεχνολόγος γεωπόνος στην Αθήνα. Παράλληλα, ασχολείται δημιουργικά με τη γραφιστική, παλεύοντας με τα θηρία στη “Metropolis”, ενώ έχει πάντα τρία τέσσερα κακτάκια δίπλα στον υπολογιστή του, γιατί, όπως λέει, απορροφούν την ακτινοβολία.

H Ελεάνα Στραβοδήμου είναι ηθοποιός. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και συμμετέχει στις παραστάσεις «Ο Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου» στο Εθνικό Θέατρο και «Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ» στο Βios, ενώ μόλις τελείωσε τα γυρίσματα της μικρού μήκους “Travel Express”.

Ο Κωνσταντίνος Νικόπουλος ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι δικηγόρος, ενώ τον τελευταίο καιρό πειραματίζεται στο χώρο του θεάτρου. Ο Δημήτρης Κάππος είναι δικηγόρος Αθηνών και ασχολείται με τα πνευματικά και συγγενικά δικαιώματα καλλιτεχνών.

Ο Γιάννης Σωφρονάς είναι ιδιοκτήτης και συνιδρυτής του coworking space Synergy Project. Βλέποντας την ολοένα αυξανόμενη ανάγκη για φθηνή και ευέλικτη επαγγελματική στέγη, δημιούργησε ένα χώρο στο κέντρο της Αθήνας, με σκοπό να προσφέρει λύσεις σε επαγγελματίες, startups και φοιτητές που ψάχνουν κάπου να στεγάσουν τις επαγγελματικές τους ανάγκες.

Η Σαββίνα Αλιμάνι είναι μαθήτρια της δευτέρας λυκείου, ενώ από το 2007 έχει παίξει στις ταινίες «Κόρη» και «Διόρθωση» του Θάνου Αναστόπουλου, «Μικρές εξεγέρσεις» του Κυριάκου Καντζουράκη, «Η Γενοκτονία της μνήμης» του Αντώνη Παπαδόπουλου, “Jace” του Μενέλαου Καραμαγγιώλη και «Κρύο Ζεστό» της Στέλλας Καβαδάτου.

Η Δέσποινα Ισοπούλου στο γυμνάσιο νόμιζε πως θα γίνει ζωγράφος και στο λύκειο έκανε Σχέδιο για να μπει στην Καλών Τεχνών. Στη συνέχεια, βέβαια, σπούδασε Ναυτιλιακά και τελικά κατέληξε το 2004 στο τμήμα Μόδας της ελληνικής “Vogue”, να εργάζεται ως στιλίστρια. Σήμερα είναι η Digital Editor του site της “Vogue”, ενώ διατηρεί και το προσωπικό της blog μόδας youstrikemyfancy.wordpress.com.

Ο Γιάννης Δασκαλάκης είναι 30 ετών και εργάζεται ως μπάρμαν. Είναι φανατικός του inline scating και λατρεύει την techno electro μουσική, περνώντας πολύ από τον ελεύθερο χρόνο του πάνω από τα decks του σπιτιού του. Σε κάθε περίπτωση θα μπορούσε να είναι και dj.

Μισή Ελληνίδα, μισή Ιταλίδα, η Claudia Pasqualini ασχολείται από τα 16 της επαγγελματικά με το χορό. Τα τελευταία δύο χρόνια αποφάσισε να ανέβει στα decks παίζοντας house μουσική σε μαγαζιά της Αθήνας.

Ο Δημήτρης Λάμπρου σπούδασε Εικαστικές Τέχνες, έχει παρακολουθήσει μαθήματα ζωγραφικής, χαρακτικής και σκηνογραφίας, ενώ από το 2006 έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις. Το 2010 έκανε την πρώτη ατομική έκθεση με τίτλο «Αποτυπώματα».

το CV3

4

5

6

7

8

10

17

18

19

20

21

22

23

11

12

14

15

16

9

«Αποστολή: Παγωμένη Ανταρ-κτική». Μπορείς να επιβιώσεις στην επιστημονική βάση της πιο παγωμένης ηπείρου του πλανή-τη; Μέχρι το Φεβρουάριο του 2013 θα έχεις τη δυνατότητα να δοκιμάσεις τις αντοχές σου στον «Ελληνικό Κόσμο».

Δεν ξέρω γιατί πήγα σε μια έκθεση για την Ανταρκτική φορώντας κοντομάνικο! Ισως επει-δή κατά τα άλλα είχε 30 βαθμούς και νόμιζα ότι στην έκθεση θα με εφοδιάσουν με ειδικά ρούχα. Οταν όμως βρέθηκα έξω από το «παγω-μένο δωμάτιο» με τη θερμοκρασία στους -20 βαθμούς και οι ευγενικές κυρίες του «Ελληνι-κού Κόσμου» μου εξήγησαν ότι πρέπει να μπω στον... «καταψύκτη» όπως είμαι, τις κοίταξα έκπληκτος. «Δεν είναι τίποτα, θα μπείτε και θα βγείτε!» μου εξήγησαν χαμογελαστές. Και μπή-κα. Σχετικό το «δεν είναι τίποτα». Οι πινακίδες γύρω μου άλλα έλεγαν... «Σε 10 λεπτά θα αρχί-σετε να τρέμετε!», «Σε 30 λεπτά δεν θα νιώθετε τα άκρα σας!», «Σε λίγες ώρες η θερμοκρασία του σώματός σας θα έχει πέσει επικίνδυνα!»... Και όλα αυτά, φαντάζομαι, με γούνα, όχι με κο-ντομάνικο! Βγήκα σε περίπου 20 δευτερόλεπτα για να είμαι σίγουρος.

«Κρύο στην Ανταρκτική. Πολύ κρύο!» μου υπενθύμισε η υπεύθυνη των μουσειοπαιδα-γωγών του «Ελληνικού Κόσμου» Μαρία Γεωρ-γοπούλου. «Η πιο παγωμένη και θυελλώδης έρημος του πλανήτη μας. Πολλοί συνηθίζουν να λένε ότι στην Ανταρκτική θα δούμε πολικές αρκούδες. Λάθος. Δεν ζουν εκεί πολικές αρκού-δες. Θα συναντήσουμε όμως πιγκουίνους, αλλά

και κάτι τεράστιες ψείρες με διάμετρο περίπου 10 εκατοστά. Στην Ανταρκτική επίσης δεν βρέ-χει ποτέ και το σκοτάδι μπορεί να διαρκέσει μέ-χρι και έξι μήνες».

Γενικά, δεν μιλάμε για το πιο φιλόξενο μέ-ρος του πλανήτη. Τα μπουφάν που φοράς για να αντέξεις το πολιτικό ψύχος είναι τόσο βα-ριά που με δυσκολία τα σηκώνεις, ενώ στην έκ-θεση «Αποστολή: Παγωμένη Ανταρκτική», που μας έρχεται κατευθείαν από το Μουσείο Φυσι-κής Ιστορίας του Λονδίνου, μπορείς επίσης να δεις και να δοκιμάσεις και τον υπόλοιπο εξο-πλισμό. Πέρα από τις χρήσιμες πληροφορίες για τη βιοποικιλότητα της περιοχής -να θυμάστε ότι αν σας γρυλίσει η γουνοφόρα φώκια πρέπει να τη χαϊδέψετε με ένα μπαστούνι στη μουσού-δα για να καταλάβει ότι είστε φίλος!-, η έκθε-ση είναι άκρως διαδραστική με πιο διασκεδα-στικό κομμάτι της το ηλεκτρονικό παιχνίδι, στο οποίο οδηγείς snowmobile και μαζεύεις μετε-ωρίτες! Προσοχή! Μην κολλήσετε με τις ώρες! Πίσω σας μπορεί να περιμένει κάποιο παιδάκι.

Σημειώστε, επίσης, ότι η έκθεση συνοδεύ-εται προαιρετικά από την ταινία «Παγωμένοι Κόσμοι» που προβάλλεται στη «Θόλο», το θέα-τρο εικονικής πραγματικότητας του «Ελληνικού Κόσμου». Μην τη χάσετε!

Δείτε την έκθεση «Αποστολή: Παγωμένη Ανταρκτική»

στο Mstories 43.

22

23

Ο Κωνσταντίνος ΒΗΤΑ αναζητά το νέο του

στίγμα στα δρομάκια της Πλάκας.

Ποιος είναι ο ρόλος των στερεότυπων στη ζωή μας, στην κοινωνία όπου ζούμε; Πώς χειριζόμαστε την απώλεια του έρωτα και τις παρορμήσεις μας; Ο Κ.ΒΗΤΑ υποδέχεται το φετινό χειμώνα στη «συνοικία των Θεών», από όπου επιχειρεί να δώσει τις δικές του ατμοσφαιρικές απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Κάθε Πέμπτη βράδυ, στην ιστορική μπουάτ Απανε-μιά στην Πλάκα όπου εμφανίζεται μαζί με τους Lia Hide (πιάνο, φωνή), Φώτη Καραογλάνη και Δημήτρη Πατρίκιο (ακουστικές κιθάρες), τον ακού-με να μιλάει στη γλώσσα που -σύμφωνα με τον ίδιο- προτιμάει για να επι-κοινωνεί τα μηνύματά του: τη μουσική. Μέσα, λοιπόν, από αυτό το πε-ριβάλλον της οδού Θόλου που ενέπνευσε τον Μίνω Αργυράκη να σχεδι-άσει την Οδό Ονείρων και που τη δεκαετία του ’60, φιλοξένησε το Νέο Κύμα, ο καλλιτέχνης μιλάει για τη «Χρυσαλλίδα», το έβδομο προσωπικό άλμπουμ του που κυκλοφόρησε την περασμένη άνοιξη, αλλά και για τη σημερινή κατάσταση στη χώρα μας.

Τι είναι η «Χρυσαλλίδα» και πώς προέκυψε; H «Χρυσαλλίδα» είναι ένα εννοιολογικό άλμπουμ που φωτογραφίζει την κρίση της αστικής τάξης μέσα από έναν κεντρικό ήρωα που διαπερνά ξώφαλτσα τα κατατό-πια της. Αλλοτε με μια επιπολαιότητα, άλλοτε χαμένος και άλλοτε να στοχάζεται την απουσία του νοήματος. Ο κόσμος πάντα έχει ενδιαφέρον όταν τον παρατηρείς, σε όποια κατάσταση και να βρίσκεται, είτε ανοδική, είτε καθοδική.

Η πρόθεσή μου ήταν να φτιάξω ένα παρακμιακό άλμπουμ σε μια τέτοια χρο-νική στιγμή με αναφορές σε πρόσωπα όπως μια πόρνη («Νταίζη»), ένα παρακμιακό πάρτι στην άκρη της Αττικής, έναν άνεργο («Το τζιτζίκι») που κοιτάζει έκθαμβος τις αλλαγές του χρόνου, την παρορμητική συμπεριφορά («Βασικό ένστικτο»), την αβάσταχτη μοναξιά που δημιουργεί η απώλεια ενός έρωτα, αλλά και την καταδίκη του εφήμερου μέσα από την «Ωραία Ελένη». Στόχος μου ήταν να κάνω μια αναφορά στο παλιό αγαπημένο μου θέμα, τα στερεότυπα, προσπαθώντας μέσα από αυτά να δω πού βρίσκομαι και εγώ ο ίδιος. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι τα άλμπουμ μου γίνονται κατανοητά έπειτα από καιρό. Συνεχώς πειραματίζομαι με τη μουσική.

Ποιους χώρους προτιμάς για τις εμφανίσεις σου, τους μικρούς ή τους μεγάλους και γιατί;Δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα με τους χώρους, είμαι εξοικειωμένος τώρα, περισσό-τερο από παλιά. Είναι μέρος της δουλειάς μου και οι εμφανίσεις σε χώρους. Αυτό που δεν φεύγει ποτέ είναι το τρακ που νιώθω πριν από κάθε συναυλία! Νομίζω ότι δεν είμαι καλός στο να ψυχαγωγώ, προσπαθώ όμως σε κάθε συναυλία να δώσω από την ψυχή μου ό,τι πιο όμορφο έχω, πάντα μέσα από τη μουσική και τα τραγούδια μου.

Ποια είναι η γνώμη σου για την τωρινή πολιτική και κοινωνική κατά-σταση στην Ελλάδα;Είναι άλλη μια δύσκολη περίοδος στην ιστορία της Ελλάδας. Ο κόσμος είναι πολύ ευαίσθητος και έχει πολλά σκαμπανεβάσματα λόγω των δύσκολων συνθη-κών. Δεν είναι στην αρμοδιότητά μου να κάνω πολιτικά σχόλια. Μπορώ να πω πολλά πράγματα, ως μουσικός, όμως, προτιμώ να σιωπώ μπροστά στις δυσκολί-ες και στα καθημερινά εμπόδια που ζει ο άνθρωπος αυτή την εποχή. Η δική μου γνώμη δεν θα προσθέσει τίποτα ιδιαίτερο σε αυτά που ζούμε, νομίζω ότι ο καθέ-νας μας ξέρει καλύτερα. Εύχομαι να είμαστε δυνατοί όλοι οι Ελληνες και με αγά-πη και σωστή διάκριση να ξεπεράσουμε τις δύσκολες συνθήκες.

Προς τα πού πιστεύεις ότι πηγαίνουμε και, αν έστελνες ένα μήνυμα στους νέους, ποιο θα ήταν;Η γνώμη μου δεν έχει καμία ιδιαίτερη σημασία. Πάντα μου άρεσε να μιλώ μέσα από τη δουλειά μου και τη μουσική μου. Δεν ξέρω να στέλνω μηνύματα γενικά στο κόσμο. Ισως σε πιο προσωπικό επίπεδο, αν άκουγα το ουσιαστικό πρόβλημα του συνανθρώπου μου, να μπορούσα να πω κάτι που να τον στηρίξει και να τον βοηθήσει. Ετσι γενικά τι μπορώ να πω; Ισως να έχει αγάπη στη ψυχή του, ώστε να μπορεί να δει τον κόσμο μέσα από την καρδιά του, κατά κάποιο τρόπο.

Τι περιλαμβάνουν τα σχέδιά σου;Γράφω ήδη τα τραγούδια του νέου μου άλμπουμ, θα κάνω συναυλίες σε διάφορες πόλεις στην Ελλάδα, ενώ παράλληλα θα εμφανίζομαι στην μπουάτ Απανεμιά στην Πλάκα κάθε Πέμπτη για δέκα εμφανίσεις.

Κείμενο: Αργυρώ ΜποζώνηΦωτογραφία: Σταύρος Πετρόπουλος

Δείτε την Στεφανία Γουλιώτη στο Mstories 43.

Να ξεκινήσουμε με το βραβείο...Ηταν εξαιρετικά αναπάντεχο. Αυτό είναι το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό ακόμα και σήμερα. Ενώ στο θέατρο που το θεωρώ πιο φυσικό μου χώρο έχω αυτοπεποίθηση, στον κινηματογράφο δεν είχα. Ξεκίνησα με φοβερή ανασφάλεια και εμφανισιακά και υποκρι-τικά και αληθινά δεν ήξερα πώς θα τα καταφέρω. Το βραβείο μού έδωσε μεγάλη χαρά, ήταν η επιβεβαίωση μιας έντονης προσπάθειας.

Σε σχέση με το ρόλο;Και σε σχέση με το ρόλο. Η Μαρία που υποδύομαι είναι η μυστηριώδης γυναίκα, μια ηρωίδα που στα δικά μου μάτια έρχεται από τις ταινίες του βωβού κινηματογράφου, μια γυναίκα που μιλά ελάχιστα και δεν την καταλαβαίνουν πολλοί. Κάποια στιγμή όλα μετακινούνται στο δικό της άξονα, στη ζωή της, σε μια ισχυρή φυλακή μέσα στην οποία είναι κλεισμένη.

Τι συμβολίζει για σένα αυτή η γυναίκα;Για μένα συμβολίζει τους ανθρώπους -και εμένα ανάμεσα σε αυτούς- που κουβαλάμε μαζί τα φαντάσματα του παρελθόντος και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτά. Είναι τα φαντάσματα, τα βιώματα που μπορεί να στοιχειώσουν μια ολόκληρη ζωή, χωρίς να τα ξεπερνάμε.

Μπορούμε να καταφέρουμε να ζήσουμε χωρίς φαντάσματα;Υπάρχουν φορές που έρχεται κάτι και σε ταρακουνάει, όπως, για παράδειγμα, στην ταινία ο Jace ταρακουνάει τη Μαρία. Σου πετάει στα μούτρα πόσο φυλακισμένος είσαι και, όταν εμφανίζεται αυτός ο κάποιος, δεν έχεις δικαιολογία· για μένα -θα το πω και ας ακούγεται απόλυτο- είναι κρετινισμός να μην κάνεις το βήμα που πρέπει. Ολοι έχουμε βιώματα και εμπειρίες που μπορεί να μας κρατήσουν δέσμιους για μια ζωή, αλλά κάποια στιγμή ο άνθρωπος απαλλάσσεται από το φάντασμα που κουβαλάει μέσα του.

Τελικά η Μαρία τα καταφέρνει;Ναι, τα καταφέρνει με έναν τρόπο λυτρωτικό, αλλά και βίαιο. Πάντα υπάρχει, όμως, αυτή η συνθήκη της βίας όταν σπας τα δεσμά σου, όταν λυτρώνεσαι, όταν υπάρχει μια κάθαρση.

Εσύ αναζητάς αυτή την κάθαρση;Ναι, όπως όλοι, αλλά για μένα το πιο σημαντικό αυτή την εποχή είναι να μπορέσω να διατηρήσω τις δυνάμεις μου, την ενέργειά μου, για να μη με εμποδίσει τίποτα να πραγ-ματοποιήσω αυτά που θέλω. Εξηγούμαι: Μέσα σε αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του φόβου που μας επιβάλλουν, εγώ νιώθω ενεργειακά ανεξάρτητη. Αρνούμαι να με τρομάζουν και, παρόλο που ο ψυχολογικός τομέας αυτού του εμφύλιου που γίνεται μας έχει ρημάξει, το μεγαλύτερο όπλο που έχουμε είναι να πούμε «στοπ» σε μια τρομοκρατία που μας ασκούν και να το πούμε όλοι μαζί.

Πιστεύεις πως οι άνθρωποι μπορούν σε μια μεγάλη πόλη να βρουν ο ένας τον άλλο, να γίνουν πολλοί;Εγώ μόλις μετακόμισα από το Παλαιό Φάληρο στο Κέντρο και μου φαίνεται πολύ θλιβερή η εικόνα της πόλης. Δηλαδή, θέλω να πιστεύω πως κάθε μέρα που περνάει σε έναν πολι-τισμένο τόπο σε πάει έστω και ένα βηματάκι μπροστά, όχι ένα άλμα, έστω ένα βήμα. Εδώ δεν το νιώθω αυτό. Ακριβώς το αντίθετο, βλέπω να πηγαίνουμε πίσω. Παρά την εικόνα της πόλης όμως, πιστεύω βαθιά ότι η παρακμή δεν είναι και μέσα μας. Βλέπω γύρω μου ένα σωρό ανθρώπους που αντιστέκονται, τρέχουν, δημιουργούν, οπότε ελπίζω σοβαρά πως τίποτα από όλο αυτό το «θέλω» για το καλύτερο δεν θα πάει χαμένο. Τι μπορεί, ας πούμε, να ζητήσει από την πόλη ένας πολίτης; Απλά πράγματα. Να είναι καθαρή. Να μην έχει λακκούβες. Να μη σκοτώνεται με το ποδήλατο. Απλώς το κοινό καλό δεν είναι μάλλον στη φιλοσοφία μας. Οταν αποφασίσουμε να γίνουμε ένα, θα έχουμε μεγάλη δύναμη.

Ενας ήρωας μέσα σε έναν αφιλόξενο τόπο μιλά με τη σιωπή του, πολεμάει για την αλήθεια του, υπερασπίζεται μέσα σε ένα δίκτυο παρανόμων αυτά που αγαπά. Jace το όνομά του, από το σύνδρομο “Just Another Confused Elephant” («Aλλος Eνας Μπερδεμένος Ελέφαντας»), περιγράφει τους νεαρούς ελέφαντες που μένουν ορφανοί και εκδηλώνουν επιθετική συμπεριφορά.

Ο πρωταγωνιστής της νέας ταινίας του Μενέλαου Καραμαγγιώλη, που βγαί-νει στις αίθουσες στις 8 Νοεμβρίου, αναζητά την αγάπη στο πρόσωπο μιας γυ-ναίκας. Τη γυναίκα αυτή υποδύεται η πιο ταλαντούχα ηθοποιός της γενιάς της, η Στεφανία Γουλιώτη, που με την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση απέσπασε το Bραβείο Kαλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματο-γράφου της Θεσσαλονίκης.

Αν δεν τραγουδούσε, πιθανότατα να έγραφε. Πά-ντως με έναν τρόπο θα έφτιαχνε ιστορίες. Η 26χρονη

Nalyssa Green είναι από τα λίγα ξωτικά αυτής της πόλης και, ενώ τη Δευτέρα υποδεχόμαστε το νέο

της άλμπουμ με τίτλο “The Seed”, μας μιλάει για τα τραγούδια του, την Αθήνα και την ειλικρίνεια.

Ο προηγούμενος δίσκος της Nalyssa Green ήταν γραμμένος και φτιαγμένος μέσα σε ένα δω-μάτιο. Περιείχε τις σκέψεις και τα συναισθήματα ενός κλειστού δωματίου κάπου μέσα σε μια με-γάλη πόλη. Αντίθετα, τα περισ-σότερα τραγούδια του καινούρ-γιου δίσκου είναι εκφράσεις σκέψεων και συναισθημάτων που γεννήθηκαν έξω, μακριά από τοίχους και τσιμέντο. «Με τη συνοδεία φυσικών ήχων, πουλιών, κυμάτων και θροϊσμά-των, με την ασφάλεια που δημι-ουργεί η σκιά φυλλώματος δέ-ντρων, με την αίσθηση αλήθειας και την οικειότητα που προκαλεί η απευθείας επαφή του σώματος με το χώμα και με την αίσθηση ελευθερίας και καθαρότητας που φέρνει το άγγιγμα του αέρα. Σε τέτοιες συγκυρίες εδραιώθηκε η συνείδηση αυτού του σπόρου που υπάρχει μέσα μας», μας εξηγεί η ίδια.

Ηχογραφημένο εξολοκλή-ρου σε ένα σπίτι στην ορεινή Κο-ρινθία, το “The Seed” αποτελεί-ται για τη Nalyssa από «ψήγματα παλαιών εαυτών μπολιασμένων με το τώρα, ενεργοποιημένων από τις αισθήσεις που μας φέρ-νει η φυσική ζωή, ο αέρας, το νερό, το χώμα, οι μυρωδιές των λουλουδιών, το πέρασμα των εποχών. Περιέχει, επίσης, τη δυναμική μια υπόσχεσης μέλλο-ντος - ο σπόρος νομοτελειακά θα φυτρώσει και θα μεταλλαχθεί σε κάτι άλλο». Το σπίτι αυτό ανή-κει στην οικογένεια του παρα-γωγού και των δύο δίσκων της και κιθαρίστα της μπάντας της Nalyssa, του Σπύρου Λιβάνη. Η πρώτη και τελευταία φορά που εκείνη το επισκέφθηκε ήταν οι δύο εβδομάδες του περυσινού χειμώνα, όταν έγινε η φωλιά για να γεννηθεί το “The Seed”, όπου προφυλαγμένοι από τα χιόνια και το κρύο ηχογράφησαν ένα ένα τα τραγούδια. «Η εμπειρία ήταν ανε-πανάληπτη, καθώς πρόκειται για ένα σπίτι άμεσα συνδεδεμένο με μια παρθέ-

να σχεδόν φύση, οργιάζουσα και απόλυτα δυνατή και ενεργή. Ελ-πίζω να το επισκεφθώ πάλι άμε-σα, αλλά και να μην επιστρέψω ποτέ... Νομίζω πως αυτό το σπίτι και η φύση γύρω του θα ακούγο-νται πάντα μέσα στο δίσκο», λέει χαρακτηριστικά η Nalyssa.

Τα τραγούδια της τα χαρα-κτηρίζει χειροποίητα και σπι-τικά. «Με ενδιαφέρει πολύ η έννοια της ειλικρίνειας», εξηγεί. Είναι αυτοδίδακτη και προσεγ-γίζει τη μουσική ως κάτι πολύ προσωπικό, αυθόρμητο και πηγαίο, σαν να έρχεται, όπως λέει, σε επαφή με ένα μυστηρι-ακό εγώ και αυτό να γίνεται νό-τες και λόγια. «Για να δουλέψει αυτή η σύμβαση πρέπει να νιώ-θω όντως ασφάλεια και οικει-ότητα την ώρα που ηχογραφώ το κάθε τραγούδι. Ετσι, ο ήχος μου φτιάχνεται πάντα με σπιτικό τρόπο. Απλά, οικεία και σχεδόν διαισθητικά. Προσπαθώντας να περάσει στην ηχογράφηση η ατμόσφαιρα της πρώτης στιγμής που γεννιέται το κομμάτι και η μαγεία της». Ενα βασικό στοιχείο που θεωρεί πως έχει δώσει άλλη δυναμική σε αυτή τη νέα δουλειά είναι η ομαδική ενέργεια, καθώς δημιούργησε το δίσκο από κοι-νού με τους μουσικούς της συ-νοδοιπόρους Σπύρο Λιβάνη και Ευάγγελο Ασλανίδη.

Το “The Seed” θα παρου-σιαστεί για πρώτη φορά ζωντα-νά την Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου στον ιστορικό κινηματογράφο Τριανόν στη Βικτώρια σε μια παράσταση ήχου και εικόνας που ετοιμάζεται αυτό τον καιρό. «Ηθελα οπωσδήποτε κινημα-τογράφο», εξηγεί, «έχοντας την

πρόθεση να δέσω τον ήχο με εικόνες και επειδή πιστεύω πως η μουσική μου ακούγεται καλύτερα όταν ο ακροατής είναι καθιστός και συγκεντρωμένος, έτοι-μος να βιώσει την ατμόσφαιρα των τραγουδιών. Ο χώρος του Τριανόν είναι πολύ ατμοσφαιρικός από μόνος του και πιστεύω πως θα ταιριάξουμε».

VOL.2

Δείτε τη Nalyssa Green στο Mstories 43.

“10 cm up” είναι ο τίτλος της παράστασης σωματικού θεάτρου που παρου-σιάζει κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη στο Θέατρο Rabbithole (Γερμανικού 20, Μεταξουργείο) η νεοσύστατη ομάδα Patari Project. «Η ομάδα μας δη-μιουργήθηκε από τη σκηνοθέτιδά μας τη Σοφία Πάσχου, που μας γνώρισε όλους από διάφορα μαθήματα σωματικού θεάτρου», μου εξηγούν λίγο πριν ξεκινήσουν το «ζέσταμά» τους. «Βασικό χαρακτηριστικό της ομάδας μας είναι ότι το κείμενο δημιουργείται μέσα από αυτοσχεδιασμούς στις πρόβες. Είναι το πρώτο project που κάνουμε και έχουμε πει ότι το βασικό στοιχείο που θα ενώνει όλες τις παραστάσεις μας είναι ότι θα βρισκόμαστε πάντα πάνω σε πλατφόρμες. Είμαστε οι Patari Project. Δουλεύουμε μόνο σε πατάρια!» λένε και σκάνε στα γέλια.

Οκτώ νέοι, ταλαντούχοι ηθοποιοί ανεβαίνουν πάνω στις πλατφόρμες που βρίσκονται στη σκηνή και μας ταξιδεύουν σε τρεις διαφορετικές επο-χές... Στο ’30, στο ’60 και στο σήμερα. Χωρίς σκηνικά, χωρίς κοστούμια, χωρίς αντικείμενα, χωρίς μουσική. «Είμαστε εμείς και οι θεατές», τονίζουν. Προσπαθώ να εκμαιεύσω κάποιο στοιχείο για την πλοκή, την υπόθεση της παράστασης, ωστόσο δεν φαίνονται διατεθειμένοι να μου αποκαλύψουν τα μυστικά του έργου. «Είναι τρεις άντρες, τρεις διαφορετικές ιστορίες, αλλά υπάρχουν κοινά στοιχεία. Υπάρχει ο έρωτας, η Αθήνα και η πολιτική κατά-σταση». Πέραν αυτού ουδέν. Δεν επιμένω, θα έχουν τους λόγους τους. Γιατί όμως “10 cm up”; «Επειδή τα πάντα ζωντανεύουν δέκα εκατοστά πάνω από το έδαφος, το οποίο είναι και το ύψος της κάθε πλατφόρμας», απαντούν.

Τους ρωτάω πόσο απαιτητικό είναι όλο αυτό για τους ίδιους, που παί-ζουν στην παράσταση. «Δεν έχουμε καθόλου βοήθεια από κουίντες. Είμαστε και οι οκτώ στη σκηνή και για τα 50 λεπτά που διαρκεί η παράσταση. Δεν έχουμε πουθενά να κρυφτούμε, να πάρουμε μια ανάσα, να ανάψουμε ένα τσιγάρο», μου λένε και την ίδια στιγμή μοιάζουν να απολαμβάνουν ολο-κληρωτικά αυτή την πρόκληση. «Είναι πολύ σημαντικός στην παράσταση ο ρυθμός και ο συντονισμός. Παίζει μεγάλο ρόλο η νοητική κατάσταση. Να είσαι παρών σε αυτό που κάνεις, σε επαφή με τους συμπαίκτες σου. Το απο-

τέλεσμα κρίνεται στη λεπτομέρεια. Ακόμα και αν γίνει λάθος, πρέπει να γίνει από όλους αυτό το λάθος», μου εξηγούν και μου ξεφεύγει ένα επιφώνημα τρόμου. Βάζουν τα γέλια.

«Σκοπός μας είναι η συνενοχή που έχουμε μεταξύ μας στο τέλος να γίνει και συνενοχή με το κοινό. Δεν το βάζουμε σε μία συνθήκη ‘εσύ είσαι εκεί και εμείς εδώ παίζουμε θέατρο’. Μας αρέσει να μπαίνουν και οι θεατές μέσα σε αυτό που κάνουμε. Διηγούμαστε μια ιστορία που θέλουμε να περάσουμε στον κόσμο και να τη ζήσουμε όλοι μαζί», σημειώνουν.

Οι περισσότεροι όταν ακούνε τον όρο «σωματικό θέατρο» έχουν στο μυα-λό τους το χοροθέατρο. Λάθος. «Είναι λίγο παρεξηγημένο όλο αυτό με το σω-ματικό θέατρο. Μας ρωτάει ο κόσμος: ‘Δηλαδή δεν μιλάτε;’ Δεν ισχύει αυτό. Δεν είναι χοροθέατρο. Εχει πρόζα κανονικά. Είναι τρόπος προσέγγισης το σωματικό θέατρο και όχι τόσο θέμα εκτέλεσης», επισημαίνουν.

«Τι προσέγγιση δηλαδή;» αναρωτιέμαι. «Το σωματικό θέατρο είναι η προ-σέγγιση του ηθοποιού στο εκάστοτε έργο πρώτα με το σώμα και μετά με το λόγο. Στο κλασικό θέατρο η όλη προσέγγιση ξεκινάει μέσα από το μυαλό και από την ψυχολογία, ενώ στο σωματικό θέατρο ξεκινάει από τη σωματοποίηση των πραγμάτων και των καταστάσεων και μετά προχωράει στο έλλογο κομμάτι. Αυτό δεν έχει να κάνει πάντα με την κίνηση. Δεν χρειάζεται να κάνεις τούμπες ή κάτι φοβερό. Το σώμα συμμετέχει ακόμα και όταν είσαι ακίνητος. Είναι ζωντανό».

Εχουμε σχεδόν μία ώρα για την έναρξη της παράστασης. Ωρα για «ζέστα-μα». Τους χαζεύω να χτίζουν μπροστά μου ολόκληρους κόσμους. Μόνο με τα σώματά τους και το λόγο να έπεται. Βλέπω σκόρπιες σκηνές. Δεν καταλαβαίνω τίποτα από την υπόθεση, αλλά με κάνουν άλλοτε να σαστίζω και άλλοτε να γελάω δυνατά. Είναι απλά υπέροχοι. Αυτό λοιπόν είναι το «σωματικό θέατρο»; Το λάτρεψα ήδη!

Δείτε τους Patari Project στο Mstories 43.

Γιατί ο Γιάννης Μαρής είναι τόσο επίκαιρος στις μέρες μας;Η αλήθεια είναι πως το 2012 έχει γίνει άτυπα έτος Γιάννη Μαρή. Δημοσιεύ-τηκαν μελέτες και διοργανώθηκαν εκδηλώσεις για το έργο του, αναδημοσιεύ-τηκαν και δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά έργα του. Το περίεργο είναι ότι, όταν σκεφτήκαμε με τον Ακι Βλουτή να ανεβάσουμε Γιάννη Μαρή, δεν ήξερα καθόλου για αυτή την κινητικότητα σχετικά με το συγγραφέα. Μετά συνειδη-τοποίησα πως δεν μπορεί να είναι τυχαίο όλο αυτό και αναζήτησα τους λόγους που κινητοποίησαν και εμένα σε σχέση με το έργο του.

Ζούμε μια χρονική στιγμή στην Ελλάδα εδώ και δύο χρόνια -και φοβά-μαι για καιρό ακόμα- την οποία χαρακτηρίζει μια μεγάλη απειλή πάνω από το κεφάλι μας. Είναι φυσικό στην απειλή να αντιδράμε με εσωστρέφεια, να «τα-μπουρωνόμαστε» στο δικό μας, το οικείο, με την ανάγκη να ξαναπατήσουμε γερά σε ένα στέρεο έδαφος για να ξανασηκωθούμε. Ετσι κάπως, νομίζω, δημι-ουργήθηκε μια μεγάλη στροφή, επιστροφή, θα έλεγα, σε οτιδήποτε ελληνικό.

Ο Γιάννης Μαρής έγραφε «αθηναϊκά μυθιστορήματα», όπως τα ονόμαζε και ο ίδιος, και στα έργα του αναγνωρίζεις το Σύνταγμα, τα γνωστά καφέ της Πανεπιστημίου, τις λαϊκές γειτονιές τις Αθήνας, το μικροαστό αστυνόμο, την πλούσια, όμορφη, μήλο της έριδος γυναίκα κλπ. Αναγνωρίζουμε στις γραμμές των βιβλίων του οικεία μέρη, συμπεριφορές και ανθρώπους.

Υπάρχει όμως και ένας άλλος, πιο απλός και ίσως πιο προφανής λόγος. Τα έργα του Γιάννη Μαρή δεν γράφτηκαν για να προβληματίσουν, αλλά για να ξεκουράσουν τον αναγνώστη. Και αυτό δεν νομίζω πως χρειάζεται να αναλύσω πόσο το έχουμε ανάγκη. Εκτίμησα στον Μαρή την τιμιότητά του σε σχέση με το στόχο του. Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από την «Τρίτη Αλήθεια»:

- Εχω διαβάσει αρκετά βιβλία σας. - Ναι; - Μου άρεσαν. - Βοηθούν να περάσει η ώρα. - Οχι μόνο αυτό. Είπε ήσυχα. - Μονάχα αυτό. - Οι αναγνώστες σας δεν θα συμφωνούν. Κι απ’ όσο ξέρω έχετε φανατικούς. - Οι αναγνώστες μου παίρνουν ακριβώς αυτό που τους δίνω. Ψυχαγωγία

και τίποτα περισσότερο.Αυτές οι λίγες σειρές με έπεισαν πως ο Μαρής είναι σημαντικότερος συγγρα-φέας από όσο διατείνεται...

Γιατι επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο;Πέρασα το καλοκαίρι διαβάζοντας Γιάννη Μαρή παντού, στη δουλειά, στη θάλασ-σα, λίγο πριν κοιμηθώ, όταν ξυπνούσα... Είχα την τέλεια δικαιολογία: έψαχνα να βρω το κατάλληλο έργο για να διασκευάσω για το θέατρο. Μου άρεσαν πολλά διηγήματα και μυθιστορήματα, αλλά στο «Εγκλημα στα παρασκήνια» αναγνώρισα την ατμόσφαιρα και τους ανθρώπους του θεάτρου, δύο από τους σημαντικότερους λόγους που κάνω θέατρο. Αυτός ο εκτεθειμένος στο κοινό αλλά τόσο κλειστός κόσμος του θεάτρου που με γοητεύει πάντα ήταν η ιδανική επιλογή. Ο θεατής θα δει, με αφορμή μια ακραία περίπτωση, τη δολοφονία της πρωταγωνίστριας του Κρατικού Θεάτρου, ένα κομμάτι συμπεριφορών και σχέσεων στο θέατρο που στην πραγματικότητα δεν έχει ποτέ την ευκαιρία να δει, παρά μόνο φαντάζεται.

Στην Αθήνα του 1950, μια όχι και τόσο συμπαθής ηθοποιός δολοφονείται στο καμαρίνι της την ημέρα της πρεμιέρας. Πόσο έχει αλλάξει ο κόσμος του θεάτρου και η πόλη από τότε; Η Κατερίνα Μπερδέκα, υπεύθυνη για τη θεατρική διασκευή και τη σκηνοθεσία της παράστασης, είναι η κατάλληλη για να απαντήσει στα ερωτήματά μας.

Δείτε την παράσταση «Εγκλημα στα παρασκήνια»

στο Mstories 44.

Πόσο έχει αλλάξει η Ελλάδα τα τελευταία 60 χρόνια;Στο μυθιστόρημα «Χωρίς ταυτότητα» ο Ντοναβέντης «με μια μηχανική κίνη-ση έβαλε το χέρι στην τσέπη για τα τσιγάρα του. Το τράβηξε άδειο χαμογε-λώντας με πίκρα. Θυμήθηκε πως πριν μισή ώρα είχε καπνίσει το τελευταίο του». Η Αθήνα έχει αλλάξει, κάποια από τα καφέ που αναφέρει ο Μαρής έχουν κλείσει για πάντα, κάποια λίγα άλλα παραμένουν. Το Σύνταγμα είναι το ίδιο. Η αίσθηση όμως της οικονομικής ανέχειας του Ντοναβέντη, της πί-κρας ότι δεν έχει ούτε τσιγάρο στο Βασιλικό Κήπο όπου βρίσκεται, υπάρχει. Το 1954 δεν απέχει πολύ -μόλις δέκα χρόνια- από τα Δεκεμβριανά που ξε-κίνησαν μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη και εμείς στρατοπεδεύσαμε στο Σύνταγμα πριν από λίγους μόλις μήνες για την κατάφωρη αδικία που ασκεί-ται στη χώρα μας. Εχουν αλλάξει πολλά και δυστυχώς είναι σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Οι ξένες δυνάμεις παρενέβησαν τότε για να «βοηθήσουν» και να «σώσουν» την Ελλάδα, οι ξένες δυνάμεις παρεμβαίνουν 60 χρόνια μετά για να «βοηθήσουν» και να «σώσουν» την Ελλάδα. Οι πραγματικοί νεκροί εκείνης της εποχής έχουν αντικατασταθεί σήμερα με νέους, που δεν είναι απαραίτητα χωρίς μέλλον, έχουν όμως πειστεί απόλυτα για αυτό.

Είναι το ελληνικό θέατρο γεμάτο από ίντριγκες όπως στο έργο; Ναι. Το ελληνικό θέατρο είναι γεμάτο από ίντριγκες. Είναι φυσικό σε αυτόν το χώρο όπου όλα μεγεθύνονται μέσα σου για να γεννήσουν τέχνη, η χαρά, ο θυμός, η λύπη, η ζήλια, ο ανταγωνισμός, αυτά να στρέφονται και απένα-ντι στους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω σου. Είναι φυσικό, το κατανοώ και τις περισσότερες φορές το αντιμετωπίζω ως χαριτωμένο και ενδιαφέρον.

Είναι και φορές όμως που ξεφεύγει από τα ανεκτά για μένα όρια και γίνεται αφόρητο. Κυρίως επειδή οι συμπεριφορές αυτές στην ακρότητά τους εμποδί-ζουν την ίδια τη δημιουργία και ταυτόχρονα σε κάνουν να θέλεις να τρέξεις μακριά από αυτή την ατμόσφαιρα σαν να θέλεις να πάρεις αέρα. Νομίζω μας παραδόθηκαν «τρόποι επιβίωσης στο θέατρο» από τις προηγούμενες γενιές τις οποίες πρέπει να πετάξουμε από πάνω μας αν θέλουμε να παραδώσουμε εμείς στους επόμενους ένα θέατρο με «καθαρότερη ατμόσφαιρα» στο οποίο να επιδιώκεις να υπάρχεις για να αναπνέεις από αυτό.

Ποια πρέπει να είναι η λειτουργία ενός θιάσου σε περιόδους κρίσης;Δεν υπάρχει «πρέπει». Σε περιόδους κρίσης κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να επιβιώσουμε οικονομικά, αλλά και καλλιτεχνικά. Αυτό σημαίνει πως οι αποφάσεις μας δεν είναι καθαρές. Από την άλλη πλευρά, δεν υπάρχει μια «ελπίδα μέλλοντος» που να μας κάνει να αναβάλλουμε κάποιες αποφάσεις. Υπάρχει επιτακτική ανάγκη ό,τι είναι να γίνει να γίνει τώρα. Και αυτή η αίσθηση ευνοεί τη δημιουργία. Ελπίζω να μπορώ να βρίσκομαι τα βράδια των προβών με ανθρώπους με τους οποίους να νιώθω ότι μπορεί να αλλάξει κάτι. Οσο μπορώ να το κάνω αυτό, ελπίζω σε ένα μέλλον που δεν έχει να κάνει με αριθμούς.

30

Δείτε τη δράση της «Γλαύκας» στο Mstories 44.

Συμβολή Αιόλου με Κολοκοτρώνη. Εκεί, στο γκρί-ζο, ψυχοπλακωτικό κτίριο του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου πέρασα μεγάλο μέρος της διετίας 2005-2007 κάνοντας το μεταπτυχιακό μου. Τα πέ-ριξ του ήταν τόσο... τσιγκούνικα, που ελάχιστες επιλογές για διασκέδαση προσέφεραν στις φοιτη-τικές παρέες που αλώνιζαν στην περιοχή. Κάνας καφές στο Μαγκαζέ, που μόλις είχε ανοίξει, κάνα πικάντικο σουβλάκι στον θρυλικό κυρ-Κώστα. Και όταν οι συμφοιτητές είχαν διάθεση για πολύωρη συζήτηση, τραβιόμασταν λίγο παραπέρα, στο υπο-τονικό Αιολίς. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην στην περιοχή γύρω από την πλατεία Αγίας Ειρήνης, η οποία έχει εξελιχθεί σε ένα από τα πλέ-ον πολυσύχναστα σημεία της πόλης.

Η πολυκοσμία της, όμως, είναι ακόμη ελεγ-χόμενη και δεν αιωρείται στην περιοχή η γνωστή βαβούρα άλλων trend spots της Αθήνας. Ισως να οφείλεται στο γεγονός ότι ο κόσμος που συ-χνάζει στα προσεγμένα μαγαζιά που την πλαισιώ-νουν, όπως το Throubi, το Rooster’s και το Tailor Made, είναι και αυτός το ίδιο διακριτικός. Πέρα από τα μαγαζιά και τους θαμώνες (και το πολύ-χρωμο λουλουδάδικο βεβαίως-βεβαίως) έρχεται να συνεισφέρει στη θετική αύρα της περιοχής και μια νέα προσπάθεια. Μια «από τα κάτω» πρωτο-βουλία από κατοίκους και επιχειρηματίες της πε-ριοχής, που θέλουν να βάλουν το χεράκι τους,

ώστε η αναβάθμιση του μικρόκοσμού τους να μην έχει πρόσκαιρα χαρακτηριστικά και να μην απο-κτήσει στρεβλές διαστάσεις εξαιτίας της αδηφά-γου εμπορικότητας.

Η προσπάθεια αυτή ονομάζεται «Γλαύκα», εμπνευσμένη προφανώς από το ιερό σύμβολο της αρχαίας Αθήνας, την κουκουβάγια. Πρόκειται για έναν πολιτιστικό μη κερδοσκοπικό οργανισμό, ο οποίος, όπως ανέφερε κατά την παρουσίασή του την περασμένη εβδομάδα η πρόεδρός του κα Ρένα Καραγιάννη, «ιδρύθηκε από την ανάγκη να σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι για να δούμε το φως του πολιτισμού μας, που εδώ και αρκετά χρόνια μας κρύβουν για να τον ξεχάσουμε». Οπως και άλλες συλλογικότητες πολιτών πριν από αυτήν, αποσκοπεί στην ανάδειξη, προβολή και αποκα-τάσταση του ιστορικού και εμπορικού κέντρου της Αθήνας. «Εκτός από τις δικές μας δραστηρι-ότητες είναι, κυρίως, μια κίνηση συσπείρωσης προς όλες τις άλλες θετικές πρωτοβουλίες», ανα-φέρει χαρακτηριστικά η υπεύθυνη επικοινωνίας κα Χρύσα Ματσαγκάνη και συνεχίζει: «Είμαστε ήδη σε επαφή και με άλλες τέτοιες πρωτοβουλί-ες, όπως το Athens Art Network και το ΚΙΠΟΚΑ (Κίνηση Πολιτών Κέντρου Αθήνας), αλλά και με το Δήμο Αθηναίων και τον Εμπορικό Σύλλογο Αθηνών, με σκοπό τη συνεργασία σε διάφορες δραστηριότητες που θα προκύψουν».

Στο σύντομο βίο της (βγήκε στο φως με συ-νέντευξη Τύπου στις 23 Οκτωβρίου), η «Γλαύκα» έχει καταφέρει να διοργανώσει μία jazz συναυλία, ενώ την περασμένη Δευτέρα εγκαινίασε τις «Ποιη-τικές Δευτέρες», που θα διεξάγονται κάθε δεύτερη Δευτέρα σε ένα από τα μαγαζιά της πλατείας. Για το άμεσο μέλλον, περιλαμβάνει στην ατζέντα της ένα πλούσιο πολιτιστικό πρόγραμμα, με συναυλί-ες, ανθοκομικές εκθέσεις, θεατρικές παραστάσεις, bazaar, αθλητικές διοργανώσεις, μέχρι και επιδεί-ξεις μόδας. Τα οποία, βέβαια, θα μπορεί να τα πα-ρακολουθεί δωρεάν όποιος το επιθυμεί.

«Δίνουμε έμφαση στο έργο -είτε καλλιτεχνι-κό είτε επιχειρηματικό- νέων ανθρώπων που δρα-στηριοποιούνται στο κέντρο της Αθήνας», σχολιά-ζει η κα Ματσαγκάνη, η οποία παραδέχεται πως η ανταπόκριση στις μέχρι τώρα δραστηριότητές τους είναι πολύ θετική. Οπως εξομολογείται, η δράση της «Γλαύκας» θα εξαπλωθεί σταδιακά από τον Ια-νουάριο σε όλο το ιστορικό Κέντρο, αποφεύγοντας τα... μονόχνοτα μονοπάτια. «Δεν είναι μόνο τα πο-λιτιστικά που μας ενδιαφέρουν. Εχουμε σκοπό να συμβάλουμε και σε άλλους τομείς. Σύντομα, για παράδειγμα, θα προτείνουμε ιδέες προς τους ιδι-οκτήτες κτιρίων που έχουν αφεθεί και ερειπώνο-νται, προκειμένου η εμφάνισή τους να γίνει πιο θελκτική». Ευχόμαστε στη «Γλαύκα» να κομίσει εις Αθήνας τον ανανεωτικό αέρα που της πρέπει...

nritiniotis@metropolisnews.gr

Αυτή την Κυριακή η Εθνι-κή Λυρική Σκηνή με τους atenistas μετατρέπουν την κρεαταγορά της Βαρβακείου σε αθηναϊκό σαλόνι, διορ-γανώνοντας μια μοναδική βραδιά όπερας.

«Πάντα με συγκινούσαν οι εικόνες με σφαγεία και κρέ-ατα», ομολογούσε συνεπαρμένος ο Φράνσις Μπέικον, που ενέταξε μοναδικά αυτό το θέμα στα έργα του. Στην κρεαταγορά της Βαρβακείου, το βράδυ της Κυριακής 4 Νοεμβρίου τα κρέατα θα φυλάσσονται, οι πάγκοι θα είναι άδειοι, ο δρόμος πλυμένος με περισσή φροντίδα, τα φώτα αναμμένα και τα ρολά ανεβασμένα. Γιατί εκεί η Εθνική Λυρική Σκηνή και οι atenistas ετοιμάζουν την πιο σουρεαλιστική, απρόβλεπτη συναυλία όπερας που έχει γίνει ποτέ στην Αθήνα.

Στις 8 το βράδυ θα ανέβουν στη σκηνή που θα στη-θεί στο κέντρο της αγοράς περίπου δέκα τραγουδιστές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ντυμένοι με ένδυμα αυστηρά επίσημο - σαν να εμφανίζονται σε ρεσιτάλ στο Ολύμπια. Θροΐσματα από σιφόν μακριές τουαλέτες, περίτεχνα χτε-νίσματα, παπιγιόν και επιμελημένο grooming επιβάλλο-νται για τη σκηνή. Το κοινό δεν θα κάθεται σε βελούδινα καθίσματα αλλά ανάμεσα στους πάγκους, ενώ θα ζήσει μια αλλόκοσμη εμπειρία, απολαμβάνοντας αποσπάσμα-τα από δημοφιλείς όπερες, όπως η «Κάρμεν», η «Τρα-βιάτα», ο «Κουρέας της Σεβίλλης». Ο σουρεαλισμός και ο αιφνιδιασμός του χώρου αρκούν, τα ακούσματα δεν θα κινηθούν σε πειραματικούς δρόμους, αλλά με μοναδικό στόχο να ξεσηκώσουν το κοινό.

«Θα κάνουμε για λίγο Βερσαλλίες τη Βαρβάκειο», λέει γελώντας η Χρύσα Χανιώτη των atenistas. Τη συνα-ντήσαμε σε μια επίσκεψη προετοιμασίας στο χώρο, λίγο πριν ανταλλάξει θερμές χειραψίες και πειράγματα με τον πρόεδρο των κρεοπωλών της Βαρβακείου, τον Κλεάνθη Τσιρώνη, μεγάλο υποστηρικτή της συναυλίας. Οι δρά-σεις των atenistas έχουν αφουγκραστεί και αναδείξει

ανάγκες αλλά και αξίες του κέντρου της πόλης με πολ-λούς και διαφορετικούς τρόπους, αυτή τη φορά όμως θα προστεθεί λίγος σουρεαλισμός. Της χρειάζεται και αυτός της Αθήνας. Η συνεργασία με την Εθνική Λυρική Σκηνή ήταν κάτι που εδώ και καιρό επιθυμούσαν οι atenistas και τώρα γίνεται πραγματικότητα. Οσοι πίστεψαν ότι οι αιφνιδιασμοί της εξωστρεφούς Λυρικής σταματούν στο Λυρικό Λεωφορείο, αποδεικνύεται ότι κάνουν λάθος.

Το βράδυ της Κυριακής, η Βαρβάκειος θα λαμπο-κοπά, ενώ στις οθόνες που βρίσκονται στην οροφή κατά μήκος των διαδρόμων θα μεταδίδονται εικόνες απευθείας από τη δράση στη σκηνή με το πιάνο και τους τραγουδιστές. «Θα είναι μια πολύ ωραία έκπληξη. Οχι μόνο για το κοινό, αλλά ακόμα και για εμάς τους ίδιους τους τραγουδιστές», λέει η νεαρή σοπράνο Στε-λίνα Αποστολοπούλου, μέλος του Οπερα Στούντιο της Λυρικής. Μαζί με την Κατερίνα Κρασσά και την Αθηνά Καστρινάκη θα τραγουδήσουν Κάρμεν, το πρώτο τρίο από τη δεύτερη πράξη (το τσιγγάνικο τραγούδι για την ψυχαγωγία του μπουλουκιού). «Είμαι τόσο χαρούμενη που θα λάβω μέρος σε αυτή τη δράση, έξω από την αίθουσα του Ολύμπια και τα βελούδινα καθίσματα», λέει πραγματικά ενθουσιασμένη η Στελίνα Αποστολο-πούλου, πλάι στο ζυγούρι Νάξου και ανάμεσα σε καμιά δεκαριά πωλητές με άσπρες φόρμες που την κοιτούν μαγεμένοι - «αστέρι μου», ακούγεται να ψιθυρίζει ένας από αυτούς. Φεύγοντας τη ρωτάμε αν της αρέσει το κρέας, κοντοστέκεται και κουνάει αρνητικά το κεφάλι. «Ομως θα είναι υπέροχο που σε αυτό το παρεξηγημέ-νο, υποβαθμισμένο σημείο της Αθήνας θα μπορέσω να τραγουδήσω Κάρμεν!»

Κάτι τρέχει με τα οικονομικά σου, Κριέ, και σί-γουρα θα πρέπει να εστιάσεις εκεί την προσο-χή σου. Δεν θα σου πω ψέματα, για καλό δεν θα είναι όλη αυτή η ιστορία. Κοίταξε να απα-σχοληθείς με οικιακά πράγματα, που τα έχεις παραμελήσει, και θα περάσουν τα δύσκολα χωρίς να το συνειδητοποιήσεις.

Καταλαβαίνεις σιγά σιγά, Ταύρε, ότι είσαι σε λάθος μονοπάτι και ότι όσα θέλεις να γί-νουν είναι στο ακριβώς δίπλα από σένα, που περνάει σχεδόν παράλληλα, αλλά αποκλίνει. Σαν να βρίσκεσαι στη Μεσογείων, αλλά να πρέπει να είσαι στην Κηφισίας. Είναι ώρα να κάνεις κάποια παράκαμψη, δεν νομίζεις;

Αυτό που χρειάζεσαι, Δίδυμε, είναι να βά-λεις για μπροστάρη την κοινή λογική. Να φιλ-τράρεις τα πάντα όσο πιο αναλυτικά γίνεται, γιατί, τι μας έμεινε, ρε Δίδυμε, τι μας έμεινε; Ενα μυαλό, και αυτό λειψό. Να θυμάσαι, πά-ντως, ότι πολλές φορές τα πράγματα είναι αυτό που δείχνουν, ό,τι και να σου λένε.

Το κρύο έρχεται με δειλά βήματα, εσύ όμως δεν πρέπει να πτοηθείς, Καρκίνε, για-τί μόνο όσο είσαι εκεί έξω γίνονται τα ωραία. Οι τυχαίες συναντήσεις ευνοούνται και ακόμα περισσότερο οι λιγότερο τυχαίες: Δίνεις την ευκαιρία στους secret admirers να σε πλησιά-σουν. Το θες αυτό, δεν το θες;

Πρόσεχε τις συναναστροφές σου από Δευτέρα, Λέοντα, γιατί η ενσυναίσθησή σου θα είναι έντονη και απλά δεν θέλεις να βρί-σκεσαι γύρω από ανθρώπους που βγάζουν αρνητική ενέργεια. Δεν θέλεις να πάθουν τα απαυτά σου φαλαινίαση. Να προσέξεις επίσης και τη δική σου ενέργεια, γιατί το όλο πράγμα θα είναι αμφίδρομο.

Αυτό το Σαββατοκύριακο είναι η καλύ-τερη ευκαιρία για να ξεφύγεις λίγο από την πραγματικότητα, Παρθένε. Μείνε σπίτι, φώ-ναξε ένα φίλο, δες μια ταινία, βασικά δες δυο τρεις τριλογίες. Φρόντισε να υπάρχει αλκοόλ στο χώρο, έτσι για να νιώθεις ότι είναι κοντά. Ή και όχι. Και προς Θεού, για κανένα λόγο μη

βάλεις τα παπούτσια σου.Πρόκειται να βρεθείς σε περίεργες κα-

ταστάσεις, Ζυγέ. Τα γεγονότα θα σε τραβάνε από δω κι από κει, ενώ οι προϊστάμενοί σου θα σε φέρουν σε δύσκολη θέση. Μία είναι η λύση. Η τσαχπινιά και το σκέρτσο. Μόνο έτσι. Βέβαια, μάλλον για τις γυναίκες αυτό θα δου-λέψει καλύτερα.

Είναι μια εβδομάδα, Σκορπιέ, που θα σου κάτσει κάπως περίεργα. Πρόσεχε τις κινήσεις σου, γιατί τα λάθη θα πληρωθούν ακριβά, αν και όχι σε μακροπρόθεσμο πλαίσιο. Και να διαλέξεις καλά τις μάχες στις οποίες θέλεις να εμπλακείς, μερικά ευκολάκια θα αποδειχτούν μεγάλα Βατερλό.

Θα έχεις μια ευφράδεια αυτή την εβδομά-δα, Τοξότη, και οι δυνάμεις της πειθούς σου θα είναι ιδιαίτερα αυξημένες. Κοίτα να τις χρησιμοποιήσεις για καλό. Μήπως, λέω εγώ τώρα, να τις χρησιμοποιούσες και σε κάποιο πρόσωπο του αντίθετου φύλου; Είναι ώρα να ξεσκουριάσουμε, νομίζω.

Μην παραπιείς την Κυριακή, Αιγόκερε, γιατί τη Δευτέρα θέλω να έχεις καθαρό μυα-λό. Κάποιο θέμα που σε προβληματίζει καιρό τώρα θα εμφανιστεί κάτω από νέο φως, πολύ πιο καθαρό και εύκολο. Και δεν θέλουμε να χάσουμε τέτοια ευκαιριάρα, έτσι δεν είναι;

Ενα πράγμα έχω μόνο να σου πω, Υδρο-χόε, μην προσπαθήσεις να λύσεις τα προβλή-ματά σου μόνος σου. Το ξέρω ότι καμιά φορά δυσκολεύεσαι να συμπεριλάβεις και άλλους στα θέματα που σε απασχολούν, τώρα όμως πρέπει. Ετσι θα δεις αποτελέσματα σε χρόνο που δεν θα το περίμενες.

Κάποιος συνάδελφος, αν υπάρχουν ακό-μα τέτοιοι, θα σου την πει για κάτι που δεν φταις, Ιχθύ. Κοίταξε να το αντιμετωπίσεις με ψυχραιμία, αν όχι με στιλ. Η αντίδρασή σου θα πει πολλά σε πολύ κόσμο, για αυτό και το φαίνεσθαι είναι σημαντικό αυτή την εβδομά-δα. Βάλε και κανένα φουλάρι, μπας και κερδί-σουμε το μέτωπο «στιλ».

34 21agiannopoulos@metropolisnews.gr

Νομίζεις ότι επειδή φοράς δερμάτινα, έχεις όλα τα cd των Doors και το μαλ-λί σου φτάνει μέχρι τη μέση πως είσαι αυθεντικός ροκάς; Οχι φίλε μου, τα ρούχα δεν κάνουν τον ροκά. Είναι οι μι-κρές λεπτομέρειες που δημιουργούν τη δια-φορά και ξεχωρίζουν τους φλώρους οπαδούς των Bon Jovi από τους σκληροπυρηνικούς των Αϊς Ντερθ. Οπως το The Shredder της Gama-Go για παράδειγμα, ο πρώτος ξύστης τυριού σε σχήμα ηλεκτρικής κιθάρας. Τον βάζεις στα ράφια της κουζίνας σου, και την επόμενη φορά που κάποια γραβιέρα σου κάνει τη δύσκολη της ρίχνεις μια πενιά και γίνεται 1.000 κομμάτια κυριολεκτικά. Διατίθεται σε μαύρο και κόκκινο χρώμα και κοστίζει κάτι λιγότερο από 8 ευρώ γιατρέ!

www.amazon.com

Εάν ψάχνεις έναν εντυ-πωσιακό τρόπο για να απολυθείς από τη δουλειά και να πας διακοπές διαρκείας σπίτι σου, μόλις βρέ-θηκε. Λέγεται iStrike Shuttle και είναι ένα ασύρματο ελικόπτερο το οποίο χειρίζεσαι μέσα από iPhone και iPad. Στο κάτω μέρος του μπορεί να κουβαλήσει μία μπάλα του πινγκ πονγκ και να την απελευθερώσει με το πάτημα ενός κουμπιού. Φαντά-σου λοιπόν την εικόνα να πετάει πάνω από το αφεντικό σου και να την αφήνει στο κεφάλι του. Τη δεύτερη φορά που θα το κάνεις, μαζεύεις τα μπογαλάκια σου και πας σπίτι 100%. Κάθε φόρτιση μάλιστα προσφέρει αυτονομία 8 λεπτών ώστε να προλάβεις να κεντράρεις σωστά και με μόνο 65 ευρώ δεν θα χαλά-σεις τίποτα από την αποζημίωση. Σκέφτεσαι τίποτα καλύτερο;

www.kickstarter.com

Οποια νοικοκυρά και αν ρωτήσεις θα σου πει πως το μυστικό του νόστιμου φαγητού βρίσκεται στα φρέσκα μυρωδικά. Επει-δή βέβαια εσύ δεν μαγει-ρεύεις, μάθε ότι το ίδιο ισχύει και για τα μοχίτο. Και τώρα που βρήκες κί-νητρο για να διατηρήσεις φρέσκο τον δυόσμο σου, μπορείς να προχωρήσεις στην αγορά των Herb Savour της Prepara. Πρό-κειται για φουτουριστι-κούς θαλάμους, οι οποίοι μοιάζουν να βγήκαν από ταινία με θέμα ταξίδια στο διάστημα, και σύμφωνα με την εταιρεία που τους κατασκευάζει διατηρούν φρέσκα τα μυρωδικά τρεις εβδομάδες περισσότερο από το να τα είχες απλά στο ψυγείο. Δεν περιέχουν επικίνδυνα χημικά και διατίθενται στην εξής προ-σφορά: 11,5 ευρώ ο ένας και 23 ευρώ οι τρεις.

www.prepara.com

Η διαφορά ανάμεσα σε μία έξυπνη και μία χαζή ιδέα συχνά είναι πολύ μικρή. Κάτι που ισχύει ακόμα περισσότερο κάθε φορά που προσπαθεί κανείς να προσθέσει επι-πλέον χρήσεις σε ήδη υπάρχοντα προϊόντα. Ετσι όταν βλέπεις το Button 2.0 απορείς αν θες να αγοράσεις μερικά για να τα βάλεις στα ρούχα σου ή αν είναι ότι πιο ανόητο έχεις δει τον τελευταίο καιρό. Πρόκειται για ένα παραδοσιακό κουμπί στο οποίο δημι-ουργήθηκε μια εγκοπή για να περνάς καλώδια όπως του mp3 και του hands-free σου. Ετσι την επόμενη φορά που θα πας για τρέξιμο φορώντας πουκάμισο θα κινείσαι άνετα χωρίς να φοβάσαι ότι θα μπλεχτείς. Και όλα αυτά μόλις με 2,5 ευρώ το κομμάτι!

www.shapeways.com

Η διαπου ισπλέοναν θεςέχεις ουργήΕτσι τάνετα

www.prepara.com

Σου γκρινιάζει η μάνα σου ότι είσαι σπάταλος και πως κάθε φορά που πας τουαλέτα χαλάς μια ολό-κληρη χαρτοβιομηχανία για να σκουπιστείς; Θες να της αποδείξεις το αντίθετο και παράλληλα να διατηρήσεις τον έλεγχο της κατανάλωσης μέσα στο μπάνιο; Πλέον είναι εύκολο και απλό χάρη στο χαρτί - μεζούρα της φωτογραφίας. Το κακό στην υπόθεση είναι πως σε βάζει να σκεφτείς αστεία που κανονικά δεν πρέπει να ξεστομίσεις ποτέ. Ατάκες του στιλ «το μέγεθος μετράει», «έκα-να νέο high score» και «το τερμάτισα το ρολό» καλό είναι να αποφεύγονται ειδικά αν θες να σου ξαναμιλήσει γυναίκα. Οχι τίποτα άλλο, για να έχεις και στο τέλος της ημέρας τη συνείδησή σου καθαρή.

www.perpetualkid.com

τοκρδηφοτοτωσκΑϊShGoπρσεκι

κκκκκκκκκκκκκκκκκαιαιαιααιαιααιααααααι λόλόλόλόλόλόλόλόόλόλόλόλόλόλλλ ---ΘεΘεΘεΘεΘεΘεΘεΘεΘεΘεεεΘΘ ς ς ς ςς ς ςςςςνανανανανανανανναναννανννανα

έσέσέσέσέσέσέσσέσσσέσσέσα α ααα ααααααααάάάάάάάάάάάρηρηρηρηηρηρηρηρηρηρρηρη αααααααααααακόκόκόκόκόκόκόκόκόκόκόκ τττττττττείείείείείείείείείείείίεεε ςςς ς ς ς ςςςςςς σσσσσσσσσσσειειειειειειειειειεειις ςςςςς ςςςςςκακακακακακαακακακακακκκα---λόλόλόλόλόλόλόλόλόλόλλλλόλόόόό» » »»»»»»»»»»

T R A I N I N G G R O U N D

Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να πυ-ροβολείς κάποιον ο οποί-ος βρίσκεται πεσμένος στο έδαφος. Υπό αυτή την έν-νοια, η διαρκής επίθεση που γίνεται στον Ζεσουάλ-δο Φερέιρα αυτή την πε-ρίοδο είναι εν μέρει άδι-κη, αφού όλοι βρίσκονται απέναντί του. Πόσο δίκιο έχουν, όμως, όσοι τον κα-τηγορούν και πόσο ο ίδιος όταν χειροκροτά ειρωνικά την κερκίδα; Η απάντηση είναι απλή, αρκεί να ξέρει κανείς τι ζητάει.

Οταν ο Πορτογάλος έφτασε στον Παναθηναϊ-κό το 2010 ως διάδοχος του Νίκου Νιόπλια, ήταν ο προπονητής των επιτυχι-ών της Πόρτο, με μια κακή παρένθεση στη Μάλαγα. Οι οπαδοί των «πρασίνων» τον θεώρησαν δάσκαλο του ποδοσφαίρου και διάδοχο του Τεν Κάτε σε αντίθεση με τον Νιόπλια που ήταν «λίγος» για τον πάγκο του συλλόγου. Εκτοτε τα δε-δομένα, όπως και το ρόστερ, έχουν αλλά-ξει δραματικά και η κατάσταση ανάμεσα σε αυτόν και την ομάδα μοιάζει με αποτυχημέ-νο γάμο: το ζευγάρι δεν χωρίζει γιατί ο ένας δεν μπορεί να αντέξει τη «διατροφή» και ο άλλος προτιμάει την ασφάλεια.

Για να κρίνει βέβαια κανείς τη δουλειά του Φερέιρα αντικειμενικά, δεν θα πρέπει να παραβλέψει τις δυσκολίες που συνάντη-σε μέχρι σήμερα. Το καλοκαίρι έφερε παί-χτες με βασική προϋπόθεση το να μη θέ-λουν προκαταβολή -με ό,τι αυτό συνεπά-γεται-, ενώ όσοι ανήκουν στο ρόστερ υπο-γράφουν τον έναν οικονομικό διακανονισμό μετά τον άλλο. Και ως γνωστόν, κανείς δεν δουλεύει με κέφι όταν δεν πληρώνεται. Επι-πλέον, η σημερινή ομάδα σε σχέση με αυτή του νταμπλ έχει αποδυναμωθεί τρομερά: τη

θέση του Σισέ πήρε ο Τοτσέ, ο Λέτο τραυ-ματίστηκε, ο Νίνης μετακόμισε στην Πάρμα και κανένας δεν ήρθε να τον αντικαταστήσει.

Ο ίδιος, όμως, ο Ζεσουάλδο είναι που ζήτησε να φύγει ο Κατσουράνης γιατί του «χα-λούσε» τα αποδυτήρια και δεν κράτησε το κα-λοκαίρι τον Καραγκούνη, αν και η ομάδα φωνάζει πως έχει ανάγκη από παίχτη - ηγέ-τη. Ακόμα και αυτά πάντως θα ήταν πταίσμα-τα, αν ο προπονητής του «τριφυλιού» είχε κά-νει το σημαντικότερο όλων: να παρουσιάσει μετά το καλοκαίρι μια ομάδα νεανική, αλλά δουλέμενη, που σκάει τον αντίπαλο από το τρέξιμο μέσα στο γήπεδο και έχει ένα υποτυ-πώδες σχέδιο άμυνας και επιθετικής ανάπτυ-ξης. Αντ' αυτού υπάρχει ένα αδούλευτο σύ-νολο που βασίζεται στην προσωπική πρωτο-βουλία και πανικοβάλλεται κάθε φορά που βρίσκεται υπό πίεση. Για να κάνεις τα βασι-κά δεν χρειάζεσαι ονόματα, σχέδιο χρειάζεται που ακολουθείται πιστά: ας ρωτήσουν πως γίνεται τον Ελευθερόπουλο;

35

BYE BYE JOEY Ο Τζόι ο Ντόρσεΐ αποτελεί -αν μη τι άλλο- ιδιάζουσα περίπτωση. Δεν μιλάω τόσο για το μπασκετικό του ταλέντο, αλλά για την ψυχοσύνθεσή του. Δεν το λέω για να ευλογήσω τα γένια μου (σπανός όντας, δεν θα είχε και νόημα άλλωστε), αλλά τον είχα ψυλλια-στεί από πέρυσι. Τότε που άνοιξα την τηλεόραση και είδα για πρώτη φορά το αμερικανικό αυτό ντερέκι σε αγώνα του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα.

Δεν θυμάμαι με ποιον παίζαμε. Αυτό που θυμά-μαι είναι ότι τον είδα να πηδάει σε μια φάση στο... Θεό και να παίρνει με χαρακτηριστική ευκολία το ρι-μπάουντ ανάμεσα σε δύο αντιπάλους. «Οπα», είπα, «τρελό άλμα το τυπάκι, αθλητικότατος φαίνεται, μια χαρούλα». Και πριν προλάβω να ολοκληρώσω την πρώτη μου αυτή εκτίμηση, τσουπ! Πιάνει ο Τζόι την μπάλα με τα δύο χέρια, σκύβει ασυνήθιστα χαμηλά και την πασάρει στον πλέι μέικερ με στιλ...κουτάλα! Ε, κάπως έτσι ξεκινάνε όλα τα στραβά, από μία πά-σα-κουτάλα. Είναι γνωστό τοις πάσι.

Από εκείνη τη φάση, λοιπόν, σκέφτηκα πως ο τύπος δεν πρέπει να είναι και το πιο συνηθισμένο πλάσμα. Μου ξύπνησε μνήμες Τάρπλεϊ. Και να που μετά το παιχνίδι με τη Ζαλγκίρις το επιβεβαίωσε με τον πιο παράδοξο τρόπο: σαλιαρίζοντας και «καρ-φώνοντας» τους συμπαίκτες του μέσω... Facebook. Οταν έχεις κερδίσει την ατελείωτη δόξα της περα-σμένης αγωνιστικής σεζόν, όταν έχεις κολλήσει τόσο έντονα με την ερυθρόλευκη κερκίδα, όταν έχεις εξασφαλισμένο ένα καλό συμβόλαιο, όταν ζεις σαν βασιλιάς σε μια χώρα σαν την Ελλάδα και κλοτσάς αδικαιολόγητα την καρδάρα που περιέχει όλα τα πα-ραπάνω, τότε επιβεβαιώνεις ένα πράγμα: ότι το IQ σου είναι όμοιο με εκείνο του συνονόματού σου από τα «Φιλαράκια»...

Με τη νέα πρωτοποριακή πρωτοβουλία «η επιχείρησή σου.gr» ο ΟΤΕ δίνει τη δυνατότητα, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις και ελεύθερους επαγγελματίες να προωθήσουν την επιχείρησή τους στο ίντερ-

νετ, εύκολα, γρή-γορα και εντελώς δωρεάν για έναν ολόκληρο χρόνο. Μέσα από ένα ει-δικά σχεδιασμέ-νο site, το www.yourbusiness.gr, και μέσω ενός απλού εργαλείου ο ενδιαφερόμενος μπορεί να δημι-ουργήσει το site ή το ηλεκτρονικό κατάστημα της επιχείρησής του,

επιλέγοντας την ηλεκτρονική διεύθυνση (url/domain) που επιθυμεί. Το site ή το ηλεκτρονικό κατάστημα φιλοξενείται δωρεάν για ένα χρόνο στις ασφα-λείς υποδομές του ΟΤΕ, ενώ ο ίδιος αναλαμβάνει τη διαχείριση και την ανα-νέωση των πληροφοριών με τη συχνότητα που επιθυμεί.

Το όνειρο κάθε παιδιού -και όχι μόνο- ήρθε να ικανοποιήσει η Bic με τη νέα σειρά στυλό 4 colors. Η σειρά προσαρμόζεται απόλυτα στις ανάγκες και τις απαιτήσεις κάθε ανήλικου και ενήλικου φίλου της, δίνοντας τη δυ-νατότητα τεσσάρων χρωμάτων, ενσωματωμένα στο ίδιο στυλό και μάλιστα με μεγάλη διάρκεια, που φτάνει στα τρία χιλιόμετρα γραφής, προσφέρο-ντας ακόμα μεγαλύτερη οικονομία. Με κλασικά ή μοντέρνα χρώματα και πρακτική λαβή, η σειρά BiC® 4 Colors™ διαθέτει μία πλήρη γκάμα, για να καλύπτει κάθε προτίμηση: Επιλέξτε το κλασικό, με χρώματα μπλε, μαύρο, κόκκινο, πράσινο με μεσαία (1mm) ή λεπτή μύτη (0,7 mm) ή αυτό με την ειδική λαβή για μέγιστη άνεση στη γραφή. Οσοι αγαπούν τους πιο απα-λούς και νεανικούς χρωματισμούς μπορούν να προτιμήσουν τα 4 Colors Fashion Colors (ροζ, μοβ, γαλάζιο, λαχανί), με την κλασική ή την ειδική, εργονομική λαβή!

Το νεανικό φεστιβάλ εικόνας και video “Shoot_it” (www.shootit.gr) υποδέχε-ται το φθινόπωρο με το νέο θέμα «Μέσα στην πόλη», μέσα από την ανανεωμένη σελί-δα Facebook του Δι-κτύου Καταστημάτων ΓΕΡΜΑΝΟΣ (www.facebook.com/Germanos). Πρόκειται για τον ετήσιο διαγωνιστικό θεσμό φω-τογραφίας και βίντεο με τη χρήση κάμερας κινητού, με το οποίο ο ΓΕΡΜΑ-ΝΟΣ παροτρύνει τους συμμετέχοντες να αναδείξουν το ταλέντο τους συν-δυάζοντας την τεχνολογία με τη δημιουργικότητα. Οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούν να δηλώνουν συμμετοχή αποκλειστικά μέσω της σελίδας ΓΕΡΜΑ-ΝΟΣ στο Facebook, ενώ η κάθε φωτογραφία ή/και video του κάθε χρήστη θα δημοσιεύεται στο προσωπικό προφίλ του. Πέρα από τους συμμετέχο-ντες, δώρα θα μπορούν να κερδίσουν και όσοι ψηφίζουν για την ανάδειξη των νικητών.

Ο ελληνικός καφές Λουμί-δης Παπαγάλος συνεχίζει την ενέργεια «Βάλε ένα χεράκι... για τον αγαπημένο σου παραδοσια-κό καφέ» με την τρίτη και πιο ση-μαντική φάση. Σε αυτήν, άτομα από όλη την Ελ-λάδα κλήθηκαν να υποστηρί-ξουν τα αγαπη-μένα τους παραδοσιακά καφέ προκειμένου να τα βοηθήσουν να διατηρή-σουν όλα τα διαχρονικά χαρακτηριστικά τους. Οι φάκελοι των στοιχείων των καταστημάτων που συγκεντρώθηκαν υποβλήθηκαν στο δεύτερο στάδιο σε μια ειδική κριτική επιτροπή, που βάσει μιας σειράς κριτηρίων κατέληξε στα 15 επικρατέστερα. Εως την Κυριακή 25 Νοεμβρίου, λοιπόν, όλοι οι φίλοι της σελίδας (www.facebook.com/LoumidisPapagalos) θα μπορούν να ψηφίσουν προκειμένου να αναδείξουν τα πέντε πιο αγαπημένα, τα οποία και θα λάβουν μια ειδική υποστήριξη.

Ο Nescafé Classic... ξετρυπώνει 100 «μαγικά» σημεία στις γει-τονιές της Αθήνας και καλεί τον κόσμο να τα ανακαλύψει με το Cityzen, μία νέα εφαρμογή στη σελίδα του Nescafé στο Facebook (www.facebook.com/NescafeGreece). Μέσα από διαγωνισμό που διοργανώνει (κάθε ημέρα για 100 ημέρες) θα παρουσιάζεται μία φωτογραφία από ένα «μαγικό» σημείο της πόλης, ζητώντας από τους συμμετέχοντες να μαντέψουν πού ακριβώς βρίσκεται το ση-μείο αυτό. Οποιος μαντέψει σωστά θέτει υποψηφιότητα για μια ποικιλία δώρων. O Nescafé Classic, μάλιστα, συγκεντρώνει όλα τα σημεία που αποκαλύπτονται στο διαγωνισμό σε έναν οδηγό: μυστικά πάρκα, γειτονιές που μοιάζουν με χωριά, μέρη με υπέ-ροχη θέα, μαζί με διάφορες άλλες χρήσιμες πληροφορίες.

WWW.METROPOLISPRESS.GR

Η μεγαλύτερη πλατφόρμα ψυχαγωγίας, η iTunes, λανσάρει στην Ελλάδα το concept των gift cards πρώτα στα Public (www.public.gr), τα οποία από τη Δευτέρα 29 Οκτωβρίου διαθέτουν στα καταστήματά τους σε όλη την Ελλά-

δα iTunes - gift cards των 15, 25 και των 50 ευρώ. Τα καταστήματά μας ανοίγουν την πόρ-τα σε εκατομμύρια τρα-γούδια, ταινίες, παιχνί-δια και εφαρμογές του iTunes Store, τα οποία πλέον μπορούν να γί-νουν δικά σας εύκολα και με ασφάλεια, χωρίς να χρειάζεται να δώσετε τα προσωπικά στοιχεία

σας στο ίντερνετ. Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Η πληθώρα των εφαρμογών και οι διαρκώς ανανεούμενες λίστες μουσικής, ταινιών, βιβλίων και παιχνι-διών δεν θα αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο!

H COSMOTE μειώνει τα έξοδα επικοινωνίας για τους φοιτητές με νέες προσφο-ρές και μοναδικά δώρα. Οι φοιτητές, ανάλογα με τις ανάγκες τους, μπορούν να επιλέξουν ανάμεσα σε προσφορές στο What’s Up, σε όλα τα προγράμματα Καρ-τοΣυμβολαίου και Συμβολαίου και στο Mobile Internet και να επωφελούνται όλη τη φοιτητική χρονιά. Ειδικότερα στο What’s Up κερδίζουν δώρο κάθε μήνα 600΄ προς όλο τον κόσμο του What’s Up με ανανέωση 5 ευρώ τον προηγούμενο μήνα ή 600΄ προς όλο τον κόσμο του What’s Up και 600ΜΒ με ανανέωση συνολικής αξίας 10 ευρώ τον προηγούμενο μήνα. Ακόμα μπορούν να επωφεληθούν με έκπτωση 5 ευρώ στο πάγιο σε όλα τα προγράμματα ΚαρτοΣυμβολαίου και Συμ-βολαίου και για γρήγορο σερφάρισμα από το κινητό, τον υπολογιστή ή το tablet μόνο με 8,90 ευρώ για πάντα. Τελικά είναι ωραία να είσαι φοιτητής!

H Vodafone φέρνει την τεχνολογία LTE στην Ελλάδα αγγίζοντας ταχύτητες 4G, πρωτοφανείς για τα ελληνικά δεδομένα. Οι επισκέπτες του The Mall Athens το περα-σμένο Σάββατο είχαν την ευκαιρία να ζή-σουν τη μοναδική εμπειρία του 4G στο κα-τάστημα της Vodafone, παρακολουθώντας βήμα προς βήμα τις ταχύτητες του mobile internet με 4G να ξεπερνούν οτιδήποτε έχουν δει έως σήμερα. Στις μετρήσεις που πραγματοποιήθηκαν, η ταχύτητα download ξεπέρασε τα 91Mbps, ενώ η ταχύτητα upload ξεπέρασε τα 33Mbps. H Vodafone αναπτύσσει δίκτυο τέταρτης γενιάς, ώστε να προσφέρει νέες καινοτόμες υπηρεσίες 4G, που θα δώσουν τη δυνατότητα στους συνδρομητές της να ζήσουν την εμπειρία χρήσης υπηρεσιών δεδομένων με πραγματικές ταχύτητες πολλαπλάσιες των σημερινών, που επιτρέπουν μεγα-λύτερη χωρητικότητα για αποστολή και λήψη μεγάλων αρχείων, καθώς και την αναπαραγωγή βίντεο υψηλής ευκρίνειας.

Την ανάγνωση της αγαπημένης μου επιστημονικής είδησης. Και ήταν η πρώτη φορά που σταμάτησα να διαβάζω από χαρά. Είμαι, βλέπετε, από αυτούς που γράφουν πέντε emails συγχρόνως, την ίδια ώρα μάλιστα που διαβάζουν μια είδηση, μιλούν στο τηλέφωνο και κουτσομπολεύουν στο chat. To κόστος για όλη αυτή την παράλληλη επικοινωνία είναι η αποθήκευση διάφορων emails ως drafts στο Gmail και ο μεγάλος κίνδυνος να μην αποσταλούν ποτέ. Γράφω κάτι, το αποθηκεύω για να ανοίξω κάποιο άλλο email και πάει λέγοντας. Σε αυτό το χάος του υπολογιστή και του μυαλού μου ήρθε να βοηθήσει η Google. Σύμφωνα με την είδηση, θα γίνουν αλλαγές στον τρόπο σύνθεσης μηνυμάτων, με μεγαλύτερη αυτή που αφορά τη σύνθεσή τους, η οποία στο εξής θα γίνεται σε ξεχωριστό παράθυρο που θυμίζει chat. Mετά έλεγε για κάτι άλλες αλλαγές, αλλά δεν έδωσα σημασία. Το δικό μου πρόβλημα λύθη-κε. Τα υπόλοιπα ας τα διαβάσουν όσοι ενδιαφέρονται!

Να διαβάσω τα σχόλια φίλων και γνωστών για τον Βαξεβάνη, τον Αρβανίτη και τους υπόλοι-πους δημοσιογράφους, πολιτι-κούς και λοιπούς που πέρασαν αυτή την εβδομάδα από την επι-καιρότητα. Εχω καιρό να θυμη-θώ το Facebook σε τόσο μεγάλα κέφια, με τόσο πολλά σχόλια, κριτικές, γνώμες. Αρκετά από όσα κατάφερα να διαβάσω ήταν έξυπνα, λίγα όμως είχαν εστιάσει στην ουσία του προβλήματος. Ο καθένας είχε τη δική του προ-σέγγιση, τις περισσότερες φορές ρηχή. Κρίμα! Απογοητεύτηκα πολύ γρήγορα και σταμάτησα να προσπαθώ. Και για να μη βγάζω και την ουρά μου απέξω, ούτε εγώ έγραψα κάτι βαθυστόχαστο.

Την παρακολούθηση ούτε ενός από τα νέα επεισόδια του «Ρά-διο Αρβύλα». Κλασικά, θα μου πείτε. Σιγά την πρωτοτυπία. Αλλά είναι δυνατόν να κοιμάμαι από τις 11:30; Ή, πιο σωστά, να μην μπορώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά μετά τις 12; Δεν θέλω να πω όμως μόνο αυτό. Το πιο σημα-ντικό είναι ότι τα φετινά επεισό-δια μου φάνηκαν λίγο βαρετά. Ειδικά το πρώτο, που είχα μεγάλη λαχτάρα να το δω. Κάτι το χιού-μορ τους που το βαρέθηκα, κάτι τα βίντεο που είχαν επικεντρωθεί στο Σαμαρά. Κάτι η ζέστη, κάτι τα λό-για του παπά, που έλεγε η Ντένη Μαρκορά στους «Δύο ξένους», με πήρε ο ύπνος. Αντε να δούμε την επόμενη εβδομάδα...