Askerlik yüksek bir payedir Hakk’ın katında da, halkın katında da... O’na denk yüce

bir topluluk ve gördüğü vazifeye denk yüksek bir vazife yoktur Ģu fani âlemde... Yüklendiği iĢ itibariyle zaman onda baĢkalaĢır, muammalaĢır ve bir (sır) haline gelir. Saati seneler sayılır asker’in... Talimiyle terbiyesiyle, ve serhatlarda nöbetiyle...

Uhdesine verilen emanetleri görüp gözetmede O’nun gözü, lâhut - âlemini seyretmekle

doymuĢ ve dolmuĢ bir göze denk tutulmuĢtur sözü lalü güherin (1) dilinde ve bu noktada eĢi ve menendi yoktur askerin.

O’nu (vatanın bekçisi) diye anlatırlar. Bence ona topyekûn mukaddeslerin; mazinin,

hars’ın, hürriyet ve emniyet’in en emin muhafızı demek daha uygun olacaktır. EndiĢelerimiz onun mevcudiyetiyle zail olur. Huzursuzluğumuz onun türkü ve ninnileriyle huzura ve rahatlığa inkılâp eder.

Ġnsanlık, Asker’le medeniyet ve ümrana tırmanır. Fetihler ve sonra kültür akımları onun sancağı ve mızrağıyla her tarafa ulaĢır ve bununla yeni yeni medeniyetler doğan yeni yeni iklimler aydınlığa kavuĢur. Sonra taĢıyıp geliĢtirdiği herĢeyi emniyet altına alma ve

korumada yine kendine düĢer.

An olur, bir sel gibi Çağlar, bir tutan kesilir, temizler her tarafı... Gün gelir buharlaĢır, bir sıyanet bulutu kesilir milletinin üstünde... Dolu dolu gözleriyle yatıĢtırır tozu toprağı ve

sular baĢtanbaĢa bütün bir çemenzarı. (2)

Milletlerin ölüĢ ve diriliĢinde büyük tesiri vardır asker’in. Bütün kaynaĢmalar, huzursuzluklar ve nihayet yıkılıĢlar onun kendinde olmadığı zamanlara rastlar ve bütün bir irfana eriĢ, kendine geliĢ ve diriliĢ ise onun zinde ve canlı olduğu günlerde görülür.

Çağlayanlar gibi akıp akıp gittiği, tepeleri düz, ovaları bereketli kıldığı günlerde…

Her milletin tarihinde asker bir (tepe) varlıktır. O, dağ cesametiyle türkülere mevzu

olur, destanlara renk katar ve milletinin gönlünde, yüce burçlarda dalgalanan bayraklar gibi huzurun ve emniyetin remzi haline gelir. Bu manada her millet’in askeri vardır. Ve o milletin

gözdesidir. Canlılığı, Ģuuru ve aksiyonuyla...

Bir de anadan doğma (asker – millet) vardır. O, asker doğar, askerlik türkülerinden ninniler dinler ve asker olarak ölür. ÂĢıktır askerliğe, serhat boylarına akınla ve kavgaya...

«Rayet’e meylederiz kameti dilcu yerine,

Tuğa dil bağlamıĢız kâkül-u hoĢbü yerine

Heves- i tir-u keman çıkmadı dilden asla

Navek- i gamze- i dildüz ile ebru yerine

Severiz esb- i hünermend- i süb reftarı

Bir peri - Ģekl sanem gözleri hü yerine»

Gazi Giray (3)

Sığmaz kabına ve bir çığlık olup kıtalardan kıtalara yayılır; denizler gibi kükrer, dağlarla pençeleĢir, stepleri aĢar, Çin seddine ayak öptürür.

O, kendini yerin tek varisi bilir ve gözü dünya hâkimiyetindedir. «Gün doğuĢundan

gün batısına kadar bizimdir» sözü onda idealleĢir ve bu uğurda ölüm hayatın en tatlı gayesi ve en sevimli neticesi haline gelir. «ġimdiye kadar çok muzaffer oldum. Artık benim için Hak yolunda ölenlerin eriĢtiği yüce saadetten baĢka bir Ģey kalmadı. Gayrı akacak kanının değeri

bu olsun.» Ordusu muzaffer ileri, kendi yüceler yücesine kanat çırpıp yükselirken, beĢikten o ana kadar içinde taĢıdığı manaya bir kere daha tercüman olur; «Attan inmeyesüz!»

Bu aydınlık tufanı, Lazar’ın ve MiloĢ’un ülkesini de sardıktan sonra, Balkanlar’ ın ona

mezar olmasının ne ehemmiyeti var...

Asker - millet elinde taĢıdığı meĢale ile her tarafı aydınlatma yoluna girmiĢtir. Mızrağının ucunda taĢıdığı ıĢıkla, en ücra yerlere koĢar. Ġnsanlık için, onun saadeti ve aydınlığa ermesi için dağlara tırmanır. Denizlerle boğuĢur. Surları göğüsler ve bir yıldırım

gibi milletlerin beyninde çakar; zulmü ve zalimi tarumar eder.

Geçilmez zannedilen surlar ve yüksek burçlar onun karĢısında erir, mütekebbir ve mağrur baĢlar huzurunda iki büklüm olur. Kılıç çalıĢı gökte ve yerde velvele meydana getirir.

Tuğuna ve sancağına cihan selam durur. Götürdüğüne ve getirdiğine dost selam durur; düĢman selam durur. Muvakkat bir kadirĢinaslığı içinde Montesquieu, «Bu millet olmasaydı tarih olmazdı» der. Asker - millet için bu hüküm doğru fakat eksiktir. Zira bu millet Ģahidi

bulunduğu yüce âlem ve büyük dava itibariyle, tarihin de, medeniyetin de kurucusu ve koruyucusu olmuĢtur.

BaĢtanbaĢa insanlık ufkunun karardığı bir dönemde o, bir kama gibi zulmetleri yırtmıĢ

ve kendinden sonraki devirlere hükmünü kabul ettirmiĢtir.

Taarruzunda destanlara sığmaz bir celadet gösterirken:

Vur pençe- i âlideki ĢemĢir aĢkına

Gülbangı, asumanı tutan pir aĢkına

Ey leĢker- i müfettihu’l-ebvab vur bugün

Feth- i mübini zamin o tebĢir aĢkına

Vur devr- i küfrün üstüne rekz- i hilal için

GelmiĢ o Ģehsuvar- ı cihangir aĢkına

DüĢsün çelengi Rum’un eğilsin ser- i freng

Vur Türk’ü gönderen yed- i takdir aĢkına

Müdafaada cansiperanedir. Hatta onun müdafaası taarruzundan farksızdır. Batılı; «bütün milletlerin müdüfaadan ümidi kesildiği yerde onun taarruzu baĢlar» der. Bu,

Malazgirt’ten Çanakkale’ye kadar destanlaĢan bir milletin aksiyonunun en güzel ifadesidir. Palandöken’de, Rus ordusunu elindeki satırıyla karĢılayan ninesinden, yüzünden duvağı

çözüp Çanakkale’ye koĢan gelinine kadar, Batılı’nın gözünden kaçmamıĢtır. Ġmkânsızlığın ve yokluğun kendini boğmaya çalıĢtığı dönemde dahi, Ġngiliz toplarına süngüsüyle cevap veren Mehmetçik, tarihe gömülürken Ulubatlı Hasan’la selamlaĢır. Mohaç’a tebessüm atfeder.

Malazgirt’ten geçip «Bedir’in Aslanlarıyla» boyun boyuna gelir.

Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?

«Gömelim gel seni tarihe» desem sığmazsın

Hercümerc ettiğin edvara da yetmez o «kitab»

Seni ancak ebediyetler eder istiab

Ey Ģehid oğlu Ģehid isteme benden makber

Sana ağuĢunu açmıĢ duruyor Peygamber.

M. A.

Onun süngüsü, yüz defa iniltimizi dindirdi Ve ateĢimize su serpti. Yakın tarihimizde

dahi kaç defa onda mazinin tebessüm eden çehresini ve yıldırımlaĢan celadetini gördük... Eğer atik davranıp da yıllardan beri hazırlanan karanlık emellerin önüne geçmeseydi, bütün bir

millet olarak inkisar içinde ağlamadan baĢka çaremiz kalmayacaktı.

Tuğa selam, sancağa selam ve onu tutan yüce baĢa binlerce selam..

SIZINTI

(1) inci mercan,

(2) YeĢillikler,

(3) Kırım Han’ı (1588) Türk kahramanlığını ve yiğitliğini Divan tarzındaki Ģiire getiren bir Ģairdir.

Gönül arayan adam yerine biz sancağa meylederiz. HoĢ kokulu kâkül yerine Tuğa gönül bağlamıĢız. Kalbe saplanan gamze oku ile kaĢ yerine, ok ve yay hevesi gönülden as la

çıkmadı. Gözleri ceylana benzeyen peri suretli bir sanem yerine, rüzgâr gibi giden hünerli atı severiz.

Dünyada yaĢayan canlılara bakınca pek çok ahenk, düzen ve kader birliği görülür. En küçük bir mikroptan en büyük bir balinaya kadar, bir hayat gayreti ve cehdi ve bir kader

birliği vardır. Hiçbir mahlûk sebepsiz, lüzumsuz ve hikmetsiz yaratılmamıĢtır. Mikro canlılardan makro canlılara kadar bütün mahlûkatta bir yaratılıĢ birliğini ve kanunların

intizamını görmek mümkündür.

Henüz kalb gözü kapanmamıĢ, aklı ve Ģuuru ĢartlanmamıĢ bir insanın, canlılar âlemindeki düzene veya bir hücrenin içindeki mucizeyi öleme bakıp da kendinden geçmemesi, sanatkârına hayran olmaması imkânsızdır.

Dünyadaki mevcut azot, kükürt, fosfor ve karbon gibi canlıların temel taĢı diyebileceğimiz elementlerin zayiatını önlemek için bütün kâinatta geçerli olan azami tasarruf kanunu konmuĢtur. Ölen hiçbir canlının bir tek atomu dahi zayi olmaz. Bunun için azot ve

kükürt bakterileri yaratılmıĢ, bunlarla dünya bir leĢ ve çöp yığını olmaktan korunmuĢ ve her canlı yaratılmıĢ olduğu toprağa döndürülerek temizlenmiĢtir.

Neslin muhafazası için de pek çok kanunlar konmuĢtur. Bu hususta Ģöyle bir misal

verebiliriz: Bir kefal balığı bir kerede beĢ milyon yumurta bırakır. Eğer bu beĢ milyon yumurtanın hepsi kefal balığı olsaydı, denizlerde diğer canlıların yaĢamasına imkân kalmazdı. Bunu bütün canlılar için düĢünürsek durum daha da karıĢık bir hale gelebilir. Bir kerede 4000

yumurta bırakan su kurbağaları açısından da durum aynıdır. Eğer sadece kefal balıkları ve kurbağalar bu Ģekilde üreyecek olsaydı, dünyayı onlara terk etmemiz gerekecekti. En

kalabalık grup olan böcekler dünyasındaki üreme hızı ise baĢlı baĢına bir mesele haline gelecek ve böcekler için ayrı bir dünya aramamız gerekecekti.

Yukarıda misallerini zikrettiğimiz canlılara verilen yüksek üreme kabiliyeti ve kudreti baĢka canlıların rızkı olarak kullanılarak denge sağlanmıĢtır. Böylece ne diğer canlılar rızksız

kalmakta ne de rızk olanların nesli tükenmektedir. BeĢ milyon, kefal yumurtasından çıkan yavruların iki - üç milyonu hemen küçük balıklara yem olur, bir kısmı daha yumurta iken

ölür, bir kısmı az büyüyünce daha büyük balıklara yem olur, neticede beĢ milyon yumurtadan iki üç yüz balık ancak normal hale gelebilir. Görüleceği gibi ne denizler balıktan, göller kurbağadan, toprak solucanda ormanlar yılandan geçilmeyecek halde ve ne de bu hayvanların

nesli tükenecek kadar fazla bir zayiatı mevcuttur. Bu canlı ekosistemde varidat ve masarif daima eĢit olarak gitmektedir.

KurulmuĢ bu eĢitliği bozan bozma yolunda çalıĢan insanoğlu kendi felaketini kendisi

hazırlamıĢ olmaktadır. Bu yüzden tabiatı koruma çok mühim bir mesele olarak bugün karĢımıza çıkmaktadır. Eğer insanoğlu bu dengedeki besin zincirinden bir halka koparacak

olursa baĢına çok büyük gaileler açılabilir. Mesela, tarıma zararlı böceklerle yapılan mücadelede birçok faydalı böcek de telef olmaktadır. Hâlbuki birçok hayvanın rızkı böceklerden baĢlamaktadır. Eğer böceklerin yok olduğu bir an için düĢünülecek olursa, bu

dengenin de korkunç Ģekilde bozulacağını ve böceklere bağlı olarak beslenen hayvanların da zincirinden halka halka koparak yok olacağını, erkek ve diĢi çiçekli bitkilerin tozlaĢma

noksanlığından dolayı yok olacaklarını da düĢünmemiz gerekecektir. Fakat yaratıcı yaratıklarını korumak için onları bazı kabiliyetlerle teçhiz etmiĢtir. Bugüne kadar yapılan büyük böcek mücadelesine rağmen hiçbir böcek nesli yok edilemedi. Nesilden nesile

kazanılan zehirlere karĢı muafiyet ve çok fazla yavru meydana getirme sayesinde böcek nesli muhafaza edilebilmiĢtir.

Cıvıl cıvıl hayat ve yeĢillik fıĢkıran bir göl düĢünelim, içindeki canlıların varidat ve

masarifi denk olduğundan hem kendileri huzur içinde hem de insana huzur verecek Ģekilde hayatlarını idame ettirirler. Eğer insanoğlunun yanlıĢ tatbikatı yüzünden herhangi bir tür canlı

besin zincirinden çıkarılırsa, o cennet gibi gölün ne hale gireceğini düĢünelim; mesela, gölün yakınındaki bir pirinç tarlasında kullanılan zirai ilaçlar bu göle bulaĢsa veya yakınındaki Ģehrin kanalizasyonu ile evlerin deterjanlı suları bu göle dökülse birçok hayvan türü telef olur.

Bu yok olma eğer hayvanların üreme hızını geçecek olursa ne olur? Sadece bir tek türün dahi yok olması bütün besin zincirini dolaylı olarak etkileyerek bütün gölün mahvına sebep olur.

Zahiren balıkların düĢmanı gibi görünen kurbağalar yok olunca, bir an için çok fazla üreyecek olan balıklar, bütün gölü kaplayacaklar, fakat kapasitesi sınırlı olan göl bunlara kâfi gelmeyecek ve besin kıtlığı yüzünden balıklar da bir süre sonra telef olacaktır. Bu Ģekilde

kapalı sistemlerde herhangi bir türün mahvı neticesi ölen canlıların dipte çürüyüp kokması baĢlayacak, oksijen azlığı ve kokuĢma neticesi hâsıl olan hidrojen sülfür gazının zehirli etkisi ile bu ölüm hızı daha da artacak ve neticede de göl, hiçbir canlının barınamayacağı bir

bataklık halini alacaktır. O gölden rızkını temin eden büyük memeliler de ya hicret edecek, ya da yok olacaktır. Balıkçılık yapan insanlar da kendi yaktıkları bu ateĢte kendilerini yakmıĢ

olacaktır.

Bunun en canlı misalini Ġzmir Körfezinde görebiliriz. 20 sene öncesine kadar en az 30 çeĢit balık yaĢayan körfezde, bugün 5 çeĢit balık kalmıĢtır. Plastik fabrikalarının denize

döktüğü civa artıkları, deterjan ve deri atölyelerinin zehirli artıkları neticesi körfezde meydana gelen ölümler hazırlanmıĢ, bunların çürümesi neticesi tabii denge bozulunca kokuĢma baĢlamıĢ ve çıkan hidrojen sülfür ise bu ölümü daha da hızlandırmıĢtır. Bugün sadece çok

dayanıklı olan kefal, kaya balığı, yılan balığı gibi birkaç tür yaĢayabilmektedir. Eğer bu hadise aynı Ģekilde devam ederse körfezin bir bataklık olacağını söylemek bir kehanet

olmayacaktır.

Yukarıdaki misallerden de anlaĢılacağı gibi fıtrat kanunlarını bilmeden, muhalif bir tarzda yaĢamak, bunun neticesi gelecek olan medeniyetin sonu hüsran olacaktır.

Eğer insanoğlu fıtrat kanunlarım, canlılar arasında Halik’ın kurduğu hayret nüma nizamı, esrarengiz dengeyi anlamaya çalıĢırsa herhalde kendisi için daha hayırlı olacaktır ve

sonunda dünyayı kendisine cehennem olmadan korumuĢ olacaktır.

Ġleride bitkiler arasındaki tabii denge ve hava kirliliği neticesi çıkan kanser gibi hastalıkların alakasından bahsederek bu konuyu daha da ariz amik ele almayı düĢünüyoruz.

Zoolog Ġ. YILMAZ

Tevazu kanatlarını açarak etrafa açılmıĢ, baĢı yerde, gönlü göklerde bir nesil...

Osmanlılığın verdiği rehavetten vazgeçip, maneviyat ikliminden burcu burcu gelen ılıklığı iliklerine kadar duyup bulan, doyan ve coĢan bir nesil... Planların, tuzakların her türlüsüne rağmen çekinmeden yürüyen, ilerleyen bir nesil… Musibetlerin her çeĢidine, hakaretlerin her

Ģekline, bütün zorluklara aldırmadan göğsünü geren bir nesil… CoĢkunluğun, aĢk ve heyecanın zirvesinde, toslamaları geri iten, müdahaleleri püskürten, dinamik, enerjik bir nesil.

Davası uğrunda her türlü riske katlanıp, meĢakkatleri göz önüne alan, setler ve

engebeler karĢısında moralinden ve maneviyatından en ufak birĢey kaybetmeyerek sarsılma, çözülme bilmeyen bir nesil… Ġnsanlığın kurtuluĢu adına verdiği kavgada her çeĢit ızdırap ve çileyi yudumlayan, her türlü sıkıntıyı hazmederek yaftaları, kulpları gülerek karĢılayan bir

nesil…

Hakk’ın yolunda mesafe, uzaklık nedir bilmeden dere, tepe, dağ, bayır demeden ilerleyen; Afrika’yı fetheden büyük Fatih Ukbe Bin Amir gibi. Fas’ta karĢısında okyanusu

bulunca fetih aĢk ve heyecanıyla irkilmeden atını denize sürerek; «Ya Rabbi! ġu deryalar karĢıma çıkmasaydı adını deniz aĢırı yerlere de götürecektim.» diye haykıran coĢkun bir nesil.

Yolunda ömrünü tüketip hayatını verdiği davanın bayraklaĢması, Allah’ın adının duyurulması uğruna Uzak Doğu’lara, Filipinlere kadar giden Ġbrahim ReĢit gibi yuvasından ayrılırken ailesini, evlatlarını bağrına basarak, «Ben Hakkı neĢre gidiyorum, belki bir daha dönemem

evlatlarım.» diye sıcak yuvasına elveda diyen, gurbeti seçen fedakâr bir nesil...

Asrın korkunç ve dehĢetli enkazını temizlemek için hayatını vakfeden, gördüğü tablo karĢısında, «KarĢımda müthiĢ bir yangın var. Alevleri göklere yükseliyor. Ġçinde evladım

yanıyor, imanım tutuĢmuĢ yanıyor. O yangını söndürmeye, imanımı kurtarmaya koĢuyorum. Yolda biri beni kösteklemek istemiĢ de ayağım ona çarpmıĢ, ne ehemmiyeti var? 0 müthiĢ yangın karĢısında bu küçük hadise bir kıymet ifade eder mi? Dar düĢünceler Dar görüĢler!»

diyerek, her türlü zorluğu hafife alan ve küçümseyen, neslin mönü mimarının yolunda yürümeye azmetmiĢ bir nesil... Topyekun bir milletin imanının heder edildiğini görüp içi

yanarcasına bir yakarıĢ ve bir çırpınıĢla, «Gözümde ne cennet sevdası var, ne cehennem korkusu!.. Kitabımız yeryüzünde cemaatsiz kalırsa cenneti de istemem; orası da bana zindan olur. Fakat milletimin imanını selamette görürsem, cehennemin alevleri içinde yanmaya

razıyım. Çünkü vücudum yanarken, gönlüm gül gülistan olur.» diye feryadın en acıklı nidasıyla bin türlü dert ve yaraların içinde dolaĢıp durduğu, nesillere ruh vermek, insanlığın

manevi hayatını yaĢatmak için yaĢayan bir nesil… Neslinin kurtuluĢu adına yepyeni bir dünyanın eĢiğinde, «yaĢama aĢkını bırakıp, yaĢatma zevkine gönül veren, sabırlı ve azimli, lakin gösteriĢsiz ve nümayiĢsiz» yol alan bir nesil... «Yolunda yürüyeceksem yaĢat, yok

sapacak, yalpalayacaksam yaĢatma» diye gönlü inleyen, ruhu sızlayan bir nesil…

En ağır tahrik Ve tazyikler karĢısında bile sarsıntı geçirmeden, aleyhinde iĢleyen tezgâh ve dönen dolaplara aldırmadan, top güllesi sedasıyla baĢlarında patlarcasına, «BaĢımda

saçlarım adedince baĢlarım bulunsa, her gün biri kesilse, Hakk’a feda o lan bu baĢ haksızlığa

boyun eğmeyecektir» kükreyiĢiyle tuzakçıları ĢaĢkına çeviren canlı, kanlı, kararlı bir nesil…

Gaye ve hedefe ulaĢmak için önüne gelen her virajı alan, her dönemeci geçen, her zikzağı aĢan; ölüme sevinerek, gülerek giden ve sadece ruhunda insanlığın ızdırabını duyan

cefakâr nesil... Ruhu muzdarip, gönlü mahzun nesil... Gözü yaĢlı, sinesi dağ-dar nesil... Ġçinde bin türlü iniĢler ve çıkıĢlar, binlerce sızıntılar bulunan nesil... Kendi huzuru için değil de,

milletinin, neslinin huzuru için yaĢayan nesil... Öz yurdunda, öz vatanında, öz yuvasında garip, sılada gurbeti tadan nesil... Garip davanın garipler ordusunun mensubu nesil.

Allah’ın tebcil, kâinatın fahrinin tebĢir ettiği nesil… Sana binlerce selam var... Yolunda kurban olmayı göze almıĢ binlerce can var. Âleme seninle huzur gelecek, bunalmıĢ

gönüller seninle durulacak, seninle aydınlanacak. Herkes seninle mesut olacak. Ġnsanlık seninle kurtulacak.

N. SUNGUR

Hayvan ve insanlarda herhangi bir olayı haber vermek söylemek istediğini ifade

etmek, vs... gibi durumlarda baĢlıca aĢağıdaki vasıtaları kullandıkları görülür.

1 — Kimyasal maddeler: Koku gibi...

2 — Belirli hareketler: DuruĢ, mimik, jestler…

3 — Sesler: Meleme, bağırma, ötme, vs...

4 — Kelimeli konuĢmalar: ÇeĢitli insan dilleri gibi...

5 — YazıĢma: Mektup, kitap, vs...

6 — Posta, telgraf, telefon, vs...

7 — ġiir, müzik, vs. gibi sanat anlatımları,

Biz burada hayvanlar âleminden ve insandan birer misal vermekle yetineceğiz.

A — Bal arısında anlatım ve haberleĢme,

Bal arılarında abdomen dansı veya titreme dansı denilen anlatım gerek bazı haberleri ve bilgileri kovan arkadaĢlarına yermek ve gerekse dıĢarıda karĢılaĢtığı bir çiçek kaynağının

yerini tarif etmek için iyi bir misaldir.

DıĢarıdaki vazifesinden kovana dönen arı bulduğu çiçek kaynaklarını diğer onlara çok tipik hareketler yaparak tarif eder. Bu tarifi Ģöyle yapar. Yatay bir yüzey üzerinde titreme dansına baĢlayan arı tam hedef yönünde ve düz bir çizgi üzerinde bir miktar yürür. Sonra

sağdan veya soldan bir yay çizerek geri gelir ve tekrar baĢladığı noktadan yine düz hatta yürür ve sağ veya soldan yeniden bir yayçizer. Arının böylece çizdiği yol yan yatmıĢ bir 8 harfi

gibidir. Düz çizginin yönü hedefi gösterdiği gibi, onun uzunluğu, daha doğrusu bu bölümde geçirilen süre de çiçek kaynağının kovana olan uzunluğunu verir. Eğer bu mesafe 1 saniyede kat edilmiĢse 2.000 metre civarındadır.

Çiçeğin yerini tarif etmek isteyen arı, evvela kendisinin bünyesindeki bezlerden

birisinden kokulu bir madde salgılar. Bu salgı diğer iĢçi onların dikkatini çekmek içindir.

Dansı izleyen iĢçi arılar derhal kovanı terk eder ve uçuĢa geçerler. Bu uçuĢ sırasında yönlerini koruyabilmek için anlar, izleyecekleri doğrultunun güneĢten ve kovandan geçen

düĢey düzlemle yaptığı acıyı, baĢlangıçta tespit eder ve bunu koruyarak giderler. Yeter derecede uçtuktan sonra yere inen arı, bal kaynağına ulaĢmıĢ veya az çok yakınına kadar

gelmiĢtir. Yani bu çok ince ve hassas iĢler esrarlı bir el tarafından bu küçücük canlıya öğretildiği için gelebilmiĢtir.

Bal arılarında diğer bir haberleĢme maddesi «feromon» lardır. Bunları salgılamak için özel bezleri vardır. Feromonlar aynı koloninin fertleri arasında birinden diğerine verilmek

suretiyle bütün koloniye yayılır ve belirli haberleri veya emirleri ifade ederek onların bir bütün halinde çalıĢmalarına yön verir.

Arı feromonları içinde en önemlileri kraliçe arının mandibuler (çene) bezinden

salgılanan kraliçe maddesidir. Hizmetçi anlar kraliçe arıyı temizlerken bu salgıyı da yutarlar ve geviĢ getirerek verilen diğer maddeler gibi bunu da ortak çorba çanağı yolu ile diğer arkadaĢlarına vererek bütün koloniye yayarlar. Kral içe maddesinin etkisi ile iĢçi arılarda 2

çeĢit davranıĢ gözlenir. a) Bu anlar larvaları beslerken «kraliçe yapıcı besin rejimini» uygulamazlar... b) Kendileri de kraliçe arı yapamazlar. Bu iki etki neticesi kraliçe arı kovanda

tek baĢına kalabilir.

Uzaya gönderilen füzenin hareketinin bizatihi kendisinden olmayıp onu yapan yeryüzündeki insanların kontrol etmesi gibi yukarıdaki her iki halde de yapılan iĢler basit tesadüfî Ģeyler olmayıp bunları idare ve sevk eden bir zatı bize göstermektedir.

B — ĠNSANDA ANLATIM VE HABERLEġME

Bugün geniĢ kültür hazinelerinin bütün meyvelerini toplamak ve bunu diğer insanlara anlatabilmek için engin kelimeler hazinesine dayalı diller kullanılmaktadır. Keza insan aynı kelimeleri baĢka baĢka yerlerde kullanarak çok farklı cümleler oluĢturabilmektedir.

Bir çocuk bir kelimeyi tam veya kısmen benzettiği gün konuĢmaya da baĢlar. Bu yolda

çok belirli bir gayret içinde olduğu görülür. Eksik, yanlıĢ bir takım kelimelerle cümleler kurmaya uğraĢır. Yani bir bakıma hayatının sona ermesiyle bir mektup hayatına baĢlamıĢ

olur.

Ġnsanların haberleĢmesinde yazıĢmalar, iletim araçları, toplu konferansların büyük yeri vardır. Ġnsan dilini yerinde kullanırsa onları doğru yönlere götürebildiği gibi, aynı dil yerine göre saldırı ve tehlike aracı da olabilir.

O halde insan anlatım ve haberleĢmesinde kutlandığı malzemeleri en doğru tarzda ve gerçek amacını bilerek kullanmak zorundadır. Ġnsanın anlatım gücü, kazandığı kültürle paralel

olarak artar. Ġnsan konuĢurken ve dinlerken sağduyudan ayrılmazsa insanlığı da yüce olur.

Ġnsanın dili insanı yüceltir, aynı dil insanı küçültür. Arılarda milyonlarca senedir bozulmayan ve değiĢmeyen bu durum insanda irade iĢe karıĢtığından esas doğru yol (sıratı müstakim)

bulunamadığında herĢeyin bozulduğu gibi anlatım ve haberleĢme de bozulmaktadır.

Dr. Y. DOĞANER

ġerefli bir mazinin enkazı karĢısında, göze çarpan izler ve hatıralara bakıp bakıp

insanın içinin kan ağlamaması elden gelir mi?

ĠĢte zirve ve iĢte dibe çöküĢ... YaĢanmıĢ tertemiz bir insanlık Ģahikasından sonra bu çirkefe bak da arkasından ağıt yakma... Âlem- i Ġslam’ın baĢı bayraktar cetlerimizin hain

darbeler altında yere seriliĢini gör de vicdanın kaynamasın, boğazına hıçkırıklar bağlanmasın... Gerçeklerin soğuk yüzleri ve bin inkisar döken düĢman planları, dizlerinin

bağını çözmesin.

Açılsın da hayaline bin manzara, adım adım cetlerinle ot sırtında koĢ, güneĢin doğduğu battığı diyarlara... Sonra geri çekiliĢleri gibi kendine gel de herĢeyi içinde duyarak iklim iklim mevsim mevsim, don ağla, yan ağla istersen hayalinde bir devir daha aç ve tekrar

bir daha dalaĢ... Ya sonra dön içine, göm kafanı gönlüne, Nafile... Ġster koca bir tarihi deĢ ağla, eĢ ağla…

ġimdi kalbin gibi yaralı koca Âlem- i Ġslam’ın tozlu hatıralarını silkeleyip bul

mefahirini. Ve tep birer birer hala duman tüten harabeleri, sonra kirpiklerini deryayı tarihe bandır; damla damla yaĢtan baĢka ne sızacak?

Tak hayaline koca tarihi, Ģimdi düĢman bekçilerle tutulmuĢ kapalı kapılarının

deliklerinden sız içeri, geç karanlık dehlizleri... Sonra bir kibrit çok, gerçeklere bir ıĢık yak... Puvatya’dan, Viyana’dan dönenlerden çok «Zulmetten Nura» dedikten sonra bir milleti ayni karanlığa gömenlere bak…

Bak ki, sema, bak ki, yeĢil kubbenin altında Masum Nebi (a.s.), sabilerin, halislerin

dilinden dökülen ve cemaati gibi garip lahuti ve sap safi Kuran sesi, mescitlerden belde belde yayılan derdi devranla yanık ciğer kokusu, beyin sancısı ve iç sızısı, bir de Âlem- i Ġslam kadar

kalbiyle asrın ulu garibi... Yani bir sen değil, iĢte bunların hepsi ağlayıp durur derdiyle Ġslam’ın.

Ama dikkat et, sanki her gözyaĢı rahmet dökülür gibi zemini sulamakta, etrafa yavaĢ yavaĢ bir bahar kokusu yayılmakta, kulaklarda da bir diriliĢ uğultusu duyulmakta. Hani derin

nefes alan ve daha kıĢta gelecek bahara kulak kabartan, öyle dememiĢ miydi? ĠĢte onun müjdeleri!.

Toprak uyanır ve baharı çağırır, tarih hafızasını yoklar ve mirasçıları arar birer birer

«Hey bağrı, ot sağrısına yapıĢık doğan»ların torunu!

Hiçbir Ģeyden habersiz yaĢarken, etrafın kıpırdanıĢı ile uyandık. Nasıl mevsimi gelince

baharın herĢeyi uyanmaya baĢlarsa, nasıl toprak uyanır, ziynetini takınır, sürmesini çeker, kokusunu sürünürse, nasıl toprak ananın filizden, fidandan yavrucukları kıĢı atmak için zorlar,

yeĢil avuçlarında ılgıt ılgıt kar yığınlarını eritirse, yani vakti gelince gizli bir iĢaretle nasıl zaman uyanırsa, iĢte öyle gözlerimizi açıp kendimize geldik

O ana kadar, zaman ve mekân olarak herĢeyi kıĢ zannediyorduk; önceki bahar ve

yazdan hiç herimiz yoktu, zaten tasavvur bile edemiyorduk. Merak ettik tarihimize baktık... Sayfalarından sızanlarla gözlerimiz kamaĢtı. Seferberlikte annesinin elinde kalıp Ģehit babasının gerçek hatırasından habersiz ve sadece kötü Ģeyler iĢiten; planlıca iğrenç Ģeyler

telkin edilen fakat sonra gerçeği öğrenen bir evladın nedamet, hayret ve heybeti içinde aklımız baĢımıza geldi. Toprağın ve tarihin davetine icabete hazırlandık ve hazırlık içinde

didinenleri gördük. Müjdeler olsun... Baharları zorlayanlar gibi bu gayretlerin de mahĢeri vicdanı köke bağlı bir silkiniĢle harekete getirir bulduk.

S. SENĠH

Yeryüzünün tarlasında nebatatın her bir taifesi, lisan-ı hal ve iĢtidad diliyle Fatır- ı Hâkim olan Allah’ü Teala’dan, istekte bulunuyorlar ki:

«Ya Rabbena! Bize kuvvet ver ki, yeryüzünün her bir tarafında taifemizin bayrağını

dikmekle Rububiyeti’nin Saltanatını lisanımızla ilan edelim ve yeryüzü mescidinin her bir köĢesinde sana ibadet etmek için bize tevfik ver ve arzın sergilerinin her bir tarafında senin güzel isimlerinin nakıĢlarını, senin bedi ve antika sanatlarını kendi dilimizle teĢhir etmek için

bize bir revaç ve seyahate iktidar ver,» derler.

Fatır- ı Hâkim onların manevi dualarını kabul ederek bir taifenin tohumlarına kıldan

kanatçıklar verir; her tarafa uçup gidiyorlar. Taifeleri namına ilahi isimleri okutturuyorlar. (Ekser dikenli nebatat ve bir kısım Ģan çiçeklerin tohumları gibi.)

Ve bir kısmına da insana lazım veya hoĢuna gidecek güzel et veriyor. Ġnsanı ona

hizmetkâr edip her tarafa ekiyor.

Bazı taifelerine de, hazım olmayacak sert bir kemik üstünde hayvanlar yutacak bir et veriyor ki, hayvanlar onu çok taraflara dağıtıyorlar. Bazılara da, çengelcikleri verip her temas

edene yapıĢıyor. BaĢka yerlere giderek taifesinin bayrağını dikerler, Sani- i Zülcelâl olan Allah’ü Teala’nın antika sanatını teĢhir ediyorlar. Bir kısmına da, acı düğelek denilen nebatat gibi saçmalı tüfek gibi bir kuvvet verir ki, vakti geldiği zaman onun meyvesi olan hıyarcık

düĢer, saçmalar gibi bir kaç metre yerlere tohumcuklarını atar, eker Fatır- ı Zülcelal’in zikir ve tespihini pek çak dillerle söylettirmeye çalıĢırlar ve hakeza kıyas et...

Fatır- ı Hâkim ve Kadiri Âlim, mükemmel bir intizamla herĢeyi güzel yaratmıĢ; güzel

teçhiz etmiĢ; güzel gayelere yönetmiĢ; güzel vazifelerle vazifelendirmiĢ; güzel tesbihat yaptırıyor; güzel ibadet ettiriyor.

Ey insan! Ġnsan isen, Ģu güzel iĢlere, tabiatı, tesadüfü, abesiyeti, dalaleti karıĢtırma;

çirkin etme; çirkin yapma; çirkin olma...

B. N.

ĠKĠNCĠ ĠġARET

Gel bütün bu ovaları, bu meydanları, bu menzilleri süslendiren Ģeyler üstünde dikkat

et. Her birisinde o gizli Zat’tan haber veren iĢler var. Adeta her biri birer tuna, birer mühür gibi, o gaybı Zat’tan haber veriyorlar. ĠĢte gözünün önünde, bak; bir dirhem pamuktan (Tohuma iĢarettir. Mesela, zerre gibi bir afyon tohumu, bir dirhem gibi bir zerdali, bir kavun

çekirdeği, nasıl çuhadan, kumaĢtan daha güzel dokunmuĢ yapraklar, patiskadan daha beyaz ve sarıçiçekler, Ģekerlemeden daha tatlı, köftelerden ve konserve kutularından daha hatif, daha

leziz, daha Ģirin meyveleri Allah’ın Rahmet hazinesinden getiriyorlar, bize takdim ediyorlar...) ne yapıyor! Bak kaç top çuha, patiska ve çiçekli kumaĢ çık Bak, ondan ne kadar Ģekerlemeler, yuvarlak tatlı köfteler yapılıyor ki, bizim gibi binler adam giyse ve yese, kâfi

gelir. Hem de bak, bu demiri, suyu, kömürü, bakın, gümüĢü, altım; gaybı avucuna aldı, bir et parçası (Elementlerden canlı cismi ve nutfeden canlıyı icat etmeye iĢarettir.) yaptı; bak gör.

ĠĢte ey akılsız adam! Bu iĢler öyle bir Zat’a mahsustur ki, bütün bu memleket, bütün eczasıyla onun kuvvetinin mucizesi altında duruyor, her arzusuna ram oluyor.

ÜÇÜNCÜ ĠġARET

Gel, bu hareketli antika sanatlarına (Hayvanlara ve insanlara iĢarettir. Zira hayvan, Ģu

âlemin küçük bir fihristesi ve insanın mahiyeti, Ģu kâinatın küçültülmüĢ bir misali olduğundan; adeta âlemde ne varsa, insanda numunesi vardır.) bak! Her birisi öyle bir tarzda yapılmıĢ; adeta bu koca sarayın bir küçük nüshasıdır. Bütün bu sarayda ne varsa, o küçücük

hareketli makinelerde bulunuyor. Hiç mümkün müdür ki, bu sarayın ustasından baĢka birisi

gelip, bu acib sarayı, küçük bir makinede yerleĢtirsin. Hem hiç mümkün müdür ki, bir kutu kadar bir makine bütün bir âlemi içine aldığı halde, tesadüfî veyahut abes, boĢ bir iĢ içinde

bulunsun! Demek bütün gözün gördüğü ne kadar antika makineler var, o gizli Zat’ın birer mührü hükmündedirler. Belki birer tellal, birer ilan-nüme hükmündedirler. Lisan- ı halleriyle derler ki: ―Biz öyle bir Zat’ın sanatıyız ki: Bütün bu âlemimizi, bizi yaptığı ve kolaylıkla icat

ettiği gibi kolaylıkla yapabilir bir Zattır.‖

DÖRDÜNCÜ ĠġARET

Ey inatçı arkadaĢ! Gel, sana daha acayibini göstereceğim. Bak, bu memlekette bütün bu iĢler, bu Ģeyler değiĢti, değiĢiyor. Bir halette durmuyor. Dikkat et ki, bu hayret-nümü

yaprakları, çiçekleri, meyveleri dokuyor, süslendiriyor, gördüğümüz camit cisimler, hissiz kutular; birer mutlak hâkim suretini aldılar. Adeta her bir Ģey, bütün eĢyaya hükmediyor. ĠĢte

yanımızdaki bu makineye bak; (Makine, meyvedar ağaçlara iĢarettir. Çünkü yüzer tezgâhları, fabrikaları; incecik dallarında taĢıyor gibi piĢiriyor, bizlere uzatıyor. Hâlbuki çam ve katran gibi muhteĢem ağaçlar, kuru bir taĢta tezgâhını atmıĢ çalıĢıp duruyorlar.) Güya emrediyor. ĠĢte

onun tezyinatına ve iĢlemesine lazım olan maddeler, uzak yerlerden koĢup geliyorlar.

ĠĢte oraya bak: O Ģuursuz cisim (Hububata, tohumlara, sineklere tohumcuklarına iĢarettir. Mesela, bir sinek bir karaağacın yaprağında yumurtasını bırakır. Birden o koca

karaağaç, yapraklarını o yumurtalara bir rahmi mader, bir beĢik; bal gibi bir gıda ile dolu bir mahzene çeviriyor. Adeta o meyvesiz ağaç, o surette ruhlu meyveler veriyor.) Güya bir iĢaret

ediyor, en büyük bir cismi kendine hizmetkâr ediyor; kendi iĢlerinde çalıĢtırıyor.

Daha baĢka Ģeyleri bunlara kıyas et. Adeta her bir Ģey, bütün bu âlemdeki hilkatleri musahhar ediyor. Eğer, o gizli Zat’ı kabul etmezsen, bütün bu memleketteki taĢında, toprağında, hayvanında, insana benzer mahlûklarda; o Zat’ın bütün hünerlerini, sanatlarını,

kemalatlarını, birer birer (o Ģeylere) vereceksin. ĠĢte, aldın uzak gördüğü bir tek mucizekar Zat’ın bedeline, milyarlar onun gibi muciznüma, hem birbirine zıt, hem birbirine misli, hem

birbiri içinde bulunsun; hem birbirine misil, hem birbiri içinde bulunsun; bu intizam bozulmasın, ortalığı karıĢtırmasınlar.

Hâlbuki bu koca memlekette iki parmak karıĢsa, karıĢtırır. Çünkü bir köyde iki muhtar bir nahiyede iki müdür, bir Ģehirde iki vali, bir memlekette iki padiĢah bulunsa; karıĢtırır.

Nerede kaldı, hadsiz mutlak hâkim beraber bulunsun!

Geceleri durup semayı Ģöyle bir seyredersek, hele gece berraksa, milyonlarca ıĢıktan noktalar gibi yıldızlar arasında yer yer ıĢıktan doğrular veya eğriler çizildiğini görürüz.

Bilhassa Ağustos aylarında daha fazla görebildiğimiz bu ıĢıklı oklar kuyruklu yıldızlar gibi, çoğu onlardan kopmuĢ, GüneĢ Sistemine ait parçalardır. Esasında yıldızlar çok büyük ve çok uzaktırlar. Onlar da birer güneĢtir, hatta güneĢlerin de güneĢidirler. Mesela Vega yıldızı

güneĢten 50 defa daha büyüktür. Oriyon Rigel yıldızı ise 50.000 defa daha güçlüdür.

Uzaklıkları ise çok değiĢiktir. En yakınının ıĢığı bile ancak b ize dört yılda gelebilmektedir. (IĢık saniyede 300.000 km yol almaktadır.) Kuğu yıldızının ortalama uzaklığı 11 ıĢık yılı

(ıĢığın bir yılda gittiği yol) kadar ölçülmüĢtür. Bizim de sistem olarak gitmekte olduğumuz Vega yıldızı ise, bizden 27 ıĢık yılı uzaklıktadır. Yani Ģu anda gördüğümüz 1952 yılındaki halidir. Devamlı göz kırpar olmaları da «pulsasyon» tabir edilen devamlı büzülüp

geniĢlemeleri ve ıĢığın bir özelliğinden, yani kendilerinin ıĢık kaynağı olmaları ve bize çok uzak bulunmalarındandır.

Ay gibi baĢkalarının ıĢığını yansıtan gezegenleri de bu farktan dolayı hemen anlarız.

GüneĢimiz de devamlı içten içe kaynamakta, devamlı patlamalarla yıpranmakta veya

kendisini yenilemektedir. Bazan bu patlamalar öyle Ģiddetli oluyor ki, binlerce ton

ağırlığındaki parçalar feza boĢluğunda kaybolup gidiyor. Diğer yıldızlar da böyle. ĠĢte

güneĢlerden, kuyruklu yıldızlardan kopmuĢ bu katı parçalar, küremize kadar misafir gelmektedir, gönderilmektedir. Neden misafir, neden gönderilmektedir?

BaĢta atmosfer kapımızı çalmadan içeri girmiyorlar Bize doğru süratle gelirken

atmosfer giriĢinde, kapıda Gönderen’in emri ve talimiyle, ateĢten bir hat çiziyor, bizlere geldiğinin haberini veriyorlar.

Bu davetli davetsiz misafirler biz dünyalılar için hayli ehemmiyetlidir. HerĢeyde n önce

baĢımıza gelen bir taĢ. Pek boĢa benzemiyorlar. Bunlar hakkında duyduklarımız, bildiklerimiz nelerdir. Kısa da olsa bir göz atalım.

Bunların GüneĢ Sistemi içinde dolaĢanlarına meteor, bize kadar uzananlara da metereoit (göktaĢı) diyoruz. Çokları çıplak gözle görülemeyecek kadar küçük toz zerreleri

keyfiyetindedirler. Bunlara da mikro metereoitler ismini veriyoruz. ÇeĢitli istikametlere doğru giden meteorların diğer gezegenleri ve Ay’ı ne hale getirdiklerini fotoğraflardan çok

görmüĢsünüzdür.

Ay’ın resmine bakıp da yerlere kapanmamak mümkün mü? Binlerce taĢtan baĢımızı koruyan tanımamaya hiç vicdan müsaade eder mi?

ĠĢte bizim Akanyıldızlar dediğimiz, bu meteorların saniyede 12—72 km hızla

üzerimize doğru gelirken atmosfer kalkanımıza çarpıp sürtünmeden mütevelli yanmalarıdır. Biz o anı görüyor ve tamamen olmasa da yanlıĢ bir değerlendirme ile Akan yıldız diyoruz.

Dünyanın GüneĢ etrafındaki dönme hızı saniyede 30 km kadardır. GöktaĢları Dünya’nın döndüğü istikamette gelip düĢerse 72 – 30 = 42 km/sn; ters istikamette gelerek

düĢerse, 12 + 30 = 42 km/sn, yani saniyede 12 ila 72 km arasında düĢen göktaĢlarının gerçek hızları 42 km/sn civarındadır.

Esasen ekserisi büyük sayılmaz. Atmosferimizde parçalandıkları için çoğu mercimek,

nohut kadardır. Yalnız bize o kadar ulaĢabilen büyük kütleler de vardır. Tespit edilebilenlerin bazılarından biraz bahsedelim.

Bunlar, demirli (sideritler, taĢ - demirli (sideroitler), taĢımsı (aeroitler) olmak üzere üç

kısımda mütalaa edilebilirler. Demirli göktaĢlarında % 91 demir, % 8 nikel, % 0,6 kobalt ve silisyum oksit bulunmaktadır. Bunların çıplak gözle dahi bu yerin taĢı olmadığı hemen fark edilir.

TaĢ - demirli göktaĢlarında metal ve silisyum oksit miktarları birbirine yakındır.

TaĢımsı göktaĢları ise silisyum oksidi daha bol olanlardır. Bunlarda % 42 oksijen, % 21 silisyum, % 16 demir, % 16 kadar da magnezyum bulunmaktadır. Haliyle bu maddeler

bileĢim halindedirler. Bize kadar ulaĢanların ekseriyeti bu son sınıfa dâhildir.

Bunların yaĢları radyo-aktif elementleriyle tespit edilebilmektedir. Demirliler daha

yaĢlı olup 6.10^9 yıl kadardır. TaĢımsı olanlar ise küremizin yaĢına daha yakın olup 10^9 ile 4,5 x 10^9 yıl arasında değiĢmektedir.

Bu duruma göre taĢımsılar GüneĢ Sistemi içinden, diğerleri ise daha uzak yerlerden gelmiĢ, misafirler olup yıldızlardan geldikleri sanılmaktadır.

Büyüklerine gelince: 30 Haran 1908’de Sibirya’da Tunguska semalarında görülen

ateĢten küreden halk korkuya ve dehĢete kapılmıĢtı. Büyük bir gürültü ve sarsıntı olmuĢ, bilinmeyen bir yere bir Ģeyler olmuĢtu. 5—l0 sene sonra bazı ilim adamları oraya ancak

ulaĢabildiler. Çapı 50 km olan bir orman yanmıĢ kül olmuĢ, yer yer çukurlar aç ılmıĢtı. Ġncelemeler büyük bir meteor olduğunu gösterdi.

1 Haziran 1920’de Almanya’ da Hunsruck’a yedi parça ateĢ halinde taĢlar düĢmüĢtü,

çeĢitli büyüklüklerde çukurlar açılmıĢtı

12 ġubat l947’de Doğu Asya sahillerinden Wladiwostok’un yakınlarına dumanlı bir yol çizerek gelip dolu halinde etrafa dağılan taĢların toplam ağırlığı 23 ton kadar gelmekteydi.

Çok eski zamanlarda Arizona’nın Winslow yakınlarına düĢen göktaĢının açtığı kraterin ise çapı 1600 m kadardır.

l941’de Domaniç yaylasına düĢtüğü söylenen 25 kg. ağırlığındaki göktaĢı Ģimdi Bursa Müzesi’nde teĢhir edilmektedir.

Mesih SARAÇOĞLU Astronomi Notlarından

BirĢeye ulaĢmak, önce onu bilmekle baĢlar. Bilmenin gerekliliği, bilmesi gerekenin ihtiyacıyla doğru orantılıdır. Ne derece ihtiyacı çok olursa, bilme zarureti o derece büyük olur,

dağlar kadar ehemmiyet kazanır. Hâlbuki beĢer, dedikodulardan baĢka hiçbir yerde sarfa

değmeyen bir sürü Ģey —sözüm ona— bilmektedir. Herkes kendini Ģöyle bir yoklasa bu

yarayı az çok hissedecektir.

Bilmeyen, bilme zaruretini hissetmiyor demektir, ihtiyacını idrak edememiĢtir. Ġhtiyacı hissettirecek her türlü cihaz ise fıtratında münderiçtir, konmuĢtur. Demek fıtrat

geliĢtirilmemiĢ, susturulmuĢ, köreltilmiĢtir.

Bilmesi gereken için, bildirenin bilinmesi öncelik taĢır. Zaten bildirenin bilinmesini istediğinin dıĢında bilmekler faydalı ilim sınırlarından fersah fersah uzaktır. Aslında Hak

nazarında faydalı ilimden baĢka ilim varlığı da düĢünülemez. Çünkü en faydalı ilmi dahi kendisi hakkında zararlı kılan insanın kendisidir. Ġnanan ve kendini iyi bilen için, zararlı Ģeylerin varlığını bilmek zararlı ilim değil, hedefe ulaĢma hususunda o zararlardan korunmak

üzere faydalı bir ilim olur. Ve her ilim bilinmesi gerekeni binbir dilden en az biriyle gösterir. Demek bilme mevzuunda mesele niyet ve nazara takılır. Niyet; nazarı, bilinmesi gerekenden

baĢka yöne saptırırsa ilim dedikodu olur. Ġnsan zarar eder. Sonra kalkar adına zararlı ilim der. Zavallılığını ilme yükler. Ġlimsiz niyet pilsiz lamba gibi sırıtır. Güzel niyetlere doğru bilmeklerle hâsıl olur. Doğru bilen, güzel bilen, güzel düĢünür, güzel düĢünen hayatını güzel

niyetlerle dokur. Demek niyet ve ilim bir noktada tatlı bir düğüm olur.

Aklı olmayandan bilmek beklemek kadar, aklı olduğu halde bilmesi gerekenleri bilme yolunda dahi olmayanın hali de acibidir. En az bir makine parçaları hakkında, bir çark — bir

diĢli fazla konduğunda abesiyeti, gereksizliği fark eden insan! Yerli-yerinde ile yer- sizi ayıran - bulabilen insan! Kendi cihazlarını anlama hususunda gayret göstermemesi, ince düĢünenlerin düĢüncesiyle, o cihazları vereni abesiyetle suçlamanın ta kendisi.. Önce kendini

bilmeli insan! Bir kere nefsini bildi mi, matlup ve maksut ikinci kademe de onun lazımı, gereği olarak hallolur.

Ġnsan Ģu dünyada niye durduğunu, ne olduğunu bilmeli. Bilmeye ihtiyacının çok

Ģiddetli olduğunu idrak edebilmeli! Bilmeyenler ise, iĢe bu kapıdan girmeli. Bedenin dıĢındaki küçük bir iz içteki büyük bir yaranın habercisi ise, tedaviye muhtaçların ihtiyaçlarını o yolla gidermeli.

Bilmek ilim Sıfatı’nın gereği, her sahaya damgasını vurmuĢ Ġlim Sıfatı’nın.. Hangi yolda muvaffakiyet isteniyorsa, o yolda Ġlmi Muhit Zat’ın koyduğu kanunları iyi bilmeli. Evet, birĢeye ulaĢmak önce ihtiyacını, sonra yollarını bilmekle baĢlar. Hedef aldığı noktalara

ulaĢmanın ancak bilmekle, bildiğini tatbik demek olan gerçek bilmekle olduğunu bilecek, asırlar öncesinden gelen oku emrini kulağına küpe diye takacak, okuyupta bilmesini

bildirmesini istemeyen elleri aĢıp ipi göğüsleyecek.

Neticede tevazu kanatlarını yere sürüyüp, «senin bildirdiğinden baĢka nasıl bilirim» diyecek. Yani yine kendini bilecek.

M. USLU

Halık-ı Rahim, Rezzak- ı Kerim ve Sani- i Hâkim; Ģu dünyayı, ruhlar âlemi ve ruhaniler için bir bayram, bir Ģenlik suretinde yapıp bütün güzel isimlerinin garip nakıĢlarıyla

süslendirip, küçük - büyük, ulvi - süfli her bir ruhu, ona münasip ve o bayramdaki ayrı ayrı

hesapsız güzellik ve nimetlerden istifade etmeğe muvafık ve hisler ile teçhiz edilmiĢ bir ceset

giydirir, cismani bir vücut verir, bir defa o temaĢagaha gönderir.

Hem zaman ve mekân cihetiyle pek geniĢ olan o bayramı: asırlara, senelere, mevsimlere, hatta günlere, kıtalara taksim ederek her bir seneyi, her bir mevsimi, hatta bir

cihette her bir günü, her bir kıtayı birer taife ruhlu mahlûkatına ve nebati sanatlarına birer resmigeçit tarzında bir ulvi bayram yapmıĢtır. Ve bilhassa yeryüzü, bilhassa bahar ve yaz

zamanında küçük masnuatın taifelerine öyle ĢaĢaalı ve birbiri arkasında bayramlardır ki, yüksek tabakalarda olan ruhanileri, melekleri ve semaların sekenelerini (göklerde yaĢayanlar) seyre celp edecek bir cazibedarlık görünüyor. Ve ehl- i tefekkür (düĢünenler) için öyle Ģirin bir

mütalaa levhası oluyor ki, akıl tarifinden acizdir.

B. N.

Ġnsan, muhterem, mübarek, eĢref ve mukaddes bir varlıktır. O, görmek ve bilmek, ölçmek ve tartmak için gelmiĢtir. HerĢey değerlendirilmeye tabi’ tutulur. HerĢey laboratuara götürülür ve bir tuh il ve terkin den geçirilir de insan daima bu kayıtlardan özde kalır. Zira o,

Nazım’ı adına değerlendiren, idare eden; terkin ve tahlillere hüküm koyan bir vazifeli, bir salahiyettir ve bir halifedir. Öyle bir halifedir ki, Ģeriat- ı fıtriyenin nezaretçileri ve alkıĢçıları

olan melekler dahi, ona serf ürü eylemeye davet edilmiĢlerdir.

O, ağır bir mükellefiyet için gönderilir bu dünyaya. Mesuliyet ve mükellefiyetinin büyüklüğündendir ki, vücudundan ziyade kemali nazar- ı itibara alınmıĢ, dünyaya geliĢinden ziyade uruc ve rücüu ehemmiyet taĢımıĢtır.

O, dünyaya geliĢiyle girdiği yolda tedrici, fakat ahenkli, çok ihtimam isteyici ama

semereli geliĢme seyri içine girer ve yükselir.

Onun haricindeki bütün mahlûkat, kendilerini hayattar kılacak, hayatta tutacak bilgileri tam hamil ve o bilgiler ile tam mücehhez olarak dünyaya gelirler.

Ġnsan ise dünyaya geldikçe, kendi hayvaniyetini idare ve idame edecek bilcümle

bilgilerin mahkûk bulunduğu BOZ renkli bir dimağ teĢekkülünün fevkinde, bu boz renkli sahayı çepeçevre sarmıĢ beyaz renkli bir dimağ mıntıkasına sahip bulunur. Yalnız ve yalnız

insana mahsus ve muhassas olan böyle bir dimağ mıntıkası, insan dünyaya geldikçe, her türlü ve her derece bilgiden mahrum ve bakir bir teĢrihi yapıdır. ĠĢte yalnız ve münhasıran insan nam mahlûka ait olan bu (beyaz) dimağ bölgesi, insanın doğumundan sonra yazılıp

doldurulacak boĢ bir kitaptır. Her insan böyle sahifeleri bomboĢ, bakir bir beyaz kitap ile doğar. Sonra onun edineceği bilcümle bilgiler, bilcümle faziletler, bilcümle değerler, bilcümle

iman ve ümit oraya kaydedilir.

Yüce Allah, insanın faziletlerinin, insanın değerlerinin, insanın iman ve ümidinin, hayvaniyetine müteallik biyolojik bilgilerde olduğu veçhiyle gayri meĢru ve gayri fil bir otomatizm üzere tevarüs edilivermelerini asla tasmim, asla terviç, asla tensip ve asla takdir

eylememiĢtir. Bu, insan faaliyetine, insan Ģuur ve iradesine, insan ihtiyar ve tercihine ilahi ölçüde bir muhabbet ve teĢviktir... Her insan bu beyaz kitabı bizzat kendisi yazıp ve kendisi

dolduracaktır. Her yavrunun bu kitabı hayırlı ve semereli yazılar ile yazmasına ebeveyni,

akrabası, hocaları, cemiyeti ve milleti yardım edip hizmet eyleyecektir. Her bir veledin dimağındaki beyaz kitabın neler ile müĢerref ve mübeĢĢir kılınacağının mesul hadimleri olan

ebeveyn, cemiyet, maarif ve millet böylesine bir hizmetin, böylesine bir mesuliyetin azametini idrak etmeye ve böylesine bir idrak üzere teĢekkül ve taazzuv eylemeye davet olunmalıdır.

Bugün muhaberat, münakalat ve seyahat imkânları öyle bir ölçüde inkiĢaf eylemiĢtir ki; hiçbir hadise, mahiyet itibariyle mestur ve meçhul, tesir itibariyle mevzi ve mahdut kalmamaktadır. AĢağıda numunelerini vereceğimiz haller ve Ģartlar, bugün artık ne mestur ve

meçhul, ne de mevzii ve mahdut olmak ve kalmak hüviyetinde değildir. Numune alarak arz edeceğim haller ve Ģartlar Ģöyle sıralanabilir

Gıda yetersizliği, sıhhi Ģartların sefaleti; talim ve terbiye (terbiye Rabbin mütecelli

vasıflarını imtisal ve iktisap eyleme gayret- i mütemadiyyesi) yetersizliği; muallim yetersizliği; ilim ve iman, teknoloji - ruh, gönül ve vicdan muvazenesizliği; bir ev - velki neslin bir sonraki. nesle hayır devredebilme yetersizliği; emniyet ve istikrar yetersizliği; değer

ve inanç mesnetlerinin gafilce ve hoyratça payimal edilip küçük hesaplarda riyakarca pey sürülmesi, insanı ali kılma yetersizliği; insanın iptidai ihtiraslarının teĢvik ve tahrik edilmesi;

müstakar ve muammer bir iman mesnedi ve gönül meĢceresinden mahrum bırakılan bir nesilden bazı gençlerin, cemiyetlerine olan küskünlük, saygısızlık ve sevgisizliklerinin hippy’lik ile, kahhar Ģer’in savletleri karĢısında mağlubiyetlerini unutmak, kendi nefisleri

önünde alçalmamak için iltica .ettikler!i hazin ve elim uyuĢturucu madde iptilasıyla tezahür eden (arayıp bulma) yetersizliği ve susuzluğu; hiçbir değeri layıkı vechile temsil, telkin ve

tedris edemeyen bir cemiyetin azgınlaĢan (değersizleĢme) ve (soysuzlaĢıp yozlaĢma) tezahüratı meyanında aĢırı teĢhir ve aĢırı serbest cinsiyetçilik; su - toprak - hava kirlenmesi; dünya nimetlerinin paylaĢtırılmasında kaba kuvvetin değil de aklı hikmetin, vicdan ve

muhabbetin mizan olması gerektiğini anlamakta ve tatbik etmekteki yetersizlik; neyin vasıta ve neyin gaye olduğunu bilmek, bilmek ve unutmamak dikkat ve titizliğindeki yetersizlik...

Evet, bütün bunlar artık mestur ve meçhul mahalli, mevzii ve mahdut olan ve kalan hususlar değildir.

Bu itibar ile hadisata, insana ve insanlığa Muhammed gönül ve Muhammed akıl ile teveccüh etme zamanı gelmiĢtir ve yine bu itibar iledir ki; insanlar birbirlerini tenkit, tecrim,

tahkir, telin, tezyif eylemekten süratle uzaklaĢıp, muhabbette tevhide, gönül ve vicdan ile iĢbirliğine; akılda terkibe; ilim ile çareye; adaletle tealiye öğretici ve irĢat edici ihtara;

müsamahada tekâmüle, tekâmülde itidale giriĢmelidirler. Ġnsanın arĢiyeler çizmesinin ve geldiği yere mecburi yolculuğunun muktezası budur. Ġslami telif, terkip, tenis de herhalde bu istikameti göstermekte olsa gerektir.

EĢref- i mahlûk olan insan için yapılacak Ģey de budur. Yoksa onu kurtarma adına

gösterilen her gayret, onun yolunu tıkayacak, istidatlarının inkiĢafına mani olacak ve belki de bu en mükemmel varlığı en nakıs, en kusurlu, en yaramaz ve zararlı hale getirecektir. Böylece

dünyaya farklı, müstesna, müdahil ve bir halife olarak gelen insan diğer mahlûkatın seviyesine sükût ile baĢ aĢağı gidecektir.

Günümüzde insanımız, kendini tutup kaldıracak müesseselerin böylesine

kadirnaĢinaslığı karĢısında cidden acınacak haldedir.

Ġnsanı, yükseltici ve alçaltıcı faktörlerle ele alınca mevzu yine bulanık bir hüviyet aldı.

Beni bağıĢlamanızı dilerim.

Saffet Senih

SORU: «Oku» diye baĢlamada ne hikmet görüyorsunuz?

CEVAP: ―Ġkra = Oku‖ emri ilahisi, O en Ģerefli varlığın zatında tecelli edip, beĢere emanet, edilen Kemal- i namütenahiye muhatap ve mükellef olmak için bir vazife ve bir

davettir.

MüĢahede edilecek; mana ve muhtevası anlaĢılacak, anladıkça da Halikın nizam ve kudretinin azametine, ihtiĢam ve letafetine vukuf kazanılacak olan kâinat, Levh- i Mahfuz’un tecellisidir.

Allah, insan haricindeki canlı ve cansız her varlığı «kalem, olarak vazifeli kılmıĢ,

böylece de her varlık kendisine tevdi edilen, kendisinde tecelli eden vukuatı kaydetmiĢtir.

Canlı ve cansız her varlık bir kitaptır. Bu itibar iledir ki, «Gör, MüĢahede eyle» suretinde değil de Oku hüviyetinde bir emir sadır olmuĢtur. Zira kitap ancak okunur. Her biri

birer kitap olan varlıklar ile dolu ve müzeyyen olan kâinat, elbette ve muhakkak ki, ilahi bir kütüphanedir. Ġnsandan gayrı bütün varlıklar sadece «yazmak» ile mükellef tutuldukları halde,

Ġnsan, hem yazmak, ama ve hele mutlaka «okumak» vazifesi ile müĢerreftir.

Ġlim, tecelli ede gelen nizamın, ayrı ayrı tecelli eden Ģeylerin münasebetini idrakten ve bu idraklerin tasnifi ve cem’inden ibarettir. Kâinattaki bu nizam, bu nizamdaki ehemmiyetli hassasiyet ve muvazene, tesadüfe atıf ve tevdi olunamaz. Binaenaleyh böyle bir nizamın

Nazım- ı Aslisi, Vazı- ı Asil’i de elbette vardır.

Her nizam, zuhurdan önce tasavvur edilir. Tıpkı, kağıda dökülüp çizilmeden önce bir mimari planın, mimar dimağında tasavvur edilmiĢ olacağı gibi.. BeĢerin kesafeti ve gölge

varlık olması, bu tasavvur ve taazzuva, nasıl bir Ģekil verir, e bir tarafa.. Kâinat çapındaki mutasavver nizam, Levh- i Mahfuz’dur. Mukayyed nizam ise Kur’an- ı Kerim’dir ve o Levh-i Mahfuz’un ayinesidir.

Buna göre insan okuyacaktır. Okudukça anlamaya çalıĢacak; yanlıĢ anlayacak, hatalar

yapacak, tecrübelere giriĢecek; hata - sevap potasından geçirdiği ilim cevherini selamet ve salâbete, emniyet ve rasanete ulaĢtıracaktır. Bakmak baĢka, görmek baĢka; anlamak baĢka,

anladığını izan edip Ģuuruna ve gönlüne mal etmek baĢka; bütün bunlardan sonra tatbik etmek baĢka ve tatbik ettiğini de gayrıya teslim ve tevdi etmek tamamen baĢkadır.

Ġdrak ile ilgili bütün bu «baĢkalıklar» olmaktadır Zira kâinatta birçok kanunlar vardır

ve bunlar kanun vazı- ı tarafından ittirad ve ahenk içinde cereyan ettirilmektedir. Bunların birkaçı Ģunlardan ibarettir;

1 — TEK’ten çok’a gidiĢ,

2 — Çoklar arasında benzerler, farklılar ve zıtların husulü,

3— Zıtlar arasında faal muvazene ve ahenk,

4 — Münavebe,

5 — Öğrenme, unutma ve yeniden öğrenme

6 — Cehd ve gayret,

7 — Tahlil ve terkip,

8— Ġlham ve inkiĢaf,

Ġnsan bu kanunların bütününe tabidir Bu itibar Redir ki, elbette çok insan olacaktır. Ġnsanlar arasında benzerler, farklılar ve zıtlar bulunacaktır. Keza insanlar arasında benzer,

farklı ve zıt fikirler ve görüĢler; inanıĢlar, davranıĢlar ve hareketler de olacaktır. Ancak bütün bu fıtri zıtlıklar atıl değil, ceyyid ve faal bir muvazene içinde olacaktır.

Yine bu itibar iledir ki, sadece mani hedef alan bir gidiĢin ilmi kaybetmesi ve sadece

ilmi hedef bilen bir gidiĢin de imanı ihmal ve kaybetmesi vuku bulacaktır.

Yine bu itibar iledir ki, ilim ve cahil, ikrar ve inkâr, fazilet ve redaet, zulüm ve adalet, muhabbet ve nefret, mücadele ve müsalemet, rehavet ve atalet muhtevalı bir tevekküle dayalı yaĢayıĢ temposu ve davranıĢ tarzına mukabil, her Ģeyi insanın yapabileceği inancına dayalı

sabırsız bir sürat, haĢin bir «bozup yapma, yıkıp kurma» ihtiras ve cinneti gibi esasları ve hallerin peĢi peĢine gelmesi münavebesi de vuku bulacaktır.

Yine bu itibar iledir ki, hatta o müstesna varlık, beĢerin medar- ı iftiharının dâhil

öğrettikleri unutulabilecek, ama mutlaka yeniden hatırlanıp yeniden öğrenilecektir. Kaza böyle bir cüz’lere ayrılma, bir tahlil, bir çeĢitlenme, bir çoklaĢma sonunda, elbette bunda da bir rucü, bir terkip cereyan edecek ve elbette bir ilham ve zuhur da olacaktır.

Bütün bunlar olmuĢtur, olmaktadır ve muttasıl olacaktır. Hazret-i Musa’ya içtimaiyatı

ve içtimaiyatın sıhhatle devamını mümkün kılacak olan Emirler (Evamir- i AĢere); Hazret-i Ġsa’ya beĢeri münasebetlerde hilm-ü Ģefkat, muhabbet ve müsamaha, sabr-u tahammül;

Hazret-l Peygambere (sav.) bütün bu hususlara ilave olarak ilim, irade, hikmet, muvazene, telif, terkip, icmal ve tekmil tebĢir olunmuĢ idi.

Bu itibar iledir ki; müslüman olmak diğerlerinden bir bakıma daha külfetli, daha

mesuliyetli, ama bir o kadar da latif ve âlidir. Zira evamir ve içtimai esaslar yanında, muhabbet ve müsamaha, hilm-ü Ģefkat; sabr-u tahammül yanında ilim, irade, hikmet, mütevazın, telifçi ve terkipçi olmak ve kalmak gibi yüksek bir mertebeyi de istilzam

ettirmektedir.

Bundan ötürüdür ki; Fizik, Kimya, Astronomi, Biyoloji gibi ilimler sahasında yapılan

keĢifler, temin edilen terakkiyat, sonunda Levh’i Mahfuz’da tasavvur edilen, Kur’an-ı Kerim’de kayda tabii tutulan ve kâinatta yer yer ve muttasıl tezahür eden esaslardan

bazılarının anlaĢılmasına, Ģümul ve vüsat ile idrak edilmesine hizmet ettiğinden dolayı, bütün ehl- i keĢif ve himmeti tebrik ve takdir gerektir. Ancak, böyle bir hizmet, kazancı ve muvaffakiyetine mukabil Halik ve Nazım’ı inkâr, ilahi ilham ve irĢadı ret, insanı te’lih, insan

iradesini mutlak hâkim eylemek gibi bir kayba ve dalalete düĢmekten insanlığı siyanet etmek de icap edecektir.

Fizik ve Kimya laboratuarlarında yapılan tecrübelere, öğrenilmiĢ kanunlara uyularak,

fizik, kimya ve biyoloji vakalarında yeni istikametler vermek, ibda ve ihtirada bulunmak muvaffakiyetine istinaden gittikçe sabırsızlaĢan, gittikçe hızlanan, gittikçe küstahlaĢıp

mesuliyetsizleĢen, bir cüret ve keyfilik üzere insanı ve insan cemiyetini dahi müvazi ve muadil türlü tecrübelere, türlü istihalelere tabii tutmak sath- ı mailinde yuvarlanmakta olan bugünün beĢer ölçülerine karĢı, insanın bir ―laboratuar hayvanı‖ insan cemiyetinin de bir

«laboratuar» almadığını layıkıyla hatırlamak lazımdır.

Mevzu ilimleri cumüdet ve humüdetten, kuruluk ve abesiyetten kurtarmak, evvela ilimlere mevzu meselenin layıkıyla anlaĢılmasına yardım edecek; saniyen insan irade ve

zihnin payına düĢeni eda, his ve kalbi imtisaslarını bir iç müĢahede ile müĢahede ettirmiĢ olacaktır.

O zaman iĢleyen aydın bir enfüs, fasih bir lisan kesilecek ve karĢısına konulmuĢ kâinatı kelime-kelime, satır-satır okuyacak, tıpkı bir kitap gibi. Zaten kâinatı bir kitaptan

farklı görmek de adeta imkânsızdır. Hele hele tekvini emirlerde ilk yaratılan «ka lem» olarak anlatılıp da tenzili fermanda da ilk emir ―oku‖ olursa,.

Fakat aynı zamanda bu zannedildiği kadar kolay da değildir. Mesele bir terkip ve tahlil

mevzuudur. Zahir ve batın hassaların faal ve vakalar karĢısında titiz oldukları nispette bir duyuĢ, bir görüĢ alsa bile, bu hassalardan bir tanesindeki arıza büyük bir nispette diğerlerini de tesirsiz kılar.

Onun için Kur’an- ı Muciz-ül-Beyan da körlük, sağırlık ve dilsizlik beraber zikredilir. Zira tekvini emirler gözle okunduğu gibi, tenzili emirlerin ilk makes bulacakları esrarlı perde de kulaktır ve bu müĢahede ve duyuĢa tercüman ise lisandır.

Binaenaleyh afak ve enfüsü göremeyen, kulağına geleni de duymayacak, duysa da

anlamayacaktır. Keza kulağına çarpan ilahi emirlerle uyanmamıĢ bir gönül ġeriat- ı Fıtriye ile abes olarak iĢtigalden kendini kurtaramayacaktır.

Demek ki «oku», bir bütünleĢmenin ve bütünleĢtirmenin, bir müĢahede ve

değerlendirmenin, bir görme ve onun yanında sezmenin, sonra da bu iç irfana dili tercüman kılmanın ifadesi oluyor ki, bizim için bir ilk emir olması ne kadar manidardır.

Ehemmiyetine binaen uzun gitti ve yer yer sadet harici mevzular kurcalandı. Tekraren

mütalaası bizi mazur gösterir ve affettirir ümidini beslemekteyim.

M. F. D.