Κατά τον 4ο αιώνα , το πιο σπουδαίο κέντρο άνθισης ολόκληρου του χριστιανισμού και

προπύργιο της ορθής πίστης υπήρξε η Καππαδοκία, χάρη στους τρείς μεγάλους

Καππαδόκες, Βασίλειο τον Μέγα, Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό και Γρηγόριο τον Νύσσης.

Η σπουδαιότητα όμως της Καππαδοκίας για τον Χριστιανισμό είναι περισσότερο

συνδεδεμένη με την ερημιτική και μοναστική ζωή, ενώ η χρυσή περίοδος της

αναχωρητικής ζωής στην Καππαδοκία τοποθετείται μεταξύ του 10ου και 11ου αιώνα.

Ο μεγαλύτερος αριθμός των εκκλησιών και μόνο αυτής της εποχής , που σώζονται μέχρι

σήμερα, στην Καππαδοκία, είναι λαξευτές και βρίσκονται μέσα στις απόμερες κι

απόκρημνες κοιλάδες των Κοράμων, των Σπαθιών, του Σογανλή και του

Περιστρέμματος. Εδώ, σ΄αυτές τις κοιλάδες το τοπίο μοιάζει με σεληνιακό, που όμοιό

του δεν υπάρχει άλλο πάνω στη γη.

Τεράστιοι πέτρινοι όγκοι, κάθε σχήματος, κώνοι, πυραμίδες, δόντια, κι άλλα σχήματα,

διαμορφωμένα έτσι, εξωτερικά, από το χέρι της θείας φύσης, ενώ στο εσωτερικό τους

κρύβουν αμέτρητες εκκλησίες κελλιά, τάφους και ερημητήρια, λαξευμένα από το χέρι

του ανθρώπου.

Εκτός από αυτά τα λαξευτά μοναστηριακά συγκροτήματα, υπάρχει κι ένα

πλήθος από υπόγειες λαξευτές πόλεις, σωστοί λαβύρυνθοι, που

κατασκευάστηκαν με πολύ μόχθο από τους Καππαδόκες και

χρησιμοποιήθηκαν σαν καταφύγια σε εποχές κινδύνου, επιδρομών και

λεηλασιών. Το βάθος αυτών ξεπερνά τα 80μ. οκτώ με δέκα ορόφους κάτω

από την επιφάνεια της γης, συγκροτήματα ολόκληρα με εκκλησίες, δωμάτια,

αποθήκες και στάβλους , ειδικές καμινάδες για τον εξαερισμό τους. Οι

όροφοι συνδέονταν μεταξύ τους με στενούς διαδρόμους και ασφαλίζονται με

κάτι τεράστιες κυκλικές πόρτες από λαξευτή πέτρα, σαν τις μυλόπετρες.