Nazwa przedmiotu WSTĘP DO LOGOPEDIIifp.univ.rzeszow.pl/logopedia/files/logopedia_krk/Modul... · 2013-08-28 · PSL/T1 Nazwa przedmiotu WSTĘP DO LOGOPEDII Nazwa jednostki prowadzącej

PSL/T1

Nazwa przedmiotu WSTĘP DO LOGOPEDII

Nazwa jednostki prowadzącej przedmiot IFP UR – Podyplomowe Studia Logopedii Kod przedmiotu PSL/T1 Studia

Kierunek studiów Poziom kształcenia Forma studiów Logopedia Studia podyplomowe Studia niestacjonarne

. Rodzaj przedmiotu

Obowiązkowy

Rok i semestr studiów Rok I, semestr 1

Imię i nazwisko koordynatora przedmiotu dr Małgorzata Zaborniak-Sobczak

Imię i nazwisko osoby prowadzącej zajęcia z przedmiotu

dr Małgorzata Zaborniak-Sobczak

Cele zajęć z przedmiotu

C1: zdobycie przez słuchaczy wiadomości dotyczących genezy i przedmiotu badań logopedii, a także subdyscyplin w obrębie logopedii;

C2: dostarczenie słuchaczom wiedzy na temat statusu zawodowego logopedy w Polsce;

C3: zdobycie przez słuchaczy wiedzy dotyczącej organizacji opieki logopedycznej oraz instytucji współpracujących i wspierających logopedów.

Wymagania wstępne

Brak wymagań wstępnych; przedmiot prowadzony od poziomu zerowego

Efekty kształcenia

Wiedza: PSL/T1_W01: słuchacz zna miejsce logopedii w systemie nauk oraz jej specyfikę przedmiotową i

metodologiczną; zna miejsce logopedii w organizacji systemu ochrony zdrowia na poziomie krajowym; zna główne kierunki rozwoju i najważniejsze osiągnięcia tej nauki oraz ma wiedzę o ośrodkach i formach doskonalenia logopedów; zna instytucje wspierające logopedów i zrzeszające logopedów [odniesienie: SP_W01]

PSL/T1_W02: słuchacz zna prawne, organizacyjne i etyczne uwarunkowania wykonywania zawodu logopedy; rozumie społeczne i ekonomiczno-gospodarcze uwarunkowania działalności zawodowej – zna zasady opieki logopedycznej w placówkach ochrony zdrowia (poradnie, szpitale, przychodnie), w placówkach opiekuńczo-wychowawczych (żłobki, przedszkola, ośrodki terapeutyczne) oraz oświatowych (różnego typu szkoły – państwowe, społeczne, specjalne itp.) [odniesienie: SP_W03]

PSL/T1_W03: słuchacz zna strukturę i funkcje systemu edukacji; cele i podstawy prawne funkcjonowania różnych instytucji edukacyjnych, wychowawczych, opiekuńczych, terapeutycznych, kulturalnych i pomocowych [odniesienie: SP_W09]

Umiejętności: PSL/T1_U01: słuchacz posługuje się sprzętem terapeutycznym, ma nienaganną wymowę i słuch

fonetyczny i ocenia pod tym kątem swoich pacjentów [odniesienie: SP_U03]

Kompetencje społeczne: PSL/T1_K01: słuchacz ma przekonanie o wadze zachowania się w sposób profesjonalny, refleksji

na tematy etyczne i przestrzegania zasad etyki zawodowej; zna normy zachowań etycznych w zawodzie logopedy; dostrzega i formułuje problemy moralne i dylematy etyczne związane z własną i cudzą pracą, poszukuje optymalnych rozwiązań, postępuje zgodnie z zasadami etyki [odniesienie: SP_K04]

Forma(y) zajęć, liczba realizowanych godzin

Wykład – 10 godzin

PSL/T1

Treści programowe Tematyka zajęć: Liczba godz.

Termin logopedia i jego znaczenie. 1

Komunikacja językowa, mowa i jej zaburzenia jako przedmiot badań logopedii. 1

Interdyscyplinarny charakter logopedii i jej miejsce w systemie nauk. 1

Zadania i działy logopedii. Specjalizacje logopedyczne. 1

Kalendarium polskiej logopedii. Działalność Polskiego Towarzystwa Logopedycznego. 1

Status zawodowy logopedy w świetle prawa polskiego. 1

Opieka logopedyczna w Polsce – założenia i stan faktyczny 2

Logopedia „w sieci”. 1

Prawne i etyczne aspekty zawodu logopedy. 1 …

Metody dydaktyczne Wykład, prezentacja multimedialna, metody poglądowe

Forma(y) zaliczenia Zaliczenie bez oceny

Metody weryfikacji efektów

kształcenia Efekt Metoda weryfikacji

PSL/T1_W01 Test wyboru na zakończenie wykładów



PSL/T1_U01 Obserwacja słuchaczy na wykładach, w czasie dyskusji

po wykładach i w czasie konsultacji

PSL/T1_K01 Obserwacja słuchaczy na wykładach, w czasie dyskusji

po wykładach i w czasie konsultacji …

Metody i kryteria oceny Warunkiem uzyskania zaliczenia jest obecność na zajęciach + czytanie

literatury w ramach przygotowania do wykładu;

osiągnięcie zakładanych efektów jest weryfikowane za pomocą krótkiego

testu wyboru (wymagane jest nin. 60% poprawnych odpowiedzi)

Całkowity nakład pracy studenta

potrzebny do osiągnięcia

założonych efektów w godzinach

oraz punktach ECTS

Forma aktywności Liczba godzin

Wykład 10 godz.

Przygotowanie do wykładów (w tym przygotowywanie

materiałów, czytanie literatury)

10 godz.

Konsultacje indywidualne (w tym także za

pośrednictwem Internetu)

5 godz.

SUMA GODZIN 25

LICZBA PUNKTÓW ECTS 1

Język wykładowy Język polski

Praktyki zawodowe ---

Literatura Literatura podstawowa:

Przedmiot logopedii, 1991, [w:] Komunikacja językowa i jej zaburzenia, red. S. Grabias,

Lublin, s. 5-25.

Jastrzębowska G., 2003, Przedmiot, zakres zainteresowań i miejsce logopedii wśród

innych nauk, [w:] Logopedia. Pytania i odpowiedzi. Podręcznik akademicki, red. T.

Gałkowski, G. Jastrzębowska, t. 1, Opole, s. 301– 329.

Grabias S., 1996, Typologie zaburzeń mowy. Narastanie refleksji logopedycznej,

„Logopedia”, nr 23.

PSL/T1

Literatura uzupełniająca:

(red.) Ożdżyński J., Polska terminologia logopedyczna, Kraków.

Gałkowski T., Jarzębowska G., 2000, Logopedia – pytania i odpowiedzi, Opole.

Gałkowski T., Tarkowski Z., Zalewski T., 1993, Diagnoza i terapia zaburzeń mowy,

Lublin.

Grabias S., 2000, Mowa i jej zaburzenia, „Logopedia”, nr 28.

Grabias S., 2001, Perspektywy opisu zaburzeń mowy, [w:] Zaburzenia mowy, red. tenże,

Lublin.

Kaczmarek L., 1991, Model opieki logopedycznej w Polsce, Lublin.

Kania J., 1985, Szkice logopedyczne, Warszawa..

Logopedia. Pytania i odpowiedzi, red. T. Gałkowski, G. Jastrzębowska, t.1, Opole 2003.

Minczakiewicz E., 1997, Mowa – rozwój – zaburzenia – terapia, Kraków.

Minczakiewicz E., 1998, Początek i rozwój polskiej logopedii. Kraków.

Rocławski B., 2005, Podstawy wiedzy o języku polskim dla glottodydaktyków,

pedagogów, psychologów i logopedów, Gdańsk.

Styczek I., 1980, Logopedia, Warszawa.

PSL/T2

Nazwa przedmiotu WARSZTAT LOGOPEDY

Nazwa jednostki prowadzącej przedmiot IFP UR – Podyplomowe Studia Logopedii

Kod przedmiotu PSL/T2

Studia

Kierunek studiów Poziom kształcenia Forma studiów

Logopedia Studia podyplomowe Studia niestacjonarne .

Rodzaj przedmiotu Obowiązkowy


Imię i nazwisko koordynatora przedmiotu dr Agnieszka Myszka.


dr Agnieszka Myszka, dr Robert Słabczyński


C1: zdobycie przez słuchaczy wiadomości o sposobie prowadzenia dokumentacji logopedycznej, o instytucjach prowadzących szkolenia i kursy dla logopedów, o podstawowych wydawnictwach logopedycznych;

C2: wykształcenie umiejętności związanych z obsługą komputera i sprzętu audiowizualnego; nauczenie obsługi programów terapeutycznych i ułatwiających prowadzenie dokumentacji logopedycznej;

C3: zapoznanie słuchaczy z prawnymi i etycznymi ograniczeniami zawodu logopedy; zapoznanie z sytuacją logopedy na rynku pracy.

Wymagania wstępne


Efekty kształcenia

Wiedza: PSL/T2_W01: słuchacz ma podstawową wiedzę o głównych kierunkach rozwoju i

najważniejszych nowych osiągnięciach w zakresie logopedii, a przede wszystkim o ośrodkach oraz formach doskonalenia logopedów [odniesienie: SP_W01]

PSL/T2_W03: słuchacz ma elementarną wiedzę o bezpieczeństwie i higienie pracy w instytucjach edukacyjnych, wychowawczych, opiekuńczych i pomocowych; ma uporządkowaną wiedzę na temat zasad i norm etycznych w zawodzie logopedy [odniesienie: SP_W 09]

Umiejętności: PSL/T2_U01: słuchacz wyszukuje, analizuje, ocenia i selekcjonuje informacje z wykorzystaniem

różnych źródeł i sposobów, w tym również z wykorzystaniem multimediów; samodzielnie zdobywa wiedzę i poszerza umiejętności oraz podejmuje autonomiczne działania zmierzające do rozwijania zdolności i kierowania własną karierą zawodową; wyszukuje interesujące go informacje i na bieżąco śledzi oferty doskonalenia logopedów [odniesienie: SP_U01]

PSL/T2_U02: słuchacz posiada umiejętności techniczne, manualne i ruchowe związane ze studiowanym kierunkiem studiów – obsługuje logopedyczne programy komputerowe: diagnostyczne, terapeutyczne i administracyjne oraz urządzenia do terapii [odniesienie: SP_U03]

PSL/T2_U03: słuchacz prowadzi dokumentację logopedyczną dotyczącą pacjentów indywidualnych oraz instytucji (np. poradni, szkół, gabinetów) oraz podejmowanych działań; wypełnia karty diagnostyczne, karty pacjenta, dzienniki, wnioski itp.; korzystaa z technik informacyjnych w celu pozyskiwania i przechowywania danych [odniesienie: SP_U05]

Kompetencje społeczne: PSL/T2_K01: słuchacz dba o bezpieczeństwo własne, otoczenia i współpracowników, dba o

prestiż związany z wykonywaniem zawodu logopedy i właściwie pojętą solidarność

PSL/T2

zawodową [odniesienie: SP_K04]


Ćwiczenia – 8 godzin

Treści programowe Tematyka zajęć: Liczba godz.

Warsztat logopedy – różne rozumienie terminu „warsztat”; cechy dobrego logopedy. 1

Źródła wiedzy logopedycznej – wydawnictwa tradycyjne i on-line, czasopisma logopedyczne,

instytucje zrzeszające logopedów, możliwości dokształcania, kursy i szkolenia.

1

Miejsce pracy logopedy – wygląd i wyposażenie gabinetu, niezbędne pomoce. 1

Dokumentacja logopedy – karty pacjentów, karty badań mowy, dzienniki itp.; Pomoce

logopedyczne: diagnostyczne i terapeutyczne: kwestionariusze do badań, pomoce do ćwiczeń

oddechowych, artykulacyjnych, ćwiczeń motoryki i praksji (m.in. echokorektor, wibrator do r,

walizka logopedyczna, sondy itp.).

1

Komputer w pracy logopedy – programy użytkowe: edytor tekstu (zapis fonetyczny tekstu),

arkusz kalkulacyjny, prezentacje multimedialne. Prawo autorskie – wykorzystywanie pomocy

terapeutycznych oraz programów komputerowych a aspekty prawne.

2

Programy komputerowe w terapii logopedycznej – ich zalety i wady, m.in.: programy

wspomagające diagnozę logopedyczną, programy do ćwiczeń usprawniających motorykę

narządów mowy, programy pomagające utrwalić wywołane głoski, pogramy wspomagające

terapię afazji, echokorektory w służbie logopedii.

2

…

Metody dydaktyczne Prezentacja multimedialna, metody poglądowe, praca z komputerem, ćwiczenia praktyczne, praca z tekstem

Forma(y) zaliczenia Zaliczenie na ocenę

Metody weryfikacji efektów kształcenia

Efekt Metoda weryfikacji

PSL/T2_W01 Ocena bieżąca w czasie zajęć; ocena głosów w dyskusji, odpowiedzi na pytania

PSL/T2_W03 Ocena bieżąca w czasie zajęć; ocena głosów w dyskusji, odpowiedzi na pytania

PSL/T2_U01 Obserwacja słuchaczy podczas zajęć w pracowni komputerowej – ocena wykonywanych zadań i ćwiczeń

PSL/T2_U02 Obserwacja słuchaczy podczas zajęć w pracowni komputerowej – ocena wykonywanych zadań i ćwiczeń

PSL/T2_U03 Ocena w czasie zajęć – obserwacja ciągła, ocena zadań wykonywanych w domu

PSL/T2_K01 Ocena w czasie zajęć – obserwacja ciągła, ocena wypowiedzi w czasie zajęć i konsultacji indywidualnych

,

Metody i kryteria oceny Ocena z zaliczenia jest wypadkową następujących elementów:

obecność na zajęciach

aktywny udział w zajęciach (wykonywanie zadań i ćwiczeń)

czytanie zalecanej literatury

przygotowanie przykładowej dokumentacji

Całkowity nakład pracy studenta potrzebny do osiągnięcia założonych efektów w godzinach

Forma aktywności Liczba godzin Ćwiczenia 8 godz. Samokształcenie (w tym przygotowanie do zajęć, 10 godz.

PSL/T2

oraz punktach ECTS przygotowanie przykładowej dokumentacji, czytanie zalecanej literatury) Konsultacje indywidualne oraz indywidualne ćwiczenia w pracowni lub gabinecie

10 godz.

SUMA GODZIN 28 LICZBA PUNKTÓW ECTS 1


Praktyki zawodowe w ramach przedmiotu

---


Gałkowski T., Jarzębowska G., 2000, Logopedia – pytania i odpowiedzi, Opole.

Gruba J., 2009, Technologia informacyjna w logopedii, Gliwice.


(red.) Siemieniecki B., 1996, Komputer w diagnostyce i terapii pedagogicznej, Toruń.

Bilewicz G., Zioło B., 2006, Kwestionariusz badania mowy, Impuls.

Bogdanowska Z., 2005, Multimedialne programy edukacyjne wspomagające diagnozą i terapią logopedyczną, [w:] Wspomaganie rozwoju i edukacji dziecka z zaburzeniami mowy, red. L. Hurło, M. Zaorska, Olsztyn.

Borowiecki R., Kwieciński M., 2004, Informacja i wiedza w zintegrowanym świecie zarządzania, Kraków.

Dońska-Olszko M., Lechowicz A., 1998, Komputerowe wspomaganie nauczania dzieci z ciężkim uszkodzeniem narządu ruchu, [w:] Dziecko niepełnosprawne ruchowo, red. E. Mazanek, cz. 3, Warszawa.

Gruba J., 2002, Komputerowe wspomaganie umiejętności czytania u dzieci sześcioletnich, Kraków.

Lemirowski A., Surowaniec J., 1997, Programy komputerowe w metodyce surdologopedycznej, [w:]Sprawności językowe, red. J. Ożdżyński, T. Rittel, Kraków.

Rodak H., 1997, Terapia dziecka z wadą wymowy, Warszawa.

Surowaniec J., 1995, Funkcje zabaw i gier komputerowych w metodyce postępowania logopedycznego [w:] Językowy obraz świata dzieci i młodzieży, red. J. Ożdżyński, Kraków.

Walencik-Topiłko A., Miklaszewska A., 2000, Charakterystyka polskich programów komputerowych wspomagających terapię logopedyczną, [w:] Kształcenie logopedyczne. Cele i formy, red. E. Łuczyński, Gdańsk.

Wojtowicz J., 2006, Organizacyjne i technologiczne aspekty zarządzania wiedzą w organizacji, http://www.centrum wiedzy.edu.pl.

Wójtowiczowa J., 2005, Logopedyczny zbiór wyrazów, Warszawa.

PSL/T3

Nazwa przedmiotu DIAGNOZA I TERAPIA DYSLALII



Studia





Imię i nazwisko koordynatora przedmiotu dr Anna Sołtys-Chmielowicz


Mgr Agnieszka Lew Mgr Maria Foltman


C1: zdobycie przez słuchaczy wiadomości na temat przyczyn powstawania wad wymowy, rodzajów tych wad, klasyfikacji, sposobów badania mowy i diagnozowania;

C2: dostarczenie słuchaczom wiedzy na temat metod terapii wad wymowy;

C3: wykształcenie umiejętności rozpoznawania wad wymowy i terapii tych wad;

C4: wykształcenie umiejętności planowania terapii logopedycznej i prowadzenia dokumentacji.

Wymagania wstępne


Efekty kształcenia

Wiedza: PSL/T3_W01: słuchacz zna metody oceny stanu zdrowia oraz objawy i przyczyny zaburzeń mowy

objętych terminem dyslalia [odniesienie: SP_W12] PSL/T3_W02: słuchacz zna mechanizm działania, zalety i skutki uboczne zabiegów

terapeutycznych stosowanych w terapii dyslalii; wie, jak należy programować terapię zaburzeń mowy i potrafi ją dopasować do potrzeb pacjenta i jego otoczenia [odniesienie: SP_W13]

PSL/T3_W03: słuchacz rozumie zasady funkcjonowania sprzętu i aparatury stosowanych w terapii logopedycznej (m.in. programy komputerowe, sondy, szpatułki itp.) [odniesienie: SP_W14]

Umiejętności: PSL/T3_U01: słuchacz diagnozuje i różnicuje wady wymowy wchodzące w obręb dyslalii;

prowadzi proste badania logopedyczne, w tym badania przesiewowe; formułuje wnioski, opracowuje i prezentuje wyniki oraz wskazuje kierunki dalszych badań [odniesienie: SP_U02]

PSL/T3_U02: słuchacz zna metody wywoływania głosek; sprawnie posługuje się sprzętem i aparaturą oraz pomocami stosowanymi w terapii dyslalii; umie w razie potrzeby przygotować pomoce według własnego pomysłu [odniesienie: SP_U03]

PSL/T3_U03: słuchacz identyfikuje problemy pacjenta, jego otoczenia oraz grupy społecznej; dostosowuje terapię do wieku i możliwości pacjenta i jego otoczenia; potrafi wykorzystać do terapii potencjał tkwiący w otoczeniu pacjenta [odniesienie: SP_U04]

PSL/T3_U04: słuchacz prowadzi dokumentację logopedyczną dotyczącą pacjentów indywidualnych oraz instytucji [odniesienie: SP_U05]

PSL/T3

Kompetencje społeczne: PSL/T3_K01: słuchacz odpowiedzialnie przygotowuje się do swojej pracy, projektuje i wykonuje

działania terapeutyczne; potrafi formułować opinie dotyczące pacjentów i ich problemów z mową [odniesienie: SP_K06]

PSL/T3_K02: słuchacz ma przekonanie o sensie, wartości i potrzebie podejmowania działań terapeutycznych w środowisku społecznym; jest gotowy do podejmowania wyzwań zawodowych; wykazuje aktywność, podejmuje trud i odznacza się wytrwałością w realizacji celów [odniesienie: SP_K05]


Wykład – 12 godzin + ćwiczenia – 25 godzin + warsztat – 5 godzin

Treści programowe

Wykład: Tematyka zajęć: Liczba godz.

Pojęcie dyslalii – terminologia, rodzaje dyslalii, miejsce dyslalii w różnych klasyfikacjach

zaburzeń mowy. Kryteria oceny wad wymowy. Wada wymowy a błąd wymowy.

1

Przyczyny dyslalii – endogenne i egzogenne. 1

Klasyfikacje wad wymowy; terminologia służąca do nazywania wad wymowy. Substytucje a

deformacje.

1

Diagnoza dyslalii – sposoby badania, objawy. 1

Etapy pracy logopedycznej w różnych typach dyslalii (strategia postępowania logopedycznego

w przypadku dyslalii). Kolejność wywoływania głosek

1

Rotacyzm, sygmatyzm, rynolalia, palatolalia, mowa bezdźwięczna – przyczyny i istota tych

wad.

1

Metody wywoływania głosek dentalizowanych. 1

Metody wywoływania r. Etapy terapii rotacyzmu. 1

Terapia mowy bezdźwięcznej. 1

Inne wady zaliczane do dyslalii (kappacyzm, rynolalia i inne). 1

Alalia – problemy terminologiczne, klasyfikacje, alalia a afazja dziecięca. 1

Dokumentacja logopedyczna. 1

Ćwiczenia:

Tematyka zajęć: Liczba godz.

Mowa jako narzędzie komunikacji. Realizacja mowy w 3 sferach: biologicznej, psychicznej i

społecznej. Wada wymowy a błąd wymowy.

1

Kryteria oceny wad wymowy. Norma rozwojowa a opóźnienie rozwoju mowy (etapy

kształtowania się mowy dziecka wg L. Kaczmarka).

2

Diagnoza logopedyczna – metody badania pacjentów, badania przesiewowe i indywidualne,

składniki diagnozy, próby diagnozowania pacjentów (analiza nagrań).

2

Diagnoza - wypełnianie arkuszy diagnostycznych. 2

Programowanie terapii – etapy pracy terapeutycznej, kolejność wywoływania głosek, wiek

dziecka a metody i tempo pracy.

2

Ćwiczenia na etapie przygotowawczym – oddechowe, fonacyjne, usprawniające motorykę

narządów mowy.

2

Głoski detalizowane – prawidłowa artykulacja, wady, ich przyczyny, metody wywoływania

głosek.

2

Głoska r – prawidłowa artykulacja, substytucje i deformacje, metody fonetyczne i mechaniczne 2

PSL/T3

wywoływania r. Etapy terapii rotacyzmu.

Mowa bezdźwięczna – przyczyny, objawy, sposoby udźwięczniania głosek, etapy pracy

korekcyjnej.

2

Terapia kappacyzmu i rynolalii. 2

Ćwiczenia wyrazistości samogłosek – prawidłowe artykulacje, możliwe zniekształcenia. 2

Analiza nagrań video – próby pisania scenariuszy terapii. 2

Pomoce logopedyczne i ich rola w poszczególnych etapach terapii. 2

Warsztat:


Zapoznanie słuchaczy z problemami pacjentów, których będą obserwować.

5*

Prezentacja kart mowy dzieci i omówienie dotychczasowej terapii

Obserwacja terapii dzieci.

Omówienie zastosowanych w czasie zajęć z dziećmi metod, pomocy, narzędzi; omówienie

problemów

Pytania słuchaczy i dyskusja na temat dalszej terapii

*zajęcia odbywają się w bloku pięciogodzinnym; czas trwania poszczególnych elementów jest uzależniony od pacjentów i ich deficytów

Metody dydaktyczne Wykład: prezentacja multimedialna, prezentacja nagrań video,

Ćwiczenia: pogadanka, ćwiczenia praktyczne indywidualne i w grupach, analiza nagrań video i audio, praca z komputerem

Forma(y) zaliczenia Wykład: zaliczenie bez oceny + egzamin

Ćwiczenia: zaliczenie z oceną

Warsztat: zaliczenie bez oceny



PSL/T3_W01 Test egzaminacyjny Obserwacja ciągła na ćwiczeniach

PSL/T3_W02 Test egzaminacyjny Praca na ćwiczeniach – ocena projektu terapii

PSL/T3_W03 Ocena bieżąca w czasie ćwiczeń

PSL/T3_U01 Test egzaminacyjny Obserwacja ciągła na ćwiczeniach, ocena referatów

PSL/T3_U02 Test egzaminacyjny Kolokwium ustne z metod wywoływania głosek

PSL/T3_U03 Praca na ćwiczeniach – ocena projektu terapii

PSL/T3_U04 Ocena ciągła w czasie ćwiczeń; ocena zlecanych do domu zadań

PSL/T3_K01 Test egzaminacyjny Ocena ciągła w czasie ćwiczeń

PSL/T3_K02 Ocena ciągła w czasie ćwiczeń, ocena głosów w dyskusji i w czasie indywidualnych konsultacji

,

Metody i kryteria oceny Egzamin: obecność na zajęciach + zaliczenie testu egzaminacyjnego.

Egzamin pisemny oceniany w skali: bdb, +db, db, +dst, dst, ndst Na ocenę: bardzo dobrą – 100%-91% poprawnych odpowiedzi, plus dobrą – 85%- 90% poprawnych odpowiedzi, dobrą – 75%-84% poprawnych odpowiedzi, plus dostateczną – 70-74% poprawnych odpowiedzi,

PSL/T3

dostateczną – 60-69% poprawnych odpowiedzi, niedostateczną – poniżej 60% poprawnych odpowiedzi

Ćwiczenia – ocena z ćwiczeń jest wypadkową następujących elementów:

obecność na zajęciach,

aktywny udział w zajęciach i przygotowanie do zajęć (czytanie zalecanej literatury),

zaliczenie ustnego kolokwium z metod wywoływania głosek.

Całkowity nakład pracy studenta potrzebny do osiągnięcia założonych efektów w godzinach oraz punktach ECTS

Forma aktywności Liczba godz. Wykład 12 godz. Ćwiczenia 25 godz. Zajęcia warsztatowe 5 godz. Przygotowanie do ćwiczeń (w tym przygotowywanie materiałów, czytanie literatury)

25 godz.

Samokształcenie (w tym przygotowanie do egzaminu) 25 godz. Konsultacje indywidualne (w tym także za pośrednictwem Internetu)

8 godz.


.



5 godzin warsztatowych – obserwacja pracy logopedy w poradni psychologiczno-pedagogicznej;


Antos D., Demel G., Styczek I., 1971, Jak usuwać seplenienie i inne wady wymowy, Warszawa.

Kania J.T., 1982, Szkice logopedyczne, Warszawa.

Sołtys-Chmielowicz A., 2011, Zaburzenia artykulacji. Teoria i praktyka, Kraków.


(red.) Gałkowski T., Diagnoza i terapia zaburzeń mowy

(red.) Gałkowski T., Jastrzębowska G., 2003, Logopedia. Pytania i odpowiedzi, Opole.

(red.) Szumska J., 1982, Zaburzenia mowy u dzieci, Warszawa.

Błachnio K., 1995, Kompleksowość logopedyczna podstawą skuteczności terapeutycznej, „Logopedia”, t. 22..

Cieszyńska J., 2003, Metody wywoływania głosek, Kraków.

Datkun- Czerniak K., 2004, Logopedia. Jak usprawniać mowę dziecka, Kielce.

Demel G., 1979, Wady wymowy, Warszawa.

Grabias S., 2001, Perspektywy opisu zaburzeń mowy, [w:] Zaburzenia mowy, red. tenże, Lublin.

Jastrzębowska G, 1999, Diagnoza i terapia logopedyczna, [w:] Logopedia. Pytania i odpowiedzi, red. T. Gałkowski, Opole.

Kaczmarek L., 1953, Nasze dziecko uczy się mowy, Warszawa.

Kozłowska K., 1996, Pomagajmy dzieciom z zaburzeniami mowy, Warszawa.

Lichota E. J., 2009, Terapia wad wymowy, Kraków.

Łobacz P., 2001, Wymowa patologiczna a norma fonetyczna w świetle analizy akustycznej, [w:] Zaburzenia mowy, red. S. Grabias, Lublin.

Minczakiewicz E. M., 1997, Mowa. Rozwój – zaburzenia – terapia, Kraków.

Minczakiewicz E., 1990, Logopedia. Wybrane zagadnienia z materiałami do ćwiczeń, Kraków.

Parol U., 1989, Dziecko z niedokształceniem mowy, Warszawa.

PSL/T3

Rocławski B., 1981, Poradnik fonetyczny dla nauczycieli, Warszawa.

Rodak H., 1997, Terapia dziecka z wadą wymowy, Warszawa.

Rodak H., 1998, Uczymy się poprawnie mówić r. Poradnik logopedyczny z ćwiczeniami, Warszawa.

Sachajska E., 1992, Uczymy poprawnej wymowy, Warszawa.

Sawa B., 1990, Dzieci z zaburzeniami mowy, Warszawa.

Skorek E. M., 2010, Reranie. Profilaktyka, diagnoza, korekcja, Kraków.

Skorek E. M., 2001, Oblicza wad wymowy, Warszawa.

Sołtys-Chmielowicz A., 1994, Dyslalia – problemy terminologiczne. Próba oceny przydatności klasyfikacji objawowych, [w:] Polska terminologia logopedyczna, red. J. Ożdżyński, Kraków.

Sołtys-Chmielowicz A., 2000, Klasyfikacje wad wymowy, „Logopedia”, t. 28.

Sołtys-Chmielowicz A., 2005, Analiza lingwistyczna wypowiedzi dziecka z rozległą dyslalią, „Logopedia”, t. 34.

Sovák M., 1971, Alalia, „Logopedia”, t. 10.

Spałek E., Piechowicz-Kułakowska C., 2009, Jak pomóc dziecku z wadą wymowy, Kraków.


Styczek I., 1982, Badanie i kształtowanie słuchu fonematycznego, Warszawa.

Szletyńscy Z. i H., 1975, Prawidłowe mówienie, Olsztyn.

Wójtowiczowa J., 1991, Logopedyczny zbiór wyrazów, Warszawa.

Zaleski T., 2002, Opóźnienia w rozwoju mowy, Warszawa.

PSL/T4

Nazwa przedmiotu TERAPIA MOWY U DZIECI UPOŚLEDZONYCH UMYSŁOWO



Studia





Imię i nazwisko koordynatora przedmiotu dr Magdalena Wasylewicz


dr Magdalena Wasylewicz mgr Izabela Marczykowska


C1: zdobycie przez słuchaczy wiadomości z zakresu terapii mowy u dzieci z upośledzeniem umysłowym, a także wiedzy na temat systemu kształcenia i pomocy terapeutyczno-pedagogicznej dla dzieci upośledzonych;

C2: wykształcenie u słuchaczy umiejętności diagnozowania oraz programowania terapii mowy u dzieci upośledzonych umysłowo;

C3: zapoznanie słuchaczy z charakterem pracy z dziećmi upośledzonymi i zapoznanie słuchaczy z możliwościami komunikacyjnymi takich dzieci

Wymagania wstępne

Wiedza z zakresu pedagogiki specjalnej oraz rozwoju mowy dziecka

Efekty

kształcenia

Wiedza:

PSL/T4_W01: słuchacz ma uporządkowaną wiedzę na temat wychowania i kształcenia, zna

system szkolnictwa specjalnego i wie, jakie miejsce zajmuje w tym systemie logopeda i

jakie ma zadania [odniesienie: SP_W09]

PSL/T4_W02: słuchacz ma podstawową wiedzę na temat rozwoju człowieka w cyklu życia

zarówno w aspekcie biologicznym, jak i psychologicznym oraz społecznym; potrafi wstępnie

ocenić opóźnienia w rozwoju [odniesienie: SP_W08]

PSL/T4_W03: słuchacz zna ograniczenia związane z mową u osób upośledzonych, zna zasady

prowadzenia terapii logopedycznej w tej grupie pacjentów [odniesienie: SP_W11]

Umiejętności:

PSL/T4_U01: słuchacz podejmuje działania diagnostyczne, profilaktyczne, terapeutyczne w

zakresie oceny i terapii mowy odpowiadające potrzebom pacjentów z niepełnosprawnością

intelektualną i ich rodzin; formułuje plan działań terapeutycznych i podejmuje terapię mowy

[odniesienie: SP_U02]

PSL/T4_U02: słuchacz identyfikuje problemy pacjenta, jego otoczenia oraz grupy społecznej ,

w której pacjent się wychowuje i funkcjonuje [odniesienie: SP_U04]

PSL/T4_U03: słuchacz posługuje się zasadami i normami etycznymi w podejmowanej

działalności, dostrzega i analizuje dylematy etyczne powstające w rodzinie dziecka

upośledzonego umysłowo; przewiduje skutki konkretnych działań terapeutycznych

[odniesienie: SP_U10]

PSL/T4

Kompetencje społeczne:

PSL/T4_K01: słuchacz zachowuje się w sposób profesjonalny, przestrzegaa zasad etyki

zawodowej; dostrzega i formułuje problemy moralne i dylematy etyczne związane z opieką i

wychowywaniem dziecka upośledzonego, poszukuje optymalnych rozwiązań, postępuje z

rozwagą, wyczuciem, zgodnie z zasadami etyki [odniesienie: SP_K04]

PSL/T4_K02: słuchacz ma przekonanie o sensie, wartości i potrzebie podejmowania działań

terapeutycznych wśród dzieci z upośledzeniem umysłowym, zwłaszcza w zakresie terapii

mowy; jest gotowy do podejmowania wyzwań zawodowych; wykazuje aktywność,

podejmuje trud i odznacza się wytrwałością w realizacji indywidualnych i zespołowych

działań profesjonalnych [odniesienie: SP_K05]


Wykład – 15 godzin + ćwiczenia – 10 godzin + warsztaty – 5 godzin

Treści programowe

Wykład:


Pojęcie oligofrenologopedii – geneza terminu, przedmiot zainteresowań, cele i zadania. 1

Oligofazja – zakres terminu, problemy z klasyfikacją. 1

Przyczyny oligofazji. Rozwój mowy dzieci upośledzonych intelektualnie; zależność mowy od

stopnia niepełnosprawności

2

Diagnozowanie przy różnych stopniach upośledzenia; sprzężenie upośledzenia umysłowego i

innych zaburzeń rozwoju (np. ruchowych, niedosłuchu itp.)

2

Mowa dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. 2

Procedura postępowania logopedycznego w przypadku terapii mowy dzieci upośledzonych. 2

Metody terapii mowy dzieci upośledzonych w stopniu lekkim. 1

Metody terapii mowy dzieci upośledzonych w stopniu umiarkowanym i znacznym. 1

Budowanie kompetencji gramatyczno-leksykalnej u dzieci dotkniętych oligofazją. 2

Dokumentacja logopedyczna w przypadku terapii mowy dzieci upośledzonych umysłowo. 1

Ćwiczenia:


Opóźnienia rozwoju mowy w różnych stopniach upośledzenia umysłowego; psychofizyczne

umiejętności warunkujące nabywanie języka u dzieci upośledzonych.

1

Strategia postępowania logopedycznego - analiza filmów instruktażowych. 1

Relacja mowy i myślenia w różnych stopniach upośledzenia umysłowego. Zaburzenia mowy

na płaszczyźnie fonetyczno-fonologicznej, morfologicznej, składniowej, semantycznej i

pragmatycznej.

1

Sprawności językowe i komunikacyjne dzieci z zespołem Downa i mózgowym porażeniem

dziecięcym.

1

Wybrane metody terapii dzieci ze sprzężonymi zaburzeniami rozwojowymi (ruch rozwijający

W. Sherborne, stymulacja sensoryczna M. Piszczek, programy Knillów)

2

Pomoce logopedyczne i ich rola w poszczególnych etapach terapii. 1

Terapia dzieci z oligofazją – analiza nagrań wideo. 2

Wczesna interwencja logopedyczna w przypadku dzieci dotkniętych oligofazją. 1

PSL/T4

Warsztat:



5

Prezentacja kart mowy dzieci i omówienie dotychczasowej terapii.



problemów.

Pytania słuchaczy i dyskusja na temat dalszej terapii.


Metody dydaktyczne Wykład: wykład, prezentacja multimedialna, filmy instruktażowe

Ćwiczenia: metoda zajęć praktycznych, problemowa, pogadanka

Forma(y) zaliczenia Wykład: Zaliczenie bez oceny + egzamin

Ćwiczenia: zaliczenie na ocenę

Warsztaty: zaliczenie bez oceny

Metody weryfikacji efektów

kształcenia Efekt Metoda weryfikacji

PSL/T4_W01 Test egzaminacyjny


Ocena bieżąca w czasie ćwiczeń


Ocena ćwiczeń wykonywanych w trakcie zajęć i w domu

PSL/T4_U01 Test egzaminacyjny

Ocena ciąga w czasie ćwiczeń, ocena przygotowanego planu

terapii

PSL/T4_U02 Ocena ciągła w czasie ćwiczeń, ocena planu terapii

PSL/T4_U03 Ocena ciągła w czasie ćwiczeń, obserwacja słuchaczy w

czasie warsztatów, ocena ich pytań i głosów w dyskusji

PSL/T4_K01 Ocena ciągła w czasie ćwiczeń, obserwacja słuchaczy w

czasie warsztatów, ocena ich pytań i głosów w dyskusji

PSL/T4_K02 Test egzaminacyjny,

Ocena ciągła w czasie wszystkich zajęć ,


Egzamin pisemny oceniany w skali: bdb, +db, db, +dst, dst, ndst

Na ocenę:

bardzo dobrą – 100%-91% poprawnych odpowiedzi,

plus dobrą – 85%- 90% poprawnych odpowiedzi,

dobrą – 75%-84% poprawnych odpowiedzi,

plus dostateczną – 70-74% poprawnych odpowiedzi,

dostateczną – 60-69% poprawnych odpowiedzi,

niedostateczną – poniżej 60% poprawnych odpowiedzi



aktywny udział w zajęciach i przygotowanie do zajęć (czytanie zalecanej

PSL/T4

literatury),

zaliczenie ustnego kolokwium z projektowania terapii logopedycznej lub

pisemne przygotowanie programu terapii.

Warsztat: obecność na zajęciach w szkole specjalnej

Całkowity nakład pracy

studenta potrzebny do

osiągnięcia założonych

efektów w godzinach oraz

punktach ECTS

Forma aktywności Liczba godzin

Wykład 15 godz.

Ćwiczenia 10 godz.

Warsztaty 5 godz.

Samokształcenie (w tym przygotowanie do egzaminu) 30 godz.

Przygotowanie do ćwiczeń (w tym przygotowywanie


15 godz.

Konsultacje indywidualne (w tym także za

pośrednictwem Internetu)

5 godz.

SUMA GODZIN 80

LICZBA PUNKTÓW ECTS 3 .


Praktyki zawodowe w

ramach przedmiotu 5 godzin praktyk asystenckich w Zespole Szkół Specjalnych w Rzeszowie



Sołtys-Chmielowicz A., 1993, Usprawnianie mowy u dzieci specjalnej troski, Lublin.


(red.) Bałachowicz J., Paluszewski J., 1995, Sprawności językowe dzieci upośledzonych

umysłowo w stopniu lekkim, Warszawa.

(red.) T. Gałkowsk, G. Jastrzębowska, 1999, Logopedia. Pytania i odpowiedzi, Opole.

Bogdanowicz M., 1985, Psychologia kliniczna dziecka w wieku przedszkolnym,

Warszawa.

Borzyszkowska H., 1985, Oligofrenopedagogika, Łódź.

Carr J., 1984, Pomoc dziecku upośledzonemu, Warszawa.

Cieszyńska J., Korendo M., 2007, Wczesna interwencja terapeutyczna. Stymulacja

rozwoju dziecka od noworodka do 6 roku życia, Kraków.

Dziedzic S., 1970, Rewalidacja upośledzonych umysłowo, Warszawa.

Hetman A., Migocka D., 2001, Krok po kroku. Program nauczania zintegrowanego w

klasach I-III szkoły podstawowej specjalnej dla dzieci z niedorozwojem umysłowym w

stopniu lekkim oraz niepełnosprawnościami złożonymi, Kraków.

Lovaas O. I., 1997, Nauczanie dzieci niepełnosprawnych umysłowo, Warszawa.

Maas V., 1998, Uczenie się przez zmysły. Wprowadzenie do teorii integracji

sensorycznej, Warszawa.

Michalik M., 2005, Peryferyjna prototypowość w postrzeganiu rzeczywistości przez

osoby dotknięte oligofazją, „Logopedia”, t. 34.

Michalik M., 2006, Diagnozowanie kompetencji lingwistycznej ucznia szkoły specjalnej,

Kraków.

Mickiewicz E., 1984, Kształtowanie i usprawnianie mowy dzieci upośledzonych

PSL/T4

umysłowo w stopniu umiarkowanym i znacznym, „Szkoła Specjalna” , nr 4.

Minczakiewicz E. M., 1994, Zaburzenia mowy u osób z upośledzeniem umysłowym.

Próba klasyfikacji, [w:] Polska terminologia logopedyczna, red. J. Ożdżyński, Kraków.

Minczakiewicz E. M., 2001, Jak pomóc w rozwoju dziecka z zespołem Downa. Poradnik

dla rodziców i wychowawców, Kraków.

Minczakiewicz E., 1986, Spontaniczne czynności i zabawy dzieci upośledzonych

umysłowo w stopniu umiarkowanym, znacznym, głębokim, „Rocznik Naukowo-

Dydaktyczny” WSP w Krakowie, z. 100, Kraków.

Minczakiewicz E., 1997, Umiejętności komunikacyjne i językowe dzieci z zespołem

Downa w wieku od 4 do 8 lat, „Logopedia”, t. 24.

Obuchowska I., 1991, Dziecko niepełnosprawne w rodzinie, Warszawa.

Olechowicz H., 1994, Wyzwalanie aktywności dzieci głębiej upośledzonych umysłowo,

Warszawa.

Rakowska A., 2001, Oligofazja. Ogólne tendencje w edukacji, [w:] Zaburzenia mowy,

red. S. Grabias, Lublin.

Różycki J., 1978, Dziecko o obniżonej sprawności umysłowej, Wydawnictwo

Ossolineum.

Sherborne W., 1997, Ruch rozwijający dla dzieci, Warszawa

Sołtys-Chmielowicz A., 1993, Usprawnianie mowy u dzieci specjalnej troski, Lublin.

Sołtys-Chmielowicz A., Tkaczyk G., 1993, Terapia mowy u dzieci specjalnej troski,

Lublin.

Tarkowski Z., 1988, Zaburzenia mowy u dzieci upośledzonych umysłowo –

postępowanie logopedyczne, [w:] Praca z dzieckiem upośledzonym umysłowo, red. T.

Świszewska, Lublin.

Tarkowski Z., 1997, Mowa upośledzonych umysłowo, „Biuletyn Polskiego

Stowarzyszenia Terapeutów Mowy” , nr 5.

Twardowski A., 2005, Dialogowa kompetencja komunikacyjna u dzieci upośledzonych

umysłowo, „Logopedia”, t. 34.

Waszczuk H., 2003, Poradnik logopedyczny dla dzieci z zespołem Downa, Gdańsk.

PSL/T5

Nazwa przedmiotu DIAGNOZA I TERAPIA JĄKANIA



Studia




Rok i semestr studiów Rok II, semestr 3

Imię i nazwisko koordynatora przedmiotu dr Wanda Kostecka


dr Wanda Kostecka mgr Urszula Wojnarowska-Curyło


C1: zdobycie przez słuchaczy wiadomości z zakresu przyczyn powstawania jąkania, metod diagnozowania oraz metod terapii;

C2: nabycie umiejętności terapii osób jąkających przy użyciu różnych metod – w zależności od osobowości pacjenta, środowiska, wieku, możliwości itd.; wykształcenie umiejętności programowania terapii osób z zaburzeniami płynności mówienia;

C3: wykształcenie w słuchaczach wrażliwości na problemy osób jąkających się.

Wymagania wstępne

Znajomość etapów kształtowania się mowy dziecka, elementarna wiedza z zakresu psychologii rozwojowej i klinicznej

Efekty kształcenia

Wiedza: PSL/T5_W01: słuchacz zna przyczyny i objawy zaburzeń płynności mówienia, zna różne metody

diagnozowania dzieci i dorosłych [odniesienie: SP_W12] PSL/T5_W02: słuchacz zna metody terapii jąkania i giełkotu, zna mechanizm działania, zalety i

skutki uboczne zabiegów terapeutycznych stosowanych w logopedii, w tym rezultaty terapii grupowej i indywidualnej oraz różnych metod [odniesienie: SP_W13]

PSL/T5_W03: słuchacz rozumie zasady funkcjonowania sprzętu i aparatury stosowanych w korekcji jąkania (m.in. echokorektor, programy komputerowe itp.) [odniesienie: SP_W14]

Umiejętności: PSL/T5_U01: słuchacz podejmuje działania diagnostyczne, profilaktyczne, terapeutyczne i

edukacyjne odpowiadające potrzebom pacjentów z zaburzeniami płynności mówienia i ich rodzin [odniesienie: SP_U02]

PSL/T5_U02: słuchacz podejmuje terapię logopedyczną, stosując przy tym różnorodne metody, sprawnie posługuje się sprzętem i aparaturą stosowanymi w terapii jąkania, zwłaszcza echokorektorem [odniesienie: SP_U03]

PSL/T5_U03: słuchacz formułuje plan terapii odpowiadającej potrzebom pacjenta, jego otoczenia oraz grupy społecznej, w której pacjent funkcjonuje [odniesienie: SP_U04]

Kompetencje społeczne: PSL/T5_K01: słuchacz formułuje opinie dotyczące pacjentów z zaburzeniami płynności mowy w

kontekście związanym z wykonywaniem zawodu logopedy [odniesienie: SP_K06] PSL/T5_K02: słuchacz zachowuje się w sposób profesjonalny, przestrzega zasad etyki

zawodowej; jest wrażliwy na problemy osób jąkających się; dostrzega i formułuje problemy moralne i dylematy etyczne związane z własną i cudzą pracą, poszukuje optymalnych

PSL/T5

rozwiązań [odniesienie: SP_K04]


Wykład – 15 godzin + ćwiczenia – 12 godzin

Treści programowe

Wykład:


Pojęcie jąkania – różne ujęcia definicyjne; typologia jąkania i innych zaburzeń płynności mowy. 1

Przyczyny jąkania (psychologiczne, rozwojowe, organiczne i in.). 1

Diagnoza logopedyczna – metody diagnostyczne (m.in. diagnoza jąkania się wg

Kwestionariusza Niepłynności Mówienia i Logofobii Z. Tarkowskiego, diagnoza wg

Kwestionariusza Cooperów do Oceny Jąkania – M. Chęciek).

2

Diagnoza różnicowa zaburzeń płynności mowy. 1

Giełkot i rozwojowa niepłynność mowy – charakterystyka objawów. 1

Problemy osób jąkających się, otoczenie (środowisko życia) tych osób, oddziaływanie

terapeutyczne otoczenia.

2

Procedura postępowania logopedycznego w terapii osób z zaburzeniami płynności mowy. 2

Pogramy terapii osób jąkających się. Kwestionariusz Cooperów Oceny Jąkania. 2

Metody terapii jąkania: echokorekcja, metoda Z. Engel, program I. Wygotskiej. Metoda S

Wilczewskiego; farmakoterapia w terapii jąkania.

2

Dokumentacja logopedyczna pacjentów z zaburzeniami płynności mowy. 1

Ćwiczenia:


Diagnoza jąkania. Jąkanie a inne zaburzenia płynności mowy. 2

Procedura postępowania logopedycznego w jąkaniu. 2

Metody terapii osób jąkających się. 2

Terapia osób jąkających się - analiza nagrań wideo. 2

Próby układania programów terapii – terapia grupowa i indywidualna. 2

Profilaktyka w zakresie niepłynności mówienia, w tym jąkania się. 2 …


Ćwiczenia: pogadanka, metody problemowe, ćwiczenia z echo korektorem, ćwiczenia indywidualne





PSL/T5_W01 Test egzaminacyjny; Obserwacja ciągła w czasie ćwiczeń

PSL/T5_W02 Test egzaminacyjny Obserwacja ciągła w czasie ćwiczeń, wykonywanie zadań

PSL/T5_W03 Test egzaminacyjny Obserwacja w czasie wykonywania ćwiczeń w grupach

PSL/T5_U01 Test egzaminacyjny Obserwacja wykonywanych w czasie ćwiczeń zadań

PSL/T5_U02 Test egzaminacyjny Ocena przygotowanego planu terapii; ocena z ustnego

PSL/T5

kolokwium z metod terapii

PSL/T5_U03 Test egzaminacyjny Ocena przygotowanego planu terapii

PSL/T5_K01 Ocena bieżąca w czasie zajęć, ocena wypowiedzi w dyskusjach, konsultacjach

PSL/T5_K02 Ocena bieżąca w czasie zajęć, ocena wypowiedzi w dyskusjach, konsultacjach

,


Egzamin pisemny oceniany w skali: bdb, +db, db, +dst, dst, ndst Na ocenę: bardzo dobrą – 100%-91% poprawnych odpowiedzi, plus dobrą – 85%- 90% poprawnych odpowiedzi, dobrą – 75%-84% poprawnych odpowiedzi, plus dostateczną – 70-74% poprawnych odpowiedzi, dostateczną – 60-69% poprawnych odpowiedzi, niedostateczną – poniżej 60% poprawnych odpowiedzi




zaliczenie ustnego kolokwium z metod terapii jąkania.


Forma aktywności Liczba godz. Wykład 15 godz. Ćwiczenia 12 godz. Samokształcenie 25 godz. Przygotowanie do egzaminu 25 godz. Przygotowanie do ćwiczeń (w tym przygotowywanie materiałów, czytanie literatury)

25 godz.

Konsultacje indywidualne (w tym także za pośrednictwem Internetu)

5 godz.


.



---


Chęciek M., 2010, Jąkanie. Diagnoza – terapia – program, Kraków.

Tarkowski Z., 1999, Jąkanie, Warszawa.



Adamczyk B., 1993, Terapia jąkania metodą „Echo”, [w:] Diagnoza i terapia zaburzeń

mowy, red. T. Gałkowski, Z. Tarkowski, T. Zaleski, Lublin, str. 141-155.

Byrne R., 1989, Pomówmy o zacinaniu, Warszawa.

Carl W. Dell Jr, 2008, Terapia jąkania u dzieci w młodszym wieku szkolnym, Kraków.

Chęciek M., 1993, Jąkanie, [w:] Diagnoza i terapia zaburzeń mowy, red. T. Gałkowski, Z.

Tarkowski, T. Zaleski, Lublin, str. 125-140.

Chęciek M., 1997, Etapy terapii w „Zmodyfikowanym Programie Psychofizjologicznej

PSL/T5

Terapii Jąkających się”, „Logopedia”, t. 24.

Chęciek M., 1999, Rola samogłosek w terapii jąkających się, „Logopedia”, t. 26.

Chęciek M., 2001, Kwestionariusz Cooperów do Oceny Jąkania. Zarys terapii, Lublin.

Chęciek M., 2004, Techniki przedłużonego mówienia oraz delikatnego startu mowy

wciąż aktualne, „Śląskie Wiadomości Logopedyczne” nr 7, str. 41-45.

Kamińska D., 2010, Wspomaganie płynności mowy dziecka – profilaktyka, diagnoza i

terapia jąkania wczesnodziecięcego, Kraków.

Kostecka W., 2000, Dziecko i jąkanie, Lublin.

Kostecka W., 2004, Zintegrowany program terapii osób jąkających się, Lublin.

Kostecka W., 2006, Giełkot – studium przypadku, Lublin.

Mitrinowicz-Modrzejewska A., 1952, Jąkanie. Przyczyny i leczenie, Warszawa.

Smul M., Tarkowski Z., 1988, Giełkot, Warszawa.

Szeląg E., 1996, Neurobiologiczne korzenie jąkania, „Biuletyn PSTM”, t. 4, s. 71-82.

Tarkowski Z., 1987, Jąkanie. Zagadnienia etiologii, diagnozy, terapii i prognozy,

Warszawa.

Tarkowski Z., 1992, Jąkanie wczesnodziecięce, Warszawa.

Tarkowski Z., 2001, Kwestionariusz Niepłynności Mówienia i Logofobii. Podręcznik,

Lublin.

PSL/T5

Nazwa przedmiotu

WCZESNE POSTĘPOWANIE LOGOPEDYCZNE



Studia


Logopedia Studia podyplomowe Studia niestacjonarne



Imię i nazwisko koordynatora przedmiotu dr Katarzyna Bieńkowska


Mgr Aneta Kotowicz

Mgr Izabela Marczykowska


C1: zdobycie przez słuchaczy wiadomości na temat wczesnej interwencji i opieki logopedycznej (od poczęcia po wiek wczesnoszkolny);

C2: zapoznanie słuchaczy z pre-, peri- i postnatalnymi czynnikami zagrażającymi prawidłowemu rozwojowi mowy i wspomagającymi ten rozwój;

C3: przygotowanie słuchaczy do prowadzenia działań profilaktycznych oraz do stymulowania rozwoju językowego małych dzieci

Wymagania wstępne

Znajomość podstaw psychologii rozwojowej i klinicznej, znajomość etapów rozwoju mowy dziecka

Efekty kształcenia

Wiedza: PSL/T6_W01: słuchacz zna etapy rozwoju człowieka w cyklu życia od momentu poczęcia,

zarówno w aspekcie biologicznym, jak i psychologicznym oraz społecznym; zna czynniki wspierające i pozytywnie stymulujące ten rozwój [odniesienie: SP_W08]

PSL/T6_W02: słuchacz zna specyfikę różnych środowisk wychowawczych i procesy w nich zachodzące; wie, jakie czynniki środowiskowe wpływają pozytywnie, a jakie negatywnie na rozwój dziecka, w szczególności na rozwój jego mowy [odniesienie: SP_W07]

PSL/T6_W03: słuchacz zna metody działań interwencyjnych w zakresie zapobieganiu powstawania wad wymowy u małych dzieci oraz w zakresie wczesnej terapii logopedycznej; zna metody i narzędzia używane we wczesnej interwencji [odniesienie: SP_W13]

Umiejętności: PSL/T6_U01: słuchacz sformułuje plan działań odpowiadających potrzebom małego pacjenta,

jego otoczenia oraz grupy społecznej [odniesienie: SP_U04] PSL/T6_U02: słuchacz potrafi podjąć działania diagnostyczne, profilaktyczne, terapeutyczne i

edukacyjne odpowiadające potrzebom pacjentów i ich rodzin w zakresie wspomagania rozwoju mowy i prawidłowych nawyków artykulacyjnych [odniesienie: SP_U02]

Kompetencje społeczne: PSL/T6_K01: słuchacz potrafi odpowiednio określić priorytety służące realizacji określonego

przez siebie lub innych zadania [odniesienie: SP_K03]

PSL/T5


Wykład – 8 godzin + ćwiczenia – 8 godzin + warsztat – 5 godzin

Treści programowe

Wykład:


Cele i zadania wczesnej interwencji logopedycznej. System wczesnej opieki logopedycznej w

Polsce.

1

Wpływ czynników endogennych i egzogennych na rozwój dziecka w okresie prenatalnym

(rozwój anatomiczny, rozwój funkcji neuromięśniowych, rozwój zmysłów).

1

Elementy logopedycznej oceny noworodka (anatomia, funkcje biologiczne, odruchy) 1

Rozwój czynności oddechowych, pokarmowych i ruchowych ważnych dla mowy. Karmienie

niemowlęcia i jego wpływ na rozwój mowy

1

Charakterystyka, ocena i pomoc logopedyczna w opiece nad noworodkiem i wcześniakiem. 1

Charakterystyka dzieci z grupy wysokiego ryzyka – problemy kliniczne. 2

Sposoby wczesnego wspomagania rozwoju mowy i języka. 1

Ćwiczenia:


Czynniki niekorzystne i szkodliwe dla prawidłowego rozwoju mowy w okresie ciąży i porodu

oraz w okresie okołoporodowym i niemowlęcym.

1

Struktura wywiadu biologiczno-środowiskowego oraz jego rola w pracy logopedy z małym

dzieckiem.

1

Wybrane aspekty terapii logopedycznej u dzieci – na przykładzie modyfikacji wzorców

karmienia.

1

Masaż logopedyczny – technika wykonywania, cele i wskazania; inne wspomagające metody

komunikacji.

1

Terapia logopedyczna małego dziecka – współpraca z rodziną i innymi terapeutami, ćwiczenia

stymulujące, indywidualne programy terapeutyczne.

2

Terapia logopedyczna dzieci z najczęstszymi zespołami genetycznymi; dostosowanie do

potrzeb i możliwości współistniejących wad.

2

Warsztat:



5*

Prezentacja kart mowy dzieci i omówienie dotychczasowej terapii



problemów



Metody dydaktyczne Wykład: prezentacja multimedialna, prezentacja nagrań video, metoda podająca

Ćwiczenia: pogadanka, ćwiczenia praktyczne indywidualne i w grupach, analiza nagrań video i audio, metoda problemowa

Warsztat: obserwacja, pogadanka

PSL/T5

Forma(y) zaliczenia Wykład: zaliczenie bez oceny





PSL/T6_W01 Obserwacja ciągła w czasie zajęć

PSL/T6_W02 Obserwacja ciągła w czasie zajęć, ocena przygotowanego projektu terapii

PSL/T6_W03 Obserwacja ciągła w czasie zajęć, ocena przygotowanego projektu terapii

PSL/T6_U01 Ocena wykonywanych w czasie zajęć zadań, ocena przygotowanych przez słuchaczy projektów terapii

PSL/T6_U02 Ocena wykonywanych w czasie zajęć zadań, ocena głosów w dyskusjach po filmach instruktażowych

PSL/T6_K01 Ocena wykonywanych w czasie zajęć zadań, ocena głosów w dyskusjach po filmach instruktażowych

Metody i kryteria oceny Wykład: obecność na zajęciach + czytanie zalecanej literatury (efekty są

weryfikowane głównie w trakcie ćwiczeń).




zaliczenie ustnego kolokwium z metod terapii logopedycznej lub przygotowanie projektu terapii

Warsztat: obecność na zajęciach w ośrodku wczesnej interwencji


Forma aktywności Liczba godz. Wykład 8 godz. Ćwiczenia 8 godz. Zajęcia warsztatowe 5 godz. Przygotowanie do ćwiczeń (w tym przygotowywanie materiałów, czytanie literatury)

10 godz.


3 godz.


.



5 godzin warsztatowych – obserwacja pracy logopedy w Gabinecie ćwiczeń Podyplomowych Studiów Logopedii




Rocławski B., 1993, Opieka logopedyczna od poczęcia, Gdańsk.

Stecko E., 2002, Zaburzenia mowy u dzieci. Wczesne rozpoznawanie i postępowanie

logopedyczne, Warszawa.


(red.) Mackiewicz B., 1983, Wybrane zagadnienia ortodontyczne dla logopedów,

Gdańsk.

PSL/T5

(red.) Michałowicz R., 1973, Usprawnianie czynności psychoruchowych małego dziecka

z uszkodzeniem ośrodkowego układu nerwowego, Warszawa.

Czochańska J., 1990, Ocena odruchów niemowlęcych, [w:] Neurologia dziecięca,

Warszawa.

Fedorowska W., Wardowska B., 1992, Wywiad biologiczno – środowiskowy do

wykrywania wczesnych uwarunkowań zaburzeń mowy, Gdańsk.

Gałkowski T., Kossewska J., 2000, Autyzm wyzwaniem naszych czasów, Kraków.

Hellbrugge |T., Wimpffen J. H., 1991, Pierwsze 365 dni życia dziecka, Warszawa.

Korendo M., 2001, Rozwojowy model diagnozy i terapii zaburzeń mowy, [w:] Diagnoza i

terapia dzieci z zaburzeniami rozwoju mowy, red. B. Cyl, Katowice.

Kornas-Biela D., 1991, Rozwój psychofizyczny dziecka przed narodzeniem, Warszawa.

Lovaas I., 1993, Nauczanie dzieci niepełnosprawnych umysłowo, Warszawa.

Mackiewicz B., 1986, Wskazówki dla prawidłowego połykania w wadach zgryzu i

wymowy u dzieci, Warszawa.

Morris D., 1996, Zrozumieć niemowlę, Warszawa.

Odowska-Szlachcic B., 2010, Metoda integracji sensorycznej we wspomaganiu rozwoju

mowy dzieci z uszkodzeniami ośrodkowego układu nerwowego, Gdańsk.

(red.) Rokicka-Milewska R., 2012, ABC chorób wieku dziecięcego, Warszawa.

Stecko E., 1994, Zaburzenia mowy dzieci – wczesne rozpoznawanie i postępowanie

logopedyczne, Warszawa.

Stecko E., 1997, Wczesna stymulacja logopedyczna dzieci z obciążonym okresem

okołoporodowym, „Nowy Pediatra”, nr 1.

Stecko E., 1999, Profilaktyka logopedyczna szansą dla dziecka i logopedy, Warszawa.

Stecko E., 2001, Rozpoznawanie u niemowląt uwarunkowań rozwoju mowy,

„Audiofonologia”, t. XXI, s. 55-64.

PSL/T7

Nazwa przedmiotu WSPOMAGANIE ROZWOJU PSYCHORUCHOWEGO

Z ELEMENTAMI INTEGRACJI SENSORYCZNEJ


Kod przedmiotu PSL/T7 Studia


.



Imię i nazwisko koordynatora przedmiotu dr Olga Przybyla


dr Olga Przybyla


C1: zdobycie przez słuchaczy wiadomości na temat możliwości wspomagania rozwoju psychoruchowego dzieci; zaznajomienie słuchaczy z różnymi teoriami dotyczącymi integracji sensorycznej;

C2: dostarczenie słuchaczom wiedzy na temat metod wspomagania rozwoju psychoruchowego; uświadomienie roli, jaką pełnią zmysły w procesie uczenia się i wspomagania rozwoju mowy;

Wymagania wstępne


Efekty kształcenia

Wiedza: PSL/T7_W01: słuchacz zna etapy rozwoju człowieka w cyklu życia zarówno w aspekcie

biologicznym, jak i psychologicznym oraz społecznym; zna metody wspomagania rozwoju dziecka [odniesienie: SP_W08]


edukacyjne odpowiadające potrzebom pacjentów i ich rodzin; sprawnie dobiera odpowiednią do potrzeb metodologię postępowania logopedycznego w przypadku terapii dzieci z opóźnieniami lub zaburzeniami w rozwoju [odniesienie: SP_U02]

PSL/T7_U02: słuchacz formułuje plan działań odpowiadających potrzebom pacjenta, jego otoczenia oraz grupy społecznej; identyfikuje problemy pacjenta i jego otoczenia [odniesienie: SP_U04]

Kompetencje społeczne: PSL/T7_K01: słuchacz potrafi dbać o bezpieczeństwo własne, otoczenia i współpracowników; ma

przekonanie o celowości wykonywania działań terapeutycznych [odniesienie: SP_K05]


wykład – 7 godzin + ćwiczenia – 5 godzin

Treści programowe

Wykład i ćwiczenia: Tematyka zajęć: Liczba godz.

Holistyczne spojrzenie na dziecko w procesie wychowania językowego. 1

Zasady pedagogiczne, psychologiczne i lingwistyczne pracy z dzieckiem. 1

Determinanty rozwoju językowego. 1

PSL/T7

Pojęcie sprawności językowej w logopedii. 1

Psychologia postaci, metodologiczny holizm a integracja treści nauczania. 2

Integracja sensoryczna w świetle badań nad sprawnością porozumiewania się. 2

Zaburzenia przetwarzania sensorycznego. 2

Rozwijanie sprawności językowej i komunikacyjnej dziecka w świetle teorii integracji

sensorycznej.

2

…

Metody dydaktyczne Wykład: prezentacja multimedialna, metody podawcze, prezentacja filmów instruktażowych;

Ćwiczenia: pogadanka, ćwiczenia praktyczne indywidualne i w grupach

Forma(y) zaliczenia Wykład: zaliczenie bez oceny




PSL/T7_W01 Ocena odpowiedzi ustnych, głosów w dyskusji i wypowiedzi w czasie konsultacji

PSL/T7_U01 Obserwacja wykonywania ćwiczeń i zadań, ocena wypowiedzi w czasie zajęć

PSL/T7_U02 Obserwacja ciągła w czasie wykładów, ćwiczeń i warsztatów

PSL/T7_K01 Ocena odpowiedzi ustnych, głosów w dyskusji i wypowiedzi w czasie konsultacji

,

Metody i kryteria oceny Wykład: obecność na zajęciach + czytanie zalecanej literatury.



aktywny udział w zajęciach i przygotowanie do zajęć.


Forma aktywności Liczba godz.

Wykład 7 godz.

Ćwiczenia 5 godz.

Przygotowanie do ćwiczeń (w tym przygotowywanie


10 godz.

Samokształcenie 5 godz.

Konsultacje indywidualne (w tym także za pośrednictwem

Internetu)

3 godz.

SUMA GODZIN 30




–––


Maas V.F., 1998, Uczenie się przez zmysły. Wprowadzenie do teorii integracji

sensorycznej, Warszawa.


(red.) Gałkowski T., Szeląg G., Jastrzębowska G., 2005, Podstawy neurologopedii,

Opole.

PSL/T7

(red.) Kurcz I., Shugar G. W., Danks J. H., 1986, Knowledge and Language, North

Holland, Amsterdam.

Bokus B., Shugar G. W., 2008, Psychologia języka dziecka, Gdańsk.

Górska T., Grabowska A., Zagrodzka J., 2006, Mózg a zachowanie, Warszawa.

Gruszczyk-Kolczyńska E., 1992, Dzieci ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się

matematyki, Warszawa.

Holinger P. C., 2006, Co mówią dzieci, zanim nauczą się mówić. Dziewięć sygnałów

używanych przez dzieci do wyrażania uczuć, Poznań.

Kurcz I., 1987, Język a reprezentacja świata w umyśle, Warszawa.

Rocławski B., 1993, Opieka logopedyczna od poczęcia, Gdańsk.

Tymichová H., 1996, Ćwiczenia rozwijające sprawność ruchową ręki i koordynację

wzrokowo-ruchową, Gdańsk.

Walsh K., Darby D., 2008, Neuropsychologia kliniczna Walsha, Gdańsk.

PSL/T8

Nazwa przedmiotu DIAGNOZA I TERAPIA AFAZJI I DYSFAZJI



Studia







mgr Urszula Wojnarowska


C1: zdobycie przez słuchaczy wiadomości na temat afazji – jej przyczyn, objawów, rodzajów;

C2: dostarczenie słuchaczom wiedzy na temat sposobów rehabilitowania chorych z afazją na różnych etapach choroby;

C3: nauczenie słuchaczy programowania terapii, zaznajomienie ze strategią postępowania logopedycznego w różnych typach afazji.

Wymagania wstępne

Wiedza na temat budowy mózgu i centralnego układu nerwowego; znajomość neurologicznych mechanizmów nadawania i odbioru mowy; znajomość podstaw psychologii klinicznej

Efekty kształcenia

Wiedza: PSL/T8_W01: słuchacz zna metody oceny stanu zdrowia oraz objawy i przyczyny zaburzeń

funkcjonowania mózgu i centralnego układu nerwowego w zakresie niezbędnym dla logopedy; ma świadomość przyczyn i objawów afazji [odniesienie: SP_W11]

PSL/T8_W02: słuchacz zna metodologię postępowania logopedycznego w przypadku pacjentów z afazją, zna mechanizm działania, zalety i skutki uboczne logopedycznych zabiegów terapeutycznych stosowanych w terapii osób z afazją i dysfazją [odniesienie: SP_W13]

PSL/T8_W03: słuchacz rozumie zasady funkcjonowania sprzętu i aparatury stosowanych w terapii logopedycznej; zna programy komputerowe do rewalidacji chorych z afazją oraz zna tradycyjne metody pracy [odniesienie: SP_W14]

Umiejętności: PSL/T8_U01: słuchacz diagnozuje i prowadzi terapię mowy odpowiadającą potrzebom pacjentów

z afazją i rodzin [odniesienie: SP_U02] PSL/T8_U02: słuchacz formułuje plan działań terapeutycznych w zakresie usprawniania mowy

(odbudowy systemu) odpowiadający potrzebom pacjenta, jego otoczenia oraz grupy społecznej [odniesienie: SP_U04]

PSL/T8_U03: słuchacz zna metody terapii afazji, sprawnie posługuję się sprzętami, aparaturą i programami terapeutycznymi stosowanymi w terapii logopedycznej chorych z afazją [odniesienie: SP_U03]

Kompetencje społeczne: PSL/T8_K01: słuchacz rozwiązuje najczęstsze problemy związane z wykonywaniem zawodu

logopedy i terapeuty; ma świadomość złożoności problemów osób cierpiących na afazję, dostosowuje program terapii logopedycznej do potrzeb i możliwości pacjenta, jego rodziny i ewentualnych innych terapeutów; współdziała z innymi dla dobra pacjenta [odniesienie: SP_K06]

PSL/T8



Treści programowe

Wykład:


Pojęcie afazji i dysfazji – znaczenie, zakres. Rola mózgu w procesie językowego

porozumiewania się.

1

Przyczyny afazji: udary mózgu, urazy czaszki, guzy mózgu, procesy degeneracyjne mózgu. 1

Zaburzenia współwystępujące z afazją. 1

Typologia afazji – różne ujęcia (m.in.: M. Pąchalskiej /1999/, J. Szumskiej /1982/, Jacobsona,

Zarębiny/1973/, A. R. Łurii /1976/)

1

Zasady diagnozy afazji; diagnoza logopedyczna w różnych typach afazji. Afatyczne i

nieafatyczne zaburzenia mowy i języka.

1

Specyfika afazji i dysfazji u dzieci. Afazja rozwojowa a całościowe zaburzenia rozwojowe. 2

Afazja w chorobie Alzheimera. 1

Metody terapii afazji u dorosłych i u dzieci we wczesnym okresie po zachorowaniu i później. 1

Projektowanie i dokumentowanie procesu terapeutycznego. 1

Ćwiczenia:


Istota afazji według założeń podejścia funkcjonalnego. 1

Metodyka postępowania logopedycznego w przypadku afazji. 2

Metody diagnostyczne. Rozpoznanie logopedyczne (typologia wg Łurii), diagnoza różnicowa,

nietypowe postaci.

2

Programowanie terapii w różnych typach afazji. 2

Praca z chorym – analiza nagrań video, propozycje metod i ćwiczeń terapeutycznych. 2

Psychologiczne aspekty terapii. Afazja a funkcje poznawcze. Funkcjonowanie chorego w

rodzinie i środowisku.

1

Warsztat:



5*

Prezentacja kart mowy pacjentów i omówienie dotychczasowej terapii.

Obserwacja terapii osób z afazją.


problemów.



Metody dydaktyczne Wykład: prezentacja multimedialna, metody poglądowe, metoda podająca

Ćwiczenia: pogadanka, filmy instruktażowe, metoda problemowa, praca w grupach




PSL/T8



PSL/T8_W01 Test egzaminacyjny Obserwacja ciągła w czasie ćwiczeń

PSL/T8_W02 Test egzaminacyjny Ocena zadań wykonywanych w czasie zajęć i w domu

PSL/T8_W03 Test egzaminacyjny Obserwacja ciągła w czasie zajęć, ocena wykonywanych zadań

PSL/T8_U01 Test egzaminacyjny Ocena słuchacza w czasie zajęć warsztatowych, ocena planowanej terapii

PSL/T8_U02 Test egzaminacyjny Ocena słuchacza w czasie zajęć warsztatowych, ocena projektu terapii, ocena wypowiedzi w dyskusji

PSL/T8_U03 Test egzaminacyjny Ocena słuchacza w czasie zajęć warsztatowych, ocena planowanej terapii

PSL/T8_K01 Obserwacja ciągła, ocena wypowiedzi w trakcie zajęć i konsultacji indywidualnych oraz ocena zachowania w trekcie zajęć warsztatowych z pacjentami

,






zaliczenie ustnego kolokwium z projektowania terapii logopedycznej.

Warsztat: obecność na zajęciach na oddziale rehabilitacyjnym lub neurologicznym w szpitalu


Forma aktywności Liczba godzin Wykład 10 godz. Ćwiczenia 10 godz. Warsztaty 5 godz. Samokształcenie (w tym przygotowanie do egzaminu) 25 godz. Przygotowanie do ćwiczeń (w tym przygotowywanie materiałów, projektów terapii, czytanie literatury)

20 godz.


5 godz.


.



5 godzin warsztatów na w Ośrodku Wczesnej Interwencji

PSL/T8


Jastrzębowska G., Kozołub A., Afazja, dysfazja, [w:] Logopedia. Pytania i odpowiedzi, red. T. Gałkowski, G. Jastrzębowska, Opole 1999.

Jastrzębowska G., Afazja, dysfazja dziecięca, [w:] Logopedia. Pytania i odpowiedzi, red. T. Gałkowski, G. Jastrzębowska, Opole 1999.

Pąchalska M., 1999, Afazjologia, Warszawa – Kraków.


(red.) Gałkowski T., Szeląg E., Jastrzębowska G., 2005, Podstawy neurologopedii. Podręcznik akademicki, Opole.

(red.) Herzyk A., Kądzielawa D., 1996, Zaburzenia w funkcjonowaniu człowieka z perspektywy neuropsychologii klinicznej, Lublin.

(red.) Klimkowski M., Herzyk A., 1987, Diagnoza neuropsychologiczna. Przegląd zagadnień, Lublin.

(red.) Szczudlik A., Liberski P., Barcikowska M., 2004, Otępienie, Kraków.

(red.) T. Gałkowsk, G. Jastrzębowska, 1999, Logopedia. Pytania i odpowiedzi, Opole.

(red.) Cyl B., 2011, Diagnoza i terapia dzieci z zaburzeniami rozwoju mowy, Katowice.

Daniluk B., 2006, Specyficzne zaburzenia językowe u dzieci – objawy i mózgowe podłoże, [w:] Neuropsychologia kliniczna dziecka – wybrane zagadnienia, red. A. Borkowska, Ł. Domańska, Warszawa.

Dobrzyńska J., 1991, Afazja skrzyżowana u osób praworęcznych, „Neurologia i Neurochirurgia Polska”, nr 25, s. 31-39.

Doman G., 1996, Jak postępować z dzieckiem z uszkodzeniem mózgu, Poznań.

Duranowska-Serocka A., 2000, Zaburzenia czynności językowych i aktywności w kontaktach z otoczeniem po uszkodzeniu struktur podkorowych w wyniku udaru mózgu, „Logopedia”, t. 27.

Grabias S., 1997, Język w zachowaniach społecznych, Lublin.

Grabias S., 1997, Mowa i jej zaburzenia, „Audiofonologia”, t. X, s. 9-36.

Herzyk A., 1997, Taksonomia afazji. Kryteria klasyfikacji i rodzaje zespołów zaburzeń, „Audiofonologia”, t. X.

Herzyk A., 2000, Afazja: mechanizmy mózgowe i symptomatologia, „Logopedia”, t. 27.

Herzyk A., 1992, Afazja i autyzm dziecięcy, Lublin.

Herzyk A., 1998, Afazja dziecięca, „Biuletyn".

Jastrzębowska G., 1998, Afazja, dysfazja u dzieci, „Biuletyn".

Kaczmarek B., 1986, Płaty czołowe a język i zachowanie człowieka, Ossolineum.

Kaczmarek B., 1995, Mózgowa organizacja mowy, Lublin.

Kania J., 1976, Dezintegracja systemu fonologicznego w afazji, Wrocław.

Kądzielawa D., 1983, Czynność rozumienia mowy. Analiza neuropsychologiczna, Ossolineum.

KlimkowskiM., Herzyk A., 1994, Neuropsychologia kliniczna. Wybrane zagadnienia, Lublin.

Krajna E., 2005, Niejednoznaczność klasyfikacji zaburzeń rozwoju mowy i języka, „Logopedia”, t. 34, s. 74-82.

Kościesza M., 1990, Wartość diagnostyczna Token Testu w badaniach zaburzeń afatycznych, „Audiofonologia”, t. 2, s. 71-84.

Łucki W., 1995, Zestaw prób do badania procesów poznawczych u pacjentów z uszkodzeniami mózgu, Warszawa.

Łuria A., 1976, Problemy neuropsychologii i neurolingwistyki, Warszawa.

Łuria A., 1976, Świat utracony i odzyskany, Warszawa.

Marczewska H., Osiejuk E., 1994, Nie tylko afazja… O zaburzeniach językowych w demencji Alzheimera, demencji wielozawałowej i przy uszkodzeniach prawej półkuli mózgu, Warszawa,

PSL/T8

Paluch A., Drewniak-Wołosz E., Mikosza L., 2005, AFA-Skala – jak badać mowę dziecka afatycznego?, Kraków.

Paluch A., Drewniak-Wołosz E., 2009, Niedokształcenie mowy o typie afazji – rozważania nad kryteriami diagnozy, „Logopedia”, t. 7, s. 90-99.

Panasiuk J., 1998, Logopedyczna metodologia diagnozowania afazji, [w:] „Biuletyn PSTM”, t. 6: Afazja, red. Z. Tarkowski, Lublin, s. 57-69.

Panasiuk J., 1999, Afazja semantyczna – diagnoza, terapia. Opis przypadku, „Logopedia”, t. 26, s. 129-147.

Panasiuk J., 2001, Język a komunikacja u osób po uszkodzeniach mózgu, „Logopedia”, t. 29, s. 117-129.

Panasiuk J., 2008, Standard postępowania logopedycznego w przypadku alalii i niedokształcenia mowy o typie afazji, „Logopedia”, t. 37, s. 69-87.

Panasiuk J., 2008 a, Standard postępowania logopedycznego w afazji, „Logopedia” 37, s. 255-278.

Panasiuk J., 2008 b, Standard postępowania logopedycznego w pragnozji, „Logopedia” 37, s. 279-296.

Pąchalska M., 1986, Kompleksowy model rehabilitacji chorych z ogniskowym uszkodzeniem mózgu i afazją całkowitą, Kraków.

Pąchalska M., 1999, Afazjologia, Warszawa-Kraków.

Sacks O., 1996, Mężczyzna, który pomylił swoją żonę z kapeluszem, Poznań.

Szepietowska E.M., 2000, Diagnoza neuropsychologiczna. Procedura i ocena, Lublin.

Szepietowska E.M., Misztal H., 2000, Neuropsychologiczna diagnoza afazji, [w:] Diagnoza neuropsychologiczna. Metodologia i metodyka, red. A. Borkowska, E.M. Szepietowska, Lublin, s. 129-148.

Szumska J., 1980, Metody badania afazji, Warszawa.

Szumska J., 1980, Metody rehabilitacji afazji, Warszawa.

Wilk A. U., 1989, Materiały pomocnicze do rehabilitacji chorych z afazją, Tarnowskie Góry.

Zarębina M., 1973, Rozbicie systemu językowego w afazji, Ossolineum.

PSL/T9

Nazwa przedmiotu DIAGNOZA I TERAPIA DYSARTRII i ANARTRII




.



Imię i nazwisko koordynatora przedmiotu mgr Ewa Zaleśna


mgr Aneta Kotowicz


C1: zdobycie przez słuchaczy wiadomości z zakresu etiologii i symptomatologii dysartrii, sposobów diagnozowania oraz metod terapii;

C2: nabycie umiejętności prowadzenia terapii osób z dysartrią i anartrią przy użyciu różnych metod;

C3: wykształcenie w słuchaczach wrażliwości na problemy osób dotkniętych dysartrią i ich rodzin

Wymagania wstępne

Wiedza na temat roli mózgu w procesie porozumiewania się; znajomość podstaw neuroanatomii oraz psychologii rozwojowej i klinicznej

Efekty kształcenia

Wiedza: PSL/T9_W01: słuchacz zna metody oceny stanu zdrowia oraz objawy i przyczyny dysartrii i

anartrii [odniesienie: SP_W12] PSL/T9_W02: słuchacz wie, jakie działania interwencyjne należy podjąć w przypadku dysartrii;

zna metodologię postępowania logopedycznego w tym przypadku [odniesienie: SP_W13] PSL/T9_W03: słuchacz zna ograniczenia dla mowy wynikające z uszkodzeń lub niedorozwoju

układu nerwowego oraz niedorozwojów o różnym podłożu [odniesienie SP_W11]

Umiejętności: PSL/T9_U01: słuchacz podejmuje działania diagnostyczne, profilaktyczne, terapeutyczne

i edukacyjne odpowiadające potrzebom pacjentów z dysartrią i ich rodzinom [odniesienie: SP_U02]

PSL/T9_U02: słuchacz formułuje plan działań odpowiadający potrzebom pacjentów z dysartrią; uwzględnia przy tym możliwości i ograniczenia pacjenta, aktywizuje jego otoczenia [odniesienie: SP_U03]

Kompetencje społeczne: PSL/T9_K01: słuchacz potrafi rozwiązywać najczęstsze problemy związane z wykonywaniem

zawodu logopedy i terapeuty, formułuje opinie na temat pacjentów [odniesienie: SP_K06]



Treści programowe


Terminy ‘dysartria’ i ‘anartria’ – ich zakres, pochodzenie, problemy klasyfikacyjne. 1

Etiologia i symptomatologia dysartrii; klasyfikacja objawowa F. Darleya 1

Diagnoza dysartrii i anartrii (eksperymentalna skala dyzartrii jako pomoc w określaniu specyfiki 1

PSL/T9

zaburzeń mowy w MPDz); dysartria a inne zaburzenia komunikacji.

Standardy postępowania logopedycznego w przypadku dysartrii i anartrii. 1

Metody terapii mowy wykorzystywane w dysartrii. 2

Dyzartria i anartria a mózgowe porażenie dziecięce. 1

Planowanie opieki nad pacjentem i współpraca z rodziną; dokumentacja logopedyczna pacjentów z dysartrią.

1

Ćwiczenia: Tematyka zajęć: Liczba godz.

Ograniczenia i możliwości komunikacyjne osób z dysartrią; zaburzenia oddychania, fonacji i artykulacji.

1

Diagnoza różnicowa dysartrii. 1

Opracowanie oceny logopedycznej, ustalenie celów terapii oraz wyznaczenie strategii postępowania terapeutycznego z użyciem Skali Dysartrii U. Mireckiej i K. Gustaw – na podstawie nagrań pacjentów z dysartrią.

2

Metody terapii wykorzystywane w dysartrii. 2

Mowa dziecka z mózgowym porażeniem dziecięcym – analiza nagrań, planowanie terapii. 2 …


Ćwiczenia: pogadanka, metody problemowe, analiza nagrań video, ćwiczenia indywidualne i w grupach

Forma(y) zaliczenia Wykład: Zaliczenie bez oceny




PSL/T9_W01 Obserwacja bieżąca w czasie zajęć; Ocena wykonywanych zadań

PSL/T9_W02 Ocena wykonywanych ćwiczeń i poleceń

PSL/T9_W03 Ocena bieżąca w trakcie zajęć – ocena wypowiedzi, głosów w dyskusji, pytań w trakcie konsultacji

PSL/T9_U01 Aktywność w czasie zajęć, referaty

PSL/T9_U02 Ocena przygotowanego planu terapii, ocena zadań wykonywanych w ramach samokształcenia

PSL/T9_K01 Ocena bieżąca w trakcie zajęć – ocena wypowiedzi, głosów w dyskusji, pytań w trakcie konsultacji

,

Metody i kryteria oceny Wykład: obecność na zajęciach + czytanie zalecanej literatury.




zaliczenie ustnego kolokwium z metod terapii dysartrii lub przygotowanie programu terapii


Forma aktywności Liczba godz. Wykład 8 godz. Ćwiczenia 8 godz. Samokształcenie 15 godz. Przygotowanie do ćwiczeń (w tym przygotowywanie materiałów, czytanie literatury)

15 godz.


5 godz.

SUMA GODZIN 51

PSL/T9




---


Jastrzębowska G., Pelc-Pękała O. 1999, Diagnoza i terapia dysartrii, [w:] Logopedia. Pytania i odpowiedzi, red. T. Gałkowski, G. Jastrzębowska, t. 2, Opole.

Lewandowski A., Tarkowski Z., 1989, Dyzartria – wybrane problemy etiologii, diagnozy i terapii, Warszawa.

Mirecka U., 2008, Standard postępowania logopedycznego w przypadku dysartrii, :Logopedia”, t. 37.



(red.) H. Mierzejewska, M.Przybysz-Piwkowa, 1997, Mózgowe porażenie dziecięce. Problemy mowy, Warszawa.

(red.) M. Borkowska, 1989, ABC rehabilitacji dzieci. Mózgowe porażenie dziecięce, Warszawa.

(red.) R. Michałowicz, 193, Mózgowe porażenie dziecięce, Warszawa.

(red.) Z. Tarkowski, 1999, Dyzartria. Teoria i praktyka, Lublin.

Gustaw K., Mirecka U., 2000, Dysartria w chorobach neurodegeneracyjnych. Skala dysartrii w diagnozie pacjenta ze zwyrodnieniem móżdżkowo-oliwkowym, „Logopedia”, t. 27.

Jastrzębowska G., 1999, Zaburzenia dysartryczne u dzieci, [w:] Logopedia. Pytania i odpowiedzi, red. T. Gałkowski, G. Jastrzębowska, t. 2, Opole.

Jauer-Niworowska O., Kwasiborska J., 2009, Dysartria. Wskazówki do diagnozy różnicowej poszczególnych typów dysartrii, Gliwice.

Maruszewski M., 1970, Mowa a mózg, Warszawa.

Michalik M., 2004, O językoznawczą metodę w badaniach nad dyzartrią (na przykładzie pacjentów z mózgowym porażeniem dziecięcym), „Annales Academiae Paedagogicae Cracoviensis” 19, Studia Linguistica II.

Michalik M., 2006, Teoria prototypu w badaniach wiedzy semantycznej uczniów z porażeniem mózgowym, [w:] Wybrane aspekty pracy z niepełnosprawnymi, red. J. Rottermund, Kraków.

Mirecka U., Gustaw K., 2005, Dyzartria w mózgowym porażeniu dziecięcym. Eksperymentalna skala dyzartrii jako technika diagnostyczna pomocna w określaniu specyfiki zaburzeń mowy w mpdz, „Logopedia”, t. 34.

Mirecka U., Gustaw K., 2006, Skala dysartrii, Wersja dla dzieci, Wrocław.

Nitendel-Bujakowa E., 1975, Kompleksowa terapia dziecka z dyzartrią, „Logopedia”, t. 25.

Stecko E., 1996, Rehabilitacja logopedyczna dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym, [w:] Zaburzenia mowy u dzieci, Warszawa.

Stecko E., 1998, Dwa spojrzenia logopedy na mowę dziecka z mózgowym porażeniem dziecięcym, „Rewalidacja” , z. 1.

Tłokiński W., 2005, Zaburzenia mowy o typie dyzartri,i [w:] Podstawy neuropsychologii, red. T. Gałkowski, E. Szeląg, G. Jastrzębowska, Opole 2005.

PSL/T10

Nazwa przedmiotu ZABURZENIA MOWY W AUTYZMIE I MUTYZMIE




.





dr Katarzyna Bieńkowska

Mgr Aneta Kotowicz


C1: zdobycie przez słuchaczy wiadomości dotyczących zaburzeń mowy obejmowanych terminami autyzm i mutyzmi;

C2: nabycie przez słuchaczy umiejętności diagnozowania zaburzeń mowy i terapii osób z autyzmem, mutyzmem i zespołem Asbergera.

Wymagania wstępne

Znajomość zasad postępowania logopedycznego w przypadku dyslalii, wiedza na temat podstaw neurologii i psychologii rozwojowej

Efekty kształcenia

Wiedza: PSL/T10_W01: słuchacz zna etapy rozwoju człowieka w cyklu życia zarówno w aspekcie

biologicznym, jak i psychologicznym oraz społecznym, zna przyczyny zaburzeń tego rozwoju i skutki zaburzeń [odniesienie: SP_W08]

PSL/T10_W02: słuchacz zna ograniczenia dla mowy wynikające z uszkodzeń lub niedorozwoju układu nerwowego oraz niedorozwojów o różnym podłożu [odniesienie: SP_W10]

PSL/T10_W03: słuchacz zna metody oceny stanu zdrowia oraz objawy i przyczyny wybranych zaburzeń i zmian chorobowych dotyczących układu nerwowego w zakresie niezbędnym dla logopedy; rozumie i interpretuje wyniki badań medycznych [odniesienie: SP_W12]


edukacyjne odpowiadające potrzebom pacjentów z autyzmem i mutyzmem oraz zespołem Asbergera [odniesienie: SP_U03]

PSL/T10_U02: słuchacz ocenia zaburzenia, analizuje dokumentację medyczną przekazaną przez lekarza neurologa i innych specjalistów lub członków zespołu terapeutycznego i wyciąga z niej wnioski dotyczące planowania i prowadzenia terapii logopedycznej osób z autyzmem i mutyzmem [odniesienie: SP_U06]

PSL/T10_U03: słuchacz układa plan postępowania logopedycznego dostosowanego do potrzeb pacjenta i jego rodziny, modyfikuje go i zmienia w zależności od możliwości pacjenta, stosuje różnorodne metody pracy [odniesienie: SP_U04]

Kompetencje społeczne: PSL/T10_K01: słuchacz odpowiedzialnie przygotowuje się do swojej pracy, projektuje i wykonuje

działania terapeutyczne [odniesienie: SP_K03]



PSL/T10

Treści programowe Wykład:


Pojęcie i etiologia autyzmu. 1

Teorie dotyczące przyczyn powstawania autyzmu. Poziomy zaburzeń. 1

Wczesna diagnoza zaburzenia – skala obserwacyjna. 1

Diagnostyka różnicowa wg. ICD 10 (autyzm, Zaspół Aspergera, zaburzenia ze spektrum cech autystycznych, Zespół Retta)

1

Postępowanie logopedyczne u dzieci z autyzmem. 1

Procedura postępowania logopedycznego w przypadku nastolatków i osób dorosłych z autyzmem.

1

Ćwiczenia:


1

1

1

1

1

1

1

1 ..

Metody dydaktyczne Wykład: wykład, prezentacja multimedialna, analiza nagrań Ćwiczenia: pogadanka, analiza nagrań, ćwiczenia indywidualne i w parach (grupach)

Forma(y) zaliczenia Wykład: zaliczenie bez oceny Ćwiczenia: zaliczenie na ocenę



PSL/T10_W01 Obserwacja bieżąca w czasie zajęć; Ocena wykonywanych zadań i wypowiedzi

PSL/T10_W02 Ocena ciągła w czasie zajęć (przy okazji oceniania proponowanej terapii)

PSL/T10_W03 Ocena bieżąca w trakcie zajęć – ocena wypowiedzi, głosów w dyskusji, pytań w trakcie konsultacji

PSL/T10_U01 Referaty, krótkie prezentacje, aktywność w czasie zajęć

PSL/T10_U02 Ocena dokumentacji wypełnianej w ramach samokształcenia

PSL/T10_U03 Ocena przygotowanego planu terapii, ocena zadań wykonywanych w ramach samokształcenia

PSL/T10_K01 Ocena bieżąca w trakcie zajęć – ocena wypowiedzi, głosów w dyskusji, pytań w trakcie konsultacji

,

Metody i kryteria oceny Wykład:

Obecność na zajęciach

czytanie literatury w ramach przygotowania do wykładu


Aktywność na zajęciach, w tym przygotowanie referatu, prezentacji

Przygotowanie do ćwiczeń

Przygotowanie propozycji terapii

Całkowity nakład pracy studenta Forma aktywności Liczba godzin

PSL/T10

potrzebny do osiągnięcia założonych efektów w godzinach oraz punktach ECTS

Wykład 6 godz. Ćwiczenia 8 godz. Przygotowanie do ćwiczeń (w tym przygotowywanie materiałów, czytanie literatury)

16 godz.

Samokształcenie 15 godz. Konsultacje indywidualne (w tym także za pośrednictwem Internetu)

5 godz.


.


Praktyki zawodowe --- Literatura

Literatura podstawowa:

Frith. U., 2008, Autyzm. Wyjaśnienie tajemnicy, GWP, Gdańsk.

Gałkowski T., 2003, Zaburzenia mowy w autyzmie, [w:] Logopedia. Pytania i odpowiedzi, red. Gałkowski T., Jastrzębowska G.


(red.) Marice C., 2000, Modele zachowań oraz współpraca z dziećmi autystycznymi. Poradnik dla rodziców i osób profesjonalnie zajmujących się problemem, Warszawa.

Cieszyńska J., 2008, Standard postępowania logopedycznego w przypadku autyzmu wczesnodziecięcego, „Logopedia”, t. 37, s. 99-107.

Jaklewicz H., 1993, Autyzm wczesnodziecięcy. Diagnoza, przebieg, leczenie, Gdańsk.

Korendo M., 2008, Standard postępowania logopedycznego w przypadku Zespołu Aspergera, „Logopedia”, t. 37, s. 99-107.

Maciarz A., Biadasiewicz M., 2000, Dziecko autystyczne z zespołem Aspergera, Kraków.

Pisula E., 2005, Małe dziecko z autyzmem, Gdańsk.

Pisula E., 2012, Autyzm. Od badań mózgu do praktyki psychologicznej, GWP. Gdańsk.

PSL/T11

Nazwa przedmiotu PODSTAWY SURDOLOGOPEDII




.


Rok i semestr studiów Rok II, semestr 3 i 4



dr Katarzyna Bieńkowska dr Małgorzata Zaborniak-Sobczak


C1: zdobycie przez słuchaczy podstawowych wiadomości z zakresu surdologopedii: wiedzy na temat przyczyn niedosłuchu i głuchoty, zależności rozwoju mowy od czasu, w którym nastąpiła utrata słuchu itp.;

C2: nabycie przez słuchaczy umiejętności sporządzania wstępnej diagnozy logopedycznej, współpracy z audiologiem i innymi specjalistami, odczytywania wyników podstawowych badań słuchu;

C3: poznanie przez słuchaczy sposobów i metod pracy z dziećmi z ograniczeniami słuchu oraz nabycie umiejętności programowania i prowadzenia terapii logopedycznej;

C4: nabycie umiejętności posługiwania się polskim alfabetem palcowym;

C5: zapoznanie słuchaczy z placówkami oświatowymi i wychowawczymi sprawującymi opiekę nad osobami z ubytkami słuchu oraz z formami pomocy i wsparcia dla nich i ich rodzin

Wymagania wstępne

Podstawowe wiadomości z audiologii i anatomii narządów mowy i słuchu; wiadomości z pedagogiki specjalnej i psychologii rozwojowej

Efekty kształcenia

Wiedza: PSL/T11_W01: słuchacz zna ograniczenia dla mowy wynikające z uszkodzeń słuchu o różnym

podłożu i powstałych w różnym czasie [odniesienie: SP_W11] PSL/T11_W02: słuchacz zna strategię postępowania logopedycznego w przypadku terapii mowy

dzieci niesłyszących i słabo słyszący; wie, jak diagnozować i prowadzić terapię [odniesienie: SP_W13]

PSL/T11_W03: słuchacz zna system edukacji dzieci z ubytkami słuchu; zna podstawy prawne i zasady funkcjonowania różnych instytucji edukacyjnych, wychowawczych, opiekuńczych i pomocowych [odniesienie: SP_W09]


edukacyjne odpowiadające potrzebom pacjentów z ubytkami słuchu i ich rodzin [odniesienie: SP_U02]

PSL/T11_U02: słuchacz projektuje plan działań terapeutycznych; wykorzystuje przy tym różne metody pracy z dziećmi z ubytkami słuchu, porozumiewa się z niesłyszącymi m.in. za pomocą alfabetu palcowego [odniesienie: SP_U04]

PSL/T11_U03: słuchacz wykorzystuje wiedzę teoretyczną z zakresu pedagogiki i terapii w celu analizowania i interpretowania problemów edukacyjnych, wychowawczych, opiekuńczych i pomocowych dzieci z uszkodzeniami słuchu [odniesienie: SP_U08]

Kompetencje społeczne: PSL/T11_K01: słuchacz potrafi rozwiązywać najczęstsze problemy związane z wykonywaniem

zawodu logopedy i terapeuty, zwłaszcza w kontekście pracy z osobami z ubytkami słuchu

PSL/T11

[odniesienie: SP_K06]



Treści programowe


Pojęcia: ‘niedosłuch’, ‘głuchota’; przyczyny uszkodzeń (ubytków) słuchu. Wpływ uszkodzenia słuchu na ogólny rozwój dziecka

2

Metody badania słuchu i wspomagania słyszenia. 2

Wpływ słuchu na rozwój mowy (głuchota prelingwalna, perilingwalna i postlingwalna). 2

Alternatywne sposoby porozumiewania się. Różne ujęcia terminu ‘język migowy’, system językowo-migowy a migany.

2

Metody pracy z dziećmi w szkołach dla niesłyszących i otwartych ośrodkach terapeutycznych. 2

Zasady konstruowania programów terapii logopedycznej dla dzieci z niedosłuchem. 3

Rola otoczenia (rodzina, szkoła) w terapii dzieci niesłyszących. Psychologiczne aspekty funkcjonowania osób niesłyszących i słabo słyszących. Pomoc i poradnictwo rodzinne. Znaczenie wczesnej interwencji . Ogólnopolskie programy opieki.

2

Ćwiczenia: Tematyka zajęć: Liczba godz.

Rozwój dziecka niesłyszącego i słyszącego – podobieństwa i różnice 1

Klasyfikacje ubytków słuchu – analiza audiogramów. Protezowanie. 1

Ćwiczenia przygotowujące do artykulacji: oddechowe, głosowe, motoryki narządów artykulacyjnych, ćwiczenia słuchowe, ćwiczenia logorytmiczne.

2

Ćwiczenia słownikowe – budowanie słownika czynnego i biernego dziecka głuchego; ćwiczenia odczytywania z ust, ćwiczenia nauki czytania i pisania

2

Alfabet palcowy. Zalety i wady metod migowych. 2

Analiza nagrań video – próby konstruowania scenariuszy terapii. 2

Warsztat: Tematyka zajęć: Liczba godz.

Zapoznanie słuchaczy z problemami uczniów, których będą obserwować.

5* Prezentacja kart mowy dzieci i omówienie dotychczasowej terapii.


Omówienie zastosowanych w czasie zajęć z dziećmi metod, pomocy, narzędzi; omówienie problemów.



Metody dydaktyczne Wykład: metoda podająca, prezentacja multimedialna, metody poglądowe

Ćwiczenia: pogadanka, ćwiczenia w parach, praca w grupach, filmy instruktażowe

Forrma(y) zaliczenia Wykład: Zaliczenie bez oceny + egzamin





PSL/T11_W01 Test egzaminacyjny Obserwacja ciągła w czasie ćwiczeń

PSL/T11_W02 Test egzaminacyjny Ocena bieżąca w czasie wykonywania zadań i poleceń, ocena głosów w dyskusji, małych prezentacji, krótkich

PSL/T11

wystąpień

PSL/T11_W03 Ocena bieżąca w czasie ćwiczeń, obserwacja słuchaczy w czasie zajęć warsztatowych w szkole dla niesłyszących, ocena pytań, głosów w dyskusji

PSL/T11_U01 Test egzaminacyjny Ocena ćwiczeń i projektów przygotowywanych w trakcie zajęć i w ramach samokształcenia

PSL/T11_U02 Test egzaminacyjny Ocena ćwiczeń i projektów przygotowywanych w trakcie zajęć i w ramach samokształcenia

PSL/T11_U03 Test egzaminacyjny Obserwacja ciągła w czasie zajęć

PSL/T11_K01 Obserwacja ciągła w czasie zajęć, ocena wypowiedzi ustnych, ocena przygotowywanych w ramach samokształcenia projektów terapii






zaliczenie ustnego kolokwium z projektowania terapii logopedycznej lub pisemne przygotowanie planu terapii.

Warsztat: obecność na zajęciach w szkole dla niesłyszących


Forma aktywności Liczba godz. Wykład 15 godz. Ćwiczenia 10 godz. Warsztaty 5 godz. Samokształcenie (w tym przygotowanie do egzaminu) 30 godz. Przygotowanie do ćwiczeń (w tym przygotowywanie materiałów, czytanie literatury)

20 godz.

Przygotowanie projektu terapii 15 godz. Konsultacje indywidualne (w tym także za pośrednictwem Internetu)

5 godz.

SUMA GODZIN 100 godz. LICZBA PUNKTÓW ECTS 4

.


Praktyki zawodowe --- Litera-tura

Literatura podstawowa:

Perier O., 1992, Dziecko z uszkodzonym narządem słuchu, Warszawa.

(red) Gałkowski T., Szelag E., Jastrzebowska G., 2005, Komunikacja językowa osób z uszkodzonym narządem słuchu, [w:] Podstawy neurologopedii, Opole.

PSL/T11


(red.) Bieńkowska K., 2012, Od melodii do piosenki. Wykorzystanie elementów kultury i przyrody w podnoszeniu poziomu umiejętności słuchowych i komunikacyjnych dzieci niesłyszących, Krosno-Preszów.

(red.) Gałkowski T, Radziszewska-Konopka M., 2011, Wspomaganie rozwoju małego dziecka z wadą słuchu, Warszawa.

(red.) Hermann-Rottgen M., 2011, Implant ślimakowy. Poradnik dla pacjentów i terapeutów, Warszawa.

(red.) Stachyra J., 1995, Wybrane metody diagnostyczne w surdopsychologii, Lublin.

(red.) Stecewicz A., 1988, Ćwiczenia słuchowe dla dzieci w wieku 1-6 lat, Szczecin.

Baran J., 1980, Rewalidacja głuchych, [w:] Pedagogika rewalidacyjna, red. A. Hulek, Warszawa.

Bieńkowska K., 2011, Słucham, mówię, jestem… Program 60 kroków do oceny i terapii dziecka z wadą słuchu, Krosno.

Bouvet D., Mowa dziecka. Wychowanie dwujęzykowe dziecka niesłyszącego, przekł. R. Gałkowski, Warszawa.

Cieszyńska J., 2000, Od słowa przeczytanego do wypowiedzianego. Droga nabywania systemu językowego przez dzieci niesłyszące w wieku poniemowlęcym i przedszkolnym, Kraków.

Csanyi Y., 1994, Słuchowo-werbalne wychowanie dzieci z uszkodzonym narządem słuchu. Model węgierski, przekł. B. Szymańska, Warszawa.

Góralówna M., 1994, Czynniki decydujące o rozwoju językowym dziecka z uszkodzonym słuchem, [w:] Głuchota a język, red. S. Grabias, seria: Komunikacja językowa i jej zaburzenia, t. 7, Lublin.

Grabias S., 1994 a, Logopedyczna klasyfikacja zaburzeń mowy, „Audiofonologia”, t. 6.

Grabias S., 1994, Język w nauczaniu niesłyszących. Zasady programowania systemu komunikacyjnego, [w:] Głuchota a język, red. S. Grabias, seria: Komunikacja językowa i jej zaburzenia, t. 7, Lublin.

Gunia G., 2006, Terapia logopedyczna dzieci z zaburzeniami słuchu i mowy. Wybrane problemy teorii praktyki surdologopedycznej, Kraków.

Horsch U., 2001, Cochlear implant, Olsztyn.

Krakowiak K., 1998, W sprawie kształcenia języka dzieci i młodzieży z uszkodzonym słuchem. Dla rodziców, lekarzy, logopedów, psychologów i nauczycieli, Lublin.

Krakowiak K., Fonogesty jako narzędzie formowania języka dzieci z uszkodzonym słuchem, [w:] Komunikacja językowa i jej zaburzenia, t. 9, Lublin.

Kurcz I., 1987, Język a reprezentacja świata w umyśle, Warszawa.

Kurkowski Z. M., 1996, Mowa dzieci sześcioletnich z uszkodzonym narządem słuchu, Lublin.

Lenneberg E. H., 1980, Język w kontekście rozwoju i dojrzewania, [w:] Badania nad rozwojem

Loewe A., 1999, Każde dziecko może nauczyć się słyszeć i mówić, Poznań.

Mueller R. J., 1997, Słyszę, ale nie wszystko, przekł. H. Okopiński, Warszawa.

Perier O., 1991, Biologiczne konsekwencje wczesnej deprywacji słuchowej, „Audiofonologia”, t. 2.

Pietrzak W., 1992, Język migowy dla pedagogów, Warszawa.

Prillwitz S., 1996, Język, komunikacja i zdolności poznawcze niesłyszących, przekł. T. Duliński, Warszawa.

Prożych A., Dźwięki marzeń. Ogólnopolski program rehabilitacji małych dzieci z wadą słuchu. Poradnik dla rodziców i specjalistów

Skarżyński H., Mueller-Malesińska M., Wojnarowska W., 1997, Klasyfikacje zaburzeń słuchu, „Audiofonologia”, t. 10.

Soederbergh R., 1987, Nabywanie języka pisanego i mówionego we wczesnym dzieciństwie, „Wiedza a język”, t. 2, Warszawa – Wrocław.

Zaborniak-Sobczak M., Wygoda J., Strzecha J., 2005, Słownik matematyczny języka migowego, Rzeszów.

PSL/T12

Nazwa przedmiotu TERAPIA ZABURZEŃ KOMUNIKACJI U OSÓB DOROSŁYCH




.



Imię i nazwisko koordynatora przedmiotu mgr Urszula Wojnarowska


mgr Urszula Wojnarowska


C1: zdobycie przez słuchaczy wiadomości na temat rodzajów zaburzeń mowy u osób dorosłych – ich przyczyn, objawów, trudności komunikacyjnych z nich wynikających;

C2: dostarczenie słuchaczom wiedzy na temat metodologii pracy z osobami dorosłymi;

C3: wykształcenie umiejętności prowadzenia terapii z osobami z demencją, schizofrenią oraz z osobami laryngektomowanymi.

Wymagania wstępne

Znajomość podstaw psychologii klinicznej; podstawowe wiadomości z foniatrii

Efekty kształcenia

Wiedza: PSL/T12_W01: słuchacz ocenia stan zdrowia oraz dokumentację medyczną chorego – zna

ograniczenia dla mowy wynikające z uszkodzeń układu nerwowego oraz problemów osób po chorobach nowotworowych krtani [odniesienie: SP_W12]

Umiejętności: PSL/T12_U01: słuchacz identyfikuje problemy pacjenta, jego otoczenia oraz grupy społecznej;

dostosowuje swoje działania do innych działań terapeutycznych lub leczniczych [odniesienie: SP_U04]

PSL/T12_U02: słuchacz podejmuje działania diagnostyczne, profilaktyczne, terapeutyczne i edukacyjne odpowiadające potrzebom dorosłych pacjentów; diagnozuje przyczyny problemów komunikacyjnych i ustala plan terapii [odniesienie: SP_U02]


przez siebie lub innych zadania; ma świadomość złożonych potrzeb osób dorosłych dotkniętych rozmaitymi problemami zdrowotnymi [odniesienie: SP_K03]



Treści programowe


Zaburzenia komunikacyjne osób dorosłych – ich rodzaje, przyczyny, objawy. 1

Metodyka postępowania logopedycznego w terapii zaburzeń komunikacji u osób dorosłych. 1

PSL/T12

Łagodne zaburzenia pamięci zgodnie z kryteriami diagnostycznymi wg Mayo Clinic Group z

uwzględnieniem Skali Ogólnej Deterioracji;

1

Zaburzenia mowy i komunikacji w chorobie Alzheimera, chorobie Picka (otępienie czołowo-

skroniowe), chorobach Parkinsona, Huntingtona i rozsianych ciał Levy'ego.

1

Charakterystyka zaburzeń mowy w demencji. Postępowanie logopedyczne. 1

Charakterystyka mowy w schizofrenii. Kierunki oddziaływań terapeutycznych. 1

Gardło przed i po usunięciu krtani. Profilaktyka w zakresie nowotworów krtani. Nowe warunki

życia i komunikowania się po laryngektomii.

1

Rehabilitacja głosu i mowy po laryngektomii całkowitej. Sprzęt pomocniczy dla chorych. 1

Ćwiczenia głosu i mowy zastępczej (przełykowej). 1

Wzory programów terapii we różnych deficytach logopedycznych; metoda przekształceń

głoskowych H.Rodak.

1

…

Metody dydaktyczne Wykład, prezentacja multimedialna, prezentacja filmów instruktażowych

Forma(y) zaliczenia zaliczenie bez oceny



PSL/T12_W01 Test wyboru na zakończenie wykladów

PSL/T12_U01 Test wyboru na zakończenie wykładów


PSL/T12_K01 Obserwacja słuchaczy w czasie zajęć, rozmowy w trakcie konsultacji indywidualnych

,

Metody i kryteria oceny Warunkiem uzyskania zaliczenia zajęć jest obecność na zajęciach, czytanie zalecanej literatury oraz napisanie testu na zakończenie wykładów (wymagane 60% poprawnych odpowiedzi)


Forma aktywności Liczba godz.

Wykład 10 godz. Przygotowanie do wykładów (w tym przygotowywanie materiałów, czytanie literatury)

8 godz.

Samokształcenie 5 godz. Konsultacje indywidualne (w tym także za pośrednictwem Internetu)

2 godz.


.



–––


Jastrzębowska G., Pelc-Pękała O., 1999, Mowa laryngektomowanych, [w:] Logopedia. Pytania i

odpowiedzi, red. T. Gałkowski, G. Jastrzębowska, Opole, s. 623-632.


(red.) Gałkowski T., Jastrzębowska G., 2003, Logopedia. Pytania i odpowiedzi, t. 1-2, Opole.

Fabczak-Kowalczuk, 2005, Moje uczucia, moja mowa po usunięciu krtani, Białystok.

Herzyk A., 1993, Mózgowa organizacja języka w ontogenezie. Ujęcie neuropsychologiczne,

„Audiofonologia”, t. 5.

Kowalczuk A. M., 1997, Czy tylko... głos utracony i odzyskany?, Białystok.

PSL/T12

Kurcz I., 2000, Psychologia języka i komunikacji, Warszawa.

Lindsay K. Neurologia i neurochirurgia

Pruszewicz A., 1992, Głos po leczeniu zmian nowotworowych w krtani, [w:] Foniatria kliniczna,

red. A. Pruszewicz, Warszawa, s. 185-196.

Sinkiewicz A., 1992, Poradnik dla laryngektomowanych czyli jak żyć po operacji usunięcia

krtani, Bydgoszcz.

Sinkiewicz A., 2005, Głos i mowa po operacji całkowitego usunięcia krtani, [w:] Podstawy

neurologopedii, red. T. Gałkowski, E. Szeląg, G. Jastrzębowska, Opole, s.534-552.

Szeląg E., 1997, Neuropsychologiczne podłoże mowy, [w:] Mózg a zachowanie, red. T. Górska,

A. Grabowska, J. Zagrodzka, Warszawa.

Wojnarowska-Curyło U., 1998, Rehabilitacja mowy laryngektomowanych, [w:] Rehabilitacja

osób laryngektomowanych, red. H. Waszkowski, Rzeszów, s. 8-34.

PSL/T13

Nazwa przedmiotu KOMUNIKACJA ALTERNATYWNA I WSPOMAGAJĄCA




.



Imię i nazwisko koordynatora przedmiotu mgr Aneta Kotowicz


mgr Aneta Kotowicz


C1: zdobycie przez słuchaczy wiadomości na temat stosowanych współcześnie metod wspomagania ogólnego rozwoju oraz komunikowania się pozajęzykowego;

C2: nabycie przez słuchaczy umiejętności programowania terapii i usprawniania umiejętności komunikacyjnych osobom z trudnościami w komunikacji werbalnej;

Wymagania wstępne

Znajomość psychologii rozwojowej oraz podstaw psychologii klinicznej

Efekty kształcenia

Wiedza: PSL/T3_W01: słuchacz ma podstawową wiedzę na temat rozwoju człowieka w cyklu życia

zarówno w aspekcie biologicznym, jak i psychologicznym oraz społecznym; zna przyczyny zaburzeń tego rozwoju [odniesienie: SP_W08]

PSL/T13_W02: słuchacz zna ograniczenia dla mowy wynikające z uszkodzeń lub niedorozwoju układu nerwowego oraz niedorozwojów o różnym podłożu [odniesienie: SP_W11]

Umiejętności: PSL/T13_U01: słuchacz identyfikuje problemy pacjenta, jego rodziny i otoczenia i odpowiednio

dobiera terapię [odniesienie: SP_U04] PSL/T13_U02: słuchacz diagnozuje problemy pacjentów, podejmuje działania profilaktyczne,

terapeutyczne i edukacyjne odpowiadające potrzebom pacjentów i ich rodzin [odniesienie: SP_U02]

Kompetencje społeczne: PSL/T13_K01: słuchacz odpowiednio wskazuje priorytety służące realizacji określonego przez

siebie lub innych zadania [odniesienie: SP_K03] PSL/T13_K02: słuchacz formułuje opinie dotyczące pacjentów, klientów, grup społecznych

w kontekście związanym z wykonywaniem zawodu logopedy [odniesienie: SP_K06]



Treści programowe

Tematyka zajęć: Liczba

godz.

Komunikacja alternatywna i wspomagająca - definicje, historia, zastosowanie, cele wprowadzania. 1

Systemy komunikacji alternatywnej i wspomagającej - klasyfikacja, omówienie poszczególnych 1

PSL/T13

metod z systemów – dotykowych, manualnych i graficznych

Przegląd dostępnych na rynku narzędzi do komunikacji (specjalistyczne urządzenia do komunikacji

alternatywnej i wspomagającej oparte na technologii komputerowej, książki komunikacyjne; tablice

komunikacyjne; pomoce techniczne np. płytki i ekrany dotykowe; zmodyfikowane klawiatury,

myszki, trackballe, joysticki; programy komputerowe np. Boardmaker, Bliss for Windows, Neurosoft

Syn Talk; urządzenia ułatwiające wskazywanie symboli;) - przykady wykorzystania – film

2

Wprowadzanie systemu AAC – dokonanie kompleksowej diagnozy dziecka przez zespół

specjalistów, ułożenie indywidualnego programu rozwoju komunikacji językowej, określenie techniki

porozumiewania się (lub kombinacji różnych technik); klasyfikacja użytkowników AAC ze względu

na stopień rozumienia języka i zdolność uczenia się rozumienia i posługiwania się językiem w

przyszłości; diagnoza: dojrzałości psychofizycznej, predyspozycji indywidualnych i umiejętności

komunikacyjnych; skala Calier-Azusa - poziomy rozwoju dziecka ze względu na jego możliwości

komunikacji; najczęściej występujące problemy

2

Etapy pracy nad umiejętnościami komunikacyjnymi - przykłady ćwiczeń – film 2

Wprowadzanie systemu komunikacji alternatywnej i wspomagającej na przykładzie system gestów i

symboli MAKATON oraz systemu PECS

2

…

Metody dydaktyczne Metoda podająca, prezentacja multimedialna, prezentacja nagrań video,










,



Forma aktywności Liczba godz. Wykład 10 Przygotowanie do wykładów (w tym przygotowywanie materiałów, czytanie literatury)

10

Samokształcenie 10 SUMA GODZIN 30 LICZBA PUNKTÓW ECTS 1

.



–––


Grycman M., 2003, Czym są wspomagające sposoby porozumiewania się, „Biuletyn

Stowarzyszenia Mówić bez Słów", nr 1.

Piszczek M., 2002, Terapia zabawą, Terapia przez sztukę (wybrane zagadnienia i metody),

Warszawa.

Warrick A., 1999, Porozumiewanie sie bez słów. Komunikacja wspomagająca i alternatywna na

PSL/T13

świecie. Stowarzyszenie “Mówić bez słów”.


(red.) Dykcik W., Szychowiak B., 2002, Nowatorskie i alternatywne metody w teorii i praktyce

pedagogiki specjalnej, Przewodnik metodyczny, Poznań.

(red.) Grycman M., Smyczek A., 2004, Wiem, czego chcę! Z praktyki polskich użytkowników i

terapeutów AAC , Stowarzyszenie Mówić bez Słów, Kraków.

(red.) Knapik M., Sacher W.A., 2004, Sztuka w edukacji i terapii, Kraków.

(red.) Olechnowicz H., 1999, U źródeł rozwoju dziecka, O wspomaganiu rozwoju prawidłowego

i zakłóconego, Warszawa.

Cwaliński A., 2004, Wspomaganie komunikacji werbalnej dziecka z autyzmem

wczesnodziecięcym, „Biuletyn Stowarzyszenia Mówić bez Słów", nr 3(5).

Grycman M., 2004, Budowanie efektywnego systemu porozumiewania się u dziecka z

zespołem Cri du Chat (krzyku kociego), „Biuletyn Stowarzyszenia Mówić bez Słów", nr 5(7).

Grycman M., Kaniecka K., 1993, O wczesną stymulację umiejętności komunikacyjnych dzieci

niepełnosprawnych, „Scholasticus”, nr 2.

Grycman M., Kaniewska K., Szczawiński P., 2001, PCS, Stowarzyszenie Mówić bez Słów,

Warszawa 2001.

Kaczmarek B., 2003, Makaton - język gestów i symboli, „Biuletyn Stowarzyszenia Mówić bez

Słów", nr 2.

Kaniecka K., 2003, Tworzenie bezpiecznego środowiska dla dziecko niewidomego, niesłyszą-

cego i znacznie opóźnionego w rozwoju, „Biuletyn Stowarzyszenia Mówić bez Słów", nr 5(7).

Kazimierska M., 2003, Wybór systemu porozumiewania się w zależności od kompetencji

ucznia, „Biuletyn Stowarzyszenia Mówić bez Słów", nr 1.

Konieczna E.J., 2004, Arteterapia w teorii i praktyce, Kraków.

Maas V. F., 2005, Uczenie sie przez zmysły, Wprowadzenie do teorii integracji sensorycznej,

Warszawa.

PSL/T14

Nazwa przedmiotu

METODYKA PRACY LOGOPEDYCZNEJ



Studia









C1: usystematyzowanie wiadomości na temat przyczyn powstawania wad wymowy, rodzajów wad, klasyfikacji, sposobów badania mowy i diagnozowania;

C2: usystematyzowanie wiadomości na temat strategii postępowania logopedycznego przy różnego typu wadach i problemach logopedycznych;

C3: doskonalenie umiejętności planowania terapii logopedycznej i prowadzenia dokumentacji.

Wymagania wstępne

Zaliczone przedmioty z semestrów 1-3, umiejętność diagnozowania wad wymowy i prowadzenia terapii logopedycznej adekwatnej do różnych problemów

Efekty kształcenia

Wiedza: PSL/T14_W01: słuchacz zna metody oceny stanu zdrowia oraz objawy i przyczyny wybranych

zaburzeń i zmian chorobowych w zakresie niezbędnym dla logopedy [odniesienie: SP_W12] PSL/T14_W02: słuchacz zna teoretyczne podstawy działań interwencyjnych w zakresie terapii

zróżnicowanych wad wymowy; wie, na czym polegają działania terapeutyczne wobec pojedynczych pacjentów i grup (np. przedszkolnych), zna strategię postępowania logopedycznego w różnych wadach wymowy [odniesienie: SP_W13]

PSL/T14_W04: słuchacz ma podstawową wiedzę o powiązaniach dziedzin nauki i dyscyplin naukowych, właściwych dla logopedii z innymi dziedzinami nauki i dyscyplinami naukowymi, zwłaszcza z naukami o zdrowiu, pozwalającą na integrowanie perspektyw właściwych dla kilku dyscyplin naukowych [odniesienie: SP_W02]

Umiejętności: PSL/T14_U01: słuchacz posługuje się różnymi – dostosowanymi do potrzeb – metodami terapii

mowy, obsługuje sprzęt terapeutyczny, wykorzystuje różnorodne pomoce logopedyczne, w tym programy komputerowe [odniesienie: SP_U03]

PSL/T14_U02: słuchacz diagnozuje i programuje skuteczną terapię mowy adekwatną dla różnego rodzaju zaburzeń; rozwiązuje rozmaite problemy terapeutyczne oraz przewiduje skutki planowanych działań [odniesienie: SP_U04]

PSL/T14_U03: słuchacz prowadzi dokumentację logopedyczną dotyczącą pacjentów indywidualnych oraz instytucji, a także podejmowanych działań [odniesienie: SP_U05]

Kompetencje społeczne: PSL/T14_K01: słuchacz okazuje dbałość o prestiż związany z wykonywaniem zawodu logopedy i

właściwie pojętą solidarność zawodową [odniesienie: SP_K04]

PSL/T14

PSL/T14_K02: słuchacz rozwiązuje najczęstsze problemy związane z wykonywaniem zawodu logopedy i terapeuty; formułuje opinie dotyczące pacjentów i ich problemów z mową [odniesienie: SP_K13]


Ćwiczenia – 10 godzin

Treści programowe


Podstawowe wiadomości na temat dydaktyki logopedycznej. 1

Metodologia postępowania terapeutycznego w przypadkach: dyslalii, jąkania, oligofazji, afazji,

dysartrii, dysglosji, terapii mowy osób z wadami słuchu.

2

Diagnostyka logopedyczna – zasady, cele, hipotezy diagnostyczne, współpraca z rodzicami,

lekarzami, nauczycielami i psychologami.

2

Scenariusze postępowania logopedycznego – prezentacje słuchaczy. 2

Dokumentacja logopedyczna – dokumentowanie diagnozy, terapii, sporządzanie opinii 2

Etyczne aspekty pracy logopedy. Współpraca ze środowiskiem; praca w zespole – zalety i

ograniczenia.

1

..

Metody dydaktyczne pogadanka, ćwiczenia praktyczne indywidualne i w grupach, analiza nagrań video i audio, prezentacje słuchaczy

Forma(y) zaliczenia zaliczenie z oceną



PSL/T14_W01 Obserwacja ciągła w czasie ćwiczeń

PSL/T14_W02 Obserwacja ciągła, ocena prezentacji przygotowanych przez słuchaczy

PSL/T14_W04 Obserwacja ciągła w czasie ćwiczeń, ocena głosów w dyskusji, wypowiedzi podczas zajęć i konsultacji indywidualnych

PSL/T14_U01 Ocena prezentacji przygotowanych przez słuchaczy; Bieżąca ocena pracy w grupach w czasie zajęć

PSL/T14_U02 Ocena prezentacji przygotowanych przez słuchaczy

PSL/T14_U03 Ocena dokumentacji przygotowywanej w ramach samokształcenia

PSL/T14_K01 Obserwacja ciągła w czasie ćwiczeń, ocena głosów w dyskusji, wypowiedzi podczas zajęć i konsultacji indywidualnych

PSL/T14_K02 Obserwacja ciągła w czasie ćwiczeń, ocena głosów w dyskusji, wypowiedzi podczas zajęć i konsultacji indywidualnych

,

Metody i kryteria oceny Ćwiczenia – ocena z ćwiczeń jest wypadkową następujących elementów:



przygotowanie programu terapii wybranej wady mowy.


Forma aktywności Liczba godz. Ćwiczenia 10 godz. Przygotowanie do ćwiczeń (w tym przygotowywanie materiałów, czytanie literatury)

10 godz.

Samokształcenie 10 godz

PSL/T14


.


Praktyki zawodoe w ramach przedmiotu

–––


(red.) Gałkowski T., Jastrzębowska G., 2003, Logopedia. Pytania i odpowiedzi, t. 1-2,

Opole.

„Logopedia” 2008 – Standardy postępowania logopedycznego. T.37


Błachnio K., 1995, Kompleksowość logopedyczna podstawą skuteczności

terapeutycznej, „Logopedia”, t. 22..



(red.) Grabias S., 2002, Zaburzenia mowy. Mowa – teoria – praktyka, Lublin.

Minczakiewicz E., 1996, Mowa – rozwój – zaburzenia – terapia, Kraków.

Młynarska M., Smereka T., 2000, Psychostymulacyjna metoda kształtowania i rozwoju

mowy oraz myślenia, Warszawa.


Tarkowski Z., 1988, Zaburzenia mowy u dzieci upośledzonych umysłowo –

postępowanie logopedyczne, [w:] Praca z dzieckiem upośledzonym umysłowo, red. T.

Świszewska, Lublin.

PSL/T15

Nazwa przedmiotu KLASYFIKACJA ZABURZEŃ MOWY



Studia









C1: podsumowanie i uporządkowanie zdobytej w czasie studiów wiedzy na temat kryteriów typologii wad wymowy;

C2: dostarczenie słuchaczom wiedzy na temat metod terapii wad wymowy;

C3: doskonalenie umiejętności rozpoznawania wad wymowy i opisywania ich według, przyczyn, objawów, metod terapii;

C4: doskonalenie umiejętności planowania terapii logopedycznej i prowadzenia dokumentacji.

Wymagania wstępne

Znajomość przyczyn i objawów różnych wad wymowy występujących u dzieci i dorosłych Znajomość anatomii narządów mowy, głosu i słuchu

Efekty kształcenia

Wiedza: PSL/T15_W01: słuchacz zna metody oceny stanu zdrowia oraz objawy i przyczyny wybranych

zaburzeń i zmian chorobowych w zakresie niezbędnym dla logopedy [odniesienie: SP_W12] PSL/T15_W02: słuchacz zna mechanizm działania, zalety i skutki uboczne zabiegów

terapeutycznych stosowanych w logopedii [odniesienie: SP_W13]

Umiejętności: PSL/T15_U01: słuchacz rozpoznaje i różnicuje zaburzenia mowy oraz dokonuje ich klasyfikacji

według kryteriów objawowych i przyczynowych [odniesienie: SP_U02]


przez siebie lub innych zadania [odniesienie: SP_K03]



Treści programowe


Komunikacja językowa – aspekty fizyczne, biologiczne, neurologiczne. 1

Norma wymowy – wada wymowy – błąd wymowy – niezakończony/opóźniony rozwój mowy 1

Klasyfikacje zaburzeń mowy według kryteriów objawowych. 1

Klasyfikacje zaburzeń mowy według kryteriów przyczynowych. 1

Złożone zaburzenia mowy. 1

PSL/T15

Zaburzenia mowy w różnych zespołach chorobowych. 1

Zależność planowania terapii od różnych czynników (wewnętrznych i zewnętrznych) 2

Metody dydaktyczne Metoda podająca, prezentacja multimedialna, prezentacja nagrań video







PSL/T15_K01 Obserwacja słuchaczy na wykładach, w czasie dyskusji po wykładach i w czasie konsultacji

,



Forma aktywności Liczba godz. Wykład 8 godz. Samokształcenie (w tym przygotowanie do wykładów, czytanie literatury itp.)

20 godz.

SUMA GODZIN 28 godz. LICZBA PUNKTÓW ECTS 1

.



–––



Logopedia 2008 – Standardy postępowania logopedycznego. T.37


Gałkowski T., Tarkowski Z., Zalewski T., 1993, Diagnoza i terapia zaburzeń mowy, Lublin.

Grabias S., 1994, Logopedyczna klasyfikacja zaburzeń mowy, „Audiofonologia”, t. 6.

Grabias S., 2001, Perspektywy opisu zaburzeń mowy, [w:] Zaburzenia mowy, red. tenże, Lublin.

Grabias S., 1996, Typologie zaburzeń mowy. Narastanie refleksji logopedycznej, „Logopedia”, t. 23.

Kania J.T., 1982, Szkice logopedyczne, Warszawa.


(red.) Porayski – Pomsta J., 2008, Diagnoza i terapia w logopedii. Warszawa.

Sołtys-Chmielowicz A., 1994, Dyslalia – problemy terminologiczne. Próba oceny przydatności klasyfikacji objawowych, [w:] Polska terminologia logopedyczna, red. J. Ożdżyński, Kraków.

Sołtys-Chmielowicz A., 2000, Klasyfikacje wad wymowy, „Logopedia”, t. 28.

Spionek H., 1965, Zaburzenia psychoruchowego rozwoju dziecka, Warszawa.

Stecko E., 1994, Zaburzenia mowy dzieci – wczesne rozpoznawanie i postępowanie logopedyczne, Warszawa.


Documents

Nazwa przedmiotu WSTĘP DO LOGOPEDIIifp.univ.rzeszow.pl/logopedia/files/logopedia_krk/Modul... · 2013-08-28 · PSL/T1 Nazwa przedmiotu WSTĘP DO LOGOPEDII Nazwa jednostki prowadzącej