Midnight Sun

Από την σελίδα 421 μέχρι και το τέλος σελ. 504 υπάρχουν πρόσθετα από τα βιβλία Λυκόφως και Νέα Σελήνη καθώς και ένα ποίημα.

Περιεχόμενα

Εισαγωγή

1. Πρώτη Ματιά

2. Ανοιχτό Βιβλίο

3. Φαινόμενο 4. Οράματα

5. Προσκλήσεις

6. Ομάδα Αίματος

7. Μελωδία

8. Φάντασμα

9. Πορτ Άντζελες

10.

Στέφενι Μάιερ ………

Θεωρία

11. Ανακρίσεις

12. Επιπλοκές

σελ. 2σελ. 3σελ. 40 σελ. 84σελ. 121σελ. 146σελ. 185

σελ. 222σελ. 250σελ. 266σελ. 310σελ. 347σελ. 394

~ 2 ~

………………. Ήλιος του Μεσονυχτίου

Εισαγωγή

Η στοργή για κάποιο πρόσωπο είναι μια πολυτέλεια που μπορείς να έχεις μόνο αφού όλοι σου οι

εχθροί έχουν εξολοθρευτεί.Μέχρι τότε, όλοι όσους αγαπάς

είναι όμηροι, απομυζούν το κουράγιο σου και

διαφθείρουν την κρίση σου.Κι όμως, για να λέμε την αλήθεια,η λογική κι η αγάπη δεν είναι οι καλύτεροι σύντροφοι στις μέρες

μας.

~ 3 ~


1. Πρώτη ματιά

Αυτή ήταν η περίοδος της ημέρας κατά την οποία ευχόμουν να μπορούσα να κοιμηθώ.Λύκειο.Ή μήπως καθαρτήριο ήταν η σωστή λέξη; Αν υπήρχε κάποιος τρόπος να επανορθώσω για τις αμαρτίες μου, τότε μάλλον αυτός ο τρόπος θα ήταν να πηγαίνω στο Λύκειο. Η πλήξη δεν ήταν κάτι το όποιο το συνήθιζα. Κάθε μέρα φαινόταν ακόμη πιο μονότονη από την προηγούμενη.Υποθέτω πως αυτή ήταν μια μορφή ύπνου-αν ο ύπνος προσδιοριζόταν ως η αδράνεια ανάμεσα σε άλλες ενέργειες.Παρατηρούσα τις ρωγμές του απέναντι γωνιακού τοίχου της καφετέριας και φανταζόμουν σχεδία που δεν υπήρχαν στην πραγματικότητα εκεί. Ήταν απλά ένας τρόπος να σβήνω τις φωνές που μουρμούριζαν σαν ορμητικό ποτάμι μέσα στο

~ 4 ~


κεφάλι μου.Αρκετές εκατοντάδες φωνές τις έδιωχνα από βαρεμάρα.Όταν είχε να κάνει με το ανθρώπινο μυαλό, τα είχα ακούσει όλα πολλές φορές. Σήμερα, όλες οι σκέψεις είχαν επικεντρωθεί σε μια προσθήκη στον μικρό αριθμό του μαθητικού σώματος εδώ. Με το παραμικρό ενθουσιάζονταν όλοι. Το είχα δει το καινούριο πρόσωπο σε τόσες σκέψεις, από τόσες πολλές διαφορετικές οπτικές γωνίες. Απλά ένα κανονικό ανθρώπινο κορίτσι. Ο ενθουσιασμός για την νεόφερτη ήταν προβλέψιμος και κουραστικός, σαν να κουνάς ένα γυαλιστερό αντικείμενο σε ένα παιδί. Τα μισά αγόρια του σχολείου ήδη φαντάζονταν τους εαυτούς τους ερωτευμένους μαζί της, απλά επειδή όταν κάτι καινούριο. Προσπάθησα σκληρότερα να διώξω τις σκέψεις τους.Μόνο τέσσερις φωνές έδιωχνα από ευγένεια παρά αποστροφή: της οικογένειάς μου, των αδελφών μου, οι οποίοι είχαν συνηθίσει την έλλειψη ιδιωτικότητας με την δική μου παρουσία, που συνήθως δεν το σκέφτονταν καν. Τους έδινα όση ιδιωτικότητα μπορούσα. Προσπαθούσα να μην τους ακούω.Όμως όσο και αν προσπαθούσα, πάλι ήξερα.Η Ρόζαλι σκεφτόταν, ως συνήθως, για τον εαυτό της. Πέτυχε στην αντανάκλαση των γυαλιών κάποιου, το προφίλ της, και συλλογιζόταν για την τελειότητά της. Το μυαλό της Ρόζαλι ήταν σαν μια ρηχή πισίνα με ελάχιστες εκπλήξεις.Ο Έμετ ήταν ακόμα νευριασμένος για έναν αγώνα πάλης, στον

~ 5 ~


οποίο τον νίκησε ο Τζάσπερ το προηγούμενο βράδυ. Θα χρειαζόταν όλη του την υπομονή για να περιμένει να τελειώσει η σχολική μέρα για απαιτήσει επανάληψη του αγώνα. Βασικά, ποτέ δεν νιώθω ότι καταπατάω την ιδιωτικότητα του Έμετ όταν ακούω τις σκέψεις του επειδή ποτέ δεν σκέφτεται κάτι που δεν λέει. Ίσως να ένιωθα ενοχές όταν διάβαζα τις σκέψεις των άλλων επειδή ήξερα ότι υπήρχαν πράγματα που δεν θα ήθελαν να ξέρω. Αν το μυαλό της Ρόζαλι ήταν μια ρηχή πισίνα, τότε το μυαλό του Έμετ ήταν μια κρυστάλλινη λίμνη, χωρίς σκιές, πεντακάθαρη. Και ο Τζάσπερ... υπέφερε. Καταπίεσα έναν αναστεναγμό.Έντουαρντ. Με φώναξε η Άλις στις σκέψεις της, και αμέσως είχε την προσοχή μου.Ήταν ακριβώς σαν να φώναζε το όνομα μου δυνατά. Χαιρόμουν που το όνομά μου ήταν πια εκτός μόδας. Ήταν σπαστικό. Κάθε φορά που κάποιος σκεφτόταν για οποιονδήποτε Έντουαρντ, το κεφάλι μου γυρνούσε αυτόματα.Το κεφάλι μου όμως δεν γύρισε αυτή τη φορά. Η Αλις και εγώ είχαμε γίνει καλοί στις ιδιωτικές μας συζητήσεις. Σπανίως μας έπιανε κανείς. Το βλέμμα μου παρέμεινε στις ρωγμές του τοίχου.Πως κρατιέται; Με ρώτησε.Συνοφρυώθηκα, ελάχιστη όμως η αλλαγή στην έκφρασή μου. Τίποτα που θα με φανέρωνε στους άλλους. Θα μπορούσα κάλλιστα να έπαιρνα τέτοια έκφραση από βαρεμάρα.Οι σκέψεις της Άλις τώρα ήταν αναστατωμένες, είδα στο

~ 6 ~


μυαλό της πως έψαχνε να δει για το κοντινό μέλλον του Τζάσπερ στα οράματά της.Υπάρχει κίνδυνος; Συνέχισε να ψάχνει στα μονότονα οράματά της, τον λόγο που συνοφρυώθηκα.Γύρισα το κεφάλι μου αργά προς τα αριστερά, σαν να κοιτάω τα τούβλα στον τοίχο, αναστέναξα, και γύρισα το κεφάλι μου προς τα δεξιά, κοιτώντας πάλι τις ρωγμές. Μόνο η Άλις ήξερε ότι κουνούσα το κεφάλι μου, απαντώντας στην ερώτησή της.Τότε ηρέμησε λίγο. Να μου πεις αν χειροτερέψει.Κούνησα μονό τα μάτια μου, πρώτα πάνω στο ταβάνι, και ξανά κάτω.Σʼευχαριστώ που το κάνεις αυτό.Χαιρόμουν που δεν μπορούσα να της απαντήσω φωναχτά. Τι θα της έλεγα;«Έυχαρίστησή μου;» Ήταν κάθε άλλο παρά αυτό. Δεν χαιρόμουν να ακούω τις προσπάθειες του Τζάσπερ. Ήταν πραγματικά απαραίτητο να πειραματίζεται έτσι; Δεν θα ήταν πιο ασφαλές να παραδεχτούμε ότι μπορεί να μην μπορέσει ποτέ να ελέγξει την δίψα του όπως εμείς οι υπόλοιποι, και να μην τον σπρώχνουμε στα όρια του;Έίχαν περάσει δύο εβδομάδες από το τελευταίο μας κυνήγι. Αυτό δεν ήταν και ιδιαίτερα δύσκολο για εμάς τους υπόλοιπους, ήταν ένα υποφερτό χρονικό διάστημα. Ίσως να γινόταν λίγο άβολο καμιά φορά-αν ένας άνθρωπος ερχόταν πολύ κοντά, αν ο άνεμος φυσούσε από την λάθος κατεύθυνση. Όμως οι άνθρωποι σπανίως περπατούσαν κοντά μας. Το

~ 7 ~


ένστικτο τους, τους έλεγε αυτό που το συνειδητό τους μυαλό δεν μπορούσε να καταλάβει: ήμασταν επικίνδυνοι.Τώρα, ο Τζάσπερ ήταν πολύ επικίνδυνος.Έκείνη τη στιγμή, ένα μικρό κορίτσι σταμάτησε στο τέλος του κοντινότερου τραπεζιού, για να μιλήσει σε κάποιους φίλους της. Τίναξε τα κοντά ξανθά μαλλιά της χτενίζοντας τα με τα δάχτυλα της. Οι θερμαντήρες έστειλαν την μυρωδιά της προς εμάς. Έίχα συνηθίσει το πως με έκανε να νιώθω αυτή η οσμή- ο στεγνός πόνος στον λαιμό, η κοινή λαχτάρα στο στομάχι μου, το αυτόματο σφίξιμο των μυών μου, η ροη του δηλητηρίου στο στόμα μου...Αυτό ήταν κάτι το φυσιολογικό, συνήθως εύκολο να αγνοηθεί. Τώρα όμως ήταν δυσκολότερο, μιας και όλα ήταν δυνατότερα, αφού τα έβλεπα και μέσω του Τζάσπερ. Όχι μόνο η δική μου δίψα, αλλά διπλή.Ο Τζάσπερ άφηνε την φαντασία του να καλπάζει. Φανταζόταν τον εαυτό του να σηκώνεται από την θέση του δίπλα στην Άλις και να πηγαίνει να στέκεται δίπλα στο κορίτσι. Σκεφτόταν να έσκυβε σαν να ήθελε να της ψιθυρίσει κάτι, και να άφηνε τα χείλη του να ακουμπήσουν τον λαιμό της. Φανταζόταν πως θα ένιωθε, το ζεστό της αίμα που έρεε κατω από το απαλό της δερμα, στο στομα του.Κλώτσησα την καρέκλα του.Συνάντησε το βλέμμα μου για μια στιγμή και μετά κοίταξε κάτω. Άκουγα ντροπή και επαναστατική μάχη στις σκέψεις του.«Συγνώμη», μουρμούρισε ο Τζάσπερ.

~ 8 ~


Σήκωσα τους ώμους μου.«Δεν σκόπευες να κάνεις τίποτα,» του μουρμούρισε η Άλις, προσπαθώντας να τον καθησυχάσει. «Θα το έβλεπα.»Προσπάθησα να κρύψω την έκφρασή μου, που θα ξεσκέπαζε το ψέμα της Άλις. Έπρεπε οι δύο μας να μένουμε ενωμένοι. Δεν ήταν εύκολο, να ακούς φωνές ή να βλέπεις οράματα για το μέλλον. Και οι δύο φρικιά ανάμεσα σε αυτούς που ήδη ήταν φρικιά. Προστατεύαμε τα μυστικά ο ένας του άλλου.«Βοηθάει λίγο αν τους σκέφτεσαι σαν άτομα.» πρότεινε η Άλις, η ψιλή μουσική φωνή της ήταν πολύ γρήγορη για να καταλάβει κάποιος άνθρωπος τι έλεγε, όσο κοντά κι αν στεκόταν. «Την λένε Γουίτνει. Έχει μια αδερφη μωρό που λατρεύει. Η μαμά της προσκάλεσε την Έσμέ σε εκείνο το πάρτι κήπου, θυμάσαι;»«Ξέρω ποια είναι,» είπε κόφτα ο Τζάσπερ. Γύρισε αλλού και κοίταζε έξω από ένα από τα μικρα παράθυρα. Ο τόνος της φωνής του ειχε λήξει την συζήτηση.Θα έπρεπε να πάει για κυνήγι σήμερα. Ήταν γελοίο που έπαιρνε τέτοια ρισκα, προσπαθώντας να δοκιμάσει τις δυνάμεις του και να δυναμώσει την αντοχή του. Ο Τζάσπερ έπρεπε απλά να αποδεχτεί ποια ήταν τα όριά του και να δουλέψει μέσα σε αυτά. Ο προηγούμενος τρόπος ζωής του δεν ήταν σαν τον δικό μας. Δεν θα έπρεπε να πιέζει τον εαυτό του με τέτοιο τρόπο.Η Αλις αναστέναξε σιωπηλά και σηκώθηκε, παίρνοντας τον δισκο με το φαγητό της –το αξεσουάρ της, όπως ήταν– μαζι της

~ 9 ~


και έφυγε αφήνοντάς τον μόνο του. Ήξερε πότε δεν χρειαζόταν άλλη ενθάρρυνση. Αν και η Ρόζαλι και ο Έμετ ήταν πιο επιδεικτικοί με την σχέση τους, η Άλις και ο Τζάσπερ ήταν αυτοί που ήξεραν τα κέφια και την συμπεριφορά ο ενας του αλλού σαν να ήταν δικά τους. Σαν να διάβαζαν και αυτοί μυαλά –αλλά μόνο ο ενός του άλλου.Έντουαρντ Κάλεν.Αυτόματη αντίδραση. Γύρισα στο άκουσμα του ονόματός μου, αν και δεν το φώναξε κανείς, απλά το σκέφτηκε.Το βλέμμα μου διασταυρώθηκε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου με ένα ζευγάρι μεγάλα, σοκολατί ανθρωπιναμάτια πανω σε ένα χλωμό –σχημα καρδιας– πρόσωπο. Το ήξερα αυτό το πρόσωπο, αν και ποτε δεν το είχα δει ο ίδιος πριν από αυτή τη στιγμή. Το ειχα δει σε κάθε ανθρωπινο μυαλό σημερα. Η καινούρια μαθήτρια, Ιζαμπέλλα Σουάν. Κόρη του αρχηγού της τοπικής αστυνομίας, που ήρθε να μεινει εδώ λόγω μιας καταστασης. Μπέλλα. Διόρθωνε οσους χρησιμοποιούσαν ολόκληρο το όνομά της…Έστρεψα αλλού το βλεμμα μου πλήττωντας. Μου πήρε ένα δευτερόλεπτο να συνειδητοποιήσω ότι δεν ήταν αυτή που σκέφτηκε το όνομά μου.Φυσικά και είναι ήδη τσιμπημένη με τους Κάλεν, ακουσα την ιδια σκέψη να συνεχίζει.Τώρα μόλις αναγνώρισα την ʽφωνή. Τζέσικα Στάνλεϋ –είχε καιρό να με ενοχλήσει με την εσωτερική της φλυαρία. Τι ανακουφιση που είχα νιωσει όταν ξεπέρασε το παρατεταμένο

~ 10 ~


της κόλλημα για μενα. Ήταν σχεδόν αδύνατο να αποδράσω από τις συνεχείς γελοιες της φαντασιώσεις. Έυχόμουν ,τοτε, να μπορούσα να της εξηγήσω ακριβώς τι θα γινόταν αν τα χείλη μου, μαζι με τα δοντια πισω τους, βρίσκονταν σε κοντινή απόσταση από αυτήν. Αυτό θα σώπαζε τις ενοχλητικές φαντασιώσεις της. Η σκέψη και μονη της αντίδρασής της με έκανε σχεδον να χαμογελάσω.Σιγά το καλό που θα της κάνει, συνέχισε η Τζεσικα. Δεν είναι καν όμορφη. Δεν ξερω γιατι ο Έρικ την κοιταει τόσο επίμονα….ή ο Μάικ.Αντέδρασε μεσα της στην σκέψη του τελευταίου ονόματος. Το νέο της κόλλημα, ο σχετικα δημοφιλής Μάικ Νιούτον, ο οποιος της ήταν απόλυτα αδιάφορος. Προφανώς όμως δεν ήταν αδιάφορος οσον αφορούσε την καινούρια. Πάλι σαν το παιδι με το καινούριο γυαλιστερό αντικείμενο. Αν και η Τζέσσικα μιλουσε ευγενικα στην Μπελλα, υπηρχε μια κακία στις σκέψεις της, καθως εξηγούσε στην καινούρια για την οικογένειά μας. Μάλλον θα ρωτησε.Και εμένα με κοιτάζουν όλοι σήμερα,σκέφτηκε η Τζέσικα με περηφάνια. Δεν είναι τύχη που η Μπέλλα έχει δύο μαθήματα μαζί μου; Βάζω στοιχημα ότι ο Μάικ θα θέλει να με ρωτήσει τι-Προσπάθησα να μπλοκάρω την φλυαρία της πριν με τρέλαινε.«Η Τζέσικα Στάνλει λεει στην καινούρια για μας.» Μουρμουρησα στον Έμετ για να ξεχαστω.Χαχάνησε σιωπηλα. Ελπίζω να τα πεί καλά σκέφτηκε.«Μπα, τα λέει χωρις φαντασία. Μόνο λιγο σκάνδαλο. Ούτε καν

~ 11 ~


λιγο τρόμο. Έίμαι πολύ απογοητευμένος.»Και η καινούρια; Έίναι και αυτή απογοητευμένη με το κουτσομπολιό;Περίμενα για να ακούσω τι σκεφτόταν η καινούρια για την ιστορία της Τζέσικα. Τι έβλεπε όταν κοιτουσε τα πρόσωπα της χλωμής μας οικογένειας που όλοι απέφευγαν;Κατά κάποιον τρόπο ήταν δική μου η ευθύνη να ξέρω την αντίδραση της. Για να μας προστατέψω. Αν κάποιος υποπτευόταν τίποτα, χαρη στην ικονοτητα μου είχαμε μια προειδοποίηση και μπορουσαμε εύκολα να φύγουμε. Έιχε συμβει καμιά φορα στο παρελθόν- καποιοι άνθρωποι με μεγάλη φαντασία, μας έβλεπαν σαν χαρακτήρες σε βιβλια ή ταινίες. Συνήθως δεν το πετυχαιναν σωστα, αλλα μετακομίζαμε για να μην το ρισκάρουμε.Πολύ σπάνια μαντευαν σωστα. Δεν τους δίναμε την ευκαιρία όμως να επιβεβαιώσουν την υπόθεσή τους. Απλά εξαφανιζόμασταν και γινόμασταν απλα μια τρομακτική ανάμνηση.Δεν άκουγα τίποτα, αν και ακουγα προσεκτικα για σκεψεις κοντά στον βαρετό εσωτερικό μονόλογο της Τζέσικα. Τι παράξενο, μετακινήθηκε μήπως το κορίτσι; Μπα...Η Τζέσικα ακόμα της μιλούσε. Σήκωσα το κεφάλι μου για να τσεκάρω, νιώθωντας εκτός ισορροπίας. Το να τσεκάρω κατι που μπρουσε να μου πει η «δευτερη ακοή» μου ήταν κατι που δεν χρειάστηκε ποτε να κάνω.Για δεύτερη φορα το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με εκείνα τα

~ 12 ~


ζεστά σοκολατί μάτια. Καθόταν ακριβώς εκει που καθόταν και πριν, και μας κοιτούσε ,κατι φυσιολογικό, αφου η Τζέσικα ακομα για τους Κάλεν της μιλούσε.Το να σκεφτόταν για μας θα ήταν επίσης κατι φυσιολογικό.Όμως δεν άκουγα ούτε ψίθυρο.Ένα ελκυστικο κόκκινο χρωμα, σημάδεψε τα μάγουλά της και κοίταξε κάτω, μακρια από την ντροπη του να σε πιάνουν να κοιτάς έναν ξένο. Έυτυχώς που ο Τζάσπερ κοιτούσε ακόμα εξω από το παράθυρο. Δεν ήθελα να φανταστω τι θα έκαναν στον ελεγχό του οι μικρες λίμνες αίματος στα μάγουλα του κοριτσιού.Τα συναισθήματα στο πρόσωπό της ήταν ξεκάθαρα σαν να συλλαβίζονταν στο πρόσωπό της : έκπληξη, καθως εβλεπε τις μικρές διαφορές αναμεσα στο είδος της και στο δικό μου, περιέργεια καθως άκουγε την ιστορία τηςΤζέσικα και κατι ακομα...θαυμασμος; Δεν θα ήταν η πρώτη φορα. Ήμσταν όμορφοι σε αυτούς, στα θηράματά μας. Και τέλος, ντροπη που την είδα να με κοιτάζει.Αν και τα συναισθήματα φαίνονταν τοσο καθαρα στα παράξενα της ματια-παράξενα γιατί ειχαν τοσο βάθος, αφου τα καφέ ματια είναι συνήθως βαρετα- ακουγα μόνο σιώπη εκει που θα έπρεπε να υπήρχαν σκέψεις. Τίποτα απολύτως.Ένιωσα άβολαΔεν είχα ξανασυναντήσει τίποτα τετοιο. Μήπως είχα πάθει τίποτα; Δεν ενιωθα όμως διαφορετικά. Ανήσυχος, προσπαθησα σκληρότερα να ακούσω.

~ 13 ~


Όλες οι φωνες που μπλόκαρα ξαφνικα άρχισαν να φωναζουν μέσα στο κεφάλι μου....αναρωτιεμαι τι μουσικη να της αρέσει...ισως αν ανέφερα εκεινο το καινούριο cd...σκεφτόταν ο Μάικ Νιούτον, δυο τραπεζια μακρια –κολλημενος με την Μπέλλα Σουάν.Δες πως την κοιτάει. Δεν του είναι αρκετό που τα μισα κοριτσια στο σχολείο περιμενουν αυτός να –... Ο Έρικ σκεφτοταν, κι αυτος για το κορίτσι....αηδιαστικό. Θα νόμιζες ότι είναι και καμία διάσημη! Ακόμα και ο Έντουαρντ Κάλεν την κοιτάει... H Λόρεν Μάλορυ ζήλευε τόσο πολύ που το πρόσωπο της θα έπρεπε να είχε γίνει μπλε. Ακόμη και η Τζεσικα χαίρεται για την καινούρια της φίλη. Τι γελοιο...συνεχιζαν οι σκέψεις της, στάζοντας φαρμάκι....πάω στοιχημα πως όλοι της το έχουν ήδη ρωτήσει αυτό. Αλλα θελω να της μιλήσω. Πρέπει να σκεφτω μια πιο αυθεντική ερώτηση... σκεφτόταν η Άσλι Ντάουλινγκ....Ισως να ειμαστε μαζί στα Ισπανικά... Έλπιζε η Τζούν Ρίτσαρντσον....έχω τόσα να κάνω για απόψε! Γεωμετρια και το τέστ Αγγλικων. Ελπίζω η μαμά μου...η Άντζελλα Γουέμπερ σκεφτόταν. Ήταν ένα ησυχο κοριτσι και οι σκέψεις της ήταν πάντα ασυνήθιστα ευγενικες. Ήταν επίσης η μόνη που δεν είχε εμμονή με αυτή την καινούρια την Μπέλλα.Μπορούσα να τους ακούσω όλους. Κάθε ασήμαντη σκέψη που περνούσε από το μυαλό του καθενός. Αλλα τίποτα απολύτως από την μαθήτρια με τα βαθια ξεκάθαρα ματια.

~ 14 ~


~ 15 ~


2. Ανοιχτό Βιβλίο

Έγειρα πίσω ακουμπώντας το χιόνι, αφήνοντας την στεγνή σκόνη να διαμορφωθεί από το βάρος μου. Το δέρμα μου είχε παγώσει για να ταιριάζει τον αέρα γύρω μου, και τα μικροσκοπικά κομμάτια πάγου τα ένιωθα σαν βελούδο.Ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος, καταπληκτικός με τα αστέρια, λαμπύριζαν μπλε κάπου και κίτρινα αλλού. Σχημάτιζαν υπέροχα σχέδια έναντι στο μαύρο σύμπαν-απιθανο θέαμα. Ιδιαίτερα όμορφο. Ή μάλλον θα ήταν αν μπορούσα πραγματικά να το δω.Δεν καλυτέρευε η κατάσταση. Έίχαν περάσει έξι μέρες, έξι μέρες κρυβόμουν εδώ στην ερημία των Ντενάλι, αλλά δεν ήμουν πιο κοντά στην ελευθερία απʼότι ήμουν την στιγμή που μύρισα την οσμή της κοπέλας.

~ 16 ~


Όταν κοίταξα πάνω στον στολισμένο ουρανό, ήταν σαν να υπήρχε κάποια παρεμπόδιση ανάμεσα στα μάτια μου και την ομορφιά του. Η παρεμπόδιση ήταν ένα πρόσωπο, απλώς ένα ανθρώπινο πρόσωπο, αλλά δεν μπορούσα να το διώξω από το μυαλό μου.Άκουσα τις σκέψεις που πλησίαζαν πριν καν ακούσω τα βήματα που τις συνόδευαν. Ο ήχος της κίνησης ήταν μόνο ένας αχνός ψίθυρος πάνω το χιόνι.Δεν παραξενεύτηκα που η Τάνυα με ακολούθησε εδώ. Ήξερα ότι σκεφτόταν αυτήν τη συζήτηση που θα ακολουθούσε, τις τελευταίες μέρες, αναβάλλοντας την μέχρι να ήταν σίγουρη για το τι ακριβώς ήθελε να πει.Την είδα περίπου σε απόσταση εξήντα γιάρδες μακριά, να καταλήγει σε μια κορυφή ενός μαύρου βράχου ισορροπώντας στα γυμνά της πόδια.Το δέρμα της Τάνυα ήταν ασημένιο με το φώς των αστεριών, και τα μαλλιά της έλαμπαν χλωμά, σχεδόν ροζ με την απόχρωση που είχαν. Τα χρυσά της μάτια γυάλισαν καθώς με είδε, μισοχωμένο στο χιόνι, και τα γεμάτα της χείλη σχημάτισαν αργά ένα χαμόγελο.Υπέροχη. Αν μπορούσα πραγματικά να την δω. Αναστέναξα.Έσκυψε , τα δάχτυλα της ακουμπούσαν στον βράχο, το σώμα της συσπειρώθηκε.Κανόνι, σκέφτηκε.Έκτοξεύτηκε προς τα πάνω. Η μορφή της σκοτείνιασε, δημιουργώντας σκιές καθώς στριφογύριζε με χάρη ανάμεσα

~ 17 ~


στα αστέρια και εμένα. Διπλώθηκε σε μπάλα καθώς προσγειώθηκε πάνω στην στοίβα χιονιού που βρισκόταν δίπλα μου.Μια θύελλα χιονιού δημιουργήθηκε γύρω μου. Τα αστέρια εξαφανίστηκαν και εγώ ήμουν χωμένος βαθιά μέσα στους μεταξωτούς κρυστάλλινους πάγους.Αναστέναξα και πάλι, αλλά δεν κινήθηκα για να βγάλω τον εαυτό μου από εκεί. Η μαυρίλα κάτω από το χιόνι ούτε χαλούσε, ούτε βελτίωνε την θέα μου. Πάλι έβλεπα το ίδιο πρόσωπο.«Έντουαρντ;»Τότε χιόνι πετούσε και πάλι καθώς η Τάνυα το τίναζε από πάνω μου. Έδιωξε απαλά το χιόνι από το ακίνητό μου πρόσωπο, χωρίς να συναντήσει το βλέμμα μου.«Συγνώμη», μουρμούρισε. «Ήταν μια πλάκα»«Το ξέρω. Ήταν αστείο.»Μόρφασε.«Η Ιρίνα και η Κέιτ μου λένε να σε αφήσω μόνο σου. Πιστεύουν πως σε ενοχλώ.»«Καθόλου» την βεβαίωσα. «Αντιθέτως, εγώ είμαι αγενής -απεχθώς αγενής. Λυπάμαι πολύ.»...Φεύγεις, ε;, σκέφτηκε.«Δεν είμαι …απόλυτα… σίγουρος ακόμα.»...Αλλά δεν θα μείνεις εδώ. Η σκέψη της ήταν μελαγχολική, λυπημένη.«Όχι. Δεν φαίνεται να βοηθάει...»

~ 18 ~


Μόρφασε πάλι. «Έγώ φταίω γιʼαυτό, έτσι;»«Φυσικά και όχι», είπα ψέματα ευγενικά.Της χαμογέλασα....Σε κάνω να νιώθεις άβολα, κατηγόρησε.«Όχι.»Ανασήκωσε το ένα της φρύδι, η έκφρασή της ήταν τόσο δύσπιστη που έπρεπε να γελάσω. Ένα σύντομο γέλιο, που το ακολούθησε ένας αναστεναγμός.«Έντάξει», παραδέχτηκα. «Πολύ λίγο.»Αναστέναξε και αυτή και έβαλε το πιγούνι της στα χέρια της. Οι σκέψεις της ήταν ντροπιασμένες, απογοητευμένες.«Έίσαι χίλιες φορές πιο υπέροχη από τα αστέρια, Τάνυα. Φυσικά το ξέρεις ήδη αυτό. Μην αφήσεις τον δικό μου εγωισμό να μειώσει την αυτοπεποίθηση σου.» χασκογέλασα στο πόσο απίθανο ήταν αυτό.«Δεν είμαι συνηθισμένη στην απόρριψη.» μουρμούρισε, το κάτω της χείλος σχημάτισε ένα πολύ γοητευτικό μούτρωμα.«Φυσικά και όχι,» συμφώνησα και, ανεπιτυχώς, προσπάθησα να μπλοκάρω τις σκέψεις της καθώς θυμόταν τις χιλιάδες της κατακτήσεις. Η Τάνυα συνήθως προτιμούσε ανθρώπινους άντρες-ήταν περισσότεροι, πρώτον, και ένα επιπλέον πλεονέκτημα ότι ήταν μαλακοί και ζεστοί. Και πάντα πρόθυμοι, οπωσδήποτε.«Αποπλανήτρια» την πείραξα, προσπαθώντας να διακόψω τις εικόνες στο μυαλό της.Χαμογέλασε, δείχνοντας τα δόντια της. «Η αυθεντική».

~ 19 ~


Αντίθετα με τον Καρλάιλ, η Τάνυα και οι αδερφές της βρήκαν την συνείδησή τους αργά. Στο τέλος ήταν η συμπάθειά τους για τους ανθρώπινους άντρες που τις έστρεψε εναντίον στο να πίνουν ανθρώπινο αίμα. Τώρα αγαπούσαν…ζούσαν.«Όταν ήρθες εδώ,» είπε αργά η Τάνυα. «Νόμιζα πως…»Ήξερα τι νόμιζε. Και θα έπρεπε να το περιμένω. Αλλά δεν ήμουν και στα καλυτέρα μου για να αναλύσω τις σκέψεις της εκείνη τη στιγμή.«Νόμιζες πως άλλαξα γνώμη.»«Ναι.»Κατσούφιασε.«Νιώθω απαίσια που παίζω με τις προσδοκίες σου, Τάνυα. Δεν ήθελα να-Δεν σκεφτόμουν. Απλά έφυγα…βιαστηκά.»«Δεν θα μου πεις τον λογο…ε;»Έκατσα τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από τα πόδια μου, κουλουριάζοντας αμυντικά. «Δεν θέλω να το συζητήσω.»Η Τάνυα, η Ιρίνα και η Κέιτ ήταν πολύ καλές σε αυτόν τον τρόπο ζωής. Κάποιες φορές καλύτερες και από τον Καρλάιλ. Παρά την σχετική εγγύτητα που είχαν με αυτούς που θα έπρεπε να είναι-και κάποτε ήταν-τα θηράματά τους, δεν έκαναν λάθη. Ντρεπόμουν πολύ να παραδεχτώ την αδυναμία μου στην Τάνυα.«Πρόβλημα με γυναίκες;», ρώτησε, αγνοώντας την απροθυμία μου.Γέλασα χωρίς χιούμορ. «Όχι με την έννοια που σκέφτεσαι.»Ήταν ήσυχη τότε. Άκουσα τις σκέψεις της καθώς μάντευε διαφορετικά πράγματα, προσπαθώντας να

~ 20 ~


αποκρυπτογραφήσει το νόημα αυτού που είπα.«Δεν πλησιάζεις καν.» Της είπα.«Ένα στοιχείο;» Με ρώτησε.«Άφησε το, σε παρακαλώ Τάνυα.»Ήταν και πάλι ήσυχη, κάνοντας ακόμα υποθέσεις....Που θα πάς, Έντουαρντ αν φύγεις; Πίσω στον Καρλάιλ;«Δεν νομίζω,» ψιθύρισα.Πού θα πήγαινα; Δεν μπορούσα να σκεφτώ κανένα μέρος στον πλανήτη που να μου κινούσε το ενδιαφέρον. Δεν υπήρχε τίποτα που ήθελα να δω ή να κάνω. Γιατί, όπου και να πήγαινα, στην πραγματικότητα δεν θα πήγαινα κάπου- απλά θα έτρεχα από κάτι.Το μισούσα αυτό. Πότε έγινα τόσο δειλός;Η Τάνυα έβαλε το χέρι της γύρω από τους ώμους μου. Ξαφνιάστηκα, αλλά δεν απέφυγα του άγγιγμα της. Το εννοούσε σαν μια φιλική πράξη για να με παρηγορήσει. Περίπου.«Έγώ πιστεύω πας θα πας πίσω.» είπε, και η φωνή της είχε λίγα ίχνη από την χαμένη ρωσική της προφορά. «Ότι …ή όποιος….σε στοιχειώνει. Θα το αντιμετωπίσεις και θα προχωρήσεις. Τέτοιος τύπος είσαι.»Οι σκέψεις της, ήταν όσο σίγουρα ήταν και τα λόγια της. Προσπάθησα να αποδεχτώ το όραμά του εαυτού μου που είχε στο μυαλό της. Ήμουν κάποιος που αντιμετώπιζε οτιδήποτε. Ήταν ευχάριστο να βλέπω τον εαυτό μου πάλι έτσι. Ποτέ δεν είχα αμφισβητήσει το θάρρος μου, την δυνατότητα μου να

~ 21 ~


αντιμετωπίζω δυσκολίες, πριν εκείνη την απαίσια ώρα στο μάθημα της Βιολογίας πριν από τόσο λίγο καιρό.Την φίλησα στο μάγουλο, και τραβήχτηκα γρήγορα όταν γύρισε το πρόσωπό της προς το δικό μου, τα χείλη της ήδη σουφρωμένα. Χαμογέλασε αξιολύπητα στην ταχύτητά μου.«Έυχαριστώ Τάνυα. Έίχα ανάγκη να το ακούσω αυτό.»Οι σκέψεις της έγιναν νευρικές. «Παρακαλώ, υποθέτω... Μακάρι να ήσουν πιο λογικός Έντουαρντ.»«Λυπάμαι Τάνυα. Ξέρεις πως παραείσαι καλή για μένα. Απλά…δεν έχω βρει ακόμα αυτό που ψάχνω.»«Αν φύγεις πριν σε ξαναδώ, τοτε…αντίο Έντουαρντ.»«Αντίο Τάνυα.»Καθώς είπα τις λέξεις, μπορούσα να το δω. Έβλεπα τον εαυτό μου να φεύγει. Να είμαι αρκετά δυνατός για να επιστρέψω στο ένα μέρος που ήθελα να είμαι. «Έυχαριστώ και πάλι.»Σηκώθηκε γεμάτη χάρη με μια κίνηση, και μετά έτρεχε σαν φάντασμα στο χιόνι τόσο γρήγορα που τα πόδια της δεν είχαν χρόνο να βυθιστούν στο χιόνι. Δεν άφησε ίχνη πίσω της. Δεν κοίταξε πίσω. Η απόρριψη μου την ενόχλησε περισσότερο απʼότι έδειξε πριν, ακόμα και στις σκέψεις της. Δεν θα ήθελε να με ξαναδεί πριν φύγω.Η έκφρασή μου ήταν πικρή. Δεν μου άρεσε που πλήγωνα την Τάνυα, αν και τα συναισθήματά της δεν ήταν βαθιά, ισα-ισα αγνά, και σε καμία περίπτωση δεν μπορούσα να τα ανταποδώσω. Και πάλι όμως με έκανε να νιώθω λιγότερο αξιοπρεπής.

~ 22 ~


Ακούμπησα το πιγούνι μου στα γόνατα μου και ξανακοίταξα τα αστέρια, αν και ξαφνικά ένιωθα ανυπομονησία για να φύγω. Ήξερα ότι η Άλις θα με έβλεπε να επιστρέφω, θα το έλεγε στους άλλους. Αυτό θα τους χαροποιούσε-ειδικά τον Καρλάιλ και την Έσμέ. Αλλά κοίταξα τα αστέρια για άλλη μια στιγμή, προσπαθώντας να δω πέρα από εκείνο το πρόσωπο στο μυαλό μου. Ανάμεσα στα υπέροχα αυτά φώτα και εμένα, ένα ζευγάρι μπερδεμένα σοκολατί μάτια με κοιτούσαν. Φαινόταν να απορούν για το τι θα σήμαινε αυτή η απόφαση μου για εκείνη. Φυσικά δεν μπορούσα να ξέρω αν όντως αυτήν την πληροφορία αναζητούσαν αυτά τα περίεργα μάτια. Ακόμα και στην φαντασία μου δεν μπορούσα να ακούσω τις σκέψεις της. Τα μάτια της Μπέλλα Σουάν συνέχισαν να απορούν και η ανεμπόδιστη θέα των αστεριών συνέχισε να μου διαφεύγει. Με έναν βαθύ αναστεναγμό, τα παράτησα, και σηκώθηκα. Αν έτρεχα, θα έφτανα στο αυτοκίνητο του Καρλάιλ σε λιγότερο από μια ώρα…Στην βιασύνη μου να δω την οικογένειά μου-και θέλοντας πολύ να είμαι ο Έντουαρντ που αντιμετώπιζε τις καταστάσεις- διέσχισα γρήγορα το φεγγαροφωτισμένο χιόνι, χωρίς να αφήσω ίχνη.

****

«Όλα θα πάνε καλά», είπε η Άλις. Τα μάτια της ήταν δεν εστίαζαν καλά και ο Τζάσπερ την κρατούσε απαλά από τον

~ 23 ~


αγκώνα, οδηγώντας την μπροστά καθώς μπαίναμε στην καφετέρια. Η Ρόζαλι και ο Έμετ ήταν μπροστά. Ο Έμετ έμοιαζε με σωματοφύλακα στην μέση μιας εχθρικής περιοχής. Η Ρόουζ φαινόταν επιφυλακτική, αλλά πιο πολύ ενοχλημένη παρά προστατευτική.«Φυσικά και θα πάνε καλά,» μουρμούρισα. Η συμπεριφορές τους ήταν γελοίες. Έάν δεν ήμουν σίγουρος ότι μπορούσα να το χειριστώ, θα έμενα σπίτι.Η ξαφνική αλλαγή του φυσιολογικού, ακόμα και παιχνιδιάρικου πρωινού-ειχε χιονίσει μέσα στη νύχτα και ο Έμετ με τον Τζάσπερ δεν ντράπηκαν να εκμεταλλευτούν το ότι δεν πρόσεχα και με βομβάρδισαν με χιονόμπαλες. Όταν βαρέθηκαν την έλλειψη ανταπόκρισής μου, στράφηκαν ο ένας στον άλλον-σε αυτήν την υπερβολική επαγρύπνηση, θα ήταν κωμική αν δεν ήταν τόσο ενοχλητική.«Δεν έχει έρθει ακόμα, αλλά αν κάτσουμε στην συνηθισμένη μας θέση δεν θα πέρασει από κανένα ρεύμα αέρα.»«Φυσικά και θα καθίσουμε στην συνηθισμένη μας θέση. Σταμάτα Άλις. Με εκνευρίζεις. Θα είμαι μια χαρά.»Ανοιγόκλεισε τα μάτια της και ο Τζάσπερ τη βοήθησε να καθίσει. Τα μάτια της επικεντρώθηκαν στο πρόσωπό μου.«Χμμμ,» είπε, ακουγόταν έκπληκτη. «Νομίζω πως έχεις δίκιο.»«Φυσικά και έχω δίκιο», μουρμούρισα.Σιχαινόμουν που ήμουν το επίκεντρο της προσοχής τους. Ένιωσα ξαφνικά συμπόνια για τον Τζάσπερ, καθώς θυμόμουν όλες τις φορές που τον γυροφέρναμε προστατευτικά.

~ 24 ~


Συνάντησε το βλέμμα μου για λίγο και χαμογέλασε.Ένοχλητικό δεν είναι;Μόρφασα.Έίχε περάσει μόνο μια εβδομάδα από τότε που αυτή η καφετέρια μου φαινόταν τόσο βαρετή; Που ήταν σχεδόν σαν ύπνος, σαν κώμα το να βρίσκομαι εδω;Σήμερα, τα νεύρα μου ήταν σφιγμένα-σαν χορδές πιάνου, έτοιμες να βγάλουν ήχο με την παραμικρή πίεση. Οι αισθήσεις μου ήταν σε ετοιμότητα. Σκάναρα κάθε ήχο, κάθε τι που έβλεπα, κάθε κίνηση του αέρα που με ακουμπούσε, κάθε σκέψη. Έιδικά τις σκέψεις. Μόνο μία αίσθηση είχα κλειδωμένη, αρνούμενος να την χρησιμοποιήσω. Την όσφρηση φυσικά. Δεν ανέπνεα.Περίμενα να ακούσω περισσότερα για τους Κάλεν καθώς περνούσα από τις σκέψεις. Όλη μέρα περίμενα, ψάχνοντας για κάποιον που μπορεί η Μπέλλα Σουάν να εμπιστεύτηκε, προσπαθώντας να δω τι κατεύθυνση θα είχε πάρει το κουτσομπολιό. Αλλά δεν υπήρχε τίποτα. Κανείς δεν πρόσεξε τους πέντε βρικόλακες στην καφετέρια, σαν να μην είχε έρθει το κορίτσι. Αρκετοί άνθρωποι την σκέφτονταν ακόμα, ίδιες σκέψεις με την προηγούμενη εβδομάδα. Αυτή τη φορά όμως δεν μου φαίνονταν βαρετές, αντίθετα ήμουν περίεργος και εντυπωσιασμένος.Δεν είχε πει σε κανέναν τίποτα για εμένα;Αποκλείεται να μην είχε προσέξει το μαύρο, φονικό μου βλέμμα. Την είχα δει να αντιδράει. Σίγουρα την είχα

~ 25 ~


κατατρομάξει. Ήμουν σίγουρος ότι θα το είχε αναφέρει σε κάποιον, ίσως να υπερέβαλε και λίγο για να ακουστεί καλύτερα η ιστορία. Να μου έδινε και κάποιες απειλητικές ατάκες, ας πούμε.Έπίσης, με είχε ακούσει να προσπαθώ να αποφύγω το μάθημα της Βιολογίας. Δεν μπορεί, θα αναρωτήθηκε, αφού είχε δει την έκφραση μου, αν εκείνη ήταν η αιτία. Μια φυσιολογική κοπέλα θα ρωτούσε, θα σύγκρινε εμπειρίες άλλων, θα έψαχνε για κάτι λογικό που θα εξηγούσε την συμπεριφορά μου, για να μην νιώθει αποκομμένη. Οι άνθρωποι συνέχεια ήθελαν απελπισμένα να νιώθουν φυσιολογικοί, να προσαρμόζονται. Να ταιριάζουν με τους υπόλοιπους γύρω τους, σαν ένα κοπάδι πρόβατα που κανένα δεν ξεχωρίζει. Αυτό το αίσθημα της προσαρμοστικότητας ήταν ιδιαίτερα δυνατό στα χρόνια της εφηβείας. Αυτή η κοπέλα δεν θα ήταν εξαίρεση.Αλλά κανείς δεν μας έδωσε σημασία, καθώς καθίσαμε στο συνηθισμένο μας τραπέζι. Η Μπέλλα θα ήταν ιδιαίτερα ντροπαλή για να μην μίλησε σε κανέναν. Ίσως να μίλησε στον πατέρα της, ίσως αυτή να ήταν η ισχυρότερή της σχέση…αν και και ήταν απίθανο, μιας και δεν περνούσε και πολύ χρόνο μαζί του μέχρι να έρθει εδώ. Θα ήταν πιο κοντά με την μητέρα της. Και πάλι, θα έπρεπε να περάσω από του τον αρχηγό Σουάν σύντομα για να ακούσω τι σκεφτόταν.«Τίποτα καινούριο;» Ρώτησε ο Τζάσπερ.«Τίποτα. Μαλλον…δεν είπε τίποτα.»Όλοι τους ανασήκωσαν τα φρύδια τους σε αυτήν την είδηση.

~ 26 ~


«Ίσως να μην είσαι όσο τρομακτικός νομίζεις,» Έίπε ο Έμετ χαχανίζοντας. «Βάζω στοίχημα πως εγώ θα μπορούσα να την τρομάξω περισσότερο.»Τον κοίταξα με απάθεια.«Αναρωτιέμαι γιατί…;» Προβληματιζόταν για τον λόγο που οι σκέψεις του κοριτσιού μου είναι κρυφές.«Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Δεν ξέρω.»«Έρχεται.» Μουρμούρισε εκείνη τη στιγμή η Άλις. Πάγωσε το σώμα μου. «Προσπαθήστε να συμπεριφερθείτε σαν άνθρωποι.»«Άνθρωποι είπες;» Ρώτησε ο Έμετ.Σήκωσε την δεξιά του γροθιά, αποκαλύπτοντας μια μπάλα χιονιού που είχε κρατήσει. Φυσικά, δεν είχε λιώσει. Το χιόνι είχε γίνει πάγος. Κοίταξε τον Τζάσπερ, αλλά εγώ είδα ότι οι σκέψεις του αλλού κατευθύνονταν. Το ίδιο και Άλις φυσικά. Όταν ξαφνικά της πέταξε τον πάγο αυτή τον απέκρουσε άνετα με μια μικρή κίνηση του χεριού της. Ο πάγος εκσφενδονίστηκε ως την άλλη άκρη της καφετέριας, πολύ γρήγορα για τα ανθρώπινα μάτια, και κομματιάστηκε-αφού χτύπησε με έναν δυνατό ήχο στον τοίχο ο οποίος ράγισε κι όλας.Τα κεφάλια που βρίσκονταν εκεί κοντά, γύρισαν να κοιτάξουν τον θρυμματισμένο πάγο στο πάτωμα. Αμέσως έψαχναν να βρουν ποιος το έκανε. Δεν κοίταξαν όμως πέρα από μερικά τραπέζια. Κανείς δεν κοίταξε εμάς.«Πολύ ανθρώπινο Έμετ.» Έίπε αυστηρά η Ρόζαλι. «Γιατί δεν κάνεις και καμιά τρύπα στον τοίχο με το χέρι σου;»

~ 27 ~


«Θα ήταν πιο εντυπωσιακό αν το έκανες εσύ, μωρό μου.»Προσπάθησα να τους προσέχω. Έίχα σχηματισμένο στο πρόσωπό μου και ένα μικρό χαμόγελο, σαν να συμμετείχα στην συζήτηση. Δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να κοιτάξει στην ουρά όπου ήξερα πως βρισκόταν η κοπέλα. Αλλά μόνο αυτό άκουγα.Η Τζέσικα δεν είχε υπομονή με την καινούρια, η οποία στεκόταν ακίνητη στην ουρά και φαινόταν να μην την προσέχει. Έίδα στις σκέψεις της Τζέσικα ότι τα μάγουλα της Μπέλλα είχαν χρωματιστεί κόκκινα με αίμα.Πήρα μια μικρή, ρηχή ανάσα, έτοιμος να σταματήσω να αναπνέω αν υπήρχε κάποιο ίχνος της οσμής της στον αέρα.Ο Μάικ Νιούτον βρισκόταν με τα δύο κορίτσια. Άκουσα τις σκέψεις του αλλά και την κανονική του φωνή, καθώς ρώτησε την Τζέσικα τι είχε η Σουάν. Δεν μου άρεζε ο τρόπος με τον οποίο οι σκέψεις του την περιτύλιγαν. Έκείνη τη στιγμή η Μπέλλα Σουάν σήκωσε το κεφάλι της σαν να είχε ξεχάσει πως ο Μάικ ήταν εκεί.«Τίποτα.» Άκουσα την Μπέλλα να λέει με χαμηλή, καθαρή φωνή. Μου φάνηκε να ηχούσε σαν κουδούνι η φωνή της μέσα στην βουή της καφετέριας, αλλά ήξερα πως αυτό ήταν επειδή περίμενα να την ακούσω.«Θα πάρω μόνο αναψυκτικό σήμερα,» συνέχισε καθώς προχωρούσε στην ουρά, δεν κρατήθηκα και την κοίταξα. Τα μάτια της είχαν κολλήσει στο πάτωμα και το αίμα σίγα-σιγα έφευγε από το πρόσωπό της. Έστρεψα γρήγορα το βλέμμα μου

~ 28 ~


αλλού, στον Έμετ, ο οποίος γελούσε με το πικραμένο-τώρα-χαμόγελο στο πρόσωπό μου....Φαίνεσαι άρρωστος αδερφέ.Διόρθωσα την έκφρασή μου, ώστε να φαίνεται, κανονική και αδιάφορη.Η Τζέσικα αναρωτιόταν για την έλλειψη πείνας του κοριτσιού. «Δεν πεινάς;»«Βασικά νιώθω λίγο αδιάθετη.» Η φωνή της ήταν ακόμα πιο χαμηλή αλλά πάλι καθαρή.Γιατί με ενοχλούσε η προστατευτικότητα στις σκέψεις του Μάικ, απέναντι στο κορίτσι; Γιατί με ενοχλούσε ο κτητικός τόνος των σκέψεών του; Δεν με αφορούσε αν ο Μάικ ήταν υπερβολικά ανήσυχος για αυτήν. Ίσως τέτοια ανταπόκριση να είχαν όλοι απέναντί της. Και εγώ δεν ήθελα ενστικτωδώς να την προστατέψω; Πριν βέβαια σκεφτώ να την σκοτώσω…Αλλά ήταν όντως άρρωστη;Ήταν δύσκολο να κρίνω-φαινόταν τόσο ευαίσθητη με το ημιδιαφανές της δέρμα... Τότε συνειδητοποίησα ότι ανησυχούσα κι εγώ, σαν το απλοϊκό αγόρι, και πίεσα τον εαυτό μου να μην σκέφτομαι την υγεία της.Δεν μου άρεσε να την παρακολουθώ μέσα από τις σκέψεις του Μάικ και έτσι άλλαξα στης Τζέσικα, καθώς αποφάσιζαν σε ποιο τραπέζι θα κάθονταν. Έυτυχώς κάθισαν με την συνηθισμένη παρέα της Τζέσικα, σε ένα από τα πρώτα τραπέζια της καφετέριας. Δεν ήταν στο ρεύμα όπως είχε υποσχεθεί η Άλις.Η Αλις μου έδωσε αγκωνιά. Θα κοιτάξει κατά δώ σύντομα,

~ 29 ~


φέρσου κανονικά.Έσφιξα τα δόντια μου.«Ηρέμησε Έντουαρντ.» είπε ο Έμετ. «Έιλικρινά. Και να σκοτώσεις έναν άνθρωπο δεν είναι το τέλος του κόσμου.»«Έσύ θα ήξερες.» Μουρμούρισα.Ο Έμετ γέλασε. «Πρέπει να μάθεις να ξεπερνάς κάποια πράγματα. Όπως κάνω εγώ. Η αιωνιότητα είναι μεγάλο χρονικό διάστημα για να πνίγεσαι στην ενοχή.»Και εκείνη τη στιγμή η Άλις πέταξε μια χούφτα χιονιού ,που είχε κρατήσει και αυτή, στο ανυποψίαστο πρόσωπο του Έμετ.Ανοιγόκλεισε τα μάτια του ξαφνιασμένος, και μετά χαμογέλασε με προσδοκία.«Μου δίνεις αφορμή.» Έγειρε στο τραπέζι και άρχισε να τινάζει τα -με πάγο-μαλλιά του προς την κατεύθυνσή της. Το χιόνι, καθώς έλιωνε με τον ζεστό αέρα, πεταγόταν από τα μαλλιά του σε μορφή νερού και πάγου συγχρόνως.«Μπλιάχ!» Παραπονέθηκε η Ρόζαλι, καθώς αυτή και η Άλις προσπαθούσαν να τον αποφύγουν.Η Αλις γέλασε κάνοντας μας όλους να γελάσουμε μαζί της. Μπορούσα να δώ στο μυαλό της Άλις πως είχε σκηνοθετήσει αυτήν την τέλεια στιγμή. Και ήξερα πως το κορίτσι- έπρεπε να σταματήσω να την σκέφτομαι έτσι,σαν να ήταν το μόνο κορίτσι στον κόσμο-πως η Μπέλλα θα μας έβλεπε να γελάμε και να παίζουμε, σαν μια χαρούμενη και ανθρώπινη μη-ρεαλιστική οικογένεια.Η Αλις συνέχισε να γελάει και χρησιμοποίησε τον δίσκο της ως

~ 30 ~


ασπίδα. Το κορίτσι-η Μπέλλα θα έπρεπε να μας κοιτάει ακόμα.…κοιτάει πάλι τους Κάλεν ,σκέφτηκε κάποιος έχοντας την προσοχή μου.Κοίταξα αυτόματα, συνειδητοποιώντας-καθως τα μάτια μου βρήκαν τον προορισμό τους-ότι αναγνώρισα την φωνή την οποία άκουγα τόσο πολύ σήμερα.Αλλά τα μάτια μου γλίστρησαν από την Τζέσικα και καρφώθηκαν στο διαπεραστικό βλέμμα της κοπέλας.Κοίταξε κάτω βιαστικά, και τα μαλλιά της την έκρυψαν.Τι σκεφτόταν; Η ενόχληση φαινόταν να γίνεται εντονότερη αντί να σβήνει. Προσπάθησα-χωρίς να είμαι σίγουρος τι έκανα γιατί δεν το είχα ξανακάνει-να εξετάσω με το μυαλό μου την σιωπή που την περιτριγύριζε. Η δεύτερη μου ακοή μου ερχόταν ως κάτι φυσικό, χωρίς να ρωτήσω. Ποτέ δεν χρειάστηκε να την δουλέψω. Αλλά τώρα συγκεντρώθηκα, προσπαθώντας να διαπεράσω όποια ασπίδα ήταν που υπήρχε γύρω της.Μόνο σιωπή.Μα τι έχει αυτή η κοπέλα; Σκέφτηκε η Τζέσικα σαν αντίλαλος των δικών μου σκέψεων.«Ο Έντουαρντ Κάλεν σε κοιτάζει» Ψιθύρισε στο αυτί της Μπέλλα, προσθέτοντας ένα χαχανητό. Δεν υπήρχε ίχνος ζήλιας ή ενόχλησης στην φωνή της. Η Τζέσικα είχε ταλέντο στο να προσποιείται τη φίλη.Άκουγα και εγώ, απορροφημένος, για την απάντηση του

~ 31 ~


κοριτσιού.«Δεν φαίνεται θυμωμένος ε;» Ψιθύρισε πίσω.Οπότε είχε προσέξει την άγρια αντίδραση μου την προηγούμενη εβδομάδα. Φυσικά και το πρόσεξε.Η ερώτηση της παραξένεψε την Τζέσικα. Έίδα το πρόσωπό μου στις σκέψεις της καθώς ανέλυε την έκφρασή μου, αλλά δεν συνάντησα το βλέμμα της. Ήμουν ακόμη συγκεντρωμένος στο κορίτσι προσπαθώντας να ακούσω κάτι. Η συγκέντρωση μου δεν φαινόταν να βοηθάει και καθόλου.«Όχι.» Της είπε η Τζές, και ήξερα πως έλπιζε να μπορούσε να της πει ναι. «Θα έπρεπε;»«Δεν νομίζω πως με συμπαθεί,» ψιθύρισε πίσω το κορίτσι, ξαπλώνοντας το κεφάλι της πάνω στο χέρι της, σαν να ήταν ξαφνικά κουρασμένη. Προσπάθησα να καταλάβω την κίνηση, αλλά μπορούσα μόνο να κάνω υποθέσεις. Ίσως να ήταν κουρασμένη.«Οι Κάλεν δεν συμπαθούν κανέναν,» την βεβαίωσε η Τζές. «Βασικά δεν προσέχουν κανέναν αρκετά για να τον συμπαθήσουν.» Η τουλάχιστον παλιά δεν πρόσεχαν κανέναν. Σκέφτηκε με έναν παραπονεμένο τόνο. «Πάντως σε κοιτάει ακόμα.»«Σταμάτα να τον κοιτάς,» είπε βιαστικά το κορίτσι, σηκώνοντας το κεφάλι της για να βεβαιωθεί ότι την άκουσε.Η Τζέσικα χαχάνισε αλλά την άκουσε.Η κοπέλα για την υπόλοιπη ώρα δεν μετακίνησε το βλέμμα της από το τραπέζι. Σκέφτηκα-όμως, φυσικά, δεν μπορούσα να

~ 32 ~


είμαι σίγουρος-ότι αυτό ήταν σκόπιμο. Φαινόταν σαν να ήθελε να με κοιτάξει. Το σώμα της θα γυρνούσε, λίγο, προς την κατεύθυνσή μου, το σαγόνι της θα άρχιζε να στρίβει καμιά φορά αλλά σταματούσε τον εαυτό της, έπαιρνε μια βαθιά ανάσα, και κοιτούσε όποιον μιλούσε εκείνη τη στιγμή.Αγνοούσα της φωνές γύρω από το κορίτσι, μιας και δεν είχαν να κάνουν μαζί της. Ο Μάικ Νιούτον σχεδίαζε έναν χιονοπόλεμο στο παρκινγκ μετά το σχολείο, μην γνωρίζοντας ότι το χιόνι είχε μετατραπεί σε βροχή. Ο απαλός ήχος του χιονιού στην στέγη τώρα είχε γίνει ο συνηθισμένος ήχος της βροχής. Πραγματικά, δεν μπορούσε να ακούσει την αλλαγή; Έμενα πάντως μου φαινόταν αρκετά δυνατός ο ήχος.Όταν τελείωσε το διάλειμμα του φαγητού, εγώ έμεινα στην θέση μου. Οι άνθρωποι έφευγαν, και βρήκα τον εαυτό μου να προσπαθεί να ξεχωρίσει τον ήχο του βαδίσματός της, λες και θα έβρισκα τίποτα διαφορετικό ή ενδιαφέρον. Τι χαζό.Ούτε η οικογένεια μου κουνήθηκε. Περίμεναν να δουν τα θα έκανα εγώ.Θα πήγαινα στο μάθημα, να κάτσω δίπλα στο κορίτσι όπου θα μύριζε το απίστευτα ελκυστικό της αίμα και θα ένιωθα την ζεστασιά του παλμού της στον αέρα-στο δέρμα μου; Ήμουν αρκετά δυνατός γιʼαυτό; Ή έφτανε τόσο για μια μέρα;«Νομιζω…θα είναι εντάξει,» είπε διστακτικά η Άλις. «Έχεις κατασταλάξει. Νομίζω πως θα τα καταφέρεις για αυτήν την ώρα.»Αλλά η Άλις ήξερε πόσο γρήγορα μπορούσα να αλλάξω γνώμη.

~ 33 ~


3. Φαινόμενο

Πραγματικά δεν διψούσα, αλλά αποφάσισα να πάω πάλι για κυνήγι εκείνο το βράδυ. Μια μικρή βοήθεια για να ενισχύσει την αποτροπή, αν και ήξερα πως θα ήταν ανεπαρκής.Ο Καρλάιλ ήρθε μαζί μου. Έίχαμε να μείνουμε μόνοι από τότε που γύρισα από τους Ντενάλι. Καθώς τρέχαμε μέσα στο σκοτεινό δάσος, τον άκουσα να σκέφτεται για το βιαστικό μου αντίο την προηγούμενη εβδομάδα.Στην ανάμνησή του, είδα ότι τα χαρακτηριστικά μου ήταν παραμορφωμένα από έντονη απελπισία. Ένιωσα την έκπληξη του και την ξαφνική του ανησυχία.«Έντουαρντ;»«Πρέπει να φύγω, Καρλάιλ. Πρέπει να φύγω τώρα.»«Τι συνέβη;»«Τίποτα. Ακόμα. Αλλά θα συμβεί αν μείνω.»

~ 34 ~


Έίχε τεντώσει το χέρι του, σαν χειρονομία συμπόνιας και ένιωσα τον πόνο του, όταν το απέφυγα.«Δεν καταλαβαίνω.»«Έχεις πότε… υπήρξε ποτέ καμία φόρα…»Έίδα τον εαυτό μου να παίρνει μια βαθιά ανάσα, παρατήρησα το μάτια μου μέσα από το φίλτρο της ανησυχίας του.«Έχεις συναντήσει ποτέ κάποιον άνθρωπό του οποίου η οσμή να μυρίζει καλύτερα από των υπολοίπων; Πολύ καλύτερα;»«Α.»Όταν ήξερα πως είχε καταλάβει, το πρόσωπό μου κρέμασε από ντροπή. Άπλωσε και πάλι το χέρι του για να με αγγίξει, αγνοώντας την προσπάθειά μου να το αποφύγω, και το άφησε στον ώμο μου.«Κάνε αυτό που πρέπει για να αντισταθείς, γιε μου. Θα μου λείψεις. Έλα, πάρε το αυτοκίνητό μου. Έίναι πιο γρήγορο.Τώρα, αναρωτιόταν αν είχε κάνει το σωστό τότε, αφήνοντάς με να φύγω. Αναρωτιόταν αν με είχε πληγώσει με την έλλειψη εμπιστοσύνης του.«Όχι,» ψιθύρισα καθώς έτρεχα. «Αυτό ήταν που χρειαζόμουν. Άνετα θα μπορούσα να προδώσω εκείνη την εμπιστοσύνη αν μου είχες πει να μείνω.»«Λυπάμαι που βασανίζεσαι Έντουαρντ. Άλλα θα πρέπει να κάνεις ότι περνάει από το χέρι σου για να κρατήσεις την κοπέλα ζωντανή. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να μας αφήσεις πάλι.»«Το ξέρω, το ξέρω.»

~ 35 ~


«Γιατί ήρθες πίσω; Ξέρεις πόσο με χαροποιεί το να σε έχω εδώ, αλλά αν σου είναι πολύ δύσκολο…»«Δεν μου άρεσε να νιώθω δειλός,» παραδέχτηκα.Έίχαμε μειώσει ταχύτητα. Ίσα που τρέχαμε μέσα στο σκοτάδι τώρα.«Καλύτερα από το να την βάλεις σε κίνδυνο. Θα έχει φύγει σε κάνα δύο χρόνια.»«Έχεις δίκιο, το ξέρω.» Αντιθετικά, όμως, τα λόγια του με έκαναν να θέλω πιο πολύ να μείνω. Το κορίτσι θα είχε φύγει σε δύο χρόνια…Ο Καρλάιλ σταμάτησε να τρέχει και σταμάτησα μαζί του. Γύρισε για να εξετάσει την έκφρασή μου.Αλλά δεν θα τρέξεις, έτσι;Κρέμασα το κεφάλι μου.Έίναι από περηφάνια, Έντουαρντ; Δεν υπάρχει ντροπή στο να-«Όχι δεν είναι περηφάνια που με κρατάει εδώ. Όχι τώρα.»Δεν έχεις που να πάς;Γέλασα σύντομα. «Όχι. Αυτό δεν θα με σταματούσε, αν μπορούσα να κάνω τον εαυτό μου να φύγει.»«Θα έρθουμε μαζί σου φυσικά, αν αυτό χρειάζεσαι. Πρέπει μόνο να το ζητήσεις. Έχεις μετακομίσει χωρίς παράπονο για τους άλλους. Δεν θα το κρατήσουν εναντίον σου.»Σήκωσα το φρύδι μου.Γέλασε. «Ναι, η Ρόζαλι μπορεί, άλλα σου χρωστάει. Θα ήταν καλύτερα αν φεύγαμε τώρα, χωρίς να έχει γίνειζημιά, παρά αργότερα αφού θα έχει αφαιρεθεί μια ζωή.» Μέχρι να

~ 36 ~


τελειώσει την πρότασή του, το χιούμορ στην φωνή του είχε χαθεί.Δεν μου άρεσε η σκέψη της εικόνας που είχε περιγράψει.«Ναι,» συμφώνησα. Η φωνή μου ήταν βραχνή.Αλλά δεν θα φύγεις;Αναστέναξα. «Θα έπρεπε.»«Τι σε κρατάει εδώ, Έντουαρντ; Αδυνατώ να δώ…»«Δεν ξέρω αν μπορώ να το εξηγήσω.» Ακόμα και σε εμένα δεν έβγαζε νόημα.Έξέτασε την έκφρασή μου για μια μεγάλη στιγμή.Όχι, δεν καταλαβαίνω. Αλλά θα σεβαστώ την ιδιωτικότητα σου, αν προτιμάς.«Σε ευχαριστώ . Έίναι γενναιόδωρο εκ μέρους σου-ενώ εγώ δεν δίνω ιδιωτικότητα σε κανέναν.» Με μια εξαίρεση. Και θα έκανα ότι μπορούσα για να το αλλάξω αυτό, έτσι;Όλοι έχουμε τις ιδιοτροπίες μας. Γέλασε πάλι. Πάμε;Μόλις εντόπισε την οσμή μιας μικρής ομάδας ελαφιών. Ήταν δύσκολο να ενθουσιαστώ με κάτι τέτοιο ακόμα και στις καλύτερες περιπτώσεις-ήταν μία λιγότερο από ελκυστική οσμή. Αυτή τη στιγμή με την ανάμνηση του αίματος της κοπέλας φρέσκια στο μυαλό μου, αυτή η μυρωδιά με αναγούλιαζε.Αναστέναξα. «Πάμε.» συμφώνησα, αν και ήξερα ότι το να πιώ κι άλλο αίμα θα βοηθούσε ελάχιστα.Και οι δύο συσπειρωθήκαμε έτοιμοι για το κυνήγι και αφήσαμε την μη-ελκυστική οσμή να μας οδηγήσει, σιωπηλά.

~ 37 ~


*******Έίχε πιο πολύ κρύο όταν επιστρέψαμε. Το λιωμένο χιόνι είχε παγώσει, και έμοιαζε σαν μια λεπτή στρώση γυαλιού να είχε καλύψει τα πάντα-κάθε κλαδί, κάθε φύλλο ήταν καλυμμένο με πάγο.Καθώς ο Καρλάιλ πήγε να ετοιμαστεί για την πρωινή του βάρδια στο νοσοκομείο, εγώ έμεινα δίπλα στο ποτάμι, περιμένοντας την ανατολή του ηλίου. Ένιωθα σχεδόν πρησμένος από την ποσότητα αίματος που κατανάλωσα, αλλά ήξερα ότι η έλλειψη δίψας δεν θα σήμαινε και πολλά όταν θα καθόμουν πάλι δίπλα στο κορίτσι.Παγωμένος και ακίνητος όπως ο βράχος πάνω στον οποίο καθόμουν, κοιτούσα τα σκοτεινά νερά που κυλούσαν δίπλα στις παγωμένες όχθες, το βλέμμα μου τα διαπερνούσε.Ο Καρλάιλ είχε δίκιο. Θα έπρεπε να φύγω από το Φόρκς. Θα μπορούσαν να διαδώσουν μια ιστορία για την απουσία μου. Έσωτερικός σε κάποιο σχολείο στην Έυρώπη. Έπισκεπτόμουν μακρινούς συγγενείς. Έφηβος που το έσκασε. Η ιστορία δεν θα είχε σημασία. Κανείς δεν θα το ανέλυε πολύ.Μόνο για ένα-δύο χρόνια, και το κορίτσι θα εξαφανιζόταν. Θα συνέχιζε την ζωή της- θα είχε ζωή να συνεχίσει. Θα πήγαινε σε κάποιο πανεπιστήμιο, θα μεγάλωνε, θα ξεκινούσε καριέρα, ίσως και να παντρευόταν κάποιον. Μπορούσα να το φανταστώ-έβλεπα το κορίτσι ντυμένο στα άσπρα να περπατάει με αργό ρυθμό στο πλάι του πατέρα της.Ήταν παράξενο που αυτή η εικόνα μου προκαλούσε πόνο. Δεν

~ 38 ~


το καταλάβαινα. Ζήλευα επειδή θα είχε ένα μέλλον που εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να έχω; Αυτό δεν έβγαζε νόημα. Κάθε άνθρωπος γύρω μου είχε την ευκαιρία να έχει μια ζωή και σπανίως στεκόμουν να τους ζηλέψω.Έπρεπε να την αφήσω ήσυχη. Να σταματήσω να ρισκάρω την ζωή της. Αυτό θα ήταν το σωστό. Ο Καρλάιλ πάντα έπαιρνε σωστές αποφάσεις. Έπρεπε να τον ακούσω αυτή τη φορά.Ο ήλιος άρχισε να ξεπροβάλλει πίσω από τα σύννεφα, και το αδύναμο φώς του άρχισε να φωτίζει όλες τις επιφάνειες με πάγο.Άλλη μια μέρα, αποφάσισα. Θα την έβλεπα άλλη μια φορά. Θα το άντεχα αυτό. Ίσως να προετοίμαζα και την ιστορία της αποχώρησής μου.Αυτό θα ήταν δύσκολο. Ένιωθα την απροθυμία να με βαραίνει η οποία με έκανε να σκέφτομαι ήδη δικαιολογίες για να μείνω-να επεκτείνω την προθεσμία σε δύο μέρες, σε τρείς, σε τέσσερις… Αλλά θα έκανα το σωστό. Ήξερα πως μπορούσα να εμπιστευτώ τις συμβουλές του Καρλάιλ. Έπίσης ήξερα πως ήμουν πολύ διχασμένος για να πάρω μόνος μου τη σωστή απόφαση.Αρκετά διχασμένος. Πόση από αυτήν την απροθυμία μου προερχόταν από την έμμονη περιέργειά μου και πόση από την ανικανοποίητη δίψα μου;Μπήκα μέσα για να αλλάξω για το σχολείο.Η Αλις με περίμενε, καθόταν στο τελευταίο σκαλί του τρίτου ορόφου.

~ 39 ~


Φεύγεις πάλι, με κατηγόρησε.Αναστέναξα και έγνεψα καταφατικά.Δεν μπορώ να δω που θα πας αυτή τη φορά.«Δεν ξέρω ακόμα που θα πάω.» ψιθύρισα.Θέλω να μείνεις. Κούνησα το κεφάλι μου.Ίσως εγώ και ο Τζαζ να ερχόμασταν μαζί σου;«Θα σας χρειάζονται περισσότερο, αν δεν θα είμαι εγώ εκεί να προστατεύω το μυστικό μας. Και σκέψου την Έσμέ. Θα της έπαιρνες την μισή οικογένεια με την μία;»Θα την στενοχωρήσεις τόσο πολύ.«Το ξέρω. Για αυτό πρέπει να μείνεις.»Δεν θα είναι όμως σαν να ήσουν και εσύ εδώ, και το ξέρεις.«Ναι. Αλλά πρέπει να κάνω το σωστό.»Υπάρχουν περισσότερες από μια, σωστές επιλογές και επίσης πολλές λάθος, έτσι δεν είναι;Για μια στιγμή απορροφήθηκε από τα παράξενά της οράματα. Παρακολούθησα μαζί της καθώς εμφανίζονταν ασαφείς εικόνες. Έίδα τον εαυτό μου μπλεγμένο με σκοτεινές σκιές που δεν μπορούσα να διακρίνω-θολές μορφές. Και μετά ξαφνικά το δέρμα μου λαμπύριζε στο φώς του ηλίου σε ένα μικρό, ανοιχτό λιβάδι. Αυτό ήταν ένα μέρος που γνώριζα. Υπήρχε άλλη μια φιγούρα μαζί μου, αλλά και πάλι δεν ήταν ευδιάκριτη . Οι εικόνες εξαφανίστηκαν καθώς χιλιάδες μικρές αποφάσεις άλλαζαν ξανά το μέλλον.«Δεν έπιασα και πολλά,» της είπα όταν έσβησε το όραμα.

~ 40 ~


Ούτε κι εγώ. Το μέλλον σου αλλάζει τόσο συχνά που δεν μπορώ να ακολουθήσω τον ρυθμό σου. Νομίζω όμως…Σταμάτησε και έψαξε στην συλλογή των πρόσφατων οραμάτων της. Όλα ήταν θολά και δυσκολονόητα.«Νομίζω όμως πως κάτι αλλάζει,» είπε δυνατά. «Η ζωή σου φαίνεται να βρίσκεται σε σταυροδρόμι.»Γέλασα σκοτεινά. «Συνειδητοποιείς ότι ακούγεσαι σαν μέντιουμ σε τσίρκο, έτσι;»Έβγαλε την γλώσσα της.«Σήμερα όμως είμαι εντάξει, έτσι;»«Δεν σε βλέπω να σκοτώνεις κανέναν,» με επιβεβαίωσε.«Σε ευχαριστώ Άλις.»«Πήγαινε ετοιμάσου. Δεν θα πω τίποτα. Θα το πω τους άλλους όταν θα είσαι έτοιμος.»Σηκώθηκε και κατέβηκε γρήγορα τις σκάλες, ελαφρώς καμπουριασμένη. Ήδη μου λείπεις.Ναι, θα μου έλειπε πραγματικά κι εμένα.Ήταν ήσυχη η διαδρομή στο σχολείο. Ο Τζάσπερ γνώριζε ότι η Άλις ήταν αναστατωμένη για κάτι, αλλά ήξερε πως αν ήθελε να το συζητήσει θα το είχε ήδη κάνει. Ο Έμετ και η Ρόζαλι ήταν αδιάφοροι. Έίχαν άλλη μια από τις ʽστιγμέςʼτους, κοιτώντας ο ένας μέσα στα μάτια του άλλου με θαυμασμό- βασικά ήταν αηδιαστικό να τους βλέπει κανείς. Όλοι γνωρίζαμε πόσο ερωτευμένοι ήταν. Ίσως να ένιωθα πικρία επειδή ήμουν ο μοναδικός που ήμουν μόνος στην οικογένεια. Κάποιες μέρες ήταν δύσκολο να ζω με τρία ,τέλεια ταιριασμένα, ζευγάρια.

~ 41 ~


Σήμερα ήταν μια από εκείνες τις μέρες.Ίσως να ήταν πιο ευτυχισμένοι όλοι τους χωρίς εμένα να τριγυρνάω –κατσουφιασμένος σαν ένας ηλικιωμένος, όπως θα έπρεπε να μοιάζω κι όλας.Φυσικά το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις έφτασα στο σχολείο ήταν να ψάξω για το κορίτσι. Απλά προετοίμαζα πάλι τον εαυτό μου.Ναι καλά.Ήταν ντροπιαστικό το πώς ο κόσμος μου είχε ξαφνικά αδειάσει από τα πάντα εκτός από αυτήν-η ύπαρξη μου περιστρεφόταν γύρω από το κορίτσι, παρά τον εαυτό μου, πια.Ήταν αρκετά εύκολο να το καταλάβω. Μετά από ογδόντα χρόνια της ίδιας μονότονης ρουτίνας, η παραμικρή αλλαγή θα έφερνε τα πάνω, κάτω.Δεν είχε φτάσει ακόμα, αλλά μπορούσα να ακούσω τον βροντερό ήχο της μηχανής του φορτηγού της σε απόσταση. Έγειρα στο αυτοκίνητο περιμένοντας. Η Αλις έμεινε μαζί μου καθώς οι υπόλοιποι πήγαν στις τάξεις τους. Έίχαν βαρεθεί με την εμμονή μου-τους ήταν αδιανόητο πως κάποιος άνθρωπος μπορούσε να μου κρατάει το ενδιαφέρον για τόσο καιρό, όσο ελκυστικά κι αν μύριζε.Το κορίτσι φάνηκε, καθώς οδηγούσε αργά, το βλέμμα της ήταν αφοσιωμένο στον δρόμο και τα χέρια της κρατούσαν σφιχτά το τιμόνι. Φαινόταν αγχωμένη για κάτι. Μου πήρε ένα δευτερόλεπτο να καταλάβω τι ήταν αυτό το κάτι, και να συνειδητοποιήσω ότι όλοι οι άνθρωποι σήμερα είχαν την ίδια

~ 42 ~


έκφραση. Α, ο δρόμος ήταν λείος από τον πάγο, όλοι τους οδηγούσαν πιο προσεκτικά. Έβλεπα ότι είχε πάρει πολύ σοβαρά τον πρόσθετο κίνδυνο.Αυτό φάνηκε να συμφωνεί με τα λίγα που είχα μάθει για τον χαρακτήρα της. Πρόσθεσα και αυτό στην μικρή μου λίστα. Ήταν σοβαρή και υπεύθυνη.Δεν πάρκαρε πολύ μακριά από εμένα, αλλά δεν με είχε προσέξει να κάθομαι να την κοιτάω. Αναρωτιόμουν τι θα έκανε όταν θα με έβλεπε. Θα κοκκίνιζε και θα έφευγε; Αυτή ήταν η πρώτη μου υπόθεση. Αλλά ίσως να μου ανταπέδιδε το βλέμμα. Ίσως να ερχόταν να μου μιλήσει.Πήρα μια βαθιά ανάσα, γεμίζοντας τα πνευμόνια μου- ελπίζοντας, για καλό και για κακό.Βγήκε από το φορτηγό προσεκτικά, τσεκάροντας το γλιστερό έδαφος πριν βάλει βάρος στα βήματά της. Δεν σήκωσε το βλέμμα της και αυτό με ενόχλησε. Ίσως να πήγαινα να της μιλήσω εγώ.Όχι, αυτό θα ήταν λάθος.Αντί να κατευθυνθεί προς το σχολειό, γύρισε στο φορτηγό της. Πιανόταν από αυτό καθώς προχωρούσε με έναν κωμικό τρόπο, σαν να μην εμπιστευόταν το κάθε της βήμα. Αυτό με έκανε να χαμογελάσω και ένιωσα το βλέμμα της Άλις στο πρόσωπό μου. Δεν άκουσα το τι σκέφτηκε-διασκέδαζα βλέποντας το κορίτσι καθώς εξέταζε τις αλυσίδες για τα χιόνια. Πραγματικά φαινόταν σε κίνδυνο να πέσει, με τον τρόπο που γλιστρούσαν τα πόδια της. Κανείς άλλος δεν δυσκολευόταν. Έίχε παρκάρει

~ 43 ~


στο χειρότερο μέρος του πάγου;Σταμάτησε εκεί κοιτώντας προς τα κάτω με μια παράξενη έκφραση στο πρόσωπό της. Ήταν… μαλακή; Σαν κάτι στα λάστιχα να την… συγκίνησε;Και πάλι, η περιέργεια με έκαιγε σαν την δίψα. Σαν να έπρεπε να ξέρω τι σκεφτόταν-σαν να μην είχε σημασία τίποτα άλλο.Θα πήγαινα να της μιλήσω. Φαινόταν σαν να χρειαζόταν βοήθεια, έτσι κι αλλιώς-τουλάχιστον μέχρι να απομακρυνθεί από τις γλιστερές επιφάνειες. Δίστασα, διχασμένος. Μιας και μισούσε το χιόνι, δεν θα καλωσόριζε και το παγωμένο μου άγγιγμα. Έπρεπε να είχα φορέσει γάντια-«ΟΧΙ!» Φώναξε η Άλις.Αμέσως, σκάναρα τις σκέψεις τις, μαντεύοντας αρχικά ότι είχα πάρει μια λάθος απόφαση και με είχε δει να κάνω κάτι ασυγχώρητο. Αλλά δεν είχε να κάνει καν με εμένα.Ο Τάιλερ Κρόουλι είχε αποφασίσει να στρίψει στο παρκινγκ με μεγάλη ταχύτητα. Αυτή η απόφαση θα τον έσερνε στον πάγο…Αυτό το όραμα ήρθε μισό δευτερόλεπτο πριν την πραγματικότητα. Το βαν του Τάιλερ έστριβε στην γωνία καθώς ακόμα έβλεπα το αποτέλεσμα που είχε κάνει την Άλις να αναφωνήσει τρομοκρατημένη.Όχι, δεν είχα καμία σχέση με αυτό το όραμα, αλλά από την άλλη είχα και κάθε σχέση, επειδή το βαν του Τάιλερ-τα λάστιχα ανέβηκαν στον πάγο από την χειρότερη πλευρά-θα σερνόταν στο παρκινγκ και θα συνέτριβε το κορίτσι που είχε γίνει το κέντρο του κόσμου μου.

~ 44 ~


Ακόμα και χωρίς την πρόβλεψη της Άλις, ήταν εύκολο να δω την πορεία του οχήματος, που είχε ξεφύγει από τον έλεγχο του ΤάιλερΤο κορίτσι που στεκόταν στο λάθος σημείο δίπλα στο πίσω μέρος του φορτηγού, σήκωσε το βλέμμα της, ακούγοντας τον ήχο τον λάστιχων. Κοίταξε κατευθείαν στα τρομοκρατημένα μάτια μου, και γύρισε να κοιτάξει τον θάνατο που την πλησίαζε.Όχι αυτήν! Οι λέξεις φώναξαν στο μυαλό μου σαν να άνηκαν σε κάποιον άλλον.Ακόμα βλέποντας στις σκέψεις της Άλις, είδα το όραμα να αλλάζει, άλλα δεν είχα χρόνο να δω το αποτέλεσμά του.Έφτασα στην άλλη άκρη του παρκινγκ, βάζοντας τον εαυτό μου ανάμεσα στο βαν και το παγωμένο κορίτσι. Κινήθηκα τόσο γρήγορα που όλα ήταν θολά εκτός από το αντικείμενο της προσοχής μου. Η κοπέλα δεν με είδε-κανένα ανθρώπινο βλέμμα δεν θα μπορούσε να με ακολουθήσει- κοιτούσε ακόμα την μορφή που θα την συνέθλιβε στο μεταλλικό σχήμα του φορτηγού της.Την έπιασα από την μέση, κινούμενος πολύ βιαστικά για να είμαι όσο προσεκτικός θα έπρεπε. Στο ένα εκατοστό του δευτερολέπτου ανάμεσα στον χρόνο που την έδιωξα από την πορεία του θανάτου της και στον χρόνο που έπεσα στο έδαφος κρατώντας της στα χέρια μου, ξαφνικά σκέφτηκα το αδύναμο, εύθραυστό της σώμα.Όταν άκουσα το κεφάλι της να χτυπάει στον πάγο, μου φάνηκε

~ 45 ~


σαν να έγινα κι εγώ πάγος.Αλλά δεν είχα καν ένα ολόκληρο δευτερόλεπτο για να εξετάσω την κατάστασή της. Άκουσα το βαν πίσω μας, καθώς τυλιγόταν γύρω από το σιδερένιο φορτηγό του κοριτσιού.Άλλαζε πορεία, κατευθυνόταν και πάλι κατά πάνω της πάλι- σαν να ήταν μαγνήτης που το τραβούσε προς το μέρος μας.Μια λέξη που δεν είχα πει ποτέ στην παρουσία γυναίκας, ξέφυγε ανάμεσα από τα σφιγμένα μου δόντια.Έίχα ήδη κάνει πάρα πολλά. Σχεδόν είχα πετάξει μέχρι την άλλη άκρη του παρκινγκ για να την διώξω από την μέση, γνώριζα καλά το λάθος που έκανα. Το ότι το γνώριζα δεν με σταματούσε, αλλά δεν αδιαφορούσα για το ρίσκο που έπαιρνα-όχι μόνο για τον εαυτό μου αλλά για ολόκληρη την οικογένειά μου.Αποκάλυψη.Και αυτό σίγουρα δεν θα βοηθούσε, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να άφηνα το βαν να πετύχει στην δεύτερή του προσπάθεια να αφαιρέσει την ζωή της.Την άφησα και άπλωσα τα χέρια μου, πιάνοντας το βαν πριν ακουμπήσει το κορίτσι. Η δύναμή του με έσπρωξε προς το αυτοκίνητό παρκαρισμένο δίπλα στο φορτηγό της και ένιωθα το μέταλλο να παίρνει το σχήμα των ώμων μου. Το βαν αντέδρασε στο εμπόδιο των χεριών μου και σηκώθηκε στις δύο πίσω του ρόδες.Αν μετακινούσα τα χέρια μου, οι ρόδες του αυτοκινήτου θα συνέθλιβαν τα πόδια της.

~ 46 ~


Για όνομα του θεού, αυτή η καταστροφή δεν θα τελείωνε ποτέ; Έμεινε τίποτα άλλο που θα μπορούσε να πάει στραβά; Δεν μπορούσα να μείνω έτσι, κρατώντας το βαν στον αέρα, περιμένοντας για βοήθεια. Ούτε μπορούσα να πετάξω το βαν-έπρεπε να λάβω υπόψη και τον οδηγό του, οι σκέψεις του ήταν ακατανόητες από τον πανικό.Με έναν εσωτερικό αναστεναγμό, έσπρωξα τον βαν ώστε να ταλαντευτεί, απομακρύνθηκε από μας για μια στιγμή. Καθώς επέστρεφε, το έπιασα από κάτω με το ένα μου χέρι καθώς με το άλλο τύλιξα την κοπέλα από την μέση και την απομάκρυνα από κάτω από το βαν, κρατώντας την σφιχτά κοντά μου. Το σώμα της ήταν ακίνητο καθώς την μετακίνησα-ήταν αναίσθητη; Πόση ζημιά είχα κάνει στην προσπάθειά μου να την σώσω;Άφησα το βαν να πέσει, τώρα που δεν μπορούσε να την τραυματίσει. Χτύπησε δυνατά στο πεζοδρόμιο καθώς τα τζάμια του θρυμματίστηκαν.Ήξερα πως βρισκόμουν στην μέση της κρίσης. Πόσα είχε δει; Υπήρχαν άλλοι μάρτυρες που με είδαν να σπρώχνω το βαν καθώς έβγαζα την κοπέλα από κάτω του; Αυτές οι ερωτήσεις θα έπρεπε να είναι η μεγαλύτερη ανησυχία μου.Αλλά ήμουν πολύ αγχωμένος για να νοιαστώ για την απειλή της αποκάλυψής μας, όσο θα έπρεπε. Ήμουν πανικοβλημένος στην σκέψη ότι μπορεί να την τραυμάτισα στην προσπάθειά μου να την σώσω. Φοβόμουν που την είχα τόσο κοντά μου, γνωρίζοντας τι θα μύριζα αν επέτρεπα στον εαυτό μου να

~ 47 ~


αναπνεύσει. Ένιωθα την ζεστασιά του μαλακού της σώματος-ακόμα και μέσα από το διπλό εμπόδιο των μπουφάν μας, ένιωθα εκείνη την ζέστη…Ο πρώτος μου φόβος ήταν και ο χειρότερος. Καθώς άρχισαν να μας περιτριγυρίζουν φωνές και τσιρίδες των μαρτύρων, έσκυψα να εξετάσω το πρόσωπό της, να δω αν είχε τις αισθήσεις της-ελπίζωντας πως δεν αιμορραγούσε. Τα μάτια της ήταν ορθάνοικτα και με κοιτούσαν σοκαρισμένα.«Μπέλλα;» Ρώτησα βιαστικά, «Έίσαι εντάξει;»«Καλά είμαι.» Έίπε αυτόματα με ζαλισμένη φωνή.Ανακούφιση, τόσο τεράστια που ήταν σχεδόν επώδυνη, με διαπέρασε με το άκουσμα της φωνής της. Πήρα μια βαθιά ανάσα μέσα από τα δόντια μου, και δεν με ενόχλησε η φωτιά στον λαιμό μου. Σχεδόν την καλωσόρισα.Προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά δεν ήμουν έτοιμος να την αφήσω. Μου φαινόταν κάπως… πιο ασφαλές; Καλύτερα, τουλάχιστον, που την είχα στο πλευρό μου.«Πρόσεχε,» την προειδοποίησα. «Νομίζω ότι χτύπησες αρκετά δυνατά το κεφάλι σου.»Δεν υπήρχε μυρωδιά φρέσκου αίματος-παλι καλά- αλλά αυτό δεν απέκλειε κάποιον εσωτερικό τραυματισμό. Ξαφνικά ένιωσα την ανυπομονησία να την πάω στον Καρλάιλ που είχε και ολόκληρο ραδιολογικό εξοπλισμό.«Άου,» είπε, ο τόνος της κωμικά σοκαρισμένος, καθώς συνειδητοποίησε πως είχα δίκιο για το κεφάλι της.«Αυτό σκέφτηκα,» Η ανακούφιση το έκανε να φανεί αστείο,

~ 48 ~


4. Οράματα

Πήγα πίσω στο σχολείο. Αυτό ήταν το σωστό. Αυτή η συμπεριφορά δεν θα προκαλούσε υποψίες.Μέχρι το τέλος της ημέρας, σχεδόν όλοι οι άλλοι μαθητές είχαν επιστρέψει κι αυτοί στα μαθήματα τους. Μόνο ο Τάιλερ, η Μπέλλα καθώς και ελάχιστοι άλλοι – που προφανώς χρησιμοποιούσαν το ατύχημα σαν ευκαιρία για σκασιαρχείο-, παρέμεναν απόντες.Δεν θα έπρεπε ήταν τόσο δύσκολο για εμένα να κάνω το σωστό. Αλλά όλο το απόγευμα έτριζα τα δόντια μου ενάντια στην επιθυμία να το σκάσω κι εγώ-ώστε να ξαναβρώ το κορίτσι και πάλι.

~ 49 ~


Όπως ένας κυνηγός. Ένας μανιώδης κυνηγός. Ένας μανιώδης, κυνηγός βρικόλακας.Το σχολείο σήμερα ήταν-κατά κάποιο τρόπο-απίστευτα πιο βαρετό απʼότι φαινόταν πριν μία εβδομάδα. Σαν να είχαν πέσει όλοι σε κώμα. Ήταν σαν να είχε απόστραγγιστεί το χρώμα από τα τούβλα, από τα δέντρα, από τον ουρανό, από τα πρόσωπα ολόγυρα μου. Έστίασα στις ρωγμές του τοίχου.Υπήρχε άλλο ένα σωστό πράγμα που θα έπρεπε να κάνω… το οποίο δεν έκανα. Φυσικά ήταν συγχρόνως λάθος. Όλα είχαν να κάνουν με την οπτική που τα έβλεπε κανείς.Από την οπτική ενός Κάλεν – όχι ενός οποιουδήποτε βρικόλακα, αλλά ενός Κάλεν, κάποιου που ανήκε σε μία οικογένεια, τόσο σπάνια περίπτωση για τον δικό μας κόσμο – το σωστό πράγμα θα ήταν κάπως έτσι:«Έκπλήσσομαι που σε βλέπω στην τάξη Έντουαρντ. Άκουσα ότι είχες εμπλακεί σε εκείνο το φοβερό ατύχημα που συνέβη σήμερα το πρωί.»«Ναι κύριε Μπάνερ αλλά ήμουν τυχερός.» Ένα φιλικό χαμόγελο. «Δεν έχω ούτε μία γρατσουνιά… Έύχομαι να μπορούσα να πω το ίδιο για τον Τάιλερ και τη Μπέλλα.»«Πως είναι;»«Νομίζω πως ο Τάιλερ είναι καλά… Μόνο κάποιες επιφανειακές γρατσουνιές από το τζάμι. Αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος για την Μπέλλα.» Ένα ανήσυχο ύφος. «Μπορεί να έχει πάθει διάσειση. Άκουσα πως έλεγε ασυναρτησίες για ένα διάστημα-έβλεπε και πράγματα ακόμη.

~ 50 ~


Ξέρω πως οι γιατροί ανησύχησαν…»Κάπως έτσι θα έπρεπε να γίνει. Αυτό όφειλα στην οικογένεια μου.«Έκπλήσσομαι που σε βλέπω στην τάξη Έντουαρντ. Άκουσα ότι είχες εμπλακεί σε εκείνο το φοβερό ατύχημα που συνέβη σήμερα το πρωί.»«Ο Κύριος Μπάνερ, έριξε το βάρος του από το ένα του πόδι στο άλλο, άβολα.«Έμαθες τίποτα για το πώς είναι ο Τάιλερ Κράουλι και η Μπέλλα Σουάν; Άκουσα πως υπήρξαν τραυματισμοί.»«Δεν θα μπορούσα να ξέρω.»Ο Κύριος Μπάνερ καθάρισε τον λαιμό του. «Μάλιστα…» Έίπε, το κρύο μου βλέμμα έκανε τη φωνή του λίγο ανήσυχη.Περπάτησε γρήγορα πίσω προς στην έδρα του και ξεκίνησε την παράδοση του. Αυτό που έκανα ήταν λάθος. Έκτός αν το έβλεπες από τη πλευρά αυτού που προσπαθούσε να κρύψει κάτι.Μου φαινόταν τόσο άνανδρο να μαρτυρήσω το κορίτσι πίσω από την πλάτη του, ειδικά όταν εκείνη μου είχε δείξει πολύ περισσότερη εμπιστοσύνη απʼόση θα είχα ονειρευτεί ποτέ. Δεν είχε πει τίποτα για να με προδώσει παρʼόλο που είχε πολύ καλό λόγο για να το κάνει. Θα την πρόδιδα ενώ αυτή το μόνο που είχε κάνει ήταν να κρατήσει το μυστικό μου;Έίχα μία παρόμοια συζήτηση με την κυρία Γκόφ-μόνο που ήταν στα Ισπανικά και όχι στα Αγγλικά- και ο Έμετ μου έριξε μία κοφτερή ματιά.

~ 51 ~


Έλπίζω να έχεις μία καλή εξήγηση για αυτό που έγινε σήμερα. Η Ρόουζ είναι έξαλλη!Μόρφασα αλλά χωρίς να τον κοιτάξω.Στην πραγματικότητα, είχα έτοιμη μία απόλυτα λογική εξήγηση. Αν υποθέσουμε ότι δεν είχα κάνει τίποτα για να σταματήσω το φορτηγάκι ώστε αυτό να λιώσει το κορίτσι – προσπάθησα να διώξω αυτή τη σκέψη – αλλά αν την είχε πραγματικά χτυπήσει, αν τραυματιζόταν και αιμορραγούσε, η μυρωδιά του φρέσκου κόκκινου αίματος θα διαπερνούσε στον αέρα…Ανατρίχιασα ξανά και μόνο σε αυτή τη σκέψη αλλά όχι μόνο από τρόμο. Ένα κομμάτι μου έτρεμε από επιθυμία. Όχι, δεν θα ήμουν ικανός να τη βλέπω να ματώνει χωρίς να μας εκθέσω όλους ακόμα περισσότερο με αυτό τον απαίσιο τρόπο. Ακουγόταν σαν την τέλεια δικαιολογία… αλλά δεν θα τη χρησιμοποιούσα. Ήταν πολύ ντροπιαστική. Και η αλήθεια ήταν πως δεν το είχα σκεφτεί μέχρι τη στιγμή του συμβάντος.Έχε στον νου σου τον Τζάσπερ. Συνέχισε ο Έμετ που πρόσεξε ότι είχα αλλού το μυαλό μου. Δεν είναι τόσο εκνευρισμένος, έχει πάρει ήδη τις αποφάσεις του.Κατάλαβα τι εννοούσε και για μία στιγμή ένιωσα πως το δωμάτιο θα με ρουφούσε. Η οργή μου ήταν ευδιάκριτη τόσο, που ένιωσα ένα κόκκινο σύννεφο να με περιβάλει και να θολώνει την κρίση μου. Νόμιζα πως θα με έπνιγε.«Ήρεμα Έντουαρντ. Χαλάρωσε.» Φώναξε ο Έμετ μέσα στο κεφάλι μου. Το χέρι του έπιασε τον ώμο μου και με κράτησε

~ 52 ~


στη θέση μου πριν σηκωθώ. Πολύ σπάνια χρησιμοποιούσε όλη του τη δύναμη – σπανίως ήταν αναγκαία, ήταν άλλωστε πολύ πιο δυνατός από κάθε άλλο βρικόλακα που είχαμε συναντήσει ποτέ–αλλά τη χρησιμοποίησε τώρα. Έσφιξε το χέρι μου για να με κρατήσει στη θέση μου. Αν συνέχιζε να με πιέζει η καρέκλα από κάτω μου θα γινόταν κομμάτια.Ήρεμα. Με διέταξε.Προσπάθησα να ηρεμήσω αλλά ήταν δύσκολο. Η οργή μου έκαιγε το κεφάλι. Ο Τζάσπερ δεν σκοπεύει να κάνει τίποτα μέχρι να συζητήσουμε το θέμα όλοι μαζί. Απλά νόμιζα ότι θα έπρεπε να γνωρίζεις τις προθέσεις του.Συγκεντρώθηκα στο να χαλαρώσω και τότε ένιωσα το χέρι του Έμετ να υποχωρεί. Προσπάθησε να ελέγξεις τον εαυτό σου. Έχεις ήδη μπελάδες όπως είναι.Πήρα μία βαθιά ανάσα και τελικά ο Έμετ υποχώρησε εντελώς.Έψαξα μέσα στο δωμάτιο τυπικά αλλά η αντιπαράθεση μας ήταν τόσο σύντομη και σιωπηλή που μόνο κάποιοι που κάθονταν πίσω από τον Έμετ το πρόσεξαν. Κανείς τους δεν ήξερε τι είχε συμβεί και δεν έδωσαν σημασία. Οι Κάλεν ήταν φρικιά – κάτι που ήξεραν όλοι ήδη.Πωωω μικρέ, είσαι ράκος. Ο Έμετ πρόσθεσε με λίγη συμπόνια στην φωνή του.«Παράτα μας.» Ψέλλισα μέσα από την αναπνοή μου και

~ 53 ~


άκουσα το χαμηλό, του χαχανητό.Ο Έμετ δεν συνήθιζε να κρατάει κακίες και πιθανότατα του όφειλα περισσότερη ευγνωμοσύνη για αυτό. Αλλά μπορούσα να δω ότι οι προθέσεις του Τζάσπερ φαίνονταν λογικές στον Έμετ και πίστευε ότι αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος για να δράσουμε. Η οργή μου σιγόβραζε και μου ήταν δύσκολο να την ελέγξω. Ναι, ο Έμετ ήταν πιο δυνατός από εμένα αλλά δεν είχε καταφέρει ακόμα να με νικήσει σε αγώνα πάλης. Ισχυριζόταν ότι αυτό συνέβαινε επειδή έκλεβα. Αλλά το να ακούω σκέψεις ήταν κομμάτι του εαυτού μου ακριβώς όπως ήταν και η σωματική δύναμη για τον Έμετ. Ταιριάζαμε απόλυτα ομοιόμορφα σε μία τέτοια μάχη.Μία μάχη; Έκεί θα οδηγούσε όλο αυτό; Θα μαχόμουν την οικογένεια μου για να υπερασπιστώ έναν άνθρωπο που ούτε καν γνώριζα;Το σκέφτηκα για μία στιγμή, σκέφτηκα το εύθραυστο κορμί του κοριτσιού στα χέρια μου σε αντιπαράθεση με τον Τζάσπερ, τη Ρόουζ και τον Έμετ – υπερφυσικά δυνατοί, γρήγοροι, δολοφονικές μηχανές από τη φύση τους…Ναι, θα μαχόμουν για εκείνη. Θα πήγαινα ενάντια στην οικογένεια μου. Ανατρίχιασα.Αλλά δεν θα ήταν δίκαιο να την άφηνα ανυπεράσπιστη όταν εγώ ήμουν αυτός που την είχα βάλει σε κίνδυνο.Δεν θα μπορούσα να νικήσω μόνος. Ήμουν ένας και ήταν τρεις. Αναρωτήθηκα ποιοι θα ήταν οι σύμμαχοι μου.

~ 54 ~


Ο Καρλάιλ οπωσδήποτε. Δεν θα μαχόταν κανέναν αλλά θα ήταν σίγουρα εναντίον στα σχέδια της Ρόουζ και του Τζάσπερ. Ίσως αυτό να ήταν το μόνο που θα χρειαζόμουν. Θα το έβλεπα…Η Έσμέ, αμφίβολο… αλλά δεν θα ήταν εναντίον μου και μισούσε το να διαφωνεί με τον Καρλάιλ, αλλά θα ήταν υπέρ του όποιου σχεδίου θα κρατούσε την οικογένεια ασφαλή.Η προτεραιότητα της δεν θα ήταν το σωστό, αλλά εγώ. Αν ο Καρλάιλ ήταν η ψυχή της οικογένειας τότε η Έσμέ ήταν η καρδιά. Ο Καρλάιλ μας είχε δώσει μία οδηγό, άξια να την ακολουθούμε. Κι εκείνη το είχε μετατρέψει όλο αυτό σε πραγματική πράξη αγάπης.Όλοι αγαπιόμασταν αναμεταξύ μας ακόμα και κάτω από τη μανία που ένιωθα αυτή τη στιγμή απέναντι στον Τζάσπερ και στη Ρόουζ, ακόμα και αν σκόπευα να παλέψω μαζί τους ώστε να σώσω το κορίτσι, ήξερα ότι τους αγαπούσα.Η Αλις… Δεν είχα ιδέα. Πιθανότατα θα εξαρτιόταν απʼαυτά που θα έβλεπε στα οράματα της ότι θα έρχονταν. Θα έπαιρνε το μέρος του νικητή, φαντάστηκα.Οπότε θα έπρεπε να το κάνω αυτό χωρίς βοήθεια. Δεν θα ήταν καν μάχη για αυτούς εφόσον θα ήμουν μόνος μου, αλλά δεν σκόπευα να αφήσω το κορίτσι να πάθει κακό εξαιτίας μου. Ίσως αυτό να ήταν αυτοκαταστροφικό.Η οργή μου είχε υποχωρήσει λίγο με το ξαφνικό μαύρο χιούμορ. Προσπάθησα να φανταστώ πώς θα αντιδρούσε το κορίτσι εάν την απήγαγα. Φυσικά σπάνια μάντευα σωστά τις

~ 55 ~


αντιδράσεις της αλλά ποια άλλη αντίδραση θα μπορούσε να έχει εκτός από τρόμο;Δεν ήμουν όμως σίγουρος πως θα το κατάφερνα-να την απαγάγω. Δεν θα ήμουν ικανός να μείνω πολύ κοντά της για αρκετή ώρα. Ίσως να την πήγαινα πίσω στην μητέρα της. Ακόμα και αν αυτό ήταν πολύ επικίνδυνο. Για εκείνη.Αλλά και για εμένα επίσης, συνειδητοποίησα ξαφνικά. Αν τη σκότωνα κατά λάθος… Δεν ήμουν σίγουρος ακριβώς πόσο πόνο θα μου προκαλούσε, αλλά ήξερα ότι τα συναισθήματα μου θα ήταν πολύπλευρα και έντονα.Η ώρα πέρασε γρήγορα καθώς στο μυαλό μου τριγύριζαν όλες οι επιπλοκές που υπήρχαν μπροστά μου: η διαφωνία που θα με περίμενε στο σπίτι, η σύγκρουση με την οικογένεια μου, οι ακραιότητες που θα αναγκαζόμουν να κάνω αργότερα…Πάντως δεν θα μπορούσα να παραπονιέμαι ότι η ζωή έξω από αυτό το σχολείο θα ήταν βαρετή πλέον. Αυτό το κορίτσι είχε αλλάξει τόσα πολλά…Ο Έμετ και εγώ περπατήσαμε σιωπηλά προς το αμάξι όταν χτύπησε το κουδούνι. Ανησυχούσε για εμένα και παράλληλα ανησυχούσε και για τη Ρόζαλι. Ήξερε ποιανού την πλευρά θα έπρεπε να διαλέξει σε αυτή τη φιλονικία και αυτό τον ενοχλούσε.Οι άλλοι περίμεναν στο αμάξι για εμάς το ίδιο σιωπηλά. Ήμασταν μια πολύ ήσυχη ομάδα. Μόνο εγώ άκουγα τις φωνές.Ανόητε! Τρελέ! Καθυστερημένε! Βλάκα! Έγωιστή! Ανεύθυνε! Ηλίθιε! Η Ρόζαλι συνέχισε να αραδιάζει όλες αυτές τις

~ 56 ~


προσβολές και με δυσκολία συγκρατιόταν για να μη τις ξεστομίσει. Μου ήταν δύσκολο να ακούω τους υπόλοιπους αλλά την αγνόησα όσο καλύτερα μπορούσα.Ο Έμετ είχε δίκιο για τον Τζάσπερ. Έίχε ήδη πάρει τις αποφάσεις του.Η Αλις ήταν προβληματισμένη. Ανησυχούσε για τον Τζάσπερ και έψαχνε εικόνες που θα της έδειχναν κάτι στο μέλλον. Δεν είχε σημασία με ποιο τρόπο θα πήγαινε ο Τζάσπερ να βρει το κορίτσι. Η Αλις με έβλεπε πάντα εκεί να τον σταματάω. Ένδιαφέρον… Ούτε η Ρόζαλι αλλά ούτε και ο Έμετ ήταν μαζί με τον Τζάσπερ σε αυτά τα οράματα. Οπότε ο Τζάσπερ σκόπευε δράσει μόνος του. Αυτό θα ισορροπούσε λίγο την κατάστασηΟ Τζάσπερ ήταν ο καλύτερος, οπωσδήποτε ο πιο έμπειρος μαχητής απʼόλους μας. Το μόνο μου πλεονέκτημα ήταν ότι μπορούσα να μάθω τις κινήσεις του πριν τις κάνει καν ο ίδιος.Δεν είχα ποτέ αντιταχτεί στον Τζάσπερ ή στον Έμετ εκτός από κάποια παιχνίδια που κάναμε μεταξύ μας. Ένιωσα αηδία στην σκέψη ότι θα προσπαθούσα στʼαλήθεια να βλάψω τον Τζάσπερ…Όχι, όχι αυτό. Μόνο να τον σταματήσω ήθελα. Αυτό θα ήταν όλο.Συγκεντρώθηκα στην Άλις η οποία θυμόταν τους διαφορετικούς τρόπους που σκεφτόταν ο Τζάσπερ για να επιτίθεται. Καθώς το έκανα αυτό, τα οράματα της άρχισαν να παίρνουν άλλη μορφή και να απομακρύνονται από το σπίτι των Σουάν. Κάθε φορά τον σταματούσα και νωρίτερα…

~ 57 ~


Σταμάτα Έντουαρντ! Δεν πρόκειται να γίνει έτσι. Δεν θα το αφήσω να συμβεί. Δεν της απάντησα, απλά συνέχιζα να βλέπω.Άρχισε να ψάχνει παραπέρα μέσα στην ομιχλώδες και αβέβαιη σφαίρα των μακρινών πιθανοτήτων. Όλα ήταν σκιώδη και ασαφή. Σε όλη τη διαδρομή για το σπίτι , η φορτισμένη σιγή που είχε απλωθεί δεν ελάφρυνε. Πάρκαρα στο μεγάλο γκαράζ του σπιτιού. Η Μερσεντές του Καρλάιλ ήταν εκεί, δίπλα στο μεγάλο τζιπ του Έμετ, στην Μ3 της Ρόζαλι και στο δικό μου Άστον Μάρτιν. Ήμουν χαρούμενος επειδή ο Καρλάιλ ήταν ήδη στο σπίτι – αυτή η σιωπή θα τελείωνε σύντομα και εκρηκτικά και ήθελα να είναι εκεί όταν θα γινόταν αυτό.Πήγαμε κατευθείαν στην τραπεζαρία.Αυτό το δωμάτιο δεν το χρησιμοποιούσαμε ποτέ για τον σκοπό του φυσικά. Αλλά ήταν επιπλωμένο με ένα μακρύ, οβάλ, μαονένιο τραπέζι περιτριγυρισμένο από –μας άρεσε να έχουμε όλα τα σωστά αντικείμενα στις κατάλληλες θέσεις.Στον Καρλάιλ άρεσε να χρησιμοποιούμε αυτό τον χώρο σαν δωμάτιο συνεδρίασης. Μέσα σε μία ομάδα τόσο δυνατών και διαφορετικών προσωπικοτήτων μερικές φορές ήταν απαραίτητο να συζητάμε τα πράγματα ήρεμα και καθιστοί με τρόπους.Έίχα ένα προαίσθημα ότι αυτό δεν θα βοηθούσε και πολύ σήμερα. Ο Καρλάιλ, κάθισε στη συνηθισμένη του θέση, στην ανατολική, κεφαλή του τραπεζιού; Η Έσμέ ήταν δίπλα του-τα

~ 58 ~


χέρια τους σταυρωμένα.Τα μάτια της Έσμέ ήταν πάνω μου, βαθιά και χρυσαφιά γεμάτα από ανησυχία.Μείνε. Ήταν η μόνη της σκέψη.Έυχήθηκα να μπορούσα να χαμογελάσω στη γυναίκα που ήταν αληθινή μητέρα για εμένα αλλά δεν γινόταν να τη διαβεβαιώσω για τίποτα τώρα.Κάθισα από την άλλη πλευρά, δίπλα στον Καρλάιλ. Η Έσμέ άπλωσε το χέρι της γύρω από τον Καρλάιλ για να το τοποθετήσει στον ώμο μου. Δεν είχε ιδέα για το τι θα διαδραματιζόταν σε λίγο, απλά ανησυχούσε για εμένα.Ο Καρλάιλ, είχε καταλάβει μια καλύτερη ιδέα για το τι θα γινόταν σε λίγο. Τα χείλη του ήταν σφιγμένα και το μέτωπο του ζαρωμένο. Η έκφραση αυτή έδειχνε πολύ ώριμη για το νεανικό του πρόσωπο. Αφού είχαν καθίσει όλοι μπορούσα να διακρίνω τις γραμμές που είχαν σχηματιστεί ανάμεσα μας.Η Ρόζαλι είχε καθίσει ακριβώς απέναντι από τον Καρλάιλ στην άλλη άκρη του μεγάλου τραπεζιού. Με κοίταξε και δεν πήρε τη ματιά της από πάνω μου. Ο Έμετ κάθισε δίπλα της. Το πρόσωπο του και οι σκέψεις του ήταν αναστατωμένα.Ο Τζάσπερ δίστασε και μετά πήγε και έγειρε στον τοίχο, πίσω από την Ρόζαλι. Ήταν ήδη αποφασισμένος άσχετα από την εξέλιξη της συζήτησης. Τα σαγόνια μου κλείδωσαν.Η Αλις, ήταν η τελευταία που ήρθε στο δωμάτιο και τα μάτια της εστίαζαν κάπου μακριά – στο μέλλον, ακόμα πολύ ασαφές

~ 59 ~


~ 60 ~


5. Προσκλήσεις

Λύκειο. Καθαρτήριο δεν ήταν πια η σωστή λέξη, ήταν καθαρά κόλαση. Βασανιστήρια και φωτιές… ναι τα είχα και τα δύο.Έκανα τα πάντα σωστά τώρα. Μείωνα όσο μπορούσα τις ευθύνες μου.Για να χαροποιήσω την Έσμέ και για να προστατέψω τους άλλους, έμεινα στο Φόρκς. Έπέστρεψα στο παλιό μου πρόγραμμα. Δεν πήγαινα για κυνήγι περισσότερο από τους άλλους. Κάθε μέρα πήγαινα στο σχολείο και συμπεριφερόμουν ανθρώπινα. Κάθε μέρα, άκουγα προσεκτικά για τίποτα καινούριο σχετικά με τους Κάλεν-ποτε δεν υπήρχε τίποτα. Το κορίτσι δεν είχε πει ούτε λέξη για τις υποψίες της. Απλά επανέλαβε την ίδια ιστορία ξανά και ξανά-ότι στεκόμουν δίπλα της και την τράβηξα στην άκρη-μέχρι που το κοινό της βαρέθηκε και σταμάτησε να ψάχνει για περισσότερες λεπτομέρειες. Δεν υπήρχε κίνδυνος. Η βιαστική μου πράξη μου δεν είχε βλάψει κανέναν.Κανέναν εκτός από τον εαυτό μου.Ήμουν αποφασισμένος να αλλάξω το μέλλον. Όχι και ο πιο εύκολος στόχος να θέσει κάποιος στον εαυτό του, αλλά ήταν η μόνη επιλογή με την οποία μπορούσα να ζήσωΗ Αλις είπε ότι δεν θα ήμουν αρκετά δυνατός να μείνω μακριά από το κορίτσι. Θα την διέψευδα.Πίστευα πως η πρώτη μέρα θα ήταν και η χειρότερη. Μέχρι το

~ 61 ~


τέλος εκείνης της μέρας ήμουν σίγουρος για αυτό. Όμως είχα άδικο.Με πονούσε, που ήξερα ότι πλήγωνα το κορίτσι. Με καθησύχαζε όμως το γεγονός ότι ο πόνος της θα ήταν μηδαμινός-ένα μικρό τσίμπημα απόρριψης- συγκριτικά με τον δικό μου. Η Μπέλλα ήταν άνθρωπος, και γνώριζε ότι ήμουν κάτι άλλο, κάτι λάθος, κάτι επικίνδυνο. Θα ήταν πιο πολύ ανακουφισμένη παρά πληγωμένη όταν άρχισα να συμπεριφέρομαι σαν να μην υπήρχε.«Γεια σου Έντουαρντ.» Με χαιρέτησε, την πρώτη μέρα, αφού γύρισε, στο μάθημα Βιολογίας. Η φωνή της ήταν ευχάριστη, φιλική, ακριβώς το αντίθετο από την προηγούμενη φορά που της μίλησα.Γιατί; Τι σήμαινε αυτή η αλλαγή; Έίχε ξεχάσει; Αποφάσισε ότι είχε φανταστεί εκείνο το επεισόδιο; Υπήρχε περίπτωση να με είχε συγχωρέσει που δεν κράτησα την υπόσχεσή μου;Οι ερωτήσεις με έκαιγαν σαν την δίψα μου, που συνέχιζε να μου επιτίθεται κάθε φορά που ανέπνεα.Θα έβλεπα μέσα στα μάτια της για μια στιγμή. Απλά για να έβλεπα αν θα μπορούσα να διαβάσω τις απαντήσεις εκεί… Όχι. Δεν μπορούσα να επιτρέψω στον εαυτό μου ούτε αυτό. Όχι αν ήθελα να αλλάξω το μέλλον.Σήκωσα ελαφρά το πιγούνι μου προς την κατεύθυνση της χωρίς να τραβήξω το βλέμμα μου από το θρανίο. Έγνεψα μια φορά και γύρισα το κεφάλι μου πάλι μπροστά.Δεν μου ξαναμίλησε.

~ 62 ~


Το απόγευμα καθώς τελείωσε το σχολείο, είχα παίξει και τον ρόλο μου, έτρεξα προς το Σηάτλ όπως και την προηγούμενη μέρα. Μου φαινόταν πως μπορούσα να αντέξω τον πόνο λίγο καλύτερα όταν έτρεχα γρήγορα, όλα θόλωναν από την ταχύτητα. Αυτή η διαδρομή είχε γίνει καθημερινή συνήθεια.Την αγαπούσα; Δεν πίστευα πως ναι. Όχι ακόμα. Τα οράματα της Άλις είχαν κολλήσει στο μυαλό μου όμως, και μπορούσα να δω πόσο εύκολο θα ήταν να ερωτευτώ την Μπέλλα. Θα ήταν ακριβώς σαν να πέφτω: χωρίς προσπάθεια. Το να μην αφήσω τον εαυτό μου να την ερωτευτεί ήταν το αντίθετο από το να πέφτω-θα ήταν σαν να σκαρφαλώνω έναν γκρεμό με τα χέρια μου, έχοντας όμως μόνο ανθρώπινες δυνάμεις.Πέρασε πάνω από ένας μήνας και κάθε μέρα ήταν πιο δύσκολη από την προηγούμενη. Αυτό δεν έβγαζε νόημα-συνεχώς περίμενα να το ξεπεράσω, να γίνει πιο εύκολο. Αυτό θα έπρεπε να εννοεί η Άλις όταν είχε προβλέψει ότι δεν θα μπορούσα να μείνω μακριά από το κορίτσι. Έίχε δει το μέγεθος του πόνου μου. Αλλά εγώ άντεχα τον πόνο.Δεν θα κατέστρεφα το μέλλον της Μπέλλα. Αν ήμουν προορισμένος να την αγαπήσω, τότε να την αγνοούσα δεν θα ήταν το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω;Το να την αποφεύγω ήταν το όριο που μπορούσα να αντέξω. Μπορεί να έκανα πως την αγνοούσα και να μην κοιτούσα προς το μέρος της. Μπορούσα να κάνω σαν να μην μου κρατούσε κανένα ενδιαφέρον. Αλλά αυτό δεν ήταν και η

~ 63 ~


πραγματικότητα.Ακόμα, κρεμιόμουν από κάθε ανάσα που έπαιρνε, κάθε λέξη που ξεστόμιζε.Χώρισα τα βάσανά μου σε τέσσερις κατηγορίες. Τα δύο πρώτα ήταν οικεία. Η οσμή της και η σιωπή της. Η μάλλον-για να τοποθετήσω την ευθύνη εκεί που ανήκει- η δίψα μου και η περιέργειά μου.Η δίψα ήταν και το κύριο βάσανό μου. Ήταν πια συνήθεια το να μην αναπνέω στο μάθημα της Βιολογίας. Φυσικά πάντα υπήρχαν εξαιρέσεις-όταν έπρεπε να απαντήσω σε κάποια ερώτηση και χρειαζόμουν ανάσα για να μιλήσω. Κάθε φορά που γευόμουν τον αέρα γύρω από το κορίτσι, ήταν σαν την πρώτη μέρα-φωτιά και βίαια θέληση , απελπισμένη να ξεσπάσει. Ήταν δύσκολο να κρατηθώ, έστω και λίγο, στην λογική εκείνες τις στιγμές. Και όπως και την πρώτη μέρα, το τέρας γρύλιζε, τόσο κοντά στην επιφάνεια.Η περιέργεια ήταν το πιο συχνό βάσανο. Η ερώτηση ποτέ δεν έφευγε από το μυαλό μου: Τι σκέφτεται τώρα; Όταν την άκουγα να αναστενάζει. Όταν έπαιζε με μια τούφα από τα μαλλιά της. Όταν άφηνε τα βιβλία της με περισσότερη δύναμη από όση χρειαζόταν. Όταν αργούσε για κάποιο μάθημα. Όταν χτυπούσε νευρικά το πόδι της στο πάτωμα. Κάθε της κίνηση ήταν ένα μυστήριο που με τρέλαινε. Όταν μιλούσε σε άλλους συμμαθητές, ανέλυα τον τόνο που χρησιμοποιούσε σε κάθε λέξη. Έλεγε αυτό που πραγματικά σκεφτόταν ή αυτό που πίστευε πως έπρεπε να πει; Συχνά μου φαινόταν σαν να έλεγε

~ 64 ~


αυτό που ήθελε το κοινό της να ακούσει, και αυτό μου θύμισε την οικογένειά μας και την καθημερινή μας αυταπάτη-ήμασταν όμως καλύτεροι από αυτήν. Έκτός και αν είχα άδικο για αυτό και απλά φανταζόμουν πράγματα. Γιατί να έπαιζε κάποιον ρόλο; Ήταν μια από αυτούς-ανθρώπινη έφηβη.Ο Μάικ Νιούτον ήταν ένα βάσανο το οποίο δεν περίμενα. Ποιος θα πίστευε ότι ένα τόσο κοινό, βαρετό θνητό αγόρι θα μπορούσε να είναι τόσο ενοχλητικό; Για να είμαι όμως δίκαιος, έπρεπε να ένιωθα κάποια ευγνωμοσύνη στο ενοχλητικό αγόρι-περισσότερο από τους άλλους γιατί έκανε την κοπέλα να μιλάει. Έμαθα τόσα πολλά από τις συζητήσεις τους-ακόμα συμπλήρωνα την λίστα-αλλά συγχρόνως η βοήθεια του Μάικ σε αυτό με νευρίαζε περισσότερο. Δεν μου άρεσε που ο Μάικ ήταν αυτός που ξεκλείδωνε τα μυστικά της. Έγώ ήθελα να το κάνω αυτό.Βοηθούσε το ότι δεν πρόσεχε τις μικρές της αποκαλύψεις, τα μικρά της λάθη. Δεν ήξερε τίποτα για εκείνη. Έίχε δημιουργήσει μια Μπέλλα στο μυαλό του, που δεν υπήρχε-ένα κοινό κορίτσι, όσο κοινός ήταν κι αυτός. Δεν είχε προσέξει την ανιδιοτέλειά και το θάρρος της που την διαφοροποιούσαν από τους υπόλοιπους ανθρώπους, δεν άκουγε την ασυνήθιστη ωριμότητα στην φωνή της όποτε μιλούσε. Δεν καταλάβαινε ότι όταν μιλούσε για την μητέρα της, ακουγόταν σαν ένας γονιός που μιλάει για το παιδί του αντί για το αντίθετο-στοργικά, με θαυμασμό και πολύ προστατευτικά. Δεν άκουγε την υπομονή στην φωνή της όταν υποκρινόταν κάποιο ενδιαφέρον για τις

~ 65 ~


βαρετές του ιστορίες, και δεν μάντευε την ευγένεια πίσω από αυτήν την υπομονή.Μέσα από της συζητήσεις της με τον Μάικ μπόρεσα να προσθέσω και άλλο ένα στοιχείο στην λίστα μου, το πιο αποκαλυπτικό, απλό και σπάνιο. Η Μπέλλα ήταν καλή. Όλα τα υπόλοιπα υποστήριζαν αυτό το στοιχείο-ευγενική, στοργική, ανιδιοτελής, αξιαγάπητη και θαρραλέα-ήταν καλή ως το κόκκαλο.Αυτές οι χρήσιμες ανακαλύψεις δεν με έκαναν να συμπαθήσω περισσότερο το αγόρι. Ο κτητικός τρόπος με τον οποίος έβλεπε την Μπέλλα-σαν να ήταν κάποιο βραβείο-με εξόργιζε σχεδόν όσο και οι φαντασιώσεις του για αυτήν. Άρχισε να γίνεται πιο σίγουρός, αφού φαινόταν να τον προτιμάει από αυτούς που θεωρούσε αντίπαλους-τον Τάιλερ Κράουλι, τον Έρικ Γιόρκι ακόμα κι εμένα. Κάθε μέρα στην Βιολογία, καθόταν στην πλευρά της Μπέλλα στο τραπέζι μας, πριν ξεκινήσει το μάθημα και της μιλούσε ενθαρρυμένος από τα χαμόγελά της. Μόνο ευγενικά χαμόγελα, έλεγα στον εαυτό μου. Συχνά ψυχαγωγούμουν με την σκέψη να τον σπρώξω ώστε να χτυπήσει στον απέναντι τοίχο… Μάλλον δεν θα τον τραυμάτιζα θανάσιμα…Ο Μάικ δεν με έβλεπε συχνά ως αντίπαλο. Μετά το ατύχημα, ανησυχούσε μήπως η Μπέλλα και εγώ δέναμε από την εμπειρία, αλλά προφανώς είχε το αντίθετο αποτέλεσμα. Πιο παλιά τον ενόχλησε που είχα δείξει κάποιο ενδιαφέρον στην Μπέλλα ενώ σπάνια μιλούσα σε κανέναν. Αλλά τώρα την

~ 66 ~


αγνοούσα όπως και τους υπόλοιπους και έτσι χαλάρωσε.Τι σκεφτόταν τώρα η Μπέλλα; Καλωσόριζε την προσοχή του;Και τέλος το τελευταίο μου βάσανο, το πιο επώδυνο: η αδιαφορία της Μπέλλα. Όπως την αγνοούσα εγώ, έτσι με αγνοούσε και αυτή. Δεν γνώριζα. Μάλλον δεν θα με σκεφτόταν καν.Αυτό κανονικά θα με τρέλαινε-ή θα άλλαζε την απόφασή μου να αλλάξω το μέλλον-μόνο που κάποιες φορές με κοιτούσε όπως και πριν. Δεν το έβλεπα εγώ ο ίδιος, μιας και δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να την κοιτάξω, αλλά η Άλις μας προειδοποιούσε όποτε σκόπευε να κοιτάξει. Οι άλλοι ακόμα ήταν ακόμα ανήσυχοι για τις υποψίες του κοριτσιού.Μείωνε τον πόνο μου λίγο το ότι με κοιτούσε από απόσταση κάθε τόσο. Φυσικά όμως θα αναρωτιόταν τι είδους φρικιό ήμουν.«Η Μπέλλα θα κοιτάξει τον Έντουαρντ σε ένα λεπτό. Φερθείτε φυσιολογικά,» είπε η Άλις μια Τρίτη του Μαρτίου, και όλοι άρχισαν να κάνουν μικρές κινήσεις γιατί ήταν αφύσικη η απόλυτη ακινησία.Πρόσεχα πόσο συχνά με κοιτούσε. Με χαροποιούσε, αν και δεν θα έπρεπε, ότι η συχνότητα δεν μειώθηκε με τον καιρό. Δεν ήξερα τι σήμαινε, αλλά με έκανε να νιώθω καλύτερα.Η Αλις αναστέναξε. Μακάρι…«Μην μπλέκεσαι Άλις,» είπα χαμηλόφωνα. «Δεν πρόκειται να συμβεί.»Μόρφασε. Η Αλις ανυπομονούσε να δημιουργηθεί η φιλία της

~ 67 ~


με την Μπέλλα. Κατά έναν παράξενο τρόπο, της έλειπε το κορίτσι που δεν γνώριζε.Πρέπει να το παραδεχτώ, είσαι καλύτερος από ότι νόμιζα. Έχεις κάνει το μέλλον μπερδεμένο πάλι. Έλπίζω να χαίρεσαι…«Μου φαίνεται απόλυτα λογικό.»Ρουθούνισε διακριτικά.Προσπάθησα να την μπλοκάρω, ήταν πολύ ανυπόμονη για συζήτηση. Δεν είχα και τα κέφια μου-ήμουν πιο αγχωμένος από ότι άφηνα κανέναν να καταλάβει. Μόνο ο Τζάσπερ γνώριζε πόσο σφιγμένος ήμουν, ένιωθε το άγχος μου με την ικανότητα του να νιώθει αλλά και να επηρεάζει τα συναισθήματα των άλλων. Δεν καταλάβαινε όμως τους λόγους πίσω από τα συναισθήματα αυτά-και αφού τελευταία τα συναισθήματά μου δεν άλλαζαν και πολύ- τα αγνοούσε.Η σημερινή μέρα θα ήταν δύσκολη. Δυσκολότερη από την προηγούμενη όπως συνήθως.Ο Μάικ Νιούτον, το απεχθές αγόρι που δεν μπορούσα να επιτρέψω τον εαυτό μου να ανταγωνιστώ, θα ζητούσε την Μπέλλα σε ραντεβού.Ένας χορός όπου τα κορίτσια επιλέγουν συνοδούς, πλησίαζε, και έλπιζε πως η Μπέλλα θα τον ρωτούσε. Το ότι δεν το είχε κάνει κλόνισε την αυτοπεποίθηση του. Τώρα βρισκόταν σε άβολη θέση-το διασκέδαζα περισσότερο από όσο θα έπρεπε-επειδή η Τζέσικα Στάνλεϋ του είχε μόλις ζητήσει να πάει μαζί της. Δεν ήθελε να πει «ναι», αφού ακόμα έλπιζε πως θα τον διάλεγε η Μπέλλα (και θα τον αναδείκνυε νικητή ανάμεσα

~ 68 ~


στους αντίπαλούς του), αλλά δεν ήθελε και να πει «όχι» και να καταλήξει να μην πηγαίνει καθόλου στον χορό. Η Τζέσικα, πληγωμένη από τον δισταγμό του και μαντεύοντας τον λόγο, σκεφτόταν για την Μπέλλα με μίσος. Και πάλι είχα το ένστικτο να μπω ανάμεσα στις φαρμακερές σκέψεις της Τζέσικα και το κορίτσι. Καταλάβαινα το ένστικτο καλύτερα τώρα, αλλά αυτό το έκανε πιο ενοχλητικό αφού δεν δρούσα με βάση αυτό.Ποιος θα περίμενε ότι θα έφτανε σε αυτό το σημείο! Έίχα πάθει και εγώ εμμονή με τα μηδαμινά δράματα του Λυκείου που κάποτε περιφρονούσα.Ο Μάικ προετοιμαζόταν καθώς συνόδευε την Μπέλλα στο μάθημα της Βιολογίας. Καθώς τους περίμενα να φτάσουν, τον άκουγα που αγκομαχούσε εσωτερικά. Το αγόρι ήταν αδύναμο. Έίχε περιμένει για αυτόν τον χορό επίτηδες. Φοβόταν να δείξει το ενδιαφέρον του πιο πριν, ήθελε να είναι σίγουρος πως η Μπέλλα θα έδειχνε κάποια προτίμηση σε αυτόν. Δεν ήθελε να εκτεθεί, προτιμούσε να κάνει αυτή την πρώτη κίνηση.Δειλός.Κάθισε στο τραπέζι μας πάλι, άνετος, και εγώ φαντάστηκα τον ήχο που θα έκανε αν το σώμα του χτυπούσε τον απέναντι τοίχο με αρκετή δύναμη ώστε να σπάσουν τα περισσότερά του κόκκαλα.«Λοιπόν,» είπε στο κορίτσι, κοιτώντας το πάτωμα. «Η Τζέσικα μου ζήτησε να πάμε στον χορό.»«Αυτό είναι υπέροχο,» απάντησε αμέσως η Μπέλλα με ενθουσιασμό. Ήταν δύσκολο να μην χαμογελάσω καθώς ο

~ 69 ~


Μάικ εμπέδωνε τον τόνο της. Έλπιζε για απογοήτευση. «Θα περάσεις πολύ καλά με την Τζέσικα.»Προσπάθησε να βρει την κατάλληλη απάντηση. «Βασικά…» δίστασε και σχεδόν δείλιασε. Τότε πήρε φόρα. «της είπα ότι έπρεπε να το σκεφτώ.»«Γιατί το έκανες αυτό;» Απαίτησε. Ο τόνος ήταν αποδοκιμαστικός, αλλά διέκρινα και ανακούφιση.Αυτό τι σήμαινε; Ένας απρόσμενος θυμός με έκανε να σφίξω τα χέρια μου σε γροθιές.Ο Μάικ δεν κατάλαβε την ανακούφιση στον τόνο της. Το πρόσωπό του ήταν κατακόκκινο-σοβαρό καθώς αυτή θα ήταν η πρόσκληση-και κοίταξε πάλι το πάτωμα καθώς μίλησε.«Αναρωτιόμουν μήπως… βασικά, μήπως εσύ σκόπευες να με ρωτήσεις.»Η Μπέλλα δίστασε.Σε εκείνη τη στιγμή δισταγμού, είδα το μέλλον πιο καθαρά από ότι το είχε δει ποτέ η Άλις.Το κορίτσι μπορεί να έλεγε ναι στην ερώτηση του Μάικ τώρα, και μπορεί να έλεγε όχι, αλλά κάποια μέρα σύντομα, θα έλεγε ναι σε κάποιον. Ήταν αξιαγάπητη και ελκυστική και οι άνδρες το γνώριζαν αυτό. Έίτε εάν συμβιβαζόταν με κάποιον από το Φόρκς, είτε εάν περίμενε αφού ελευθερωθεί από αυτό το μέρος, θα ερχόταν η μέρα που θα έλεγε ναι σε κάποιον.Έίδα την ζωή της όπως και την προηγούμενη φορά-πανεπιστήμιο, καριέρα.. αγάπη, γάμος. Την είδα πάλι στο πλευρό του πατέρα της, ντυμένη στα άσπρα, το πρόσωπό της

~ 70 ~


κατακόκκινο καθώς βάδιζε με τον ρυθμό.Ο πόνος δεν συγκρινόταν με τίποτα που είχα νιώσει ποτέ. Ένας άνθρωπος θα έπρεπε να είναι ετοιμοθάνατος για να νιώσει τέτοιον πόνο-δεν θα τον άντεχε αρκετά για να ζήσει.Αλλά δεν ένιωθα μόνο πόνο, αλλά και θυμό.Θυμό που έψαχνε να βρει κάποιον τρόπο να εκδηλωθεί. Αν και αυτό το ασήμαντο αγόρι, μπορεί να μην ήταν αυτός στον οποίο θα έλεγε ναι η Μπέλλα, ένιωθα την θέληση να θρυμματίσω το κρανίο του με τα χέρια μου, ως προειδοποίηση για αυτόν που θα ήταν.Δεν καταλάβαινα αυτό το συναίσθημα-ήταν ένα μίγμα πόνου και θυμού, θέλησης και απελπισίας. Δεν είχα ξανανιώσει ποτέ έτσι. Δεν μπορούσα να του δώσω κάποιο όνομα.«Μάικ, νομίζω ότι πρέπει να της πεις ναι,» είπε η Μπέλλα με ευγενική φωνή.Οι ελπίδες του Μάικ βυθίστηκαν. Θα το απολάμβανα αυτό υπό άλλες συνθήκες, αλλά ήμουν χαμένος στο αίσθημα που μου έμεινε αφού έφυγε ο πόνος-και συνειδητοποιούσα τι μου είχε κάνει αυτός ο πόνος και ο θυμός.Η Αλις είχε δίκιο. Δεν ήμουν αρκετά δυνατός.Αυτή τη στιγμή η Άλις θα έβλεπε το μέλλον να αλλάζει και να μπερδεύεται πάλι. Αυτό θα την χαροποιούσε;«Έχεις ήδη ρωτήσει κάποιον;» Ρώτησε πικρά ο Μάικ. Κοίταξε εμένα ύποπτα, για πρώτη φορά μετά από εβδομάδες. Συνειδητοποίησα ότι έδειξα το ενδιαφέρον μου, το κεφάλι μου ήταν στραμμένο προς την κατεύθυνση της Μπέλλα.

~ 71 ~


6. Ομάδα αίματος

Την ακολουθούσα όλη μέρα μέσα από τις σκέψεις των άλλων, χωρίς να προσέχω πολύ τι γινόταν γύρω μου.Όχι όμως μέσα από τις σκέψεις του Μάικ Νιούτον γιατί δεν άντεχα άλλο τις προσβλητικές του φαντασιώσεις, και ούτε της Τζέσικα Στάνλεϋ γιατί η δυσαρέσκειά της απέναντι στην

~ 72 ~


Μπέλλα με θύμωνε με τρόπους που δεν ήταν ασφαλές για αυτήν. Η Αντζελα ήταν καλή επιλογή όταν η οπτική της γωνία ήταν διαθέσιμη. Ήταν ευγενική-το μυαλό της ήταν ένα εύκολο μέρος να βρίσκομαι. Και κάποιες φορές οι καθηγητές μου παρείχαν την καλύτερη θέα.Ξαφνιάστηκα, καθώς την έβλεπα να παραπατάει καθ’όλη την διάρκεια της ημέρας-σκόνταφτε στις ρωγμές των πεζοδρομίων, σε βιβλία και συνήθως από μόνη της-και συνειδητοποίησα ότι όλοι, όσοι μέσω των οποίων έβλεπα την Μπέλλα, την θεωρούσαν αδέξια.Το σκέφτηκα. Ήταν αλήθεια πως συχνά της ήταν δύσκολο να σταθεί στα πόδια της. Την θυμόμουν που είχε σκοντάψει εκείνη τη πρώτη μέρα ,την μέρα του ατυχήματος που δυσκολευόταν να κρατηθεί όρθια στον πάγο, και χθες που παραπάτησε και της έπεσαν τα βιβλία… Τι παράξενο, είχαν δίκιο. Ήταν όντως αδέξια.Δεν ήξερα γιατί μου φάνηκε τόσο αστείο, αλλά γέλασα καθώς προχωρούσα από το μάθημα Ιστορίας στα Αγγλικά-και πολλοί μου έριξαν παραξενεμένα βλέμματα. Πώς δεν το είχα προσέξει πιο πριν; Ίσως επειδή είχε χάρη στην ακινησία της, ο τρόπος που κρατούσε το κεφάλι της, το σχήμα του λαιμού της…Δεν είχε καθόλου χάρη όμως εκείνη την στιγμή. Ο κύριος Βάρνερ την είδε να πέφτει στην καρέκλα της καθώς το πόδι της πιάστηκε στο χαλί.Ξαναγέλασα.Ο χρόνος κυλούσε υπερβολικά αργά καθώς περίμενα την

~ 73 ~


ευκαιρία μου να την δω με τα ίδια μου τα μάτια. Έπιτέλους, χτύπησε το κουδούνι. Πήγα γρήγορα στην καφετέρια για να εξασφαλίσω την θέση μου. Ήμουν ο πρώτος εκεί. Διάλεξα ένα τραπέζι που ήταν συνήθως άδειο και ήμουν σίγουρος πως θα παρέμενα άδειο, αφού καθόμουν εγώ.Όταν μπήκαν τα αδέρφια μου και με είδαν να κάθομαι μόνος μου, δεν παραξενεύτηκαν. Η Αλις θα τους προειδοποίησε.Η Ρόζαλι με προσπέρασε χωρίς καν να με κοιτάξει.Ηλίθιε.Η Ρόζαλι και εγώ ποτέ δεν είχαμε εύκολη σχέση-την προσέβαλα από την πρώτη φορά που με άκουσε να μιλάω, και από τότε η σχέση μας ήταν κατηφόρα-αλλά μου φαινόταν πως ήταν ακόμα πιο κακόκεφη από ότι συνήθως. Αναστέναξα. Η Ρόζαλι έκανε κάθε θέμα να την αφορά.Ο Τζάσπερ μου μισοχαμογέλασε καθώς περνούσε.Καλή τύχη. Σκέφτηκε αμφίβολα.Ο Έμετ απλά κούνησε το κεφάλι του.Έχασε το μυαλό του, καημένο παιδί.Το χαμόγελο της Άλις έλαμπε, τα δόντια της ήταν τόσο γυαλιστερά.Μπορώ να μιλήσω στην Μπέλλα τώρα;«Μην μπλέκεσαι,» είπα μέσα από την αναπνοή μου.Κατσούφιασε, αλλά το πρόσωπό της ξανά έλαμψε. Καλά. Μείνε πεισματάρης. Έίναι απλά θέμα χρόνου.Αναστέναξα πάλι.Μην ξεχάσεις το σημερινό εργαστήριο, μου θύμισε.

~ 74 ~


Έγνεψα. Όχι, δεν το είχα ξεχάσει.Καθώς περίμενα την Μπέλλα να φτάσει, την ακολούθησα από τις σκέψεις ενός πρωτοετή που προχωρούσε πίσω από την Τζέσικα προς την καφετέρια. Η Τζέσικα μονολογούσε για τον χορό, και η Μπέλλα δεν έλεγε τίποτα. Όχι πως η Τζέσικα της έδωσε και ευκαιρία.Την στιγμή που η Μπέλλα μπήκε στην καφετέρια, το βλέμμα της πήγε κατευθείαν στο τραπέζι όπου κάθονταν τα αδέρφια μου. Κοίταξε για λίγο, το μέτωπό της ζάρωσε και κοίταξε το πάτωμα. Δεν με είχε προσέξει.Φαινόταν τόσο… στεναχωρημένη. Έίχα μία ισχυρή ορμή να σηκωθώ και να πάω στο πλευρό της να την παρηγορήσω, αν και δεν ήξερα πώς να το κάνω αυτό. Η Τζέσικα συνέχισε να μιλάει ακατάπαυστα για τον χορό. Η Μπέλλα στεναχωριόταν που δεν θα πήγαινε; Αυτό δεν μου φαινόταν σωστό…Αλλά αυτό θα μπορούσε να αλλάξει, αν το ήθελε.Πήρε μόνο ένα αναψυκτικό. Αυτό ήταν φυσιολογικό; Δεν χρειαζόταν περισσότερες θρεπτικές ουσίες από αυτό; Δεν είχα προσέξει ποτέ την διατροφή των ανθρώπων.Οι άνθρωποί ήταν τόσο εύθραυστοι! Υπήρχαν τόσα πράγματα να ανησυχεί κανείς…«Ο Έντουαρντ Κάλεν σε κοιτάει πάλι,» άκουσα την Τζέσικα να λέει. «Αναρωτιέμαι γιατί κάθεται μόνος του σήμερα.»Ήμουν ευγνώμων στην Τζέσικα-αν και τώρα ήταν πιο δυσαρεστημένη-η Μπέλλα σήκωσε απότομα το κεφάλι της και τα μάτια της έψαχναν, μέχρι που συνάντησαν τα δικά μου.

~ 75 ~


Δεν υπήρχε ίχνος λύπης στο πρόσωπό της τώρα. Άφησα τον εαυτό μου να ελπίζει ότι ήταν στεναχωρημένη επειδή νόμιζε ότι είχα φύγει νωρίς από το σχολείο, και αυτή η ελπίδα με έκανε να χαμογελάσω.Κούνησα το δάχτυλό μου, κάνοντάς της νόημα να κάτσει μαζί μου. Φάνηκε τόσο ξαφνιασμένη που ήθελα να την πειράξω πάλι.Οπότε της έκλεισα το μάτι και άνοιξε το στόμα της, έκπληκτη.«Έννοεί εσένα;» Ρώτησε με αγένεια η Τζέσικα.«Μπορεί να χρειάζεται βοήθεια με τα μαθήματα στην Βιολογία,» είπε με χαμηλή αμφίβολη φωνή, «Έμ, καλύτερα να πάω να δω τι θέλει.»Αυτό ήταν άλλο ένα ναι.Σκόνταψε δύο φορές προχωρώντας προς το τραπέζι μου, αν και δεν υπήρχε κανένα εμπόδιο. Έιλικρινά, πως δεν το είχα προσέξει αυτό; Μάλλον επειδή πρόσεχα πιο πολύ τις σιωπηλές της σκέψεις… Τι άλλο μου διέφυγε;Κράτα την συζήτηση ελαφριά και ειλικρινής, είπα στον εαυτό μου.Σταμάτησε στην καρέκλα απέναντί μου, διστάζοντας. Πήρα μια βαθιά αναπνοή.Νιώσε την φωτιά, σκέφτηκα ξερά.Τράβηξε την καρέκλα και κάθισε, κοιτάζοντας με όλη αυτήν την ώρα. Φαινόταν νευρική αλλά η σωματική της αποδοχή ήταν άλλο ένα ναι.Περίμενε να μιλήσω εγώ.

~ 76 ~


Πήρε μια στιγμή, αλλά τελικά αυτή είπε, «Αυτό είναι διαφορετικό.»«Βασικά…» δίστασα. «Αποφάσισα ότι αφού θα πάω στην κόλαση καλύτερα να το κάνω πλήρως.»Τι με έκανε να το πω αυτό; Υποθέτω πως τουλάχιστον ήταν ειλικρινές. Και ίσως να άκουσε την προειδοποίηση που έκρυβαν τα λόγια μου. Ίσως να συνειδητοποιούσε πως θα έπρεπε να σηκωθεί και να φύγει όσο πιο γρήγορα μπορούσε…Δεν σηκώθηκε. Με κοιτούσε, σαν να είχα αφήσει ανολοκλήρωτη την πρότασή μου.«Ξέρεις πως δεν έχω ιδέα τι εννοείς, έτσι;» Έίπε, όταν δεν συνέχισα.Αυτό ήταν ανακούφιση. Χαμογέλασα.«Το ξέρω.»Ήταν δύσκολο να αγνοήσω τις σκέψεις που φώναζαν πίσω από την πλάτη μου-και ήθελα κι όλας να αλλάξω θέμα.«Νομίζω πως οι φίλοι σου είναι θυμωμένοι που σε έκλεψα.»Δεν φάνηκε να την ανησυχεί. «Θα επιζήσουν.»«Μπορεί να μην σε επιστρέψω, όμως.» Δεν ήξερα αν προσπαθούσα να είμαι ειλικρινής μαζί της, ή αν την πείραζα. Όταν ήμουν κοντά της, ήταν δύσκολο να καταλάβω τα δικά μου συναισθήματα.Η Μπέλλα κατάπιε δυνατά.Γέλασα με την έκφραση της. «Φαίνεσαι ανήσυχη.» Δεν θα έπρεπε να είναι αστείο… Θα έπρεπε να ανησυχεί.«Όχι.» Δεν ήταν καλή στα ψέματα και δεν βοήθησε το ότι

~ 77 ~


έσπασε η φωνή της. «Έκπληκτη, βασικά… Προς τι όλο αυτό?»«Σου είπα,» της θύμισα. «Βαρέθηκα να προσπαθώ να μένω μακριά σου. Οπότε τα παρατάω.» Κράτησα το χαμόγελο μου με λίγη δυσκολία. Αυτό δεν ήταν εύκολο-να προσπαθώ να είμαι χαλαρός και ειλικρινής συγχρόνως.«Τα παρατάς;» Έπανέλαβε, μπερδεμένη.«Ναι, τα παρατάω στην προσπάθειά μου να είμαι καλός.» Και προφανώς παράτησα την προσπάθεια να φαίνομαι χαλαρός. «Απλά θα κάνω ότι θέλω τώρα, και θα αφήσω το παιχνίδι να κυλήσει.» Αυτό ήταν αρκετά ειλικρινές. Ας έβλεπε τον εγωισμό μου. Θα την προειδοποιούσε κι όλας.«Με έχασες πάλι.»Ήμουν όμως και αρκετά εγωιστής για να ανακουφιστώ. «Πάντα λέω πολλά όταν σου μιλάω-αυτό είναι ένα από τα προβλήματα.»Ένα ασήμαντο πρόβλημα σε σχέση με τα υπόλοιπα.«Μην ανησυχείς,» με βεβαίωσε. «Δεν καταλαβαίνω και τίποτα.»Ωραία. Τότε θα έμενε. «Βασίζομαι σε αυτό.»«Οπότε σε απλά Αγγλικά, είμαστε φίλοι τώρα?»Το σκέφτηκα για λίγο. «Φίλοι…» επανέλαβα. Δεν μου άρεζε στο άκουσμα. Δεν ήταν αρκετό.«Ή όχι,» μουρμούρισε ντροπαλά.Πίστευε ότι δεν μου άρεσε τόσο;Χαμογέλασα. «Υποθέτω, θα μπορούσαμε να δοκιμάσουμε. Αλλά σε προειδοποιώ από τώρα πως δεν είμαι καλός φίλος για

~ 78 ~


σένα.»Περίμενα για την απάντησή της, διχασμένος-ευχόμουν να καταλάβαινε αυτό που της έλεγα αλλά και συγχρόνως θα πέθαινα αν γινόταν αυτό. Τι μελοδραματικό. Άρχισα να γίνομαι τόσο άνθρωπος.Η καρδιά της άρχισε να χτυπά γρηγορότερα. «Το λες πολύ αυτό.»«Ναι, επειδή δεν με ακούς,» είπα έντονα πάλι. «Ακόμα περιμένω να το πιστέψεις. Αν ήσουν έξυπνη, θα με απέφευγες.»Αλλά θα την άφηνα να το κάνει και να προσπαθούσε;Τα μάτια της στένεψαν. «Νομίζω ότι έχεις ξεκαθαρίσει την άποψη σου και στο θέμα της νοημοσύνης μου.»Δεν ήμουν ακριβώς σίγουρος τι εννοούσε, αλλά χαμογέλασα απολογητικά, υποθέτοντας ότι την είχα προσβάλει καταλάθος.«Λοιπόν,» είπε αργά. «Έφόσον δεν συμπεριφέρομαι… έξυπνα, θα προσπαθήσουμε να γίνουμε φίλοι;»«Αυτό ακούγεται σωστό.»Κοίταξε κάτω, το βλέμμα της έμεινε στο μπουκάλι λεμονάδας στα χέρια της.Η περιέργεια με βασάνιζε.«Τι σκέφτεσαι;» Ρώτησα-ένιωσα ανακούφιση που μπορούσα επιτέλους να το ρωτήσω φωναχτά.Συνάντησε το βλέμμα μου και η αναπνοή της έγινε πιο γρήγορη καθώς τα μάγουλά της έγιναν ροζ. Πήρα ποια ανάσα, γεύοντας τον αέρα.

~ 79 ~


«Προσπαθώ να καταλάβω τι είσαι.»Κράτησα το χαμόγελο στα χείλη μου, κλειδώνοντας τα χαρακτηριστικά μου καθώς με διαπερνούσε ο πόνος.Φυσικά και το αναρωτιόταν. Δεν ήταν χαζή. Δεν περίμενα να αδιαφορεί για κάτι τόσο προφανές.«Έίχες καθόλου τύχη;» Ρώτησα με χαλαρό τόνο-όσο μπορούσα δηλαδή.«Όχι πολλή,» παραδέχτηκε.Χαχάνισα με ανακούφιση. «Ποιες είναι οι θεωρίες σου;»Δεν θα μπορούσαν να είναι χειρότερες από την αλήθεια, ότι κι αν σκέφτηκε.Τα μάγουλα της έγιναν κόκκινα τώρα, και δεν είπε τίποτα. Ένιωθα την θερμότητά της στον αέρα.Προσπάθησα να χρησιμοποιήσω τον πειστικό μου τόνο. Έίχε αποτέλεσμα με τους άλλους ανθρώπους.«Δεν θα μου πεις;» Χαμογέλασα ενθαρρυντικά.Κούνησε το κεφάλι της. «Έίναι πολύ ντροπιαστικό.»Το να μην ξέρω ήταν χειρότερο από οτιδήποτε. Γιατί να την ντροπιάσουν οι υποψίες της; Δεν άντεχα να μην γνωρίζω.«Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό, ξέρεις.»Το παράπονό μου την έκανε να αντιδράσει. Τα μάτια της έλαμψαν και οι λέξεις της άρχισαν να κυλούν πιο γρήγορα από συνήθως.«Όχι, δεν μπορώ να φανταστώ γιατί αυτό θα μπορούσε να είναι ενοχλητικό-απλά επειδή κάποιος αρνείται να σου πει τι σκέφτεται, ακόμα και αν χρησιμοποιούν κρυπτικά σχόλια

~ 80 ~


ειδικά σχεδιασμένα για να σε κρατάνε ξύπνιο τα βράδια αναρωτώμενο τι θα μπορούσαν να εννοούν… τώρα αυτό για να είναι ενοχλητικό;»Μόρφασα, αναστατωμένος, συνειδητοποιώντας πως είχε δίκιο. Δεν ήμουν δίκαιος.Συνέχισε. «Ή καλύτερα, ας πούμε ότι το άτομο έκανε και πολλά παράξενα πράγματα-από το να σώζει την ζωή σου κάτω από αδύνατες συνθήκες την μια μέρα στο να σε αγνοεί τελείως την άλλη, και χωρίς να εξηγήσει τίποτα, κι ας το έχει υποσχεθεί. Αυτό επίσης θα ήταν πολύ μη-ενοχλητικό.»Ήταν ο πιο μεγάλος λόγος που την άκουσα να βγάζει, και συμπλήρωσε άλλο ένα στοιχείο στην λίστα μου.«Έχεις λίγα νεύρα ε;»«Δεν μου αρέσει να με παίζουν σε διπλό ταμπλό.»Έίχε απόλυτα δίκιο για τον θυμό της φυσικά.Koίταξα την Μπέλλα, αναρωτώμενος πως μπορούσα να κάνω τίποτα σωστό μαζί της, μέχρι που οι σκέψεις του Μάικ Νιούτον άρχισαν να φωνάζουν στο κεφάλι μου, αποσπώντας με.Ήταν τόσο θυμωμένος που με έκανε να γελάσω.«Τι;» Απαίτησε.«Το αγόρι σου φαίνεται να πιστεύει ότι δεν σου είμαι ευχάριστος-σκέφτεται να έρθει να σταματήσει τον καβγά μας». Θα ήθελα να τον δώ να προσπαθεί. Ξαναγέλασα.«Δεν ξέρω για ποιόν μιλάς,» είπε με κρύα φωνή. «Αλλά είμαι σίγουρη πως κάνεις λάθος έτσι κι αλλιώς.»Μου άρεσε που αρνήθηκε τον Μάικ αμέσως.

~ 81 ~


«Δεν κάνω λάθος. Σου είπα, τους περισσότερους τους διαβάζω εύκολα.»«Έκτός από εμένα, φυσικά.»«Ναι. Έκτός από εσένα.» Έπρεπε να είναι η εξαίρεση στα πάντα; Δεν θα ήταν πιο δίκαιο-λαμβανοντας υπόψη όλα όσα είχα να αντιμετωπίσω-αν μπορούσα να ακούσω έστω και κάτι από το μυαλό της; Τόσα πολλά ζητούσα; «Αναρωτιέμαι γιατί.»Κοίταξα μέσα στα μάτια της, προσπαθώντας πάλι…Έστρεψε αλλού το βλέμμα της. Άνοιξε την λεμονάδα της και ήπιε μια γουλιά, τα μάτια της στο τραπέζι.«Δεν πεινάς;» Ρώτησα«Όχι.» Κοίταξε το άδειο τραπέζι ανάμεσά μας. «Έσύ;»«Όχι δεν πεινάω,» είπα. Αυτό ήταν σίγουρο.Συνέχισε να κοιτάζει το τραπέζι και σούφρωσε τα χείλη της.«Μπορείς να μου κάνεις μια χάρη;» Ρώτησε ξαφνικά συναντώντας το βλέμμα μου ξανά.Τι θα μπορούσε να θέλει από εμένα; Θα ζητούσε την αλήθεια που δεν μπορούσα να της πω-την αλήθεια που δεν ήθελα να μάθει ποτέ;«Έξαρτάται από το τι θέλεις.»«Δεν είναι πολύ σπουδαίο,» υποσχέθηκε.Περίμενα, ακόμα περίεργος.«Απλά αναρωτιόμουν…» είπε αργά κοιτώντας την λεμονάδα και περιεργάζοντας την. «Αν θα μπορούσες να με προειδοποιήσεις από πριν την επόμενη φορά που αποφασίσεις να με αγνοήσεις για το καλό μου; Απλά για να

~ 82 ~


~ 83 ~


7. Μελωδία

Έπρεπε να περιμένω όταν γύρισα στο σχολείο. Η τελευταία ώρα δεν είχε τελειώσει ακόμα. Αυτό ήταν καλό, γιατί είχα να σκεφτώ για κάποια πράγματα και χρειαζόμουν λίγο χρόνο μόνος μου.Η μυρωδιά της αιωρούνταν μέσα στο αυτοκίνητο. Κράτησα τα παράθυρα κλειστά, προσπαθώντας να συνηθίσω το συναίσθημα της σκόπιμης φωτιάς στον λαιμό μου.Δελεαστικό.Ήταν κάτι το προβληματικό να αναλύσει κανείς . Έίχε τόσες πολλές πλευρές, τόσες διαφορετικές ερμηνείες και επίπεδα. Όχι το ίδιο πράγμα με την αγάπη, μάλλον κάτι πιο δυνατό.Δεν είχα ιδέα αν άρεσα στην Μπέλλα. (Η νοητική της σιωπή θα γινόταν όλο και πιο ενοχλητικά, μέχρι που θα με τρέλαινε; Ή

~ 84 ~


υπήρχε ένα όριο που θα έφτανα κάποια στιγμή;)Προσπάθησα να συγκρίνω τις σωματικές αντιδράσεις της με άλλους, όπως της γραμματέως και της Τζέσικα Στάνλεϋ, αλλά η σύγκριση ήταν αναποτελεσματική. Τα ίδια σημάδια – η αλλαγή στους παλμούς της καρδιάς και της αναπνοής – μπορεί εύκολα να σήμαιναν φόβο ή σοκ ή ανησυχία, όπως και ενδιαφέρον. Έμοιαζε απίθανο ότι η Μπέλλα θα μπορούσε να κάνει τις ίδιες σκέψεις που η Τζέσικα Στάνλεϋ συνήθιζε να κάνει. Στο κάτω-κάτω, η Μπέλλα ήξερε πως κάτι δεν πήγαινε καλά με εμένα, ακόμα κι αν δε γνώριζε τι ακριβώς ήταν αυτό. Έίχε αγγίξει το παγωμένο μου δέρμα και μετά είχε τραβήξει το δικό της μακριά.Και όμως… καθώς θυμόμουν εκείνες τις φαντασιώσεις που με απωθούσαν, αλλά με την Μπέλλα στην θέση της Τζέσικα… Άρχισα να αναπνέω πιο γρήγορα και η φωτιά έκαιγε τον λαιμό μου από πάνω ως κάτω.Και αν ήταν η Μπέλλα που με φανταζόταν με τα χέρια μου τυλιγμένα γύρω από το εύθραυστο κορμί της; Αν με ένιωθε να την κρατάω σφιχτά στο στερνό μου και να έβαζα το χέρι μου κάτω από το πιγούνι της; Αν απομάκρυνα απαλά τη βαριά κουρτίνα των μαλλιών της από το αναψοκοκκινισμένο της πρόσωπο; Αν ένιωθα το σχήμα των γεμάτων χειλιών της, με τα δάχτυλά μου; Αν έγερνα το πρόσωπό μου κοντά στο δικό της, τόσο ώστε να μπορούσα να αισθανθώ την θερμότητα της ανάσας της στο στόμα μου; Αν πλησίαζα ακόμα πιο κοντά…Αποτραβήχτηκα απότομα από το ονειροπόλημα αυτό,

~ 85 ~


γνωρίζοντας, όπως γνώριζα και όταν η Τζέσικα έκανε αυτές τις φαντασιώσεις, τι θα γινόταν αν ήμουν τόσο κοντά της.Η έλξη ήταν ένα απίστευτο δίλημμα, γιατί ήδη μου ήταν ελκυστική η Μπέλλα με τον χειρότερο τρόπο.Ήθελα να με θεωρεί ελκυστικό η Μπέλλα, γυναίκα προς άντρα;Αυτή ήταν λάθος ερώτηση. Η σωστή ερώτηση είναι αν έπρεπε να με τραβάει η Μπέλλα με αυτόν τον τρόπο και η απάντηση ήταν όχι. Γιατί δεν ήμουν άνθρωπος και αυτό δεν ήταν δίκαιο γι’ αυτήν.Κάθε χιλιοστό της ύπαρξής μου ευχόταν, να ήμουν ένας κανονικός άνθρωπος, ώστε να μπορούσα να την κρατήσω στα χέρια μου, χωρίς να ρισκάρω τη ζωή της. Να μπορούσα να αφήσω τις φαντασιώσεις μου ελεύθερες, φαντασιώσεις που δεν θα τελείωναν με το αίμα της στα χέρια μου. Με το αίμα της να λάμπει μέσα στα μάτια μου.Η θέληση μου για αυτήν ήταν αδικαιολόγητη . Τι είδους σχέση μπορούσα να της προσφέρω, όταν ρίσκαρα και μόνο με το άγγιγμά μου ;Κράτησα το κεφάλι μου με τα χέρια μου.Ήταν όλα πολύ πιο μπερδεμένα γιατί δεν είχα αισθανθεί ποτέ τόσο ανθρώπινα σε όλη μου τη ζωή–ακόμη και όταν ήμουν άνθρωπος–απ’ όσο μπορούσα να θυμηθώ. Όταν υπήρξα ανθρώπινος, σκεφτόμουν μόνο την τιμή ενός στρατιώτη. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος διεξάχθηκε στο μεγαλύτερο μέρος της εφηβείας μου, και απείχα μόνο εννιά μήνες από τα δέκατα όγδοα γενέθλιά μου όταν χτύπησε η Ισπανική γρίπη…

~ 86 ~


Έίχα γενικές εντυπώσεις από εκείνα τα ανθρώπινα μου χρόνια, θολές αναμνήσεις, που ξεθώριαζαν περισσότερο με το πέρασμα των δεκαετιών. Η ανάμνηση της μητέρας μου ήταν η πιο καθαρή από όλες και ένιωσα έναν παλιό πόνο όταν σκέφτηκα τα πρόσωπό της. Ανακάλεσα στην μνήμη μου, το πόσο μισούσε το μέλλον προς το οποίο οδευόμουν, προσευχόταν κάθε βράδυ στο δείπνο να τελειώσει αυτός “ο απαίσιος πόλεμος”… Δεν είχα νοσταλγικές αναμνήσεις άλλου είδους. Έκτός από την αγάπη της μητέρας μου, δεν υπήρχε άλλη αγάπη που θα με έκανε να ευχόμουν να έμενα άνθρωπος…Αυτό ήταν τελείως καινούριο για μένα. Δεν είχα τίποτα για να κάνω σύγκριση.Η αγάπη που ένιωθα για την Μπέλλα ήταν αγνή, αλλά τώρα είχε σπιλωθεί. Ήθελα πάρα πολύ να είμαι σε θέση να μπορώ να την αγγίξω. Αυτή αισθανόταν το ίδιο;Δεν έχει σημασία, προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου.Κοίταξα τα λευκά χέρια μου, μισώντας την σκληρότητά τους, την ψυχρότητα τους, την απάνθρωπη δύναμή τους…Αναπήδησα όταν η πόρτα του συνοδηγού άνοιξε.Χα. Σε ξάφνιασα. Για όλα υπάρχει πρώτη φορά, σκέφτηκε ο Έμετ γλιστρώντας στο κάθισμα. «Βάζω στοίχημα ότι η κυρία Γκόφ νομίζει, ότι παίρνεις ναρκωτικά, είσαι τόσο άστατος τελευταία. Πού ήσουν σήμερα;»«Έκανα… καλές πράξεις.»Ε;

~ 87 ~


Γέλασα πνιχτά. «Φροντίδα αρρώστων, τέτοιου είδους πράγματα.»Αυτό τον μπέρδεψε περισσότερο, αλλά μετά εισέπνευσε και έπιασε την οσμή μέσα στο αυτοκίνητο.«Α. Το κορίτσι πάλι;»Μόρφασα.Αυτό έχει αρχίσει να γίνετε παράξενο.«Έμένα μου λες;», μουρμούρισα.Έισέπνευσε ξανά. «Χμ, όντως μυρίζει δελεαστικά, ε;»Το γρύλισμα βγήκε από τα χείλη μου, πριν προλάβει να σχηματίσει τις λέξεις, ήταν αυτόματη αντίδραση.«Ήρεμα μικρέ, απλά λέω.»Οι άλλοι έφτασαν τότε. Η Ρόζαλι πρόσεξε τη μυρωδιά αμέσως και με αγριοκοίταξε, ακόμα νευριασμένη. Αναρωτιόμουν πιο ήταν το πρόβλημά της, μα το μόνο που μπορούσα να ακούσω από αυτήν ήταν προσβολές.Ούτε του Τζάσπερ η αντίδραση μου άρεσε. Σαν τον Έμετ, πρόσεξε την ελκυστική μυρωδιά της Μπέλλα. Όχι πως η οσμή της ασκούσε σε κάποιον από αυτούς, έστω και στο ελάχιστο, την έλξης που ασκούσε σε μένα.Με αναστάτωνε το γεγονός ότι μύριζε όμορφα και σε αυτούς. Ο Τζάσπερ δεν είχε και πολύ μεγάλο αυτοέλεγχο.Η Αλις ήρθε χοροπηδώντας στην δικιά μου πλευρά του αυτοκινήτου και άπλωσε το χέρι της για τα κλειδιά του φορτηγού της Μπέλλα.«Απλά είδα τι έκανα,» είπε–αόριστα, όπως συνήθιζε. «Θα

~ 88 ~


πρέπει να μου πεις το λόγο.»«Αυτό δε σημαίνει–»«Ξέρω, ξέρω. Θα περιμένω. Αλλά όχι για πολύ ακόμα.»Αναστέναξα και της έδωσα τα κλειδιά.Την ακολούθησα στο σπίτι της Μπέλλα. Η βροχή που έπεφτε χτυπούσε σαν εκατομμύρια μικροσκοπικά σφυριά, τόσο δυνατά, που μάλλον η ανθρώπινη ακοή της Μπέλλα δεν θα μπορούσε να διακρίνει τον εκκωφαντικό θόρυβο της μηχανής του φορτηγού της. Παρακολουθούσα το παράθυρό της, αλλά δεν ήρθε να κοιτάξει έξω. Ίσως δεν ήταν εκεί. Δεν υπήρχαν σκέψεις για να διαβάσω.Με λυπούσε το γεγονός ότι δε μπορούσα να ακούσω αρκετά έστω για να την τσεκάρω –να σιγουρευτώ ότι ήταν ευτυχισμένη, ή ασφαλής τουλάχιστον.Η Αλις πήδηξε στο πίσω κάθισμα και φύγαμε με ταχύτητα για το σπίτι. Οι δρόμοι ήταν άδειοι και γι’ αυτό μας πήρε μόνο λίγα λεπτά. Μπήκαμε μέσα και ο καθένας πήγε στις διάφορες ασχολίες του.Ο Έμετ και ο Τζάσπερ ήταν στη μέση μιας περίπλοκης παρτίδας στο σκάκι, χρησιμοποιούσαν οχτώ ενωμένα ταμπλό –έπιαναν όλο τον πίσω γυάλινο τοίχο –με τους δικούς τους περίπλοκους κανόνες. Δε με άφηναν να παίξω μαζί τους, μόνο η Άλις έπαιζε μαζί μου τώρα πια.Η Αλις πήγε στον υπολογιστή της στην απέναντι γωνία από αυτούς και άκουσα το μηχάνημα να ανάβει. Δούλευε πάνω σ’ένα σχέδιο μόδας για την γκαρνταρόμπα της Ρόζαλι, αλλά

~ 89 ~


αυτή δεν πήγε μαζί της σήμερα. Συνήθως στεκόταν πίσω της και την κατεύθυνε για το κόψιμο και το χρώμα, όσο το χέρι της Άλις τραβούσε γραμμές στην οθόνη αφής, (ο Καρλάιλ και εγώ είχαμε κάνει λίγες μικρές αλλαγές στο σύστημα, έτσι ώστε οι οθόνες να ανταποκρίνονται στην θερμοκρασία μας ). Αντιθέτως, σήμερα η Ρόζαλι ξάπλωσε βλοσυρή στον καναπέ, πήρε το χειριστήριο της τηλεόρασης και άρχισε να αλλάζει είκοσι κανάλια το δευτερόλεπτο στην επίπεδη οθόνη χωρίς σταματημό. Μπορούσα να ακούσω την προσπάθεια που έκανε για να αποφασίσει εάν θα πήγαινε ή όχι έξω στο γκαράζ και να ρυθμίσει ξανά την BMW της.Η Έσμέ ήταν επάνω, δουλεύοντας σε ένα καινούριο σχεδιάγραμμα για κάποιο σπίτι που έχτιζε.Η Αλις έγειρε το κεφάλι της γύρο από τον τοίχο μετά από μια στιγμή και άρχισε να λέει αθόρυβα τις επόμενες κινήσεις του Έμετ–ο Έμετ καθόταν στο πάτωμα με την πλάτη του γυρισμένη σε αυτήν–στον Τζάσπερ, που παρέμεινε ανέκφραστος καθώς έπαιρνε τον αγαπημένο του ιππότη του Έμετ.Και εγώ για πρώτη φορά μετά τόσο καιρό που αισθανόμουν ντροπή, πήγα και κάθισα στο εξαίσιο πιάνο με ουρά, που ήταν τοποθετημένο ακριβώς δίπλα στην κεντρική είσοδο.Άφησα το χέρι μου να τρέξει απαλά πάνω στο όργανο, δοκιμάζοντας τους τόνους.Έπάνω, η Έσμέ σταμάτησε ότι έκανε και έκλινε το κεφάλι της στο πλάι.Άρχισα με το πρώτο κομμάτι της μελωδίας που είχα

~ 90 ~


εμπνευστεί σήμερα στο αυτοκίνητο, ευχαριστημένος που ο ήχος ακουγόταν ακόμα καλύτερος από ότι τον είχα φανταστεί.Ο Εντουαρντ παίζει ξανά, σκέφτηκε η Έσμέ χαρούμενα, καθώς απλώθηκε ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της. Σηκώθηκε από το γραφείο της και κινήθηκε αθόρυβα προς την κορυφή της σκάλας.Πρόσθεσα κι άλλους αρμονικούς τόνους, συνθέτοντας την κεντρική μελωδία.Η Έσμέ αναστέναξε με ευχαρίστηση, έκατσε κάτω στο πάνω σκαλί και έγειρε το κεφάλι της στην κουπαστή της σκάλας. Ένα καινούριο τραγούδι. Πάει τόσος καιρός. Τι όμορφη μελωδία.Άφησα την μουσική να πάρει καινούρια κατεύθυνση, ακολουθώντας την με μπάσο.Ο Εντουαρντ συνθέτει ξανά; Σκέφτηκε η Ρόζαλι και έσφιξε τα δόντια της με ζήλο.Έκείνη τη στιγμή έκανε ένα μικρό λάθος και μπόρεσα να διαβάσω όλες τις κρυμμένες σκέψεις της. Έίδα γιατί ήταν οξύθυμη μαζί μου. Έίδα γιατί το να σκοτώσει την Ιζαμπέλλα Σουάν δεν ενοχλούσε καθόλου τη συνείδησή της.Με την Ρόζαλι ήταν πάντα θέμα ματαιοδοξίας.Η μουσική σταμάτησε απότομα και γέλασα πριν προλάβω να συγκρατηθώ. Ένα ηχηρό γέλιο που διακόπηκε απότομα καθώς έκλεισα το στόμα μου με το χέρι μου.Η Ρόζαλι γύρισε και με αγριοκοίταξε, τα μάτια της άστραφταν από οργή.Ο Έμετ και ο Τζάσπερ γύρισαν να με κοίταξαν κι αυτοί, άκουσα

~ 91 ~


επίσης και την σύγχυση της Έσμέ. Ήταν κάτω σε κλάσματα δευτερολέπτου μπαίνοντας ανάμεσα σε μένα και την Ρόζαλι και σταμάτησε για να κοιτάξει εμένα και την Ρόζαλι.«Μην σταματάς Έντουαρντ», με ενθάρρυνε η Έσμέ μετά από μια τεταμένη στιγμή.Άρχισα να παίζω πάλι γυρνώντας την πλάτη μου στην Ρόζαλι, καθώς προσπαθούσα σκληρά να ελέγξω το αυτάρεσκο χαμόγελο στο προσώπου μου. Σηκώθηκε όρθια και βγήκε αθόρυβα από το δωμάτιο, περισσότερο θυμωμένη παρά ντροπιασμένη. Σίγουρα όμως σε δύσκολη θέση.Εάν πεις τίποτα θα σε κυνηγήσω σαν σκυλί.Έπνιξα ακόμα ένα γέλιο.«Τι συμβαίνει Ρόουζ;» ρώτησε ο Έμετ. Η Ρόζαλι δεν γύρισε. Συνέχισε να περπατάει με ίσια την πλάτη της προς το γκαράζ και μετά κουλουριάστηκε μέσα στο αμάξι της λες και μπορούσε να θάψει τον εαυτό της εκεί.«Τι ήταν αυτό;» ρώτησε ο Έμετ.«Δεν έχω την παραμικρή ιδέα», είπα ψέματα.Ο Έμετ μουρμούρισε ενοχλημένος.«Συνέχισε να παίζεις», με παρότρυνε η Έσμέ. Τα χέρια μου είχαν σταματήσει ξανά.Έκανα αυτό όπως μου ζήτησε και ήρθε και στάθηκε πίσω μου, βάζοντας τα χέρια της στους ώμους μου.Το τραγούδι ήταν συναρπαστικό αλλά ανολοκλήρωτο. Δοκίμαζα τον τόνο αλλά δεν μου φαινόταν σωστό κατά κάποιο τρόπο.

~ 92 ~


«Έίναι γοητευτικό. Έχει όνομα;» ρώτησε η Έσμέ.«Όχι ακόμα».«Υπάρχει κάποια ιστορία;» ρώτησε με ένα χαμόγελο στη φωνή της. Αυτό της έδινε μεγάλη ευχαρίστηση και αισθάνθηκα ένοχος, που είχα παραμελήσει τη μουσική μου τόσο καιρό. Ήμουν εγωιστής.«Έίναι… ένα νανούρισμα, υποθέτω». Έπιασα τον σωστό τόνο τότε. Με οδήγησε εύκολα στην επόμενη κίνηση, παίρνοντας δική του ζωή.«Ένα νανούρισμα», επανάλαβε στον εαυτό της.Υπήρχε μια ιστορία στη μελωδία και μόλις το είδα αυτό, τα κομμάτια μπήκαν στη θέση τους εύκολα. Ήταν η ιστορία για ένα κορίτσι που κοιμόταν πάνω σε στενό κρεβάτι με πυκνά σκούρα μαλλιά, άγρια και σγουρά σαν φύκια απλωμένα πάνω στο μαξιλάρι…Η Αλις άφησε τον Τζάσπερ να τα βγάλει πέρα μόνος του και ήρθε και κάθισε στον πάγκο δίπλα μου. Με την κελαηδιστή, αέρινη, καμπανιστή φωνή της, σιγοτραγούδησε την μελωδία χωρίς λέξεις δυο οκτάβες πιο ψηλά.«Μου αρέσει», μουρμούρισα. «Αλλά τι λες γι’ αυτό;»Πρόσθεσα τη στροφή της αρμονικά–τα χέρια μου πετούσαν πάνω στα πλήκτρα ενώνοντας όλα τα κομμάτια μαζί–μετατρέποντας το λίγο, δίνοντάς του καινούρια κατεύθυνση.Έπιασε το κλίμα και τραγούδησε ταυτόχρονα.«Ναι. Τέλειο», είπα.Η Έσμέ μου έσφιξε τον ώμο.

~ 93 ~


Μπορούσα να δω το τέλος τώρα, με τη φωνή της Άλις να το απογειώνει και να το πηγαίνει σε άλλη διάσταση. Μπορούσα να δω πως έπρεπε να τελειώσει το τραγούδι, γιατί το κοιμισμένο κορίτσι ήταν τέλειο, ακριβώς έτσι όπως ήταν και οποιαδήποτε αλλαγή θα ήταν λάθος. Το τραγούδι πλανήθηκε στον χώρο, πριν τελειώσει αργά και χαμηλά τώρα. Η φωνή της Άλις χαμήλωσε επίσης και έγινε σεμνή, σε έναν τόνο που άνηκε στην ηχώ των παλιών καθεδρικών ναών.Έπαιξα την τελευταία νότα και έσκυψα το κεφάλι μου πάνω από τα πλήκτρα.Η Έσμέ χάιδεψε τα μαλλιά μου. Όλα θα πάνε καλά Έντουαρντ. Τα πράγματα θα καταλήξουν προς το καλύτερο! Σου αξίζει ευτυχία, γιέ μου. Η μοίρα σου το χρωστάει.«Έυχαριστώ», ψιθύρισα, ευχόμενος να μπορούσα να το πιστέψω.Η αγάπη δεν έρχεται πάντα βολικά σε όλους.Γέλασα μια φορά χωρίς χιούμορ.Εσύ απ’ όλους πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, είσαι ίσως ο καλύτερα εφοδιασμένος για να αντιμετωπίσεις οποιαδήποτε δυσκολία. Είσαι ο καλύτερος και ο πιο λαμπρός απ’ όλους μας.Αναστέναξα. Κάθε μητέρα σκέφτεται το ίδιο για το παιδί της.Η Έσμέ ήταν γεμάτη χαρά που επιτέλους κάτι είχε αγγίξει την καρδιά μου μετά από τόσο καιρό, ασχέτως αν αυτό οδευόταν σε πιθανή τραγωδία. Νόμιζε πως θα ήμουν πάντα μόνος…Θα σου ανταποδώσει την αγάπη, σκέφτηκε ξαφνικά, πιάνοντάς με απροετοίμαστο με την κατεύθυνση που είχαν πάρει οι

~ 94 ~


***

«Δεν σου έχει πει κανείς να μην παίζεις με το φαγητό σου;» φώναξα στον Έμετ.«Α, γεια σου Έντουαρντ!» φώναξε κι’ αυτός, γνέφοντάς μου γελαστά. Η αρκούδα πήρε το πλεονέκτημα από την απόσπαση της προσοχής του, για να σαρώσει με το βαρύ της χέρι το πλατύ στήθος του Έμετ. Τα κοφτερά νύχια της έκαναν κομμάτια το πουκάμισό του, κάνοντας έναν ανατριχιαστικό ήχο όταν συνάντησαν το δέρμα του στερνού του.Το μούγκρισμα της ήταν διαπεραστικό.Ω διάολε, η Ρόουζ μου έδωσε αυτό το πουκάμισο!Ο Έμετ βρυχήθηκε στο εξοργισμένο ζώο.Αναστέναξα και κάθισα σε έναν βράχο εκεί κοντά. Αυτό θα έπαιρνε λίγη ώρα.Αλλά ο Έμετ είχε σχεδόν τελειώσει. Άφησε την αρκούδα να προσπαθήσει να του βγάλει το κεφάλι με ένα ακόμα ισχυρό χτύπημα του χεριού της, γέλασε καθώς της ανταπέδωσε το χτύπημα στέλνοντάς την προς τα πίσω παραπατώντας. Η αρκούδα βρυχήθηκε και ο Έμετ της το ανταπέδωσε γελώντας. Μετά όρμησε πάνω στο ζώο, που στεκόταν στα πίσω του πόδια ένα κεφάλι ψηλότερο από αυτόν και τα σώματά τους έπεσαν στο έδαφος μπερδεμένα μεταξύ τους, παίρνοντας σβάρνα και ένα γέρικο δέντρο. Ο βρυχηθμός της αρκούδας έσβησε με ένα γουργούρισμα.Μετά από λίγα λεπτά ο Έμετ, με ένα ανάλαφρο τρέξιμο, ήρθε

~ 95 ~


εκεί που τον περίμενα. Το πουκάμισό του ήταν κατεστραμμένο, σκισμένο και ματωμένο με γούνα κολλημένη σε κάποια σημεία. Τα σκούρα σγουρά μαλλιά του δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Έίχε ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό του.«Αυτή ήταν δυνατή. Μπορούσα σχεδόν να το νιώσω όταν με άρπαξε.»«Έίσαι τόσο παιδί Έμετ.»Κοίταξε τον ατσαλάκωτο καθαρό, άσπρο πουκάμισό μου. «Δεν κατάφερες να κυνηγήσεις εκείνο το πούμα;»«Φυσικά και κατάφερα. Απλώς εγώ δεν τρώω σαν πρωτόγονος.»Ο Έμετ γέλασε βροντερά. «Μακάρι να ήταν πιο δυνατή. Θα είχε περισσότερη πλάκα»«Κανείς δε έχει πει ότι πρέπει να παλέψεις με το φαγητό σου.»«Ναι, αλλά με ποιον άλλον να παλέψω; Έσύ και η Άλις κλέβετε, η Ρόουζ ποτέ δεν θέλει να χαλάσει τα μαλλιά της και η Έσμέ θυμώνει αν ο Τζάσπερ και εγώ πραγματικά το κάνουμε.»«Η ζωή είναι δύσκολη, έ;»Ο Έμετ χαμογέλασε μετατοπίζοντας το βάρος του λίγο, ώστε να είναι σε ετοιμότητα.«Έλα Έντουαρντ. Απλώς κλείσε το διακόπτη για ένα λεπτό και πάλεψε δίκαια.»«Δεν κλείνει,» του θύμισα.«Απορώ, τι κάνει αυτό το κορίτσι σε κρατάει απ’ έξω;» συλλογίστηκε. «Ίσως θα μπορούσε να μου δώσει μερικές

~ 96 ~


συμβουλές.»Το χιούμορ μου εξαφανίστηκε. «Μείνε μακριά της», γρύλισα μέσα από τα δόντια μου.«Πολύ ευέξαπτος είσαι.»Αναστέναξα. Ο Έμετ ήρθε και κάθισε δίπλα μου στον βράχο.«Συγνώμη. Ξέρω ότι περνάς δύσκολη φάση. Αλήθεια προσπαθώ να μην είμαι τόσο αναίσθητος, αλλά από τη στιγμή που είναι στη φύση μου…»Περίμενε να γελάσω με το αστείο του και όταν δεν το έκανα, έκανε μια γκριμάτσα.Τόσο σοβαρός συνέχεια. Τι σε ενοχλεί τώρα;«Την σκέφτομαι. Για την ακρίβεια ανησυχώ.»«Για πιο πράγμα ανησυχείς; Έσύ είσαι εδώ.». Γέλασε ηχηρά.Αγνόησα το αστείο του ξανά αλλά απάντησα στην ερώτησή του. «Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσο εύθραυστοι είναι όλοι τους; Πόσα άσχημα πράγματα μπορούν να συμβούν σε κάποιον θνητό;»«Όχι, ιδιαίτερα. Υποθέτω πως καταλαβαίνω τι εννοείς. Δεν ήμουν και δίκαιος αντίπαλος για αρκούδα εκείνη την πρώτη φορά.»«Αρκούδες,» μουρμούρισα προσθέτοντας έναν καινούριο φόβο στη λίστα. «Τέτοια είναι η τύχη της Μπέλλα. Αδέσποτη αρκούδα στην πόλη. Φυσικά θα πήγαινε κατευθείαν πάνω σε αυτήν.»Ο Έμετ γέλασε πνιχτά. «Ακούγεσαι σαν τρελός, το ξέρεις αυτό;»

~ 97 ~


«Απλώς φαντάσου για ένα λεπτό Έμετ ότι η Ρόζαλι ήταν άνθρωπος. Θα μπορούσε να συναντήσει μια αρκούδα… ή να την χτυπούσε αυτοκίνητο… ή κεραυνός… ή να έπεφτε από τις σκάλες… ή να αρρώσταινε–ή κάποια σοβαρή αρρώστια!» Οι λέξεις βγήκαν από μέσα μου άγρια. Ήταν ανακουφιστικό που της άφησα να βγουν–φούντωναν μέσα μου όλο το Σαββατοκύριακο. «Φωτιές, σεισμοί και τυφώνες! Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες ειδήσεις; Έχεις δει τι είδους πράγματα μπορούν να τους συμβούν; Ληστείες και δολοφονίες…» Έσφιξα τα δόντια μου και εξαγριώθηκα στην ιδέα ,ότι κάποιος άλλος άνθρωπος θα μπορούσε να κάνει κακό στην Μπέλλα, τόσο πολύ που δεν μπορούσα να αναπνεύσω.«Ήρεμα! Συγκρατήσου μικρέ. Ζει στο Φόρκς, θυμάσαι; Το χειρότερο που θα πάθει είναι να βραχεί.» Ανασήκωσε τους ώμους του.«Νομίζω πως είναι ασυνήθιστα άτυχη Έμετ, σοβαρά το πιστεύω. Ορίστε και το αποδεικτικό στοιχείο. Απ’ όλα τα μέρη του κόσμου που θα μπορούσε να πάει, αυτή κατέληξε εδώ, στην πόλη όπου οι βρικόλακες καταλαμβάνουν ένα αξιόλογο μερίδιο του πληθυσμού της.»«Ναι αλλά εμείς είμαστε χορτοφάγοι. Οπότε αυτό είναι καλή και όχι κακή τύχη.»«Έτσι όπως μυρίζει; Σίγουρα κακή. Και ακόμη μεγαλύτερη ατυχία για το πώς μυρίζει σε εμένα.» αγριοκοίταξα τα χέρια μου μισώντας τα ξανά.«Ναι, αλλά έχεις και τον περισσότερο αυτοέλεγχο από όλους

~ 98 ~


μας μετά τον Καρλάιλ. Οπότε πάλι καλή τύχη.»«Το φορτηγό;»«Αυτό ήταν απλά ένα ατύχημα.»«Έπρεπε να το είχες δει να έρχεται κατά πάνω της Έμ, ξανά και ξανά. Στο ορκίζομαι ήταν σαν να είχε κάποιου είδους μαγνητική έλξη.»«Αλλά εσύ ήσουν εκεί. Αυτό ήταν καλή τύχη.»«Ήταν; Αυτή δεν είναι η χειρότερη τύχη που θα μπορούσε ποτέ να έχει κάποιος άνθρωπος–να έχει έναν βρικόλακα ερωτευμένο μαζί του;»Ο Έμετ το συλλογίστηκε σιωπηλά για μια στιγμή. Σχημάτισε την εικόνα του κοριτσιού στο κεφάλι του και την βρήκε αδιάφορη. Έιλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω την έλξη.«Λοιπόν, ούτε και εγώ μπορώ να δω τη γοητεία της Ρόζαλι,» είπα με αγένεια. «Έιλικρινά φαίνεται πως χρειάζεται περισσότερη δουλεία από οποιοδήποτε άλλο όμορφο πρόσωπο που να αξίζει.»Ο Έμετ γέλασε πνιχτά. «Υποθέτω πως δε θα μου έλεγες…»«Δεν ξέρω ποιό είναι το πρόβλημά της Έμετ», είπα ψέματα με ένα ειρωνικό χαμόγελο.Έίδα την πρόθεσή του πάνω στην ώρα, ώστε να προλάβω να ετοιμαστώ. Προσπάθησε να με σπρώξει από τον βράχο, και αυτό ήταν. Ένας δυνατός ήχος ακούστηκε καθώς ο βράχος ράγισε ανάμεσά μας.«Ζαβολιάρη», μουρμούρισε.Περίμενα απ’ αυτόν να προσπαθήσει άλλη μια φορά, αλλά οι

~ 99 ~


σκέψεις του πήραν διαφορετική κατεύθυνση. Σχημάτισε στο μυαλό του το πρόσωπο της Μπέλλα ακόμη μια φορά, αλλά τώρα το φαντάστηκε πιο άσπρο, με τα ματιά της να λάμπουν κόκκινα…«Όχι», είπα με πνιχτή φωνή.«Θα σου έλυνε όλες τις ανησυχίες σου για την θνησιμότητά της, έτσι δεν είναι; Και μετά δεν θα ήθελες να τη σκοτώσεις. Δεν είναι ο καλύτερος τρόπος αυτός;»«Για μένα; Ή για αυτήν;»«Για σένα», μου απάντησε άνετα. Ήθελε να προσθέσει φυσικά.Γέλασα χωρίς χιούμορ. «Λάθος απάντηση.»«Έμένα δεν με πείραξε και ιδιαίτερα,» μου θύμισε.«Την Ρόζαλι όμως την πείραξε.»Αναστέναξε. Και οι δύο ξέραμε ότι η Ρόζαλι θα έκανε τα πάντα, θα έδινε τα πάντα, αν αυτό σήμαινε ότι θα μπορούσε να ξαναγίνει άνθρωπος. Ακόμα και τον Έμετ.«Ναι, την Ρόουζ την πείραξε,» συμφώνησε ήρεμα.«Δεν μπορώ… Δεν πρέπει… Δεν πρόκειται να αφαιρέσω τη ζωή της Μπέλλα. Δε θα ένιωθες το ίδιο αν ήταν η Ρόζαλι στη θέση της;»Ο Έμετ το σκέφτηκε μια στιγμή. Στα αλήθεια… την αγαπάς;«Δεν μπορώ καν να το περιγράψω Έμετ. Έντελώς ξαφνικά αυτό το κορίτσι έγινε τα πάντα για μένα. Δεν βλέπω τι νόημα θα είχε ένας κόσμος χωρίς αυτήν.»Αλλά δε θέλεις να την αλλάξεις; Δεν θα ζήσει για πάντα Έντουαρντ.

~ 100 ~


«Το ξέρω αυτό,» είπα με αναστεναγμό.Και όπως μου τόνισες, είναι κάπως εύθραυστη.«Πίστεψέ με, και αυτό το ξέρω.»Ο Έμετ δεν ήταν διακριτικό άτομο και οι σοβαρές συζητήσεις δεν ήταν το φόρτε του. Κατέβαλε προσπάθειες τώρα, θέλοντας πάρα πολύ να μην είναι προσβλητικός.Μπορείς καν να την ακουμπήσεις; Εννοώ αφού την αγαπάς… δεν θα ήθελες να την αγγίξεις…;Ο Έμετ και η Ρόζαλι μοιράζονταν μία έντονη σωματική αγάπη. Δυσκολευόταν να καταλάβει πως μπορούσε να αγαπάει κάποιος, χωρίς αυτήν την πλευρά.Αναστέναξα. «Δεν μπορώ καν να το σκέφτομαι αυτό Έμετ.»Ω! Τότε ποιες εναλλακτικές έχεις;«Δεν ξέρω,» ψιθύρισα. «Προσπαθώ να βρω έναν τρόπο… να την αφήσω. Απλώς δεν μπορώ να καταλάβω πως θα κάνω τον εαυτό μου να μείνει μακριά…»Με ένα αίσθημα βαθιάς αναγνώρισης, συνειδητοποίησα, ότι το σωστό ήταν να μείνω –τουλάχιστον για τώρα που ερχόταν ο Πήτερ και η Σάρλοτ. Θα ήταν πιο ασφαλής με εμένα εδώ, τουλάχιστον προσωρινά, απ’ότι αν είχα ήδη φύγει. Για αυτή την φορά θα ήμουν ο προστάτης της.Η σκέψη αυτή με ανησύχησε. Έπιθυμούσα να υιοθετήσω αυτόν το ρόλο, για όσο περισσότερο καιρό ήταν δυνατόν.Ο Έμετ πρόσεξε την αλλαγή στην έκφρασή μου. Τι σκέφτεσαι;«Αυτή τη στιγμή,» παραδέχτηκα συνεσταλμένα, «πεθαίνω να γυρίσω πίσω στο Φόρκς και να την ελέγξω. Δεν ξέρω αν θα τα

~ 101 ~


καταφέρω μέχρι την Κυριακή το βράδυ.»«Μάλιστα! Δεν πρόκειται να γυρίσεις σπίτι νωρίτερα. Άσε τη Ρόζαλι να ηρεμήσει λιγάκι. Σε παρακαλώ! Για χάρη μου.»«Θα προσπαθήσω να μείνω,» είπα αβέβαια.Ο Έμετ χτύπησε ελαφρά το τηλέφωνο στην τσέπη μου. «Η Αλις θα σε καλούσε αν είχαν κάποια βάση οι υστερικοί σου φόβοι. Έίναι περίεργη γι’αυτό το κορίτσι όσο και εσύ.»Μόρφασα με αυτό. «Καλά. Μα δε θα μείνω μετά την Κυριακή.»«Δεν υπάρχει λόγος να βιαστούμε να γυρίσουμε–θα έχει λιακάδα έτσι κι’ αλλιώς. Η Αλις είπε ότι θα είμαστε ελεύθεροι από το σχολείο μέχρι την Τετάρτη.»Κούνησα το κεφάλι μου σοβαρά.«Ο Πήτερ και η Σάρλοτ ξέρουν να συμπεριφέρονται…»«Αλήθεια δεν με νοιάζει Έμετ. Με την τύχη που έχει η Μπέλλα, την έχω ικανή να περιπλανηθεί μέσα στο δάσος την πιο ακατάλληλη στιγμή και-» ανατρίχιασα. «Ο Πήτερ δεν έχει πολύ αυτοέλεγχο. Θα γυρίσω την Κυριακή.»Ο Έμετ αναστέναξε. Τελείως παλαβός.

****

Η Μπέλλα κοιμόταν ήρεμα όταν σκαρφάλωσα στο παράθυρο του δωματίου της, νωρίς το πρωί της Δευτέρας. Έίχα θυμηθεί το λάδι αυτή τη φορά και το παράθυρο κινήθηκε αθόρυβα προς τα πάνω.

~ 102 ~


Μπορούσα να καταλάβω από τον τρόπο που ήταν απλωμένα τα μαλλιά της πάνω στο μαξιλάρι, ότι είχε μια λιγότερο ανήσυχη νύχτα από την περασμένη φορά που ήμουν εδώ. Έίχε τα χέρια της διπλωμένα κάτω από το μάγουλό της, σαν μικρό παιδί και το στόμα της ήταν ελαφρά ανοιχτό. Μπορούσα να ακούσω την ανάσα της αργά μέσα από τα χείλια της.Ήταν απίστευτα ανακουφιστικό το γεγονός ότι βρισκόμουν εδώ όπου μπορούσα να τη δω ξανά. Συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν απόλυτα ήρεμος αν δεν ήμουν μαζί της. Τίποτα δεν ήταν σωστό όταν βρισκόμουν μακριά της.Όχι πως όλα ήταν καλά όταν ήμουν μαζί της. Αναστέναξα και παίρνοντας βαθιά ανάσα ένιωσα το πρώτο κάψιμο στο λαιμό μου. Απείχα απ’ αυτό πολύ καιρό. Το διάστημα που πέρασα χωρίς το πόνο και το πειρασμό, τα έκανα όλα πιο δυνατά τώρα. Ήταν αρκετά δύσκολο να γονατίσω δίπλα στο κρεβάτι της, ώστε να μπορέσω να διαβάσω τους τίτλους των βιβλίων της. Ήθελα να ξέρω τις ιστορίες μέσα στο κεφάλι της, αλλά περισσότερο φοβόμουν παρά τη δίψα μου, φοβόμουν πως αν άφηνα τον εαυτό μου να την πλησιάσει θα ήθελα να πάω ακόμα πιο κοντά…Τα χείλια της φαίνονταν πολύ απαλά και ζεστά. Φανταζόμουν να τα αγγίζω με τα δάχτυλά μου. Απαλά… Ακριβώς αυτού του είδους το λάθος ήθελα να αποφύγω.Τα μάτια μου έτρεχαν πάνω στο πρόσωπό της ξανά και ξανά, ψάχνοντας για αλλαγές. Οι θνητοί άλλαζαν συνέχεια–με λυπούσε η σκέψη ότι μπορούσα να χάσω κάτι…

~ 103 ~


Νομίζω ότι έδειχνε… κουρασμένη. Σαν να μην είχε κοιμηθεί αρκετά το Σαββατοκύριακο. Έίχε βγει;Γέλασα με πίκρα, σιωπηλά, από το πόσο πολύ με τάραξε αυτό. Και τι έγινε αν το είχε κάνει; Δεν μου άνηκε. Δεν ήταν δικιά μου.Όχι, δεν μου άνηκε–στενοχωρήθηκα ξανά.Ένα από τα χέρια της κουνήθηκε και πρόσεξα τις γρατζουνιές που εκτείνονταν από τον καρπό ως την παλάμη της. Έίχε χτυπήσει; Παρόλο που ήταν φανερό ότι το τραύμα της δεν ήταν σοβαρό, ταράχτηκα. Λαμβάνοντας υπόψη το σημείο στο οποίο είχε χτυπήσει, υπέθεσα ότι θα σκόνταψε. Φαίνονταν λογική εξήγηση, όσον αφορούσε την Μπέλλα.Αισθανόμουν ανακούφιση που δεν θα χρειαζόταν να αναρωτιέμαι για όλα αυτά τα μικρά μυστήρια για πάντα. Ήμασταν φίλοι τώρα–ή τουλάχιστον προσπαθούσαμε να είμαστε. Μπορούσα να τη ρωτήσω πως τα πέρασε το Σαββατοκύριακο–για την παραλία και για οποιαδήποτε νυχτερινή δραστηριότητα την έκανε να δείχνει τόσο κουρασμένη. Μπορούσα να την ρωτήσω τι είχαν πάθει τα χέρια της. Και μπορούσα να γελάσω λίγο όταν επιβεβαίωνε τη θεωρία μου.Χαμογέλασα μαλακά καθώς αναρωτήθηκα αν είχε πέσει ή όχι μέσα στον ωκεανό. Αναρωτήθηκα αν είχε περάσει ευχάριστα. Αναρωτήθηκα αν με είχε σκεφτεί καθόλου. Έάν της είχα λείψει έστω και λίγο συγκριτικά με το πόσο είχε λείψει σε εμένα.Προσπάθησα να την φανταστώ να λιάζετε στην παραλία. Η

~ 104 ~


εικόνα ήταν ελλιπής γιατί δεν είχα βρεθεί ποτέ στην Πρώτη Παραλία. Ήξερα μόνο πως φαίνονταν από εικόνες… Ένιωσα μια μικρή ανησυχία καθώς σκέφτηκα το λόγω για τον οποίο δεν είχα πάει ποτέ στην όμορφη παραλία, που απείχε από το σπίτι μου μόνο λίγα λεπτά τρεξίματος. Η Μπέλλα είχε περάσει τη μέρα της στο Λα Πους –σε ένα μέρος που εγώ απαγορευόταν από συνθήκη να πάω. Ένα μέρος που λίγοι γέροντες, θυμούνταν ακόμη τις ιστορίες για τους Κάλεν, θυμούνταν και πίστευαν. Ένα μέρος που το μυστικό μας ήταν γνωστό…Κούνησα το κεφάλι μου. Δεν ανησυχούσα γι’ αυτό. Οι Κουίλαγιουτ δεσμεύονταν από την ίδια συνθήκη. Ακόμα και αν η Μπέλλα έτρεχε σε κάποιον από τους γέρους σοφούς, δεν θα μπορούσαν να της αποκαλύψουν τίποτα. Και γιατί θα έπρεπε να αναφερόταν καν αυτό το θέμα; Γιατί να ξεστόμιζε εκεί τις απορίες της η Μπέλλα; Όχι οι Κουίλαγιουτ ήταν ίσως το μόνο πράγμα για το οποίο δεν θα έπρεπε να ανησυχώ.Θύμωσα με τον ήλιο που είχε αρχίσει να ανατέλλει. Μου θύμισε ότι δεν θα μπορούσα να ικανοποιήσω την περιέργεια μου για αρκετές μέρες. Γιατί διάλεξε να λάμψει τώρα;Με έναν αναστεναγμό βούτηξα έξω από το παράθυρο, πριν λάμψει αρκετά ώστε να με δει κάποιος εδώ. Σκεφτόμουν να παραμείνω μέσα στο πυκνό δάσος δίπλα στο σπίτι της και να την δω να φεύγει για το σχολείο, αλλά όταν μπήκα μέσα στα δέντρα ξαφνιάστηκα που βρήκα να παραμένει εκεί κάποιο ίχνος από τη μυρωδιά της.

~ 105 ~


Το ακολούθησα γρήγορα, περίεργος και ανήσυχος καθώς έμπαινα βαθύτερα μέσα στο σκοτεινό δάσος. Τι έκανε εδώ πέρα η Μπέλλα;Τα ίχνη σταματούσαν απότομα στη μέση του πουθενά. Έίχε πάει λίγα βήματα πιο πέρα, μέσα στις φτέρες όπου είχε ακουμπήσει στον κορμό ενός πεσμένου δέντρου. Ίσως να έκατσε εκεί…Έκατσα εκεί που είχε κάτσει και κοίταξα γύρω μου. Το μόνο που θα μπορούσε να δει ήταν φτέρες και δάσος. Πιθανόν είχε αρχίσει να βρέχει –η μυρωδιά της είχε ξεπλυθεί.Γιατί να έρθει να κάτσει εδώ μόνη της η Μπέλλα –και ήταν μόνη δεν υπήρχε αμφιβολία γι’ αυτό –στη μέση του υγρού, μουντού δάσους;Δεν έβγαινε νόημα και αντίθετα από άλλα περίεργα πράγματα αυτό θα μπορούσα μετά βίας να το αναφέρω σε μία τυχαία κουβέντα.Λοιπόν Μπέλλα, θα της έλεγα, ακολούθησα τη μυρωδιά σου μέσα στο δάσος, όταν έφυγα από το δωμάτιο σου όπου σε παρακολουθούσα να κοιμάσαι… Ναι αυτό ήταν ότι πρέπει για να σπάσει ο πάγος.Δεν θα καταλάβω ποτέ τι σκεφτόταν και ήρθε εδώ και αυτό με έκανε να τρίξω τα δόντια μου με αγανάκτηση. Ακόμη χειρότερα, αυτό δεν απείχε πολύ από το σενάριο που είχα φτιάξει για τον Έμετ –η Μπέλλα να περιπλανιέται μόνη της μέσα στο δάσος, όπου η οσμή της θα μπορούσε να προσελκύσει οποιονδήποτε…

~ 106 ~


Βόγκηξα. Όχι μόνο είχε κακή τύχη, την προκαλούσε κιόλας.Καλώς, για την ώρα είχε προστάτη. Θα την πρόσεχα κρατώντας την μακριά από οποιοδήποτε κακό της τύχαινε, για όσο καιρό θα μπορούσα να το δικαιολογώ στον εαυτό μου.Ξαφνικά με έπιασα να εύχομαι ο Πήτερ και η Σάρλοτ να παρατείνουν τη διαμονή τους...

8. Φάντασμα

~ 107 ~


Δεν είδα και πολύ τους καλεσμένους του Τζάσπερ τις δυο ηλιόλουστες μέρες που βρίσκονταν στο Φόρκς. Και στο σπίτι πήγαινα μόνο για να μην ανησυχήσει η Έσμέ. Αλλιώς, η ζωή μου έμοιαζε περισσότερο με αυτήν ενός θεατή παρά ενός βρικόλακα. Περιπλανιόμουν αόρατος στις σκιές, όπου μπορούσα να ακολουθήσω το αντικείμενο της αγάπης και εμμονής μου-όπου μπορούσα να την δω και να την ακούσω στις σκέψεις των τυχερών ανθρώπων που μπορούσαν και περπατούσαν στον ήλιο δίπλα της, κάποιες φορές ακουμπούσαν καταλάθος τα χέρια τους με το δικό της. Ποτέ δεν αντιδρούσε σε τέτοια επαφή. Τα χέρια τους ήταν όσο ζεστά και τα δικά της.Η αναγκαία απουσία από το σχολείο δεν υπήρξε ποτέ τόσο βασανιστική. Αλλά ο ήλιος φαινόταν να την χαροποιεί, οπότε δεν μπορούσα να τον μισήσω και πολύ. Οτιδήποτε της ήταν ευχάριστο, δεν μπορούσα να το μισήσω.Την Δευτέρα το πρωί, κρυφάκουσα μια συζήτηση που είχε την πιθανότητα να μου καταστρέψει την αυτοπεποίθηση και να κάνει τις ώρες μακριά της, ακόμα πιο αβάσταχτες. Όπως κατέληξε όμως, μου έφτιαξε την μέρα.Έπρεπε να παραδεχτώ τον Μάικ Νιούτον, δεν είχε παραδώσει τα όπλα για να φροντίσει τα τραύματα του. Έίχε περισσότερο θάρρος από ότι πίστευα. Θα δοκίμαζε ξανά.Η Μπέλλα έφτασε στο σχολείο σχετικά νωρίς και, έμοιαζε σαν

~ 108 ~


να προσπαθούσε να χορτάσει τον ήλιο όσο κρατούσε, κάθισε σε ένα από τα παγκάκια καθώς περίμενε να χτυπήσει το πρώτο κουδούνι. Ο ήλιος έλαμπε στα μαλλιά της με ιδιαίτερο τρόπο, δίνοντας τα μια κοκκινωπή λάμψη που δεν περίμενα.Ο Μάικ την βρήκε εκεί να σχεδιάζει αδιάφορα, και ήταν ενθουσιασμένος με την τύχη του.Ήταν αγωνιώδες που μπορούσα μόνο να βλέπω, ανίσχυρος, δεμένος με τις σκιές του δάσους από τον ήλιο.Τον χαιρέτησε με αρκετό ενθουσιασμό ώστε να τον ενθαρρύνει, κι εμένα το αντίθετο.Ορίστε, της αρέσω. Δεν θα χαμογελούσε έτσι αν δεν ήταν έτσι. Βάζω στοίχημα πως ήθελε να πάει μαζί μου στον χορό. Αναρωτιέμαι τι το ιδιαίτερο υπάρχει στο Σηάτλ…Παρατήρησε την αλλαγή στα μαλλιά της. «Δεν το είχα προσέξει-τα μαλλιά σου έχουν και κόκκινο.»Καταλάθος ξερίζωσα ένα μικρό δέντρο πάνω στο οποίο είχα αφήσει το χέρι μου, καθώς αυτός έπιασε μια τούφα από τα μαλλιά της ανάμεσα στα δάχτυλά του.«Μόνο στον ήλιο,» είπε. Προς ικανοποίηση μου, τραβήχτηκε ελαφρώς όταν έβαλε την τούφα πίσω από το αυτί της.Πήρε ένα λεπτό περίπου ώστε να χτίσει ο Μάικ πάλι το θάρρος του, σπαταλώντας τον χρόνο του σε ασήμαντα θέματα.Η Μπέλλα του θύμισε μια εργασία που είχαν να παραδώσουν την Τετάρτη. Από την ικανοποιητική της έκφραση, κατάλαβα πως η δική της ήταν ήδη τελειωμένη. Αυτός την είχε ξεχάσει τελείως και αυτό του μείωσε δραματικά τον ελεύθερό του

~ 109 ~


χρόνο.Φτου-ηλίθια εργασία.Τελικά κατέληξε στο θέμα-τα δόντια μου ήταν τόσο σφιγμένα που θα μπορούσαν να διαπεράσουν γρανίτη-αλλά και πάλι δεν μπορούσε να κάνει τον εαυτό του να την ρωτήσει στα ίσια.«Θα σε ρωτούσα αν θα ήθελες να βγούμε.»«Α,» είπε.Υπήρχε σύντομη σιωπή.Α; Τι σημαίνει αυτό; Θα πει ναι; Περίμενε-δεν ρώτησα ακριβώς.Κατάπιε δυνατά.«Θα μπορούσαμε να πάμε για φαγητό ή κάτι τέτοιο… και θα μπορούσα να δουλέψω αργότερα την εργασία.»Ηλίθιε-ούτε αυτό ήταν ερώτηση.«Μάικ…»Η αγωνία και η δύναμη του θυμού μου ήταν όσο δυνατά ήταν και την προηγούμενη εβδομάδα. Έσπασα άλλο ένα δέντρο στην προσπάθειά μου να κρατηθώ εκεί. Ήθελα τόσο πολύ να τρέξω , πολύ γρήγορα για τα ανθρώπινα μάτια, και να την αρπάξω-να την κλέψω από το αγόρι που μισούσα τόσο πολύ αυτή τη στιγμή και θα μπορούσα να τον σκοτώσω με ευχαρίστηση.Θα του έλεγε ναι;«Δεν νομίζω πως θα ήταν και η καλύτερη ιδέα.»Ανέπνεα και πάλι. Το σφιγμένο μου σώμα χαλάρωσε.Το Σηάτλ ήταν δικαιολογία ,τελικά. Δεν έπρεπε να ρωτήσω. Τι

~ 110 ~


σκεφτόμουν; Πάω στοίχημα πως έχει να κάνει με το φρικιό τον Κάλεν…«Γιατί;» Ρώτησε ευθέως.«Νομίζω…» δίστασε. «και αν επαναλάβεις κάπου αυτό που θα σου πω θα σε σκοτώσω μετά χαράς-»Γέλασα δυνατά στο άκουσμα της απειλής θανάτου που ξεστόμισε. Μου ξέφυγε μια κραυγή και ξαφνιάστηκα.«Αλλά νομίζω πως θα πλήγωνε τα συναισθήματα της Τζέσικα.»«Της Τζέσικα;» Τι; Μα… Α. Εντάξει. Υποθέτω πως… Λοιπόν..Ε;Οι σκέψεις του δεν έβγαζαν νόημα.«Έιλικρινά Μάικ, είσαι τυφλός;»Αντήχησα την υπόθεσή της. Δεν θα έπρεπε να περιμένει από όλους να είναι όσο διορατική ήταν και αυτή, αλλά σε αυτήν την περίπτωση ήταν περισσότερο από προφανές. Μετά από τόση δυσκολία που είχε για να προετοιμαστεί να ζητήσει από την Μπέλλα να βγούνε, πραγματικά φανταζόταν πως θα ήταν ευκολότερο με την Τζέσικα; Θα πρέπει να ήταν ο εγωισμός του που τον έκανε τυφλό στους άλλους. Και η Μπέλλα ήταν τόσο ανιδιοτελής που έβλεπε τα πάντα.Η Τζέσικα. Α. Ουάου. Χμ. «Α,» κατάφερε να πει.Η Μπέλλα χρησιμοποίησε τον συλλογισμό του για να φύγει.«Έίναι ώρα για μάθημα, δεν πρέπει να αργήσω πάλι.»Από εκείνη τη στιγμή ο Μάικ δεν ήταν και πολύ διαθέσιμος για την θέα μου. Συνειδητοποίησε, καθώς ανέλυε την ιδέα της Τζέσικα στο μυαλό του, πως του άρεσε η σκέψη ότι η Τζέσικα τον έβρισκε ελκυστικό. Ήταν η δεύτερη καλύτερη επιλογή, όχι

~ 111 ~


όσο καλή του φαινόταν η ιδέα της Μπέλλα.Είναι χαριτωμένη, υποθέτω. Καλό σώμα…Τότε ξεκίνησε καινούριες φαντασιώσεις που ήταν όσο γραφικές ήταν κι αυτές με την Μπέλλα, μόνο που απλά με ενοχλούσαν, δεν με νευρίαζαν. Δεν άξιζε κανένα από τα κορίτσια. Έμεινα μακριά από το μυαλό του μετά από αυτό.Όταν η Μπέλλα ήταν εκτός θέας, κούρνιασα στις ρίζες ενός τεράστιου δέντρου και περνούσα από διάφορα μυαλά, ακολουθώντας την, και ήμουν ευγνώμων όποτε η οπτική γωνία της Άντζελα Γουέμπερ ήταν διαθέσιμη. Έυχόμουν να υπήρχε κάποιος τρόπος να την ευχαριστήσω απλά επειδή ήταν καλός άνθρωπος. Με έκανε να νιώθω καλύτερα που η Μπέλλα είχε μια φίλη που άξιζε.Έβλεπα το πρόσωπο της Μπέλλα από οποιαδήποτε οπτική γωνία ήταν διαθέσιμη και μπορούσα να δω πως ήταν πάλι λυπημένη. Αυτό με εξέπληξε-πίστευα πως ο ήλιος θα ήταν αρκετός ώστε να την κρατήσει χαμογελαστή. Στην καφετέρια, την είδα να ρίχνει συνεχώς ματιές στο άδειο τραπέζι των Κάλεν και αυτό με κατενθουσίασε. Μου έδωσε ελπίδες. Ίσως να της έλειπα κι εγώ. Έίχε σχέδια να βγει με τα άλλα κορίτσια-αυτόματα σχεδίασα και την δική μου παρακολούθηση-αλλά τα σχέδια τους αναβλήθηκαν όταν ο Μάικ ζήτησε την Τζέσικα σε εκείνο τα ραντεβού το οποίο είχε σχεδιάσει για την Μπέλλα.Οπότε πήγα κατευθείαν στο σπίτι της, ελέγχοντας πρώτα το δάσος, για να σιγουρευτώ πως κανένας επικίνδυνος δεν βρισκόταν κοντά. Ήξερα πως ο Τζάσπερ είχε προειδοποιήσει

~ 112 ~


τον κάποτε αδερφό του να αποφύγει την πόλη-δικαιολογόντας την παράκληση του στην δική μου τρέλα-αλλά δεν θα έπαιρνα ρίσκα. Ο Πήτερ και η Σάρλοτ δεν είχαν σκοπό να προκαλέσουν οτιδήποτε άσχημο στην οικογένειά μας, αλλά οι σκοποί ήταν κάτι που μπορούσα να αλλάξουν εύκολα.Έντάξει, το παράκανα, το ήξερα αυτό.Σαν να ήξερε πως την παρακολουθούσα, σαν να λυπόταν την αγωνία που ένιωθα όταν δεν την έβλεπα, η Μπέλλα βγήκε στον πίσω κήπο με μια κουβέρτα κάτω από την μασχάλη της.Σιωπηλά, σκαρφάλωσα στα ψηλά κλαδιά του κοντινότερου δέντρου.Άπλωσε την κουβέρτα στο γρασίδι και ξάπλωσε μπρούμυτα ξεφυλλίζοντας ένα παλιό βιβλίο, σαν να προσπαθούσε να βρει που ήταν. Διάβασα πάνω από τον ώμο της.Α-κι άλλα κλασσικά. Ήταν φαν της Όστεν.Διάβαζε γρήγορα, σταυρώνοντας τους αστραγάλους της στον αέρα. Παρατηρούσα τον ήλιο και τον άνεμο να παίζουν με τα μαλλιά της, όταν ξαφνικά το σώμα της έμεινε ακίνητο, το χέρι της πάγωσε πάνω στην σελίδα. Το μόνο που είδα ήταν πως είχε φτάσει στο τρίτο κεφάλαιο όταν έπιασε πολλές σελίδες και τις προσπέρασε.Έπιασα τον τίτλο της σελίδας, Το πάρκο του Μάνσφιλντ. Ξεκινούσε καινούρια ιστορία-το βιβλίο ήταν από πολλές ιστορίες ενωμένες. Αναρωτιόμουν γιατί να άλλαξε τόσο ξαφνικά ιστορία.Μετά από μερικές στιγμές, έκλεισε το βιβλίο νευριασμένη, με

~ 113 ~


δύναμη. Με μια γκριμάτσα στο πρόσωπο της, έσπρωξε το βιβλίο στην άκρη και γύρισε ανάσκελα. Πήρε μια βαθιά ανάσα, σαν να προσπαθούσε να ηρεμήσει τον εαυτό της, γύρισε τα μανίκια της και έκλεισε τα μάτια της. Θυμόμουν το βιβλίο αλλά δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι προσβλητικό που θα την αναστάτωνε. Άλλο ένα μυστήριο. Αναστέναξα.Έμεινε ακίνητη, και κουνήθηκε μόνο μια φορά για να διώξει τα μαλλιά της από το πρόσωπό της. Τα φυσούσε ο άνεμος πάνω από το κεφάλι της σαν ποτάμι. Και μετά ήταν πάλι ακίνητη.Η αναπνοή της άρχισε να γίνεται πιο αργή. Μετά από αρκετά λεπτά, τα χείλη της άρχισαν να τρέμουν. Μουρμούριζε στον ύπνο της.Αδύνατον να αντισταθώ. Άκουσα όσο πιο μακριά μπορούσα, έπιανα φωνές στα κοντινά σπίτια.«Δυο κουταλάκια του γλυκού αλεύρι… ένα ποτήρι γάλα…Έλα! Άντε βάλε το καλάθι! Άντε!Κόκκινο, ή μπλε;... ή να έβαζα κάτι πιο καθημερινό;»Δεν υπήρχε κανείς κοντά. Κατέβηκα στο έδαφος σιωπηλά.Αυτό που έκανα ήταν λάθος, έπαιρνα ρίσκο. Θυμήθηκα που είχα κατακρίνει τον Έμετ για τους απερίσκεπτους τρόπους του και τον Τζάσπερ για την έλλειψη πειθαρχίας-και εγώ τώρα, συνειδητά, αθετούσα όλους τους κανόνες με τόση απερισκεψία που έκανε τα δικά τους λάθη να μοιάζουν ασήμαντα. Κάποτε εγώ ήμουν ο υπεύθυνος.Αναστέναξα αλλά παρόλα αυτά βγήκα στον ήλιο.Απέφευγα να κοιτάξω τον εαυτό μου στην λάμψη του ήλιου.

~ 114 ~


Δεν έφτανε που το δέρμα μου ήταν σαν πέτρα και απάνθρωπο στην σκιά. Δεν ήθελα να δω τον εαυτό μου δίπλα στην Μπέλλα στον ήλιο. Η διαφορά μεταξύ μας ήταν ήδη αρκετά επώδυνη χωρίς αυτήν την εικόνα στο μυαλό μου.Αλλά δεν μπορούσα να αγνοήσω τα ουράνια τόξα που λαμπύριζαν στο δέρμα της καθώς την πλησίαζα. Το σαγόνι μου κλείδωσε στο θέαμα. Μπορούσα να είμαι περισσότερο φρικιό; Φαντάστηκα τον τρόμο της εάν άνοιγε τα μάτια της…Άρχισα να αποχωρώ, αλλά μουρμούρισε ξανά, κρατώντας με εκεί.«Μμ… Μμ…»Τίποτα συγκεκριμένο. Θα έπρεπε να περιμένω λίγο.Προσεκτικά της πήρα το βιβλίο, απλώνοντας το χέρι μου και κρατώντας την αναπνοή μου μιας και βρισκόμουν τόσο κοντά της. Άρχισα να αναπνέω πάλι όταν ήμουν αρκετά μέτρα μακριά της, και δοκίμασα το πώς ο ήλιος και ο φρέσκος αέρας επηρέαζαν την οσμή της. Η ζέστη φαινόταν να γλυκαίνει το άρωμά της. Ο λαιμός μου άρχισε να καίει από τον δελεασμό, η φωτιά ήταν φρέσκια και δυνατή μιας και ήμουν μακριά της για τόσο καιρό .Για μια στιγμή έλεγξα το συναίσθημα, και τότε–αφού ανάγκασα τον εαυτό μου να αναπνεύσει από την μύτη–άφησα το βιβλίο της να πέσει ανοιχτό στα χέρια μου. Έίχε ξεκινήσει με την πρώτη ιστορία… Ξεφύλλισα γρήγορα τις σελίδες μέχρι το τρίτο κεφάλαιο του Λογική και ευαισθησία, ψάχνοντας για κάτι πιθανόν προσβλητικό στον υπερβολικά ευγενικό τόνο της

~ 115 ~


Όστεν.Όταν το βλέμμα μου σταμάτησε αυτόματα στο όνομά μου-ήταν η εισαγωγή του χαρακτήρα Έντουαρντ Φέραρς–η Μπέλλα μίλησε πάλι.«Μμ… Έντουαρντ,» αναστέναξε.Αυτή τη φορά δεν φοβήθηκα πως είχε ξυπνήσει. Η φωνή της ήταν ένας απαλός ψίθυρος. Όχι η κραυγή αγωνίας που θα έβγαζε αν με έβλεπε εκείνη τη στιγμή.Χαρά μπλέχθηκε με το μίσος για τον εαυτό μου. Ακόμα με ονειρευόταν τουλάχιστον.«Έντμουντ. Α. Πολύ… κοντά…»Έντμουντ;Χα! Δεν ονειρευόταν καν εμένα, συνειδητοποίησα . Το μίσος για τον εαυτό μου επέστρεψε πιο δυνατό. Ονειρευόταν χαρακτήρες βιβλίων. Έβαλα το βιβλίο στην θέση του και πήγα πίσω στις σκιές-εκεί όπου άνηκα.Το απόγευμα πέρασε και εγώ παρακολουθούσα, νιώθοντας πάλι ανίκανος καθώς ο ήλιος σιγά-σιγά έδυε και οι σκιές άρχισαν να την πλησιάζουν. Ήθελα να τις σπρώξω μακριά της αλλά το σκοτάδι ήταν αναπόφευκτο. Οι σκιές την πήραν. Χωρίς το φως το δέρμα της φαινόταν τόσο χλωμό–σαν φάντασμα. Τα μαλλιά της ήταν πάλι σκούρα, σχεδόν μαύρα πάνω στο πρόσωπό της.Ήταν τρομαχτικό-σαν να βλέπω το όραμα της Άλις να πραγματοποιείται. Ο σταθερός χτύπος της καρδιάς της

~ 116 ~


Μπέλλα ήταν η μόνη επιβεβαίωση που έκανε εκείνες τις στιγμές να μην μοιάζουν με εφιάλτη.Ένιωθα ανακούφιση όταν ήρθε ο πατέρας της.Τον άκουγα καθώς πλησίαζε στο σπίτι. Κάποια γενική ενόχληση… στο παρελθόν, κάτι από την μέρα στην δουλειά. Προσδοκία μπερδεμένη με πείνα-φαντάστηκα πως θα ανυπομονούσε για το δείπνο. Αλλά οι σκέψεις του ήταν τόσο ήσυχες και συγκρατημένες που δεν ήμουν σίγουρος αν είχα δίκιο. Έπιανα μόνο την ουσία.Αναρωτήθηκα πως θα άκουγα την μητέρα της-τι είδους γενετικός συνδυασμός την δημιούργησε τόσο μοναδική.Μπέλλα άρχισε να ξυπνάει, σηκώθηκε όταν τα λάστιχα του αυτοκινήτου του πατέρα της ακούστηκαν να φτάνουν. Κοίταξε γύρω της, φάνηκε μπερδεμένη από το απρόσμενο σκοτάδι. Για μια στιγμή το βλέμμα της ακούμπησε της σκιές όπου βρισκόμουν αλλά γρήγορα κοίταξε αλλού.«Τσάρλυ;» Ρώτησε με χαμηλή φωνή.Η πόρτα του αυτοκινήτου του έκλεισε, και αυτή γύρισε προς τον ήχο. Σηκώθηκε γρήγορα στα πόδια της, μάζεψε τα πράγματα της ρίχνοντας άλλη μια ματιά στο δάσος.Προχώρησα προς ένα δέντρο πιο κοντά στο πίσω παράθυρο της κουζίνας, και άκουγα το απόγευμά τους.Ήταν ενδιαφέρον να συγκρίνω τα λόγια του Τσάρλυ με τις θολές του σκέψεις. Η αγάπη του και το ενδιαφέρον του για την μοναχοκόρη του ξεχείλιζαν από παντού, κι όμως τα λόγια του ήταν συγκρατημένα και καθημερινά. Την περισσότερη ώρα

~ 117 ~


κάθονταν σιωπηλά.Την άκουσα να συζητάει τα σχέδιά της για το ερχόμενο απόγευμα στο Πορτ Άντζελες, και ετοίμασα συγχρόνως τα δικά μου σχέδια. Ο Τζάσπερ δεν είχε προειδοποιήσει τον Πήτερ και την Σάρλοτ να μείνουν μακριά από το Πορτ Άντζελες. Αν και ήξερα πως κυνήγησαν πρόσφατα και δεν είχαν σκοπό να κυνηγήσουν οπουδήποτε κοντά στο σπίτι μας, θα την παρακολουθούσα για καλό και για κακό. Έτσι κι αλλιώς πάντα υπήρχαν κι άλλοι του είδους μου εκεί έξω. Και όλοι οι πρόσθετοι ανθρώπινοι κίνδυνοι που δεν υπολόγιζα παλιά.Την άκουσα να ξεστομίζει την ανησυχία της για το ότι θα άφηνε μόνο του τον πατέρα της να μαγειρέψει και χαμογέλασα που αποδεικνυόταν η θεωρία μου–ναι, φρόντιζε τους άλλους.Και τότε έφυγα, γνωρίζοντας ότι θα επέστρεφα όταν θα κοιμόταν.Θα της άφηνα προσωπικό χρόνο. Ήμουν εδώ για την προστασία της, όχι για να την παρακολουθήσω όπως θα έκανε σίγουρα ο Μάικ Νιούτον αν είχε την ικανότητα να σκαρφαλώνει αθόρυβα σε δέντρα όπως εγώ. Δεν θα ήμουν τόσο αδιάκριτος.Το σπίτι μου ήταν άδειο όταν επέστρεψα, που εμένα με βόλευε. Δεν θα έχανα όμως τις μπερδεμένες σκέψεις που θα αμφισβητούσαν την νοητική μου υγεία. Ο Έμετ είχε αφήσει σημείωμα.Ποδόσφαιρο στο Ρέινιερ-άντε έλα! Σε παρακαλώ;

~ 118 ~


9. Πορτ Άντζελες

Ήταν πολύ φωτεινά για να οδηγήσω μέσα στην πόλη όταν έφτασα στο Πορτ Άντζελες. Ο ήλιος ήταν ακόμα ψηλά και, αν

~ 119 ~


και τα παράθυρά μου ήταν αρκετά σκούρα, δεν υπήρχε λόγος να πάρω ένα τέτοιο ρίσκο. Κι άλλα τέτοια ρίσκα μάλλον θα έπρεπε να πω.Ήμουν σίγουρος πως θα μπορούσα να βρω τις σκέψεις της Τζέσικα από απόσταση-οι σκέψεις της Τζέσικα ήταν πιο δυνατές από της Άντζελα, αλλά μιας και έβρισκα της πρώτης θα μπορούσα εύκολα να ακούσω και της δεύτερης. Όταν άρχισαν να επεκτείνονται οι σκιές θα μπορούσα να πλησιάσω. Για τώρα, σταμάτησα το αυτοκίνητό μου στην άκρη σε έναν δρόμο από όπου σπάνια περνούσε κάποιος, λίγο έξω από την πόλη.Ήξερα την γενική κατεύθυνση που θα έπρεπε να ψάξω-υπήρχε στην ουσία μόνο ένα μέρος για να ψωνίσουν φορέματα στο Πορτ Άντζελες. Δεν άργησα να βρω την Τζέσικα, να στριφογυρίζει μπροστά σε έναν καθρέφτη. Μπορούσα να δω την Μπέλλα από την άκρη του ματιού της να της κάνει κομπλιμέντο για το μαύρο φόρεμα που φορούσε.Η Μπέλλα φαίνεται θυμωμένη. Χα, χα. Η Αντζελα έχει δίκιο-ο Τάιλερ έλεγε βλακείες. Δεν μπορώ να πιστέψω όμως ότι την έχει αναστατώσει τόσο. Τουλάχιστον ξέρει ότι θα έχει καβαλιέρο σε περίπτωση ανάγκης για τον χορό στο τέλος της χρονιάς. Και αν ο Μάικ δεν περάσει καλά σε αυτόν τον χορό και δεν μου ζητήσει να ξαναβγούμε; Και αν ζητήσει από την Μπέλλα να πάνε μαζί στον τελικό χορό; Θα ζητούσε μήπως αυτή τον Μάικ σε αυτόν τον χορό αν δεν είχα πει τίποτα; Ο Μάικ πιστεύει ότι είναι πιο όμορφη από εμένα; Αυτή πιστεύει

~ 120 ~


ότι είναι πιο όμορφη από εμένα;«Νομίζω ότι μου αρέσει το μπλε πιο πολύ. Τονίζει τα μάτια σου.»Η Τζέσικα χαμογέλασε στην Μπέλλα με ψεύτικη ζεστασιά, καθώς την κοιτούσε καχύποπτα.Το πιστεύει πραγματικά; Ή θέλει να μοιάζω με αγελάδα το Σάββατο;Έίχαν ήδη αρχίσει να με κουράζουν οι σκέψεις της Τζέσικα. Πήγα να βρω της Άντζελα-α, αλλά η Άντζελα ήταν στα δοκιμαστήρια και δοκίμασε ένα φόρεμα, έφυγα γρήγορα από το μυαλό της για να της δώσω ιδιωτικότητα.Έντάξει, δεν μπορούσε να πάθει και τίποτα η Μπέλλα μέσα σε ένα κατάστημα ρούχων. Θα τις άφηνα να τελειώσουν τα ψώνια και θα τις έβρισκα αργότερα. Δεν θα αργούσε να νυχτώσει-άρχισαν να επιστρέφουν τα σύννεφα σίγα-σιγά από τα δυτικά. Μπορούσα μόνο να τα διακρίνω μέσα από τα δέντρα, αλλά έβλεπα πως θα έκρυβαν γρήγορα τον ήλιο. Τα καλωσόριζα, τα ήθελα περισσότερο από ότι ήθελα τις σκιές τους οποιαδήποτε άλλη φορά. Αύριο στο σχολείο θα μπορούσα να καθίσω δίπλα στην Μπέλλα και πάλι, κλέβοντας την προσοχή της από τους άλλους στην καφετέρια πάλι. Θα μπορούσα να της κάνω όλες τις ερωτήσεις που είχαν αρχίσει να μαζεύονται…Οπότε ήταν θυμωμένη με τις υποθέσεις του Τάιλερ. Έίχα δει στο μυαλό του πως το εννοούσε κυριολεκτικά όταν είχε μιλήσει για τον τελικό χορό, πως έπαιρνε αυτό που πίστευε ότι

~ 121 ~


του άνηκε. Σχημάτισα την έκφρασή της εκείνο το απόγευμα-ο θυμός της μπερδεμένος με έκπληξη-και γέλασα. Αναρωτιόμουν τι θα του έλεγε για αυτό. Δεν θα ήθελα να χάσω την αντίδρασή της.Ο χρόνος κυλούσε αργά καθώς περίμενα τις σκιές να απλωθούν. Τσέκαρα που και που τις σκέψεις της Τζέσικα. Ήταν πολύ εύκολο να εντοπίσω την νοητική της φωνή, αλλά δεν ήθελα να μένω και πολύ στο μυαλό της. Έίδα το μέρος όπου σχεδίαζαν να φάνε. Θα είχε σκοτεινιάσει μέχρι να έρθει η ώρα να πάνε… Ίσως τυχαία να διάλεγα το ίδιο εστιατόριο. Ακούμπησα το κινητό στην τσέπη μου, και σκέφτηκα να καλέσω την Άλις για φαγητό… Θα της άρεσε αλλά θα ήθελε επίσης να μιλήσει στην Μπέλλα. Δεν ήμουν σίγουρος πως ήθελα η Μπέλλα να εμπλακεί περισσότερο στον κόσμο μου. Ένας βρικόλακας δεν ήταν αρκετός μπελάς;Έλεγξα πάλι τις σκέψεις της Τζέσικα από ρουτίνα.Σκεφτόταν για τα κοσμήματα της και ζητούσε την γνώμη της Άντζελα.«Ίσως θα έπρεπε να επιστρέψω το κολιέ. Έχω ένα στο σπίτι που θα με βόλευε, και ξόδεψα περισσότερα από όσα θα έπρεπε…» Η μαμά μου θα τρελαθεί. Τι σκεφτόμουν;«Δεν με πειράζει να πάμε πίσω στο μαγαζί. Λες να μας ψάχνει όμως η Μπέλλα;»Τι ήταν αυτό; Η Μπέλλα δεν ήταν μαζί τους; Κοίταξα πρώτα μέσα από τα μάτια της Τζέσικα και μετά από της Άντζελα. Βρίσκονταν σε ένα πεζοδρόμιο μπροστά από μια σειρά

~ 122 ~


μαγαζιών. Η Μπέλλα δεν φαινόταν πουθενά.Ποιος νοιάζεται για την Μπέλλα; Σκέφτηκε ανυπόμονα η Τζέσικα, πριν απαντήσει στην ερώτηση της Τζέσικα. «Έίναι μια χαρά. Θα φτάσουμε στο εστιατόριο νωρίς αν πάμε από τώρα. Έτσι κι αλλιώς νομίζω πως θέλει να μείνει μόνη της.» Μπόρεσα να δω σε ποιο βιβλιοπωλείο η Τζέσικα πίστευε ότι είχε πάει η Μπέλλα.«Ας βιαστούμε τότε,» είπε η Άντζελα. Ελπίζω να μην νομίζει η Μπέλλα ότι την παρατήσαμε. Ήταν τόσο καλή πίσω στο αυτοκίνητο… Είναι πολύ γλυκός άνθρωπος. Αλλά φαινόταν κάπως θλιμμένη όλη τη μέρα. Αναρωτιέμαι αν είναι λόγω του Έντουαρντ Κάλεν. Μάλλον για αυτό θα ρώτησε και για την οικογένεια του…Έπρεπε να είχα προσέξει περισσότερο. Τι είχα χάσει εδώ πέρα; Η Μπέλλα τριγύριζε μόνη της και ρωτούσε για εμένα πριν; Η Άντζελα πρόσεχε την Τζέσικα τώρα-η οποία φλυαρούσε για τον ηλίθιο Μάικ-και δεν μπορούσα να πάρω άλλες πληροφορίες από αυτήν.Παρατήρησα τις σκιές. Ο ήλιος θα βρισκόταν πίσω από τα σύννεφα σύντομα. Αν έμενα στην δυτική πλευρά του δρόμου, όπου τα κτίρια έριχναν τις σκιές στους στον δρόμο…Άρχισα να νιώθω άγχος καθώς οδηγούσα προς το κέντρο της πόλης. Αυτό δεν ήταν κάτι που είχα υπολογίσει-το ότι η Μπέλλα είχε φύγει μόνη της–και δεν είχα ίδια πώς να την βρω. Έπρεπε να το είχα σκεφτεί. Ήξερα καλά το Πορτ Άντζελες. Οδήγησα κατευθείαν προς το

~ 123 ~


βιβλιοπωλείο που σκεφτόταν η Τζέσικα, ελπίζοντας πως η αναζήτηση μου θα ήταν σύντομη, αλλά αμφέβαλλα ότι θα ήταν τόσο εύκολο. Η Μπέλλα πότε διευκόλυνε την κατάσταση;Και φυσικά το μικρό βιβλιοπωλείο ήταν άδειο, εκτός από την γυναίκα πίσω από το ταμείο-η οποία ήταν ντυμένη σαν από άλλη εποχή. Δεν φαινόταν σαν ένα μέρος που θα ενδιέφερε την Μπέλλα. Αναρωτήθηκα αν θα μπήκε στον κόπο να μπει καν μέσα;Υπήρχαν σκιές παραπέρα όπου θα μπορούσα να παρκάρω… Δημιουργούσαν ένα σκοτεινό μονοπάτι προς το μαγαζί. Πραγματικά δεν θα έπρεπε να το κάνω. Το να τριγυρνώ σε ηλιόλουστες ώρες δεν ήταν ασφαλές. Και αν κάποιο περαστικό αυτοκίνητο αντανακλούσε το φως του ηλίου πάνω μου την λάθος στιγμή;Αλλά δεν ήξερα που αλλού να ψάξω για την Μπέλλα.Πάρκαρα και βγήκα έξω, προχωρώντας όσο πιο βαθιά στις σκιές μπορούσα. Προχώρησα βιαστικά προς στο κατάστημα, αναγνωρίζοντας την οσμή της Μπέλλα στον αέρα. Έίχε έρθει εδώ στο πεζοδρόμιο αλλά δεν υπήρχε ίχνος του αρώματός της μέσα στο βιβλιοπωλείο.«Καλωσήρθες! Να σε βοηθή-» ξεκίνησε να λέει η πωλήτρια αλλά είχα ήδη βγει.Ακολούθησα την μυρωδιά της Μπέλλα μέχρι εκεί που μου επέτρεπαν οι σκιές, και σταμάτησα όταν έφτασα στην άκρη τους.Πόσο ανίσχυρος ένιωθα-ο ήλιος μου έβαζε ως όριο τις σκιές

~ 124 ~


του πεζοδρομίου μπροστά μου. Ένιωθα τόσο περιορισμένος.Μπορούσα μόνο να υποθέσω πως θα συνέχιζε ευθεία. Δεν υπήρχε και τίποτα προς εκείνη την κατεύθυνση. Έίχε χαθεί; Αυτό δεν μου ακουγόταν και παράξενο.Γύρισα πίσω στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα να οδηγάω αργά στους δρόμους, ψάχνοντάς την. Βγήκα από το αυτοκίνητο μόνο μερικές φορές σε μερικά σημεία με σκιά, αλλά όταν έπιανα την οσμή της μπερδευόμουν. Που προσπαθούσε να πάει;Οδήγησα αρκετές φορές τον δρόμο από το βιβλιοπωλείο στο εστιατόριο ελπίζοντας να την δω να φτάνει. Η Τζέσικα και η Άντζελα ήταν ήδη εκεί και προσπαθούσαν να αποφασίσουν αν θα έπρεπε να περιμένουν την Μπέλλα ή όχι. Η Τζέσικα πίεζε αρκετά να παραγγείλουν.Ξεκίνησα να σκανάρω τις σκέψεις αγνώστων, βλέποντας μέσα από τα δικά τους μάτια. Σίγουρα κάποιος θα την είχε δει κάπου.Άρχισα να αγχώνομαι όλο και περισσότερο όσο περισσότερο περνούσε ο χρόνος και αυτή ακόμη έλειπε. Δεν είχα σκεφτεί πόσο δύσκολο θα ήταν να την βρω, εκείνη τη στιγμή που δεν την έβλεπα και δεν ήξερα που πήγαινε. Δεν μου άρεσε.Τα σύννεφα άρχισαν να μαζεύονται στον ορίζοντα, και σε λίγα λεπτά θα μπορούσα να την ψάξω χωρίς το αυτοκίνητο. Δεν θα μου έπαιρνε πολύ τότε. Ήταν μόνο ο ήλιος που με έκανε τόσο ανίσχυρο τώρα. Μόνο λίγα λεπτά και θα είχα πάλι το πλεονέκτημα. Τότε ο ανθρώπινος κόσμος θα ήταν και πάλι ο

~ 125 ~


αδύναμος. Άλλο ένα μυαλό, κι άλλο. Τόσες διαφορετικές σκέψεις.…το μωρό θα πρέπει να έπαθε κάποια ίωση…Ήταν έξι-τέσσερα-μηδέν ή έξι-μηδέν-τέσσερα…;Άργησε πάλι. Θα πρέπει να του το τονίσω…Να τη έρχεται! Αχά!Έκεί, τελικά, ήταν το πρόσωπό της. Έπιτέλους κάποιος την πρόσεξε!Η ανακούφιση κράτησε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, και τότε διάβασα πιο ολοκληρωμένα τις σκέψεις του άντρα που έβλεπε το πρόσωπο της στις σκιές.Το μυαλό του μου ήταν τελείως άγνωστο αλλά κατά κάποιον τρόπο οικείο. Υπήρξε μια εποχή που κυνηγούσα ακριβώς τέτοια μυαλά.«Όχι!» Φώναξα, και ξέφυγαν από το στόμα μου γρυλίσματα. Το πόδι μου πάτησε το γκάζι, αλλά που θα πήγαινα;Ήξερα την γενική τοποθεσία των σκέψεών του αλλά αυτή η γνώση δεν ήταν πολύ ακριβής. Θα έπρεπε να υπάρχει κάτι- κάποια πινακίδα στον δρόμο, ένα κατάστημα, κάτι στο οπτικό του πεδίο που θα πρόδιδε την τοποθεσία. Αλλά η Μπέλλα ήταν βαθιά στις σκιές και το βλέμμα του ήταν επικεντρωμένο στην τρομαγμένη της έκφραση-διασκέδαζε τον τρόμο της.Το πρόσωπο της ήταν θολό στις σκέψεις του από αναμνήσεις άλλων προσώπων. Η Μπέλλα δεν ήταν το πρώτο του θύμα.Ο ήχος των γρυλισμάτων μου έκανε το αυτοκίνητό μου να τρέμει, αλλά δεν μου απέσπασαν την προσοχή.

~ 126 ~


Δεν υπήρχαν παράθυρα στον τοίχο πίσω της. Σε μια βιομηχανική περιοχή μάλλον, μακριά από το κατοικημένη μέρος όπου βρίσκονταν τα μαγαζιά. Τα λάστιχα του αυτοκινήτου μου έτριξαν καθώς έστριψα μια γωνία κατευθυνόμενος-έλπιζα-προς την σωστή κατεύθυνση, προσπερνώντας ένα άλλο αυτοκίνητο. Μέχρι να προλάβει να κορνάρει ο οδηγός του, ο ήχος ήταν ήδη μακριά.Δες την πως τρέμει! Χαχάνισε ανυπόμονα ο άντρας. Ο φόβος ήταν αυτό που τον έλκυε-ήταν αυτό που διασκέδαζε.«Μείνε μακριά μου.» Η φωνή της ήταν χαμηλή και σταθερή, δεν ήταν τσιρίδα.«Μην κάνεις έτσι γλύκα.»Την είδε να αναπηδά στον ήχο ενός δυνατού γέλιου από άλλη κατεύθυνση. Τον ενόχλησε ο ήχος –Σκάσε Τζεφ! –σκέφτηκε –αλλά διασκέδαζε τον τρόπο που αντέδρασε. Τον ενθουσίαζε. Άρχισε να φαντάζεται τα παρακάλια της, πως θα τον ικέτευε…Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι υπήρχαν κι άλλοι μαζί του μέχρι που άκουσα εκείνο το γέλιο. Χρησιμοποίησα πάλι το οπτικό του πεδίο για κάποιο στοιχείο. Έκανε ένα βήμα προς την κατεύθυνση της τεντώνοντας τα δάχτυλά του.Οι σκέψεις γύρω του δεν ήταν τόσο ξεκάθαρες όσο οι δικές του. Ήταν όλοι ελαφρά μεθυσμένοι και κανένας τους δεν είχε συνειδητοποίησε πόσο μακριά σκόπευε να πάει ο άντρας που αποκαλούσαν Λόνι. Ακολουθούσαν τον Λόνι τυφλά. Τους είχε υποσχεθεί λίγη διασκέδαση…Ο ένας τους κοίταξε τον δρόμο αγχωμένος –δεν ήθελε να τον

~ 127 ~


πιάσουν να παρενοχλεί το κορίτσι –και μου έδωσε αυτό που χρειαζόμουν. Αναγνώρισα το απέναντι δρομάκι που κοίταξε.Πέρασα βιαστικά το κόκκινο φανάρι, περνώντας ανάμεσα από δυο αυτοκίνητα κολλημένα στην κίνηση. Στο πέρασμα μου με ακολουθούσαν πολλά κορναρίσματα.Το κινητό μου δονήθηκε στην τσέπη μου. Το αγνόησα.Ο Λόνι κινήθηκε αργά προς το κορίτσι, αργούσε για περισσότερη αγωνία –η στιγμή του τρόμου τον άναβε. Περίμενε την τσιρίδα της για να το απολαύσει.Αλλά η Μπέλλα είχε κλειδώσει το σαγόνι της και ήταν σφιγμένη σαν να ετοιμαζόταν για κάτι. Αυτό τον ξάφνιασε –περίμενε να προσπαθήσει να τρέξει. Ξαφνιάστηκε και απογοητεύτηκε λίγο. Του άρεσε να κυνηγάει τα θύματά του, η αδρεναλίνη του κυνηγιού.Θαρραλέα αυτή. Ίσως καλύτερα έτσι… θα παλέψει περισσότερο.Απείχα ένα τετράγωνο. Το τέρας μπορούσε να ακούσει τον ήχο της μηχανής μου τώρα, αλλά δεν έδωσε σημασία, ήταν επικεντρωμένος στο θύμα του.Ήθελα να δω πως θα του άρεσε το κυνήγι όταν αυτός θα ήταν το θύμα. Ήθελα να δω πως θα του άρεσε ο δικός μου τρόπος κυνηγιού.Σε ένα άλλο μέρος του μυαλού μου, ήδη είχα ξεκινήσει να σκέφτομαι διάφορους τρόπους βασανιστηρίων που είχα μάθει την σκοτεινή μου εποχή, ψάχνοντας τους πιο επώδυνους. Θα υπέφερε για αυτό. Θα σπαρτάριζε από αγωνία. Οι άλλοι απλά

~ 128 ~


θα πέθαιναν που συμμετείχαν, αλλά το τέρας με το όνομα Λόνι θα ικέτευε για θάνατο πολύ πριν θα του έκανα την χάρη.Την είχε πλησιάσει κι άλλο.Έστριψα κοφτά από την γωνία, και το αυτοκίνητο φώτισε το σκηνικό και όλοι πάγωσαν στην θέση τους. Θα μπορούσα να πατήσω τον οδηγό, ο οποίος πήδηξε στην άκρη, αλλά παραήταν εύκολος θάνατος για αυτόν.Άφησε το αυτοκίνητο να περιστραφεί κι άλλο έτσι ώστε η πόρτα του οδηγού να ήταν κοντά στην Μπέλλα. Την άνοιξα και αυτή ήδη έτρεχε προς το αυτοκίνητο.«Μπες μέσα,» γρύλισα.Τι στο καλό;Το ήξερα πως ήταν κακή ιδέα! Δεν είναι μόνη της.Να τρέξω;Νομίζω πως θα ξεράσω…Η Μπέλλα πήδηξε στο αυτοκίνητο χωρίς δισταγμό, κλείνοντας την πόρτα πίσω της.Και τότε με κοίταξε με την πιο ειλικρινής έκφραση που είχα δει ποτέ μου σε ανθρώπινο πρόσωπο και όλα τα βίαια μου σχέδια έγινα σκόνη.Μου πήρε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο για να καταλάβω ότι δεν μπορούσα να την αφήσω στο αυτοκίνητο για να ταχτοποιήσω τους τέσσερις άντρες στον δρόμο. Τι θα της έλεγα, να μην κοιτάξει; Χα! Πότε έκανε αυτό που της ζητούσα; Πότε έκανε αυτό που ήταν ασφαλές;Θα τους έσερνα στην άκρη και θα την άφηνα μόνη; Ήταν

~ 129 ~


10. Θεωρία

«Μπορώ να κάνω άλλη μια ερώτηση;» Έίπε αντί να απαντήσει στην απαίτηση μου.Ήμουν αγχωμένος, στα όριά μου, έτοιμος για τα χειρότερα. Κι όμως ήταν δελεαστικό να αργήσω την στιγμή που θα ερχόταν. Αναστέναξα στο δίλημμα και είπα, «Μια.»

~ 130 ~


«Λοιπόν…,» δίστασε για μια στιγμή σαν να αποφάσιζε ποια ερώτηση να κάνει. «Έίπες ότι ήξερες ότι δεν είχα μπει στο βιβλιοπωλείο και ότι είχα πάει νότια. Αναρωτιόμουν πως το ήξερες αυτό.»Κοίταξα έξω από το παράθυρο. Ήταν άλλη μια ερώτηση που δεν αποκάλυπτε τίποτα από τις σκέψεις τις αλλά εμένα με άφηνε εκτεθειμένο.«Νόμιζα πως περάσαμε το σημείο που αποφεύγεις τις ερωτήσεις μου,» είπε με τόνο αποδοκιμαστικό και απογοητευμένο.Τι ειρωνικό. Χωρίς να το προσπαθεί, η ίδια απέφευγε την δική μου ερώτηση.Ήθελε να είμαι ευθύς. Και αυτή η συζήτηση δεν θα έβγαινε σε καλό, έτσι και αλλιώς.«Έντάξει τότε,» είπα. «Ακολούθησα την οσμή σου.»Ήθελα να δω το πρόσωπό της, αλλά φοβόμουν τι θα αντίκριζα. Αντί αυτού, άκουγα την αναπνοή της να επιταχύνει και να σταθεροποιείται. Μίλησε μετά από μια στιγμή, με φωνή πιο σταθερή από ότι περίμενα.«Δεν απάντησες και άλλη μια ερώτηση μου…» Έίπε.Την κοίταξα μορφάζοντας. Και αυτή καθυστερούσε.«Ποια;»«Πως λειτούργει –αυτό που διαβάζεις σκέψεις;» Ρώτησε, επαναλαμβάνοντας την ερώτηση που είχε κάνει στο εστιατόριο. «Μπορείς να διαβάζεις οποιουδήποτε το μυαλό όπου και να είναι; Πως το κάνεις; Μπορούν και οι άλλοι από

~ 131 ~


την οικογένειά σου…;» Ρώτησε, κοκκινίζοντας.«Αυτό ήταν πάνω από μια ερώτηση,» είπα.Απλά με κοίταξε, περιμένοντας τις απαντήσεις της.Και γιατί να μην της έλεγα; Έίχε ήδη μαντέψει τα περισσότερα, και ήταν ένα ευκολότερο θέμα από αυτό που πλησίαζε.«Όχι, μόνο εγώ είμαι. Και δεν μπορώ να τους ακούσω όλου όπου κι αν είναι. Πρέπει να είμαι αρκετά κοντά. Όσο πιο οικεία είναι κάποιου… η «φωνή», τόσο πιο μακριά μπορώ να τους ακούσω. Αλλά και πάλι όχι μακρύτερα από μερικά μίλια.» Προσπάθησα να βρω κάποιον τρόπο να της εξηγήσω ώστε να καταλάβαινε. Μια αναλογία που θα κατανοούσε. «Έίναι σαν να βρίσκεσαι σε έναν διάδρομο γεμάτο με ανθρώπους να μιλούν συγχρόνως. Έίναι ένα μουρμουρητό –ένα βουητό από φωνές. Χρειάζεται να συγκεντρωθώ σε μια φωνή για να την ακούσω καθαρά. Τις περισσότερες φορές τις σβήνω όλες από το μυαλό μου –είναι ενοχλητικό. Και είναι πιο εύκολο να φανώ κανονικός,» –μόρφασα– «Όταν δεν απαντάω καταλάθος τις σκέψεις κάποιου, αντί αυτό που είπε.»«Γιατί πιστεύεις, δεν μπορείς να ακούσεις εμένα;» Αναρωτήθηκε.Της έδωσα άλλη μια αλήθεια και άλλη μια αναλογία.«Δεν ξέρω,» παραδέχτηκα. «Το μόνο που μπορώ να μαντέψω είναι ότι ίσως το μυαλό σου να μην λειτουργεί σαν των υπολοίπων. Σαν να βρίσκονται οι σκέψεις σου σε συχνότητα ΑΜ και εγώ πιάνω μόνο FM.»Συνειδητοποίησα πως δεν θα της άρεσε αυτή η αναλογία. Η

~ 132 ~


ανυπομονησία για την αντίδραση της με έκανε να χαμογελάσω. Δεν με απογοήτευσε.«Τα μυαλό μου δεν λειτουργεί σωστά;» Ρώτησε, η φωνή της ανέβηκε μια οκτάβα. «Έίμαι φρικιό;»Α, η ειρωνεία πάλι.«Έγώ ακούω φωνές στο μυαλό μου και εσύ ανησυχείς πως εσύ είσαι το φρικιό;» Γέλασα. Καταλάβαινε όλα τα μικροπράγματα κι όμως τα μεγάλα τα κατανοούσε ανάποδα. Πάντα λάθος ένστικτο…Η Μπέλλα δάγκωνε το χείλος της και υπήρχε μια ρυτίδα ανάμεσα στα μάτια της, το βλέμμα της ήταν απλανές.«Μην ανησυχείς,» την επιβεβαίωσα. «Έίναι απλά μια θεωρία…» Και υπήρχε μια πιο σημαντική θεωρία να συζητηθεί. Ήθελα να τελειώνει. Κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε ήταν σαν δανεισμένος χρόνος.«Που μας φέρνει πίσω σε εσένα,» είπα, διχασμένος, ανυπόμονος και απαισιόδοξος. Αναστέναξε, ακόμα δάγκωνε το χείλος της –ανησυχούσα πως θα αυτοτραυματιζόταν. Κοίταξε μέσα στα μάτια μου, το πρόσωπό της προβληματισμένο.«Δεν περάσαμε το σημείο που αποφεύγεις τις ερωτήσεις μου;» Ρώτησα ήσυχα.Κοίταξε κάτω, και φαινόταν πως είχε μια εσωτερική διαμάχη. Ξαφνικά πάγωσε και τα μάτια της γούρλωσαν. Φόβος εμφανίστηκε στο πρόσωπό της για πρώτη φορά.«Παναγία μου!» Αναφώνησε.

~ 133 ~


Πανικοβλήθηκα. Τι είχε δει; Πως την τρόμαξα;Τότε φώναξε, «Πήγαινε πιο αργά!»«Τι τρέχει;» Δεν καταλάβαινα από πού ερχόταν αυτός ο τρόμος.«Πηγαίνεις με εκατό χιλιόμετρα την ώρα!» Μου φώναξε. Κοίταξε έξω από το παράθυρο.Αυτό το μικρό πράγμα, απλά η ταχύτητα, την έκανε να φωνάζει από φόβο;Την κοίταξα ελαφρώς χλευαστικά. «Χαλάρωσε Μπέλλα.»«Προσπαθείς να μας σκοτώσεις;» Απαίτησε με ψιλή, σφιγμένη φωνή.«Δεν θα τρακάρουμε,» της υποσχέθηκα.Πήρε μια βαθιά αναπνοή και μίλησε με πιο κανονική φωνή. «Γιατί βιάζεσαι τόσο;»«Πάντα έτσι οδηγώ.»Συνάντησα το βλέμμα της και διασκέδασα την έκπληκτη της έκφραση.«Τα μάτια σου στον δρόμο!» Φώναξε.«Ποτέ δε ήμουν σε ατύχημα, Μπέλλα. Ούτε κλήση δεν έχω πάρει.» Χαμογέλασα και ακούμπησα το μέτωπό μου. Ήταν ακόμα πιο κωμικό –το γεγονός ότι μπορούσα να κάνω αστεία για κάτι τόσο μυστικό και παράξενο. «Ένσωματωμένο ραντάρ.»«Πολύ αστείο,» είπε σαρκαστικά, η φωνή της πιο φοβισμένη παρά θυμωμένη.«Ο Τσάρλυ είναι αστυνομικός, θυμάσαι; Μεγάλωσα

~ 134 ~


μαθαίνοντας να ακολουθώ τους νόμους οδικής κυκλοφορίας. Έτσι και αλλιώς, αν μας κάνεις λουκουμά Βόλβο γύρω από ένα δέντρο, εσύ μάλλον θα μπορούσες απλά να σηκωθείς και να φύγεις ανέγγιχτος.»«Μάλλον,» επανέλαβα και γέλασα χωρίς χιούμορ. Ναι δεν θα είχαμε ίδια κατάληξη μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Έίχε δίκιο που φοβόταν, παρά της ικανότητες μου στην οδήγηση… «Αλλά εσύ δεν θα μπορούσες.»Με έναν αναστεναγμό, μείωσα την ταχύτητα. «Έυχαριστημένη;»Κοίταξε το ταχύμετρο. «Σχεδόν.»Και αυτό της φαινόταν γρήγορο; «Μισώ να οδηγώ αργά,» μουρμούρισα, αλλά μείωσα λίγο ακόμα την ταχύτητα.«Αυτό είναι αργά;» Ρώτησε.«Αρκετός σχολιασμός για την οδήγησή μου,» είπα ανυπόμονα. Πόσες φορές τώρα είχε αποφύγει την ερώτησή μου; Τρείς φορές; Τέσσερις; Οι εικασίες της ήταν τόσο άσχημες; Έπρεπε να μάθω αμέσως. «Ακόμα περιμένω για την τελευταία σου θεωρία.»Δάγκωσε πάλι το χείλος της και η έκφραση της ήταν αναστατωμένη, σχεδόν σαν να πονούσε.Έλεγξα την ανυπομονησία μου και μαλάκωσα την φωνή μου. Δεν ήθελα να την αγχώσω.«Δεν θα γελάσω,» υποσχέθηκα, και ευχόμουν να ήταν μόνο η ντροπή που την έκανε απρόθυμη να μιλήσει.«Πιο πολύ φοβάμαι ότι θα θυμώσεις μαζί μου,» ψιθύρισε.

~ 135 ~


Προσπάθησα να ελέγξω την φωνή μου. «Τόσο άσχημο είναι;»«Βασικά, ναι.»Κοίταξε κάτω, αρνούμενη να συναντήσει το βλέμμα μου. Τα δευτερόλεπτα περνούσαν.«Άντε, ξεκίνα,» την ενθάρρυνα.Η φωνή της ήταν χαμηλή. «Δεν ξέρω από πού να αρχίσω.»«Γιατί δεν ξεκινάς από την αρχή;» Θυμήθηκα τα λόγια της στο εστιατόριο. «Έίπες πως δεν το σκέφτηκες μόνη σου.»«Όχι,» συμφώνησε και μετά ήταν πάλι σιωπηλή.Σκέφτηκα πράγματα που μπορεί να την ενέπνευσαν. «Τι σε βοήθησα –ένα βιβλίο; Μια ταινία;»Έπρεπε να είχα δει τις συλλογές της όταν δεν ήταν στο σπίτι. Δεν είχα ιδέα αν βρισκόταν στην στοίβα των βιβλίων της ο Μπράαμ Στόκερ ή η Αν Ράις…«Όχι,» είπε πάλι. «Ήταν το Σάββατο στην παραλία.» Αυτό δεν το περίμενα. Το τοπικό κουτσομπολιό ποτέ δεν ήταν τίποτε πολύ περίεργο ή πολύ ακριβές. Υπήρχε κάποια νέα φήμη που έχασα; Η Μπέλλα με είδε την έκπληξη στο πρόσωπό μου.«Συνάντησα έναν παλιό οικογενειακό φίλο –τον Τζέικομπ Μπλάκ,» συνέχισε. «Ο μπαμπάς του και ο Τσάρλυ είναι φίλοι από τότε που ήμουν μωρό.»Τζέικομπ Μπλάκ –το όνομα δεν ήταν οικείο, κι όμως μου θύμιζε κάτι… Κάποια εποχή, στο παρελθόν… Κοίταξα έξω από το παράθυρο ψάχνοντας στις αναμνήσεις να βρω τον σύνδεσμο.

~ 136 ~


«Ο μπαμπάς του είναι ένας από της γηραιούς Κουίλαγιουτ,» είπε.Τζέικομπ Μπλάκ. Έφραίμ Μπλάκ. Απόγονος αναμφίβολα.Δεν γινόταν χειρότερα.Ήξερε την αλήθεια.Το μυαλό μου πετούσε προς διάφορες κατευθύνσεις καθώς το αυτοκίνητο πετούσε γύρω από τις σκοτεινές στροφές του δρόμου, το σώμα μου παγωμένο από την αγωνία –ακίνητος εκτός από τις μικρές αυτόματες κινήσεις που χρειαζόντουσαν για να προχωράει το αυτοκίνητο.Ήξερε την αλήθεια.Αλλά… αν είχε μάθει την αλήθεια το Σάββατο… τότε το ήξερε όλο το απόγευμα… κι όμως…«Πήγαμε για μια βόλτα,» συνέχισε. «Και μου έλεγε κάποιους παλιούς μύθους –νομίζω προσπαθούσε να με τρομάξει. Μου είπε έναν…»Σταμάτησε απότομα, αλλά δεν υπήρχε λόγος για καθυστερήσεις τώρα. Ήξερα τι θα έλεγε. Το μόνο μυστήριο που είχε μείνει τώρα ήταν το γιατί ήταν ακόμα μαζί μου.«Συνέχισε,» είπα.«Για βρικόλακες,» είπε, η φωνή της είχε γίνει ψίθυρος.Για κάποιον λόγο ήταν ακόμα χειρότερο γνωρίζοντας ότι το ήξερε, το ότι την άκουσα να το λέει δυνατά. Ανατρίχιασα στον ήχο των λέξεων της και έλεγξα και πάλι τον εαυτό μου.«Και εσύ αμέσως σκέφτηκες εμένα;» Ρώτησα.«Όχι. Αυτός… ανέφερε την οικογένειά σου.»

~ 137 ~


Τι ειρωνικό που ήταν ο απόγονος του ίδιου του Έφραίμ που καταπάτησε την συνθήκη στην οποία ορκίστηκε ο ίδιος. Ένας εγγονός, ή δισέγγονος, ίσως. Πόσα χρόνια είχαν περάσει; Έβδομήντα;Έπρεπε να είχα συνειδητοποιήσει ότι δεν ήταν οι γέροι που πίστευαν τους μύθους, ο κίνδυνος. Φυσικά θα ήταν η νεότερη γενιά –αυτοί που είχαν προειδοποιηθεί, αλλά θεωρούσαν τους τις αρχαίες αυτές προλήψεις γελοίες –φυσικά εκεί βρισκόταν ο κίνδυνος να ξεσκεπαστεί το μυστικό μας.Υποθέτω πως τώρα ήμουν ελεύθερος να καταστρέψω την μικρή ανυπεράσπιστη φυλή στην παραλία, αν το ήθελα. Ο Έφραίμ και οι υπόλοιποι προστάτες είχαν πεθάνει…«Απλά το θεωρούσε έναν χαζό μύθο,» είπε ξαφνικά η Μπέλλα, ο τόνος της φωνής της είχε αγωνία τώρα. «Δεν περίμενε να πιστέψω τίποτα.»Από την άκρη του ματιού μου την είδα τα μπλέκει τα χέρια της, άβολα.«Έγώ έφταιγα,» είπε μετά από μια σύντομη παύση, και κρέμασε το κεφάλι της από ντροπή. «Τον πίεσα να μου πει.»«Γιατί;» Δεν ήταν δύσκολο να κρατήσω ήρεμη την φωνή μου τώρα. Τα χειρότερα είχανε περάσει. Μιλούσαμε για τις λεπτομέρειες της αποκάλυψης αλλά δεν χρειαζόταν να προχωρήσουμε στις επιπτώσεις.«Η Λόρεν είπε κάτι για εσένα –προσπαθούσε να με προκαλέσει.» Έκανε μια μικρή γκριμάτσα στην ανάμνηση. Ήμουν ελαφρώς αποσπασμένος, αναρωτώμενος πως θα

~ 138 ~


μπορούσε κάποιος να προκαλέσει την Μπέλλα μιλώντας για εμένα… «Και ένα μεγαλύτερο αγόρι από την φυλή είπε ότι η οικογένειά σου δεν πηγαίνει στον καταυλισμό, μόνο που ακούστηκε σαν να εννοούσε κάτι διαφορετικό. Οπότε απομόνωσα τον Τζέικομπ και τον ξεγέλασα για να μου πει.»Κρέμασε το κεφάλι της ακόμα χαμηλότερα καθώς το παραδεχόταν αυτό, η έκφρασή της φαινόταν… ένοχη.Κοίταξα αλλού και γέλασα δυνατά. Αυτή ένιωθε ένοχη; Τι θα μπορούσε να είχε κάνει ώστε να αξίζει κάποια κατηγορία;«Πως τον ξεγέλασες;» Ρώτησα.«Προσπάθησα να φλερτάρω –είχε καλύτερα αποτελέσματα από ότι νόμιζα,» εξήγησε και ο τόνος της άλλαξε στην ανάμνηση της επιτυχίας.Μπορούσα να το φανταστώ –έχωντας στο νου την έλξη που είχε για οτιδήποτε αρσενικό, τελείως ασυνείδητα από πλευρά της –πόσο περισσότερο ελκυστική θα ήταν αν προσπαθούσε κι όλας. Ξαφνικά ένιωσα λύπηση για το ανυποψίαστο αγόρι στο οποίο είχε ελευθερώσει τέτοιες δυνάμεις.«Θα ήθελα να το έβλεπα αυτό,» είπα, και μετά γέλασα με μαύρο χιούμορ. Έλπιζα να έβλεπα την αντίδραση του αγοριού, να τον έβλεπα να καταρρέει στην θέληση της ο ίδιος. «Και εσύ κατηγορείς εμένα ότι μαγεύω ανθρώπους –καημένος ο Τζέικομπ Μπλάκ.»Δεν ήμουν θυμωμένος με την πηγή της αποκάλυψης όπως περίμενα πως θα ένιωθα. Δεν ήξερε. Και πως θα μπορούσε κάποιος να αρνηθεί σε αυτό το κορίτσι αυτό που ήθελε; Όχι,

~ 139 ~


μόνο συμπόνια ένιωθα για την ζημιά που η Μπέλλα προκάλεσε στην ηρεμία του μυαλού του.Κατάλαβα ότι είχε κοκκινίσει γιατί ένιωσα την θερμότητα ανάμεσά μας. Την κοίταξα, και αυτή κοιτούσε έξω από το παράθυρο. Δεν ξαναμίλησε.«Μετά τι έκανες;» Την πίεσα. Ώρα να επιστρέψουμε στην ιστορία τρόμου.«Έψαξα στο ιντερνέτ.»Απόλυτα πρακτική. «Και αυτό σε έπεισε;»«Όχι,» είπε. «Τίποτα δεν κολλούσε. Τα περισσότερα ήταν χαζά. Και μετά –σταμάτησε πάλι και ψιθύρισε. «Αποφάσισα ότι δεν έχει σημασία.»Το σοκ πάγωσε τις σκέψεις μου για μισό δευτερόλεπτο και μετά όλα έβγαζαν νόημα. Γιατί δεν πήγε με τις φίλες της αντί να τις ακολουθήσει. Γιατί είχε μπει στο αυτοκίνητο μαζί μου πάλι αντί να φύγει τρέχοντας για την αστυνομία…Οι αντιδράσεις της ήταν πάντα λανθασμένες –τελείως λάθος. Τραβούσε τον κίνδυνο προς το μέρος της. Τον προσκαλούσε.«Δεν έχει σημασία;» Έίπα μέσα από τα δόντια μου, με γέμιζε θυμός. Πως θα έπρεπε να προστάτευα κάποιον τόσο… τόσο… αποφασισμένη να μείνει απροστάτευτη;«Όχι,» είπε με χαμηλή φωνή που ήταν απρόσμενα τρυφερή. «Δεν έχει σημασία για εμένα τι είσαι.»Ήταν απερίγραπτη.«Δεν σε νοιάζει αν είμαι ένα τέρας; Αν δεν είμαι άνθρωπος;»«Όχι.»

~ 140 ~


Προσπάθησα να μην χαμογελάσω στον χλευαστικό της τόνο. «Έδώ και καιρό,» παραδέχτηκα.«Έντάξει,» είπε, ξαφνικά ενθουσιασμένη. Μου χαμογέλασε. Όταν της ανταπέδωσα το βλέμμα, ανήσυχος πάλι για την ψυχική της υγεία, χαμογέλασε πλατύτερα. Μόρφασα.«Μην γελάσεις,» προειδοποίησε «Αλλά πως μπορείς και βγαίνεις έξω κατά την διάρκεια της μέρας;»Γέλασα παρά την προειδοποίησή της. Η αναζήτηση της δεν της έδωσε τίποτα το ασυνήθιστο. «Μύθος,» της είπα.«Το ότι καίγεστε από τον ήλιο;»«Μύθος.»«Το ότι κοιμάστε σε φέρετρα;»«Μύθος.»Ο ύπνος δεν ήταν μέρος της ζωής μου για πολύ καιρό –μέχρι που άρχισα να βλέπω την Μπέλλα να ονειρεύεται τις τελευταίες βραδιές…«Δεν κοιμάμαι,» μουρμούρισα, απαντώντας πιο ολοκληρωμένα στην ερώτηση της.Ήταν σιωπηλή για μια στιγμή.«Καθόλου;» Ρώτησε.«Ποτέ,» ψιθύρισα.Κοίταξε μέσα στα μάτια της, κάτω από τα βλέφαρά της και ήθελα εκείνη τη στιγμή να μπορούσα να κοιμηθώ. Όχι για ευχαρίστηση, όχι για να αποφύγω την πλήξη, αλλά γιατί ήθελα να ονειρευτώ. Ίσως αν θα μπορούσα να είμαι αναίσθητος, αν μπορούσα να ονειρευτώ, θα μπορούσα να ζήσω για λίγες ώρες

~ 141 ~


σε έναν κόσμο όπου αυτή κι εγώ θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί. Αυτή με ονειρευόταν. Ήθελα να την ονειρευτώ κι εγώ.Μου ανταπέδωσε το βλέμμα, η έκφραση της γεμάτη θαυμασμό. Έπρεπε να κοιτάξω αλλού.Δεν μπορούσα να την ονειρευτώ. Δεν θα έπρεπε να με ονειρεύεται.«Δεν μου έκανες την πιο σημαντική ερώτηση, ακόμα,» είπα, το σιωπηλό μου στερνό πιο παγωμένο και σκληρό από πριν. Έπρεπε να την κάνω να καταλάβει. Κάποια στιγμή θα έπρεπε να συνειδητοποιήσει τι κάνει. Θα έπρεπε να την κάνω να δει ότι όλα αυτά είχαν σημασία –περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Όπως το γεγονός ότι την αγαπούσα.«Ποια ερώτηση είναι αυτή;» Ρώτησε έκπληκτη.Αυτό απλά έκανε πιο σκληρή την φωνή μου. «Δεν αναρωτιέσαι για την δίαιτά μου;»«Α, αυτό.» Έίπε με έναν χαμηλό τόνο που δεν μπόρεσα να καταλάβω.«Ναι, αυτό. Δεν θέλεις να μάθεις αν πίνω αίμα;»Ανατρίχιασε στην ερώτηση. Έπιτέλους. Καταλάβαινε.«Βασικά, ο Τζέικομπ είπε κάτι για αυτό,» είπε.«Τι είπε ο Τζέικομπ;»«Έίπε ότι δεν… κυνηγούσατε ανθρώπους. Έίπε ότι η οικογένειά σου υποτίθεται ότι δεν ήταν επικίνδυνη επειδή κυνηγάτε μόνο ζώα.»«Έίπε ότι δεν ήμασταν επικίνδυνοι;» Έπανέλαβα κυνικά.«Όχι ακριβώς,» ξεκαθάρισε. «Έίπε ότι υποτίθεται πως δεν

~ 142 ~


ήσασταν επικίνδυνοι. Αλλά οι Κουίλγιουτ δεν σας ήθελαν στην γη τους καλού κακού.»Κοίταξα τον δρόμο, οι σκέψεις μου πολλές, ο λαιμός μου πονούσε από την φωτιά.«Οπότε είχε δίκιο;» Ρώτησε, πολύ ήρεμα σαν να επιβεβαίωνε τον δελτίο καιρού. «Για το ότι δεν κυνηγάτε ανθρώπους;»«Οι Κουίλαγιουτ έχουν μεγάλη μνήμη.»Έγνεψε στον εαυτό της, σκεφτόταν σκληρά.«Μην επαναπαύεσαι όμως,» είπα γρήγορα. «έχουν δίκιο που κρατούν τις αποστάσεις τους από εμάς. Έίμαστε και πάλι επικίνδυνοι.»«Δεν καταλαβαίνω.»Όχι, δεν καταλάβαινε. Πώς να την έκανα να δει;«Προσπαθούμε,» της είπα. «Συνήθως είμαστε καλοί σε αυτό που κάνουμε. Κάποιες φορές κάνουμε λάθη. Έγώ, για παράδειγμα, που επιτρέπω στον εαυτό μου να είμαι μόνος μαζί σου.»Η οσμή της ήταν ακόμα δυνατή μέσα στο αυτοκίνητο. Άρχισα να την συνηθίζω, μπορούσα σχεδόν να την αγνοήσω, αλλά το σώμα μου πάλι την ήθελε για τον λάθος λόγο. Το στόμα μου είχε γεμίσει από δηλητήριο.«Αυτό είναι λάθος;» Ρώτησε, η φωνή της λυπημένη. Ο ήχος της με αφόπλισε. Ήθελε να είναι μαζί μου –περά τα όσα είχε μάθει, ήθελε να είναι μαζί μου.Ένιωσα πάλι εκείνο το συναίσθημα ελπίδας και το πάλεψα.«Ένα πολύ επικίνδυνο λάθος,» της είπα ειλικρινά, ελπίζοντας

~ 143 ~


πως η αλήθεια θα μπορούσε να μην είχε σημασία.Δεν απάντησε για μια στιγμή. Άκουσα την αναπνοή της να αλλάζει –άλλαξε με παράξενους ρυθμούς που δεν ακουγόταν σαν φόβος.«Πες μου κι άλλα,» είπε ξαφνικά, η φωνή της αγχωμένη.Την εξέτασα προσεκτικά.Πονούσε. Πως το επέτρεψα αυτό;«Τι άλλο θέλεις να μάθεις;» Ρώτησα και σκεφτόμουν τρόπους να μην την κάνω να πονάει. Δεν θα έπρεπε να πονάει. Δεν θα το επέτρεπα.«Πες μου γιατί κυνηγάτε ζώα αντί για ανθρώπους,» είπε, ακόμα αγχωμένη.Δεν ήταν προφανές; Ή ίσως να μην είχε ούτε αυτό σημασία για αυτήν.«Δεν θέλω να είμαι τέρας,» μουρμούρισα.«Αλλά τα ζώα δεν είναι αρκετά;»Έψαξα για άλλη μια αναλογία που θα καταλάβαινε. «Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος βέβαια, αλλά θα το σύγκρινα με τόφου και γάλα από σόγια. Αποκαλούμε τους εαυτούς μας χορτοφάγους, ένα προσωπικό αστείο. Δεν ικανοποιεί τελείως την πείνα –ή μάλλον την δίψα. Αλλά μας κρατά αρκετά δυνατούς ώστε να αντιστεκόμαστε. Τις περισσότερες φορές.» Η φωνή μου χαμήλωσε. Ντρεπόμουν για τον κίνδυνο στον οποίο την έβαζα. Κίνδυνο που δεν έπρεπε να συνεχίσω να επιτρέπω…«Κάποιες φορές είναι πιο δύσκολο από άλλες.»

~ 144 ~


«Σου είναι πολύ δύσκολο τώρα;»Αναστέναξα. Φυσικά και θα έκανε την ερώτηση που δεν θα ήθελα να απαντήσω. «Ναι,» παραδέχτηκα.Αυτήν την φορά περίμενα την σωματική της αντίδραση, οι παλμοί της παρέμειναν σταθεροί. Το περίμενα, αλλά δεν το καταλάβαινα. Πως μπορούσε να μην φοβάται;«Αλλά τώρα δεν πεινάς,» δήλωσε, απόλυτα σίγουρη για τον εαυτό της.«Γιατί το νομίζεις αυτό;»«Τα μάτια σου,» είπε. «Σου είπα ότι είχα μια θεωρία. Έχω παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι –ειδικά οι άντρες –είναι κακόκεφοι όταν πεινάνε.»Χαχάνισα στην περιγραφή της: κακόκεφοι. Αυτό ήταν υποβαθμισμένο. Αλλά είχε δίκιο, ως συνήθως. «Έίσαι παρατηρητική ε;» Γέλασα πάλι.Χαμογέλασε λίγο, και η ρυτίδα επέστρεψε στο μέτωπό της σαν να συγκεντρωνόταν σε κάτι.«Έίχες πάει για κυνήγι αυτό το σαββατοκύριακο, με τον Έμετ;» Ρώτησε μόλις έσβησε το γέλιο μου. Ο χαλαρός τόνος με τον οποίο μιλούσε ήταν αξιοθαύμαστος και ενοχλητικός συγχρόνως. Μπορούσε πραγματικά να αποδεχτεί τόσα πολλά με την μια; Έγώ ήμουν πιο κοντά σε σοκ από ότι αυτή.«Ναι,» της είπα, και ενώ ήμουν έτοιμος να το αφήσω εκεί, ένιωσα την ίδια θέληση όπως και στο εστιατόριο. Ήθελα να με μάθει. «Δεν ήθελα να φύγω,» συνέχισα αργά. «Αλλά ήταν απαραίτητο. Έίναι λίγο πιο εύκολο να είμαι κοντά σου όταν

~ 145 ~


δεν διψάω.»«Γιατί δεν ήθελες να φύγεις;»Πήρα μια βαθιά αναπνοή και γύρισα να συναντήσω το βλέμμα της. Τέτοιου είδους ειλικρίνεια ήταν δύσκολη αλλά με τελείως διαφορετικό τρόπο.«Με… αγχώνει,» η λέξη ήταν σωστή αλλά όχι επαρκής, «να είμαι μακριά σου. Δεν αστειευόμουν όταν σου είπα να μην πέσεις στον ωκεανό ή να μην σε πατήσει τίποτα την Πέμπτη. Ήταν αλλού η προσοχή μου όλο το σαββατοκύριακο, ανησυχούσα για εσένα. Και μετά από αυτό που έγινε απόψε, παραξενεύομαι που κατάφερες να περάσεις το σαββατοκύριακο ανέγγιχτη,» και τότε θυμήθηκα τις γρατζουνιές στις παλάμες της. «Ή μάλλον όχι τελείως ανέγγιχτη,» διόρθωσα.«Τι;»«Τα χέρια σου,» της θύμισα.Αναστέναξε και μόρφασε. «Έπεσα.»Έίχα μαντέψει σωστά. «Αυτό κατάλαβα,» είπα μην μπορώντας να συγκρατήσω το χαμόγελό μου. «Υποθέτω όμως επειδή είσαι εσύ θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερα –και αυτή η πιθανότητα με βασάνιζε όλον τον καιρό που ήμουν μακριά. Αυτές οι τρείς μέρες μου φάνηκαν αιώνας. Έσπασα τα νεύρα του Έμετ.» Έιλικρινά αυτό δεν άνηκε σε παρελθοντικό χρόνο. Μάλλον ακόμα τον νευρίαζα, και όλη την οικογένειά μου. Έκτός από την Άλις…«Τρεις μέρες;» Ρώτησε, με κοφτερή φωνή. «Δεν γύρισες

~ 146 ~


σήμερα;»Δεν κατάλαβα τον τόνο της φωνής της. «Όχι, γυρίσαμε την Κυριακή.»«Τότε γιατί δεν ήταν κανείς σας στο σχολείο;» Απαίτησε. Η ενόχλησή της με μπέρδεψε. Δεν κατάλαβε ότι αυτή η ερώτηση ήταν μια που συνδεόταν με την μυθολογία πάλι.«Με ρώτησες αν ο ήλιος με καίει, και δεν με καίει,» είπα. «Αλλά δεν μπορώ να βγω στο φως του ηλίου, όχι όπου μπορεί να με δει οποιοσδήποτε.»Αυτό την απέσπασε από την μυστηριώδης της ενόχληση. «Γιατί;» Ρώτησε γέρνοντας το κεφάλι της από την μια πλευρά.Αμφέβαλα ότι θα έβρισκα μια αναλογία για να το εξηγήσω αυτό. Οπότε της είπα, «Θα σου δείξω κάποια στιγμή.» Και τότε αναρωτήθηκα αν αυτό ήταν μια υπόσχεση που θα κατέληγα να αθετώ. Θα την έβλεπα μετά την αποψινή βραδιά; Την αγαπούσα αρκετά ακόμα ώστε να αντέξω να την αφήσω;«Θα μπορούσες να μου είχες τηλεφωνήσει,» είπε.Τι παράξενο συμπέρασμα. «Μα ήξερα ότι ήσουν ασφαλής.»«Αλλά εγώ δεν ήξερα που ήσουν εσύ. Έγώ–» Σταμάτησε απότομα και κοίταξε τα χέρια της.«Τι;»«Δεν μου άρεσε,» είπε ντροπαλά, το μάγουλα της ζεσταίνονταν, «να μην σε βλέπω. Με αγχώνει κι εμένα.»Έίσαι ευχαριστημένος τώρα; Απαίτησα από τον εαυτό μου. Ορίστε το αποτέλεσμα των ελπίδων μου.Ήμουν πολύ μπερδεμένος, χαρούμενος, τρομοκρατημένος –

~ 147 ~


πιο πολύ τρομοκρατημένος –για να συνειδητοποιήσω ότι όλες οι φαντασιώσεις μου δεν ήταν και απόλυτα αδύνατες. Για αυτό δεν είχε σημασία για αυτήν το ότι ήμουν ένα τέρας. Ήταν ακριβώς ο ίδιος λόγος που οι κανόνες δεν είχαν πια σημασία για εμένα. Γιατί το σωστό και το λάθος δεν ήταν πια απόλυτα. Γιατί όλες μου οι προτεραιότητες έκαναν χώρο για αυτό το κορίτσι στην κορυφή. Η Μπέλλα νοιαζόταν κι αυτή για εμένα.Ήξερα ότι δεν συγκρινόταν με το πώς την αγαπούσα εγώ. Αλλά ήταν αρκετό ώστε να ρισκάρει την ζωή της για να κάτσει δίπλα μου. Να το κάνει με ευχαρίστηση.Αρκετό για της προκαλέσει πόνο αν έκανα το σωστό και έφευγα…Υπήρχε τίποτα που μπορούσα να κάνω χωρίς να την πληγώσω; Τίποτα απολύτως; Έπρεπε να είχα μείνει μακριά. Ποτέ δεν έπρεπε να είχα επιστρέψει στο Φόρκς. Μόνο πόνο θα της προκαλούσα.Αυτό θα με σταματούσε από το να μείνω τώρα; Από το να τα κάνω χειρότερα;Όχι. Τίποτα δεν θα με σταματούσε.«Α,» αναστέναξα στον εαυτό μου. «Αυτό είναι λάθος.»«Τι είπα;» Ρώτησε, έτοιμη να δεχτεί το φταίξιμο.«Δεν βλέπεις, Μπέλλα; Άλλο να κάνω τον εαυτό μου δυστυχισμένο αλλά είναι τελείως διαφορετικό να είσαι και εσύ τόσο μπλεγμένη. Δεν θέλω να ακούω από εσένα ότι νιώθεις έτσι.» Ήταν αλήθεια, ήταν ψέμα. Το πιο εγωιστικό κομμάτι μου

~ 148 ~


πετούσε από χαρά στην γνώση ότι με ήθελε όπως την ήθελα κι εγώ. «Έίναι λάθος. Δεν είναι ασφαλές. Έίμαι επικίνδυνος Μπέλλα –σε παρακαλώ, κατάλαβε το.»«Όχι.» Σούφρωσε πεισμωμένα τα χείλη της.«Μιλάω σοβαρά.» Πάλευα με τον εαυτό μου τόσο σκληρά –από την μια απεγνωσμένος να την κάνω να καταλάβει, από την άλλη ήθελα να αποτρέψω τις προειδοποιήσεις πριν ξεστομιστούν –τα λόγια βγήκαν από το στόμα μου σαν γρύλισμα.«Κι εγώ,» επέμενε. «σου είπα, δεν έχει σημασία τι είσαι. Έίναι πολύ αργά.»Πολύ αργά; Ο κόσμος μαύρισε για ένα δευτερόλεπτο καθώς ήρθε στην ανάμνησή μου η εικόνα της Μπέλλα να κοιμάται στο ηλιόλουστο γρασίδι και να σέρνονται οι σκιές προς το μέρος της. Αναπόφευκτο, ασταμάτητο. Έκλεψαν το χρώμα από το δέρμα της και την βύθισαν στο σκοτάδι. Πολύ αργά; Τα οράματα της Άλις άρχισαν να στριφογυρίζουν στο κεφάλι μου, τα κατακόκκινα μάτια της Μπέλλα με κοιτούσαν. Ανέκφραστα –αλλά δεν υπήρχε και περίπτωση να μην με μισούσε για εκείνο το μέλλον στο οποίο την καταδίκασα. Θα με μισούσε που θα της έκλεβα τα πάντα. Την ζωή της και την ψυχή της.Δεν μπορούσε να ήταν αργά.«Ποτέ μην το πεις αυτό,» γρύλισα.Κοίταξε έξω από το παράθυρο και δάγκωσε πάλι το χείλος της. Έίδα κάτι να γυαλίζει, σαν κρύσταλλος στο μάγουλό της.

~ 149 ~


Αγωνία. «Κλαις;» Την έκανα να κλάψει. Την πλήγωσα τόσο.Έδιωξε τα δάκρυα με το χέρι της.«Όχι,» είπε ψέματα και η φωνή της έσπασε.Κάποιο θαμμένο ένστικτο με έκανε να θέλω να την αγγίξω –εκείνο το δευτερόλεπτο ένιωσα πιο άνθρωπος από ποτέ. Και τότε θυμήθηκα ότι… δεν ήμουν. Και χαμήλωσα το χέρι μου.«Συγνώμη,» είπα με κλειδωμένο σαγόνι. Πως θα μπορούσα να της πω όσα συγνώμη έπρεπε; Συγνώμη για όλα τα χαζά λάθη που έκανα. Συγνώμη για τον ατελείωτο εγωισμό μου. Έπίσης, συγνώμη για τα πράγματα που δεν μπορούσα να ελέγξω –που ήμουν το τέρας που η μοίρα επέλεξε να δώσει τέλος στην ζωή της εξαρχής.Πήρα μια βαθιά ανάσα –αγνοώντας την φωτά –και προσπάθησα να ελέγξω τον εαυτό μου.Ήθελα να αλλάξω θέμα, να σκεφτώ κάτι άλλο. Έυτυχώς για εμένα, η περιέργεια μου για το κορίτσι ήταν ατελείωτη. Πάντα είχα κάποια ερώτηση.«Πες μου κάτι,» είπα.«Ναι;» Ρώτησε, με δάκρια ακόμα στην φωνή της.«Τι σκεφτόσουν απόψε, πριν έρθω από την γωνία; Δεν μπορούσα να καταλάβω την έκφρασή σου –δεν φαινόσουν τρομαγμένη, ήταν σαν να συγκεντρωνόσουν πολύ σκληρά σε κάτι.» Θυμήθηκα το πρόσωπό της –πιέζοντας τον εαυτό μου να ξεχάσει μέσα από ποιανού τα μάτια το έβλεπα –με την αποφασισμένη έκφραση.«Προσπαθούσα να θυμηθώ πώς να τον ακινητοποιήσω,» είπε,

~ 150 ~


με πιο ελεγχόμενη φωνή. «Ξέρεις, αυτοάμυνα. Θα του έλιωνα την μύτη μέσα στο κρανίο του.» Η ηρεμία της δεν κράτησε μέχρι να τελειώσει την εξήγησή της. Ο τόνος της διαστρεβλώθηκε από μίσος. Ο γατίσιος της θυμός δεν ήταν πια αστείος. Μπορούσα να φανταστώ την εύθραυστη φιγούρα της –απλά μετάξι πάνω από γυαλί –να επισκιάζεται από τους εύσωμους ανθρώπους που θα της επιτίθονταν. Ο θυμός έβραζε στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου.«Θα τους επιτιθόσουν;» Ήθελα να φωνάξω. Τα ένστικτά της ήταν θανατηφόρα –για τον εαυτό της. «δεν σκέφτηκες να τρέξεις;»«Πέφτω συχνά όταν τρέχω,» είπε ντροπαλά.«Τότε γιατί δεν τσίριξες για βοήθεια;»«Θα το έκανα κάποια στιγμή.»Κούνησα με δυσπιστία το κεφάλι μου. Πως είχε καταφέρει να μείνει ζωντανή πριν το Φόρκς;«Έίχες δίκιο,» της είπα, με πικρό τόνο στην φωνή μου. «Σίγουρα πολεμάω την μοίρα προσπαθώντας να σε κρατήσω ζωντανή.»Αναστέναξε και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Μετά κοίταξε πάλι εμένα.«Θα σε δω αύριο;» απαίτησε ξαφνικά.Αφού θα πήγαινα στην κόλαση –καλύτερα ας διασκέδαζα στην πορεία.«Ναι –έχω κι εγώ να παραδώσω μια εργασία.» Της χαμογέλασα, ένιωθα ωραία όταν το έκανα. «Θα σου κρατήσω

~ 151 ~


~ 152 ~


11. Ανακρίσεις

Το CNN έβγαλε πρώτα την είδηση.Χάρηκα που βγήκε στις ειδήσεις πριν φύγω για το σχολείο, αγχωμένος για το πώς θα έκριναν τα νέα αυτά και πόση προσοχή θα έπαιρναν.Έυτυχώς ήταν μέρα με αρκετές σοβαρές ειδήσεις. Έγινε ένας σεισμός στην Νότια Αφρική και μια πολιτική απαγωγή στην Μέση Ανατολή. Οπότε κράτησε μόνο λίγα δευτερόλεπτα, μερικές προτάσεις και μια φωτογραφία.«Αλόνζο Καλντέρας Γουάλας, ύποπτος σειριακός βιαστής και δολοφόνος καταζητούμενος στις πολιτείες του Τέξας και της Οκλαχόμα, αναγνωρίστηκε χθες στο Πόρτλαντ του Όρεγκον από ανώνυμη πληροφόρηση. Ο Γουάλας βρέθηκε αναίσθητος σε ένα δρομάκι νωρίς σήμερα το πρωί λίγο μέτρα μακριά από ένα αστυνομικό κέντρο. Οι αρχές δεν μπορούν να μας πουν αυτήν την στιγμή αν θα μεταφερθεί στο Χιούστον ή στην

~ 153 ~


Οκλαχόμα για δίκη.»Η φωτογραφία δεν ήταν καθαρή, είχε και ένα μεγάλο μούσι την στιγμή της φωτογραφίας. Ακόμα και η Μπέλλα δεν θα τον αναγνώριζε αν την έβλεπε. Έλπιζα να μην την έβλεπε. Θα την φόβιζε χωρίς λόγο.«Δεν θα γίνει μεγάλο θέμα στην πόλη. Ήταν αρκετά μακριά για να θεωρηθεί τοπικό ενδιαφέρον,» μου είπε η Άλις. «Ήταν καλό που ο Καρλάιλ τον πήγε εκτός πολιτείας.»Έγνεψα. Η Μπέλλα δεν έβλεπε πολλή τηλεόραση, και δεν είχα δει τον μπαμπά της να βλέπει τίποτα άλλο εκτός από αθλητικά κανάλια.Έίχα κάνει ότι μπορούσα. Αυτό το τέρας δεν κυνηγούσε πια και δεν ήμουν δολοφόνος. Όχι πρόσφατα τουλάχιστον. Έίχα δίκιο που εμπιστεύτηκα τον Καρλάιλ, όσο κι αν έλπιζα να μην την γλίτωνε τόσο εύκολα το τέρας. Βρήκα τον εαυτό μου να ελπίζει να μεταφερθεί στο Τέξας, όπου η θανατική ποινή ήταν τόσο δημοφιλής…Όχι. Αυτό δεν είχε σημασία. Θα το άφηνα αυτό πίσω μου και θα συγκεντρωνόμουν στο πιο σημαντικό πράγμα.Έίχε περάσει λιγότερο από μια ώρα από τότε που έφυγα από το δωμάτιο της Μπέλλα. Ήδη αγωνιούσα να την ξαναδώ.«Άλις, σε πειράζει–»Με έκοψε. «Η Ρόζαλι θα οδηγήσει. Θα το παίξει θυμωμένη, αλλά ξέρεις πως θα λατρέψει την δικαιολογία να αναδείξει το αυτοκίνητό της.» Γέλασε.Της χαμογέλασα. «Θα σε δω στο σχολείο.»

~ 154 ~


Η Αλις αναστέναξε και το χαμόγελό μου έγινε μορφασμός.Ξέρω, ξέρω, σκέφτηκε. Όχι ακόμα. Θα περιμένω μέχρι να είσαι έτοιμος να με γνωρίσει η Μπέλλα. Πρέπει όμως να ξέρεις ότι δεν είμαι απλά εγωίστρια. Θα με συμπαθήσει και η Μπέλλα.Δεν της απάντησα καθώς βιάστηκα προς την πόρτα. Ήταν διαφορετικός τρόπος να βλέπω τα πράγματα. Η Μπέλλα θα ήθελε να γνωρίσει την Άλις; Να έχει βρικόλακα για κολλητή;Γνωρίζοντας την Μπέλλα… η ιδέα δεν θα την ενοχλούσε καθόλου.Μόρφασα στον εαυτό μου. Το τι ήθελε η Μπέλλα και το τι ήταν το καλύτερο για αυτήν ήταν δυο τελείως ξεχωριστά πράγματα.Άρχισα να νιώθω ανήσυχος καθώς πάρκαρα μπροστά από το σπίτι της Μπέλλα. Οι άνθρωποι γενικότερα έλεγαν πως όλα φαίνονταν διαφορετικά το πρωί –πως τα πράγματα άλλαζαν όταν κοιμόσουν και τα σκεφτόσουν. Θα φαινόμουν διαφορετικός στην Μπέλλα στο αδύναμο φως μιας μέρας με ομίχλη; Περισσότερο ή λιγότερο ειλικρινής από ότι της φάνηκα στο σκοτάδι της νύχτας; Έίχε συνειδητοποιήσει την αλήθεια στον ύπνο της; Θα φοβόταν επιτέλους;Τα όνειρα της όμως ήταν γαλήνια, χθες το βράδυ. Όταν έλεγε το όνομα μου, ξανά και ξανά, χαμογελούσε. Περισσότερες από μια φορά μουρμούρισε την παράκληση να μείνω μαζί της. Αυτό θα σήμαινε τίποτα σήμερα;Περίμενα αγχωμένος, ακούγοντας τους ήχους της μέσα στο σπίτι –τα γρήγορα απρόσεκτά της βήματα στις σκάλες, τα

~ 155 ~


περιεχόμενα του ψυγείου να χτυπούν μεταξύ τους καθώς έκλεισε με δύναμη την πόρτα του ψυγείου. Ακουγόταν σαν να βιαζόταν. Ανυπόμονη να πάει στο σχολείο; Η σκέψη με έκανε να χαμογελάσω, ένιωσα ελπίδα πάλι.Κοίταξα το ρολόι. Υπέθεσα πως υπολογίζοντας την ταχύτητα του φορτηγού της, είχε αργήσει.Η Μπέλλα βγήκε βιαστικά από το σπίτι, η τσάντα της γλιστρούσε από τον ώμο της, τα μαλλιά της ήταν ανακατεμένα. Η χοντρή μάλλινη μπλούζα που φορούσε δεν ήταν αρκετή ώστε να μην καμπουριάσει από το κρύο.Η μπλούζα, της ήταν πολύ μεγάλη, δεν την κολάκευε. Κάλυπτε την λεπτεπίλεπτη της φιγούρα, μετατρέποντας όλες τις καμπύλες και τις απαλές της γραμμές σε ένα μια φιγούρα χωρίς σχήμα. Το εκτίμησα σχεδόν όσο ευχόμουν να είχε φορέσει κάτι σαν το απαλό μπλε πουκάμισο που φορούσε εχθές… το ύφασμα κρεμόταν πάνω της με τόσο ελκυστικό τρόπο, με αρκετά χαμηλό κόψιμο αλλά όχι υπερβολικά αποκαλυπτικό. Το μπλε τύλιγε την φιγούρα της σαν νερό που κυλούσε…Ήταν καλύτερα –αναγκαίο –να κρατήσω τις σκέψεις μου μακριά, πολύ μακριά από εκείνο το σχήμα. Θα ήταν λάθος να ενθαρρύνω τις καινούριες πείνες που προκαλούσαν τα χείλη της… το δέρμα της… το σώμα της… τις ένιωθα να τρέμουν μέσα μου. Ποινές που με απέφευγαν τα τελευταία εκατό χρόνια. Αλλά δεν μπορούσα να επιτρέψω στον εαυτό μου να σκέφτεται να την αγγίζει, γιατί αυτό ήταν αδύνατο.

~ 156 ~


Θα την έσπαγα.Η Μπέλλα απομακρύνθηκε από την πόρτα με τόση βιασύνη που σχεδόν έπεσε πάνω στο αυτοκίνητό μου.Τότε σταμάτησε, τα γόνατα της πάγωσαν. Η τσάντα της γλίστρησε από τον ώμο της και τα μάτια της έμειναν ορθάνοιχτα καθώς επικεντρώθηκε στο αυτοκίνητο.Βγήκα έξω, χωρίς να προσπαθήσω να κινηθώ με ανθρώπινους ρυθμούς, και της άνοιξα την πόρτα του επιβάτη. Δεν θα προσπαθούσα να της κρύψω τίποτα –όταν θα ήμασταν μόνοι τουλάχιστον, θα ήμουν ο εαυτός μου.Σήκωσε το βλέμμα της να με κοιτάξει, ξαφνιασμένη πάλι. Και τότε η έκπληξη στο βλέμμα της άλλαξε, και δεν φοβόμουν πια –ή έλπιζα –πως τα συναισθήματα της άλλαξαν κατά την διάρκεια της νύχτας. Ζεστασιά, θαυμασμός, όλα κολυμπούσαν στο λιωμένο σοκολατί των ματιών της.«Θέλεις να έρθεις μαζί μου σήμερα;» Ρώτησα. Αντιθέτως με χθες, θα της έδινα επιλογή. Από εδώ και πέρα θα έπρεπε να είναι πάντα επιλογή της.«Ναι, σε ευχαριστώ,» μουρμούρισε, μπαίνοντας στο αυτοκίνητο χωρίς δισταγμό.Θα σταματούσε ποτέ να με ενθουσιάζει το ότι εγώ ήμουν το άτομο στο οποίο έλεγε ναι; Αμφέβαλλα.Πήγα σαν αστραπή στην άλλη μεριά του αυτοκινήτου, βιαστικός για να είμαι μαζί της. Δεν έδειξε σημάδι αναστάτωσης από την ξαφνική μου εμφάνιση.Η ευτυχία που ένιωθα όταν καθόταν δίπλα μου με τέτοιον

~ 157 ~


τρόπο, δεν μετριόταν με αριθμούς. Όσο και να διασκέδαζα την αγάπη και συντροφιά της οικογένειάς μου, παρά τις απασχολίες που μπορούσε να προσφέρει ο κόσμος, δεν ήμουν ποτέ ευτυχισμένος όπως τώρα. Ακόμα και τώρα που ήξερα ότι αυτό ήταν λάθος, ότι θα κατέληγε άσχημα, δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω.Η ζακέτα μου ήταν κρεμασμένη στην πλάτη της θέσης της. Την είδα να την κοιτάει.«Έφερα την ζακέτα για σένα,» της είπα. Αυτή ήταν η δικαιολογία μου, έπρεπε να έχω μια, που ήρθα απροσκάλεστος αυτό το πρωί. Έίχε κρύο. Δεν είχε ζακέτα. Σίγουρα αυτό ήταν αποδεκτό. «Δεν ήθελα να αρρωστήσεις ή τίποτα.»«Δεν είμαι τόσο ευάλωτη,» είπε, κοιτάζοντας το στέρνο μου, σαν να δίσταζε να συναντήσει το βλέμμα μου. Αλλά φόρεσε το πανωφόρι πριν προλάβω να σχολιάσω.«Δεν είσαι;» μουρμούρισα στον εαυτό μου.Αγνάντευε έξω από το παράθυρο καθώς επιτάχυνα. Μπόρεσα να αντέξω την σιωπή μόνο για λίγα δευτερόλεπτα. Χρειαζόμουν να μάθω ποιες ήταν οι σκέψεις τις αυτό το πρωί. Τόσα είχαν αλλάξει μεταξύ μας από την τελευταία φορά που είχε ήλιο.«Τι, δεν έχει τεστ ερωτήσεων σήμερα;» Ρώτησα διατηρώντας αλαφρύ το κλίμα.Χαμογέλασε και φάνηκε να είναι χαρούμενη που πλησίασα αυτό το θέμα. «Σε ενοχλούν οι ερωτήσεις μου;»

~ 158 ~


«Όχι όσο οι αντιδράσεις σου,» της είπα ειλικρινά, χαμογελώντας απάντηση στο δικό της χαμόγελό της.Μόρφασε. «Αντιδρώ άσχημα;»«Όχι, αυτό είναι το πρόβλημα. Τα δέχεσαι όλα τόσο ήρεμα –είναι αφύσικο.» Ούτε μια τσιρίδα μέχρι στιγμής. Πως γινόταν; «Με κάνει να αναρωτιέμαι τι σκέφτεσαι πραγματικά.» Φυσικά, ότι έκανε και δεν έκανε με έκανε να το αναρωτιέμαι αυτό.«Πάντα σου λέω τι σκέφτομαι.»«Κόβεις πράγματα.»Δάγκωσε πάλι τα χείλη της. Δεν φαινόταν να το συνειδητοποιεί όταν το έκανε –ήταν ασυνείδητη αντίδραση στην ένταση. «Όχι πολλά.»Και μόνο αυτές οι λέξεις ήταν αρκετές για να εξάψουν την περιέργειά μου. Τι κρατούσε σκόπιμα από εμένα;«Αρκετά για να με τρελάνουν,» είπα.Δίστασε και μετά ψιθύρισε. «Δεν θέλεις να μάθεις.»Έπρεπε να σκεφτώ για μια στιγμή, να ξαναπεράσω την χθεσινή μας συζήτηση, κατά λέξη, πριν καταλήξω σε συμπέρασμα. Ίσως να χρειαζόμουν τόση συγκέντρωση επειδή δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι που δεν θα ήθελα να μου πει. Και μετά –επειδή ο τόνος της φωνής της ήταν ίδιος με τον χθεσινό, υπήρξε ξαφνικά πόνος –θυμήθηκα. Μια φορά, της ζήτησα να μην πει αυτό που σκεφτόταν. Ποτέ μην το λες αυτό. Σχεδόν της γρύλισα. Την είχα κάνει να κλάψει…Αυτό κρατούσε από εμένα; Το βάθος των συναισθημάτων της για εμένα; Το ότι δεν την ένοιαζε που ήμουν τέρας, και νόμιζε

~ 159 ~


ότι ήταν πολύ αργά για να αλλάξει την γνώμη της;Δεν μπορούσα να μιλήσω από την χαρά και τον πόνο που ήταν τόσο δυνατά για να περιγραφούν με λέξεις. Η αντίφαση μεταξύ των δυο αυτών συναισθημάτων το έκανε αδύνατο να μπορέσω να σχηματίσω μια κατανοητή απάντηση. Υπήρχε σιωπή στο αυτοκίνητο εκτός από τον σταθερό ρυθμό της αναπνοής και της καρδιάς της.«Που είναι η υπόλοιπη οικογένειά σου;» ρώτησε ξαφνικά.Πήρα μια βαθιά αναπνοή –για να νιώσω τον πόνο που μου προκαλούσε η οσμή της, για πρώτη φορά –είχα αρχίσει να τον συνηθίζω, συνειδητοποίησα με ικανοποίηση –και πίεσα τον εαυτό μου να φανεί χαλαρός.«Πήραν το αυτοκίνητο της Ρόζαλι.» Πάρκαρα στην άδεια θέση δίπλα στο προαναφερόμενο αυτοκίνητο. Έκρυψα το χαμόγελο μου καθώς είδα τα μάτια της να γουρλώνουν. «Ξεχωρίζει ε;»«Έμ, Ουάου. Αν έχει αυτό, γιατί έρχεται με το δικό σου αυτοκίνητο;»Η Ρόζαλι θα διασκέδαζε την αντίδραση της Μπέλλα… αν ήταν αντικειμενική απέναντί της, πράγμα που δεν θα συνέβαινε.«Όπως είπα, ξεχωρίζει. Προσπαθούμε να ταιριάξουμε.»«Δεν τα καταφέρνετε,» μου είπε και γέλασε ελεύθερα.Το αγνό, ελεύθερο γέλιο της ζέστανε το κενό της καρδιάς μου καθώς έκανε το κεφάλι μου να κολυμπάει στην αμφιβολία.«Οπότε γιατί το οδήγησε η Ρόζαλι, αφού τραβάει τόση προσοχή;» Αναρωτήθηκε.«Δεν το πρόσεξες; Παραβαίνω όλους τους κανόνες τώρα.»

~ 160 ~


Η απάντησή μου πρέπει να ήταν ελαφρώς τρομαχτική –οπότε φυσικά, η Μπέλλα χαμογέλασε.Δεν περίμενε εμένα να της ανοίξω την πόρτα, όπως χθες. Έπρεπε να φανώ κανονικός εδώ στο σχολείο –οπότε δεν μπορούσα να κινηθώ αρκετά γρήγορα ώστε να το αποτρέψω αυτό –αλλά θα έπρεπε απλά να συνηθίσει να της φέρονται με περισσότερη ευγένεια, και σύντομα μάλιστα.Περπατούσα όσο κοντά της τολμούσα και παρατηρούσα για σημάδια που θα έδειχναν ότι η οικειότητά μου θα την αναστάτωνε. Δύο φορές το χέρι της απλώθηκε προς το μέρος μου και δύο φορές το τράβηξε απότομα πίσω. Φαινόταν σαν να ήθελα να με αγγίξει… Η αναπνοή μου επιτάχυνε.«Γιατί έχετε καν τέτοια αυτοκίνητα; Αν θέλετε να είστε διακριτικοί;» Ρώτησε καθώς περπατούσαμε.«Αντίφαση,» παραδέχτηκα. «Μας αρέσει όλους να οδηγούμε γρήγορα.»«Το περίμενα,» μουρμούρισε με πικρό τόνο.Δεν φάνηκε να την αναστατώνει το χαμόγελό μου.Όχι! Δεν το πιστεύω! Πως τα κατάφερε η Μπέλλα; Δεν καταλαβαίνω. Γιατί;Οι σκέψεις της Τζέσικα ήταν ενοχλητικές και διέκοψαν τις δικές μου. Περίμενε την Μπέλλα, καθόταν κάτω από το υπόστεγο για να μην βραχεί, με την ζακέτα της Μπέλλα στον ώμο της. Τα μάτια της ήταν ορθάνοιχτα από δυσπιστία.Και η Μπέλλα την πρόσεξε μετά από λίγο. Ένα απαλό ροζ χρωμάτισε τα μάγουλά της όταν επεξεργάστηκε την έκφραση

~ 161 ~


της Τζέσικα. Οι σκέψεις της Τζέσικα φαίνονταν ξεκάθαρα στο πρόσωπό της.«Γεια σου Τζέσικα. Σε ευχαριστώ που το θυμήθηκες,» την χαιρέτησε η Μπέλλα. Άπλωσε το χέρι της για την ζακέτα της και η Τζέσικα της την έδωσε χωρίς να πει τίποτα.Έπρεπε να είμαι ευγενικός στους φίλους της Μπέλλα, είτε ήταν καλοί είτε όχι. «Καλημέρα Τζέσικα.»Όπα… Τα μάτια της γούρλωσαν ακόμη περισσότερο. Ήταν παράξενο και διασκεδαστικό… και ειλικρινά, λίγο ντροπιαστικό… να συνειδητοποιώ πόσο με μαλάκωνε το γεγονός ότι βρισκόμουν δίπλα στην Μπέλλα. Φαινόταν σαν να μην φοβόταν πια κανείς. Αν το μάθαινε αυτό ο Έμετ θα γελούσε για τον επόμενο αιώνα.«Έμ… γεια,» μουρμούρισε και το βλέμμα της στράφηκε στην Μπέλλα, γεμάτο υπονοούμενα. «Υποθέτω θα τα πούμε στην Γεωμετρία.»Θα μου τα πεις όλα. Δεν δέχομαι όχι για απάντηση. Λεπτομέρειες. Πρέπει να μάθω λεπτομέρειες! Μιλάμε για τον Έντουαρντ Κάλεν!!! Η ζωή είναι τόσο άδικη.Η Μπέλλα μόρφασε πολύ λίγο. «Ναι, τα λέμε τότε.»Οι μανιώδεις σκέψεις της Τζέσικα συνεχίστηκαν καθώς πήγαινε στο πρώτο μάθημά της, ρίχνοντας μας κλεφτές ματιές κάθε τόσο.Ολόκληρη την ιστορία. Δεν θα δεχτώ τίποτα λιγότερο. Κανόνισαν να βρεθούν χθες το βράδυ; Βγαίνουν; Πόσο καιρό; Πως μπόρεσε να το κρατήσει μυστικό; Γιατί να ήθελε; Δεν

~ 162 ~


μπορεί να είναι ένα απλό φλερτ –πρέπει να τον βλέπει σοβαρά. Υπάρχει άλλη επιλογή; Θα μάθω. Δεν αντέχω να μην ξέρω. Αναρωτιέμαι αν έχουν φιληθεί. Ωχ, όχι… Οι σκέψεις της Τζέσικα ξαφνικά άλλαξαν καθώς άφησε φαντασιώσεις να τριγυρίζουν στο μυαλό της. Προσπάθησα να τις αποφύγω, και όχι απλά επειδή είχε αντικαταστήσει τον εαυτό της με την Μπέλλα.Δεν μπορούσε να είναι έτσι. Και όμως… ήθελα…Αντιστάθηκα να κάνω τέτοιες σκέψεις. Με πόσους λάθος τρόπους θα μπορούσα να θέλω την Μπέλλα; Ποιος θα ήταν που θα την σκότωνε στο τέλος;Κούνησα το κεφάλι μου και προσπάθησα να φανώ ευδιάθετος.«Τι θα της πεις;» ρώτησα την Μπέλλα.«Έ!» ψιθύρισε μοχθηρά. «Νόμιζα πως δεν μπορείς να διαβάσεις το μυαλό μου!»«Δεν μπορώ.» την κοίταξα, ξαφνιασμένος, προσπαθώντας να βγάλω κάποιο νόημα από τις λέξεις της. Α –θα έπρεπε να σκεφτόμασταν το ίδιο πράγμα την ίδια στιγμή. Χμ… μου άρεσε αυτό. «Όπως και να έχει,» της είπα, «Μπορώ να διαβάσω το δικό της –θα σε περιμένει αιφνιδιαστικά στην τάξη.»Η Μπέλλα μούγκρισε και άφησε την ζακέτα μου να γλιστρήσει από τους ώμους της. Στην αρχή δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι μου την έδινε –δεν θα την ζητούσα. Θα προτιμούσα να την κρατούσε… σαν ενθύμιο –οπότε ήμουν αργός στο να της προσφέρω την βοήθειά μου. Μου έδωσε την ζακέτα και πέρασε τα χέρια της μέσα από την δική της, χωρίς να γυρίσει

~ 163 ~


12. Επιπλοκές

Η Μπέλλα προχωρούσε σιωπηλά προς την Βιολογία. Προσπαθούσα εκείνη τη στιγμή να επικεντρωθώ στο κορίτσι δίπλα μου, σε αυτό που ήταν αληθινό, σε οτιδήποτε που θα κρατούσε τα λανθασμένα και άσκοπα οράματα της Άλις, από τις σκέψεις μου. Περάσαμε την Άντζελα Γουέμπερ, ήταν στο πεζοδρόμιο και συζητούσε με ένα αγόρι από την τριγωνομετρία για μια εργασία. Σκάναρα τις σκέψεις της περιμένοντας πάλι να απογοητευτώ, αλλά ξαφνιάστηκα όταν είδα ότι ευχόταν για κάτι. Α, ώστε υπήρχε κάτι που ήθελε η Άντζελα. Δυστυχώς δεν ήταν κάτι που μπορούσα να τυλίξω και

~ 164 ~


να της δώσω.Ένιωσα περιέργως παρηγορημένος για μια στιγμή, ακούγοντας την απελπισία για αυτό που ήθελε. Ένιωσα συμπόνια –για την οποία η Άντζελα δεν θα μάθαινε ποτέ– να με διαπερνάει, και εκείνη τη στιγμή ήμουν συγχρονισμένος με το ανθρώπινο κορίτσι. Με παρηγορούσε η γνώση ότι δεν ήμουν ο μόνος που ζούσε μια τραγική ιστορία αγάπης. Πληγωμένες καρδιές υπήρχαν παντού.Το επόμενο δευτερόλεπτο, ένιωσα ξαφνικά ενοχλημένος. Έπειδή η ιστορία της Άντζελα δεν χρειαζόταννα ήταν τραγική. Ήταν άνθρωπος και εκείνος ήταν άνθρωπος και η διαφορά που φαινόταν να κυριεύει τις σκέψεις της ήταν γελοία, πραγματικά γελοία σε σχέση με την δική μου περίπτωση. Δεν υπήρχε λόγος για πληγωμένη καρδιά. Τι σπαταλημένη λύπη, όταν δεν υπήρχε ουσιαστικός λόγος για να μην είναι με εκείνον που ήθελε.Γιατί να μην είχε αυτό που ήθελε; Γιατί να μην είχε ευτυχισμένο τέλος αυτή η ιστορία;Ήθελα να της κάνω ένα δώρο… Βασικά, να της δώσω αυτό που θέλει. Γνωρίζοντας τι μπορούσα να κάνω με την ανθρώπινη φύση, μάλλον δεν θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολο. Πέρασα και τις σκέψεις του αγοριού δίπλα της, το αντικείμενο των συναισθημάτων της, και εκείνος δεν φαινόταν απρόθυμος, απλά σκεφτόταν την ίδια δυσκολία με εκείνη. Απελπισμένος, όπως και εκείνη.Το μόνο που θα έπρεπε να κάνω θα ήταν να προτείνω κάτι…Το σχέδιο διαμορφώθηκε εύκολα, το σενάριο γράφτηκε μόνο του από μέρους μου. Θα χρειαζόμουν την βοήθεια του Έμετ –η

~ 165 ~


μόνη πραγματική δυσκολία ήταν να τον κάνω να συμφωνήσει. Η ανθρώπινη φύση ήταν πιο εύκολο να την χειριστώ από εκείνη των βρικολάκων.Ήμουν ευχαριστημένος με την λύση μου, με το δώρο μου για την Άντζελα. Ήταν καλό που με αποσπούσε και από τα δικά μου προβλήματα. Μακάρι να λύνονταν τόσο γρήγορα και τα δικά μου.Τα κέφια μου είχαν βελτιωθεί καθώς εγώ και η Μπέλλα πήραμε τις θέσεις μας. Ίσως θα έπρεπε να είμαι πιο αισιόδοξος. Ίσως να υπήρχε κάποια λύση εκεί έξω για εμάς που μου ξέφευγε, όπως και για την Άντζελα η προφανή λύση της ήταν αόρατη. Αρκετά απίθανο… Αλλά γιατί να σπαταλάω χρόνο ανώφελα; Δεν είχα χρόνο για ξόδεμα όταν είχε να κάνει με την Μπέλλα. Κάθε δευτερόλεπτο μετρούσε. Ο κύριος Μπάνερ μπήκε στην αίθουσα σέρνοντας μια αρχαία τηλεόραση και βίντεο. Περνούσε ένα κεφάλαιο το οποίο δεν τον ενδιέφερε ιδιαίτερα –γενετικές διαταραχές– δείχνωντας μας μια ταινία τις επόμενες τρεις μέρες. «Ο Λορέντζο» δεν ήταν ότι πιο έυχαρο, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον ενθουσιασμό στην αίθουσα. Ούτε σημειώσεις, ούτε υλη για πιθανό τεστ. Τρεις ελεύθερες μέρες. Για εμένα δεν είχε σημασία. Δεν σκόπευα να προσέχω αλλού, παρά μόνο στην Μπέλλα.Δεν τράβηξα την καρέκλα μου μακριά από την δική της αυτή τη φορά, για να δώσω χώρο στον εαυτό μου να αναπνεύσει. Κάθισα κοντά της όπως θα έκανε οποιοσδήποτε κανονικός

~ 166 ~


άνθρωπος. Πιο κοντά από ότι ήμασταν στο αυτοκίνητο, τόσο κοντά ώστε ένιωθα στην αριστερή πλευρά του σώματός μου, την θερμότητα του δέρματος της. Ήταν παράξενο αίσθημα, συγχρόνως ευχάριστο και αγχωτικό. Αλλά το προτιμούσα από το να κάθομαι απέναντι της. Ήταν περισσότερο από αυτό που είχα συνηθίσει, κι όμως γρήγορα συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν αρκετό. Δεν ήμουν ικανοποιημένος. Το ότι ήμουν τόσο κοντά της με έκανε να θέλω να είμαι ακόμα πιο κοντά της. Η έλξη δυνάμωνε όσο εγώ πλησίαζα. Την είχα κατηγορήσει ότι ήταν μαγνήτης για κινδύνους. Αυτή τη στιγμή ένιωθα σαν να ήταν αλήθεια. Ήμουν κίνδυνος και με κάθε εκατοστό που άφηνα τον εαυτό μου να την πλησιάσει, η έλξη δυνάμωνε. Και τότε ο κύριος Μπάνερ έσβησε τα φώτα. Ήταν παράξενο το πόση διαφορά έκανε αυτό –έχοντας υπόψη το ότι η έλλειψη φωτός δεν είχε και μεγάληεπίδραση στην όραση μου. Μπορούσα να βλέπω όσο καλά έβλεπα και πριν. Η κάθε λεπτομέρεια του δωματίου ήταν ξεκάθαρη.Τότε γιατί υπήρχε ξαφνικά ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα, στο σκοτάδι που δεν ήταν σκοτεινό για εμένα; Ήταν επειδή ήξερα ότι μόνο εγώ έβλεπα καθαρά; Έπειδή εγώ και η Μπέλλα ήμασταν αόρατοι στους υπόλοιπους; Σαν να ήμασταν μόνοι, οι δυο μας, κρυμμένοι στην σκοτεινή αίθουσα, καθισμένοι κοντά ο ένας στον άλλον…Το χέρι μου κουνήθηκε προς το μέρος της χωρίς την άδεια μου.Απλά για να ακουμπήσει το χέρι της, να το κρατάει στο σκοτάδι. Αυτό θα ήταν τρομερό λάθος; Αν το δέρμα μου την

~ 167 ~


ενοχλούσε, θα μπορούσε απλά να αποφύγει το άγγιγμα μου…Τράβηξα το χέρι μου και δίπλωσα τα χέρια μου στο στέρνο μου, με σφιγμένες γροθιές. Όχι λάθη. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως δεν θα έκαναλά θη, όσο ασήμαντα κι αν φαίνονταν. Αν κρατούσα το χέρι της θα ήθελα περισσότερα –άλλο ένα ασήμαντο άγγιγμα, άλλη μια κίνηση πιο κοντά της. Το ένιωθα. Μέσα μου μεγάλωνε ένα νέο είδος επιθυμία;, που πάλευε να νικήσει τον αυτοέλεγχο μου.Όχι λάθη.Η Μπέλλα δίπλωσε τα χέρια της μπροστά της και τα χέρια της σφίχτηκαν σε γροθιές, όπως και τα δικά μου.Τι σκέφτεσαι; Πέθαινα να της ψιθυρίσω τις λέξεις, αλλά η αίθουσα ήταν πολύ ήσυχη και δεν θα μπορούσαμε να έχουμε καν μια ψιθυριστή συζήτηση χωρίς να ακουστούμε.Η ταινία ξεκίνησε, φωτίζοντας λίγο το σκοτάδι. Η Μπέλλα με κοίταξε. Πρόσεξε την σφιγμένη στάση μου –που ήταν ίδια με την δική της– και χαμογέλασε. Τα χείλη της άνοιξαν λίγο και τα μάτια της φαίνονταν γεμάτα ζεστές προσκλήσεις.Ή μπορεί να έβλεπα ότι ήθελα να δω.Έπέστρεψα το χαμόγελο. Η αναπνοή της επιτάχυνε λίγο και κοίταξε γρήγορα αλλού.Αυτό το έκανε χειρότερο. Δεν γνώριζα τις σκέψεις της, αλλά ξαφνικά ήμουν σίγουρος ότι είχα δίκιο πριν και ότι ήθελε να την αγγίξω. Ένιωθε αυτήν την επικίνδυνη επιθυμία ακριβώς όπως κι εγώ.Ανάμεσα μας, ο ηλεκτρισμός χόρευε.

~ 168 ~


Δεν κουνήθηκε κατά την διάρκεια της ώρας, κρατώντας την ελεγχόμενη και σφιγμένη στάση της, όπως κι εγώ. Κάθε τόσο με κοιτούσε και ο ηλεκτρισμός που χόρευε με διαπερνούσε και με σόκαρε.Η ώρα πέρασε –αργά, αλλά συγχρόνως όχι αρκετά αργά. Αυτό ήταν τόσο καινούριο. Θα μπορούσα να κάθομαι έτσι μαζί της για μέρες, απλά για να νιώσω το συναίσθημα πλήρως. Έίχα δεκάδες διαφορετικές διαφωνίες με τον εαυτό, μου καθώς περνούσαν τα λεπτά, παλεύοντας με την επιθυμία μου.Στο τέλος, ο κύριος Μπάνερ άναψε πάλι τα φώτα.Με την φωτεινότητα του δωματίου, η ατμόσφαιρα επανήλθε στο φυσιολογικό. Η Μπέλλα αναστέναξε και τεντώθηκε. Θα έπρεπε να ήταν άβολο για εκείνη να κρατάει την ίδια στάση για τόση ώρα. Ήταν πιο εύκολο για εμένα –η ακινησία ήταν κάτι που μου ερχόταν φυσικά. Χαχάνισα με την ανακουφισμένη έκφραση της. «Λοιπόν, αυτό ήταν ενδιαφέρον.»«Μμ,» μουρμούρισε, προφανώς χωρίς να έχει καταλάβει σε πιο πράγμα αναφερόμουν, αλλά χωρίς να σχολιάζει. Και τι δεν θα έδινα για να άκουγα τι σκάφτεται αυτή τη στιγμή. Αναστέναξα. Όσο και να ευχόμουν δεν θα βοηθούσε σε τίποτα.«Πάμε;» ρώτησα, περιμένοντας.Έκανε έναν μορφασμό και σηκώθηκε με αστάθεια στα πόδια της. Έίχε απλωμένα τα χέρια της σαν να φοβόταν πως θα έπεφτε. Θα μπορούσα να της προσφέρω το χέρι μου. Ή θα μπορούσα να την κρατήσω από τον αγκώνα –ελαφρά– και να

~ 169 ~


την σταθεροποιήσω. Δεν θα ήταν και τόσο τρομερή η αντίδραση της…Όχι λάθη.Ήταν σιωπηλή καθώς προχωρούσαμε προς το γυμναστήριο. Η ρυτίδα στο μέτωπο της, ήταν απόδειξη ότι ήταν χαμένη στις σκέψεις της. Κι εγώ σκεφτόμουν.Ένα απλό άγγιγμα δεν θα την πλήγωνα, πρόσθεσε η εγωιστική πλευρά μου.Μπορούσα εύκολα να ελέγξω την δύναμη του χεριού μου. Δεν ήταν κάτι το δύσκολο αρκεί να είχα σίγουρο αυτοέλεγχο. Οι αισθήσεις μου ήταν πολύ καλύτερα ανεπτυγμένες από αυτές των ανθρώπων. Μπορούσα να κάνω τον ζογκλέρ με δώδεκα κρυστάλλινες μπάλες χωρίς να σπάσω καμία. Μπορούσα να αγγίξω μια σαπουνόφουσκα χωρίς να σκάσει. Αρκεί να είχα σίγουρο έλεγχο…Η Μπέλλα ήταν σαν σαπουνόφουσκα –εύθραυστη. Προσωρινή.Για πόσο καιρό θα μπορούσα να δικαιολογώ την ύπαρξη μου στην ζωή της; Πόσο καιρό είχα ακόμη; Θα είχα κι άλλες ευκαιρίες, όπως αυτή η στιγμή, όπως αυτό το δευτερόλεπτο; Δεν θα ήταν πάντα αρκετά κοντά μου ώστε να την αγγίξω…Η Μπέλλα γύρισε να με κοιτάξει όταν φτάσαμε στην πόρτα του γυμναστηρίου, και τα μάτια της γούρλωσαν όταν είδε το πρόσωπό μου. Δεν μίλησε. Έίδα τον εαυτό μου στην αντανάκλαση των ματιών της και είδα τον διχασμό να φαίνεται στα δικά μου. Έίδα την αλλαγή καθώς η καλύτερη πλευρά μου

~ 170 ~


έχασε στην διαφωνία.Το χέρι μου σηκώθηκε χωρίς συνειδητή διαταγή. Και σαν να ήταν φτιαγμένη από το πιο λεπτό γυαλί, σαν ήταν όσο εύθραυστη ήταν μια σαπουνόφουσκα, τα δάχτυλά μου άγγιξαν απαλά το ζεστό δέρμα που κάλυπτε τα ζυγωματικά της. Ζεστάθηκε κι άλλο κάτω από το άγγιγμα μου και μπορούσα να νιώσω τον σφυγμό της καθώς το αίμα ταξίδευε γρηγορότερα κάτω από το ημιδιαφανές της δέρμα.Αρκετά, διέταξα, αν και το χέρι μου ήθελε πολύ να νιώσει το σχήμα του προσώπου της. Αρκετά.Ήταν δύσκολο να τραβήξω το χέρι μου, να σταματήσω τον εαυτό από το να την πλησιάσει ακόμη περισσότερο. Χιλιάδες διαφορετικές πιθανότητες γέμισαν το μυαλό μου σε μια στιγμή –χιλιάδες διαφορετικοί τρόποι να την αγγίξω.Τα ακροδάχτυλα μου να αγγίζουν το σχήμα των χειλιών της. Η παλάμη μου να αγκαλιάζει το πηγούνι της. Να βγάζω το κοκαλάκι από τα μαλλιά της και να τα άφηνα να πέσουν.Τα χέρια μου να τυλίγουν την μέση της, κρατώντας την κοντά στο σώμα μου.Αρκετά.Ανάγκασα τον εαυτό μου να γυρίσει, αν απομακρυνθεί από εκείνη.Το σώμα μου κινήθηκε άκαμπτα –χωρίς θέληση. Άφησα το μυαλό μου να μείνει πίσω να την βλέπει καθώς απομακρυνόμουν, σχεδόν τρέχοντας από τον πειρασμό. Βρήκα τις σκέψεις του Μάικ Νιούτον –ήταν οι πιο δυνατές– καθώς έβλεπε την Μπέλλα να περνάει δίπλα του αδιάφορη, τα μάτια της δεν εστίαζαν κάπου και τα μάγουλα της ήταν κόκκινα.

~ 171 ~


Γρύλισε και ξαφνικά το όνομα μου μπερδεύτηκε με διάφορες βρισιές στο μυαλό του. Δεν μπορούσα να μην χαμογελάσω ως απάντηση.Το χέρι μου με γαργαλούσε. Το τέντωσα και το έσφιξα σε γροθιά, αλλά συνέχιζε να με ενοχλεί χωρίς πόνο.Όχι, δεν την πλήγωσα –αλλά το ότι την άγγιξα ήταν και πάλι λάθος. Ένιωθα φωτιά –σαν να είχε απλωθεί το κάψιμο της δίψας από τον λαιμό μου, σε όλο μου το σώμα.Την επόμενη φορά που θα ήμουν κοντά της, θα μπορούσα να σταματήσω τον εαυτό μου από το να την αγγίξει πάλι; Και αν την άγγιζα μια φορά θα μπορούσα να σταματήσω εκεί;Όχι άλλα λάθη. Αυτό ήταν. Κράτα την ανάμνηση Έντουαρντ, είπα στον εαυτό μου. Και κράτα τα χέρια σου στον εαυτό σου.Ήταν αυτό, ή θα έπρεπε να αναγκάσω τον εαυτό μου να φύγει… κάπως. Έπειδή δεν θα μπορούσα να επιτρέψω στον εαυτό μου να μείνει κοντά της αν επέμενα στο να κάνω λάθη.Πήρα μια βαθιά ανάσα και προσπάθησα να σταθεροποιήσω τις σκέψεις μου.Ο Έμετ με συνάντησε έξω από το κτίριο των Αγγλικών.«Γεια, Έντουαρντ.» Φαίνεται καλύτερα. Περίεργα, αλλά καλύτερα. Ευτυχισμένος.«Γεια, Έμ.» Φαινόμουν ευτυχισμένος; Υποθέτω ότι παρά το χάος που επικρατούσε στο κεφάλι μου, έτσι ένιωθα.Έπρεπε να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό μικρέ. Η Ρόζαλι θέλει να σου ξεριζώσει τη γλώσσα.Αναστέναξα. «Συγνώμη μου σε άφησα να το αντιμετωπίσεις.

~ 172 ~


Έίσαι θυμωμένος μαζί μου;»«Μπα. Η Ρόουζ θα το ξεπεράσει. Θα γινόταν κάποια στιγμή έτσι κι αλλιώς.» Με αυτά που προβλέπει και η Άλις…Τα οράματα της Άλις δεν ήταν αυτό που ήθελα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή. Κοίταξα μπροστά μου με σφιγμένα δόντια.Καθώς έψαχνα για κάτι να με αποσπάσει, είδα τον Μπεν Τσένει να μπαίνει στην αίθουσα Ισπανικών μπροστά μας. Α –να η ευκαιρία μου να δώσω στην Άντζελα το δώρο μου.Σταμάτησα να προχωράω και τράβηξα τον Έμετ από τον ώμο. «Περίμενε μια στιγμή.»Τι τρέχει;«Ξέρω ότι δεν το αξίζω, αλλά θα μου κάνεις μια χάρη, έτσι κι αλλιώς;»«Τι είναι;» ρώτησε με περιέργεια.Μέσα από τα δόντια –και με ταχύτητα που έκανε τις λέξεις δυσνόητες για κάποιον άνθρωπο όσο δυνατά και να τις έλεγα –του εξήγησα τι ήθελα.Με κοίταξε με κενό βλέμμα όταν τελείωσα. Οι σκέψεις του ήταν το ίδιο κενές με την έκφραση του.«Λοιπόν;» ώθησα. «Θα με βοηθήσεις να το κάνω;»Του πήρε ένα λεπτό να απαντήσει. «Αλλά, γιατί;»«Έλα τώρα Έμετ. Γιατί όχι;»Ποιος είσαι και τι έκανες στον αδερφό μου;«Έσύ δεν είσαι που παραπονιέσαι ότι το σχολείο είναι μονότονο; Αυτό είναι κάτι λίγο διαφορετικό, δεν είναι; Πες ότι είναι ένα πείραμα –ένα πείραμα για την ανθρώπινη φύση.»

~ 173 ~


Με κοίταξε για άλλη μια στιγμή πριν απαντήσει. «Λοιπόν, είναι διαφορετικό, αυτό το παραδέχομαι… Έντάξει, καλά.» Ρουθούνισε και μετά ανασήκωσε τους ώμους του. «Θα σε βοηθήσω.»Του χαμογέλασα, νιώθοντας περισσότερο ενθουσιασμό για το σχέδιο μου τώρα που συμμετείχε κι εκείνος. Η Ρόζαλι ήταν ενοχλητική αλλά πάντα θα της χρωστούσα που διάλεξε τον Έμετ. Κανείς δεν είχε καλύτερο αδερφό από τον δικό μου.Ο Έμετ δεν χρειάστηκε εξάσκηση. Του ψιθύρισα τις ατάκες του μια φορά, καθώς μπαίναμε στην αίθουσα.Ο Μπεν είχε ήδη καθίσει στην θέση πίσω από την δικιά μου, ετοιμάζοντας την εργασία που θα παρέδιδε. Έγώ κι ο Έμετ καθίσαμε, και κάναμε το ίδιο. Η αίθουσα δεν ήταν ακόμα ήσυχη. Τα μουρμουρητά θα σταματούσαν όταν η κυρία Γκόφ θα ζητούσε την προσοχή της τάξης. Δεν βιαζόταν, κοιτούσε τα τεστ της προηγούμενης τάξης.«Λοιπόν,» είπε ο Έμετ με φωνή πιο δυνατή από ότι χρειαζόταν –αν μιλούσε κανονικά μόνο σε εμένα. «Ζήτησες από την Άντζελα Γουέμπερ ακόμα να βγείτε;»Ο ήχος των χαρτιών που τακτοποιούσε ο Μπεν, σταμάτησε ξαφνικά καθώς πάγωσε, η προσοχή του ξαφνικά στράφηκε στην συζήτηση μας.Άντζελα; Μιλάνε για την Άντζελα;Ωραία. Έίχαμε την προσοχή του.«Όχι,» είπα, κουνώντας το κεφάλι μου για να φανώ μετανιωμένος.

~ 174 ~


-Τέλος-

ΠρόσθεταΚομμένες σκηνές Λυκόφως:

1. Μπάντμιντον (σελ. 422)2. Ο Έμετ και η αρκούδα (σελ. 425)

3. Ψωνίζοντας με την Άλις (σελ. 429)

~ 175 ~


4. Τράπεζα αίματος (σελ. 448)5. Λας Βέγκας (σελ. 451)

Κομμένες σκηνές Νέα Σελήνη:1. Το τηλεφώνημα της Ρόζαλι (σελ.

458)

Πρόσθετα:1. Πώς να γίνεται σαν τον Τζέικομπ

Μπλακ (σελ. 488)

2. Twilight Oath (σελ. 503)

Κομμένες σκηνές Λυκόφως:

~ 176 ~


1. Μπάντμιντον

Περπατούσα μέσα στο γυμναστήριο, ζαλισμένη, παραπατούσα. Μπήκα στα αποδυτήρια αλλάζοντας ρούχα σαν μια υπνωτισμένη χωρίς να καταλαβαίνω ότι υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι γύρω μου. Γύρισα στην πραγματικότητα μόνο όταν μου έδωσαν μια ρακέτα στα χέρια. Δεν ήταν βαριά όμως, την ένιωσα επικίνδυνη στα χέρια μου. Μπορούσα να δω κάποια από τα άλλα παιδιά στην τάξη να με κοιτάνε επιφυλακτικά. Ο προπονητής Κλαπ μας είπε να πάμε ανά δυο σε ομάδες. Έυτυχώς μερικά ίχνη της ευγένειας του Μάικ ακόμα υπήρχαν . Ήρθε και στάθηκε διπλά μου.«Θες να γίνουμε ομάδα», ρώτησε χαρούμενα.«Έυχαριστώ Μάικ, ξέρεις δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό» , μόρφασα. «Μην ανησυχείς, δεν θα μπλεχτώ στα πόδια σου», χαμογέλασε. Κάποιες φορές είναι τόσο εύκολο να συμπαθείς τον Μάικ. Δεν πήγε τόσο ήρεμα. Προσπάθησα να μείνω μακριά από τον Μάικ, ώστε να μπορεί να παίζει αλλά ο προπονητής Κλαπ, μας

~ 177 ~


πλησίασε και τον διέταξε να παραμείνει στην δίκια του μεριά του γηπέδου, ώστε εγώ να μπορούσα να συμμετέχω. Αυτός έμεινε μέχρι να δει τα λόγια του να εφαρμόζονται.Με έναν αναστεναγμό, προχώρησα σε μια πιο κεντρική θέση στο γήπεδο, κρατώντας την ρακέτα μου ψιλά , αν και πολύ προσέχτηκα. Το κορίτσι από την άλλη ομάδα, χλεύασε με κακιά όπως σέρβιρε το μπαλάκι – πρέπει να την είχα χτυπήσει κατά την διάρκεια της περιόδου που παίζαμε μπάσκετ – στέλνοντας το λίγο πάνω από το φιλέ, κατευθείαν πάνω μου. Πετάχτηκα με χάρη μπροστά, στοχεύοντας το χτύπημα μου στην πορεία της μπάλας, αλλά ξέχασα να υπολογίσω και το δίχτυ. Η ρακέτα μου αναπήδησε πίσω από το δίχτυ, με εκπληκτική δύναμη, φεύγοντας από το χέρι μου και χτυπώντας το κούτελο μου πριν χτυπήσει και τον Μάικ στον ώμο, καθώς αυτός είχε πεταχτεί μπροστά για να πιάσει το μπαλάκι, που εγώ είχα χάσει εντελώς. Ο προπονητής Κλαπ, έβηξε ή, έπνιξε ένα γέλιο .«Συγγνώμη Νιούτον» , μουρμούρισε, περπατώντας μακριά μας ώστε να μπορέσουμε να επιστρέψουμε στις προηγούμενες, λιγότερο επικίνδυνες, θέσεις μας. «Έίσαι εντάξει; » ρώτησε ο Μάικ, κάνοντας μασάζ τον ώμο του, την ιδία ώρα που εγώ έτριβα το μέτωπο μου. «Ναι, εσύ;» , ρώτησα ήρεμα, αποτραβώντας το όπλο μου.«Νομίζω ότι θα τα καταφέρω.» Στρίβοντας το χέρι του, για να βεβαιωθεί ότι έχει ακόμα την δυνατότητα να κάνει όλες τις κινήσεις.

~ 178 ~


«Θα κάτσω απλά εδώ πίσω.» Πήγα στην πίσω γωνία του γηπέδου, κρατώντας την ρακέτα μου, προσέχτηκα, πίσω από την πλάτη μου.

~ 179 ~


2. Ο Εμετ και η αρκούδα

Ξαφνιάστηκα όταν συνειδητοποίησα ότι αναπτύσσονταν μια περίεργη ευγένεια μεταξύ του Έμετ και εμού, ειδικά αφού αυτός υπήρξε ο πιο τρομακτικός προς έμενα από όλους τους άλλους. Έίχε να κάνει με το γεγονός ότι και οι δυο είχαμε επιλεγεί να συμμετέχουμε στην οικογένεια, και οι δυο είχαμε αγαπηθεί - και αγαπήσει – όσο ήμασταν άνθρωποι, αν και αυτός για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Μόνο ο Έμετ θυμάται – μόνο αυτός μπορεί να καταλάβει πραγματικά το θαύμα που διατέλεσε ο Έντουαρντ για μένα.Μιλήσαμε γιʼ αυτό για πρώτη φορά ένα απόγευμα, καθώς οι τρεις μας τεμπελιάζαμε στους ανοιχτόχρωμους καναπέδες του μπροστινού δωματίου. Ο Έμετ διασκέδαζε με αναμνήσεις που ήταν καλύτερες και από παραμύθια, καθώς ο Έντουαρντ συγκεντρώνονταν στο υλικό του διαδικτύου – αποφάσισε πως έπρεπε να μάθει να μαγειρεύει, προς δυσπιστία μου, και ήταν δύσκολο να πορεύεται χωρίς τις δέοντες αισθήσεις της γεύσης και της όσφρησης. Μετά από όλα αυτά, υπήρχε κάτι που δεν του κολλούσε. Το τέλειο μέτωπο του ζάρωσε καθώς ο

~ 180 ~


διάσημος σεφ δοκίμαζε και άλλο πιάτο, σύμφωνος προς την γεύση. Κατέπνιξα ένα χαμόγελο.«Σταμάτησε να παίζει μαζί μου και ήξερα πως ήμουν έτοιμος να πεθάνω», θυμήθηκε ο Έμετ, κλείνοντας την ιστορία των ανθρωπίνων χρόνων του με την ιστορία της αρκούδας. Ο Έντουαρντ δεν μας έδινε σημασία, την είχε ξανακούσει. «Δεν μπορούσα να κουνηθώ και η αναισθησία μου περνούσε, όταν άκουσα κάτι το όποιο νόμιζα πως ήταν μια ακόμα αρκούδα, ένας καυγάς – για το ποια θα πάρει το πτώμα μου, υπέθεσα. Ξαφνικά ένιωσα σαν να πετούσα. Κατάλαβα πως πέθαινα αλλά προσπάθησα να ανοίξω τα μάτια μου έτσι και αλλιώς. Και τότε είδα εκείνη-» το πρόσωπο του δύσπιστο στην ανάμνηση, τον καταλάβαινα απόλυτα, «- και ήξερα ότι ήμουν νεκρός. Δεν με ένοιαζε ο πόνος – πάλευα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά, δεν ήθελα να χάσω ούτε ένα δευτερόλεπτο από το πρόσωπο του αγγέλου. Ήμουν σε παραλήρημα, φυσικά, αναρωτιόμουν γιατί δεν είχαμε πάει ακόμα στον παράδεισο, σκεπτόμενος ότι θα πρέπει να ήταν πιο μακριά από ότι περίμενα. Περίμενα να πετάξει μακριά. Και τότε αυτή με έφερε στο Θεό». Γέλασε με το βαθύ, ηχηρό του γέλιο. Μπορούσα εύκολα να κατανοήσω οποιοδήποτε έκανε αυτή την υπόθεση.«Νόμιζα ότι, έγινε πριν, ήταν δική μου κρίση. Τα τελευταία είκοσι ανθρώπινα χρόνια μου, είχα πολύ λίγη διασκέδαση, έτσι δεν ξαφνιάστηκα από τις φλόγες της κολάσεως». Γέλασε ξανά, αν και εγώ έτρεμα, το χέρι του Έντουαρντ σφίχτηκε γύρω μου ασυναίσθητα. « Αυτό που με ξάφνιασε ήταν ότι ο άγγελος δεν

~ 181 ~


έφυγε. Δεν μπορούσα να καταλάβω, πως κάτι τόσο όμορφο του επιτρέπονταν να μείνει στην κόλαση μαζί μου – αλλά ήμουν ευγνώμων. Κάθε φορά που ο Θεός περνούσε για να με ελέγξει, φοβόμουν ότι θα μου την έπαιρνε μακριά, αλλά δεν το έκανε ποτέ. Άρχισα να πιστεύω ότι ίσως αυτοί οι ιεροκήρυκες που μιλούσαν για έναν ελεήμον Θεό, μπορεί τελικά να είχαν δίκαιο. Και μετά ο πόνος έφυγε … και μου εξήγησαν πως είχαν τα πράγματα.« Ξαφνιαστήκαν με το ποσό λίγο ενοχλημένος ήμουν με το θέμα των βρικολάκων. Αλλά αν ο Κάρλαϊλ και η Ρόζαλι, ο άγγελος μου, ήταν βρικόλακες, πόσο άσχημα θα μπορούσε να είναι;» έγνεψα καταφατικά, ενώ παράλληλα αυτός συνέχιζε. «Δυσκολευόμουν λίγο με τους κανόνες…» γέλασε. «Ασχολιόσουν, στην αρχή, συνεχώς με έμενα, έτσι;» το παιχνιδιάρικο άγγιγμα του Έμετ, στον ώμο του Έντουαρντ, μας πάγωσε και τους δυο.Ο Έντουαρντ, βρυχήθηκε χωρίς να πάρει το βλέμμα του από την TV.«Βλέπεις η κόλαση δεν είναι τόσο άσχημη αν καταφέρεις να κρατήσεις έναν άγγελο μαζί σου» με διαβεβαίωσε πονηρά. «Όταν αποφασίσει να δεχτεί το αναπόφευκτο, θα τα πας μια χαρά». Η πρώτη αντίδραση του Έντουαρντ ήταν τόσο γρήγορη που δεν είδα τι χτύπησε τον Έμετ και τον ανάγκασε να ξαπλώσει στον καναπέ. Τα μάτια του Έντουαρντ δεν κουνήθηκαν καθόλου από την οθόνη.«Έντουαρντ!» φώναξα, τρομοκρατημένη.

~ 182 ~


«Μην ανησυχείς Μπέλλα» Ο Έμετ ήταν ατάραχος πίσω στην θέση του «Ξέρω που να τον χτυπήσω». Με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω κατά μήκος του προφίλ του Έντουαρντ. «Θα πρέπει να την βάλεις κάτω κάποια μέρα» απείλησε. Ο Έντουαρντ γρύλισε σε απάντηση του χωρίς να κοιτάξει. «Αγόρια!» η επιτιμητική φωνή της Έσμι καλούσε απότομα από τις σκάλες.

~ 183 ~


3. Ψωνίζοντας με την Άλις

Το αυτοκίνητο ήταν γυαλιστερό, μαύρο και με μεγάλη ισχύ, τα παράθυρα του ήταν σκούρα (σαν λιμουζίνας). Η μηχανή γουργούριζε σαν μεγάλη γάτα όπως τρέχαμε μέσα στην βαθιά νύχτα. Ο Jasper οδηγούσε με το ένα χέρι, φαίνονταν απρόσεκτα, αλλά το δυνατό αυτοκίνητο έτρεχε ευθεία με άψογη ακρίβεια.Η Alice καθόταν δίπλα μου στα μαύρα δερμάτινα πίσω καθίσματα. Με κάποιο τρόπο, στην διάρκεια της μεγάλης νύχτας, το κεφάλι μου είχε καταλήξει με κάποιο τρόπο στον γρανιτένιο της λαιμό, τα δροσερά χέρια της να με αγκαλιάζουν, το μάγουλο της να ακουμπά το πάνω μέρος του κεφαλιού μου. Το μπροστινό μέρος του βαμβακερού πουκαμισού της ήταν κρύο, νωπό από τα δάκρυα μου. Κάποιες στιγμές, αν η αναπνοή μου δεν ήταν ομαλή, με νανούριζε παρηγορητικά, με την γρήγορη, ψιλή, φωνή της, τα ενθαρρυντικά της λόγια έμοιαζαν με τραγούδι. Για να μείνω ήρεμη, συγκεντρωνόμουν στο άγγιγμα του κρύου δέρματος

~ 184 ~


της, έμοιαζε σαν σωματική σύνδεση με τον Edward. Και οι δυο τους με είχαν διαβεβαιώσει – όταν συνειδητοποίησα, γεμάτη πανικό, ότι όλα τα πράγματα μου ήταν στο αυτοκίνητο μου – ότι ήταν αναγκαίο να τα αφήσω πίσω, κάτι σχετικό με την μυρωδιά. Μου είπαν να μην ανησυχώ ούτε για ρούχα ούτε για λεφτά. Προσπάθησα να τους εμπιστευτώ, κάνοντας προσπάθεια να αγνοήσω πόσο άβολα ένιωθα στα ρούχα της Rosalie που δεν μου έκαναν καλά. Ήταν ένα ασήμαντο πράγμα που είχα να σκέπτομαι. Στους ομαλούς αυτοκινητόδρομους, ο Jasper δεν έτρεχε ποτέ κάτω από 190 χιλιόμετρα την ώρα. Έμοιαζε εντελώς να αγνοεί τα όρια ταχύτητας, αλλά εμείς δεν είδαμε ποτέ περιπολικό. Τα μόνα διαλλείματα στην μονοτονία της οδήγησης ήταν δυο στάσεις που κάναμε για ανεφοδιασμό. Παρατήρησα βαριεστημένα ότι ο Jasper πήγε να πληρώσει μέσα με μετρητά και τις δυο φορές. Η αυγή ήρθε όταν ήμασταν κάπου στην Νότια Καλιφόρνια. Παρακολουθούσα με στεγνά, πονεμένα μάτια καθώς το γκρι φως απλώνονταν στο καθαρό ουρανό. Ήμουν εξαντλημένη, αλλά ο ύπνος με απέφυγε, το μυαλό μου ήταν πολύ γεμάτο με ενοχλητικές εικόνες που δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Η σπασμένη έκφραση του Charlie – το άγριο ξέσπασμα του Edward, με τα γυμνά δόντια – η κοφτερή μάτια του ανιχνευτή – η σκληρή έκφραση του Laurent – το νεκρό βλέμμα στα μάτια του Edward μετά την τελευταία φορά που με φίλησε, σαν στιγμιότυπα που εμφανίζονταν στα μάτια μου, με τα

~ 185 ~


συναισθήματα μου να αλλάζουν μεταξύ τρόμου και απελπισίας.Στο Sacramento, η Alice ήθελε να σταματήσει ο Jasper, για να βρουν φαγητό για μένα. Αλλά κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου, κουρασμένα και του είπα να συνεχίσει να οδηγεί με βαθιά φωνή. Μερικές ώρες αργότερα, σε ένα προάστιο έξω από το L.A. , η Alice του μίλησε μαλακά ξανά, και αυτός βγήκε από τον αυτοκινητόδρομο υπό τις μάταιες διαμαρτυρίες μου. Ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο ήταν ορατό από τον αυτοκινητόδρομο, και πήγε προς τα εκεί, κατευθυνόμενος προς το υπόγειο γκαράζ για να παρκάρει. «Μείνε στο αυτοκίνητο», διέταξε τον Jasper.«Έίσαι σίγουρη?» ακούστηκε χωρίς να καταλαβαίνει.«Δεν βλέπω κανέναν εδώ», είπε αυτή. Αυτός κούνησε το κεφάλι του συγκαταβατικά. Η Alice πήρε το χέρι μου και με έβγαλε από το αυτοκίνητο. Συνέχισε να κρατά το χέρι μου, κρατώντας με δίπλα της όπως προχωρούσαμε στο σκοτεινό γκαράζ. Αυτή απέφυγε τις άκρες του γκαράζ, μένοντας στην σκιά. Παρατήρησα πως το δέρμα της έμοιαζε να λαμπιρίζει στο φως του ήλιου που αντανακλούσε στο πεζοδρόμιο. Το εμπορικό κέντρο ήταν γεμάτο κόσμο, πολλές ομάδες καταναλωτών περνούσαν, κάποιοι από αυτούς γυρνούσαν τα κεφάλια του για να μας δουν, καθώς περνούσαμε. Περπατήσαμε κάτω από μια γέφυρα που ένωνε τον πάνω

~ 186 ~


όροφο του παρκινγκ με τον δεύτερο όροφο ενός πολυκαταστήματος, συνεχώς αποφεύγοντας το φως του ήλιου.Όταν μπήκαμε μέσα, κάτω από τις λάμπες φθορίου του καταστήματος, η Alice έμοιαζε λιγότερο αξιοπρόσεκτη – απλά ένα κάτασπρο, χλομό κορίτσι με άγρυπνα, αλλά σκοτεινά μάτια και μυτερά μαύρα μαλλιά. Οι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου, ήμουν σίγουρη, ήταν πιο εμφανείς από τους δικούς της. Έξακολουθούσαμε να τραβάμε την προσοχή οποιουδήποτε κοίταζε προς το μέρος μας. Αναρωτιόμουν, τι νόμιζαν ότι έβλεπαν. Η αέρινη, χορευτική κίνηση της Alice, με το εντυπωσιακό αγγελικό πρόσωπο της, ντυμένη με λεπτά, απαλά υφάσματα που δεν κατέβαζαν αρκετά τον τόνο του χλομού προσώπου της, κρατούσε το χέρι μου, προφανώς με οδηγούσε, ενώ έσερνα τα πόδια μου κουρασμένα, μέσα στα αδέξια, φορεμένα, αλλά ακριβά μου ρούχα, ενώ τα θαμπά μαλλιά μου ήταν μπερδεμένα στην πλάτη μου. Η Alice με οδήγησε άψογα στο χώρο των εστιατορίων.«Τι θέλεις να φας?»Η μυρωδιά από τα λαδερά, fast foods, μου ανακάτευε το στομάχι. Αλλά τα μάτια της Alice δεν ήταν ανοικτά στο να την μεταπείσω. Ζήτησα χωρίς ενθουσιασμό ένα σάντουιτς με γαλοπούλα. «Μπορώ να πάω στο μπάνιο?», ρώτησα καθώς πηγαίναμε στην ουρά.«Έντάξει», και άλλαξε κατεύθυνση, χωρίς να αφήσει το χέρι μου.

~ 187 ~


«Μπορώ να πάω μόνη μου». Η κοινότυπη ατμόσφαιρα του εμπορικού κέντρου με έκανε να νιώσω φυσιολογική μετά το καταστροφικό παιχνίδι μας την χθεσινή νύχτας.«Συγγνώμη Bella, αλλά ο Edward θα διαβάσει το μυαλό μου όταν έρθει εδώ και αν δει ότι σε άφησα από τα μάτια μου έστω και για ένα λεπτό…» διέκοψε , μην θέλοντας να αναλογιστεί τις τρομερές συνέπειες. Τουλάχιστον περίμενε από έξω στις συνωστισμένες τουαλέτες. Έπλυνα το πρόσωπο μου καθώς και τα χέρια μου, αγνοώντας τις έκπληκτες ματιές των γυναικών γύρω μου. Προσπάθησα να χτενίσω τα μαλλιά μου με τα δάκτυλα μου, αλλά γρήγορα τα παράτησα. Η Alice, πήρε το χέρι μου, όταν φτάσαμε στην πόρτα και προχωρήσαμε αργά πίσω στην ουρά για το φαγητό. Έσερνα τα πόδια μου αλλά αυτή δεν φάνηκε ανυπόμονη μαζί μου. Με παρακολουθούσε που έτρωγα, σιγά στην αρχή και μετά πιο γρήγορα όσο η όρεξη μου επέστρεφε. Άδειασα το αναψυκτικό που μου έφερε τόσο γρήγορα που με άφησε για μια στιγμή – χωρίς να παίρνει τα μάτια της από πάνω μου – για να μου φέρει κι άλλο. «Έίναι σίγουρα πιο βολικό το φαγητό που τρως» σχολίασε όπως τελείωνα «αλλά δεν μοιάζει να έχει πολύ πλάκα».«Φαντάζομαι ότι το κυνήγι είναι πιο συναρπαστικό».«Δεν έχεις ιδέα». Γέλασε και δείχνοντας τα μεγάλα, λαμπερά της δόντια, και πολύς κόσμος έστρεψε την προσοχή του προς εμάς.

~ 188 ~


Αφού πετάξαμε τα σκουπίδια μας, με οδήγησε στους μεγάλους διάδρομους του εμπορικού κέντρου, τα μάτια της γυάλιζαν κάποιες στιγμές όταν έβλεπε κάτι που ήθελε, τραβώντας με μαζί της σε κάθε στάση. Σταμάτησε για μια στιγμή σε ένα ακριβό κατάστημα για να αγοράσει τρία ζευγάρια γυαλιά ηλίου, δυο γυναικεία και ένα αντρικό. Παρατήρησα ότι ο υπάλληλος κοίταξε διαφορετικά όταν του έδωσε μια ασυνήθιστη διαφανή πιστωτική κάρτα με χρυσές γραμμές πάνω της. Βρήκε ένα μαγαζί με αξεσουάρ όπου πήρε μια βούρτσα και λαστιχάκια για τα μαλλιά. Όλα αυτά ήταν μόνο η αρχή μέχρι που με έσυρε σε ένα είδος καταστήματος που δεν θα πήγαινα ποτέ, γιατί η τιμή για ένα ζευγάρι κάλτσες θα ήταν πολύ ακριβό για μένα.«Φοράς περίπου νούμερο δυο». Ήταν δήλωση όχι ερώτηση.Με χρησιμοποίησε σαν μουλάρι, φορτώνοντας με, με υπερβολική ποσότητα ρούχων. Κάποιες στιγμές την έβλεπα να ψάχνει για έξτρα small για να πάρει κάτι για τον εαυτό της. Τα ρούχα που διάλεγε γιʼ αυτή ήταν όλα σε πολύ ελαφριά υφάσματα αλλά με μακριά μανίκια και με μακρύ μήκος, σχεδιασμένα να καλύπτουν όσα περισσότερα μέρη γίνεται. Ένα μαύρο ψάθινο καπέλο με μεγάλο γείσο ήταν πάνω στο βουνό με τα ρούχα. Η πωλήτρια είχε μια παρόμοια αντίδραση στην ασυνήθιστη πιστωτική κάρτα, έγινε πιο εξυπηρετική, και αποκάλεσε την Alice «δεσποινίς». Το όνομα που είπε ήταν άγνωστο. Μόλις βγήκαμε από το κατάστημα, με χέρια γεμάτα τσάντες, από τις

~ 189 ~


οποίες κράταγε τις περισσότερες, ρώτησα γιʼ αυτό.«Πως σε είπε;»«Η πιστωτική κάρτα γράφει Rachel Lee. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί να μην αφήσουμε κανένα σημάδι για τον ανιχνευτή. Πάμε να αλλάξεις».Το στεφόμουν καθώς με οδηγούσε πίσω στις τουαλέτες , σπρώχνοντας με στις τουαλέτες για άτομα με αναπηρίες, για να έχω περισσότερο χώρο να κινηθώ.Την άκουγα να ψάχνει στις τσάντες και τελικά να μου δίνει πάνω από την πόρτα, ένα γαλάζιο, βαμβακερό φόρεμα. Με ευχαρίστηση έβγαλα το πολύ μακρύ και πολύ στενό τζιν της Rosalie, τράβηξα απότομα την μπλούζα που φούσκωνε σε λάθος σημεία πάνω μου, και τα πέταξα πίσω σε αυτή, πάνω από την πόρτα. Με εξέπληξε στρώνοντας ένα ζευγάρι απαλά, δερμάτινα σανδάλια κάτω από την πόρτα – πότε τα πήρε αυτά? Το φόρεμα μου έκανε απίστευτα καλά, το ακριβό κόψιμο του το έκανε να φαίνεται πολύ ωραίο πάνω μου.Όταν έβγαινα από την τουαλέτα παρατήρησα ότι πέταγε τα ρούχα της Rosalie στον σκουπιδοτενεκέ. «Κράτα τα αθλητικά σου παπούτσια» είπε. Τα έβαλα πάνω σε μια από της τσάντες. Πηγαίναμε πίσω στο παρκινγκ. Η Alice τράβηξε λιγότερα βλέμματα αυτή την φορά, ήταν τόσο καλυμμένη από τις σακούλες που το δέρμα της ήταν ελάχιστα ορατό. Ο Jasper περίμενε. Βγήκε έξω από το αυτοκίνητο όταν πλησιάζαμε – το πορτμπαγκάζ ήταν ανοιχτό. Όπως πήγε να

~ 190 ~


πάρει τις τσάντες μου, πρώτα, κοίταξε την Alice με ένα σαρδόνιο βλέμμα. « Το ήξερα ότι έπρεπε να έρθω», μουρμούρισε.«Ναι» συμφώνησε, « θα ταίριαζες πολύ στις γυναικείες τουαλέτες». Δεν απάντησε.Η Alice έψαξε γρήγορα τις σακούλες πριν τις βάλει στο πορτμπαγκάζ. Έδωσε στον Jasper ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου και φόρεσε κι αυτή άλλο ένα. Μου έδωσε το τρίτο ζευγάρι και την βούρτσα για τα μαλλιά. Και έβγαλε ένα μακρυμάνικο διαφανές μαύρο πουκάμισο, φορώντας το πάνω από το μπλουζάκι της, αφήνοντας το ανοιχτό. Στο τέλος, πρόσθεσε και το ψάθινο καπέλο. Πάνω της το πρόχειρο ντύσιμο έμοιαζε να ανήκει σε πασαρέλα. Γέμισε τα χέρια τις με ρούχα και αφού τα έκανε μια μπάλα, άνοιξε την πίσω πόρτα και έφτιαξε ένα μαξιλάρι στο κάθισμα. «Πρέπει να κοιμηθείς τώρα», για την ακρίβεια διέταξε. Σύρθηκα υπάκουα στο κάθισμα, ξαπλώνοντας το κεφάλι του, αμέσως κουλουριάστηκα στο πλάι. Ήμουν σχεδόν κοιμισμένη όταν το αυτοκίνητο ξεκίνησε.«Δεν έπρεπε να μου πάρεις όλα αυτά τα πράγματα» μουρμούρισα.«Μην ανησυχείς γιʼ αυτό Bella. Κοιμήσου». Η φωνή της ήταν ήρεμη.«Έυχαριστώ», ανέπνευσα και έπεσα σε έναν ανήσυχο ύπνο.Ήταν ο πόνος από την περίεργη στάση που κοιμόμουν που με ξύπνησε. Ήμουν ακόμα εξουθενωμένη, αλλά ξαφνικά

~ 191 ~


αναρίγησα όταν θυμήθηκα που ήμουν. Σηκώθηκα για να δω την Κοιλάδα του Ήλιου που απλώνονταν μπροστά μου, η μεγάλη, επίπεδη έκταση με τις κεραμιδένιες σκεπές, τους φοίνικες, τους αυτοκινητόδρομους, την ομίχλη και τις πισίνες, περιτριγυρισμένες από τις κοντές, βραχώδεις κορυφές που εμείς ονομάζαμε βουνά. Έξεπλάγην που δεν ένιωσα καθόλου ανακούφιση, μόνο γκρινιάρικη νοσταλγία για τον υγρό ουρανό και το πράσινο περιβάλλον που είχα ταυτίσει με τον Edward. Κούνησα το κεφάλι μου, προσπαθώντας να διώξω την απελπισία που απειλούσε να με κυριεύσει. Ο Jasper και η Alice μιλούσαν, ενήμεροι, είμαι σίγουρη, ότι ήμουν ξύπνια, αλλά δεν έδωσαν κάποιο σημάδι. Οι γρήγορες απαλές φωνές τους, μια βαθιά, μια λεπτή, με περιτριγύριζαν σαν μουσική. Κατάλαβα, ότι συζητούσαν για το που θα μείνουμε.«Bella», η Alice μου απευθύνθηκε το λόγο ανέμελα, σαν να έπαιρνα ήδη μέρος στην συζήτηση, «πως πάμε στο αεροδρόμιο?»«Μείνε στον αυτοκινητόδρομο Ι-10», είπα απότομα. «Θα περάσουμε ακριβώς δίπλα.»Συλλογίστηκα για μια στιγμή, το μυαλό μου ακόμα ζαλισμένο από τον ύπνο.«Πετάμε για κάπου?» ρώτησα.«Όχι, αλλά είναι καλύτερο να είμαστε κοντά, για κάθε περίπτωση». Έβγαλε το κινητό της και προφανώς κάλεσε τις πληροφορίες. Μίλησε πιο αργά από τι συνήθως, ρωτώντας για ξενοδοχεία κοντά στο αεροδρόμιο, συμφωνώντας σε μια

~ 192 ~


σύσταση, και σταματώντας μέχρι να συνδεθεί. Έκλεισε δωμάτιο για μια εβδομάδα, στο όνομα Christian Bower ,έδωσε ένα αριθμό πιστωτικής κάρτας, χωρίς να κοιτάζει καμία. Την άκουσα να επαναλαμβάνει τις οδηγίες για χάρη της τηλεφωνήτριας, είμαι σίγουρη ότι δεν χρειαζόταν βοήθεια με την μνήμη της. Η θέα του τηλεφώνου μου θύμισε τις δίκες μου υποχρεώσεις.«Alice», είπα καθώς τέλειωσε, «πρέπει να τηλεφωνήσω στον μπαμπά μου». Η φωνή μου ήταν ήρεμη. Μου έδωσε το τηλέφωνο.Ήταν αργά το απόγευμα, ήλπιζα να ήταν στην δουλεία. Αλλά απάντησε στο πρώτο χτύπημα. Συσπάστηκα, φαντασμένη το αγχωμένο του πρόσωπο από το τηλέφωνο.«Μπαμπά?» είπα διστακτικά.«Bella! Που είσαι γλυκιά μου?» Μεγάλη ανακούφιση γέμισε την φωνή.«Έίμαι στον δρόμο.» Δεν χρειαζόταν να μάθει ότι διένυσα σε μια νύχτα απόσταση τριών ημερών. «Bella, πρέπει να γυρίσεις πίσω».«Πρέπει να πάω σπίτι.»«Γλυκιά μου πρέπει να το συζητήσουμε. Δεν χρειάζεται να φύγεις εξαιτίας κάποιου αγοριού.» Καταλάβαινα ότι ήταν πολύ προσεκτικός, σε αυτά που έλεγε.«Μπαμπά, δώσε μου μια εβδομάδα. Πρέπει να σκεφτώ τα πράγματα, και μετά να αποφασίσω αν θα έρθω πίσω. Δεν έχει σχέση μαζί σου, εντάξει?» Η φωνή μου έτρεμε λίγο, «Σʼ αγαπώ

~ 193 ~


μπαμπά. Ότι και αν αποφασίσω, θα σε δω σύντομα. Το υπόσχομαι».«Έντάξει Bella.» Η φωνή του ήταν υποχωρητική. «Τηλεφώνησε μου όταν φτάσεις στο Φοίνιξ». «Θα σου τηλεφωνήσω από το σπίτι, μπαμπά. Αντίο».«Αντίο, Bells.»Δίστασε πριν κλείσει.Τουλάχιστον, τα είχα καλά με τον Τσάρλι τώρα, σκέφτηκα όπως έδινα το τηλέφωνο πίσω στην Alice. Με παρακολουθούσε προσεκτικά, ίσως περιμένοντας για ένα ακόμα συναισθηματική κατάρρευση. Αλλά ήμουν πολύ κουρασμένη.Η γνώριμη πόλη πέρασε δίπλα από το σκούρο παράθυρο μου. Δεν είχε πολύ κίνηση. Περάσαμε γρήγορα μέσα από το κέντρο της πόλης και μετά κάναμε στροφή και περάσαμε από την βόρεια πλευρά του Sky Harbor International (το αεροδρόμιο), στρίβοντας βόρεια στο Tempe. Στην άλλη πλευρά του Salt River, ένα μίλι περίπου από το αεροδρόμιο, ο Jasper βγήκε από τον αυτοκινητόδρομο υπό τις οδηγίες της Alice. Τον καθοδήγησε εύκολα στην είσοδο του ξενοδοχείου Χίλτον. Έγώ σκαφτόμουν κάποιο μοτέλ, αλλά ήμουν σίγουρη ότι δεν θα με άφηναν να ανησυχήσω για τα χρήματα. Φαίνονταν να τους είναι ατέλειωτα.Μπήκαμε στο παρκινγκ , κάτω από την σκιά μιας τέντας, και δυο αχθοφόροι κινήθηκαν γρήγορα δίπλα στο εντυπωσιακό όχημα. Ο Jasper και η Alice βγήκαν έξω μοιάζοντας με αστέρες του σινεμά, με τα μαύρα γυαλιά τους. Έγώ βγήκα έξω αδέξια ,

~ 194 ~


~ 195 ~


4. Τράπεζα αίματος

Tο φαγητό άρχισε να αποτελεί δίλημμα, όχι για μένα, αλλά για εκείνους. Στην αρχή δεν είχα καταλάβει τίποτα καθώς ήμουν συνεχώς λιγάκι ναρκωμένη από τα φάρμακα που οι νοσοκόμες μού χορηγούσαν ενδοφλεβίως, και ο Έντουαρντ ποτέ δεν μου ανέφερε κάτι γιʼ αυτό το θέμα. Όταν τελικά το παρατήρησα, οι ίριδες των ματιών του ήταν εντελώς μαύρες, οι κύκλοι κάτω από τα μάτια του έντονοι και μωβ. Αλλά εκείνος έδιωξε μακριά όλες μου τις ανησυχίες, γελώντας.Ύστερα, ένα πρωί, ξυπνώντας μουδιασμένη και ζαλισμένη- δεν κοιμόμουν καλά ανάσκελα, αλλά ήταν η μόνη θέση που το σπασμένο πόδι μου επέτρεπε να έχω- άνοιξα τα μάτια μου για να τον ψάξω, η πρώτη μου προτεραιότητα πια. Ήξερε τα σημάδια που πρόδιδαν το ξύπνημά μου και ήταν πάντα εκεί, το αγγελικό πρόσωπό του το πρώτο πράγμα που έβλεπα κάθε μέρα. Όλες οι ανοησίες του νοσοκομείου, οι χαρούμενες νοσοκόμες με τις ενέσεις, οι πόνοι των τραυμάτων μου, τα σημεία με τα εξογκώματα στο σκληρό μου κρεβάτι, όλα εξαφανίζονταν μπροστά στο δώρο της παρουσίας του.«Καλημέρα». Το χαμόγελό του ήταν αβάσταχτα όμορφο. Δόξα τω Θεώ είχαν απομακρύνει τον καρδιογράφο και έτσι οι νοσοκόμες δε θα έπρεπε να έρθουν να ελέγξουν την ξαφνική, κατακόρυφη άνοδο του σφυγμού μου.Και μετά παρατήρησα τα μάτια του και μου κόπηκε η ανάσα.

~ 196 ~


«Τι συμβαίνει;» συνοφρυώθηκε, αμέσως υπερβολικά ανήσυχος.«Τα μάτια σου» είπα ανατριχιάζοντας. Την τελευταία φορά που είχα δει μάτια με αυτό το χρώμα, ήταν λίγο πριν τον παραλίγο θάνατό μου. Έσκυψε το κεφάλι του, ντροπιασμένος, στρέφοντας τα κόκκινα μάτια του μακριά.«Συγγνώμη, θα έπρεπε να σε είχα προειδοποιήσει»Τον κοίταξα μελαγχολικά μέχρι που επιτέλους γύρισε το βλέμμα του σε μένα, τα κατακόκκινα μάτια του ανήσυχα.«Έχεις θυμώσει;», ρώτησε διστακτικά.Αναστέναξα. «Νομίζω δε με πειράζει, αρκεί να ήταν εκείνη η νοσοκόμα που για να βρει τις φλέβες μου πρέπει να μου κατατρυπήσει το χέρι .»Έβγαλε έναν ήχο αποδοκιμασίας και απομάκρυνε το σώμα του από μένα. «Έλπίζω να αστειεύεσαι»«Τότε τι;» αναρωτήθηκα«Η Αλις και εγώ διαρρήξαμε την τράπεζα αίματος του νοσοκομείου...» παραδέχτηκε, δείχνοντας ντροπιασμένος. «Έκείνη έφταιγε- δεν ήθελε να κυνηγήσουμε κογιότ ή κροταλίες»Χαχάνισα σκεφτόμενη την αποστροφή της. «Έλπίζω να μην ακουμπήσατε το 0 αρνητικό», προσπάθησα ανεπιτυχώς να δείχνω αυστηρή.Με αγριοκοίταξε, ενοχλημένος από την αναφορά μου στις πρώτες αγχωτικές ώρες – για τις οποίες εγώ δεν είχα καθόλου αναμνήσεις- όταν το νοσοκομείο ξέμεινε από την ομάδα

~ 197 ~


αίματός μου και αναγκάστηκαν να φέρουν με ελικόπτερο από την Τουσόν. «Έπιλέξαμε την ομάδα ΑΒ θετικό φυσικά»«Φυσικά», συμφώνησα. «Αυτά οι τυχεράκηδες μπορούν να δεχτούν αίμα από όλες τις άλλες ομάδες»Με κοίταξε συνοφρυωμένος. Πίστευε ότι όλο αυτό ήταν μέρος της φύσης μου που ήταν μαγνήτης κινδύνων και έτσι ελάττωμά μου- το γεγονός ότι είχα την πιο σπάνια ομάδα αίματος που υπάρχει.

~ 198 ~


5. Λας Βέγκας

Το επόμενο πρωί, πήγαμε στο καζίνο του ξενοδοχείου. Το φυσικό φως ούτε καν πλησίαζε μέσα στην αίθουσα των παιχνιδιών και έτσι δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα.Ο Έντουαρντ μου είπε ότι ήταν γενικά αναμενόμενο από αυτούς να ξοδέψουν λεφτά στο ξενοδοχείου- μια σουίτα όπως η δική μας προοριζόταν για εκείνη την ιδιαίτερη κατηγορία επισκεπτών που ήταν γνωστοί ως φραγκάτοι.Καθώς εκείνοι περπατούσαν – και εγώ τσουλούσα την αναπηρική μου πολυθρόνα στο κομψά διακοσμημένο πάτωμα του καζίνο, η Άλις σταμάτησε τρεις φορές σε ένα συγκεκριμένο είδος κουλοχέρη και πέρασε μια κάρτα από τις ακτίνες λέϊζερ. Κάθε φορά που το έκανε αυτό, οι σειρήνες ούρλιαζαν, τα φώτα αναβόσβηναν και στην οθόνη εμφανίζονταν σωροί από ψεύτικα νομίσματα που έρρεαν, πράγμα που σήμαινε ότι το ποσό που κέρδισε αποδόθηκε στο δωμάτιό της. Προσπάθησε να με πείσει να δοκιμάσω και εγώ, αλλά αρνήθηκα κουνώντας το κεφάλι μου με δυσπιστία.«Έίχα την εντύπωση ότι ήθελες να χάσεις λεφτά», την κατηγόρησα.«Ω, θα χάσω!», με διαβεβαίωσε. «Αλλά όχι πριν τους κάνω να ιδρώσουν λιγάκι». Το χαμόγελό της ήταν πονηρό.Φτάσαμε σε μια πιο μεγαλοπρεπώς διακοσμημένη αίθουσα

~ 199 ~


του τεράστιου καζίνο, όπου δεν υπήρχαν κουλοχέρηδες ή σπορ ντυμένοι τουρίστες με πλαστικά ποτήρια γεμάτα κέρματα. Πολυτελή καθίσματα αντικαθιστούσαν τα περιστρεφόμενα σκαμπό τύπου μπαρ και οι ομιλίες ήταν ήσυχες, σοβαρές. Έμείς όμως συνεχίσαμε να προχωράμε ακόμα παραπέρα, περνώντας από κάποιες φανταχτερά χρυσές πόρτες σε έναν άλλο χώρο, σε ένα ιδιωτικό χώρο, ακόμα πιο χλιδάτο, όπου επιτέλους κατάλαβα γιατί η Άλις επέμενε να με ντύσει με αυτό το μεταξωτό πράσινο φόρεμα που έδενε στο πλάι, γιατί εκείνη φορούσε ένα μακρύ, λευκό σατέν παρεό συνδυασμένο με ένα κοντό δαντελένιο τοπάκι που απεκάλυπτε την επίπεδη, μαρμάρινη κοιλιά της- και γιατί ο Έντουαρντ ήταν συναρπαστικός και ακαταμάχητος και αυτός με ένα μεταξωτό, ανοιχτόχρωμο κοστούμι. Οι παίκτες σε αυτό το χώρο ήταν ντυμένοι με ξεχωριστά κομμάτια των οποίων το κόστος ήταν πολύ μεγαλύτερο από όσο μπορούσα να φανταστώ. Μερικοί από τους καθώς πρέπει ηλικιωμένους άντρες συνοδεύονταν από νεαρές γυναίκες, ντυμένες με λαμπερά, βραδινά στράπλες φορέματα και κάθονταν σε καρέκλες πίσω τους, ακριβώς όπως στις ταινίες. Δεν μπορούσα παρά να λυπηθώ αυτές τις πανέμορφες γυναίκες καθώς παρατηρούσαν την Άλις και τον Έντουαρντ, συνειδητοποιώντας τις δικές τους ατέλειες όταν κοιτούσαν την Άλις και τις ατέλειες των συνοδών τους όταν το βλέμμα τους καρφωνόταν πάνω στον Έντουαρντ. Έγώ ήμουν απλώς το αίνιγμα και έπαιρναν αμέσως τα μάτια τους από πάνω μου,

~ 200 ~


ανικανοποίητες. Η Αλις προχώρησε αθόρυβα προς τα μακριά τραπέζια με τις ρουλέτες και εγώ ζάρωσα στη θέση μου, καθώς σκέφτηκα την καταστροφή που θα προκαλούσε.«Ξέρεις φυσικά να παίζεις μπλακ τζακ», ο Έντουαρντ έσκυψε μπροστά για να ψιθυρίσει στο αυτί μου.«Με δουλεύεις;» , ένιωσα να χάνω το χρώμα από το πρόσωπό μου.«Γνωρίζοντας την τύχη σου, δε θα μπορούσα να χάσω λεφτά πιο πειστικά εκτός και αν σε αφήσω να παίξεις», είπε γελώντας. Με οδήγησε σε ένα τραπέζι με τρεις άδειες θέσεις. Δυο άψογα ντυμένοι, εξαιρετικά επιβλητικοί Ασιάτες μας έριξαν μια γρήγορη, απορημένη ματιά καθώς ο Έντουαρντ με ανέβασε απαλά πάνω σε μια από τις βελούδινες καρέκλες και έκατσε δίπλα μου. Μια ντελικάτη κοπέλα με ανατολίτικη ομορφιά που στεκόταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού μας παρακολουθούσε με προσβλητική δυσπιστία καθώς ο Έντουαρντ χάιδεψε τα μαλλιά μου με τρόπο κτητικό.«Χρησιμοποίησε μόνο το ένα σου χέρι», ανάσανε αθόρυβα στο αυτί μου. «Και κράτα τα χαρτιά σου στο τραπέζι».Ο Έντουαρντ είπε κάτι στον γκρουπιέρη χαμηλόφωνα και αμέσως δυο τεράστιες στήλες από σκούρες μπλε μάρκες εμφανίστηκαν πάνω στο τραπέζι μπροστά μας. Δεν είχαν αριθμούς- και εγώ έτσι και αλλιώς δεν ήθελα να ξέρω τα ποσά. Ο Έντουαρντ έσπρωξε μπροστά μια μικρή στήλη από τις μάρκες του και μια μεγαλύτερη στήλη από τις δικές μου. Τον

~ 201 ~


αγριοκοίταξα αμήχανη και πανικοβλημένη, αλλά εκείνος απλώς χαμογέλασε πονηρά καθώς ο γκρουπιέρης μοίραζε γρήγορα τα χαρτιά στο τραπέζι. Σήκωσα τα χαρτιά μου προσεκτικά με το ένα χέρι, κρατώντας τα σφιχτά πάνω στο τραπέζι. Έίχα δυο εννιάρια. Ο Έντουαρντ κρατούσε τα δικά του χαρτιά χαλαρά. Μπορούσα να δω ότι είχε ένα πεντάρι και ένα εφτάρι. Έριξα μια επιφυλακτική ματιά στους δυο κυρίους δίπλα μου, προσεκτική αλλά και τρομοκρατημένη, προσπαθώντας να καταλάβω ποιο ήταν το πρωτόκολλο σε ένα τραπέζι μπλακ τζακ υψηλού πονταρίσματος. Προς ανακούφισή μου, έμοιαζε αρκετά εύκολο. Ο πρώτος, έριξε μια γρήγορη ματιά στα χαρτιά του και ζήτησε ένα καινούριο φύλλο από τον γκρουπιέρη, ο δεύτερος έσπρωξε τα χαρτιά του κάτω από τις μάρκες που είχε ποντάρει και έτσι ο γκρουπιέρης δεν του έδωσε άλλο φύλλο. Έγώ άφησα γρήγορα τα χαρτιά μου στο τραπέζι, σπρώχνοντάς τα αδέξια κάτω από τις μάρκες που είχα ποντάρει- τα μάγουλά μου είχαν ανάψει- όταν ο γκρουπιέρης με κοίταξε. Καθυστερημένα πρόσεξα ότι ο γκρουπιέρης είχε μια ντάμα. Ο Έντουαρντ ακούμπησε το χέρι του ελαφρά στο τραπέζι και ο γκρουπιέρης του πέταξε μπροστά του ένα εννιάρι. Τον αγριοκοίταξα καθώς ο άντρας δίπλα μου μουρμούρισε επαινετικά. Ο γκρουπιέρης είχε βαλέ, και έτσι εγώ έχασα όπως και οι δυο Ασιάτες. Με μια απαλή κίνηση ο γκρουπιέρης απομάκρυνε τις μάρκες μας από μπροστά μας. Μπορούσα να ακούσω μια μικρή αναταραχή που προερχόταν από την κατεύθυνση της

~ 202 ~


ρουλέτας, αλλά φοβόμουν να κοιτάξω. Ο Έντουαρντ έσπρωξε στο τραπέζι άλλη μια στήλη από τις μάρκες μου και το παιχνίδι ξανάρχισε.Όταν όλες μου οι μάρκες είχαν χαθεί, ο Έντουαρντ μου έδωσε μισές από τις δικές του, μη μπορώντας να συγκρατήσει ένα πλατύ χαμόγελο. Τα πήγαινε καλά, κερδίζοντας τρεις φορές συχνότερα από τους άλλους παίχτες στο τραπέζι. Όμως, με το μέγεθος των πονταρισμάτων μου -που εκείνος αποφάσιζε- έχανα τις μάρκες γρηγορότερα από ό, τι εκείνος τις κέρδιζε. Δεν είχα κερδίσει προς το παρόν ούτε ένα γύρο. Ήταν ταπεινωτικό, αλλά τουλάχιστον ήξερα ότι δεν θα κατέληγα να γίνω χαρτόμουτρο. Τελικά, έχασα και τις τελευταίες μάρκες μας. Οι Ασιάτες και η κοπέλα που ήταν μαζί τους στο τραπέζι, παρακολουθούσαν τον Έντουαρντ με περιέργεια καθώς δεν μπορούσε πια να συγκρατήσει το κέφι του, χαμογελώντας ήσυχα αλλά διασκεδάζοντάς το εμφανώς, ενώ με ξαναέβαζε στην αναπηρική καρέκλα. Κοκκίνισα και κάρφωσα τα μάτια μου στο παχύ χαλί, καθώς με έσπρωχνε μακριά, γελώντας ακόμα.«Έίμαι ο χειρότερος χαρτοπαίχτης στην ιστορία», μουρμούρισα απολογητικά.«Στην πραγματικότητα, δεν είσαι. Αυτό είναι το αστείο» Γέλασε ξανά. «Δεν έκανες τίποτα λάθος, εκτός από το ότι έπαιζες λιγάκι συντηρητικά. Οι πιθανότητες όμως ότι θα έχανες όλες τις παρτίδες...» Κούνησε το κεφάλι του χαμογελώντας πλατιά.

~ 203 ~


Φτάσαμε στη ρουλέτα ακριβώς πάνω στην ώρα για να δούμε την Άλις να χάνει την εντυπωσιακή στοίβα της από πολύχρωμες μάρκες, σε μια καταστροφική περιστροφή της ρουλέτας. Οι πολλοί, γεμάτοι ελπίδα παίκτες που είχαν στοιχηματίσει στο 17 μαύρο της Άλις, έμοιαζαν τώρα εντελώς απογοητευμένοι. Η Αλις χαμογέλασε με ένα κελάηδημα, ανέμελο χαμόγελο και ήρθε μαζί μας.«Χάσαμε αρκετά;» ψιθύρισα καθώς βγαίναμε από τις χρυσές πόρτες.«Νομίζω ότι το ξενοδοχείο είναι ικανοποιημένο. Έίσαι πιθανόν η αγαπημένη τους παίκτρια σήμερα», χαχάνισε ο Έντουαρντ.«Σε παρακαλώ, υποσχέσου μου κάτι»«Ό,τι θέλεις»«Ποτέ, μα ποτέ μη μου πεις πόσα λεφτά έχασα σήμερα, σε παρακαλώ»Ήμασταν ήδη στη θορυβώδη πλευρά του καζίνο και δεν μπορούσε να συγκρατήσει το γέλιο του.

~ 204 ~


Κομμένες σκηνές Νέα Σελήνη:

~ 205 ~


1. Το τηλεφώνημα της Ρόζαλι

Το τηλέφωνο στην τσέπη μου δόνησε ξανά. Ήταν η 25η φορά μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες. Σκέφτηκα να ανοίξω το τηλέφωνο, να δω τουλάχιστον ποιος προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί μου. Ίσως ήταν σημαντικό. Ίσως ο Καρλάιλ με χρειαζόταν.Το σκέφτηκα αλλά δεν κινήθηκα.Δεν ήμουν ακριβώς σίγουρος για το που βρισκόμουν. Σε κάποια σκοτεινή, ανατριχιαστική σοφίτα, γεμάτη από αρουραίους και αράχνες. Οι αράχνες με αγνοούσαν, και οι αρουραίοι μου έδιναν ευρύ χώρο. Ο αέρας ήταν γεμάτος με βαριές μυρωδιές μαγειρεμένου λαδιού, δύσοσμου κρέατος, ανθρώπινου ιδρώτα, και το σχεδόν συμπαγές στρώμα ρύπανσης που ήταν πραγματικά ορατό στον υγρό αέρα, σαν μια μαύρη ομίχλη πάνω απʼ όλα.Κάτω από μένα, τέσσερα πατώματα μιας ετοιμόρροπης πολυκατοικίας στο γκέτο έσφυζαν από ζωή. Δε με ενοχλούσε να ξεχωρίζω τις σκέψεις από τις φωνές – έκαναν μια μεγάλη, δυνατή, Ισπανική βοή που δεν άκουγα. Απλά άφηνα τους ήχους να αναπηδούν από μένα. Ασήμαντα. Όλα ήταν ασήμαντα. Η ίδια μου η ύπαρξη ήταν ασήμαντη.

~ 206 ~


Όλος μου ο κόσμος ήταν ασήμαντος.Το μέτωπό μου πιέστηκε ενάντια στα γόνατά μου, και αναρωτήθηκα για πόσο καιρό ακόμα θα μπορούσα να το αντέξω. Ίσως να ήταν ανέλπιδο. Ίσως, αν η προσπάθεια μου ήταν καταδικασμένη να αποτύχει ούτως ή άλλως, θα έπρεπε να σταματήσω να βασανίζω τον εαυτό μου και απλά να γυρίσω πίσω…Η ιδέα ήταν τόσο ισχυρή, τόσο θεραπευτική – σαν τα λόγια να εμπεριείχαν ένα δυνατό αναισθητικό, παίρνοντας μακριά το βουνό του πόνου κάτω από το οποίο ήμουν θαμμένος – αυτό με έκανε να αγκομαχήσω, με έκανε ζαλισμένο.Μπορούσα να φύγω τώρα, μπορούσα να γυρίσω πίσω.Το πρόσωπο της Μπέλλα, πάντα πίσω από τις βλεφαρίδες των ματιών μου, μου χαμογέλασε.Ήταν το χαμόγελο καλωσορίσματος, συγχώρεσης, αλλά δεν είχε το αποτέλεσμα που το υποσυνείδητο μου σκόπευε να έχει.Φυσικά δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω. Τι ήταν ο πόνος μου, τελικά, σε σύγκριση με τη ευτυχία της; Θα έπρεπε να μπορεί να χαμογελά, ελεύθερη από τον φόβο και τον κίνδυνο. Έλεύθερη από το να επιθυμεί ένα άψυχο μέλλον. Άξιζε καλύτερα απʼ αυτό. Άξιζε καλύτερα από μένα. Όταν θα άφηνε αυτόν τον κόσμο, θα πήγαινε σε ένα μέρος, για πάντα απαγορευμένο σε μένα, άσχετα από πόσο οδηγούσα το εαυτό μου εκεί.Η ιδέα αυτού του οριστικού αποχαιρετισμού ήταν τόσο πιο

~ 207 ~


έντονη από τον πόνο που είχα ήδη. Το σώμα μου ρίγησε απ’ αυτό. Όταν η Μπέλλα πήγαινε στο μέρος που ανήκε και που εγώ ποτέ δεν θα μπορούσα, δεν θα καθυστερούσα άλλο πίσω. Θα πρέπει να υπάρχει λησμονιά. Θα πρέπει να υπάρχει ανακούφιση.Αυτή ήταν η ελπίδα μου, αλλά δεν υπήρχαν εγγυήσεις. Να κοιμηθείς ίσως και να ονειρευτείς. Α, εδώ είναι το εμπόδιο, είπα στον εαυτό μου. Ακόμα κι όταν θα ήμουν στάχτες, θα μπορούσα με κάποιο τρόπο να υποφέρω από την απώλειά της;Αναρρίγησα ξανά.Και, να πάρει, το υποσχέθηκα. Της υποσχέθηκα ότι δεν θα στοίχειωνα τη ζωή της ξανά, φέρνοντας τους μαύρους δαίμονες σʼ αυτή. Δεν θα έπαιρνα πίσω το λόγο μου. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα σωστό γιʼ αυτήν; Τίποτα απολύτως; Η ιδέα της επιστροφής σε αυτήν την μικρή συννεφιασμένη πόλη που πάντα θα είναι το αληθινό μου σπίτι σε αυτόν τον πλανήτη εισέβαλλε μέσα στις σκέψεις μου ξανά.Απλά για να ελέγξω. Απλά για να δω αν ήταν καλά και ασφαλής και ευτυχισμένη. Όχι για να επέμβω. Δεν θα μάθει ποτέ ότι ήμουν εκεί.Όχι. Να πάρει, όχι.Το τηλέφωνο δόνησε ξανά.«Να πάρει, να πάρει, να πάρει», γρύλισα.Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω την περίσπαση, υποθέτω. Άνοιξα το τηλέφωνο και αντίκρισα τα νούμερα με την πρώτη έκπληξη που ένοιωσα εδώ και μισό χρόνο. Γιατί η Ρόζαλι με

~ 208 ~


καλούσε; Ήταν το μόνο άτομο που πιθανόν χαιρόταν με την απουσία μου. Θα πρέπει να συμβαίνει κάτι πραγματικά άσχημο αν έπρεπε να μου μιλήσει. Ξαφνικά ανήσυχος για την οικογένεια μου, πάτησα το κουμπί της αποστολής.«Τι;» ρώτησα έντονα.«Ω, ουάου, ο Έντουαρντ απάντησε το τηλέφωνο. Νοιώθω τέτοια τιμή.»Αμέσως μόλις άκουσα τον τόνο της, ήξερα πως η οικογένεια μου ήταν καλά. Θα πρέπει να βαριόταν. Ήταν δύσκολο να μαντέψω τα κίνητρά της χωρίς τις σκέψεις τις σαν οδηγό. Η Ρόζαλι ποτέ δεν έβγαζε πολύ νόημα σε μένα. Οι διαθέσεις τις συνήθως είχαν βάση στο πιο μπλεγμένο είδος λογικής.Έκλεισα με δύναμη το τηλέφωνο.«Άφησε με ήσυχο», ψιθύρισα σε κανέναν.Φυσικά το τηλέφωνο δόνησε ξανά αμέσως.Θα συνέχιζε να καλεί μέχρι να μου έδινε οποιοδήποτε μήνυμα σχεδίαζε για να με ενοχλήσει; Πιθανότατα. Θα έπαιρνε μήνες μέχρι να κουραζόταν από αυτό το παιχνίδι. Έπαιξα με την ιδέα να την αφήνω να χτυπά το κουμπί της επανάκλησης για τον επόμενο μισό χρόνο… και τότε αναστέναξα και απάντησα το τηλέφωνο ξανά.«Τελείωνε με αυτό.»Η Ρόζαλι είπε βιαστικά τις λέξεις. «Νόμιζα πως θα ήθελες να μάθεις πως η Άλις είναι στο Φορκς.»«Τι;» η φωνή μου ήταν επίπεδη, χωρίς συναίσθημα.«Ξέρεις πως είναι η Άλις – νομίζει ότι τα ξέρει όλα. Σαν εσένα.

~ 209 ~


Η Ρόζαλι γέλασε χωρίς χιούμορ. Η φωνή της είχε έναν νευρικό τόνο, σαν να ήταν ξαφνικά αβέβαιη για το τι έκανε.Αλλά η οργή μου το έκανε δύσκολο να νοιαστώ ποιό ήταν το πρόβλημα της Ρόζαλι.Η Αλις είχε ορκιστεί ότι θα ακολουθούσε τις ενδείξεις μου όσο αναφορά την Μπέλλα, παρόλο που δεν συμφωνούσε με την απόφασή μου. Υποσχέθηκε ότι θα άφηνε την Μπέλλα ήσυχη… για όσο καιρό το έκανα κι εγώ. Ολοφάνερα, πίστεψε ότι στο τέλος θα ενέδιδα στον πόνο. Μπορεί να ήταν σωστή σε αυτό.Αλλά δεν είχα. Ακόμα. Τότε τι έκανε στο Φορκς; Ήθελα να στρίψω τον λεπτό λαιμό της. Όχι ότι ο Τζάσπερ θα με άφηνε να την πλησιάσω, μόλις έπιανε το ελάχιστο από την οργή που εξέδιδα…«Έίσαι ακόμα εκεί, Έντουαρντ;»Δεν απάντησα. Έσφιξα το πάνω μέρος της μύτης μου με τα δάχτυλα μου, αναρωτώμενος αν είναι ποτέ δυνατόν οι βρικόλακες να παθαίνουν ημικρανία.Από την άλλη μεριά, αν η Άλις είχε γυρίσει…Όχι. Όχι. Όχι. Όχι.Έίχα δώσει μια υπόσχεση. Η Μπέλλα άξιζε μια ζωή. Έίχα δώσει μια υπόσχεση. Η Μπέλλα άξιζε μια ζωή.Έπαναλάμβανα τις λέξεις σαν σφυροκόπημα, προσπαθώντας να καθαρίσω το μυαλό μου από τη δελεαστική εικόνα του σκοτεινού παραθύρου της Μπέλλα. Το κατώφλι για το μοναδικό μου καταφύγιο.Χωρίς αμφιβολία θα έπρεπε να ταπεινωθώ, αν επέστρεφα. Δεν

~ 210 ~


με πείραζε αυτό. Θα μπορούσα ευχαρίστως να περάσω την υπόλοιπη δεκαετία στα γόνατα αν ήμουν μαζί της.Όχι. Όχι. Όχι.«Έντουαρντ; Δεν σε ενδιαφέρει γιατί η Άλις είναι εκεί;»«Όχι ιδιαίτερα.»Η φωνή της Ρόζαλι έγινε λιγάκι αυτάρεσκη τώρα, ευχαριστημένη, χωρίς αμφιβολία, που εξανάγκασε μια απάντηση από μένα. «Λοιπόν, φυσικά, δεν σπάει τους κανόνες ακριβώς. Έννοώ, μας προειδοποίησες να μείνουμε μακριά από την Μπέλλα, σωστά; Το υπόλοιπο Φορκς δεν μετράει.»Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου αργά. Η Μπέλλα είχε φύγει; Οι σκέψεις μου περιστράφηκαν γύρω από την ανεπάντεχη ιδέα. Δεν είχε αποφοιτήσει ακόμα, οπότε θα πρέπει να επέστρεψε στη μητέρα της. Αυτό ήταν καλό. Θα έπρεπε να ζει στην λιακάδα. Ήταν καλό που μπόρεσε και άφησε τις σκοτεινές σκιές πίσω της.Προσπάθησα να καταπιώ αλλά δεν μπορούσα.Η Ρόζαλι κελάηδησε με ένα νευρικό γέλιο. «Έτσι, δεν χρειάζεται να είσαι θυμωμένος με την Άλις.»«Τότε γιατί μου τηλεφώνησες, Ρόζαλι, αν όχι να βάλεις την Άλις σε μπελάδες; Γιατί με ενοχλείς; Α!»«Περίμενε!» είπε, διαισθάνοντας, αμέσως, ότι ήμουν ικανός να το κλείσω ξανά. «Δεν σου τηλεφώνησα γιʼ αυτό.»«Τότε γιατί; Πες μου γρήγορα και μετά άφησε με ήσυχο.»«Λοιπόν…» δίστασε.«Πες το, Ρόζαλι. Έχεις δέκα δευτερόλεπτα.»

~ 211 ~


«Νομίζω πως πρέπει να γυρίσεις σπίτι,» είπε η Ρόζαλι βιαστικά. «Κουράστηκα την Έσμέ να θρηνεί και τον Καρλάιλ να μη γελάει πότε. Πρέπει να νιώθεις ντροπή γιʼ αυτό που έκανες σʼ αυτούς. Του Έμετ του λείπεις όλη την ώρα και μου δίνει στα νεύρα. Έχεις μια οικογένεια. Ωρίμασε και σκέψου κάτι άλλο εκτός από τον εαυτό σου.»«Ένδιαφέρουσα συμβουλή, Ρόζαλι. Άσε με να σου πω μια ιστορία για τον τέντζερη και το καπάκι…»«Έγώ σκέφτομαι αυτούς, σε αντίθεση με σένα. Δεν σε ενδιαφέρει πόσο πολύ πληγώνεις την Έσμέ αν όχι κανέναν άλλον Σε αγαπάει περισσότερο από τους υπόλοιπους από μας, και το ξέρεις αυτό. Έλα σπίτι.»Δεν απάντησα.«Σκέφτηκα πως από τη στιγμή που το όλο θέμα με το Φορκς ήταν τελειωμένο, θα το ξεπερνούσες.»«Το Φορκς ποτέ δεν ήταν πρόβλημα, Ρόζαλι» είπα, προσπαθώντας να είμαι υπομονετικός. Αυτό που μου είπε για την Έσμέ και τον Καρλάιλ χτύπησε ένα νεύρο. «Απλώς επειδή η Μπέλλα» - ήταν δύσκολο να λέω το όνομά της δυνατά - «μετακόμισε στη Φλώριδα, δεν σημαίνει πως θα μπορούσα… Κοίτα Ρόζαλι. Αλήθεια λυπάμαι, αλλά, πίστεψέ με, δεν θα έκανε κανέναν πιο ευτυχισμένο αν ήμουν εκεί.»«Έμ…»Έκεί ήταν, ο νευρικός δισταγμός πάλι.«Τι είναι αυτό που δε μου λες, Ρόζαλι; Έίναι η Έσμέ εντάξει; Έίναι ο Καρλάιλ – »

~ 212 ~


«Έίναι καλά. Έίναι που… λοιπόν δεν είπα ότι η Μπέλλα μετακόμισε.»Δε μίλησα. Έπαιξα ξανά τη συζήτησή μας στο μυαλό μου. Ναι, η Ρόζαλι είχε πει ότι η Μπέλλα μετακόμισε. Έίχε πει: … μας προειδοποίησες να μείνουμε μακριά από την Μπέλλα, σωστά; Το υπόλοιπο Φορκς δεν μετράει. Και τότε: Σκέφτηκα πως από τη στιγμή που το όλο θέμα με το Φορκς ήταν τελειωμένο… Άρα η Μπέλλα δεν ήταν στο Φορκς. Τι εννοούσε, ότι η Μπέλλα δεν μετακόμισε;Τότε η Ρόζαλι είπε βιαστικά τις λέξεις πάλι, λέγοντάς τες σχεδόν θυμωμένα αυτή τη φορά.«Δεν ήθελαν να στο πουν αλλά νομίζω πως είναι ανόητο. Όσο πιο γρήγορα το ξεπεράσεις αυτό τόσο πιο σύντομα τα πράγματα θα ξαναγίνουν φυσιολογικά. Γιατί να σε αφήνουν να μελαγχολείς στις σκοτεινές γωνιές αυτού του κόσμου όταν δεν υπάρχει πια ανάγκη γιʼ αυτό; Μπορείς να γυρίσει σπίτι τώρα. Μπορούμε να ξαναγίνουμε οικογένεια. Τελείωσε.»Το μυαλό μου έμοιαζε να είναι χαλασμένο. Δεν μπορούσε να βγάλει νόημα από τις λέξεις της. Ήταν σαν να υπήρχε κάτι πολύ, πολύ προφανές που μου έλεγε αλλά δεν είχα καμιά ιδέα τι ήταν αυτό. Ο εγκέφαλός μου έπαιζε με την πληροφορία κάνοντας παράξενα νοήματα με αυτή. Χωρίς νόημα.«Έντουαρντ;»«Δεν καταλαβαίνω τι μου λες, Ρόζαλι.» Μεγάλη παύση, διάρκεια μερικών ανθρώπινων καρδιοχτυπιών.

~ 213 ~


«Έίναι νεκρή, Έντουαρντ.»Μεγαλύτερη παύση.«Έγώ… λυπάμαι. Έχεις το δικαίωμα να ξέρεις, όμως, πιστεύω. Η Μπέλλα έπεσε από έναν βράχο πριν από δύο μέρες. Και η Άλις το είδε, αλλά ήταν πολύ αργά να κάνει οτιδήποτε. Νομίζω πως θα βοηθούσε, όμως, θα είχε σπάσει την υπόσχεσή της, αν υπήρχε χρόνος. Πήγε πίσω να δει τι μπορούσε να κάνει για τον Τσάρλι. Ξέρεις πόσο εκείνη πάντα νοιαζόταν γιʼ αυτόν – »Το τηλέφωνο νέκρωσε. Μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσω ότι το είχα κλείσει εγώ. Κάθισα στο σκονισμένο σκοτάδι για έναν μεγάλο παγωμένο χρονικό διάστημα. Ήταν σαν ο χρόνος να είχε τελειώσει. Σαν το σύμπαν να είχε σταματήσει.Αργά, κινούμενος σαν ηλικιωμένος άνοιξα το τηλέφωνο πάλι και πληκτρολόγησα τον έναν αριθμό που υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα καλούσα ξανά. Αν ήταν εκείνη, θα το έκλεινα. Αν ήταν ο Τσάρλι θα έπαιρνα την πληροφορία που χρειαζόμουν με τέχνασμα. Θα αποδείκνυα το μικρό αρρωστημένο αστείο της Ρόζαλι λάθος, και μετά θα γύριζα πίσω στην ανυπαρξία.«Οικία Σουάν,» απάντησε μια φωνή που δε είχα ακούσει ποτέ πριν. Η βραχνή φωνή ενός άντρα, βαθιά, αλλά ακόμα νεανική. Δεν κοντοστάθηκα να σκεφτώ τις επιπλοκές αυτού.«Σας μιλάει ο Δρ. Καρλάιλ Κάλεν,» είπα, τέλεια μιμούμενος την φωνή του πατέρα μου. «Μπορώ να μιλήσω στον Τσάρλι παρακαλώ;»

~ 214 ~


«Δεν είναι εδώ,» απάντησε η φωνή και ήμουν αμυδρά έκπληκτος από το θυμό μέσα σε αυτή. Οι λέξεις ήταν σχεδόν ένα γρύλισμα. Αλλά δεν είχε σημασία.«Λοιπόν, που είναι τότε;» απαίτησα, ενώ γινόμουν ανυπόμονος. Έγινε μια μικρή παύση σαν ο ξένος να ήθελε να αποκρύψει αυτή την πληροφορία από μένα. «Έίναι στην κηδεία,» το αγόρι απάντησε τελικά. Έκλεισα το τηλέφωνο ξανά.

Πρόσθετα:

~ 215 ~


1. Πώς να γίνετε σαν τον Τζέικομπ Μπλακ

Έδώ είναι μια σύντομη (χα χα) ανακεφαλαίωση της ιστορίας μέχρι τώρα, αν είσαι ο Τζέικομπ Μπλάκ.Λοιπόν είσαι ένα χαρούμενο παιδί. Έχεις μερικούς καλούς φίλους, ο πατέρας σου είναι αρκετά καλός ακόμη κι αν είναι λιγάκι προληπτικός. Τα πάς αρκετά καλά στο σχολείο - δεν χρειάζεται να εργαστείς πολύ σκληρά. Έχεις άπλετη ελευθερία. Λατρεύεις καθετί που έχει να κάνει με μηχανήματα.Μια μέρα, η κόρη του καλύτερου φίλου του πατέρα σου εμφανίζεται . Έίναι πραγματικά όμορφη κατά εκείνον τον «το κορίτσι της διπλανής πόρτας» τρόπο, αλλά πέρα από αυτό βρίσκεσαι αμέσως στην ίδια ακριβώς θέση με εκείνην. Αδελφές ψυχές – σκέφτεστε και νιώθετε το ίδιο. Η Μπέλλα απομακρύνεται από όλους τους φίλους της στο σχολείο και φαίνεται να ενδιαφέρεται για οτιδήποτε κι αν πεις. Ένθουσιάζεσαι κατευθείαν, αλλά ξέρεις ότι δεν είναι για τα δόντια σου. Αυτή είναι στο λύκειο εσύ είσαι πολύ μικρότερος- κάνε όνειρα. Κι όμως την σκέφτεσαι συνέχεια. Ίσως κάποια μέρα, λες στον εαυτό σου. Και βέβαια ενδιαφέρεσαι πιο πολύ

~ 216 ~


τώρα για ότι σου λέει ο πατέρας για τον Τσάρλι. Πιέζεις συνεχώς τον μπαμπά σου να τα ξαναβρεί με τον Τσάρλι για το όλο θέμα με τους Κάλεν. Στο μυαλό σου ο Μπίλι είναι αυτός που έχει άδικο. Τον παροτρύνεις να ζητήσει συγγνώμη. Στο τέλος αυτό κάνει. Πηγαίνει να δούνε ένα αγώνα και φυσικά εσύ τον ακολουθείς. Κάποιος πρέπει να οδηγήσει. (ξέρεις πως δεν ξεγελάς κανέναν- ο Μπίλι ξέρει ακριβώς τι σκέφτεσαι)Βλέπεις λοιπόν την Μπέλλα με ένα τύπο μέσα σε ένα καταπληκτικό αυτοκίνητο (το αμάξι είναι το πρώτο πράγμα που προσέχεις. Έίναι τέλεια καλοδουλεμένο, είσαι εντυπωσιασμένος). Έίσαι πολύ σίγουρος για τον εαυτό σου με το καλοσχηματισμένο κορμί σου και παραδέχεσαι πως ο τύπος είναι πολύ ωραίος. Οξυδερκής όπως είσαι, μπορείς να διακρίνεις την σπίθα μεταξύ τους. Αναστενάζεις – όμως πάντα ήξερες πως μπορούσες να τραβήξεις εύκολα την προσοχή της. Αλλά οι σχολικές σχέσεις χάνονται έτσι αποφασίζεις να μπεις ανάμεσα τους. Αναρωτιέσαι ποιός είναι (ξέρεις τους πάντες τριγύρω) και γιατί ο μπαμπάς σου συμπεριφέρεται τόσο παράξενα απέναντι του.Βρίσκεις την ευκαιρία να μιλήσεις στη Μπέλλα και νιώθεις ωραία πάλι. Νιώθεις πολύ άνετα όταν είσαι μαζί της. Ρωτάς για τον τύπο και είναι ο Κάλεν, έτσι αντιδράς όπως ο Μπίλι. Περνάς μια ευχάριστη βραδιά με την Μπέλλα, εκτός του ότι φαίνεται κάτι να την αποσπά και φοράει ένα καινούργιο άρωμα που δεν σου αρέσει καθόλου.Φτάνεις σπίτι και ο μπαμπάς σου έχει φρικάρει. Καλεί όλη την

~ 217 ~


προληπτική παρέα του. Κρυφακούγοντας από το δωμάτιο σου του λένε ότι δεν είναι δική του δουλειά. Συμφωνείς, αλλά ο Μπίλι δεν ζήτησε την γνώμη σου. Ο πατέρας σου πιστεύει ότι ο τύπος είναι στην κυριολεξία ένα τέρας- είναι τελείως ντροπιαστικό.Ο Μπίλι πηγαίνει να δει τον Τσάρλι πάλι, είναι ακόμη πολύ αναστατωμένος για την Μπέλλα. Βρίσκεται σε υπερένταση και μαντεύεις (παραμιλάει όταν είναι ταραγμένος) ότι νομίζει πως παραβιάζει την θρυλική συνθήκη. Έχεις σκεφτεί να του αναφέρεις ότι έχεις πεις στην Μπέλλα, αλλά ξέρεις ότι θα έχεις προβλήματα κι έτσι δεν λες τίποτα.Βλέπεις την Μπέλλα με το αγόρι της ξανά. Προφανώς είναι το αγόρι της- την φιλάει στο λαιμό πριν μπει μέσα. Ο Μπίλι παραλίγο να πάθει εγκεφαλικό. Α, ναι σωστά- βρικόλακες. Χριστέ μου ο γέρος θα σας γελοιοποιήσει και τους δύο. Αναρωτιέσαι γιατί το αγόρι της απλά κάθεται μέσα στο φορτηγάκι.Στεναχωριέσαι περισσότερο απ’ όσο νόμιζες πως θα στεναχωριόσουν. Νόμιζες πως θα είχες ήδη δεχτεί ότι η Μπέλλα είχε αγόρι, αλλά η αυτή απόδειξη είναι πολύ πιο καταθλιπτική από τι περίμενες. Η διαφορά ανάμεσα στο να υποψιάζεσαι κάτι από το να το βλέπεις μπροστά στα μάτια σου . Αναστεναγμός. Ο πατέρας σου σε στέλνει για κυνήγι και συνειδητοποιείς αργότερα ότι ήθελε να μιλήσει στην Μπέλλα μόνος. Έύχεσαι να μην γελοιοποιήθηκε.Η ζωή συνεχίζεται. Φλερτάρεις με κάποια κορίτσια στο

~ 218 ~


σχολείο, αλλά τελειώνουν πολύ γρήγορα. Ακόμη σκέφτεσαι την Μπέλλα και μάλιστα πολύ. Έύχεσαι να μπορούσες έστω να κάνεις παρέα μαζί της, αλλά ο μπαμπάς σου γίνεται ανόητος με το θέμα τον Κάλεν. Δεν θα σε αφήσει να πας να την επισκεφτείς. Λες και θα πάθεις κακό ή κάτι τέτοιο. Κάνεις πως δεν τον ακούς.Η Μπέλλα το σκάει από το σπίτι. Όταν στο λέει ο Μπίλι, σε πονάει άσχημα. Ανησυχείς για αυτήν- σε κρατάει ξύπνιο όλη νύχτα. Δεν είχες ιδέα πως ήταν δυστυχισμένη. Νευριάζεις που άφησες τον Μπίλι να σε κρατήσει μακριά της. Ίσως να μπορούσες να βοηθήσει κάπως.Μετά ο Τσάρλι παίρνει τηλέφωνο τον Μπίλι για να του πει ότι η Μπέλλα είχε ένα τρομερό ατύχημα στο Φοίνιξ- πέρασε μέσα από ένα παράθυρο και βρισκόταν σε άσχημη κατάσταση στο νοσοκομείο. Τα νέα είναι σαν ένα αμόνι να πέφτει στο κεφάλι σου. Όταν ο Μπίλι ακούει πως ο Δρα. Κάλεν είναι εκεί για να την φροντίσει, εκλιπαρεί τον Τσάρλι να πάρει το πρώτο αεροπλάνο. Μαλώνουν και πάλι. Προσφέρεσαι να πάς με το αμάξι μέχρι εκεί και να δεις πως είναι και ο Μπίλι ξεσπάει. Φεύγεις, αλλά μελαγχολείς πίσω από την εξώπορτα. Τον ακούς να μιλά με κάποιον στο τηλέφωνο, να ουρλιάζει κάτι για συνθήκες και πολέμους – δεν μπορείς να ακούσεις πολύ καλά πίσω από την πόρτα. Αλλά καταφέρνεις να τον ακούσεις να μιλάει για τους Κάλεν που έκαναν κακό στην Μπέλλα και κάτι για τον Σαμ. Αναρωτιέσαι γιατί ο Σαμ Γιούλει είναι μέρος της συζήτησης. Δεν αναρωτιέσαι για πολύ. Έίσαι υπερβολικά

~ 219 ~


ανήσυχος για την Μπέλλα.Η Μπέλλα είναι καλύτερα και επιστρέφει σπίτι. Πεθαίνεις να την δεις- βέβαια θα μπορούσες να την πάρεις κάποια, γίνε καλύτερα, λουλούδια ή κάτι τέλος πάντων. Αλλά ο Μπίλι σου απαγορεύει να πάς και δεν βρίσκεις κανέναν που να μπορεί να σου δανείσει το αμάξι του (παίρνουν όλοι το μέρος του Μπίλι). Δεν μπορείς να πιστέψεις πόσο μακριά έχει τραβήξει αυτό το αστείο με του βρικόλακες.Μετά ο Μπίλι αλλάζει στάση. Θέλει να πας να μιλήσεις στη Μπέλλα. Αλλά θέλει να πας απρόσκλητος στο χορό του σχολείου της. Έίσαι τρομοκρατημένος. Παρ’ όλα αυτά σε δωροδοκεί και πραγματικά θέλεις να δεις την Μπέλλα πολύ. Πας. Η Μπέλλα είναι τόσο όμορφη. Μεταφέρεις το ανόητο μήνυμα του Μπίλι, αλλά προς ανακούφιση σου γελάει μ’ αυτό μαζί σου. Βλέπεις πως κοιτάζει τον Έντουαρντ Κάλεν και καταλαβαίνεις πως δεν έχεις καμία πιθανότητα. Αλλά είσαι μια χαρά γιατί ξέρεις πως θα είναι πάντα φίλη σου. Θέλεις να είναι χαρούμενη και αυτός ο τύπος την κάνει χαρούμενη. Νιώθεις άσχημα για το πόσο κακός και κατακτητικός ήταν ο μπαμπάς σου απέναντι στους Κάλεν και εύχεσαι να υπήρχε ένας καλός τρόπος να απολογηθείς. Η Μπέλλα φοράει πάλι εκείνο το απαίσιο άρωμα. Αναρωτιέσαι γιατί της αρέσει.Περνάς ένα πολύ καλό καλοκαίρι στο Λα Πους. Δουλεύεις στο γκαράζ τον περισσότερο χρόνο σου, δουλεύεις και στο μαγαζί λίγες ώρες την βδομάδα για έξτρα λεφτά, κάνεις παρέα με το Έμπρι και τον Κουίλ, βγαίνεις σε κάποια ομαδικά ραντεβού.

~ 220 ~


Ένα κορίτσι έχει τσιμπηθεί μαζί σου, αλλά εσύ την βλέπεις φιλικά. Ο Μπίλι ανησυχεί ακόμα για την Μπέλλα και δεν μπορείς να συγκρατηθείς κάθε φορά που ακούς το όνομα της. Υπάρχει μια ηλίθια συμμορία στην πόλη και οι φίλοι σου κοροϊδεύουν τα τσιράκια του Σαμ πίσω από την πλάτη τους.Το σχολείο ανοίγει και πάλι και τα πάντα είναι φυσιολογικά.Αργά ένα βράδυ, ο Μπίλι λαμβάνει ένα έξαλλο τηλεφώνημα από τον Τσάρλι. Η Μπέλλα εξαφανίστηκε, χάθηκε μέσα στο δάσος νομίζει. Ο Μπίλι υπόσχεται πως θα βοηθήσει. Έχεις κι φτάσει ήδη στην πόρτα, αλλά σου λέει όχι. Έίσαι τόσο θυμωμένος που ξεκινάς παρ’ όλα αυτά. Φτάνεις εκεί στις τρείς τα ξημερώματα και όλοι φεύγουν. Η Μπέλλα κοιμάται σου λένε κι έτσι δεν μπαίνεις μέσα. Συναντάς τον Σαμ, τον Τζάρεντ και τον Πωλ κι αυτό σου την δίνει. Ο Κ. Γουίμπερ προσφέρεται να σε πάρει με το αμάξι στο σπίτι όταν σε βλέπει να περπατάς. Έίναι αυτός που σου λέει ότι οι Κάλεν έφυγαν. Όλοι έχουν ήδη αρχίσει να κουτσομπολεύουν. Ο Έντουαρντ παράτησε την Μπέλλα στο δάσος, έτσι μπλέχτηκε σε αυτό χαμό.Στην αρχή τα συναισθήματα σου είναι μπερδεμένα. Πρέπει να παραδεχτείς ότι είσαι λιγάκι ευχαριστημένος, αλλά προσπαθείς να συνθλίψεις αυτά τα συναισθήματα. Έίναι λάθος- η Μπέλλα πρέπει να είναι χαρούμενη. Έύχεσαι να είναι καλά.Αργότερα μαθαίνεις όλες τις λεπτομέρειες. Ο Τσάρλι είναι απελπισμένος και τηλεφωνεί στον Μπίλι για βοήθεια. Αλλά καμία από τις αδερφές σου δεν πέρασαν κάτι παρόμοιο και

~ 221 ~


έτσι ο Μπίλι δεν μπορεί να βοηθήσει και πολύ. Μαθαίνεις πως η Μπέλλα είναι συντετριμμένη, ίσως παραλύει, δεν τρώει και δεν κοιμάται.Αρχίζεις να μισείς τον Έντουαρντ Κάλεν. Πως μπόρεσε να κάνει κάτι τέτοιο σε κάποια τόσο καλή και ευγενική? Τι είδους τέρας είναι? Μετανιώνεις που θέλησες ποτέ να του ζητήσεις συγγνώμη.Την ίδια στιγμή, είσαι θυμωμένος που όλοι στο Λα Πους είναι τόσο χαρούμενοι για την αποχώρηση των Κάλεν. Σε ενοχλεί πραγματικά. Γιορτάζουν γι’ αυτό που κατάστρεψε την Μπέλλα.Ο χρόνος κυλάει και ο Τσάρλι όσο πάει ανησυχεί και περισσότερο. Ο Μπίλι δεν σου απαγορεύει πλέον να δεις την Μπέλλα, αλλά ξέρεις πως δεν θέλει να σε δει- να δει κανέναν. Προσπαθείς να μην ανησυχείς, αλλά σου είναι δύσκολο με τον Μπίλι να μουρμουρίζει συνέχεια για εκείνη. Μοιάζει με Ζόμπι λέει ο Τσάρλι. Δεν έχει χαμογελάσει από τότε που έφυγε ο Έντουαρντ.

Οι μήνες περνάνε. Μια μέρα, ακούς ένα οικείο ήχο μηχανής έξω από το σπίτι σου. Δεν μπορείς να το πιστέψεις, αλλά η Μπέλλα έχε έρθει από το πουθενά. Έίσαι τρελά ενθουσιασμένος μέχρι να την κοιτάξεις καλύτερα. Φαίνεται χειρότερα από ότι φανταζόσουν. Έχασε πάρα πολλά κιλά και οι κύκλοι κάτω από τα μάτια της είναι μαύροι. Τα μαλλιά της είναι πιο σκούρα και το πρόσωπο της κάτασπρο. Μοιάζει λες και θα σπάσει στα δύο. Αλλά μετά σε κοιτάζει και χαμογελάει,

~ 222 ~


ένα πραγματικό χαμόγελο. Έίναι χαρούμενη που σε βλέπει. Δεν είναι κάτι τρομερό, αλλά σημάνει τα πάντα για σένα.Προσέχεις το καθετί που λέει και κάνει, αλλά όχι με τρόπο που θα το καταλάβαινε. Συγκρίνεις το πως άκουσες πως είναι με τον Τσάρλι με το πώς είναι τώρα. Σου λέει για τις μηχανές και είσαι ενθουσιασμένος. Αυτό είναι κάτι που γνωρίζεις πολύ καλά και θα ήθελες να παινευτείς λιγάκι. Φαίνεται εντελώς άνετη και νιώθεις το ίδιο. Έίναι λες και ήταν κάθε μέρα μαζί σου τον τελευταίο χρόνο- δεν φαίνεται ότι δεν την είχες δει για μήνες. Ταιριάζετε όπως πάντα. Αδελφές ψυχές.Συνειδητοποιείς τιε επόμενες μέρες ότι υπάρχει και κάτι άλλο πέρα από τα αμάξια που είσαι καλός: κάνεις την Μπέλλα χαρούμενη. Όχι όπως ήταν πριν, αλλά πολύ καλύτερα απ’ ότι ήταν. Ο Τσάρλι και ο Μπίλι μιλάν κάθε μέρα στο τηλέφωνο και σε συνεπαίρνει το γεγονός ότι την βοηθάς. Την παρατηρείς να γίνεται όλο και καλύτερα με τον καιρό- να γελά και να χαμογελά περισσότερο, να ενθουσιάζεται με τα μικρά σας σχέδια- και είσαι ευγνώμον από την κορφή ως τα νύχια που μπορείς και το κάνεις αυτό για εκείνη.Δεν έχει επανέλθει τελείως. Φαίνεται πως ανακαλύπτει τον εαυτό της και της παραχωρείς χώρο να το κάνει, ακολουθώντας την.Τα πράγματα με την Μπέλλα είναι καλά, αλλά αν δεν ήταν αυτή η ζωή σου θα ήταν αίσχος. Ο Έμπρι έγινε μέλος της τρελής λατρείας του Σαμ και είσαι τρομοκρατημένος και έξαλλος μαζί του ταυτόχρονα. Δεν σου μιλάει. Έσύ και ο Κουίλ

~ 223 ~


προσπαθείτε να καταλάβετε τι συμβαίνει, αλλά τίποτα δεν βγάζει νόημα. Ο Μπίλι δεν είναι εξοργισμένος με το όλο θέμα και σε κοιτάζει με ένα περίεργο τρόπο όλη την ώρα. Σε αγχώνει. Το συζητάς με την Μπέλλα και σε κάνει να νιώθεις καλύτερα γιατί κι εκείνη το βλέπει σοβαρά όπως κι εσύ. Σε αγκαλιάζει και η καρδιά σου πάει να σπάσει.Φυσικά αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις αρχίσει να την ερωτεύεσαι. Ξέρεις επίσης ότι δεν είναι έτοιμη και δεν σε βλέπει με αυτόν τον τρόπο. Ξέρεις πώς να είσαι υπομονετικός αν και προσεύχεσαι θα σαι δει διαφορετικά. Χαίρεσαι που είσαι τόσο ψηλός, που δεν μοιάζεις με δεκαέξι. Αρχίζεις να φουσκώνεις χωρίς να κάνεις βάρη όπως κάνει συνέχεια ο Κουίλ κι αυτό σε χαροποιεί επίσης. Έίπε πως είσαι κάπως όμορφος…Σου ζητάει να βγεις μαζί με τους φίλους της από το σχολείο, αλλά τα σχέδια χαλάνε και καταλήγεις μόνο εσύ, η Μπέλλα και ο Μάικ Νιούτον. Έίναι εύκολο να διακρίνεις την ένταση. Νιώθεις πολύ καλά, καθώς βλέπεις, πως δεν της αρέσει αυτό το αγόρι. Δεν είναι άνετη μαζί του όπως είναι μαζί σου. Ίσα που του μιλάει. Διασκεδάζεις με την άθλια ταινία περισσότερο απ’ ότι διασκέδασες σε οποιαδήποτε ταινία που έχεις δει. Της αρέσεις εσύ περισσότερο. Έίναι φανερό.Έκείνος αρρωσταίνει. Τον περιμένεις με την Μπέλλα και νιώθεις πολύ περίεργα. Έίναι παράξενο- νιώθεις απίστευτα δυνατός, γεμάτος αυτοπεποίθηση. Πετάς και σοκάρεις τον εαυτό σου με αυτά που της λες. Όλα σου έρχονται πολύ εύκολα. Παραδέχεται ότι είσαι ο αγαπημένος της αν και

~ 224 ~


ακόμη θρηνεί για τον κόπανο που την πλήγωσε. Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, σε γεμίζει εκείνη η απίστευτη οργή, πως μπόρεσε κάποιος και την πλήγωσε τόσο πολύ. Έύχεσαι να μπορούσες να τον σκοτώσεις. Έκπλήσσεσαι με αυτό το άγριο αίσθημα και γρήγορα το καταπνίγεις.Πηγαίνεις την Μπέλλα σπίτι και είσαι ακόμα γεμάτος ελπίδες. Θα τα καταφέρεις. Έίσαι ο μοναδικός με τον οποίο είναι χαρούμενη. Σε χρειάζεται. ΘΑ κάνεις τα πάντα να την κρατήσεις χαρούμενη. Της το υπόσχεσαι. Νιώθεις απίστευτα. Λίγο μόνο ακόμα…Φτάνεις σπίτι και ο Μπίλι σε κοιτάει με εκείνο το εκνευριστικό ύφος. Νιώθεις πως είσαι στα άκρα, σαν να σε καρφώνουν χιλιάδες πινέζες σε όλο το κορμί. Το δωμάτιο αρχίζει και υπερθερμαίνεται- η Μπέλλα είπε πως έχεις πυρετό. Δεν μπορείς να σταθείς ακίνητος.Ο Μπιλ λέει πως φαίνεσαι περίεργος, κρίσιμος, και εκείνη η τρελή οργή διαπερνά ολόκληρο το κορμί σου. Αυτή την φορά δεν μπορείς να το σταματήσεις. Το νιώθεις να βγαίνει εκτός ελέγχου, ένας θυμός τόσο δυνατός κάνει ολόκληρο το κορμί σου να τρέμει. Ένα μέρος του εαυτού σου ξέρει πως αυτή η αντίδραση είναι ανόητη, αλλά το περισσότερο μέρος το κατείχε η μανία. Τα πάντα είναι καυτά, λες και το δωμάτιο έχει πιάσει φωτιά. Μπορείς να νιώσεις την ζέστη μέσα στα κόκαλα σου.Και μετά, τρομαγμένος και σοκαρισμένος, το τρέμουλο χειροτερεύει και νιώθεις το σώμα σου να σπάει σε κομμάτια.

~ 225 ~


Έίσαι τρομοκρατημένος. Παίρνει μόνο ένα δευτερόλεπτο, αλλά είναι το μακρύτερο δευτερόλεπτο της ζωής σου. Νιώθεις τον εαυτό σου να εκρήγνυται και νομίζεις πως πεθαίνεις.Αλλά το σώμα σου ενώνεται από μόνο του πριν γίνεις κομμάτια. Έίσαι σε ένα καινούργιο σχήμα που δεν καταλαβαίνεις. Το κεφάλι σου χτυπάει το ταβάνι, και κοιτάς τον Μπίλι από πολύ ψηλά. Το τρέμουλο έχει σταματήσει, αλλά ο θυμός είναι ακόμα εκεί. Τα πάντα είναι ακόμα καυτά και κόκκινα. Προσπαθείς να φωνάξεις στον Μπίλι, να τον κάνεις να σου εξηγήσει, αλλά ακούγεται ένα ουρλιαχτό. Κάνεις ένα βήμα προς αυτόν και το δωμάτιο τρέμει. Τα χείλη σου τραβιούνται πίσω από τα δόντια σου και ακούς γρυλίσματα και θες να αρπάξεις τον Μπιλ και να απαιτήσεις να μάθεις τι σου έκανε. Προσπαθείς να τον πιάσεις, κι αυτή η τεράστια πατούσα κινείται αντί του χεριού σου. Κοιτάς τον εαυτό σου και ένα τρομακτικό γάβγισμα βγαίνει από τα δόντια σου.Ο Μπίλι σου μιλάει λες και είσαι μικρό παιδί, αργά και απαλά, σου λέει να παραμείνεις ήρεμος, ότι όλα θα πάνε καλά. Αλλά δεν σου λέει τι έγινε- τι είσαι. Σε θυμώνει και πάλι που δεν μοιάζει έκπληκτος. Το περίμενε? Γιατί δεν σε προειδοποίησε?Ο Μπίλι ορμάει στο τηλέφωνο και καλεί κάποιον. Μόλις ακούς το όνομα του Σαμ τρελαίνεσαι. Τρομερά μουγκρητά αντηχούν στο σπίτι. Ο Μπίλι μοιάζει φοβισμένος και είσαι ακριβώς μπροστά από το πρόσωπο του, τα σαγόνια σου ετοιμάζονται να δαγκώσουν. Τραβάς τον εαυτό σου πίσω και ακούς πάλι εκείνο το φοβισμένο γάβγισμα .

~ 226 ~


Τότε ήταν που άρχισαν οι φωνές μέσα στο κεφάλι σου. Αλλά είναι κάτι παραπάνω από φωνές. Πίσω από τις λέξεις μπορείς να δεις τις εικόνες και να νιώσεις τα αισθήματα. Μέσα σε δευτερόλεπτα καταλαβαίνεις. Βλέπεις τον κόσμο πίσω από τις λέξεις, την απάντηση στην ερώτηση σου. Λυκάνθρωπος. Έίσαι ένα τέρας.Ο Έμπρι βοηθάει περισσότερο. Αναγνωρίζεις την φωνή του αν και δεν έχει ήχο. Βλέπεις πόσο ανακουφισμένος είναι που είσαι τώρα μαζί του. Ο Σαμ τον αφήνει να εξηγήσει , να σου μιλήσει έξω από το σπίτι (ο Μπίλι φτάνει στην πόρτα για να την ανοίξει- οι ώμοι σου ίσα που χωράν να περάσουν). Στο δάσος πίσω από το σπίτι σου, βλέπεις τους άλλους για πρώτη φορά. Έίναι τεράστιοι και φρικτοί. Έίσαι συγκλονισμένος που ξέρεις ότι είσαι σαν κι αυτούς.Έίναι μια μακριά νύχτα. Σου δείχνουν τα πάντα. Όλες οι ιστορίες και οι μύθοι που άκουσες όλη σου τη ζωή είναι αληθινές ιστορίες. Έίναι λες και προσγειώνεσαι στο Οζ, όλα έχουν χρώμα, εκτός του ότι αυτός ο καινούργιος κόσμος δεν είναι όμορφος γεμάτος μικροσκοπικά πράγματα. Ζεις μέσα σε ταινία τρόμου. Έίσαι ένα από τα τέρατα. Γιατί και οι βρικόλακες είναι αληθινοί. Και είναι δικό τους λάθος που εσύ μετατράπηκες σε αυτό το πράγμα. Πέρα απ’ αυτό, όχι μόνο υπάρχουν κυριολεκτικοί βρικόλακες που ρουφάν αίμα, αλλά η καλύτερη σου φίλη, η κοπέλα που αγαπάς, είναι ακόμα ερωτευμένη με ένα από αυτούς. Στην αρχή δεν θα πιστέψεις ότι ήξερε όλη την αλήθεια, αλλά σε πείθουν πως ήξερε τα

~ 227 ~


πάντα. Σε αηδιάζει τώρα, να θυμάσαι πόσο θρηνεί γι αυτόν.Έίσαι κι εσύ ένα τέρας, αλλά όχι ένα από τα κακά. Έίσαι το είδος που υπάρχεις για να προστατεύεις την οικογένεια σου ενάντια στους κακούς. Δεν σε παρηγορεί και πολύ. Έιδικά όταν σου λένε ότι η καινούργια σου κατάσταση δεν, ως θρυλικός προστάτης, σημαίνει πως δεν μπορείς να βρίσκεσαι ανάμεσα σε φυσιολογικούς ανθρώπους πια. Έίσαι πολύ επικίνδυνος προς το παρόν. Σε έξι μήνες, σε ένα χρόνο, ίσως. Πρέπει να πας στο σχολείο για να κρατήσεις το μυστικό, αλλά κανένα άλλο άχρηστο ρίσκο. Στο σχολείο, πρέπει να εστιάσεις όλη σου την ενέργεια στο να είσαι ήρεμος. Ξέχνα τις σπουδές. Απλά μην σκοτώσεις κανέναν.Και η Μπέλλα είναι έξω από τη συζήτηση. Όταν διαμαρτύρεσαι βλέπεις την ανάμνηση του Σαμ . Έίναι λες και βρίσκεσαι εκεί. Παρακολουθείς τον Σαμ με την Έμιλη. Ακούς την απάντηση που έστειλε τον Σαμ σε εκείνη την παράλογη οργή- η οργή που είναι το σήμα κατατεθέν και η κατάρα της ύπαρξης των λύκων. Τον νιώθεις να εκρήγνυται , το χέρι του έχει πεταχτεί προς αυτήν. Βλέπεις τα νύχια του να κόβουν το πρόσωπο της. Την βλέπεις να πέφτει στο έδαφος, αναίσθητη. Νιώθεις τον πανικό, τον τρόμο του. Έίναι τόσο δυνατός που δεν μπορεί να αλλάξει για να την βοηθήσει. Νομίζεις πως την παρακολουθείς να πεθαίνει (αν και ξέρεις πως επέζησε, σε πονάει- τρελαίνεσαι από τον πόνο της ανάμνησης). Βλέπεις τον Τζάρεντ και τον Πωλ να τρέχουν προς βοήθεια, να φέρνουν την Σου Κλιαργούοτερ ( μια νοσηλεύτρια την καλύτερη επιλογή

~ 228 ~


αφού ένα από τα μέλη του νοσοκομείου είναι βρικόλακας). Η Σου φροντίζει την Έμιλη καθώς ο Σαμ τρέχει με αγονία στο δάσος να κρυφτεί, ακόμη ανίκανος να ηρεμήσει αρκετά τον εαυτό του ώστε να αλλάξει…Και ξέρεις πως έχουν δίκιο, δεν μπορείς να δεις την Μπέλλα. Η υπόσχεση σου θα πάει χαμένη. Θα της κάνεις κακό, όπως ακριβώς το άλλο τέρας.Παρακολουθώντας την ανάμνηση του Σαμ να παίρνει τέλος, μαθαίνεις πώς να αλλάξεις. Ηρεμείς τον εαυτό σου όπως έκανε και εκείνος, και βρίσκεις τον τρόπο να μεταμορφωθείς και πάλι στο αληθινό σου σχήμα. Γυμνός και άρρωστος γλιστράς μέσα στο σκοτάδι και κλαίς όπως δεν έκλαψες ποτέ στη ζωή σου.Οι άλλοι έχουν μείνει άναυδοι. Τους πήρε μέρες ή και βδομάδες να καταλάβουν πώς να αλλάξουν.Η νέα σου ζωή ξεκινά σε μια πολύ έντονη περίοδο. Όχι μόνο οι βρικόλακες είναι αληθινοί, αλλά είναι ακόμα εδώ. Καινούργιοι, όχι οι Κάλεν. Κυνηγούν στην περιοχή και είναι δουλειά σου να τους σταματήσεις. Αυτό το κομμάτι μπορείς να το μάθεις. Όλο σου το μίσος, για όσα ο Έντουαρντ και οι υπόλοιποι Κάλεν είχαν κάνει στην Μπέλλα, διοχετεύτηκε στο κυνήγι αυτού του ζευγαριού, του μαυρομάλλη αρσενικού και της κοκκινομάλλας φίλης του.Όταν φτάσεις στον αρσενικό, είναι στην εγκοπή του χρόνου. Ακολουθείς την μυρωδιά του βρικόλακα προσεχτικά, προσπαθώντας να τον πιάσεις απροετοίμαστο. Ο Τζάρεντ έχει το προβάδισμα γιατί έχει μάτια σαν κιάλια- μπορεί να δει από

~ 229 ~


μίλια μακριά. Ο βρικόλακας σταματάει σε ένα μικρό ξέφωτο και ο Τζάρεντ τον βλέπει να μιλά στη Μπέλλα. Τρέχεις μπροστά, αλλά ο Σαμ διστάζει. Έίσαι εκτός των ορίων των εδαφών σου που ορίζει η συνθήκη. Έίναι ένας απ’ τους φίλους των Κάλεν? Έσπασε ην συνθήκη με τους φόνους του, αλλά δεν μπορείς να το αποδείξεις- δεν ήσουν αυτόπτης μάρτυρας. Ο Σαμ δεν θέλει να ξεκινήσει ένα πόλεμο χωρίς να είναι σίγουρος για τις συνέπειες. Πιστεύεις πως έχει παραγίνει προσεχτικός. Διαφωνείς μαζί του και όταν γίνεται ξεκάθαρο πως ο Λοράντ θέλει το κακό της Μπέλλα, ο Σαμ έρχεται με το μέρος σου.Το να σκοτώσεις τον Λοράντ ήταν πιο εύκολο απ’ ότι περίμενες. Έίναι επειδή ήταν πέντε εναντίον ενός? Ξέρεις πως δεν είναι αυτό το θέμα. Έσύ και ο Σαμ κάνατε την περισσότερη δουλειά και νιώθεις πως θα μπορούσες να τα βγάλεις πέρα και μόνος σου. Μάλλον οι βρικόλακες δεν είναι τόσο σκληροί όσο οι ιστορίες σ’ αφήνουν να πιστέψεις.Η εικόνα του τρομαγμένου προσώπου της Μπέλλα στο ξέφωτο περνάει συνέχεια από μπροστά σου. Ήταν συγκλονισμένη- πιο τρομακτική από το νέο σου πρόσωπο απ’ ότι ήταν από τον βρικόλακα με τα κόκκινα μάτια που την κυνηγούσε. Αναρωτιέσαι συνεχώς πως εξήγησε στον εαυτό της αυτό που είδε.Το κυνήγι συνεχίζεται και η κοκκινομάλλα αποδεικνύεται πολύ πιο άπιαστη. Η αγέλη δεν αντιλαμβάνεται τα κίνητρα της, άρα είναι δύσκολο να μαντέψεις της κινήσεις της. Και είναι πάρα πολύ καλή στο να ξεφεύγει.

~ 230 ~


Το να έχεις ένα βρικόλακα κοντά σου σε κάνει νευρικό. Όλοι φαίνεται να καταλήγουν στην Μπέλλα στο τέλος. Τριγυρνάς γύρω από το σπίτι το βράδυ, σιγουρεύεσαι πως είναι ασφαλής.Η κανονική ζωή μετατρέπεται σε αγγαρεία. Αλλά οι άλλοι είναι εντυπωσιασμένοι με τον αυτοέλεγχο σου και κατά την διάρκεια εκείνων των λίγων εβδομάδων εντοπισμού τον μαυρομάλλη βρικόλακα είναι όλο και πιο έκπληκτοι. Καταφέρνεις να διαχειριστείς τα «επεισόδια» (καθώς σκέφτεσαι των άλλων) σου πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. Ο Σαμ σπατάλησε μισό χρόνο για να φτάσει στο σημείο που βρίσκεσαι εσύ μέσα σε λίγες εβδομάδες. Έίσαι ήδη καλύτερος από τον Έμπρι, τον Τζάρεντ και τον Πωλ. ΚιΌμως αυτό δεν σε κάνει χαρούμενο. Γιατί θα ήθελε κανείς να είναι καλύτερος στο να είναι λυκάνθρωπος.Ακόμη, έχεις αρχίσει να σκέφτεσαι ότι μπορείς να τα βγάλεις πέρα και να δει την Μπέλλα. Έίσαι σίγουρος ότι τώρα ξέρεις τι να περιμένεις, ότι μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου όταν είσαι μαζί της. Και τηλεφωνεί όλη την ώρα. Τα τέρατα στο δάσος δεν έχουν καμία αμφιβολία, δεν την τραυμάτισαν. Σε χρειάζεται. Έίναι στο μυαλό σου σχεδόν όλη την ώρα. Ο Σαμ σε κάνει να διστάζεις- κανείς δεν ξέρει καλύτερα από αυτόν πως είναι να κάνεις ένα τέτοιο λάθος.Ούτε στο τηλέφωνο δε μπορείς να της μιλήσεις. Όλοι οι λύκοι και οι πρεσβύτεροι ενοχλούνται από τις αναμνήσεις σου- ήταν τόσο προσεχτικοί με την συνθήκη και την έσπασες εν αγνοία

~ 231 ~


σου βέβαια. Τουλάχιστον οι βρικόλακες που είχαν συμφωνήσει με την Συνθήκη έχουν φύγει, έτσι δεν θα υπάρξει πόλεμος. Και η Μπέλλα δεν φαίνεται να πιστεύει τίποτα πέρα απ' ην μια ιστορία… Αλλά ο Σαμ σου δίνει μια εντολή: δεν επιτρέπεται να πεις στην Μπέλλα την αλήθεια. Στο λέει αυτό ενώ είναι λύκος και μπορείς να νιώσεις το επίπεδο της εξουσίας να κυλά στο αίμα του. Έίναι ο Άλφα και δεν μπορείς να τον παρακούσεις.Η Μπέλλα, παρ’ όλα αυτά, είναι επίμονη και δεν εκπλήσσεσαι όταν εμφανίζεται έξω από το σπίτι σου. Πείθεις τους άλλους πως μπορείς να διαχειριστείς μια συζήτηση, ότι πρέπει να γίνει κάποια στιγμή. Ο Σαμ συμφωνεί- δεν είναι πρόθυμος να μετατραπεί σε δικτάτορα επειδή είναι ο Άλφα, με σένα περισσότερο α’ ότι με τους υπόλοιπους (αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία).Σε προειδοποιεί να είσαι ήρεμος και επιμένει ότι, ότι και να πεις θα είναι για να την κρατήσεις μακριά. Σκέφτεται την Έμιλη πώς να διαφωνήσεις με αυτό?Έίναι πιο δύσκολο απ ‘ότι νόμιζες. Βλέπεις το πρόσωπο της Μπέλλα καθώς γυρνάς στην αγέλη και νιώθεις λες και κάποιος σε μαχαίρωσε στα σωθικά. Έίσαι εξίσου κακός με τον βρικόλακα που την πλήγωσε. Νιώθεις σαν να παίρνεις όλη την χαρά και την ελπίδα σου, και αυτής, και την καταστρέφεις με τα ίδια σου τα χέρια. Κάποιες φορές ο θυμός είναι δυνατός- αρχίζεις να ανεβάζεις θερμοκρασία, αλλά το ελέγχεις. Η μόνη στιγμή που παρά λίγο να το χάσεις είναι όταν υπερασπίζεται τους βρικόλακες. Πως μπορεί και τους θεωρεί καλούς, ειδικά

~ 232 ~


Καλείς τα μέλη της αγέλης. Όσο είσαι βέβαιος ότι μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου ενώ είσαι με την Μπέλλα, ξεχνάς τους υπόλοιπους. Ο Πωλ αντιδρά πολύ άσχημα από ότι περίμενες. Πρέπει να αλλάξεις μπροστά στην Μπέλλα για να την προστατέψεις και δεν έχεις την ευκαιρία να δεις την αντίδραση της. Πρέπει να απομακρύνεις τον Πωλ πάση θυσία. Η τύχη είναι με το μέρος σου, μέρα με την μέρα γίνεσαι πιο μεγάλος και πιο δυνατός. Δεν είναι και πολύ δύσκολο να παρασύρεις τον Πωλ μέσα στο δάσος. Ο Σαμ σε ακολουθεί γρήγορα και διατάζει τον Πωλ να ηρεμήσει. Τους εξηγείς για την κοκκινομάλλα και την Μπέλλα- δεν παίρνει πολύ ώρα μέσω των σκέψεων σας. Αν και ο Σαμ πρέπει να παραδεχτεί την χρησιμότητα αυτής της πληροφορίας αποφασίζει να σου κάνει κήρυγμα για λίγο. Έπισημαίνει σε πόσο μεγάλο κίνδυνο έβαλες την Μπέλλα σήμερα και μετά βάζει τις φωνές στον Πωλ που αποτέλεσε τον κίνδυνο. Τέλος σου υπενθυμίζει πως σε καταλαβαίνει και οι τρεις σας βρίσκεστε σε πολύ καλό σημείο. Καλύτερο από κάθε άλλα φορά. Το βρίσκεις πολύ πιο εύκολο να είσαι μέρος αυτής της κατάστασης εφόσον βοηθάς την Μπέλλα.Έίναι παράξενο πως τα πράγματα επανέρχονται στην φυσιολογική τους μορφή, ενώ την ίδια στιγμή όλα έχουν αλλάξει και έχουν γίνει επικίνδυνα. Η Μπέλλα είναι το κλειδί που σε βοηθάει να ισορροπήσεις τα πάντα. Κοιμάσαι λίγες ώρες το βράδυ, αλλά τον περισσότερο χρόνο τον περνάς με τον Σαμ και τον Έμπρι κάνοντας περιπολίες στο δάσος,

~ 233 ~


ψάχνοντας για οποιοδήποτε στοιχείο που να δηλώνει πως η κοκκινομάλλα αιματορουφήχτρα επέστρεψε. Όταν δεν είναι η σειρά σου περνάς όσο χρόνο μπορείς με την Μπέλλα. Η φιλία σας έχει ανεβαίνει σε ένα άλλο επίπεδο οικειότητας. Ξέρεις ο ένας όλα τα μυστικά του άλλου και αυτό σημειώνει μεγαλύτερη διαφορά από ότι νόμιζες. Έντυπωσιάζεσαι από το πόσο ανίκανη ήταν να μοιραστεί τα μυστικά της και πόσο μόνη ένιωθε όλο αυτόν τον καιρό που ήταν πληγωμένη. Σε ενοχλεί που ακόμα θρηνεί για τους Κάλεν. Δεν μπορείς να καταλάβεις την διαφορά ανάμεσα στους Κάλεν και στο βρικόλακα που την κυνηγάει, αλλά εκείνη μπορεί. Έίναι φανερό πόσο φοβάται εκείνο το βρικόλακα. Προσπαθείς να την καθησυχάσεις. Και είσαι χαρούμενος που δεν χρειάζεται να το περάσει όλο αυτό μόνη της πια.Ανησυχείς για την Μπέλλα που μένει μόνη της όταν είναι η σειρά σου για περιπολία. Δεν σ’ αρέσει όταν τα σχέδια σου για να την βοηθήσεις να περάσει καλά- να ξεφύγει από το συνεχές άγχος- διακόπτονται από την Βικτόρια. Κάνει μια μισό- απόπειρα να περάσει στην επικράτεια σας. Σου φαίνεται πολύ ύποπτο και όταν χάνεται μέσα στο νερό ανησυχείς πως το σχέδιο της ήταν άλλο. Έσύ, ο Τζάρεντ και ο Έμπρι τρέχετε μέχρι την άκρη της ακτής ψάχνοντας κάποιο σημάδι προσπάθειας της να βγει στην ξηρά. Φτάνετε πίσω στο Λα Πους χωρίς να εντοπίσετε την μυρωδιά της. Ο Έμπρι συνεχίζει με τον Τζάρεντ, αλλά θες να ελέγξεις αν η Μπέλλα είναι καλά.Απλά να βεβαιωθείς πως η κοκκινομάλλα δεν βρίσκετε κοντά

~ 234 ~


σας.Η Μπέλλα δεν είναι στην παραλία ούτε η κοκκινομάλλα ούτε και κανένας άλλος. Στέκεσαι στα δέντρα, αλλά η καταιγίδα είναι αρκετά δυνατή κι έτσι κανείς δεν μπορεί να σε διακρίνει. Το φορτηγάκι της δεν είναι μπροστά από το σπίτι σου. Στην αρχή νομίζεις πως γύρισε σπίτι της, αλλά τα φρέσκα χνάρια των λάστιχων δείχνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Πριν βρεις το φορτηγάκι παρατημένο στο δρόμο δίπλα από τα βράχια δεν είχες σκεφτεί την υπόσχεση που είχες δώσει την προηγούμενη μέρα. Καταδύσεις από τα βράχια. Την ίδια ακριβώς στιγμή ακούς την Μπέλλα να ουρλιάζει από μακριά, να χάνεται όπως ο ήχος.Τρέχεις στην άκρη μέσα σε δεύτερα. Δεν μπορείς να δεις τίποτα κάτω- τα κύματα είναι σκληρά, δεν υπάρχει ίχνος πρόσφατης σύγκρουσης. Ορμάς από την άκρη, μέσα στα σκοτεινά νερά.Έχει ξεσπάσει τρικυμία. Ξέρεις ακριβώς πόση δύναμη έβαλες για να καταφέρεις να κολυμπήσεις και ξέρεις ότι η Μπέλλα δεν είναι τόσο δυνατή. Κανένας άνθρωπος δεν είναι τόσο δυνατός για να τα καταφέρει εκείνη την στιγμή.Ψάχνεις μανιωδώς, τα κοφτερά σου μάτια γίνονται ένα με το νερό. Τελικά βλέπεις κάτι, μια φιγούρα να χάνεται- τα χέρια της πολεμούσαν χωρίς καμία ελπίδα ενάντια στα κύματα. Βρίσκεσαι κάτω από το νερό, δεν σου έχει μείνει καθόλου αναπνοή και πανικοβάλλεσαι. Κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο κάτω από αυτές τις συνθήκες,

~ 235 ~


ούτε καν ο Σαμ, αλλά συγκεντρώνεσαι και επιβάλεις τον εαυτό σου να γίνεις και πάλι άνθρωπος. Μετά αρπάζεις την Μπέλλα και την τραβάς πίσω στην ακτή.Έύχεσαι να ήξερες πρώτες βοήθειες. Το μόνο που μπορούσες να σκεφτείς ήταν να βγάλεις το νερό από τα πνευμόνια της. Ήταν τόσο πολύ. Συνέρχεται στην αρχή, αλλά μετά λιποθυμά. Δεν ξέρεις τι να κάνεις. Την τραβάς στην παραλία ελπίζοντας πως έρχεται βοήθεια. Οι σκέψεις του Έμπρι και του Τζάρεντ ήταν μαζί σου όση ώρα βρισκόσουν το νερό, αλλά τώρα είχαν διακοπεί.Ο Σαμ έρχεται, αλλά η Μπέλλα ξυπνάει πριν μπορέσει να κάνει κάτι παραπάνω από το να σου για την τραγωδία πίσω στο χωριό. Νιώθεις ενοχές που τον απομάκρυνες από κει που τον χρειάζονται. Η Μπέλλα μοιάζει να είναι καλά. Δεν ξέρεις αν χρειάζεται γιατρό, αλλά θέλει μόνο να ξεκουραστεί ώστε να την πας σπίτι της. Έίσαι εξουθενωμένος από το τρέξιμο τόσα βράδια που πέφτεις για ύπνο εκεί δίπλα της. Νιώθεις όμορφα εκεί, μαζί χωρίς μυστικά να σας χωρίζουν, να ξέρεις ότι είναι ασφαλής.Ο Μπίλι σε ξυπνάει όταν έρχεται σπίτι. Σε καταστρέφει που συνειδητοποιείς το θάνατο του Χάρι.΄ Ήταν ένας από τους καλύτερους φίλους του πατέρα σου, θείος με πολλούς τρόπους και ένας από τους πρεσβυτέρους που γνώριζε για τους λύκους. Δεν είναι δίκαιο που δεν ζει πια.Πας την Μπέλλα σπίτι της ξέροντας πως ο Τσάρλι θα θρηνεί επίσης. Στο δρόμο παρατηρείς πως κάτι έχει αλλάξει πάνω της,

~ 236 ~


αλλά δεν μπορείς να βρεις τι. Το γεγονός ότι χάσατε τον Χάρι κάνει ξεκάθαρο πόσο εύκολο ήταν να χάσεις και την Μπέλλα- παρατρίχα. Μόνο στην σκέψη ανατριχιάζεις. Την ίδια στιγμή όμως χαίρεσαι που μπόρεσες και την έσωσες. Έίναι ζωντανή επειδή είσαι λυκάνθρωπος. Συμβιβάζεσαι πιο πολύ με την μοίρα σου.Καθώς σκέφτεσαι πόσο κοντά στον θάνατο ήταν η Μπέλλα την κρατάς σφιχτά στην αγκαλιά σου, ανακουφισμένος που μπορείς. Από την πρώτη φορά από την τελευταία νύχτα που άλλαξες- την νύχτα της απαίσιας ταινίας- νομίζεις πως ίσως να μπορέσεις να τα καταφέρεις. Το νιώθεις πολύ σωστό, να την κρατάς έτσι. Νιώθει κι αυτή το ίδιο? Ίσως δεν είναι τόσο δυνατό όπως αυτό που ένιωθε για τον βρικόλακα, αλλά πρέπει να σημαίνει κάτι που κανείς από τους δύο σας δεν είναι ολοκληρωμένος χωρίς τον άλλον. Μοιάζει σαν να είναι γραφτό να είστε μαζί.Απομακρύνεται. Δεν είναι ακόμα έτοιμη, αλλά πιστεύεις πως θα είναι. Λίγο ακόμα υπομονή. Ανοίγεις την πόρτα του αυτοκινήτου και η ηρεμία διαταράσσεται.Υπάρχει ένας βρικόλακας τριγύρω. Η πρώτη σου σκέψη είναι η κοκκινομάλλα, και μαντεύεις πως χρησιμοποίησε τον θάνατο του Χάρι για αντιπερισπασμό. Δεν είσαι σίγουρος που είναι ή αν παρακολουθεί. Φοβάσαι να αλλάξεις και να την κυνηγήσεις, σε περίπτωση που σου επιτεθεί καθώς προσπαθείς να την εντοπίσεις. Αποφασίζεις πως η καλύτερη λύση είναι να πάρεις την Μπέλλα πίσω στο Λα Πους, να

~ 237 ~


αφήσεις τον Έμπρι να την προσέχει, και να κυνηγήσεις την κοκκινομάλλα με τον Σαμ.Κάτι όμως δεν κολλάει. Το άρωμα δεν είναι το ίδιο. Ένας βρικόλακας, προφανώς, αλλά όχι ο ίδιος που το άρωμα του καίει την μύτη σου την τελευταία βδομάδα.Πριν βγάλεις άκρη η Μπέλλα σου λέει να σταματήσεις. Το πρόσωπο της φωτίζεται περισσότερο από την μέρα που ήρθε και σε έψαχνε σπίτι σου, πληγωμένη. Νομίζει πως οι Κάλεν επέστρεψαν και το παρκαρισμένο αμάξι δίπλα στο σπίτι της ενισχύει την θεωρία της. Ο ενθουσιασμός της σε αρρωσταίνει. Το μόνο που θέλει είναι να πάει να βρει τον βρικόλακα, λες και δεν αποτελεί το κύριο προϊόν της διατροφής τους. Έίσαι έξω φρενών. Έίναι δύσκολο να ηρεμήσεις.Έίναι ξεκάθαρο πως θα πρέπει να την πάρεις με το ζόρι μακριά αν θες την εμποδίσεις να μπει μέσα. Φαίνεται σίγουρη πως είναι οι βρικόλακες της. Έχει ήδη φύγει-για την ακρίβεια βρίσκεται εκατομμύρια μίλια μακριά σου. Και έχεις ευθύνες. Η αγέλη αγνοεί την συνθήκη τελείως από την στιγμή που έφυγαν οι Κάλεν. Δεν μπορείς να αφήσεις τα αδέρφια σου να βρουν τον μπελά τους, όχι ενώ ξέρεις πως οι Κάλεν γύρισαν.Μισείς τον εαυτό σου που πρέπει να την αφήσεις εδώ, και είσαι τόσο θυμωμένος που αυτό είναι που θέλει. Το μέλλον που φάνταζε τόσο ελπιδοφόρο πριν μερικά δευτερόλεπτα καταρρέει. Δεν την νοιάζει που την παράτησαν? Αυτό δεν μετράει? Ποτέ δεν εξέφρασε κάποιου είδους θυμού για ότι της έκαναν. Μαντεύεις πως δεν ένιωσε καν αυτό το θυμό.

~ 238 ~


Αποδέχεται ότι κάνανε χωρίς ερώτηση.Έχεις την ανάγκη να φύγεις, γιατί δεν θα είσαι σε θέση να ελέγξεις τον εαυτό σου για πολύ ακόμα. Νιώθεις την οργή να συσσωρεύεται. Την αφήνεις μόνη της εκεί στην μέση του δρόμου, εύχεσαι όσο τίποτε άλλο να σε σταματήσει, να έχει αλλάξει γνώμη. Δεν κάνει τίποτε από αυτά όμως.Τρέχεις στο νοσοκομείο και μετά αλλάζεις. Η οργή ξεθώριασε κάπως και κάνεις σαν μανιακός για την ασφάλεια της. Τηλεφωνείς και απαντάει. Έίναι αλήθεια. Οι Κάλεν επέστρεψαν και διάλεξε τον βρικόλακα αντί για εσένα.Έίναι μια άσχημη νύχτα για του Κουιλαγιούτς Λύκους. Ο Σαμ τραβάει τις περιπόλους πίσω ώστε να προστατεύουν μονάχα τον καταυλισμό. Ο Σαμ δεν θέλει να αφήσει κενά- καμιά ντουζίνα βρικόλακες παραμονεύουν και οι προθέσεις τους δεν είναι γνωστές. Ανησυχείς για την Μπέλλα και την κοκκινομάλλα, αλλά ο Σαμ σου λέει να αφήσεις τους Κάλεν να την φροντίσουν. Σιχαίνεσαι την ιδέα πως η Μπέλλα τους ανήκει.Η μέρα περνάει. Κανείς δεν προσπαθεί να περάσει τα όρια. Ο Μπίλι τηλεφωνεί στον Τσάρλι και από τι φαίνεται μόνο μία από τους Κάλεν γύρισε και μένει μαζί τους. Αυτό σας τρομάζει όλους. Ο Σαμ ανησυχεί- τι είναι αυτή η καινούργια τακτική? Οι γραμμές των συνόρων είναι πάλι σε ισχύ? Για πόσο καιρό? Θα έρθουν και οι υπόλοιποι? Ξέρουν για την κοκκινομάλλα? Θεωρούν πως βρίσκεται κάτω από την προστασία την συνθήκης? Αν είναι έτσι η συνθήκη έσπασε. Κι αν δεν την

~ 239 ~


διώξουν η αγέλη θα το θεωρήσουν συνομωσία. Ο Σαμ ο Μπίλι και ο γέρο- Κουίλ συζητούν την πιθανότητα πολέμου.Αλλά ο Σαμ θέλει πρώτα πληροφορίες- προσπαθεί να διατηρήσει τον πολιτισμό για όσο μπορεί- και προσφέρεσαι για την δουλειά. Έπιμένεις να πας εσύ ο ίδιος. Έχεις ανάγκη να δεις το πρόσωπο της, να δεις πόσο βαθιά μπλεγμένη είναι. Λες στο Σαμ πως θα μάθεις πιο εύκολα την αλήθεια εσύ ο ίδιος, πως θα το καταλάβεις αν πει ψέματα. Δεν τον ξεγελάς με τα κίνητρα σου, αλλά ο συλλογισμός σου είναι απρόσεχτος.Πας κατά την διάρκεια της κηδείας, έτσι θα μπορέσεις να της μιλήσεις ειλικρινά, δεν υπάρχει περίπτωση να σας διακόψει ο Τσάρλι. Ο Τζάρεντ και ο Έμπρι δεν θέλουν να σε αφήσουν μόνο εκεί, ακόμη κι όταν είναι σίγουροι ότι ο βρικόλακας έχει φύγει για τώρα. Ξέρεις ότι θα βρίσκονται εκεί κοντά, αλλά δεν θες να ακούσουν. Θέλεις να μιλήσεις πραγματικά με την Μπέλλα, αλλά μέχρι εκεί που στο επιτρέπει η ψυχραιμία σου. Το σπίτι της μυρίζει- σου καίει την μύτη. Η βρόμα του βρικόλακα έχει κολλήσει πάνω της. Έίστε και οι δύο λίγο εχθρικοί, αλλά απαντάει στις ερωτήσεις σου. Η Κάλεν απλά την επισκέπτεται. Λες στον εαυτό σου πως όλα θα επιστρέψουν στους κανονικούς τους ρυθμούς μόλις φύγει.Δεν αντέχεις να φύγεις. Βλέπεις πως την έχεις πληγώσει, γυρνάς πάλι πίσω και την βρίσκεις να κλαίει. Νιώθεις χειρότερα και καλύτερα. Καλύτερα γιατί τουλάχιστον νοιάζεται πολύ για εσένα. Κλαίει για σένα. Κάτι είναι αυτό.

~ 240 ~


Μπορείς και της μιλάς τώρα, αλλά είναι δύσκολο. Τους αγαπάει. Τα τέρατα που την πλήγωσαν-που την αγάπησαν. Νοιάζεται και για σένα, αλλά όχι τόσο πολύ. Κι όμως ο βρικόλακας φεύγει ξανά. Έίσαι μπερδεμένος, δεν ξέρεις πώς να νιώσεις.Την κρατάς στην αγκαλιά σου και είναι όπως πριν- σαν να είναι γραφτό. Το πρόσωπο της στο χέρι σου και ξαφνικά θέλεις να την φιλήσεις όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Έτσι είναι όπως το είχες σχεδιάσει- κακός συγχρονισμός με τον βρικόλακα να παραμονεύει κάπου εκεί γύρω. Αλλά σκέφτεσαι πως κι αυτό ίσως να είναι γραφτό. Ίσως να το νιώσει κι αυτή έτσι. Βλέπεις την πάλη μέσα στα μάτια της και αναρωτιέσαι ποια πλευρά θα νικήσει όταν τα χείλη σου ακουμπήσουν τα δικά της.Το τηλέφωνο χτυπάει στην πιο λάθος στιγμή και το σηκώνεις. Τι επιλογές έχεις? Μπορεί να ήταν ο Σαμ, να υπάρχει πρόβλημα. Ακούς την καθαρή φωνή με την γλυκιά Αγγλική προφορά και ξέρεις ποιος είναι από την πρώτη λέξη. Ένας από αυτούς. Ίσως η Μπέλλα έκανε λάθος για τον αν έρχονται όχι. Ίσως να έλεγε ψέματα.Η Μπέλλα νευριάζει ξανά όταν ο βρικόλακας σου κλείνει το τηλέφωνο. Πριν ξεκαθαρίσεις την θέση σου η φρέσκια καυτή μυρωδιά ενός βρικόλακα που πλησιάζει καίει την μύτη σου. Ακούς την σχεδόν αθόρυβη προσέγγιση του βρικόλακα. Προσπαθείς να φύγεις, αλλά η μυρωδιά είναι πιο δυνατή στο μπροστά δωμάτιο. Πριν προλάβεις να πας πάλι πίσω η αιματορουφήχτρα είναι εκεί.

~ 241 ~


Έίναι μικροσκοπική, αλλά μετά απ’ ότι σου είπε η Μπέλλα για τους βρικόλακες με έξτρα χαρίσματα αρνείσαι να μαλακώσεις την άμυνα σου. Δίνει ελάχιστη προσοχή σε σένα. Κάτι την απασχολεί και δεν δίνει καθόλου προσοχή σε οτιδήποτε γύρω της. Η Μπέλλα την φωνάζει Άλις. Η Αλις αναφέρει το όνομα του Έντουαρντ μια φορά και η Μπέλλα καταρρέει. Της έκανε κακό αυτή η Άλις? Δεν είδες τίποτα. Βρίσκεσαι στο πλευρό της πριν η άλλη προλάβει να την αγγίξει και την τραβάς μακριά.Η μικρή βρικόλακας φαίνεται αναστατωμένη και αυτό σε ξαφνιάζει. Δεν περίμενες να έχουν και πολλά συναισθήματα. Έίσαι συγκλονισμένος και αηδιασμένος από το πόσο άνετα αγγίζουν η Άλις και η Μπέλλα η μια την άλλη. Έίχες την εντύπωση πως οι βρικόλακες δεν θα μπορούσαν να αγγίξουν τους ανθρώπους χωρίς να τους κάνουν κακό. Και η Μπέλλα είναι τόσο άνετη με την Άλις- συμπεριφέρεται λες και είναι άνθρωπος. Η Μπέλλα την βλέπει σαν άνθρωπο, σχεδόν δηλαδή.Δεν μπορείς να παρακολουθήσεις την συζήτηση. Καταλαβαίνεις πως ο Έντουαρντ έχει μπλέξει και ότι φταίει κάποια Ρόζαλι. Η Μπέλλα ουρλιάζει και μετά απαιτεί να βοηθήσει, και η μικρή βρικόλακας θα την αφήσει να προσπαθήσει, αν και έχει ξεκαθαρίσει πως είναι καθαρή αποστολή αυτοκτονίας.Ακολουθείς την Μπέλλα στην κουζίνα, όπου αφήνει ένα σημείωμα στο Τσάρλι. Της ζητάς να μην πάει. Έίναι σαν να μην μίλησες καν. Σου ζητάει να φροντίσεις τον πατέρα της.

~ 242 ~


Η Μπέλλα τρέχει να μαζέψει τα πράγματα της και μένεις μόνος με την Άλις. Μένεις όσο πιο μακριά της μπορείς.- είναι δύσκολο να αντισταθείς στο ένστικτο να αλλάξεις και να της επιτεθείς- και την κατηγορήσεις που στέλνει την Μπέλλα στον θάνατο της. Τελικά ήταν πιο εύκολο να της μιλήσεις απ’ ότι νόμιζες- αντιδρά και μιλά σαν άνθρωπος, αν και η εμφάνιση της είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Στα κοφτερά σου μάτια είναι σαν ένας κρύσταλλος που κινείτε όλο γωνίες και λάμψη.Η Αλις διαφωνεί για λίγο, αλλά μετά η Μπέλλα επιστρέφει έτοιμη να φύγουν. Θα την ξαναδείς άραγε? Την παρακαλάς στην κυριολεξία να μην πάει, αλλά η Μπέλλα φεύγει αφού σου φιλήσει το χέρι. Λίγο θέλεις για να καταρρεύσεις και περνάει μισό δευτερόλεπτο μέχρι να καταλάβεις ότι έφυγε για να πεθάνει για την βδέλλα που της κατέστρεψε την ζωή. Για πρώτη φόρα από την αρχή χάνεις τον έλεγχο και ξεσπάς αλλάζοντας σε λύκο παρά την θέληση σου.Η ζωή είναι πιο σκοτεινή από κάθε άλλη φορά. Οι άλλοι ανακουφίστηκαν που η Άλις Κάλεν έφυγε, είτε πήρε την Μπέλλα μαζί της Έίτε όχι. Προσπαθούν να κρύψουν τα αισθήματα τους από σένα, αλλά φυσικά δεν υπάρχουν μυστικά σε μια αγέλη. Ο Σαμ επίτηδες σου μεγαλώνει τις βάρδιες σου και προσέχεις παραπάνω τον Τσάρλι, όπως σου ζήτησε η Μπέλλα.Έτσι ανακαλύπτεις ότι η κοκκινομάλλα κάνει άλλη μια επιδρομή στην Μπέλλα. Οι κύκλοι της αγέλης αργά αρχίζουν να σφίγγουν την περίμετρο, αφήνοντας την να έρθει κοντά στο

~ 243 ~


Φόρκς καθώς τοποθετούν μια γραμμή ανάμεσα σε αυτήν και τον Τσάρλι. Παρ’ όλα αυτά αμέσως γίνεται άφαντη. Την κυνηγάς, αλλά είναι πονηρή και πιο γρήγορη από τον μαυρομάλλη φίλο της. Η ξαφνική της πτήση σε πιάνει απροετοίμαστο. Παίρνοντας κάποιες προφυλάξεις μετά από αυτό, ο Σαμ ενώνει τα κομμάτια και καταλαβαίνει τι έγινε. Το μονοπάτι της διέσχισε τα ίχνη που άφησε η Άλις Κάλεν. Αυτό έφτανε για να την πανικοβάλει. Αυτό επίσης αποδεικνύει πως η κοκκινομάλλα δεν είναι φίλη των Κάλεν.Ο Τσάρλι έχει πανικοβληθεί όπως είναι φυσικό. Έρχεται στο Λα Πους να σε ανακρίνει, να δει αν ξέρεις που θα βοηθήσει να βρει την Μπέλλα. Έύχεσαι να μπορούσες να του πεις τα πάντα για τους Κάλεν, αλλά δεν μπορείς να αποκαλύψεις το δικό σου μυστικό και δεν θα του έκανε καλό. Κανείς από σας δεν μπορεί να σώσει την Μπέλλα.Όταν η Μπέλλα επιστρέφει ζωντανή τα νέα μαθαίνονται από το Φόρκς. Ο Τσάρλι δεν τηλεφωνεί στον Μπίλι αμέσως-είναι έξαλλο λογικά- έτσι το μαθαίνεις από την Λια Κλίαργουοτερ. Ο Τσάρλι τηλεφώνησε για να ακυρώσει μια επίσκεψη στην μητέρα της, δεν ήθελε να αφήσει την Μπέλλα μόνη της, γιατί είναι σε πολύ μεγάλους μπελάδες. Έίσαι τόσο ανακουφισμένος που είναι καλά, που δεν σε νοιάζει τίποτε άλλο αρχικά. Αλλά δεν αργούν να μαθευτούν και τα υπόλοιπα νέα. Ο γιατρός Κάλεν επιστρέφει στο νοσοκομείο- ολόκληρη η οικογένεια επέστρεψε. Ο Σαμ τραβάει τις περιπόλους πάλι πίσω, αλλά όχι τόσο μακριά όσο πριν. Οι βρικόλακες δεν ξέρανε για τους

~ 244 ~


λυκάνθρωπους πριν, αλλά τώρα ξέρουν. Αν γύρισαν για πάντα, τότε η αγέλη πρέπει να ρυθμίσει και να δυναμώσει τα σύνορα ξανά. Σιγουρεύουν πως δεν υπάρχουν παρεξηγήσεις με το τι ανήκει στους Κουίλαγιουτς.Μέσω του Τσάρλι ο Μπίλι ενημερώνεται. Ο Έντουαρντ είναι κ πάλι πίσω, προφανώς είναι και πάλι το «αγόρι» της Μπέλλα. Η Μπέλλα δεν έρχεται να σε δει και είσαι θυμωμένος, αν και δεν περίμενες να ερχόταν. Έίσαι θυμωμένος επειδή ο Τσάρλι επιτρέπει στην Μπέλλα να βγαίνει μαζί του επίσης. Δεν θα έπρεπε σαν πατέρας της να κάνει κάτι?Βρίσκεις ένα σχέδιο και δεν το πολύ σκέφτεσαι. Αν την κάνεις να είναι τιμωρημένη, τότε δεν θα μπορεί να τον δει. Ίσως αν μείνει μακριά του να ξεκολλήσει από αυτόν και να καταλάβει τι είναι και τι έχει κάνει.Έπίσης έχεις μια καινούργια ανησυχία τώρα. Από τότε που επέστρεψε η Άλις, ο μεγαλύτερος φόβος σου είναι ότι ένας από τους βρικόλακες θα βγει εκτός ελέγχου και θα σκοτώσει την Μπέλλα από την δίψα του. Αντιλαμβάνεσαι τώρα πως ίσως υπάρχει κάτι χειρότερο. Ίσως έχουν χειρότερες βλέψεις από το να την χρησιμοποιήσουν για να σβήσουν την δίψα τους. Δεν θέλεις ούτε να το σκέφτεσαι, αλλά δεν μπορείς και να το βγάλεις από το μυαλό σου.Ίσως προσπαθήσουν να την κάνουν μι από αυτούς .Έίναι το πιο τρομακτικό πράγμα που μπορείς να φανταστείς. Χειρότερο από το να την σκοτώσουν- να την κλέψουν από αυτήν και να αφήσουν ένα απάνθρωπο πέτρινο πλάσμα, μια

~ 245 ~


γελοιοποίηση του ανθρώπου που ήταν κάποτε. Θα ήταν λες και άφησαν ένα ξένο μέσα στο σώμα της, μόνο ένα διεστραμμένο, κρύο ομοίωμα του κορμιού της.Ξέρεις το μοναδικό πράγμα που θα μπορούσε να κάνει έξω φρενών τον Τσάρλι (εκτός της αλήθειας που δεν μπορείς να πεις), η μηχανή της Μπέλλα. Την οδηγείς μέχρι το σπίτι και λες στο Τσάρλι πως την επιστρέφεις αφού η Μπέλλα δεν έρχεται πια στο Λα Πους. Ο Τσάρλι γίνεται κατακόκκινος και σου ουρλιάζει για ένα τέταρτο και σου υπόσχεται πως θα ενημερώσει τον Μπίλι για ότι συμβαίνει. Μετά όταν σε αφήνει να φύγεις, πας στο δάσος αντί να φύγεις, ξέροντας πως η αιματορουφήχτρα θα ξέρει από την μυρωδιά ότι είσαι εκεί. Έχεις μια προειδοποίηση να παραδώσεις.Όπως το περίμενες ο Έντουαρντ Κάλεν έρχεται με την Μπέλλα έξω για να σε συναντήσει πριν αντικρίσει τον Τσάρλι. Έίναι πολύ δύσκολο να ελέγξεις τον εαυτό σου, αλλά δεν θα κάνεις καβγά μπροστά στην Μπέλλα. Θα μπορούσε να χτυπήσει και δε θα είσαι εσύ αυτός που θα σπάσει την συνθήκη. Θα αφήσεις τον Κάλεν να είναι το κακό αγόρι.Η Μπέλλα είναι έξαλλη. Ήσουν προετοιμασμένος γι αυτό, αλλά είναι δύσκολο να την πληγώνεις τόσο πολύ.Ο βρικόλακας σε πιάνει απροετοίμαστο όταν ε ευχαριστεί για ότι έκανες για την Μπέλλα . Αρνείσαι να πιστέψεις πως πιστεύει αυτά που λέει. Κάποιο κόλπο είναι. Ανακαλύπτεις πως η ικανότητα να διαβάζει τις σκέψεις είναι χειρότερη από τι φοβόσουν. Βλέπει τα πάντα που σκέφτεσαι.

~ 246 ~


Αν και ξέρει την προειδοποίηση που ήρθες να του δώσεις, απαντάς τν ερώτηση της Μπέλλα για την συνθήκη. Όχι μόνο δεν επιτρέπεται να τραφούν με ανθρώπους, αν θέλουν να διατηρήσουν την ειρήνη, αλλά δεν μπορούν να δημιουργήσουν νέους βρικόλακες/Η αγριεμένη αντίδραση της Μπέλλα σου αποκαλύπτει περισσότερα από αυτά που ήθελες να ξέρεις. Μέχρι εκείνο το σημείο πίστευες πως οι Κάλεν θελαν να την αλλάξουν. Δεν περίμενες πως εκείνη θα ήξερε για το σχέδιο τους. Τώρα βλέπεις πως το ετοιμάζει από μόνη της- αυτό είναι που θέλει.Πρέπει να πολεμήσεις πιο σκληρά από κάθε άλλη φορά για να διατηρήσεις την ανθρώπινη μορφή σου . Η υπόλοιπη συζήτηση δεν σημαίνει τίποτε απολύτως. Η Μπέλλα θέλει να γίνει βρικόλακας. Δεν καταλαβαίνει είναι απλά μια άλλη μορφή θανάτου- χειρότερη από κάθε άλλη.Αν την αλλάξει θα σημαίνει πόλεμο. Κατευθύνεσαι προς το σπίτι για να το πεις στα αδέρφια σου. Πρέπει να προετοιμαστείτε…

~ 247 ~


Twilight Oath

I promise to remember BellaEach time I carelessly fall down.

And I promise to remember EdwardWhenever I am out of town.I promise to obey traffic lawsfor Charlie’s sake of course.

And I promise to remember JacobWhen my heart fills with remorse.

I promise to remember CarlisleWhenever I am in the Emergency Room.

And I promise to remember EmmettEvery time there is a huge boom.

I promise to remember RoseWhenever I see something that holds pure beauty.

And I promise to remember AliceWhen I am at a mall and a cute outfit spots me.

I promise to remember NessieWhen I see that beautiful bronze hair.

And I promise to remember EsmeWhen someone tells me they care.

I promise to remember JasperWhenever my stomach is not curled.

Yes, I promise to love Twilight!Where ever I may go.

~ 248 ~


So that all may see my obsessionBecause I know what the Twilighters know…

Προσευχή Λυκόφως

Υπόσχομαι να θυμάμαι τη ΜπέλλαΚάθε φορά που πέφτω ψυχολογικά.

Και υπόσχομαι να θυμάμαι τον ΈντουαρντΌταν βρίσκομαι εκτός πόλης.

Υπόσχομαι να τηρώ τους νόμους των φαναριώνΓια χάρη του Τσάρλι φυσικά.

Και υπόσχομαι να θυμάμαι τον ΤζέικομπΌταν η καρδιά μου νιώθει προδομένη.

Υπόσχομαι να θυμάμαι τον ΚαρλάιλΌποτε βρίσκομαι στα επείγοντα.

Και υπόσχομαι να θυμάμαι τον ΈμετΚάθε φορά που βλέπω ένα σωματαρά.

Υπόσχομαι να θυμάμαι την ΡόουζΚάθε φορά που θα βλέπω κάτι τρομερά όμορφο.

Και υπόσχομαι να θυμάμαι την ΆλιςΌταν είμαι στο mall και ένα ωραίο ρούχο μου αρέσει.

Υπόσχομαι να θυμάμαι την ΝέσειΌταν βλέπω αυτά τα υπέροχα χρυσαφή μαλλιά.

Και υπόσχομαι να θυμάμαι την ΈσμέΌταν κάποιος μου λέει ότι νοιάζεται.

Και υπόσχομαι να θυμάμαι τον ΤζάσπερΌποτε το στομάχι μου δεν είναι λογικό.

Ναι, υπόσχομαι να θυμάμαι το Λυκόφως!Οπουδήποτε και αν πάω!

~ 249 ~


Έτσι ώστε όλοι να δουν την πώρωση μουΈπειδή ξέρω τι γνωρίζουν οι Twilighters.

~ 250 ~

Documents

Midnight Sun