ก่อนจะสายเกนิไป พ่อแม่กแ็ก่ลง นบัวนัคงถอยเร่ียวแรง ดุจดงัอาทิตยแ์สง สีส้มอ่อนเม่ือตอนเยน็ ดวงตาท่านฝ้าฟาง มองเลือนรางเม่ือยามเห็น ความจ าแสนล าเคญ็ หลงลืมเป็นทุกเร่ืองไป หยบิยกของตกหล่น งกเง่ินจนล่ืนไถล คนแก่แต่ไหนไร ยากท่ีใครจะเหลียวแล บุญดีกมี็ลูก ใส่ยาหยกูผกูพนัแผล ใหน้อนพรมห่มผา้แพร เฝ้าดูแลและห่วงใย ของอ่อนป้อนพ่อแม่ เพราะท่านแก่เค้ียวไม่ไหว บางคนจนน ้าใจ ปล่อยใหท่้านน ้าตาริน เล้ียงหล่อพ่อแม่ไว ้ บุญนั้นไซร้เหมือนทรัพยสิ์น ท าใหไ้ดใ้ชกิ้น ไม่หมดส้ินไปก่อนกาล ความแก่ไม่ไปไหน อีกไม่ไกลกคื็บคลาน แมเ้ราและลูกหลาน กต็อ้งแก่ไม่แพก้นั ท าดีกบัท่านเถิด บุญบงัเกิดมากมหนัต ์ อยา่มวัแต่ผดัวนั เม้ือไรกนัจะเก้ือกลู หมดลมกห็มดแลว้ สองดวงแกว้กส้ิ็นสูญ ร้องหาดว้ยอาดูร พ่อแม่จ๋าอยา่เพิ่งตาย ยื้อยดุฉุดกระชาก พดูแต่ปากมนักส็าย ท าดีอยา่เสียดาย เพราะวนัตายท่านหลบัตา.