N° 1465 VAN 12 TOT 19 MAART 2015 ¦ WEEK 11: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VZW BRUSSEL DEZE WEEK, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-226.45.40, ABONNEMENTEN: 02-226.45.45, E-MAIL: INFO@BDW.BE, WWW.BDW.BE

de absurdist in stef kamil carlens ontmaskerden ook: Performatik, marjane satrapi en stuff.

AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

12 0315

© J

AS

PE

RS

EN

ATE

LIE

R D

’AR

T U

RB

AIN

© J

AS

PE

RS

© J

AS

PE

RS

-EYE

RS

EN

SA

MYN

& P

AR

TNE

RS

© J

AS

PE

RS

-EYE

RS

EN

ZZD

P©

JA

SP

ER

S-E

YER

S E

N U

N S

TUD

IO

WAAROM MIDDELMATIGE ARCHITECTUUR GOED GEDIJT IN BRUSSELHET IMPERIUM-JASPERSDOORGELICHT. LEES P. 6-7

DAKLOOS IN BRUSSELHET VERHAAL VAN FILIP EN HUGO. LEES P. 8-9

PLAATSTEKORT IN BRUSSELSE SCHOLENLEES P. 10

Het instituut voor Landbouwhuishoudkunde van OssegemLEES P. 12

EEN LUXUEUZE ANIMAL FARM

“Ik droom van een tax shelter voor kunst”LEES P. 25

GALERIEHOUDER ERIC GILLIS:

‘Een droevig en diep melancholiek toneel’LEES P. 18-19

VINCENT VAN GOGH IN BRUSSEL (1)

© M

ER

CATO

RF

ON

DS

© L

AC

A

BDW 1465 PAGINA 2 - DONDERDAG 12 MAART 2015

VAN DE REDACTIE

Hopstraat 24/7De criminele feiten in de Dansaertwijk zijn sinds 2014 met de helft gedaald: van 147 naar 76 feiten op drie jaar tijd, minder diefstallen, in-braken in auto’s en woningen en slagen en verwondingen. Burgemeester Yvan Mayeur (PS) heeft de cijfers voor de tweede keer in een maand tijd tijdens de zitting van de gemeenteraad geciteerd.

Maar met zes gewapende overvallen, een molotov-cocktail in een trendy bloemenzaak en het vandalise-ren van een kapperszaak even verderop slaan de cijfers niet meer aan. Meerderheid en oppositie maken zich zorgen, Mayeur en het schepencollege nemen de zaak au sérieux. Maar het is duidelijk dat er een tandje zal moeten worden bijgestoken. De veiligheid van bewoners en bezoekers van de straat staat op spel. Een politieantenne op 200 meter van de bloemenzaak schrikt de misdadigers ook al niet af. Maar machteloos staat de overheid niet. Ook niet als er persoonlijke motieven voor het gooien van de molotovcocktail zouden meespelen, zoals een van de pistes luidt. Met zes gewapende overvallen, een molotovcocktail en een geval van zwaar vandalisme kan niet ontkend worden dat er een zwaar probleem is in de wijk. En niemand doet dat ook, het imago van de Dansaert-straat als hippe winkelstraat is in het gedrang. Ook al

spelen de feiten zich in het tweede deel van de straat af, het deel dat aanleunt tegen het kanaal. De Apple Store is na twee overvallen al vertrokken. Schepen van Handel Marion Lemesre (MR) moet er alles aan doen om de winkels en cafés die er zijn er ook te houden. Telepolitie is één zaak. Andere trendy winkels en ho-recazaken aantrekken is ook nodig. Er staat te veel op het spel.Twee decennia geleden werd de Sint-Goriksbuurt ge-meden als de pest. Er is daar ooit een dode gevallen. Vandaag floreert de horeca er als nooit tevoren, de buurtbewoners klagen steen en been over de overlast die dat succes met zich meebrengt. Maar overheid en privé-investeerders zijn erin geslaagd om het tij te ke-ren. Niemand kan zich nog inbeelden dat Sint-Goriks een te mijden plek in de stad was.Minder dan 25 jaar geleden was de Vijfhoek er slecht aan toe, er was overal leegstand en het stadsbestuur interesseerde zich amper voor het centrum. Toen is het stadsbestuur erin geslaagd om de kentering in te zetten, maar er kwam verzet tegen de ‘gentrifica-tion’. De uitdaging waar het huidig stadsbestuur voor staat is niet minder groot dan 25 jaar geleden, al is ze anders. Opnieuw moet de Vijfhoek aantrekkelijk gemaakt worden voor inwoners-middeninkomens die hun geld uitgeven in winkels, cafés en restaurants. In de Dansaertstraat en elders. Maar eerst moeten on-veiligheid, en vooral onveiligheidsgevoelens, weg. De politieantenne aan de Hopstraat 24 uur op 24 openen zou een duidelijk signaal zijn. Waar wacht de stad op?� n

WAUTER MANNAERT

© B

AR

T D

EW

AE

LE

SAMENLEVING > BILAL BENYAICH SCHRIJFT ESSAY OVER SYRIËSTRIJDERS

‘EXTREMISTEN ZIJN NIET TOT COMPROMIS BEREID’BRUSSEL — In het nieuwe essay ‘#radicalisme #extremisme #terrorisme’ analyseert polito-loog Bilal Benyaich het verschil tussen verschillende, erg actuele -ismen. Hij gebruikt daarvoor categorieën die de politiek zelden of nooit gebruikt. “Men onderschat de grootte van het probleem.”

Het essay van Benyaich telt 88 bladzijden en deelt Syriëstrijders op in zeven groepen, gaande van de ‘loser’ tot de ‘hardcore jihadi’. Benyaich vindt ‘radicalisme’ geen slechte term om een deel van de problematiek te duiden, maar vindt die term niet erg nuttig als extremisme en terrorisme bedoeld worden. De verschillende ‘#’-symbolen in de titel zijn knipogen naar het so-ciale medium Twitter, geliefd bij aanhangers van Islamitische Staat en Al Qaeda.

Wat is het verschil tussen alle ismen die u noemt?Bilal Benyaich: “Radicalisering, extremisme en terrorisme kunnen in elkaar overvloeien, maar ze zijn geen synoniemen. Elke extremist is een radicaal, maar niet elke ra-dicaal is een extremist, laat staan een terrorist.” “Radicalen streven naar een ande-re orde, of die nu politiek, econo-misch of religieus is, maar blijven binnen de wet, of zijn bereid tot compromissen.”“Extremisten daarentegen zijn niet tot compromis bereid, en heb-ben een hogere tolerantie voor ge-weld. Gewelddadige extremisten gaan dan nog een stap verder en begaan zelf geweld in naam van het ideaal. Die moeten wat mij be-treft onverbiddelijk uit de samen-leving worden verwijderd.”

Tot waar kan een radicaal dan gaan? En zijn vele jongeren met radicale denkbeelden niet gevaarlijk voor het sociale weefsel?Benyaich: “We moeten inder-

daad opletten dat een optelsom van groepen of individuen met ra-dicale denkbeelden niet vastloopt in een hardnekkig gesegregeerde samenleving. Oorzaak en gevolg worden dan inwisselbaar, want een gebrek aan sociale samenhang kan dan weer opnieuw leiden tot radicalisering, enzovoort. Daarom vind ik dat onderwijs in tijden van ‘superdiversiteit’ meer dan ooit moet inzetten op burgerschaps-vorming. Pluralisme, democratie, gelijke behandeling, de scheiding van kerk en staat krijgen onvol-doende aandacht in ons onder-wijs.” “Ook in de moskeeën moeten er imams komen die Nederlands of Frans spreken en die gesociali-seerd zijn in onze samenleving. Op die manier ontsnapt islamitisch onderricht ook aan de radicalere invloed van herkomstlanden of de Golfstaten.”“Het is vooral belangrijk dat het onderwijs meer dan ooit inzet op de promotie van de ‘morele lingua franca’ in onze samenleving.”

Heeft de islam niet eerst een werkbare geseculariseerde basis nodig vooraleer Brussel of Vlaanderen imams kan opleiden?Benyaich: “Niet als de Belgische islam waar we naar moeten stre-ven burgerschap als uitgangspunt neemt.”

Wat is de grootste fout die de politiek heeft gemaakt in de strijd tegen ‘radicalisering’?Benyaich: “Men heeft de grootte van het probleem onderschat. De radicalisering gaat veel verder dan de 450 Belgische Syriëstrijders. Het aantal jongeren dat mentaal afdrijft van onze samenleving is vele malen groter. En dit in ver-schillende bevolkingsgroepen.”

Christophe Degreef

Bilal Benyaich: #radicalisme #extremisme #terrorisme, 88 blz., Van Halewyck, 9,90 euro.

door Danny Vileyn

Politoloog Bilal Benyaich: “Ons onderwijs moet inzetten op de morele lingua franca.”

BDW 1465 PAGINA 3 - DONDERDAG 12 MAART 2015

INJECTEREN OP DE MIDDAGSAMENLEVING > DRUGSSPUITEN KLAAR VOOR GEBRUIK AAN SAINCTELETTEBRUG

Op klaarlichte dag zet een man langs de kade, onder het oog van toevallige voorbijgangers, een heroïnespuit. © BART DEWAELE

BDW

VOOR

GRON

D

BRUSSEL – Groen en Ecolo willen dat de Vlaamse en Franstalige kinderrechtencommissarissen ook in de hoofdstad de belangen van kinderen en jongeren verdedigen.

Dat is vandaag maar gedeeltelijk zo. De Vlaamse kinderrechtencom-missaris is opgericht in de schoot van het Vlaams parlement en heeft dus ook alleen maar inspraak in die specifieke bevoegdheden. In Brussel zijn dat alleen Onderwijs, Cultuur en Welzijn. Dat geldt ook voor het Franstalige kinderrechtencommis-sariaat.Dat is een hiaat in de uitvoering van het VN-verdrag voor de Rechten van het Kind dat door België is gerati-ficeerd in 1991. De partijen Ecolo en Groen willen daar samen wat aan doen. Ze zullen in de verschil-

lende parlementen een wetswijzi-ging indienen die de Vlaamse en Franstalige kinderrechtencommis-sarissen bevoegd maakt in Brus-sel. "Daarmee kunnen ze zich uit-spreken over problemen in verband met Mobiliteit, Openbare Ruimte en Huisvesting, bijvoorbeeld bij klach-ten over kinderen die in ongezonde omstandigheden leven," zegt mede-indiener en Brussels parlementslid Arnaud Verstraete (Groen).De twee kinderrechtencommissa-rissen hebben vandaag al informeel overleg over dossiers in Brussel, maar moeten vooral op goodwill re-kenen van de Brusselse overheden voor inzage in documenten. Als de wetsvoorstellen goedgekeurd wor-den, zullen ze meer armslag krijgen.

Steven Van Garsse

‘BRUSSELSE KINDERRECHTEN VERDEDIGEN'

BRUSSEL – Fietsers mogen sinds februari 2012 rechts afslaan als het verkeerslicht op rood staat, in sommige gevallen mogen ze zelfs rechtdoor. Op voorwaarde dat het juiste verkeersbord bij de verkeerslichten staat, natuurlijk. Veel enthousiasme om dat bord te plaatsen is er niet bij de Brusselse gemeentebesturen.

GEMEENTEN HOUDEN NIET VAN DOOR ROOD RIJDENDE FIETSERS

BRUSSEL – Donderdag 5 maart, 13.05 uur. Onze fotograaf ziet, kort nadat kinderen over de Saincte-lettebrug lopen, een ‘recht in je gezicht’-kanaaltafereel. Aan de oever doet een man zich aan een shot te goed, een tweede bereidt een spuit voor. Dinsdag 10 maart om 12.35 uur stellen we vast hoe dit middagritueel verworden is tot een stadsbeeld sans gêne.

Langs beide zijden van de Sainc-telettebrug lopen trappen naar de oeverkade. Niet om aan te zien vanwege de uitwerpselen, maar de kade wordt duidelijk veel gebruikt. Aan de kant van de Koolmijnenkaai, vlakbij de bronssculptuur Agent 15/Vaartkapoen, staat een laag omhei-ningspoortje met opschrift ‘Toe-gang enkel voor bevoegden’ open. Het betreft duidelijk een galante passage. Dinsdagmiddag 10 maart. Van aan de andere kanaalzijde, op de hoek met de Negende Linielaan en de brug, hebben we een perfecte inkijk op de kade met open hokje (foto, red.). Tegen de metershoge art-decosculp-tuur van Ernest Wijnants (1934), dat met een geïdealiseerde man de rijkdommen van de haven symboli-seert, staan we niet lang in de mid-dagzon. Iemand neemt kunstfoto’s. Een koppel geeft commentaar op de troep beneden. De KBC-werknemers genieten tijdens hun middagpauze van de vermeende wijkgrandeur. Om 12.36 uur komt een man van over de brug tot bij mij. Hij bukt zich en grabbelt op dertig centimeter van mijn voeten onder het monument

“De wetswijziging heeft dus maar een beperkt succes,” zucht Van Damme. “Bovendien creëert dit voor veel fietsers een bizarre situatie waarbij gelijkaardige kruispunten verschillend worden behandeld.”

Omkering van de regelVan Damme vindt dat de regel moet worden omgekeerd. Dat wil zeggen dat er aan elk kruispunt bordjes zouden moeten komen, tenzij de lo-kale overheid argumenteert dat het kruispunt te onveilig is. Minister van Mobiliteit Pascal Smet (SP.A) wil in samenspraak met staatssecreta-ris voor Verkeersveiligheid Bianca Debaets (CD&V) onderzoeken of en hoe die laatste omkering van de re-gel er kan komen.

Steven Van Garsse

Dat blijkt uit een schriftelijke vraag van SP.A-parlementslid Jef Van Damme. De gewestwegen zijn vorige legislatuur goed uit-gerust, zegt Van Damme, die de gegevens analyseert, “maar bij de kruispunten van gemeentewegen is de situatie weinig rooskleurig.”Van Damme ziet in het westen heel wat kruispunten met het verkeersbordje (met name in Molenbeek waar hij zelf schepen van Mobiliteit was), maar in de Vijfhoek staan er bijna geen. Ook de gemeenten in het Zuiden en Oosten van Brussel doen niet of

nauwelijks mee, zo blijkt uit het antwoord van minister van Mo-biliteit Pascal Smet (SP.A). Laken en Heembeek? Nauwelijks een bordje te bespeuren.

naar een spuit. Een tweede, lege injectiespuit laat hij achter onder de uitsparing van het arduin. On-verstoord neutraal stapt hij naar de overkant. Daalt de trap af. Gaat in het bewuste hok achter het open deurtje naar binnen. De duif die we

eerder binnen zagen zitten, schrikt niet op.

Gestold bloedEen kwartier later, om 12.51 uur, komt hij terug naar buiten. De hero-inespuit is gezet. Hij wandelt terug

tot bij ons, aan de overkant van de brug. Hij bukt zich en rolt de lege spuit onder het ideaalbeeld. Wat bloed druppelt na op de plunjerci-linder. De zon verblindt ons beider ogen. Als we de man even later in metrohalte IJzer aanspreken, is hij

zich van geen herkenning bewust. Diverse middaglunchers en toeris-ten zagen delen van dit alledaagse kanaalleven. Drugsgebruik heeft sinds jaren de laagste vervolgings-prioriteit. Jean-Marie Binst

Wie ben ik? Hoe zie ik eruit? Hoe wil ik overkomen op de anderen? En klopt hun beeld van hen met wie ik echt ben? De studenten van de Hogeshool Francisco Ferrer gingen vorig weekend in Bozar op zoek naar het échte spiegelbeeld van de bezoekers van de Museum Night Fever. Hun installatie sloot aan bij de expo Faces Then / Faces Now, nog tot half mei in Bozar.

DE WEEK IN BEELD DOOR JO VOETS

WITTE ZAK TE VOL DOOR RESTJES UIT DE KEUKEN

UITGELICHT > RESTAFVAL NOG MAAR ÉÉN KEER PER WEEK OPGEHAALD VANAF LENTE 2016

D e  cijfers  van  2014  spreken voor  zich.  De  opgehaalde tonnage  aan  papier  en  kar-

ton  (gele  zak)  en  van  pmd  (blauwe zak) is lichtjes gedaald ten opzichte van  vorig  jaar.  Dat  is  onlogisch, gezien  de  bevolkingsstijging.  Met andere  woorden:  de  afvalsortering stokt  in  Brussel,  terwijl  de  hoofd-stad,  in  vergelijking  met  Vlaande-ren, of zelfs met Antwerpen de laat-ste  jaren  al  een  flinke  achterstand heeft opgelopen.In  een  ordonnantie  van  2012  staat dat over vijf jaar de helft van het op-gehaalde afval gesorteerd moet zijn. Dat  is  een  Europese  doelstelling. Vandaag  is  dat  in  Brussel  maar  35 procent.  Als  Net  Brussel  het  tegen eind dit jaar niet beter doet, zal het een  boete  moeten  betalen  van  29 euro  voor  elke  ton  niet  gesorteerd afval.Het  is  dus  alle  hens  aan  dek.  Voor 

de  ophaling  van  pmd,  glas,  papier en karton zit Brussel op koers. En al kan het altijd nog beter, veel rek zit daar niet meer op.Als het Brussels Gewest het restaf-val  drastisch  wil  doen  dalen,  moet het  aan  de  slag  met  twee  andere fracties:  grof  huisvuil  én  organisch afval.

Moeizame onderhandelingenVoor  een  betere  ophaling  van  grof huisvuil is een paar jaar geleden een vervijfvoudiging van het aantal con-tainerparken  aangekondigd,  maar erg  ver  staat  het  Gewest  nog  niet met die belofte.Gemeentelijke  containerparken zouden  voor  alle  Brusselaars  wor-den  opengesteld,  zo  luidde  het.  Er is  nog  maar  een  akkoord  met  één gemeente. Eind maart gaat het con-tainerpark van Sint-Pieters-Woluwe over naar het Gewest, en na aanpas-

BRUSSEL – Staatssecretaris voor Openbare Netheid Fadila Laanan (PS) heeft een akkoord op zak over de nieuwe afvalophaling die in de lente 2016 van start zal gaan. Meteen wordt duidelijk dat het alle hens aan dek is, wil Brussel de Europese sorteernormen halen.

BDW 1465 PAGINA 4 - DONDERDAG 12 MAART 2015

Maar  het  is  meteen  ook  een  com-promis  op  zijn  Brussels.  In  januari 2013 voerde staatssecretaris Rachid Madrane (PS) de alternerende opha-ling  in  van  gele  en  blauwe  zakken. Dat gaf aanleiding tot heel wat ver-warring. “Er zijn vorig jaar 150.000 fout  buiten  gezette  zakken  geteld,” 

singswerken zullen alle Brusselaars er hun grof vuil kunnen deponeren. Met  Watermaal-Bosvoorde,  Evere, Elsene,  Sint-Joost,  Ukkel  en  Gans-horen zijn de (moeizame) onderhan-delingen nog bezig.Daarnaast plant het Gewest een ex-tra containerpark aan het Kanaal. In afwachting  zullen  er  mobiele  con-tainerparken worden ingezet.

IeperEen tweede belangrijke piste om de 

Brusselse afvalberg te doen slinken is de ophaling van organisch afval. Er zijn lokaal al enkele proefprojec-ten aan de gang, weliswaar op vrij-willige basis.Vandaag  bestaat  de  helft  van  de inhoud  van  een  witte  zak  uit  orga-nisch  afval.  Vlaanderen  is  erin  ge-slaagd  om  het  aandeel  organisch afval tot dertig procent te doen slin-ken. Als Brussel daarin slaagt levert dat  64.000  ton  organisch  afval  op. Een ambitie, die gezien de proefpro-jecten in enkele gemeenten wellicht moeilijk gehaald kan worden.Daar  komt  bij  dat  er  geen  compos-teercentrum  is  in  Brussel.  Plannen hiervoor zijn opgeborgen. Het orga-nisch afval moet naar Ieper worden getransporteerd.Toch wil de Brusselse regering daar nu  op  inzetten.  Volgend  jaar  intro-duceert  Net  Brussel  de  oranje  vuil-niszak waar iedereen, op vrijwillige basis, organisch afval  in kan depo-neren. De zak zal samen met tuinaf-val (groene zak) worden opgehaald.Op  die  manier  kan  de  Brusselaar al gewoon worden aan het sorteren van  keukenresten,  en  ander  orga-nisch afval.

“Heel wat Brusselaars in mijn gemeente hebben de plaats niet om vier vuilniszakken te stockeren”

WEEKOVERZICHTWOENSDAG 4 MAART MOLENBEEKSE FOTO NEKT WORLD PRESS PHOTO-WIN-NAAR. Fotograaf Giovanni Troilo moet zijn World Press Photo-prijs voor zijn reeks beelden uit Charleroi opnieuw inleveren. In tegenstelling tot wat hij eerder zei, blijkt een beeld uit de reeks in Molenbeek te zijn gemaakt. Volgens Paul Magnette (PS), burge-meester van Charleroi, waren de foto’s ook een “zware vervalsing van de werkelijkheid.” 

DONDERDAG 5 MAART NIEUWE ORANJE ZAK VOOR ORGANISCH AFVAL. Staatssecretaris voor Netheid Fadila Laanan (PS) wil de witte zak met restafval nog maar één keer per week laten ophalen. Op een 

andere dag komt er wel een ophaling van een oranje zak met orga-nisch afval. PVDA-PTB is tegen het plan omdat het voor mensen die in een klein appartement wonen niet evident is om vuilniszak-ken een week lang bij te houden.

NIEUWE PARKING ACHTER LES BRIGITTINES. De parking die het project onder het Vossenplein moet vervangen, komt in een bestaande parkeerruimte in een gebouw van de Brusselse Haard achter cultuurcentrum Les Brigittines. Dat beslist het Brussels schepencollege. Die parking wordt fors uitgebreid en gemoderni-seerd. 

VRIJDAG 6 MAART MAMA MET TWEE KINDEREN NAAR SYRIË. Een moeder uit Sint-Jans-Molenbeek is zonder medeweten van haar man samen met haar twee zoontjes van 3 en 5 jaar en twee broers vertrokken richting Syrië. Een andere broer van de vrouw zou daar al maanden meevechten met IS. De vrouw en de kinderen werden sinds hun verdwijning nog in Istanbul gezien. De vader is intussen zelf naar Turkije gereisd, in de hoop dat zijn vrouw en kinderen de grens nog niet hebben overgestoken.

NIEUWE BASISSCHOOL IN UKKEL. Op 1 september opent er een nieuwe basisschool van de Scholengroep Brussel in Ukkel. Ze krijgt de naam ‘De Iris’ en heeft in een eerste fase plaats voor een vijftigtal leerlingen. De basisschool komt op de campus van het Koninklijk Atheneum van Ukkel.  

ZATERDAG 7 MAART 17.000 BEZOEKERS VOOR MUSEUM NIGHT FEVER. 23 mu-sea openen de deuren in de nacht van zaterdag op zondag voor de achtste editie van Museum Night Fever. Het evenement lokt 17.000 bezoekers en is de succesvolste editie tot nu toe. Vooral Bozar en het BELvue Museum trekken veel bezoekers.

DAVID VAN REYBROUCK GECARJACKT IN KUREGEM. Auteur David Van Reybrouck is samen met zijn collega Peter Ver-meersch het slachtoffer geworden van een carjacking in Kuregem in Anderlecht. Van Reybrouck staat er samen met Vermeersch koffers in te laden in zijn wagen wanneer vier mannen opduiken. Ze dienen Van Reybrouck enkele klappen toe, eisen geld en gaan er met zijn auto vandoor. Er zijn nog geen verdachten opgepakt.

ZONDAG 8 MAART MAINGAIN HERVERKOZEN. Olivier Maingain wordt herver-kozen als voorzitter van het FDF. Maingain is al 10 jaar voorzitter en had dit jaar voor het eerst serieuze tegenkandidaten. Bernard Clerfayt, de burgemeester van Schaarbeek en Christophe Magda-lijns, waarnemend burgemeester van Oudergem, komen niet in de buurt van de indrukwekkende 61,3 procent van de stemmen die Maingain krijgt.

MAANDAG 9 MAART DREIGINGSNIVEAU OMLAAG. Minister van Binnenlandse Zaken Jambon laat weten dat het dreigingsniveau zakt naar niveau 2. Na de antiterreuracties in Verviers was het niveau verhoogd naar 3. De verlaging betekent niet dat alle soldaten uit het straatbeeld verdwijnen. Voor Joodse gebouwen geldt nog steeds dreigingsni-veau drie.

DINSDAG 10 MAART PLANNEN VOOR OVERVAL OP NATIONALE BANK. Volgens de kranten van Sudpresse heeft de Brusselse politie plannen voor een overval op de Nationale Bank ontdekt. De politie arresteerde vorige maand een jongeman na een poging tot inbraak. Bij een huiszoeking vonden ze plannen voor een overval op de Nationale Bank. Het parket zegt dat de plannen niet uitvoerbaar waren. Samengesteld door Marie Rutsaert en Killyan Dauvillé

Vandaag kunnen Brusselaars twee keer per week hun zak met restafval buitenzetten. Die luxe verdwijnt, al kan het restafval nog steeds twee keer per week op straat worden gezet.

zegt staatssecretaris Fadila Laanan. In  het  nieuwe  ophaalschema  van Laanan zullen de zakken  terug een keer per week samen worden opge-haald.  Maar  om  dat  betaalbaar  te houden verdwijnt de dubbele opha-ling van de witte zak.Daarmee  moeten  de  Brusselaars 

een  stuk  aan  comfort  inboeten. Vandaag  kunnen  ze  twee  keer  per week  hun  zak  restafval  buitenzet-ten.  Die  luxe  verdwijnt,  maar  met de  nieuwe  regeling  geeft  Laanan de  Brusselaars  toch  nog  de  kans om  organisch  afval,  wat  het  mees-te  geurhinder  geeft,  een  tweede 

dag  in  de  week  buiten  te  zetten.Protest  kwam  er  al  meteen  van  de gemeente  Molenbeek.  Schepen  Oli-vier  Mahy  (MR)  wijst  erop  dat  heel wat van zijn inwoners erg klein wo-nen, en geen plaats hebben om vier vuilniszakken te stockeren. Steven Van Garsse

Bij CD&V gelooft nog 14 procent van de kiezers dat God kan helpen om problemen op te lossen. Maar bij de PS ligt dat cijfer, met bijna 30 procent, het hoogst. Al rekenen de PS-kiezers niet op God maar op Allah”

Professor Mark Elchardus (VUB) vindt dat politieke partijen moslims onvoldoende geïntegreerd hebben in de democratische verzorgingsstaat (in Knack).

Ooit schrijf ik de geschiedenis van Brussel aan de hand van bier”

Vlaams minister voor Brussel Sven Gatz (Open VLD) laat zich inspireren door het boek ‘Oesters van New York: Een stadsgeschiedenis’ van Mark Kurlansky (op Radio 1).

Vijf seconden. Na die tijdsduur konden ouders hun kind niet meer inschrijven in het eerste middelbaar van het gerenommeerde  Sint-Jan-Berchmanscollege.  Enkel  89 broers en zusjes van oudere leerlingen kregen voorrang. De  digitale  wedloop  om  tieners  ergens  te  kunnen  in-

5”HETGETAL

© D

IETE

R TE

LE

MA

NS

“

“

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP

schrijven, kan moeilijk verenigd worden met het ‘peda-gogisch ideaal’ waarnaar gestreefd wordt. “Het systeem van de Cel Ouderbetrokkenheid  (COB) garandeert geen vrije  schoolkeuze  meer  voor  ouders,”  stelt  directeur Eddy  Van  de  Velde  onomwonden.  “De  voorrangsregel is te ruim: het snel aanklikken is geen model. Iedereen zou in aanmerking moeten kunnen komen om naar een bepaalde school te gaan.”  Jean-Marie Binst

BDW 1465 PAGINA 5 - DONDERDAG 12 MAART 2015

STAD > WAAROM MIDDELMATIGE ARCHITECTUUR GOED GEDIJT IN BRUSSEL

JASPERS KRIJGT HET ALTIJD VOOR ELKAARBRUSSEL – Geen architect die de voorbije kwarteeuw zo zijn stempel heeft gedrukt op Brussel als Michel Jaspers. Velen spuwen op zijn werk, maar toch is zijn bureau vandaag veruit het succesvolste van België. “Elk tijdperk heeft zijn dominante architect.”

D e  meeste  kantoorgebou-wen  in  de  vaak  verguisde Noordwijk  zijn  ontworpen 

op  de  tekentafels  van  het  architec-tenbureau Jaspers. Maar ook elders in Brussel is er geen ontkomen aan: van  het  kanaal  tot  in  Woluwe,  van het  Zuidstation  tot  de  luchthaven, in  de  Marollen  en  in  de  Europese wijk,  Jaspers  is overal. Geen enkele architect  heeft  de  voorbije  25  jaar zoveel  grote  projecten  gerealiseerd in Brussel en geen enkel ander Bel-gisch bureau behoort vandaag tot de honderd grootste van de wereld. De  laatste  jaren  is  Jaspers-Eyers ook  internationaal  actief,  vooral  in Oost-Europa.  Maar  ook  in  Brussel blijft  het  kantoor  brandend  actu-

eel. Getuige het controversieel plan voor  een  nieuw  justitiepaleis  in  de Regentschapsstraat.  Jaspers  heeft daarvoor  al  een  bouwaanvraag  lo-pen,  nog  voor  de  federale  overheid een opdracht heeft gepubliceerd.Voor  iemand  die  zo  zijn  stempel heeft gedrukt op de stad is er echter zeer weinig bekend over de man en zijn manier van werken. Hij is medi-aschuw en was ook nu niet beschik-baar voor een interview. We  weten  dat  hij  zich  in  Brussel heeft gevestigd in 1980. Amper tien jaar  later  was  hij  betrokken  bij  tal van  grote  projecten  zoals  het  Bou-dewijngebouw  in  de  Noordwijk  en de KBC-zetel aan het kanaal. Daar-mee was de toon gezet.

Michel Jaspers is ondertussen bijna 80, en de dagelijkse leiding van het bureau  is  in  handen  van  zijn  zoon Jean-Michel en vennoot Johny Eyers. Niemand  die  er  echter  aan  twijfelt dat vader Jaspers op de achtergrond nog altijd een rol speelt.Een  poging  tot  verklaring  van  zijn succes. 

GEEN VERRASSINGEN

Promotoren  en  investeerders  wer-ken graag met  Jaspers-Eyers omdat ze weten wat ze kunnen verwachten: gebouwen worden netjes opgeleverd binnen  de  vooropgestelde  termijn en  budget.  “Jaspers  biedt  wat  veel opdrachtgevers  verwachten:  zeker-heid over de kosten en efficiëntie in de opvolging,” zegt Philémon Wach-telaer,  voorzitter  van  de  Brusselse architectenvereniging  Arib.  “Kleine bureaus zijn misschien beter in het uitwerken  van  een  concept,  maar missen  vaak  de  ervaring  om  een 

pende  strekkingen,  administraties, promotoren,  bankiers…  Dat  helpt om  belangrijke  opdrachten  binnen te  halen,  ze  te  financieren,  en  ook om snel de nodige vergunningen te verkrijgen. Promotoren die met Jas-pers in zee gaan weten dan ook dat de  kans  op  een  snelle  vergunning groot is. En voor investeerders is tijd geld.In  de  woorden  van  Jaspers:  “Het komt er altijd op neer om bouwtoe-latingen  te  krijgen,  daar  draait  het werk van de architect om.”Jaspers heeft zijn netwerk stap voor stap  uitgebouwd,  omdat  hij  er  keer op  keer  in  slaagt  om  zowel  de  op-drachtgever  als  de  vergunnende overheid tevreden te stellen.Daarnaast  wordt  Jaspers  steevast omschreven  als  vriendelijk  en  be-scheiden,  of  in  elk  geval  discreet. “Hij schuift zijn projecten naar voor, niet  zichzelf,”  zegt  Laserre.  “Hij  is een goede verkoper, dat is essentieel voor een architect, maar het is geen showman.”Door zijn contacten voelt hij ook aan waar  opportuniteiten  liggen,  zoals nu  met  het  justitiepaleis.  Op  die manier  is  hij  de  concurrentie  vaak te slim af. De ons-kent-ons-aanpak achter  de  schermen  doet  soms  wel vragen  rijzen.  Jaspers  is  een  sluwe vos, die dingen kan regelen, maar er zijn geen aanwijzingen voor gefoefel of corruptie. “Jaspers is nooit tegen de lamp gelopen,” zegt Hilde Geens van Bral. “In de jaren 1980 was het bon  ton  om  steekpenningen  te  ge-ven om opdrachten binnen te halen. Daar is bij Jaspers nooit sprake van geweest.”

NIET ALLEEN

Veel  architecten  willen  expliciet 

BDW 1465 PAGINA 6 - DONDERDAG 12 MAART 2015

project tot een goed einde te brengen zonder meerkosten.”Door snel resultaat te  leveren heeft Jaspers op korte tijd naam gemaakt binnen  de  Brusselse  bouwsector. “Zijn  werven  zijn  goed  beheerd,  er gaat  zelden  of  nooit  iets  fout,”  ver-telt  Christian  Laserre,  verantwoor-delijk  voor  de  master  Immobiliën aan de Université Saint-Louis. “Het wereldje  van  de  grote  promotoren is  bovendien  erg  klein.  Als  er  één goede ervaringen heeft met Jaspers, weet iedereen dat.”Jaspers  beseft  zelf  ook  het  belang van reputatie. “Eén slecht werk en al je cliënteel valt weg,” zei Michel Jas-pers bijna tien jaar geleden in Brus-sel Deze Week.

EEN NETWERK ALS GEEN ANDER

Geen  enkele  architect  heeft  een adressenboekje  dat  kan  tippen  aan dat  van  Jaspers. Hij kan met  ieder-een  overweg:  politici  van  uiteenlo-

Hotel Radisson SAS1989

KBC Hoofdzetel1994

Boudewijngebouw1989

North Plaza1993

Egmont 1 & II1996

Rogiertoren2004

North Galaxy Towers2004

Financietoren2008

Cortenbergh 712007

Thermis Courthouse2010

© JA

SP

ER

S EN

ATEL

IER

D’A

RT U

RB

AIN

© JA

SP

ER

S EN

ATEL

IER

D'A

RC

HITE

CTU

RE D

E GE

NVA

L E

N A

RC

HITE

CTE

N VA

ND

ER

EL

ST, P

OL

AK

, RE

NÉ S

TAP

EL

S EN

GÉ

O B

ON

TINC

K

© JA

SP

ER

S EN

MIC

HE

L MA

RIJN

ISS

EN

© JA

SP

ER

S EN

ATEL

IER

D’A

RT U

RB

AIN

© JA

SP

ER

S-E

YER

S EN

MO

NTO

IS, A

RT &

BU

ILD

© JA

SP

ER

S-E

YER

S EN

SA

MYN

& P

AR

TNE

RS

© JA

SP

ER

S-E

YER

S EN

ZZDP

© JA

SP

ER

S-E

YER

S

© JA

SP

ER

S-E

YER

S EN

SYN

ER

GY

© JA

SP

ER

S

EEN GREEP UIT DE REALISATIES VAN MICHEL JASPERS IN BRUSSEL:

niets met Jaspers te maken hebben, maar zij die wel met zijn bureau  in zee gingen zijn meestal vol  lof over de  samenwerking.  “Als  jong  bu-reau zonder veel referenties zijn we verplicht  om  partnerschappen  te sluiten  als  we  willen  meedoen  aan wedstrijden,” zegt Emmanuel Bouf-fioux. “Hoewel we erg op onze hoe-de  waren,  is  die  met  Jaspers-Eyers de beste samenwerking die ik al heb gekend.”Ook  Philippe  Samyn,  die  met  Jas-pers de Rogiertoren ontwierp, is erg te spreken over de alliantie. “Ik houd er  goede  herinneringen  aan  over,” zegt Samyn.Jaspers  beheerst  dan  ook  de  kunst van  de  samenwerking.  Het  is  via strategische  partnerschappen  met andere bureaus dat hij zijn reputatie heeft opgebouwd. Bijna alle projec-ten  van  Jaspers-Eyers  zijn  gereali-seerd samen met andere bureaus.

GEEN STIJL

Kantoortorens  in  glas  met  grote atriums zijn zowat het handelsmerk van Jaspers, maar als het erop aan-komt  heeft  hij  geen  echte  kenmer-kende stijl.  “Als een kameleon past Jaspers zich aan en biedt wat de op-drachtgever wil,” aldus Wachtelaer.

BDW 1465 PAGINA 7 - DONDERDAG 12 MAART 2015

is ook te verklaren door de context. België is een land van betonboeren, waar traditioneel een sterke bouw-cultuur  bestaat,  maar  een  zwakke architectuurcultuur. In Vlaanderen is er op dat vlak wel een kentering gekomen, mede door de komst van de  bouwmeester,  maar  in  Brussel gaat die omslag heel langzaam. Voor veel promotoren en overheden blijft architectuur bijkomstig. “Dan is  Jaspers  gesneden  koek,”  getuigt een  jonge  architect.  “Mensen  met een  middelmatige  ambitie  vinden elkaar makkelijk.”Het  lijkt  tegenstrijdig  dat  middel-matige  architectuur  succesvol  kan zijn,  maar  dat  is  niet  zo,  vindt  de Brusselse architect Ward Verbakel.“Architectuur  heeft  een  omgekeer-de economische logica. Hoe harder je aan een ontwerp werkt, hoe min-der je eraan verdient. Het is helaas makkelijker om een slecht project te tekenen.”Collega’s geven nog een andere eco-nomische  verklaring  voor  het  suc-ces  van  middelmatige  architectuur in  Brussel.  “De  grondprijzen  zijn hier  veel  lager  dan  in  bijvoorbeeld Londen of Parijs,” zegt Wachtelaer. “Daar  weegt  de  meerprijs  voor  ar-chitectuur relatief weinig door. Hier is de bouwkost relatief hoog in ver-houding met de grondprijs.”

OP AMERIKAANSE LEEST

Lang  voor  hij  in  1980  met  zijn  fa-milie  naar  Brussel  verhuisde,  was Michel Jaspers ook actief in de Ver-enigde  Staten,  waar  hij  gestudeerd heeft.  Daar  ontwikkelde  hij  zijn neus  voor  zaken  en  zijn  overtui-gingskracht.  “Jaspers  is  een  deal-maker,” zegt een architect.In  de  VS  zijn  overigens  heel  wat voorbeelden  van  succesvolle  ar-chitecten die  tegelijk ontwerper en 

promotor  zijn.  De  laatste  jaren  is Jaspers  ook  actief  als  promotor  en verwerft  hij  eigen  patrimonium. Dat  zou  hem  in  staat  stellen  om zichzelf aan te duiden als architect.Jaspers  wordt  door  veel  collega’s dan ook meer als een zakenman be-schouwd dan als een architect. Hij had even goed CEO van een multi-national kunnen zijn, klinkt het her en der.Zijn  aanpak  contrasteert  met  die van een (jonge) garde van architec-ten  die  begaan  zijn  met  esthetiek en  maatschappelijke  meerwaarde. “Het  lijkt  wel  of  er  twee  werelden zijn:  die  van  de  architectuurwed-strijden,  en  dan  Jaspers,  die  erbo-ven staat,” zegt architectuurcriticus Marc Dubois.

TOEKOMST?

Het  is  niet  ongebruikelijk  dat  één bureau  dominant  is  in  een  stad. “Eerder hadden andere bureaus een gelijkaardige  positie  in  Brussel,” zegt  Christian  Laserre.  “Polak  in het interbellum en later Montois.”Sinds  de  jaren  1990  is  dat Jaspers(-Eyers).  De  vraag  is  of  het bureau aan de top kan blijven. Met zoon Jean-Michel Jaspers en vooral Johny  Eyers  lijkt  de  opvolging  ver-zekerd,  en  de  interne  cultuur  van flexibiliteit  naar  opdrachtgevers  is een enorme troef. Maar het zou niet het  eerste  architectenbureau  zijn dat  wegdeemstert  na  het  verdwij-nen van de oprichter.Bovendien komt de prille Brusselse architectuurcultuur  de  volgende jaren misschien  tot wasdom onder impuls  van  de  nieuwe  Bouwmees-ter.  Vele  (kleinere)  architectenbu-reaus hopen alvast van wel.

Laurent VermeerschSteven Van Garsse

Graaf de Ferraris1997

South City2011

GDF-Suez2014

Toison d’Orin afwerking

Pier A Zaventem2002

Espace Jacqmotte2001

Uplacegepland

Proximus2001

Belview2014

Belgacom1996

© JA

SP

ER

S EN

ATEL

IER

D’A

RC

HITE

CTU

RE D

E GE

NVA

L

© JA

SP

ER

S-E

YER

S EN

EL

D P

AR

TNE

RS

HIP

© JA

SP

ER

S-E

YER

S EN

BO

NTIN

CK

, MO

NTO

IS, VA

N C

AM

PE

NH

OU

T EN

WIL

LOX)

© JA

SP

ER

S-E

YER

S EN

A2R

C

© JA

SP

ER

S-E

YER

S ME

T A2R

C

© JA

SP

ER

S-E

YER

S EN

UN

STU

DIO

© JA

SP

ER

S-E

YER

S EN

BE

NO

Y AR

CH

ITEC

TS

© JA

SP

ER

S-E

YER

S

© JA

SP

ER

S

© JA

SP

ER

S

De  focus op commerciële projecten en het compromis met de opdracht-gever  levert  Jaspers  geregeld  ban-bliksems  op  in  de  architectuurwe-reld. Generisch en zielloos zijn vaak wederkerende adjectieven.“Hij  heeft  niets  aan  de  stad  bijge-bracht  waar  we  trots  op  kunnen zijn,”  zegt  Marc  Dubois,  hoofddo-cent  Sint-Lucas  en  architectuurcri-ticus. “De gebouwen zijn niet lelijk, maar je zou toch verwachten dat hij eens om de vijf jaar een gebouw zet waarvan je zegt: wauw.”Ook  over  de  duurzaamheid  zijn vragen te stellen. Neem het Boude-wijngebouw. Dat wordt 25 jaar na de oplevering  misschien  alweer  plat-gegooid.  Ironisch  genoeg  ontwerpt Jaspers ook het nieuwe gebouw.De  meeste  grote  promotoren  lijken intussen  niet  wakker  te  liggen  van kwaliteit. “We willen onze architec-tuur niet opleggen aan anderen,” zei zoon  Jean-Michel  Jaspers  daarover in het Belgisch immobiliënjaarboek 2006.  “We  luisteren  in  de  eerste plaats  naar  de  wensen  en  bezorgd-heden van onze klanten.”

ZWAKKE ARCHITECTUURCULTUUR

Het succes van Jaspers en andere bu-reaus die  in dezelfde geest werken, 

PHILÉMON WACHTELAER (VOORZITTER ARIB):

“Als een kameleon past Jaspers zich aan. Hij biedt wat de opdrachtgever wil”

MARC DUBOIS (HOOFDDOCENT SINT-LUCAS):

“De gebouwen zijn niet lelijk, maar je zou toch verwachten dat hij eens om de vijf jaar een gebouw zet waarvan je zegt: wauw”

Toenmalig koning Albert II en Prins Filip, minister van Buitenlandse Zaken Erik Derycke, vicepremier Philippe Maystadt en staatssecretaris voor Ontwikkelingssamenwerking Reginald Moreels luisteren naar Michel Jaspers tijdens de inhuldiging van het nieuwe ministerie voor Buitenlandse Zaken in de Karmelietenstraat.

© B

ELG

AIM

AG

E / R

OB

ER

T VA

ND

EN

BR

UG

GE

h

EEN GREEP UIT DE REALISATIES VAN MICHEL JASPERS IN BRUSSEL:

‘O mdat  ik  zelf  ontslag  nam bij  ENI,  kreeg  ik  geen werkloosheidsuitkering. 

Dat  was  een  grote  stommiteit  van mij.  In  juli ben  ik gaan aankloppen bij het OCMW in Brussel, het heeft een  maand  geduurd  vooraleer  ik gehoor  kreeg.  Ik  ben  doorgestuurd naar de antenne Neder-Over-Heem-beek,  daar  zou  ik  een  Nederlands-talige  begeleider  krijgen.  Tot  mijn grote  ontgoocheling  moest  ik  mijn uitleg in het Frans doen. Daarna ben ik ook naar de antenne Begijnhof en 

het  OCMW-loket  in  de  Hoogstraat gestuurd.  Nooit  kon  iemand  me  in het  Nederlands  helpen.  Ik  ben  ab-soluut geen flamingant, maar Brus-sel is zogezegd tweetalig en dan wil ik  in  het  Nederlands  mijn  verhaal doen.”

Onthaaltehuis “Van september  tot november sliep ik op straat. Ik ben naar het Samu-centrum aan de Kruidtuin geweest, maar daar vroegen ze me wat  ik er kwam doen.  Ik mocht er niet over-

nachten omdat  ik er niet uitzag als een  dakloze.  “Even  verderop  is  een hotel waar je een kamer kan huren,” zeiden ze. Eigenlijk werd ik gestraft, omdat  ik  er  nog  redelijk  verzorgd uitzag. Uiteindelijk kreeg ik toch een leefloon tot eind november, tot wan-neer  ik een paar weken mee mocht werken  bij  Sodexo  voor  de  opstart van een nieuw callcenter.” “In  december  vond  ik  een  apparte-mentje. Het OCMW zou twee maan-den  huurwaarborg  en  een  maand huur betalen om me op weg te hel-

pen. Maar de huurwaarborg  liet op zich wachten en in januari moest ik vertrekken  van  de  huisbaas.  Sinds-dien  zit  ik  bij  Samusocial,  tot  mijn grote spijt.”“Begin februari vestigde Samusocial zich  in een gebouw aan de Bergen-sesteenweg  in  Anderlecht.  Ik  ver-huisde  mee  en  vroeg  ondertussen aan  het  OCMW  van  Brussel  hoe mijn  dossier  evolueerde,  omdat  ik nog steeds niet uitkeringsgerechtigd was.  Ik  kreeg  echter  te  horen  dat het  OCMW  van  Brussel  niet  meer 

BRUSSEL – Negentien jaar ervaring als politieagent, drie

universitaire diploma’s en toch nog dakloos. De wereld

van Filip (47) stortte in na zijn echtscheiding. Hij nam ontslag bij de spoorwegpolitie en later

ook bij energieleverancier ENI. Zo belandde hij in de

marginaliteit. Het opmerkelijke verhaal van een Brusselse

dakloze.

Filip, een dakloze met drie universitaire diploma’s, is vaak te vinden in de Brusselse belevenisbibliotheek Muntpunt.

© B

AR

T DE

WA

EL

E

FILIP, VAN POLITIEAGENT TOT DAKLOZE

VAN DE MAATSCHAPPIJ’

bevoegd is, omdat ik nu op grondge-bied Anderlecht verbleef. Als  je van de ene Brusselse gemeente naar de andere  gaat,  moet  er  blijkbaar  elke keer  een  nieuw  dossier  geopend worden.” “Dan  ben  ik  bij  het  CAW  (Centrum Algemeen Welzijnswerk)  in Brussel beland.  Het  CAW  heeft  me  direct geholpen  en  een  afspraak  gemaakt bij het OCMW in Anderlecht. Ik ging naar het OCMW en moest opnieuw mijn verhaal  in het Frans vertellen. Daar ben  ik voor het eerst  in al die maanden  uitgevlogen.  Ik  ben  toen grof  geweest,  maar  hoe  zou  je  zelf zijn als  je nooit op een deftige ma-nier geholpen wordt? Die man heeft mijn  documenten  gekopieerd  en  in de  vuilnisbak  gegooid.  Ik  was  ge-schandaliseerd.”“Op  datzelfde  moment  ving  ik  op dat  je  op  woensdagmorgen  bij  het OCMW op vrije consultatie mag ko-men vanaf zeven uur ’s morgens. De daaropvolgende woensdag kwam ik aan om zes uur ’s morgens. Er ston-den  al  63  mensen  aan  te  schuiven. Daarop zei de man aan het loket dat ik beter zou vertrekken, omdat toch enkel de eerste acht mensen gehol-pen worden.” 

Samusocial“Uiteindelijk heeft het CAW een op-lossing  voor  mij  gevonden.  Ik  mag binnenkort  naar  een  onthaaltehuis in  Halle.  In  zo’n  onthaaltehuis  heb je  een  eigen  kamer,  een  gemeen-schappelijke keuken en volgen ze je psychologisch,  pedagogisch,  tech-nisch en sociaal op. Bovendien moet je  er  bewijzen  dat  je  echt  op  zoek 

BDW 1465 PAGINA 8 - DONDERDAG 12 MAART 2015

‘IK VOEL ME DEGROOTSTE PROFITEUR

“Ik wil zo snel mogelijk uit de marginaliteit geraken. Ik voel me nog niet afgeschreven en heb nog doelen in mijn leven die ik zeker wil bereiken”

ADVERTENTIE

BDW 1465 PAGINA 9 - DONDERDAG 12 MAART 2015

bent naar werk, niet iedereen kan er zomaar terecht.”“Maar voorlopig zit ik dus bij Samu-social  aan  de  Bergensesteenweg  in Anderlecht. Ik heb er een eigen ma-tras,  iedere  dag  propere  lakens  en een lavabo om me op te frissen. Dat is het enige positieve, de rest is een ramp. De douches worden gebruikt als  wc’s  om  je  grote  boodschap  te doen.  Als  je  uit  een  ander  milieu komt, is dat echt pijnlijk.” “In  het  begin  zaten  we  met  veertig mensen  in  het  gebouw.  Nu  zijn  we met  136  omdat  het  Samu-centrum aan  de  Kruidtuin  geleidelijk  aan wordt  vrijgemaakt.  In  onze  kamer zitten we met vijftien mensen op el-kaar geperst. En er is slechts één wc. Om 20 uur  is die nog proper, maar een kwartier later moet je daar niet meer  binnengaan,  want  dan  is  die wc-bril al echt smerig.”“90  procent  van  de  mensen  in  het gebouw is illegaal of heeft een bevel om het grondgebied te verlaten. Ook 

26 maart 2015Gemeenschapscentrum De Maalbeek

Hoornstraat 97 in 1040 Etterbeek.

Vooraf inschrijven :Via het lokaal dienstencentrum in uw buurt. Surf hiervoor naar

www.ldcbrussel.be.

Of via het Brussels Ouderenplatform vzw, Zaterdagplein 6 in 1000 Brussel.

Tel.: 02 210 04 60, e-mail: info@bop.brussels

Want dansen is leuk, houdt onze senioren �t en helpt om valpartijen te voorkomen.

Dans

je leven

lang

Het dansfeest is een actie binnen de campagne Week van de Valpreventie die plaats heeft van 20 tot 26 april 2015.

Vanaf 13.30 u verwelkomen we de senioren met een drankje. Inkom: 2,00 EUR.

DANSFEEST

SAMENLEVING > DAKLOZEN GEPEST AAN ANDERLECHTSEPOORT

‘IK ZOU GRAAG EENS MET YVAN MAYEUR PRATEN’BRUSSEL – Hugo Van Schuylen-bergh is dakloos en ‘woont’ aan een van de tolhuisjes van de An-derlechtsepoort. Hij wil de draad van zijn leven weer opnemen, en de drank afzweren. “Maar de politie behandelt ons niet als mensen.”

Van  Schuylenbergh  (52)  komt  uit een  bekende  Brusselse  juweliers-familie  in  de  Boterstraat  en  is edelsteenspecialist  van  opleiding. Door  de  liefde  kwam  hij  in  Ma-rokko  terecht,  waar  hij  drie  jaar geleden echter uit terugkeerde. Hij 

raakte  aan  de  drank,  en  is  sinds-dien op de sukkel. Zijn familie, die in Vlaanderen woont, ziet hij niet meer.  Toch  probeert  Hugo  er  elke dag het beste van te maken. Maar de  Brusselse  politie  wil  niet  echt mee.“Vaak  komt  er  ‘s  ochtends  een patrouille  onze  dekens  weghalen, met  veel  geduw  en  getrek,”  zegt Van  Schuylenbergh.  “Ze  gaan  bij-zonder agressief te werk. Waarom de politie dat doet is me een raad-sel. Ze zeggen geen woord. Terwijl wij niemand kwaad doen.”Hugo  is  vaak  bang,  vooral  ‘s 

Hugo Van Schuylenbergh woont aan de Anderlechtsepoort, waar de politie vaak zijn dekens afneemt.©

SA

SK

IA V

AN

DE

RS

TIC

HE

LE

illegale  Poolse  arbeiders  zitten  bij Samusocial.  Die  komen  ’s  avonds aan  met  hun  gereedschap  en  wor-den  ’s  morgens  met  minibusjes weer opgehaald. Eigenlijk is het een goedkoop  hotel  voor  Poolse  zwart-werkers. Het is een bron van zwart-werk  en  drugs.  Voor  onze  neus worden gsm’s en drugs verhandeld, maar we kunnen niets bewijzen.”“Zowat iedere week zijn er ook nieu-we begeleiders en nieuwe regeltjes. Vorige  week  konden  we  onze  spul-len  achterlaten  in  een  gesloten  lo-kaal en mochten we ze nadien onder begeleiding  weer  ophalen.  Dat  was een goed systeem, er kon niets ge-stolen worden. Deze week is er een nieuwe ploeg en zijn de regels weer gewijzigd.  Alle  zakken  worden  op elkaar gegooid en liggen klaar voor het grijpen. Iedereen kan eraan.” “Wat  ik ook verontrustend vind,  is 

dat er bij Samusocial twee voertalen zijn: Frans en Arabisch. Als Neder-landstalige  kan  je  op  geen  enkele effi ciënte manier opgevolgd worden. Ze  werken  ook  met  twee  maten  en twee gewichten. Sommigen moeten helemaal niets aantonen, terwijl wij elke week moeten bewijzen hoe we onze tijd besteden.” “Iedere woensdagavond kan je nor-maal  gezien  gratis  op  dokterscon-sultatie bij Samusocial. Maar de ver-pleegster zei me onlangs dat ik naar mijn huisarts moest gaan, want de dokter  van  Samusocial  is  er  enkel voor  mensen  zonder  papieren.  Die mensen  krijgen  dan  vaak  een  me-disch  attest  om  langer  in  ons  land te blijven.”

Profiel “Mijn profi el komt niet overeen met dat van een dakloze. Ik ben een uit-zondering,  maar  toch  zijn  er  onge-veer veertig daklozen in Anderlecht die  mits  een  beetje  hulp  zich  op-nieuw  kunnen  integreren.  Maar  ze worden gewoon aan hun lot overge-laten.  Zo  verliezen  veel  mensen  de moed en zoeken ze andere manieren om aan geld te komen. De enige die een pluim verdienen zijn CAW Brus-sel  en  Les  Restos  du  Coeur,  waar maaltijden altijd in orde zijn.” “De  meeste  mensen  snappen  niet hoe  ik  in  de  marginaliteit  ben  be-land. Ik heb drie universitaire diplo-ma’s:  Psychologie,  Criminologie  en Rechten.  Overal  waar  ik  solliciteer, hoor ik hetzelfde: ik ben overgekwa-lifi ceerd of te oud. Maar ik wil alles doen. Als ik achter de vuilniswagen moet lopen, dan zal ik dat doen. Mijn enige ambitie is werken en weer een gestructureerd  leven  opbouwen. Ik voel me nu de grootste profi teur van de maatschappij, omdat ik bedel voor een leefl oon. Ik heb jaren neer-gekeken op daklozen en nu ben ik er zelf een. Ik heb eigenlijk 25 jaar voor de  staat  gewerkt  en  meegeholpen aan  bepaalde  sociale  integraties. Maar nu word ik pas geconfronteerd met wat  ‘de staat’ echt  is.  Ik wil zo snel  mogelijk  uit  de  marginaliteit geraken.  Ik  voel  me  nog  niet  afge-schreven en heb nog doelen in mijn leven die ik zeker wil bereiken.”Filip nam ook zijn vriend Christophe mee  naar  het  gesprek.  Christophe komt  uit  Aalst  en  is,  net  als  Filip, in  de  marginaliteit  beland  na  een echtscheiding. Na omzwervingen in Gent en Antwerpen kwam Christop-he  ten slotte naar Brussel om werk en een slaapplek te vinden. Hij volgt nu een cursus Frans.

Danny Vileynen Killyan Dauvillé

Laurence  Bourguignon,  pedago-gisch  verantwoordelijke  van  Samu-social, reageert kort op de klachten over  het  gebouw  aan  de  Bergense-steenweg  in  Anderlecht:  “We  heb-ben dat gebouw inderhaast gehuurd, omdat  er  plaatsgebrek  was  in  onze andere gebouwen. Het gebouw vol-doet niet aan alle comfort, maar de daklozen hebben tenminste een dak boven hun hoofd. Het is een tijdelij-ke oplossing, want het gebouw gaat opnieuw  dicht  als  het  Winterplan 

wordt  afgesloten.”  Van  de  drugs-handel  in  het  gebouw  is  Bourguig-non niet op de hoogte: “Iedereen die op straat slaapt, kan bij ons terecht. Als  wij  weten  dat  er  drugsdealers in  onze  gebouwen  zijn,  doen  we  er alles  aan  om  de  andere  bewoners daartegen te beschermen.” Filip  belde  afgelopen  maandag  en denkt weer op straat te belanden als het  Winterplan  afgelopen  is,  maar Samusocial ontkent dat. De situatie blijft onduidelijk.  KD/DV

‘NA HET WINTERPLAN SLUIT HET GEBOUW’

nachts.  “Het  wemelt  hier  van  de drugsverslaafden, die hier hun roes komen  beleven  of  dingen  van  ons proberen te stelen. Waarom doet de politie daar niets tegen?”Van  Schuylenbergh  krijgt  hulp  van vzw Bravvo en van de vzw Diogenes. “Die mensen verrichten goed werk, maar ze zijn met veel te weinig. En naar  een  opvangplaats  van  Samu-social ga  ik nog maar zelden, want daar  is  het  agressie-  en  drugspro-bleem te erg. Dan liever de straat.”Vastberaden als hij is volgt Hugo nu een ontwenningskuur. “Binnenkort gaat alles beter gaan, dat beloof ik. Maar weet u wat ik graag zou doen? Eens  praten  met  de  burgemeester om hem te vragen waarom zijn po-litie  zich  zo  slecht  gedraagt.  Meer vraag ik niet.”Op  het  kabinet  van  burgemeester Yvan  Mayeur  (PS)  zegt  men  alles-zins open te staan voor een gesprek, maar  geen  weet  te  hebben  van  de-kens die hardhandig worden gepikt. CD

‘ELKE DAG VIJF UUR PENDELEN NAAR SCHOOL’

ONDERWIJS > OUDERS VERONTRUST OVER PLAATSTEKORT IN BRUSSELSE SCHOLEN

R ama  Lushaj  is  boos.  Zijn zoontje  Dardan  wordt  bin-nenkort  vier  jaar  en  is  nog 

geen dag naar school geweest. Voor-lopig is er geen beterschap in zicht, want  na  de  aanmeldingsprocedure van het LOP is Dardan opnieuw ‘on-gunstig geordend’ in de vijf opgege-ven voorkeursscholen.Rama heeft alle documenten bij die hij  de  voorbije  jaren  verzamelde  in zijn zoektocht naar een plekje. “Het schooltje waar ik hem twee jaar ge-leden wilde gaan inschrijven, ligt op exact  123  meter  van  mijn  huis,  en alle kinderen van de familie gingen er naar school,” vertelt de Molenbe-kenaar van Kosovaarse afkomst.“Maar  de  directie  zei  dat  ik  te  laat was en dat ik via het LOP moest wer-ken. Uiteindelijk stond ik hoog op de wachtlijst, maar er kwam geen plek vrij. Ook in andere scholen kreeg ik een negatief antwoord.”Dardan  ging  dus  niet  naar  de  ont-haalklas,  en  Rama  wachtte  tot 

januari  2014  om  de  nieuwe  LOP-procedure  te  doorlopen.  Maar  Dar-dan  kon  in  geen  enkele  van  zijn voorkeursscholen  terecht. Rama en zijn  oudste  zoon  gingen  in  scholen met nog vrije plaatsen aanschuiven, maar kregen telkens te horen dat die al waren ingenomen. Dardan miste zo ook de eerste kleuterklas.En  ook  dit  jaar,  na  de  nieuwe  aan-meldingsperiode,  kreeg  Rama  het bericht dat zijn zoon nog geen plaats heeft toegewezen gekregen. Net als 2.800  andere  kinderen  trouwens. Het LOP berekende dat een anders-talige GOK-leerling als Dardan maar 31 procent kans had om meteen een plaats te vinden. Wie net als hij een plaatsje  in  de  tweede  kleuterklas zocht, had slechts 21 procent kans. In enkele scholen staat Dardan wel hoog op de wachtlijst. Maar voor de tweede  kleuterklas  zijn  er  in  heel Brussel nog maar 15 plaatsen vrij.“Ik begrijp dit niet,” zegt Rama. “We zijn  toch  geen  ontwikkelingsland? 

BRUSSEL – Dardan Lushaj (bijna 4) zou vandaag in de eerste kleuter-klas moeten zitten. In plaats daarvan blijft hij al twee jaar thuis, en ook voor volgend jaar heeft zijn vader nog geen school gevonden. Abigael Mani Pobia is dan weer elke dag vijf uur onderweg om haar zoontje in de Rand naar school te laten gaan. Het plaatstekort in het Nederlandstalig kleuteronderwijs is nijpend, en vooral anderstalige kinderen vallen uit de boot. “Zal mijn zoon die achterstand nog kunnen inlopen?”

De overheid weet toch hoeveel men-sen hier wonen? Waarom is er dan geen plaats voor mijn zoon?”Thuis spreken vader en zoon Alba-nees met  elkaar. Hoewel hij  ook al in die richting zocht, ziet Rama een Franstalige  school  niet  zitten  voor Dardan.  “In  het  Nederlandstalig onderwijs  is  het  niveau  hoger,  en worden de kinderen beter  en strik-ter begeleid.  Ik wil nu eenmaal het beste voor hem.”Dardan  is  al  die  tijd  thuisgebleven bij  zijn  moeder,  die  haar  zoektocht naar  werk  moet  uitstellen  tot  hij naar school kan. “Zijn oudste broer spreekt Nederlands met hem, zodat hij niet te veel achterstand oploopt, en we gaan vaak met hem naar het park of de speeltuin. Maar je ziet dat hij het contact met andere kinderen mist.  Het  is  een  bijzonder  slimme jongen, dat zegt  iedereen. Maar zal hij nu nog advocaat kunnen worden, met  twee  jaar  achterstand?  Soms denk ik: is dit geen racisme? Willen ze  dat  we  allemaal  arbeiders  blij-ven?”

Boot gemistPatrizia  Civetta,  die  ouders  bege-leidt bij Foyer, herkent de vragen die Rama  zich  stelt.  “Ik  zit  soms  met ouders achter de computer wanneer 

ze  het  resultaat  krijgen:  geweigerd voor alle voorkeursscholen. Ze kun-nen het niet geloven, vragen zich af of er geen discriminatie  in het spel is.  Dan  leg  ik  ze  de  procedure  nog eens uit.”Anderstalige  ouders  zoals  Rama zijn  ook  niet  altijd  perfect  op  de hoogte  van  de  aanmeldingsregels. “Toen  zijn  oudste  zoon  aan  zijn schooltijd begon, was er plaats zat. Het was de tijd dat slogans op bus-sen ouders probeerden te overtuigen om voor het Nederlandstalig onder-wijs te kiezen, en een gesprekje met de directie volstond voor een plaats. Het heeft even geduurd voor ouders doorhadden dat die tijd voorbij was. Soms  hebben  ze  dan  de  boot  ge-mist.”Vandaag ziet Civetta het andere ui-terste. “Ouders met kindjes van een half  jaar  oud  die  in  paniek  zijn  en zich alvast willen aanmelden. Weet u,  in  sommige  gemeenschappen hebben  we  jaren  moeten  hameren op het belang van kleuteronderwijs. En  nu  iedereen doordrongen  is  van dat besef, is er geen plaats.”

Pendelen naar OverijseOok jonge moeder Abigael Mani Po-bia ondervond hoe moeilijk het kan zijn  om  een  kind  in  een  Brusselse school ingeschreven te krijgen. “Vo-rig jaar begon ik te zoeken voor mijn zoontje  Isaac.  Maar  ik  panikeerde toen ik merkte dat er nergens plaats was.”  Pas  op  de  valreep,  eind  au-gustus,  vond  Abigael  een  plaatsje via  een  Nederlandstalige  vriendin, maar dan wel in Overijse.Vandaag  gaan  zij  en  Isaac  elke  dag om 7 uur  in Molenbeek de deur uit en nemen twee metro’s en een bus. Het traject heen en terug naar Over-ijse duurt bijna twee en een half uur, en  dat  doet  Abigael  twee  keer  per dag.  “Ik  vind  het  belangrijk  dat  hij op  tijd  is.  Maar  vaak  ben  ik  daar-door  zelf  te  laat  in  de  Nederlandse les. Voor Isaac was het in het begin ook  niet  evident,  zo  lang  pendelen en  in  een  nieuwe  taal  naar  school gaan.  Maar  nu  bloeit  hij  open.  Hij houdt  al  meer  van  zijn  juf  dan  van mij (lacht).”Toch  wil  Abigael  voor  volgend schooljaar  koste  wat  het  kost  een school  in  de  buurt  vinden.  “In Overijse  blijven  is  niet  haalbaar.  Ik ben alleenstaand, we  leven van het OCMW.  Volgend  jaar  wil  ik  star-ten  met  een  secretariaatsopleiding, maar  dat  wordt  onmogelijk  als  ik elke dag vijf uur moet pendelen.”Voorlopig blijft haar zoektocht zon-der succes, want ook Isaac is ongun-stig geordend in alle tien voorkeurs-scholen. En volgens het LOP is er in de  eerste  kleuterklas  geen  enkele plaats  meer  vrij.  Abigael  moet  nu langs alle scholen op haar lijstje, om te  kijken  of  er  misschien  nog  iets aan  te  doen  valt,  of  om  een  weige-ringsattest te halen.Maar  dat  het  een  Nederlandstalige school  moet  zijn,  staat  buiten  kijf. “Ik  heb  ondervonden  hoe  moeilijk het  is  werk  te  vinden  als  je  geen Nederlands spreekt. Dat wil ik hem niet aandoen.”Ook zij heeft weinig begrip voor het plaatsgebrek.  “Het  wordt  werkende en  studerende  ouders  heel  moeilijk gemaakt. Kleuteronderwijs zou een recht moeten zijn.”� Goele�De�Cort

Een plaats in het Nederlandstalig onderwijs blijft voor sommige ouders in Brussel een droom. © ELKE VANOOST

“In Overijse blijven is niet haalbaar. Ik ben alleenstaand, we leven van het OCMW”

BDW 1465 PAGINA 10 - DONDERDAG 12 MAART 2015

“Zal mijn zoon nog advocaat kunnen worden, met twee jaar achterstand?”

RAMA LUSHAJ:

ABIGAEL MANI POBIA:

BDW 1465 PAGINA 11 - DONDERDAG 12 MAART 2015

P-PRAATCHIEN ÉCRASÉ

Het is een beetje onder de radar gebleven, maar vorige week trok een delegatie Brusselse po-litici naar Turkije om daar een vluchtelingenkamp van Syriërs te bezoeken. U las er in deze krant niets over, want wij waren niet uitgenodigd. La Capitale wel, en zij tekenden uit de mond van Sint-Joosts burgemeester Emir Kir (PS) op: “Wat schandalig is, is dat federaal staatsse-cretaris Theo Francken (N-VA) moeilijk doet om 150 vluchtelingen te helpen. Hier in Turkije worden twee miljoen vluchtelingen geholpen. Wij zijn onder de  indruk van de humanitaire houding van Turkije.  Ik ga de staatssecretaris uitnodigen om deze vluchtelingenkampen te bezoeken.”

Francken, Francken en nog eens Francken. Hoeveel keer moeten we nu nog zeggen dat Theo Francken soft is? Bezocht vorig jaar met de liberale Brusselse relnicht Alain Destexhe in Ne-derland  een  asielcentrum  en  barstte  daar  bijna  in  tranen  uit  omdat  het  wat  te  veel  op  een gevangenis leek. En nu zegt de emir van Sint-Joost dus langs zijn neus weg dat Turkije een lichtend voorbeeld is. Turkije, waar de Brusselse eminenties een kamp bezochten waar vluch-telingen  in  containers  wonen.  Containers!  Als  Francken  zoiets  zou  voorstellen,  dan  roept Laurette  Onkelinx  waarschijnlijk  iets  met  “kampen”.  En  daarmee  bedoelt  ze  geen  gewone vluchtelingenkampen.

Gelukkig zijn er wat matuurdere Brusselse politici, zoals Jamal Ikazban, de onttroonde Mo-lenbeekse PS-oppositieleider. Was veelbelovend tot dochter Moureaux plots naar Molenbeek verhuisde. Sindsdien verkoopt  Jamal from the block  intelligente praat. Zoals:  “Turkije  toont ons misschien alleen waar het zin in heeft.” Gevolgd door nog iets in de zin van “maar wat hier gebeurt lijkt opmerkelijk.” Lijkt. Wat scheelt er, Jamal? Straks komen er nog dingen van de Brusselse PS bovendrijven die ook anders lijken dan ze in werkelijkheid zijn. Op Facebook, bijvoorbeeld, waar al eens PS-nestoren de volle lading krijgen.

Ah, la folie! Deze rubrieken staan weer omgekeerd. Niet dat dat uitmaakt, want hoe vaak krij-gen wij niet te horen dat iets gelezen is in Chien Écrasé terwijl het in P-Praat staat, en anders-om. Volgens de geruchten is Chien Écrasé zelfs zo nodig nog venijniger dan P-Praat. Venijn? Zo zouden we het zelf niet noemen. Het gaat gewoon om de gulle lach.

Minder gul is men bij British Airways, waar men volgens Vlaams N-VA-parlementslid Lieve Maes geen Nederlands gebruikt bij landingen op Brussels Airport, Zaventem in de volksmond. Maes kaartte dat aan bij Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts van dezelfde partij, die echter te kennen gaf dat hij maatschappijen niet kan verplichten een taal te gebruiken. British Airways zegt op de hoogte te zijn van het probleem, en wijt het gebrek aan Nederlands aan een technisch defect. Dat technisch defect gold wel niet voor het Engels en het Frans. De moraal van  het  verhaal,  dus:  voormalige  vijanden  kunnen  perfect  samenwerken  als  ze  dat  willen. British Airways  is daar het beste  in, want  in 2011 fuseerde de maatschappij ook al met de Spaanse luchtvaartmaatschappij Iberia. De Spaanse Armada is dus voor niets op de klippen gelopen, de slag bij Azincourt is een voetnoot in de geschiedenis en België is nog altijd een Britse bufferstaat.

Mocht er wel Nederlands gesproken worden dan zouden de Britten, hen kennende, dat trou-wens ook een technisch defect vinden.

Bankovervallen zijn wat uit de mode, dus als ik het doe, doe ik het meteen groots, moet een 19-jarige Brusselse jongeman gedacht hebben. En dus tekende hij plannen voor een overval op de Nationale Bank. De krant La Capitale had het zelfs over explosieven die daarbij gebruikt zouden worden, maar het parket zwakte dat af  en noemde de berichtgeving  in La Capitale “sterk overdreven”. De plannen van de jongeman bleken ook niet uitvoerbaar, zei het parket.

BRUSSEL – Midden oktober annuleerde een Limburgse lagere school haar klasuitstap naar Brussel omdat ze de hoofdstad te gevaarlijk vond. Dat was het teken voor acht studenten Handelswetenschappen van de KU Leuven campus Brussel om het tegendeel te bewijzen. Ze boksten een daguitstap met de naam ‘BXL-express’ in elkaar en maandag stonden de leerlingen van het vijfde en zesde leerjaar van De Lettermolen in Zonhoven klaar om Brussel te ontdekken.

‘Dit is een fait divers’SAMENLEVING > LAGERE SCHOOL OP STAP IN HET ‘GEVAARLIJKE’ BRUSSEL

Felix, student Handelswetenschappen en Brusselaar in hart en nieren, neemt Wout & Witse op sleeptouw door Brussel. © ELKE VANOOST

opvattingen  over  Brussel  kunnen wegwerken.”Ook  Luc  Greeven,  directeur  van  De Lettermolen,  was  mee  op  uitstap. “Vier  maanden  geleden  stelde  een moeder voor om naar Brussel te ko-men. Zij kende een van de studenten van  het  project.  We  waren  meteen geïnteresseerd en de ouders hadden geen  problemen  met  de  uitstap.  De studenten  hebben  het  project  tot  in de  puntjes  uitgewerkt.  We  krijgen een rondleiding in het Brussels stad-huis en in het Vlaams Parlement en spelen ook een stadsspel. Bovendien betalen  de  initiatiefnemers  de  hele uitstap.  Het  enige  wat  wij  moeten betalen, is de busreis.” Tom  Vermeire  is  een  van  de  Brus-selse  studenten.  “Om  de  kosten  te dragen hebben we onder meer wafels verkocht,” legt hij uit. “We moesten voor  school  een  sensibiliserings-project  organiseren  en  toen  we  in de  krant  lazen  over  die  afgelaste uitstap,  wisten  we  dat  we  daarmee iets  wilden  doen.  We  zijn  allemaal Brusselaars en begrepen niet dat die schooluitstap geannuleerd werd.”

Niets bijzondersDe persbelangstelling was groot. Het groepje  leerlingen  werd  achtervolgd door  een  cameraploeg,  een  tweetal fotografen en een handvol journalis-ten. Liam (12) is een leerling van het zesde leerjaar en had een duidelijke mening over het ‘gevaarlijke’ Brussel en  de  aandacht  die  zijn  klas  kreeg: “Het is gewoon zever. Ik kom elk jaar naar Brussel met mijn familie en ik voel me altijd veilig.” Directeur  Greeven  is  het  eens  met zijn  leerling: “De persbelangstelling is  overdreven.  Er  leven  duizenden studenten  in  Brussel  en  honderden scholen  komen  naar  hier.  Brussel is echt niet gevaarlijker dan Gent of Antwerpen. Dit is een fait divers. We doen niets bijzonders. De uitstap  is zeker  voor  herhaling  vatbaar.  Over twee jaar komen we terug, maar dan met  minder  pers,”  besluit  directeur Greeven al lachend.

Marie�Rutsaert�en�Killyan�Dauvillé

Zo’n vijftig leerlingen werden maan-dagvoormiddag  op  het  Brussels stadhuis  ontvangen  door  schepen 

Ans  Persoons  (SP.A).  “Ik  vind  het prachtig dat die studenten de Brus-selse vibe willen doorgeven aan kin-

deren. Brussel kwam de laatste tijd vaak  negatief  in  het  nieuws  en  ik hoop  dat  we  hiermee  die  verkeerde 

LIAM (LEERLING):

“Het is gewoon zever. ik kom elk jaar met mijn familie naar Brussel en ik voel me altijd veilig”

DEZE WEEK IN HET INSTITUUT VAN OSSEGEM > ANIMAL FARM IN LAKEN

WAAR DE WAKKERE BOERIN NAAR SCHOOL GING

Naast leren spitten, zaaien, vee houden, bieten en aardappelen oogsten moesten de topboerinnen- en regentessen-in-wording ook alle huishoudtaken enthousiast onder de knie krijgen.

© LACA

I n  een  speciale  editie  met  titel Instituut van Ossegem,  naar aanleiding  van  25  jaar  Lakense 

Geschied-  en  Heemkundige  Kring (Laca),  en  tijdens  de  Nacht  van  de Geschiedenis,  op  24  maart,  komt u  alles  te  weten  over  de  huishoud-school  met  hogere  wetenschappe-lijke  vorming,  bekend  als  Instituut van  Ossegem.  Precies  95  jaar  te-rug,  in  1920,  startte  de  opleiding met  twintig  gegoede  meisjes:  tien Franstaligen  en  tien  Nederlands-taligen.  Opzet  was  de  vorming  van een  vrouwelijke  elite  voor  de  ‘bui-tenbevolking’  en  van  leerkrachten voor  het  landbouwhuishoudkundig onderwijs. Er waren mobiele landbouwscholen en andere, die hogeropgeleide  leer-krachten nodig hadden. De studen-ten  moesten  minstens  zeventien 

les  bleek  geconcentreerd  rond  het statige kasteel. Landbouwingenieur en  boer  Jan  Lindemans  (directeur van 1920-1953), die vertrouwd was met gelijkaardige landbouwkundige instellingen  in  Amerika,  kreeg  de opdracht  te  reizen  om  te  leren.  En hij moest ook  trouwen van het Mi-nisterie  van  Landbouw,  vooraleer hij  schoolhoofd  werd  van  de  jonge meisjes.  In  de  ‘actieve  paviljoen-school’  werd  in  groepjes  gewerkt. Iedereen  kreeg  wel  een  aparte  ka-mer, met verhuisbeurtrol om de drie maanden. Zo konden de meisjes ‘of-ficieel’ de voor- en nadelen van elke ruimte  leren kennen.  In de praktijk was het een oefening in ‘grote kuis’. 

Koningin AstridDe  lessen  waren  gebaseerd  op  we-tenschap,  verdiept  door  observa-tie  en  experimentele  studie,  naast lessen  voeding,  hygiëne,  woning, kleding, huistaken, werk in de stal-len en de melkerij, tuinbouw en op-voeding  van  kinderen.  Er  was  een ‘Semaine de l’homme’  met  broeken persen en herenhemden strijken, en een ‘Semaine du porc’, met slachterij en vleesbereidingen. Hulppersoneel kwam er niet aan te pas op de boer-derij, iedereen bestuurde het domein mee.  Initiatiefzin  en  enthousiasme voor  het  buitenleven  en  het  gezin stonden voorop. Op die manier kon de nieuwe boerinnengarde het plat-teland  sociaal  verheffen,  terwijl  ze proefondervindelijk  leerden  spit-ten,  zaaien,  harken,  spenen,  wie-den, aardappelen en bieten oogsten. Maar er waren ook veel toeristische uitstappen  en  feesten  op  Ossegem, En de prijskamp Beker van de Wak-kere Boerin bleek zeer begeerd. Het was ook in het Instituut van Os-segem  dat  koningin  Astrid,  tachtig jaar geleden, een laatste maal in het openbaar  verscheen.  De  volgende dag  reisde  de  vorstin  af  naar  Zwit-serland, waar ze enkele weken later door een auto-ongeval overleed.� Jean-Marie�Binst

BD

W R

EGIO

LAKEN – Waar nu de Heizelpaleizen, het Boudewijnstadion, tuinwijk Verregat en het Ossegempark elkaar schouderen, stond vorige eeuw een van de meest vermaarde opleidingsinstellingen voor boerinnen en regentessen: het Hoger Normaal Instituut voor Landbouwhuishoudkunde Ossegem. Dertig hectare groot was het domein, met kasteel, laboratorium, modelhoeve, landerijen en park. Een luxueuze animal farm.

BDW 1465 PAGINA 12 -DONDERDAG 12 MAART 2015

jaar zijn en een diploma middelbaar onderwijs op zak hebben. In de loop van  de  jaren  zou  hun  aantal  sterk toenemen,  tot wel honderd studen-ten  aan  het  einde  van  de  Tweede Wereldoorlog.  De  helft  van  de  ge-interesseerden  kwam  uit  Brussel, Wallonië  en  Waals-Brabant.  Een kwart kwam uit Vlaanderen. En nog een kwart (tot een 25-tal) kwam uit landen als Zweden, Noorwegen, Li-touwen,  Spanje,  Frankrijk,  Turkije, Roemenië,  El  Salvador,...  Er  waren zelfs  kloosterzusters  en  Poolse prinsessen  te  zien  in  Ossegem.  Al werd in de jaren 1930 het vreemde-lingenaantal afgeremd.De  hele  site  Ossegem  –  een  Fran-

kische  benaming  –  uit  de  twaalfde eeuw  was  eeuwenlang  landgoed-bezit  van  de  Abdij  van  Affligem. Tot  de  Fransen  de  landerijen  met hoeve  (waar nu de De Strooperlaan ligt)  in  1797  openbaar  verkochten. Een  deel  daarvan  ligt  nu  onder  de tuinwijk  Verregat,  een  ander  deel kwam  in  handen  van  industrieel Edouard Goffin. Diens schoonzoon, Charles de Rongé, bouwde het kas-teel  Rongé  (1866),  later  bekend  als het  visitebeeld  van  de  normaal-school.  Leopold  II,  die  stelselmatig alle  gronden  kocht  van  het  Heizel-plateau,  wist  de  hand  te  leggen  op 50  hectare  van  Ossegem.  Het  was een maand voor zijn dood  in 1906. 

En zo kwam de grond via zijn Com-pagnie des Sites snel in handen van de  overheid.  Het  kasteel  en  enkele hoevegebouwen,  samen dertig hec-tare,  kreeg  als  bestemming  een nieuwe  moderne  modelschool  voor landbouwhuishoudkunde. Er kwam een tweede hoeve bij, een Villa ‘In de bloeiende  linde’  voor  de  directeur, een  park,  een  laboratorium,  prak-tijklokalen,  een  ommuurde  moes-tuin,  broeikassen,  proefvelden, boomgaarden,  een  hoenderkweek, een  kruidtuin,  hooi  en  weilanden voor vee, enzovoort. 

HoenderkweekVan de hele site valt vandaag enkel nog wat grandeursfeer op te snuiven in het Ossegempark. Eerst werd een groot terrein ingepikt voor de aanleg van de Wereldtentoonstelling 1935, de  school  was  achteraf  nog  maar zes hectare groot. De school lag als een  enclave  in  de  Heizelheraanleg, gelukkig  met  een  aparte  toegang. Maar er kwam wel een Modelhoeve bij.  Voor  Expo  58  moest  zelfs  alles verdwijnen,  waardoor  het  instituut eerst naar  Jette, dan naar Wemmel verhuisde. Er  blijven  wel  tachtig  prentkaarten van het Instituut over, foto’s en dag-boeken  en  registers  van  leerkrach-ten  en  directeur,  zodat  een  goed beeld  van  het  leven  in  de  normaal-school perfect te verfilmen valt. Al-

ADVERTENTIE

Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs

te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor

personen met een handicap

Bezoeken enkel op afspraak

0800-15045�alle werkdagen van 9 tot 12u30,

maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30

Puzzel

puzzel@resonansvzw.be

Tijdens de Nacht van de Geschiedenis op dinsdag 24 maart, om 20u. brengt het Davidsfonds in samenwerking met Laca een documentairefilm en lezing over het Instituut van Ossegem. GC Nekkersdal, Bockstaellaan 107, Laken, 0479-102.289. Overige lezingen in Brussel: ‘Boerkozen, wie zijn ze?’ (in Ukkel), ‘Witloofteelt’ (in Wezembeek-Oppem), ‘Europese landbouwpolitiek’ (in Sint-Pieters-Woluwe), ‘Brusselse parken’ (in Oudergem). Info: www.davidsfonds.be

Het kasteel Rongé, waar de normaalschool in startte.

© L

AC

A

BDW 1465 PAGINA 13 - DONDERDAG 12 MAART 2015

ADVERTENTIE

De herinrichting van het Kerkplein en een stuk Kerkstraat moet de zwakke weggebruikers ten goede komen. Maar de handelaars en buurtbewoners met parkeerpro-blemen zien dat niet zitten.

Na  eerder  de  tegenargumenten  en suggesties in een openbare vergade-ring te hebben aanhoord, besliste de gemeente  tot  herinrichting  van  het Kerkplein.  In  concreto  zullen  hier-door een twintigtal parkeerplaatsen sneuvelen.  Het  probleem  van  par-keerplaatsen  voor  de  leerkrachten van  de  naburige  school  wordt  op-gelost  door  verderop  standplaatsen te  voorzien  op  een  terrein  van  de gemeente. “Wat willen we allemaal? We  moeten  naar  een  energievrien-delijkere  stad,  dus  minder  auto’s. Met  nog  meer  parkeerplaatsen wordt  het  mobiliteits-  en  energie-probleem  niet  opgelost,”  stelt  bur-gemeester Joël Riguelle (LBR). Vorige  week  en  ook  dinsdag  kwa-men  buurtbewoners  en  handelaars samen  om  hun  onvrede  over  het verdwijnen  van  parkeerplaatsen  te ventileren.  Apotheker  Dirk  Morias: 

Min twintig parkeerplaatsenSINT-AGATHA-BERCHEM > HANDELAARS KERKSTRAAT TEGEN HERAANLEG

De handelaars rond het Kerkplein zoeken naar parkeeralternatieven voor de voetgangerszone.

© M

AR

C G

YSE

NS

”Vorig  jaar  stelden  we  voor  om  de parkeerzone  aan  het  Kerkplein  in visgraatvorm  te  organiseren,  en dit na twee  jaar  te evalueren op ge-bruikscomfort. Dat zou de zichtbaar-heid van de handelszaken verhogen. Nu  krijgen  we  met  een  wandelzone eerder  het  tegenovergestelde  effect. Zestig procent van de klanten komt per  auto.  Door  de  parkeerplaatsen nog  meer  af  te  bouwen,  hangt  de handelsdood ons boven het hoofd.” Burgemeester  Riguelle  liet  het  al-ternatief  door  een  studiebureau inschatten,  het  voorstel  was  niet uitvoerbaar.  “Ik  ben  overtuigd  dat de  handel  baat  zal  hebben  bij  de heraanleg.  Alle  grote  lijnen  van  het plan  zijn  beslist.  Als  er  nog  voor-stellen, ook een overlegvergadering, volgen,  willen  we  wat  mogelijk  is integreren in het concept. We staan altijd open voor dialoog, maar op een bepaald  moment  moet  de  politiek beslissen.  Het  is  altijd  moeilijk  om veilig  voetgangersverkeer  te  voor-zien  en  gelijktijdig  meer  parking  en auto’s  toe  te  laten.”  De  handelaars zijn een petitie gestart.� Jean-Marie�Binst

tvbrussel.be tvbrussel @tvbrussel

tvbrussel pakt uit met een verdubbelde programmatie. Herbeleef een mix van de beste programma’s en reportages van de voorbije dagen en weken. Voortaan de hele dag tot aan het nieuws van 18u, op tvbrussel.

Dubbel zoBrusseltvbrussel verdubbelt aanbod

ADVERTENTIE

Het wijkcomité Meunier roept bu-ren en erfgoedfans op om de art-decowoning Dewin uit 1922 aan de Meyerbeerstraat 33 samen met zijn Engelse landschapstuin langs de Mutualiteitstraat beschermd te krijgen.

Doordat Villa Dewin vele generaties in  handen  was  van  de  familie  van de industrieel Jean Dankaert bleven 

het gebouw en de 30 are grote En-gelse  tuin  goed  bewaard.  Dat  geldt voor de glasramen, lambriseringen, het  gietijzer,  marmer,  beeldhouw-werk  van  het  interieur  en  voor  de aanplanting  en  kronkelende  paden in de tuin.Eind  2014  stelde  Monumenten  en Landschappen  voor  om  de  villa en  de  tuin  te  beschermen.  Het  co-mité  rond  het  Constantin  Meu-

nierplein  wil  door  onder  andere een  petitie  minister-president  Rudi Vervoort  en  de  Brusselse  hoofd-stedelijke  regering  aantonen  dat daar  ook  een  draagvlak  voor  is. Hier  was  niet  alleen  een  belang-rijk  architect  –  bij  Jean-Baptiste Dewin  (1873-1948)  liepen  art-de-coarchitecten  en  modernisten  zo-als  Louis  Herman  De  Koninck  en Jean-Jules  Eggericx  stage  –  maar 

IN ACTIE VOOR VILLA DEWINVORST > PETITIE VOOR BESCHERMING ART-DECOVILLA

Villa Dewin ligt in de Meyerbeerstraat in Vorst. Rechts: zo zag de villa eruit in 1925.

© AUBRY, F., VANDENBREEDEN J., VANLAETHEM F., L’ARCHITECTURE EN BELGIQUE :ART NOUVEAU, ART DÉCO & M

ODERNISME, BRUXELLES, 2006.

BDW 1465 PAGINA 14 - DONDERDAG 12 MAART 2015

en  de  hoogstammen  langs  de  Mu-tualiteitstraat  zijn  groene  longen voor de bewoners en de kleuters en leerlingen  van  scholen  in  de  buurt.Sober  langs de buitenkant, met een raamverdeling  à  la  japonisme,  en verfi jnde details  in het  interieur,  zo zag  Dewin  het  graag.  Sinds  hij  in 1903  voor  de  chirurg  Antoine  De-page  het  Berkendaelinstituut  (later het  Belgische  Rode  Kruis)  aan  het Brugmannplein  in  Elsene  bouwde, werden  verzorgingsinstellingen  zijn specialiteit,  al  ontwierp  hij  ook  het gemeentehuis  van  Vorst  en  tal  van woningen  zoals  aan  de  Leopold  II-laan 215 (nu een B&B) en zijn eigen huis aan de Molièrelaan 151. In  1913  tekende  hij  de  Belgische school  voor  Verpleegsters  in  Ukkel (op  de  plaats  van  het  latere  Edith Cavellziekenhuis),  verbonden  aan Depages chirurgisch instituut in het verlengde van de Edith Cavellstraat. Ook  het  Longchampsinstituut  aan de  Winston  Churchilllaan,  een  tu-berculoseziekenhuis  voor  kinderen in  Bredene  en  het  Sint-Pieterszie-kenhuis  in  de  Hoogstraat,  waaraan hij  van  1926  tot  1936  werkte,  zijn van  Dewins  hand.  Behalve  de  mo-dernste  technieken  qua  hygiëne  en verluchting  gaf  hij  door  fi guratieve details  en  glasramen  die  het  licht een  kleurtje  gaven  patiënten  een vleugje luxe en verstrooiing.

An�Devroe

info over acties via www.notrehistoire.be

Vervoeg ons op www.be-organic.be

Doe mee aan de ophalingvan organisch afval.Meer dan 1.500 gezinnensorteren al. En u?

Doe mee aan de ophaling

Exclusief in Oudergem, Etterbeek,

Evere, Vorst en Sint-Pieters-Woluwe!

Be-Organic_2015_encart_BXL-D-W.indd 1 16/02/15 12:15

de  tuin  geeft  ook  zuurstof  aan  een dichtbebouwde  wijk.  De  rozentuin is zichtbaar aan de Meyerbeerstraat 

© COM

ITÉ MEUNIER

© COM

ITÉ MEUNIER

Het architectenplaatje.

BRUSSEL – Brussel-Stad wil mogelijk maken dat er ook villa’s gebouwd worden aan de linkerkant van de Rode Kruislaan, in de riante achtertuinen van de huizen aan de Meiselaan dus. Een flink deel van de buurt verzet zich tegen de plannen.

De percelen aan de Meiselaan behoorden ooit tot het koninklijk domein. Begin vorige eeuw werd de grond geschonken  aan  Brussel-Stad.  Bedoeling  was  dat  er een weelderige villawijk kwam.Toen de Stad het  terrein eind  jaren 1930 verkavelde werd dan ook bepaald dat er alleen mooie villa’s om-ringd  door  tuinen  konden  worden  gebouwd.  Enkele jaren later werden de kavels verlengd. Met het oog op de latere aanleg van de Rode Kruislaan, parallel aan de Meiselaan, trok de Stad ze verder door. In de ‘speci-ale verkoopsvoorwaarden’ stond wel dat het achterste gedeelte, grenzend aan de Rode Kruislaan, altijd tuin moest  blijven  en  dat  er  hoogstens  een  garage,  tuin-huis of conciergewoning kon worden neergezet.Nu wil de Stad Brussel het Bijzonder Bestemmings-plan  Mutsaard  wijzigen  zodat  er  ook  villa’s  kunnen gebouwd worden. De Stad verwijst hierbij naar de de-mografi sche evolutie en de dreigende stadsvlucht van de hogere bevolkingsklassen.Wim Van der Elst, bewoner van de Meiselaan, kan de beslissing van de Stad enigszins volgen. “Het was al-tijd  al een anomalie dat er maar aan een kant van de Rode Kruislaan gebouwd kon worden,” zegt hij. “Bo-

vendien vergen onze lange tuinen veel onderhoud. En voor de eigenaars van de Meiselaan is het natuurlijk een waardevermeerdering.”Toch is er in de Meiselaan ook verzet tegen het plan. “Wij zijn hier komen wonen vanwege de magnifi eke grote achtertuinen met oude bomen. Als op die hel-lende  tuinen  straks  links  en  rechts  gebouwd  gaat worden,  is  het  groene  karakter  helemaal  weg,”  zegt Daniel  Missorten.  Hij  begrijpt  niet  hoe  de  Stad  zo-maar  over  de  ‘speciale  verkoopsvoorwaarden’  heen kan stappen. “Ik heb de indruk dat het BBP aangepast wordt om één projectontwikkelaar ter wille te zijn.”

Tachtig handtekeningen Enige  tijd  geleden  kocht  promotor  D&B  Immo  een domein van 40 are met een verouderde villa aan het begin  van  de  Meiselaan.  Begin  vorig  jaar  vroeg  hij een vergunning om het domein te verkavelen zodat er plaats is voor acht kleine villa’s.  Missorten: “De buurt heeft  toen  geprotesteerd,  maar  het  lijkt  erop  dat  de Stad zich voor de kar van de promotor laat spannen.”Ook de bewoners van de Rode Kruislaan zijn  tegen. “Vooraan  kijken  wij  uit  op  achtertuinen,  dat  is  heel rustig,” zegt Jacques Boucquey. Samen met Missorten heeft hij al bijna tachtig handtekeningen ingezameld van  buurtbewoners  die  bezwaar  maken.  Het  open-baar onderzoek rond het BBP loopt nog tot 13 maart. De overlegcommissie is gepland op 25 maart.� HUB

‘STAD LAAT ZICH VOOR KAR VAN PROMOTOR SPANNEN’

LAKEN > MEISELAAN VERDEELD OVER AANPASSING BESTEMMINGSPLAN

Brussel-Stad wil mogelijk maken dat in de riante achtertuinen van de Meiselaan villa’s worden gebouwd.©

SA

SK

IA V

AN

DE

RS

TIC

HE

LE

Het is geen leven meer in de Mo-delwijk, zeker niet voor senioren. Dat was de teneur van de tussen-komst die meerderheidsraadslid Clémentine Barzin (MR) hield op de jongste zitting van de gemeen-teraad.

Burgemeester  Yvan  Mayeur  (PS) verzekert dat de stad alle middelen inzet  om  aan  de  situatie  te  verhel-pen: avondlijke stadswachten, poli-tie en parket.Barzin  spreekt  duidelijke  taal: “Sinds  half  december  neemt  het vandalisme  in de gebouwen van de Modelwijk  van  de  Lakense  Haard toe.  Steeds  meer  tags  ontsieren  de panden,  camera’s  worden  met  ijze-ren  staven  stukgeslagen,  er  wordt met  kasseistenen  naar  auto’s  ge-

gooid en deuren worden geforceerd. De schade loopt hoog op. De bewo-ners worden altijd maar banger: se-nioren laten ons weten dat ze besto-len en uitgescholden worden.” Het  cultureel  centrum  houdt  ‘s avonds de deuren dicht omdat het de veiligheid niet  langer kan waarbor-gen. Barzin weet dat een stadsbende van  veertig  personen  hiervoor  ver-antwoordelijk is. Sommige jongeren zouden in de Modelwijk zelf wonen.Ook Mayeur is duidelijk: “Ik heb de Lakense Haard aangeraden om zich burgerlijke  partij  te  stellen.  Straf-feloosheid  kunnen  we  niet  dulden, ook niet als het over minderjarigen gaat. Dit mag geen no-gozone wor-den.”

� Danny�Vileyn

Stadsbende terroriseert senioren Modelwijk

Laken > Politie, Bravvo en parket ingezet

BDW 1465 PAGINA 15 - DONDERDAG 12 MAART 2015

Elk jaar koopt het Nationaal Geografisch Instituut (NGI) luchtfoto’s aan om zijn databank met geografische gegevens aan te passen. Overlappende luchtfoto’s worden daarop op elkaar gelegd, waardoor een 3D-model ontstaat, dat op zijn beurt vergeleken wordt met de gegevens die het NGI al heeft van plaatsnamen, rivieren, bossen en gebouwen. Zo wordt duidelijk hoe de werkelijkheid op het terrein is in vergelijking met de werkelijkheid op de kaart. Als het moet, dan past het NGI de gegevens aan.Het NGI is natuurlijk al zo lang bezig met kaarten maken dat het ondertussen over een indrukwekkend archief luchtfoto’s beschikt. Een selectie hiervan vindt u week na week in deze rubriek ‘Uit de lucht gegrepen’ terug. Het gaat steeds om (oude) luchtfoto’s uit een van de negentien Brusselse gemeenten. Vorige week zag u het Zuidstation in 1949, dat toen ook al ten zuiden van de vijfhoek lag, maar natuurlijk niet in het uiterste zuiden van de grootstad Brussel.Deze week zoeken we het in het verre noorden. Bovenstaande foto is genomen in 1997. U ziet duidelijk spoorlijnen die zich vertakken. Moeilijk kan het niet zijn. Veel succes. CD

UIT D

E LUC

HT G

EGRE

PEN

© N

GI

De achtertuinen van de huizen in de Meiselaan lopen nu door tot aan de Rode Kruislaan.

© G

OO

GL

E E

AR

TH

Jongeren weten beter dan het beleid wat een fuifzaal nodig heeft, zegt Brussels parlementslid Annemie Maes (Groen).

LOWUP PARTY ©ALESSIO MUCEDDA

UITGAAN > ANNEMIE MAES (GROEN) OVER NIEUWE FUIFZAAL IN BRUSSEL

FIGHT FOR YOUR RIGHT TO PARTY

J ong  zijn  in  Brussel,  zalig…  Sa-men  met  vrienden  iets  gaan drinken in een van de vele cafésdie Brussel rijk is, vanop het dak 

van  parking  58  de  stad  overschou-wen  of  ’s  avonds  op  een  feestje  je eens  helemaal  laten  gaan,  ver  weg van  toekijkende ouders. Dit kan al-lemaal  in  Brussel,  maar  het  is  wel niet steeds even evident.Feestjes  zijn  er  zeker  wel  te  vinden in  Brussel,  maar  de  mogelijkheid om ze ook zelf te organiseren wordt steeds  beperkter.  Bestaande  orga-nisaties  en  commerciële  concepten winden wel een plek, maar voor be-

ginnende  jongeren  is  het  een  stuk moeilijker.  Zalen  zijn  vaak  te  groot en  duur  of  te  bekend  (en  daardoor ook  duur),  ofwel  moeten  ze  veel  te lang  op  voorhand  geboekt  worden. Of er  is een hele resem bijkomende voorwaarden:  ervaring  kunnen voorleggen,  bewijzen  de  zaal  te kunnen  vullen,  drank  en  bewaking bij de zaal afnemen, … Zomaar iets nieuws beginnen is geen eenvoudige opdracht in Brussel.In het bestuursakkoord van de VGC staat  het  voornemen  om  deze  le-gislatuur  samen  met  de  Brusselse studenten en jongeren minstens één 

fuifzaal  te  openen.  Een  uitstekend idee  waar  wij  ons  ook  vorige  legis-latuur al voor inspanden. Een over-heid die gelooft in de kracht van de jeugd,  moet  die  jeugd  ook  de  kans geven  zich  te  ontplooien.  De  Brus-selse  jeugd  verdient  een  fuifzaal waar zij hun eigen projecten kunnen realiseren. 

TekentafelDeze  zaal  moet  uiteraard  goed  be-reikbaar zijn met openbaar vervoer, ook  ’s  nachts,  zodat  de  ouders  niet hoeven op te blijven om taxi te spe-len  voor  zoon  of  dochterlief  en  an-derzijds zodat de  jongeren zich ook geen  zorgen  hoeven  te  maken  over hun ouders die hen komen ophalen. Een centrale plaats ligt dus voor de hand, maar we moeten wel opletten dat ze niet midden in een woonwijk terecht  komt,  met  alle  overlast  die erbij  hoort.  Voor  de  jeugd  (omdat zij  zonder  zorgen  tot  in  de  vroege uurtjes  kunnen  feesten)  en  voor  de buurt  (omdat  zij  ook  recht  hebben op hun nachtrust). Het moet ook een plek zijn waar ouders met een gerust hart hun tieners kunnen laten naar toegaan met voldoende sociale con-trole.  De  moeilijke  oefening  tussen de  kinderen  loslaten  in  een  groot-stedelijke  context  en  toch  de  ver-antwoordelijkheid  als  ouder  blijven opnemen. Maar dit project gaat over meer  dan  infrastructuur.  Kansen geven betekent ook van in het begin de kans geven om mee na te denken, om mee vorm te geven aan de fuif-zaal  die  er  uiteindelijk  zal  komen. Alleen  zo  kan  de  fuifzaal  ook  echt een  project  van  de  Brusselse  jeugd zelf worden.

Het  is  ook  belangrijk  dat  dit  alles zo  open  en  transparant  mogelijk gebeurt.  Daarom  dienden  we  met Groen  een  parlementaire  discus-sienota  in  bij  de  VGC,  om  eindelijk duidelijkheid te krijgen over de plan-nen,  zodat  ook  de  jeugd  beter  be-trokken  kan  worden.  De  Brusselse jeugd wacht al  jaren op een nieuwe fuifzaal,  in  die  periode  zijn  er  vast vele  ideeën  gerijpt.  Het  zou  zonde zijn  om  deze  niet  aan  te  spreken. Laat deze jongeren zelf mee de rich-ting van de fuifzaal sturen. Jongeren weten  zelf  beter  wat  een  fuifzaal nodig heeft dan het beleid. Wij zijn tenslotte  de  generatie  van  hun  ou-ders en zoals iedereen uit zijn eigen jeugd nog weet: je ouders zijn nooit helemaal mee met wat hip is. Daar-om is het zinvoller om hier te kiezen voor  een  ondersteunende  rol.  We moeten als politici niet altijd op het voorplan  willen  staan.  Soms  vol-staat  het  bestaande  dynamieken  te ondersteunen.  Zeker  voor  werking met,  voor  en  door  jongeren  kan  de emancipatorische dimensie van zelf een project uit de grond te stampen niet onderschat worden.Het spreekt voor zich dat de  jonge-ren blijvend betrokken moeten zijn. De  kans  dat  er  een  kant-en-klare fuifzaal gevonden wordt is erg klein. Er zullen waarschijnlijk verbouwin-gen  moeten  gebeuren.  Ook  bij  het uittekenen van deze plannen  is het belangrijk  dat  de  jongeren  zo  veel mogelijk mee aan de  tekentafel zit-ten. Het  is hun fuifzaal en dus ook aan hen om mee te bepalen hoe die er uit zal zien. Echte participatie  is meer dan de keuze over de kleur van de toog en het aantal spots aan het plafond.Tot slot  is het ook belangrijk te kij-ken naar wat er gebeurt eenmaal de fuifzaal  er  is.  Als  deze  fuifzaal  er moet zijn voor en door jongeren, dan bedoelen wij ook alle Brusselse jon-geren. Nu vallen heel wat Brusselse jongeren uit de boot in het nachtle-ven. De nieuwe fuifzaal moet er dus voor zorgen dat ook zij een plek vin-den. Hiervoor  is een gebouw alleen uiteraard  onvoldoende.  Wat  ons betreft hoort bij de nieuwe  fuifzaal ook  een  jeugdwerker  die  actief  op zoek gaat naar nieuwe jongeren om hen  te  begeleiden  en  te  ondersteu-nen in het uitwerken van hun eigen fuifconcept. VerrijkingDeze fuifzaal kan een prachtig initi-atief zijn om alle Brusselse jongeren te verenigen. Het is een kans om hen bij  het  beleid  te  betrekken  via  een thema  dat  hen  nauw  aan  het  hart ligt.  Het  is  een  kans  om  de  diver-siteit  die  Brussel  is  aan  te  spreken en te laten spreken. De veelkleurige stemmen  van  onze  jeugd  kunnen enkel  een  verrijking  zijn  voor  het beleid. Onze Brusselse jongeren zijn klaar  om  de  kansen  te  grijpen  die hen  geboden  worden:  geef  hen  die ook.

� Annemie�MaesBrussels�parlementslid�(Groen)

“Bij het uittekenen van de plannen is het belangrijk dat de jongeren zo veel mogelijk mee aan de tekentafel zitten. Het is hun fuifzaal”

BRUSSEL – In het bestuursakkoord van de VGC staat het voornemen om deze legislatuur samen met de Brusselse studenten en jongeren minstens één fuifzaal te openen. Een uitstekend idee, vindt Brussels parlementslid Annemie Maes (Groen). Ze vindt het belangrijk dat jongeren zelf mee de richting van het dossier bepalen.

BDW 1465 PAGINA 16 - DONDERDAG 12 MAART 2015

BDWOPINIE

ANNEMIE MAES:

BR

IEVE

N V

AN

LEZ

ERS

lezersbrieven@bdw.be

Jobs in Zaventem

Wat betreft het artikel De wereld op zijn kop (BDW 1462, p.4-5) waarin vermeld wordt dat  er  400  jobs  open  zijn  op  Zaventem  en  dat  Brusselaars  er  welkom  zijn,  wil  ik  het volgende aanhalen: mijn zoon is zeker drie jaar op zoek geweest naar een job voor on-geschoolden. En in 2013 werd gezegd dat er meer dan 1.000 jobs beschikbaar waren in Zaventem. Er werd op Zaventem het Luchthavenhuis opgestart, wat een samenwerking is tussen Actiris, VDAB en Forem. De enige job die toen uit de computer werd gehaald, was een aanbieding bij DHL.Daar solliciteerde mijn zoon. Mijn zoon kreeg een vriendelijk antwoord dat zijn kandida-tuur werd doorgegeven aan een interimkantoor in Mechelen. Hij kreeg als antwoord dat ze geen hulp konden aanbieden op dat ogenblik. Bij een andere sollicitatie bij DHL werd geantwoord dat twee jaar ervaring vereist was.Waar zijn dan al die zogezegde beschikbare jobs? Er is veel ophef over in de media, maar 

zeer weinig in werkelijkheid. Of wordt er geen kans geboden aan nochtans tweetalige Brusselaars? Ik ga ook volledig akkoord met de opinies van andere lezers over de wer-king van Actiris. Deze bieden totaal geen hulp.

� Liliane�Van�der�Borght,�Brussel-Stad�

Rechtzetting

In Zazie, de  jongerenbijlage van deze krant  (BDW 1464, Zazie p.3), sloop een fout. In het artikel  ‘De radio bestaat 100  jaar’ werd toelichting gegeven bij het project  ‘Radio Flamingo’. Dat project is een initiatief van bredeschool Flamingo (De Knapzak, Zavel-put, Zavelberg, Sint-Jozefsschool en Sint-Albertusschool), en niet van bredeschool Bres. Onze excuses voor de verwarring. 

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bdw.be. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bdw.be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

BDW 1465 PAGINA 17 - DONDERDAG 12 MAART 2015

ZONDAG 8 MAART. Onder het motto ‘Meer vrouw op straat!’ organiseerde het Vrouwenhuis in Schaarbeek vorige zondag – op Internatio-nale Vrouwendag – een cursus metselen. Lady Angelina, even daarvoor nog op het podium in het vrouwencafé, moest niet van nul af aan beginnen: recentelijk zette ze eigenhandig een muur bij haar thuis. Al kon ze van de truc met het touw nog iets opsteken. De man rechts in beeld, iemand uit de buurt, was enthousiast. Het vrouwenhuis is een sociaal-cultureel centrum waar vrouwen een brede waaier aan vormingen kunnen volgen.

PROTESThflits

© S

AS

KIA

VA

ND

ER

STI

CH

EL

E

Constantin, je moest eens weten...

De prachtige tentoonstelling Retrospectieve Con-stantin Meunier  in  het  Brusselse  Museum  van Schone  Kunsten  is  onlangs  afgesloten.  Voor, tijdens,  en  ook  na  deze  prachtige  tentoonstel-ling staat  inmiddels één van de meesterwerken van deze grote beeldhouwer te verkommeren op een ranzig terrein aan de rand van het kanaal te Laken (op de hoek van de Claessensstraat en de Lakensebrug).Het is ontstellend om te zien hoe dit monument wordt misbruikt: jonge en minder jonge kinderen klimmen over de afsluiting en gebruiken het als speelterrein  en  voetbalgoal,  liefhebbers  van  si-garetten en andere rookwaren installeren zich er als in een ‘rookzaal’, het monument doet dienst als hondentoilet en als vuilnisbelt.Een mooi voorbeeld van respect voor ons kunst-patrimonium en hoe we het presenteren aan be-zoekers van over de hele wereld. Vandaag zag ik verbouwereerde  toeristen  foto’s  nemen  –  en  ik voelde plaatsvervangende schaamte.

De verwaarlozing van deze site is een van de vele culturele  schandalen  waarvoor  de  Stad  Brussel verantwoordelijk is. Op 13 februari heb ik dit ge-meld aan verschillende ‘excellenties’ van het Col-lege van Burgemeester en Schepenen van de Stad Brussel (Karine Lalieux, schepen van Netheid en Cultuur,  Ahmed  El  Ktibi,  schepen  van  Groene Ruimten, Philippe Close, schepen van Toerisme, Yvan Mayeur, burgemeester). Niemand van hen heeft  tot  op  heden  op  mijn  mail  geantwoord… Waarschijnlijk zijn ze te druk bezig met andere culturele prioriteiten.Het  lijkt  me  de  hoogste  tijd  voor  actie  om  dit meesterwerk  in zijn waarde  te herstellen of om het te verplaatsen naar een buurt die meer res-pect heeft voor het milieu en onze cultuur.Enkele  foto’s  (genomen  op  27  februari)  zeggen wellicht meer dan een ellenlang betoog…. 

Patrick�Gillard,�Brussel-Stad

VINCENT VAN GOGH IN BRUSSEL (1)

‘EEN DROEVIG

H et had gesneeuwd, die dag na Kerstmis in 1878, toen Vincent van Gogh van de trein stapte in het station van het straatarme Bori-nagedorp Pâturages. Met zijn rode krullen en bleke, diepliggende ogen

viel hij meteen op als een buitenstaander. Bo-vendien was hij “goed gekleed” en vertoonde hij “alle kenmerken van Hollandse reinheid”, zoals een dominee uit een naburig gehucht zich later herinnerde. Van Gogh was vijfentwintig. Hij had enkele donkere jaren achter de rug met lange peri-odes van angst, twijfel en sluimerende neer-slachtigheid. Zijn beroepsleven was een aan-eenschakeling van teleurstellingen geweest. Hij was mislukt als bediende in de kunst-handel van Londen en Parijs, als onderwijzer in Ramsgate, als predikant in Isleworth, als boekverkopershulp in Dordrecht en een stu-die klassieke theologie in Amsterdam bleek te hoog gegrepen. Voorts was hij een verliezer in alles wat sociaal belangrijk werd geacht: hij

BRUSSEL – Vincent van Gogh verbleef negen maanden in Brussel: drie maanden voor en een half jaar na zijn mislukte avontuur als evangelist tussen de mijnwerkers van de Borinage. Tijdens zijn eerste Brusselse periode volgde de diepgelovige Vincent een opleiding als zendeling aan een protestantse school op het Sint-Katelijneplein. Maar de nachtelijke kleuren en klanken van de havenbuurt fascineerden hem meer dan de lesstof.

VADROUILLEDE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

BDW 1465 PAGINA 18 - DONDERDAG 12 MAART 2015

huis, bestond bij nader inzien uit welgeteld één lokaaltje. Er was geen secretariaat, geen budget. Er werkte één leraar, de eenbenige Dirk Bokma die regelmatig gratis assistentie kreeg van protestantse evangelisten uit de buurt. Er waren slechts enkele leerlingen. Tijdens de week zat Vincent veertien uur per dag in de klas. Volgens zijn leraar was hij in-tellectueel superieur aan zijn drie studiegeno-ten, maar was hij ook tegendraads. Toen hem gevraagd werd naar het verschil tussen de no-minatief en de accusatief, antwoordde hij dat hem dit geen zier interesseerde. Hij weigerde om notitie te nemen aan een tafel en wilde niet afwijken van zijn gewoonte om zijn schrift op de dijen te leggen. Het viel hem steeds moei-lijker om aanvallen van nervositeit en agres-sie te onderdrukken. Zo gebeurde het dat hij aan het eind van een les een klasgenoot vol in het gezicht sloeg na een discussie. Na dit soort incidenten was het de schoolleiding duidelijk dat hij niet over voldoende zalvend talent be-schikte. Zijn proefperiode werd niet verlengd,

had geen werk, hij kon niet in zijn eigen onder-houd voorzien en was er niet in geslaagd een gezin te stichten. De relatie met zijn ouders en andere naaste familieleden was gespannen. Maar nu, in de winter van 1878, nog worste-lend met een depressie, zou alles anders wor-den: hij zou voortaan gaan leven als zendeling onder de mijnwerkers in de Borinage.

Ceders en klimop Zijn plan was gaan rijpen in Brussel waar hij net een driemaandelijkse proefperiode als aspirant-evangelist doorlopen had. Op voor-spraak van zijn vader, dominee Dorus van Gogh, had hij zich ingeschreven aan de school verbonden aan de Nederlandse Evangelische Kerk op het Sint-Katelijneplein nummer 5. Van de studenten werd vooral welsprekend-heid verwacht. Dat lichte programma moest Vincent beter liggen dan een volwaardige the-ologiestudie. Bovendien was Brussel hem goed bevallen tijdens eerdere bezoeken. De school, in een omgebouwd, voormalig pak-

EN DIEP MELANCHOLIEK TONEEL’

ILLUSTRATIES UIT “VAN GOGH IN DE BORINAGE. DE GEBOORTE VAN EEN KUNSTENAAR” (MERCATORFONDS)

1. De Nederlandse Evangelische Kerk, Sint-Katelijneplein 5, Brussel

2. Van Goghs verblijfadres tijdens het najaar van 1878 is Trekweg 6 in Laken, ongeveer daar waar de Havenlaan nu begint bij Sainctelette.

2

1

h

officieel omdat hij onvoldoende bespraakt was om te improviseren als prediker. In Laken begon van Gogh zich steeds meer te-rug te trekken op de kamer van zijn kosthuis aan de Trekweg 6, ongeveer waar de Haven-laan begint bij Sainctelette (het huis werd begin twintigste eeuw afgebroken). Hij at niet meer, lag ’s nachts slapeloos op de grond naast zijn bed en zonk steeds dieper weg in neerslachtigheid. Om zichzelf te tuchtigen ging hij schaars gekleed langs het koude, toch-tige kanaal lopen. Hij bezocht het kerkhof van Sint-Gillis (“vol ceders en klimop en waar men over de stad kan zien”) en verkende Vorst (“De streek is daar zeer schilderachtig. Men ziet er alle mogelijke handwerk verrichten, koren zaaien, aardappels rooien, knollen wassen. Het heeft veel van Montmartre”). Hij voelde zich onweerstaanbaar aangetrok-ken tot het verweerde Brussel van de mari-tiemwijk. De schamele straten deden hem nadenken over zijn eigen vergankelijkheid, over leven en lijden, over de zin en onzin van dit alles.

‘Klein estaminet’ In zijn enige Lakense brief aan broer Theo, ge-dateerd november 1878, doet hij verslag van zijn wandelingen. In het bijzonder werd hij getroffen door een tafereel dicht bij zijn woon-plaats aan het kanaal. Op de Voiriekaai, vlak bij de Citroëngarage, bevond zich de stads-dienst die de straten schoonmaakte. Van Gogh sloeg er de straatvegers gade die ’s avonds na gedane arbeid weer terugkwamen. Hun vuil-niskarren werden getrokken door oude witte paarden. Het tafereel deed de romantische Vincent denken aan een gravure van een een-zaam paard onder een stormachtige lucht, geëtst door de Franse kunstenaar Hippolyte Lecomte.“’t Is een droevig en diep melancholiek toneel en dat ieder treffen moet die weet en voelt dat ook wij eenmaal moeten gaan door ’t geen wij sterven noemen. Het treft mij altijd en het is iets eigenaardigs, als wij zien het beeld van onuitsprekelijke en onbeschrijfelijke verla-tenheid – van eenzaamheid – van armoe en ellende, het einde der dingen of hun uiterste dan rijst in onze geest op de gedachte aan God. Ten minste bij mij is dit het geval en zegt niet pa zelf ook – ik spreek nergens liever dan op ’t kerkhof want aldaar staan wij allen op gelijke grond.” Een gelijkaardige ‘blauwe’ sfeer spreekt ook uit Café au Charbonnage, een tekening in potlood en inkt op papier die Vincent dubbel-gevouwen mee in de enveloppe gestopt had – “een krabbeltje’, zo noemde hij het. Hij teken-de toen sporadisch, maar zonder ambitie of plan. Onder een nachthemel, verlicht door een sikkelvormige maan, staat een uitgeleefd café

‘Café Au Charbonnage’ aan de Koolmijnenkaai, getekend door Vincent van Gogh: “Een krabbeltje,” zei hij zelf.

© B

AR

T D

EW

AE

LE

dat zich wellicht bevond aan de Koolmijnen-kaai waar enkele steenkoolbedrijven gevestigd waren. De naam van het café staat onder het doorbuigende pannendak boven de deur. Er schijnt licht in de gelagzaal en een kamer op de bovenverdieping, maar er zijn geen mensen te zien. Tegen het café is een schuur aangebouwd met een grote, hoge houten poort waarboven het opschrift ‘Charbons, cokes’ staat.

Evangelie voor mijnwerkers“Een klein estaminet alwaar de werklui in hun schofttijd hun brood komen eten en een glas bier drinken,” aldus Van Gogh. Vincent hield van de schemering, l’heure entre

chien et loup wanneer de contouren zachter werden. Hij hield van de avond en de nacht. Op zijn twintigste schreef hij in een brief dat Avondstond van de Antwerpenaar Jan van Beers zijn favoriete gedicht was. Ook daarin komen een café en een maan voor. In de zomer van 1878, een paar maanden voor zijn komst naar Brussel beschreef hij lange wandelingen langs de oever van het Amsterdamse IJ wan-neer hij troost vond in de nachtelijke hemel en de stilte: “Gods stem wordt gehoord onder de sterren”. Bepaald indrukwekkend is de lijst iconische Van Gogh-schilderijen die zich af-spelen in de donkere uren, zoals De aardap-peleters (Nuenen, 1885), Caféterras bij avond (Arles, 1888), Nachtcafé (Arles, 1888), De sterrennacht boven de Rhône (Arles, 1888), De zaaier (Arles, 1888), De Sterrennacht (Saint-Rémy, 1889).In die lastige Brusselse dagen las Vincent toe-vallig over de inwoners van de Borinage in een boek. “Ze houden zich alleen bezig met het ontginnen van steenkool. In een indrukwek-kend spektakel daalt de geachte arbeiders-bevolking dagelijks driehonderd meter onder de grond af. De mijnwerker is een bijzonder mensentype in de Borinage. Voor hem be-staat de dag niet, alleen op zondag geniet hij van de zon. Onder gevaarlijke omstandighe-den werkt hij, het lichaam dubbel geplooid, in het flauwe, vale schijnsel van een lamp in een nauwe mijngang. Soms moet hij kruipen. Hij werkt om aan de aarde het zo nuttige mineraal te ontrukken, in duizend, telkens weer op-duikende gevaren. Maar toch is de Belgische mijnarbeider gelukkig.”De beschrijving wekte bij Vincent opnieuw een oud verlangen: het evangelie brengen aan de mijnwerkers, de meest vermaledijde arbei-ders die in hun nederige, dienende leven zelf

BDW 1465 PAGINA 19 - DONDERDAG 12 MAART 2015

WIN!We geven vijf exemplaren van het boek weg. Stuur een mailtje naar win@bdw.be met onderwerp ‘van Gogh’ en antwoord op de vraag: “Over welk Brussels kerkhof schreef Vincent van Gogh aan zijn broer Theo?”

EN DIEP MELANCHOLIEK

het meest op Christus lijken. Hij besluit om Brussel te verlaten en zonder officiële aanstel-ling als evangelist naar de Borinage te ver-trekken. Hij wil er zijn hemel verdienen, maar vindt er de hel.

Pascal Verbeken Volgende week: aflevering 2. Na zijn mislukking als evangelist in de Borinage kiest Van Gogh eind 1880 voor de kunst en Brussel. Hij gaat zes maanden boven een café aan de Zuidlaan wonen en volgt les aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten.

Deze week verschijnt ‘Duistere wegen. Reis naar Vincent van Gogh in de Borinage’ (De Bezige Bij) van Pascal Verbeken. Over de onwaarschijnlijke saga van Vincent van Gogh in de Henegouwse mijndorpen. De schilder van het licht vond zijn ware roeping in het zwarte land. Tegelijk is het boek ook een portret van een industrieel triomferend België, van de mythische Borinage, vroeger en nu. Ook de Brusselse periode komt uitvoerig aan bod.

De Koolmijnenkaai vandaag...

MUZIEK > VIJFDE EUROPEAN BLUES CHALLENGE

BRUSSEL OP HET RITME VAN DE BLUESBRUSSEL – De volgende drie dagen leeft Brussel op het ritme van de blues met een speciale Belgische avond en een twee-daagse internationale wedstrijd. “The blues is alive and well all over Europe,” luidt de slogan.

H  et is het vijfde jaar op rij dat de  European  Blues  Union op zoek gaat naar de nieuwe 

bluesmessias.  Voor  de  editie  anno 2015  slaat  de  ganse  karavaan  haar tenten op in Brussel. Een stand van zaken  met  Winne  Penninckx,  de draaiende motor achter de Brussels Blues Society die instaat voor het or-ganiseren van deze European Blues Challenge, samen met de EBU en het Brussels  Hoofdstedelijk  Gewest  en met de hulp van de Stad Brussel en Brosella.  Het  hele  gebeuren  wordt groots  opgevat  met  een  promoclip die  internationaal  verspreid  werd, vermeldingen  op  diverse  gespecia-liseerde websites en een samenwer-king  annex  promocampagne  met 

The Blues Foundation in Memphis.

Twintig groepen, verspreid over twee dagen. De blues is dan toch blijkbaar alive and kickin’.Winne Penninckx:  “Meer  dan ooit. Vandaar in 2010 de oprichting van  de  European  Blues  Union  met zetel in Brussel! In deze organisatie zetelen  promotors,  festivalorgani-sators,  clubeigenaars,  journalisten, muzikanten,  touroperators,  ma-nagementbureaus,  platenlabels,… Kortom,  iedereen  die  connecties heeft in het blueswereldje. De leden komen  uit  achtentwintig  verschil-lende landen, inclusief Canada en de USA. We hebben een tweemaande-lijkse  nieuwsbrief  en  op  onze  web-site kan je per land heel wat info te-rugvinden. Natuurlijk zijn we tevens actief via de diverse sociale media.” 

Hoe gebeurt de selectie voor de wedstrijd?Penninckx:  “Elk  land  organiseert 

eigen preselecties en de uiteindelijke winnaar hiervan gaat naar de inter-nationale finale. Een Eurosongfesti-val voor de blues, zeg maar. Bij ons zetelden onder andere Jan Sprengers (Radio 1), Dr Boogie (Classic 21) en Louis  Van  Hoef  (Blues  Peer)  in  de jury.  Uiteindelijk  werd  Doghouse 

Sam  and  his  Magnatones  verkozen om  ons  land  dit  jaar  te  vertegen-woordigen.” 

Jullie konden de Britse blues-man Ian Siegal strikken voor de presentatie van de wedstrijd.Penninckx:  “We  wilden  op  dat 

gebied zeker geen drietaligheid, we-gens  te  omslachtig.  En  aangezien het  een  internationaal  gebeuren  is, leek het logisch om alles meteen in het Engels  te doen. Zo kwamen we al snel uit bij  Ian Siegal. Hij  is mo-menteel  een  van  de  toppers  uit  de Europese  bluesscène.  Zijn  aanpak 

Howlin’ Bill op het EBC in 2011, door de lens van Pertti Nurmi.

© P

ER

TTI N

UR

MI

BDW 1465 PAGINA 20 - DONDERDAG 12 MAART 2015

ADVERTENTIE

PERFORMATIK 2015THE BRUSSELSPERFORMANCE ARTBIENNALE18>29/03PERFORMATIK.BE

A KAAITHEATER FESTIVALIN ASSOCIATION WITH ARGOS, BEURSSCHOUWBURG, BOZAR, CENTRALE, DON VERBOVEN EXQUISITE OBJECTS, PASSA PORTA, Q-O2, WIELS, WORKSPACEBRUSSELS, ZSENNE ART LAB

ANNE TERESA DE KEERSMAEKERBÁRA SIGFÚSDÓTTIR & NOÉMIE GOUDALBÉATRICE BALCOUBENOÎT FÉLIXCHRISTIAN BAKALOVCOLLECTIVE (3) NAGAO, SCHAITL & COSTAEMILIO LÓPEZ-MENCHEROESTHER FERRERGAËTAN RUSQUETGERMAINE KRUIPGRACE SCHWINDTHANS ULRICH OBRISTHEINE AVDAL & YUKIKO SHINOZAKI/FIELDWORKSIVO DIMCHEVJOËLLE TUERLINCKXJONATHAN BURROWS & MATTEO FARGIONKAREL VERHOEVEN & YANNICK FRANCKMANON DE BOER & GEORGE VAN DAMMARINO FORMENTIMARTHE RAMM FORTUNMIKI YUI / RIE NAKAJIMA / RYOKO AKAMAPHILIPP GEHMACHERTHE BOUILLON GROUPULLA VON BRANDENBURG w wh at*XAVIER LE ROY

Kaaiad BDW 150311.indd 1 12/02/15 09:38

Er zijn in ons land weinig vissoorten zo gehaat als Pangasius. Noordzeekoks willen de handel in deze vis verbieden, actiegroepen schrijven er pamfletten tegen, er zou niets aan deugen. Waarom verkoopt men er dan zoveel?

De panga is een vis uit de delta van de Mekong in Vietnam.  Eigenlijk  zijn  er  minstens  twee  soorten vissen  die  verkocht  worden  als  pangasius:   Pan-gasius bocourti  en  Pangasius hypophthalmus , lokaal gebruikt men de namen  basa  en  tra . Zij behoren tot de  orde  van  de  katvissen  of  meervallen,  waarvan sommige soorten meer dan honderd kilogram kun-nen wegen.Meervallen  komen  in  de  warmere  streken  overal ter  wereld  voor,  zowel  in  de  zeeën  als  in  rivieren en meren. Vanuit Afrika kennen we misschien de clarias-katvissen, die we gerookt in de Afrikaanse winkels  zien  liggen.  Ook  in  Zuid-Amerika  wordt heel  wat  katvis  gevangen  en  gegeten  (christusvis,  jarabaka ). In de Verenigde staten kweekt men ze in de rijstvelden van Louisiana. Met veel succes. Het is vis, maar nergens lijkt katvis erg geliefd. Hij heeft  geen  schubben  en  is  dus  niet  koosjer.  Maar ook niet-joden laten de vis liever staan. In West-Eu-ropa heeft men iets tegen de geur en het vet in het visvlees kan nogal oplopen. Alleen in Duitsland en verder naar het oosten zie je wel eens Wels op het menu.  In  Frankrijk  gaven  kwekers  er  de  brui  aan toen bleek dat niemand vandaag nog aan de silure wou.In  Amerika  was  het  van  eenzelfde  laken  een  pak, maar de teeltwijze (zoals gezegd samen met rijst in de ondergelopen velden) was te interessant om die effi ciënte vleesteelt te laten liggen. De overheid zet-te dus grote middelen in met een campagne waarin  southern catfi sh  werd geplaatst als typisch voor de  Southern Cuisine , met zijn  imago van  lui genieten en  rust.  Omdat  niemand  echt  meerval  wou,  ging men de vis ook vermommen als iets anders. In het Amerikaanse  slang  betekent  catfi sh  nu  ook:  “ie-mand die zich voordoet voor iemand anders.” Maar met kookboeken, posters en de hulp van gerenom-meerde chefs ging het lukken. Bijna.En toen kwamen de Vietnamezen!In Zuidoost-Azië is katvis wel in trek. Toen de Viet-namoorlog was afgelopen en het land wat tijd had gekregen om bij te komen, stortten de ondernemers zich  op  die  goedkope  staat.  Herinner  u  hoe  Viet-

nam plots een textiel- en schoenenproducerend land werd. En het werd ook een visland. De ontwikkeling van de pangasiuskweek ging razend snel. Vergelijk het met de zalmkweek tien jaar eerder (geen Euro-pese  Jan  Modaal  had  ooit  verse  zalm  gegeten  voor 1980).  Die  snelle  ontwikkeling  ging  gepaard  met de  gebruikelijke  misstanden:  gebrek  aan  controle, laissez-fairepolitiek  en  misbruik  van  medicijnen en  bestrijdingsmiddelen.  Daarenboven  is  de  grond van de Mekongdelta van nature vervuild met zware metalen en arsenicum uit de Himalaya. Om van de 

snel  groeiende  industrie  maar  te  zwijgen.  Maar goed: “Iedereen rijk,” dachten ze daar. De wereld, en dus ook Amerika dat zo zijn best 

deed om zijn burgers katvis te laten eten, werd “onder de duiven geschoten” door die goed-kope  Vietnamezen.  Ze  konden  er  niet  mee 

lachen en zochten alle vuile middelen om panga  zwart  te  maken.  Moeilijk  was  dat niet.  In  2002  startte  de  ‘pangasiusoor-log’.In katvisloos Europa was de weerstand niet zo groot. De vishandel was dank-baar, want door het gezondheidsimago van vis was de prijs gaan stijgen. “Vroe-ger  moesten  we  één  keer  per  week  vis eten,  nu  kunnen  we  ons  dat  maar  één 

keer  per  week  permitteren”  schreef  Steve Stevaert  in  zijn  kookboek  uit  2003.  Deze  vis 

kon  (in  diepvries)  spotgoedkoop  worden  ingekocht en geen enkele consument kende de ware prijs van het spul. Het  is zoals met de nieuwewereldwijnen: restaurants zetten ze maar al  te graag op de kaart omdat  geïnformeerde  lekkerbekken  doorgaans  wel weten wat een Saint-Amour of Pomerol kost bij de boer,  van een Coonawarra of een Skoonuitsig heb-ben ze geen idee. De marges die dan kunnen worden aangerekend...Goedkope vis dus, en iedereen tevreden. De impor-teur,  supermarkt  en  viswinkel  lopen  lachend  naar de bank, maar ook de gewone consument vindt vis die betaalbaar is. En vis is toch gezond?Op  het  web  regent  het  van  vragen  en  verdachtma-kingen. Laten we echter voor één keer vertrouwen op de  Europese  inspecties  en  controles.  Die  gaan  ook regelmatig  naar  Vietnam  en  wie  daar  naar  Europa wil exporteren, moet dat doen volgens de Europese regels. Ook hier worden courant visfi lets gecontro-

leerd op antibiotica en pesticiden. Het zal niet erger zijn dan bij Argentijnse wijn of Turkse kaas. Brengt de verkoop van pangasius onze eigen visserij in ge-vaar? Uiteraard niet. In onze havens wordt geen 10 procent  van  ons  verbruik  aangevoerd.  Er  is  vis  te weinig en de vangsten worden bewust beperkt, dus laat maar komen.Pangasius  is vis voor wie niet van vis houdt: mooi wit,  graat-  en  huidloos,  stevig  en  –  vooral  –  totaal smaakloos.  In  keukens  waar  de  saus  met  alle  eer gaat lopen is dat een voordeel. Je kan panga frituren, pocheren,  verstoppen  onder  roomsaus  in  een  ‘vis-pannetje’,  gratineren,  roosteren,  pailloteren  of  aan de kat voeren. En dat allemaal zonder pijn in de por-temonnee. Smakelijk. 

nick.trachet@bdw.be

De hele reeks nalezen?www.brusselnieuws.be/trachet

Pangasius

BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Nick Trachet

gaat  veel  verder  dan  de  traditionele twaalf maten en drie akkoorden. Bo-vendien  communiceert  hij  ook  nog eens vlot met zijn publiek. Wie ooit een soloconcert van hem meemaak-te, weet dat ondertussen.”

Wat moeten we ons inbeelden bij de Blues Market die plaats-heeft op zaterdagnamiddag in de conferentiezalen van het Novotel naast de Zwarte Toren?   Penninckx:   “Heel  wat  artiesten, promotors,  media  en  bluesvereni-gingen die lid zijn, hebben een eigen stand  met  informatie.  Netwerking staat  centraal,  maar  ook  het  grote publiek  is  welkom,  gratis  nog  wel. Zeker bluesmuzikanten moeten eens langsgaan, aangezien ze daar hun ei-gen visitekaartje kunnen achterlaten bij  de  juiste  persoon.  Wie  weet  sla-gen ze er zo misschien in om een op-treden in een club of op een festival in het buitenland te versieren.”

WINNE PENNINCKX (ORGANISATOR):

“Zolang jongeren een persoonlijke touch toevoegen aan de traditie, zitten we goed”

ADVERTENTIE

“Pangasius is vis voor wie niet van vis houdt: mooi wit, graat- en huidloos, stevig en totaal smaakloos. In keukens waar de saus met alle eer gaat lopen is dat een voordeel”

BDW 1465 PAGINA 21 - DONDERDAG 12 MAART 2015

Sociale Verhuurkantoren (SVK)

Gegarandeerde huur elke maand

Verzekerd verhuurbeheer

Onderhoud van uw woning

www.fedsvk.be02 412 72 44

a

a

a

a

a

Verhuur uw woning

zonder risico en zonder zorgen

Hulp bij renovatie

Fiscale voordelen

Tijdens de Belgische avond (donderdag) staan er drie groepen op de affiche die België vertegenwoordigden tijdens voorbije edities van de EBC: Howlin’ Bill, Hideaway en Fred & The Healers (die hier hun twintigjarig bestaan vieren met speciale gasten). 12-14 maart, Ancienne Belgique. Info: www.brusselsblues.eu. Tickets: www.abconcerts.be. Expo in Sint-Gorikshallen tot 27 april (vrije toegang van 10.00 tot 18.00 uur).

Er loopt zelfs een fototentoon-stelling in de Sint-Gorikshal-len.   Penninckx:   “Op  de  gelijkvloerse verdieping  wordt  de  geschiedenis van  de  EBU  geïllustreerd  aan  de hand van een aantal educatieve pos-ters.  Dit  gedeelte  wordt  aangevuld met  foto’s  van  de  vier  voorbije  edi-ties van de EBC. In de kelderverdie-ping is er dan nog een dubbele expo. Enerzijds vind  je daar  foto’s van de Letse  fotograaf  Aigars  Lapsa.  Het bijzondere  hieraan  is  dat  elke  foto getekend is door de artiest(en) zelf. Anderzijds  krijg  je  een  deel  te  zien uit  de  collectie  van  de  Finse  foto-graaf Pertti Nurmi die begin dit jaar nog  een  onderscheiding  kreeg  van de  Amerikaanse  Blues  Foundation. Zijn eerste foto nam hij in 1970 toen Muddy  Waters  optrad  in  Helsinki. Sindsdien  is  hij  niet  meer  gestopt. Er  is  bovendien  een  speciaal  luik rond BB King met maar  liefst veer-tien foto’s.

Wat betekent blues voor jou anno 2015?  Penninckx:   “Het  is  een  levende muziekstijl  die  nog  continu  evolu-eert.  Ik  besef  dat  er  stemmen  zijn die willen dat blues binnen het ka-der  van  een  welbepaalde  traditie blijft,  maar  dat  zou  de  doodsteek betekenen.  Zolang  jongeren  een persoonlijke  touch  toevoegen  aan de  traditie,  zitten  we  goed.  Trou-wens,  zonder  blues  geen  rock  en pop. Wie de tijdslijn in omgekeerde richting volgt, komt automatisch bij de blues terecht.” 

Georges Tonla Briquet

nam plots een textiel- en schoenenproducerend land werd. En het werd ook een visland. De ontwikkeling van de pangasiuskweek ging razend snel. Vergelijk het met de zalmkweek tien jaar eerder (geen Euro-pese  Jan  Modaal  had  ooit  verse  zalm  gegeten  voor 1980).  Die  snelle  ontwikkeling  ging  gepaard  met de  gebruikelijke  misstanden:  gebrek  aan  controle, laissez-fairepolitiek  en  misbruik  van  medicijnen en  bestrijdingsmiddelen.  Daarenboven  is  de  grond van de Mekongdelta van nature vervuild met zware metalen en arsenicum uit de Himalaya. Om van de 

snel  groeiende  industrie  maar  te  zwijgen.  Maar goed: “Iedereen rijk,” dachten ze daar. De wereld, en dus ook Amerika dat zo zijn best 

deed om zijn burgers katvis te laten eten, werd “onder de duiven geschoten” door die goed-kope  Vietnamezen.  Ze  konden  er  niet  mee 

lachen en zochten alle vuile middelen om panga  zwart  te  maken.  Moeilijk  was  dat 

BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Nick Trachet

ADVERTENTIE

BDW 1465 PAGINA 22 - DONDERDAG 12 MAART 2015

KUNSTTIJDSCHRIFT VLAANDEREN > PARALLELLE KUNSTCIRCUITS IN BRUSSEL

NAAR BOVEN GESPITTE KUNSTBRUSSEL – In een artistiek hol als het Goudblommeke in Papier was de voorstel-ling van parallelle, al eens illegale, kunst-circuits in Brussel vorige week op haar plaats. Het is het thema van het nieuwe nummer van Kunsttijdschrift Vlaanderen.

In de marge van de eerbiedwaardige musea en de chique promotiegalerieën wordt er ook beeldende kunst getoond, en in Brus-sel is die marge groter dan elders, volgens adjunct-hoofdredacteur Patrick Auwelaert. Niet iedereen die gezegend is met plastisch talent heeft daarom ook de gave om zichzelf te verkopen of het geluk op het juiste mo-ment te komen. Kunsttijdschrift Vlaanderen bericht over zowel brede als richelsmalle ni-ches, van banken als Belfius en ING die hun rijkelijke collecties laten zien tot efemere pop-upgalerieën. Ook zijn er in de beneden-stad alleen al zoveel cafés met kunst aan de muren – van artiesten voor wie de naam zondagsschilder nog te flatterend is tot zij van wie het onbegrijpelijk is dat ze niet be-kender zijn – dat je een heel parcours zou kunnen uitstippelen. In het Goudblommeke zelf hangen er tot 28 maart cartoons over de aanslag op Charlie Hebdo van de galerie The Cartoonist.Kunst is te vinden in allerlei Brusselse eta-lages, concept stores, artist-run spaces en ateliers als dat van Jan De Cock in Schaar-beek van waaruit de studenten van Sint-Lukas opereren tijdens de renovatie van hun school. Het verst van de witte kubus galerie staat de street art. Wie door de stad flaneert zal door originele ingrepen af en toe herin-nerd worden aan zijn eigen oorspronkelijk-heid, vindt filosoof Kevin D’heedene. Soms worden streetartkunstenaars zoals Vincent Glowinski/Bonom zo populair dat ze in ge-renommeerde galerieën terechtkomen. Pro-jectontwikkelaars doen al eens een beroep op hen om een buurt te verhippen, maar op

hun beurt worden hun creaties soms weer ‘beklad’ (zie de controverse rond de over-schildering van het - legale - portret van Luc Devos in Gent).

Reclamepaneel In een vaste rubriek in het tijdschrift komt wel ook telkens een Brusselse topgalerie aan bod. Volgens galeriehoudster Greta Meert is een galerie de plaats waar je je in een kun-stenaar kan verdiepen. Cultuurminister Sven Gatz (Open VLD) omarmt het allemaal. De artistieke undergroundscene van Brus-sel vergelijkt hij met immigranten die nieuw bloed pompen in een oude en vermoeide stad. Hij laat zich graag ontroeren door een soort oercreativiteit tijdens toevallige ont-dekkingen in de buurt van kunstscholen of achter ramen van privéwoningen. Ze doen hem denken aan de Salons des Réfusés in de jaren 1860 in Parijs. Het door kunste-naars beheerde Rectangle geeft artiesten een forum op een reclamepaneel op een dak in Sint-Gillis. Een mooie metafoor voor de schreeuw om aandacht.

An Devroe

www.goudblommekeinpapier.be

ADVERTENTIE

KLASSIEKE MUZIEK > SCHOLIERE KUNSTHUMANIORA WINT BELFIUS CLASSICS

JONGSTE WINNARES OOIT SCOORT 99 OP 100

BRUSSEL – Met een historische score domineerde de 17-jarige Mona Verhas de Belfius Classics. In het vijftigjarig bestaan van de

prestigieuze wedstrijd voor jonge muzi-kanten scoorde nog nooit iemand zo hoog. De violiste kreeg een indrukwekkende score van 99 op 100.

De muzikanten kregen in de voorrondes punten van professionele jury’s. De 31 lau-reaten die in die voorrondes het hoogst scoorden, mochten zaterdag in de Munt-schouwburg het beste van zichzelf geven. De drie laureaten met de hoogste score mochten dit doen met het orkest Prima la

Musica onder leiding van Dirk Vermeulen. Mona Verhas begon op vierjarige leeftijd met viool en kwam later terecht op de Mu-ziekacademie van Anderlecht. Daar krijgt ze les van de gevierde violist Erik Sluys. Sinds vorig jaar gaat ze naar school in het Kunst-humaniora Brussel in Laken. Nog drie leerlingen van de academie van An-derlecht waren dit jaar laureaat: Margot Jou-bart die de cello speelt en Merlijn De Coorde en Lucy Vergaerde, beiden violisten. Aan de wedstrijd mogen alle studenten uit het deel-tijds kunstonderwijs meedoen. In zijn vijf-tigjarige bestaan lauwerde de wedstrijd al verschillende gevierde muzikanten zoals de broers Kolacny (pianisten en dirigenten bij Scala) en Anneleen Lenaerts (eerste harpist bij de Wiener Philharmoniker).

Marie Rutsaert

Het Willemsfonds stelt voor:

Karel Buls, burgemeester opde raaklijn van twee culturen

Een nieuw boek van Yvo J.D. Peeters

De boekvoorstelling vindt plaats in het AMVB,Arduinkaai 28, Brussel op dinsdag 17 maart 2015

om 12.30 uur. Iedereen is welkom!

Het boek is te koop aan 5 euro via jbasiliades@bruparl.irisnet.be of tel. 0495/21.05.01

ADVERTENTIE

Matchstick-mensjes in ManchesterBRUSSEL – Als je het over Manchester en de kunsten hebt, dan heb je het over de Manchester muziekscène, die sinds de jaren 1960 tientallen ook buiten Engeland geap-precieerde groepen heeft voortgebracht, zo-als The Bee Gees, The Smiths, Joy Division, Happy Mondays, Oasis, Lamb, The Chemical Brothers en blijkbaar ook Take That. Maar de zware industrie waarop de Noord-Engelse steden draaiden, was ook veel directer het artistieke onderwerp in het werk van schil-der L.S. Lowry.

In de muziek die sommige van de genoemde groepen maakten, vallen wel wat lijnen te ont-waren: de assemblagelijnen van de industrie die Manchester tot de hoofdstad van het noor-den van Engeland heeft gemaakt. Het is in-derdaad geen toeval dat de niet bepaald opge-wekte postpunk van de jaren 1980, en de niet bepaald door intellectuele concepten omlijste Madchester-scene in de jaren 1990, temidden van de working class tot bloei kwamen. En dat een platenlabel met de naam ‘Factory’ en een nachtclub met de naam ‘Hacienda’ daar grote bijdragen toe leverden. Maar we zouden het dus over Lowry hebben. Hij werd in 1887 geboren in het voorstadje Stretford, waar ook de wiegjes van Ian Curtis en Morrissey, en van het Old Trafford stadion van Manchester United staan. Hoewel niet

iedereen het daarmee eens is, zou je Lowry een outsider kunstenaar kunnen noemen. Hij was dan wel een moderne schilder die de tra-ditie van het landschapschilderen verderzette op het moment dat dat landschap bezet werd door staal en stenen, en hij heeft op die manier dan wel als een van de enigen die definiërende eigenheid van Noord-Engeland vastgelegd (en zo hoge prijzen gekregen voor zijn werk), zijn

schilderijen zijn toch uitgesproken naïef. De twintig jaar avondschool die hij volgde terwijl hij overdag een baantje had als klerk, heeft nooit tot enige virtuositeit of een significante ontwikkeling van zijn stijl geleid. Hij bleef zichzelf trouwens autodidact noemen, en leidde ook na zijn acceptatie en succes een vrij teruggetrokken leven in een bescheiden huisje waar niet al te veel mensen over de vloer kwa-

L.S. Lowry vat de eigenheid van Noord-Engeland in uitgesproken naïeve schilderijen.

© H

TTP

://BE

CC

AM

US

IC.B

LOG

SP

OT.B

E

BDW 1465 PAGINA 23 - DONDERDAG 12 MAART 2015

Artists in residence L.S. Lowry in Manchestermen. Hij tekende en schilderde obsessief op alles wat los en vast zat, en hoewel hij ook wel eens een rivier of strandscènes schilderde, bleef het stadsgezicht en het industriële land-schap hem onverminderd boeien.

VlaggenschipWat volgens mij bijdroeg tot Lowry’s succes is het feit dat hij de mens nooit uit het oog verloor. Die mens is op zijn schilderijen klein en anoniem afgebeeld, en loopt verloren in de massa die zich van en naar de grijze en bui-tenmaatse loodsen en fabrieken spoedt. Bij de Mancunians staat Lowry overigens bekend als de schilder van ‘matchstick men’. Maar de smalle figuurtjes met de stekkebeentjes zijn er dus altijd wel. En hoewel ze grote panorama’s bevolken, vallen ze toch op, omdat ze regel-matig een rood jasje of een blauwe rok aange-meten krijgen. En ze ontmoeten elkaar en ze hebben contact – weliswaar al eens bij een bu-renruzie, of een arrestatie, maar ook tijdens een kermis, of bij een voetbalwedstrijd. In die zin doen Lowry’s schilderijen onvermijdelijk denken aan het werk van Bruegel, waarop niet de industrie maar wel God en gebod het doen en laten van de mens stuurde, maar waaruit ook een groot humanisme sprak. Lowry stierf in 1976. Vorig jaar kreeg hij nog een retrospectieve in Tate Modern, maar zijn werk is ook permanent te zien in de Man-chester Art Gallery, de Whitworth Art Gallery én in het opvallende kunstencentrum ‘The Lowry’ dat naar hem is genoemd en dat in 2000 werd geopend als vlaggenschip van de reconversie van de Manchester-dokken. Zo won Lowry’s kunst het uiteindelijk zelfs van de industrie hij afbeeldde. Michaël Bellon

www.brusselnieuws.be/inresidence

VERKEN DE STADSchrijf u in voor één van de zes WOONTOURS in 2015.

Ontdek de 118 wijken via‘BRUSSEL OP KAART’.

WWW.WONENINBRUSSEL.BE

Waar wilt u wonen? In Brussel.Op zoek naar een plek in Brussel om te huren of te kopen?

Alleen, met z’n tweeën of met uw gezin en de hond? Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest bestaat uit 19 gemeenten en 118 wijken. Van rustige buitenwijken tot het levendige centrum. Ontdek uw stad.

BDW 1465 PAGINA 24 - DONDERDAG 12 MAART 2015

ANDERLECHT – Vrijdag gaat een nieuwe voorstelling van het Brussels Volkstejoêter in première. Een komedie uiteraard, waar-voor ditmaal uit het laat twintigste-eeuwse Engelse repertoire werd geput.

Abigail’s Party is een stuk van de Britse to-neelschrijver en cineast Mike Leigh uit 1977, dat onder meer door de tv-adaptatie uitgroei-de tot een absolute hit. Het Brusselse gezel-schap Tristero heeft het stuk al een tijdje op zijn repertoire staan en nu doet het Beeveetee er nog een schepje bovenop. Bij hen heet het stuk De Surboum van Cindy, of ‘het feestje van Cindy’. Het verhaal speelt zich af in de jaren 1970. De nogal dominante Wendy en haar man Laurent, een deftig koppel in een deftige

buurt, organiseren een cocktailparty voor hun nieuwe buren, en ook voor hun gescheiden buurvrouw, wier dochter Cindy bij haar thuis een feestje houdt voor haar vrienden. De ken-nismaking bij het eerste glas verloopt vlot, het vervolg heel wat minder. Claude Lammens stond in voor de ‘verbrusseling’ van dit stuk over schone schijn en persoonlijke naijver, Marc Bober is regisseur. Kathleen Seghers, Kevin Van Doorslaer, Anouk Van Doosselaer, Geert Dehaes en Ani Leroy staan op de plan-ken. MB

Abigail’s Party of ‘De Surboum van Cindy’, van 14 tot 29 maart in Zinnema Anderlecht, 02-502.76.93, www.bebrusseleir.be, www.zinnema.be

VOLKSTEJOÊTER BOUWT FEESTJE

‘WE-TRADERS’ TOONT BURGERINITIATIEVEN UIT ZES EUROPESE STEDEN WAARONDER BRUSSEL

‘IDEEËN VAN BURGERS VERBINDEN’

BRUSSEL – Tijdens een crisis moeten geen nieuwe helden of lonely cowboys opstaan, maar teamgenoten. Samen kansen zien in verloederde situaties en stadskankers cre-atief aanpakken, dat is wat burgers tot echte ‘We-Traders’ maakt. De reizende expo ‘We-Traders’ in Bozar zet burgercollectieven van Madrid tot Brussel in de kijker.

E en crisis doet wat met Europa. Burgercollec-tieven die streven naar alternatieve samenle-vingsmodellen worden mondiger en zien al-

maar vaker hun kans. Getuige een muurkrant die frisse ballonnetjes oplaat in Lissabon, so-ciale huisvesting in het voormalig Olympisch dorp in Turijn, een gemeenschapstuin op de terreinen van de vroegere luchthaven Tem-pelhof in Berlijn. Maar ook Brussel is almaar vaker een voedingsbodem voor bottom-up ideeën voor braakliggende terreinen, leeg-staande kantoren of troosteloze wijken. Zo is er CanalPark BXL, dat het vele beton in de stad wil opvrolijken met groene ruimte. Samen met vier andere Brusselse projecten is Ca-

Bij de expo in Bozar horen tal van workshops waar iedereen mag aan deelnemen. ‘Iedereen kan We-Trader worden’ is de bottomline.

© C

LTB

SINT-PIETERS-WOLUWE – Het Brusselse gezelschap Ensemble Leporello doet deze week nog eens zijn thuisbasis aan, in de loop van een tweejarige internationale tournee met hun ‘a capella opera’ Het laatste feest.

Het gaat om een ambitieuze maar goed ont-vangen voorstelling met een cast van 35 ac-teurs en zangers die zich een weg zingen door vijf beroemde stukken van de Russische au-teur Anton Tsjechov: Oom Wanja, De meeuw, Ivanov, Drie zusters en De kersentuin. In de voorstelling zit ook tekst, maar de meerstem-mige a capella koorzangen waarvoor Kurt Bikkembergs zich liet inspireren door Russi-sche volksmuziek en de choreografische en-

scenering en vindingrijke theatrale beeldtaal van Dirk Opstaele bepalen het geheel. Ge-trouwe Leporello-acteurs en leden van lokale koren leiden het publiek langs een vijftigtal dromerige, melancholische ‘tableaus chan-tants’ naar de kern van Tsjechovs universum, waarin de kleine mens zijn driften, blinde ambities, verliefdheden, dwaasheden en hel-dendaden achterna loopt. MB

Het laatste feest van Ensemble Leporello, op 16 maart om 20u15 in CC Sint-Pieters-Woluwe (Kunst en Cultuur), Charles Thie-lemanslaan 93. 02-773.05.92. Meer info op kunst.cultuur@woluwe1150.irisnet.be, www.leporello.be, www.woluwe.be/kunstencultuur

LEPORELLO BLOEMLEEST TSJECHOV

Land Trust Brussel (CLTB), dat sinds 2010 een alternatieve oplossing zoekt voor de huis-vestingscrisis. “Het CLT-model komt overge-waaid uit de Verenigde Staten. Het opzet is betaalbare woningen bouwen en verkopen, met achterliggend idee dat de aarde, de grond gemeenschappelijk goed blijft,” zegt Geert de Pauw van CLTB. Dankzij de steun van het Brussels Gewest heeft CLTB al vier belang-rijke projecten gerealiseerd. Maar die steun van de gevestigde orde krijgen, is vaak geen sinecure. “Veel projecten worden in het begin niet serieus genomen. Vaak zijn ze bij de start ook niet zo tastbaar, niet fysiek. Ze willen vaak eerder muren wegnemen in plaats van muren te bouwen. Het begint met een informeel idee, of start in de illegaliteit,” legt Hanne Van Reusel uit. Van Reusel maakt een doctoraat over bottom-up architectuur en won ook de open call die bij de reizende tentoonstelling hoort. Op de vraag ‘Wat doe je met 100 vierkante meter stadsruimte?’ ontwierp ze Bazaar Festival, een soort noma-dische structuur om het debat te vieren. “Ik wilde letterlijk en figuurlijk een framework maken, waar ideeën kunnen uitgewisseld worden. De structuur moest zo open mogelijk zijn.” Nog Brusselse deelnemers aan We-Traders zijn Commons Josaphat, dat Schaarbekena-ren inspraak wil geven bij de invulling van de Josaphat-site, en W-o-l-k-e, een kunste-naarscollectief in een bezette kantoortoren in de Vaartstraat. “W-o-l-k-e verenigt zo’n ze-ventig artiesten. We wonen allemaal in Brus-sel. Maar vroeger leefden we allemaal apart, werkte ieder van ons in zijn eigen atelier. We voelden aan dat het zo niet werkt,” legt kunstenaar Jan Verbruggen uit. “In het We-Tradersopzet appreciëren wij dus heel erg de ‘wij’”. Ook het Brussels Dichterscollectief, dat diverse poëzie van en over Brussel wil uitdra-gen, is opgenomen in ‘We-Traders’.

InteractiefDe tentoonstelling speelt tot slot met het in-teractieve. “We dachten aanvankelijk dat we statistieken moesten tonen op deze expo: hoeveel Europese jongeren lijden onder de cri-sis bijvoorbeeld. Maar toen bedachten we dat dat niet de juiste taal is. Mensen zijn de statis-tieken beu. Dus kozen we voor ‘soft statistics’: als bezoeker kan je bijvoorbeeld in je eigen woorden aangeven hoe ‘Zinneke’ je bent: 1-49 procent, 50-99 of 100 procentt? Of je kan na-denken over het volgende: geef je meer aan de stad dan dat de stad aan jou geeft?

Kim Verthé

De expo ‘We Traders. Ruil crisis voor stad’ loopt nog tot 12 april in Bozar. Gratis toegang.

nalPark opgenomen in de expo ‘We-Traders’.

Marktplaats van ideeënEerder kon het publiek met de reizende expo al kennismaken in Madrid, Lissabon, Toulouse en Berlijn. “Voor Bozar is het een precedent, een oefening,” zegt Charlotte Bonduel, een van de twee curatoren van We-Traders Brus-sel. “Daar waar collega-curatoren objecten en verleden verzamelen, brengen wij in deze expo acties en de toekomst samen.” Het idee voor het grensoverschrijdende project is gegroeid in de schoot van het Goethe Insti-tuut. “We beseften dat we een heel diepe cri-sis doormaken, met rampzalige gevolgen voor veel jongeren. Steden kreunen onder de pro-blemen,” zegt Susanne Höhn van het Goethe-Institut in Brussel. “Het belangrijkste is dat we met de We-Traders een agora creëren, waar we gaan discussiëren over steden, hun problemen en opportuniteiten. We willen opnieuw een emotioneel Europa.”De tentoonstelling wil ook de begrippen ‘han-del drijven’ en ‘uitwisseling’ herwaarderen. “Sinds de financiële crisis hebben ze een ne-gatieve bijklank gekregen,” zegt Angelika Fitz, samen met Rose Epple bedenkster van het hele concept. Fitz ontwaart een rode draad in veel geëngageerde stadsprojecten: het gaat niet en-kel om het protest an sich, maar ook om de uit-gestoken hand naar overheden. Een voorbeeld in eigen stad is Community

© K

AR

IN K

AP

OT

TE©

KA

RIN

KA

PO

TTE

© W

E TRA

DE

‘IK DROOM VAN EEN TAX SHELTER VOOR KUNST’

BRUSSEL – Amper een jaar geleden vestigde Eric Gillis zich in de Wolstraat, vlakbij het Egmontpaleis. Intussen krijgt hij in zijn gale-rij een internationaal cliënteel over de vloer, en mag hij zijn collectie op Tefaf tonen.

D at Eric Gillis meteen aan Tefaf, de meest prestigieuze kunst- en antiek-beurs ter wereld in het Nederlandse

Maastricht, mag deelnemen, komt natuurlijk niet uit de lucht gevallen. Jarenlang studeerde en werkte hij in het buitenland, tot hij in 2011 besloot om terug te keren naar Brussel. “Na mijn studie Kunstwetenschappen in Lausan-ne begon ik te werken in het Musée Jenisch in Vevey. Dat op zich niet zo bekende museum heeft een zeer goede collectie met onder meer heel veel werken op papier uit de vijftiende tot zeventiende eeuw en schilderijen uit de ne-gentiende eeuw. Zo specialiseerde ik me in die materies. Daarna werkte ik onder meer in het British Museum aan een tentoonstelling rond Rembrandt, vooraleer ik mijn job als conserva-tor inruilde voor een in de kunsthandel bij het toenmalige Artemis Fine Arts.”Problemen leidden ertoe dat Artemis opge-splitst moest worden, en zo kon Gillis in 2004 een van de partners van de nieuwe kunst-handel en specialist in tekeningen op papier GC Boerner worden. “De financiële crisis van 2008 zorgde ervoor dat de investeerders niet meer op lange termijn dachten, maar hun geld meteen verzilverd wilden zien. Toen we ook geen eigen stock meer mochten uitbouwen, maar enkel als een soort depot voor de werken van verzamelaars moesten functioneren, heb ik er de brui aan gegeven. Ik heb mijn deel ver-kocht, en ben terug naar België gekomen.”

Moederkloek TefafDe voorbije jaren specialiseerde Gillis zich in de Belgische symbolisten, en werkte hij vooral met zijn bestaand contactenbestand. “Een jaar geleden kon ik dit pand op de kop tikken. Het ligt vlakbij de Zavel, maar toch is het hier rustig omdat er minder passage is. Bovendien is de ga-lerij enkel op afspraak toegankelijk. Ik heb die

rust nodig, want de tijd dat je als galerist niet hard moet werken, is voorbij. Dat is meteen ook een van de voornaamste redenen waarom

ik niet in Londen of Parijs zit. Bovendien kan ik zo meer tijd vrijmaken voor mijn klanten. Als we samen gaan eten in restaurants die voor

BDW 1465 PAGINA 25 - DONDERDAG 12 MAART 2015

ons niet eens zo bijzonder zijn, vinden ze dat meestal echt super. Ze zijn ook altijd erg blij dat ze eindelijk naar Brussel kunnen komen.”Om zijn klantenbestand uit te breiden richt Gillis zijn pijlen nu ook op beurzen. “Aange-zien het heel moeilijk is om een vaste plaats te krijgen op Tefaf, heb ik mijn kandidatuur in-gediend voor showcase, een deel van de beurs waar vijf jonge galeristen eenmalig de kans krijgen om hun werk te tonen. Samen met vier anderen ben ik uit 120 kandidaten verkozen. Bovendien heb ik een soort peter gekregen om me met raad en daad bij te staan, en is de or-ganisatie achter Tefaf een soort moederkloek voor ons.”Op Tefaf zal Gillis zowel schilderijen, sculp-turen als tekeningen tonen, en dat zowel van Belgen als Léon Spilliaert en James Ensor als van internationale kunstenaars als Georges Seurat en Pierre Bonnard. Sculpturen zijn er van Oscar Jespers, en George Minne. “Min-ne heb ik pas zeer laat ontdekt, maar ik hou enorm van zijn werk. Ik hou van sterke beel-den, waarin je de woede van de kunstenaar als het ware nog voelt. Vaak zijn die beelden voor verzamelaars te krachtig, terwijl musea ze wel appreciëren. Bovendien snap ik de aankoop-politiek van musea dankzij mijn achtergrond goed. Zo heb ik in de loop der jaren het ver-trouwen van heel wat institutionele klanten gewonnen.”

LemonnierRecent verkocht Gillis het schilderij Camille Lemonnier in het atelier van de kunstenaar (ca. 1880) van Alfred Stevens aan de Koning Boudewijnstichting, die het op haar beurt in bruikleen geeft aan het Fin-de-Sièclemuse-um. “Jarenlang waren er alleen foto’s van het werk beschikbaar, tot ik het bij een belang-rijke Franse familie ontdekte. Oorspronkelijk stelde ik het werk voor aan het museum van Elsene, aangezien zowel Stevens als de gepor-tretteerde schrijver uit die gemeente afkom-stig zijn. Maar het museum had geen budget, en verwees me door. Na zes maanden heeft de Stichting dan besloten het werk aan te kopen.”“Hoewel die lange procedures het vaak moei-lijk maken om aan een museum te verkopen, ben ik blij dat het werk in Brussel blijft, want Lemonnier was de vader van de kunstkritiek. Bovendien heeft hij dat genre opnieuw geïn-troduceerd in Brussel, en vormde hij zo de brug tussen Brussel en Parijs. Dankzij hem zijn Belgische kunstenaars als Félicien Rops en Alfred Stevens naar Parijs getrokken, en kwamen er in de twintigste eeuw ook Parijse kunstenaars naar Brussel. Daarnaast is dit werk belangrijk omdat het van Stevens is, en een voor hem zo typisch atelier voorstelt.”Aan wie Gillis het liefst verkoopt, hangt voor-al af van het enthousiasme van de potentiële koper. “Enkel aan pure investeerders verkoop ik niet. Want ik hou echt van die werken, en wil dus dat de nieuwe eigenaars dat ook doen. Pas dan geeft mijn job me intellectueel vol-doening. Ik vind het dan ook jammer dat de relatie kunst-geld in Europa zo gevoelig ligt. In de Verenigde Staten zullen museumcon-servatoren bijvoorbeeld zelf adressen van pri-véverzamelaars geven aan kunsthandelaars, en iedereen verzamelt daar kunst. Omdat het een manier is om te tonen dat je erbij hoort, omdat de musea allerlei evenementen organi-seren waar je interessante contacten kan leg-gen en het fiscaal gunstig is. In België bestaat zo’n structuur niet, waardoor geld uitgegeven wordt aan auto’s en grote villa’s. Als we wil-len dat mensen hun geld investeren in kunst, moeten ze er op zijn minst een klein voordeel voor krijgen. Daarom droom ik van een tax shelter voor kunst, zoals we dat voor cinema hebben.”

Elien Haentjens

Tefaf, van 13 tot 22 maart, MECC Maastricht. www.eg-fineart.com

‘Camille Lemonnier in het atelier van de kunstenaar’ van Alfred Stevens: “Jarenlang waren er alleen foto’s van het werk beschikbaar, tot ik het bij een belangrijke Franse familie ontdekte. “

© K

ON

ING

BO

UD

EW

IJNS

TICH

TING

KUNST > BRUSSELSE GALERIST ERIC GILLIS NEEMT VOOR EERST DEEL AAN TEFAF

Links: ‘Sept femmes en noir’ van Léon Spilliaert.

“Als we willen dat mensen hun geld investeren in kunst, moeten ze er op zijn minst een klein voor-deel voor krijgen.”

© K

MS

K

Rechts: Eric Gillis.

Z oals hij een paar keer per jaar doet, vliegt majoor en ereprofessor dr. Roger Henri Charlier  (1921)  volgende  week  naar 

Amerika. “Op verplicht bezoek bij mijn  twee kinderen, echte Amerikanen, die mijn tijd bij hen in twee verdelen, net als mijn geld,” lacht hij. In zijn ruim hoekappartement van het art-deco Palais du Congo aan de Congolaan is zijn kater koning  te  rijk. Het dier wandelt  tussen de tot tunnels geplooide voederdozen. “Beterkoop  in  Amerika,  vanwaar  ik  ze  altijd meebreng,”  stelt Charlier kordaat. Om me  te 

laten  schrikken  duwt  hij  op  een  rode  knop, die  in  verschillende  stemhoogtes  ‘No!  No! Noooo!’ roept. “Gekregen van mijn dochter, je moet  niet  vragen  waarom.”  Charlier  was  het gros  van  zijn  leven  professor  Oceanografie aan  het  Finch  College  in  New  York.  Dat  was toentertijd  de  duurste  universiteit,  waar  de dochters van Nixon, Sanders, Roberto Rossel-lini en Ingrid Bergman studeerden. De kranige negentiger, die sinds zijn pensioen in 1989 in Elsene woont, werd in Antwerpen geboren.  Hij  begon  Geografie  te  studeren 

Roger Charlier werd in 1949 door Cary Grant als kapitein en ‘oorlogsbruid’ Rochard vertolkt in ‘I was a Male War Bride’. © MARC GYSENS

ELSENE – Roger Charlier kan er nog pittig om lachen. Als Belgische majoor in Duitsland trouwde hij in 1946 met een Amerikaanse luitenante en wou hij expatriëren naar Amerika. Daar moest hij eerst administratief hemel en aarde voor verzetten. Het bleek een uniek verhaal voor een filmscenario. Ietwat met de haren getrokken speelde Cary Grant de levenswandel van Charlier na, in de oorlogskomedie ‘I was a Male War Bride’.

NEPTUNUS ALS BRUID VOOR EEN FILM

ROGER CHARLIER, OCEANOGRAAF EN FILMINSPIRATOR

BDW 1465 PAGINA 26 - DONDERDAG 12 MAART 2015

aan  de  Koloniale  Hogeschool  (nu  Universiteit Antwerpen,  met  het  oog  op  een  verhuis  naar Congo, red.). Het liep fout toen de Duitsers Bel-gië binnenvielen. “Mijn ouders dachten: ‘België mag zijn kolonie Congo vergeten, dus die stu-die dient  tot niets meer.’ Het kwam hen goed uit, want ze wilden niet dat ik naar Congo weg-liep. Dus vloog ik naar de ULB, voor Geografie. Ze  hadden  horen  zeggen  dat  er  na  de  oorlog veel vacatures in het onderwijs zouden komen. Het diploma Oceanograaf haalde ik in Parijs.” 

StaatsgeheimVeel  later,  in 1958, deed  ik  research bij ocea-nograaf Jacques Bourcart op het schip Calypso van  commandant  Cousteau.  Ik  specialiseerde me  in  de Energy of the Oceans:  de  golven,  de getijden  en  het  zoutgehalte.  Mijn  bekendheid heb ik daar aan te danken. Mijn doctoraat Oce-anografie was in de mode voor de Amerikanen, en  ze  betaalden  me  het  hoogste  salaris  van Finch  College,  opdat  ik  zou  blijven  (van  1958 

tot 1983), for Publicity reasons of the College. Ik werd ook gastprofessor in Bordeaux (1972-1975).  Ik  ben  hertrouwd  in  Amerika,  want mijn eerste vrouw (waarover de film gaat, red.) stierf al na tien jaar huwelijk.” Of  de  oceaan  de  wereld  kan  redden,  willen we  weten,  nu  er  enkel  nog  in  Luik  Oceano-grafie  gedoceerd  wordt.  Charlier:  “In  mijn wetenschappelijke bijdrage  in Tide and Tidal Energy (Getijden en Getijdenenergie, red.) vat ik samen hoe verschillende energieën werken: offshore windenergie, zeegolven-energie, ge-tijdenenergie,...  De  levenslengte  van  een  ge-tijdenenergiecentrale  is  75  jaar,  terwijl  een atoomcentrale op land maar 25 jaar meegaat. De rekening is dus vlug gemaakt, ook al kost de investering bij de opstart meer. De afbeta-ling duurt vijftien jaar, terwijl een landstation op vijf jaar afbetaald is. Er is dus nog een gro-te toekomst voor deze wetenschap weggelegd. De wereld heeft elektriciteit nodig! Buiten het getijdenstation in Orange Bay (Chili), een klein station op de Saint Lawrence River in Canada en  eentje  op  de  zee  van  Moermansk  zijn  er geen die goede resultaten geven. De Chinezen beweren dat ze 108 getijdenstations hebben, maar ik krijg ze niet te zien wegens staatsge-heim. En inderdaad, ik heb er twee kleine aan een  riviermonding  gevonden.  Van  een  ander systeem, de Pelamis Wave Power, bestaat één golvenstation  in  Hammersfest  (Noorwegen) en één offshore van Porto. Het gaat allemaal om heel goedkope energie. Enkel in Schotland maakt men er echt werk van.” 

Communistisch wespennestMaar niets van dat professioneel  leven  in de film I was a Male War Bride, uitgekomen toen Charlier  ook  redacteur  voor  Volksgazet  was (1949),  en  waarin  het  personage  Henri  Ro-

chard gebaseerd is op de jeugdige lotgevallen van Roger Henri Charlier. Acteur Cary Grant en  Ann  Sheridan  (zie  foto)  speelden  na  wat Charlier en zijn Amerikaanse vrouw Mary He-len Glennon meemaakten. “Ik vertegenwoor-digde  in  die  tijd  België,  als  mede-aanklager bij het proces van de oorlogsmisdadigers van Nürnberg.  Ik  moest  er  onder  meer  Von  Fal-kenhausen  en  Raeder  (eigenlijk  anti-nazi’s) ondervragen  namens  de  Amerikanen.  Ook moest ik de dossiers onderzoeken over de in-dustriële  exploitatie  van  (dwang)arbeiders  in 

Duitsland. Om die  taken  te mogen uitvoeren werd ik als snotneus gebombardeerd tot ma-joor zonder dienstplicht.”“Hoe men bij mij kwam? Ze zochten  iemand die  Vlaams  sprak  en  met  la morgue (de  ar-rogantie)  van  de  Franstalige  legeroversten overweg  kon.  Die  persoon  moest  vooral  de juiste politieke kleur hebben. Zonder me iets te zeggen was mijn Antwerpse vader, die goed vertrouwd was in liberale ministeriële kringen en de loge, gaan zeggen dat zijn zoon beschik-

“Veel Europese vrouwen waren in en na de oorlog met Amerikaanse militairen getrouwd, maar mijn geval - het omgekeerde - was ongezien en uniek”

BRUSSEL – Tijdens de verbouwingen bij de VUB gaat KultuurKaffee op de dool. Vier keer zullen ze op een Brusselse locatie met een gastcurator samen-werken. In oktober nodigt curator en schrijfster Saskia De Coster alle Brus-selse studenten uit om na te denken over stedelijkheid met het festival Stad van Verbeelding in Bozar. De studenten mogen hun ideeën in alle vormen in-sturen. Daarnaast zal er ook elke week een creatieve Brusselse organisatie in de kijker staan.

Hoe is KultuurKaffee bij u terecht-gekomen en bij de locatie Bozar?Saskia De Coster:  “Ik  heb  een  lange liefdesgeschiedenis  met  Brussel.  Ik  heb er  zeven  jaar  gewoond.  Maar  ik  denk vooral  dat  KultuurKaffee  iemand  zocht met verschillende interesses. Ik vind het leuk  om  buiten  de  kaders  van  de  litera-tuur te kijken. En nu kan ik ook mensen uitnodigen  die  ik  interessant  vind.  Van-daar de thematische insteek.”“Studenten van de VUB en de ULB zitten in de marge van de stad en met Bozar als locatie  kan  ik  de  studenten  de  stad  in-trekken.  We  plaatsen  er  een  pop-upcafé dat  het  centrum  van  het  festival  wordt. Bozar  is  een  oude  cultuurtempel,  maar er gebeurt zoveel. Het heeft ook catacom-ben  en  ruimtes  die  gewoon  niet  gekend zijn. Zo zullen we  de ingewanden van de stad verkennen.”“Naast  Bozar  werken  ook  de  AB,  Passa Porta  en  anderen  mee.  Het  is  trekken en  sleuren  om  alle  organisaties  te  laten samenwerken,  maar  iedereen  ziet  het zitten.  Terecht,  stedelijkheid  is  heel  ac-tueel. Het is meer dan een thema, het is realiteit. En realiteit pak je best aan met verbeelding en nieuwe mensen.”

Hoe koos u de organisaties die u in de kijker plaatst?De Coster:  “Het  zijn  organisaties  die jong zijn, stedelijk zijn en leemtes vullen. 

‘Alles mag, behalve tapdansen’

Saskia De Coster: “Iedereen begrijpt de taal van de wetenschap.”

3 VRAGEN AAN SASKIA DE COSTER

BDW 1465 PAGINA 27 - DONDERDAG 12 MAART 2015

GROOVALICIOUS VIERT TWEEDE VERJAARDAG. Maart belooft groots te worden, dat belooft Groovalicious met een party in La Tricoterie, Theodor Verhaegenstraat 158, 1060 Sint-Gillis. Groovalicious nodigt op 14 maart Rocky Marsiano uit, een expert in het mengen van hiphop en Portugees-Afrikaanse muziek. Marsiano is een Portugese Amsterdammer. De deuren gaan open om 22 uur en ze sluiten om vier. Hoe vroeger je komt, hoe minder je betaalt. Vijf euro voor middernacht, acht euro erna. n EEN MACONNE IN HET TIJDSGEWOEL. In de reeks Donderse Denkende Da-mes heeft Gerlinda Swillen het op donderdag 26 maart over Germaine Hannevart (1887-1977). Hannevart studeerde Biologie aan de ULB, werd lerares aan het stede-lijk lyceum Emile Jacqmain en was woordvoerster tegen de wet Rutten die gehuwde vrouwen thuis wou houden. Binnen de gemengde metselarij van Le Droit Humain 

zette ze vrouwenrechten op de agenda. Ze was ook verantwoordelijk voor de opvang van kinderen die de Spaanse burgeroorlog ontvluchtten. Donderse Denkende Dames vindt plaats op donderdag 26 maart om 20 uur in Ten Noey, Gemeentestraat 25, 1210 Sint-Joost. Het is een initiatief van het Masereelfonds en Ten Noey. n VEERTIEN FOTOGRAFEN MET DE KRACHT VAN EIGENHEID. Veertien afgestudeerde cursisten van het CVO Coovi stellen ten-toon in het gemeenschapscentrum WABO aan de Delleurlaan 39-43 in 1170 Watermaal-Bosvoorde. Thema van de foto’s is De kracht van eigenheid. Op zaterdag 14 en zondag 15 maart is er een happening van 11 tot 18 uur. Een selectie blijft te bezichtigen tot 31 maart. Meer info op www.wabo.be.  Samengesteld door Danny Vileyn

CULT

UU

R K

ORT

baar  was.  Zo  werd  ik  als  eenentwintigjarige eremajoor-voor-het-leven  benoemd  door  de Prins Regent. Ik moest geen legerdienst doen. Ik vreesde dat ik de toiletten zou moeten poet-sen, zo afgunstig waren alle legeroversten.”“Eerst vloog ik als verzetsstrijder (Charlier had als student al gevangenisstraf in Sint-Gillis en Breendonk  uitgezeten,  red.)  naar  het  ‘com-munistische wespennest’ Limburg, waar ik de leiding van de troepen moest nemen. Met mijn culot klaarde  ik alles. Nadien werd  ik aange-steld in de inlichtingendienst. En toen het Bel-gisch  leger  bijna  gedemobiliseerd  was,  vond men voor mij een job bij de Verenigde Naties, bij de UNRRA (nu UNWRA) in Brussel, van-waar  ik een  jaar  lang een vluchtelingenkamp in Ansbach (Nürnberg) moest beheren.”“Op  een  dag  hadden  kinderen  al  spelend  de 

handrem  van  mijn  wagen  losgemaakt,  ik  lag eronder. In het Amerikaans militair hospitaal in  Nürnberg  leerde  ik  –  uit  verveling  –  mijn vrouw kennen, een luitenante van de Medical Service  uit  Massachusetts.  Daar  begint  het filmverhaal.”

Paardenstaart“Als  Belgische  majoor  geraakte  ik  Amerika niet  in. Mijn vrouw zei me:  ‘If you think figh-ting a war is complicated, wait till you taste the American army’.  En  onze  onvoorstelbare lijdensweg  door  administratieve  rompslomp en slechte wil van de Amerikanen om me als ‘expat’ met een vrouw binnen te laten, begon. Er waren veel Europese vrouwen die met Ame-rikaanse militairen waren getrouwd  in en na de  oorlog,  maar  mijn  geval,  het  omgekeerde, was ongezien en uniek. De Amerikaanse con-sul in Frankfurt heeft me gelukkig de wet leren lezen:  (war) spouse betekent zowel  ‘bruid’ als ‘bruidegom’ in het Engels. Zo is mijn situatie erkend geraakt.”“Mijn  volharding  werd  uiteindelijk  beloond met She can have him. Het verhaal kwam ach-teraf  in  de  pers,  er  verscheen  een  boek  over. Het  inspireerde  cineast  Howard  Hawks  tot een  romantische  komedie.  De  feiten  werden wel  bij  de  haren  getrokken  in  de  film,  maar soit. Hawks maakte er een klucht van, terwijl het  destijds  een  lijdensweg  was.  Hij  haalt  er passages bij als de verfplekkenscène, een ou-bollige  Chaplingrap.  Of  de  scène  op  de  rivier Main (bij Frankfurt) waarop Rochard van een barrage  dreigt  te  varen,  terwijl  die  rivier  dat niet  heeft.  En  wat  paarden  in  Bremerhaven bij  de  Amerikanen  doen,  dat  zou  ik  wel  eens gezien  willen  hebben.  Alle  paarden  werden opgeëist in oorlogstijd. Ik vond het al vreemd dat  men  de  staart  van  een  paard  afknipte  in de  film  om  er  een  damespruik  van  te  maken voor  Cary  Grant.  Zelf  heb  ik  nooit  vrouwen-

kleren of een pruik moeten aantrekken om in Amerika te geraken. Dat sleurde Grant zelf bij het verhaal, volgens Amerikaanse recensenten omdat Grant graag vrouwenkleren aantrok en zich tot beide geslachten aangetrokken voelde, al is dat nooit bewezen. Maar dat filmverhaal, en mijn hele avontuur als expat zijn natuurlijk wel uniek.” Jean-Marie Binst

I was a Male War Bride (1949) van Howard Hawks wordt vertoont op donderdag 19 maart om 19u30 in Cinematek, Baron Horta-laan 9, Brussel, met introductie door Roger Charlier, 02-551.19.19., www.cinematek.be

De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/ingesprekmet

Cary Grant (links) en Ann Sheridan (midden) in de film ‘I Was a Male War Bride’ uit 1949.

Kleine  initiatieven  zoals  naaiateliers,  groen in  de  stad  en  de  Velofixer  zijn  eigenlijk  heel banale  dingen,  maar  iedereen  gebruikt  ze  of kan ze gebruiken. Die initiatieven brengen een touch  van  menselijkheid  in  een  anders  ano-nieme stad. Dat soort ideeën zijn ook welkom in de wedstrijd.”

Alle Brusselse studenten mogen meedoen aan de wedstrijd. Denkt u dat u ook de Franstalige studenten kan bereiken?De Coster:  “Dat  hoop  ik.  De  wedstrijd  is breed, niet alleen de creatievellingen kunnen hun  ideeën  insturen.  We  vragen  ook  weten-schappelijke  inzendingen  en  ik  denk  dat  dat de  kloof  kleiner  maakt.  Iedereen  kan  de  taal van wetenschap begrijpen, Nederlandstalig of Franstalig. Met het programma zullen we ook Franstaligen lokken. We zijn nog op zoek naar een Franstalige klepper voor het festival.”“Ik  ben  erg  benieuwd  naar  de  inzendingen. Studenten  kijken  anders  en  creatief  naar  de dingen vanuit hun eigen ogen en noden.”“De  meeste  wedstrijden  zijn  rechtlijnig.  Bij The Voice moet je zingen, bij So you think you can dance  moet  je  dansen.  Wij  doen  het  an-ders.  Alle  mogelijke  media  en  alle  kunsten of  wetenschappen  kunnen  deelnemen.  Alles mag, behalve tapdansen, dat mag echt niet.”

Marie Rutsaert

© C

INE

MAT

EK

© JO

HA

N JA

CO

BS

SINT-JANS-MOLENBEEK – “Ik kom uit Brazilië, dus speel ik voetbal.” Zo eenvoudig verklaart Maiza Da Silva (15) haar liefde voor het spelletje. Behalve spelvreugde zorgt voetbal er ook voor dat ze zich hier beter in haar vel voelt. Bij FC Molenbeek Girls vond ze een tweede familie en die wil ze niet in de steek laten. Zelfs al trek-

ken nationale topploegen aan haar mouw.

“Ik heb het moeilijk gehad om me hier in te passen,” vertelt Da Silva. “Ik ben opgegroeid in Manaus, in het Braziliaanse Amazonegebied, en ben in 2011 met mijn moeder en broertje naar Anderlecht verhuisd. We spraken de taal niet en voelden ons echt vreemdelingen. Maar daar is beterschap in gekomen, mede dankzij FC Molenbeek Girls.”Dat voetbal ook in Brussel een voorname rol zou spelen in het leven van Da Silva, stond in de sterren geschreven. In haar thuisland werd ze op school al door mensen van de lo-kale voetbalacademie aangesproken over haar talent, maar mede door de te hoge kostprijs speelde ze enkel op straat voetbal, met de jon-gens. Ook hier begon ze op straat.“Ik speelde voornamelijk in het Crickxpark (in Kuregem, red.). Net als in Brazilië jongleerde ik veel met de bal – tot wel driehonderd keer – en tijdens de wedstrijdjes dribbelde ik heel wat jongens. Dat viel blijkbaar op, want terug werd me gevraagd waarom ik me niet bij een ploeg inschreef. Toen een medewerker van Buurtsport Brussel me aansprak en over FC Molenbeek Girls vertelde, heb ik het eens bij hen geprobeerd.”“Ik ben blij dat ik die stap heb gezet, want FC Molenbeek Girls is mijn tweede familie ge-worden. Op school heb ik niet zo veel vrien-den, bij de club des te meer. We zien elkaar ook buiten het voetbal en gaan bijvoorbeeld samen naar het park.”Dat Da Silva goed in de groep ligt, zal niemand verrassen. Ze is spontaan, altijd goedgeluimd en kan ook nog eens een aardig potje voetbal-len. Zoals onlangs tegen Grez-Doiceau (6-1 winst), waarin ze de bal mooi in de hoek legde na een slalom tussen verschillende tegenstan-ders. Haar Braziliaanse flair valt meteen op.“Er zijn zowel onderlegde meisjes als iets minder goede speelsters in onze groep, maar we trekken allemaal aan hetzelfde zeel. Of ik me nooit verveel? Helemaal niet! We zijn hier om te leren. Daarbij, onze ploeg en ons niveau groeit. Een ploegmaat van mij was naar An-derlecht getrokken, maar ze raakte er niet van de bank en is uiteindelijk teruggekomen. Het is nochtans een goede speelster. Hier heb ik mijn plaats en word ik gewaardeerd. Dat is be-langrijk.” Grote DuitsersDat de Molenbeek Girls het goed doen, bewijst de titel die de U16 vorig seizoen behaalden. Met een puntertje zorgde Da Silva voor het doelpunt van de titel. Logisch dus dat haar naam opduikt in het boekje van de trainers van de Red Flames. “Eind 2014 ben ik voor het eerst opgeroepen voor de U15 van de nationa-le ploeg. Dat is echt wel leuk omdat ik er met meisjes speel die een hoog niveau halen. Ik leer er andere trainingstechnieken aan en kan

Maiza Da Silva: “Sommige speelsters van Standard keken neer op mij. ‘FC Molenbeek Girls? Wie zijn dat?’ Dat was hun reactie. Maar ik heb hen op het veld getoond wat ik kan.”

© JENNIFER TAELMAN

‘IK HEB STANDARD AFGEWEZEN’VOETBAL > MAIZA DA SILVA IS VROUWELIJKE BELOFTE VAN HET JAAR IN MOLENBEEK

BDW 1465 PAGINA 28 - DONDERDAG 12 MAART 2015BDW

SPOR

T

in uitstekende omstandigheden werken. Soms moeten ze wat geduld met me hebben omdat ik die trainingen nog niet goed ken, maar dat is geen probleem.”“Ik ben al met de ploeg naar Duitsland getrok-ken, waar we wel met 13-0 hebben verloren. Die Duitse meisjes zijn sterk, en groot! We hebben ook al tegen jongensploegen gespeeld en binnenkort spelen we een match in Neder-land.”De Brusselse heeft haar plaats bij de Red Flames wel moeten afdwingen. En dat is als speelster van FC Molenbeek Girls, tussen meisjes van onder meer Standard en Ander-

lecht, niet zo gemakkelijk. “Sommige speel-sters van Standard keken aanvankelijk neer op mij. FC Molenbeek Girls? Wie zijn dat? Dat was hun reactie. Maar ik heb hen op het veld ge-toond wat ik kan, want ik was steeds titularis. Ik heb bewezen dat ik het niveau aankan en dat ze op mij kunnen rekenen.”Dat hebben de bestuurders van nationale top-ploegen ook gezien. Da Silva heeft al een paar voorstellen op zak, maar heeft er geen oren naar. Ze zit goed waar ze zit. “Tijdens de mat-chen van de nationale ploeg zijn er mensen van de verschillende Belgische ploegen aan-wezig en daar zullen ze me opgemerkt heb-

Ramzi Bouhlel viel eveneens in de bloemetjes tijdens de uitreiking van de sportverdienste van het jaar van de gemeente Molenbeek. Hij werd uitgeroepen tot beste trainer, maar is voor Maiza Da Silva meer dan dat. Hij begeleidt haar en rijdt met haar naar de trainingen van de nationale ploeg. “Maiza is een meisje boordevol talent,” aldus Bouhlel. “Maar voor haar zijn er in de Brusselse regio geen andere ploegen van een behoorlijk niveau. Anderlecht gaat achteruit, de referentie

is nu Standard. FC Molenbeek Girls heeft na twee jaar een honderdtal speelsters en we schrijven iedereen in. Wie uiteindelijk niet meer wil spelen, begeleiden we om bijvoorbeeld trainer of scheidsrechter te worden. Met onze eerste ploeg willen we van derde zeker naar eerste provinciale promoveren. We krijgen nu meer steun van de gemeente en beschikken over beter materiaal en meer mogelijkheden om velden te gebruiken. Met de nodige middelen kunnen we zeker hoger mikken.”

TS

ben. Ik heb onlangs een voorstel gekregen van Standard, maar ik heb geweigerd. Ik heb mijn ploeg, waarom zou ik veranderen? Die man zei dat ik een slechte keuze heb gemaakt door voor FC Molenbeek Girls te kiezen, maar vol-gens mij heb ik net goed gekozen.”“Hier zijn mijn vriendinnen, het is mijn twee-de familie. Ik ga hen niet achterlaten. Mijn plaats is bij de Molenbeek Girls. Daarbij, we zijn aan het groeien. Op internationale tor-nooien hebben we al mooie resultaten be-haald en ben ik al uitgeroepen tot een van de beste speelsters. Niet zo lang geleden hebben we tegen Standard gespeeld en 2-1 verloren, maar het was zeer nipt. Dat zegt volgens mij veel.” Werk in het huishoudenVerre verplaatsingen zijn ook onmogelijk voor Da Silva. Dat laat haar thuissituatie niet toe. Op jonge leeftijd is ze al volwassen en weet ze goed wat haar mogelijkheden zijn. “Nadat de schoolbel gaat, moet ik mijn klein broer-tje gaan halen en met hem naar huis gaan. Ik neem ook heel wat huishoudelijk werk op mij omdat mijn moeder veel moet werken. Voor ik op dinsdag kan gaan trainen, moet ik bij-voorbeeld wachten tot zij thuis is. Ik heb nogal drukke weken.”“Ik weet dat je altijd een back-up plan moet hebben. Het damesvoetbal is hier nogal klein, daarom moet ik zien dat ik de juiste keuzes maak. Ik ga bijvoorbeeld Nederlands leren, want dat is nodig om werk te vinden. Ik houd van voetbal, het is een passie. Maar ik moet slim zijn en goed kiezen.”� Tim�Schoonjans

GIRLS MET AMBITIE

BREKEN KETJES WERELDRECORD SIT-UPS?

TIENDE VERJAARDAG KET2SPORT

BRUSSEL – Ket2Sport viert op 16 en 17 maart zijn tiende verjaardag. De organisa-toren willen dat niet onopgemerkt voorbij laten gaan en plannen een heuse officieuze wereldrecordpoging. “We willen zoveel mogelijk leerlingen si-multaan sit-ups laten doen,” vertelt Elke De Maeght, coördinator van Ket2Sport. “Ik weet niet wat het exacte cijfer is, maar indien meer dan driehonderd leerlingen deelnemen, ver-breken we het record. Er worden zowat twee-duizend leerlingen verwacht (vijfhonderd per halve dag), de kans zit er dus zeker in.”“De recordpoging zal op dinsdag 17 maart plaatsvinden, in de groene zaal van de VUB-campus in Elsene. Om het allemaal nog wat op te vrolijken gaan we een jury samenstel-len die de leerlingen zal beoordelen, zal de Ket2Sport-mascotte er rondlopen, enzo-voort.”Dat Ket2Sport met deze feestelijke tiende editie kan uitpakken, komt door de negen succesvolle edities die eraan zijn vooraf-gegaan. Een van de hoofdredenen van dat succes is het sterke organisatieteam: een samenwerking van studenten uit de derde bachelor Lichamelijke Opvoeding en Be-wegingswetenschappen van de Vrije Uni-versiteit Brussel, Bloso, de sportdienst van de Vlaamse Gemeenschapscommis-

sie en de Stichting Vlaamse Schoolsport.“Dit is een zeer goede ervaring die ons ze-ker en vast zal helpen tijdens onze verdere loopbaan. We werken allemaal goed samen met het doel zoveel mogelijk ketjes te laten aansluiten bij een sportclub.” Water en ijsDe ketjes, leerlingen uit het vijfde en zesde leerjaar van de Nederlandstalige Brusselse scholen, zullen informatie over het sport-aanbod in hun stad krijgen en uit verschil-lende pakketten kunnen kiezen: Ket2Sport biedt de keuze uit een dertigtal sporten, met Ket2Adventure kunnen de leerlingen aan uitdagendere activiteiten als speleobox en klimmen deelnemen, tijdens Ket2Ice wordt er op het ijs gesport en met Ket2Swim wordt het zwembad van de VUB ingepalmd om al-lerlei activiteiten uit te voeren.“Als de kinderen een leuke voor- of namid-dag hebben gehad en de sportclubs toch wat nieuwe leden hebben aangetrokken, dan is onze missie geslaagd. Ket2Sport is een leuk concept en elk jaar proberen de organisato-ren het iets beter te maken. Hopelijk slagen we daar dit jaar opnieuw in.”�� Tim�Schoonjans

Meer info op www.ket2sport.be

De lente is in het land. Anderlecht

speelt uitzonderlijk als vanouds op zater-dagavond. Dat betekent een heuse vrije dag op zondag. Luxe.

Fietsen met ‘De Bleiters’. We starten in de schaduw van de Basiliek van Koekelberg. In Sint-Agatha Berchem en Groot-Bijgaarden pikken we de ontbrekende leden op. De Blei-ters wonen overal. Schaarbeek, Jette, Gans-horen, Sint-Agatha-Berchem, Oudergem, Ternat, Dilbeek en Groot-Bijgaarden. Er wordt gekozen voor een tocht langs de Den-der. Een mooie 70 kilometer lange rit die we willen afsluiten in ons stamcafé De Linde in Dilbeek. Helaas, het is gesloten. Een lichte domper. Gelukkig leidt de ultieme fietsende Brus-selaar en voorzitter van het clubje ons naar een nieuwe afspanning. Zonder voorzitter Dirk geen Bleiters. Hij gidst ons naar een ge-weldige kroeg in Sint-Agatha-Berchem, aan de kerk. Ik ontdek A l’Espérance. Een echt Brussels café. Figuren. Daar komt Gust binnen, trap-penmaker en voormalig afgevaardigde van VK Berchem waar twee van onze Bleiters nog voor gevoetbald hebben. Rechts van ons zit een oud koppeltje, in hun zondagse kleren, stilzwijgend naast elkaar. Het is zondagmiddag. L’apéro. Zij drinkt mond-jesmaat van een wit wijntje, hij bewondert een rosé. De cigarillo’s liggen uitgestrekt voor hem klaar, symmetrisch zij aan zij in een afgeleefd metalen doosje. De bood-

schappen staan op de stoelen voor hen. Naast het aandoenlijk koppeltje zit een ou-dere dame met paars haar. Een volmaakt ge-tapte drieëndertiger staat uitnodigend voor haar klaar. Haar glimlach is eeuwig. Aan de bar staat een man te wankelen op zijn benen. Hij is behoorlijk aangeschoten. De gezellige dronkaard draagt een T-shirt van RWDM. Hij roept plots. Iets onverstaanbaars, niets agressiefs. Een andere stamgast maant hem vriendelijk aan tot kalmte door hem vrien-delijk op de rug te kloppen. Even later is hij verdwenen. Aan de muren hangen voetbalfoto’s. Voor-namelijk van RWDM en Union Saint-Gilloi-se. Ingekaderde truien uit Sint-Gillis. Niets van Sporting Anderlecht. “Ben je niet op je ongemak?”, vraagt een col-lega. Waarom zou ik? Brusselse zwans lost veel op. We lachen en we drinken wat. De oud-voorzitter van de bierfederatie fietst bij ons. Met een andere Bleiter, het grootste la-weit, hebben ze jaren geleden een nog steeds springlevende bierclub opgericht. ‘Groot laweit’ roept steevast, bij elke bestel-ling, de brouwersdatum van zijn lievelings-bier. “2013,” roept hij. De reden ontgaat ons, maar we liggen dubbel. Dat fietsen en dat uurtje lachen en keuvelen per week mogen ze mij nooit afpakken. Vive L’Espérance! De patron is overigens supporter van RSC Anderlecht.

David Steegen is persverantwoordelijke van RSC Anderlecht

Vive L’Espérance

BDW 1465 PAGINA 29 - DONDERDAG 12 MAART 2015

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bdw.be (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).

ESTAFETTE > DAVID STEEGEN@BroothaertsD WHAAAAAAAAAATT!!!!!!!! Gold medal, European record! This is crazy! #KABOOM #4x400m #praha2015 @Euro_Indoors

De Brusselaars hebben afgelopen week uiteenlopende resultaten behaald op het Europees kampioenschap indoor atletiek in Praag. Anne Zagré ontgoochelde op de zestig meter horden en Damien Broothaerts kon in diezelfde discipline de finale niet halen, maar de broertjes Borlée maakten alles goed. Dylan Borlée behaalde een zilveren medaille op de 400 meter en samen met zijn broers Kevin en Jonathan en Julien Watrin behaalde hij een gouden medaille op de 4X400 meter, met een Europees record. Tot blijdschap van hun maatje Damien Broothaerts. TS

© K

ET2

SP

OR

T

Wie is de SPORTIEFSTE KLAS VAN BRUSSEL? De Stichting Vlaamse Schoolsport gaat sinds afgelopen maandag on tour in de hoofdstad. Leerlingen van het vijfde leerjaar uit het Brussels Nederlandstalig onder-wijs worden gedurende veertig mi-nuten getest op fitheid, behendigheid en samenwerking. De winnaars wor-

den uitgenodigd op het provinciaal domein in Huizingen voor een sportdag op dinsdag 9 of maandag 15 juni. n Liefhebbers van vechtsporten kunnen zaterdag hun kunnen tonen tijdens de negende INTERCLUB van de Brussels Brazilian JIUJITSU Academy, in sportzaal Victoria (Léon Autriquestraat 4 in Koekelberg). Zowel kinderen (vanaf 4 jaar), jongeren als volwassenen kunnen deelne-men. Vanaf 13 uur is het aan de ketten tussen 4 en 12 jaar, vanaf 15.00 uur aan iedereen ouder dan 12 jaar. Meer info op www.bb-jja.be. n In het Koekelbergse Elisabethpark

(vertrek aan de VGC-sporthal) organiseert de sportdienst van de VGC vanaf 16 maart op maandag, woensdag en vrijdag (van 10.30 tot 11.30 uur) wekelijks de lessenreeks 50+ LOOPT 30‘. Onder begeleiding van ervaren sportbegeleiders leren de deelnemers er in veertien weken tijd dertig minuten aan een stuk te lopen. De kostprijs is 14 euro. Deel-nemers wordt aangeraden om op vrijdag 13 maart de CONDITIETESTEN af te leggen om na te gaan hoe goed of slecht hun basiscondi-tie is. Meer info op www.sportinbrussel.be. n De conditie van onze nationale rugbyploeg is uitstekend, zo bewijzen hun resultaten. Om de ZWARTE DUIVELS live aan het werk te zien, moet u zaterdag (aftrap om 16.30 uur) naar de kleine Heizel trekken. Daar spe-len ze tegen Moldavië, een poulematch van de European Championship of Nations. Tic-ketprijzen gaan van 5 tot 19 euro, jongeren onder de 14 jaar mogen gratis binnen.

TS

SPOR

T K

ORT

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-226.45.40, fax 02-226.45.69, info@bdw.be, www.bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bdw.be), 02-226.45.45, fax 02-226.45.69. Gratis binnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Rest van België 20 euro per jaar; IBAN: BE73 7340 3974 6060, BIC: KREDBEBB van Vlaams-Brusselse Media vzw. Buiten België 30 euro per jaar. OPLAGE 62.609 exemplaren. PROMOTIE EN DISTRIBUTIE Ute Otten, Anne Burger, Maurice Droogh. ADVERTISING MANAGER Lisa Decrick: 02-226.45.41, 0474-67.03.84, fax 02-226.45.69. MARKETING MANAGER Frederik Welslau. HOOFDREDACTIE Anne Brumagne. COÖRDINATIE Kim Verthé. EIND REDACTIE Ken Lambeets (eindredactie@bdw.be). VORMGEVING Peter Dhondt. REDACTIE Jean-Marie Binst, Christophe Degreef, Bettina Hubo, Steven Van Garsse, Danny Vileyn. BRUSSELNIEUWS Kris Hendrickx (hoofdredacteur), Sandra Schreurs (projectcoördinator), Jelle Couder, Goele de Cort, Sara De Sloover, Eric Vancoppenolle, Laurent Vermeersch. MEDEWERKERS Nicky Aerts, Michaël Bellon, Alex Deforce, An Devroe, Elien Haentjens, Eva Hilhorst, Ilah, Toon Lambrechts, Wauter Mannaert, Tom Peeters, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, David Steegen, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Karel Van der Auwera, Bram Van de Velde, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Sander de Wilde, Marc Gysens, Ivan Put, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh. VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Anne Brumagne, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Michel Tubbax. Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

© G

OO

GL

E S

TRE

ET

VIE

W