35   jaar   geleden   typten   we   op   de   schrijfmachine,    hadden   we   blauwe   vingers   van   het   carbonpapier,    was   de   tippex   nooit   ver   weg   en   draaide   de  stencilmachine   op   volle   toeren.   Een   eerste  buurtkrantje  werd  geboren.        

Nu   zitten   we   voor   de   computer,   die   voor   ons   de  spellingscontrole  uitvoert  en  met  een  volle  cartridge  en   propere   vingers   printen   we   er   op   los.    Het   eerste   ‘SANDERkwartiertje’   rolt   van   de   pers   en  dat  heb  je  nu  in  handen.  Een  vlot  leesbare,  beknopte  en  moderne  versie  van  het  vroegere  buurtkrantje.      

Samen   met     onze   website   en   de   elektronische  nieuwsbrief   bieden   we   jullie   graag   het   actuele  nieuws  uit  de  buurt  aan.  Ook  wij  evolueren  mee  en  helpen   zo   de   ecologische   voetafdruk   te   verkleinen.  Onze   enthousiaste   inzet   voor   de   buurt   blijft   echter  even  groot!        

Al  jullie  reacties  zijn  welkom.  Veel  leesplezier!  

Samen  uit…  

Zondag  12  januari    2014  

Zondag  6  april  2014  

www.sanderkwartier.be  

Zondag      1  juni  2014  

Zaterdag    14  juni  2014  

Nieuwjaarsreceptie  “Kom  met  je  soepkom  en  wees  welkom”  

Het  SANDERkwartiertje  

Wandeling  met  gids  “Sanderkwartier  wandelt  door  Sint-­‐Baafs”  

Dag  van  de  Buur  “Picknick  in  het  park”  

December  2013  

Bezoek  aan  Imker  Jo  Voor  wie  het  vorige  bezoek  gemist  heeft  

Het  buurtkrantje      nieuwe  stijl  

Buren  en  bewoners  maken  een  buurt.  Deze  verjaardag  is  er  eentje  om  samen  te  vieren.    Vier  je  volgend  jaar  je  35ste  verjaardag,  zijn  jullie  dan  35  jaar  getrouwd,  woon  je  in  huisnummer  35,  heb  je  35  (achter)kleinkinderen,  woon  je  in  2014  reeds  35  jaar  in  het  Sanderkwartier,  ….  Het  maakt  niet  uit,  als  het  maar  iets  met  35  te  maken  heeft.  Ben  jij/zijn  jullie  dat?  Neem  contact  op  

met  het  buurtcomité  of  mail  naar  sanderkwartier@gmail.com.  We  komen    graag  langs  voor  een  foto  en  bouwen  zo  een  fotogalerij  op  die  een  blikvanger  wordt  op  het  buurtfeest.  Dit  project  lukt  enkel  met  jullie  hulp.  Dus,  reageren  maar!  

In  2014  is  buurtwerking  Sanderkwartier  35  jaar  jong!  

Groot  en  klein  nieuws  uit  je  buurt  

Zondag    6  juli  2014  

Buurtfeest  in  jubileumeditie  

Voor  elke  activiteit  ontvang  je  nog    een  uitnodiging.    

 

 

lorem  ipsum  dolor    

2  

 

In 1994, bij het aanleggen van het Edgard De Smedtplantsoen, op de gronden van het vroegere Cercleplein, werd een speelplein voorzien. Dit is reeds negentien jaar geleden. Na uren speel-plezier is het tijd om te ravotten in een toffe en moderne speeltuin. Leuk voor de kleine avonturiers en hun ouders die onbezorgd hun kinderen kunnen gadeslaan. Op de brieven van Ellen en die van het buurtcomité, verstuurd op 26 oktober 2013, kregen we, tot op vandaag, geen reactie van het stadsbestuur.

BUS  25  stopt  tijdens  de  werken  aan  de  stationsomgeving  opnieuw  aan  bushalte  ”Hertogen”.  Maar  dit  is  slechts  tijdelijk.  Dit  schept  veel  ongenoegen  en  wrevel  bij  de  oudere  en  minder  mobiele  bewoners  in  deze  drukbewoonde  omgeving.  Uit  bezorgdheid  voor  de  buurt  schreef  Dominiek  Huys,  uit  de  Magdalenastraat,  verschillende  brieven.  Hierna  de  antwoorden  die  hij  kreeg.  De  brieven  kan  je  terugvinden  op  de  www.sanderkwartier.be  of  opvragen  bij  het  buurtcomité.  

De  Lijn:  ”…  De  reisweg  van  lijn  25  is  reeds  enkele  jaren  aangepast  en  blijft  ook  na  beëindiging  van  de  werken,  behouden  via  de  Barrièrestraat….”  

Stad  Brugge:  ”…  Het  traject  van  lijn  25  werd  vorig  jaar  aangepast  nadat  De  Lijn  een  analyse  gemaakt  had  van  alle  lijnen  in  Brugge.  Het  aantal  op-­‐  en  afstappers  aan  bepaalde  haltes  was  te  gering  om  deze  haltes  nog  langer  te  verantwoorden.  Dit  betekende  een  beperkte  aanpassing  voor  de  gebruikers  van  deze  haltes,  deels  door  een  nieuwe  halte  verderop,  deels  door  gebruik  te  maken  van  andere  buslijnen  die  ook  nog  één  van  de  afgeschafte  haltes  bedienen….  Door  de  werken  aan  de  stationsomgeving  rijdt  de  bus  weliswaar  opnieuw  langs  deze  (niet  meer  bediende  haltes),  maar  dat  is  een  puur  tijdelijke  situatie.  Een  eventuele  aanpassing  van  dit  traject  moet  bekeken  worden  in  het  volledige  busaanbod.”  

Wil  je  zelf  reageren?  Mail  naar  Dominiek,  huysdomi@gmail.com  of    stuur  je  brief    naar  Magdalenastraat  18,  bus  2  –  graag  met  je  motivatie  en  korte  beschrijving  wie  je  bent.  Op  die  manier  kunnen  we  alle  reacties  bundelen  en  contact  opnemen  met  de  bevoegde  diensten.  

 

 

 

Het  speelplein  is  dringend  aan  vernieuwing  toe.  De  elfjarige  Ellen  Degryse  uit  de    18-­‐Oktoberstraat  schreef  het  stadsbestuur  hierover  een  mooie  brief  in,  in  naam  van  de  kinderen  en  gezinnen  uit  de  buurt.    Brief  zie  hiernaast.  

 

 

lorem  ipsum  dolor    

3  

“Sinds  mijn  kindertijd  voel  ik  mij  aangetrokken  tot  Afrika:    de  mensen  zelf,  hun  cultuur  en  de  natuur.  Bovendien  zit  reizen  naar  vreemde  landen  zowat  in  onze  familie.    Ik  heb  onder  meer  een  oom  die  een  jaar  als  geneesheer  gewerkt  heeft    in  Congo  en  mijn  vader  is  beroepsmatig  heel  veel  in  het  buitenland”.      Het  was  dan  ook  een  beetje  vanzelfsprekend  dat  Eline  vorig  jaar  een  reis  plande  naar  een  Afrikaans  land.    Zij  vond  vijf  medestudenten  die  met  haar  mee  wilden.    Hoe  maak  je  als  student  een  (dure)  reis  naar  een  land  in  Afrika?    Via  de  organisatie  ‘Ontmoet  Afrika’  (www.ontmoetafrika.nl)  als  vrijwilliger  gaan  naar  Ghana  was  de  oplossing.    Zij  kozen  voor  Ghana  omdat  dit  land  als  rustig  en  veilig  bekendstaat.    

“We  vertrokken  op  2  juli  voor  een  reis  van  vier  weken”,      zo  begint  Eline  haar  verhaal.    “Via  Accra,  de  hoofdstad  van  Ghana,  reisden  we  door  naar  onze  bestemming  Tamale.    Daar  werkten  we  als  vrijwilliger  in  twee  ziekenhuizen.    Het  eerste  ziekenhuis,  dat  zich  in  het  centrum  van  de  stad  bevindt,  kan  je  naar  onze  normen  nog  enigszins  een  ziekenhuis  noemen.    Het  was  toch  redelijk  goed  uitgerust.    Wij  hebben  er  een  week  gewerkt,  maar  vonden  het  daar  niet  zo  interessant,  want  we  konden  of  mochten  er  weinig  doen.    

Heel  anders  was  onze  ervaring  in  het  dorpsziekenhuis  aan  de  rand  van  de  stad.    Wij  zouden  dat  geen  ziekenhuis  noemen.    Er  zijn  slechts  twee  kamers,  één  waar  de  dokter  de  patiënten  ontvangt  en  één  kamer  waar  de  patiënten  verpleegd  worden.    De  verpleging  bestaat  uit  wondverzorging  en  het  aanbrengen  van  een  infuus.    Overnachten  kan  men  er  niet.    Ergere  gevallen  worden  doorgestuurd  naar  het  ziekenhuis  in  het  centrum.    De  belangrijkste  ziekte  is  hier  nog  steeds  malaria,  maar  dat  wordt  niet  als  ernstig  beschouwd.    Het  is  bijna  zoals  iemand  bij  ons  griep  heeft.    Ze  krijgen  een  infuus  en  ze  worden  terug  naar  huis  gestuurd.    

Tot  daar  de  ervaring  van  Eline  en  haar  vrienden  bij  hun  werk  als  vrijwilligers  in  het  ziekenhuis,  maar    de  grootste  ervaring  en  beleving  was  echter  het  wonen  bij  een  gastgezin.    Dit  was    georganiseerd  door    ‘Ontmoet  Afrika’.    

“Aan  de  rand  van  de  stad  wonen  de  mensen  nog  steeds  in  hutten,  onze  gastgezinnen  ook.    Eten  klaarmaken  gebeurt  op  het  binnenplein  voor  de  hut.    Het  leven  in  een  hut  lijkt  best  leuk,  maar  het  grote  probleem  is  dat  er  geen  sanitair  is.    Je  wassen  zonder  douche  is  nog  enigszins  te  doen,  maar  dat  er  geen  toilet  is,  is  wel  een  groot  probleem.    Iedereen  gaat  dan  maar  in  de  natuur!    Deze  situatie  leidt  natuurlijk  tot  infectieziektes.    Er  is  ook  een  grote  kindersterfte.    Een  bijzondere  ervaring  was  de  bevalling  die  we  in  die  primitieve  omstandigheden  meegemaakt  hebben.    Wat  mij  daarbij  bijzonder  opviel,  is  dat  de  mama  niet  onmiddellijk  haar  baby  bij  zich  wilde.    Dat  schijnt  daar  echter  normaal  te  zijn.    Een  naam  wordt  ook  pas  zeven  dagen  na  de  geboorte  aan  het  kind  gegeven.    Door  bij  het  gastgezin  te  wonen  heb  ik  echt  wel  veel  geleerd  over  hoe  de  mensen  in  Afrika  leven.”  Eline  en  haar  vrienden  waren  ook  naar  Ghana  vertrokken  om  de  natuur  in  te  trekken.    Dat  konden  ze  doen  in  het  weekend.    Zo  hebben  ze    een  weekend  het  nationaal  park  Mole  bezocht.    Daar  hebben  ze  onder  meer  van  heel  dichtbij  een  groep  olifanten  gezien,  niet  zonder  een  beetje  angst.    En  wat  een  luxe  moet  het  voor  hen  geweest  zijn  om  na  een  week  zonder  sanitair  te  kunnen  douchen  en  slapen  in  een  hotel!    

In  een  tweede  weekend  zijn  ze  de  rotsen  ingetrokken.    Dat  was  ongeveer  zes  uur  rijden  vanaf  de  hutten  van  de  gastgezinnen.    Die  verplaatsing  deden  ze  met  Trotro,  het  openbaar  vervoer  in  Ghana.    Het  zijn  VW-­‐busjes,  waarin  je  met  twintig  mensen  op  elkaar  geplakt  zit.    Op  de  terugweg  liep  het  echter  fout.    De  bus  kreeg  een  klapband  en  vloog  over  de  berm.    

“Ik  ben  heel  kort  bewusteloos  geweest”,  vertelt  Eline.    “Ik  voelde  echter  niets  en  was  mij  er  niet  van  bewust  dat  ik  gewond  was,  maar  toen  ik  de  heel  diepe  wonde  zag  aan  mijn  linkervoet  en  merkte  dat  mijn  gezicht  bebloed  was,  besefte  ik  dat  het  ernstig  was.    Gelukkig  heeft  een  automobilist  die  daar  voorbijreed  mij  en  een  vriendin,  die  minder  erg  gewond  was,  met  zijn  jeep  naar  de  dichtstbijzijnde  stad  Bolgatanga  gebracht.    Het  was  een  rit  van  vier  uur.    Daar  werd  de  wonde  aan  mijn  voet  dichtgenaaid,  zonder  vooraf  veel  te  ontsmetten  en  zonder  verdoving.    Ik  heb  toen  wel  heel  erg  hard  geschreeuwd.    Alhoewel  ik  vroeg  naar  mijn  neus  te  kijken,  werd  dit  niet  gedaan.    Ondertussen  was  de  verzekering  ingeschakeld  en  werden  we  allemaal  de  volgende  dag  naar  de  hoofdstad  Accra  gebracht.    Ik  wilde  natuurlijk  direct  gerepatrieerd  worden  naar  België,  maar  in  het  grotere  ziekenhuis  van  Accra  zei  de  dokter  mij  dat  als  ik  niet  direct  mijn  voet  liet  opereren,  ik  wellicht  mijn  voet  zou  verliezen,  iets  wat  later  in  Brugge  zou  worden  bevestigd.    Ik  werd  dan  ook  geopereerd  aan  mijn  voet,  die  nadien  in  een  gipsverband  gezet  werd.    Naar  mijn  neus  werd  weer  niet  gekeken.  Mijn  ouders  waren  intussen  op  de  hoogte.    Voor  hen  was  het  heel  lastig.    Wat  een  geluk  dat  er  gsm’s  bestaan!    Uiteindelijk  heeft  het  nog  vier  dagen  geduurd  vooraleer  we  met  alle  vrienden  samen  naar  België  gerepatrieerd  werden.”    

In  Brugge  werd  haar  voet  opnieuw  onderzocht  en  verzorgd.    Maar  ook  hier  werd  pas  twee  weken  later  haar  klacht  over  haar  neus  ernstig  genomen.    Die  werd  dan  uiteindelijk  ook  geopereerd,  want  het  neusbeen  was  wel  degelijk  gebroken.”    

En  zo  komen  we  bij  het  begin  van  het  verhaal:    Eline  in  een  rolstoel  in  onze  buurt.    Eline  heeft  haar  studies  dit  jaar  zonder  achterstand  kunnen  voortzetten.    De  wonde  aan  haar  voet  is  nog  niet  volledig  hersteld,  maar  zij  is  optimistisch  en  zegt  dat  alles  volledig  zal  genezen  en  enkel  een  litteken  zal  overblijven.  Is  de  liefde  van  Eline  voor  Afrika  verminderd?    “Neen”,  zegt  zij.    “Voor  ik  vertrok,  had  ik  schrik  voor  malaria,  mijn  ouders  voor  verkrachtingen  en  overvallen,  maar  de  volgende  keer  zal  ik  vooral  schrik  hebben  van  het  verkeer.    Het  openbaar  vervoer  zal  ik  er  zeker  niet  meer  nemen.  

Naar  goede  gewoonte  stellen  we  graag  iemand  uit  de  buurt  voor.  Eline  V.  vertelt  over  haar  reis  naar  Ghana:  “Ik  heb  veel  geluk  gehad”    

De  kans  is  groot  dat  je  Eline,  die  met  haar  ouders  en  haar  broer  in  de  Ontmijnerslaan  woont,      in  augustus  gezien  hebt.  Zij  zat  toen  in  een  rolstoel  en  haar  mama  wandelde  met  haar  nagenoeg    dagelijks  door  onze  buurt.  Zij  kregen  voortdurend  de  vraag  wat  er  gebeurd  was.  “Hoe  vaker    wij  het  verhaal  vertelden,  hoe  korter  het  werd”,    zeggen  Eline  en  Leen.  Op  het  einde  was  het    “Een  busongeluk  in  Ghana”.    Voor  het  Sanderkwartier  vertelt  Eline  –  een  vlotte,  optimistische    jonge  vrouw,  die  in  haar  vierde  jaar  geneeskunde  aan  de  universiteit  Gent  zit  en  in  haar  vrije  tijd    zeer  actief  is  bij  de  jeugdbeweging  VKSJ  –  ons  graag  het  volledige  verhaal.  

 

 

 

lorem  ipsum  dolor    

4  

 

Vragen  of  problemen?  

Er  is  steeds  een  buurtmedewerker    in  je  buurt!  

 

18-­‐Oktoberstraat  

Nr.  9   Trui  Persoone  050/38  75  59  

Nr.  49   Dirk  en  Liliane  Taveirne  050/38  71  09    

Nr.  70   Hilde  Demuelenaere  050/68  07  34  

 

Torhoutse  Steenweg  

   Nr.  97   Nico  Hoornaert    

   Nr.  103  Christine  Dieryck    0486/442  865  

 

Orchideeënlaan  

     Nr.  1   Brigitte  Declerck  050/38  90  03  

 

www.sanderkwartier.be  

sanderkwartier@gmail.com  

Rekeningnr.  buurtwerking  Sanderkwartier  BE22-­‐7755-­‐2120-­‐3047  

 

Luc  De  Gruyter  uit  de  Azalealaan    nam  het  interview  af  van  Eline  V.  

 

Het  SANDERkwartiertje,  oplage  900  exemplaren.  

Wist  je  dat  vanaf  1  december  2013  in  onze  dichte  buurt,  Gistelsesteenweg  97,  het  Adolphe  Sax-­‐huis-­‐Brugge  geopend  werd.  Dit  bijzonder  project  is    het  levenswerk  van  Bruggeling  Karel  Goetghebeur  die  al  lang  gefascineerd  is  door  de  saxofoon.  Hij  kon  de  merknaam  Adolphe  Sax  deponeren  en  wil  die    zo  nieuw  leven  ‘inblazen’.  Dit  met  de  ambitie  om  een  volwaardige  productlijn  van  kwalitatieve  Belgische  saxofoons  vanuit  Brugge  uit  te  bouwen  voor  de  internationale  markt.    Art  Nouveau  Huis  de  Lauden  kreeg  op  die  manier  een  permanente  invulling  als  kantoor,  expo-­‐ruimte,  reparatieatelier,  toonzaal  en  muzikale  ontmoetings-­‐plaats  van  het  jonge  Brugse  bedrijf  Adolphe  Sax  &  Cie.  Zeker  een  bezoekje  met  de  buurt  waard.  Wordt  vervolgd.      Ook  dit  jaar  kloppen  we  bij  jullie  aan  om  financiële  steun  voor  de  buurt-­‐werking  te  vragen.  Zonder  subsidies,  maar  met  jullie  bijdragen  kunnen  de  activiteiten,  uitnodigingen,  het  SANDERkwartiertje,  buurtfeest  e.d.  worden  verdergezet.  Vrijblijvend  vind  je  bijgevoegd  een  overschrijvings-­‐formulier  (BE22-­‐7755-­‐2120-­‐3047  op  naam  van  Gebuurtekring  Sanderskw.).    Alvast  hartelijk  dank  bij  voorbaat.    

   

 

Brei  een  mooi  einde  aan  2013…  …  en  neem  de  draad  weer  op    voor  een  warm  2014!  

Prettige  feestdagen!