POJAM FINANSIJA

Pojam finansije vodi porijeklo od latinskog izraza „finatio“ odnosno „finantio pecuniaria“ koji se upotrebljavao da se obilježi plaćanje. Najranije se javlja u Francuskoj u XV stoljeću i označavao je državni prihod, državnu ekonomiju ( fran.les. finance). Finansije, kao složena oblast obuhvata pet glavnih područja:

- monetarne finansije

- javne finansije

- finansijska tržišta i institucije

- međunarodne finansije

- bankarstvo

JAVNE FINANSIJE kao dio finansija predstavljaju pravoshodnu ekonomsku disciplinu koja izučava finansijsku djelatnost države i drugih pravnih lica javnog prava – javnopravnih kolektiviteta kojima je zakon povjerio da vrše takvu djelatnost.

Funkcija javnih finansija se odnosi na pribavljanje javnih prihoda i izvršavanje javnih rashoda za finansiranje potreba društva u cijelini.

Predmet izučavanja javnih finansija kao nastavno-naučne discipline mogao bi se precizirati u okviru sljedećih instituta:

- sistem i politika javnih rashoda

- sistem i politika javnih prihoda

- budžetska politika

- politika javnog duga

U užem značenju, finansije obuhvataju državne, odnosno javne prihode i rashode, budžet i javne kredite. Ovakvo tumačenje pojma prvi puta se pojavio u Francuskoj, a zatim se proširilo i na druge zemlje. Za Finansije u užem smislu često se upotrebljava izraz javne ili državne (društvene) finansije.

U širem značenju, pojam finansija obuhvata izučavanje novca, kredita i bankarstva. Finansije koje imaju za predmet ovo drugo, šire značenje obično se nazivaju monetarno-kreditnim finansijama. Razvoj finansija ide u pravcu izučavanja: finansijske teorije, finansijske politike, finansijskog prava i finansijske historije.

BUDŽET

Na nastanak budžeta su uticali:-razvitak novčane privrede- postojanje centralizovane i organizovane državne uprave- napredak u tehnici knjigovodstva i računovodstva

Prvi pravi budžet izrađen je u Francuskoj za vrijeme poznatog ministra SILIJA. (1601 god)

NOVAC se definiše kao specifična roba koja se u razvoju robne proizvodnje izdvojila i trajno vrši ulogu opšteg ekvivalenta. Nastanak novca kao sveopšte mjere vrijednosti roba vezan je za potrebe razmjene proizvoda. Novac se javlja već sa prvim začećima robovlasništva, 10.000 godina prije naše ere. Potrebu za novcem su izazvale pojave privatnog vlasništva i društvena podjela rada.

Kao opšti ekvivalent se u početku javljaju: školjke, stoka, krzno, platno, žito, strijele, suha riba, pirinač, čaj, ali ih ubrzo potiskuju metali, naročito plemeniti. Osobine plemenitih metala, posebno zlata (djeljivost trajnosti, lako prenošenje, kovanje, čuvanje) izdvojili su zlato kao najpraktičniju novčanu robu.

Pojam bimetalizam vezan je za period kada su kao sredstvo razmjene služili metali: gvožđe, bakar, nikl, srebro i zlato (zlatni kovani novac – pojam talizam).

Iz činjenice da u prometu mogu cirkulirati i sredstva plaćanja čija stvarna vrijednost nije jednaka nominalnoj razvile su se prvo banknote ili novčanice, a zatim i papirni novac. One su se mogle u svakom momentu zamijeniti u zlatni novac odgovarajuće vrijednosti. Ovo svojstvo zamjenljivosti naziva se konvertibilitet.

Novčanice su se pojavile iz potrebe prometa, naime trgovci su svoj metalni novac povjeravali bankama, a ove su im izdavale potvrde, certifikate koje su na početku glasile na ime.

Onog momenta kada je princip zamjenljivost novčanica za zlato ukinut (sistem pokrića), tj. kada je njen imalac izgubio pravo da za njih dobije metalni novac one gube dotadašnji karakter surogata novca i postaju novac, tj. papirni novac kao zakonito i definitivno sredstvo plaćanja. Zlatno pokriće je bila određena količina zlata koja je služila kao osnova za izdavanje papirnog novca, a nalazila se u trezorima emisionih banaka. Država je određivala emisionoj banci odnos zlata koji služi kao pokriće i količine papirnog novca koje stavlja u opticaj. U početku je od banke traženo 100% pokriće, ali je ubrzo napušten takav zahtjev pa je tražen manji procenat, 40%, 30%, pa i manje. Ovaj sistem (zlatno važenje) je funkcionisao do prvog svjetskog rata.

Na temelju papirnih novčanica razvio se žiralni, knjižni ili skripturalni novac koji predstavlja sva novčana potraživanja kod banaka. Vlasnik žiro-računa daje banci nalog za prenos (ili ček) i banka na osnovu toga naloga preknjižava naloženu sumu i prenosi je na drugi račun. Time je izvršeno plaćanje. Žiralni novac nastaje polaganjem gotovog novca banci ili odobravanjem kredita.

BANKE su institucije koje se profesionalno bave uzimanjem i davanjem kredita. Glavni zadatak banke je da slobodni kapital i novčana sredstva prikupi i da prikupljena sredstva pozajmljuje drugima.

RAZVOJ FINANSIJSKE NAUKE

Nauka o finansijama datira s početka XIX vijeka, ali se naučna misao o finansijskim pojavama javlja ubrzo nakon pojave privatnog vlasništva. Njemački ekonomista Lorenc fon Štajn izučavao je finansijske pojave kao posebnu naučnu disciplinu. Prve ozbiljne studije o finansijskim pojavama nailazimo kod antičkih mislilaca, Ksenofana i Aristotela koji su se bavili

problematikom državnih prihoda i njihove upotrebe. Toma Akvinski pisao je o opravdanosti poreza, pravednosti prilikom oporezivanja, o zajmovima, kamatama i zelenaštvu. Ibn Haldun arapski filozof, bio je zagovornik trgovine i gradskih zanimanja, a protiv oporezivanja. Po njegovom tumačenju zlato i srebro su predstavljali mjeru bogatstva. Kada govorimo o osnovama finansijske nauke neophodno je pomenuti kameraliste, koji su se razvili u Njemačkoj. Kameralisti su finansijsku nauku tretirali u sklopu političke ekonomije. Slijedeći bitan korak je vezan za pojavu merkantilista. Oni razvijaju tezu da su zlato i srebro, od kojih se pravi novac, glavni oblik društvenog bogatstva, te da država treba da usmjeri ekonomsku politiku u cilju prikupljanja što većih količina dragocjenih metala. Najzančajniji pretstavnik ove škole je Džems Stjuart. Fiziokratska škola javlja se u Francuskoj, u drugoj polovici XVIII vijeka, kao reakcija na merkantilizam. Zastupaju stanovište o jedinstvenom porezu. Smatrali su da se proizvod stvara samo u poljoprivredi, jer jedino ona daje čisti prinos. Predstavnik ove škole Kene, smatrao je da postoji samo jedan porez, porez na zemljište, koga treba da plaćaju vlasnici zemljišta u visini jedne trećine od prinosa. Predstavnik klasične škole Peti u djelu „Rasprava o porezima i kontribucijama“, pisao je o državnim prihodima i najboljem načinu njihove upotrebe. Bio je pristalica opšte poreske obaveze i zalagao se za proporcijalno oporezivanje. Smit, Rikardo i Mil u djelima o političkoj ekonomiji posvećuju veću pažnju finansijama, a posebno porezima, novcu i bankama. Smith je tvorac poreskih načela i protivnik javnih kredita. Njemačka historijska škola sa predstavnicima Štajn, Šefle i Vagner je takođe dala doprinos razvoju finansijske naučne misli. Sociološka škola finansijsku nauku posmatra dijelom sociologije i napominje nužnost njenog povezivanja sa svim drugim društvenim naukama. Psihološka i druge subjektivističke škole (Gracijani, Maršal Saks i drugi) insistiraju na progresivnom oporezivanju s obzirom na teoriju granične korisnosti. Monetarni problemi posebno su tretirani u radovima teoretičara: Fišera, Fridmana, Patikina.

FINANSIJE I DRUGE NAUKE

Finansije su povezane sa političkom ekonomijom, historijom ekonomskih misli, ekonomskom politikom-

II Poglavlje

Novac i novčani sistemi

Monetarni sistem predstavlja podsistem privrednog sistema u okviru kojeg se reguliraju pravila ponašanja i to:

- sistem važenja ( valuta)

- sistem i instrumenti plaćanja

- novčane institucije

Monetarna teorija se tretira kao teorija o uticaju novca na ekonomske aktivnosti. Monetarna teorija istražuje:

- povezanost monetarno-kreditne politike i promjene novčane mase

- povezanost novčane mase i efektivne tražnje robe i usluga

- povezanost tražnje i obima proizvodnje, zaposlenosti i dohotka

- povezanost novca, dohotka i kamatnih stopa

- povezanost novca sa finansiranjem javnog sektora

Istorijski put razvoja novca

Različiti pojavni oblici novca bili su obilježja perioda i regiona. Tako npr. pojavni oblici robnog novca bili su:

- žitarice – Egipat

- jelenska koža- Kina

- urme – oaza Siwa

- kikiriki – Nigar

- zrno bibera – Peru

- svila – Kina

- so – Etiopija

- čaj- Mongolija

- orah – Tibet

- i mnoge druge robe kao što su školjke, krzno životinja, stoka i slično.

Prvi novčani oblici u srebru pojavili su se u Kini. Kovanice su bile napredak, jer su predstavljale premjereno parče metala na koji je bio utisnut žig. Naprednija društva koja su mogla preraditi i proizvesti rijetke metale kao što su zlato i srebro, uvidjele su da kovine posjeduju zadovoljavajuće osobine robnog novca. Zlato i srebro se lakše prenosilo, bili su trajniji i bilo je moguće mjeriti njihovu čistoću kao kovine koje su se mogle standardizovati po težini i čistoći. Novčanica je nastala kao depozitni certifikat, kao neki oblik potvrde. Novčanica predstavlja svaki oblik novca koji se pojavljuje u oblku papirne ceduljice bez obzira na postanak, značenje i formu. Problem sa papirnim novcem je u tome što se mora strogo kontrolisati količina novca koja je u opticaju. Taj zahtjev kod metalnog novca nije postojao jer je količina novca bila ograničena količinom zlata. Papirni novac u punovrijednom monetarnom sistemu jednak je punovrijednim kovanicama. Papir je novčani znak koji sam po sebi nema vrijednost kao roba, ali ipak predstavlja ukupnu količinu punovrijednog novca koji postoji.

Novac kao produkt robne proizvodnje i prometa

Uslov postojanja novca je prihvatljivost pri razmjeni roba i usluga. Prihvatajući valute i čekove pojedinac vjeruje da će biti u mogućnosti razmijeniti iste za drugu robu i usluge. Kupovna moć novca se određuje u procesu razmjene. tj. mogućnost da se kupi određena količina robe. Pad kupovne moći novca uslijed promjena cijena ne znači da se isti ne prihvata u procesu razmjene. Očekivani pad vrijednosti novca može uticati na

vrstu aktive koju će pojedinac držati. To znači da se jedan dio aktive treba držati u robama da drugi uz novcu, uz nastojanje da se sačuva realna kupovna moć pojedinca. U sistemu papirnog važenja CB izdaje fiducijarni novac. Fiducijarni novac je monetarni standard prema kojem neka valuta nema podlogu ni u čemu osim u javnom povjerenju, odnosno u vjeri da se može zamijeniti u dobra u i usluge. Postoje dvije vrste novca: robni i fiducijarni. Poželjne osobine novca su: prenosivost, trajnost, djeljivost, standardizovanost i prepoznatljivost.

Novac ima četiri osnovne funkcije:

1. Sredstvo razmjene (sredstvo plaćanja),2. Sredstvo očuvanja vrijednosti (sredstvo za zgrtanje blaga i svjetskog novca),3. Obračunska jedinica - mjera vrijednosti (iskazivanje vrijednosti),4. Sredstvo odgođenog plaćanja

Novac kao sredstvo razmjeneNovac kao sredstvo razmjene znači da će sudionici u platnom prometu prihvatiti kao sredstvo plaćanja. Pojedinac može prodati proizvedenu robu za novac i kupiti novu robu. Porastom obima proizvodnje i prometa raste i značaj novca, koji postaje sredstvo razmjene u modernoj privredi. Proces razmjene se može predstaviti kroz odnos N-R, gdje je N oznaka za novac, a R oznaka za robu.

Novac kao sredstvo očuvanja vrijednostiNovac kao očuvanje vrijednosti, se javlja u njegovom značenju novca kao sredstvo za zgrtanje blaga i svjetskog novca. Stabilnost novca iskazanu kroz njegovu kupovnu snagu i znak povjerenja u sistemu važenja je preduslov funkcije novca kao sredstva za očuvanje vrijednosti.

Novac kao obračunska jedinica – mjera vrijednost Novac kao obračunska jedinica je u funkciji iskazivanja vrijednosti obima privredne aktivnosti i stečenih materijalnih dobara. Preko obračunske jedinice kao mjere vrijednosti omogućuje se sudionicima u ekonomskim transakcijama da uporede relativne vrijednosti različitih roba i usluga.

Novac kao mjera vrijednosti ima sadržaj kao i svaka druga roba.

Novac kao sredstvo izražavanja odgođenog plaćanja je u funkciji razmjene i računovodstvene jednice.

Vrijednost papirnog novca određena je robama i masom roba koje mu stoje nasuprot.

Da bi se spriječile zloupotrebe s novcem uloge regulacije preuzimaju centralne banke pod kontrolom države.Centralna banka mora biti odvojena od političkog autoriteta i mora biti odgovorna za održavanje stabilnosti cijena.

Surogati novca su zamjena za novac. Novčanica postaje surogat pravog novca nastao zbog potrebe prometa. Na bazi deponovanog zlata bankari su izdavali pismene ceduljice koje su glasile na određenog bankara u nekom udaljenom mjestu. Papirni novac je bio u obliku potvrde

da će biti isplaćen naznačen iznos. Iz ove papirne ceduljice razvila se banknota.Kada država zakonski ukida konvertibilnost banknota u zlato ista se pretvara u papirni novac sa tečajem i postaje zakonski definitivno sredstvo plaćanja.

Kredit predstavlja kupovnu moć koja se posuđuje. Kamata predstavlja cijenu korištenja novčanih sredstava, odnosno cijenu neplaćanja najlikvidnijim oblikom odmah i plaćanja u produženom obliku.

Kreditni odnos između dužnika i povjerioca se zasniva na povjerenju gdje se pojavljuju kreditni instrumenti u obliku mjenice ili obveznice. Mjenica je instrument kredita koja služi za obezbjeđenje plaćanja u novcu i za razliku od novčanice ne postoji obaveza primanja za izmirenje obaveze.

Eskontovanje mjenice, kao oblika kreditnog novca, znači njeno pretvaranje u drugi oblik kreditnog novca, a to je bankarski kredit. Sistem bankarskog novca poznat je pod nazivom žiralnog ili depozitnog novca.

DEPOZITNI NOVACNaziv depozitni novac dolazi od toga da sredstva figuriraju kao depozi, dok žiralni novac ima polazište u njegovom kruženju s računa na račun.Depozitni novac predstavlja slobodno raspoloživa sredstva na računima banaka koja su odmah plativa- po viđenju ili na poziv. Vlasnik depozita isplate vrši izdavanjem naloga za prenos, pri čemu ne dolazi do isplate u gotovu nego do upisa u knjigama na jednoj strani – koja ima odliv novčanih sredstava i drugoj – koja ima priliv novčanih sredstava. Na ovaj način se vrši plaćanje sa računa trasanta na račun remitenta. Savremeni kreditni novac u funkciji depozitnog novca obavlja pojedine novčane funkcije kao i papirni novac: funkciju prometnog i platežnog sredstva i funkciju štednje novca. Bezgotovinski platni promet je uslov za postojanje depozitnog novca, ali se može dogoditi da bezgotovinski platni promet postoji ali da nema depozitnog novca. Suportna situacija nije moguća, tj. depozitni novac ne može biti bez bezgotovinskog platnog prometa.

MULTIPLIKACIJA DEPOZITAMultiplikacija depozita čija je druga strana kreditna ekspanzija zasniva se na aktivnosti banke koja prima fiducijarni depozit i zadržava dio kao rezervu likvidnosti koja je obično utvrđena od strane Centralne banke. Višak sredstava iznad rezervne likvidnosti predstavlja kreditni potencijal, maximalni iznos kredita koji banka može odobriti a da ostane likvidna. Multiplikacija depozita se temelji na početnom depozitu Do i obavezne rezerve OR i rezerve likvidnosti RL.

Ekspanzija bankarskog kredita pored ekonomske ima i formalnu granicu. FOrmalna granica je određena stopom zakonske ili empirijski utvrđene reserve likvidnosti u gotovini. Svaka banka zadržava jedan dio stvorenih depozita u gotovini da bi sačuvala ili obezbijedila likvidnost. Ta granica koja je određena sa principom likvidnosti naziva se formalnom granicom expanzije.

NOVČANI OPTICAJ predstavlja cjelokupnu masu različitih po formi prometnih i platežnih sredstava tj. sva ona sredstva koja imaju sposobnost plaćanja i koja svako prima u regulisanju obaveza. Struktura novčanog opticaja je određenja gotovinskim, depozitnim novcem, kao i različitim surogatima, kao što je mjenica. Depozitnim novcem se smatraju slobodna i raspoloživa sredstva na računima kod banaka. Depozitni novac nastaje polaganjem gotovinskog novca na račune ili pak odobravanjem kredita od strane banke ( kreditni novac)

NOVČANA MASA – Sa analitičkog stanovišta pod novčanom masom se podrazumijeva određena količina novca koji u određenom trenutku postoji. Novčana masa obuhvata:- gotov novac ( novčanice i kovani novac) u opticaju izvan banka i pošta- depozitni novac u koji ulaze novčana sredstva nebankarskog sektora na žiro računima i sličnim računima koji služe za plaćanje, sredstva na zbirnim računima budžeta i fondova, bankarski čekovi i slični instrumenti plaćanja

KVAZI NOVAC je monetarni termin koji označava novčana sredstva koja ne obavljaju funkciju prometnog sredstva, ali veoma brzo mogu biti pretvorena u prometo sredstvo a to su štedni depoziti. Pored štednih depozita postoje i: oročeni depoziti do jedne godine i ograničeni depoziti ( garantni polozi, rezervni fondovi is l.)

Na osnovu navedenih obilježja novca mogu se agregirati tri monetarna pojma i to su: - M1, novčana masa sa gotovinskim (efektivnim) novcem i žiralnim (depozitnim) novcem,

kao najčešći oblik koji agregira sredstva kupovne snage u stanja likvidnih oblika tj. predstavljaju stedstva plaćanja

- M2, obuhvaća M1 sa kvazi novcem kao sredstvima koja se mogu veoma brzo pojaviti u platnom prometu kao sredsva plaćanja

- M3, obuhvata M2 uvećana za tzv ostalim likvidnim sredstvima

Osim navedenih monetarnih agregata koristi se kategorije: monetarni volumen i monetarni potencijal.U kategoriju monetarnog potencijala uključeni su nelikvidni oblici kao što su: oročeni depoziti preko jedne godine i blokirani depoziti; dok u kategoriju monetarnog volumena uključeni su ograničena likvidna sredstva sa stepenom oročavanja od jedne godine.

PROMJENE NOVČANE MASEU savremenim novčanim sistemima novčana masa se mijenja usljed:

a) jače ili slabije kreditne aktivnosti banakab) prelijevanje novca u depozite, i obrnuto, koji nisu novacc) promjena salda potraživanja ili dugovanja u odnosima sa inostranstvom i transakcije

banaka u stranoj valuti domaćim komitentimad) kupovina ili prodaja zlata i drugih plemenith metala

Ograničenje novčanih sredstava sprovodi se:- blokiranjem sredstava na neodređeno vrijeme- potpuno blokiranje sredstava do kraja godine- djelimično blokiranje sredstava do kraja godine- izdvajanjem sredstava na posebne račune i ograničene depozite

Razvitak kreditnog novca u obliku depozitnog novca sa razvijenim bezgotovinskim platnim prometom predstavlja uzrokom sloma zlatnog standard te pojavu savremenog novčanog sistema tzv. sisteme papirne valute. Expanzija bankarskog kredita ima svoju formalnu i stvarnu granicu. Formalna granica je određena stopom obavezne reserve, dok je stvarna granica određena stanjem likvidnosti u nebankarskom sektoru.

Pored instrumenata obavezne reserve Centralna banka ima i druge instrumente i to:- povećanje, odnosno smanjenje eskontne stope- povećanje odnosno smanjenje reeskontnog i relombardnog kontigenta- prodaji i kupovini hartija od vrijednosti - veći obim kreditne aktivnosti nebankarskog sektora

LIKVIDNOSTLikvidnost po definiciji predstavlja sposobnost različitih subjekata da u roku udovolje svojim obavezama.Optimalne količine i optimalni rast novca je onaj koji doprinosi razvoju privrede. Likvidnost imovine se odnosi na lakoću prodaje te imovine uz minimalne troškove. Monetarni agregati moraju dati odgovor na stanje u realnom sektoru ekonomije i dobijanje slike realnog stanja sa stanovišta globalne i sektorske likvidnosti, brzine opticaja novca, tehnike plaćanja, regularnost novčanih tokova ili takozvana siva ekonomija.

Pod sumom robnih cijena podrazum+ijevamo sumu robnonovčanih transakcija realizovanih proizvoda i usluga i to u odnosu R-N. Sektor definišemo kao skup relativno homogenih subjekata sa sličnim motivima ponašanja npr. stanovništvo, privreda, industrija, poljoprivreda, trgovina i sl. Sektori se mogu formirati po funkcionalnom i institucionalnom načelu.

BRZINA OPTICAJA NOVCAU savremenoj monetarnoj teoriji brzina opticaja novca je recipročna potražnji novca.. Međutim, zbog uticaja korištenja kredita i supstituta novca moguće je obaviti povećani obim prometa istom količinom novca. Računski brzina novca se može iskazati kroz sljedeći odnos:

Kod bezgotovinskog platnog prometa Kod gotovinskog plaćanja

Za analizu likvidnosti važno je da li se ona sprovodi ex post (odnosi se na prošlost) ili ex ante (odnosi se na budućnost).

SIVA EMISIJA NOVCA

Siva emisija novca van legalnih tokova predstavlja deformaciju monetarnih tokova. Najčešći oblici sive emisije:

Nevraćanje ili neuredno vraćanje dospjelih kredita u bankarski sistem i neovlašteno korištenje kredita od strane komitenata,

Špekulativno zadržavanje gotovog novca i nepolaganje istog na račun, Nenamjensko trošenje benkarskih kredita, Finansijska nedisciplina. Mogu ugroziti sistemsku sigurnost koja se ispoljava kroz rizike sigurnosti i likvidnosti.

Najveći problem sive emisije je osjećaj nesigurnosti i stvaranja ekonomije bez povjerenja i poslovnog morala. Sistem supervizije i kontrole bankarskog poslovanja nalaže sve oblike kontrole.

Neželjeni efekti sive ekonomije se ogledaju u: Prekid funkcije depozit-kredit i uspostavljanje procesa kreditne multiplikacije, Izražena nelikvidnost privrede i zavisnost privrede od kredita, Deformacije u strukturi novčanih sredstava izazvanih prelijevanje likvidnih u nelikvidne

oblike usljed promjene namjene korištenja sredstava, Prevelika količina gotovog novca u opticaju u strukturi novčane mase.

Pranje novca je pretvaranje tzv. „prljavog“ novca ili druge imovinske koristi pribavljenih kriminalnim ili drugim protuzakonitim radnjama u „čist“ novac, koji se može upotrijebiti i koristiti kao legalni prihod u bankovnim, trgovačkim, kupoprodajnim, investicijskim, poduzetničkim i drugim poslovima ili ulaganjima. „Prljavi novac“ je dakle svaki profit ili sredstva (novac i imovina) koja proizilaze iz nezakonitih aktivnosti. Pranje novca bez prethodne kriminalne aktivnosti ne postoji.

Neke od metoda pranja novca su: Krijumčarenje gotovine, fizički transport gotovine u stranu državu gdje se novac polaže u

banku i uskoro postaje neprepoznatljiv, Konstrukcija-velika finansijska transakcija pratvara se u niz malih s malim iznasima

novca. Kockarnice, lica sa gotovinom dolaze u kockarnicu, dobiva žetone, odigra nekoliko serija

i za preostalih većinu žetona traži isplatu koju potom deponira na račun trećih osoba. Lažne kompanije-tzv.“shell konpanije“ prikrivaju sredstva pranja novca, a „front

kompanije“ obavljaju legalne poslovne aktivnosti radi prikrivanja pranja novca, ove kompanije ne posluju, već postoje samo kao sredstvo za uplatu gotovog novca na račune u bankama koja su osnovana putem prevara sa ličnim dokumentima i korupcije.

Pranje novca se najčešće obavlja u zemljama zvanima „porezni raj“ ili „off-shore“ državama.

Međunarodne incijative za sprečavanje pranja novca su: FATF – radna grupa za djelovanje u oblasti finansija, Bazelski komitent za kontrolu banaka.

Pranje novca se obavlja u zemljama zvanim “porezni raj” ili “off-shore državama”. To su države koje ne oporezuju.

III Poglavlje

Teorije inflacije

Inflacija je pojava koja se manifestuje u rastu cijena što dovodi do opadanja životnog standarda stanovništva, pogoršavanja devizne bilanse i kursa domaće valute. Inflacija je heterogena i kompleksna pojava koja izaziva poremećaje na tržištu i otežava kontinuirano funkcioniranje privrede. Uzroci pojave inflacije su, istorijski posmatrani, u najvećem broju slučajeva bili izazvani

ratnim poremećajima i prirodnim nedaćama: poplave, suše, zemljotresi i sl. U najnovije vrijeme ispoljava se kao pojava sa pratećom nestabilnosti privrede, te monetarnim poremećajima.

Prvu matematički izraženu verziju kvantitativne teorije novca dao je američki ekonomista I. Fisher, 1911. godine i to je i do danas jedna od najčešće navođenih formula u ekonomskim radovima. Fisherova jednačina polazi od:

Cijene su funkcija novca u opticaju, Cijene su zavisne od obima robnog prometa.

Poznata Fišerova formula, koja najbolje objašnjava teoriju novca, zasniva se na:

MG (V) + M'D (V)P = Q

M = količina gotovog novca M' = količina depozitnog novca G(V) = brzina opticaja gotovog novcaD(V) = brzina opticaja depozitnog novcaP = predstavlja opšti nivo cijena koji je u korelaciji količine gotovinskog i depozitnog novca ponderisanih sa brzinom opticaja, s jedne strane, i recipročne vrijednosti obima roba.

Na bazi ovih postavki proizilazi da se sudaraju dvije mase, i to novca i roba, te da se iz tog odnosa dobivaju cijene. Iz takvog odnosa se po kvantitativnoj teoriji dolazi do vrijednosti novca. Znači više novca uzrokuje rast cijena i obrnuto.

Kembridžka formulacija novca je reformulisana kvantitativna teorija. Predstavnici ove teorije su Marshall, Pigou, Kexnes, Roberston. Najznačajniji predstavnik ove teorije je Marshall koji daje naglasak na kamatnu stopu i marginalnu produktivnost kapitala. Polazište ove teorije je na renije uspostavljenom odnosu:

MV = PQ

ako se uvede izraz: v = 1/k

kako je: Q = R = Y dohotka

M VP = R

Na ovaj način je uspostavljena veza između M-količine novca sa P-opšteg nivoa cijena, k-kamatnom stopom i Y-dohotkom.

Kembridžka verzija poslužila je kao osnova za tumačenje inflacije koju su kasnije preuzeli i monetaristi. Suština je da se rastom ponude novca povećava nivo cijena. Rast nivoa cijena smanjuje realnu količinu novca koju pojedinci žele da drže jer cijene predstavljaju trošak držanja novca. Tražnja za novcem u ovom slučaju raste sa rastom realnog dohotka, a opada sa rastom

stope inflacije, jer inflacija smanjuje prinos na novac. Tj. predstavlja oportunitetni trošak držanja nobvca. Prema tome, tokom rasta inflacije smanjuje se k, a povećava V, a ponuda i tražnja za novcem izjednačavaju se na sve višem nivou cijena.