FILIPINO 1F1L3-M3

Ang Palalong

Rosas

Sa gitna ng isang hardin, tumubo ang

isang halamang rosas.

Nang Ito’y magsimulang mamulaklak,

maririnig ang paghanga ng marami.

“Wow! Ang ganda-gandang bulaklak,’ sabi

ng babaeng nag-aalaga dito.

Opo, Mama! Iyan ang

pinakamagandang bulaklak dito sa

hardin.’ Ayon naman ng anak na

babae. Narinig ito ng batang-batang

bulaklak, at iginalaw-galaw nito ang

kanyang mga talutot, Natutuwa

siyang marinig ang gayong mga

papuri. Hindi lamang ang tagapag-

alaga ang humanga kay rosas, pati

mga kasamang bulaklak ay

nagandahan sa kanya.

Sabi ni Gumamela, ‘ang tingkad ng

iyong kulay.’

‘Ang bango mo naman.’ Bati ni Santan.

Napansin din ni rosas na palagi

siyang binibisita ng mga paruparo at

bubuyog. Sa pakiwari ni Rosas, siya na

nga ang reyna sa harding iyon. ‘Ang

ganda-ganda ko talaga,’ minsan ay

sabi ni rosas sa katabing kamya.

‘Tingnan mo, lahat sila ay nakatingin sa

akin.’

Pero, hindi lang ikaw ang may magandang

kulay dito sa hardin,’ sabi ni kamya.

‘Ano? Ako yata ang pinakamatingkad na

kulay dito sa hardin,’ nakasimangot na wika

ni rosas.

‘Oo nga, pero hindi kulay ang mahalaga sa

mundo.’

‘Aba, mabango rin ako, hindi ba?’

Pero, wala iyon sa kulay at bango,’ sabi ni

kamya. ‘Lahat tayo dito ay may

magagandang katangiang ibinigay ng

Diyos. Tingnan mo si kaktus, mayroon rin

siyang katangiang maganda.’

‘Ha? Si kaktus? Iyong puro tinik? Ha! Ha!’ at

tumawa ng malakas si rosas.

Huwag kang magsalita nang ganyan,

mayroon ka ring tinik,’ at umiling-iling si

kamya.

‘Basta si kaktus ay walang maipagmamalaki

kundi ang kanyang mag tinik,’ at muling

tumawa si rosas. ‘Ewan ko nga ba kung bakit

hindi natutusok sina bubuyog at paruparo

kapag dumadapo sa kanya.’

Narinig ni kaktus ang pamimintas ni

rosas, pero hindi na ito sumagot. Hindi

niya ito pinansin.

Marami pa ang araw na dumaan,

Araw-araw na lang, laging

pinagtatawanan ni rosas ang matinik

na si kaktus. Sa kanyang palagay, siya

lamang ang pinakamagandang

bulaklak sa buong daigdig.

At dumating ang tag-araw.

Kakaiba ang tag-araw noong

panahong iyon. Nakapapaso ang

init ng araw. Wala ni gapatak ng

ulan mula sa langit. Hindi rin

gaanong nakapagdidilig ang

tagapag-alaga. Kaunti lamang

ang tubig na pumapatak sa mga

gripo. Nagsimulang manilaw at matuyo ang mga dahon.

Pati si rosas nakaramdam na ng matinding

init.

‘Hu! Ang init!’ ang daing ni rosas. ‘Natutuyo

na ang aking mga dahon. Wala nang tubig

na masipsip ang aking mga ugat.’ Ganito rin

ang naramdaman ng iba pang halaman.

Unti-unti, nanilaw ang mga dahon sa

kakulangan ng tubig.

Nagsimulang lumaylay ang mag

sanga. Parang babagsak na sila

sa matinding init. Isa-isang nalagas

ang mga dahon ni rosas.

Nalalanta na rin pati ang kanyang

mga bulaklak. Sa gitna ng hardin,

isang halaman lamang ang

parang hindi dumarating sa init.

Ito ang halamang si kaktus.

At ngayon, pati ang ibon ay lumapit

kay kaktus. Idinilat ni rosas ang

kanyang bumabagsak na mga mata.

Bidang-bida si kaktus. Isang ibon ang

lumapit at tinusok nito ang kaktus ng

kanyang tuka.

‘Ha! Bakit?’ laking taka ni rosas.

Umiinom pala ang ibon. May imbak

na tubig sa kanyang katawan si

kaktus, at hindi niya ito

pinagdadamot sa iba.

Sa pagdaan pa ng mga araw, tuluyan

nang nalagas ang mga dahoon at

talutot ni rosas. Ang natira na lamang

ay ang kanyang tangkay na puno ng

tinik. Si kaktus, hayun sa hardin! Matinik

pa rin, ngunit masaya sa kanyang

pagbibigay ng tulong sa mga ibon at

insektong nangangailangan.